Dobry wilk

Wyniosła i lśniąca, zwieńczona ostrym łukiem łysina górowała nad resztą jego twarzy. Nieznaczne poruszenia głowy sprawiały, że dwa białe placki światła ganiały się po czole to tu to tam, jakby próbowały tchnąć trochę życia w tę trupią gębę. Gdzieś poniżej niemrawo poruszały się dwie, obscenicznie wręcz, obwisłe wargi. W ogóle cała twarz sprawiała wrażenie, jakby ktoś kiedyś przesunął po niej dłonią w dół, a martwa skóra nigdy nie zdołała już wrócić na swoje dawne miejsce. Skończyło się to tym, że kilka wiotkich rulonów dyndało gdzieś na wysokości grdyki, a luźne nawisy brwi przykrywały oczy do połowy. Głos miał zaskakująco silny. Niski, basowy, pozbawiony jakiejkolwiek dźwięczności. Mówił, mówił i mówił, a ja słuchałem. Czułem, jak z każdym jego słowem z radości coraz trudniej było mi usiedzieć na miejscu. Ktoś zabił głowę Rodu, została po nim sporej wielkości kupa popiołu upstrzona kilkoma kłami. Sprawa jest delikatna, naturalnie, że rozumiem. Rada Rodu nie chce dalszego przesypywania popiołu ani tym bardziej skandalu. I tu właśnie pojawiam się ja, mam wywęszyć kto i dlaczego, bo gdzie i jak już wiadomo. 

Oczywiście, że przyjąłem zlecenie. Latami pracowałem na to, żeby wrócić do pańskich domów, choćby i drzwiami dla służby. Wróciłbym choćby i przez komin, czy lufcik w piwnicy. Rada znała takich, czuć było, że przywykli do trzymania na krótkiej smyczy lepszych ode mnie. Za całe honorarium zaproponowali mi niewiele więcej niż pokrycie kosztów własnych i coś na kształt wpisu do CV. Nieważne.

Po krótkim wstępie stary poprowadził mnie do komnaty, w której, jak sam to określił: „Największy spośród nas zakończył swój chwalebny żywot”. Szliśmy we trzech – ja, przewodniczący Rady i nieodstępujący go ani na chwilę mały cichutki człowieczek z długą brodą w kolorze wyblakłej przybrudzonej żółci. Istota ta była tak cicha i nienachalna w swojej bytności, że zacząłem podejrzewać w nim chowańca. Nie byłem w stanie wyczuć jego woni, choć odległość między nami była niewielka. Do mojego nosa wdzierały się za to zapachy typowe dla wamiprzych domostw. Wszechobecny odór starości i rozkładu maskowany sporą ilością pachnideł, dziś głównie tych dziwacznych patyczków sterczących z buteleczek wyrzucających z siebie zapach chemicznej sosny, ale także klasyczne kadzidła rozsiane tu i ówdzie. I oczywiście słodki i głęboki aromat krwi.

Stary zatrzymał się gwałtownie przed masywnymi drzwiami ulokowanymi pośrodku korytarza. Ruch był nagły i niespodziewany, korzystając z okazji udałem, że niezgrabnie wpadam na brodatego człowieczka. Był bardzo niski dosłownie oparłem nos o rzadkie kępki włosów na jego czaszce. Wampir. I to jaki, nasiąknięty krwią, jak kaszanka. Zdusiłem impuls, który kazał mi przejechać językiem po tym czerepie, żeby zgarnąć dla siebie choć trochę z tego aromatu. Szybko odstąpiłem krok w tył i wymamrotałem przeprosiny. Obaj popatrzyli na mnie bez słowa. Otworzyli drzwi pokoju i Przewodniczący gestem zaprosił mnie do środka. Nieśpiesznie przekroczyłem próg a dwóch moich towarzyszy odeszło bezszelestnie. Zostałem sam, przez nikogo nierozpraszany mogłem wreszcie zaczynać.

Pora złapać trop.

