Baba Jaga

 Baba Jaga wyszła przed chatę i z trudem wyprostowała zgarbione wiekiem plecy. Podreptała wolniutko do ławki ustawionej obok krzywego płotka. Wokół ławki wiły się nieporządnie nasturcje, zza sztachet swoje żółte główki wychylały rudbekie, kwieciły się lilie o omdlewającym zapachu. Ciężko przysiadła na brzegu ławki, opierając obok swoją laskę wystruganą z dębowej gałęzi. Letnie słońce miło grzało stare kości. Zgrubiałymi od reumatyzmu palcami zgarnęła fałdy obszernej spódnicy i ostrożnie wyciągnęła opuchnięte nogi obleczone w grube pończochy. Krytycznym spojrzeniem obrzuciła rozdeptane kapcie, które miała nasunięte na stopy. Nagle zamaszyście splunęła na ziemię.

”Tfu!” – pomyślała. “Do kitu ta starość.”

Gdyby znajomi sprzed kilku wieków ją zobaczyli, nigdy by nie dali wiary, że to właśnie ona, Baba Jaga. Ech, średniowiecze. To były czasy! Miała wtedy jędrne ciałko, długie włosy i nosiła suknie z dekoltem. Niejeden z wioski tu do niej przychodził, na swoje zatracenie, oj niejeden. Chłopi zachodzili, i kupcy, i panowie na włościach. Niby to przychodzili się poradzić i wróżby wysłuchać, a tak naprawdę tylko czekali okazji, coby ją na siano zaciągnąć. A ona owszem, co który był gładszy, to i chętnie się zabawiła. Zachichotała na wspomnienie jednego szczególnie jurnego barona, co ją chciał baronową uczynić. Nagle posmutniała, patrząc na swoje powykręcane dłonie.

– I co mi z tego zostało. Nic. Teraz tylko lumbago i problemy z pęcherzem – rzekła w przestrzeń, skarżąc się brzózce, rosnącej przy jej chatce.

Brzózka zatrzepotała listkami w odpowiedzi tak, że Baba Jaga zastanowiła się, czy aby przypadkiem kogoś w to drzewo nie zaklęła. Nie mogła sobie jednak przypomnieć, wzruszyła więc tylko ramionami.

Wróciła do swoich rozmyślań. Starała się zwykle nie wspominać dawnych czasów, bo straszna żałość ją wtedy ogarniała i zaczynały się od razu odzywać wrzody na żołądku. Jednak nie potrafiła sobie odmówić rozkoszy tamtych dni, gdy była w tej puszczy, ba, nawet w tym kraju, kimś, kto się liczy.

Wspominała dawne sabaty, kiedy to na Łysej Górze razem z innymi wiedźmami tańczyła nago w świetle księżyca. Żaden z śmiertelników nie odważył się im wtedy przeszkadzać, o nie! A jeśli znalazł się jaki śmiałek, miał do czynienia z Rokitą, ten to potrafił pogonić, bodąc rogami i dymiąc oparami siarki z nosa! Ciekawe co też się z nim teraz działo… I co z Borutą, z Lichem, ze Smętkiem, z Dusiołkiem…? Pewnie siedzą gdzieś pod jakim kamieniem przydrożnym, ze skulonymi ogonami czekają na lepsze czasy. Może czasem tylko wyskoczą, kogoś dla zabawy postraszą, ale czy to teraz kto się Złego boi… Pokręciła zdegustowana głową.

Ciężkie czasy rozpoczęły się wraz z POSTĘPEM. Nienawidziła tego słowa z całego swojego czarnego serca. POSTĘP zniszczył jej cały świat, a ją samą zdeptał i zostawił taką oto, połamaną reumatyzmem starowinką.

Najpierw przestali przysyłać jej dary. Nie uświadczyła ani małej kurki, ani świeżego miodu, ani nawet wianuszka grzybów suszonych. Nie to, że sama sobie tego nie potrafiła zapewnić, o nie! Ale ludziska chcieli żyć z nią dobrze, to dzielili się tym, co mieli. Później przestali przychodzić po wróżby i po porady. Toż to zabobony, krzyczeli na nich z ambon i w szkołach. Nauka da wam na wszystko odpowiedź, radzili uczeni. A głupie ludziska słuchali, i wciskali uczonym złote i srebrne monety, zamiast bańkę mleka mądrej Babie Jadze przynieść. Następnie przestały pojawiać się kobiety po zioła i lekarstwa. Teraz miały już swoich znachorów, z tytułami i z mądrymi podręcznikami, których nikt oprócz nich nie rozumiał. A na koniec, co najgorsze, zapomnieli. Wpisali między bajki, wcisnęli na półki z legendami, nie wierzyli w historie opowiadane przez starców przy ogniskach, że w lesie żyje Baba Jaga co dzieci porywa i je. Z tymi dziećmi to też nie do końca prawda. Porywała, owszem, ale nie jadała. Na kolejne pokolenia wiedźm wychowywała, żeby nie zaginęły nauki i wiedza gromadzona przez wieki.

