Pani Sowa

Dzwonek do drzwi oderwał Caroline od ekranu laptopa. Sięgnęła po laskę o srebrnym uchwycie w kształcie słowika i wspierając się na niej, wstała. Szurając papuciami i postukując laską, ruszyła do drzwi. Przezornie sprawdziła przez wizjer, kto ją odwiedza, choć od lat widywała jedynie dozorcę Luisa i sąsiada Denzela zajmującego mieszkanie piętro niżej.

– Dzień dobry – przywitał się Denzel, opierając się o ścianę z torbą zakupów.

– Dzień dobry, Denzel. – Uśmiechnęła się do czarnoskórego chłopaka zza uchylonych drzwi, wciąż blokowanych łańcuchem.

– Cieszę się, że jesteś ostrożna. Ale zapewniam, że większości włamywaczy na pewno by się nie chciało wdrapywać na dziesiąte piętro.

– Nigdy nic nie wiadomo – powiedziała Caroline, zdejmując łańcuch.

– Szczerze mówiąc – zaczął Denzel, wchodząc do mieszkania – niewielu lokatorów zdaje sobie sprawę, że na ostatnim piętrze kamienicy jest w ogóle jakieś mieszkanie.

– I bardzo dobrze, cenię sobie prywatność. Chyba bym oszalała, gdybym musiała co chwilę podchodzić do domofonu lub odganiać akwizytorów spod drzwi. I tak mam już dość tych, którzy do mnie wydzwaniają. – Caroline przekręciła zamki i ruszyła za gościem przez pokój do części kuchennej.

Obserwowała, jak Denzel kładzie zakupy na blacie obok kuchenki i spogląda na drzwi prowadzące na metalową platformę drogi przeciwpożarowej. Minęła go, udając, że nie widzi skrzywionej miny.

– Napijesz się herbaty? – zapytała Caroline, w nadziei, że dzięki temu uniknie tematu jej zaimprowizowanego balkonu.

– Nie, dziękuję. Jest ciepło jak cholera, za ciepło na herbatę, ale nie pogardziłbym szklanką soku – powiedział, przeczesując gęste loki grzebieniem o długich ząbkach.

– Oczywiście – rozpromieniła się staruszka. – Mam owocowy, ten, który lubisz najbardziej.

Denzel przez ramię obserwował, jak nalewa sok do szklanki. Była drobna, o siwych, mocno już przerzedzonych włosach, zgarbiona i kulejąca po zwichnięciu biodrze. Wyglądała na bezbronną i wzbudzała litość. Denzel wiedział jednak, że umysł ma bystry i bywa przebiegła. Poczekał, aż poda mu szklankę. Podziękował i wypił sok jednym tchem, następnie zapytał:

– Jak to zrobiłaś, Caroline?

– No wiesz, najważniejsze to utrzymywać odpowiednią temperaturę w lodówce. Sok nie może być zbyt zimny, bo od tego zęby dzwonią, a tylko odpowiednio schłodzony – powiedziała, unikając wzrokiem karmnika i donic z kwiatami na balkonie.

– Wiesz, o co mi chodzi. – Denzel oparł się plecami o blat i zaplótł chude ręce na piersi. – Jak namówiłaś Luisa, żeby ci udostępnił platformę przeciwpożarową?

– Ach, daj spokój. – Machnęła niedbale ręką, jakby odganiała niewygodne pytanie. – Mieszkam w tej kamienicy od pięćdziesięciu siedmiu lat i nigdy nie widziałam, żeby ktoś korzystał z tej konstrukcji.

– To jedyna droga ucieczki w razie pożaru. – Spojrzał na nią z wyrzutem.

– I tak nie mogłabym z niej skorzystać.

– Ale ktoś mógłby się wspiąć i bezpiecznie cię znieść – zauważył Denzel.

– Daj spokój. W moim wieku niestraszny mi już pożar, terroryści i inne kataklizmy. Za to brakuje mi przestrzeni. Miło jest móc wyjść na świeże powietrze i odpocząć od tych czterech ścian.

Denzel spuścił głowę i pokręcił nią nieprzekonany. Współczuł staruszce, która nie wychodziła, od kiedy miała wypadek, i życzył jej jak najlepiej, ale przerobienie drogi pożarowej na balkon z karmnikiem, roślinami i fotelem – zresztą ustawionym tak, by blokował dostęp do drabiny prowadzącej na niższy poziom – uważał za pomysł lekkomyślny, a nawet nieodpowiedzialny.

– A pracownicy administracji? – Nie dawał za wygraną. – Chyba nie powiesz mi, że przechodzą przez twoje mieszkanie, żeby dostać się na dach.

– Drabinka została zlikwidowana – powiedziała z niewinną miną. – Zajmowała miejsce na ścianie dla karmnika. Sikorki też muszą mieć swoją przestrzeń – stwierdziła z poważną miną.

– Szaleństwo.

– Luis wpuszcza ich od sieni, zresztą, wywiesił stosowną informację, że droga na dach jest jedynie dostępna od sieni z powodu złego stanu technicznego rusztowania.

– Złego stanu. – Denzel uśmiechnął się. – Raczej z powodu starszej pani, która postanowiła sobie urządzić na nim ogródek.

– Proszę cię, Denzel. Luis zgodził się na to tylko pod warunkiem, że żaden lokator nie zgłosi skargi. Tylko ty i Luis wiecie o moim oknie na świat, proszę, nie odbieraj mi tego.

– Spokojnie, nie mam zamiaru. – Denzel spoważniał.

Chciał jeszcze zapytać, jak namówiła dozorcę na to wszystko, ale gdy spojrzał w jej zielone oczy, zrozumiał, że bijący z nich lęk, a zarazem ufność to coś czemu nie może się oprzeć. I nie ma już serca, by dalej ją wypytywać.

– A jak ci idzie praca nad powieścią? – zapytał, odstawiając szklankę do zlewu.

– Bardzo dobrze, powinnam skończyć redagowanie tekstu za tydzień, a to oznacza, że będzie gotowa na czternaście dni przed terminem – odpowiedziała z dumą Caroline, szczęśliwa, że Denzel zszedł z tematu jej małej tajemnicy.

– Podziwiam cię. Mam trzydzieści siedem lat i już mi się nie chce pracować. Naprawdę nie wiem, skąd bierzesz tyle energii.

– Kiedyś zrozumiesz, że gdy człowiek zostaje sam na świecie, każde zajęcie jest dobre, byle tylko nie myśleć o tym. – Uniosła palec i wskazała błękitne niebo za oknem.

– Rozumiem. Nic, muszę już iść. Poczta i leki są w torbie.

– Dziękuję ci, Denzel. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

– To naprawdę drobiazg – powiedział, otwierając drzwi. – A, i jeszcze jedno, skoro już przesiadujesz na schodach przeciwpożarowych, nie zauważyłaś może kota, albo czegoś podobnego na rusztowaniu?

– Nie, tylko moje ptaki, które dokarmiam – zdziwiła się Caroline. – A czemu pytasz?

– Zauważyłem ostatnio na placu, od strony rusztowania, sporo zdechłych gołębi. Myślałem, że może to jakiś kot. No nic, nie przeszkadzam. Do widzenia.

– Do widzenia, Denzel. – Caroline już zaczepiła łańcuch, gdy usłyszała pukanie. Uchyliła drzwi.

– Jeszcze jedno. – Denzel uśmiechnął się przez szparę w drzwiach. – Już dawno chciałem o to zapytać. Skoro tyle lat redagujesz książki innych ludzi, nie myślałaś o napisaniu czegoś swojego?

– Kiedyś, dawno temu wydałam powieść, ale uwierz mi, stworzenie porządnego tekstu to droga przez mękę. Wolę skupić się na dopieszczeniu tekstów tych, którzy już wylali pot i łzy nad swoimi powieściami.

– Rozumiem. Można ją gdzieś dostać?

– Mam chyba jeszcze jakiś egzemplarz w domu. Za tydzień ci go przygotuję. Mnie już nie jest do niczego potrzebny.

– Dziękuję. Miłego dnia, Caroline.

Zamknęła drzwi i przekręciła zamki. Spojrzała przez wizjer, a gdy się upewniła, że Denzel zniknął z jej piętra, wyszeptała pod nosem:

– Głupi czarnuchu. Wtykający nos w nie swoje sprawy. Prędzej przeniosę się na tamten świat, niż dam ci w brudne łapska moją książkę. – Poczłapała do biurka na, którym leżał laptop. – Na co mi przyszło na stare lata, skazana na czarnucha i meksykańca. Czy w całym Nowym Jorku nie ma już żadnych białych ludzi?

Usiadła do tekstu i założyła okulary. Odnalazła fragment, na którym skończyła.

– Kolejny grafoman. Kto czyta takie gnioty? – zapytała sama siebie, poprawiając fragment powieści.

Mimo wszystko była szczęśliwa, że redakcja wciąż korzysta z jej usług i przesyła nowe teksty. Jakkolwiek kiepskie były te prace, pozwalały jej zapomnieć o zrujnowanym zdrowiu i zbliżającym się końcu życia.

***

Caroline kończyła parzyć herbatę, zerkając na sikorkę wnoszącą materiał do domku dla ptaków. Była dumna, że wywalczyła ten niewielki skrawek przestrzeni na zewnątrz, a jeszcze bardziej z tego, jak go zagospodarowała. Otworzyła drzwi i wyszła na trzeszczącą metalową platformę. Postawiła herbatę na parapecie i wróciła po laptopa. Następnie usiadła w fotelu, rozkoszując się wiosennym wietrzykiem, brzęczeniem owadów buszujących w konwaliach, które zasadziła w czerwonych donicach. I oczywiście parom sikorek, które wybrały jej balkon na nowy dom dla siebie i może dla piskląt. Chwilę przyglądała się, jak ptaki na zmianę znoszą nową wyściółkę do swojego domku.

Po pracy nad redagowaniem powieści, Caroline spojrzała z niechęcią na plik zatytułowany "Pani Sowa", zaznaczyła go kursorem, lecz nie zdołała wcisnąć klawisza "Enter".

– Ty stara kretynko – westchnęła – ile lat piszesz tę powieść?

Zastanowiła się i wyszło jej, że ponad dwadzieścia.

– Dwadzieścia lat? Nie łudź się, kochana, nic już z tego nie będzie.

Jej palec wskazujący zawisł nad klawiszem "Delete". Ale tego również nie odważyła się zrobić. Nie zaglądała do "Pani Sowy" od dobrych sześciu miesięcy, ale też nie chciała zrezygnować z nadziei, że może jeszcze kiedyś dokończy swoją drugą powieść.

Nalała herbaty, i żeby poprawić sobie humor, zajrzała do dawnych recenzji "Kolibrowego ogrodu". Pierwsza i jedyna powieść zapewniła jej pracę w redakcji oraz utrzymanie na niezłym poziomie, bo po czterdziestu latach od premiery wciąż świetnie się sprzedawała.

Wyciągnęła paczkę cameli bez filtra i zapaliła z satysfakcją, przeglądając kolejne recenzje. "The Times", "The Washington Post", "The Guardian" i wiele innych – wszyscy oni leżeli u jej stóp. Kiedyś jej zdanie było w redakcji święte, a decyzje dotyczące młodych autorów zawsze słuszne. Mogła pochwalić się, że to dzięki jej poleceniu redakcja wypromowała pierwsze powieści takich autorów jak Northon czy Grey.

– Niewdzięczne sukinsyny! Powinni mi postawić pomnik przed redakcją – powiedziała, wypuszczając dym przez nos.

Choć w duchu i tak była wdzięczna, że pozostawili jej redagowanie tekstów, wiedziała, że bez tego uwięziona w swojej wieży już dawno skończyłaby ze sobą.

Wyrzuciła niedopałek przez barierkę i otworzyła przeglądarkę. Wpisała adres www.innywymiar.com i zalogowała się do konta. Pod nickiem Pani Sowa sprawdziła posty z opowiadań, które ostatnio oceniała. Portal literacki dla raczkujących pisarzy był jej ostatnim przyczółkiem wielkości. Weterani portalu doskonale zdawali sobie sprawę, kto kryje się pod nickiem Pani Sowy, i traktowali jej opinie z najwyższym szacunkiem. Młode, mniej zaznajomione z literaturą pokolenie, szybko orientowało się, kto na portalu decyduje o tym, czy tekst jest wart czyjegokolwiek czasu, a wśród bogów Innego Wymiaru Pani Sowa wciąż była niewątpliwie na szczycie panteonu.

Każdy, kto publikował na stronie, liczył na to, że Caroline przeczyta jego opowiadanie. Każdy z niepokojem otwierała posta oznaczonego nickiem Pani Sowa. Caroline przeczytała kilka odpowiedzi, napisała parę komentarzy i przeszła do zakładki "Opowiadanie miesiąca", aby sprawdzić, czy jakieś ją zainteresuje. Przebiegła wzrokiem po tytułach i nickach, zapalając kolejnego camela. Jej ostatnim pupilem był CP2022, i widząc właśnie jego opowiadanie, postanowiła zacząć od niego, gdy koperta w prawym górnym rogu strony zapaliła się na czerwono.

– No proszę, co my tu mamy? – powiedziała, kątem oka obserwując sikorkę łapiącą pszczołę nad dzwonkiem konwalii. Wiadomość prywatna do Pani Sowy była rzadkością. Zaintrygowana, przesunęła kursor na kopertę, żeby sprawdzić, kto do niej napisał i w jakiej sprawie. Wiadomość była od użytkownika kryjącego się pod nickiem Nobody, zatytułowana "Czegoś takiego jeszcze nie czytałaś".

– No, pomyślałby ktoś? – parsknęła Caroline.

Już sam tytuł świadczył o bezczelności użytkownika i przez chwilę rozważała skasowanie wiadomości. Ale ciekawość zwyciężyła i ostatecznie wcisnęła “Enter” na klawiaturze. Poza dołączonym plikiem tekstowym o nazwie "Nowy tekst", znajdowała się krótka informacja.

"Przesyłam moją powieść. Czytałem Pani książkę i uważam, że jest niezła, choć z pewnością nie tak dobra jak tekst, który załączyłem. Jestem pewien, że osoba tak obeznana z literaturą, jak Pani, doceni wyjątkowość mojego tekstu i z przyjemnością go zredaguje.

Pozdrawiam,

Nobody".

Caroline uśmiechnęła się pod nosem. Był to zapewne odwet za opowiadanie, pod którym zostawiła niezbyt pochlebną opinię. Lub też jakiś młody zapaleniec, pod wpływem samozachwytu, próbował popełnić portalowe samobójstwo. Caroline, zastanawiając się, jak postąpić z bezczelnym użytkownikiem, nie zauważyła gołębia, który przysiadł na poręczy balustrady. Dopiero przeciągłe gruchanie zwróciło jej uwagę. Powoli podniosła wzrok znad monitora komputera. Gołąb spojrzał na nią, pokręcił głową i podszedł do zawieszonego na drutach plastikowego pudełka z ziarnem dla sikorek. Następnie zabrał się do wyjadania nasion. Caroline sięgnęła ostrożnie po laskę. Gdy poczuła pod palcami stylisko, dźwignęła ją powoli, następnie nachyliła się i jednym pewnym uderzeniem metalowego słowika rozgniotła głowę gołębia. Rękojeść laski odbiła się od balustrady z metalicznym dźwiękiem. Gdy truchło ptaka spadł na balkon, Caroline pchnęła je końcówką laski i przez szczeble balustrady obserwowała, jak spada na plac między kamienicami.

– Dobrze ci tak, gruchający obesrańcu – powiedziała za gołębiem.

Kochała ptaki, ale nie znosiła gołębi, brudnych, śmierdzących, brzydkich i nikomu do szczęścia niepotrzebnych.

– Trochę jak czarnuchy – wyszeptała z satysfakcją, obserwując, jak kot z pobliskiego śmietnika zainteresował się tym, co spadło z jej balkonu. Wyciągnęła chusteczkę i zaczęła wycierać z krwi metalowego słowika.

– Dobrze, panie Nobody, a teraz wezmę się za ciebie – powiedziała, rozsiadając się wygodnie w fotelu.

***

Caroline stała na balkonie drogi przeciwpożarowej, oglądając domek dla sikorek. Wnętrze ptaki wyłożyły watą, kawałkami tektury i gałązkami. Cieszyła się, że będzie świadkiem wyklucia piskląt.

– Jest pani niepoprawna – odezwał się z łazienki Luis. – Myśli pani, że nie czuję tego papierosa?

– Nie twoja sprawa, głupi meksykańcu – powiedziała, zaciągając się.

– Słucham?

– To jedyna radość, jaka mi pozostała w życiu, no i balkon – odpowiedziała.

– To jest tak samo nieodpowiedzialne jak ten balkon, na który pani mnie namówiła.

Zerknęła przez kuchnię do łazienki i zobaczyła gruby wypięty tyłek dozorcy, mocującego się z poręczami przy wannie.

– Jestem ci bardzo wdzięczna za udostępnienie balkonu i za domek dla sikorek. Miło, że ty i Denzel pamiętacie o starszej lokatorce.

– Niech mnie tu pani nie czaruje, a z Denzelem porozmawiam o pani liście zakupów, by ukrócić ten obrzydliwy nałóg. Rozumiem, że może pani tęsknić za wychodzeniem z domu, ale czy papierosy są niezbędne do życia? – wysapał dozorca z wnętrza wanny.

– Jesteście dla mnie tacy dobrzy, jak rodzeni synowie – odpowiedziała, zaciągając się, po czym wyrzuciła niedopałek przez barierkę.

Papierosy przywoził jej kurier raz w roku, ale uznała, że nie musi o tym mówić dozorcy, tym bardziej, że nie miała nic przeciwko, by napuścić Luisa na sąsiada.

– Pomaganie to jedno, a wpędzanie pani do grobu to co innego. Porozmawiam sobie z Denzelem, jak tylko go spotkam – powiedział Luis, przechodząc przez kuchnię i wycierając ręce w papierowy ręcznik.