Wnętrze niczym mnie nie zaskoczyło. Cały dom był raczej typowym tworem architektury wampirów. Piękna wyremontowana kamienica z zewnątrz pieszcząca oko jaśniutkim, czyściutkim piaskowcem i lśniącymi plastikowymi ramami okien. Przez schludne drzwi uzbrojone w domofon wkraczało się do nowoczesnego i urządzonego na miarę dzisiejszych gustów parteru. Strudzony wampir przechodził przez lśniący nowością, chromem i szkłem parter, po to, by w pokoju na piętrze móc się wyciągnąć we własnej podbitej aksamitem trumnie ustawionej, jak bóg przykazał, na czarnym katafalku.

W tym pokoju trumny nie było. Za leże służyło ogromne łoże zwieńczone baldachimem, pomiędzy jego czterema rzeźbionymi kolumienkami zawieszono cztery grube, mięsiste kotary, po ich opuszczeniu całość zmieniała się w coś na kształt doskonale światłoszczelnego bunkra. Schowany w jego wnętrzu wampir mógł spokojnie przeczekać najbardziej nawet słoneczny dzień zerkając ostrożnie zza zasłony, czy aby już nie doczekał zmroku. Takie łoża-fortece były już reliktem dawnych czasów. Od wielu lat wewnętrzne strony okien w wampirzych domostwach oklejano specjalnymi warstwami foli nieprzepuszczającymi ultrafioletu. Tak było i tu.

Było przynajmniej do niedawna, bo w tym pokoju usunięto zabezpieczającą warstwę z okna. Dokładnie obejrzałem wszystkie szyby i nie znalazłem nic, poza tym, czego można było się spodziewać – zadrapań na rogach szklanej tafli świadczących o tym, że ktoś z poświęceniem i gorliwością zdrapywał rogi foli własnymi szponami. Obszedłem nieśpiesznie cały pokój i w końcu usiadłem pod baldachimem obok wciąż leżącej tu kupy popiołów, niedawno będącej jeszcze samym Panem Michaiłem Porońcowem – Głową Wielkiego Rodu Porońcowów. Tak, wciąż tu leżał. Pewnie ani służba, ani inni członkowie Rodu nie za bardzo wiedzieli, co z nim teraz zrobić. Zmieść zmiotką na szufelkę jakoś tak niezręcznie, zagarnąć rękoma i rzucić na wiatr przed domem też coś mało chwalebne. Może to i nieco dziwne, ale wampiry nie wypracowały własnych zwyczajów pogrzebowych. Idea żegnania zmarłych dla istot, które przecież tak naprawdę nie są żywe siłą rzeczy musi się wydawać dziwaczna i obca.

Usiadłem więc i wtuliłem nos w golf swetra. Nie na wiele mi się on tu przydał. Porońcow symulował oddychanie tylko dla pozorów, pewnie dlatego nie wietrzył swoich pokoi. Powietrze tu było zatęchłe i przepojone najróżniejszymi zapachami: krwią i kurzem oczywiście, ale ziołami, alkoholem, co najmniej kilkunastoma rodzajami perfum, wilkołaczym potem, wyczuwałem też nikły zapach kilku ząbków czosnku, które pewnie sam denat porozrzucał po kątach, ot tak, dla wzmacniania odporności. Nawet jeśli w tym kłębowisku tropów jest zapach mordercy, nie mam szans na złapanie tropu. Trzeba powęszyć inaczej. Co właściwie wiadomo?

