Odrodzenie Baby Jagi

Na­ta­sza nie lu­bi­ła jeź­dzić za gra­ni­cę na wa­ka­cje na wieś, tym razem było jesz­cze go­rzej. Jakiś stary ob­lech w prze­dzia­le uparł się pod­trzy­my­wać kon­wer­sa­cję.

– Pa­nien­ka sama?

– W prze­dzia­le jest jesz­cze kilku ludzi – od­rze­kła.

– Na naukę, do pracy?

– Na wa­ka­cje – od­po­wie­dzia­ła po­iry­to­wa­na. – Do babci. Bab­cia ma domek w lesie, na drze­wie i to może być za­baw­ne, jeśli jest się małą dziew­czyn­ką. Nie je­stem już dziec­kiem! A za gra­ni­cą nawet je­stem peł­no­let­nia.

– Ile ma lat wasza bab­cia? – za­in­te­re­so­wał się inny pa­sa­żer.

– Ze sto pięć­dzie­siąt! – wark­nę­ła Na­ta­sza i wy­ję­ła te­le­fon ko­mór­ko­wy, żeby się uspo­ko­ić.

Nie było za­się­gu. Spraw­dzi­ła na ko­mu­ni­ka­to­rze, któ­re­go uży­wa­ła za gra­ni­cą i też nie. Po­sta­no­wi­ła sie­dzieć i gapić się przez okno, a tam – tylko las.

Poza tym bab­cia Agniesz­ka wcale nie była matką matki, ale dal­szą krew­ną. Wy­glą­da­ła staro i nie do­cie­ra­ło do niej, że świat po­szedł na­przód.

Ko­le­dzy z klasy la­ta­li sa­mo­lo­ta­mi albo i czymś cie­kaw­szym, a tu po­ciąg. Odkąd skoń­czy­ła sześć lat, Na­ta­sza jeź­dzi­ła do babci w każde let­nie wa­ka­cje, przy­naj­mniej na mie­siąc, a w tym roku szy­ko­wa­ły się dwa.

– Bi­le­ty pro­szę! – Do prze­dzia­łu za­pu­kał kon­duk­tor. – Do­jeż­dża­my do gra­ni­cy. Prze­siad­ka! Sama je­dziesz?

– Tak – od­po­wie­dzia­ła, po­ka­zu­jąc bilet i po­my­śla­ła: „Na­stęp­ny!”.

Ten ob­lech przy­naj­mniej po­mógł jej zdjąć z półki wa­liz­kę. Inni pa­sa­że­ro­wie nie kwa­pi­li się do po­mo­cy. To przez ten strój! Bab­cia Agniesz­ka się upar­ła, żeby Na­ta­sza przy­jeż­dża­ła prze­bra­na w czar­ną su­kien­kę i no­si­ła spi­cza­sty ka­pe­lusz. A ta­kich od­waż­nych, któ­rzy by się umie­li prze­ciw­sta­wić Babie Jadze, wielu nie było. Na­ta­sza też do nich nie na­le­ża­ła.

Cią­gnąc wa­liz­kę, prze­kro­czy­ła bramę, ozdo­bio­ną ko­ro­ną z tom­ba­ku i już była za gra­ni­cą. Ja­kież to pro­ste!

– Aleś się wy­stro­iła, dziew­czy­no! – za­wo­łał straż­nik, ale drugi go zga­sił.

– Cicho! Wiesz, czyja to wnucz­ka? Chcesz sobie na głowę nie­szczę­ście spro­wa­dzić? – Obaj teraz uda­wa­li, że nie pa­trzą.

Cze­kał po­ciąg z sil­ni­ka­mi od­rzu­to­wy­mi na dachu. Tu po woj­nie zwi­nę­li trak­cję elek­trycz­ną i zmie­ni­li sze­ro­kość torów. Na lo­ko­mo­ty­wie zbie­rał się szron, to przez zbior­ni­ki z cie­kłym wo­do­rem. Po tej stro­nie gra­ni­cy wszyst­ko było ina­czej.

„Pójdę na che­mię”, po­my­śla­ła. „Jesz­cze rok, peł­no­let­niość i wię­cej tu nie przy­ja­dę!”.

 

Uczen­ni­ca

 

Na pe­ro­nie po­ja­wił się młody czło­wiek, chciał pomóc z wa­liz­ką. Na­ta­sza od razu po­zna­ła po­li­cyj­ne­go kon­fi­den­ta.

– Panna nie stąd? – spy­tał.

– Zza gra­ni­cy – od­po­wie­dzia­ła. – Do babci. A pan stąd?

– Miej­sco­wy! – rzekł z dumą. – Na­zy­wam się Mi­cha­ił Kra­sno­dar­ski…

– Sto­pień?

– Kon­stabl, ale je­stem na kur­sie… – po­chwa­lił się i zde­kon­spi­ro­wał, ale po­sta­no­wił udać, że to ba­ga­te­li­zu­je. – A panna?

– A panna nie, panna nie ma stop­nia – po­wie­dzia­ła Na­ta­sza, grze­biąc w to­reb­ce. „Jeśli miej­sco­wy, to po­wi­nien wie­dzieć o babci”, po­my­śla­ła.

To krę­pu­ją­ce, ale Na­ta­sza mu­sia­ła szyb­ko za­ło­żyć poń­czo­chy, bo bab­cia ka­za­ła. Po­bie­gła do to­a­le­ty w wa­go­nie. Prawa poń­czo­cha była w bia­ło-zie­lo­ne pasy, lewa w bia­ło-czer­wo­ne.

Jej ko­mu­ni­ka­tor po­wi­nien za­cząć dzia­łać zaraz po prze­kro­cze­niu gra­ni­cy. Da znak ro­dzi­com, póki się da. Ledwo po­ciąg osią­gnął mak­sy­mal­ną pręd­kość, za­czął ha­mo­wać.

– Tu nie ma sta­cji – za­uwa­żył Mi­cha­ił.

– Nie ma – zgo­dzi­ła się Na­ta­sza. – Wy­sia­dam. Po­mo­żesz mi z wa­liz­ką.

Po­mógł, Na­ta­sza po­pa­trzy­ła, jak po­ciąg od­jeż­dża i się roz­pę­dza. Do rzecz­ki od na­sy­pu było ponad sto me­trów przez błoto. Przy brze­gu cze­ka­ło dwóch straż­ni­ków wiej­skich w łodzi. Żaden się nie ode­zwał, nie mu­siał.

Pły­nę­li mię­dzy wy­spa­mi na ba­gnach wą­ski­mi ka­na­ła­mi i rzecz­ka­mi. Wresz­cie do­tar­li do tej wła­ści­wej.

– Dalej nie pój­dzie­my! Za­bie­raj tę wa­li­zę i tfu… – Straż­nik splu­nął.

– Dzię­ku­ję – od­po­wie­dzia­ła Na­ta­sza nie­zra­żo­na, tak się dzia­ło za­wsze.

Nie­wi­docz­ną, ale suchą ścież­ką do­szła na miej­sce. Sama się dzi­wi­ła, że umie tra­fić. Przed furt­ką wy­de­kla­mo­wa­ła:

– Domku, domku na ku­rzych nóż­kach, porusáj sie i obróć sie tyłem do lasa, a przo­dem do mnie – wy­po­wie­dzia­ła hasło, a naj­waż­niej­sze były ak­cen­ty.

Ścież­kę wy­zna­cza­ły kości, miej­sco­wi my­śle­li, że zwie­rzę­ce, ale w więk­szo­ści ludz­kie. Ekra­ny ma­sku­ją­ce wy­łą­czy­ły się, za­pal­ni­ki zdez­ak­ty­wo­wa­ły i Na­ta­sza mogła wejść po dra­bin­ce. Bab­cia mó­wi­ła, że te miny nie­groź­ne, krzyw­dy nie zro­bią, co naj­wy­żej nogę urwą. Wa­liz­kę mu­sia­ła zo­sta­wić na dole. Bez po­mo­cy sama nie umia­ła­by jej wcią­gnąć.

Gdyby nie kot Ra­do­mir i kruk Rambo, w domku na drze­wie by­ło­by cał­kiem nudno. Bab­cia Agniesz­ka spę­dza­ła całe dnie w pra­cow­ni, do któ­rej ni­ko­mu nie wolno było wcho­dzić. Drzwi były ukry­te w sza­fie, która się na­zy­wa­ła Na­rnia. Przy­naj­mniej tak na niej na­pi­sa­no.

Oczy­wi­ście ko­mu­ni­ka­tor Na­ta­szy znalazł się już poza za­się­giem. Ksią­żek na pół­kach wiele nie stało, a i tych nie umia­ła czy­tać. W kuch­ni je­dze­nia było nie­wie­le, przy­naj­mniej do­brze, że stara zmywa. Czas się wziąć do pracy, żeby w noc nie ze­szło. Że też bab­cia nie mogła za­ak­cep­to­wać ro­bo­ta sprzą­ta­ją­ce­go!

Na­ta­sza usły­sza­ła skrzy­pie­nie scho­dów za szafą. Mimo woli prze­stra­szy­ła się, kiedy stara sta­nę­ła w drzwiach.

– Co tak późno, Nata? Rambo do­pie­ro teraz po­wie­dział, że we­szłaś. Kło­po­ty były?

– Nie, bab­ciu.

– Po­zna­łaś kogoś i tur­la­łaś się z nim na sia­nie?

– Nie, bab­ciu.

– Wło­sów nie ści­na­łaś i nie far­bo­wa­łaś…

– Nie dam ci się wię­cej za­hip­no­ty­zo­wać! – wy­krzy­cza­ła Na­ta­sza, wie­dzia­ła co dalej bę­dzie.

– Hip­no­ty­zu­ję cię tylko do pra­cow­ni – wy­ja­śni­ła bab­cia. – Zwy­czaj­nie wy­ma­gam po­słu­szeń­stwa! Na ko­la­na!

Zanim sta­ru­cha się­gnę­ła po różdż­kę, Na­ta­sza już klę­cza­ła. Miała wra­że­nie, że była w sta­nie się oprzeć woli babci przez kilka se­kund dłu­żej niż rok temu.

– Cie­ka­we, po co na­zy­wać ludz­kie ma­gne­ty­zo­wa­nie takim dziw­nym sło­wem „hip­no­za”. Po­trze­bu­ję wło­sów dzie­wi­cy… – spo­koj­nym gło­sem wy­ja­śni­ła stara. – Potem pój­dziesz do wsi, przy­nie­siesz, co trze­ba i ugo­tu­jesz obiad. Po­sprzą­tasz rano. W nocy w pra­cow­ni po­mo­żesz…

– Tak bab­ciu!

– W so­bo­tę wie­czo­rem we wsi tańce będą – cią­gnę­ła stara. – Jak ze swoim dzie­wic­twem coś po­czniesz, to na uczen­ni­cę cię wezmę.

– Pójdę na che­mię! – po­wie­dzia­ła hardo Na­ta­sza. – Będę stu­dio­wać.

– Jeśli ci po­zwo­lę… – Baba Jaga od­wie­si­ła różdż­kę obok szafy, sama we­szła do środ­ka i za­mknę­ła za sobą drzwi. – Jedna noga w jed­nym kącie, druga noga w dru­gim kącie, nos na su­fi­cie.

Hasło otwie­ra­ło przej­ście do pra­cow­ni. Na­ta­sza kie­dyś je wy­pró­bo­wy­wa­ła. Albo nie umia­ła tak sta­nąć, jak po­trze­ba, albo sys­tem miał do­dat­ko­we funk­cje bio­me­trycz­ne.

W domku Baby Jagi nie było prądu poza pra­cow­nią, ale jakoś do­pro­wa­dzo­no gaz do ku­chen­ki i wodę do zlewu. Naj­bar­dziej Na­ta­szę prze­ra­ża­ło świe­że mięso, które przy­no­si­ła stara. Nie­ko­niecz­nie po­cho­dzi­ło od dzika.

Wszyst­kie meble były wy­ko­na­ne ręcz­nie z ka­wał­ków miej­sco­we­go drew­na i, po­dob­nie jak na­czy­nia, wy­glą­da­ły, jakby miały ze sto lat. Baba Jaga ka­za­ła, ktoś zro­bił i przy­niósł, wkła­da­jąc całe serce nie tylko w ja­kość wy­ko­na­nia, ale i w zdo­bie­nia. Do­mi­no­wa­ły przed­sta­wie­nia kru­ków, kotów, ale i nie­to­pe­rze się zda­rza­ły. Tylko bu­ja­ny fotel wy­pro­du­ko­wa­no nie­daw­no, mógł mieć z dzie­sięć lat. Sztuć­ce zda­rza­ły się now­sze, ale trud­no by­ło­by zna­leźć dwa, po­cho­dzą­ce z jed­ne­go kom­ple­tu. W kącie stał moź­dzierz ku­chen­ny tak wiel­ki, że Baba Jaga mo­gła­by się w nim zmie­ścić. Miej­sco­wi mó­wi­li, że słu­żył babci do la­ta­nia po oko­li­cy.

We wsi więk­szość ludzi od­wra­ca­ła się od Naty, nie­któ­rzy splu­wa­li pod nogi. W skle­pie im pie­niądz nie śmier­dział. W port­fe­lu za­in­sta­lo­wa­nym w ko­mu­ni­ka­to­rze Na­ta­szy za­wsze „ma­gicz­nie” po­ja­wia­ły się pie­nią­dze, kiedy była u babci.

– Mi­cha­ił się pyta, czy przyj­dziesz na tańce w so­bo­tę – ode­zwał się sprze­daw­ca, gdy skoń­czy­li roz­li­cze­nia.

– Który Mi­cha­ił? – Jak zwy­kle pierw­sze­go dnia na wa­ka­cjach Na­ta­sza była nieco roz­ko­ja­rzo­na.

– Kra­sno­dar­ski…

– A ten! Będę! – po­sta­no­wi­ła Na­ta­sza, choć idea „tra­ce­nia dzie­wic­twa”, żeby za­do­wo­lić bab­cię, ją ra­czej prze­ra­ża­ła i obrzy­dza­ła, ale tro­chę cie­ka­wi­ła.

***

W so­bo­tę wie­czo­rem prze­bra­ła się z czar­nej su­kien­ki w taki strój, w jakim za­zwy­czaj cho­dzi­ła do szko­ły. Wpraw­dzie nie wtar­ga­ła wa­liz­ki na górę, ale wy­bra­ła z niej nie­któ­re rze­czy.

– Tak nie pój­dziesz! – po­wie­dzia­ła bab­cia, wy­cho­dząc z szafy. – Lu­dzie nie będą mieć dla cie­bie sza­cun­ku. Po pierw­sze tu jest Zjed­no­czo­ne Kró­le­stwo, po dru­gie je­steś dziew­ką słu­żeb­ną Baby Jagi, coś jakby kan­dy­dat­ką na uczen­ni­cę. Rambo po­wie­dział… – Nie do­koń­czy­ła. – Nawet kot pa­trzy na to z dez­apro­ba­tą…

Rze­czy­wi­ście, Ra­do­mir sie­dział w oknie z przy­mru­żo­ny­mi ocza­mi, które wy­ra­ża­ły dez­apro­ba­tę. Kruk wy­lą­do­wał obok niego i też wy­glą­dał, jakby ubiór Na­ta­szy mu się nie po­do­bał.

– Ka­za­łam dla cie­bie uszyć su­kien­kę jak dla uczen­ni­cy, awan­sem, prze­bierz się.

– Będą się ze mnie śmia­li – po­wie­dzia­ła wresz­cie Na­ta­sza.

– Taka jest kolej rze­czy, dzi­siaj się będą z cie­bie śmia­li, potem się będą cie­bie bali… Ka­pe­lusz weź­miesz ten sam, nie mam dla cie­bie dru­gie­go.

– A jak tu wrócę?

– Mi­cha­ił cię od­wie­zie, naj­prost­sza magia, nawet ty sobie po­ra­dzisz.

„Cza­rów nie ma! To tylko sztucz­ki”, po­my­śla­ła i po­wie­dzia­ła: – Ale to po­li­cjant…

– Wszę­dzie mieć warto kon­tak­ty. – Bab­cia, wy­cią­gnę­ła fiol­kę z kie­sze­ni far­tu­cha. – Łyk­nij na od­wa­gę, bo chyba sobie jesz­cze z chło­pa­ka­mi nie ra­dzisz.

Na­ta­sza prze­bra­ła się i po­pa­trzy­ła na sie­bie w lu­strze. Wy­glą­da­ła jakoś le­piej niż po­przed­nio.

– Idź już, bo się ciem­no robi i ka­pe­lusz…

Po na­po­ju z fiol­ki babci Na­ta­szy się krę­ci­ło w gło­wie. Ka­pe­lusz jej spadł, kiedy scho­dzi­ła po dra­bin­ce, ale na­ło­ży­ła go od razu, gdy tylko zna­la­zła się na ziemi. Straż­ni­cy wiej­scy cze­ka­li z łódką.

„Byle się nie za­ta­czać”, po­my­śla­ła, idąc ścież­ką wy­zna­czo­ną przez pło­tek z kości.

– Panna o czymś za­po­mnia­ła? – za­re­cho­tał jeden straż­nik.

„Co on ma na myśli? Ka­pe­lusz mam”, za­sta­no­wi­ła się. „Ani poń­czoch, ani maj­tek, ani butów!”.

– Muszę wra­cać! – po­wie­dzia­ła Na­ta­sza, na­da­jąc gło­so­wi ton roz­ka­zu­ją­cy, wal­cząc z beł­ko­tli­wo­ścią.

– Jak stara ją tak wy­pu­ści­ła, to tak ma być! – po­wie­dział drugi. – Nie bę­dzie­my in­ge­ro­wać w ro­dzin­ne spra­wy cza­row­ni­cy…

– A Sonia?

„Kto to?”, za­sta­no­wi­ła się Na­ta­sza, ale nie za­py­ta­ła.

