Opowiadanie uczestniczy w konkursie „Na krawędzi pojmowania” projektu Zapomniane Sny: https://www.zapomnianesny.pl
Jeśli podoba Ci się ta inicjatywa, rozważ darowiznę na stowarzyszenie Mudita: https://stowarzyszeniemudita.pl, które pomaga rodzinom osób z niepełnosprawnościami.
– Pan z ministerstwa?
Chłopak miał nie więcej niż szesnaście lat. Na twarzy, czerwonej i usianej pryszczami, gościł szeroki uśmiech. Żuł gumę, trzymał ręce w kieszeniach. Wyglądało na to, że cieszy się przewagą, którą posiada.
Cóż, wierzył, że ją posiada.
Przybysz zamknął za sobą drzwi pojazdu.
Pomyśl: przeklęte korki. Jeśli cię o to zapyta, wyraź zdziwienie.
– Co? Pewnie były korki?
– Skąd wiedziałeś?!
Młody odrzucił głowę do tyłu i zarechotał.
– Pan pójdzie za mną.
Przybysz podniósł walizkę i dał się poprowadzić między chaty. Ślizgał się na błocie, z trudem nadążał za przewodnikiem.
– Było nie zakładać takich butów! – rzucił tamten przez ramię.
Pomyśl: Ma rację, będą do wyrzucenia.
– Spokojnie, kupi se pan nowe! Jesteśmy!
Drzwi jednej z chat otwarły się przed nimi szeroko. Kobieta w średnim wieku wpuściła ich do środka.
– Prosimy!
Weszli do izby. Na zydlu obok pieca siedziała nastoletnia dziewczyna, a za stołem – gospodarz. Sołtys. Ojciec nie wyparłby się syna; to samo kpiarskie spojrzenie, identyczny uśmiech.
Pomyśl: Skromnie, ale czyściutko, przyjemnie musi się tu mieszkać, trzymaj myśli wokół tego. Wymieniaj uprzejmości, póki nie poruszą bezpośrednio kwestii telepatii. Wtedy czekaj na dalsze instrukcje.
– Witamy w naszych skromnych progach!
– Piękna okolica. Marzy mi się, żeby na emeryturze przenieść się do chatki pod lasem…
– Eee, zginąłby! Jak w mieście urodzony i odchowany, to by zginął! Lepiej już pan tam siedź, a na wieś przyjeżdżaj odpocząć od tego… całego łomotu.
– Może i racja!
Gospodarz spojrzał na walizkę.
– Coś pan przywiózł?
Stop! Pomyśl: trzeba pomóc tym ludziom, chronić ich. Niezbędne są badania i szczepienia. Mów to samo. Odnieś się do obiektu zero. Wysoki poziom troski i współczucia. Znów: kwestia telepatii – czekasz na rozkazy.
Przybysz westchnął ciężko.
– Bardzo nas zmartwiliście.
– Niby czym?!
– Kiedy zjawił się u nas pan…
Sołtys ryknął śmiechem.
– Jaki „pan”?! Stary Kulawiec! Nie rwał się tam do was, ale mówimy mu: „Stary, toż lepiej, żebyś ty jechał, a nie kto młody, bo szkoda, żeby dziecko szło na zmarnowanie, jak by doktory chciały je pokroić!”.
Pomyśl: cóż za okropny pomysł! Starszy pan przebywa w szpitalu, ma fachową opiekę. Nie może kontaktować się ze światem zewnętrznym, bo przechodzi różne badania.
– Nie wiesz pan, co słychać u starego Kulawca?
Mów, co myślisz.
– Jest w szpitalu. Czuje się dobrze. Wiem, że nie dzwoni i nie pisze, ale przeprowadzamy dużo testów… Sam pan rozumie.
Sołtys pokiwał głową, nie spuszczając oczu z gościa.
– To co? Pewnie chcesz nas pan kłuć?
Wczytaj wyjaśnienie procedury, wersja numer trzy.
– Od tych, którzy zyskali specjalne umiejętności…
– O, są one specjalne!
– …pobierzemy próbki krwi. Będziemy musieli również państwa zaszczepić. Całą wieś.
Twarz sołtysa stężała.
– Na co?
– Przeciw grypie. Między innymi.
– Czemu?
Dorzuć do myśli: Facet boi się, że to jakiś podstęp, że po szczepieniu utracą zdolności, ale to niemożliwe. Uspokój go. Zakłopotanie, potem graj swojaka, opowiedz o zmianach, które odkryliśmy w organizmie obiektu zero w trakcie autopsji.