Caroline spojrzała na niego dobrotliwie, gdy oparł się o parapet.

– Tylko nie bądź dla niego za surowy – powiedziała.

– Kości mu nie policzę, bo kto by pani zakupy przynosił. – Luis rozejrzał się i zagwizdał z podziwem. – Ładnie to sobie pani urządziła, co to za kwiatki?

– Konwalie.

– Konwalie – powtórzył, przyglądając się fotelowi. – Ale ten fotel to już przesada, do tego zastawia dojście do drabinki. – Luis już miał wejść na balkon, gdy Caroline zastąpiła mu drogę.

– Kochany, przestawię fotel.

– Powinna go pani usunąć, pomogę…

– Nie. Proszę, dzięki niemu mogę więcej czasu spędzać na powietrzu, z moimi sikorkami.

– Rozumiem, ale tu chodzi o panią.

– Luis, popatrz na mnie, ile jeszcze będę żyła, dwa, może trzy lata?

– Niech pani przestanie, jeśli nie będzie pani palić, przeżyje pani i mnie, i Denzela. – Uśmiechnął się pod czarnym wąsem.

– Nie mam już nikogo na świecie prócz tych sikorek i moich konwalii, proszę cię.

– Jest pani niemożliwa. – Pokręcił głową pucułowaty dozorca. – Dobrze, ale niech go pani przestawi.

– Oczywiście.

– Proszę za mną, pokażę pani poręcze.

Caroline odetchnęła z ulgą za plecami Luisa. Ostatnio rusztowanie trzeszczało i chwiało się, gdyby dozorca wszedł po fotel, z pewnością zaraz kazałby jej zlikwidować balkon.

Gdy przeszli do łazienki, Luis powiedział:

– Tu ma pani schodki przy wannie. W ścianę wmontowałem uchwyt, by mogła się pani podnieść. Drugi tu, by przytrzymać przy wchodzeniu do wody.

– Pięknie ci dziękuję, Luis. Jesteś skarbem, nie tylko dla mnie, ale i całej kamienicy.

– Wpadnę w przyszłym tygodniu – powiedział zadowolony z siebie dozorca. – Proszę wypróbować wannę, a jeśli coś będzie trzeba poprawić, to się załatwi.

– Na pewno wszystko będzie w porządku. – Uśmiechnęła się do niego i poklepała po ramieniu.

– Będę leciał pod czwórkę, coś tam cieknie z rury w łazience.

– Szkoda, myślałam, że napijemy się herbaty.

– Następnym razem – powiedział Luis i poszedł w stronę wyjścia.

– Do widzenia – pomachała mu z kuchni.

– Do widzenia i proszę pamiętać o fotelu.

– Dobrze, Luis.

Gdy drzwi zamknęły się za dozorcą, podeszła o lasce do komputera. Sprawdziła wiadomości na Innym Wymiarze, ale Nobody już się nie odzywał.

– Poszło ci w pięty – powiedziała w stronę monitora, mimo wszystko nieco zawiedziona, że nieopierzony użytkownik tak łatwo się poddał. Przez chwilę myślała, że mogłaby zajrzeć do tekstu Nobody’ego, ale duma zwyciężyła. I żeby jej nie korciło, usunęła całą wiadomość.

Wieczorem napuściła wody do wanny. Otworzyła drzwi prowadzące na balkon, by mieszkanie zbytnio nie zaparowało. Obok wanny na stoliczku naszykowała paczkę zapałek, cameli i książkę. Gdy wanna była pełna, rozebrała się ostrożnie i za pomocą drążków i schodków, nie bez trudu, weszła do gorącej wody.

– Jak na meksykańca, nieźle sobie poradziłeś, Luis – powiedziała, zanurzając się po szyję.

Sięgnęła po papierosa i zapaliła. Wiatr szeleścił firanką, a sikorki szczebiotały na balkonie. To była jej pierwsza samodzielna kąpiel od czasu zwichnięcia biodra i Caroline rozkoszowała się nią do chwili, gdy szczebiot nagle ucichł. Sięgnęła po laskę i pchnęła nią drzwi łazienki. Przez moment dostrzegła w ciemności zarysy mebli, ale nagle drzwi się przymknęły.

– Cholerna krzywizna, że jeszcze nie oszalałam w tym nierównym mieszkaniu… – warknęła i urwała, bo z zewnątrz doszedł ją jakiś dźwięk, metaliczny, jakby ktoś przesuwał coś po balkonie.

– Ktoś tam jest? – zapytała drżącym głosem.

Na chwilę zrobiło się bardzo cicho. Żar z papierosa z wolna trawił tytoń, a gdy popiół z sykiem spadał do wody, ponownie usłyszała szuranie, złapała podpory i już chciała się podnieść, lecz uświadomiła sobie, że na balkonie tylko jeden przedmiot mógł wydawać taki odgłos – jej fotel zastawiający drabinkę przeciwpożarową. Szuranie ustało.

– Luis, to ty? Ja… Ja, przepraszam, wiem, że miałam przestawić fotel – powiedziała. W odpowiedzi usłyszała, jak stary parkiet skrzypi pod czyimś ciężarem.

– Luis, czy wszystko w porządku? Co się dzieje z balkonem?

Kolejne skrzypnięcie usłyszała tuż obok drzwi łazienki.

– Luis? Proszę, odezwij się! – Złapała laskę i ściskając ją oburącz, poczuła, jak łzy napływają do jej oczu, a wargi zaczynają drgać.

Nagle zdała sobie sprawę, jak śmiesznie musi wyglądać staruszka w wannie, tak żałośnie gotując się na atak. Drzwi łazienki były wciąż uchylone. Ale nikt nie wchodził. Nie słyszała też, żeby ktoś przemieszczał się po mieszkaniu. Wtedy dostrzegła w szczelinie między drzwiami a framugą sylwetkę. Postać była ubrana na czarno, z głową zasłoniętą kominiarką. Poczuła, jak serce zaczyna jej łomotać. Obcy patrzył na nią, a pod tym spojrzeniem nie zdołała utrzymać laski w dłoniach. Z brzdękiem metalowy słowik odbił się od kafelków, gdy laska wypadła poza wannę. Caroline zasłoniła twarz dłońmi i zaczęła histerycznie łkać.

Nie miała pojęcia, ile minęło czasu, nim doszła do siebie. Mimo to nie odważyła się odsłonić oczu. Gdy woda była już całkiem zimna, a Caroline zaczęła dygotać, zmusiła się, by spojrzeć przez palce. W szczelinie między drzwiami a framugą nie dojrzała nic prócz ciemności.

Chłód wody zmusił ją w końcu, by wspierając się na zamontowanych przez dozorcę uchwytach, wyjść z wanny. Stała chwilę na kafelkach naga i roztrzęsiona. Schyliła się po laskę i ruszyła do kuchni.

– Proszę weź, co tylko chcesz, tylko nie rób mi krzywdy – powiedziała, odchylając drzwi.

Mieszkanie było ciemne, wiatr poruszał zasłonką, nie spostrzegła jednak żadnego innego ruchu. Podeszła do balkonu i zauważyła to, czego już była pewna – fotel i dywan zasłaniający drabinkę przeciwpożarową były odsunięte. Zamknęła pośpiesznie balkon, zarzuciła na siebie szlafrok i zapaliła światło w mieszkaniu. Rozejrzała się dokładnie. Drzwi wejściowe były zamknięte. Uznała więc, że włamywacz musiał wyjść tą samą drogą, którą dostał się do mieszkania. Zaczęła sprawdzać mieszkanie.

– Co ukradłeś, sukinsynu? – powtarzała, zaglądając w każdy kąt.

Wszystko jednak zdawało się leżeć na swoim miejscu. Biżuteria, oszczędności w pudełku po cygarach, nawet laptop na biurku. Podeszła do komputera i dotknęła ekranu.

– Jak dobrze, że mi ciebie nie zabrał – wyszeptała.

I wtedy zauważyła, że na biurku leży maszynopis. Na pierwszej stronie widniał napis "Nowy tekst".

***

Następnego dnia Caroline odstawiła fotel na miejsce. Walczyła ze sobą dłuższy czas, czy zgłosić zajście na policję. Obawiała się jednak, że w jej wieku całe zdarzenie może zostać potraktowane jako wymysł pogrążonego w demencji starczego umysłu. A niczego tak się nie bała jak przytułku. Bez krewnych, ze zwichniętym biodrem i wyimaginowanymi prześladowcami, prawdopodobieństwo eksmisji do Słonecznej Jesieni lub Spokojnego Seniora była całkiem prawdopodobna. Ostatecznie postanowiła nie ryzykować. Zamiast tego napisała do administratora Innego Wymiaru w sprawie użytkownika Nobody. Zapaliła camela i popatrzyła na maszynopis. Wolałaby, żeby całe zajście okazało się wybrykiem jej wyobraźni niż realnym zagrożeniem.

W trakcie dnia jednak zaczęła postrzegać całą sytuację w nieco jaśniejszych barwach.

– Wystarczy, że będziesz zamykać na noc balkon, stara kretynko, i masz go z głowy. Przy odrobinie szczęścia podczas kolejnej wizyty, skurwiel zleci z drabinki i skręci sobie kark.

Pewna siebie, wspierając się na lasce, z papierosem w ustach sięgnęła po maszynopis i ruszyła w stronę zlewu. Położyła tekst na blacie, uchyliła drzwiczki szafki i otworzyła pojemnik na śmieci. Sięgnęła po powieść, gdy zadzwonił domofon.

Dzwonek w mieszkaniu odzywał się w dwóch przypadkach: raz w roku podczas wizyty kuriera i pomyłek, a te zdarzały się nader rzadko. Jak zwykle zaczekała, aż wybrzmi piąty sygnał. Domofon ucichł, znów sięgnęła po powieść, gdy dzwonek ponownie zabrzęczał.

– Co jest, do ciężkiej cholery? – warknęła.

Wyrzuciła niedopałek do zlewu i ruszyła w stronę słuchawki.

Porwała ją z widełek i niemal krzyknęła:

– Słucham!

Nikt się nie odezwał, więc zapytała:

– Jest tam ktoś?

Odwiesiła słuchawkę i podeszła do okna wychodzącego na wejście do kamienicy. Nikt nie stał przed drzwiami. Spojrzała niepewnie na maszynopis. Wzięła głębszy oddech i ruszyła do blatu, podniosła tekst, a gdy schylała się, by umieścić go w koszu, domofon znów się odezwał. Mimo to wyrzuciła powieść.

Wieczorem pojawił się Denzel, by zabrać jej śmieci. Zapytał, jak zawsze, czy czegoś potrzebuje. Podziękowała mu, a gdy wyszedł, usiadła do komputera. Tekst, który redagowała, spodobał się i pogratulowano jej jak zawsze dobrze wykonanej pracy. Weszła na stronę Innego Wymiaru z nadzieją, że jest jakaś odpowiedź od administratora strony. Koperta w prawym górnym rogu ekranu podświetlała się na czerwono, a cyfra dwa wskazywała liczbę wiadomości.

Pierwsza była od Nobody’ego, a druga od administratora.

– Załatwię cię, śmieciu, zobaczysz – powiedziała w stronę monitora, sięgając po papierosa. Kursorem jednak najpierw wybrała wiadomość od prześladowcy.

– „Do zobaczenia” – odczytała na głos. – To się jeszcze okaże.

Otworzyła drugą wiadomość. Patrzyła chwilę w ekran. W końcu wyciągnęła zapalniczkę i odpaliła camela.

– Jak to, nie ma użytkownika o takim nicku?

***

Obudził ją domofon. Caroline spojrzała na zegarek, była druga w nocy.

– Dzwoń sobie, ile chcesz, draniu – powiedziała, obracając się na bok. – W końcu ci się znudzi.

Nad ranem, gdy tylko otworzyła oczy, od razu wyczuła, że coś jest nie tak. Uniosła się na łokciach i zobaczyła tuż obok poduszki dosunięty fotel z balkonu, a na nim maszynopis.

Cały poranek Caroline spędziła na oględzinach drzwi balkonowych. Rzecz jasna, zdawała sobie sprawę, że Nobody chciał ją nastraszyć, a tajemnica zamkniętych drzwi na balkon miała potęgować efekt.

– I bez tego jestem wystarczająco roztrzęsiona.

Mimo stresu zmusiła się do zjedzenia lekkiego śniadania. Tymczasem pojawił się Luis, żeby zapytać o drążki zamontowane przy wannie. Zapewniła go, że wszystko jest funkcjonalne i w najlepszym porządku.

– Widzę, że zrezygnowałaś z fotela na balkonie – powiedział, uśmiechając się w drzwiach.

– A, tak. Faktycznie nierozsądnie jest blokować drogę przeciwpożarową.

– Widzisz, teraz jeszcze musisz rzucić palenie, a dam ci spokój.

Rozciągnęła usta w życzliwym uśmiechu, a gdy się obrócił, wychodząc, pokazała mu środkowy palec. Zanim jednak zatrzasnął drzwi, zawołała pośpiesznie:

– Luis?

– Tak?

– Nie zauważyłeś, czy ktoś obcy kręci się przy kamienicy?

– Nie, nikogo takiego nie widziałem. Czy coś się stało?

– Nie, ja tylko… Miałam okropny sen, że ktoś w nocy chodzi po mieszkaniu.

– Rozumiem – powiedział z troską w głosie dozorca. – To przez to, że tyle czasu spędzasz w domu. Szczerze współczuję, Caroline. Chcesz, żebym sprowadził lekarza?

– Nie! – wykrzyknęła. – To znaczy, nie trzeba, dziękuję.

Dozorca przyglądał się jej chwilę z zatroskaną miną, nim wyszedł. Zamknęła za nim drzwi i spojrzała na maszynopis.

– Dobra, wygrałeś, draniu – powiedziała, przenosząc powieść na biurko.

Z szuflady wyciągnęła czerwoną kredkę i zaczęła czytać. Pod wieczór odłożyła tekst. Wzięła z talerza czekoladowe ciastko i oparła się na krześle. Zamierzała zrobić taką korektę, żeby Nobody nie poznał swojego tekstu, a pisania odechciało mu się do końca życia. Teraz jednak, skubiąc ciastko po ponad stu stronach, musiała przyznać, że powieść nie tylko nie wymagała zbyt wielu poprawek, ale jest dobra. Uświadomiła sobie, że od bardzo dawna nie czytała tak porządnego tekstu.

***

Caroline potrzebowała się uspokoić i spokojnie przemyśleć całą sytuację. Napuściła wody do wanny, przygotowała na stoliku paczkę cameli, zapałki oraz herbatę. Po krótkim namyśle postanowiła też otworzyć drzwi na balkon.

– Jeśli zechcesz, i tak wejdziesz, a ja nie mam zamiaru dać ci się terroryzować – powiedziała hardo.

Wyszła na chwilę, żeby sprawdzić, jak się mają sikorki. W domku zastała samiczkę wysiadującą jaja. Dała jej spokój. Ściągnęła ubranie i ruszyła do wanny.

Po jednym papierosie i gdzieś w połowie herbaty usłyszała, jak balkon zgrzyta pod ciężarem Nobody’ego. Drzwi od łazienki, jak zwykle, były uchylone i jak zwykle, odsłaniały tylko część kuchni. Prześladowca Caroline znów zaczekał, aż się ściemni, nim ją odwiedził. Dostrzegła jego sylwetkę, gdy mijał łazienkę, a po chwili usłyszała szelest przewracanych stron maszynopisu.

– Poczęstuj się ciasteczkami – powiedziała z przekąsem.

Szelest ucichł, by po chwili Nobody znów wrócił do sprawdzania tekstu.

Caroline zapaliła papierosa i cierpliwie czekała, rozkoszując się wodą, lecz bacznie obserwując mieszkanie przez uchylone drzwi. Gdy ciemna sylwetka znów mignęła jej przed oczami, zapytała:

– I jak, zadowolony?

Nobody stanął. Usłyszała, jak parkiet skrzypi pod jego butami, gdy zbliżył się do szczeliny między drzwiami a framugą. Caroline znów poczuła niepokój. W duchu skarciła się za lekkomyślność. Mimo to zerknęła i dojrzała ciemną sylwetkę. Przyglądał się jej dłuższą chwilę. Zasłoniła piersi, choć Nobody nie mógł widzieć jej nagości. Gdy nerwy znów zaczęły jej puszczać, usta zadrżały, a po policzku spłynęła łza, Nobody pośpiesznie ruszył w stronę balkonu.

Caroline wytarła się, włożyła szlafrok i wyszła z łazienki. Zapaliła światło i spojrzała na powieść. W miejscu, gdzie skończyła poprawiać tekst, odczytała wiadomość nakreśloną czerwoną kredką:

– „Dobra robota, dziękuję”. Nie ma za co, zboczeńcu – powiedziała, patrząc na okruchy pozostawione na talerzu.

Caroline weszła pod kołdrę i patrzyła w ciemne mieszkanie, rozmyślając o powieści i szantażu, ofiarą którego padła, oraz o samym prześladowcy. Całe życie potrafiła dostosowywać się do sytuacji, które los rzuca jej pod nogi i była dumna z siebie za opanowanie tej niełatwej sztuki. Tym razem jednak nie wiedziała co robić, przez co czuła się jeszcze bardziej stara i bezbronna.

– Skurwiel – wyszeptała w ciemność.

Obróciła się na bok i zacisnęła w pięściach pościel, obiecując sobie, że nie będzie płakać. Na próżno, otarła oczy w poduszkę. Najtrudniejsze było przyznać przed sobą, że już nigdy nie stworzy czegoś równie dobrego jak ta powieść, która przemocą wdarła się w jej życie. Obróciła się na plecy, sięgnęła po paczkę cameli i zapaliła papierosa. Żar świecił w mieszkaniu, a Caroline wypuszczała dym, obserwując kłęby unoszące się w stronę sufitu. Wtedy zauważyła inny czerwony punkt na szafce z naczyniami.