Wiadomo, że stary nie żyje. Wiadomo też, że ktoś zamordował go w wiadomy sposób dzień po jego urodzinach. Na przyjęciu było wielu gości, bardzo wielu. A wampiry nie żywią ciepłych uczuć w stosunku do nikogo, do siebie nawzajem też nie. Przewodniczący Rady uparł się, że dostarczy mi listę wszystkich zaproszonych. Nie wyobrażał sobie chyba prowadzenia śledztwa bez tej swojej listy. Ale ja wiedziałem swoje. To martwy trop. Na przyjęciu porządku pilnowała Sfora – prywatna ochrona Porońców. Traf chciał, że w dzień po nocy urodzin wszyscy oni wyjechali na wspólne ćwiczenia Sfor Wielkich Rodów prowadzone na wypadek rebelii, czy innego zagrożenia. Byłem pewny, ze każdy z wilków na chwilę przed wyjazdem wszedł do tego pokoju, żeby ostrożnie zerknąć między zasłonki, czy Porońcowi niczego aby nie brakuje. Nie miłość ich tu przywiodła ale poczucie obowiązku i ślepnące coraz bardziej oddanie. Stary musiał być wtedy cały i ociupinkę mniej martwy niż teraz. Dopiero po południu, co w tym domu jest odpowiednikiem „przed świtem”, to co zostało z Porońcowa znalazł odwiedzający go sukub. Przerażony wybiegł z pokoju i tupiąc kopytami po korytarzu wrzeszczał raz falsetem, raz barytonem. Musiało to brzmieć, jak syrena przeciwlotnicza. Wszystko to razem znaczyło, że mordowanie starego odbyło się w biały dzień a to z kolei, że mordercą musiał być ktoś stąd.

Westchnąłem, poprawiłem golf i oderwałem nos od kojącego zapachu owczej wełny. Wtedy go zauważyłem. Wisiał na ścianie naprzeciw mnie. Wielki Wampir. Dumny i nadęty, jak nietoperz, który dopiero co połknął chrząszcza. Wwiercał we mnie spojrzenie tych swoich małych, błyszczących oczek, a spod bujnych wąsów, rozdzielonych równym przedziałkiem sterczały mu dwa wielkie kły. Oczywiście, że dwa. Chyba żaden wampir-malarz nie wymalował tego dziada z ułamanym zębem. Strzaskał go sobie na karku Wielkiego Wilka pięć pokoleń temu. Przegrał z kretesem a wszystkie wilkołaki w całej Europie wyły wtedy z radości wypinając torsy do księżyca. Wampiry też wyły, tyle że od srebrnych łańcuchów. Od tamtej pory kolejne Alfy Wolnego Stada miały nosić na uchu kolczyk z oprawionego w srebro kła. Nie trwało to długo. Wampir szybko się pozbierał, zebrał sojuszników i w następnej bitwie rozbił wilkołaki doszczętnie. Tak się to wszystko zaczęło. Era Udomowienia. Pieskie czasy. Od tego wszystkiego zebrało mi się na skomlenie i już już miałem sobie ulżyć, kiedy usłyszałem za sobą cichutkie:

– Przepraszam pana.

Chudziutkie plecki, nad którymi nerwowo dyndał mysi ogonek, pomykały żwawo prowadząc mnie do celu. Dziewczątko, wystrojone w sztywną sukienkę pokojówki z przełomu wieków i na wpół żywe z przejęcia, prowadziło mnie prosto do swojej Pani. Byłem ciekaw, co może mi powiedzieć o mieszkańcach tego domu. Portierzy, woźni, kucharki, czy pokojówki, to prawdziwa fontanna wiedzy dla tych, którym chce się oddzielać wartościowe informacje od zwykłych plotek i kalumnii z radością rzucanych w bogatszych od siebie. Mnie się chciało. Dwoma szybkim krokami zrównałem się z nią i położyłem rękę na wątłym ramionku. Stanęła jak wryta i gwałtownie odwróciła się w moją stronę strzelając czystym przerażeniem z dwojga błękitnych szeroko osadzonych oczu. O tym, że się bała wiedziałem od kiedy tylko stanęła w progu pokoju starego Porońcowa, otaczający ją nimb strachu był gęsty i wyraźny, jak welon panny młodej. Jednak poczuć z bliska, to jednak co innego.  Jej lęk dosłownie mnie poraził i zalepił mi nos. Po raz drugi miałem ochotę zaskamleć w jej obecności. Coś ty widziała maleńka? Nie wariuj Rapaport! Jakiś fragment mojej psychiki zachował zimną krew i zaczął przywoływać do porządku resztę. Ta mała jest dziewczyną od wszystkiego w domu wampirów. Oczywiście, że coś widziała. Musiała się niemało naoglądać i to gorszych rzeczy niż podrapana szyba i smętna kupa popiołu w pościeli. Nic nie wie o sprawie. Gdyby wiedziała już dawno coś by komuś powiedziała. Nie byłbym potrzebny. Dziewczyna wpatrywała się we mnie niema i sztywna, po chwili lekko drgnęła i jak automat wolno odwróciła ode mnie twarz. Jeszcze chwilę stała nieruchomo po czym równie nagle jak się zatrzymała, zaczęła kontynuować swój marsz. Ruszyłem za nią równie cichy jak ona.

