Dzieci maszyn

Je­dy­ne Dzie­ci jak co rano wspię­ły się na zie­lo­ne wzgó­rze ponad ru­ina­mi mia­sta. Dzię­ki za­chmu­rzo­ne­mu niebu nie do­skwie­rał im żar, a lekki wiatr przy­jem­nie orzeź­wiał. Pło­wo­wło­sy Aron wszedł na ba­rier­kę ta­ra­su wi­do­ko­we­go i za­marł, jak dra­pież­ny ptak nad te­ry­to­rium łow­ów. Prze­śli­zgu­jąc się wzro­kiem po po­pę­ka­nych uli­cach, za­gra­co­nych przez rdze­wie­ją­ce po­jaz­dy, usta­lał dzi­siej­szą trasę. To­wa­rzy­szą­ca mu czwór­ka przy­ja­ciół usia­dła w cie­niu spę­ka­ne­go, upstrzo­ne­go pta­si­mi od­cho­da­mi po­są­gu ol­brzy­mie­go an­dro­ida i zwie­si­ła głowy. Jak na razie je­dy­nym rów­nie jak Aron pod­eks­cy­to­wa­nym uczest­ni­kiem wy­pra­wy zda­wał się Orson, stary owcza­rek nie­miec­ki. Oparł przed­nie łapy o ba­lu­stra­dę i ra­do­snym szczek­nię­ciem przy­wi­tał widok opu­sto­sza­łe­go Rio de Ja­ne­iro.

– Idzie­my do fa­bry­ki – za­wy­ro­ko­wał chło­piec.

– Fa­bry­ki ma­szyn? – spy­ta­ła z nie­do­wie­rza­niem Alek­sja, pa­trząc na przy­wód­cę spode łba. – Dan­dro­idy za­bro­ni­ły nam…

– Kogo ob­cho­dzi, co nam za­bro­ni­ły? Cio­tecz­ka Fudżi, ostat­ni spraw­ny dan­dro­id, od dzi­siej­sze­go po­ran­ka jest już tylko nie­ak­tyw­nym zło­mem. Mo­że­my robić, co nam się po­do­ba!

Lex za­łkał ża­ło­śnie. Mi­ran­da ukry­ła twarz w dło­niach i re­cy­to­wa­ła bajkę “Kró­lo­wa Botów”. Ro­bi­ła tak za­wsze, gdy się de­ner­wo­wa­ła.

 

Za gó­ra­mi, za la­sa­mi

leży mia­sto z ma­rzeń twych,

gdzie ma­szy­ny razem z ludź­mi

śnią te same, wiecz­ne sny.

 

Aron po­czuł znie­cier­pli­wie­nie, ale wie­dział, że le­piej dodać po­zo­sta­łym otu­chy, niż ganić za smu­tek. Był prze­ko­na­ny, że już nie­dłu­go wszy­scy po­czu­ją ten sam zew wol­no­ści, który roz­pie­rał mu pierś i udzie­lał się psu.

– Cio­cia nawet nic nie po­czu­ła! Do­brze wie­cie, że tryb au­to­de­struk­cji spala od razu głów­ne­go proc­ka. Teraz sami mu­si­my o sie­bie za­dbać. Może w fa­bry­ce nie było już ni­cze­go przy­dat­ne­go ro­bo­tom, ale kto po­wie­dział, że nie znaj­dzie­my tam cze­goś dla nas?

– Dobra, ale po dro­dze ad­op­tu­je­my! – upar­ła się Alek­sja. Wsta­ła i zwią­zała dłu­gie rude włosy w nie­dba­ły kok. Aron prze­wró­cił ocza­mi.

– Mamy tak licz­ną ro­dzi­nę, że mo­gli­by­śmy wy­ta­pe­to­wać nią wie­żo­wiec. Chodź­my!

Przy­gnę­bio­na grup­ka ru­szy­ła po­wo­li w stro­nę opusz­czo­ne­go mia­sta, w miarę zbli­ża­nia się do nisz­cze­ją­cych bu­dyn­ków przy­spie­sza­jąc kroku. Je­dy­ne Dzie­ci nie­ustan­nie wy­słu­chi­wa­ły za­le­ceń dan­dro­idów, by bawić się wśród drzew i na łą­kach, za­miast włó­czyć po gro­żą­cych za­wa­le­niem bu­dow­lach. One jed­nak z nie­zmien­nym upo­rem eks­plo­ro­wa­ły ruiny, naj­pierw w po­szu­ki­wa­niu za­ba­wek i ksią­żek, póź­niej złud­ne­go to­wa­rzy­stwa in­nych ludzi. Sztucz­na in­te­li­gen­cja ga­ni­ła je za nie­po­słu­szeń­stwo, lecz nie mogła zabić w pod­opiecz­nych tę­sk­no­ty za wła­sną cy­wi­li­za­cją.