Smutne życie twoje w tym cywilizowanym świecie, Babo Jago, smutne i samotne. Teraz nawet te dzieci są jakieś inne! Takie niewydarzone. Nie bawią się wcale, nie śmieją. Chodzą dziwacznie ubrane, wpatrzone w dziwne szkiełka trzymane w dłoniach (Baba Jaga podsłuchała, że mówi się na to "smartfon"). Ani takie to dzieciątko sił witalnych nie ma, z których by Baba Jaga zaczerpnąć ciut mogła. Gapią się tylko w te swoje ustrojstwa i suwają po nich palcami, że niby w gry grają. Raz koło chatki przechodziła duża grupka takich dzieci. Baba Jaga wyszła do nich na chwilę, by może czarami które do siebie przywiązać. A żeby to się dało! Zaraz opiekunka do niej wyskoczyła, że z obcymi dzieci rozmawiać nie mogą i poszła szybko dalej. Kilku chłopców, jak tylko nauczycielka odwróciła wzrok, skorzystało z okazji i obrzuciło ją i jej chatkę kamieniami. Złorzeczyła im i groziła pięścią, a ci tylko w śmiech! Zostawili po sobie kilka pustych puszek po pepsi i torebkę po czipsach. A do czorta z takimi dziećmi! Nie chce ich w swoim lesie. Ani tym bardziej w swojej chatce.

– Zginąć ci tu przyjdzie marnie, Babo Jago – zamruczała do siebie ze smutkiem. Mocy w niej zostało ciut– ciut, tyle tylko, by nie umrzeć z głodu i starości. Raz przyszedł do niej jakiś typ z opieki społecznej, który dowiedział się, że jakaś stara babka w lesie sama mieszka. Zaczął gadać, że niby warunków odpowiednich nie ma, że chałupka stara, że do domu starców ja przeniosą. Strasznie ją wtedy zdenerwował… Nagle spojrzała odkrywczo na brzózkę kołyszącą się na wietrze. Ach, właśnie, to jego zaklęła wtedy w to drzewo! Mogłaby to już odwrócić, ale po prawdzie to siły do tego za bardzo nie miała, ani mocy wystarczającej, a przede wszystkim ochoty.

– Biedulku, musisz tu jeszcze trochę zostać – rzekła czule do drzewka, myśląc jednocześnie, że brzózka prezentuje się na tle chaty bardzo malowniczo.

I siedziałaby biedna Baba Jaga jeszcze długo przed chatką i rozmyślała sobie, gdyby nie głosy, które rozległy się w lesie.

“Znowu wycieczka?” – pomyślała niechętnie z początkowym zamiarem ukrycia się w chatce. Wolałaby nie napotykać więcej tych bezczelnych smarkaczy, z ich przemądrzałymi opiekunkami i smartfonami w kieszeniach. Jednak głosy były… inne. To nie były piskliwe wrzaski niedorostków, tylko basowe głosy dorosłych mężczyzn.

– …urwa… urwa… urwa… urwa… – Niosło się między drzewami. Jeden opowiadał coś z przejęciem, a reszta odpowiadała chóralnym rechotem. Wprawne ucho Baby Jagi wychwyciło, że intruzów było dziesięciu.

– A ja mu na to, kurwa, mówię, żeby tyle nie gadał, kurwa, tylko spadał, bo zaraz zadzwonią po psy. No i przyjechali, kurwa.

– Te, stary, zobacz jaka rudera.

– Kurwa, tak w środku lasu? – Zdziwił się jeden z głosów. Po świszczącym brzmieniu głosek poznała, że autorowi musiało brakować kilku zębów.

