Na szczycie zaśniesz

Pomysł był dość ciekawy, ale… Przez styl, opisy nie potrafiłam wczuć się w historię. Początkowo “gubiłam się” w zdaniach, bo były za rozbudowane lub zapisane w dziwny sposób. Nie wiem, przeszkadzało mi to jakoś. Może to kwestia dużej ilości informacji upchniętych w niewielu zdaniach?

Jest kapłanką życia ze świątyni na drugim od góry tarasie zigguratu miasta

Później zdania stawały się coraz krótsze, co wprowadzało trochę dynamiki, ale na dłuższą metę było dość męczące.

W dialogach też coś zgrzyta, choćby oberżysta, który wypowiada raz poetycko, raz potocznie.

Nie do końca umiałam także wyobrazić sobie przestrzeń, w której wszystko się odbywa. Z jednej strony pojawiał się obraz wielu budynków na różnych poziomach, czyli rozległego miasta, z drugiej ukazana była łatwość przemieszczania się, która sugerowałaby mniejszą przestrzeń.

Jestem ciekawa, czy inni też mają takie odczucia, czy to tylko ja…

Bardzo podobała mi się ta historia. Ciekawy świat, interesujące opisy działania trunków :-) Wymowne zakończenie, czyli sposób przejęcia władzy. Zwróciłam uwagę na pierwsze zdanie: " Biję się z myślami, a myśli wygrywają"– bardzo mi sie podoba:-) Rzeczywiście styl jest trochę nierówny, w niektórych momentach potoczny, w innych bardziej poetycki. Tak całościowo to jestem na plus!

Wizytator, rozumiem, że opowiadanie jest bardzo specyficzne, bo zazwyczaj piszę SF. Próbowałem zastosować trochę inny styl, który lepiej pasowałby do osobliwych wizji i sennej logiki podgatunku weird fiction, z którym postanowiłem się zmierzyć w ramach konkursu. Ciekawi mnie, który fragment niewielkie rozmiary miasta i łatwość przemieszczania się – nie wiedziałem, że okaże się to problemem. W każdym dziękuję za pierwszą opinię!

Olciatka, cieszę się, że Ci się spodobało. Chciałem pierwszym zdaniem mocno zacząć i zaciekawić czytelnika :) A trunki same do mnie przyszły, jeszcze zanim pojawiła się reszta historii. Chciałem wykorzystać je jako pretekst do wplecenia ekspozycji.

Mistrzu Cebuli, napisałeś kawał dobrego sci-fi! Co prawda wizja warstwowego miasta nie jest niczym nowym, ale wzbogaciłeś ją o osobliwy reaktor, który zrobił robotę. Naprawdę się wciągnęłam się w fabułę, co ułatwił bardzo dobry warsztat. Sam główny bohater, jak i Matuzalem okazali się ciekawymi postaciami. Zakończenia się domyślałam, ale mimo tego jestem usatysfakcjonowana. Biorąc pod uwagę temat konkursu, no to nie, to nie jest weird, ale jako samodzielne sci-fi, jestem na tak :)

Pozdrawiam!

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Dzięki, Sy! Podejrzewałem, że zakończenia można się domyślać, ale uznałem, że w tym przypadku to będzie do wybaczenia.

Zastanawia mnie bardzo, że klasyfikujesz tekst jako SF, nie wiem, co o tym myśleć. Zazwyczaj piszę SF i jestem nim przesiąknięty, przyznaję. Ale byłem przekonany, że wydarzenia i świat są na tyle nierealistyczne i nienaukowe (sposób działania pijawek i trunków, schody pozornie albo realnie obdarzone własną wolą, dziwaczna zmiana rozmiarów/perspektywy itd), że nijak nie mogłyby mieć miejsca w żadnej, nawet najosobliwszej przyszłości. Zakładałem, być może mylnie, że poziom dziwaczności jest tu tylko trochę niższy niż np. u Jeffa Jeff VanderMeera w “Podziemiach Veniss” (przyznaję – jednej z bardzo niewielu książek z nurtu New Weird, które przeczytałem w życiu). Zabiłaś mi ćwieka.

A w ogóle to… czemu akurat “Mistrzu Cebuli”? :D

Który fragment? Głównie ten z przechodzenia z siódmego poziomu na sam szczyt. Jakoś szybko poszło ;p 

Wizytator… Wiem, że niby autor nie powinien bronić tekstu, że on ma się bronić sam, ale… Generalnie na tym polega weirdowość opowiadania oraz niesamowitość wnętrza zigguratu, zwłaszcza tych schodów, na których prawa grawitacji zaczynają dziwnie działać i które zdają się żyć własnym życiem. Senna logika, zaburzenie skali…

Nie dziwi Cię bardziej fakt, że bohater zwiększa się stukrotnie, do rozmiarów niemożliwych fizycznie, biomechanicznie i w każdy inny sposób?

Twoje przesiąknięcie sci-fi widać gołym okiem. Nie wiem jak to wytłumaczyć, po prostu twój tekst bardzo mi odbiega od klasycznego postrzegania weird, takiego jak widzę u Kafki, Ligottiego czy Lovecrafta. Na portalu opowiadania lk i SzyszkowegoDziadka są dla mnie wzorem weird.

A nie martw się tym, to jurki będą mieć zagwozdkę! :D

A w ogóle to… czemu akurat “Mistrzu Cebuli”? :D

Ja cię przepraszam, ale nie mogę się powstrzymać – za każdym razem jak czytam twój nick to uparcie widzę tam “master-of-onion”. Zakodowało mi się to na amen już kilka lat temu :D

Zabiłaś mi ćwieka.

Meh, nie przejmuj się, niezależnie od wszystkiego jest to bardzo dobre opowiadanie.

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Czyli zaburzenia wielkościowe to była jakaś koncepcja, ok… Tekst powinien bronić się sam, ale czasami autor może pewne kwestie wyjaśnić i od razu powstaje pełniejszy obraz.

Na pewno dobrze wiedzieć, że to zabieg celowy, jakieś wahania w wielkościach itd.