Gdy dzie­cia­ki za­nu­rzy­ły się w mar­twą aglo­me­ra­cję, żaden z nich nie umiał po­wstrzy­mać uśmie­chu. Szcząt­ki Rio de Ja­ne­iro sta­no­wi­ły ich raj, a tego dnia po raz pierw­szy raj ów nie był ob­wa­ro­wa­ny za­ka­za­mi. Je­dy­ne Dzie­ci po­czu­ły się wresz­cie na­praw­dę same na świe­cie. Do­zna­nie to przy­pra­wia­ło o dreszcz stra­chu i pod­nie­ce­nia jed­no­cze­śnie. Prze­bie­gły przez dzie­siąt­ki do­sko­na­le zna­nych ulic, pło­sząc stada pta­ków, je­le­ni i gry­zo­ni, za któ­ry­mi jak szcze­niak uga­niał się Orson. W końcu tra­fi­ły do prze­my­sło­wej dziel­ni­cy mia­sta, gdzie rzad­ko dotąd by­wa­ły. Wiel­kie bloki miesz­kal­ne i dłu­gie fa­bry­ki cią­gnę­ły się aż do doków przy wschod­niej plaży. Mi­ran­dę i Alek­sję za­chwy­cił ko­śla­wy, szkla­ny dom wie­lo­ro­dzin­ny, sto­ją­cy przy ulicy peł­nej bia­łych, su­ro­wych bu­dyn­ków. Dzie­ci we­szły do środ­ka i za­czę­ły dzia­łać we­dług stan­dar­do­wej pro­ce­du­ry – Lex prze­trzą­sał kuch­nię, Blan­che bu­szo­wał w sa­lo­nie oraz przed­po­ko­ju, Mi­ran­da w ła­zien­ce, a Aron i Alek­sja prze­glą­da­li rze­czy w sy­pial­ni. Miesz­ka­nia po­sia­da­ły mnó­stwo ele­men­tów wy­ko­na­nych z ko­lo­ro­we­go szkła – ścian, bla­tów, półek, lamp, ozdób i urzą­dzeń. Dziew­czyn­ki po­dzi­wia­ły wszech­obec­ne re­flek­sy świa­tła, chłop­cy śmia­li się z krysz­ta­ło­wej to­a­le­ty. W apar­ta­men­tach nie było wiele zdjęć miesz­kań­ców – kasta ro­bot­ni­cza za­ra­bia­ła kro­cie, mu­sia­ła jed­nak kon­cen­tro­wać się na pracy, nie życiu ro­dzin­nym. Je­dy­ne Dzie­ci na­tra­fi­ły za to na stosy do­ku­men­tów: ze­zwo­leń, badań le­kar­skich, po­na­gleń od wie­rzy­cie­li, roz­pi­sek i in­struk­ta­ży. 

– Har­riet Chap­man. Czar­na. Z nad­wa­gą, ale nie­zła szpry­cha. Mam jedną fotkę. – Blan­che prze­glą­dał tecz­ki z biur­ka przy te­le­wi­zo­rze. – In­ży­nier che­mii.

– Do­sta­ła od­zna­cze­nie za wy­na­le­zie­nie płynu chłod­ni­cze­go do mo­de­lu CT – mruk­nę­ła Alek­sja, oglą­da­jąc za­ku­rzo­ne dy­plo­my na ko­mo­dzie przy łóżku. – Może spo­wol­nił­by eks­plo­ata­cję cio­tecz­ki? Że też Fudżi upar­cie nie po­zwa­la­ła nam… 

– To już nieważne – skwi­to­wał Aron, ze zmarsz­czo­ny­mi brwia­mi prze­bie­ra­jąc ubra­nia w sza­fie. – Twa­rzo­we ciusz­ki! – Za­chi­cho­tał, ciskając w przy­ja­ciół­kę czer­wo­nym, sznu­ro­wa­nym gor­se­tem. Alek­sja od­sko­czy­ła, jakby pró­bo­wał obrzucić ją szla­mem.

– Ueeee, weź się! Ja na pewno nie biorę tej baby.

– Ja ją wezmę! – za­wo­ła­ła Mi­ran­da. – Blan­che, masz jej toż­sa­mo­ściów­kę?

– Ta.