***

Kolejny dzień przyniósł najpierw Denzela, następnie Luisa. Obaj przyszli sprawdzić, jak się czuje.

– Jeszcze nie oszalałam, brudasy – wymamrotała, siadając do powieści, gdy już ich odprawiła.

Pod wieczór skończyła redagowanie. Ułożyła tekst starannie obok laptopa i zabrała się do pieczenia czekoladowych ciastek. Gdy piekarnik się nagrzał, wrzuciła blachę do środka i zaczęła napuszczać wodę do wanny. Poczęstunek dla prześladowcy ustawiła obok powieści, a po namyśle dostawiła też szklankę mleka. Otworzyła drzwi balkonu, rozebrała się i ruszyła do wanny.

Tego wieczora Nobody kazał na siebie czekać dłużej niż poprzednim razem. Wypaliła trzy papierosy, nim usłyszała trzeszczące rusztowanie. Już się nie skradał, od razu ruszył przez mieszkanie w stronę biurka.

– Nie śpiesz się – powiedziała, nieco dygocząc, gdyż woda przy otwartych drzwiach łazienki już robiła się chłodna.

Nobody wertował powieść, a Caroline nasłuchiwała. Gdy woda zrobiła się już całkiem zimna, szelest stron ucichł. Przez krótką chwilę zdawało jej się, że słyszy dźwięk szklanki odstawianej na blat biurka.

Nobody rozpiął zamek błyskawiczny, następnie zasunął go i zrobił kilka szybkich kroków. Zatrzymał się w miejscu, w którym Caroline widziała go przez uchylone drzwi. Był wysoki, ubrany w czarny dres i kominiarkę. W prawej ręce ściskał teczkę. Nobody obrócił głowę w kierunku staruszki. Caroline do połowy wychylona z wanny, z papierosem w ustach, obserwowała go w napięciu. Pisarz zgiął się wpół i złapał za brzuch, postąpił dwa kroki w tył. Widziała w jego oczach pytanie. Zaciągnęła się z satysfakcją i patrzyła, jak pada na podłogę.

Caroline wyszła z łazienki, obchodząc Nobody’ego szerokim łukiem. Podeszła do biurka. Talerz i szklanka były puste.

***

Caroline przeglądała powieść, gdy Nobody zaczął się budzić. Obserwowała kątem oka, jak jego powieki unoszą się powoli, po czym bezskutecznie porusza rękami i nogami. W końcu dotarło do niego, że jest oklejony szarą taśmą, gdy pierwsze słowa, dławione przez zaklejone usta, bezskutecznie starały się wydostać z jego gardła.

– Obudziłeś się, to dobrze, samotna egzystencja ma swoje dobre strony, ale nieraz brakuje mi kogoś, z kim mogłabym porozmawiać.

Nobody szarpał się coraz bardziej. Posadzony z wyprostowanymi nogami i plecami opartymi o kuchenną szafkę, wyglądał trochę jak niedbale rzucony dywan. Caroline jednak zaniepokoiła się nieco, słysząc, jak taśma coraz głośniej szeleści. Mimo to powiedziała:

– Nigdy nie myślałam, że kiedyś zatęsknię za rozmową z drugim człowiekiem. Zawsze obchodziłam się bez tej wątpliwej przyjemności – sięgnęła po papierosa – ale chyba się zestarzałam.

Nobody wierzgał, przechylając się niebezpiecznie, aż w końcu upadł na lewy bok. Caroline odetchnęła z ulgą.

– A może to okoliczności tak na mnie działają? – spytała, zakładając nogę na nogę i zaciągając się camelem. – Bo widzisz, dobrze jest porozmawiać z kimś, kto dla odmiany jest słabszy i bardziej bezbronny niż ja.

Nobody znieruchomiał, widząc, jak Caroline rozkłada szeroko nogi, nie przejmując się tym, że jest zupełnie naga. Oparła łokcie na kolanach, wbiła wzrok w jego niebieskie oczy.

– Starość jest przykra, trzeba o wszystko prosić, człowiek stale potrzebuje pomocy. To strasznie upokarzające. I te myśli "Ile jeszcze zostało mi czasu?" na zrobienie tego czy tamtego.

Choć Nobody wciąż był w kominiarce, Caroline wyraźnie widziała ból w jego oczach.

– A tak, to leki przeciwbólowe przestają działać, te same, które przyswoiłeś wraz z ciastkami i mlekiem. Było ich bardzo dużo. Trochę się bałam, że twoje serce może nie wytrzymać takiej ilości. – Zgasiła papierosa.

Tłumione przez taśmę słowa zaczęły się zmieniać. Caroline wiedziała, że to krzyk bólu, bólu którego nie zagłuszały już lekarstwa.

– Ależ miło jest popatrzeć na ciebie, takiego bezradnego, słabego. To daje sporą satysfakcję, a tej rzadko ostatnio doświadczam. – Wstała, wspierając się na srebrnym słowiku i ruszyła w stronę pisarza.

Nobody w końcu dostrzegł swoją lewą dłoń i brakujący kciuk, zawył rozpaczliwie przez taśmę. Caroline zatrzymała się przy kuchennym blacie i podniosła telefon.

– Potrzebowałam sprawdzić kilka rzeczy na tym ustrojstwie. Okazuje się, że blokada ekranu jest zabezpieczona twoim odciskiem kciuka. Musisz mi to wybaczyć, ale jestem za stara, by co chwilę schylać się i przykładać ci telefon do dłoni. – Podniosła odcięty palec i odblokowała ekran – Tak jest znacznie łatwiej.

Nobody zamknął oczy, po chwili jego ciałem wstrząsnął dygot. Caroline patrzyła chwilę, zastanawiając się, czy aby nie dostał torsji. Gdy zorientowała się, że tylko płacze bezgłośnie, wróciła do przeglądania telefonu.

– O, mam – powiedziała zadowolona. – Dostęp do twojego dysku i do poczty. Znalazłam też kilka stron, na których się udzielasz. Bardzo mnie cieszy, że nie dzieliłeś się z nikim powieścią. W ogóle muszę przyznać, że jesteś dość tajemniczy. To nas łączy, też nie przepadam za towarzystwem.

Nobody otworzył oczy i spojrzał pytająco na Caroline.

– Tak, ty mój podglądaczu, znalazłam twój tekst na dysku i usunęłam go wraz z notatkami. Dobrze wiedzieć, że podziwiasz mnie i moją jedyną publikację. Jestem z niej dumna. Jednak nie myślałeś chyba, że dam się bezkarnie podglądać i straszyć jakiemuś gówniarzowi.

Nobody bezskutecznie starał się coś wytłumaczyć.

– Widzisz, pochlebia mi, że poświęciłeś powieść mojej osobie, bo nie da się ukryć, że twoja Gołębica to ja. Ale to oznacza, że musiałeś mnie obserwować przez dłuższy czas, nie tylko śledzić w internecie, ale także w domu – Caroline podeszła do Nobody’ego, który odruchowo spuścił wzrok.

Chwilę szukała czegoś w telefonie, w końcu nachyliła się nad nim i pokazała ekran.

– Nie wstydź się, nieraz mnie widziałeś i chyba wtedy ci to nie przeszkadzało. A teraz zachowujesz się niekonsekwentnie. Chyba, że podglądanie starszych kobiet jest dla ciebie satysfakcjonujące tylko przez ekran telefonu lub szparę między drzwiami a framugą mojej łazienki.

Nobody z coraz większym przerażeniem patrzył na siebie i Caroline na ekranie telefonu.

– Znalazłam wszystkie kamery i nagrania na dysku. – Podniosła się, z wysiłkiem pomagając sobie laską. – Ale do rzeczy, nie mogę ci darować tych dni w strachu, gdy zamieniłeś moje mieszkanie w więzienie, a życie w koszmar. Nigdy nikt mnie tak nie upokorzył jak ty, nigdy przez nikogo nie czułam się tak bezbronna i nic nieznacząca. Nawet gdy los skazał mnie na czarnucha i meksykańca. – Caroline podeszła do blatu. – Więc postanowiłam, że jako zadośćuczynienie wezmę twoją powieść.

Nobody znów wierzgnął na podłodze, niczym wyrzucona na brzeg ryba, bezskutecznie starając się uwolnić.

– To naprawdę świetna powieść, a że opisuje moje życie, to będzie wyglądało wiarygodnie, kiedy to ja się pod nią podpiszę. – Caroline podeszła do Nobody’ego. – Zmiany, które wprowadzę, powinny nadać powieści mojego klimatu, a czytelnikom namiastkę dawnej mnie sprzed lat.

Nachyliła się nad Nobody’m. Lewą ręką złapała go pod brodą, uniosła mu głowę.

Zobaczył w jej dłoni pełną strzykawkę z długą igłą.

– A to – powiedziała, widząc, jak z przerażeniem wpatruje się w czubek igły – jest spora dawka leków przeciwbólowych i uspokajających, rozpuszczonych w wodzie. Mój poczęstunek dla ciebie, za Gołębicę.

Nobody szarpnął się, lecz Caroline pchnięciem przewróciła go na plecy. Usiadła mu okrakiem na piersi, udami obejmując ramiona. Lewą ręką ponownie złapała za brodę, by unieruchomić kręcącego głową Nobody’ego.

– Wiesz, że kocham ptaki. Sam to opisałeś w powieści, ale musisz też wiedzieć, że nienawidzę gołębi. Brzydzą się nimi zupełnie tak, jak ludźmi, którymi musiałam się otaczać, a ty, gnojku, skazałeś mnie na życie wśród tych obesranych gruchaczy. Chciałeś to opublikować. Tego ci nie daruję, i możesz być pewien, że Pani Sowa nie skończy wśród szarych piór i gołębiego łajna. Przepiszę zakończenie – oznajmiła.

Zobaczyła w oczach Nobody’ego przerażenie, dzikie, zwierzęce, jak u gołębia, któremu niegdyś przetrąciła skrzydło. Siedziała w fotelu i obserwowała szkodnika, jak męczył się na jej balkonie. Spoglądała w jego ślepia – bezbronne, słabe, przestraszone, takie jak oczy Nobody’ego.

– Na koniec ostatnia rada: trzeba dbać o zęby. Ja, mimo sędziwego wieku, mam wszystkie własne z takim kompletem zamierzam odejść na tamten świat. A ty masz braki. – Zmacała palcem wskazującym policzek pisarza i odnalazła miejsca po brakującej piątce i szóstce.

Mimo ciężaru pierś Nobody’ego rytmicznie podnosiła się i opadała, potrząsając Caroline, uśmiechniętą niczym nastolatka na mechanicznym byku. Nie patrzył na igłę zbliżającą się do policzka, lecz na pisarkę. Nagą, pomarszczoną z fałdami skóry zwisającymi na chudych rękach i piersi leżące na żebrach widocznych przez cienką, niczym papier skórę. A ona patrzyła na niego z wyszczerzonymi zębami przez białe kosmyki włosów zwisające z łysiejącej już głowy. Oboje usłyszeli, jak ostra końcówka przebija taśmę, a Nobody poczuł ukłucie, gdy igła przeszła przez policzek. Caroline wcisnęła tłok i gorzka mieszanka leków z wodą wypełniła mu usta.

– Śpij spokojnie, mój najwierniejszy fanie – powiedziała.

***

Caroline zdyszana opadła na fotel, w prawej dłoni trzymała rączkę trójkołowego wózka schodowego, którego niegdyś używała do wnoszenia zakupów na dziesiąte piętro kamienicy.

– Przydałeś się, stary towarzyszu sklepowych wojaży – wyszeptała w stronę wózka.

Sięgnęła po telefon i wybrała numer alarmowy. Gdy odezwała się dyżurna, Caroline powiedziała:

– Dobry wieczór, stało się coś strasznego. Chyba ktoś skoczył z dachu kamienicy, w której mieszkam.

***

Było trochę zamieszania w związku z młodym człowiekiem, który wybrał do popełnienia samobójstwa akurat dach Caroline. Nieco później dowiedziała się od Denzela, że chłopak był kompletnie naćpany. Całe zajście miało też przykre konsekwencje dla Luisa, który został zwolniony za to, że nie dopilnował, by droga na dach była odpowiednio zabezpieczona. Caroline na jakiś czas musiała zlikwidować swój balkon, pozostawiając jedynie karmnik i domek dla sikorek. Ale było warto – za jednym zamachem pozbyła się ze swojego życia Nobody’ego i meksykańca.

***

– Caroline, nie wiem, jak to zrobiłaś, ale to jest po prostu niesamowite. Pani Sowa będzie lepsza od twojej pierwszej powieści. Gwarantuję ci to, a redakcja zadba o reklamę. Znowu będziesz na pierwszych stronach gazet.

– No cóż, cieszę się, że na stare lata udało mi się jeszcze coś osiągnąć – powiedziała Caroline, dopalając camela.

– Caroline, to będzie bestseller. Jesteśmy w kontakcie. Muszę kończyć, bo dobijają się do mnie na drugą linię. Jesteś wspaniała, Caroline. Zadzwonię później.

Rozłączyła się, odłożyła telefon na biurko i odsunęła szufladę. Wyciągnęła z niej czarną kominiarkę. Włożyła do środka dłoń i patrzyła jak przez otwory na oczy i usta, wlatuje papierosowy dym.

– Dziękuję, to też twój sukces, Nobody – powiedziała.

I w tym samym momencie usłyszała gruchanie. Powoli obróciła głowę w stronę kuchni. Szary gołąb siedział na blacie i przyglądał się jej.

– Ty… Ty mały szczurze – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

Wsparła się na lasce i ruszyła w jego kierunku. Gołąb obserwował ją bez większego zainteresowania.

– To będzie ostatnie mieszkanie, do którego wtargnąłeś – powiedziała, zbliżając się z uniesioną nad głowę laską.

Nim jednak metalowy słowik runął na gołębia, ten przefrunął na zlew. Mijając drzwi na balkon, Caroline usłyszała z zewnątrz trzepot skrzydeł. Wyjrzała i zobaczyła, że ten w całości obsiadły gołębie. Kłębiły się na podłodze, na balustradzie, a jeden siedział na domku dla sikorek. Ptaki gruchały, trzepotały skrzydłami i srały. Caroline czuła, jak zalewa ją fala wściekłości. Ruszyła z uniesioną laską przez uchylone drzwi. Wpadła na balkon i zamarła, bo żaden z ptaków nie odfrunął. Patrzyły na nią tępo, kręcąc łbami.

– To ty? – wyszeptała Caroline.

Wtedy gołębie rzuciły się na nią. Obsiadły, wbijając w sukienkę pazury, drapiąc i dziobiąc. Caroline na oślep zamachała srebrnym słowikiem, gdy jeden z ptaków wplótł jej się we włosy, bijąc skrzydłami o twarz. Poczuła jak ktoś wpycha jej w ręce plik papierów. Upuściła laskę, a gdy srebrny słowik uderzył o podłogę, poczuła mocne szarpnięcie. Zatoczyła się i wpadła plecami na barierkę, która z trzaskiem pękła. Ptaki w tej samej chwili odleciały. Nim runęła, przez ułamek sekundy dostrzegła mężczyznę w kominiarce.

Gdy Caroline uderzyła o bruk, stara platforma przeciwpożarowa zatrzeszczała i konstrukcja rozleciała się z hukiem, zasypując plac między starymi kamienicami.

***

Jako pierwszy na zewnątrz wybiegł Denzel. W stercie stali, walającej się na placu, nie od razu dostrzegł Caroline, leżącą wśród szarych piór i gołębich odchodów. Podszedł do niej, odgarnął kilka prętów i zobaczył, że starsza pani ściska w rękach maszynopis podpisany “Nowy tekst”. Pod tytułem, czerwoną kredką, ktoś nabazgrał drukowanymi literami NOBODY.

Koniec

Witaj.

Powtórzę wrażenia z betowania: niestandardowy pomysł oraz jego kolejne etapy realizacji, zakończenia również zaskakujące. :) Dobrze pokazałeś emocje oraz przemyślenia głównej bohaterki, jej styl życia i powody takiego zachowania. Osobne podziękowania za uprzedzenie o wulgaryzmach. :)

Dziękuję za betę, pozdrawiam, klik. :)

Pecunia non olet

Hej

bruce

I ja dziękuję za pomoc i wszystkie uwagi oraz wskazówki :)

Dziękuję za klik i pozdrawiam :)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Cześć, muszę powiedzieć że świetne opowiadanie. Wciągające, tajemnicze. Napisałeś główną bohaterkę w bardzo dobry sposób – okropna baba. Zakończenie niespodziewane i niedopowiedziane. Mignęło mi kilka literówek, gdzieś zabrakło myślnika, ale niestety nie mogę ich teraz wypunktować bo piszę na telefonie. :( W każdym razie to błędy kosmetyczne, sam tekst super, bawiłem się świetnie. Pozdrawiam!!

„Temu, kto nie wie, do jakiego portu zmierza, nie sprzyja żaden wiatr.“ - Seneka Starszy

Wzajemnie, Bardzie. :)

Pecunia non olet

Hej

Szlachcic

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

Cieszę się, że opowiadanie się podobało i dobrze się bawiłeś w trakcie czytania :) Literówki postaram się wyłapać :)

Pozdrawiam :)

To ja wyjątkowo z votum sepratum do uprzednich głosów… Mnie nie przekonuje. Początek był dla mnie najzwyczajniej nudny, rozumiem potrzebę wprowadzenia do świata bohaterki i pobocznych postaci, ale potrzebowałbym tutaj jakiejś “zahaczki”, która sugerowałaby, że coś się jednak ciekawego później wydarzy, że jest coś, dla czego warto przez te jej rozmowy z dozorcą i Denzelem brnąć. Postać Pani Sowy jest szyta dość grubymi nićmi, plus za to, że jest tak sprzeczna w swojej miłości do ptaków i nienawiści do gołębi :-) Ostatecznie nie chwytam też do końca postaci Nobody’ego, jest dla mnie zbyt zagmatwana – to jest jakiś duch gołębi wcielający się w mężczyznę w kominiarce, żeby się na niej zemścić? Niespełniona istota pisarska, której z jakiegoś powodu tak bardzo zależy na jej opinii? Zbyt przekombinowana dla mnie postać, a też jakoś kosmicznie mnie nie zaintrygował, żeby czytać po kilka razy i spróbować rozgryźć go i jego motywacje.