Ja nie zakładałam, że bohater się zwiększył i teraz poczułam się trochę zaskoczona. Myślałam, że to kwestia jakiejś iluzji optycznej, wykorzystania odległości czy coś w tym stylu i że Matuzalem faktycznie był wielkości człowieka.

Rozumiem. Wiem z własnego doświadczenia, że czasem czytelnikowi umknie istotny szczegół, jak w tym przypadku trzask rozdeptywanej świątyni/magistratu, co miało być ostatecznym dowodem na powiększenie.

Chociaż rozwiązanie z iluzją optyczną też byłoby bardzo ciekawe…

Świetny tekst, moim zdaniem. Wygrywa nastrojem i doskonale dopasowanym do niego stylem. Niepokojący weirdowy nastrój i obrazowa, oryginalnie ujęta światotwórcza wizja sprawiły, że przeczytałam jednym tchem, nawet mimo że historia i motywacja bohatera były punktem wyjścia dość oczywistym. Brawo.

ninedin.home.blog

Żadne tam iluzje optyczne. To świetny tekst, a powiększenie wpisuje się w logikę miasta. Styl szalenie mi się podoba, jest klarowny jak woda źródlana, a przy tym bogaty.

Dostrzegam tu trochę Linii Oporu Dukaja, trochę jego Innych Pieśni, oraz szczyptę Warhammera 40k. Trudno mi mieć za złe te podobieństwa, bo doskonale połączyłeś elementy, które uwielbiam.

Ustrój i klimat miasta, system kastowy, desperację nędzarzy oddałeś przekonująco w niewielkiej liczbie znaków. “Na szczycie zaśniesz” będzie jednym z moich ulubionych tekstów na portalu.

Mitologiczny układ historii także mnie chwycił, bo jestem wielbicielem antyku, Junga i Campbella.

Chylę czoła. Pokonałeś mnie w zeszłym roku w plebiscycie i bardzo słusznie. Dzięki za fantastyczną lekturę.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Ninedin i Wisielec – bardzo Wam dziękuję za wizytę i opinie. Bardzo mnie one podbudowały, bo już zaczynałem myśleć, że mój weirdowy eksperyment zakończył się niepowodzeniem :)

Zgodzę się z tym, że zakończenie jest przewidywalne, ale to w niczym nie przeszkadza, bo nieuchronność sprzyja mitycznej, “cyklowej” myśli przewodzącej opowiadaniu.

Opinie na portalu nie powinny pozbawić Cię pewności siebie. Zdarzają się niewyrobione.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Biję się z myślami, a myśli wygrywają.

Absolutnie mnie to zdanie urzekło! Aż je sobie odnotowałam, żeby się odnieść i zapamiętać :) W ogóle się ubawiłam na początku, Twoje alkohole wydają się bardzo apetyczne :D Szkoda tylko, że nalewka z mózgiem nie miała żadnej chwytliwej nazwy.

Przy okazji, ubawiłam się też za sprawą własnego “przejęzyczenia”, bo przeczytałam “I bezwonny, i bezsmakowy, i bez obaw.” – musiałam się cofnąć i przeczytać jeszcze raz. Tak że dawka śmieszkowania na dziś zażyta, dziękuję pięknie :D

To teraz kosmetyka:

Kluczę truchtem (…) aż odnajduję schody prowadzące w dół (…) Postanawiam zbiec w dół.

Jedyne powtórzenie, jakie wyłapałam, zresztą nie jakoś bardzo natrętne.

W pierwszej chwili chcę zapewnić, że jestem nic nie znaczącym akolitą (…)

“nic nieznaczącym”

I na koniec odrobina filozofii:

Siedzący na koźle akolita i jego pachołek odwracają wzrok.

Troszkę się tu zapętliłam, jak zaczęłam o tym myśleć. No bo akolita to ktoś w rodzaju pomocnika, tak? Pachołek, można założyć, też. Czyli jechał pomocnik ze swoim pomocnikiem. Oczywiście nie mówię, że jest to niepoprawne w jakikolwiek sposób, tylko włączył mi się tryb wewnętrznego filozofa i chyba szuka dziury.

Koń nerwowo rzuca łbem i gryzie munsztuk (…)

A tu skłoniłeś mnie do rozważenia, czy munsztuk pozostawia koniowi tę możliwość gryzienia. Nie mówię, że się znam na końskim rzędzie (bo się za bardzo nie znam), ale z tego co kojarzę, munsztuk jest dość… brutalny (więc za zastosowanie go nie lubię domniemanego woźnicy jako zdeklarowany zwierzoświr) i mocno “trzyma” pysk konia – mam tu na myśli pasek zapinany pod szczęką i ścięgierz. Więc nie wiem, czy gryzienie kiełzna jest jako tako możliwe, jeśli tym kiełznem jest munsztuk. Ale to też takie luźne rozważanie zootechnika, który nie wszystko pamięta z zajęć. Uprzejmie proszę rozwiać me wątpliwości, jeśli ktoś wie lepiej :)

Ogólnie rzecz biorąc, bardzo dobrze mi się czytało, ciekawa koncepcja i świetny styl. A że nie zastanawiałam się specjalnie nad tytułem, to dałam się bohaterowi poprowadzić i dopiero przy schodach domyśliłam się, że skoro rośnie, to dotrze na sam szczyt i co będzie dalej. Nie uniknęłam skojarzenia, choć dość luźnego, z “Panem Lodowego Ogrodu” przez to wyśnienie świata, ale to na plus :)

Spodziewaj się niespodziewanego

MofO :), podobało się, lecz kobieta o alabastrowej cerze i idealność mnie nie interesuje, silnie  ważą subiektywizymy odbioru. Dlaczego? Pewnie tak jest, ponieważ doskonałości wokół nie widzę, a i wprowadzasz do tego wprost. Nie snujesz, tylko zestawiasz wyobrażenia i spelunę. Piedestał i śmietnisko. A wszystko w głowie tego samego człowieka, tak na szybko. Niby jedno wyjaśnia drugie, więc fabularnie ok, ale ten człowiek nie jest smutny, nie cierpi, a chyba powinien, nawet jeśli to zawiedziona miłość własna.

