Czerwony sznur

W karcz­mie był więk­szy tłum niż za­zwy­czaj. Ju­dy­ta zdję­ła kap­tur. Lu­dzie, nawet stali klien­ci, jak zwy­kle uda­wa­li, że jej nie znają i nie widzą. Czar­na pe­le­ry­na kryła krót­ką czer­wo­ną su­kien­kę, sto­sow­ną do za­wo­du. Nie za­sła­nia­ła butów na czte­ro­ca­lo­wej szpil­ce. Po­pa­trzy­ła na ludzi, bar­man dys­kret­nie się skło­nił i wska­zał wła­ści­wy sto­lik.

Jed­ne­go z dwóch męż­czyzn znała bar­dzo do­brze. Sam pan hra­bia sie­dział ubra­ny w sur­dut jak urzęd­nik. Pew­nie był in­co­gni­to. Ina­czej za­ło­żył­by frak i nie zdej­mo­wał pier­ście­nia.

– To za­szczyt, wiel­moż­ny panie… – Ju­dy­ta dy­gnę­ła, nie do­da­ła ty­tu­łu.

– Pan po­rucz­nik ma spra­wę do pani…

– Panny – po­pra­wi­ła jak zwy­czaj­ne­go urzęd­ni­ka mar­chii.

Po­rucz­nik był ubra­ny tak, że nie wy­róż­niał się z tłumu gości.

– Spra­wa jest de­li­kat­na – cią­gnął hra­bia – bo na razie mu­si­my utrzy­mać to w ta­jem­ni­cy. Pani… panna – po­pra­wił się – Ju­dy­ta jest naj­więk­szym przed­się­bior­cą na na­szej wy­spie – wy­ja­śnił. – Mu­si­my jej za­ufać.

– Wszy­scy już wie­dzą. – Ju­dy­ta uśmiech­nę­ła się kwa­śno. – Odkąd po­sta­wi­li­ście Obro­nę Te­ry­to­rial­ną w stan go­to­wo­ści, mamy ruch jak nigdy. Tu­ry­stów zza gra­ni­cy mniej, ale miej­sco­wi…

Po­rucz­nik zmełł prze­kleń­stwa w ustach, całą wią­zan­kę. Hra­bia zro­bił się czer­wo­ny na twa­rzy.

– To nie jest ta­jem­ni­ca, że bę­dzie­my się bro­nić – tłu­ma­czył. – Pan po­rucz­nik wy­ja­śni le­piej, o co cho­dzi.

– Dziew­czę­ta się już zbie­ra­ją. – Ju­dy­ta tłu­ma­czy­ła swoje przy­go­to­wa­nia. – Nawet klona chcę ode­słać na kon­ty­nent, to była moja naj­więk­sza in­we­sty­cja.

– W pani za­kła­dzie… – za­czął po­rucz­nik.

– Pen­sjo­na­cie – po­pra­wi­ła go Ju­dy­ta.

– Jesz­cze raz mi prze­rwiesz, a strze­lę w pysk, dziw­ko!

– Takie usłu­gi też mamy w cen­ni­ku…

– Co podać? – wtrą­cił się bar­man. – Wła­ści­wie tu jest sa­mo­ob­słu­ga, ale pa­no­wie nie piją i to się rzuca w oczy. Dla dobra…

– Dla panów co­kol­wiek – za­pro­po­no­wa­ła Ju­dy­ta – dla mnie to, co zwy­kle.

– Pan po­rucz­nik tro­chę się miar­ku­je – po­ra­dził hra­bia, kiedy bar­man się od­da­lił. – Panna jest przed­się­bior­cą, więc oby­wa­te­lem pierw­szej ka­te­go­rii.

– Oby­wa­tel­ką!

– W pani pen­sjo­na­cie zo­sta­nie za­in­sta­lo­wa­ny sztab. Pani za­da­niem bę­dzie utrzy­mać ten fakt w ta­jem­ni­cy. – Po­rucz­nik do­koń­czył. – Wszyst­kim ma się wy­da­wać, że tam jest dalej bur­del, tylko tym razem woj­sko­wy…

– Nikt nie za­uwa­ży róż­ni­cy! – stwier­dził hra­bia. – U panny Ju­dy­ty jest wzo­ro­wy po­rzą­dek. Gdy wi­dzia­łem wasz sztab…

– Wiel­moż­ne­go pana hra­bie­go też pro­szę o miar­ko­wa­nie się! Mó­wi­my o po­waż­nych spra­wach. – Cała fi­zjo­no­mia po­rucz­ni­ka wy­ra­ża­ła żal. – To wojna!

– Je­stem tu in­co­gni­to – przy­po­mniał hra­bia.

– A jeśli się nie zgo­dzę, bo wła­sność pry­wat­na? – Ju­dy­ta spró­bo­wa­ła się wtrą­cić.

– To przy­po­mnę o kre­dy­cie, jaki panna do­sta­ła z mar­chii. Pro­szę to po­trak­to­wać jako szan­sę na pewny do­chód. Za znisz­cze­nia też płacą!

Cel obec­no­ści hra­bie­go stał się jasny – mały szan­taż eko­no­micz­ny.

„A więc wojna”, po­my­śla­ła, że spo­dzie­wa­ją się tutaj ataku. „Tutaj? Nie­moż­li­we!”

Nie umia­ła w to uwie­rzyć. Po­dej­rze­wa­ła, że chcą ją oszu­kać i wy­ko­rzy­stać. Przy­bra­ła na­iw­ny wyraz twa­rzy.

– Obro­ni­cie się? – spy­ta­ła, kiedy bar­man przy­no­sił na­po­je.

– Po to tu są – stwier­dził hra­bia.

– Obro­na te­ry­to­rial­na wy­da­je się nie­złom­na. – Po­rucz­nik skrzy­wił się, kosz­tu­jąc pierw­szy łyk. – Bry­ga­da Verde! Duma pana hra­bie­go. – Pró­bo­wał uda­wać, że nie kpi.

– A co, jeśli zo­sta­wi­cie mi gruzy i bę­dzie tu Re­pu­bli­ka? – spy­ta­ła szep­tem Ju­dy­ta, brzmia­ło po­waż­nie.

– To się na­zy­wa de­fe­tyzm! – Hra­bia z po­rucz­ni­kiem po­wie­dzie­li chó­rem, tro­chę za gło­śno.

Lu­dzie z są­sied­nich sto­li­ków od­wró­ci­li głowy. Po­rucz­nik dał znać, że to ko­niec roz­mo­wy. Ju­dy­ta po­że­gna­ła się i wy­szła pierw­sza. Jej wła­sne la­ta­dło klasy 500 cze­ka­ło przed karcz­mą. Wnę­trze go­ściom z za­gra­ni­cy miało przy­po­mi­nać li­mu­zy­nę. Było prze­ro­bio­ne w środ­ku z osten­ta­cyj­nym luk­su­sem. Wsia­dła, roz­par­ła się na sie­dze­niu pi­lo­ta.

La­ta­dło klasy 500 wy­ma­ga­ło dwóch pi­lo­tów, bo nie lą­do­wa­ło au­to­ma­tycz­nie, więc gdyby kie­ru­ją­cy za­słabł, po wy­czer­pa­niu ener­gii ma­szy­na mogła się zwa­lić komuś na głowę. Na szczę­ście miało przy­cisk awa­ryj­ny. Ju­dy­ta pac­nę­ła go, roz­legł się dźwięk po­twier­dze­nia wej­ścia w tryb jed­ne­go pi­lo­ta. Wy­star­to­wa­ła, wpro­wa­dzi­ła lo­ka­li­za­cję pen­sjo­na­tu.

„A więc wojna”, po­my­śla­ła, od­kła­da­jąc na sie­dze­nie obok pe­le­ryn­kę i pasek od su­kien­ki. „Nie tak miało być”.

Po­ło­ży­ła się, żeby się prze­spać te kil­ka­na­ście minut.

 

Pen­sjo­nat

 

Wojna trwa­ła długo, już kilka ty­go­dni. Nie tak miało być. Ju­dy­ta spo­dzie­wa­ła się, że to się skoń­czy w kilka dni, jeśli nie w parę go­dzin.

Wy­szła przed domek ubra­na jak zwy­kle, w czer­wo­nej su­kien­ce i bu­tach na czte­ro­ca­lo­wym ob­ca­sie. Nad mo­rzem za­wró­cił z grzmo­tem klucz my­śliw­ców Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa. Ten typ sa­mo­lo­tu na­zy­wał się Wrona, tego ją woj­sko­wi na­uczy­li.

„Nasze my­śliw­ce, więc dzi­siaj mamy pa­no­wa­nie w po­wie­trzu”, po­my­śla­ła, pa­trząc na od­da­la­ją­ce się sa­mo­lo­ty. „Bę­dzie co jeść, może i jutro też. Dziew­czy­ny mą­drze zro­bi­ły, że stąd ucie­kły, one miały dokąd. A ja nie mam nic, tylko ten bur­del, par­don pen­sjo­nat. Zresz­tą – jakie one nasze, te my­śliw­ce, one kró­lew­skie”.

Całą żyw­ność na wyspę do­star­cza­no teraz wy­łącz­nie drogą po­wietrz­ną. Ceny sza­la­ły. Ry­ba­cy nie co­dzien­nie od­wa­ża­li się wy­pły­wać na połów, a tu nie rosło nic ja­dal­ne­go oprócz palm ko­ko­so­wych, ale było po se­zo­nie.

Woj­sko­wi niby pła­ci­li za wszyst­ko, ale cał­kiem nie tak jak na­le­ży, bo z ta­ry­fi­ka­to­ra, bez żad­nej ela­stycz­no­ści. Miała ich tak dość, że bra­ko­wa­ło jej prze­kleństw.

„Niech za­bie­ra­ją się stąd z tą całą wojną! Nie mo­gli­by się bić gdzie in­dziej?”

Co­dzien­nie bar­dziej nie­na­wi­dzi­ła cze­goś, co kie­dyś na­zy­wa­ła­by oj­czy­zną. Zwłasz­cza że Zjed­no­czo­ne Kró­le­stwo prze­gry­wa­ło.

Imię sama sobie wy­bra­ła jako pseu­do­nim „ar­ty­stycz­ny” tuż przed tym, kiedy tu przy­by­ła. Nie lu­bi­ła słowa mar­chia – brzmia­ło ni­czym „kra­niec świa­ta, gdzie wrony za­wra­ca­ją, a psy du­pa­mi szcze­ka­ją”.

Pen­sjo­nat Ju­dy­ty ofe­ro­wał za­kwa­te­ro­wa­nie, wy­ży­wie­nie i licz­ne usłu­gi do­dat­ko­we. Naj­waż­niej­szą z nich było „pom­po­wa­nie dumy Achil­le­sa”. Tego nie umie­ści­ła w cen­ni­ku, bo stan­dar­do­wo każdy klient, nie­za­leż­nie od płci i gu­stów, musiał się po­czuć jak pół­bóg.

Przed wej­ściem ka­za­ła po­wie­sić czaj­nik. Ofi­cjal­nie cho­dzi­ło o dobrą her­ba­tę, lecz klien­ci do­sko­na­le do­my­śla­li się, o co cho­dzi. I do­brze! Wzdłuż alej­ki kwi­tły na czer­wo­no krze­wy. Przy kie­li­chach uwi­ja­ły się owady, ale przede wszyst­kim ko­li­bry.

„Nie płacą, a piją”, za­śmia­ła się w my­ślach.

Alej­ka, za­zwy­czaj per­fek­cyj­nie wy­sprzą­ta­na przez dziew­czę­ta, teraz była pełna za­schnię­te­go pia­sku i błota na­nie­sio­ne­go bu­ta­mi i ko­ła­mi.

 

Hek­tor

 

„Hek­tor. Hek­tor! Co za idio­tycz­ne imię.” Ro­dzi­ce wy­bra­li mu takie.

Wy­obra­ża­li sobie, że ich mały synek wy­ra­sta na zna­ne­go ak­to­ra, tak ma­rzy­ła mama. Cho­ciaż na in­te­lek­tu­ali­stę, tak z kolei fan­ta­zjo­wał tata.

Nie udało się, za bar­dzo lubił walić w mordę ta­kich, co się sta­wia­ją. Takie hobby tro­chę prze­szka­dza­ło w cy­wil­nym życiu. Po­ma­ga­ło za to w kon­tak­tach z dziew­czę­ta­mi. Unwer­sy­tec­ki psy­cho­log wpi­sał mu w cha­rak­te­ry­sty­kę „nad­po­bu­dli­wy”. Na tle wy­ra­fi­no­wa­nych i de­li­kat­nych ko­le­gów wy­róż­nia­ł się spon­ta­nicz­no­ścią.

Trans­port in­dy­wi­du­al­ny w Re­pu­bli­ce zde­cy­do­wa­nie wy­cho­dził z mody, szcze­gól­nie w du­żych mia­stach. Wie­czo­ra­mi w ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej by­wa­ło tłocz­no, przy­da­rzy­ła się awan­tu­ra. Jakiś facet ob­ra­ził Hek­to­ra. Taki ko­gu­cik, a oka­za­ło się, że ma bar­dzo de­li­kat­ne kości szczę­ki. Udało się do­ga­dać z pro­ku­ra­to­rem, żeby nie iść do wię­zie­nia. Plu­ton zwia­du Pie­cho­ty Mor­skiej Re­pu­bli­ki wy­da­wał mu się do­brym miej­scem do pracy i nauki, lep­szym niż cy­wil­ne stu­dia.