Z plusów na pewno widać wyobraźnię autora i z ciekawością zajrzę do Twoich innych tekstów, natomiast to konkretne opowiadanie mnie nie przekonuje. Może też dlatego, że mam rezerwę do autotematycznych opowieści pisarskich, zbyt dużo tego, jako piszący, robimy – więc w przypadku takich historii moje wymagania skaczą chyba o jedno oczko :-)

Technicznie:

Staruszka nim runęła przez ułamek sekundy dostrzegła, mężczyznę w kominiarce na głowie. – zdanie do przeredagowania, może bez “Staruszka” i z przecinkiem po “runęła”? Bo teraz ten przecinek nie na swoim miejscu.

– Oczywiście. – Rozpromieniała się staruszka. – Mam owocowy, ten, który lubisz najbardziej. Denzel spojrzał na nią przez ramię, obserwując, jak nalewa sok do szklanki. Była drobna, o siwych, mocno już przerzedzonych włosach, zgarbiona i kulejąca po zwichniętym biodrze. Wyglądała bardzo bezbronnie i wzbudzała litość. Denzel jednak wiedział, że umysł ma bystry i przebiegły. Poczekał, aż poda mu szklankę. – źle sformatowany dialog/wypowiedź, przynajmniej dwie niepotrzebne kropki i nie wiadomo, gdzie kończy się wypowiedź postaci, a gdzie zaczyna narracja (tzn. z kontekstu to można wyłapać, ale z zapisu nie)

– To naprawdę świetna powieść, a że opisuje moje życie to doda wiarygodności temu, że to ja się pod nią podpiszę. – Caroline ponownie podeszła do Nobodyego. – Zmiany, które wprowadzę, powinny nadać powieści mojego klimatu, a czytelnikom namiastkę dawnej mnie sprzed lat. – Nachyliła się nad Nobody. Złapała go pod brodą lewą ręką i uniosła mu głowę. – to samo co wyżej. Do tego raz odmieniasz imię Nobody’ego, raz nie – trzeba by się było zdecydować.

Caroline zasłaniając twarz dłońmi i rozpłakała się, histerycznie łkając. – zbędna podwójna spacja po imieniu postaci

Hej

gimlos

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

To może wyjaśnię, początek – rozmowy faktycznie mają nas zaznajomić z postaciami ale i wprowadzić w “świat” w tym przypadku mieszkanie Caroline, nie ma żadnej “ zahaczki”, bo i nie musi być ;). Albo się chce poznać historię bohaterki albo nie :). Oczywiście motyw z zainteresowaniem czytelnika jakimś niewyjaśnionym wątkiem na początku opowiadania jest ok. Ale do tej opowieści zwyczajnie mi nie pasuje :).

“Postać Pani Sowy jest szyta dość grubymi nićmi”

Ok skoro tak uważasz ;)

“Ostatecznie nie chwytam też do końca postaci Nobody’ego”

Nie ma tu żadnych ukrytych znaczeń, wszystko jest wyjaśnione w opowiadaniu. Wyjątkiem jest końcówka, którą myślę, że każdy może tłumaczyć sobie na swój sposób. Ale widzę, ze wyobraźnia poniosła Cię w przypisywaniu różnych ról Nobodyemu ;)

Dzięki za wyłapanie usterek sprawdzę i poprawie :)

Pozdrawiam :)

OK, mnie historia zainteresowała. Może dlatego, że początkowo widziałam pewne podobieństwa między naszym portalem a tym w Twoim tekście. I między Sową a Reg. Podkreślam, że tylko pewne, zanim ktoś mnie zlinczuje.

Ksywka Nobody dla odmiany skojarzyła mi się z Odysem.

Postać Caroline mi się spodobała – ma wady i zalety. Prawda, więcej wad…

Zostało Ci jeszcze trochę literówek.

Cieszyła się, że będzie świadkiem narodzin piskląt.

Pisklęta się raczej wykluwają niż rodzą.

Babska logika rządzi!

Hej

Finkla

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

Super, że historia okazała się interesująca :). Oczywiście, wplatam w opowiadania sytuacje i osoby z mojego życia, ale raczej są to zaledwie detale :). Więc zapewniam, że charaktery postaci są całkowicie wymyślone :). Co do innych podobieństw, no cóż, wydaje mi się, że pomysły najlepiej czerpać z życia i ubarwić solidną warstwą fikcji ;)

“Postać Caroline mi się spodobała – ma wady i zalety. Prawda, więcej wad…”

Cieszę się, że postać Caroline ma też widoczne zalety, bo zależało mi by była dość barwnym bohaterem.

“Zostało Ci jeszcze trochę literówek.”

Postaram się wyłapać :)

Cieszyła się, że będzie świadkiem narodzin piskląt.

Pisklęta się raczej wykluwają niż rodzą.”

Słusznie już zmieniam :)

Dziękuję za klik i pozdrawiam :)

Cześć:)

Może dziwne pytanie, ale są camele bez filtra?

Do laski niezbyt pasuje stylisko, to już ciężki kawał drewna.

Wciągnęło mnie. Są lepsze i gorsze akapity. Pani Caroline powinna /bez wątpienia!/ kląć jak szewc, przynajmniej wtedy, gdy jest sama. Czuje się też /zamierzone?/napięcie, którego kulminacją jest akapit z nagą staruszką, zresztą dobrze napisany. Śmierć przedrzeźnia akt seksualny, mocne. Nobody – mam z nim problem z powodu ostatniego rękopisu. Może na koniec wystarczyłyby gołębie?

Ogólnie – czyta się. Jakieś usterki językowe do poprawek zawsze się znajdą.

Pozdrawiam.

Hej

Oblatywacz

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

“Może dziwne pytanie, ale są camele bez filtra?”

U mnie w opowiadaniu są ;) Ale nie wiem, jeśli mam być szczery. Pisząc o nich miałem przed oczami RedApple bez filtra ;).

“Do laski niezbyt pasuje stylisko, to już ciężki kawał drewna.”

Wiem, ale jakoś trzon też mi dziwnie pasuje i ostatecznie zostawiłem stylisko, zastanowię się nad zmianą.

Fajnie, że opowiadanie się podobało :). I że scena kulminacyjna dobrze wypadła. Jeśli chodzi o ostatni rękopis, to wyjaśniam, że nie ma ostatniego rękopisu jest to nadal ten sam, który Caroline dostała o Nobodyego podczas pierwszej wizyty ;)

Pozdrawiam :)

PS. Bardzo mi się podoba “Śmierć przedrzeźnia akt seksualny,” :).

Denzel jednak wiedział, że umysł ma bystry i przebiegły.

Zmieniłabym szyk na “Jednak Denzel wiedział…”

Mogła z dumą pochwalić się, że to dzięki jej rekomendacją redakcja wypromowała pierwsze powieści takich autorów jak Northon czy Grey.

dzięki jej rekomendacjom → przyglądam się paniom, a rozmawiam z panią

skończyłaby z(+e) sobą.

Lub też jakiś młodych zapaleniec, pod wpływem samozachwytu, próbował popełnić portalowe samobójstwo.

Dobrze tak ci, gruchający obesrańcu – powiedziała za gołębiem.

Dobrze ci tak → szyk

Rozumie(+m), że może pani tęsknić za wychodzeniem z domu, ale czy papierosy są niezbędne do życia?

– Następnym razem – powiedział Luis i poszedł w stronę wyjścia.

– Do widzenia, Luis – pomachała mu z kuchni.

– Do widzenia i proszę pamiętać o fotelu.

– Dobrze, Luis.

powtórzenia.

Caroline zasłaniając twarz dłońmi i rozpłakała się, histerycznie łkając.

zasłoniła.

Bez krewnych, ze zwichniętym biodrem i wyimaginowanymi prześladowcami, prawdopodobieństwo eksmisji z mieszkania do Słonecznej Jesieni lub Spokojnego Seniora była więcej niż prawdopodobna.

prawdopodobieństwo eksmisji było więcej niż prawdopodobne.

Uświadomiła sobą, że od bardzo dawna nie czytała tak porządnego tekstu.

sobie.

Po jednym papierosie i gdzieś w połowie herbaty usłyszała, jak balkon zgrzyta pod ciężarem Nobody(+’)ego.

Przyglądał jej się dłuższą chwilę.

przyglądał się → szyk

Nachyliła się nad Nobody

nad nim, więc nad Nobody’m.

Nobody poczuł ukłucie w policzek, gdy igła przeszła na wylot bez najmniejszego oporu, a następnie językiem ostrą końcówkę.

Tutaj dużo jest do poprawy.

Ogólnie opowiadanie mnie zaciekawiło. Dobrze poprowadziłeś narrację i fabuła jest całkiem świeża (przynajmniej dla mnie). Główna bohaterka jest świetna! Wszystko się klei i pasuje do siebie. Jedyny zarzut mam do skrępowania dorosłego mężczyzny przez chudą, starszą panią z problemem z biodrem. Z drugiej strony nie zdradzasz szczegółów jak to zrobiła, więc w tej formie kupuję i to. Podobało mi się i ode mnie masz klik ;)

Hej

M.G.Zanadra

Miło mi znowu widzieć Twój komentarz :). Dziękuję za przeczytani :)

Ten fragment z igłą, jeśli dobrze pamiętam, chyba już ktoś w becie, zwrócił mi na niego uwagę, a ja zwyczajnie musiałem go przegapić :). Poprawione na:

“Oboje usłyszeli, jak ostra końcówka przebija taśmę, a Nobody poczuł ukłucie, gdy igła przeszła przez policzek. Caroline wcisnęła tłok i gorzka mieszanka leków z wodą wypełniła mu usta.”

Teraz chyba jest ok :)

Jest sprawa apostrofów, bo stwierdziłem, że będę zapisywał odmianę bez nich. Ale nie wiem, właściwie czy to błąd.

“Denzel jednak wiedział, że umysł ma bystry i przebiegły.

Zmieniłabym szyk na “Jednak Denzel wiedział…”

Przy jednym z pierwszych tekstów zostałem pouczony przez Drakaine, że “jednak” źle wygląda na początku zdania i teraz nie wiem, czy zmieniać czy nie zmieniać ;).

A tak wszystko poprawione :) dziękuję za wskazanie usterek ;)

“Główna bohaterka jest świetna!”

A dziękuję trochę ryzykowałem opierając całe opowiadanie właściwie na jednej postaci ;), tym bardziej się cieszę, że wyszła dobrze :) i opowiadanie się podoba :).

Dziękuję za klik i pozdrawiam :)

(nazwiska angielskie zakończone) na -y po samogłosce, np. Disney, Macaulay, Shelley;

otrzymują końcówki polskie bez apostrofu, np: Disney, Disneya, z Disneyem, o Disneyu; PWN

U Ciebie jest spółgłoska, więc powinien być apostrof.

Można też zmienić na “Denzel wiedział jednak”, jeśli drakaina sygnalizowała zły wygląd “jednak” na początku, ale “jednak” w środku trochę szczypie w oko.

Dodam także, że zrobiłam minisondę i wszyscy pytani uważają, że lubią ptaszki, a gołębie to szczury ze skrzydłami. Dla mnie ma to sens.

;)

Super :) apostrofy dodane, jednak poszło na koniec. Dziękuję za podpowiedzi :).

Ja raczej mam stosunek do ptaków dość ambiwalentny i to do wszystkich bez wykluczania gołębi ;).

Ale wiem, że nie cieszą się one zbyt dużą sympatią u większości ludzi i właśnie dlatego znalazły się na czarnej liście Caroline ;)

Miło mi przeczytać, że opowiadanie pchnęło Cię do zagłębienia tematu ludzkich odczuć względem gołębi ;). Nawet jeśli te zgłębianie ograniczyło się tylko do minisondy. Ale hej, po lekturze mogłaś zwyczajnie zapomnieć o opowiadaniu. Więc odbieram to za mały sukces ;)

Pozdrawiam :)

Przyznam, że w głowie bardziej został mi obraz bohaterki, którą moim zdaniem opisałeś bardzo dobrze. Chwilami miałam przed oczami podstarzałą wersję Catherine Tramell, co przerażało, ale w pozostałych momentach przypominała mi zwykłą starszą panią z targu, która jest miła dla klientów, ale zaraz jak się odwrócą, psioczy pod nosem… Łatwo mi było wyobrazić sobie ten obraz. Chyba muszę kupować warzywa w innym miejscu, skoro zapisał mi się w głowie jej obraz w szlafroku…

Czyżby opowiadanie z portalowym kluczem? Tak mi się podczas lektury narzucało, ale już ktoś podniósł tę kwestię i się do niej odniosłeś.

Ciekawe opowiadanie. Bardzo dobrze się czyta. Świetnie tworzysz klimat. Obudowujesz każdą czynność dużą ilością szczegółów, dzięki czemu łatwo się wczuć w historię.

Zastanawiam się nad jedną kwestią. Czy starsza kobieta z taką ilością dolegliwości, byłaby w stanie zaciągnąć ciało dorosłego faceta na dach? Druga opcja jest taka, że zrzuciła go ze swojego piętra i tylko sfingowała skok samobójcy z dachu. Wiem, że użyła trójkołowy wózek sklepowy, ale i tak to wydaje się ponad jej siły.

Pozdrawiam

Hej

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

Super, że opowiadanie się podobało :)

Co do Twoich wątpliwości, to sam się nad tym zastanawiałem ;). Ale doszedłem do wniosku, że gdyby miała dużo czasu i jakieś narzędzie do pomocy, to czemu by nie ;). Generalnie gdy ludzie są zdeterminowani, to mogą zrobić bardzo dużo, nawet jeśli wydaje się to ponad ich siły :).

Pozdrawiam :)

Gdyby jeszcze zdołała zainstalować jakiś bloczek, to dałaby radę… Ale fakt, że to by łatwe nie było.

Babska logika rządzi!

Coś mi się wydaje, że szybciej by wsadziła chłopa na wózek i przerzuciła przez balkon, niż zamontowała bloczek, linki i jeszcze miała go podciągnąć ;)

Generalnie gdy ludzie są zdeterminowani, to mogą zrobić bardzo dużo, nawet jeśli wydaje się to ponad ich siły :).

Też tak kombinowałem, ale dzięki za wyjaśnienie. No i poprzednio zapomniałem, że klikam.

Pozdrawiam

A dziękuję AP za klika i pozdrawiam :)

Alfred Hitchcock mawiał, że dzieło powinno zaczynać się trzęsieniem ziemi, a potem niech napięcie stopniowo wzrasta. Ty, Bardziejaskrze, poszedłeś inną drogą – u Ciebie historia zaczyna się wolno i łagodnie, i w ogóle nie zapowiada dramatu. Pewnie dlatego piorunujące wrażenie zrobiło na mnie późniejsze zachowanie Caroline – kobiety, jak się okazało, niedobrej, obłudnej, wręcz żmijowatej. Przy tych wszystkich złych cechach potrafiła się świetnie maskować, skutkiem czego najbliższe otoczenie nie miało najmniejszego pojęcia o tym, jaka jest naprawdę. A pod warstwą wieku i pasm rzadkich siwych włosów kryła się wiedźma jakich mało.

A Nobody, no cóż, postać to wielce tajemnicza i nieodgadniona. Nie wiem kto zacz, zwłaszcza że pojawia się po zmierzchu i zawsze jest w kominiarce, ale to mi zupełnie nie przeszkadza. Ważne, że choć Caroline robiła co chciała, jej chytry plan nie powiódł się, a finał historii okazał się nader satysfakcjonujący.

Bardzo się cieszę, Bardziejaskrze, że na portalu trafił się użytkownik, który zainspirował Cię tak skutecznie, że spłynął na Ciebie bardzo dobry pomysł, co zaowocowało nietuzinkowym i bardzo zacnym opowiadaniem.

Mam nadzieję, że poprawisz usterki, abym mogła zgłosić opowiadanie do Biblioteki. :)

P.S.

Bardziejaskrze, Oblatywaczu, są camele bez filtra, a przynajmniej były jakieś piętnaście lat temu, kiedy mój mąż oddawał się temu zgubnemu i śmierdzącemu nałogowi. Kupował je w Hiszpanii.

…i wspierając się o nią, wstała. → …i wspierając się na niej, wstała.

Wspieramy się czymś, o coś można się oprzeć.

…powiedział, przeczesując gęste loki grzebieniem o długich ząbkach. → Chyba nie wypada czesać się w cudzej kuchni.

– Oczywiście. – Rozpromieniała się staruszka. → – Oczywiście. – Rozpromieniła się staruszka.

Denzel wiedział jednak, że umysł ma bystry i przebiegły. → Ktoś może być przebiegły ale nie wydaje mi się, aby taki mógł być umysł.

Proponuję: Denzel wiedział jednak, że umysł ma bystry i jest przebiegła.

Poczekał, aż poda mu szklankę. Podziękował i wypił ją jednym tchem… → Czy dobrze rozumiem, że wypił szklankę? Można coś powiedzieć jednym tchem, ale nie wydaje mi się, aby jednym tchem można coś wypić.

Proponuję w drugim zdaniu: Podziękował i opróżnił ją jednym haustem… Lub: Podziękował i opróżnił ją nie odrywając od ust…

…i zaplótł chude ręce na pierś. → …i zaplótł chude ręce na piersi.