Co do zrywu miłości i picia ma wolna wola? Nie wiem. Bohater zdaje mi się zbyt rozsądny i z początku chyba  raczej bardziej opowiadasz na rozum niż z pozycji bohatera, ale to dla mnie dziwne.

Słabo poruszam się w odniesieniach, o których piszesz – Matuzalem, zigguraty. Dla mnie za mało tu zmysłów i tego konkretnego bohatera, ale może chodzi o niezbyt silnie umotywowaną miłość/odczucie/cokolwiek, aby zapijać robaka, bo go jakby nie ma.

Bardzo sprawnie napisany tekst i interesujący. Weird jest, odniesienie wyraźne do wybranego/wylosowanego wyrażenia – też! :)

Na biblio zasługuje bez dwóch zdań!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Gdyby protagonista, wypił absynt, ciekawe jakby się to potoczyło :) Ale to inny równoległy wszechświat.

Nana, bardzo mi miło, że czytało Ci się gładko i przyjemnie, na tyle dobrze, że dałaś się porwać biegowi wydarzeń.

Jeśli chodzi o akolitę, to od pachołka odróżnia go fakt, że jednak nie jest osobą świecką (może być kandydatem na kapłana albo po prostu kimś wyświęconym do oprawiania pomniejszych ceremonii). Pachołek jedzie nie po to, żeby odprawiać jakiekolwiek modły, tylko żeby wrzucać zwłoki na wóz.

Asylum, trochę rozumiem, że bohater może sprawiać wrażenie niedostatecznie zdołowanego nieszczęśliwą miłością, ale no cóż… Był limit znaków, a opowiadanie miało być o konstrukcji miasta i matuzalemowym reaktorze, więc potraktowałem uczucie odrobinę pretekstowo. W sumie to rozważania o dalszych losach ukochanej dodałem właśnie po krótkiej refleksji pod tytułem “Czemu on nagle o niej zapomniał? Ja wiem, że już odegrała swoją rolę w fabule, ale może lepiej chociaż sprawiajmy pozory, że jest nieszczęśliwie zakochany” ;)

Pendrive z całą pewnością :) Możemy uznać, że wszystkie pozostałe opowiadania na konkurs dzieją się w tym samym uniwersum i stanowią po prostu sny ludzi, którzy napili się tego absyntu :)

No proszę. Czuć coś z Moebiusa, ale – choć nie jestem tego pewien – jest chyba też ziarno inspiracji z The Southern Reach (trylogia Unicestwienie, Ujarzmienie i Ukojenie). Czy mam rację z tym ostatnim? To pytanie do Ciebie, ale tak właśnie by się kojarzyło długie zdanie na ścianie i spiralne schody w wieży (tyle że w książce była to wieża odwrócona). Do tego jeszcze trochę klimatu kojarzącego się z Babilonem i załamanie czasoprzestrzeni przy schodach zakrzywiających proporcje przestrzeni. No i jeszcze światotwórstwo, trochę przypominające dawnego Uznańskiego (dawnego, bo jego nowsze opowiadania czyta się trudniej).

" – To jakaś pomyłka…"

" Kiedy oddalam się od pionowej skalnej ściany"

Niepotrzebne spacje na początku linijki.

"kałużę pełną obsesji i urojeń"

Bardzo ciekawe sformułowanie.

"smród moczu, pomyj i beznadziei"

– a to chyba jeszcze nie ten poziom ogrodu?

"Dopiero teraz dostrzegam, o ile większe są dolne tarasy"

Bardzo, ale to bardzo symboliczne. Nie wiem czy to celowe, ale w tym opowiadaniu wychodzi rozstrzał między władza na górze, a tym, ze na dole nie ma możliwości, ale jest wiecej świata.

Całość bardzo lekko napisana, nie czuć długości opowiadania, szybko się przez nie przechodzi. wspomniane już swiatotwórstwo, jakieś przesłanie, są mali, są duzi, jest władza, która kołem się zatacza. Wszyscy są trybikami.

Termin zgłaszania piórek za marzec mija jutro, a tu omal a to opowiadanie zostałoby przegapione. Choć przyznam, że choć w moim odczuciu to tekst "piórkowy", to "piórkowy zwykły". A zarazem pewnie widziałbym w nim "piórkowy mocny", gdybyś pokusił się tu o stworzenie bardziej "cthulhowej" wersji. Chociaż… Gdy piszę tę końcówkę komentarza właśnie dociera do mnie, że to jest na swój sposób jeszcze mroczniejsze poprzez taką jakąś oczywistość władzy śpiącego boga-władcy.

Ciekawe połączenie sci-fi ze starożytnymi kulturami Bliskiego Wschodu. Motyw z zakazanym związkiem jest dość wyeksploatowany (wątek długowieczności mocno skojarzył mi się też z “FUTU.RE” Glukhovskiego), ale oryginalnością nadrabia tutaj świat przedstawiony wykreowany z rozmachem.

Dynamika stylu dobrze współgra z pierwszoosobową narracją w czasie teraźniejszym, jedynym mankamentem w moich oczach w zasadzie było tylko okazyjne pojawianie się dość ogranych fraz w stylu “morza mgieł” czy “cieknącej strużki potu”.

Scena ze wspinaniem się po spiralnych schodach przypomniała mi biolożkę idącą w głąb Wieży w “Unicestwieniu” przywołanym przez Wilka Zimowego, a jest to skojarzenie jak najbardziej pozytywne.

Zaskoczenie może nie jest wybitnie “plot-twistowe”, ale motyw śnionego świata i jego cykliczności (obecny też np. w dziełach Kirkbride’a) to jeden z moich ulubionych toposów, więc dla mnie to było OK.

Rolę weirdową pełnią tu głównie biomechaniczne krajobrazy i egzotyczne społeczeństwo, ale takie mariaże z innymi gatunkami moim zdaniem bywają ciekawsze niż utwory prowadzone w klasycznym stylu.