Wszyst­ko w życiu szło do­brze, do­pó­ki roz­ka­zem nie skie­ro­wa­no ich na tę za­po­mnia­ną przez Boga i kul­tu­ral­nych ludzi wy­sep­kę. Przy piasz­czy­stej plaży rosły palmy ko­ko­so­we, dalej były domy i pen­sjo­na­ty. W środ­ku wyspy były wio­ski, mia­stecz­ka i nawet jedno miało bruk na cen­tral­nym placu. Hek­tor za­sta­na­wiał się z czego ci lu­dzie żyją, jeśli nie ma tu­ry­stów.

Dla plu­to­nu wy­szko­lo­nych zwia­dow­ców za­da­nie nie wy­glą­da­ło na trud­ne. Można nawet po­wie­dzieć, że tu­ry­stycz­ne. Wie­czo­rem wy­lą­do­wa­li, ukry­li ło­dzie, mieli po­zwie­dzać i przed świ­tem dys­kret­nie się od­da­lić.

Cho­dzi­ło o na­mie­rze­nie punk­tu do­wo­dze­nia, a może nawet szta­bu. Wy­wiad się upie­rał, że gdzieś tu musi być. Wszyst­ko za­czę­ło iść źle. Od sa­me­go lą­do­wa­nia tro­pił ich od­dział Obro­ny Te­ry­to­rial­nej. Wpraw­dzie to eme­ry­ci, ale miej­sco­wi. Z ca­łe­go plu­to­nu Hek­to­ra zo­sta­ło trzech zwia­dow­ców. Tro­chę im za­ję­ło i sporo kosz­to­wa­ło, zanim się zo­rien­to­wa­li, że muszą wy­łą­czyć wszyst­ko, co elek­tro­nicz­ne i co­kol­wiek na­da­je. Kilku z nich zgi­nę­ło tylko przez to, że pró­bo­wa­li pro­sić o wspar­cie. Tech­no­lo­gia sto­so­wa­na w Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie była po pro­stu na tyle inna niż ta w Re­pu­bli­ce, że dało się zro­bić de­tek­tor. Nikt Hek­to­ro­wi tego nie prze­ka­zał. Cie­ka­we, czy błąd wy­wiadu, czy tylko non­sza­lan­cja do­wódz­twa?

Miej­sco­wi z Obro­ny Te­ry­to­rial­nej tro­pi­li zwia­dow­ców Re­pu­bli­ki po śla­dach na pia­sku i w ete­rze. Ro­bo­tę wy­kań­czał de­sant.

Całą noc Hek­tor mógł ob­ser­wo­wać bez­za­ło­go­we trans­por­tow­ce wroga z do­sta­wa­mi, włą­cza­ły świa­tła tuż przed lą­do­wa­niem. Prze­lot klu­cza my­śliw­ców przed po­łu­dniem nie po­zo­sta­wiał wąt­pli­wo­ści. Re­pu­bli­ka stra­ci­ła pa­no­wa­nie w po­wie­trzu, więc zni­kąd nie było ra­tun­ku, a przy­naj­mniej ory­gi­nal­ny plan stał się nie­moż­li­wy do zre­ali­zo­wa­nia. Teraz już nie­dłu­go Hek­tor zo­sta­nie po­trak­to­wa­ny ni­czym ten mi­tycz­ny, któ­re­go zwło­ki Achil­les za ry­dwa­nem wlókł wokół murów Troi. To sobie kie­dyś prze­czy­tał. Ro­dzi­ce ka­za­li. Teraz mu to wspo­mnie­nie lek­tu­ry prze­szka­dza­ło. Nic dziw­ne­go – słowo „li­te­rat” w Pie­cho­cie Mor­skiej Re­pu­bli­ki było tylko tro­chę mniej obe­lży­we niż „in­te­lek­tu­ali­sta”.

Wi­dział czte­rech ban­dy­tów z De­san­tu Floty Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa. Z kabur przy­tro­czo­nych do uda zwi­sa­ły im mio­ta­cze jo­no­we. Hek­tor nie znał tej broni. W Re­pu­bli­ce nie było mio­ta­czy jo­no­wych nawet na strzel­ni­cy. Uwa­ża­no tę broń za nie­prak­tycz­ne dzi­wac­two. Hek­to­ra uczo­no po­gar­dy do tej broni, ale żywił do niej za­wo­do­we za­in­te­re­so­wa­nie.

Każdy z de­san­tu miał u pasa nóż o sze­ro­kiej klin­dze. Hek­tor nie­omal wi­dział, jak ostrza roz­chla­stu­ją jeń­ców w akcie zbrod­ni wo­jen­nych. Po­dob­no uczo­no ich walki wręcz, od kiedy koń­czy­li pięć lat. Coś jak w Spar­cie.

Gdyby tak zdo­być cy­wil­ne ubra­nia, naj­le­piej miej­sco­we! Nazwa pen­sjo­na­tu „Go­ści­na u Ju­dy­ty” nie po­zo­sta­wia­ła wiele miej­sca do in­ter­pre­ta­cji. I jesz­cze ten czaj­nik nad bramą.

Byle prze­trwać do wie­czo­ra. To może nie być łatwe, bo jeden z tro­pią­cych ich dziad­ków z Obro­ny Te­ry­to­rial­nej za­brał ze sobą nawet psa. Wpraw­dzie kun­de­lek po­stu­ry i roz­mia­ru mal­tań­czy­ka, ale tak samo miej­sco­wy, jak i jego pan. Hek­tor miał już tylko na­dzie­ję, że pies stra­ci ślad w mie­ście. Sły­chać było we­so­łe po­szcze­ki­wa­nie coraz bli­żej. Wy­glą­dało, że nie stra­cił.

We trzech sie­dzie­li ukry­ci w piw­ni­cy roz­bi­te­go po­ci­skiem skle­pu i wy­da­wa­ło im się, że nie są wi­docz­ni. Fun­da­ment ob­ró­co­ne­go w gruzy domu oka­zał się jed­nak za­ska­ku­ją­co do­brym punk­tem ob­ser­wa­cyj­nym.

„O, jest i pro­sty­tut­ka”, Hek­tor spo­strzegł młodą ko­bie­tę w czer­wo­nej su­kien­ce, z kunsz­tow­ną fry­zu­rą i w bar­dzo wy­so­kich szpil­kach. „Ra­czej nie była żoną ry­ba­ka”.

Wy­szła z pen­sjo­na­tu.

„Cie­ka­we, czy to sama Ju­dy­ta?”, za­sta­no­wił się.

Hek­tor miał na szko­le­niu, że w Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie wszyst­ko wy­glą­da tak, żeby nie bu­dzić wąt­pli­wo­ści. Nim Hek­tor się tu zna­lazł, czę­sto pró­bo­wał sobie wy­obra­zić, jak musi wy­glą­dać kraj, gdzie do­słow­ność wali po oczach bez ostrze­że­nia.

– Pa­no­wie żoł­nie­rze! – po­wie­dzia­ła do nich, ale sta­nę­ła tak, żeby nikt inny nie sły­szał. Każ­de­mu, kto pa­trzył z boku, po­win­no się wy­da­wać, że roz­ma­wia przez ko­mu­ni­ka­tor, który wy­cią­gnę­ła z to­reb­ki. – Za chwi­lę was znaj­dą ci z tym psem. Przez bramę do mnie nie przej­dzie­cie, bo warta. Po­ka­żę wam wyrwę w pło­cie, spójrz­cie tu za mną, za tym krza­kiem.

Rze­czy­wi­ście, kunsz­tow­nie wy­ko­na­na brama prze­cho­dzi­ła w nie mniej ar­ty­stycz­ny płot, ale dalej była siat­ka i to wy­ko­na­na dosyć pro­wi­zo­rycz­nie.

Żaden z żoł­nie­rzy Hek­to­ra się nie ode­zwał. Trzy­ma­li ręce na broni, go­to­wi wal­czyć. Świa­do­mość, że byle dziw­ka od­kry­ła ich kry­jów­kę w piw­ni­cy, prze­ra­ża­ła.

„No tak, pies nie ma szans”, po­my­ślał, bo od za­pa­chu per­fum nawet lu­dziom się mogło za­krę­cić w gło­wie.

Ko­bie­ta w czer­wo­nej su­kien­ce prze­szła przez bramę, uśmiech­nę­ła się do żoł­nie­rzy. Nie za­sa­lu­to­wa­li, ale rzu­ci­li ja­kieś słowa na przy­wi­ta­nie. Ru­szy­ła wzdłuż płotu, sta­nę­ła koło ozdob­ne­go, kwit­ną­ce­go krza­ka. Po­ka­za­ła spoj­rze­niem miej­sce, przez które da­ło­by się przejść.

Wła­śnie coś lą­do­wa­ło przed bramą. Za­fa­lo­wa­ły siat­ki i ekra­ny ma­sku­ją­ce.

„Teraz, albo nigdy”, po­my­ślał Hek­tor i ge­stem wydał roz­kaz: „za mną!”.

Od­dział wy­ko­rzy­stał tę chwi­lę od­wró­ce­nia uwagi, żeby prze­sko­czyć do wska­za­nej dziu­ry za krza­kiem. Chyba się udało, bo przy­naj­mniej nikt w ich kie­run­ku nie strze­lał.

– O! Pa­no­wie wro­go­wie! – po­wie­dzia­ła nie­zbyt gło­śno, ale z in­to­na­cją bar­dziej pa­su­ją­cą do „dro­dzy przy­ja­cie­le”.

Cze­ka­ła na nich. Po­win­ni się oba­wiać, to mogła być pu­łap­ka. Jed­nak nie mieli in­ne­go wyj­ścia.

– Ju­dy­ta? – spy­tał szep­tem Hek­tor.

– Tak wy­szło. – Nie za­trze­po­ta­ła rzę­sa­mi, choć za­zwy­czaj ro­bi­ła to już od­ru­cho­wo.

Zdała sobie spra­wę, jak bar­dzo wła­śnie ry­zy­ku­je życie. Jed­nak nagle to wszyst­ko do­oko­ła – cała ta głu­pia wojna, czoł­gi, dzia­ła i sa­mo­lo­ty – wy­da­ło się jej abs­trak­cyj­ne i za­czę­ło ją śmie­szyć. Tylko śmierć jest praw­dzi­wa.

– A pan? – spy­ta­ła go o imię w naj­prost­szy spo­sób. – Jak się pan na­zy­wa?

– U nas nie ma „pan”, je­ste­śmy równi. – Zdał sobie spra­wę, jakie głu­po­ty gada. – Hek­tor, po­rucz­nik, roz­po­zna­nie…

– Pro­szę za mną, mam tu domek, bo mi się cały sztab wpro­wa­dził do pen­sjo­na­tu – prze­rwa­ła mu.

Popro­wa­dzi­ła ich po ogro­dzie, klu­cząc, wie­dzia­ła, co chce omi­nąć. Tra­fi­li do nie­wiel­kiej drew­nia­nej ko­mór­ki na ty­łach pen­sjo­na­tu.

– Jak ci się żyje w tych cięż­kich cza­sach? – Ni stąd, ni zowąd spy­tał drugi z żoł­nie­rzy.

Ju­dy­ta już wy­my­śli­ła ką­śli­wą od­po­wiedź, ale nie zdą­ży­ła powiedzieć.

– Dla­cze­go to ro­bisz? – spy­tał Hek­tor, tro­chę z obo­wiąz­ku, ale bar­dziej z cie­ka­wo­ści. – Dla­cze­go chcesz nas ura­to­wać?

Miał na­dzie­ję na powód choć tro­chę oso­bi­sty. Opo­wie­dzia­ła o tym, że od dzie­ciń­stwa lu­bi­ła oglą­dać filmy z Re­pu­bli­ki. Mimo em­bar­ga i sank­cji prze­my­ca­no je ma­so­wo wszyst­ki­mi ka­na­ła­mi. W Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie to nie było nie­le­gal­ne. Doj­rza­ła, stra­ci­ła złu­dze­nia, ale cały czas miała prze­ko­na­nie, że „wro­go­wie” nie mogą być gorsi, niż „nasi”. Nie umiała zapomnieć ani wybaczyć jak kiedyś została potraktowana „w imie­niu ich kró­lew­skich mości”.

***

W swoim domku, ra­czej ko­mór­ce, nie miała kuch­ni, tylko sy­pial­nię, umy­wal­kę i ubi­ka­cję, wszyst­ko w jed­nym po­ko­ju. Od kiedy wpro­wa­dził się sztab pułku, ku­char­ka prze­sta­ła się po­ja­wiać w pracy.

Do­sta­wy żyw­no­ści nie za­wsze do­cho­dzi­ły, a wła­ści­wie nie do­la­ty­wa­ły. Ju­dy­ta teraz mu­sia­ła pła­cić – zgod­nie z woj­sko­wym ta­ry­fi­ka­to­rem – za je­dze­nie ze swo­jej wła­snej kuch­ni.

– Dla­cze­go nie dacie na­szej go­spo­dy­ni jeść bez ko­lej­ki? – spy­tał po­iry­to­wa­ny puł­kow­nik w wy­mię­tym mun­du­rze de­san­tu kró­lew­skiej floty. – Niech bie­rze żar­cie i się nie kręci. Jak ktoś jej bę­dzie po­trze­bo­wał, to za­wo­ła.

Po­pa­trzył uważ­nie na to, ile wzię­ła.

„Jak się tyle je­dze­nia mie­ści w ta­kiej chu­dzi­nie?”, za­sta­na­wiał się do­wód­ca pułku. „To jed­nak musi być cięż­ka fi­zycz­na praca”.

Jego mina zdra­dza­ła, o czym po­my­ślał, pa­trząc na opię­te su­kien­ką ciało, zni­ka­ją­ce w drzwiach.