Teraz czuła wy­raź­nie kom­po­zy­to­wy po­kład łodzi pod bo­sy­mi sto­pa­mi. Bała się wsty­du, jak za­wsze. Jed­nak jeśli babka sobie co wy­my­śli­ła, to tak bę­dzie.

Ło­dzie pa­tro­lo­we typu Żmija, przy­wle­czo­ne tu przez Kró­le­stwo dla Obro­ny Te­ry­to­rial­nej, były de­mo­bi­li­zo­wa­ne i chęt­nie ku­po­wa­ne przez Straż Wiej­ską. Wy­pro­du­ko­wa­ne do po­ru­sza­nia się na od­no­gach Nilu w Del­cie, ra­dzi­ły sobie rów­nież na tu­tej­szych ba­gnach.

Na­ta­sza scho­wa­ła się pod dach, bo za­cho­dzą­ce słoń­ce ra­zi­ło. Na chwi­lę za­mknę­ła oczy, ale nie spo­dzie­wa­ła się, że zdoła usnąć. Nigdy nie miała ta­kich snów. Seks ze wszyst­ki­mi chło­pa­ka­mi w tanc­bu­dzie wcze­śniej nie przy­szedł jej do głowy. W tym śnie wy­da­wał się do­brym po­my­słem na spę­dze­nie wie­czo­ru.

Do­pły­nę­li do wsi, gdy było już ciem­no. Na­ta­sza obu­dzi­ła się i od razu wie­dzia­ła, dokąd iść, w tę samą stro­nę, co wszy­scy.

– Jak panna bę­dzie nas po­trze­bo­wać… – po­wie­dział jeden ze straż­ni­ków, któ­rzy ją od­wo­zi­li.

– Wiem! – Nie dała mu do­koń­czyć.

Po­mo­gli jej wy­sko­czyć z łodzi. Żaden nie splu­nął, pa­trzy­li na nią z fa­scy­na­cją. Prze­sta­ło jej się krę­cić w gło­wie, ale resz­ta ob­ja­wów po mik­stu­rze babci po­zo­sta­ła. Po dro­dze zła­pa­ła się na oglą­da­niu chło­pa­ków, nie jak zwy­kle, ale ze szcze­gó­ła­mi, a wła­ści­wie tym jed­nym.

Wiej­ska tanc­bu­da była zbu­do­wa­na tro­chę jak za duża sto­do­ła, rów­nież przy­po­mi­na­ła han­gar. Na­ta­sza uzna­wa­ła to za ko­lej­ny wpływ kul­tu­ro­wy Kró­le­stwa na te­ry­to­rium oku­po­wa­nym. Mi­nę­ła grup­kę chło­pa­ków przy wej­ściu. Jej strój pro­wo­ko­wał do za­cze­pek, które za­zwy­czaj ją iry­to­wa­ły. Teraz zro­bi­ło jej się miło.

„To ta fiol­ka”, po­my­śla­ła. „Pod­stęp­na che­mia babci”.

Ude­rzy­ło ją świa­tło, hałas, tłum ludzi na po­cząt­ku przy­tła­czał. Scena z jed­nej stro­ny, ja­kieś sto­li­ki, bary, dużo tego było.

Ledwo Na­ta­sza ro­zej­rza­ła się i ochło­nę­ła, spo­strze­gła dziew­czy­nę w ta­kiej samej su­kien­ce, iden­tycz­nej! Tamta stała przy barze i flir­to­wa­ła z Kra­sno­dar­skim. Nie miała ka­pe­lu­sza, ale jasne włosy, po­zor­nie nie­dba­le sple­cio­ne w war­kocz, poń­czo­chy w po­zio­me pasy i oczy­wi­ście buty, takie jak od babci. Była wyż­sza, tro­chę star­sza i szczu­plej­sza. Na­ta­sza za­wsze uwa­ża­ła, że poń­czo­chy w po­zio­me pasy po­wo­du­ją, że łydki się wy­da­ją grub­sze. Nie w tym wy­pad­ku.

– Na­zy­wam się Sonia – po­wie­dzia­ła tamta. – Je­stem uczen­ni­cą two­jej babci, mam wa­ka­cje i po­zwo­li­ła mi miesz­kać we wsi. Po­znaj pana Kra­sno­dar­skie­go…

– Po­zna­li­śmy się… – prze­rwa­ła Na­ta­sza.

– Nie wy­star­cza­ją­co! – Sonia za­chi­cho­ta­ła jak dziew­czyn­ka. – By­ła­byś już uczen­ni­cą, a nie tylko dziew­ką słu­żeb­ną cza­row­ni­cy.

– O co cho­dzi? – Za­in­te­re­so­wał się Kra­sno­dar­ski.

– Nic, nic! – od­po­wie­dzia­ły chó­rem.

– Je­steś słu­żą­cą? – spy­tał kon­stabl. – Fajny ka­pe­lusz.

Na­ta­sza przy­po­mnia­ła sobie, że roz­po­zna­ła w Mi­cha­ile po­li­cjan­ta już w po­cią­gu, teraz jakoś jej to wy­le­cia­ło z głowy.

– A ty na służ­bie? – za­śmia­ła się Sonia. – Tak, usłu­gu­je mojej na­uczy­ciel­ce, kiedy mam wa­ka­cje, to jej wnucz­ka. Zza gra­ni­cy! Po­staw jej drin­ka, ja się po­ba­wię z do­ro­sły­mi.

Na­ta­sza nie była peł­no­let­nia u sie­bie w kraju, ale tu już tak. Kro­ków do więk­szo­ści tań­ców nie znała, ale nie to spo­wo­do­wa­ło, że sie­dzia­ła w kącie. Po­łą­cze­nie sza­lo­nych pod­sko­ków, mik­stu­ry babci ze słod­ki­mi drin­ka­mi z al­ko­ho­lem zbiło ją z nóg.

Ock­nę­ła się w prze­ko­na­niu, że na­tych­miast musi na dwór. Wsta­ła z tru­dem. Wy­bie­ga­jąc, zaj­rza­ła do nie­do­mknię­tej mę­skiej ubi­ka­cji. Sonia sie­dzia­ła na umy­wal­ce z od­chy­lo­ną głową, a Mi­cha­ił ją brał. Nawet poń­czoch nie zdję­ła. Na­ta­szy zro­bi­ło się nie­do­brze.

Wy­bie­gła na tyle da­le­ko, żeby móc spo­koj­nie zwy­mio­to­wać. Wsta­wa­ło słoń­ce. Sonia po­de­szła z bu­tel­ką wody. Kra­sno­dar­ski czła­pał w od­da­li.

– Żeby zo­stać uczen­ni­cą Baby Jagi, mu­sia­łam dzień i noc wi­sieć przy­bi­ta za język do drze­wa – par­sk­nę­ła Sonia – a tobie się nawet…

Na­ta­sza usły­sza­ła, zro­zu­mia­ła i uzna­ła, że ma ha­lu­cy­na­cje. Kra­sno­dar­ski pod­cho­dził, ale nie wy­glą­dał zwy­czaj­nie.

– Za­cza­ro­wa­ny? – spy­ta­ła Na­ta­sza.

– A jak! – Sonia po­da­ła ka­pe­lusz i rzu­ci­ła okiem na nad­cho­dzą­ce­go.

– Cza­rów nie ma! – Upar­ła się Na­ta­sza. – Bę­dziesz mi każ­de­go fa­ce­ta sprzed nosa sprzą­tać? – szep­nę­ła do ucha.

Sonia nic nie po­wie­dzia­ła, tylko wy­krzy­wi­ła usta w uśmie­chu.

– Mi­cha­ił, bądź tak dobry i od­wieź Natę. Mó­wi­łeś, że masz takie ślicz­ne la­ta­dło – po­wie­dzia­ła słod­kim gło­sem.

– To tylko cy­klo­ro­tor i do tego służ­bo­wy…

– I jesz­cze zrób pi­ru­et – nie dała mu do­koń­czyć Sonia. – Nie mo­głam się na­pa­trzyć, jak tań­czysz z młodą.

Po­grze­bał w swoim ko­mu­ni­ka­to­rze i po chwi­li la­ta­dło wy­lą­do­wa­ło na pu­stym placu. Z re­we­ren­cją, która miała zro­bić wra­że­nie na Soni, otwo­rzył drzwi przed Na­ta­szą.

Byli w po­wie­trzu, kiedy Mi­cha­ił zadał dwa py­ta­nia:

– Dokąd?

Na­ta­sza po­da­ła zwy­cza­jo­wą nazwę wyspy w po­bli­żu domku, da­wa­ło się tam wy­lą­do­wać czymś tak małym. Mi­cha­ił był miej­sco­wy, zro­zu­miał.

– Czego uczy twoja bab­cia?

– Magii!

– Cza­rów nie ma! – od­parł od­ru­cho­wo.

– Wła­śnie!

– Taka duża i w Babę Jagę wie­rzysz? – spy­tał Kra­sno­dar­ski, jakby nie usły­szał.

Na­ta­sza nie od­po­wie­dzia­ła, bo wal­czy­ła z po­trze­bą wy­mio­to­wa­nia, choć już nie miała czym. Zresz­tą, co to? On miej­sco­wy i nie wie?

***

Do domku babci trze­ba było prze­pły­nąć przez rzecz­kę, choć może ra­czej przez ka­na­łek. Potem – ska­kać z kępy na kępę. Była wy­koń­czo­na, kiedy do­tar­ła na miej­sce. Bab­cia jesz­cze chra­pa­ła, ale obu­dzi­ła się, gdy Na­ta­sza wspię­ła się do środ­ka.

– Nic z tego? – obu­rzy­ła się. – Tak do­brze cię przy­go­to­wa­łam i nic? Nawet dzie­wic­twa stra­cić nie umiesz? Ty my­ślisz, że tam tań­czyć po­szłaś? Magii się uczyć!

– Bab­ciu, je­stem wy­koń­czo­na, póź­niej, muszę się po­ło­żyć…

– Naj­pierw cię zbiję, potem weź­miesz elik­sir na wzmoc­nie­nie, zro­bisz śnia­da­nie, po­sprzą­tasz i po­mo­żesz mi w pra­cow­ni. Od­pocz­niesz, jak umrzesz!

– Nie! Po­wiem mamie! – Tup­nę­ła nogą.

Na­ta­sza chcia­ła ucie­kać, ale jak Baba Jaga wzię­ła różdż­kę, coś ją osa­dzi­ło w miej­scu.

– Jak za­wsze! – Bez­na­mięt­nie wzru­szy­ła ra­mio­na­mi sta­ru­cha.

Baba Jaga miała tylko jedno oko, drugi oczo­dół za­szy­ty nitką na okręt­kę. Wy­da­wa­ła się przy­gar­bio­na, ale cza­sa­mi pro­sto­wa­ła się bez wy­sił­ku. Za­wsze no­si­ła długą, czar­ną suk­nię. Kiedy wy­cho­dzi­ła na ze­wnątrz, wkła­da­ła ka­pe­lusz, żeby za­kryć rzad­kie, siwe włosy. Bab­cia Agniesz­ka miała chyba tylko dwa swoje zęby, ale w sztucznej szczęce zwracały uwagę ostre, me­ta­lo­we kły. Jej jedna noga wy­da­wa­ła się wy­schnię­ta, bez mię­śni, ale Baba Jaga cho­dzi­ła, nie ku­le­jąc. Z jesz­cze więk­szym prze­ra­że­niem Na­ta­sza pa­trzy­ła na wąski, długi i gar­ba­ty nos. To ro­dzin­ne!

„Kiedy będę stara, mój bę­dzie wy­glą­dał tak samo”, po­my­śla­ła Na­ta­sza.

Tego się bała bar­dziej niż „metod przy­mu­su” babci, bo wy­cho­waw­czy­mi ra­czej ich na­zy­wać nie wy­pa­da­ło.

***

Mi­cha­ił Kra­sno­dar­ski do­stał zgło­sze­nie o za­gi­nio­nym chłop­cu z są­sied­niej wsi. Janko był w ostat­niej kla­sie rol­ni­czej szko­ły za­wo­do­wej, in­te­re­so­wał się po­dró­ża­mi, grami XR i mu­zy­ką pop-lu­do­wą. Wy­szedł na tańce i nie wró­cił. Stra­ży Wiej­skiej nie chcia­ło się go szu­kać, więc prze­ka­za­li spra­wę po­li­cji.

Na głów­nym placu stał za­mknię­ty ko­ściół i cer­kiew, po­ło­żo­na obok karcz­ma była otwar­ta. Na pię­trze pokój miała Sonia, ale teraz stała przed wej­ściem i ga­pi­ła się na niego. Tym razem była ubra­na tak samo jak inne miej­sco­we dzie­wu­chy.

– Lecę do są­sied­niej wsi – po­chwa­lił się Mi­cha­ił, chciał ją za­py­tać, czy ze­chcia­ła­by mu to­wa­rzy­szyć.

– To leć! Jak będę w po­trze­bie, to się zgło­szę! – prze­rwa­ła mu bez­na­mięt­nie, ale wciąż świ­dru­jąc go wzro­kiem.

Prze­ło­żo­ny się iry­to­wał, gdy Mi­cha­ił zbyt czę­sto przy­zy­wał la­ta­dło na plac we wio­sce. Tajna Po­li­cja po­win­na uni­kać osten­ta­cji. Mi­cha­ił mu­siał więc pójść gro­blą do scho­wa­nych w lesie ko­szar Obro­ny Te­ry­to­rial­nej. Ukry­cie wy­da­wa­ło się bez­sen­sow­ne, bo miej­sco­wi i tak wie­dzie­li.

Na pa­trol wy­ru­sza­ło pię­ciu żoł­nie­rzy, znowu przy­sła­li no­wych. Nie znali Mi­cha­iła. Na mun­du­rach mieli na­szyw­ki z na­pi­sem „Kemet” na pier­si i „po­dwój­ną ko­ro­nę” na rę­ka­wach. Mimo lata no­si­li jesz­cze pa­łat­ki, byli zzięb­nię­ci i po­iry­to­wa­ni.

– Z drogi, kmio­cie! – wrza­snął jeden.

Mi­cha­ił nie wy­cią­gnął od­zna­ki, tylko grzecz­nie zszedł z gro­bli. Byle tylko butów nie za­mo­czyć. Straż­nik przy bra­mie był miej­sco­wy.

– Przy­sła­li teraz Egip­cjan, panie kon­stabl – szep­nął, otwie­ra­jąc.

– Widzę – mruk­nął Mi­cha­ił.

Armia Za­po­ro­wa w skła­dzie sił oku­pa­cyj­nych skła­da­ła się z bry­gad Obro­ny Te­ry­to­rial­nej, które cią­gle ro­to­wa­no. Mi­cha­iła na­uczo­no w aka­de­mii po­li­cyj­nej, że śred­nio jeden pro­cent ludzi to psy­cho­pa­ci. Jed­nak miał prze­ko­na­nie, że wśród te­ry­to­rial­sów – sporo wię­cej.

Obok była gra­ni­ca, po­rwać chło­pa­ka i sprze­dać nie było trud­no, a lu­dzie nie chcie­li się do­bro­wol­nie czi­po­wać. Jak go zna­leźć?

La­ta­dło wy­star­to­wa­ło, Mi­cha­ił po­pa­trzył na wszyst­ko z góry. Chło­pak pew­nie po pro­stu po­je­chał do mia­sta, jeśli nie po tej stro­nie gra­ni­cy, to po tam­tej. Świat jest duży w po­rów­na­niu z tymi roz­le­wi­ska­mi.

„Ja­kieś mor­der­stwo by się przy­da­ło”, po­my­ślał Kra­sno­dar­ski. „Bo będę kon­sta­blem do eme­ry­tu­ry”.

***

– Je­steś pewna, że nie chcesz zo­stać na nauce, ale na tych wa­szych uni­wer­sy­te­tach stu­dio­wać? – Ko­lej­ny raz spy­ta­ła bab­cia Agniesz­ka. – To musi być twoja de­cy­zja, masz pierw­szeń­stwo przed Sonią, ale chcieć za cie­bie nie będę.

– Już zde­cy­do­wa­łam, bab­ciu! – od­par­ła Na­ta­sza jak po­przed­nio.

– Ostat­ni raz pytam!

– Idę na che­mię! – To był ostat­ni dzień tutaj, Na­ta­sza miała dość.

– Uwol­nię cię – zde­cy­do­wa­ła w końcu sta­ru­cha, bio­rąc różdż­kę, wes­tchnę­ła. – Uklęk­nij, bo mo­żesz się prze­wró­cić.

– Żad­nych mik­stur! – po­wie­dzia­ła Na­ta­sza zde­cy­do­wa­nym tonem.

Bab­cia Agniesz­ka wy­po­wie­dzia­ła kilka słów, nie były zro­zu­mia­łe, choć wy­raź­ne. Na­ta­sza miała wra­że­nie, że sobie przy­po­mi­na, nie wszyst­ko i naraz, ale tak zwy­czaj­nie. Naj­pierw uświa­do­mi­ła sobie, co to jest „oko ro­pu­chy”, to tylko nazwa kwia­tu jed­ne­go ziela. Wsta­ła i do­pie­ro wtedy przy­po­mnia­ła sobie chłop­ca o imie­niu Janko. Przy­pro­wa­dzi­li go odu­rzo­ne­go, jego kora nad­ner­czy służy teraz do pro­duk­cji te­sto­ste­ro­nu w in­sta­la­cji u babci w pra­cow­ni. Mię­śnie po­szły na pie­roż­ki. Na­ta­sza teraz wie­dzia­ła, że tego nigdy nie za­po­mni.

– Bę­dziesz rzy­gać – za­uwa­ży­ła bab­cia. – Do okna!

Kruk od­le­ciał, a kot gwał­tow­nie ze­sko­czył z pa­ra­pe­tu.