Na marginesie – halucynogenne właściwości absyntu to mit (https://kopalniawiedzy.pl/absynt-absyntyzm-szalenstwo-absyntowe-tujon-piolun-dr-Dirk-Lachenmeier,4762), ale nie traktuję tego jako mankamentu w opowiadaniu – raz, że barman mógł tylko koloryzować rzeczywistość celem sprzedania trunku, a dwa, że absynt z opowiadania wcale nie musiał mieć takiego samego składu, jak ten prawdziwy ;)

Ogółem – zgadzam się z Wilkiem, opowiadanie zasługuje na nominację do piórka.  

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Pendrive z całą pewnością :) Możemy uznać, że wszystkie pozostałe opowiadania na konkurs dzieją się w tym samym uniwersum i stanowią po prostu sny ludzi, którzy napili się tego absyntu :)

Wypiłem ten absynt, w swojej wyobraźni, zobaczymy co z tego wyjdzie :) Dziękuje. 

Fajne, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Jestem trochę zakłopotana po przeczytaniu tego opowiadania.

Opowiadanie zaczyna się jak klasyczne medieval fantasy, by nagle wejść ostro w zakręt w chwili, gdy bohater wychodzi z karczmy. Karczmy i zamtuzy nie są weirdowym elementem nic a nic i nie do końca potrafiłam przegryźć się przez ten świat w twoim opowiadaniu, w którym pożeniłeś dwa zupełnie różne gatunki – zgrzytało mi to. Jestem przekonana, że to pomysłowe połączenie znajdzie na forum fanów i w rzeczy samej zasługuje na docenienie – niesie ze sobą myśl świeżą i ożywiającą weirdowe, klasyczne klimaty.

Na uwagę z pewnością zasługuje język, gładki, przyjemny, ubarwiony tu i ówdzie ładniejszymi zdaniami. Śliczne zdanie otwierające. Czytałam z przyjemnością.

Końcówka jest paskudnie pośpieszna. W ogóle nie dajesz wybrzmieć czynom i myślom. Rach, ciach, zabił, hop na tron, nara. Weird lubuje się w ciężkości. Twoje opowiadanie – to też ciężka historia. Tymczasem to zakończenie jest takie… limit? chyba limit. Cały ciężar i waga historii rozpryska się w pył.

Cieszę się, że nie jestem w jury, bo miałabym spory problem, jak ocenić świetne, ale niespecjalnie weirdowe opowiadanie. A wydaje mi się, że jury będzie mieć sporo dylematów tego typu.

Bardzo dobra, satysfakcjonująca lektura.

www.facebook.com/mika.modrzynska

Naprawdę ciekawy kawał fantasy.

Nie jestem ekspertem od dziwności werid, więc się nie wypowiadam.

Jak dla mnie bardzo dobra robota. przeczytałam od deski do deski. 

Jako osoba hołubiąca ciekawe koncepcje światów, jestem usatysfakcjonowana.

Osobiście też chciałabym spróbować tej ciekawej formy werid…

Podoba mi się Twój styl pisania. 

Czy mogę zaprosić Cie do znajomych?

 Jestem tylko leszczem na tym portalu, ale jako fanka fantasy, miło mi będzie przeczytać kolejne Twoje teksty?

Agunia, już zaakceptowałem zaproszenie i cieszę się, że Cię usatysfakcjonowałem :) Choć muszę ostrzec, że piszę przeważnie SF i na portalu nie mam ani jednego tekstu fantasy.

Swoją drogą ciekawe, że niektórzy dopatrują się w tym opowiadaniu science fiction, a inni fantasy. To chyba dowód na to, że jest inne, łączące oba gatunki. Zdradzę Ci po znajomości, że pracuję nad czymś dłuższym, co również (w pewnym sensie) łączy SF z fantasy :)

Kam_mod, zgadłaś – limit, co zrobisz? Dobrze, że mimo wszystko czytało się przyjemnie. I że również w Twoim odczuciu tekst wykracza poza utarte szlaki. Chyba o to chodzi w new weird – że to fantastyka, ale w sumie trudna do zaklasyfikowania? (chociaż orientuję się, że klasyczne weird fiction idzie trochę inną ścieżką)

Wilk-zimowy, nie czytałem żadnej z tych rzeczy, ale cóż, znajduję pewne pocieszenie w fakcie, że moje myśli i wyobraźnia chadzają podobnymi ścieżkami, co myśli i wyobraźnia bardziej uznanych twórców – aby tylko z umiarem ;)

Wicked G, na samym początku wyszedłem z założenia, że najlepiej będzie połączyć coś znanego (motyw zakazanej miłości) z tym, co obce (świat przedstawiony i jego biomechaniczno-cykliczne podstawy). Nie mam doświadczenia z weirdem, więc nie chciałem przesadzić i wyalienować czytelnika. A poza tym, w 24 tysiącach znaków nie umiem poszaleć z fabułą :)

Jeśli chodzi o absynt, wiem, że to mit, ale te trunki są całkiem inne – są to płynne idee albo interpretacje rzeczywistości. Jeden oferuje solipsyzm, drugi determinizm, a trzeci eskapizm.

Będę musiał Cię opierdzielić, Masterze. Twój Szept pielgrzymów pamiętam do dzisiaj, i żeby nie było, powyższe jest świetnym pomysłem, ba, świetnie zrealizowanym, żeby nie trzy rzeczy, które dokumentnie spierdoliłeś. Tak, słowa mocne, ale narobiłeś dużego apetytu, pokazałeś garnek ze smaczną potrawą, a na talerz dostałem co innego.

Pierwsza rzecz, czyli bohater z dupy. Idzie sobie zwykły gość i chwilę potem zostaje panem świata. Normalnie amerykański bohater filmów, ale nawet oni, jako zwykli obywatele sami rzadko ratują świat. Twój paprak niestety ratuje. Jak ja nie lubię takich bohaterów co idą i zostają Mistrzami. Szkoda, że nie pokusiłeś się o jakiś powód, związek, nić.

Druga rzecz, paprak wskakuje do kanału i po dwóch krokach staje na samym szczycie, no to ci niespodzianka…

Trzecia rzecz, kopniakiem zdobywa władzę nad światem. Bosz, naprawdę?