Kiedy w końcu dotarliśmy do drzwi jej pani gestem wskazała mi żeby wszedł. Natychmiast po tym, jak przekroczyłem próg z trzaskiem zatrzasnęła za mną drzwi. Gdybym miał czas na jakąkolwiek myśl, pewnie skojarzyłbym to z dźwiękiem opadającego wieka trumny. Ale nie miałem czasu.

Coś rzuciło się na mnie i wgryzło w moją czaszkę. To coś wbijało się głębiej i głębiej, miażdżąc i rozszarpując Zachwiałem się i przytrzymałem framugi, żeby nie upaść musiałem mocno zaciskać palce na drewnianej listwie. Z bólu zgiąłem się wpół. Dłonie ślizgające się we własnym pocie nie były w stanie już dłużej mnie utrzymać. Upadłem kolanami na podłogę a czoło oparłem o dywan.

– Dobra starczy tego. Siadaj pan normalnie – słowa padły gdzieś z głębi pokoju. Ból ustąpił momentalnie. Bałem się poruszyć, nie chciałem prowokować kolejnego ataku. Po chwili ostrożnie uniosłem głowę znad perskiej wełny. Była tam. Siedziała w fotelu jakieś trzy metry ode mnie. Jej twarz była niesamowicie wąska, skóra sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz pęknąć pod naporem kości policzkowych napierających od wewnątrz. Żadnych brwi, żadnych rzęs, jak przystało na wielką damę, a była przecież drugą, trzecią i ostatnią żoną starego Porońcowa, była kompletnie łysa. Siedziała sztywna i wyprostowana, absolutnie nieruchoma ze wzrokiem wbitym we mnie. Starannie unikałem tego wzroku. Zacząłem nieśmiało zbierać się z podłogi.

– Niech pan pyta. No dalej. – Głos był niski i dziwnie soczysty, jakby w jego właścicielu wciąż krążyły soki życiowe. Należał do syna Porońcowów, pięćdziesięcioletniego wampirzego młodzika stojącego teraz za fotelem matki i nonszalancko opierającego ramię o jej zagłówek. Spojrzałem na niego a ten odpowiedział mi zawadiackim uśmiechem.

– Matka wcale nie potraktowała cię znowu tak ostro. Rozumiesz pan, ojca zabito, środki ostrożności. Normalna sprawa. No dalej, zaczynajmy.

W końcu udało mi się stanąć w miarę prosto, choć wciąż lekko się chwiałem. Nie wiedziałem o co do końca mu chodzi z tym zaczynaniem. Liczył, ze przypadnę do nich i rozpocznę kompulsywne obwąchiwanie? Zebrałem się w sobie, nabrałem pełne płuca powietrza i na wydechu wyrzuciłem z siebie

– Macie państwo jakichś podejrzanych? – Popatrzył na mnie, pomrugał. Otworzył usta, zamknął je, sapnął i zamilkł na chwilę.

– No wiesz pan – zaczął powoli. – Ja powiem, że to mój brat a brat powie, że ja. Bo kto inny? – Znowu umilkł. Namyślał się przez chwilę wpatrując się we mnie, jakby ważył, czy warto powiedzieć coś jeszcze. Milczałem, nie chciałem ani płoszyć, ani rozpraszać, w końcu westchnął i przemówił.

– Problem jest w tym, ze ani ja, ani on nie chcemy schedy po ojcu. Obaj mamy, mieliśmy póki ojciec żył, dostęp do funduszy rodziny i pełną swobodę. Teraz jeden z nas będzie musiał wysiadywać ze starcami w Radzie, a drugiego wypali słońce. Takie prawo. – Zamilkł i odpłynął gdzieś w głąb własnych myśli. Wrócił po chwili, skoncentrował na mnie spojrzenie i uśmiechnął się szelmowsko.