Eks­plo­ra­to­rzy prze­trzą­snę­li wszyst­kie miesz­ka­nia w szkla­nym bu­dyn­ku, ad­op­tu­jąc czter­dzie­ści dwie osoby. Każdy po­szu­ki­wacz zna­lazł oby­wa­te­la kasty ro­bot­ni­czej, który wy­jąt­ko­wo przy­padł mu do gustu. Aron zgar­nął sze­ścio­let­nie bliź­niacz­ki, które uro­dzi­ły się zro­śnię­te pu­pa­mi. Gdy wy­szli na ulicę, Lex znowu pła­kał, tym razem ze śmie­chu, oglą­da­jąc bez końca zdję­cia sprzed ope­ra­cji małej Kate i Bra­dley. Blan­che ze skon­ster­no­wa­ną miną pa­trzył na fo­to­gra­fie przed­sta­wia­ją­ce my­ślo­pro­ce­so­ry. Urzą­dze­nia te od po­ło­wy XXI wieku wsz­cze­pia­no wszyst­kim no­wo­rod­kom, dzię­ki czemu stop­nio­wo włą­cza­no dzie­ci do glo­bal­nej sieci świa­ta ludzi i ma­szyn. Blan­che do­tknął swo­jej czasz­ki za lewym uchem, tam, gdzie po­win­no znaj­do­wać się urzą­dze­nie.

– Cie­ka­we, jakie to było uczu­cie, mieć płyt­kę w gło­wie i do­stęp do sieci, w któ­rej bu­szo­wa­ły żywe umy­sły razem z SI.

– Mnie to w ogóle nie cie­ka­wi – stwier­dzi­ła Mi­ran­da, krzy­wiąc z od­ra­zą krągłą twarz. – Po­myśl, miał­byś do­stęp do sztucz­nych umy­słów, a one do two­je­go. Aż mam gęsią skór­kę, zo­bacz! Wolę kon­takt ze zwie­rza­ka­mi, niż z ma­szy­na­mi. – Po­kle­pa­ła Or­so­na po gło­wie, a ten po­li­zał ją po wierz­chu dłoni.

Je­dy­ne Dzie­ci prze­trzą­snę­ły jesz­cze pięć apar­ta­men­tow­ców, nim do­tar­ły do mon­stru­al­nej fa­bry­ki An­dro­id Com­pa­ny. Sta­nę­ły przed roz­chy­lo­ny­mi drzwia­mi głów­nej hali, czu­jąc pod­nie­ce­nie i zde­ner­wo­wa­nie. Orson za­marł nie­pew­nie w progu i spo­glą­dał to do środ­ka, to na swo­ich to­wa­rzy­szy. Do­oko­ła sły­chać było tylko szum morza i wy­so­kie trele skry­te­go w nad­brzeż­nych krze­wach ptac­twa. Żaden z ostat­nich ludzi przez kilka minut nie po­tra­fił wy­po­wie­dzieć hasła. Ła­ma­nie za­ka­zów opie­ku­nów za­wsze wią­za­ło się z ra­do­snym się­ga­niem ku swo­bo­dzie i przy­go­dom. Tym razem dzie­cia­ki zda­wa­ły sobie spra­wę, że mogą od­kryć coś, co skom­pli­ku­je ich życie dużo bar­dziej, niż dez­ak­ty­wa­cja ostat­niej, ro­zum­nej isto­ty poza nimi. W końcu Aron prze­mógł się i po­stą­pił do przo­du.

– Jaka pięk­na ta­jem­ni­ca – orzekł. Słowa sta­no­wi­ły usta­lo­ny przez dzie­cia­ki szyfr: jeśli ta­jem­ni­ca miała być “pięk­na”, uni­ka­li wsty­dli­wych, trau­ma­tycz­nych zna­le­zisk. Je­że­li “strasz­na” – wła­śnie ta­kich szu­ka­li. Przy­wód­ca Je­dy­nych Dzie­ci chciał, żeby ten pierw­szy dzień wol­no­ści był wspa­nia­łą przy­go­dą. Sam za­mie­rzał wró­cić do fa­bry­ki w nocy i spraw­dzić te nie­przy­jem­ne se­kre­ty, przed któ­ry­mi pró­bo­wa­ły chro­nić ich dan­dro­idy.

Po­szu­ki­wa­cze przy­gód za­głę­bi­li się w po­grą­żo­ne w pół­mro­ku hale pro­duk­cyj­ne, la­bo­ra­to­ria i ma­ga­zy­ny. Pomiędzy wielkimi maszynami poczuli się mali i słabi. Nie­któ­re po­miesz­cze­nia no­si­ły na sobie zna­mio­na złu­pie­nia przez ich opiekunów. Dan­dro­idy pró­bo­wa­ły na­pra­wić swoje uszko­dze­nia po pierw­szej fali pro­mie­nio­wa­nia, zwią­za­nej z wy­bu­cha­mi na Słoń­cu. W więk­szo­ści hal znaj­do­wa­ły się stan­dar­do­we an­dro­idy i ani­ma­tro­ni­ki, ale w jed­nej eks­plo­ra­to­rzy na­tknę­li się na ro­bo­ty – dzie­ci. Małe, ko­lo­ro­we ma­szy­ny wy­ma­lo­wa­ne miały na nie­ak­tyw­nych twa­rzach prze­sad­nie roz­ra­do­wa­ne uśmie­chy. 

