Cena piękna

Mairna zacisnęła mocno zęby i pieści. Rozdrażniona odwróciła się od lustra.

Nadszedł w końcu ten dzień kiedy ujrzała pierwszą zmarszczkę na twarzy. Do tej pory była zadowolona ze swojego ciała, ale w tej chwil przestała. Od razu zaczęła martwić się przyszłością i tym jak będzie wyglądać jej życie gdy straci klientów.

Dotąd cieszyło ją lustrzane odbicie. Jej blada skóra, czerwone warg, cienkie ciemne brwi. Szczupła sylwetka, długie gęste brązowe włosy i czarne oczy. Idealnie piękne ciało. Co to jednak znaczyło gdy zaczęła się starzeć? Jej całe wspaniałe życie mogło się skończyć szybciej niż przypuszczała. A przecież dopiero dobiegała do trzydziestki.

Aż do tej chwili zawsze szła własną ścieżką. Nie ulegała modzie. Nie bawiła włosów ani ciała na złoto, srebrno, błękit lub róż. Wolała zachować własny styl, niemożliwy do skopiowania i naśladowania. Pokazując się publicznie nosiła obcisłe suknie i egzotyczne ozdoby na włosach i ciele. To zwracało na nią uwagę. A może jej pewność siebie?  Teraz to już przeszłość.

Zasłoniła wszystkie lustra. Przygnębiało ją to co było widać w nich.

Przeczesała dłonią włosy. Mogła tylko wrócić do pracy. W pracowni nie dbała o modę i cały świat zewnętrzny. Nosiła luźne spodnie i długą tunikę. W miejscu jej pracy panował wieczny bałagan. To było jej królestwo, miejsce gdzie posiadała nieograniczoną władze. Zgromadzone materiały glina, kamień, szkło, metale, drewno kości, owady i rośliny zgromadzone pod ścianami leżały w wielkich stosach.

Pracowała zapominając o swojej mijającej urodzie i młodości. Jak inni darotwórcy co dzień pracowała nad jednym z wielu wzorców darów. Składane w świątyniach w podzięce lub wraz z prośbami kierowanymi do bogów miały okazać szacunek i pokorę wobec bóstw. Należała do wąskiego grona darotwórców, których dary zawsze były przyjmowane. Dlatego mogła pobierać tak wysokie zapłaty. Duży wpływ na jej powodzenie i popularność miała jej uroda. Czy gdy ją straci jej sztuka sama się obroni? Nie była tego pewna.

Nadawała kształt części centralnej. Delikatnie modelowała ozdoby w połowie postaci gdy usłyszała stukanie do drzwi. Zaklęła. Wizyta w najgorszej chwili. Może jednak przybył to ktoś z prośba o dar? Nie mogła ignorować klientów.

Zeszła po schodach, minęła wewnętrzny dziedziniec  i niechętnie otworzyła drzwi. Na progu stał ktoś kogo wcale nie chciała ujrzeć. Odzianego w barwną szatę na której wiły się czarne pasy najsłynniejszy w mieście krytyk. Than vis Runth. Modne farbowane włosy, fałszywy uśmiech i napięta skóra twarzy sprawiały ze miała mdłości. Tego nie mogła po sobie pokazać. Mógł jej zaszkodzić. Zmusiła się do uśmiechu.

– Witaj moja droga, byłem niedaleko i postanowiłem cię odwiedzić – powiedział. – Pokażesz mi nad czym pracujesz?

Zgodziła się, bo cóż innego mogła zrobić? Niechętnie usunęła się wpuszczając go do środka. Szedł po schodach prosto do jej pracowni. Obrzucił spojrzeniem bałagan i skrzywił się z dezaprobatą. 

– Wybrałaś Piękno? – mruknął na widok daru, nad którym pracowała. – Cóż za banał.

Znów obrzucił jej miejsce pracy pogardliwym spojrzeniem i dodał:

– Bardziej przydał by ci się Porządek, albo Czystość…

– Ten motyw i wzór wydał mi się najstosowniejszy – powiedziała cicho.

Prychnął pogardliwie w odpowiedzi.

– Nigdy nie ryzykujesz. Zawsze układna i dobrze ułożona.

 – To chyba dobrze…– zauważyła.– Moje dary zawsze zostają przyjęte.