***

„Sonia, Na­ta­sza i ta stara, jak jej tam, Agniesz­ka, czy one nie upra­wia­ją ja­kie­goś kultu?”, za­sta­na­wiał się Mi­cha­ił. „W Re­pu­bli­ce to się chyba na­zy­wa kult wicca”, przy­po­mniał sobie z aka­de­mii. „Jakby się zna­la­zło kil­ku­set kul­ty­stów, to mu­ro­wa­na szan­sa na awans na prze­wod­ni­ka”.

Jak na złość Sonia, ubra­na w czar­ną su­kien­kę, poń­czo­chy w pasy i ka­pe­lusz, wsia­da­ła wła­śnie do łódki Stra­ży Wiej­skiej. Po­ma­cha­ła mu z da­le­ka na do wi­dze­nia. To się z nią teraz nie roz­mó­wi.

„Ona musi być na eta­cie in­for­ma­tor­ki, skoro jej tak po­ma­ga­ją”, olśni­ło go. „A może jesz­cze wyżej? Armia Za­po­ro­wa roz­wi­ja siat­kę wy­wia­dow­czą po obu stro­nach gra­ni­cy”, przy­po­mniał sobie zda­nie z in­struk­cji dla Taj­nej Po­li­cji.

 

Che­mia

 

– Nigdy wię­cej nie po­ja­dę do tej sta­rej psy­cho­pat­ki – po­wie­dzia­ła Na­ta­sza do matki już na pe­ro­nie. – Czy wiesz, co ona mi ka­za­ła robić?

– Nie po­win­naś tego pa­mię­tać. Nie je­steś chyba jesz­cze uczen­ni­cą…

Na­ta­szę za­mu­ro­wa­ło.

– Ka­za­ła mi się pu­ścić z byle kim na wiej­skiej…

– Wy­bra­ła cie­bie na uczen­ni­cę, to za­szczyt. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi matka.

– Nie chcia­łam! – Na­ta­sza wy­dar­ła się na cały peron. – Uwol­ni­łam się!

– Stra­ci­łaś ży­cio­wą szan­sę – od­po­wie­dzia­ła szep­tem matka. – Nie ty się uwol­ni­łaś.

– Ona mnie bije – po­wie­dzia­ła ci­szej córka.

Miał to być osta­tecz­ny ar­gu­ment. Ru­szy­ły w kie­run­ku wej­ścia do metra.

– Wiesz, że bab­cia Agniesz­ka jest bar­dzo stara i ma inne stan­dar­dy, ale chce dla cie­bie jak naj­le­piej – wy­ja­śni­ła matka. – Mu­sia­łaś być nie­po­słusz­na albo nie­za­an­ga­żo­wa­na…

– To na­praw­dę nasza krew­na?

Matka za­czę­ła wy­ja­śniać po­wią­za­nia ro­dzin­ne. Na­ta­sza się zgu­bi­ła jesz­cze zanim wsia­dły do metra. W bloku, w win­dzie było lu­stro.

– Zresz­tą, po­patrz na swój nos, je­steś jesz­cze młoda, ale po­do­bień­stwo się ry­su­je – stwier­dzi­ła matka, jakby to było po­wo­dem do dumy.

Na­ta­sza wy­buch­nę­ła zło­ścią i rzu­ci­ła na szalę naj­cięż­szy ar­gu­ment:

– To ka­ni­bal­ka!

– Na­praw­dę cię uwol­ni­ła – po­wie­dzia­ła ze smut­kiem matka. – Dobre mięso nie po­win­no się mar­no­wać, to nie­mo­ral­ne. Nie mówmy o tym tacie, niech się nie mar­twi – do­da­ła ci­szej.

– Idę na che­mię! – po­wie­dzia­ła Na­ta­sza i spy­ta­ła ci­szej: – Byłaś jej uczen­ni­cą?

– Nie! Wy­bra­ła mnie, żebym uro­dzi­ła jej na­stęp­czy­nię, za­wio­dłam.

Na­ta­szę za­tka­ło, matka tylko wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

***

W są­sied­niej wio­sce, na głów­nym pla­cy­ku wy­lą­do­wał cy­klo­ro­tor kon­sta­bla Mi­cha­iła. Wy­siadł pierw­szy, za­krę­ci­ło mu się w gło­wie. Potem Sonia – prze­bra­na za zwy­kłą dziew­czy­nę z oko­li­cy. Sta­nę­ła z boku i pa­trzy­ła na cu­mu­ją­cą łódkę ze straż­ni­ka­mi wiej­ski­mi.

„Sklep mię­sny i gar­ma­że­ryj­ny” gło­sił ko­lo­ro­wy szyld nad wej­ściem.

– Panie Ser­giu­szu! – Mi­cha­ił wszedł do środ­ka. – Jest pan aresz­to­wa­ny pod za­rzu­tem mor­der­stwa nie­let­nie­go chłop­ca o imie­niu Janko, za­gi­nio­ne­go…

– Ni­ko­go nie za­bi­łem – po­wie­dział rzeź­nik, bio­rąc do ręki tasak.

– W pie­roż­kach od­kry­li­śmy jego DNA i mięso szczu­ra wod­ne­go oraz kro­ko­dy­la. Skąd kro­ko­dyl, to ro­zu­miem – po­chwa­lił się do­myśl­no­ścią po­li­cjant, po­ka­zał od­zna­kę.

Nawet nie się­gnął po broń, bo do skle­pu wśli­znę­ło się trzech straż­ni­ków. Ce­lo­wa­li do rzeź­ni­ka z mio­ta­czy jo­no­wych.

– Ręce! – po­wie­dział jeden z egip­skim ak­cen­tem.

– Ni­ko­go nie za­bi­łem – po­wtó­rzył rzeź­nik, odło­żył tasak i podał dło­nie, żeby mu za­ło­żo­no kaj­dan­ki. – Nie je­stem taki głupi, nie dam się na­brać. Ba­da­nia ge­ne­tycz­ne są za­bro­nio­ne w Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie.

– Masz rację, panie Ser­giu­szu, ale za tamtą górką, to już za­gra­ni­ca… – Sze­ro­ko się uśmiech­nął Mi­cha­ił.

– Jaka to tam górka, ledwo wyspa na ba­gnie…

– Skąd masz to mięso? – spy­tał po­li­cjant, kiedy Ser­giusz wy­cho­dził przez drzwi.

– Nie pa­mię­tam – szep­nął Ser­giusz, na­po­tkał świ­dru­ją­ce spoj­rze­nie Soni. – Nie pa­mię­tam.

– Przy­po­mni sobie… – wtrą­cił Egip­cja­nin.

– To ja panom przy­po­mi­nam, że aresz­tant na­le­ży do Taj­nej Po­li­cji, a nie Stra­ży Wiej­skiej – po­wie­dział Mi­cha­ił.

***

– Żona Sier­gie­ja po­wie­dzia­ła, że co mie­siąc bę­dzie wpła­cać skład­kę za to, że uwol­ni­ły­śmy ją od tego ty­ra­na – prze­ka­za­ła Sonia. – Teraz ona pro­wa­dzi sklep.

– No to le­piej, żeby wpła­ca­ła! – Baba Jaga po­grze­ba­ła w sza­fie, zdję­ła z półki ko­mu­ni­ka­tor. – No dobra, jest, wpły­nę­ło. Nic nie ro­bi­my za darmo! A z ga­chem jej się ukła­da?

– Nie na­rze­ka­ła.

– Po­wiedz jej, że jakby dzie­ci­ska chcia­ła mieć, albo wła­śnie nie, to bę­dzie wli­czo­ne w cenę. A jak twój gach?

– Mój? – Sonia udała zdzi­wie­nie.

– Ten, na któ­rym ćwi­czysz.

– A Mi­cha­ił! Do­brze! Zo­stał wła­śnie prze­wod­ni­kiem, awan­so­wał. Zła­pał se­ryj­ne­go mor­der­cę.

Obie za­czę­ły się śmiać i długo nie mogły prze­stać. Wy­glą­da­ło to dosyć upior­nie, ale nikt nie pa­trzył.

***

Sonia spiesz­nie wra­ca­ła ran­kiem do domu na­uczy­ciel­ki. Bar­dzo bała się, że stara wsta­nie i bę­dzie wołać o śnia­da­nie. Nikt nie od­po­wie i się wściek­nie.

Mu­sia­ła przy­znać sama przed sobą, że Mi­cha­ił był naj­faj­niej­szym chło­pem w oko­li­cy. Nie za stary, nie­głu­pi i jesz­cze od­po­wia­dał na py­ta­nia. Sonia czuła, jakby był je­dy­nym łącz­ni­kiem z praw­dzi­wym świa­tem, tym poza ba­gna­mi i oko­licz­ny­mi wio­ska­mi.

„By­ło­by nam do­brze. Gdyby tylko udało się uwol­nić od tej sta­rej Baby”, po­my­śla­ła o Na­ta­szy. „Tam­tej się udało”.

Pra­wie bie­gła przez bagna, kiedy po­czu­ła, że ktoś ją ob­ser­wu­je. Nie zwol­ni­ła kroku, póki nie scho­wa­ła się za gęstą kępą. Stara by za­bi­ła, jakby się oka­za­ło, że po­ka­za­ła ob­ce­mu drogę do chat­ki.

Sze­ro­kim łu­kiem wró­ci­ła na ścież­kę i zna­la­zła dziew­czy­nę z chłop­czy­kiem, cho­wa­ją­cych się za drze­wa­mi.

– Drogę zgu­bi­li? – spy­ta­ła Sonia. – Na ba­gnach uto­pić się można, ja­kieś wred­ne zwie­rzę spo­tkać, albo i czło­wie­ka.

– Uff, ale się prze­stra­szy­łam! – Ode­tchnę­ła z ulgą dziew­czy­na i zła­pa­ła chłop­czy­ka za rękę. – Ale masz za­rą­bi­sty ka­pe­lusz! U nas ta­kich nie noszą…

– A wy nie stąd? – Sonia za­uwa­ży­ła po ak­cen­cie.

– Z ro­dzi­ca­mi szli­śmy na tamtą stro­nę i pa­trol Stra­ży Gra­nicz­nej…

– Z tej stro­ny gra­ni­cy na tamtą? Ze Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa do Wiel­kie­go Księ­stwa…

– Od dwóch dni nic nie je­dli­śmy – po­tak­nę­ła dziew­czy­na. – Na­zy­wam się Gre­tel, a to mój brat Hänsel.

Sonia była prze­ra­żo­na per­spek­ty­wą, że się spóź­ni do sta­rej, ale rów­nież pod­eks­cy­to­wa­na zdo­by­czą. Się­gnę­ła do kie­sze­ni su­kien­ki, zna­la­zła fiol­kę i drugą. Po­trzą­snę­ła i obej­rza­ła za­war­tość.

– Jesz­cze dobre – mruk­nę­ła pod nosem. – To na wzmoc­nie­nie – po­wie­dzia­ła gło­śniej. – Po­czu­je­cie się od razu le­piej.

– Rze­czy­wi­ście! – Gre­tel wy­pi­ła całą za­war­tość. – To na al­ko­ho­lu?

– Taka kro­pla bratu nie za­szko­dzi, nie tak bar­dzo – za­pew­ni­ła Sonia. – Od­pocz­nij­cie chwi­lę, je­ste­ście zmę­cze­ni…

Sonia strze­li­ła kilka razy pal­ca­mi, pa­trząc na re­ak­cje Gre­tel i Hänsela. Uśmiech­nę­ła się.

– Teraz za mną i po­sta­raj­cie się nie uto­pić.

– Ale ja nie chcę, mi tu do­brze… – po­wie­dzia­ła cicho Gre­tel. – Boję się iść z tobą.

– Masz rację, ale to elik­sir po­słu­szeń­stwa i zro­bisz, co ci każę. Goń­cie mnie!

Nie cze­ka­jąc dłu­żej, Sonia ru­szy­ła przez bagna, a Gre­tel za nią, cią­gnąc za rękę brata, który był mniej przy­tom­ny i jesz­cze bar­dziej wy­cień­czo­ny niż sio­stra.

Baba Jaga stała w drzwiach domku, wście­kła, że musi cze­kać. Zo­ba­czy­ła roz­ra­do­wa­ną Sonię zbli­ża­ją­cą się do furt­ki.

– Co tak późno, dziew­ko? Ka­za­łam Rambo cie­bie szu­kać.

– Zo­bacz, co upo­lo­wa­łam! – Sonia po­ka­za­ła mię­dzy drze­wa.

Baba Jaga nie wie­rzy­ła w nie­spo­dzie­wa­ny suk­ces uczen­ni­cy. Po chwi­li po­ka­za­ła się zdy­sza­na Gre­tel, cią­gną­ca brata. Twarz Baby Jagi się roz­po­go­dzi­ła.

– Chło­piec się nada, ale dziew­czy­na jest za stara, to już ko­bie­ta. – Schy­li­ła się. – Chodź do mnie, jak masz na imię, chłop­czy­ku?

– Hänsel – od­po­wie­dzia­ły chó­rem Gre­tel z Sonią.

– Sam umie mówić! – Stara ofuk­nę­ła dziew­czy­ny. – Chodź po dra­bin­ce, nie bój się. Za­wsze chcia­łeś mieć domek na drze­wie?

– Tak, pro­szę pani, nie boję się – po­twier­dził Hänsel.

Gre­tel pa­trzy­ła z prze­ra­że­niem, gdy brat znik­nął we wnę­trzu chat­ki. Nie mogła nic zro­bić. Stała nie­ru­cho­mo, jak spa­ra­li­żo­wa­na.

– A tej za­bierz wszyst­ko, za­cza­ruj, obróć w kie­run­ku wio­chy i daj kopa na roz­pęd. – Baba Jaga roz­ka­za­ła uczen­ni­cy. – Nie przy­da się nam! Dasz radę?

– Tak – po­twier­dzi­ła Sonia i za­czę­ła coś szep­tać dziew­czy­nie do ucha.

***

Prze­wod­nik Mi­cha­ił Kra­sno­dar­ski nie uwa­żał­by się za po­li­cjan­ta, gdyby się nie zo­rien­to­wał, że straż­ni­cy wiej­scy coś wy­ło­wi­li w ba­gnie.

Idąc na po­ste­ru­nek, minął sto­ją­cy na placu czołg pły­wa­ją­cy, na któ­rym żoł­nierz do­ma­lo­wy­wał misia po­lar­ne­go do głowy wilka w zbroi. Dla lep­sze­go efek­tu „ar­ty­sta” wy­su­nął język i po­chy­lał głowę, kiedy oce­niał swoje maź­nię­cia pędz­lem. Wilk miał po­że­rać misia.

– Zmia­ny, zmia­ny – stwier­dził po­li­cjant. – Bę­dzie­my mieli sztab w po­bli­żu?

– Ta­jem­ni­ca woj­sko­wa – od­po­wie­dział czoł­gi­sta. – A w ogóle to nad nami żan­dar­me­ria ma ju­rys­dyk­cję. A stary z kró­lem koń­czył aka­de­mię, więc bę­dzie luz.

– Mar­sza­łek? – do­my­ślił się Mi­cha­ił.

– Jaki tam mar­sza­łek, nasz ka­pi­tan…

Straż­nik przy wej­ściu na po­ste­ru­nek chciał po­wstrzy­mać Kra­sno­dar­skie­go, ale na widok od­zna­ki od­pu­ścił. W ga­bi­ne­cie do­wód­cy sie­dzia­ła dziew­czy­na ubra­na w spło­wia­ły cudzy mun­dur Obro­ny Te­ry­to­rial­nej. Widać było, gdzie od­pru­to na­szyw­ki „Kemet” i po­dwój­ną ko­ro­nę pschent.

– Ona z ro­zu­mu ze­szła – szep­nął straż­nik.

Za biur­kiem sie­dział do­wód­ca po­ste­run­ku, który był Egip­cja­ni­nem z po­cho­dze­nia. Na bla­cie stały dwa kubki, jeden z ro­so­łem, drugi z ka­ka­o. Dziew­czy­na się­ga­ła po łyk jed­ne­go i dru­gie­go, na zmia­nę.

– Za­sta­na­wia­łem się, kiedy po­li­cja się w to wła­du­je – po­wie­dział do­wód­ca.

– Do usług. – Kra­sno­dar­ski skło­nił się nad­mier­nie ele­ganc­ko. – Co mamy?

– Pró­bo­wa­ła przejść gra­ni­cę z ro­dzi­ca­mi, po­gra­nicz­ni­cy z tam­tej stro­ny ich po­go­ni­li, ła­zi­ła z bra­tem trzy dni po lesie…

– Nie zwa­rio­wa­łam, oni mi nie wie­rzą. Tata, kiedy do­wie­dział się o sfor­mo­wa­niu kró­lew­skiej Grupy Armii Pan­cer­nych Da­le­ka Pół­noc-Wschód – wy­de­kla­mo­wa­ła dziew­czy­na. – Pod do­wódz­twem sa­me­go mar­szał­ka Vlka, naja­gre­syw­niej­sze­go…

– A to nie jest ta­jem­ni­ca? – zdzi­wił się Mi­cha­ił. – Jak masz na imię?

– Gre­tel! – Na­bra­ła po­wie­trza. – W Re­pu­bli­ce piszą o tym na pierw­szych stro­nach: „wście­kły pies ty­ra­na”.

– Że­la­zny młot króla na mi­sty­cyzm i de­mo­kra­cję – mruk­nę­li chó­rem po­li­cjant i straż­nik wiej­ski.

– Tata bał się, że do­sta­nie po­wo­ła­nie do woj­ska, bo wojna. Chcie­li­śmy za gra­ni­cę, Wiel­kie Księ­stwo Mo­skiew­skie ze wszyst­ki­mi pokój…

– Zna­leź­li domek z pier­ni­ka – wtrą­cił Egip­cja­nin.