Uniosła palec i wskazała na błękitne niebo za oknem. → Uniosła palec i wskazała błękitne niebo za oknem.

Palcem wskazujemy coś, nie na coś.

Mi już nie jest do niczego potrzebny. → Mnie już nie jest do niczego potrzebny.

…rozkoszując się letnim wietrzykiem, brzęczeniem owadów buszujących w konwaliach… → Konwalie kwitną w maju, a wtedy jest jeszcze wiosna, więc: …rozkoszując się wiosennym wietrzykiem, brzęczeniem owadów buszujących w konwaliach…

Następnie zabrał się za wyjadanie nasion. → Następnie zabrał się do wyjadania nasion.

http://filologpolski.blogspot.com/2016/11/brac-siewziac-sie-za-cos-brac-siewziac.html

…wsparta o laskę, podeszła do komputera. → …wspierając się laską, podeszła do komputera.

…złapała za podpory i już chciała się podnieść… → …złapała podpory i już chciała się podnieść…

Złapała za laskę i ściskając ją oburącz… → Złapała laskę i ściskając ją oburącz…

Poczuła, jak serce zaczyna jej łomotać w piersi. → Czy dookreślenie jest konieczne – czy serce mogło łomotać w innym miejscu?

Z brzdękiem metalowy słowik odbił się od kafelek… → Metalowy słowik z brzdękiem odbił się od kafelków…

Kafelek jest rodzaju męskiego. Tu znajdziesz jego odmianę.

Caroline zasłoniła twarz dłońmi i rozpłakała się, histerycznie łkając. → Łkanie jest synonimem płaczu.

Proponuję: Caroline zasłoniła twarz dłońmi i zaczęła histerycznie łkać.

…prawdopodobieństwo eksmisji do Słonecznej Jesieni lub Spokojnego Seniora była więcej niż prawdopodobna. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …prawdopodobieństwo eksmisji do Słonecznej Jesieni lub Spokojnego Seniora było niewykluczone. Lub: …eksmisja do Słonecznej Jesieni lub Spokojnego Seniora była całkiem prawdopodobna.

Pewna siebie, wspierając się o lasce… → Pewna siebie, wspierając się na lasce/ wspierając się laską…

Uniósła się na łokciach… → Literówka.

…odczytała nakreśloną czerwoną kredką wiadomość: → …odczytała wiadomość nakreśloną czerwoną kredką:

Tym razem jednak nie potrafiła znaleźć rozwiązania. Przez co czuła się jeszcze bardziej stara i bezbronna. → Tym razem jednak nie potrafiła znaleźć rozwiązania, przez co czuła się jeszcze bardziej stara i bezbronna.

…i zabrała się za pieczenie czekoladowych ciastek. → …i zabrała się do pieczenia czekoladowych ciastek.

…że słyszy dźwięk odkładanej szklanki na blat biurka. → …że słyszy dźwięk szklanki odstawianej na blat biurka.

Z odłożonej szklanki może wylać się niedopita zawartość.

…ubrany w czarny dwuczęściowy dres i kominiarkę. → Zbędne dookreślenie – nie ma dresów jednoczęściowych, tak jak nie ma dresów składających się z więcej niż dwóch części.

Wystarczy: …ubrany w czarny dres i kominiarkę.

Za SJP PWN: dres «strój sportowy składający się z długich spodni i bluzy»

W prawej ręce ściskał teczkę. Nobody obrócił głowę w jej kierunku. → Czy dobrze rozumiem, że obrócił głowę w kierunku teczki?

Proponuję w drugim zdaniu: Nobody obrócił głowę w kierunku kobiety.

…zakładając nogę na nogę i zaciągając camelem. → Pewnie miało być: …zakładając nogę na nogę i zaciągając się camelem.

…w prawej dłoni ma naciągniętą strzykawkę z długą igłą. → Naciągnięcie strzykawki nie gwarantuje, że coś znajduje się w jej wnętrzu.

Proponuję: …w prawej dłoni ma pełną strzykawkę z długą igłą.

– A to – powiedziała, widząc, jak z przerażeniem wpatruje się w czubek igły – jest spora dawka leków przeciwbólowych i uspokajających, drobno skruszonych i zmieszanych z wodą. → Drobno skruszone tabletki wywołują u mnie wizję drobinek, które mogą zablokować kanalik igły i uniemożliwić iniekcję.

Proponuję: – A to – powiedziała, widząc, jak z przerażeniem wpatruje się w czubek igły – jest spora dawka leków przeciwbólowych i uspokajających, rozpuszczonych w wodzie.

Usiadła na nim okrakiem, udami obejmując ramiona i siadając na piersi. → Nie brzmi to najlepiej, w dodatku sprawia wrażenie, że Caroline siadała na nim dwa razy.

Proponuję: Usiadła okrakiem na jego piersi, udami obejmując ramiona.

…i odsunęła szufladę. Wyciągnęła z niej czarną kominiarkę. Włożyła do środka dłoń, przyglądając się przez otwory na oczy i usta, wdmuchiwanemu przez nie dymowi. → Nie bardzo umiem to sobie imaginować – skoro włożyła dłoń do środka kominiarki, to jak mogła przez otwory na oczy obserwować dym, wydmuchiwany ustami?

Patrzyły się na nią tępo, kręcąc łbami. → Patrzyły na nią tępo, kręcąc łbami.

W stercie stali, walającej się po placu… → W stercie stali, walającej się na placu…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej

regulatorzy

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

Bardzo się cieszę, że opowiadanie się podobało i udało się zbudować napięcie oraz przykuć uwagę bez patentu Alfreda Hitchcocka, który moim zdaniem jest świetny, ale jednak nadużywany ;).

Pseudonim Nobody, jak i jego strój oraz dziwne pory odwiedzin, miały nadać tej postaci wymiaru mistycznego, paranormalnego ale równocześnie chciałem by był jak najbardziej ludzki ;). Pisząc o nim . myślałem o czymś w rodzaju, może nawet anioła, który postanowił dać bohaterce jeszcze jedną szansę na poprawę, jednocześnie wystawiając Caroline na próbę :). Ale wydaje mi się, że można tę postać spokojnie odbierać na różne sposoby :).

“Bardziejaskrze, Oblatywaczu, są camele bez filtra, a przynajmniej były jakieś piętnaście lat temu, kiedy mój mąż oddawał się temu zgubnemu i śmierdzącemu nałogowi. Kupował je w Hiszpanii.”

No i zagadka wyjaśniona :)

Błędy poprawione i bardzo dziękuję za pomoc. Ale mam też kilka wyjaśnień :)

“…powiedział, przeczesując gęste loki grzebieniem o długich ząbkach. → Chyba nie wypada czesać się w cudzej kuchni.”

Zgadza się, ale to też trochę mówi nam o charakterze tej postaci.

“…rozkoszując się letnim wietrzykiem, brzęczeniem owadów buszujących w konwaliach… → Konwalie kwitną w maju, a wtedy jest jeszcze wiosna, więc: …rozkoszując się wiosennym wietrzykiem, brzęczeniem owadów buszujących w konwaliach…”

Nie miałem pojęcia i nie podejrzewałem, że kwiatki mogą okazać się taką pułapką ;) Poprawione :)

“…i odsunęła szufladę. Wyciągnęła z niej czarną kominiarkę. Włożyła do środka dłoń, przyglądając się przez otwory na oczy i usta, wdmuchiwanemu przez nie dymowi. → Nie bardzo umiem to sobie imaginować – skoro włożyła dłoń do środka kominiarki, to jak mogła przez otwory na oczy obserwować dym, wydmuchiwany ustami?”

Tu mam wątpliwości, ale może zwyczajnie źle opisałem tę scenę ;). Ale wydaje mi się, że jak obserwowała dym wdmuchiwany do kominiarki, przez otwory na oczy i usta, to chyba nie oznacza, że dym dostawał się tylko jednym z tych otworów. Chodzi mi o to, że zwyczajnie wypuszczała dym w stronę otworów, a ten dostawał się do środka i wtedy Caroline obserwowała go prze te właśnie otwory. Hmm to jest bardziej skomplikowane, niż mi się wydawało ;). Ale pytanie, jest takie: Czy moja wytłumaczenie, zdołało Cię przekonać?

Jeśli nie, to zmienię ten fragment :)

Pozdrawiam :)

P.S.

I ja się cieszę, że udało mi się trafić na portal. Bo użytkownicy, jak widać, nie tylko potrafią inspirować :), ale są też bardzo pomocni. A to sprawia, że chęci na pisanie nie brakuje :)

Bardziejaskrze, niezmiernie mi miło, że uznałeś uwagi za przydatne. Teraz już mogę odwiedzić klikarnię. ;)

Dziękuję także za wyjaśnienia – przydały się, a scena z kominiarką stała się czytelniejsza i jeśli dobrze Cię zrozumiałam, to chciałeś powiedzieć:

…i odsunęła szufladę. Wyciągnęła z niej czarną kominiarkę. Włożyła do środka dłoń i patrzyła jak przez otwory na oczy i usta wchłania się wdmuchiwany przez nią dym.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy

“…i odsunęła szufladę. Wyciągnęła z niej czarną kominiarkę. Włożyła do środka dłoń i patrzyła jak przez otwory na oczy i usta wchłania się wdmuchiwany przez nią dym.”

Myślę, że taka forma będzie idealna :)

Pozdrawiam :)

Bardziejaskrze, jakże się cieszę, że zaakceptowałeś propozycję. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie miałem wyjścia ;). Bo choć mogłem je przerobić, to wolę zająć się już nowym tekstem :). A ten zostawiam w spokoju, ku (mam nadzieję) uciesze innych :). A tak na marginesie, po pracy nad opowiadaniem, mam go już zwyczajnie dość i muszę je odstawić na dłuższy czas, by znów mnie cieszyło :). Trochę jak z używkami ;)

W takim razie życzę Ci, abyś jak najszybciej otrząsnął się z kaca po już napisanych tekstach i z nowymi siłami przystąpił do pisania nowych. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Na “kaca” podobno najlepszy jest klin ;) . Więc zabieram się do pisania :)

Powodzenia! :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dobry!

Podziękował i wypił sok jednym tchem

A nie duszkiem albo łykiem? Tchem dotyczy tylko oddychania

stworzenie porządnego tekstu jest drogą przez mękę

Oj, tak :p

Każda osoba publikująca na stronie liczyła na to, że Caroline przeczyta jej opowiadanie, i każda z niepokojem otwierała komentarz oznaczony nickiem Pani Sowa

Coś mi to przypomina ;p

Kochała ptaki, ale nie znosiła gołębi, które w jej mniemaniu były brudne, śmierdzące, brzydkie i nikomu do szczęścia niepotrzebne.

– Trochę jak czarnuchy – wyszeptała z satysfakcją

Ojej, odważnie :D leżę ;p

Otworzyła drugą wiadomość. Patrzyła chwilę w ekran. W końcu wyciągnęła zapalniczkę i odpaliła camela.

– Jak to nie ma użytkownika o takim nicku?

Coś mi tu nie gra. Otworzyła wiadomość i patrzyła w ekran, czyli ją wmurowało. Następne, co zrobiła, to odpaliła papierosa, czyli zdziwienie minęło. A potem znowu wyraziła zdziwienie, tym razem na głos.

Dla mnie lepiej by to wybrzmiało, gdyby jeszcze przed otwarciem wiadomości sięgała po papierosy i zapalniczkę, a odczytując wiadomość, by zastygła. I wtedy to pytanie: – Jak to nie ma użytkownika o takim nicku?

– Nie, ja tylko… Miałam okropny sen, że w nocy chodzi po mieszkaniu.

Chyba coś zjadłeś. Kto chodzi?

Ułożyła tekst starannie obok laptopa i zabrała się do pieczenie czekoladowych ciastek.

i zabrała się za pieczenie

Jestem z niej duma.

Literówka.

To opowiadanie jest naprawdę wyjątkowe. W końcu odczułam satysfakcję z lektury, co się rzadko zdarza.

Twój styl pozwolił mi wejść w skórę bohaterki, co rzadko mi się zdarza. Mimo tego, że ogólnie nie popierałabym jej zachowania i niektórych tekstów, podczas czytania w pełni się z nią ze wszystkim (no, prawie wszystkim ;p) zgadzałam i kompletnie rozumiałam. Jakbym była nią. To się nazywa chyba talent, prawda?

Klikam, choć wydaje mi się, że już dość uzbierałeś kliczków, by dostać się do Biblioteki. Pozdrawiam serdecznie :)

He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...

Hej

HollyHell91

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

Podziękował i wypił sok jednym tchem

A nie duszkiem albo łykiem? Tchem dotyczy tylko oddychania”

A sprawdziłem można wypić jednym tchem :)

Każda osoba publikująca na stronie liczyła na to, że Caroline przeczyta jej opowiadanie, i każda z niepokojem otwierała komentarz oznaczony nickiem Pani Sowa

Coś mi to przypomina ;p

Wszystkie podobieństwa do realnych portali są przypadkowe ;)

Kochała ptaki, ale nie znosiła gołębi, które w jej mniemaniu były brudne, śmierdzące, brzydkie i nikomu do szczęścia niepotrzebne.

– Trochę jak czarnuchy – wyszeptała z satysfakcją

Ojej, odważnie :D leżę ;p

Taka postać :) Ten fragment zwyczajnie był w stylu Caroline ;)

Otworzyła drugą wiadomość. Patrzyła chwilę w ekran. W końcu wyciągnęła zapalniczkę i odpaliła camela.

– Jak to nie ma użytkownika o takim nicku?

Zdziwiła się na początku, zapaliła i skomentowała na głos – ale w twojej wersji też dobrze by to wyszło :)

– Nie, ja tylko… Miałam okropny sen, że w nocy chodzi po mieszkaniu.

Chyba coś zjadłeś. Kto chodzi?

Ktoś :D i właśnie ktoś został dopisany ;) Dziękuję :)

Ułożyła tekst starannie obok laptopa i zabrała się do pieczenie czekoladowych ciastek.

i zabrała się za pieczenie

A zostałem już poprawiony by zmienić “do” :P I teraz nie wiem :(

Jestem z niej duma.

Literówka.

Poprawiona :)

Bardzo się cieszę, że opowiadanie się tak bardzo podobało i że mogłaś wejść w postać. To najlepszy komplement i dziękuję ci za niego :)

Pozdrawiam :)

Bardziejaskrze, zamiast: Ułożyła tekst starannie obok laptopa i zabrała się do pieczenie czekoladowych ciastek. winno być: Ułożyła tekst starannie obok laptopa i zabrała się do pieczenia czekoladowych ciastek.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

O nie, moja wina, niedokładnie poprawiłem :( Przepraszam i już poprawiam i dziękuję za czujność :)

Bardzo proszę i PSNP. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No dobra, muszę zapytać bo nie zasnę, PSNP? :) Cóż to za zaklęcie?

Polecam Się Na Przyszłość. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

:D Uff, a już myślałem, że czymś podpadłem ;)

Nie wiem, co musiałbyś zrobić, aby mi podpaść… ;)

Teraz już możesz spać spokojnie. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Tymczasowy kot obserwacyjny:

Mądry dogada się z mądrym, ale i z głupim. Głupi i z drugim głupim się nie dogada (najwyżej pobije).

Hej Bardzie! Przeczytane z przyjemnością. Podobało mi się, jak bohaterka, mimo strachu, nie załamuje się sytuacją i próbuje sobie jakoś radzić. Pokazuje swojemu mistycznemu przeciwnikowi, że nie jest do końca bezsilna i dalej może mu nieźle zaszkodzić. Tekst trzymał w napięciu i zaskakiwał.

Jedna mała uwaga:

Ale do rzeczy, nie mogę ci darować tych dni w strachu, gdy zamieniłeś moje mieszkanie w więzienie, a życie w koszmar.

Staruszka nie mogła wychodzić już od dawna ze względu na problemy zdrowotne, więc samo “więzienie” nie było chyba sprawką włamywacza.

Pozdrawiam :)

It's hard to light a candle, easy to curse the dark instead

Hej

ostam

Cieszę się, że lektura się podobała :) Dziękuję też za komentarz ;)

“Staruszka nie mogła wychodzić już od dawna ze względu na problemy zdrowotne, więc samo “więzienie” nie było chyba sprawką włamywacza.”

Słuszna uwaga :), więzienie zapisałem raczej jako metaforę miejsca nieprzyjemnego. Bo choć Caroline nie wychodziła z domu to raczej czuła się w nim dobrze, a też stroniła od ludzi. Ale pomyślę o czymś bardziej pasującym do sytuacji :)

Pozdrawiam :)

Sięgnęła po laskę o srebrnym uchwycie w kształcie słowika i wspierając się na niej, wstała.

Hmm. Zdanie gramatycznie poprawne, ale parsuje się trochę trudno – kształt gałki laski jest ważny? I czytelnik musi go znać już teraz?

Przezornie upewniła się przez wizjer, kto ją odwiedza

Upewnić się można, że odwiedza nas ktoś znajomy. Można też sprawdzić, kto to jest. P. tutaj: https://wsjp.pl/haslo/podglad/43631/upewnic-sie

przywitał się Denzel, opierając się o ścianę z torbą zakupów

Znowu – gramatycznie nie ma tu błędu, ale źle się parsuje. Może tak: powiedział Denzel, opierając się o ścianę. W ręku miał torbę pełną zakupów.

zza uchylonych drzwi, wciąż blokowanych łańcuchem

Mmm, "blokowanych" trochę tu nie gra. Chcesz podkreślić zamknięcie starszej pani na świat?

– Cieszę się, że jesteś ostrożna. Ale zapewniam, że większość włamywaczy jest zbyt leniwa, by wspinać się na dziesiąte piętro.

Naturalniej, mniej byłów: Cieszę się, że na siebie uważasz, ale włamywaczowi na pewno by się nie chciało wdrapywać na dziesiąte piętro.