– No, ale ja mam po swojej stronie matkę – mówiąc to zaczął nieśpiesznie wodzić palcem po jej łysym czerepie, to kreśląc niewielkie kółeczka, to znowu pieszczotliwe smyrgając ją samymi opuszkami. Przyczajony za oparciem matczynego fotela czuł się bezpiecznie, jak w obwarowanym forcie. I po prawdzie pewnie tak było. Starej nikt nie ruszy.

Swoją drogą Edmund, drugi z braci, też miał niezwykłą matkę. O tak. Rozalia Księżycowy Promień. Ten przydomek nadała sobie sama i jakoś nikomu nie spieszyło się by wytknąć jej jego idiotyzm. Była dzieckiem wieków ciemnych, ale prawdziwie rozkwitła w latach sześćdziesiątych XX wieku. Rewolucjonizowała i skandalizowała aż w końcu dała Porońcowi syna, starszego brata Leopolda, na którego właśnie patrzyłem i trzeciego z urodzonych wampirów zeszłego stulecia. Rozalia nie przywiązała się specjalnie do małego Edka, zostawiła syna z ojcem i po staremu szalała po Europie nie oglądając się za siebie. Teraz Leopolda, jak klosz osłoni matczyna spódnica, a Edmund musi radzić sobie sam.

– Czy poza bratem, ktoś jeszcze przychodzi panu na myśl?

– Ja, oczywiście. – Tu zachichotał widocznie zachwycony sobą samym.

– Tak, rozumiem. Ale czy na pewno nikt więcej? Konkurencyjny Ród, dawny rywal, mściciel? Ktokolwiek, poza panem i bratem? – Chwilę patrzył na mnie bez słowa, po czym nabrał spory haust powietrza i przez usta uformowane w dziubek począł wypychać z siebie strumień powietrza wydając przy tym przeciągły i obsceniczny odgłos. Znak, że audiencja skończona.  

Siedziałem przygarbiony nad olbrzymim blatem dębowego stołu. Przede mną stał porcelanowy głęboki talerz po brzegi wypełniony brunatną cieczą. Pachniało pięknie, krwiście i apetycznie. Zamiast zajadać patrzyłem tępo na własne odbicie bezradnie falujące na tafli czerniny. Skąd ta siwizna? Jestem przecież młody, nawet jak na ludzkie standardy. Trzydzieści lat i już posiwiałe kosmyki? Włosy miałem czarne i gęste, zaczesane do tyłu, choć nigdy nie używałem żelu, łączyły się w coś na kształt małych różków. Do tego bujne baczki, o których lubiłem myśleć, że są jak te Wolverina, ale on nie świecił siwuchami tu i ówdzie. W końcu to rosomak a nie borsuk. Westchnąłem. Skupić się trzeba a nie błądzić myślami. Tak właściwie to wiedziałem już dużo. Byłem blisko.

Starego zabił ktoś stąd, to jasne, to już wiedziałem. Ale, że jego żona miała aż tak silne moce psychiczne, o tym nie wiedziałem. Stara była pewnie bombą atomową w arsenale starego Porońcowa, ja i mój nos wyglądamy przy niej, jak pistolecik na kapiszony.  Niestety, zdrada nie ma swojego zapachu. Mogę wywęszyć strach, ból, gniew, czasem nawet kłamstwo, wszystkie te bazowe tony, możliwe motywy, ale nic więcej. Nie to, co ta łysa jak kolano muza Hansa Rudolfa Gigera, wystarczy, że wyceluje w kogoś te swoje czarne ślepia i prześwietli każdego, jak rentgen. Kto byłby w stanie ukryć przed nią mord na starym? W tym domu jedyne dwie czaszki, których nie może rozłupać jednym spojrzeniem należą do starców z Rady Rodu. A więc albo Żerca, ten który właśnie przygotowuje listę gości albo ten drugi aromatyczny jak kaszanka. Chyba że… chyba, że to ona sama. Może stwierdziła, że już czas posadzić synalka na rodowym tronie. Co tam jęki Leopoldka, że nie chce, matka wie najlepiej, co dobre dla jej dziecka.