– Może pan mi uwie­rzy…

– Prze­wod­nik Mi­cha­ił… – przed­sta­wił się jako po­li­cjant i po­ka­zał od­zna­kę z nowym stop­niem.

– Cho­dzi­li­śmy dwa dni po ba­gnach z bra­tem i nagle zna­leź­li­śmy pło­tek i dom z pier­ni­ka. By­li­śmy głod­ni, a w środ­ku miesz­ka­ła cza­row­ni­ca, bar­dzo miła z po­cząt­ku. – Dziew­czy­na opo­wia­da­ła to samo któ­ryś raz z rzędu.

– Była stara? – spy­tał Egip­cja­nin.

Gre­tel po­cią­gnę­ła łyk z kubka.

– …i młoda jed­no­cze­śnie. Wy­so­ka i niska, miała siwe włosy, i blond, i ciem­ne…

– Tak wy­glą­da­ła? – Kra­sno­dar­ski po­ka­zał dziew­czy­nie zdję­cie Soni na ekra­nie.

– Prze­cież mówię, że była stara, jed­no­cze­śnie żywa i mar­twa – obu­rzy­ła się Gre­tel. – Jak zo­ba­czy­ła, że gry­zie­my jej domek, to się na po­cząt­ku roz­zło­ści­ła, ale potem obie­ca­ła na­kar­mić, ale chcia­ła upiec brata. Za­cza­ro­wa­ła go. Nie umiał usiąść na szu­fli, więc mu­sia­ła mu po­ka­zać… Kiedy ją wsa­dzi­li­śmy do pieca, to wszyst­ko wy­bu­chło, czar prysł i się spa­li­ło. Ucie­kli­śmy…

– A gdzie twój brat? – spy­tał ze znu­dze­niem Egip­cja­nin.

– Pew­nie zna­lazł drogę i do­łą­czył do ro­dzi­ców. Zgu­bi­li­śmy się, znik­nął mi z oczu…

– Czy cza­row­ni­ca miała ja­kieś zwie­rzę?

– Czar­ne – po­wie­dzia­ła zde­cy­do­wa­nie Gre­tel. – Tro­chę jak kruk, bo la­ta­ło i tro­chę jak kot. Taki mały smok. Gonił mnie.

– A dla­cze­go zna­leź­li cię bez ubra­nia? – Mi­cha­ił do­my­ślił się tego faktu.

– Pew­nie się spa­li­ło. Smok ział ogniem. To lo­gicz­ne?

– Nie masz żad­nych po­pa­rzeń – stwier­dził Egip­cja­nin.

– Ro­bi­li­ście jej tok­sy­ko­lo­gię? – spy­tał rze­czo­wo po­li­cjant.

– Oczy­wi­ście – po­twier­dził do­wód­ca po­ste­run­ku. – Nic spe­cjal­ne­go, al­ka­lo­idy ro­ślin­ne, pew­nie jedli ziół­ka z ba­gien po dro­dze. Żad­nych in­iek­cji, obej­rze­li­śmy do­kład­nie…

– Nie wąt­pię – stwier­dził Mi­cha­ił.

– Za­pro­po­no­wa­li­śmy pan­nie Gre­tel miej­sce w obo­zie pracy, bo bez ro­dzi­ców nie bar­dzo ma źró­dło utrzy­ma­nia – po­chwa­lił się straż­nik wiej­ski. – Zjed­no­czo­ne Kró­le­stwo dba o utrzy­ma­nie oby­wa­te­li w do­bro­sta­nie – przy­po­mniał.

– Nie spiesz­cie się tak. Muszę usta­lić, czy panna nie była ofia­rą prze­stęp­stwa…

– Albo spraw­cą – dodał Egip­cja­nin. – Na przy­kład prze­kro­cze­nie gra­ni­cy poza wy­zna­czo­nym…

– Nie prze­kro­czy­ła, jest po na­szej stro­nie – za­uwa­żył po­li­cjant. – A straż le­piej niech po­twier­dzi toż­sa­mość. Ide­al­nie, jeśli każdy wy­ko­nu­je swoją ro­bo­tę.

– Niby tak.

– A znaj­dzie­cie mo­je­go brata? – wtrą­ci­ła się Gre­tel, po­cią­gnę­ła łyk, od­wró­ci­ła się i otak­so­wa­ła Mi­cha­iła.

Zro­bi­ło mu się go­rą­co, ale na­tych­miast przy­po­mniał sobie twarz Soni i za chwi­lę ca­ło­kształt uczen­ni­cy cza­row­ni­cy.

– Prze­cież pew­nie jest za gra­ni­cą z ro­dzi­ca­mi – po­wie­dział Egip­cja­nin, wy­raź­nie po­iry­to­wa­ny tym, że Gre­tel oka­za­ła za­in­te­re­so­wa­nie młod­sze­mu.

***

Sonia jak zwy­kle obu­dzi­ła się pierw­sza. Tym razem nie spie­szy­ła się, żeby biec do sta­rej przed świ­tem. Wsta­ła, do ką­pie­li sko­rzy­sta­ła z nor­mal­nej ła­zien­ki za­miast je­zior­ka z ba­gien­ną wodą. Wy­czy­ści­ła zęby i od­sta­wi­ła szczo­tecz­kę obok dru­giej. Po­szu­ka­ła wła­ści­we­go elik­si­ru i do­pie­ro za­czę­ła ukła­dać włosy. Za­krę­ci­ło jej się w gło­wie i przy­trzy­ma­ła się ścia­ny. Miała wra­że­nie, że coraz go­rzej znosi te mik­stu­ry. Na­ło­ży­ła su­kien­kę, spoj­rza­ła na spi­cza­sty ka­pe­lusz, wi­szą­cy na kołku.

Pod wpły­wem elik­si­ru jej usta na­bra­ły peł­niej­szego kształ­tu i bar­dziej wy­ra­zi­ste­go ko­lo­ru, oczy zy­ska­ły nad­zwy­czaj­ny blask. Lek­kim ukłu­ciem pa­zu­ra obu­dzi­ła Mi­cha­iła.

– Masz moje czy­ste poń­czo­chy?

– A co? – Ziew­nął. – Co się tak pin­drzysz?

– Będę miała ważną roz­mo­wę.

Skoń­czy­ła za­kła­dać poń­czo­chy i sznu­ro­wać buty, kiedy usły­sze­li wa­le­nie w drzwi.

– Straż Wiej­ska, otwie­rać. Panna Sonia jest wzy­wa­na…

Mi­cha­ił otwo­rzył w pi­ża­mie. Stało trzech, wszy­scy miej­sco­wi. Jeden miał w rę­kach pętlę na kiju, zwaną po­skro­mem, ale na­tych­miast scho­wał za sie­bie.

– Pan do­wód­ca, ten z Egip­tu, chce się z Sonią roz­mó­wić. On nie do końca kuma, kto to…

– Oczy­wi­ście może pan prze­wod­nik z nami iść też, nie mówił, ale po­li­cja…

– Ubio­rę się – po­wie­dział Mi­cha­ił.

Sonia wło­ży­ła ka­pe­lusz i cze­ka­ła ze straż­ni­ka­mi. Po­pro­si­ła ich, żeby po­ka­za­li, jak dzia­ła po­skrom, oczy­wi­ście na sobie na­wza­jem.

***

Sonia sie­dzia­ła na krze­śle, na dru­gim Mi­cha­ił. Egip­cja­nin roz­parł się w fo­te­lu przy biur­ku.

– Cho­dzi o iden­ty­fi­ka­cję i usta­le­nie fak­tów co do panny Gre­tel. Nie muszę panu prze­wod­ni­ko­wi Mi­cha­iło­wi tłu­ma­czyć pro­ble­mu kon­flik­tu in­te­re­sów?

– Nie – od­po­wie­dział po­li­cjant, a Sonia bała się za­py­tać, o co cho­dzi.

– Może pan być świad­kiem czyn­no­ści, ale nie uczest­ni­czyć.

– Ro­zu­miem – po­twier­dził Mi­cha­ił.

– Imię? – spy­tał Egip­cja­nin.

– Sonia, ale mówią też na mnie Sonka i Zofia, panie.

– Na­zwi­sko? – spy­tał Egip­cja­nin.

– Nie mam, nie znam ro­dzi­ców, je­stem sie­ro­tą – od­po­wie­dzia­ła Sonia. – Po­słu­gu­ję się na­zwi­skiem opie­kun­ki. Zna­la­zła mnie, jak mia­łam dziesięć lat…

– I nie pa­mię­tasz ro­dzi­ców?

– Nie, panie.

– Wy­kształ­ce­nie?

– Pod­sta­wo­we, panie. Skoń­czy­łam szko­łę ele­men­tar­ną, pra­wie…

– Na­ro­do­wość?

– Ja tu­tej­sza, panie.

– Za­ję­cie?

– Uczę się…

– I jak za to pła­cisz?

– Po­słu­gu­ję na­uczy­ciel­ce…

– Co kon­kret­nie ro­bisz?

– Opo­rzą­dzam zwie­rzę­ta, go­tu­ję, sprzą­tam, myję…

Mi­cha­ił od­no­sił wra­że­nie, że Sonia jest pry­mi­tyw­na, pusta i wul­gar­na. Wdzię­czy­ła się do Egip­cja­ni­na, ale ko­la­na ści­ska­ła tak mocno, jakby chcia­ła grać cnot­kę. A do­kład­nie pa­mię­tał jej nogi za­par­te o obie ścia­ny w jego małym po­ko­iku jesz­cze dwie go­dzi­ny temu.

– Czy wi­dzia­łaś pannę Gre­tel wcze­śniej? – Egip­cja­nin prze­szedł do rze­czy.

– Nasza chat­ka bli­sko gra­ni­cy, cza­sa­mi prze­my­ka­ją ci i owi. Ści­śle współ­pra­cu­je­my ze Stra­żą Wiej­ską, panie.

Egip­cja­nin po­pa­trzył w ra­por­ty na ekra­nie i przy­tło­czył go ogrom in­for­ma­cji. Miał wra­że­nie, że Sonia po­win­na być od dawna na eta­cie.

– Widzę, zga­dza się. Panna po­zwo­li za mną.

Gre­tel sie­dzia­ła za kra­ta­mi, wsta­ła z krze­sła na widok wcho­dzą­cych. Ge­stem wy­łą­czy­ła ekran za­mon­to­wa­ny w ścia­nie.

– Wi­dzia­łaś ją? – Do­wód­ca straż­ni­ków rzu­cił py­ta­nie w po­wie­trze.

– Wy­da­je mi się zna­jo­ma, ale nie. – Gre­tel od­po­wie­dzia­ła pierw­sza. – Nie pa­mię­tam.

– Jeśli nawet tam jakoś prze­my­ka­ła, to była ina­czej ubra­na – rze­kła Sonia bez oka­za­nia cie­nia za­in­te­re­so­wa­nia.

Po­pa­trzy­ła w oczy dziew­czy­ny za kra­ta­mi tylko raz, ale głę­bo­ko. Upew­ni­ła się, że czar wciąż dzia­ła.

Mi­cha­ił za­uwa­żył już wcze­śniej, że kiedy Sonia kła­mie, to ma czer­wo­ne uszy. Od dłuż­sze­go czasu mu­sia­ła nie mówić praw­dy.

„Przy­naj­mniej się do­brze rucha”, po­my­ślał.

Na po­że­gna­nie Sonia po­ma­cha­ła mu, wsia­dła do łódki, bo straż­ni­cy przy­pad­kiem pły­nę­li w po­bli­że chat­ki Baby Jagi.

***

– Wa­rzyw bra­ku­je – po­wie­dzia­ła Baba Jaga. – Przy­nieś.

– Dzi­siaj targu nie ma – jęk­nę­ła Sonia.

– A ja ci ka­za­łam ku­po­wać? Masz być cza­row­ni­cą!

– To mam wy­cza­ro­wać? – za­py­ta­ła uczen­ni­ca, ledwo kry­jąc po­iry­to­wa­nie. – Jak?

– Szyb­ko! Na jutro rano…

Sonia za­ło­ży­ła ka­pe­lusz i zbie­gła po dra­bin­ce. Nie miała planu, jej bli­skość z Mi­cha­iłem nic tu nie mogła pomóc, ale w innej wio­sce miesz­kał taki wdo­wiec. Mó­wio­no na niego Ste­pan albo Ste­fan. W jego go­spo­dar­stwie był spory ogród.

Pech po­le­gał na tym, że w po­bli­żu nie prze­pły­wał żaden pa­trol stra­ży, nie wy­star­czy­ło za­gwiz­dać, trze­ba było pły­wać i bro­dzić w zim­nej wo­dzie.

***

Rano obu­dzi­ła się w cie­płym łóżku Ste­pa­na, ale chłop spał jak bela. Można go było kłuć, dmu­chać do ucha. Zre­zy­gno­wa­na wzię­ła jego ko­mu­ni­ka­tor, spraw­dzi­ła stan oszczęd­no­ści i we­zwa­ła trans­port. Skoń­czy­ła się ubie­rać, a on spał dalej. Do­pie­ro kiedy go zrzu­ci­ła z łóżka, to się obu­dził.

– Na­rzuć mi kosz z wa­rzy­wa­mi, do domu muszę, zanim opie­kun­ka się do­my­śli – skła­ma­ła Sonia.

Ka­pe­lusz za­sła­niał uszy. Dzie­ci Ste­pa­na cze­ka­ły na po­dwór­ku z na­rzę­dzia­mi go­spo­dar­ski­mi.

– Czego chcesz od na­sze­go ojca? – spy­tał naj­star­szy syn.

Miał sporo wię­cej lat niż Sonia.

– Wa­rzyw – od­po­wie­dzia­ła z uśmie­chem.

Splu­nął jej pod nogi.

– Ten spła­che­tek ziemi pod lasem bę­dzie mój, ty… – za­wo­ła­ła naj­młod­sza córka Ste­pa­na.

Sonia unio­sła palec, zanim tamta splu­nę­ła.

– Rzuci urok! – pi­snę­ła inna córka i scho­wa­ła się za brata.

– Wszy­scy bę­dzie­cie na­szy­mi klien­ta­mi wcze­śniej czy póź­niej. – Po­pra­wi­ła ka­pe­lusz, bo kosz na ple­cach za­wa­dzał.

Od stro­ny pola, w ka­na­le me­lio­ra­cyj­nym cze­ka­ła już łódka ze straż­ni­ka­mi. Dwóch pod­bie­gło i po­mo­gli nieść kosz.

 

Me­dy­cy­na

 

– Dla­cze­go mam okres? – spy­ta­ła zdzi­wio­na Sonia.

– Nie po­chle­biaj sobie, okres to mogą mieć damy – od­po­wie­dzia­ła Baba Jaga, zła, że uczen­ni­ca prze­szka­dza w waż­nej pracy.

– Ostat­nio nie mia­łam.

– To ja de­cy­du­ję, kiedy masz. Będę po­trze­bo­wa­ła two­je­go ja­jecz­ka.

***

Będąc stu­dent­ką che­mii, Na­ta­sza ze­tknę­ła się dosyć szyb­ko z sub­stan­cja­mi, które dużo le­piej po­ma­ga­ły na ból duszy niż wi­zy­ty u psy­cho­lo­ga. Te­ra­peu­ta brał jej do­świad­cze­nia z dzie­ciń­stwa za uro­je­nia. Jed­no­oka sta­ru­cha, mik­stu­ry, elik­si­ry po­zy­ski­wa­ne z dzie­ci nie mie­ści­ły się w gło­wie no­wo­cze­sne­go czło­wie­ka.

Po­li­cja Wiel­kie­go Księ­stwa Mo­skiew­skie­go za to wzię­ła na po­waż­nie han­del nar­ko­ty­ka­mi. Do­świad­cze­nia z dzie­ciń­stwa wy­ro­bi­ły u Na­ta­szy wy­star­cza­ją­cą in­tu­icję, żeby znik­nąć, zanim pu­łap­ka się za­mknie. Po­li­cja Wiel­kie­go Księ­stwa Mo­skiew­skie­go my­śla­ła sche­ma­tycz­nie, ob­sta­wi­ła drogi uciecz­ki na za­chód. Nie wzię­li pod uwagę kie­run­ku na po­łu­dnie, do Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa, do samej Sto­li­cy.

Me­dy­cy­na wy­da­wa­ła się cie­kaw­sza niż che­mia, zwłasz­cza że tu nikt nie bę­dzie jej szu­kał. Eg­za­min wstęp­ny był ła­twiej­szy niż my­śla­ła. Teraz jesz­cze mu­sia­ła odbyć roz­mo­wę z żywym czło­wie­kiem, a do­kład­niej dwoma. Mun­dur Żan­dar­me­rii Kró­lew­skiej po­zna­wa­ła, a jakby nie, to było na­pi­sa­ne na od­zna­ce. W końcu chcia­ła zda­wać do Aka­de­mii Me­dycz­nej Mi­ni­ster­stwa Wojny, bo nie wy­ma­ga­li za­licz­ki. Le­karz pod roz­pię­tym bia­łym far­tu­chem miał ko­szu­lę mun­du­ro­wą.

– Ciąży na pani za­rzut han­dlu nar­ko­ty­ka­mi. – Le­karz po­pa­trzył w ekran.

– Ale za gra­ni­cą – za­uwa­ży­ła Na­ta­sza.

– Na razie – rzu­cił żan­darm. – Cały świat wcze­śniej czy póź­niej bę­dzie na­le­żał do króla.

– To nie szko­dzi, że stu­diu­jąc che­mię za gra­ni­cą, in­te­re­so­wa­ła się pani wpły­wem róż­nych sub­stan­cji na or­ga­nizm ludz­ki. To nawet do­brze, ale tu takie prak­ty­ki nie będą to­le­ro­wa­ne – wy­ja­śnił le­karz. – Chciał­bym, żeby to było jasne od po­cząt­ku.