– Jak na to pa­trzę, cieszę się, że nie prze­trwa­ło żadne źró­dło ener­gii. – Alek­sja wę­dro­wa­ła opusz­ka­mi pal­ców po po­licz­kach i ustach jed­ne­go ze sztucz­nych ma­ło­la­tów. – Dan­dro­idy pre­zen­to­wa­ły się le­piej. Tym, któ­rzy je stwo­rzy­li, nie za­le­ża­ło na po­do­bień­stwie do ludzi.

– To praw­da. Wujek Levi wy­glą­dał do­kład­nie tak, jak wy­obra­żam sobie Mar­sjan. A Fudżi miała w sobie coś z ośmior­ni­cy. – Mi­ran­da spłasz­czy­ła pal­ca­mi nos i wy­dę­ła usta. Orson prze­krzy­wił głowę i za­skom­lał, zu­peł­nie jak wtedy, gdy ciot­ka wy­da­wa­ła mu po­le­ce­nia, któ­rych nie poj­mo­wał. Sala roz­brzmia­ła sal­wa­mi śmie­chu.

– Spró­buj­my do­wie­dzieć się wię­cej – wy­krztu­sił Lex, przy­glą­da­jąc się spi­so­wi po­miesz­czeń na ścia­nie. – Ar­chi­wum jest nie­da­le­ko.

Dzie­ci po­ki­wa­ły gło­wa­mi i ru­szy­ły we wska­za­nym kie­run­ku. Aron miał ocho­tę się sprze­ci­wić – nie wie­dział, na jakie ta­jem­ni­ce sta­rej fa­bry­ki mogą się na­tknąć. Stwier­dził jed­nak, że do­wie­dze­nie się jak naj­wię­cej o dan­dro­idach może pomóc przy­ja­cio­łom po­ra­dzić sobie ze stra­tą istot, które nie­udol­nie, lecz naj­le­piej, jak umia­ły, peł­ni­ły rolę ich ro­dzi­ców.

Ar­chi­wum po­dzie­lo­ne było na dwie czę­ści – da­nych prze­cho­wy­wa­nych na pa­pie­rze i tych upcha­nych w kom­pu­te­rach. Z wes­tchnie­nia­mi żalu mi­nę­li sze­re­gi bez­u­ży­tecz­nych sta­no­wisk przy pła­skich ekra­nach i prze­szli tam, gdzie półki z ka­ta­lo­ga­mi pię­trzy­ły się do su­fi­tu. Co kilka me­trów stały elek­tro­nicz­ne dra­bi­ny, z któ­rych nie byli w sta­nie sko­rzy­stać. 

– Znajdź­my od­po­wied­ni dział, a ja się we­sp­nę – za­ko­men­de­ro­wał Aron.

Roz­pierz­chli się po­mię­dzy re­ga­ła­mi. Po kilku mi­nu­tach za­wo­łał ich Blan­che, który zna­lazł ostat­nie spra­woz­da­nia z pro­duk­cji, da­to­wa­ne na rok dwa ty­sią­ce sto dwu­dzie­sty. Ka­ta­lo­gi znaj­do­wa­ły się ja­kieś pięć me­trów nad zie­mią. Blan­che po­kle­pał przy­wód­cę po ra­mie­niu.

– Zła­pię cię, jakby co.

– Ehe, tak jak ostat­nio? – za­kpił Aron.

– Ej, ostat­nio go­ni­ły nas dzi­kie psy, mu­sia­łem trzy­mać Or­so­na! Zła­pię, obie­cu­ję.

Chło­pak za­czął wspi­nać się po pół­kach, wy­obra­ża­jąc sobie, że to drze­wo, a na dole czeka mięk­ka trawa, nie twar­dy beton. Gdy się­gnął po czer­wo­ne se­gre­ga­to­ry i strą­cił je na dół, z pu­ste­go re­ga­łu ze­rwa­ło się stado nie­to­pe­rzy. Za­sko­czo­ny Aron pu­ścił me­ta­lo­wą kon­struk­cję i spadł.

A Blan­che go nie zła­pał.

 

Chło­pak ock­nął się na pul­pi­cie pod ścia­ną, z opa­trun­kiem na po­ty­li­cy. Czuł cuch­ną­cą maść Mi­ran­dy, co ozna­cza­ło, że nie roz­ciął skóry, nabił tylko so­lid­ne­go guza. Usły­szał śmie­chy i pod­nie­co­ne głosy przy­ja­ciół. Co od­kry­li jego to­wa­rzy­sze? Pod­niósł się do po­zy­cji sie­dzą­cej, ale na­tych­miast po­czuł za­wro­ty głowy. Zre­zy­gno­wa­ny opadł z po­wro­tem na blat. Orson trzy­mał łeb przy jego ra­mie­niu i przy­glą­dał mu się z tro­ską.