***

– Po­bud­ka – Ju­dy­ta trą­ci­ła Hek­to­ra, śpią­ce­go w jej łóżku. Po­zo­sta­li dwaj le­że­li jak po­rż­nię­ci na pod­ło­dze, jakby już do­padł ich jeden ze zbi­rów z de­san­tu kró­lew­skiej floty.

Przy­po­mnia­ła sobie re­kla­mę, która przy­szła na jej ko­mu­ni­ka­tor, jesz­cze zanim po­ja­wił się tu sztab. Do­bra­na in­dy­wi­du­al­nie:

„I ty się mo­żesz przy­słu­żyć Kró­lo­wi. Za każ­de­go za­bi­te­go żoł­nie­rza wroga, do­sta­niesz order i do­da­tek do eme­ry­tu­ry”.

Na ob­raz­ku był ofi­cer, przy­pi­na­ją­cy srebr­ne kółko do pod­sta­rza­łej ta­kiej jed­nej w czer­wo­nej su­kien­ce.

Ju­dy­ta po­pa­trzy­ła na żoł­nie­rzy Re­pu­bli­ki. Po­my­śla­ła, że by­ło­by trzech. Nie, Hek­tor już nie spał.

– Bierz­cie żar­cie i na górę – po­le­ci­ła. – Po­ka­żę wam, jak się roz­kła­da pod­su­fit­kę. Tam po­win­na być izo­la­cja ter­micz­na, ale jesz­cze nie za­ro­bi­łam…

Hek­tor pró­bo­wał trzy­mać fason. Ro­dzi­ce ka­za­li mu kie­dyś prze­czy­tać coś o an­giel­skich dżen­tel­me­nach z za­mierz­chłej prze­szło­ści i ich nie­na­gan­nych ma­nie­rach wobec dam. Hek­tor całym wy­sił­kiem umy­sło­wym sta­rał się przy­po­mnieć sobie, co na temat pro­wa­dze­nia z klasą luź­nej roz­mo­wy usi­ło­wa­li wpoić mu w domu.

– Kró­lo­wa nosi czer­wo­ną su­kien­kę. Ty też. Skąd wie­cie, która jest która? – Hek­to­ro­wi się wzię­ło chyba na dow­cip.

Ju­dy­ta nie miała ocho­ty na flirt.

– Moja jest w ko­lo­rze cy­no­bru, a kró­lo­wej kar­ma­zy­nu, są zu­peł­nie różne. Nie da się po­my­lić – wy­ja­śni­ła po­waż­nie tonem, jakim się mówi o rze­czach oczy­wi­stych.

– Do­brze, kró­lo­wo – wtrą­cił się zwia­dow­ca z in­ży­nier­skim za­cię­ciem, który już koń­czył roz­kła­dać pod­su­fit­kę na tyle, żeby mogli tam się wci­snąć.

Hek­tor nie mógł za­snąć. Wy­da­wa­ło mu się, że sły­szy tych, któ­rzy prze­trzą­sa­ją ogród w oko­li­cy pen­sjo­na­tu w po­szu­ki­wa­niu zwia­dow­ców Re­pu­bli­ki. Szu­ka­ją ich! Jego pod­ko­mend­ni spali głę­bo­ko. On czuł za­pach per­fum Ju­dy­ty, zmie­sza­nych z czymś jesz­cze. Gdyby miał pie­nią­dze, to ku­pił­by z nią noc. Po­znał­by kunszt kur­ty­zan ze Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa, o któ­rym tyle mó­wi­li chłop­cy w Re­pu­bli­ce. Przy­po­mniał sobie, że ko­bie­ty skrzyw­dzo­ne pro­sty­tu­cją nie­na­wi­dzą seksu. Tak go uczo­no w szko­le. Nie chciał w to wie­rzyć. Miał wtedy pięt­na­ście lat. Ale może po­wi­nien? Mu­sia­ła mieć jakiś powód, żeby im po­ma­gać. Cie­ka­we, czy była wy­ste­ry­li­zo­wa­na? Po­dob­no im to czę­sto robią. Ale mie­li­by ślicz­ne dzie­ci, jeśli nie…

Kiedy Hek­tor wresz­cie za­padł w sen, śnił, że w po­dzię­ce za ura­to­wa­nie życia robi jej mi­ne­tę, a ona jęczy z roz­ko­szy. Spał głę­bo­ko, do­brze cho­ciaż, że nie chra­pał. Obu­dził go pod­ko­mend­ny szturch­nię­ciem i ge­stem za­su­ge­ro­wał ciszę. Słoń­ce jesz­cze nie wsta­ło, ale przez szcze­li­ny wpa­da­ło włą­czo­ne świa­tło.

Ju­dy­tę obu­dzi­li żoł­nie­rze, nie wa­le­niem w drzwi, tylko po pro­stu wy­cią­gnę­li ją nagą z łóżka. Po­rwa­ła szla­fro­czek i po­spie­sze­nie okry­ła nim ciało. Było trzech typów z Obro­ny Te­ry­to­rial­nej. Jeden miał w ręku czuj­nik. W ogro­dzie stało ko­lej­nych dwóch i jesz­cze czte­rech z de­san­tu, z ochro­ny szta­bu, pa­mię­ta­ła ich, niby swoi.

– Śmier­dzi tu męż­czy­zna­mi – po­ka­zał jej ekra­nik. – Wy­kry­wa trzech do pię­ciu!

– Jak­bym była ry­bacz­ką, to pew­nie śmier­dzia­ło­by ry­ba­mi…

– Znaj­dzie­my ich! – Nie roz­śmie­szy­ła go.

Za to de­san­tow­cy re­cho­ta­li, pa­trząc, jak te­ry­to­rial­si pró­bo­wa­li szu­kać trzech męż­czyzn w ta­kiej ko­mór­ce. No nie ma! Niech jesz­cze pod pod­ło­gę zaj­rzą. Trzech do pię­ciu! Ten elek­tro­nos jest zbyt czuły i tyle.

Wresz­cie sobie po­szli, de­san­tow­cy wciąż mieli ubaw, że niby te­ry­to­rial­si myślą, że w Re­pu­bli­ce wy­ho­do­wa­no kra­sno­lud­ki i pię­ciu się mie­ści w dam­skiej to­reb­ce. Technologia projektowania ludzkich klonów jeszcze tak daleko nie poszła.

***

– Czy ty za­wsze? – spy­tał od­waż­nie ten zwia­dow­ca z in­ży­nier­skim za­cię­ciem.

Pierw­szy zszedł z kry­jów­ki na pod­su­fit­ce. Było już rano.

– Nie, stu­dio­wa­łam me­dy­cy­nę, a w ogóle to „dzień dobry” – od­po­wie­dzia­ła Ju­dy­ta, nie po­zwo­li­ła mu do­koń­czyć, zro­zu­mia­ła. Wszy­scy o to py­ta­li rano.

– Dzień dobry, wiel­moż­nej pani. – Skło­nił się.

– Potem ro­dzi­ce zgi­nę­li, zostali aresztowani – wy­ja­śni­ła, nie chcia­ła wcho­dzić w szcze­gó­ły – i mu­sia­łam sobie ra­dzić. Byłam też uka­ra­na chło­stą…

– Za co?

– Za nie­rząd – od­po­wie­dzia­ła szyb­ko, ale zo­ba­czy­ła, że żoł­nierz nie ro­zu­mie. – Za pro­sty­tu­cję bez li­cen­cji.

– Na go­la­sa? – do­py­tał się, Ju­dy­ta tylko prze­wró­ci­ła ocza­mi.

– W Re­pu­bli­ce – obie­cał Hek­tor – zo­sta­niesz uzna­na za ofia­rę prze­śla­do­wań, bę­dziesz miała psy­cho­te­ra­pię i rentę, pew­nie do­ży­wot­nią. Nikt nie uwie­rzy, że mo­głaś robić to, co ro­bisz, do­bro­wol­nie.

„A jak?”, po­my­śla­ła, ale od­po­wie­dzia­ła:

– Żeby nie umrzeć z głodu.

– No wła­śnie, pod groź­bą śmier­ci – po­twier­dził Hek­tor i po­czuł się przez chwi­lę wy­baw­cą. – U nas w Re­pu­bli­ce trosz­czy­my się o ludzi.

Ju­dy­ta po­my­śla­ła, że jeśli nie bę­dzie mu­sia­ła za­spa­ka­jać ni­czy­ich po­trzeb, ale ktoś bę­dzie za­spa­ka­jał jej, to tylko le­piej. Jed­nak po­trak­to­wa­ła to jako oszu­stwo, w które tylko bar­dzo chcia­ła uwie­rzyć, ale jakoś nie mogła. W życiu nie ma i nie może być nic za darmo.

Na razie po­szła do pen­sjo­na­tu zo­ba­czyć, czy znowu cze­goś nie znisz­czy­li. Miała obie­ca­ne, że za każdą rysę na pod­ło­dze do­sta­nie od­szko­do­wa­nie.

Zjed­no­czo­ne Kró­le­stwo coraz rza­dziej było w sta­nie wy­wal­czyć pa­no­wa­nie w po­wie­trzu, żeby do­star­czyć za­opa­trze­nie. Już nie­dłu­go, a będą mu­sie­li jeść suchy pro­wiant, wy­łącz­nie. Tfu!

– Mó­wisz, że tu jest sztab? – spy­tał Hek­tor, gdy Ju­dy­ta już wró­ci­ła ze śnia­da­niem.

– Tak – od­po­wie­dzia­ła. – Tak mówią, puł­kow­nik…

– A da się stąd jakoś wyjść? Nadać ko­mu­ni­kat?

– Nada­wać nie radzę. Mają coś ta­kie­go, że będą wie­dzieć. W ogro­dzie bli­żej plaży mają rurę. Da się wejść i wyjść w morzu, za rafą – wy­ja­śni­ła Ju­dy­ta. – Mo­że­cie uciec. Tam wsia­da­ją do łódki pod­wod­nej…

– Orka? – fa­cho­wo spy­tał drugi.

– Mówią, że wie­lo­ryb…

– No to Orka – zgo­dził się Hek­tor. – A skąd wiesz, że tam nie ma żad­nych pu­ła­pek, zam­ków, drzwi na kod …

– Nie wiem – żach­nę­ła się Ju­dy­ta. – Kie­dyś były, ale to prze­szka­dza­ło i zdję­li, tak mó­wi­li.

Ju­dy­ta na­słu­cha­ła się ostat­nio żoł­nier­skich opo­wie­ści. Miała pła­co­ne za go­dzi­nę, tak samo, jak psy­cho­te­ra­peu­ta, a nie za „dzie­ło”. Cza­sa­mi i za noc, nie­za­leż­nie od na­kła­du pracy, ale za­wsze było przy tym dużo ga­da­nia. Na­uczy­ła się od­róż­niać praw­dę od opo­wie­ści, przy­naj­mniej u żoł­nie­rzy kró­lew­skich. Ci tutaj z Re­pu­bli­ki mó­wi­li takie rze­czy, że się nie mie­ści­ło w gło­wie.

– Jak się za­cznie, to po­wieś na bra­mie ten czer­wo­ny sznur – Hek­tor wska­zał na jej pasek do su­kien­ki. – Nasi żoł­nie­rze będą wie­dzie­li, żeby omi­jać ten dom.

– Do­brze.

– Skąd wiesz, że to nie pu­łap­ka? – spy­tał drugi żoł­nierz, tak gło­śno, jakby jej nie było.

– A mamy inne wyj­ście? – Hek­tor wska­zał na Ju­dy­tę. – Jej do­brze z oczu pa­trzy.

– Ale się nie zna, oby­wa­te­lu po­rucz­ni­ku!

Nim na dobre znik­nę­li w rurze, Hek­tor od­wró­cił się przez ramię, by jesz­cze raz spoj­rzeć na Ju­dy­tę. Z ja­kie­goś po­wo­du chciał za­trzy­mać jej obraz w gło­wie. Obraz dziew­czy­ny w czer­wo­nej su­kien­ce, co chcia­ła im pomóc. Dla­cze­go? Z ze­msty, z przy­jaź­ni, z do­bre­go serca?

– Na­praw­dę się na­zy­wasz Ju­dy­ta? – spy­tał jesz­cze Hek­tor.

– Nie, Rahab! – od­po­wie­dzia­ła.

Ju­dy­ta pa­trzy­ła w mil­cze­niu za zni­ka­ją­cy­mi żoł­nie­rza­mi pie­cho­ty mor­skiej Re­pu­bli­ki. W chwi­lę potem roz­wią­za­ła pas. Obok czaj­ni­ka, na bra­mie, za­wie­si­ła czer­wo­ny sznur. Przez mo­ment po­dzi­wia­ła swoje dzie­ło.

– Co jest? – spy­tał jeden war­tow­nik.

– Pas mnie ci­śnie – po­wie­dzia­ła o sznu­rze. – To moja brama.

– Gdzie le­ziesz? – za­czął drugi. – Od­mel­do­wać się trze­ba i prze­pust­ka…

– A ja nie w woj­sku. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Tu usią­dę. – Wska­za­ła ławkę na placu przed bramą.

Wie­dzia­ła, że jak się taki uprze, to nie warto gadać. Nie mi­nę­ło pół go­dzi­ny i się za­czę­ło.

Na sztab, czyli na pen­sjo­nat, spa­dło kilka po­ci­sków. Przez chwi­lę my­śla­ła, że stra­ci­ła słuch. Żoł­nie­rze wy­ska­ki­wa­li nawet przez okna, kto tylko mógł. Szczę­śli­wie po chwi­li prze­sta­ło jej dzwo­nić w uszach.