– Po­pie­ra­my przy­wo­że­nie oszczęd­no­ści do Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa – dodał żan­darm na ko­niec. – Jest pani przy­ję­ta. Oczy­wi­ście wszy­scy na tej uczel­ni pod­le­ga­ją ochro­nie kontr­wy­wia­dow­czej…

– Kon­tak­ty panny z ro­dzi­ca­mi będą mo­ni­to­ro­wa­ne – pod­kre­ślił le­karz.

– I bab­cią – dodał żan­darm.

Przed­mio­ty z che­mii na za­gra­nicz­nym uni­wer­sy­te­cie się za­li­czy­ły. Żołd za stu­dio­wa­nie pła­ci­li, Na­ta­szę tro­chę nie­po­ko­iło, że bę­dzie to trze­ba spła­cić służ­bą przez lata, ale sta­ra­ła się o tym teraz nie my­śleć. Sto­li­ca miała swoje uroki, na każ­dym po­zio­mie, od tych naj­prost­szych i fi­zycz­nych, po in­te­lek­tu­al­ne.

Na aka­de­mii czuła się jak kró­lo­wa pięk­no­ści, ad­o­ro­wa­na przez ko­le­gów na każ­dym kroku, a na „nie­rząd”, czyli swo­bod­ne kon­tak­ty sek­su­al­ne, woj­sko nie zwra­ca­ło nawet naj­mniej­szej uwagi. Raz w mie­sią­cu trze­ba było za­ło­żyć mun­dur, po­ja­wić się na spę­dzie i po­krzy­czeć coś w stylu „nic nam nie zrobi wojna, bo strze­że nas kró­lew­ska siła zbroj­na!”. Na­ta­sza bała się, że źle wy­pad­nie na strzel­ni­cy, nie­po­trzeb­nie.

– Nie je­ste­ście strzel­ca­mi, ale me­dy­ka­mi. Tra­fia­nie w tar­czę za­li­cza ćwi­cze­nia – wy­ja­śniał sier­żant. – Moim za­da­niem jest do­pil­no­wać, że­by­ście się na­uczy­li kie­ro­wać lufę prze­waż­nie w stro­nę wroga.

Za­ska­ku­ją­co wy­ma­ga­ją­ca była za­pra­wa fi­zycz­na, gdzie od stu­den­tów ocze­ki­wa­no, że będą wy­peł­niać „mi­ni­ma” za­rów­no w bie­ga­niu z ob­cią­że­niem, jak i pły­wa­niu w umun­du­ro­wa­niu.

– Co nas tak ka­tu­je­cie w tym ba­se­nie? – W końcu Na­ta­sza nie wy­trzy­ma­ła przy wol­nych wnio­skach. – Wy okrę­tów nie macie?

– A jak za­to­nie, w jaki spo­sób pani bę­dzie ran­nych z wody wy­cią­gać? – od­po­wie­dział in­struk­tor.

Na­ta­sza za­po­mi­na­ła o swo­ich wa­ka­cjach u babci, ale mnó­stwo ma­te­ria­łu na wykładach przy­po­mi­na­ło jej to, co wi­dzia­ła w pra­cow­ni na wła­sne oczy.

Wy­ma­ga­na kie­dyś przez Babę Jagę utra­ta dzie­wic­twa zda­rzy­ła się jakoś tak sama jesz­cze na che­mii, a teraz Na­ta­sza miała dwóch chło­pa­ków, jednego w aka­de­mi­ku, drugiego na mie­ście. Cza­sem się trud­no zde­cy­do­wać. Pierw­sze wa­ka­cje na me­dy­cy­nie były wy­zwa­niem, żeby się o sobie nie do­wie­dzie­li. Parę psy­chosztu­czek od babci po­mo­gło. Na­ta­sza od­kry­ła, że po­tra­fi być bar­dzo prze­ko­nu­ją­ca bez spe­cjal­ne­go wy­sił­ku. Po­my­śla­ła, że też ma to po babci.

Roz­ryw­ki do­stęp­ne w Sto­li­cy były kosz­tow­ne. Żołd stu­den­ta nie po­zwa­lał z nich ko­rzy­stać w takim za­kre­sie, jakby Na­ta­sza chcia­ła.

***

– Dawno się nie po­ja­wia­łaś – po­wie­dział w tonie py­ta­nia Mi­cha­ił.

– Za­ję­ta byłam, dużo pracy. Stara mnie przy­wa­li­ła – od­par­ła Sonia. – Mogę wejść?

– A co? – Uśmiech­nął się Mi­cha­ił i otwo­rzył sze­rzej drzwi do wy­naj­mo­wa­ne­go przez sie­bie po­ko­ju. – W po­trze­bie je­steś?

– No – po­twier­dzi­ła Sonia i za­czę­ła się po­spiesz­nie roz­bie­rać.

Mi­cha­ił za­uwa­żył, że jest jesz­cze chud­sza niż po­przed­nio, ma dłuż­sze pa­znok­cie, wy­glą­da­ją­ce coraz bar­dziej jak kro­gul­cze szpo­ny. Tak samo, jak za­wsze, była po­si­nia­czo­na, po­kłu­ta i za­tru­ta elik­si­ra­mi. Dzi­siaj miała świe­że ślady po usu­nię­ciu bro­da­wek. Nie po­zwo­li­ła mu zbyt długo się przy­glą­dać, padła na ko­la­na i roz­pię­ła jego roz­po­rek.

***

Sonia w po­śpie­chu do­tar­ła do ścież­ki pro­wa­dzą­cej do chat­ki na drze­wie. Baba Jaga mu­sia­ła ją wpu­ścić, bo uczen­ni­ca nie była w sta­nie wy­de­kla­mo­wać hasła. Na­uczy­ciel­ka na­ci­snę­ła górny sto­pień dra­bi­ny. Sonia wdra­pa­ła się do środ­ka.

– Wy­pluj! – po­le­ci­ła Baba Jaga, pod­sta­wia­jąc Soni mi­secz­kę. – Czyje to?

– Mi­cha­iła.

– Do­brze.

– Dla kogo to?

– Dla klient­ki, nie znasz wszyst­kich – od­po­wie­dzia­ła Baba Jaga.

***

Wy­wiad żan­dar­me­rii wresz­cie po­twier­dził toż­sa­mość panny Gre­tel, ko­rzy­sta­jąc z baz da­nych Re­pu­bli­ki. Mogła opu­ścić areszt Stra­ży Wiej­skiej. Była od­kar­mio­na, świe­ża, młoda i w pew­nym sen­sie wy­głod­nia­ła. Cze­kał na nią aspi­rant Mi­cha­ił.

– Z obo­zem pracy może się panna wstrzy­mać. Za­pra­szam… – Po­ka­zał w kie­run­ku domu, gdzie wy­naj­mo­wał pokój.

– Ojej, a co ja tu będę robić? – zdzi­wi­ła się Gre­tel, może nawet szcze­rze.

Przy pierw­szym śnia­da­niu przy­ję­ła oświad­czy­ny Mi­cha­iła Kra­sno­dar­skie­go, a przed pierw­szą ko­la­cją – pier­ścio­nek.

„Kości zo­sta­ły rzu­co­ne”, po­my­ślał ze wstrę­tem o Soni. Aż się wzdry­gnął na wspo­mnie­nie wy­chu­dzo­ne­go ciała uczen­ni­cy Baby Jagi.

***

Sonia wtar­ga­ła po dra­bin­ce kosz ze świe­ży­mi wa­rzy­wa­mi. Nie było późno, stara po­win­na jesz­cze spać, a sie­dzia­ła w bu­ja­nym fo­te­lu i cze­ka­ła. Zły znak!

– Będę mu­sia­ła cię zbić bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek. Ten twój po­li­cjant się wy­mknął z two­ich szpo­nów, a czeka nas nowe, ważne za­da­nie. Tra­cisz mo­ty­wa­cję, dziew­ko?

– Li­to­ści – wy­mknę­ło się z ust Soni, zre­zy­gno­wa­na po­sta­wi­ła kosz na pod­ło­dze. – Jak to?

Stara skrzy­wi­ła się, była za­wie­dzio­na.

– Oświad­czył się tej Gre­tel. Ty, pra­wie cza­row­ni­ca, a ona dzie­wu­cha z mia­sta, głu­pia i zza gra­ni­cy?

Baba Jaga wzię­ła różdż­kę, pstryk­nę­ła pal­ca­mi i roz­ka­za­ła:

– Waruj!

***

Ko­mu­ni­ka­tor za­brzę­czał jakoś ina­czej niż zwy­kle. Na­ta­sza od razu wie­dzia­ła, że to nic zwią­za­ne­go ze stu­dia­mi ani ro­dzi­ce. Ode­bra­ła. Na ekranie pojawiła się Sonia. Była na ulicy we wio­sce, prze­su­nę­ła ka­pe­lusz na przód, zasłaniając twarz.

– Cześć – po­wie­dzia­ła dziw­nie zbo­la­łym gło­sem.

– A witaj!

– Bab­cia chce cie­bie za­trud­nić, bo masz wa­ka­cje.

– Chcesz zro­bić sobie wolne? – do­my­śli­ła się Na­ta­sza.

– Nie, ja za głu­pia je­stem, a tu mamy de­li­kat­ną spra­wę z do­brym klien­tem. Stara liczy na cie­bie.

– Brzy­dzę się tymi… – za­czę­ła mówić Na­ta­sza, ale prze­rwa­ła, bo Sonia wy­mie­ni­ła kwotę za­licz­ki.

– A dru­gie tyle, jeśli się uda do­piąć trans­ak­cję – dodała.

– Mam prak­ty­ki wa­ka­cyj­ne – przy­po­mnia­ła Na­ta­sza, głów­nie sobie. – Po­li­gon…

– Ale drugi mie­siąc masz wolny, nie masz nic za­wa­lo­ne­go na po­praw­ki – za­śmia­ła się Sonia, ale była w tym kpina, a nie ra­dość. – Mo­żesz do­ro­bić jako dziew­ka słu­żeb­na. Tylko na mie­siąc.

– Skąd wiesz?

Sonia wzru­szy­ła ra­mio­na­mi z miną, że głu­pie py­ta­nie, bo prze­cież cza­row­ni­ca wszyst­ko wie.

– Bab­cia obie­ca­ła, że nie bę­dzie bić, to zna­czy cie­bie, ani hip­no­ty­zo­wać, ani poić mik­stu­ra­mi – po­wie­dzia­ła już po­waż­nie. – Do zo­ba­cze­nia. – Sonia się roz­łą­czy­ła.

– Ale ja się nie zgo­dzi­łam – wrza­snę­ła Na­ta­sza.

Kwota za­licz­ki od babci zro­bi­ła wra­że­nie. Ko­mu­ni­ka­tor po­ka­zał pie­nią­dze wpły­wa­ją­ce do port­fe­la i za­wisł z py­ta­niem: „Przyj­mij? Od­rzuć?”. Na­ta­sza się za­sta­no­wi­ła, ale mu­sia­ła się po­spie­szyć, bo znik­nie. Za­ak­cep­to­wa­ła.

***

Na ko­niec po­sta­no­wi­ła za­sza­leć. Po mie­sią­cu w na­mio­tach, pia­sku nie­zli­czo­nych plaż, wśród ostrych ka­mie­ni i w cia­sno­cie ka­dłu­bów uwa­ża­ła, że coś jej się od życia na­le­ży. Przy­le­cia­ła do mia­stecz­ka la­ta­dłem klasy 1000 i to pierw­szą klasą. Jakoś nie była zdu­mio­na, że zo­ba­czy­ła cze­ka­ją­cą Sonię.

Baba Jaga sie­dzia­ła w woj­sko­wym la­ta­dle klasy 500, go­to­wym do star­tu. To było za­sko­cze­nie.

– Ku­le­jesz? – za­uwa­ży­ła Na­ta­sza.

– Prze­trą­ci­ła mi bio­dro, ale się na­le­ża­ło – szep­nę­ła Sonia. – Jesz­cze kilka mie­się­cy i bę­dzie do­brze.

– Witaj wnu­siu! – Baba Jaga uśmiech­nę­ła się do Na­ta­szy, po­ka­zu­jąc sta­lo­we zęby. – Tępa jest jak but, ale się uczy, wnu­siu, a ty nie. Siądź koło mnie, opo­wia­daj, co w wiel­kim świe­cie.

Sonia uśmiech­nę­ła się niby przy­jaź­nie, a tro­chę chcia­ła po­ka­zać, że trak­tu­je wy­po­wiedź na­uczy­ciel­ki jako żart.

– Nie masz zębów? – za­uwa­ży­ła Na­ta­sza.

– Tylko kilku – po­wie­dzia­ła Sonia.

– Też się na­le­ża­ło – pod­kre­śli­ła Baba Jaga. – Jak wi­dzisz wnu­siu, bez cie­bie by się nie udało.

– Ale co? – spy­ta­ła Na­ta­sza, kiedy za­mknę­ła się rampa i la­ta­dło wzbi­ło się w po­wie­trze.

– Sonia ci nie mó­wi­ła? Prze­bierz się. Mamy de­li­kat­ną spra­wę z do­brym klien­tem, po­ten­cjal­nie bar­dzo do­brym.

Uczen­ni­ca cza­row­ni­cy wy­cią­gnę­ła z worka na ple­cach czar­ną su­kien­kę z dłu­gi­mi rę­ka­wa­mi. Była po­dob­na do tej, którą miała na sobie, ale krót­sza.

– A buty mam zo­sta­wić mun­du­ro­we? – Wy­rwa­ło się Na­ta­szy.

– Mniej kom­bi­nuj, wię­cej się prze­bie­raj, zaraz lą­du­je­my – po­wie­dzia­ła Sonia.

– Bez butów, bez poń­czoch i bez ka­pe­lu­sza? Na to się nie pi­sa­łam! Je­stem pod­ofi­ce­rem…

– Wzię­łaś pie­nią­dze, za­war­łaś ma­gicz­ny pakt na dziew­kę słu­żeb­ną – wy­ja­śni­ła spo­koj­nie Baba Jaga. – Majt­ki zdej­mij, bo je widać.

Su­kien­ka była na­praw­dę krót­ka.

– Roz­puść włosy, dziew­ko – po­le­ci­ła roz­ra­do­wa­na Sonia. – Za­wsze chcia­łam to po­wie­dzieć. Nie wy­glą­da­ją już jak włosy dzie­wi­cy, ale praw­dzi­wej cza­row­ni­cy. Za­wsze chcia­łam takie mieć.

– Szko­da! – zgo­dzi­ła się Baba Jaga.

La­ta­dło za­czę­ło lą­do­wać. Cze­kał ofi­cer ob­wie­szo­ny sznu­ra­mi.

– Je­stem ad­iu­tan­tem mar­szał­ka, czeka na panie w ga­bi­ne­cie.

– Wiel­moż­ny pan po­zwo­li, że przed­sta­wię. – Na­ta­sza wy­stą­pi­ła pierw­sza. – Sama Baba Jaga, jej uczen­ni­ca i ja, to zna­czy dziew­ka słu­żeb­na pań cza­row­nic.

Szła za ad­iu­tan­tem do sa­mych drzwi ga­bi­ne­tu. Za nią su­nę­ła bab­cia, a na końcu kuś­ty­ka­ła Sonia.

Mar­sza­łek sie­dział za wiel­kim biur­kiem, przy drzwiach stało dwóch żan­dar­mów w pe­le­ryn­kach i z bro­nią w ręku. Wstał z pewną trud­no­ścią.

– Feld­mar­sza­łek Wik­tor Vlk – przed­sta­wił ad­iu­tant. – Panie cza­row­ni­ce, sama Baba Jaga…

– Miło mi panie po­wi­tać – po­wie­dział „że­la­zny młot króla na mi­sty­cyzm i de­mo­kra­cję”. – Pro­szę za­siąść. – Wska­zał krze­sła usta­wio­ne wokół biur­ka.

Na­ta­sza usia­dła na­prze­ciw­ko ad­iu­tan­ta, Baba Jaga z Sonią – twa­rzą w twarz z sę­dzi­wym Vlkiem. Pod­niósł rękę, po­ka­zał dwa palce i je zło­żył. Żan­dar­mi na ten znak za­sa­lu­to­wa­li i wy­szli.

– Pan mar­sza­łek mar­twi się o swój stan zdro­wia, a chciał­by jesz­cze po­słu­żyć kró­lo­wi – wy­ja­śnił ad­iu­tant. – Cier­pi, że nie jest tak spraw­ny, jak daw­niej.

– Ro­zu­miem – po­twier­dzi­ła Baba Jaga, ale wie­dzia­ła, że jest dru­gie dno.

Mar­sza­łek de­li­kat­nie ski­nął głową.

– Pan mar­sza­łek ma nową na­łoż­ni­cę i chciał­by rów­nież jesz­cze tro­chę z życia sko­rzy­stać. Ostat­ni raz mu się chyba na­le­ży – wy­ja­śnił ad­iu­tant, jakby tłu­ma­czył gesty na ludz­ki język.

– To bran­ka – dodał Vlk.

Sonia ledwo po­wstrzy­ma­ła się, żeby nie za­chi­cho­tać. Na­ta­sza ge­stem dała znak, żeby się uspo­ko­iła. Baba Jaga przy­bra­ła bar­dzo do­bro­tli­wy wy­gląd.

– Bo­go­wie dali męż­czy­znom moż­li­wość ko­rzy­sta­nia z seksu i ro­zu­mu, ale nie jed­no­cze­śnie. Doj­rza­ły wiek nie daje do­dat­ko­wych przy­wi­le­jów.

– Albo bo­gi­nie – wtrą­ci­ła Sonia.

– W takim razie, pro­szę wy­wa­żyć ak­cen­ty – po­wie­dział mar­sza­łek.