Wzruszył ramionami. Dotykał jej dzieła. Nikt inny by nie pozwolił sobie na taką bezczelność, ale on zawsze przekraczał granice i był z tego dumny. 

– To nie jest prawdziwa sztuka…

Tak mocno naciskał na jeden z elementów przy korpusie daru że zniszczył go. Nie mogła w to uwierzyć. Zniszczył dar. Nie wiedziała czy da się go naprawić. Nie przejmując się tym krytyk jakby nigdy nic dalej wytykał jej błędy.

– Liczy się tylko dążenie do doskonałości.– wyrzucał z siebie mężczyzna.

Zacisnęła palce na małym dłucie, którym wycinała większe otwory. Beztalencie, które chciało jej narzucać swoje pomysły i wątpliwy gust nie milkło.

– Zaczynasz się starzeć.– powiedział nagle. – Masz przed sobą jeszcze kilka lat może miesięcy sławy. A potem…

Wypowiedziane na głos jej obawy zabrzmiały okropnie dziecinnie i żałośnie. Krytyk zbliży się do niej i obrzucił ją lubieżnym spojrzeniem.

– Mógłbym coś dla ciebie zrobić… Szepnąć słówko komu trzeba. – powiedział i dodał: – Gdybyś była gotowa mi się odwdzięczyć.

Słyszała że w zamian za poparcie i pochwały żądał uległości lub lwiej części zysków. Nic o niej nie wiedział. To był jego błąd. Przyzwyczaił się że wszystko uchodzi mu na sucho. Czuła jak czerwona fala zalewa otaczający ją świat. Poniosło ją. Jej ramię samo wyskoczyło do przodu a dłoń wbiła dłuto w gardło krytyka. Ujrzała jeszcze zaskoczenie na jego twarzy, zanim ciało osunęło się na ziemie.

W kącie pracowni zamarły cienie. Coś zrobiło krok w jej stronę. Obserwatorzy i żywe pozacielesne Sumienie przez chwilę się jej przyglądali, a potem wycofali w mrok . 

Nie była zadowolona. Znów poniosły ją nerwy. Zbyt wiele emocji. Nawet jeśli krytyk zniszczy to nad czym pracowała i chciał ją zaszantażować nie powinna była pozwolić sobie na ten wybuch.

 Westchnęła i spojrzała na trupa. Żałowała że zabiła go. Przecież umiała się dostosować. Potrafiła być elastyczna. By przeżyć już nie raz robiła straszne rzeczy… 

 Stanęła nad ciałem. Krew zabitego krytyka tworzyła na posadzce niezwykłe wzory. Starała się je zapamiętać. Może mogła by je wykorzystać.  

Zaczęła sprzątać. Ciało zaciągnęła do części pracowni gdzie trzymała lód i substancje konserwujące ciała. Przystawiła do ciała kilka pijawek i zabrała się za krwawą plamę. W pierwszej chwili chciała ją po porostu zetrzeć, ale po namyśle postanowiła ją zachować. Może jeszcze jej się przyda. Nie lubiła niczego marnować. 

Sięgnęła po doniczkę z kwiatami w kształcie baniek. Przycisnęła je go podłogi. Kwiaty szybko wchłonęły wilgotną substancje. Obcięła je i położyła wśród kawałków lodu.

Powoli z ociąganiem zbliżyła się do ciała. Jej mentor wierzył w karę za grzechy i bał się śmierci, ona starała się go naśladować ale tak naprawdę była inna. Drzemały w niej instynkty, których mentor nawet nie potrafi by rozumieć, a na pewno by nie zaakceptował ich. Gdy żył udawała że jest tak jak myśli, potem jej maski opadły. W samotności była sobą.

Pochyliła się nad zmarłym. Po śmierci był równie odpychający co za życia. Zdarła z niego ubranie, kosztowności i skórę. Ciało już bez krwi pocięła na kawałki i rzuciła owadom oraz mięsożernym roślinom. To jej zaoszczędzi kłopotu szukania bezpańskich i dzikich zwierząt.

Musiała zatrzeć wszelkie ślady pobytu krytyka w jej pracowni. Poniosło ją i zabiła. Tego już nie zmieni.