Cóż uczyniłeś Masterze? I dlaczego? Wiem, że inteligencji i motywacji do ciężkiej pracy Ci nie brakuje. Czytałem przecież znakomite teksty, ale tu wyraźnie Ci się nie chciało. Nie chciało porządnie wykończyć świetnego pomysłu. A narobiłeś takiego apetytu… Ech.

Będę dalej zaglądał do Twoich tekstów, bo jedno, małe potknięcie mnie nie zniechęca.

Pozdrawiam.

te trunki są całkiem inne – są to płynne idee albo interpretacje rzeczywistości. Jeden oferuje solipsyzm, drugi determinizm, a trzeci eskapizm.

Podoba mi się to wyjaśnienie :)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Darcon, zamysł był generalnie taki, że w tym ponurym świecie nie ma żadnego konkretnego powodu, dla którego zasiada na tronie poprzedni Matuzalem (Adonizomenon) ani nowy (Kromonas). Nie ma merytokracji ani innych wzniosłych idei, jest tylko człowiek, który pewnego razu trafił w (potencjalnie świadome) trzewia zigguratu. Zero sprawiedliwości, po prostu zbieg okoliczności wymuszony przez rachunek prawdopodobieństwa, albo – jeśli się nad tym zastanowić – przez sam ziggurat, który wszak potrafił wytworzyć i usunąć schody prowadzące na szczyt, a więc mógł również wytworzyć korytarz, który otworzył się przed bohaterem, bo, kto wie, może akurat kończył się termin przydatności poprzedniego Matuzalema?

Interpretacji może być wiele i nie chcę żadnych nikomu narzucać. Miałem swoją wizję i rozumiem, że może się ona nie podobać, szanuję to. I tym bardziej jestem wdzięczny, że jednak mnie (jeszcze) nie przekreślasz jako autora :)

albo – jeśli się nad tym zastanowić – przez sam ziggurat, który wszak potrafił wytworzyć i usunąć schody prowadzące na szczyt, a więc mógł również wytworzyć korytarz, który otworzył się przed bohaterem, bo, kto wie,

To brzmi nieźle, małe wskazówki w takim kierunku zmieniłyby postać rzeczy, dla mnie. Lubię niedopowiedzenia, ale żeby sobie coś dopowiadać, to coś też muszę mieć. ;) Ale sam ziggurat pełna profeska.

Kolejne opko z gatunku, za którym nie przepadam, a które mi się jednak podobało.

Zaczynasz stereotypowo w karczmie, ale trunki tam serwowane sprawiły, że nawet nie zdążyłam pomyśleć: znowu jakaś speluna :) Potem jest coraz lepiej. Wyszłam z karczmy i nagle ze zdumieniem stwierdziłam, że jestem gdzieś na starożytnym Bliskim Wschodzie. A Ty mi jeszcze na dodatek serwujesz biblijnego Matuzalema w dość stechnicyzowanej formie. I udało Ci się to wszystko tak zgrabnie połączyć, że przez opowiadanie przemknęłam bez żadnego potknięcia. Widać, że ten świat jest dobrze przemyślany. Brawa za dodające smaczku detale: wspomniane już wcześniej trunki, czy pijawki, doskonale komponują się z całością.

Bohater trochę wycofany, ale też sam siebie postrzega jako marionetkę. Czepłabym się jedynie tego, że – zajęty ratowaniem własnego tyłka – dość łatwo godzi się z losem ukochanej i nawet specjalnie mocno nie zastanawia się, co się z nią stanie. Mam wrażenie, że był marionetką do końca. Ta ciekawość, która pchała go w tajemniczy korytarz i w ogóle samo jego pojawienie się… Wygląda jakby ktoś tam pociągał za sznurki. Zastanawiam się, czy taki los był mu pisany od początku.

I jeszcze jedna rzecz do przemyślenia. Czy to rzeczywiście Matuzalem jest tutaj sprawcą zasad kierujących tym światem? Przecież nie wybieramy tego, o czym śnimy i jak śnimy ;)

Podsumowując: bardzo dobre opko. Czy to tekst piórkowy jeszcze nie zdecydowałam :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Pierwsze zdanie i początek w ogóle jest świetny. Fajne światotwórstwo. Napisane dobrze, płynnie i lekko się czyta.

Miałem trochę wrażenie, że gdzieś od połowy opowiadanie straciło trochę pędu, mimo, że bohater ucieka :). Koniec może nieco przewidywalny, ale co z tego, skoro jest to bardzo przyjemna lektura. 

Niby nic nowego pod słońcem, bo znam parę historii o tragicznych skutkach zakazanej miłości, a i awans z nizin społecznych na sam szczyt też nie jest nazbyt odkrywczy, a jednak przedstawiony świat i perypetie bohatera wciągnęły i to tak, że zainteresowanie utrzymało się do samego końca, zwłaszcza że całą rzecz opisałeś w bardzo malowniczy sposób. Szalenie satysfakcjonująca lektura. ;)

Słowa wy­snu­wa­ją się z jego ust le­ni­wie, a jego ciało… ―> Czy oba zaimki są niezbędne?

Koń się pło­szy, szar­pie wozem. Ogrom­ny słój wy­my­ka się z rąk i roz­trza­sku­je się o bruk, chlusz­cząc śmier­dzą­cą cie­czą. Ochla­pa­ni lu­dzie roz­su­wa­ją się i zde­rza­ją ze sobą, robi się za­mie­sza­nie. ―> Lekka siękoza.

Może: Spłoszony koń szar­pie wozem. Ogrom­ny słój wypada z rąk i roz­trza­sku­je się o bruk, chlusz­cząc śmier­dzą­cą cie­czą. Ochla­pa­ni lu­dzie roz­su­wa­ją się i zde­rza­ją ze sobą, powstaje za­mie­sza­nie.

W jego dłoni błysz­czy krót­ki miecz, a w jego oczach… ―> Czy oba zaimki są konieczne?

Przy odro­bi­nie szczę­ścia tamci zgu­bią trop. ―> Czy dobrze rozumiem, że jeśli tamci będą mieć szczęście, zgubią trop?

Proponuję: Jeśli będę miała odro­bi­nę szczę­ścia, tamci zgu­bią trop.