– Nie utrzy­ma­my się! – Pod­słu­cha­ła puł­kow­ni­ka, który wy­biegł przed bramę z kil­ko­ma żoł­nie­rza­mi. – Roz­każ fre­ga­cie, żeby ostrze­la­ła naszą po­zy­cję. Za pół go­dzi­ny! – Pod­kre­ślił. – Wy­co­fu­je­my się na sta­no­wi­sko za­pa­so­we.

– Ka­pi­tan od­ma­wia, żąda po­twier­dze­nia…

– Dawaj mi go – roz­ka­zał puł­kow­nik, bio­rąc słu­chaw­kę, a drugą ręką wska­zał pal­cem na Ju­dy­tę. – A ty idź stąd i nie pod­słu­chuj.

Po­szła w kie­run­ku plaży, swoje dro­go­cen­ne buty na szpil­kach nio­sła w rę­kach. Mi­ja­ła rzad­ki za­gaj­nik palm ko­ko­so­wych, tu już nie rosły krza­ki ani uboga ro­ślin­ność wyspy. Prze­sta­ły fru­wać małe czar­ne ptaki, jakby coś już wie­dzia­ły.

Zaraz na jej wła­sny pen­sjo­nat spad­nie znowu ostrzał dział okrę­to­wych, teraz kró­lew­skiej floty. Gdyby zo­sta­ła w drew­nia­nym domku, już by nie żyła.

„Nawet mnie się nie da zabić dwa razy”, po­my­śla­ła z uśmie­chem. „Udało mi się prze­sko­czyć na zwy­cię­ską stro­nę”.

Nie do­tar­ła do plaży, zo­ba­czy­ła lą­du­ją­ce he­li­kop­te­ry, barki de­san­to­we, żoł­nie­rzy pie­cho­ty mor­skiej Re­pu­bli­ki w ta­kich mun­du­rach, jakie miał na sobie Hek­tor i jego ko­le­dzy: takie mniej pstro­ka­te. Przez chwi­lę czuła się nie­wi­dzial­na na tyle, żeby za­wró­cić do pen­sjo­na­tu. Bez po­śpie­chu! Spoj­rza­ła na ze­ga­rek w ko­mu­ni­ka­to­rze – pół go­dzi­ny, to pół go­dzi­ny, jesz­cze trzy­na­ście minut do ostrza­łu. Obok niej prze­je­chał bez­za­ło­go­wy po­jazd na ośmiu ko­łach z wie­życz­ką z dział­kiem. Wy­glą­dał, jakby mełł pia­sek opo­na­mi. Za nim bie­gło kil­ku­na­stu żoł­nie­rzy, żaden nawet nie spoj­rzał. Mu­sia­ła tylko zejść z drogi, bo by ją roz­dep­ta­li i roz­je­cha­li. Je­dy­nie czuj­nik na wie­życz­ce upar­cie śle­dził po­ło­że­nie Ju­dy­ty, ale nie za­słu­ży­ła na skie­ro­wa­nie broni.

„Pew­nie al­go­rytm oszczę­dza­nia amu­ni­cji za­bro­nił”, po­my­śla­ła, wiel­ko­krot­nie sły­sza­ła o ta­kich roz­ka­zach. Żoł­nie­rze opo­wia­da­li. Nie­trud­no za­pa­mię­tać in­for­ma­cje o tym, co może zabić. „Wi­docz­nie u re­pu­bli­kań­skich jest po­dob­nie”.

 

Brama

 

Po­śród gru­zów ze świe­żo zruj­no­wa­ne­go bu­dyn­ku obok pen­sjo­na­tu le­ża­ło coś, co nie po­win­no było się tam znaj­do­wać. Coś, co ko­lo­rem i fak­tu­rą od­ci­na­ło się od roz­pru­tych murów i zmiaż­dżo­nych ce­gieł. Coś, co nie przy­po­mi­na­ło tyn­ko­we­go pudru, choć było nim ob­fi­cie uma­za­ne. Ju­dy­ta po chwi­li roz­po­zna­ła mun­dur. A kon­kret­nie – rękaw mun­du­ru z ręką w środ­ku. W gru­zo­wi­sku leżał puł­kow­nik. Gdyby nie ozna­cze­nia stop­nia, nie roz­po­zna­ła­by w tym kon­kret­ne­go czło­wie­ka. Czte­rech jego pod­wład­nych wy­bu­chy roz­rzu­ci­ły w pro­mie­niu kil­ku­na­stu me­trów. Po­czu­ła żal. Po­zna­ła ich le­piej niż ro­dzo­ne matki.

„Szko­da chło­pa­ków”, po­my­śla­ła. „Leżą teraz roz­cią­gnię­ci na po­ora­nym przez po­ci­ski bruku, bez­wład­ni ni­czym me­du­zy wy­rzu­co­ne na brzeg morza.”

Obok do­strze­gła pro­po­rzec z na­pi­sem: któ­ryś tam pułk de­san­tu mor­skie­go floty ich kró­lew­skich mości, ozdo­bio­ny obo­wiąz­ko­wą ko­ro­ną, ko­twi­ca­mi, pi­ka­mi i nie wia­do­mo czym jesz­cze. Był po­dar­ty, jego tycz­ka z włók­na wę­glo­we­go – zła­ma­na i jakby nad­pa­lo­na, cały w kurzu.

„To ro­bo­ta tych, co mnie mi­nę­li na dro­dze z plaży?” po­my­śla­ła. „Byłam krok od śmier­ci!”

Ju­dy­ta już zna­la­zła się na tyle bli­sko, żeby zo­ba­czyć ko­lej­ne po­ci­ski le­cą­ce na pen­sjo­nat, ogród i nawet przed bramę. Tym razem kró­lew­ska flota ob­ra­ca w perzy­nę jej cały do­by­tek. A gdyby nie pod­słu­cha­ła puł­kow­ni­ka, by­ła­by w środ­ku i le­ża­ła­by już pew­nie pod gru­za­mi, mar­twa jak on teraz.

Nawet jej bar­dzo nie spo­nie­wie­ra­ło, kiedy po­dmuch ją prze­wró­cił. Potem wma­wia­no jej, że nie miała prawa wi­dzieć po­ci­sków, tylko wy­bu­chy, ale aku­rat tego była naj­zu­peł­niej pewna. Kiedy opadł kurz, wszę­dzie le­ża­ły trupy.

„Do­brze im tak wszyst­kim”, po­my­śla­ła, strze­pu­jąc pył z wło­sów. „Wan­da­le! Żeby wie­dzie­li, ile taka jedna cegła kosz­tu­je, a deski na pod­ło­gę? To trze­ba spro­wa­dzać.”

Dla nad­bie­ga­ją­ce­go sier­żan­ta pie­cho­ty mor­skiej Re­pu­bli­ki nie była to pierw­sza wyspa w tym ar­chi­pe­la­gu. Ta­kiej ma­sa­kry jesz­cze nie wi­dział. Cały od­dział, który zdo­był sztab tych, tfu, kró­lew­skich, zo­stał zma­sa­kro­wa­ny wy­bu­cha­mi pre­cy­zyj­nie na­kie­ro­wa­nych po­ci­sków ar­ty­le­rii okrę­to­wej.

Takie jak Ju­dy­ta też wi­dział nie raz. Wy­da­wa­ły się nie­groź­ne i nawet miłe, ale po­tra­fi­ły za­kłuć, otruć i udu­sić śpią­cych chło­pa­ków go­ły­mi rę­ka­mi czy no­ga­mi, wszyst­ko jedno. Ta na przy­kład miała dłu­gie na trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów szpi­le we wło­sach, wia­do­mo po co, po­pa­trzył uważ­nie. Dziw­ka kró­lew­skich, ona prze­cież spro­wa­dzi­ła tu ostrzał, to oczy­wi­ste. Nie przy­pa­dek, w ide­al­nym mo­men­cie, kiedy się tylko po­ja­wi­ła…

– Brać ją – roz­ka­zał sier­żant.

– Za­strze­lić?

– Jest roz­kaz oszczę­dza­nia amu­ni­cji de­bi­lu! – wy­darł się na mło­ko­sa, który wy­krę­cał Ju­dy­cie rękę. – Na po­wróz.

Sier­żant jesz­cze dla for­mal­no­ści zaj­rzał do to­reb­ki i po­ka­zał trium­fal­nie. Miała motyw – Re­pu­bli­ka znisz­czy­ła jej pen­sjo­nat (a przy­naj­mniej roz­po­czę­ła to dzie­ło, żeby być pre­cy­zyj­nym, a sier­żant pre­cy­zyj­ny nie był) i spo­sob­ność – dzia­ła­ją­cy ko­mu­ni­ka­tor.

„Mogła dać na­miar kró­lew­skiej flo­cie, to i dała”, upew­nił się w my­ślach. „Żoł­nie­rzem nie jest, to na po­wróz”.

Sier­żant czuł się uspra­wie­dli­wio­ny i prze­ko­na­ny o do­brym wy­peł­nia­niu swo­ich obo­wiąz­ków. Ka­pral zdjął czer­wo­ny sznur z bramy, po­trak­to­wał to jak pre­zent od losu. Za­wią­zał z wpra­wą pętlę i za­ło­żył Ju­dy­cie na szyję. Przy­zwał jesz­cze dwóch do po­mo­cy. Chcia­ła­by po­wie­dzieć, że się bro­ni­ła, ale tego nawet nie za­uwa­ży­li. Teraz wi­sia­ła w swo­jej wła­snej bra­mie jak na szu­bie­ni­cy, roz­pacz­li­wie pró­bo­wa­ła zna­leźć ja­kieś opar­cie no­ga­mi, co oczy­wi­ście nie było moż­li­we. Nie miała nic wię­cej do ro­bo­ty niż trzy­mać się sznu­ra, zanim się nie udusi, bo żoł­nie­rze Re­pu­bli­ki nie zwią­za­li jej rąk, tylko na chwi­lę przy­trzy­ma­li.

Przy­glą­da­li się, jak umie­ra, ale zwra­ca­li bacz­ną uwagę na oto­cze­nie. Mieli na­dzie­ję, że ktoś się po­ja­wi, żeby jej pomóc. Była przy­nę­tą.

Brak po­wie­trza po­wo­du­je ha­lu­cy­na­cje. Ju­dy­ta wie­dzia­ła, bo stu­dio­wa­ła me­dy­cy­nę. Kie­dyś, w daw­nych cza­sach, w innym życiu, tak to czuła teraz. Zda­wa­ło jej się, że jeden z tru­pów, tych z ochro­ny szta­bu, pod­no­si się na łok­ciu, wyj­mu­je nóż i rzuca w jej stro­nę. Spa­da­ją­cy na beton wie­rzy, że sta­nie się mięk­ki, zanim do­le­ci. Nóż prze­ciął sznur. Nim do­tknę­ła ziemi i po­czu­ła ból, usły­sza­ła strza­ły jo­no­we. Żoł­nie­rze Re­pu­bli­ki padli do­oko­ła niej. Chyba mar­twi – nie miała czasu im się przy­glą­dać. Pró­bo­wa­ła od­dy­chać. Szyja przy­du­szo­na pętlą pie­kła nie­zno­śnie. Żeby móc kaszl­nąć…

***

Wsta­ła. Zna­la­zła swoją to­reb­kę. Obok leżał roz­bi­ty ko­mu­ni­ka­tor. Tak wła­śnie ofi­cjal­nie stra­ci­ła kon­takt ze swo­imi pie­niędz­mi, do­ku­men­ta­mi, toż­sa­mo­ścią i wszyst­kim.

Nie po­tra­fi­ła okre­ślić, ile czasu mi­nę­ło, zanim po­de­szła do swego wy­baw­cy, teraz był on osta­tecz­nie mar­twy z punk­tu wi­dze­nia całej wie­dzy me­dycz­nej. Miał ma­nier­kę z wodą. Od­da­li­ła się w kie­run­ku ruin, byle dalej od wy­brze­ża, od bramy i od pen­sjo­na­tu. Ha­lu­cy­na­cji ciąg dal­szy – kawał gruzu uniósł się i wstał. Osu­nął się z niego pył i tam w środ­ku ktoś był.

– Cze­ka­łem na cie­bie. Scho­waj­my się tam, mu­sisz się prze­brać – po­wie­dział.

„No tak, na tle sza­rych ruin, rzu­cam się tro­chę w oczy ubra­na na czer­wo­no”, po­my­śla­ła, ale jesz­cze nie po­tra­fi­ła z sie­bie wy­krztu­sić ani słowa, za­char­cza­ła. „Jego tu nie ma, mnie tu nie ma, prze­cież nie żyję! Po­wie­si­li mnie, to ciało ete­rycz­ne, astral­ne, czy jak mu tam…”.

Re­li­gia jest za­ka­za­na, przy­po­mnia­ła sobie. Jed­nak szła za nim, może on też nie żyje. Żoł­nierz Obro­ny Te­ry­to­rial­nej w sza­rej pa­łat­ce miał pod spodem nor­mal­nie pstro­ka­ty kom­bi­ne­zon, ple­cak, strzel­bę, a na gło­wie gro­te­sko­wy hełm. Scho­wa­li się w ja­kichś ru­inach, w samą porę, nad gru­za­mi prze­la­ty­wał dron. Ktoś strze­lił z da­le­ka. Ju­dy­ta przy­glą­da­ła się temu obo­jęt­nie, cały czas wal­czy­ła o po­wie­trze. Dron obe­rwał i spadł. Po­dob­no nawet gdy ła­du­nek jo­no­wy prze­le­ci od­po­wied­nio bli­sko, to mu wy­sma­ży elek­tro­ni­kę, ale tu tra­fie­nie było bez­po­śred­nie. Ro­zej­rza­ła się, ale nie po­tra­fi­ła zgad­nąć, kto strze­lał.

– Na­zy­wasz się jakoś? – wy­krztu­si­ła w końcu do żoł­nie­rza.