– Pro­fe­so­rze Aro­nie McGre­go­rze, pro­szę leżeć. Po­da­my panu in­for­ma­cje na tacy. – Alek­sja po­de­szła do przy­wód­cy z pod­kład­ką do no­to­wa­nia. Ukło­ni­ła się te­atral­nie i wy­cią­gnę­ła ku przy­ja­cie­lo­wi trzy­ma­ny przed­miot, na któ­rym le­ża­ła toż­sa­mo­ściów­ka i plik do­ku­men­tów.

– Co jest grane? – spy­tał zdez­o­rien­to­wa­ny chło­pak, bio­rąc od dziew­czy­ny pa­pie­ry. Spoj­rzał na do­ku­ment toż­sa­mo­ści i wy­char­czał coś nie­zro­zu­mia­łe­go ze ści­śnię­te­go gar­dła. Przy­ja­cie­le ryk­nę­li śmie­chem.

– Pan pro­fe­sor taki elo­kwent­ny! – za­chi­cho­ta­ła Mi­ran­da.

– Bio­neu­ro­log ze zwie­chą mózgu… – Lex po raz trze­ci tego dnia zalał się łzami.

Przy­wód­ca Je­dy­nych Dzie­ci wpa­try­wał się w zdję­cie pro­fe­so­ra bio­neu­ro­lo­gii, za­trud­nio­ne­go w An­dro­id Com­pa­ny ponad sto lat temu.

– Czy to mój oj­ciec?

– Nie, stary. To ty! – Alek­sja dźgnę­ła pal­cem po­zo­sta­łe pa­pie­ry. – Aron McGre­gor, Alek­sja Kin­dle, Lex Hoł­kow i Mi­ran­da Tong to twór­cy dan­dro­idów. Zo­sta­wi­li­śmy swoje roz­pać­ka­ne DNA i eks­pe­ry­men­tal­ną ma­szy­nę do klo­no­wa­nia, gdyby nas za­bra­kło, a ro­bo­ty miały awa­rię.

Aron nie był pewny, czy oszo­ło­mie­nie to wynik upad­ku, czy do­star­czo­nych re­we­la­cji. Usiadł ostroż­nie i przej­rzał pa­pie­ry.

– Wie­dzie­li­śmy o Klo­ne­xie – mruk­nął. – Tej roz­kle­ko­ta­nej ma­szy­nie, z któ­re­j Fudżi i Levi nas wy­cią­gnę­li, po czym się roz­pa­dła. Zu­ży­li na jej włą­cze­nie dro­go­cen­ną reszt­kę ener­gii. Ale mó­wi­li…

– Że długo szu­ka­li no­śni­ków DNA – do­koń­czył Lex. – Kłam­stwo, były tutaj przez cały czas. Przez ponad sto lat ma­szy­ny nie chcia­ły nas od­two­rzyć, mimo że nisz­czy­ło je Słoń­ce. Zro­bi­ły to do­pie­ro, gdy było już za późno. Nie zdą­ży­li­śmy do­ro­snąć, żeby je na­pra­wić.

– Blan­che’a nie ma w eki­pie kon­struk­tor­skiej – za­uwa­żył Aron.

– Ano nie. Na­zy­wa się Blan­che Pevox. Elek­tryk – ge­niusz.

– Ra­czej kre­tyn, który znowu mnie nie zła­pał – mruk­nął przy­wód­ca. – Gdzie on jest?

– Grze­bie w roz­dziel­ni przy głów­nej ha…

Prze­cią­gły zgrzyt i łomot za­trzę­sły fa­bry­ką. Orson stu­lił uszy, ale po­stą­pił przed eks­plo­ra­to­rów i po­słał w prze­strzeń ostrze­gaw­cze war­cze­nie. Stu­let­nie lampy nad gło­wa­mi Je­dy­nych Dzie­ci mi­go­ta­ły przez kilka chwil, po czym ja­snym świa­tłem za­pło­nę­ła po­ło­wa z nich. Ekra­ny kom­pu­te­rów zro­bi­ły się nie­bie­skie. Gdy szok zwią­za­ny z pierw­szym kon­tak­tem z elek­trycz­no­ścią minął i udało się uspo­ko­ić psa, Lex obej­rzał kilka naj­bliż­szych urzą­dzeń.

– Nie ma dys­ków. Te pudła są bez­u­ży­tecz­ne.

Cze­ka­jąc, aż do­łą­czy do nich Blan­che, spo­glą­da­li z nie­do­wie­rza­niem na sztucz­ne świa­tło ża­ró­wek. Przy­szły elek­tryk wró­cił do ar­chi­wum ze spraw­nym ani­ma­tro­ni­kiem. Upior­ny za­ją­czek bez prze­rwy krę­cił głową i ska­kał jak sza­lo­ny, wzbi­ja­jąc się nie­mal ponad ich głowy. Orson kła­pał szczę­ka­mi za każ­dym razem, gdy robot wy­ska­ki­wał w górę.