Usiadła przed darem starając się go naprawić, ale od początku wiedziała że to niczego nie da. Mimo to starała się naprawić go. Straciła kilka godzin a potem nagle zmieniła zdanie. Ostatni raz spojrzała na zniszczenia i przechylone elementy. Żałosny widok. Odsunęła się i wtedy nagle wena wróciła. Wzięła nowy blok gliny. Zaczęła jeszcze raz. Uprościła to nad czym pracowała. Wiedziała że tworzy nowy wzór, co było zakazane, ale nie przerywała pracy.

Czuła jak lepią się jej palce, ale nie przerwała pracy. Skupiła się na ukończeniu daru. Gdy uznała że dar jest gotowy zamarła. Przypatrywała się swojemu dziełu. Rozumiała wszystkie jego symbole i znaczenia i sama się w nich gubiła. Czegoś takiego jeszcze nie stworzyła. To była przełomowa chwila w jej życiu.

Sprzątanie po zabójstwie, i skończenie daru wykończyło ją ale mimo zmęczenia musiała jeszcze coś zrobić. Zapakowała dar i przebrała się. Opuściła wieżę. Musiała zanieść swój dar do świątyni Równowagi. 

Szła przez pełne życia Miasto Tysiąca Bogów. Nie wybrała swojej normalnej trasy. Mijała ulice i dzielnice których zazwyczaj unika. Rzemieślnicy, artyści, najemnicy, zabójcy i księgarze żyli razem obok siebie ożywając swoja pracą i pieniędzmi te dzielnice. Udając że nie dostrzegają tego co im było nie na rękę. Czasem brała to za hipokryzję. Jej mentor tłumaczył że to zasada równowagi i tolerancji.

Minęła świątynię Nima, boga zabójców i małą kapliczkę ku czci Geometrii. Czy powinna złożyć jakiś dar bogu morderców? Nie była pewna. Nie zeszła z drogi, decyzje o tym odłożyła na potem. Minęła Świątynie Miłości, a potem Rozpaczy.

Minęła sprzedawców darów siedzących obok każdej świątyni. Ich proste, tanie, masowo tworzone dary nie gwarantowały spełnienia prośby, dlatego sprzedawcy gwarantowali zwrot połowy ceny jeśli dar nie zostanie przyjęty. Zwrócony dar sprzedawali dar po raz kolejny zarabiając nieźle na tym interesie. Ostrożnie i powoli przekroczyła próg świątyni Równowagi. Skierowała się ku małemu bocznemu ołtarzowi. Tym razem wybrała ciemna strona świątyni. Odsłoniła swój dar który wywołał poruszenie u wiernych i postawiła go przed ołtarzem. Uklękła. Czekała na werdykt bogów.  

Jeśli zrobiła cos źle bogowie najpierw odrzucą je dar a potem ją ukarzą. Czy zabicie pod wpływem emocji było złym czynem? Nigdy nie uwierzyła w doktrynę ścieżki Jasna stroną. Bardziej do niej przemawiała nauka o drodze między światłem i mrokiem. Może jednak tym razem przekroczyła granicę? To ze zrobiła coś złego przekonywała się patrząc na swoje dzieło. Tym razem nie czuła nic oprócz irytacji. Czy to oznacza ze już upadła? Że nie ma dla niej nadziei i spotka ją kara i potępienie? Bała się stracić to co posiadała. Ale przecież od początku wiedziała że taki dzień musi kiedyś nastąpić.

Czekała na reakcje bogów. Na osąd. Żal powoli znikał i zastąpił go spokój.

Spojrzała na dar i wtedy dostrzegła że otoczyła go lśniąca poświata. Jej dar został przyjęty co wywołało szmer wśród zgromadzonych wiernych. Słudzy świątyni ostrożni przenieśli dar bliżej ołtarza. Wszyscy obecni przy ofiarowaniu szeptali o ty co się wydarzyło.

Przez dłuższą Mairna chwile nie mogła w to wierzyć. Bogowie zaakceptowali jej dary. Jeszcze nie straci tego co kochała. Miała jakiś czas by się cieszyć tym co zdobyła.

Może zyskała tylko dzień. Może tygodnie lub miesiące. Nawet jeśli tylko jeden dzień, dobrze go wykorzysta.

Mairna wstała i uiściwszy dobrowolną ofiarę z krwi oraz złota opuściła świątynię.