– Może się zda­rzyć, że stra­ci pan wszyst­ko przed­wcze­śnie…

– Kto nie ry­zy­ku­je wszyst­kie­go, ten nie wy­gry­wa wszyst­kie­go. – Zde­cy­do­wał sę­dzi­wy Vlk, ad­iu­tant był prze­ra­żo­ny, ale nie od­wa­żył się ode­zwać.

– Moja dziew­ka słu­żeb­na od jutra bę­dzie od­wie­dzać wiel­moż­ne­go pana z za­strzy­ka­mi, a uczen­ni­ca raz w ty­go­dniu bę­dzie mu­sia­ła pana obej­rzeć – po­wie­dzia­ła Baba Jaga, za­bra­ła swoją różdż­kę i ru­szy­ła do drzwi. – To wszyst­ko.

– Czy oj­ciec nie wy­ma­ga badań? – wy­krztu­sił ad­iu­tant.

– A czym on się różni od każ­de­go in­ne­go męż­czy­zny w jego wieku, ko­cha­neń­ki?

– A ile ma pani lat?

– Ko­biet się o wiek nie pyta, ale mam sto pięć­dzie­siąt skoń­czo­ne, tylko przez to wszyst­ko już nie do końca je­stem czło­wie­kiem. – Baba Jaga mi­nę­ła drzwi, Na­ta­sza po­bie­gła za nią, a Sonia pró­bo­wa­ła na­dą­żyć, ku­le­jąc.

***

Nad­szedł wie­czór. We trzy sie­dzia­ły przy ko­la­cji, którą przy­go­to­wa­ła Sonia. Na­ta­sza sta­ra­ła się nie my­śleć o tym, czym na­dzia­ne mogą być kro­kie­ty. Baba Jaga ka­za­ła Na­ta­szy ze­brać na­czy­nia ze stołu i po­zmy­wać.

– Idź do budy, Sonka. W chat­ce mamy tylko dwa łóżka.

Na­ta­szę za­mu­ro­wa­ło.

– Ale dla­cze­go? – Wy­rwa­ło się Soni, ale szyb­ko za­sło­ni­ła usta, jakby prze­stra­szy­ła się swo­je­go py­ta­nia.

– Wpraw­dzie Na­ta­sza jest tylko dziew­ką słu­żeb­ną, ale jed­nak ro­dzi­na. A nie wy­pa­da, żeby w jed­nym łóżku spały…

– Może pójdę do Ste­pa­na, albo jesz­cze do kogo…

– Sonka! – Baba Jaga lekko pod­nio­sła głos, a uczen­ni­ca za­drża­ła. – Nata, od­pro­wadź ko­le­żan­kę do budy. Po­zmy­wasz potem.

Sonia miała na sobie su­kien­kę zszy­tą z róż­no­ko­lo­ro­wych gał­gan­ków. Pierw­sza ze­szła po dra­bin­ce. Przy drze­wie stała buda zbyt niska, żeby w niej nawet usiąść, która miała okrą­głe wej­ście za­mknię­te kwa­dra­to­wy­mi drzwicz­ka­mi ze sko­blem. Sonia wla­zła do środ­ka, wy­cią­gnę­ła że­la­zną ob­ro­żę na łań­cu­chu. Wes­tchnę­ła, zro­bi­ła prze­pra­sza­ją­cą minę i ścią­gnę­ła su­kien­kę przez głowę. Zo­sta­ła zu­peł­nie goła.

– Ta star­sza dziew­czy­na, którą bab­cia trzy­ma­ła na łań­cu­chu, to byłaś ty? – wy­krztu­si­ła Na­ta­sza.

– Star­sza? Je­stem ledwo dwa lata… – obu­rzy­ła się Sonia i za­ło­ży­ła sobie ob­ro­żę na szyję. – To za­wsze byłam ja, ale tylko, kiedy przy­jeż­dża­łaś na wa­ka­cje. Je­steś wy­zwo­lo­na, nie pa­mię­tasz?

– Dla­cze­go się na to go­dzisz? Wła­śnie pa­mię­tam.

– Jeśli się rano okaże, że mam nie­do­kład­nie za­pię­tą kłód­kę, to na kim się stara wy­ży­je? – Sonia za­pię­ła kłód­kę, po­da­ła Na­ta­szy klu­czyk i su­kien­kę, wpeł­zła do budy, za­mknę­ła za sobą drzwicz­ki i od środ­ka za­su­nę­ła za­suw­kę.

Na­ta­sza we­szła po dra­bin­ce, po­wie­si­ła su­kien­kę Soni w sza­fie i po­da­ła klu­czyk babci.

– Dla­cze­go?

– Jakby miała lu­na­ty­ko­wać, to nie po­le­zie za da­le­ko i w nic nie wdep­nie. Skąd wiesz, co brała przed ko­la­cją? – od­po­wie­dzia­ła Baba Jaga, po czym po­szła do pra­cow­ni. – Skończ zmy­wać, chodź do mnie. Nie za­my­kam drzwi – krzyk­nę­ła, wcho­dząc po scho­dach za szafą do pra­cow­ni. – Po­mo­żesz.

***

Wa­le­nie w dach budy obu­dzi­ło Sonię. Nie miała wąt­pli­wo­ści, że to na­uczy­ciel­ka. Otwo­rzy­ła drzwicz­ki i wy­peł­zła na ze­wnątrz.

– Po­kłó­ci­li­śmy się z Natą na temat ku­ra­cji dla mar­szał­ka – po­wie­dzia­ła Baba Jaga, od­pi­na­jąc kłód­kę u ob­ro­ży na szyi uczen­ni­cy.

Sonia nad­sta­wi­ła uszu.

– Nata zro­bi­ła śnia­da­nie – do­da­ła na­uczy­ciel­ka. – Przy­nie­siesz chleb i przy­pro­wadź sta­rusz­ka, który ma po­dob­ne cho­ro­by jak stary Vlk.

– Ale jakie?

– Byłaś z nami, trze­ba było uwa­żać!

***

Na­ta­sza co­dzien­nie pły­wa­ła ło­dzią do wio­ski. Stam­tąd la­ta­dłem za­bie­ra­li ją do szta­bu Grupy Armii. Sonia do­łą­czy­ła do­pie­ro w so­bo­tę.

– Jak wra­ca­my, to mam do za­ła­twie­nia pry­wa­tę – po­wie­dzia­ła. – Nie wsyp mnie!

– No dobra – szep­nę­ła do Soni.

– Po­cze­kaj z pa­na­mi straż­ni­ka­mi na łódce. Nie zrób im nic złego, dziew­ko!

Na­ta­sza stała nie­ru­cho­mo. Sonia po­de­szła do miesz­kan­ka Mi­cha­iła, który chyba miał wolne, bo wy­szedł na plac przed domem.

– Mo­głam ci dać seks, mogę go i za­brać. – Wy­cią­gnę­ła kro­gul­czy pazur w kie­run­ku przy­ro­dze­nia swego by­łe­go aman­ta i pstryk­nę­ła pal­ca­mi.

Mi­cha­ił spo­dzie­wał się, że coś po­czu­je, ja­kieś ukłu­cie, ale prze­cież cza­rów nie ma. Za­re­cho­tał i po­szedł do sie­bie. Sonia po­kuś­ty­ka­ła do łódki.

***

Skoń­czy­ły się wa­ka­cje, Na­ta­sza wró­ci­ła do Aka­de­mii. Na pa­miąt­kę zo­sta­ła jej zbyt kusa czar­na su­kien­ka z dłu­gi­mi rę­ka­wa­mi, którą mogła nosić w Sto­li­cy jako bluz­kę, i spore oszczęd­no­ści.

Aspi­rant Mi­cha­ił Kra­sno­dar­ski wró­cił póź­niej do miesz­ka­nia, bo znowu za­gi­nął chło­pak. Po­ło­żył się koło na­rze­czo­nej. Za­gi­nio­ny miał je­de­na­ście lat, a Sonia bar­dzo słabe alibi. Niby po­ja­wi­ła się u Ste­pa­na po wa­rzy­wa, ale po­dej­rza­nie późno. Roz­my­śla­jąc o uczen­ni­cy cza­row­ni­cy, po­li­cjant nie za­uwa­żył spa­ko­wa­nej wa­liz­ki koło łóżka. Obec­na na­rze­czo­na spała głę­bo­ko i nie chciał włą­czać świa­tła.

Obu­dzi­ła się przed nim.

– Mi­cha­ił! – Gre­tel po­trzą­sa­ła go za ramię, był już dzień. – Mi­cha­ił! Mu­si­my po­waż­nie po­roz­ma­wiać.

Reszt­ki snu opu­ści­ły go na­tych­miast, jakby zo­stał pod­łą­czo­ny do prądu. Zo­ba­czył pier­ścio­nek za­rę­czy­no­wy le­żą­cy na pa­ra­pe­cie.

– O co cho­dzi, ko­cha­nie? – spy­tał Mi­cha­ił.

– Śmie­ją się ze mnie!

– Ale kto?

– No dziew­czy­ny tu­tej­sze się ze mnie śmie­ją, że rok miesz­ka­my razem, a jesz­cze nie za­sko­czy­łam.

– Nie za­sko­czy­łaś?

– No nie za­szłam, Mi­cha­ił.

– A chcia­ła­byś?

– Nie – od­po­wie­dzia­ła Gre­tel bez wa­ha­nia. – Tak – po­pra­wi­ła się po za­sta­no­wie­niu. – No nie – do­da­ła na ko­niec. – Z cie­bie też się śmie­ją, że z tobą coś nie tak. Zresz­tą, od kilku mie­się­cy nie ma nic mię­dzy nami.

– To klą­twa – po­wie­dział z prze­ko­na­niem Mi­cha­ił. – Jak tylko dorwę tę wiedź­mę…

– Masz ob­se­sję swo­jej byłej – po­wie­dzia­ła Gre­tel i wsta­ła. – Na po­cząt­ku było faj­nie, a potem… Od­cho­dzę, pier­ścio­nek leży na oknie. Sam mó­wi­łeś, że cza­rów nie ma.

– Ko­cham cię – po­wie­dział Mi­cha­ił.

– Ja cie­bie też, ale życie idzie na­przód.

– I co teraz? Wy­bie­rasz się do obozu pracy?

Gre­tel wy­buch­nę­ła śmie­chem.

– Ra­czej do ko­szar Obro­ny Te­ry­to­rial­nej. Będę chcia­ła zre­ali­zo­wać swój per­ski sen z Fa­rza­dem. Może się uda. Za­pro­sił mnie do sie­bie.

Przed miesz­ka­niem Mi­cha­iła za­par­ko­wał po­jazd te­re­no­wy. Za kie­row­ni­cą sie­dział przy­stoj­ny Pers. Przy­wiózł żan­dar­ma w stop­niu ma­jo­ra i za­brał pannę Gre­tel z wa­liz­ką. Mi­cha­ił był pełen naj­gor­szych prze­czuć, cho­ciaż do aresz­to­wa­nia przy­sła­li­by pew­nie naj­wy­żej pod­ofi­ce­ra z sze­re­gow­cem.

– Pan aspi­rant Mi­cha­ił Kra­sno­dar­ski? – spy­tał major tro­chę za gło­śnym szep­tem. – Do­wód­ca ochro­ny szta­bu Grupy Armii…

– Miło mi, za­pra­szam – po­wie­dział tro­chę za późno.

– Jest taka de­li­kat­na spra­wa. – Major usiadł na łóżku. – Panna Sonia…

– Ta szczer­ba­ta i ku­la­wa?

– Po­wie­dział­bym, że cał­kiem nie­ku­la­wa! – Major cią­gnął: – Z na­uczy­ciel­ką i wnucz­ką po­dej­rze­wa­ją, że pan ma do nich coś oso­bi­ste­go i je prze­śla­du­je. Ofi­cjal­nie za­wia­da­miam pana, że stara jest za­so­bem stra­te­gicz­nym i jako taki pod­le­ga ochro­nie Żan­dar­me­rii Kró­lew­skiej w całym za­kre­sie do­pusz­czo­nym pra­wem. Pan feld­mar­sza­łek Vlk czuje się młody, spraw­ny i by­stry jak nigdy dotąd. Nie wcho­dząc w ju­rys­dyk­cję pro­win­cjo­nal­nej po­li­cji, wciąż mamy prawo zba­dać nie­udol­ność, nie­oby­czaj­ność i wy­ko­rzy­sty­wa­nie za­so­bów służ­bo­wych do celów pry­wat­nych.

Ty­ra­dę prze­rwa­ło lą­do­wa­nie na wiej­skim pla­cy­ku cze­goś więk­sze­go niż cy­klo­ro­tor. Major skło­nił głowę i wy­szedł, de­li­kat­nie za­my­ka­jąc za sobą drzwi.

Mi­cha­ił wyj­rzał przez okno. Zo­ba­czył Sonię w ka­pe­lu­szu sto­ją­cą przy ram­pie la­ta­dła, miała w ręku ku­fe­rek. Major bez po­że­gna­nia wy­szedł z miesz­ka­nia Mi­cha­iła. Skie­ro­wał się do la­ta­dła, ukło­nił i ge­stem za­pro­sił uczen­ni­cę cza­row­ni­cy do po­jaz­du te­re­no­we­go. Sonia spoj­rza­ła w okno Mi­cha­iła tylko raz, jakby chcia­ła spraw­dzić, czy zro­zu­miał. Po­czuł jej świ­dru­ją­ce spoj­rze­nie. Rze­czy­wi­ście już nie ku­la­ła.

***

Aspi­rant po­li­cji Mi­cha­ił miał teraz wra­że­nie, że o któ­rej by nie wra­cał z pracy, za­wsze na­ty­kał się na Sonię prze­sia­da­ją­cą się z łodzi do la­ta­dła albo do po­jaz­du te­re­no­we­go. Miał dość uni­ka­nia jej spoj­rze­nia tak bar­dzo, że roz­wa­żał wy­na­ję­cie in­ne­go miesz­ka­nia. Cho­ciaż te przy pla­cy­ku były naj­lep­sze we wio­sce.

 

Wy­pa­la­nie

 

Znowu usły­szał lą­do­wa­nie la­ta­dła klasy 500, tym razem chyba pi­lo­ta znio­sło, bo usiadł pra­wie pod oknem. Mi­cha­ił nie chciał się zo­ba­czyć twa­rzą w twarz z Sonią, więc po­sta­no­wił nie wy­bie­gać z awan­tu­rą. Ktoś jed­nak walił w drzwi.

– Panie aspi­ran­cie, mamy taką de­li­kat­ną spra­wę – usły­szał głos ma­jo­ra. – Mogę do środ­ka?

– Pro­szę. – Otwo­rzył drzwi.

– Miał pan rację, a myśmy się my­li­li. Chcie­li­by­śmy panu za­pro­po­no­wać sto­pień de­tek­ty­wa…

– Wtedy… – Chciał wtrą­cić Mi­cha­ił, ale major skoń­czył za niego.

– Bę­dzie pan do­wód­cą od­dzia­łu Taj­nej Po­li­cji na tym te­re­nie i bę­dzie pan miał wszyst­kie miej­sco­we or­ga­na ści­ga­nia do dys­po­zy­cji.

– O co cho­dzi?

– Sta­re­mu się po­gor­szy­ło, znacz­nie. Le­ka­rze uwa­ża­ją, że wiedź­my po­da­wa­ły mu hor­mo­ny i nar­ko­ty­ki – wes­tchnął major. – Pana za­da­niem bę­dzie do­star­cze­nie Baby Jagi do In­sty­tu­tu Me­dycz­ne­go na­szej grupy. Ona na­praw­dę ma ponad sto pięć­dzie­siąt lat, tak uważa roz­po­zna­nie. Zro­bią jej sek­cję.

– Ale ona jesz­cze żyje? – zdzi­wił się Mi­cha­ił.

– Ba­da­nie me­cha­ni­zmu, który się ze­psuł, jest trud­niej­sze. Z tą szczer­ba­tą bę­dzie mógł pan zro­bić, co chce. Na­praw­dę!

– Panną Sonią?

– Jaka ona panna – uśmiech­nął się major. – Nie jest nam do ni­cze­go po­trzeb­na, a pan ma do niej coś oso­bi­ste­go.

– Niby tak – wy­szep­tał Mi­cha­ił.

– Wnucz­kę sta­rej po­trze­bu­je­my nie­na­ru­szo­ną.

– Na­ta­szę?

– Pew­nie tak – zgo­dził się major. – Roz­po­zna­nie twier­dzi, że po­sia­da praw­dzi­wą wie­dzę me­dycz­ną i chce­my ją wziąć na spyt­ki.

– A ona tu na pewno jest?

– To już pań­skie za­da­nie, de­tek­ty­wie. Za­pew­niam, że nie ma się pan czym mar­twić. Sąd wszyst­ko przy­kle­pie.

Major wy­szedł i w drzwiach minął się z miej­sco­wym straż­ni­kiem. Ten przy­szedł za­brać od­zna­kę aspi­ran­ta i przy­nieść de­tek­ty­wa.

„Jaka ta po­li­cja tajna, skoro używa miej­sco­wej stra­ży do no­sze­nia prze­sy­łek?”, po­my­ślał Mi­cha­ił.

***

Na­ta­sza do­sta­ła pierw­szy przy­dział do kor­we­ty „Szpieg-13”, która stała na Po­łu­dnio­wym Atlan­ty­ku. Po ostat­nim sztor­mie miała kilku ma­ry­na­rzy do ce­ro­wa­nia, bo ka­pi­tan roz­ka­zał ćwi­cze­nia w cza­sie hu­ra­ga­nu. Teraz pa­no­wa­ła flau­ta i można by się nawet opa­lać na nad­bu­dów­ce, gdyby re­gu­la­min po­zwa­lał. Me­dy­ko­wi za­wsze było wolno w cza­sie wol­nym wyjść na po­kład.

– Pani micz­man się scho­wa, bo zdmuch­nie – za­su­ge­ro­wał bos­man. – Lą­du­je zaraz la­ta­dło pięć­set.