– Leo Leo… – Ni to szmer, ni to jęk przetoczył się między kamiennymi ścianami i odbił od łukowatego sufitu. Wyrwany z własnych myśli podniosłem głowę znad talerza i spojrzałem na sukuba, który podobnie jak ja, znalazł wytchnienie w pańskiej kuchni. Nieczęsto spotyka się te stworzenia a już widok sukuba siedzącego przy kuchennym stole, to prawdziwa rzadkość. Do dziś są tacy, co twierdzą, że wszystkie sukuby, to demony przebierające się za kobiety. To nie prawda, po prostu cały ich gatunek odznacza się specyficzną adrogyniczną urodą. Są frapujący, to na pewno. A to, że wszyscy oni lubią przebieranki, to już zupełnie inna historia.

– To ciebie wezwali tu, żebyś węszył? – pytała jednocześnie wycierając nos wierzchem dłoni. Burza ciemnobordowych loków zasłaniała prawie całą jej twarz opadając kaskadami na ledwo co osłonięty dekolt. Ubrana była w coś, co nazwałbym gorsetospodniami – ciemnobordowy skóropodobny kombinezon ciasno opinający jej ciało. Nie nosiła butów, nie było takiej potrzeby, swoje małe zgrabne kopytka w całości pomalowała na złoty kolor, podobnie jak długie wypielęgnowane paznokcie u dłoni i maleńkie różki nieśmiało wyglądające spomiędzy burzy jej loków. Kiedy już uporała się z nosem i, chwilowo przynajmniej, zatamowała potoki łez, spojrzała na mnie wielkimi zaczerwienionymi oczami.

– Witaj, jestem Lili.

– Witaj Lili. Mów mi Rapaport. – Przez chwile milczała patrząc na mnie smutno. Po chwili skinęła głową, jakby sama przyznawała rację swoim myślom.

– On tego nie zrobił. Wierz mi. Ja to wiem. Nieważne co inni mówią. Leo by nigdy… – Zacięła się, pociągnęła nosem, znowu skinęła głową i zaczęła jeszcze raz.

– To znaczy, Leopold Porońcow nie zabił ojca. Na pewno nie.

– Dobrze Lili. – Zacząłem najspokojniejszym, najbardziej uspokajającym tonem na jaki mogłem się zdobyć. – Powiesz mi skąd masz tą pewność?

– My sukuby mamy własną magię. – Urwała na chwilę szukając odpowiednich słów. – Magię ciała, krwi i… i… – W tym momencie zaczęła taksować mnie wzrokiem oceniając ile jestem w stale znieść. Nie doceniła mnie. – I innych płynów. Chwilę milczeliśmy oboje. W końcu, dla dobra śledztwa zdecydowałem się znurkować w odmęty tych jej „innych płynów”.

– Powiem ci Lili, szczerze, niewiele wiem o waszej magii. Nie wiem, czy Rada uznałaby cię jako świadka. Ale może twoje zeznania jakoś pomogą Leopoldowi, jeszcze bardziej pogrążą Edmunda…

– Nie! – Wrzasnęła rozdzierająco. – Nie! Nie! To… nie… Edi… nie on… nie… – Rozpłakała się na dobre. Strumienie łez zalewały jej otwarte szeroko uszminkowane usta ściekając w dół po brodzie krwawymi strumykami. Płacząc i spazmując cały czas próbował coś powiedzieć. Nie musiałem jej słuchać, zrozumiałem co trzeba. Magia sukuba ręczy i za Leo i za Ediego. To by się zgadzało.

Jedną ręką ująłem jej dłoń, drugą położyłem jej na ramieniu. Już już miałem iść na całość i pokrzepiająco ją przytulić, kiedy nagle wyprostowała się gwałtownie.

– Słuchaj Rapaport, to nie oni – przemówiła zaskakująco spokojnie. – Ja to wiem, nieważne, co kto myśli o mojej mocy. Wiem jak jest. Teraz trzeba to udowodnić. Pomogę ci, będę tą…. – Znowu chwila zastanowienia zakończona skinieniem głową. – Agentką operacyjną! Będę Twoją agentką!