– Przepraszam, ale myślę… proszę mnie źle nie zrozumieć, bo wiem, że… No dobra, nie będę owijał w bawełnę! Boi się pan, że wstrzykniemy wam coś, przez co utracicie… umiejętności. Ale to niemożliwe. Przebadaliśmy tego waszego starego Kulawca, naprawdę dobrze mu się przyjrzeliśmy. Zmiany, które w wyniku infekcji zaszły w płatach skroniowych mózgu, są nieodwracalne.
– Czyli to nam już zostanie, choćby nie wiadomo co?
– Choćby nie wiadomo co.
Sołtys uśmiechnął się i pokiwał głową.
– Wiesz pan, co zrobię? Nauczę się grać w to… w to…
– W pokera, ojciec – podpowiedział młokos, który z uwagą śledził całą rozmowę.
– Albo ty się, synek, nauczysz. I myk do kasyna. Ale spokojnie, nie u nas. Za granicę. Nie ma co oszukiwać swoich, nie? Buch! – i już mam przed oczami karty tego czy tamtego.
Myśl: Ale to sprytne, ma chłop łeb. Wypytaj, od kogo się zaczęło. Jak i gdzie mogło dojść do zakażenia.
– To kto był pierwszy?
– A ona! – Ojciec skinął na dziewczynę przy piecu, a ta spuściła wzrok. – Z wieczora dostała gorączki, wyszła wysypka. Po dwóch dniach minęło jak ręką odjął. Wstała z łóżka, żeby matce przy stworzeniach pomóc, i nagle w ryk! Beczała i beczała, nie chciała gadać, co jej jest, a zaraz potem jaki wrzask na pół wsi! U kowala w domu awantura! Wyszło na to, że i kowal i kowalowa wiedzą, co jedno o drugim myśli, i co wyprawiają za swoimi plecami!
Syn zachichotał pod nosem.
– A ty siedź cicho, czorcie! – Ojciec zamierzył się na syna. – Człowiek też był kiedyś szczeniak, ale co teraz tym zbereźnym gówniarzom chodzi po łbach, to szkoda gadać!
– Nie przypuszcza pan, gdzie córka to złapała?
– Cholera wie… Łazi ciągle po lesie, grzyby i zielska zbiera. Cała babka.
– Czy córka miała ostatnio kontakt z jakimś zwierzęciem?
– A mało to zwierząt w lesie? Najwięcej lisów. No i tych zakichanych kleszczy, robale to też zwierze.
– Córka została ostatnio ugryziona?
– Bo to raz? – wtrąciła się gospodyni. – Co z lasu wróci, to wyciągam jej z tyłka robale. Pan kochany wybaczy, nie zapytałam nawet, czy herbaty nie wstawić?
Myśl: Oby wszystko poszło sprawnie. Przejdź do realizacji celu, upewnij się, że wszyscy wieśniacy zostaną tu zwołani.
– Nie, dziękuję. Chciałbym już przystąpić do pracy…
– No dobra, a te szczepienia to potrzebne?
Podaj wyjaśnienie. Wersja szczegółowa.
– Organizmy tych, którzy zyskali zdolności, a więc przeszli infekcję, są osłabione, nawet zwykła grypa może okazać się śmiertelna, a nie chcemy, żeby stała się wam krzywda. To samo dotyczy pozostałych mieszkańców wsi, tych co jeszcze tego nie złapali, ale wkrótce pewnie złapią.
– A pan się nie boisz, jak to mówisz, „przejść infekcji”?!
Myśli i mowa: Chciałbym!
– Chciałbym!
Gospodarz posłał syna, by wszystkich zwołał. W ciągu paru godzin udało się podać substancję stu dziesięciu obiektom. Tym, którzy w niedawnym czasie przebyli chorobę i zyskali zdolności, przedstawiciel ministerstwa pobrał krew. Kiedy wsiadał do wozu, otrzymał ostatni, tamtego dnia, komunikat:
Rano objechać okoliczne miejscowości, by wykluczyć rozlanie się infekcji. Potem wrócić do ogniska i sprawdzić, czy zostało wygaszone. Zliczyć denatów, jeśli kogoś brakuje, niezwłocznie rozpocząć poszukiwania celem eliminacji. Zabezpieczyć miejsce do czasu przybycia czyścicieli. Ewentualnych świadków – wyeliminować. Na bieżąco weryfikować sytuację pod kątem wezwania na pomoc dodatkowych androidów.