ściągając łańcuch

Lepiej: zdejmując. Dwa imiesłowy w kolejnych zdaniach rzucają się w oczy.

cenię sobie moją prywatność

"Moją" można wyciąć. Oho… (tu pomyślałam, że tekst idzie w zupełnie inną stronę, niż ostatecznie się okazało)

spławiać

Czy starsze panie używają takich słów? Zwłaszcza w połączeniu z "lub"?

zapytała Caroline, mając nadzieję, że w ten sposób uniknie

Skracalne: zapytała Caroline w nadziei, że dzięki temu uniknie.

ciepło jak cholera

Jeśli aż tak ciepło, to może jednak gorąco?

– Oczywiście. – Rozpromieniła się

Tu raczej małą, bo rozpromienianie jest jedną czynnością z odpowiedzią, a przynajmniej ja tak to czuję.

Denzel spojrzał na nią przez ramię, obserwując, jak nalewa sok do szklanki.

Skracalne: Denzel przez ramię obserwował, jak nalewa sok do szklanki.

kulejąca po zwichniętym biodrze

Po zwichnięciu biodra.

Wyglądała bardzo bezbronnie

Wyglądała na bezbronną.

Poczekał, aż poda

Aliteracja – równie dobrze może być "zaczekał".

Podziękował i wypił sok jednym tchem

Jednym haustem.

żeby ci udostępnił platformę

Mmm, udostępnił? Troszkę zbyt książkowymi słowami posługują się Twoi bohaterowie. Nie mówię, że mają bluzgać jak Zenek spod budki z piwem, ale to jest codzienna rozmowa sąsiadów, nie rozprawa w sądzie.

Żyję w tej kamienicy

Anglicyzm: mieszkam w tej kamienicy.

– W moim stanie i tak nie mogłabym z niej skorzystać.

"W moim stanie" wycięłabym, ciut pretensjonalne, a zaraz masz "w moim wieku", więc to powtórzenie.

odetchnąć od tych czterech ścian.

Odpocząć od tych czterech ścian.

pokręcił nią nieprzekonany

W sumie można to wyciąć.

nie wychodziła odkąd miała wypadek. I życzył jej jak najlepiej

Nie wychodziła, od kiedy spotkał ją wypadek, i życzył jej jak najlepiej.

zasłaniał dostęp

Dostęp raczej zagradzał, albo blokował.

uważał za pomysł lekkomyślny

Powtórzenie.

żeby dostać się do drabiny prowadzącej na dach

Skracalne: żeby się dostać na dach. O drabince i tak zaraz będzie. Less is more.

Zajmowała miejsce na ścianie dla karmnika.

Tak sobie się to parsuje. Hmm. Zajmowała miejsce na ścianie, a trzeba było zawiesić karmnik.

stwierdziła z poważną miną

Raczej: orzekła z powagą.

wywiesił stosowną informację, że droga na dach możliwa jest jedynie od sieni z powodu złego stanu technicznego rusztowania

Droga nie może być "możliwa" – uważaj na błędy kategorialne: wywiesił informację, że wyjść na dach można tylko od sieni z powodu złego stanu technicznego rusztowania.

obserwując z jakim zapałem Caroline walczy o balkon

On tu niczego nie obserwuje, tylko widzi skutki. A fraza podsumowuje to, co już napisałeś – niepotrzebnie. Do wycięcia.

nie odbieraj mi tego szczęścia.

Wycięłabym "szczęście", bez niego jest naturalniej.

Denzel spoważniał, widząc, że sąsiadka szczerze się zmartwiła.

Tu też podsumowujesz to, co wyżej. Spokojnie. Jak dotąd wszystko jest jasne.

bijący z nich lęk, a zarazem ufność, to mieszanka, której nie może się oprzeć

Mmm, w jaki sposób lęk jest mieszanką?

I nie ma już zwyczajnie serca, by dalej ją wypytywać.

I że po prostu nie ma już serca, żeby dalej ją wypytywać.

powinnam skończyć redagowanie tekstu za tydzień

Może tak: redakcję powinnam skończyć za tydzień.

szczęśliwa, że Denzel zszedł z tematu jej małej tajemnicy

Zadowolona, albo ucieszona. "Zszedł z tematu" jest cokolwiek telewizyjne, dałoby się czymś zastąpić, ale niekoniecznie bez zmiany budowy zdania.

by tylko nie myśleć o tym

Byle tylko nie myśleć o tym.

Nic, będę leciał. Poczta i leki

Leciał-leki. Może tak: No, nic, zmykam.

Naprawdę drobiazg

To naprawdę drobiazg.

A i jeszcze jedno, skoro

Wtrącenie: A, i jeszcze jedno, skoro.

Nie, jedynie moje ptaki, które dokarmiam

Lepiej: tylko moje ptaki.

Skoro tyle lat redagujesz książki innych ludzi, nie myślałaś o napisaniu czegoś swojego?

Hmm.

stworzenie porządnego tekstu jest drogą przez mękę

Napisanie porządnego tekstu to droga przez mękę.

Wolę skupić się

Wolę się skupić. Reszta zdania – hmm. (Redaktor nie wylewa potu i łez, co? :P)

nieswoje

Osobno. "Nieswoje" razem to niezdrowe albo zaniepokojone.

Prędzej przeniosę się na tamten świat niż dam ci w brudne łapska moją książkę.

Prędzej przeniosę się na tamten świat, niż dam ci w brudne łapska moją książkę. Eeech. A tak było milusio. Idyllicznie. Ale nieeeee… (Ponadto:

Ruszyła do biurka z laptopem.

Niejasne. Do biurka, na którym leżał laptop. Ponadto – ona znowu rusza, co u starszej pani z trudnościami w poruszaniu się jest ciut zbyt dynamiczne.

Mimo wszystko była szczęśliwa, że redakcja wciąż korzysta z jej usług

Mimo wszystko cieszyła się, że. "Szczęśliwy" w tym sensie to anglicyzm.

Jakkolwiek kiepskie były te prace, pozwalały jej zapomnieć o zrujnowanym zdrowiu i zbliżającym się końcu życia.

Troszkę zapewniasz.

przyglądała się, jak ptaki na zmianę znosiły nową wyściółkę

Znoszą – c.t.

Po pracy nad redagowaniem powieści

Kiedy skończyła dzisiejszą porcję tekstu do zredagowania.

Zastanowiła się nad zadawanym sobie pytaniem

Nie zapewniaj. Wystarczy samo "zastanowiła się".

Ale tego również nie odważyła się zrobić.

Nooo… ostatecznie.

Nalała herbaty i żeby poprawić sobie humor, zajrzała

Wtrącenie: Nalała herbaty i, żeby poprawić sobie humor, zajrzała.

Jej pierwsza i jedyna powieść przyniosła pracę w redakcji oraz całkiem niezłe utrzymanie, gdyż mimo czterdziestu lat od premiery wciąż świetnie się sprzedawała.

Pierwsza i jedyna powieść zapewniła jej pracę w redakcji oraz utrzymanie na niezłym poziomie, bo po czterdziestu latach od premiery wciąż świetnie się sprzedawała.

Jej zdanie w redakcji kiedyś było święte, a decyzje dotyczące młodych autorów zawsze bezbłędne.

Kiedyś jej zdanie było w redakcji święte, a decyzje co do młodych autorów zawsze słuszne.

Mogła z dumą pochwalić się

A jak inaczej się pochwalić?

dzięki jej rekomendacjom redakcja wypromowała

Dzięki jej poleceniu wypromowano.

wyszeptała, wypuszczając

Aliteracja.

że pozostawili jej redagowanie tekstów, wiedziała, że bez tego uwięziona w swojej wieży już dawno skończyłaby ze sobą

Hmmmmmm.

Wpisała na klawiaturze adres strony www.innywymiar.com i zalogowała się do konta.

Skracamy: Wpisała adres www.innywymiar.com i zalogowała się na konto.

Pod nickiem Pani Sowa sprawdziła posty z opowiadań, które ostatnio oceniała.

Mmmm, sprawdziła odpowiedzi w pod tekstami, które ostatnio oceniała.

był jej ostatnim przyczółkiem wielkości

M-m. Mógłby ostatecznie być jej ostatnim przyczółkiem, ale wielkość tylko tu zawadza.

Weterani portalu doskonale zdawali sobie sprawę, kto kryje się pod nickiem Pani Sowy

Weterani portalu doskonale wiedzieli, kto się kryje pod nickiem “Pani Sowa”.

Młode, mniej zaznajomione z literaturą pokolenie, szybko orientowało się

Przedstawiciele młodszego, mniej zaznajomionego z literaturą pokolenia szybko się orientowali.

czy tekst jest wart czyjegokolwiek czasu

Lekka czkawka. Ponadto – a, czyli mamy element fantastyczny? XD

Każda osoba publikująca na stronie liczyła na to, że Caroline przeczyta jej opowiadanie, i każda z niepokojem otwierała komentarz oznaczony nickiem Pani Sowa.

Każdy, kto publikował na stronie, liczył, że Caroline przeczyta jego opowiadanie. Każdy z niepokojem otwierał komentarz podpisany nickiem "Pani Sowa".

napisała parę komentarzy

Powtórzenie.

Przeleciała wzrokiem po tytułach i nickach do nich przypisanych

Może lepiej: przebiegła wzrokiem po nickach i tytułach.

Jej ostatnim pupilem był CP2022, i widząc właśnie jego opowiadanie, postanowiła zacząć od tej pozycji

Jej ostatni pupil, CP2022, widniał na liście. Już miała kliknąć tytuł.

kątem oka obserwując sikorkę łapiącą pszczołę

Kątem oka obserwując, jak sikorka łapie pszczołę. Sikorki zasadniczo tego nie robią, o ile wiem – pszczoły żądlą.

Tym bardziej zaintrygowana przesunęła kursor na kopertę i sprawdziła, kto i w jakiej sprawie się z nią komunikuje. Była od użytkownika kryjącego się pod nickiem Nobody, zatytułowana

Skoro wiadomość prywatna to rzadkość, oczywiście, że intryguje. I uciekł Ci podmiot: Zaintrygowana, przesunęła kursor na kopertę, żeby sprawdzić, kto do niej napisał i w jakiej sprawie. Wiadomość była od użytkownika kryjącego się pod nickiem Nobody, a w nagłówku miała.

Już sam tytuł był na tyle bezczelny, że przez chwilę rozważała skasowanie wiadomości.

Tytuł nie jest bezczelny.

ciekawość zwyciężyła i ostatecznie kliknęła “Enter” na klawiaturze

Enter wcisnęła, i na pewno nie zrobiła tego ciekawość.

Poza dołączonym plikiem tekstowym o nazwie "Nowy tekst", znajdowała się krótka informacja

Plik tekstowy o nazwie "Nowy tekst" był dołączony do krótkiego listu. Znajdowanie się wymaga dopełnienia dalszego. A tak swoją drogą, jeśli facet nawet nie nadał powieści tytułu, to nie wygląda poważnie – ale chyba właśnie tak ma być.

Jestem pewien, że osoba tak obeznana z literaturą jak Pani, doceni wyjątkowość mojego tekstu

Błąd interpunkcyjny zamierzony? Ponadto – przestań mnie śledzić, bo wezwę UNIT :P

odwet za opowiadanie, pod którym zostawiła niezbyt pochlebną opinię

Jak już, to odwet za tę niezbyt pochlebną opinię. I chyba by wiedziała, komu takową zostawiła, a tu nick jest, mam wrażenie, nowy.

Lub też jakiś młody zapaleniec, pod wpływem samozachwytu, próbował popełnić portalowe samobójstwo.

A może to jakiś młody zapaleniec pod wpływem samozachwytu usiłował popełnić portalowe samobójstwo.

Caroline zastanawiając się, jak postąpić z bezczelnym użytkownikiem

Wtrącenie: Caroline, zastanawiając się, jak postąpić z bezczelnym użytkownikiem.

Gdy trup ptaka spadł na balkon, Caroline pchnęła truchło końcówką laski

Może tak: Gdy truchło ptaka spadło na balkon, Caroline pchnęła je końcówką laski.

powiedziała za gołębiem.

Wystarczy: powiedziała.

Kochała ptaki, ale nie znosiła gołębi, które w jej mniemaniu były brudne, śmierdzące, brzydkie i nikomu do szczęścia niepotrzebne.

Może być trochę bardziej z perspektywy Caroline: Kochała ptaki, ale nie znosiła gołębi, brudnych, śmierdzących, brzydkich i nikomu do szczęścia niepotrzebnych.

Cieszyła się, że będzie świadkiem wyklucia piskląt.

Trochę sztywne: Cieszyła się, że zobaczy wyklucie piskląt.

powiedziała zaciągając się.

Przecinek: powiedziała, zaciągając się.

na który mnie namówiłaś

Przed chwilą była "pani". Angielski nie ma grzecznościowej formy drugiej osoby i do wszystkich mówi się "ty" – ale w polskim przekładzie trzeba się zdecydować na jakiś stopień familiarności, żeby nie mącić czytelnikowi w głowie.

porozmawiam o pani liście zakupów, by ukrócić ten obrzydliwy nałóg

Mało naturalne. Czy nałóg można ukrócić?

wysapał dozorca, z wnętrza wanny

Tu bez przecinka.

odpowiedziała zaciągając się

A tu z przecinkiem.

nie miała nic przeciwko, by napuścić Luisa na sąsiada

Nie miała nic przeciwko temu, żeby. A źródło papierosów i tak wyjdzie na jaw.

Porozmawiam sobie z Denzelem o tym, jak tylko go spotkam

Porozmawiam sobie o tym z Denzelem, jak tylko go spotkam.

dobrotliwie gdy oparł się o parapet

Dobrotliwie, gdy oparł się o parapet.

Luis rozejrzał się, następnie zagwizdał z podziwem.

Luis rozejrzał się i zagwizdał z podziwem. Nadużywasz tego "następnie", ono jest wysokie w tonie i niekoniecznie pasuje.

dwa może trzy lata?

Przecinek: dwa, może trzy lata?

pani i mnie i Denzela

Wyliczenie: pani i mnie, i Denzela.

Rusztowanie trzeszczało i chwiało się ostatnimi czasy

Ostatnio rusztowanie chwiało się i trzeszczało.

Gdy drzwi zamknęły się za dozorcą, wspierając się laską, podeszła do komputera.

Kiedy za dozorcą zamknęły się drzwi, podeszła o lasce do komputera.

powiedziała w stronę monitora, jednak nieco zawiedziona, że nieopierzony użytkownik tak łatwo się poddał.

Lepiej: powiedziała w stronę monitora, mimo wszystko nieco zawiedziona…

Chwilę myślała, czy by nie zajrzeć do tekstu

Przez chwilę myślała, że mogłaby zajrzeć do tekstu.

jej duma zwyciężyła

Zaimek zbędny.

za pomocą drążków i schodków

Hmm.

Przez moment dostrzegła w ciemności zarysy mebli, aż do chwili, gdy drzwi się przymknęły.

Jeśli przez moment, to czasownik musi być niedokonany. Powtórzenie "do chwili": Przez moment widziała w ciemności zarysy mebli, ale nagle drzwi się przymknęły.

Przez chwilę w mieszkaniu Caroline zrobiło się bardzo cicho.

Przez chwilę było; albo na chwilę się zrobiło.

Żar z papierosa z wolna trawił tytoń

Dziwnie purpurowe na tle całości.

jednak nikt przez nie nie wchodził

Ale nikt nie wchodził.

Nie słyszała też, żeby ktoś przemieszczał się po mieszkaniu.

Może tak: Nie słyszała kroków.

Postać była ubrana na czarno, z głową zasłoniętą kominiarką

Co tak na pół gwizdka?: Czarny cień, z głową zakrytą kominiarką.

Z brzdękiem metalowy słowik odbił się od kafelków, gdy laska wypadła poza wannę.

Hmm.

Chłód wody zmusił ją w końcu, by wspierając się na zamontowanych przez dozorcę uchwytach, wyjść z wanny.

Zmusił ją, żeby wyszła; ale lepiej: zmusił ją do wyjścia.

, niepewna co robić dalej

To wytnij, nic nie wnosi, tylko rozwadnia.

zauważyła to, czego już była pewna

Hmm.

pomyślała więc, że włamywacz musiał wyjść tą samą drogą

Uznała więc, że włamywacz wyszedł tą samą drogą.

którą dostał się do mieszkania. Następnie zaczęła sprawdzać mieszkanie.

Powtórzenie i znów "następnie". Może tak: którą wszedł. Zaczęła się krzątać po mieszkaniu.

Wszystko jednak zdawało się być na swoim miejscu.

Lepiej: leżeć.

Na pierwszej stronie, widniał napis

Tu nie może być przecinka (podmiotu i orzeczenia nie rozdzielamy).

odstawiła fotel na swoje miejsce

Zaimek zbędny.

Walczyła ze sobą dłuższy czas, czy zgłosić zajście na policję.

Nie można walczyć, czy. Mogła dyskutować sama ze sobą, ale nie wiem, czy to wystarczająco mocne.

że w jej wieku całe zdarzenie może zostać potraktowane jako wymysł pogrążonego w demencji starczego umysłu

Że, zważywszy na jej wiek, taka historia może się wydać płodem starczej demencji.

prawdopodobieństwo eksmisji do Słonecznej Jesieni lub Spokojnego Seniora była całkiem prawdopodobna

Ekhm. Prawdopodobieństwo było spore.

Więc postanowiła, że nie będzie ryzykować.

Ostatecznie postanowiła nie ryzykować.

do administratora strony Innego Wymiaru

Albo: do administratora Innego Wymiaru; albo: do administratora strony "Inny Wymiar".

Wolałaby, żeby całe zajście okazało się wybrykiem jej wyobraźni niż realnym zagrożeniem.

Wolałaby, żeby całe zajście okazało się ekscesem jej wyobraźni.

z nieco lepszej perspektywy

Co to znaczy "z lepszej perspektywy"?