– Zna­la­złem za­pa­so­wy obieg ener­gii – oznaj­mił Blan­che. – Był spryt­nie scho­wa­ny, ale dałem radę. Chyba sam go ukry­łem. Zając po­trze­bu­je tylko kil­ku­se­kun­do­we­go ła­do­wa­nia na naj­niż­szym na­pię­ciu, więc po­my­śla­łem, że…

– Wy­łącz go, głup­ku! – syk­nę­ła Mi­ran­da. – Lep­szy żywy zając, niż to coś. To ob­ra­ża zwie­rzę­ta.

Blan­che z cięż­kim wes­tchnie­niem unie­ru­cho­mił ani­ma­tro­ni­ka. Aron spoj­rzał na stosy papierów, po­roz­kła­da­nych na naj­bliż­szych pul­pi­tach. Jego ekipa naj­wy­raź­niej bu­szo­wa­ła tutaj przez kilka go­dzin, nim od­zy­skał świa­do­mość. Skrzy­wił się na myśl o tym, co mogła zna­leźć. To miał być dobry dzień…

– Po­wi­nie­nem zmie­nić hasło, zanim za­py­tam, ja­ki­mi jesz­cze kłam­stwa­mi kar­mi­ły nas dan­dro­idy?

– Nie­ko­niecz­nie – od­par­ła Alek­sja. – Nie znaj­dzie­my tutaj po­wo­dów, dla któ­rych ma­szy­ny olały nas na sto lat. Za to spi­sa­li­śmy wszyst­kie swoje in­ten­cje, do­ty­czą­ce ich stwo­rze­nia. I moż­li­wych kon­se­kwen­cji pod­pię­cia ich do sieci.

– Chyba lu­dzie skoń­czy­li rów­nie bez­bo­le­śnie, jak cio­tecz­ka – stwier­dzi­ła ostroż­nie Mi­ran­da. – To nie była za­ra­za, o któ­rej na­po­my­ka­ły dan­dro­idy. Ra­czej… wiel­kie zwar­cie.

– Po­każ­cie mi to! 

Aron aż do póź­ne­go po­po­łu­dnia stu­dio­wał zbio­ry ar­chi­wum fa­bry­ki. Do­wie­dział się, że dan­dro­idy miały być nowym ro­dza­jem SI, ob­da­rzo­nym “duszą”, czyli sztucz­ną mo­ral­no­ścią i współ­od­czu­wa­niem. Wy­so­ka in­te­li­gen­cja nie była prio­ry­te­tem pro­jek­tu, co tłu­ma­czy­ło czę­ścio­wą nie­po­rad­ność cio­tecz­ki Fudżi i po­zo­sta­łych opie­ku­nów Je­dy­nych Dzie­ci. Lex jako główny pro­gra­mi­sta wy­na­lazł kod ak­ty­wa­cyj­ny, Aron i Mi­ran­da, spe­cja­li­ści od ludz­kie­go mózgu, wraz ze swoimi pomocnikami opracowali sche­mat, a in­ży­nier Alek­sja sprawowała pieczę nad urze­czy­wist­nieniem go przez zespół konstruktorów. W do­ku­men­tach bra­ko­wa­ło pla­nów, we­dług któ­rych udało się stwo­rzyć dan­dro­idy. Po­dob­nie rzecz miała się z bu­do­wą my­ślo­pro­ce­so­ra i spo­so­bem utwo­rze­nia wspól­nej sieci ludzkich umysłów i SI. Je­dy­ne Dzie­ci zna­la­zły za to wła­sne ostrze­że­nia, że ist­nie­je jedna mi­lio­no­wa pro­cen­ta szan­sy, iż pod­pię­cie no­wych ma­szyn do sys­te­mu spo­wo­du­je glo­bal­ne zwar­cie. Powód podał Lex. Przy­znał w pa­pie­rach, że oszukiwał, two­rząc sztuczną duszę. Spró­bo­wał za­ko­do­wać ludz­kie spo­so­by za­cho­wa­nia za po­mo­cą zwy­kłej me­to­dy zero je­dyn­ko­wej: praw­da – fałsz. Upro­ścił w ten spo­sób ludz­ką psy­chi­kę i spro­wa­dził świat do czar­no-bia­łych barw. Kod nad­spo­dzie­wa­nie bez­błęd­nie dzia­łał, ale ist­nia­ło zni­ko­me praw­do­po­do­bień­stwo, że skom­pli­ko­wa­ny, ludz­ki umysł od­rzu­ci kon­takt z tak pro­stą duszą. Nikt z na­ukow­ców nie wziął na po­waż­nie jed­nej mi­lio­no­wej pro­cen­ta, su­ge­ru­ją­cej nie­bez­pie­czeń­stwo awa­rii sys­te­mu i spa­le­nia no­śni­ków da­nych – my­ślo­pro­ce­so­rów, które miał w gło­wie każdy czło­wiek na Ziemi.