Zna­le­zie­nie zej­ścia trwa tro­chę czasu. ―> Pachnie to masłem maślanym.

Chyba wystarczy: Zna­le­zie­nie zej­ścia trochę trwa.

…za­glą­dam do prze­stron­nej ko­mo­ry. Świa­tło dnia wpada weń przez sze­reg otwo­rów… ―> Piszesz o zaglądaniu do komory, która jest rodzaju żeńskiego, natomiast zwrot weń, znaczy tyle, co w niego.

Proponuję w drugim zdaniu: Świa­tło dnia wpada do niej przez sze­reg otwo­rów…

Aż mnie skrę­ca, żeby zo­ba­czyć, dokąd pro­wa­dzi ko­ry­tarz.

Oka­zu­je się, że do krę­tych scho­dów w górę. ―> Nie brzmi to najlepiej.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Przepiękne opowiadanie pod każdym względem, a zakończenie… cudowne.

Podczas czytania zauważyłem ten fragment:

Powoli zapada wieczór. Stopnie w dół okazują tak pokruszone, że miejscami to raczej kamienne osuwisko niż schody.

Czy nie powinno być tak jak poniżej napisałem?

Stopnie w dół okazują się tak pokruszone, że miejscami to raczej kamienne osuwisko niż schody.

Stopnie w dół zdają się tak pokruszone, że miejscami to raczej kamienne osuwisko niż schody.

Kolejny tekst w tym konkursie (i w nominowanych), który stoi światotwórstwem. Tym mnie kupiłeś – trunki, pijawki (mocno przypominały mi robale Szyszkowego (jakkolwiek weirdly by to nie brzmiało ;-) )), sam zigurat, sztuczki schodów. Fajna rzecz do zwiedzania, o wiele gorsza do życia, szczególnie od trzeciego poziomu w dół (chwila, moment, czy my właśnie nie jesteśmy na tym tarasie?). Pogratulować fantazji Matuzalemowi.

Z fabułą słabiej – motyw nieszczęśliwej i zakazanej miłości mocno ograny, finał łatwy do przewidzenia…

Ale w takim limicie nie można mieć wszystkiego.

Niektóre zdania (tak, pierwsze też) wyjątkowe i przykuwające uwagę.

Jestem na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Dobre, intrygujące, weirdowe. Chętnie bym się rozpisała, ale jest tylu nominatów, że chwilowo nie dam rady :(

http://altronapoleone.home.blog

Veni, vidi, readici.

Dla porządku wspomnę, że jestem na NIE.

Mam problem z tym opowiadania na poziomie literackim, warsztatowym. Po "Szepcie pielgrzymów" spodziewałem się, że ten wymiar tekstu będzie poza wszelką dyskusją, a jednak co najmniej przez połowę powyższego opowiadania potykałem się podczas lektury o różne nierówności. Zgrzytały pojedyncze zdania, konstrukcje, ale najczęściej zawieszałem się przy dialogach.

Przy całej surrealistycznej koncepcji świata (miasta-zigguratu), alegorycznego wymiaru opowieści (chociaż nie potrafię za Chiny odczytać owej alegorii i wydaje mi się, że autor po prostu starał jak mógł, by udziwnić opisywaną rzeczywistość dla uzyskania efektu weird. Nie potępiam tego, bo chyba spora część takiej literatury powstaje w podobny sposób, sam właśnie tak bym weird napisał), dialogi (niektóre z małymi infodumpami) i didaskalia, pewne zwroty i sformułowania użyte w pierwszej części tekstu wyglądały jak wzięte żywcem z przeciętnej fantasy, albo raziły nienaturalnością (– Mogę się chociaż dowiedzieć, co aż tak okropnego zrobiłem? – pytam). Poczynając od gadki z oberżystą (oberża to chyba jednak karczma przy trakcie, szlaku, drodze, a nie gospoda w mieście), przez rozmowy ze zbirami itd. Z kolei na samym początku zwracały moją uwagę nieco nachalne infodumpy na temat poziomów miasta, struktury społeczeństwa itp.

Później, w części opartej już bardziej na opisach onirycznego świata, język opowiadania prezentuje się zdecydowanie lepiej, warsztat ulega znaczącej poprawie.

Fabuła sama w sobie bardzo prosta – zgodnie z przewidywaniami młodzieniec zajmuje miejsce Matuzalema, zapewne w jakiejś odwiecznej, odjechanej "sztafecie". I to by było na tyle. Oczywiście, ten gatunek i taka historia nie wymagają tłumaczenia reguł świata przedstawionego, ani wyraźnych, podsumowujących i zamykających historię zakończeń. Chodzi wszak o wywołanie efektu zdziwienia, obcości, niepokoju i lęku… którego tutaj niestety nie uświadczyłem. Poza tym spory odcinek owej fabuły zajmuje pościg/ucieczka przez dziwne lokacje (niestety, opisy tychże lokacji są dosyć krótkie i powierzchowne). Reszta akcji to tylko tło i pozory.

Co jeszcze. W całej tej umownej logice świata nielogicznego zgrzytały mi również pewne anachronizmy lub innego rodzaju elementy niepasujące do świata opowieści. Oczy jak u rysia (znali tam rysie?), sto metrów niżej (znali tam metry?), sprint w pół sekundy (sprint?). O nieprzystających do całości wizji wstawkach ze współczesnego języka potocznego "ciemna maso", "drążyć temat" nie wspominając.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Lubię takie soczyste światy i przeczytałam z prawdziwą przyjemnością, bo Twój styl jest plastyczny, a zdania mają fajny flow, wpadają w ucho/oko. Co prawda, trochę bym ponarzekała: na przykład na nieco sztampowy motyw nieszczęśliwej miłości (to mi się dawno temu przejadło) oraz dosyć randomowe spotkanie z Matuzalemem. (Co to za król-bóg, do którego byle prostaczek-akolita może wejść jak do siebie?)