Hej. Przyjemnie się odkrywało, co też sprowadza bohatera do wsi. A Tajemnicza choroba telepatii, jak widać może być zakaźna:). Podobanmi się pomysł jak i sposób przedstawienia historii klikam i pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Witaj, Bardzie!
Cieszę się, że opowiadanie przypadło Ci do gustu, dziękuję za klika!
Pozdrawiam!
Nieludzkie te androidy. :)
Powodzenia w konkursie.
adam_c4
Bardzo mi się podobało :) Fakt, że mniej więcej od momentu, gdy android zaczął naciskać na wykonanie roboty zacząłem podejrzewać, jak to się może skończyć, ale końcówka i tak była satysfakcjonująca.
Jedna scena, która fajnie, krok po kroku wprowadza w sytuację i wystarczy.
Bardzo dobra lektura.
XXI century is a fucking failure!
Cześć Adamie!
To kolejny Twój tekst, w którym igrasz z formą. Telepatyczne wstawki bardzo mi się podobały, fajnie zmieniały dynamikę tekstu i świetnie współgrały z faktycznymi wypowiedziami bohatera.
W zasadzie powinienem spodziewać się, w którym kierunku pójdzie zakończenie, ale jakoś tak wyszło, że jednak byłem lekko zaskoczony :P Twoje rozwiązanie zdecydowanie przypadło mi do gustu.
Czytało się rewelacyjnie, pomykam dorzucić klika ;)
Powodzenia w konkursie!
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Zaskakujący powód pojawienia się przedstawiciela ministerstwa we wsi i równie zaskakujący finał całej sprawy.
A ponieważ podoba mi się zarówno pomysł jak i wykonanie, wypada udać się do klikarni. :)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
I wyjaśnienie w ostatnim słowie. Heh, ładnie wyszło.
Opowiadanie zarazem zabawne i przerażające.
Szkoda, że nie odczytali o czym myśli pan z miasta…
Lożanka bezprenumeratowa
Witajcie!
Koalo,
Nieludzkie te androidy. :)
Jak to androidy ;) Dziękuję za wizytę!
Caernie,
super, że się podobało, dzięki za komentarz i za klika!
cezary_cezary,
zasadzie powinienem spodziewać się, w którym kierunku pójdzie zakończenie, ale jakoś tak wyszło, że jednak byłem lekko zaskoczony :P
To fajnie, bo w sumie można było się spodziewać, że przybysz nie będzie miał czystych intencji, a jednak chciałem, by w toku rozmowy czytelnik nie do końca był tego pewien. Dzięki za miłe słowa i klika!
reg,
ciszę się, że doceniasz i pomysł i wykonanie. No i że nie trafił się żaden babol :) Dzięki za klika!
Yantri,
witaj, dzięki za lekturę.
Ambush,
Opowiadanie zarazem zabawne i przerażające.
O, na takim efekcie mi zależało :) Dzięki za wizytę i za klika!
Pozdrawiam wszystkich!
Bardzo proszę, Adamie. I ja czuję niekłamane zadowolenie, że obyło się bez baboli. :D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hej!
To moje pierwsze spotkanie z twoimi tekstami. Jakoś wszystkie inne mnie ominęły. Liczyłem, że tekst będzie dobry i muszę przyznać, że się nie zawiodłem. Wstawki z procesem myślowym są super. Spodziewałem się, do czego zmierza to opowiadanie, ale jednak udało ci się mnie zaskoczyć. Klikam!
Pozdrawiam
Kto wie? >;
reg :)
Witaj, skryty!
Cieszę się, że zawitałeś pod mój tekst, i że się nie zawiodłeś. Wielkie dzięki za lekturę, klika, no i, z czego widzę, za nominację!
Pozdrawiam!
Wprawdzie gdy facet (android?) z ministerstwa zaczął naciskać na jak najszybsze podanie “szczepionki”, narodziły się podejrzenia, do czego wszystko zmierza, ale nie odarło to finału z efektu zaskoczenia. Jest zabawa formą, bardzo podobały mi się te wstawki Pomyśl: …, fajnie zagrał też kontrast facet z ministerstwa-przedstawiciel potężnej, biurokratycznej machiny-mieszczuch, a po drugiej stronie wioskowi, prości ludzie, których stylizacja języka, sposób wypowiadania się i myślenia notabene też Ci dobrze wyszły. Same zalety, nawet nie mam energii żeby szukać, do czego można byłoby się tu przyczepić. Naprawdę udany szorcik. Tylko nie wiem, czemu oznaczony jako opowiadanie, jak już przy czepialstwie jesteśmy xd
Dobrze, że w szybkim tempie trafił do biblioteki.