Głosy były coraz bliżej. Baba Jaga wsparła się na lasce i zwlokła ze swojej ławeczki. Wolniutko podeszła pod płot, aby obejrzeć niespodziewanych gości. Bądź co bądź, rzadko tu ktokolwiek zaglądał. Zerknęła na ścieżkę ponad bujnie rozrośniętymi kwiatami.

Leśną dróżką wśród traw zmierzało dziesięciu wysokich i barczystych młodych mężczyzn. Obcisłe koszulki podkreślały nadmierną i nienaturalną muskulaturę ciała. Głowy mieli przystrzyżone do gołej skóry, a przedramiona i szyje znaczyły czarne ścieżki tatuaży.

“Co też się teraz z tymi chłopami porobiło” – zdumiała się starowinka. Od kiedy piersi jej obwisły i włosy zbielały, nieczęsto tu takich młodych widywała. Ostatnio chyba, kiedy cofała się armia Napoleona spod Moskwy. “Wszyscy bez włosów, ani chybi kołtuny mieli lub wszy, że się tak wystrzygli.”

Intruzi byli już na tyle blisko, że mogła zobaczyć ich jednakowe stroje. Biało-zielone koszulki z literą L w kółeczku. Baba Jaga wytężyła pamięć, ale nie mogła sobie przypomnieć, czy już takie znaki kiedyś widziała. Ech, ta starość, nic już nie pracuje tak, jak powinno! Wtem poczuła głęboką złość na swój los. Cóż za jawna niesprawiedliwość! Oni tam, te młodzieniaszki, są pełni życia. Czuła, niemal namacalnie, ich zwierzęcą siłę. Mieli poczucie, że cały świat jest u ich stóp. Całe życie, choć pewnie krótkie i nędzne, przed nimi. A przed nią tylko samotność i mogiła. Czy tak ma skończyć ona, Baba Jaga, która potrafiła odczyniać takie czary i uroki, że oko bielało? Która ratowała życie i zabierała je, stojąc na straży równowagi? Która była taka potężna, że absolutnie każdy respektował jej władzę nad tym lasem…?

Nagle zrozumiała co musi zrobić. Ryzyko jest duże… Zużyje całą moc, którą jeszcze dysponuje… ale raz kozie śmierć! Jeśli się nie uda, lepiej umrzeć niż dalej wegetować z reumatyzmem i wrzodami. Decyzja zapadła.

– A kawalerowie dokąd to tak spieszą? – zagadała skrzeczącym, starczym głosem.

– Kurwa, to tu ktoś mieszka? – Zdumiał się bezzębny przywódca bandy. Dopiero przechodząc kilka metrów od niej zauważyli pomarszczoną twarz Baby Jagi wystającą ponad otaczającą roślinność.

– Ano mieszkam sobie, kawalerze, tutaj – przytaknęła przymilnie, zastanawiając się w duchu co pocznie, jeśli i oni zechcą obrzucić ją kamieniami. – Już ładnych kilkadziesiąt latek. – Przecież nie powie im, że kilkaset, bo pomyślą, że uwiąd starczy dotknął też jej mózgu.

Jednak ci tutaj, mimo dziwnego słownictwa, wydawali się lepiej wychowani niż młodzież szkolna. Widząc drżącą starowinkę, grupka zwolniła kroku, a później przystanęła.

– Przepraszam, jeśli przeszkadzam – podjęła Baba Jaga. – Alem ciekawa, co tu takich kawalerów sprowadza.

– Z ustawki, babciu, wracamy. – Zarechotał Bezzębny. Reszta grupy mu zawtórowała. – Wie babcia, co to ustawka?

– Oczywiście. – Baba Jaga nie była do końca pewna czy wie, ale sądząc po stanie uzębienia swojego rozmówcy oraz po siniakach i podbitych oczach reszty chłopaków domyśliła się, że chodzi o jakąś współczesną utarczkę.

– Ale dostali od nas, kurwa! – cieszył się Szczerbaty. – Leżą tam teraz i zdychają! – dodał z mściwym błyskiem w oczach.

Nagle cała grupa jęła śpiewać piosenkę o jakiejś Legii, że nie ma takiej drugiej w całym świecie i że chcą za nią umierać.

“Legia?” – myślała gorączkowo Baba Jaga. “Jakaś dziewczyna?” Jednak nie zadała tego pytania na głos. Uśmiechnęła się za to i pokiwała głową.

– To pięknie kawalerze, to pięknie. A z kim żeście walczyli?