Wystarczy, że będziesz zamykać na noc balkon, stara kretynko, i będziesz mieć go z głowy.

Naturalniej: Wystarczy, że będziesz zamykać na noc balkon, stara kretynko, i masz go z głowy.

Przy odrobinie szczęścia, podczas kolejnej wizyty

Bez przecinków, to nie jest wtrącenie (ale możesz je też wyciąć).

Dzwonek w mieszkaniu odzywał się w dwóch przypadkach: raz w roku podczas wizyty kuriera i pomyłek, a te zdarzały się nader rzadko.

Dzwonek w mieszkaniu odzywał się raz do roku, zwiastując wizytę kuriera, i wtedy, kiedy ktoś się pomylił, a to zdarzało się nader rzadko.

dzwonek ponownie zabrzęczał w mieszkaniu

A gdzie miał zabrzęczeć?: dzwonek zabrzęczał ponownie.

okna wychodzącego na wejście do kamienicy

Okno nie może wychodzić na wejście do tego samego budynku, chyba, że jest wieloskrzydłowy albo mocno nieeuklidesowy.

gdy wyszedł usiadła

Gdy wyszedł, usiadła.

a cyfra dwa wskazywała liczbę wiadomości

Hmm.

Kursorem jednak najpierw wybrała wiadomość od prześladowcy.

Hmmm.

Jak to nie ma użytkownika o takim nicku?

Jak to, nie ma użytkownika o takim nicku?

W końcu ci się to znudzi.

"To" zbędne.

że Nobody chciał ją nastraszyć

C.t.

Mimo stresu zmusiła się do zjedzenia lekkiego śniadania

Niekonkretnie. Jeśli z nerwów nie boli jej brzuch i nie traci apetytu, czemu nie miałaby jeść?

W międzyczasie pojawił się Luis

Czyli między śniadaniem, a… ? Lepiej: tymczasem.

powiedział, uśmiechając się w drzwiach

Hmm.

Podeszła do fotela i podniosła tekst.

Można wyciąć.

wygrałeś draniu

Wołacz: wygrałeś, draniu.

musiała przyznać, że powieść nie tylko nie wymagała zbyt wielu poprawek, ale była także dobra

C.t.: musiała przyznać, że powieść nie tylko nie wymaga wielu poprawek, ale po prostu jest dobra.

potrzebowała relaksu, aby się uspokoić

Relaks to tyle, co uspokojenie, więc masło maślane.

jak mają się sikorki

Jak się mają sikorki.

Dostrzegła, jego sylwetkę gdy

Obsunięty przecinek: Dostrzegła jego sylwetkę, gdy.

powiedziała z łazienki z przekąsem.

Wiem, gdzie ona jest. Nie musisz mi mówić.

Szelest ucichł, by po chwili Nobody znów wrócił do sprawdzania

Szelest ucichł, ale po chwili Nobody podjął sprawdzanie.

postępów w redagowanym tekście

Postępów?

obserwując fragment mieszkania

Jak, mianowicie, chcesz połamać mieszkanie?

I jak zadowolony?

I jak, zadowolony?

W duchu skarciła się za swoją lekkomyślność.

Zaimek zbędny.

zarzuciła szlafrok

Narzuciła szlafrok. "Zarzucić" to zgubić (albo przestać coś robić).

Całe życie potrafiła dostosowywać się do sytuacji, które los rzucał jej pod nogi i była dumna z siebie za opanowanie tej niełatwej sztuki.

Idiom: los rzuca pod nogi kłody. Była dumna, że opanowała tę sztukę.

Tym razem jednak nie potrafiła znaleźć rozwiązania, przez co czuła się jeszcze bardziej stara i bezbronna.

Zapewniasz. Wystarczy: Ale tym razem nie wiedziała, co robić. Resztę sobie dośpiewamy, przygotowałeś to dostatecznie.

Była wściekła na Nobody’ego za to, że doprowadził ją do takiego stanu.

Jak wyżej.

Najtrudniejsze było dla niej zaakceptowanie faktu, że już nigdy nie stworzy czegoś równie dobrego jak ta powieść, która przemocą wdarła się w jej życie

Sztywne. Najgorzej było przyznać przed samą sobą, że nigdy nie stworzy niczego równie dobrego jak ta powieść, która przemocą wdarła się w jej życie.

Żar czerwonym punktem świecił w mieszkaniu

…?

Wtedy zauważyła inny czerwony punkt na szafce z naczyniami.

Hmm. Nagle zauważyła inny czerwony punkt. Był na szafce z naczyniami. (Widzi ją z sypialni?)

Obaj zmartwieni jej zachowaniem przyszli w tej samej sprawie, sprawdzić, jak się czuje.

Skróciłabym: Obaj przyszli sprawdzić, jak się czuje.

gdy już ich odprawiła

Nie jest przecież królową… choć trochę za taką się uważa, więc niech tam.

Tego wieczora Nobody kazał dłużej na siebie czekać niż poprzednim razem.

Tego wieczora Nobody kazał na siebie czekać dłużej niż poprzednim razem.

gdyż woda przy otwartych drzwiach łazienki już robiła się chłodna.

Bo przy otwartych drzwiach łazienki woda szybko stygła.

dźwięk szklanki odkładanej

Odstawianej.

w którym Caroline mogła go zobaczyć przez uchylone drzwi

Anglicyzm: w którym Caroline widziała go przez uchylone drzwi.

Pisarz zgiął się wpół i złapał za brzuch, postąpił dwa kroki w tył.

Raz – trucizny tak szybko nie działają (chyba, że wziewne). Dwa – praktyczniej byłoby go otruć tak, żeby wykorkował gdzieś daleko. Nie trzeba wzywać ludzi, żeby uprzątnęli trupa. Jasne, to gra z charakterystyką Caroline (facet właśnie został gołębiem – ale sama go na dół nie zepchnie, to 70 kilo nieżywej wagi) i nie wiem, jak inaczej mógłbyś pokazać, że go otruła. Ale jednak. No i – skąd wzięła truciznę?

Podeszła do biurka, talerz z ciastkami i szklanka były puste.

Rozdzieliłabym: Podeszła do biurka. Talerz i szklanka były puste.

Nobody zaczął się budzić

Aaa, czyli to tylko usypiające. Your Honour, I call copout!

jak jego powieki unoszą się powoli, po czym bezskutecznie porusza rękami i nogami

Angielskawe: jak powieki intruza rozchylają się powoli, jak próbuje poruszać rękami i nogami.

pierwsze słowa, dławione przez zaklejone usta, bezskutecznie starały się wydostać z jego gardła

Słowa dławi taśma, nie usta. Uważaj na purpurę.

Nobody wierzgnął, przechylając się niebezpiecznie, aż w końcu upadł na lewy bok.

Wierzgnął – czy wierzgał?

zupełnie nie przejmując się tym, że jest zupełnie naga

Powtórzenie.

te same, które przyswoiłeś

Kto używa takich słów?

Trochę się bałam, że twoje serce może nie wytrzymać takiej ilości.

Angielskawe. Swoją drogą, co ona mu dała? Tramadol? (Skonsultuj się None'm w sprawach farmaceutycznych, ja wiem, że nie ma serum prawdy.)

bólu który w końcu przestał być zagłuszany przez lekarstwa.

Unikaj strony biernej: bólu, którego nie zagłuszały już lekarstwa.

Ależ, miło

Tu bez przecinka.

Mądry dogada się z mądrym, ale i z głupim. Głupi i z drugim głupim się nie dogada (najwyżej pobije).

Nobody w końcu dostrzegł swoją lewą dłoń i brakujący kciuk

… dobra, dotąd wierzyłam, ale teraz już nie. Szczerze wątpię, żeby wątła staruszka zdołała uciąć facetowi kawałek ręki nożem kuchennym. Tam są kości. I wątpię, żeby chciała to zrobić – owszem, konsekwentnie malujesz Caroline jako wcale nie taką uroczą, na jaką wygląda, ale – po co?

jego ciałem zaczęło dygotać

Jego ciało zaczęło dygotać. Jego ciałem wstrząsnął dygot.

że płacze bezgłośnie

Lepiej: że tylko bezgłośnie płacze.

powiedziała zadowolona z siebie

Zaimek zbędny: powiedziała, zadowolona.

stron, na których się udzielasz wraz ze swoimi tekstami

Stron, na których się udzielasz. Teksty się nie udzielają.

też nie przepadam za brataniem się

Hmm. Bratać się trzeba z kimś, i to ma określone konotacje.

znalazłam twój tekst na dysku i usunęłam go wraz z notatkami

Przerywamy program, by nadać ważny komunikat: róbcie kopie zapasowe! Dziękujemy.

poświęciłeś powieść mojej osobie

Dziwnie to brzmi.

że podglądanie starszych kobiet jest dla ciebie satysfakcjonujące tylko przez ekran telefonu

Że podglądać starsze kobiety lubisz tylko przez ekran telefonu.

nie mogę ci darować tych dni w strachu, gdy zamieniłeś moje mieszkanie w więzienie, a życie w koszmar

… nie przesadzasz trochę?

Nigdy nikt mnie tak nie upokorzył jak ty, nigdy przez nikogo nie czułam się tak bezbronna i nic nieznacząca.

Zaraz, bo tego właściwie nie zauważyłam. To znaczy, nie zauważyłam aż takiej różnicy między jej zwykłą bezbronnością, a tą wywołaną przez Nobody'ego.

że opisuje moje życie to doda wiarygodności temu, że to ja się pod nią podpiszę

Może: że opisuje moje życie, to będzie wyglądało wiarygodnie, kiedy to ja się pod nią podpiszę.

ponownie podeszła

Aliteracja.

Zmiany, które wprowadzę, powinny nadać powieści mojego klimatu, a czytelnikom namiastkę dawnej mnie sprzed lat.

Zmienię ją tylko trochę, żeby była bardziej w moim stylu, żeby czytelnicy zobaczyli w niej mnie sprzed lat.

Złapała go pod brodą lewą ręką i uniosła mu głowę.

Lewą ręką złapała go pod brodę, uniosła mu głowę.

Dostrzegł, że w prawej dłoni ma pełną strzykawkę z długą igłą.

Zobaczył w jej prawej dłoni strzykawkę z długą igłą.

Caroline pchnęła go przewracając na plecy

Imiesłowy nie oznaczają przyczyny: Caroline pchnięciem przewróciła go na plecy.

Usiadła okrakiem na jego piersi

Usiadła mu okrakiem na piersi.

Brzydzą mnie zupełnie tak jak ludzie

Brzydzę się nimi, zupełnie tak, jak ludźmi.

ślepia – bezbronne, słabe, przestraszone

Nie ślepia są bezbronne.

mam wszystkie naturalne

Wszystkie własne.

odnalazła brakującą piątkę i szóstkę

Raczej miejsca po nich, bo wątpię, żeby nosił te zęby po kieszeniach.

Nie patrzył, jak igła zbliża się do policzka, lecz na nagą pisarkę.

Nie patrzył na igłę zbliżającą się do policzka, lecz na pisarkę.

Pomarszczoną z fałdami zwisającymi na chudych rękach, oraz piersi leżące na żebrach widocznych przez cienką, niczym papier skórę.

Nagą, z fałdami skóry zwisającymi na chudych rękach i piersi, na żebra widoczne przez cienką jak papier skórę. Na wyszczerzone zęby.

A ona patrzyła na niego z wyszczerzonymi zębami przez białe kosmyki włosów zwisające z łysiejącej już głowy.

Przesunęłam zęby, żeby było jaśniej i lepiej się parsowało: A ona patrzyła na niego przez białe kosmyki włosów zwisające z łysiejącej już głowy.

który wybrał akurat dach Caroline do popełnienia samobójstwa

Szyk: który wybrał do popełnienia samobójstwa akurat dach Caroline.

pozbyła się za jednym zamachem ze swojego życia Nobody’ego i meksykańca

Szyk: za jednym zamachem pozbyła się ze swojego życia Nobody’ego i meksykańca.

patrzyła jak przez otwory na oczy i usta, wchłania się wdmuchiwany przez nią dym.

Jak, u licha, czapka miałaby wchłaniać dym?: patrzyła, jak przez otwory na oczy i usta wlatuje papierosowy dym.

Caroline mijając drzwi na balkon usłyszała z zewnątrz trzepot skrzydeł.

Mijając drzwi na balkon, Caroline usłyszała trzepot skrzydeł.

Spojrzała i zobaczyła, że ten w całości obsiadły gołębie. Kłębiły się na podłodze, na balustradzie, a jeden siedział na domku dla sikorek.

Wyjrzała. Gołębie tłoczyły się na podłodze, na balustradzie, a jeden siedział na domku dla sikorek.

Caroline czuła, jak zalewa ją fala wściekłości, ruszyła z uniesioną laską przez uchylone drzwi.

Można by to zdanie podzielić na dwa.

Caroline zamachała srebrnym słowikiem na oślep

Caroline na oślep zamachała srebrnym słowikiem.

Ptaki w tej samej chwili odleciały. Staruszka nim runęła, przez ułamek sekundy dostrzegła mężczyznę w kominiarce na głowie.

Ptaki zerwały się do lotu. Nim runęła w dół, mignął jej mężczyzna w kominiarce.

Caroline z cichym mlaśnięciem uderzyła o bruk

Trochę psuje efekt to mlaśnięcie.

stercie stali

Aliteracja.

Mmm, czyli gołębie kolektywnie napisały powieść? Hę?

Nadużywasz wysokich słów (następnie, dojrzał, by, nim), ale ogólnie język jest klarowny.

Napięcie stopniujesz sprawnie, aż do momentu, kiedy maski opadają i nie tak znowu urocza staruszka zamienia się w potwora. Niby to niepokojące, ale jakieś… kliszowate. Zaskoczyły mnie za to gołębie, chociaż raczej dlatego, że nic ich nie zapowiadało. W końcu trudno przypuszczać, żeby gołębie miały telefon i drukarkę. A może Nobody to po prostu duch Nowego Jorku, choć w takim razie – dlaczego tak łatwo było go zabić? Dlaczego się bał? A znowu, jeśli był zwykłym człowiekiem, to zachował się co najmniej dziwnie. A może to byt wyrosły ze zranionej dumy wszystkich zjechanych przez Caroline debiutantów? (Chyba sobie załatwię broń krótką…)

Zasadniczo tekst jest spójny i nieźle straszy. Ale to tak na jeden raz ;)

Może dlatego, że początkowo widziałam pewne podobieństwa między naszym portalem a tym w Twoim tekście

Przy jednym z pierwszych tekstów zostałem pouczony przez Drakaine, że “jednak” źle wygląda na początku zdania i teraz nie wiem, czy zmieniać czy nie zmieniać ;).

Bo przeważnie źle wygląda. Choć nie zawsze. Ale zwykle można zastąpić "jednak" czymś innym (czasem trzeba puścić patyk).

Dodam także, że zrobiłam minisondę i wszyscy pytani uważają, że lubią ptaszki, a gołębie to szczury ze skrzydłami. Dla mnie ma to sens.

A mnie tam nie przeszkadzają :D

Ale doszedłem do wniosku, że gdyby miała dużo czasu i jakieś narzędzie do pomocy, to czemu by nie ;)

Nooo… wózek miała, laskę miała, jeszcze jakiś punkt podparcia i może by się udało.

Pseudonim Nobody, jak i jego strój oraz dziwne pory odwiedzin, miały nadać tej postaci wymiaru mistycznego, paranormalnego ale równocześnie chciałem by był jak najbardziej ludzki ;).

No, właśnie – skoro da się otruć, to jest człowiekiem. Może człowiekiem dobrze się maskującym, ale zawsze.

anioła, który postanowił dać bohaterce jeszcze jedną szansę na poprawę, jednocześnie wystawiając Caroline na próbę

Hmm. Tylko że szanse poprawy miała cały czas. Bo czym grzeszy Caroline? Głównie nienawiścią wobec wszystkich dookoła. Mogłaby przestać, ale ona chyba po prostu lubi nienawidzić.

Zgadza się, ale to też trochę mówi nam o charakterze tej postaci.

Ale w oderwaniu od kontekstu. Bo Denzel – poza tym jednym momentem – zachowuje się konsekwentnie jak Miły Młodzieniec. Troszczy się i pomaga starszej sąsiadce, jest grzeczny. Jeżeli chciałeś zasugerować, że nie zawsze – to właściwie po co? Denzel jest tu raczej elementem tła.

Nie miałem pojęcia i nie podejrzewałem, że kwiatki mogą okazać się taką pułapką ;)

A dlaczego kwiatek nazywa się "konwalia majowa"? XD

Tu mam wątpliwości, ale może zwyczajnie źle opisałem tę scenę ;)

Ale właściwie dlaczego wdmuchiwała dym do kominiarki?

Dla mnie lepiej by to wybrzmiało, gdyby jeszcze przed otwarciem wiadomości sięgała po papierosy i zapalniczkę, a odczytując wiadomość, by zastygła.

Tak, tak by było zgrabniej.

A sprawdziłem można wypić jednym tchem :)

Ale lepiej nie, bo można się zakrztusić ;P

Wszystkie podobieństwa do realnych portali są przypadkowe ;)

Mądry dogada się z mądrym, ale i z głupim. Głupi i z drugim głupim się nie dogada (najwyżej pobije).

Hej Tarnina :) No i nie bolało :) I tylko zużyłem, połowę chusteczek ;) Poprawię błędy i wrócę z pełnym komentarzem :) Dziękuję :)

Hej

Tarnina :)

Dobra poprawione ufff :P Przyznam się, że nie wszystko, bo choć, skracanie robi dobrze opowiadaniu to w niektórych przypadkach to już była przesada :P

“Nadużywasz wysokich słów (następnie, dojrzał, by, nim),”

Zgadza się :) zapomniałaś o “jednak” ;P I mam zbyt rozbudowane zdania, faktycznie muszę je skracać i uważać na szyk :)

“ kątem oka obserwując sikorkę łapiącą pszczołę

Kątem oka obserwując, jak sikorka łapie pszczołę. Sikorki zasadniczo tego nie robią, o ile wiem – pszczoły żądlą.”