Cześć, Adamie!
Jeśli ktoś przychodzi z “suflerem” w głowie, to trudno mu ufać – wiedziałem, że dobrze się to dla wioskowych nie skończy. Nie mniej jednak bardzo ładnie to poprowadziłeś, idąc w stronę wycięcia wszystkich w pień – miałem jeszcze nadzieję, że załatwią to bardziej humanitarnie. No, cóż. Nie zawsze jest happy end.
No i myślałem, że będzie miał jakiś wszczep od podpowiadania – tu mnie zaskoczyłeś.
Pozdrówka i powodzenia w krokusie!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Fajne opowiadanie z ciekawym zakończeniem. Zasłużona biblioteka.
Witam gości!
Amonie,
Same zalety, nawet nie mam energii żeby szukać, do czego można byłoby się tu przyczepić.
To cieszy, bo gdyby Cię coś naprawdę zeźliło, to energia by się znalazła :) Fajnie, że tekst całościowo przypadł Ci do gustu.
Tylko nie wiem, czemu oznaczony jako opowiadanie
No masz. Poprawione, dzięki :p
Krokusie,
rzeczywiście happ-endu brak, niestety. Cieszę się, że zaskoczyłem, chciałem, żeby to właśnie ostatnie słowo tekstu ucinało wszystkie domysły.
grzelulukasie,
dzięki za miłe słowa!
Pozdrawiam!
Wredny świat. Ciekawe, co by się działo, gdyby pozwolić tej telepatii się rozprzestrzeniać… Ale zaraźliwa niemożebnie – tak cała wieś od jednego człowieka. To nawet na drogę kropelkową nie wygląda. Cóż, skąd wziąć barierę dla myśli…
Podobało mi się stopniowe odsłanianie zakończenia.
Babska logika rządzi!
No, mocno zaraźliwa ta telepatia. I przyznam szczerze, że nie chciałabym się załapać. Jednak rozwiązanie problemu też mi się nie podoba. Fajnie pograłeś androidem, chwilkę trwało, zanim zajarzyłam :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Bardzo fajny pomysł!
Ale, o dziwo, tekst wydaje mi się za długi, lekko przegadany. Krótszy chyba bardziej waliłby między oczy.
Ale jestem znany malkontent i jak Wilk lubię tylko krótkie teksty :P
Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.
Hej, Adam!
Ciekawe i dobre opowiadanie, choć początkowo miałem problem uwierzyć w to, że nasze ministerstwo jest kompetentne i wie, co robi (wiem, fantastyka!). Zakończenie satysfakcjonujące, bez androidów nie dali by rady ;)
Kilkukrotnie próbowałem się zarejestrować, żona raz spróbowała – oto jestem Sanderką.
Witajcie!
Finklo,
Ale zaraźliwa niemożebnie – tak cała wieś od jednego człowieka. To nawet na drogę kropelkową nie wygląda. Cóż, skąd wziąć barierę dla myśli…
Postanowiłem nie dawać odpowiedzi co do tego, skąd wzięła się choroba i jaką drogą może się ona przenosić. Sugeruję, że jest odzwierzęca, ale to tylko trop. Dziękuję za wizytę!
Irko,
Jednak rozwiązanie problemu też mi się nie podoba.
No niestety, najwidoczniej oceniono, że gdyby to się rozlało, to apokalipsa byłaby w zasadzie murowana. Wieśniacy, na swoje nieszczęście, nie doszli do tego dość oczywistego wniosku i ani myśleli trzymać tego w tajemnicy. Dzięki!
Staruchu,
Ale, o dziwo, tekst wydaje mi się za długi, lekko przegadany.
Ło panie, jeszcze krótszy?! Ale wiem, co masz na myśli – rzeczywiście można by to skompresować, przy czym ja bym się tego nie podjął, już mnie wszystko bolało, jak ciąłem do limitu :) Cieszę się, że doceniasz pomysł, dzięki!
Sanderko,
choć początkowo miałem problem uwierzyć w to, że nasze ministerstwo jest kompetentne i wie, co robi (wiem, fantastyka!).