Z całych sił starałem się nie okazywać ekscytacji. Nie szło mi, cholernie mi nie szło. Od kiedy piersista gospodyni przytruchtała do kuchni sadząc małe eleganckie kroczki z wiadomością, że są. Sfora wróciła. Siedzą teraz w głównej sali i czekają. Na raport, jakieś żołnierskie słowa, wyjaśnienie co się stało. Ich powrót podziałał na wszystkich. Każda żywa i martwa dusza w tym domu też chciała wiedzieć kto, już całkowicie i ostatecznie, wysłał Porońcowa na drugą stronę. Wszyscy zmierzali do wielkiej sali. Kilka metrów przede mną, sztywna, jak automat, kroczyła mała pokojówka. Gdzieś z tyłu słyszałem stukanie obcasów gospodyni i pomlaskiwanie starej kucharki. Krok za mną wystukując rytm kopytami szła Lili. Czoło lekko pochylała do przodu, jak byk gotowy do walki. Moja „agentka operacyjna”… Kiedy będzie już po wszystkim muszę przyjrzeć się tej jej magii. Wśród jęków i spazmów płaczu eliminowała kolejnych podejrzanych w tym nawet, dobry boże, starą Porońcową. Ale to wszystko później, kiedy indziej, bo teraz idę na spotkanie Sfory.  

Kiedy byłem szczeniakiem stado mnie odrzuciło. To nie była żadna kara, ani złośliwość. Byłem zbyt wątły, nie mogłem dotrzymać kroku innym dzieciakom i tyle. To było dawno, zbudowałem sobie własne życie, zostałem śledczym, znalazłem sobie kumpli. Dobrych sprawdzonych kumpli: Janka Sobiepana i Jerzego Bukszpana, moje małe własne stado. Myślałem, że kiedy znowu stanę przed Sforą będę wyluzowany i pewny siebie. Ale nie byłem, gorączkowałem się jak chłopiec na paradzie wojskowej. Rozwścieczało mnie to. Buzujący we mnie gniew na samego siebie sprawiał, że byłem jak pijany. Przez to wszystko nie zauważyłem małego wampira, który właśnie wyszedł z mijanego przeze mnie pokoju na korytarz. Z impetem uderzyłem w mikrą postać, zupełnie jakby rozpędzone auto uderzyło w betonowy słupek. Momentalnie oprzytomniałem i wydukałem z siebie przeprosiny. Przed mną stał i wlepiał we mnie spojrzenie wypełnione bezbrzeżną pogardą członek Rady. Romuald Świątochowiecki, to on wraz z Żercą przywitali mnie w tym domu. Stara kucharka przypomniała mi jego nazwisko. Traf chciał, że wpadłem na niego już drugi raz jednej nocy.

– Też coś. Patrz tylko co zrobiłeś – mówiąc to uniósł dłoń na wysokość moich oczu i zaczął poruszać wte i wewte jednym z palców. Początkowo myślałem, że to atak starczej demencji, ale zaraz zrozumiałem. Na kiwającym się palcu brakowało szponu, na krótko obciętym paznokciu pozostały ślady jakieś białawej substancji, nos podpowiedział mi, że to klej. Odpadł mu tips. No oczywiście. Moda wampirów nakazywała nosić długie starannie opiłowane szpony. Świątochowiecki miał pewnie styczność ze zwykłymi ludźmi, bo ja wiem bankierami, prawnikami, czy kimkolwiek innym, kto nieświadomie pracował dla ich Rodu. Nie chcąc wyjść na zdziwaczałego dziadka starannie obcinał paznokcie, ale będąc wśród swoich zakładał tipsy. Próżność nie zna wieku.