– W tej od­le­gło­ści od brze­gu? – zdzi­wi­ła się Na­ta­sza. – To na gra­ni­cy za­się­gu.

Rze­czy­wi­ście za chwi­lę na po­kła­dzie lot­ni­czym wy­lą­do­wa­ło la­ta­dło klasy 500. Ma­ry­na­rze wy­mie­ni­li ba­te­rie na nowe jesz­cze zanim otwo­rzy­ła się rampa.

– To ty? – zdzi­wi­ła się Na­ta­sza. – Co ty tutaj…

Sonia była ubra­na w szarą su­kien­kę, w ja­kich dziew­czy­ny ze wsi cho­dzą na pole, ale bar­dzo czy­stą. Nie miała nawet ka­pe­lu­sza. Bos­man pod­szedł ener­gicz­nym kro­kiem do przy­by­łej. Tylko pa­zu­ry jak szpo­ny i buty mogły su­ge­ro­wać, że to cza­row­ni­ca.

– Tę pannę – Sonia wska­za­ła Na­ta­szę – to muszę ze sobą – po­wie­dzia­ła do bos­ma­na i po­ka­za­ła pismo.

Cały tekst, znak i pod­pi­sy wy­glą­da­ły do­brze. Bos­man spraw­dził w sys­te­mie, ko­rzy­sta­jąc ze swo­je­go ko­mu­ni­ka­to­ra i też nie było się do czego przy­cze­pić.

– Kim pani jest?

– Kimś, kto przy­no­si roz­kaz z Żan­dar­me­rii Kró­lew­skiej. – Sonia uśmiech­nę­ła się, pre­zen­tu­jąc wy­bra­ko­wa­ne uzę­bie­nie.

„Mu­sia­ła swoje przejść”, po­my­ślał i po­sta­no­wił we­zwać ofi­ce­ra.

Po­rucz­nik przy­szedł, na­wrzesz­czał na bos­ma­na i po­szedł. Wsia­dły, pi­lo­ci na znak Soni wy­star­to­wa­li i skie­ro­wa­li la­ta­dło w kie­run­ku lądu. Pa­trzy­ły przez okno, widać było tylko białe ob­łocz­ki i morze.

– To na gra­ni­cy za­się­gu – za­uwa­ży­ła Na­ta­sza, wciąż oszo­ło­mio­na roz­wo­jem wy­pad­ków. – W tę stro­nę byłaś sama…

– I dwóch pi­lo­tów. Rze­czy­wi­ście! – Sonia wsta­ła, wska­za­ła jed­ne­go i pstryk­nę­ła pal­ca­mi. – Ty drugi, jak ci tam, wy­sia­dasz.

Pilot od­piął się z fo­te­la, za­czę­ła się otwie­rać rampa, wiało kosz­mar­nie, wstał.

– Jak to? – spy­tał, miał wąt­pli­wo­ści, czy zro­zu­miał.

– Szyb­ciut­ko – od­po­wie­dzia­ła uczen­ni­ca cza­row­ni­cy.

Drugi pilot wy­sko­czył na wy­so­ko­ści pięciu tysięcy me­trów przy pręd­ko­ści pięćset kilometrów na godzinę. Sonia z Na­ta­szą trzy­ma­ły się kur­czo­wo, nie miały pasów. Rampa się za­mknę­ła, pierw­szy pilot spra­wiał wra­że­nie, jakby nie za­uwa­żył, co się stało.

Sonia naj­pierw po­pra­wi­ła ko­smy­ki wło­sów, które uwol­ni­ły się z war­ko­cza.

– Jest cięż­szy od cie­bie, teraz do­le­ci­my.

– Był – pod­kre­śli­ła Na­ta­sza. – Nie żal ci go?

– Nie czas ża­ło­wać przy­pad­ko­wych chło­pów, kiedy mu­si­my ra­to­wać bab­cię – wy­ja­śni­ła Sonia. – Ob­le­ga­ją ją.

– No to jak wy­szłaś?

– Kiedy zgi­nął Rambo, bab­cia ka­za­ła iść po cie­bie. To było chwi­lę wcze­śniej.

– Kruk?

– Tak, za­strze­li­li go jak psa. Stara ka­za­ła mu zo­rien­to­wać się w sy­tu­acji.

– A skąd wie­dzia­łaś, jak mnie szu­kać?

– Nawet żan­dar­me­ria wie, gdzie je­steś.

– Chcesz po­wie­dzieć, że dałaś komuś dupy i…

– Nie, że elik­sir… – Sonia wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i wy­cią­gnę­ła fiol­ki z kie­sze­ni. – Nie wiem, czy nam star­czy.

Obie za­czę­ły się śmiać.

– Chyba za­li­czam de­zer­cję – za­uwa­ży­ła Na­ta­sza.

– Chcesz elik­sir? – spy­ta­ła Sonia. – Prze­cież było pismo! Może spra­wię, że pilot cię ster­ro­ry­zu­je bro­nią? A ty nie masz pi­sto­le­tu?

– Od­ru­cho­wo wzię­łam tylko ze­staw me­dycz­ny. – Na­ta­sza cią­gle była w szoku, wes­tchnę­ła. – Po­mo­gę babci.

– A gdyby mnie uwol­ni­ła, to sama bym ją za­bi­ła – wy­zna­ła szcze­rze Sonia.

***

Pilot, po kil­ku­dzie­się­ciu go­dzi­nach lotu, stra­cił przy­tom­ność. Sonia już nie miała ani jed­nej fiol­ki. Cała Straż Wiej­ska była na ba­gnach, więc we wio­sce nie dało się zna­leźć przy­zwo­itej łódki. Mu­sia­ły jedną ukraść, wy­glą­da­ła na węd­kar­ską.

Do­pły­nę­ły, pod­kra­dły się i ukry­ły w trzci­nach. Baba Jaga sie­dzia­ła za­mknię­ta w klat­ce umiesz­czo­nej na łodzi typu Żmija, na­le­żą­cej do Stra­ży Wiej­skiej. Mi­cha­ił Kra­sno­dar­ski cho­dził przy brze­gu, ma­chał od­zna­ką i wrzesz­czał. Żaden ze straż­ni­ków nawet nie pró­bo­wał wejść do wody. Jedno ciało w mun­du­rze le­ża­ło przy brze­gu.

– Nie słu­chaj­cie jej, to roz­kaz! – wrzesz­czał Mi­cha­ił. – Cza­rów nie ma! Ona tylko może do was mówić. Wsia­dać do łodzi i pły­nie­my. Ra­zem!

Straż­ni­cy nawet nie drgnę­li, wszy­scy byli miej­sco­wi i ze­sta­wie­nie w jed­nej wy­po­wie­dzi Baby Jagi z in­for­ma­cją, że nie ma cza­rów, zu­peł­nie im się nie kle­iło.

– Umiesz coś zro­bić? – za­in­te­re­so­wa­ła się Na­ta­sza. – Uśpić ich, czy coś?

– Bez pro­ble­mu mogę im za­grać, ale fu­jar­ka jest w chat­ce – stwier­dzi­ła Sonia. – Nie wiem tylko, czy mnie nie za­strze­lą po pierw­szym tak­cie, a do uśpie­nia po­trze­bu­ję trzech. Za­dzia­ła na miej­sco­wych.

– Co to za magia, jeśli funk­cjo­nu­je tylko w aspek­cie kul­tu­ro­wym?

– Ten trup w wo­dzie ma broń. – Sonia nie pod­ję­ła za­czep­ki, znała słowo „aspekt”, choć­by z astro­lo­gii i „kul­tu­ra”, bo „Dom Kul­tu­ry”, ale nie po­tra­fi­ła zro­zu­mieć tego razem.

– Mio­tacz jest za­la­ny – stwier­dzi­ła Na­ta­sza. – To elek­trycz­ne i nijak tam nie po­dej­dzie­my.

Mogły sobie gadać swo­bod­nie, bo wrza­ski Mi­cha­li­ła za­głu­sza­ły wszyst­ko. Na­ta­sza prze­glą­da­ła ze­staw me­dycz­ny.

– Mam śro­dek usy­pia­ją­cy. Wiatr w po­rząd­ku. – Ro­zej­rza­ła się po li­ściach.

– Ale po­dob­no też nie na każ­de­go dzia­ła… – za­uwa­ży­ła Sonia ze zło­śli­wym uśmie­chem.

– Dla­te­go kom­bi­nu­ję, jakby dodać tro­chę pa­ra­li­tycz­no-drgaw­ko­we­go do smaku.

Mi­cha­ił prze­stał się drzeć i po­szedł. Na­sta­ła cisza. Straż­ni­cy nie od­wa­ży­li się ani po­dejść do Baby Jagi, ani zo­sta­wić jej samej.

– Stań­my z wia­trem i chwi­lę trze­ba po­cze­kać – szep­nę­ła Na­ta­sza, miała wra­że­nie, że któ­ryś ze straż­ni­ków usły­szał. – Wstrzy­maj­my od­dech.

Baba Jaga za­czę­ła gło­śno wołać, za­głu­szy­ła syk. Pta­szek, sie­dzą­cy w trzci­nach, za­chwiał się i wpadł do wody. Spray, za­koń­czo­ny rurką, wy­plu­wał swoją za­war­tość do płynu w za­tycz­ce. Wiatr kie­ro­wał opary w stro­nę brze­gu, gdzie stali straż­ni­cy.

– Już nie syczy – za­uwa­ży­ła Sonia.

Na­ta­sza pierw­sza rzu­ci­ła się w kie­run­ku łodzi z Babą Jagą. Ze­staw chi­rur­gicz­ny przy­dał się do otwar­cia kłód­ki za­my­ka­ją­cej klat­kę. Trze­ba było sta­rej podać an­ti­do­tum jak naj­szyb­ciej.

– Masz wpra­wę – stwier­dzi­ła Sonia.

– Miesz­ka­łam w aka­de­mi­ku i kłód­ki to co­dzien­ność.

Wy­cią­gnę­ły starą na po­kład. Na­wdy­cha­ła się mniej oparu niż straż­ni­cy, ale jesz­cze nie do­szła do sie­bie. Sonia tro­skli­wie pod­trzy­my­wa­ła na­uczy­ciel­kę.

Na­ta­sza z ze­sta­wem me­dycz­nym prze­cha­dza­ła się mię­dzy le­żą­cy­mi. Przy­go­to­wa­ła sobie czte­ry ro­dza­je za­strzy­ków.

– Ten wy­glą­da na ta­kie­go, co miał pro­ble­my z ser­cem – za­uwa­ży­ła. – Nikt się nie zdzi­wi. A ten jest młody, niech się roz­luź­ni. Po­my­ślą, że umarł ze stra­chu.

Cho­dzi­ła mię­dzy nie­przy­tom­ny­mi straż­ni­ka­mi.

– Już mogę wstać! – krzyk­nę­ła Baba Jaga. – Spiesz­my się.

– Tylko za­mknę kłód­kę. To mój ostat­ni pa­cjent – po­chwa­li­ła się Na­ta­sza, koń­cząc za­war­tość strzy­kaw­ki.

– Dokąd idzie­my? – zdzi­wi­ła się Sonia.

– Do chat­ki – po­wie­dzia­ła stara. – Mu­si­cie wziąć rze­czy.

Mimo su­chej nogi Baba Jaga szła bar­dzo szyb­ko, wcale nie wol­niej niż młod­sze od niej. Ura­to­wa­nie życia babci, mun­dur me­dy­ka floty i to­wa­rzy­stwo Soni ośmie­li­ło Na­ta­szę.

– Co ci się stało w tę nogę? – Od­wa­ży­ła się za­py­tać.

Baba Jaga się nie wście­kła i nie zru­ga­ła za wścib­stwo.

– Moja na­uczy­ciel­ka mi ją zła­ma­ła, żebym nie ucie­kła i potem się źle zro­sło – od­po­wie­dzia­ła spo­koj­nie. – Pra­wie sto lat trwa­ło, zanim do­pro­wa­dzi­łam ją do peł­nej spraw­no­ści, ale wy­gląd cią­gle nie za­chwy­ca.

Ogró­dek za płot­kiem był zruj­no­wa­ny. Naj­bli­żej dra­bin­ki do chat­ki na drze­wie le­ża­ło ciało do­wód­cy miej­sco­wej Stra­ży Wiej­skiej. Wpraw­dzie był Egip­cja­ni­nem i magia na niego nie dzia­ła­ła, ale mina urwa­ła mu nogę i się wy­krwa­wił. Bli­żej furt­ki leżał straż­nik po­cho­dzą­cy stąd. Rzu­cił się na minę wy­ska­ku­ją­cą i za­sło­nił sobą, zanim wy­bu­chła. Ostre jak ży­let­ki odłam­ki tkwi­ły nawet w dra­bin­ce do chat­ki i ze­rwa­ły dach z budy zwa­nej psią. Wszę­dzie widać było ślady cią­gnię­tych po ziemi ran­nych. Ura­to­wał im życie.

„Praw­dzi­wy bo­ha­ter”, po­my­śla­ła o nim Na­ta­lia.

– Domku, domku na ku­rzych nóż­kach, porusáj sie i obróć sie tyłem do lasa, a przo­dem do mnie – wy­de­kla­mo­wa­ła Sonia przed furką.

– Słusz­nie – po­twier­dzi­ła Baba Jaga. – Jesz­cze sporo min zo­sta­ło.

We­szły po dra­bin­ce do chat­ki. Na pod­ło­dze leżał mar­twy kot Ra­do­mir, czę­ścio­wo zwę­glo­ny strza­łem jo­no­wym. W miej­scu, gdzie szafa ukry­wa­ła drzwi na scho­dy do pra­cow­ni, wid­nia­ła wy­pa­lo­na dziu­ra. Wszę­dzie le­ża­ły roz­rzu­co­ne książ­ki.

– Bierz­cie wszyst­ko, nie ma dużo czasu – po­wie­dzia­ła Baba Jaga.

Na­ta­sza ze­bra­ła książ­ki, zwią­za­ła je an­tycz­nym, bo po­cho­dzą­cym z dwu­dzie­ste­go pierw­sze­go wieku par­cia­nym pasem. We­szła po schod­kach do pra­cow­ni. Tam Sonia kom­ple­to­wa­ła ku­fe­rek z elik­si­ra­mi. Straż­ni­cy nie po­roz­bi­ja­li bu­te­lek z od­czyn­ni­ka­mi ani nie znisz­czy­li ho­dow­li tkan­ko­wych. W naj­ciem­niej­szym kącie stał fotel gi­ne­ko­lo­gicz­ny, ze­rwa­na czar­na za­sło­na le­ża­ła na pod­ło­dze obok. Tego szcze­gó­łu wy­po­sa­że­nia Na­ta­sza nie pa­mię­ta­ła.

– Już – po­wie­dzia­ła Sonia, za­trza­sku­jąc ku­fe­rek. – Mo­że­my iść.

– Weź­cie moją różdż­kę – po­wie­dzia­ła Baba Jaga. – Mnie się już nie przy­da.

– Nie idziesz z nami, bab­ciu? – zdzi­wi­ła się Na­ta­sza.

– Bez do­stę­pu do pra­cow­ni prze­ży­ję co naj­wy­żej dwa, trzy dni…

– Młoc­kar­nia lą­du­je – stwier­dzi­ła Sonia.

Kiedy Na­ta­sza się wsłu­cha­ła, usły­sza­ła la­ta­dło na­pę­dza­ne cy­klo­ro­to­ra­mi, któ­re­go uży­wał Mi­cha­ił.

***

Mi­cha­ił wró­cił z trze­ma żoł­nie­rza­mi z Obro­ny Te­ry­to­rial­nej, ale wszy­scy byli miej­sco­wi. Kiedy zo­ba­czy­li ciała na brze­gu i pustą klat­kę na łodzi, mało nie ucie­kli.

– Ten jesz­cze żyje – za­uwa­żył jeden i rzu­cił się ra­to­wać czło­wie­ka.

– Ja­kieś ślady? – spy­tał Mi­cha­ił, oglą­da­jąc uważ­nie kłód­kę do klat­ki.

Nie wy­glą­da­ła na otwie­ra­ną dru­tem. Po­moc­nik Baby Jagi mu­siał mieć klucz, pre­cy­zyj­ne na­rzę­dzia, albo stara prze­nik­nę­ła przez kraty.

– Wszyst­ko za­dep­ta­ne – po­wie­dział drugi żoł­nierz. – Pójdę ścież­ką.

***

Sonia z Na­ta­szą ostroż­nie zbli­ża­ły się do za­par­ko­wa­ne­go cy­klo­ro­to­ra. Spraw­dzi­ły oko­li­cę, ni­ko­go nie zo­sta­wi­li na war­cie.

„A prze­cież Mi­cha­ił wziął trzech te­ry­to­rial­sów”, po­my­śla­ła Na­ta­sza. „Gdzie oni są?”, roz­glą­da­ła się. „Zgod­nie z re­gu­la­mi­nem…”, za­sta­na­wia­ła się z trwo­gą.

– To samo lata! – po­chwa­li­ła się Sonia wie­dzą, ła­du­jąc ku­fe­rek na sie­dze­nie. – Umiesz to pro­wa­dzić?

– Wer­sja cy­wil­na, tylko mię­dzy znacz­ni­ka­mi. – Na­ta­sza odło­ży­ła książ­ki na tył. – Chyba pa­mię­tam kod re­kwi­zy­cyj­ny. A i tak ste­rów nie ma, wszyst­ko na gu­zicz­kach.

Spró­bo­wa­ła wpi­sać ciąg cyfr i liter, za dru­gim razem się udało.

***

– Baba Jaga jest w swo­jej chat­ce – za­mel­do­wał prze­ra­żo­ny jeden z żoł­nie­rzy.

– Skąd wiesz? – Mi­cha­ił na­uczył się nie­uf­no­ści.