Myślę, że pomysł na miasto-ziggurat ma zajebisty potencjał i zasługuje na lepszą fabułę i dłuższą historię. Bo “Na szczycie…” to tekst podporządkowany światotworzeniu – które wyszło znakomicie i bardzo rozbudziło ciekawość – ale potraktowany po macoszemu w innych aspektach. A szkoda, bo już teraz widać w tym świecie ogromny potencjał, plus świetne detale, które dodają uroku, te alkohole na przykład, kapłani rozkładu i kapłani życia, kastowe społeczeństwo… Drążyłabym tu.

Podobnież jak marasa, mnie również dziabnął w oczy ten system metryczny i sprint.

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Co to za król-bóg, do którego byle prostaczek-akolita może wejść jak do siebie?

A nie jest tak, że własnie konstrukcja świata (zakazany świat na dole, ukryte w nim schody stopniowo zmieniające skalę idącego po nich) jest odpowiedzią na to pytanie? Przynajmniej ja to w ten sposób odebrałem.

Hm. No jakoś mnie to nie przekonuje. Oddajmy głos Hulkowi:

;)

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Cóż, dla mnie fajne zapętlenie i… skojarzenie ze starymi grami komputerowymi, gdzie sekretne levele w podziemiach mogły mieć tajne wyjścia na wyższych levelach ;-) 

Bardzo dobre opowiadanie. Przede wszystkim podobał mi się sposób przedstawienia świata oraz styl. Racją jest, że główny bohater wyszedł ciut płaski. Barwniejszy wydał się jeden ze zbirów. 

Pomysł na wielowarstwowy świat wyśniony bardzo mi się spodobał. Końcówka pospieszna. Spodziewałam się większej dramy. 

Niemniej, jestem zadowolona. :)

Jedno z najbardziej pomysłowych opowiadań, jakie tutaj czytałem. 

Wykreowałeś fascynujący świat, z jednej strony umiejscowiony w jakiś okołostarożytnych realiach, z drugiej…no właśnie, te kadzie, te rurki, coś jest na rzeczy. Zachwyciła mnie koncepcja działania alkoholu w zależności od dodanej części ciała. Wszystkie opisy bardzo plastyczne, wręcz widziałem te tarasy, windę, Matuzalemowy tron.

Bohater wyszedł nieco płaski, raczej jest soczewką przez którą obserwujemy świat, ale kurcze, jaki to świat! Aż chciałoby się przeczytać o nim więcej. 

Te fale życia i śmierci skojarzyły mi się ze "Stworami światła i ciemności", ale to dobre skojarzenia. 

Fabuła zakonczona z jednej strony trochę pospiesznie, ale z drugiej tajemniczo – rozumiem, że ziggurat sam wybrał sobie nowego Matuzalema, stąd te schody? 

Zabrakło mi epilogu, w którym pokazałbyś, jakie miasto wyśnił Kromonas – to pozwoliłoby Ci ładnie nawiązać do początku tekstu, ale rozumiem, że limit Cię blokował. 

Nie widzę tu weirda, raczej klasyczne fantasy, ale tym niech się martwi jury – opowiadanie jest świetne. 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Piękną wizję przedstawiłeś, jest intrygująco, dziwnie i malowniczo. Najbardziej spodobało mi się gorzkawe zakończenie i elementy świata przedstawionego (trunki z filozofiami :P). Moim zdaniem, tekst jest wystarczająco weirdowy.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Tak na szybko i na krótko – tyle do zrobienia, a tak niewiele czasu (poza tym krytykować jest przyjemniej, niż chwalić) 

Chwalę zatem, chwalę bardzo ciekawą i bogatą wizję, która z jednej strony jest spójna (miasto działa na logicznych zasadach) z drugiej ładnie, choć nie za mocno, weirdowo odjechana (drinki – idee, osobowościossące pijawki, transformacja bohatera). Chwalę dobry styl, który pozwolił plastycznie, malowniczo ową wizję sobie wyobrazić. Tak, Drobiażczki były lepiej wypolerowane. Ale to w ogóle ewenement i tekst niemal doskonały. Nie mogę więc narzekać na styl "Szczytu", bo, anglicyzując, robi robotę. I to robi dobrze. 

Nie jest rewelacyjnie. Tak jak w przypadku kilku innych, nominowanych w marcu tekstów, zaszkodził limit. Środek ciężkości za bardzo przesunięty jest w stronę światotwórstwa, zabrakło miejsca na akcję i bardziej złożoną fabułę. Zwłaszcza droga do Matuzalema i sam moment konfrontacji pozostawia niedosyt – za szybko, za łatwo, za bardzo po łebkach i w efekcie siada napięcie. Jednak ów niedosyt nie był na tyle duży, by zdominować niewątpliwe zalety tekstu – pomysłowość, plastyczność i niebywałą przyjemność z lektury. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Źródło

Świat stworzony w tym opowiadniu jest niezwykle ciekawy i plastyczny. Wciąga w weirdowy klimat dość skutecznie. Niestety, dialogi zgrzytają trochę, bo stylizacja językowa w nich nie do końca oddaje charakter poszczególnych postaci. Nie jest źle, ale możnaby to nieco oszlifować dla lepszego efektu całościowego.

Chciałam podziękować za to opowiadanie, przeniosło mnie w czasie do lat dziecięcych, kiedy to namiętnie zaczytywałam się klasycznym sci-fi. Wykreowany przez Ciebie świat jest tak sugestywny i namacalny (mimo iż przepełniony absurdem), że potrafię go wizualizować oczami wyobraźni.

Malujesz słowem.

Poza nostalgią budzi też we mnie wyraźne skojarzenia z klimatem obrazów Beksińskiego, gdzie mroczny surrealizm współgra z metafizyką. :)

Knock me off my feet like heroin.

Opowiadanie ciekawe, napisane fajnym stylem, kreacja świata również na plus. Podoba mi się miasto zasilane krwią boga. Zakończenie trochę zaleciało jedną z książek Gołkowskiego. ;)

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

No – światotwórstwo prima sort, ale historia bardzo taka kliszowa, z pospieszną końcówką.

Czytało się miło, ale czuć ten limit znaków cisnący – aż się prosi ten wspaniały wytwór fantazji w czymś szerszym, mniej sztampowej historii. 

Podobało się, ale jestę trochę niedorżnięty czytelniczo. 

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Co wy macie z tymi limitami…?