– Od­zy­waj się kul­tu­ral­nie, dziw­ko!

„A więc żyję”, po­my­śla­ła z ra­do­ścią. Po­zna­ła go. Był klien­tem, z tych ra­czej nie­przy­jem­nych. Dziew­czy­ny nie chcia­ły z nim pra­co­wać. Jedna po­wie­dzia­ła, że ta­kich gno­jów zie­mia nosić nie po­win­na. Ju­dy­ta go też pa­mię­ta­ła, cho­ciaż wo­la­ła­by nie. Nie po­tra­fił usza­no­wać żad­nych reguł, nawet tej, że miało być bez ca­ło­wa­nia. Hek­tor mówił, że w Kró­le­stwie dwie skrzy­żo­wa­ne pałki jak X, to sier­żant. Po­win­na wie­dzieć, jak on się na­zy­wa, przed­sta­wiał się wiele razy.

– Je­stem Ju­dy­ta, czy pan sier­żant byłby ła­skaw wy­ja­wić mi swoje imię? – Po­sta­no­wi­ła ode­zwać się jak na kiep­skim fil­mie, nie za­uwa­żył iro­nii.

– Amos. – Wyjął z ple­ca­ka zmię­ty kom­bi­ne­zon i rzu­cił w jej stro­nę, cały czas uważ­nie ob­ser­wu­jąc oko­li­cę. – Twój roz­miar.

Uda­wał, że nie pod­glą­da Ju­dy­ty, kiedy się prze­bie­ra.

– Nie masz bie­li­zny? – za­uwa­żył.

– Do pracy nie noszę, a wojna mnie za­sta­ła w stro­ju ro­bo­czym – za­żar­to­wa­ła, nie za­śmiał się.

Ju­dy­ta wciąż kur­czo­wo ści­ska­ła w dłoni pętlę. Pręga na szyi tęt­ni­ła prze­szy­wa­ją­cym bólem.

Zmie­nił jej się tembr głosu, a lu­bi­ła ten po­przed­ni. Przy­naj­mniej żyje, jesz­cze nie zdą­ży­ła się ucie­szyć. Scho­wa­ła do kie­sze­ni ten ka­wa­łek czer­wo­ne­go sznu­ra, na pa­miąt­kę. Tylko czego?

Na lewej pier­si kom­bi­ne­zo­nu miała napis „Verde”, tak samo, jak sier­żant Amos. Poza tym jej mun­dur nie miał żad­nych in­nych ozna­czeń. Hek­tor mówił, że to nazwa miej­sco­wej bry­ga­dy Obro­ny Te­ry­to­rial­nej Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa. Wie­dzia­ła to już wcze­śniej, ale nie miało to dla niej żad­ne­go zna­cze­nia.

 

Po­szu­ki­wa­nia

 

Po­rucz­nik Hek­tor przy­le­ciał na wyspę jak naj­szyb­ciej mógł. Nawet wziął w tym celu urlop pod pre­tek­stem prze­ży­te­go stre­su pola walki. Nikt mu nie mógł od­mó­wić.

Po wy­lą­do­wa­niu żoł­nie­rze za­czę­li w pa­ni­ce ma­sko­wać he­li­kop­ter, bo oka­za­ło się, że wróg znowu ma prze­wa­gę w po­wie­trzu. W pen­sjo­na­cie, gdzie kie­dyś był sztab kró­lew­skich, ko­pa­no w ogro­dzie groby. Hek­tor od razu do­strzegł czer­wo­ny sznur na bra­mie, prze­cię­ty ra­czej nożem.

– Nie mogła znieść klę­ski i po­wie­si­ła się, bo bała się gwał­tu – wy­ja­śnił jakiś ka­pral. – A tam w gru­zach, zna­leź­li­śmy su­kien­kę. Ktoś ukradł ciało, oby­wa­te­lu po­rucz­ni­ku. Wojna wy­zwa­la naj­gor­sze in­stynk­ty…

– Dzię­ku­ję – od­po­wie­dział Hek­tor i po­my­ślał, pa­trząc na ślady tam, gdzie nie były za­dep­ta­ne. „Trupy są nie­sio­ne albo wle­czo­ne, ale ra­czej nie cho­dzą”.

– Pro­szę uwa­żać na snaj­pe­rów – po­ra­dził mu jesz­cze ka­pral – oby­wa­te­lu po­rucz­ni­ku.

– A macie w ogóle tę su­kien­kę?

– Gdzieś zgi­nę­ła, oby­wa­te­lu po­rucz­ni­ku – po­wie­dział ka­pral tonem, jakby nie po­tra­fił ukryć zdzi­wie­nia bzdur­nym py­ta­niem.

Hek­tor za­uwa­żył, że w od­le­głych czę­ściach wyspy bez­za­ło­go­we trans­por­tow­ce wroga do­star­cza­ły za­opa­trze­nie bez żad­nych prze­szkód ze stro­ny lot­nic­twa Re­pu­bli­ki. Kie­dyś lu­dzie mieli honor, wy­star­czy­ło mia­sto zdo­być, spa­lić i już, jak Troję. Tu walka się nigdy nie koń­czy.

Po­sta­no­wił roz­po­cząć po­szu­ki­wa­nia od nad­mor­skie­go bul­wa­ru. Gdzie miał­by Ju­dy­tę zna­leźć, jeśli nie tam, gdzie są lu­dzie? Po­dob­no wy­da­wa­no żyw­ność dla miej­sco­wych. Nie wy­glą­da­ła na taką, która bę­dzie się cho­wać, nie ona. Zo­ba­czył dwóch mło­dych żoł­nie­rzy, sie­dzą­cych przy ścia­nie, na opar­ciu ławki. Po­my­ślał, że mogli ją wi­dzieć i nawet za­pa­mię­tać, jeśli ubra­ła się tak, jak zwy­kle.

***

Ju­dy­ta trzy­ma­ła strzel­bę, obok klę­czał sier­żant Amos i ob­ser­wo­wał teren przez lor­net­kę. Pa­trzy­ło się dwoma ocza­mi, ale miała wiele obiek­ty­wów. Dlatego w myślach nazwała to lornetką. Spo­dzie­wa­ła się, że tak zło­żo­ne urzą­dze­nie bę­dzie war­czeć i pisz­czeć. Było jed­nak zu­peł­nie bez­gło­śne. Wy­glą­da­ła z dru­giej stro­ny tro­chę jak oczy pa­ją­ka. Pa­mię­ta­ła z bio­lo­gii, bo były od­ra­ża­ją­ce.

– Za­ła­du­ję ci gwoź­dzia. – Amos wsu­nął po­cisk do ko­mo­ry na­bo­jo­wej strzel­by.

– Pusz­czaj – po­wie­dzia­ła cicho bła­gal­nym tonem, bo zła­pał za włosy, mocno.

– Nie po­uczaj mnie, dziw­ko! – Za­mach­nął się, ale nie ude­rzył, sku­li­ła się. Skie­ro­wał głowę Ju­dy­ty. – Wi­dzisz tego tam?

Osob­nik wska­za­ny jako cel przy­po­mi­nał tro­chę Hek­to­ra, ale wszy­scy w mun­du­rach Pie­cho­ty Mor­skiej Re­pu­bli­ki wy­glą­da­li po­dob­nie. Tamci przy­naj­mniej nie mó­wi­li do niej „dziw­ko”, ale „kró­lo­wo”, może nie on, ale jego to­wa­rzysz. Też się liczy.

– Tak – od­po­wie­dzia­ła.

– No to ognia! – Z lufy wy­le­ciał po­cisk, nie szarp­nę­ło. – Trzy­maj cel, ru­szył się, trzy­maj. Nie na gło­wie, tak nie tra­fisz, tułów, głu­pia…

Uzmy­sło­wi­ła sobie, że on po pro­stu widzi to samo, co ona w wi­zje­rze strzel­by. Nie da się niby „przy­pad­kiem” chy­bić, a bar­dzo chcia­ła. Amos nie do­koń­czył zda­nia, też zo­ba­czył, że tra­fi­ła.

– W celu – po­twier­dził ura­do­wa­ny. – To twój pierw­szy?

– Tak. – Przy­tak­nę­ła i spy­ta­ła: – Do­sta­nę medal?

– Ciesz się, twoja pierw­sza pe­ne­tra­cja, stra­ci­łaś dzie­wic­two. – Sier­żant za­śmiał się zu­peł­nie bez ra­do­ści. – Medal się do­sta­je za akcję pry­wat­ną, albo za coś po­waż­niej­sze­go.

***

Hek­tor szedł nad­mor­skim bul­wa­rem. Nagle po­czuł coś dziw­ne­go jakby wy­buch. W zu­peł­nej ciszy upadł na plecy, na beton bul­wa­ru. Nie bo­la­ło. Spoj­rzał na sie­bie. Na przo­dzie mun­du­ru szyb­ko rosła plama krwi. Swo­je­go rzę­że­nia nie sły­szał, ale roz­mo­wę żoł­nie­rzy – tak. Byli kilka kro­ków od niego, nie ru­szy­li się, tylko się przy­glą­da­li.

– Już po nim – po­wie­dział pierw­szy.

– Snaj­per strze­lał jak baba – rzu­cił drugi.

– Oni tak spe­cjal­nie, chcą zmu­sić nas do udzie­le­nia po­mo­cy ofi­ce­ro­wi.

– No, a i tak już po nim. My ży­je­my.

***

Sier­żant Amos dał Ju­dy­cie do ręki ce­ra­micz­ny po­cisk.

– Teraz sama za­ła­duj gra­nat, mó­wi­my na to „bu­tel­ka”. Tam za murem sie­dzi dwóch, może któ­re­goś za­wa­dzi­my. Wi­dzia­łem cie­nie. Patrz na cel. Ognia! Teraz lekko w lewo.

Zro­zu­mia­ła wła­śnie, że strzel­ba kie­ru­je le­cą­cym po­ci­skiem, zanim do­trze do celu. W ostat­niej chwi­li trą­cił lufę. Po­cisk roz­sta­wił lotki, zło­żył jedną, skrę­cił gwał­tow­nie. Zo­ba­czy­ła to wy­raź­nie! Ude­rzył w beton bul­wa­ru, prze­ko­zioł­ko­wał, błysk, kurz, ciało cięż­ko ran­ne­go się po­tur­la­ło dalej. Nigdy się nie do­wie­dzia­ła, czy „za­wa­dzi­ła” tych za ro­giem, czy nie.

– Do­brze, ale dwa strza­ły z jed­ne­go miej­sca. Zmie­nia­my po­zy­cję, pa­nien­ko. Bie­giem!

Awan­so­wa­ła z „dziw­ki” na „pa­nien­kę”, pew­nie chwi­lo­wo. Ru­szy­ła za nim, nio­sąc na ra­mie­niu strzel­bę, która miała ze sto osiem­dzie­siąt cen­ty­me­trów dłu­go­ści, czyli wię­cej niż jej wzrost. Na szczę­ście nie była cięż­ka. Za­sta­na­wia­ła się, czy w tym ple­ca­ku sier­żant ma ja­kieś żar­cie, czy tylko same ła­dun­ki?

„Zaraz, kogo ja tam za­bi­łam?”, po­my­śla­ła, nie zwal­nia­jąc biegu.

Po­czu­ła w sercu ukłu­cie, miała wrażęnie, że to Hek­tor, choć prze­cież go nie ko­cha­ła. Ni­ko­go nigdy nie ko­cha­ła, nawet sie­bie.

Przy­sta­nę­ła, po­pa­trzy­ła przez ce­low­nik, za da­le­ko. Się­gnę­ła po lor­net­kę sier­żan­ta, wi­szą­cą mu na szyi, jakby była jej. Ude­rzył ją znowu w twarz, zła­pał za włosy i jesz­cze kop­nął. Gdy le­cia­ła na ka­mie­nie, przy­trzy­mał strzel­bę, żeby się nie po­tłu­kła.

– Jak pa­nien­ka jesz­cze po­trze­bu­je obe­rwać, je­stem do usług – po­wie­dział. – A jak bę­dziesz bez­u­ży­tecz­na, za­strze­lę. Wi­ta­my w Obro­nie Te­ry­to­rial­nej, zo­sta­łaś zre­kru­to­wa­na w try­bie wo­jen­nym. Na razie się przy­dasz.

Po­cisk ar­ty­le­ryj­ski upadł pre­cy­zyj­nie w to miej­sce, skąd strze­la­li. Wy­buch roz­rzu­cił ka­mie­nie, ale znaj­do­wa­li się wy­star­cza­ją­co da­le­ko. Po­czu­li je­dy­nie po­dmuch, po któ­rym syp­nę­ło pia­chem i ku­rzem.

Wśród gru­zów leżał hełm Obro­ny Te­ry­to­rial­nej, tak samo gro­te­sko­wy, jak ten Amosa. Spy­ta­ła ge­stem, czy może go wziąć. Śmier­dział potem, stra­chem i śmier­cią.

– Jeden roz­miar, pa­su­je wszyst­kim… – po­twier­dził sier­żant.

Wy­ję­ła szpi­le, które przy­trzy­my­wa­ły tre­skę. Nie­któ­rzy klien­ci lu­bi­li dłuż­sze włosy niż była w sta­nie wy­ho­do­wać, inni orien­tal­ne fry­zu­ry. Tre­ska na szpi­le za­spa­ka­ja­ła te oba fe­ty­sze. Po ostat­nich przy­go­dach cała ta mi­ster­na kon­struk­cja się roz­pa­dła.

– A po co ja panu? – Od­wa­ży­ła się wresz­cie spy­tać, za­pi­na­jąc pasek hełmu.