Podążając za własnymi myślami ignorowałem starca, który cały czas stał przede mną w oczekiwaniu na przeprosiny. Nic mnie nie obchodziły ani bijąca od niego fala wściekłości, ani płynący gdzieś z boku szczebiot Lili próbującej ratować sytuację. Wszystko stawało się dla mnie jasne. Tymi mizernymi plastikowymi pazurkami nie mógłby zdrapać warstwy izolacyjnej z okien. Na szybach zostały wyżłobione ślady po pazurach, to musiały być prawdziwe wampirze szpony. Został więc już tylko jeden podejrzany. Żerca. To musiał być on. Nic go pewnie nie obchodziło, którego z synów Porońcowa czeka spopielenie. Ten, który przejąłby władzę po ojcu z radością przerzuciłby całą tę papierkową robotę, całe to rozsądzanie sporów, politykę i planowanie posunięć Rodu, innymi słowy całą tę władzę na starego dobrego Żercę. Rządziłby ze swojego fotela członka Rady a Głowa Rodu byłaby zadowolonym z siebie figurantem cieszącym się, że tak sprytnie udało mu się wykręcić od roboty. Tylko jak tego dowieść?

– Ty parszywy kundlu! – Przepełniony jadem syk starego Świętochłowickiego wyrwał mnie z zamyślenia. – Myślisz, że przed kim stoisz!? – Stary unosił się coraz bardziej. Jakoś nie potrafiłem się nim teraz przejąć.

– Bardzo przepraszam, naprawdę bardzo przepraszam – mamrotałem zerkając tęsknie w stronę wielkiej sali. To już tak niedaleko, gdyby udało mi się wymyślić, jak udowodnić winę Żercy mógłbym tam wejść, jak jeden z tych detektywów, Holmes albo Poirot. Wskazałbym winnego palcem a potem nieubłaganie logiczną argumentacją wyjaśnił wszystkim wszystko. Oczy członków Sfory świeciłyby się z zachwytu i wpatrywaliby się we mnie w ciszy i skupieniu. O tak, próżność dopada wszystkich.

Wtedy to poczułem. To wrażenie, że moja czaszka pęka, jak skorupka jajka uderzona metalowym szpikulcem. Porońcowa, bo to ona oczywiście, bebeszyła mnie w najlepsze. Przyglądała się moim myślom aż w końcu bardziej poczułem niż usłyszałem we własnej głowie jej głos.

– Mnie to przekonuje.

Oszołomiony bólem oparłem się o stojącego przede mną wampira. Ten zamilkł, chyba domyślał się, co mi jest. Pewnie nie raz widział, jak moc starej działa na innych. Lili też umilkła, chociaż akurat ona pewnie niczego nie rozumiała, zatkało ją po prostu na widok wilkołaka tulącego się do wampira. Wtedy ją dostrzegłem, Porońcowa stała w wejściu do głównej sali. Jej wysoka, chuda sylwetka była całkiem czarna na tle światła padającego z głębi pokoju. Odwrócona była do nas plecami, patrzyła na coś w głębi sali.

– Pewnie wszyscy już tam są – powiedziała cicho Lili także patrząc w stronę wielkiej sali.

– Pani pewnie tłumaczy wszystkim co i jak a my stoimy na tym korytarzu, jak te cepy. Głupio będzie teraz wejść. – Ignorowałem ja i wpatrywałem się w plecy Porońcowej, ta nagle uniosła rękę i wskazując na coś przed sobą. Na coś lub na kogoś. Poczułem ukłucie zazdrości, to miała być moja rola. Wtedy nagle stara odwróciła się gwałtownie i ruszyła w naszą stronę. Drzwi za nią zamknęły się z hukiem. Były ciężki i masywne, ale nie wygłuszyły całkowicie wrzasków Żercy, bo to na pewno jego krzyk wtedy słyszałem. Dało się też wychwycić pełne furii warczenie i dziwny dźwięk przypominający trochę darcie szmacianej lalki.

Porońcowa szła w naszym kierunku. Jej krok był zaskakująco płynny i lekki. Kiedy była już blisko dostrzegłem jej ciemne oczy wpatrujące się we mnie nieruchomo i przerażający szeroki uśmiech. Zostanę nagrodzony, czeka mnie poklepanie po ramieniu, zapłata i docenienie przez Wielki Ród. W końcu tego chciałem. Sam nie wiem dlaczego, kiedy tak patrzyłem na jej uśmiech, na wspaniałe lśniące kły myślałem, jak wspaniałe byłyby z nich kolczyki.