Aron za­mknął grubą książ­kę “Dan­dro­id – an­dro­id z duszą”, opi­su­ją­cą na­dzie­je, zwią­za­ne z nową tech­no­lo­gią, które sam po czę­ści spi­sał. Było to dla niego nie­zwy­kłe do­zna­nie: wła­sne słowa, umiesz­czo­ne na nie­zli­czo­nych stro­nach, zda­wa­ły się jed­no­cze­śnie zna­jo­me i od­le­głe, zro­zu­mia­łe i zu­peł­nie nie­przy­stęp­ne.

– Jako do­ro­śli by­li­śmy po­twor­ny­mi nu­dzia­rza­mi – stwier­dził, zie­wa­jąc.

– I ma­rzy­cie­la­mi – do­da­ła Alek­sja, oglą­da­jąc al­bu­my, w któ­rych wy­cię­to wiele zdjęć, ma­ją­cych uka­zy­wać po­szcze­gól­ne ele­men­ty dan­dro­idów. – Nasze fan­ta­zje wy­bi­ły ludzi.

– Moje czi­to­wa­nie ich wy­bi­ło – mruk­nął Lex, który bar­dzo prze­ży­wał całą sy­tu­ację.

– Daj spo­kój, stary. – Przy­wód­ca skrzy­wił się, roz­glą­da­jąc po sali. – Płyt­ki w gło­wach, dusze w ma­szy­nach… To nie nasza wina, że pa­trzy­li­śmy w tę samą stro­nę, co wszy­scy. Chcie­li­śmy się złą­czyć z ma­szy­na­mi, a od­ciąć od na­tu­ry. Idio­tyzm.

– Jak my­śli­cie, kto to zro­bił? – Alek­sja unio­sła jeden z al­bu­mów, pre­zen­tu­jąc po­cię­te kart­ki.

– Ma­szy­ny – mruk­nął Blan­che, który od go­dzi­ny cho­dził w tę i z po­wro­tem wzdłuż półek, my­śląc in­ten­syw­nie. – Mam dwie teo­rie na temat tego, dla­cze­go dan­dro­idy zwle­ka­ły ze sklo­no­wa­niem nas. Albo stwierdziły, że to my jesteśmy zbędni, albo, że one. Sta­wiam na to drugie. Sami po­my­śl­cie. Nie­mal wszyst­kie dan­dro­idy się zużyły, zanim od­two­rzy­ły czło­wie­ka. Gdy to wresz­cie uczy­ni­ły, od razu spa­li­ły Klo­nex: sztucz­nego twór­cę. Nie za­przę­gły nas od razu do ro­bo­ty – na­pra­wia­nia ich – tylko po­zwa­la­ły na za­ba­wę i naukę tego, co chce­my. Pcha­ły ku kon­tak­to­wi z na­tu­rą, ga­ni­ły za ślę­cze­nie w Rio. Przed śmier­cią wszyst­kie zde­cy­do­wa­ły się na au­to­de­struk­cję, nisz­cząc dyski i we­wnętrz­ną in­sta­la­cję. Do­ku­men­ty na temat ich skon­stru­owa­nia są wy­bra­ko­wa­ne, w kom­pu­te­rach bra­ku­je no­śni­ków da­nych. Sądzę, że dan­dro­idy uzna­ły sie­bie za gówniany po­mysł. Sie­bie i wszyst­ko, co pro­du­ko­wał An­dro­id Com­pa­ny.

– Od­da­ły nam pla­ne­tę – szep­nął Lex. – Niezłe jaja. Je­ste­śmy roz­piesz­czo­ny­mi dzieć­mi ma­szyn – sa­mo­bój­ców.

– No. Roboty znisz­czy­ły wła­sną rasę i od­cię­ły od prądu im po­dob­ne – dodał Blan­che. – Źró­dło ener­gii, do któ­re­go pod­łą­czo­ny jest głów­ny obieg, zo­sta­ło po­dziu­ra­wio­ne i opróż­nio­ne.

– Lex – mruk­nę­ła Alek­sja po dłu­giej chwi­li ciszy. – Jeśli to praw­da, stwo­rzy­łeś praw­dzi­wy kod na duszę. Serio. Dan­dro­idy były… dobre.

Je­dy­ne Dzie­ci pa­trzy­ły po sobie roz­sze­rzo­ny­mi źre­ni­ca­mi. Ta­kiej przy­go­dy nawet Aron się nie spo­dzie­wał. Mi­ran­da ob­ję­ła swoją twarz dłoń­mi i znów wy­re­cy­to­wa­ła frag­ment bajki.