Może być krótko, ale powinna się zmieścić całość, nie wstęp.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Wilk – bo w opowiadaniu, w którym fabuła jest tylko nośnikiem ekspozycji świetnie wyobrażonego świata widać, jak nagle leci na łeb na szyję ku końcowi, a portalowy licznik pokazuje, że autor był na krawędzi limitu narzuconego przez zasady konkursu.

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Dlatego warto fabułę zagęszczać.

Albo od razu dostosowywać ją do limitu.

Babska logika rządzi!

Tak.

A ja jestem na nie. Jakoś tak jak zobaczyłem piórko, to się chyba na coś lepszego nastawiłem, a tu mielony zamiast porządnego schabowego i to razem z budą cytując poetów ;)

Dlaczego nie. Czy to nie w którejś z zeszłorocznych numerów NF było podobne opowiadanie o znękanym władcy, z zazdrości skazującym chłopca na śmierć, po czym jego miejsce zajmuje doradca (no chyba że to coś z archiwalnych Fantastyk – pamięć już nie ta). W ogóle ta kastowość, budowa miasta z poziomami wtórne, wtórne, powtarzalne. Wracając do poziomów – przemieszczanie między nimi jakieś takie proste, wystarczy wejść wyżej, a ile lat dłużej się żyje. Samo przejęcie funkcji – żenujące. I rzeczywiście limity tego nie usprawiedliwiają, bo napotykam krótsze opowiadania, szorty wręcz dopięte i wymuskane. Zejście niżej żeby się dostać wyżej przez prostego szaraczka który problemy miłosne rozpuszcza w alkoholu – nie, to do mnie nie przemawia. 

Tyle już słów pochwalnych popłynęło, że moje pięć groszy nic tu nie wniesie, ale o jednym chciałem donieść, a mianowicie o kreacji świata przedstawionego. Zacząłem kombinować z tymi tarasami, balkonikami, poziomami i, kurde, muszę powiedzieć, że strasznie fajne wizje zaczęły mi się śnić (a może i nie śnić), strasznie fajne rzeczy wychodzą, jak się pokombinuje odpowiednio nad różnymi możliwymi wariantami Twego uniwersum. Już choćby za to ćwiczenie, za pożywkę dla wyobraźni wypada tedy podziękować, co też i niniejszym czynię. :-)

Przybywam z komentarzem jurorskim:

Bardzo nastrojowe, świetnie skomponowane opowiadanie osadzone w spójnym, oryginalnym settingu. Jesteś kolejnym twórcą, który podjął nasze konkursowe wyzwanie i zdołał z randomowego, bzdurnego hasła – matuzalemowy reaktor – urodzić cały worldbuilding i współgrającą z nim, kompletną fabułę.

Warstwa językowa bardzo dobra, choć miałam wrażenie, że w paru miejscach przydałaby się ręką redaktora (głównie drobnica – brak dwukropka lub półpauzy w miejscu, w którym by się przydało to lub to, miejscami rytmika zdań). Niesamowicie klimatyczne smaczki światotwórcze – te oferowane przez oberżystę trunki (świetne!), te psychiatryczne pijawki, to wszystko naprawdę robi robotę. Fabuła jest dobrze wyważona, w należytych proporcjach dawkuje nam przedstawienie świata, problem osobisty bohatera oraz podejmowane przez niego akcje. Zakończenie jest nieco przewidywalne, ale z drugiej strony – wydaje mi się tu bardzo właściwe, zgrabną klamrą domyka utwór, dając czytelnikowi poczucie, że autor wybrał je świadomie, a nie dlatego, że pojęcia nie miał, jak opowiadanie zakończyć.

Drobna uwaga: konflikt osobisty bohatera wydał mi się potraktowany nieco po macoszemu, nieszczęśliwa miłość, której przeszkadza mezalians, to jedna z pierwszych odpowiedzi na pytanie „Dobra, raz, dwa, trzy – wymyślamy przyczynę egzystencjalnego bólu!”. Wykreowana tu hierarchiczna społeczność daje pole do otwarcia kilku naprawdę świetnych, wartościowych dyskusji, co byłoby wartością dodaną wykraczającą ponad problem faceta zakochanego w nie tej kobiecie, co trzeba.

Niemniej jest to opowiadanie bardzo dobre i jako takie zostało przeze mnie wysoko ocenione. Gratuluję (piórka również).

To moim zdaniem ta cięższa odmiana weirdu, chociażby dlatego, że jest dużo bardziej pracochłonna – należy stworzyć świat i rządzące nim konstrukty, a następnie zawęzić ten świat do percepcji bohatera, niejako zaburzonej (lub przynajmniej niezgodnej z resztą). Czyli stworzyć dwa światy, duży i mały, zrozumiały i niezrozumiały. Weird to jednak uporządkowane dziwactwo, nie dziwactwo samo w sobie.

Anyway.

Opowiadanie przypomina mi mit stworzenia, boski mit o herosie docierającym na wyżyny boskości. Wiele na mitologię wskazuje, chociażby "karczemny" początek i problem nieudanej miłości, oba wyjątkowo ludzkie aspekty (picie, by zapomnieć; zakazana miłość: rozkład i życie). Zdobywanie góry to dosłowne docieranie na kolejne poziomy (świadomości?), tarasy są chyba związane z wiekiem, a więc starzeniem się – od "bycia zerem", którym tytułuje bohatera pijawka, aż do bycia następcą Matuzalema.

W całej tej cykliczności i gąszczu alegorii trochę zawodzi narracja – bohater wydał mi się zbyt praktyczny, jak na tak zagubionego i przerażonego; choć jeśli przyjąć konstrukcję deterministycznego mitu, wiele można wybaczyć. Zdecydowanie jednak nie podoba mi się "jasna cholera". Wypada okropnie, szczególnie zestawiona z wieloma świetnymi epitetami oraz równie świetną onomastyką.

Widzę tutaj coś ellisońskiego, coś lovecraftowego; podoba mi się podniosłość mitu i majestat Matuzalema, skontrastowany z parterem ludzkich problemów. Mam nadzieję, że świat nie był jednorazowy i pojawi się ponownie.