– Masz dobrą rękę. Mi drży, za stary je­stem, za dużo wódy i dzi­wek. Lecz się tym, co ci za­szko­dzi­ło. – I zdo­był się na szcze­rość. – Stra­ci­łem cały od­dział.

Ju­dy­ta nie zro­zu­mia­ła, jak nad­miar dzi­wek, czyli seksu, bo o to chyba cho­dzi, może ob­ni­żać pew­ność ręki. Nie upie­ra­ła się, że aku­rat teraz po­win­na się do­wie­dzieć.

„Ide­al­ny do­wód­ca”, po­my­śla­ła z obawą po­łą­czo­ną z od­ra­zą. „Cały od­dział…”

 

Nowy po­czą­tek

 

– Gdzie Ju­dy­ta? – spy­tał Amosa po­rucz­nik Obro­ny Te­ry­to­rial­nej, do­wód­ca ich plu­to­nu.

– Śpi, całą noc pra­co­wa­ła, ustrze­li­ła dwóch i jed­ne­go pra­wie…

– To ją obudź! Dam wam wspar­cie z de­san­tu i pój­dzie­cie czy­ścić po­łu­dnio­wy za­chód. Chcą nam od­ciąć po­dej­ście do lą­do­wi­ska, a to nasze je­dy­ne za­opa­trze­nie i droga ewa­ku­acji ran­nych.

– W dzień? – zdzi­wił się Amos. – Wy­pa­trzą nas, panie po­rucz­ni­ku. Te ich drony bzy­czą jak…

– Dla­te­go do­sta­niesz pod ko­men­dę dwóch za­wo­dow­ców, fi­zy­lie­ra i gre­na­die­ra. Wie­czo­rem może bę­dzie­my mieć już łącz­ność i ar­ty­le­rię… – Po­rucz­nik znowu się roz­ga­dał, w cy­wi­lu był na­uczy­cie­lem. – Ochra­niać strzel­ca, to nasz naj­lep­szy…

– Bo to pre­cy­zja jak przy ce­ro­wa­niu, choć Ju­dy­ta była znana zu­peł­nie z czego in­ne­go, panie po­rucz­ni­ku. – Za­re­cho­tał Amos.

– Ten dow­cip mi się nudzi. Pro­sty­tu­cja jest le­gal­na i sta­no­wi ważną dzie­dzi­nę sek­to­ra usług na na­szej wy­spie. Skąd u pana takie prze­są­dy rodem z Re­pu­bli­ki, jak od wroga? – po­wie­dział po­rucz­nik, zro­bił te­atral­ną pauzę, ale nie ocze­ki­wał od­po­wie­dzi. – Wy­ko­nać, sier­żan­cie.

Ju­dy­ta już nie spała. Nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo była wy­koń­czo­na, nie opusz­cza­ła po­sił­ków. Sucha karma dla żoł­nie­rzy nie­wie­le się róż­ni­ła od tej dla nie­wol­ni­ków, a sma­ko­wa­ła nawet go­rzej.

Nie była je­dy­ną babą w plu­to­nie. Na­prze­ciw­ko sie­dzia­ła Kwia­tek. Jej były chło­pak, na­rze­czo­ny, a w każ­dym razie facet w dniu in­wa­zji do­stał odłam­kiem w głowę. Ewa­ku­owa­li go na kon­ty­nent, ale jako że kraj ogar­nię­ty wojną nie po­trze­bu­je we­te­ra­nów w sta­nie we­ge­ta­cji, to szyb­ko pod­da­no go eu­ta­na­zji. Od tego dnia Kwia­tek po­sił­ki jadła za­wsze z heł­mem na gło­wie. Umia­ła na gru­zo­wi­sku znaj­do­wać czy­stą bie­li­znę. Jako je­dy­na w plu­to­nie nie no­si­ła mun­du­ru, ale su­kien­kę w kwiat­ki wła­śnie i to ku­pio­ną gdzieś w Re­pu­bli­ce. Jak pra­wie wszy­scy z de­san­tu po­cho­dzi­ła z ho­dow­li, ale wy­sy­ła­no ją cią­gle za gra­ni­cę. Mó­wi­ła z wy­raź­nym ak­cen­tem, tak jak po­wszech­nie wy­sła­wia­ją się miesz­kań­cy Re­pu­bli­ki, ale umia­ła też uda­wać sto­łecz­ny. Wy­ko­rzy­sty­wa­ła tę umie­jęt­ność, by prze­drzeź­niać Ju­dy­tę. Miała nie­win­ną buzię. Spra­wia­ła wra­że­nie, że jest brud­nym dziec­kiem, co to się zgu­bi­ło ro­dzi­com. W tych wa­run­kach cięż­ko by jej było uda­wać czy­ste…

Kwia­tek uwiel­bia­ła wszyst­ko, co zwią­za­ne z Re­pu­bli­ką. Szcze­gól­nie roz­sma­ko­wa­ła się w za­bi­ja­niu w walce wręcz, jakby chcia­ła po­mścić swo­je­go chło­pa­ka. Wy­szko­lo­no ją w kie­ro­wa­niu ogniem ar­ty­le­rii okrę­to­wej i jako je­dy­na w od­dzia­le umia­ła współ­dzia­łać z lot­nic­twem. Miała sto­pień cho­rą­że­go i funk­cję za­stęp­cy do­wód­cy plu­to­nu.

Z punk­tu wi­dze­nia Ju­dy­ty, Kwia­tek cią­gle opo­wia­da­ła nie­stwo­rzo­ne rze­czy – na przy­kład, że raz ka­za­no jej się dać aresz­to­wać w Re­pu­bli­ce za po­sia­da­nie nar­ko­ty­ków.

– Ściem­niasz! – Ju­dy­ta nie wy­trzy­ma­ła, gdy ko­lej­ny raz usły­sza­ła tę hi­sto­rię. – Jak można kogoś aresz­to­wać za po­sia­da­nie? Ro­zu­miem, że nie wolno brać. U nas oby­wa­te­lom pierw­szej i dru­giej ka­te­go­rii też nie wolno palić zioła, ale po­sia­dać? Na przy­kład, żeby sprze­dać?

– Wi­dzisz, jaki to cie­ka­wy kraj? – Kwia­tek się uśmiech­nę­ła, tylko usta­mi, oczy po­zo­sta­ły po­nu­re.

– Ale le­czyć od po­sia­da­nia? – Ju­dy­ta nie od­pusz­cza­ła. – Da się komuś coś za­brać, uka­rać za po­sia­da­nie, po­wiedz­my. Ale le­czyć?

Kwia­tek przy­tak­nę­ła. Nie wy­ma­ga­ła mó­wie­nia do sie­bie „pani cho­rą­ży”, nigdy.

– Chcesz też po­wie­dzieć, że wol­nym oby­wa­te­lom Re­pu­bli­ki nie wolno nosić broni? Nawet pi­sto­le­ci­ku, ta­kie­go, jaki masz w to­reb­ce? – W ten spo­sób Ju­dy­ta czuła, że już cał­kiem zde­ma­sko­wa­ła chore fan­ta­zje Kwiat­ka.

„Naj­wy­raź­niej ho­dow­la źle wpły­wa na psy­chi­kę”, po­my­śla­ła o pani cho­rą­ży. „Każdy po­trze­bu­je praw­dzi­wej matki. Bie­dac­two nie wy­szło z etapu dzie­cię­ce­go fan­ta­zjo­wa­nia”.

– A jakby się nie­wol­ni­cy zbun­to­wa­li? – zwró­ci­ła uwagę Ju­dy­ta

– W Re­pu­bli­ce nie ma nie­wol­ni­ków!

– To kto wy­ko­nu­je prace nie­wol­ni­ków?

– Emi­gran­ci ze Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa… – Kwia­tek nie zdążyła dokończyć.

– A od nas ucie­ka­ją naj­czę­ściej nie­wol­ni­cy! Czyli ucie­ka­ją stąd, żeby to samo robić tam! – Ju­dy­cie wy­da­wa­ło się, że to ko­lej­na oczy­wi­sta ście­ma pani cho­rą­ży.

Sama wie­lo­krot­nie była w Re­pu­bli­ce, na przy­kład na są­sied­niej wy­spie. Spo­ty­ka­ła się tam z klien­ta­mi, ko­rzy­sta­ła z agen­cji re­kla­mo­wych. Jed­nak tego, co tamta opo­wia­da­ła, nie mogła sobie nawet wy­obra­zić.

Na widok Kwiat­ka żoł­nierz Re­pu­bli­ki się wahał. Nie był pe­wien co robić, szcze­gól­nie, kiedy się ode­zwa­ła. To da­wa­ło wy­star­cza­ją­co dużo czasu, żeby Kwia­tek mogła zabić. Po­przed­nio słu­ży­ła w plu­to­nie zwia­du pułku de­san­tu. No­si­ła małą to­reb­kę, gdzie cudem mie­ścił jej się ko­mu­ni­ka­tor i pi­sto­le­cik. Na­praw­dę na­zy­wa­ła się Flora, ale przed­sta­wia­ła się jako Kwia­tek. Sy­pia­ła ze strzel­cem wy­bo­ro­wym z dru­ży­ny A, też z de­san­tu. W dniu in­wa­zji zo­stał lekko ranny i od tam­tej pory się za­ła­mał. Dalej wy­ko­ny­wał za­da­nia, po­wie­rza­no mu naj­trud­niej­sze strza­ły, ale bał się ska­le­czyć. Ju­dy­ta ro­zu­mia­ła, że każda rana w tych wa­run­kach mogła zabić, zatem nie uwa­ża­ła go za tchó­rza. Chło­pak cho­rą­ży Kwia­tek był ko­pal­nią snaj­per­skich sztu­czek. Sam już z nich nie ko­rzy­stał, ale chęt­nie się nimi dzie­lił.

Była też Ma­ryś­ka, miej­sco­wa. Jakby się nie przed­sta­wi­ła, też by było wia­do­mo, że Ma­ryś­ka. Stra­ci­ła męża, całą ro­dzi­nę i dom, i to już pierw­sze­go dnia in­wa­zji, kiedy sama wy­szła z domu po bułki. Wie­rzy­ła, że ro­dzi­nę za­bra­ła jej ar­ty­le­ria Re­pu­bli­ki i nie­na­wi­dzi­ła szcze­rze wroga. Ju­dy­ta wi­dzia­ła, że po­cisk z fre­ga­ty po­tra­fił prze­bić bu­dy­nek miesz­kal­ny od dachu do piw­ni­cy jesz­cze zanim wy­buch­nie, a na przy­kład Kwiat­ko­wi mógł się po­my­lić plus z mi­nu­sem przy po­da­wa­niu na­mia­ru. Ma­ryś­ka miała dwie ob­se­sje.

– Ru­cha­łaś się z tymi z Re­pu­bli­ki? – Znowu zwró­ci­ła się na­pa­stli­wie do Ju­dy­ty.

– Tak, kiedy był pokój, mia­łam klien­tów zza gra­ni­cy. Nie tylko ja, dziew­czy­ny też. Naszą wyspę od­wie­dza­ją tu­ry­ści, z tego ży­li­śmy. Co się cze­piasz? Ryby też oni głów­nie ku­po­wa­li…

– Od­wie­dzał cię mój mąż? – do­py­ty­wa­ła się Ma­ryś­ka upo­rczy­wie, to była jej druga ob­se­sja.

Ju­dy­ta nie wie­dzia­ła, kim on był, pew­nie ry­ba­kiem. Obo­wią­zy­wa­ła ta­jem­ni­ca za­wo­do­wa, a poza tym kim­kol­wiek mąż Ma­ryś­ki był, już nie żył. Ma­ryś­ka za­uwa­ży­ła rów­nież, że Ju­dy­ta nie­wy­star­cza­ją­co nie­na­wi­dzi wroga i cią­gle wszyst­kim o tym do­no­si­ła. A Kwia­tek Re­pu­bli­kę wręcz ko­cha­ła, tylko że pa­to­lo­gicz­nie. To Ma­ry­ś­ce już nie prze­szka­dza­ło.

– Szko­da, że je­ste­śmy po tej samej stro­nie. – Zda­rzy­ło się jej kilka razy po­wie­dzieć do Ju­dy­ty, która tylko wzru­sza­ła ra­mio­na­mi.

Ma­ryś­ka miała na wy­po­sa­że­niu ka­ra­bi­nek sztur­mo­wy i na roz­kaz, a czę­ściej bez, wpa­da­ła na żoł­nie­rzy wroga i wy­wa­la­ła cały ma­ga­zy­nek, jeden po dru­gim. Koń­czy­ła, gdy się za­ciął albo za­bra­kło amu­ni­cji. Po­win­na zgi­nąć przy pierw­szym takim nu­me­rze, a wy­cho­dzi­ła nie­dra­śnię­ta, cza­sem lekko kon­tu­zjo­wa­na, jeśli się po­tknę­ła. Mó­wi­li też, że raz zła­pa­ła gra­nat w po­wie­trzu i od­rzu­ci­ła, ale za­zwy­czaj nie uda­wa­ło jej się ska­le­czyć żad­ne­go żoł­nie­rza wroga. Po­wo­do­wa­ła jed­nak taki chaos, że resz­ta od­dzia­łu nienie­po­ko­jo­na mogła wy­ko­ny­wać swoją pracę, więc też była po­moc­na.