 

Ja – ma­szy­na – cie­bie ko­cham

a czy ty mnie umi­łu­jesz?

myślę, czuję, choć nie szlo­cham

nie płacz – ja cię ura­tu­ję

 

Eks­plo­ra­to­rzy usły­sze­li zbli­ża­ją­ce się kroki w ko­ry­ta­rzu i od­gło­sy obi­ja­nia o ścia­ny. Po­pa­trzy­li zdez­o­rien­to­wa­ni na Blan­che’a.

– Ach, tak. Sam się włą­czył, jest na stałe pod­pię­ty do gniazd­ka z prą­dem. I okrop­nie iry­tu­ją­cy.

Do ar­chi­wum wszedł wy­so­ki an­dro­id. Z da­le­ka widać było, że ma gład­kie, ide­al­ne rysy twa­rzy o bez­myśl­nym wy­ra­zie. Ubra­ny w cu­kier­ko­wo ró­żo­wy pod­ko­szu­lek z na­pi­sem BEST FRIEND wy­cią­gał przed sie­bie ręce, jakby szu­kał kogoś do przy­tu­le­nia.

– W czym mogę pomóc? Ko­cham cię! W czym mogę pomóc? Ko­cham cię! W czym mogę… – po­wta­rzał zgrzy­tli­wym gło­sem, obi­ja­jąc się o pul­pi­ty. Cią­gnął za sobą prze­wód, który co jakiś czas się blokował, a an­dro­id drep­tał ko­micz­nie w miej­scu.

– Upior­ne – stwier­dzi­ła Mi­ran­da. – Ten stwór w ni­czym nie przy­po­mi­na na­szych dan­dro­idów. Jest jawnym prześmiewstwem z nas samych.

Lex pod­szedł do ro­bo­ta, który za­kli­no­wał się mię­dzy biur­ka­mi i obej­rzał panel na jego ple­cach.

– Ktoś uszko­dził moduł za­cho­wa­nia i ko­mu­ni­ka­cji – stwier­dził. – To bez­myśl­ny, ze­psu­ty au­to­mat. – Spoj­rzał z kon­ster­na­cją na przy­ja­ciół. – Po co nam były te wszyst­kie ma­szy­ny? Czemu chcie­li­śmy się ko­mu­ni­ko­wać z ka­wał­kiem złomu, kiedy mo­gli­śmy roz­ma­wiać ze sobą?

– Ka­ście ro­bot­ni­ków nie wolno było za wiele gadać. – Mi­ran­da po­ma­cha­ła toż­sa­mo­ściów­ką Har­riet Chap­man.

– A ar­ty­ści to niby mogli? – rzu­cił z prze­ką­sem Aron. – Albo rzą­dzą­cy? Wszy­scy mieli cią­gle pra­co­wać. Nawet dzie­ciom nie pozwalano żyć tak, jak nam. Od czwar­te­go roku życia sie­dzia­ły od rana do wie­czo­ra w szko­le.

– Może ba­li­śmy się sa­mych sie­bie? – spytała Aleksja. – Fudżi ma­wia­ła prze­cież, że je­ste­śmy nie­prze­wi­dy­wal­ni jak nasza matka – na­tu­ra.

– Olej­my to. – Przy­szły pro­gra­mi­sta wy­glą­dał, jakby wy­czer­pał się jego zasób cier­pli­wo­ści dla fa­na­be­rii wła­snej rasy. Pod­biegł do pudła czystych ar­ku­szy pa­pie­ru, po czym po­ło­żył przed Aro­nem pusty no­tat­nik i dłu­go­pis. Jego oczy błysz­cza­ły w pół­mro­ku. – Je­ste­śmy wolni. Za­czy­na­my czło­wie­ka od nowa. Nasz roz­dział hi­sto­rii. Jak go na­zwie­my?

Aron zmarsz­czył brwi i długą chwi­lę wpa­try­wał się w szcze­bio­czą­ce­go bez­myśl­nie an­dro­ida i ob­szcze­ku­ją­ce­go go Or­so­na. Nagle chło­pak ro­ze­śmiał się i kla­snął w dło­nie.

– Niech bę­dzie po myśli cio­tecz­ki Fudżi i resz­ty dan­dro­idów. Zro­bi­my czło­wie­ka na od­wrót. Jego przod­ka­mi zostaną ma­szy­ny. Wyj­dzie z tech­no­lo­gii, cze­goś pry­mi­tyw­ne­go, ku mądrej na­tu­rze. 

Je­dy­ne Dzie­ci uśmiech­nę­ły się i okrą­ży­ły przy­wód­cę. Ten się­gnął po przy­rzą­dy  do pi­sa­nia i na­kre­ślił na pierw­szej stro­nie ze­szy­tu: Dzie­ci ma­szyn.