W sumie nie precyzuję miejsca ani czasu akcji, ale gdybym miał obstawiać, to byłaby to jakaś głęboka prowincja na granicy rosyjsko-chińskiej za trzydzieści, czterdzieści lat. W każdym razie mentalność homo sovieticus, czy jakaś jego wariacja, trzyma się tam mocno – czy się dobrze zakonserwowała, czy odrodziła niczym feniks z popiołów, trudno stwierdzić. Cieszę się, że opowiadanie przypadło Ci do gustu, dziękuję za wizytę!
Pozdrawiam!
Straszna epidemia. Dobrze, że ktoś czuwa i dba o zdrowie obywateli.
Telepatia jest git, ale czytanie w myślach innych już nie.
Fajne, zabawne, swojskie.
Pozdrawiam!
Cześć, AP! Dziękuję za wizytę!
Pozdrawiam!
Cześć adam_c4 !
Ciekawe opowiadanie. Wygląda na profesjonalną robota. :)) Widziałem taki motyw w wielu opowiadaniach, tzn. Początkowo mało się rozumie z tekstu a potem robi się wszystko jasne. (to na plus oczywiście)
Problem mi bliski tak naprawdę. Bo mam problemy z czytaniem w myślach… I temat trudny do opisania, tak mi się wydaje.
Pozdrawiam!!!
Jestem niepełnosprawny...
Cześć, Dawidzie!
Cieszy mnie Twoja opinia, bo taki miałem zamysł, by z początku tekst był zagadkowy, ale żeby na końcu nie pozostawiał czytelnika z większymi wątpliwościami :) Dziękuję za wizytę!
Pozdrawiam!
Choć samego zakończenia się spodziewałem, to android już mnie zaskoczył – przeczuwałem raczej, że ministerstwo ma ludzi o jeszcze bardziej niesamowitych zdolnościach, którzy biednego urzędnika wyprali z jaźni i telepatycznie kontrolują, a cała akcja ma na celu pozbycie się potencjalnej konkurencji. Bardzo sprawnie napisane, podobało mi się, że z jednej strony mamy motywy zagadkowe i niesamowite, a z drugiej sposób wypowiedzi i myśli mieszkańców wsi, które mocno sprowadzają na ziemie, bardzo kontrastowe.
Podoba mi się pomysł i ogólnie opowiadanie jest przemyślane. Ciekawy opis problemów obyczajowych jaki stwarza nagła telepatia. ;)
„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota
Cześć, Reinee!
przeczuwałem raczej, że ministerstwo ma ludzi o jeszcze bardziej niesamowitych zdolnościach, którzy biednego urzędnika wyprali z jaźni i telepatycznie kontrolują, a cała akcja ma na celu pozbycie się potencjalnej konkurencji.
Przyznam, że coś podobnego chodziło mi po głowie, ale w końcu postawiłem na kontrolowanego zdalnie androida.
z jednej strony mamy motywy zagadkowe i niesamowite, a z drugiej sposób wypowiedzi i myśli mieszkańców wsi, które mocno sprowadzają na ziemie, bardzo kontrastowe.
Fajnie, że o tym wspominasz, zależało mi na tym, żeby ten kontrast bił po oczach :) Dziękuję za wizytę!
Cześć, SzyszkowyDziadku!
Ciekawy opis problemów obyczajowych jaki stwarza nagła telepatia. ;)
Myślę, że to właśnie ich erupcja doprowadziłaby do upadku ludzkości :) Dzięki!
Pozdrawiam!
Początek opowiadania jest dla mnie mało czytelny – pogubiłem się, kto co mówi, a kto co myśli. To uczucie trwało przez większość tekstu. Docieniam niezłe zakończenie, ale ogólnie tekst mnie nie kupił.
Cześć, Zygfrydzie!
Początek opowiadania jest dla mnie mało czytelny – pogubiłem się, kto co mówi, a kto co myśli. To uczucie trwało przez większość tekstu.
Bałem się, że ktoś będzie miał takie odczucia w trakcie lektury :) Przy czym wierzyłem, że zakończenie jakoś ten zamot wynagrodzi. Szkoda, że tekst nie przekonał, ale wielkie dzięki za wizytę i podzielenie się opinią!
Pozdrawiam!
Dzień dobry, przyjdę z krótkim komentarzem – prawdę mówiąc trochę nie złapałem puenty (bardziej pod kątem motywacji ministerstwa). Niemniej sam pomysł i opowiadanie mi się podobały:)
Слава Україні!