Ale ta była odważna i wyjątkowo głodna :P

“Jestem pewien, że osoba tak obeznana z literaturą jak Pani, doceni wyjątkowość mojego tekstu

Błąd interpunkcyjny zamierzony? Ponadto – przestań mnie śledzić, bo wezwę UNIT :P”

Nie, poprawiony :) No właśnie strzeż się :P

“ odwet za opowiadanie, pod którym zostawiła niezbyt pochlebną opinię

Jak już, to odwet za tę niezbyt pochlebną opinię. I chyba by wiedziała, komu takową zostawiła, a tu nick jest, mam wrażenie, nowy.”

No właśnie nowe konto i za jego pomocą psikus :P

“Lub też jakiś młody zapaleniec, pod wpływem samozachwytu, próbował popełnić portalowe samobójstwo.

A może to jakiś młody zapaleniec pod wpływem samozachwytu usiłował popełnić portalowe samobójstwo.”

A tu – nie widzę różnicy, zdanie też się nie skraca po zmianie ?

“ Postać była ubrana na czarno, z głową zasłoniętą kominiarką

Co tak na pół gwizdka?: Czarny cień, z głową zakrytą kominiarką.”

Bo ma być mroczny i tajemniczy ;)

“Co to znaczy "z lepszej perspektywy"?”

Zmieniłem na w lepszych barwach :P A takie malarskie wtrącenia – to chyba wspomnienia po ASP się odzywają :D

“ powiedziała z łazienki z przekąsem.

Wiem, gdzie ona jest. Nie musisz mi mówić.”

Na takie cosie też muszę uważać :/

“Hmm. Nagle zauważyła inny czerwony punkt. Był na szafce z naczyniami. (Widzi ją z sypialni?)”

A tak bo jest połączona z pokojem, a sypialni nie miała :)

“Raz – trucizny tak szybko nie działają (chyba, że wziewne). Dwa – praktyczniej byłoby go otruć tak, żeby wykorkował gdzieś daleko. Nie trzeba wzywać ludzi, żeby uprzątnęli trupa. Jasne, to gra z charakterystyką Caroline (facet właśnie został gołębiem – ale sama go na dół nie zepchnie, to 70 kilo nieżywej wagi) i nie wiem, jak inaczej mógłbyś pokazać, że go otruła. Ale jednak. No i – skąd wzięła truciznę?”

Cierpliwości młody padawanie :P

“Aaa, czyli to tylko usypiające. Your Honour, I call copout!”

A tak :D

“ te same, które przyswoiłeś

Kto używa takich słów?”

Pisarze i redaktorzy :P

“Angielskawe. Swoją drogą, co ona mu dała? Tramadol? (Skonsultuj się None'm w sprawach farmaceutycznych, ja wiem, że nie ma serum prawdy.)”

A ma to znaczenie ;)?

“… dobra, dotąd wierzyłam, ale teraz już nie. Szczerze wątpię, żeby wątła staruszka zdołała uciąć facetowi kawałek ręki nożem kuchennym. Tam są kości. I wątpię, żeby chciała to zrobić – owszem, konsekwentnie malujesz Caroline jako wcale nie taką uroczą, na jaką wygląda, ale – po co?”

No jak to, po co ? Bo taka jest :P A co do ucinania palca to wydaje mi się, że to nic wielkiego. Jak krojenie kurczaka :P

“Przerywamy program, by nadać ważny komunikat: róbcie kopie zapasowe! Dziękujemy.”

Ale Caroline może tego nie wiedzieć, a i dla historii to też nie ma znaczenia ;)

“mieszkanie w więzienie, a życie w koszmar

… nie przesadzasz trochę?

Nigdy nikt mnie tak nie upokorzył jak ty, nigdy przez nikogo nie czułam się tak bezbronna i nic nieznacząca.

Zaraz, bo tego właściwie nie zauważyłam. To znaczy, nie zauważyłam aż takiej różnicy między jej zwykłą bezbronnością, a tą wywołaną przez Nobody'ego.”

A trochę szkoda, bo starałem się by to było widoczne :(. A tak na marginesie, to ile wiemy o jej wcześniejszej bezradności. Raczej dowiadujemy się jak wykorzystuje Denzela i dozorcę do różnych czynności :P

“ patrzyła jak przez otwory na oczy i usta, wchłania się wdmuchiwany przez nią dym.

Jak, u licha, czapka miałaby wchłaniać dym?: patrzyła, jak przez otwory na oczy i usta wlatuje papierosowy dym.”

No to był problematyczny fragment, fajnie, że udało się go poprawić dziękuję :)

“ Caroline z cichym mlaśnięciem uderzyła o bruk

Trochę psuje efekt to mlaśnięcie.”

Faktycznie lepiej :)

“ Nie miałem pojęcia i nie podejrzewałem, że kwiatki mogą okazać się taką pułapką ;)

A dlaczego kwiatek nazywa się "konwalia majowa"? XD”

Tego też nie wiedziałem :P

“A sprawdziłem można wypić jednym tchem :)

Ale lepiej nie, bo można się zakrztusić ;P”

Denzel lubi ryzyko :D

“Zaskoczyły mnie za to gołębie, chociaż raczej dlatego, że nic ich nie zapowiadało. W końcu trudno przypuszczać, żeby gołębie miały telefon i drukarkę.”

Szkoda, bo wprowadzam je właściwie od początku historii i starałem się podkreślić jakim napawają ją wstrętem, tak by kara jak ją spotyka z udziałem gołębi bardziej wybrzmiała :/

Dziękuję rozmontowanie opowiadania na czynniki pierwsze – dzięki temu lepiej widzę popełniane błędy :) No i postaram się ćwiczyć by już ich nie było :D

Myślę, że po poprawieniu wszystkich baboli ujawnionych przez Tarninę tekst będzie w sam raz, gotowy na przeprowadzkę do biblioteki. I pomyśleć, że sama wyłapałam zaledwie trzy pomyłki:

i kulejąca po zwichnięciu biodrze.

Poczłapała do biurka na, którym

Każda, kto publikował na stronie, liczyła na to, że

A potem już czytało mi się tak dobrze, że przestałam je zauważać. Dlatego daję kliczka.

Hej Nova Dziękuję za przeczytanie i komentarz :) Wszystkich nie poprawiłem, bo nie wszystko od Tarniny to błędy :p. Dziękuję za klika i pozdrawiam :)

Przyznam się, że nie wszystko, bo choć, skracanie robi dobrze opowiadaniu to w niektórych przypadkach to już była przesada :P

Ale ta była odważna i wyjątkowo głodna :P

Ale to była sikorka, nie US Marine :D

No właśnie nowe konto i za jego pomocą psikus :P

Aaaa, no, chyba że tak – ale co na to administracja?

A tu – nie widzę różnicy, zdanie też się nie skraca po zmianie ?

A różnica jest. Przyjrzyj się dobrze.

Pisarze i redaktorzy :P

Litości… XD

A ma to znaczenie ;)?

A, w sumie nie, bo i tak jest to lek magiczny (Gandalfol?)

A co do ucinania palca to wydaje mi się, że to nic wielkiego. Jak krojenie kurczaka :P

Skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, bo akurat Akademii Medycznej nie zaszczyciłam swoją obecnością :)

A tak na marginesie, to ile wiemy o jej wcześniejszej bezradności. Raczej dowiadujemy się jak wykorzystuje Denzela i dozorcę do różnych czynności :P

Mhm. Czyli aż taka bezradna nie jest, nie?

Szkoda, bo wprowadzam je właściwie od początku historii i starałem się podkreślić jakim napawają ją wstrętem, tak by kara jak ją spotyka z udziałem gołębi bardziej wybrzmiała :/

Gołębi jako takich na dachu bym się spodziewała, jakiegoś myku z gołębiami na koniec też – ale co one miały wspólnego z Nobodym?

dzięki temu lepiej widzę popełniane błędy :) No i postaram się ćwiczyć by już ich nie było :D

That's the spirit! :D

Mądry dogada się z mądrym, ale i z głupim. Głupi i z drugim głupim się nie dogada (najwyżej pobije).

Odpisuje na telefonie więc, nie wiem jak będzie wyglądał ten komentarz :P SIKORKA – sprawdziłem i trafiłem zięcia gdzie wyjadą ja larwy z ula ;) Nie wiem czy to dowód koronny, ale zawsze coś :p. CO NA TO ADMINISTRACJA – miała wolne :p PRZYJRZYJ SIĘ DOBRZE – tak zrobię :) LEK MAGICZNY – Gandalf to przy niej pikuś :p AKADEMIA MEDYCZNA – no ja też nie ale kurczaka rozkładałem, a ona nie amputowała palca, ale odrąbała :p. BEZRADNA – na to wychodzi :) GOŁĘBIE – Nobody wykorzystał ptaki do zemsty, by skończyła tak jak w powieści. SPIRIT – chyba spirytus jeśli nadal będę w takim tempie łączył, życie z pisaniem :p Ale dziękuję :)

SIKORKA – sprawdziłem i trafiłem zięcia gdzie wyjadą ja larwy z ula ;)

Ooo, serio? O tym nie wiedziałam.

LEK MAGICZNY – Gandalf to przy niej pikuś :p

Enoch Root i Nicolas Flamel niech się schowają XD

AKADEMIA MEDYCZNA – no ja też nie ale kurczaka rozkładałem, a ona nie amputowała palca, ale odrąbała :p

Jeszcze gorzej :)

GOŁĘBIE – Nobody wykorzystał ptaki do zemsty, by skończyła tak jak w powieści.

… wut. Zza grobu? Stał się małą japońską dziewczynką, a tfu! duchem niedomytym?

SPIRIT – chyba spirytus jeśli nadal będę w takim tempie łączył, życie z pisaniem

Chluśniem, bo uśniem :D

Mądry dogada się z mądrym, ale i z głupim. Głupi i z drugim głupim się nie dogada (najwyżej pobije).

“… wut. Zza grobu? Stał się małą japońską dziewczynką, a tfu! duchem niedomytym?”

eee, hmmm … Przestań się pastwić :P

to jeszcze wrzucam zdjęcia sikorek ;) i dajmy już spokój temu powiadaniu :D

Chluśniem, bo uśniem :D

Przestań się pastwić :P

Mądry dogada się z mądrym, ale i z głupim. Głupi i z drugim głupim się nie dogada (najwyżej pobije).

O kurczę. Powiem Ci, że sam początek wydał mi się nieco niezgrabny językowo, ale im dłużej szłam przez tekst, tym było lepiej. Starsza pani przyjmująca zakupy od miłego sąsiada nie wzbudziła mojego wielkiego zainteresowania, ale bez problemu udało się to starszej pani, która jest wredną rasistką. Podoba mi się, na kim skupiasz to opowiadanie, bo mieszane uczucia co do głównego bohatera – współczuć mu? kibicować? mieć nadzieję, że przegra? – to trudne zagranie, a Tobie się udało.

Doceniam też wszystkie mrugnięcia do portalowej społeczności. Miejmy nadzieję, że u nas nikt nie zacznie nawiedzać użytkowników w domach, jeżeli nie zgodzą się zredagować mu tekstu. ;)

Z rzeczy które mi nie leżały – załamania i strach Caroline nie wypadły przesadnie realistycznie, ale jakoś nie mogę dojść, dlaczego. Może pojawiały się trochę zbyt nagle, zamiast narastać wraz ze wzrastającym napięciem – gdzieś tu bym chyba szukała przyczyny.

Ale właśnie, napięcie bardzo dobrze poprowadzone, ładnie “zahaczone” o z jednej strony codzienne życie staruszki, a z drugiej o serię dziwnych wydarzeń. I te pojawiające się od początku gołębie też pasowały. Przyszłam w poszukiwaniu horroru i znalazłam dobry horror, więc dzięki! :D

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Klimat gęsty, że można siekać toporem. A do tego mega dobrze zarysowana główna (anty)bohaterka. Horror i motyw fantastyczny bardzo subtelny. To bardziej dreszczowiec, ale dobry dreszczowiec.

Hej

Verus

Miło mi, że tak szybko pojawiłaś się pod moim kolejnym opowiadaniem :) I cieszę się, że podobało sie :).

“O kurczę.”

“Powiem Ci, że sam początek wydał mi się nieco niezgrabny językowo, ale im dłużej szłam przez tekst, tym było lepiej.”

Popatrzę, może uda się coś pozmieniać :)

“Starsza pani przyjmująca zakupy od miłego sąsiada nie wzbudziła mojego wielkiego zainteresowania, ale bez problemu udało się to starszej pani, która jest wredną rasistką.”

No tak, początek jest trochę drętwy, ale ma nas zaznajomić z mieszkaniem Caroline i uśpić trochę czujność czytelnika, by fragment z rasistowskimi zapędami Caroline wybrzmiał mocniej :).

“ Podoba mi się, na kim skupiasz to opowiadanie, bo mieszane uczucia co do głównego bohatera – współczuć mu? kibicować? mieć nadzieję, że przegra? – to trudne zagranie, a Tobie się udało.”

Bardzo dziękuję, trochę ryzykowałem stawiając na jedno pomieszczenie i jednego bohatera, ale widać opłaciło się :)

“Doceniam też wszystkie mrugnięcia do portalowej społeczności. Miejmy nadzieję, że u nas nikt nie zacznie nawiedzać użytkowników w domach, jeżeli nie zgodzą się zredagować mu tekstu. ;)”

Jak już pisałem, wszystkie podobieństwa do realnych portali są przypadkowe ;)

“Z rzeczy które mi nie leżały – załamania i strach Caroline nie wypadły przesadnie realistycznie, ale jakoś nie mogę dojść, dlaczego. Może pojawiały się trochę zbyt nagle, zamiast narastać wraz ze wzrastającym napięciem – gdzieś tu bym chyba szukała przyczyny.”

Sprawdzę, może uda się coś z tym zrobić :)

“Ale właśnie, napięcie bardzo dobrze poprowadzone, ładnie “zahaczone” o z jednej strony codzienne życie staruszki, a z drugiej o serię dziwnych wydarzeń. I te pojawiające się od początku gołębie też pasowały. Przyszłam w poszukiwaniu horroru i znalazłam dobry horror, więc dzięki! :D”

Cieszy mnie to, bo celuję w pisanie horrorów :) Więc jestem bardzo podbudowany, że się podobało :)

Pozdrawiam serdecznie :)

Nirred

“Klimat gęsty, że można siekać toporem.”

“A do tego mega dobrze zarysowana główna (anty)bohaterka. Horror i motyw fantastyczny bardzo subtelny.”

Dziękuję i faktycznie fantastyki mało, ale inaczej się nie dało ;)

“To bardziej dreszczowiec, ale dobry dreszczowiec.”

A nie pomyślałem o tym ale faktycznie masz rację :)

Pozdrawiam serdecznie :)

Miło mi, że tak szybko pojawiłaś się pod moim kolejnym opowiadaniem :)

Mówiłam, że chętnie poczytam następne, toteż przyjemność po mojej stronie. :D

No tak, początek jest trochę drętwy, ale ma nas zaznajomić z mieszkaniem Caroline i uśpić trochę czujność czytelnika, by fragment z rasistowskimi zapędami Caroline wybrzmiał mocniej :).

To w sumie nie był zarzut, uważam, że to fajny i skuteczny zabieg. Wybacz, jeśli za pierwszym razem zabrzmiało inaczej.

Trzymam kciuki za ten tekst i za kolejne, szczególnie jeśli będą horrorami. :p Tknęło mnie, że brakowało mi tego gatunku w czytelniczym repertuarze przez ostatnie parę miesięcy.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Hej

Verus

“To w sumie nie był zarzut, uważam, że to fajny i skuteczny zabieg. Wybacz, jeśli za pierwszym razem zabrzmiało inaczej.”

“Trzymam kciuki za ten tekst i za kolejne, szczególnie jeśli będą horrorami. :p Tknęło mnie, że brakowało mi tego gatunku w czytelniczym repertuarze przez ostatnie parę miesięcy. “

Dziękuję i postaram się godnie reprezentować ten gatunek w kolejnych tekstach :)

Pozdrawiam :)

Każda, kto publikował na stronie, liczyła na to, że Caroline przeczyta jej opowiadanie. Każda z niepokojem otwierała posta oznaczonego nickiem Pani Sowa.

Coś tu się posypało.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

A faktycznie, dzięki za wyłapanie :) Fajnie, że się podobało :)

A mi się ten przydługi początek spodobał. Lubię, kiedy horror buduje napięcie, daje taki Kingowski klimacik. Nawet jeśli po tym, jak starsza pani ukazuje prawdziwe oblicze, łatwo się domyślić, że zginie śmiercią tragiczną i nienaturalną. ;P (Choć przyznaję, poszedłem złym tropem – obstawiałem pożar).

Moja interpretacja pana Nikogo jest taka – pojawił się jako zwykły pisarz, osoba z krwi i kości, został zamordowany przez Caroline, a potem powrócił jako mściwy duch i doprowadził do jej śmierci. Ale to wymyśliłem po przeczytaniu całości, najpierw sądziłem, że od początku był jakimś rodzajem ducha/demona. Ta późniejsza wersja wydaje mi się sensowniejsza.

Udany tekst ogólnie.

"If you come as a viper/ We'll become Garuda birds and fly over you/ If you come as an angry tiger/ We'll become lions with a blue mane"

SNDWLKR fajnie, że wpadłeś :) i cieszę się, że teskt się spodobał :). Twoja interpretacja jest dobra, jak wszystkie inne :). Faktycznie też lubię jak, opowiadanie zaczyna się wolno, daje czas na wejście w klimat :) Dziękuję za przeczytanie i komentarz :) Pozdrawiam :)