– Z Pogonią – odparł nadobny młodzian. Baba Jaga zdumiała się. Nieźli musieli z nich być woje, skoro z rycerzami na koniach wygrali. Tym lepiej dla niej.

– A ja tu właśnie próbuję szczap narąbać. – Pokazała drżąca dłonią stosik drewna naszykowany do pocięcia na mniejsze kawałki. – Ale siły nie mam, pomyślałam, może kogo poproszę. A tu kawalerowie idą, tacy duzi i silni, to myślę, może starej… hmm hmm, babci Agnieszce pomogą… – powiedziała chytrze.

Szczerbaty spojrzał na nią niepewnie po czym zerknął na swoich towarzyszy. Jeden zagwizdał przez zaciśnięte zęby ze złością.

– Stary, kurwa, nie mamy czasu. Musimy być dzisiaj jeszcze u Łysego, pamiętasz?

Szczerbek zawahał się, a tymczasem najniższy, krępy chłopak ze złamanym nosem nieoczekiwanie przyszedł Babie Jadze z pomocą.

– Weź, Kogut, nie bądź ciul. W pięć minut to drewno porąbiemy. Co ty, babci nie masz?

Reszta towarzystwa tak jakby zawstydziła się i zarumieniła pod swoimi tatuażami. Jeden Kogut nadal wyglądał na niezadowolonego.

– Te, Kogut, a może cię uszkodzili za bardzo co? I siły teraz, kurwa, nie masz, co? – zapytał Złamany Nos. – Albo żeś nigdy porządnej siekiery w łapie nie trzymał, he he he… – zarechotał, a pozostali mężczyźni zgodnie dołączyli.

Kogut napuszył się jak jego podwórkowy odpowiednik i bez słowa wziął się do przerzucania bali leżących pod komórką. Dwóch chwyciło zgodnie za siekiery, reszta układała porządnie porąbane szczapy przy ścianie chatki. Baba Jaga uśmiechnęła się z satysfakcją i wykonała skomplikowany gest krzywymi palcami prawej dłoni.

Czas upływał… Mężczyźni zgodnie pracowali, od czasu do czasu intonując piosenkę o Legii. Porównując swoje napompowane muskuły prężyli się nad pieńkami. Baba Jaga tuptała wkoło nich podpierając się laseczką, kiwała zadowolona głową i coś tam do siebie mamrusiła. Zajęci pracą, która powinna im zająć nie więcej niż kwadrans nie zauważali, że drewna wcale nie ubywa, że zbliża się wieczór i cienie nocy powoli wynurzają się z lasu. Rąbali drewno i rąbali, i nosili, i układali. Nie zauważali, że coraz rzadziej intonują pieśni, że ręce im słabną a oddech staje się cięższy i rzężący. Gdyby ktoś postronny zajrzał im w twarze zobaczyłby absolutną pustkę. Zobojętniali i milczący, nie byli w stanie dostrzec zmian, jakie zaszły w Babie Jadze, czy też w babci Agnieszce, jak im się przedstawiła. Laseczkę odrzuciła na bok, jej kroki się wydłużyły i stały bardziej sprężyste, wyprostowała plecy. Z zadowoleniem oglądała swoje odmłodniałe nagle dłonie, pozbawione zgrubień i plam wątrobowych. Kiedy zapadła ciemność przysiadła ponownie na ławce, machając w powietrzu nogami jak mała dziewczynka, z przyjemnością przyglądając się zapracowanym mężczyznom.

Czas upływał… Zmierzch zabrał już kolory dnia i świat pogrążył się w szarościach. W narastającej ciemności zaczęły budzić się nocne zwierzęta. Wychynęły spośród traw, wysunęły zaspane cielska z ciemnych nor, opuściły ciche gniazda i zmurszałe dziuple drzew. Pohukiwaniem, miękkim łopotem skrzydeł i szelestem traw pod łapami dały światu znać, że nadchodzą. Jednak… ta noc była inna niż zwykle. Zatrzymały się na chwilę, węsząc, wypatrując i nasłuchując. Wyczuły, że w lesie dzieje się coś od wieków niespotykanego. Nagły, głęboki puls z głębi lasu przeniknął je do głębi napełniając dziką, nieskrępowaną energią i radością. Stworzenia nocy rozpoczęły szalony taniec, biegając i latając jak w amoku. Szczekały i wyły upojone rozpierającą je mocą, z zachwytem witały czerwony księżyc i wirujące w szalonym pędzie gwiazdy.