Ma­ryś­ka sy­pia­ła z Amo­sem, co dla Ju­dy­ty było szo­ku­ją­cym od­kry­ciem. Sier­żant był bru­tal­ny z na­tu­ry i nie­przy­jem­ny w obej­ściu. Oczy­wi­ście w star­ciu z taką Kwia­tek nie miał­by żad­nych szans w walce wręcz, ale bar­dziej cho­dzi­ło o jego na­sta­wie­nie do ludzi. Chyba do­brze, że Ma­ryś­ka nie wie­dzia­ła o wi­zy­tach Amosa przed wojną w pen­sjo­na­cie. Miał nawet zniż­kę dla sta­łych klien­tów i naj­czę­ściej bawił się z klo­nem. Dziew­czy­ny mó­wi­ły, że prę­dzej się za­bi­ją niż znowu z Amo­sem. Może dla Ma­ryś­ki był inny.

Po­rucz­nik, do­wód­ca plu­to­nu, jako na­uczy­ciel lubił wszyst­ko długo tłu­ma­czyć. Nie był re­we­la­cyj­nym ko­chan­kiem, ale lep­szy taki niż żaden. Tak przy­naj­mniej uwa­ża­ła Ju­dy­ta. Miał żonę, ale nie był tego pewny, bo nie wi­dział jej od in­wa­zji. Ju­dy­ta czuła, że po­rucz­nik o nią zadba, za­opie­ku­je się i na­kar­mi w razie czego. Prze­my­ka­jąc przej­ścia­mi wśród gru­zów i ka­na­łów, na­po­ty­ka­ła ukry­wa­ją­ce się ro­dzi­ny, które nic nie jadły od ty­go­dni. Kie­dyś by tego nie ro­bi­ła, teraz dzie­li­ła się swo­imi za­pa­sa­mi, jeśli co­kol­wiek miała w ple­ca­ku.

Ju­dy­ta lu­bi­ła cie­pło, spać w mięk­kim łóżku i być na­je­dzo­ną. Kie­dyś uwiel­bia­ła drin­ki z pa­lem­ką. Przy­po­mi­na­ły jej dobre czasy jesz­cze bar­dziej niż zmro­żo­ne pro­sec­co z Re­pu­bli­ki, pite na stu­denc­kich im­pre­zach z młodą elitą Kró­le­stwa. Teraz woda, jeśli nie ta fil­tro­wa­na z ka­łu­ży, była świet­na. A i taka lep­sza niż żadna.

„Nie tak miało być”, my­śla­ła, gdy wspo­mi­na­ła chwi­le z prze­szło­ści.

Za­wsze przed akcją Ju­dy­ta czy­ści­ła lufę strzel­by czer­wo­nym sznu­rem, który no­si­ła w kie­sze­ni. Trud­no było zna­leźć lep­szy ka­wa­łek ma­te­ria­łu, a brak „sadzy” po­wo­do­wał, że strzał jo­no­wy miał pełną moc od pierw­sze­go razu i błysk spa­la­ją­cych się „śmie­ci” nie zdra­dzał po­zy­cji. Sier­żant Amos wy­dzie­rał się za słowo „sadza”, bo to niby po­piół, ale co za róż­ni­ca?

***

Hek­tor ock­nął się w szpi­ta­lu po­lo­wym. Le­karz ucie­szył się, że udało się go na tyle za­ce­ro­wać, iż na­da­je się do trans­por­tu. O Ju­dy­cie czy roz­ka­zie do­ty­czą­cym czer­wo­ne­go sznu­ra nie miał po­ję­cia.

– Ona nas oca­li­ła! Muszę wie­dzieć, co się z nią stało – po­wie­dział Hek­tor z ogrom­nym wy­sił­kiem.

– Po­rucz­ni­ku, je­ste­ście po­waż­nie ranni. Spo­kój! – po­wta­rzał le­karz. – Walka o życie się jesz­cze nie skoń­czy­ła.

 

Po­wro­ty i uciecz­ki

 

Z mgły wy­ło­nił się nisz­czy­ciel Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa. Za­le­tą po­sia­da­nia pa­no­wa­nia w po­wie­trzu jest moż­li­wość utrzy­ma­nia za­sło­ny przed wścib­ski­mi ra­da­ra­mi i sa­te­li­ta­mi, ale żeby pa­trzeć, trze­ba sa­me­mu otwo­rzyć oczy.

– Nie za wcze­śnie, panie ko­man­do­rze? – Do sa­lo­nu do­wo­dze­nia wbiegł męż­czy­zna w sur­du­cie. – Wczo­raj stra­cił pan fre­ga­tę!

– Ja panu nie wy­po­mi­nam, co i kiedy pan stra­cił, panie hra­bio. Fre­ga­tę mam jesz­cze jedną. Pro­szę o po­zo­sta­wie­nie za­bi­ja­nia spe­cja­li­stom, panie hra­bio. Pań­ska bry­ga­da Verde trzy­ma się do­brze, ale wróg już ma dzie­się­cio­krot­ną prze­wa­gę. Nie nad­we­rę­żaj­my ludz­kiej wy­trzy­ma­ło­ści. To tylko dziad­ki, co prze­wra­ca­ją się o swoje strzel­by. Le­piej nie bę­dzie! Nie prze­ko­na­my już wroga do spro­wa­dze­nia więk­szych sił ani na tę wyspę, ani w oko­li­cę.

– Dwa ba­ta­lio­ny de­san­tu i ja­kieś nie­do­bit­ki? To bę­dzie naj­więk­sza nasza klę­ska od…

– Ośli­zgła i Obrzy­dli­wa na po­zy­cjach – za­mel­do­wał ad­iu­tant znad ekra­nu, wtrą­ca­jąc się do roz­mo­wy.

– Po­wiedz­cie zatem panom pan­cer­nym, że mogą za­czy­nać – roz­ka­zał ko­man­dor, ad­iu­tant do­tknął kilku sym­bo­li na ekra­nie.

– Tak jest.

Wrota okrę­tów de­san­to­wych otwo­rzy­ły się i po ram­pie czoł­gi wje­cha­ły do wody. Naj­pierw na­peł­ni­ły zbior­ni­ki ba­la­sto­we, potem włą­czy­ły na­pę­dy stru­go­we. Nad po­wierzch­nię wy­sta­wa­ły tylko wie­życz­ki z czuj­ni­ka­mi i dzia­ła­mi. Z przo­du wy­glą­da­ł tro­chę jak żaba pły­ną­ca po je­zio­rze. Star­to­wa­ły la­ta­dła z dru­ży­na­mi de­san­tu. Po po­wierzch­ni mknę­ły ło­dzie sztur­mo­we. Ode­rwa­li oczy od ekra­nów, po­ka­zu­ją­cych obraz z Ośli­zgłej i Obrzy­dli­wej, ale już się nie dało spoj­rzeć przez okna na morze. Ża­lu­zje się za­mknę­ły.

– Uwaga! Start Al­ba­tro­sa, start Al­ba­tro­sa – za­brzmia­ło ostrze­że­nie z gło­śni­ków.

Hra­bia uniósł fi­li­żan­kę ze sto­li­ka, żeby nie wy­la­ła się po­ran­na kawa. Start cięż­kich ra­kiet spod po­kła­du po­wo­do­wał wi­bra­cje, zwłasz­cza kiedy szli całą na­przód. A naj­go­rzej to zgi­nąć po­pa­rzo­nym wła­sną kawą. Za­uwa­żył, że cała za­ło­ga niby dys­kret­nie przy­go­to­wu­je się do sy­tu­acji, że mogą się zaraz zna­leźć za burtą. Lokaj jemu też przy­niósł ka­mi­zel­kę ra­tun­ko­wą i od­por­ny na mor­ską wodę re­wol­wer.

Zanim się po­ja­wią my­śliw­ce, nisz­czy­ciel miał za za­da­nie oczy­ścić niebo ze wszyst­kie­go, co lata i jest duże.

***

Po­rucz­nik Hek­tor zna­lazł się w opusz­cza­ją­cym wyspę ostat­nim sa­mo­lo­cie Re­pu­bli­ki, który był celem pierw­sze­go strza­łu z nisz­czy­cie­la. Ktoś miał na­dzie­ję, że dobrze oznaczony transport me­dycz­ny oszczę­dzą.

„Chyba rze­czy­wi­ście nasi wy­gry­wa­ją”, pomyślała Ju­dy­ta, pa­trząc na opa­da­ją­ce szcząt­ki ro­ze­rwa­ne­go w po­wie­trzu ka­dłu­ba.

Za­sta­na­wia­ła się, czy na­praw­dę dadzą jej tyle pie­nię­dzy, żeby mogła od­bu­do­wać pen­sjo­nat i wrócić do poprzedniego życia.

– Nie gap się w niebo, masz klien­tów. – Amos pac­nął Ju­dy­tę w hełm i wska­zał trzech żoł­nie­rzy wroga.

Dwóch nio­sło skrzy­nię, pew­nie z dro­nem. Tym razem sier­żant nie zła­pał jej za włosy, miała je prze­zor­nie upię­te tak, że nic spod hełmu nie wy­sta­wa­ło.

– Io­niak? To bli­sko! – szep­nę­ła i po­my­śla­ła: „Jesz­cze raz mnie pac­niesz, to się bę­dziesz łok­ciem pod­cie­rać”.

Z wpra­wą roz­ła­do­wa­ła strzel­bę z ra­kie­ty ze sta­lo­wym gro­tem, którą na­zy­wa­no „gwóźdź”.

– Tak – po­twier­dził sier­żant. – Za­cznij od tego, co nie nie­sie. Tamci dwaj po­win­ni na chwi­lę znie­ru­cho­mieć, zdą­żysz?

„Byle tylko strzel­ba zdo­ła­ła się prze­ła­do­wać”, rzu­ci­ła okiem na stan ba­te­rii, od­le­głość i au­to­ma­tycz­nie usta­wio­ną moc strza­łu.

Zde­cy­do­wa­ła, że tro­chę zmniej­szy. Po­ło­ży­ła palec na spu­ście, wstrzy­ma­ła od­dech. Do­sto­so­wa­ła się do swo­je­go rytmu serca: raz, dwa i trzy. Strzel­ba zdą­ży­ła się prze­ła­do­wać mię­dzy ścią­gnię­cia­mi spu­stu. Strza­ły jo­no­we padły mię­dzy ude­rze­nia­mi serca.

– No to mam medal! – od­po­wie­dzia­ła tro­chę zbyt gło­śno, pa­trząc na dy­mią­ce zwło­ki. – Trzech na raz.

– Nie da się ukryć, Trója! – po­twier­dził Amos.

Medal miał po­stać trzech skrzy­żo­wa­nych strzelb. Wy­ko­na­no go z mie­dzi, ale dawał pięt­na­ście pro­cent wię­cej do eme­ry­tu­ry. Za „trut­kę ze szty­le­tem” do­sta­wa­ło się 20% i ten medal był ze złota i sre­bra. Ju­dy­ta wes­tchnę­ła, gdy sobie o tym przy­po­mnia­ła.

„Czy tu w ogóle będą jacyś tu­ry­ści kie­dy­kol­wiek znowu? A może się wy­nieść, wró­cić do imie­nia Rahab i zmie­nić zawód? Medal za tych trzech wy­star­czy na do­da­tek do eme­ry­tu­ry, ale trze­ba jesz­cze prze­żyć do tego czasu. Fun­du­szy za pen­sjo­nat na to nie wy­star­czy, prze­kleń­stwo mło­do­ści. Naj­le­piej wy­je­chać do Re­pu­bli­ki, bo kiedy się kró­lew­scy do­wie­dzą, co zro­bi­ła, wi­do­ków na sta­rość nie na­le­ży się spo­dzie­wać. A taki Hek­tor mógł na­pi­sać ja­kieś ra­por­ty i wy­wiad jesz­cze je znaj­dzie”, my­śla­ła go­rącz­ko­wo, w kółko to samo. „Wy­da­wał się do­brym ma­te­ria­łem na męża albo na ko­chan­ka. W rentę dla skrzyw­dzo­nych i strau­ma­ty­zo­wa­nych dzi­wek nie wie­rzy­ła, nawet w Re­pu­bli­ce. Ot ko­lej­na żoł­nier­ska fan­ta­zja. Cie­ka­we czy Hek­tor żyje?”

– Zmie­nia­my po­zy­cję? – za­py­ta­ła na głos.

– Tak! – Amos ru­szył pierw­szy, ona za nim i tych dwóch żoł­nie­rzy na końcu, w więk­szej od­le­gło­ści.

Stra­ci­li tro­chę czasu na ob­szu­ki­wa­nie za­bi­tych. Wy­buch gra­na­tu ro­ze­rwał skrzy­nię z dro­nem, kiedy byli już da­le­ko.

– Mamy ar­ty­le­rię, panie sier­żan­cie. – Fi­zy­lier pod­biegł i po­ka­zał wskaź­nik celu pod lufą ka­ra­bin­ka. – Jest łącz­ność.

Obaj za­wo­do­wi żoł­nie­rze nie lu­bi­li Ju­dy­ty. Wy­da­wa­ło im się, że ma pasję do od­per­so­na­li­zo­wa­ne­go spo­so­bu za­bi­ja­nia, jakby nie od­róż­nia­ła ro­bo­ta, la­ta­ją­ce­go drona od czło­wie­ka. Sami wo­le­li szla­chet­ną i oso­bi­stą re­la­cję z wro­giem, żeby wi­dział i czuł nad­cho­dzą­cą śmierć. To hu­ma­ni­stycz­ne, wręcz ludz­kie. W ogóle wszy­scy te­ry­to­rial­si wy­da­wa­li im się dziw­ni. Na przy­kład Ju­dy­ta no­si­ła w kie­sze­ni ka­wa­łek brud­ne­go sznur­ka i ma­nia­kal­nie nim czy­ści­ła strzel­bę, jakby nie wie­dzia­ła, że wy­star­czy raz wy­strze­lić jo­no­wo i tor lufy czy­sty.