– Po­ma­cha­ła przez okno. Ciało do­wód­cy cią­gle leży…

Prze­rwał, bo zo­ba­czy­li cy­klo­ro­tor Mi­cha­iła, który wzbił się w po­wie­trze i skie­ro­wał na wschód.

„Tam nie ma żad­ne­go znacz­ni­ka. Za gra­ni­cą?”, po­my­ślał go­rącz­ko­wo de­tek­tyw. „Jak?”.

Rzu­cił się bie­giem w kie­run­ku łodzi.

– Pil­nuj­cie sta­rej! – krzyk­nął do żoł­nie­rzy. – Jeden za mną, tylko taki, co umie tym pły­wać.

***

– No to je­ste­śmy za gra­ni­cą – rze­kła Sonia, gnąc w za­my­śle­niu różdż­kę Baby Jagi.

– Da­le­ko nie było – mruk­nę­ła Na­ta­sza.

La­ta­dło na­bie­ra­ło wy­so­ko­ści. Nie mi­nę­ło pół go­dzi­ny, kiedy po­ja­wił się dron obro­ny po­wietrz­nej Wiel­kie­go Księ­stwa Mo­skiew­skie­go i świa­tła­mi na­ka­zy­wał lą­do­wa­nie. Na­ta­sza wy­bra­ła takie miej­sce, żeby było jak naj­trud­niej do­trzeć. Nie miała wąt­pli­wo­ści, że eks­tra­dy­cja na­stą­pi w mgnie­niu oka. Szu­ka­ła ja­kie­goś roz­wią­za­nia, ale nic nie przy­cho­dzi­ło jej do głowy. Je­dy­ną na­dzie­ją była jakaś sztucz­ka Soni, która ba­wi­ła się różdż­ką babci.

– Skąd masz takie szpo­ny? – spy­ta­ła Na­ta­sza.

– Jak­byś mu­sia­ła co­dzien­nie czy­ścić pod­ło­gę pra­cow­ni… Stara nie lubi me­ta­lo­wych wió­rów.

Usia­dły obok la­ta­dła i pa­trzy­ły, że dron kręci wokół ich po­zy­cji zgrab­ne kółka. Nagle od­le­ciał, gwał­tow­nie zmie­nia­jąc wy­so­kość.

– To twoja ro­bo­ta? – spy­ta­ła zdzi­wio­na Na­ta­sza.

– Nie, a co mu się stało? – spy­ta­ła Sonia i zmie­ni­ła temat: – Głod­na je­stem.

– Nie wiem, ale star­tu­je­my, szyb­ko!

Ka­bi­na cy­klo­ro­to­ra po­zwa­la­ła ob­ser­wo­wać całe niebo. Wy­star­to­wa­ły, Na­ta­sza wpi­sa­ła azy­mut, spraw­dzi­ła po­ziom zu­ży­cia aku­mu­la­to­rów.

– Nigdy nie wi­dzia­łam me­te­ory­tu – po­chwa­li­ła się Sonia i po­ka­za­ła pal­cem niebo.

Na­ta­sza wy­rzu­ci­ła z sie­bie stek ma­ry­nar­skich prze­kleństw i nie było w nich nic o becz­kach kar­ta­czy, ra­czej można się do­pa­trzyć hi­sto­rii cho­rób we­ne­rycz­nych i su­ge­ro­wa­nia metod, które do nich pro­wa­dzą. Wokół był las, same drze­wa i żad­nej po­lan­ki. Mimo wszyst­ko spró­bo­wa­ła lą­do­wać. Obi­ja­jąc się o pnie, udało się po­sa­dzić la­ta­dło na pło­zach, cho­ciaż ste­ro­wa­nie od­by­wa­ło się tylko gu­zicz­ka­mi.

– Bie­giem! – krzyk­nę­ła Na­ta­sza i rzu­ci­ła się w pierw­szą więk­szą roz­pa­dli­nę mię­dzy drze­wa­mi.

Sonia, cią­gle trzy­ma­jąc różdż­kę w rę­kach, po­ło­ży­ła się obok.

– O co cho­dzi?

– To Małe Glo­rii!

– Co?

– Or­bi­tal­na ope­ra­cyj­na gło­wi­ca ter­mo­ją­dro­wa…

– Czyli dalej nie wi­dzia­łam me­te­ory­tu! A dla­cze­go Małe Glo­rii i dla­cze­go to tu leci – spy­ta­ła Sonia.

– Po­lu­ją na bab­cię – za­czę­ła Na­ta­sza. – Zwa­rio­wa­li! Ory­gi­nal­nie na­zy­wa­ła się „Glo­ria Regia”, co zna­czy „kró­lew­ska chwa­ła”. Potem zbu­do­wa­no coś więk­sze­go i…

– A dla­cze­go ktoś to na­zwał w tym za­po­mnia­nym ję­zy­ku księ­ży, skoro re­li­gia jest za­ka­za­na? – upie­ra­ła się Sonia. – Skąd w ogóle wiesz, że to nie me­te­oryt?

Na­ta­sza nie zdą­ży­ła od­po­wie­dzieć. Zo­ba­czy­ły błysk, na nie­zwy­kle krót­ki mo­ment roz­świe­tli­ło się całe niebo. Nie­któ­re suche ga­łąz­ki na czub­kach drzew za­czę­ły się palić.

– Za­tkaj uszy i otwórz usta – po­ra­dzi­ła Na­ta­sza.

Usły­sza­ły wy­buch, wiatr przy­giął drze­wa, suche ga­łąz­ki zga­sły zdmuch­nię­te, ale za­czę­ły spa­dać na zie­mię. Na szczę­ście były da­le­ko od miejsca wybuchu.

Sonia wsta­ła, trzy­ma­ła różdż­kę.

– Je­stem wolna – po­wie­dzia­ła.

– Gra­tu­la­cje! – Na­ta­szy zro­bi­ło się smut­no. – Bab­cia nie żyje.

– Je­stem je­dy­ną cza­row­ni­cą w ro­dzi­nie…

– Nie je­steś z ro­dzi­ny – wtrą­ci­ła Na­ta­sza, a Sonia się wście­kła.

– Teraz cię zbiję tak, że za­wsze bę­dziesz pa­mię­ta­ła, kto jest twoją panią, dziew­ko słu­żeb­na. Tyle lat…

Na­ta­sza pew­nie by się za­śmia­ła, ale teraz tylko wy­rwa­ła Soni różdż­kę i rzu­ci­ła na zie­mię. Uczen­ni­ca cza­row­ni­cy bez wa­ha­nia wy­pro­wa­dzi­ła cios pro­sto w twarz. Na­ta­sza po­czu­ła w ustach krew. Tre­ning woj­sko­wy obej­mo­wał ele­men­ty walki wręcz. Jed­nak Sonia pod­sta­wo­we chwy­ty pie­cho­ty znała. Wi­docz­nie z panem po­li­cjan­tem Mi­cha­iłem nie tylko ta­rza­ła się w po­ście­li i po sia­nie, ale coś in­ne­go rów­nież ćwi­czy­li w an­trak­tach. Sonia była sil­niej­sza, niż wy­da­wa­ło­by się, że po­win­na, pa­trząc na obwód jej rąk czy nóg. Do tego jesz­cze pró­bo­wa­ła się­gać prze­ciw­nicz­kę pa­zu­ra­mi. Pech Na­ta­szy po­le­gał na tym, że Sonia gó­ro­wa­ła wzro­stem i miała dłuż­sze ręce.

Po­de­szwy ma­ry­nar­skich butów były mięk­kie, za­pew­nia­ły dobrą przy­czep­ność na śli­skich, mo­krych po­kła­dach. Kop­nię­cia Na­ta­szy nie po­wo­do­wa­ły strasz­nych skut­ków. Sonia miała buty cza­row­ni­cy na drew­nia­nych ko­tur­nach i ob­ca­sach, lekko tylko za­bez­pie­czo­nych gumą, żeby nie prze­cie­ka­ły. Na­ta­sza naj­pierw usły­sza­ła trzask, potem po­czu­ła ból go­le­ni. Rzu­ca­jąc wszyst­ko na jedną szalę, od­bi­ła się z dru­giej nogi, sko­czy­ła na Sonię, żeby przejść do zwar­cia. Jak się można spo­dzie­wać, do­sta­ła po­tęż­ny cios w szczę­kę, ale oba­li­ła zbyt lekką uczen­ni­cę cza­row­ni­cy.

Sonia miała nie­wy­obra­żal­ną od­por­ność na ból. Szar­pa­nie za włosy nie ro­bi­ło na niej wra­że­nia, ani nawet ode­rwa­nie ucha. Na­ta­sza miała zła­ma­ną nogę, nos i strasz­ny ból nie­mal po­zba­wił ją przy­tom­no­ści. Soni udało się się­gnąć pa­zu­ra­mi i wy­dłu­bać oko. Na­ta­sza wie­dzia­ła, że wal­czą na śmierć i życie. Po­my­śla­ła, że to ko­niec. In­struk­tor mówił, że jeśli nie uda się wy­grać w ciągu mi­nu­ty, jest się tru­pem. Po­wta­rzał: „Nie je­ste­ście ko­man­do­sa­mi, ale me­dy­ka­mi”. Z każdą mi­nu­tą Na­ta­sza czuła, że coraz bar­dziej prze­gry­wa.

Nie da się prze­rwać, za późno, żeby pro­sić o łaskę. Sonia jest wolna, ale dla­cze­go, skoro nie zo­sta­ła wy­zwo­lo­na?

Na­ta­sza na chwi­lę ode­pchnę­ła prze­ciw­nicz­kę, wska­za­ła ją, strze­li­ła pal­ca­mi i po­wie­dzia­ła tonem babci: „Leżeć!”. Wy­plu­ła krew, po­ła­ma­ne frag­men­ty zębów i po­wtó­rzy­ła roz­kaz.

Sonia znie­ru­cho­mia­ła za­sko­czo­na. Le­ża­ła na ple­cach, trzy­ma­jąc ręce i nogi na ziemi. Pró­bo­wa­ła się ru­szyć i nie mogła. Na­ta­sza unio­sła się na zdro­wej nodze. Na­ma­ca­ła różdż­kę le­żą­cą na ziemi i wbiła prze­ciw­nicz­ce w oko, głę­bo­ko.

– Oko za oko – wy­sy­cza­ła. – Zdy­chaj! – Nie po­mo­gło.

Do­pie­ro kiedy Na­ta­sza wbiła bab­ci­ną różdż­kę w serce Soni, ta za­czę­ła umie­rać w kon­wul­sjach. Zwy­cię­stwo ozna­cza­ło życie, roz­luź­nie­nie na­pię­tych do gra­nic ner­wów do­pro­wa­dzi­ło do na­tych­mia­sto­wej utra­ty przy­tom­no­ści.

***

Mi­cha­ił Kra­sno­dar­ski pa­trzył na ekra­ny, które przed­sta­wia­ły burzę ognio­wą w lesie na ba­gnach. Znaj­do­wał się w cen­trum do­wo­dze­nia Grupą Armii Pan­cer­nych. Feld­mar­sza­łek Vlk spra­wiał wra­że­nie, że ledwo ma świa­do­mość tego, co się dzie­je wokół niego. Wszy­scy bez wa­ha­nia wy­ko­ny­wa­li jego roz­ka­zy, nawet jeśli cho­dzi­ło o atak ją­dro­wy na chat­kę Baby Jagi.

– Tak jest, wodzu.

– W celu, wodzu.

– Po­pra­wia­my, wodzu?

Nikt nawet nie za­py­tał, czy na pewno i czy ma to ja­ki­kol­wiek sens. Mi­cha­ił uświa­do­mił sobie, że straż­ni­cy wiej­scy po­zo­sta­wie­ni na ba­gnach nie mieli żad­nej szan­sy, żeby prze­żyć.

„Sonia ukra­dła służ­bo­we la­ta­dło? Jak ta suka po­le­cia­ła na wschód?”, myśli kłę­bi­ły mu się po gło­wie. „Klą­twa znik­nę­ła, kiedy Baba Jaga od­pa­ro­wa­ła? Co z Gre­tel?”.

Sę­dzi­wy mar­sza­łek po­drep­tał na sztyw­nych no­gach tłu­ma­czyć się z de­cy­zji. Do de­tek­ty­wa Kra­sno­dar­skie­go przy­cze­pił się major żan­dar­me­rii.

– Pan po­zwo­li, że przed­sta­wię za­rzu­ty: nie­udol­ność, nie­oby­czaj­ność i nad­uży­wa­nie sta­no­wi­ska. Nawet pań­skie służ­bo­we la­ta­dło zna­la­zło się poza gra­ni­ca­mi, naj­praw­do­po­dob­niej wy­ko­rzy­sty­wa­ne przez grupę prze­stęp­czą. Panna Gre­tel ofi­cjal­nie zło­ży­ła za­ża­le­nie o wy­ko­rzy­sta­nie jej roz­pacz­li­we­go w owym cza­sie po­ło­że­nia spo­łecz­ne­go i skła­da­nie obiet­nic bez po­kry­cia. Jej na­rze­czo­ny przy­łą­cza się, jako w pew­nym sen­sie po­szko­do­wa­ny. Po­dob­no twier­dził pan, że Baba Jaga zja­dła jej brata. Oboje są w Per­sji, ale przy­ja­dą na pro­ces. Panna Gre­tel z panem Fa­rza­dem, oczy­wi­ście.

– Ależ… – Kra­sno­dar­ski chciał za­cząć wy­ja­śniać, ale major prze­rwał mu unie­sie­niem ręki.

– Po de­gra­da­cji, pana spra­wą zaj­mie się jakiś sier­żant. Na razie jest pan ofi­ce­rem, tylko for­mal­nie rzecz bio­rąc, oczy­wi­ście.

***

Na­ta­sza ock­nę­ła się, ale ja­ki­kol­wiek ruch wy­da­wał się nie­moż­li­wy.

„Trze­ba być twar­dym, nie mięk­kim”, przy­po­mnia­ła sobie słowa babci.

Trzy­ma­jąc oko w dłoni, do­czoł­ga­ła się do la­ta­dła, ale nie mu­sia­ła wsia­dać, żeby za­uwa­żyć, że im­puls elek­tro­ma­gne­tycz­ny wy­bu­chu ją­dro­we­go wy­sma­żył całą elek­tro­ni­kę. Zo­sta­ły książ­ki i skrzyn­ka z fiol­ka­mi. Przez chwi­lę Na­ta­sza ża­ło­wa­ła, że zo­sta­wi­ła pa­kiet me­dycz­ny, ale chcia­ła wziąć tyle ksią­żek, ile mogła unieść. Te fiol­ki z bia­łym kor­kiem za­wie­ra­ły elik­si­ry prze­ciw­bó­lo­we. Przy­po­mnia­ła sobie, że w la­ta­dle jest też ap­tecz­ka.

– Jesz­cze nigdy nie wi­dzia­łam trupa – po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka.

– Nie je­stem tru­pem. – Na­ta­sza tak się zdzi­wi­ła, że mało nie wy­pu­ści­ła z ręki oka, które trzy­ma­ło się na samym ner­wie.

– Ale ona jest. – Dziew­czyn­ka wska­za­ła na Sonię, która le­ża­ła we krwi z różdż­ką wbitą w serce. – Za­bi­łaś ją?

– Tak, ale ona chcia­ła wcze­śniej zabić mnie – wy­ja­śni­ła Na­ta­sza i sobie uświa­do­mi­ła, jak to brzmi.

Żoł­nier­ka w mun­du­rze ob­ce­go pań­stwa, a obok leży miej­sco­wa dziew­czy­na z koł­kiem w sercu. W naj­bar­dziej praw­do­po­dob­nym sce­na­riu­szu naj­pierw wsa­dzą za mor­der­stwo, potem eks­tra­dy­cja i po­wie­szą za de­zer­cję.

– Po­trze­bu­jesz le­ka­rza, wezwę po­go­to­wie – po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka, ale Na­ta­sza to zi­gno­ro­wa­ła.

– Ile masz lat?

– Dzie­sięć – od­po­wie­dzia­ła.

„Ide­al­ny wiek na ofia­rę”, po­my­śla­ła Na­ta­sza. „Nie za stara“.

– Co tu ro­bisz sama? Je­steś sie­ro­tą?

– Nie, mama dzi­siaj póź­niej wraca z pracy, miesz­ka­my pod lasem. Co pi­jesz? – spy­ta­ła dziew­czyn­ka.

Na­ta­sza za­uwa­ży­ła, że cią­gle trzy­ma w dłoni fiol­kę po elik­si­rze prze­ciw­bó­lo­wym.

– Na wzmoc­nie­nie. Też chcesz?

– Czemu nie. – Dziew­czyn­ka po­de­szła bli­żej. – Tyle lek­cji nam za­da­ją.

Na­ta­sza wy­bra­ła fiol­kę z kor­kiem w ko­lo­rze fuk­sji – elik­sir po­słu­szeń­stwa. Trze­ba było od­cze­kać tylko chwi­lę.

– Przy­nieś mi ap­tecz­kę z la­ta­dła. Muszę zro­bić po­rzą­dek ze swoim okiem. Potem wezmę nogę w łupki. Po­mo­żesz mi?

– Oczy­wi­ście – od­po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka za­fa­scy­no­wa­na. – A co potem?

Dziew­czyn­ka nigdy wcze­śniej tak do­brze się nie czuła.

– A potem za­dbam o to, żebyś zo­sta­ła praw­dzi­wą sie­rot­ką i gdzieś tu zbu­du­je­my chat­kę na drze­wie. Za­bez­pie­czy­my, żeby nam obcy nie wleź­li. Bę­dziesz miała na imię Agniesz­ka.

– Agniesz­ka? – zdzi­wi­ła się dziew­czyn­ka. – Ale ja mam na imię Agniesz­ka.

„Co za zbieg oko­licz­no­ści!”, po­my­śla­ła Na­ta­sza.