Cześć, Golodh!
prawdę mówiąc trochę nie złapałem puenty (bardziej pod kątem motywacji ministerstwa)
Przyznam, że była to kwestia, która najbardziej zaprzątała moją uwagę – czy takie a nie inne działanie ministerstwa po pierwsze, w ogóle mają sens, a po drugie, czy były optymalne. Pozwolę sobie, w odpowiedzi na Twój komentarz, rozwinąć tę myśl.
Po kolei: Do ministerstwa zgłasza się stary mężczyzna, który utrzymuje, że – podobnie jak mieszkańcy leżącej na końcu świata wioski, z której przybywa – od pewnego czasu potrafi czytać w myślach. Jakimś cudem nie zostaje przepędzony i ktoś rzeczywiście sprawdza, czy mówi prawdę. Okazuje się, że istotnie, potrafi to robić. Przechodzi serię rozmaitych testów i badań. Przyznaje, że od pewnego czasu dokucza mu infekcja. Z jego organizmu udaje się wyizolować wirusa i zakazić jakiegoś królika doświadczalnego, który również zaczyna przejawiać telepatyczne zdolności (choć może być i tak, że wirusa udaje się wyizolować dopiero później. Póki co zbrodnicza władza, wykorzystując bezpośrednio starego Kulawca, tworzy rezerwuar zakażonych jednostek, na których można dalej eksperymentować). Obiekt zero zostaje uśmiercony i poddany autopsji, która wykazuje zmiany w obrębie płatów skroniowych mózgu.
Ok, co w takiej sytuacji powinni zrobić włodarze autorytarnego państwa? Po pierwsze nie dopuścić do tego, by wirus się rozprzestrzenił, a więc wyeliminować świadków i zabezpieczyć strefę, w której doszło do infekcji, licząc na to, że wirus nie szaleje już po innych wioskach. Można by uprzednio wyłapać całą wioskę i przeprowadzić na niej testy, ale byłoby to działanie logistycznie skomplikowane i obarczone pewnym ryzykiem. Najlepiej dokonać masakry na miejscu, względnie po cichu. Można by wysłać do tej roboty szwadron uzbrojonych zabójców, ale dużo subtelniejszym rozwiązaniem było użycie do tego androida, którego „procesy myślowe” są bliźniaczo podobne do tych ludzkich, dzięki czemu telepaci je widzą, ale przewaga polega na tym, że można je – podobnie jak zachowania sztuczniaka – kontrolować. Głównym zadaniem androida jest więc podanie mieszkańcom śmiertelnej trucizny (którą ci, nie widząc w myślach androida niczego podejrzanego, przyjmą z ufnością). Niejako przy okazji sztuczniak przeprowadza z sołtysem krótki wywiad – może usłyszy coś istotnego. Udaje się ustalić, od kogo wzięła się infekcja, ale trudno powiedzieć, czy odzwierzęcy trop, który pojawia się w rozmowie, jest właściwy. Po „wyczyszczeniu” wioski, przyjdzie pora na szukanie przyczyn zarazy.
Tak to widzę :) Miło, że pomysł i opowiadanie generalnie Ci się podobały, dziękuję za wizytę i komentarz!
Pozdrawiam!
Adamie, wybacz zwłokę w odpowiedzi; ostatnio różnie bywa u mnie z czasem na wchodzenie na portal.
Od razu zaznaczę więc, że mój zarzut (tudzież uwaga) tyczyły się raczej kwestii przedstawienia problemu w tekście – być może za mało tłumaczysz koncept, który istotnie jest może nie wybitnie skomplikowany, ale odrobinę na pewno:P. Twoje wyjaśnienie rzeczywiście nadaje temu sens. Jednak muszę zwrócić jedną uwagę – nie co do sposobu eliminacji, którą kupuję, a samego sensu eliminowania. Wydaje mi się, że jednak służby specjalne raczej złapałyby takich ludzi do prowadzenia kolejnych badań. Ale może to wyobrażenie zbudowane na literaturze sf;P
Слава Україні!
Wydaje mi się, że jednak służby specjalne raczej złapałyby takich ludzi do prowadzenia kolejnych badań. Ale może to wyobrażenie zbudowane na literaturze sf;P
Jasne, to jest jak najbardziej słuszna uwaga. Nawet jeśli przejrzeli na wylot tamtego Kulawca i wyizolowali wirusa, to mieli na wyciągnięcie ręki masę obiektów do dalszych badań. Myślę, że włodarze postawili na wygodę – doszli do wniosku, że nie ma co przewozić całej wioski do odpowiednich placówek, skoro mogą sobie ściągnąć dowolną liczbę królików doświadczalnych z więzień i kolonii karnych.