Sły­sze­li, że to była pro­sty­tut­ka. Kie­dyś mu­sia­ła lu­dziom dawać ra­dość. Wy­da­wa­ło im się to nie­moż­li­we. Tak mówił sier­żant, że ona roz­ryw­ko­wa, ale ra­czej żar­to­wał. Jesz­cze bar­dziej idio­tycz­nie brzmia­ły plot­ki, że niby współ­pra­co­wa­ła z żoł­nie­rza­mi Re­pu­bli­ki. Żan­dar­mi za­wsze mieli fan­ta­zję, aku­rat nie prze­ży­li, bo wszy­scy, co do jed­ne­go, byli owego dnia w szta­bie.

***

Zwy­cię­stwo! Tak przy­naj­mniej ogło­sił po­rucz­nik, zbie­ra­jąc cały od­dział w jed­nym miej­scu.

– Pan hra­bia przy­jął pannę Ju­dy­tę ofi­cjal­nie do Obro­ny Te­ry­to­rial­nej, bry­ga­da „Verde”. Nadał sto­pień star­sze­go strzel­ca ze star­szeń­stwem od mie­sią­ca i oczy­wi­ście przy­zna­je order Trzech Tra­fień, brą­zo­wy. – Po­rucz­nik li­czył w pa­mię­ci.

„Zaraz, ja wcale się nie za­pi­sy­wa­łam, da­wa­li jeść, to z nimi cho­dzi­łam. A w ogóle to mnie zre­kru­to­wa­li na siłę”, po­my­śla­ła, ale od­po­wie­dzia­ła:

– Ku chwa­le Jego Kró­lew­skiej Mości…

– … i ca­łe­go Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa – wy­krzy­cza­ła dziar­sko resz­ta od­dzia­łu.

– Gra­tu­lu­ję pani star­szy strze­lec – podał jej rękę sier­żant Amos, chyba pierw­szy raz.

– Panna – po­pra­wi­ła go, bo „pani star­sza” jej nie naj­le­piej brzmia­ło.

– W cy­wi­lu jest panna, a w woj­sku za­wsze pani – wy­ja­śnił po­rucz­nik i prze­szedł dalej. – Pani Ma­rian­na, zna­czy Ma­ryś­ka, nie zo­sta­je przy­ję­ta do Obro­ny Te­ry­to­rial­nej w cza­sie po­ko­ju, ze wzglę­du na nie­wy­star­cza­ją­ce wy­ni­ki spraw­no­ścio­we. Nie ro­bisz mi­ni­mów.

Ju­dy­ta do­sta­ła ko­mu­ni­ka­tor woj­sko­wy, od razu zna­la­zła na nim swoje oszczęd­no­ści i żołd za mie­siąc służ­by w cza­sie wojny. Zo­ba­czy­ła pierw­szy raz panią cho­rą­ży Florę „Kwia­tek” umytą, w od­pra­so­wa­nym mun­du­rze i z od­zna­cze­nia­mi. Ani tro­chę nie wy­glą­da­ła jak dziec­ko. Tro­chę za bar­dzo na oczy na­su­nię­ta czap­ka, była ozna­czo­na em­ble­ma­tem z uko­ro­no­wa­ną ko­twi­cą i dwie­ma skrzy­żo­wa­ny­mi pi­ka­mi pod spodem. Ju­dy­ta przy­po­mnia­ła sobie ten sym­bol, wi­dzia­ła taki na pro­por­cu le­żą­cym w gru­zach. Spin­ka na ku­cy­ku pani cho­rą­ży była ozdo­bio­na tru­pią czasz­ką, jakby za mało było śmier­ci wokół.

– Dzi­siaj że­gna­my na­szych ko­le­gów z de­san­tu – wy­ja­śnił po­rucz­nik. – Z wy­du­sze­niem po­zo­sta­łych żoł­nie­rzy Re­pu­bli­ki po­ra­dzi­my sobie sami jak z wsza­mi.

Do portu wszedł „Nie­zwy­cię­żo­ny”, okręt lo­gi­stycz­ny floty. Przy­wiózł za­opa­trze­nie, nie­zbęd­ne do zor­ga­ni­zo­wa­nia uczty i balu, a potem miał za­brać cięż­ki sprzęt. W nie­któ­rych miej­scach wyspy, szcze­gól­nie w oko­li­cy portu i placu przed pa­ła­cem gu­ber­na­to­ra, usta­wio­no wieże straż­ni­cze.

Pech chciał, że po­rucz­nik Ju­dy­tę wy­zna­czył do war­to­wa­nia, zresz­tą razem z całą dru­ży­ną Amosa. Sie­dzia­ła na wieży i ob­ser­wo­wa­ła oto­cze­nie przez ce­low­nik strzel­by. Sły­sza­ła wy­raź­nie mu­zy­kę i w słu­chaw­kach mel­dun­ki po­ste­run­ków „u nas wszyst­ko w po­rząd­ku”. Ma­ryś­ka chra­pa­ła na pod­ło­dze wieży. Jej za­da­niem było obu­dzić strzel­ca, gdyby usnął, więc na razie nie miała nic do ro­bo­ty. Zresz­tą z Obro­ny Te­ry­to­rial­nej już Ma­ryś­ki tak szyb­ko nie wy­rzu­cą, zo­sta­ła uzna­na za nie­zdol­ną w cza­sie po­ko­ju prze­cież, a jesz­cze wojna.

Ju­dy­ta zo­ba­czy­ła, że na im­pre­zie Kwia­tek tań­czy na stole, nie zwró­ci­ła uwagi z kim czy przed kim. Przy­po­mnia­ło jej się, kiedy pani cho­rą­ży opo­wia­da­ła, że tylko zwia­dow­ca de­san­tu ma przy­go­to­wa­nie fi­zycz­ne wy­star­cza­ją­ce, żeby „jakoś to wy­glą­da­ło”, a wszy­scy ma­ry­na­rze to po­kra­ki.

Walki na wy­spie trwa­ły nawet w nocy, wła­śnie padły gdzieś w od­da­li po­ci­ski ar­ty­le­ryj­skie. Ju­dy­ta miała nie­od­par­te wra­że­nie, że za każ­dym razem z coraz więk­szej od­le­gło­ści. Wła­śnie, a gdzie są czoł­gi? Ce­low­nik strzel­by nie po­zwa­lał po­szu­kać na morzu okrę­tów, zbyt da­le­ko w sto­sun­ku do za­się­gu sku­tecz­ne­go strza­łu. Ma­ryś­ka miała na szyi lor­net­kę sier­żan­ta. Ju­dy­ta ją obu­dzi­ła, ko­piąc w po­de­szwę buta.

– Po­szu­kaj okrę­tów albo cho­ciaż ja­kie­goś na­sze­go czoł­gu…

– Co mnie bu­dzisz? – mruk­nę­ła Ma­ryś­ka. – Muszę być świe­ża, gdy bę­dziesz przy­sy­piać…

– To roz­kaz! – po­wie­dzia­ła z na­ci­skiem Ju­dy­ta, w końcu star­szy strze­lec.

– O! – Ma­ryś­ka wska­za­ła na port. – Tu jest Nie­zwy­cię­żo­ny i dwa kutry.

Wtedy zga­sły świa­tła na na­brze­żach i przy­cu­mo­wa­nych okrę­tach. Bal i uczta trwa­ły w naj­lep­sze. „Nie­zwy­cię­żo­ny” wy­szedł w morze w zu­peł­nej ciem­no­ści. Ju­dy­ta wy­rwa­ła lor­net­kę Ma­ry­ś­ce i na­ma­ca­ła przy­cisk ko­mu­ni­ka­to­ra przy heł­mie. Ode­zwał się Amos.

– Panie sier­żan­cie, w por­cie zga­sły świa­tła, okręt lo­gi­stycz­ny wy­szedł w morze – za­mel­do­wa­ła. – Je­ste­śmy ata­ko­wa­ni?

– Piłaś coś? Bra­łaś? Na war­cie? – spy­tał Amos przez ko­mu­ni­ka­tor. – Ma­ryś­ka?

– Nie brała! Nie spała – włą­czy­ła się do roz­mo­wy.

– U nas czy­sto! – za­mel­do­wał ktoś z in­ne­go po­ste­run­ku.

– W po­rząd­ku, tylko sły­chać im­prez­kę. W por­cie świa­tła zga­sły. Może awa­ria?

***

Nisz­czy­ciel Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa po­ru­szał się na po­łu­dnio­wy wschód. Ko­man­dor jesz­cze koń­czył ko­la­cję. Do sa­lo­nu do­wo­dze­nia wszedł hra­bia,

– To wy­glą­da na pa­nicz­ną uciecz­kę. – Wska­zał na ekran sy­tu­acyj­ny.

– U nas się mówi pla­no­wy i sko­or­dy­no­wa­ny od­wrót – wy­ja­śnił ko­man­dor. – Mu­si­my wyjść spod ude­rze­nia grupy lot­ni­skow­co­wej Re­pu­bli­ki. Pły­nie­my pod pa­ra­sol na­sze­go lot­nic­twa, bo te kilka sa­mo­lo­tów nie da rady. Mogę pana hra­bie­go od­sta­wić na któ­rąś z pań­skich wysp, panie hra­bio.

– Nie re­flek­tu­ję…

– Na­le­gam, panie hra­bio.

– Jed­nak nie. – Zmie­nił temat. – Król mówił, że flota tym razem po­ra­dzi sobie z lot­ni­skow­cem…

– Ad­mi­rał Wang po­wie­rzył honor za­to­pie­nia lot­ni­skow­ca flo­cie pod­wod­nej, panie hra­bio. Chciał­bym pana po­że­gnać…

Hra­bia wy­szedł, ko­man­dor we­zwał bos­ma­na. Odło­żył na chwi­lę sztuć­ce, wy­tarł palce.

– Pro­szę wy­rzu­cić pana hra­bie­go za burtę – roz­ka­zał ko­man­dor, bos­man stał nie­ru­cho­mo, jakby nie ro­zu­miał, co się do niego mówi. – Nie wy­glą­da na bar­dzo spryt­ne­go, ale może pan bos­man sobie wziąć dwóch ma­ry­na­rzy do po­mo­cy.

– A lokaj?

– A lo­ka­ja nie, czy ja mówię z ja­kimś złym ak­cen­tem? – Ko­man­dor nie prze­pa­dał, gdy pod­ofi­ce­ro­wie do­py­tu­ją się w spra­wie oczy­wi­stych zadań.

Bos­man nie od­wa­żył się po­wie­dzieć, że tak, ab­so­lut­nie z fa­tal­nym, ale cią­gle zro­zu­mia­łym. Ko­man­dor ge­stem kazał mu po­dejść bli­żej i bez słowa po­ka­zał na ekra­nie roz­kaz z Mi­ni­ster­stwa Wojny:

„Jego Kró­lew­ska Mość roz­wią­zu­je Mar­chię Wysp Za­chod­nich Przy­ląd­ko­wych i zatem au­to­ma­tycz­nie Bry­ga­dę Obro­ny Te­ry­to­rial­nej „Verde”.

Wiel­moż­ny Pan Hra­bia nie bę­dzie już po­trzeb­ny. W przy­pad­ku po­wo­dze­nia ope­ra­cji wpro­wa­dzo­na zo­sta­nie ad­mi­ni­stra­cja woj­sko­wa”.

***

Ju­dy­ta pierw­szy raz od mie­sią­ca obu­dzi­ła się w łóżku, a nie w pro­wi­zo­rycz­nie zbu­do­wa­nym le­go­wi­sku w gru­zo­wi­sku. Dom po­rucz­ni­ka, do­wód­cy jej plu­to­nu, miej­sco­we­go na­uczy­cie­la pra­wie oca­lał: zo­sta­ła kuch­nia, jedna sy­pial­nia i ka­wa­łek scho­dów. Kon­struk­cja z drew­na pal­mo­we­go była już nie­źle prze­żar­ta przez ro­ba­ki, zanim po­cisk tra­fił w bu­dy­nek.

Za­czę­ła się ubie­rać. Zlew w kuch­ni był nie­mal ide­al­ny do wzię­cia ką­pie­li. Bie­żą­ca woda już była, co z tego, że zimna.

– Wy­cho­dzisz? Zo­sta­niesz na noc?

– Ale jest rano – po­wie­dzia­ła, przy­po­mnia­ła sobie tekst jed­nej z dziew­czyn, która u niej pra­co­wa­ła: „Nie pła­cisz, nie idę z tobą do łóżka”.

Nie po­wie­dzia­ła tego na głos, jesz­cze nie. Pierw­szy raz od bar­dzo dawna nie wie­dzia­ła, co robić. Po­przed­nio miała roz­ka­zy.

– Wra­casz do za­wo­du? – do­py­ty­wał się po­rucz­nik.

„Tyle pytań, a tak mało od­po­wie­dzi”, po­my­śla­ła. „Mam nie­ak­tu­al­ne ba­da­nia”, Ju­dy­ta skrzy­wi­ła się i po­wie­dzia­ła. – A w ogóle, to ja nie je­stem pro­sty­tut­ką, przy­naj­mniej nie tylko, ale przed­się­bior­cą. Ważny sek­tor usług na wy­spie.

Wzię­ła strzel­bę na ramię i po­szła. Ka­wa­łek sznu­ra dała radę uprać wie­czo­rem na tyle, że teraz znów był czer­wo­ny i suchy. Zwią­za­ła nim włosy, bo hełmu za­kła­dać nie chcia­ła. Śmier­dział.

Czas za­ła­twić wła­sne po­ra­chun­ki. Ma­ryś­ka po­wie­dzia­ła wy­star­cza­ją­co dużo. Wie­dzia­ła, gdzie miesz­ka Amos, już nie sier­żant, a na pewno nie do­wód­ca.