– To ta noc! – krzyczały lisy.

– To ta noc! – zawodził wilk.

– Ta noc! Ta noc! – huczały sowy.

Instynkt dziesiątek pokoleń przodków zakumulowany w ich ciałach podpowiadał, że oto są świadkami odrodzenia pradawnej mocy rządzącej tymi lasami. Że oto nadchodzi ich opiekunka w całej swej sile i chwale. Podążyły więc do pulsującego falami mocy serca lasu, którego zew tęsknie ich nawoływał.

Czas upływał… Wokół chatki na kurzej nóżce swoje harce rozpoczęły świetliki, fruwając w podniebnym tańcu. Księżyc jaśniał bladym, zimnym światłem, odbijając się w dziesiątkach par ślepiów wpatrzonych w to zadziwiające, nocne przedstawienie. Odgłosy głuszy rozlegały się co chwila, niosąc w przestrzeń ogrom ekscytacji i oczekiwania. W blasku gwiazd po podwórzu wlekło się kilka zgarbionych postaci, z trudem próbując przenosić drewniane bale. Kilka innych leżało w dziwnych pozycjach w przypadkowych miejscach na ziemi. Lekkie ruchy ich klatek piersiowych wskazywały, ze są pogrążeni w głębokim śnie. A wokół nich…

Wydawało się, że świeci swoim własnym blaskiem. Wrażenie to sprawiały jasne włosy, w których odbijał się blask księżyca oraz oczy gorejące czystą mocą. Co chwila wybuchała głośnym, perlistym śmiechem, od którego jej różowe, pełne usta rozchylały się w młodzieńczym uśmiechu. Gdyby przechodził tamtędy ktoś obcy zdziwiłby się, czemu tak niezwykle urodziwa dziewczyna ubrana jest w brzydkie, siermiężne ubranie i filcowe papucie. Ale hoże dziewczę za nic miało swój ubogi strój. Biegała, podskakiwała, robiła piruety i tańczyła ze szczęścia. Ta sama co przed wiekami. Mocna, piękna i niebezpieczna. Baba Jaga.

Noc powitała ją deszczem gwiazd.

Ranek zastał Babę Jagę siedzącą na trawie przed chatką, Była półnaga, z zachwytem poprawiała skąpą lnianą koszulinę, którą wyciągnęła ze starego kufra. Cieszyła się swoim odzyskanym, młodym ciałem.

– Nooo… To rozumiem… – mruczała ukontentowana, muskając białymi dłońmi delikatną skórę przedramienia. Wypiła łyk kwaśnego mleka z kamionkowego kubka. Do jej małych stóp tuliły się dwie łasice. Czułym wzrokiem obrzuciła dziesięć nieruchomych postaci leżących nieopodal kurnika.

– Moje zmęczone biedactwa – powiedziała słodkim głosem. – Śpijcie sobie dzieciątka, śpijcie. Zacnie żeście się napracowali.

Najbliżej niej, z policzkiem wciśniętym w kurzą kupkę, leżał Szczerbaty. Nie był to jednak ten sam byczek co wczoraj. Wspaniałe bicepsy zniknęły, klatka piersiowa zapadła się, policzki nabrały odcienia chorobliwej bladości. Najprościej rzecz ujmując, Szczerbek wyglądał, jakby od kilku miesięcy poważnie nie dojadał i jednocześnie pracował w kamieniołomach. Podobny widok przedstawiali jego kamraci. Jeszcze kilkanaście godzin temu pełni werwy i nabuzowani przemocą, dzisiaj spali, opierając głowy na kościstych przedramionach, ubrani w za szerokie koszulki na wystających żebrach.

– Troszkę sobie odpoczniecie – wytłumaczyła śpiącym Baba Jaga. – A za kilka dni wypuszczę was do domu. Chyba, że któryś zechce zostać ze mną troszkę dłużej – zachichotała, oblizując różowe usta. Wystawiła twarz do słońca, śmiejąc się pod nosem i rozchełstując koszulę jeszcze bardziej. Wokół panowała cisza, przerywana chrapaniem i sapaniem dziesięciu niefortunnych pomocników. Zapowiadał się piękny dzień. Tylko szum delikatnych gałązek brzozy rosnącej opodal chatki brzmiał jakoś tak smutno.

Z notatki lekarskiej:

Wszyscy pacjenci przyjęci na oddział z objawami silnej anemii i oznakami odwodnienia. Z czterema kontakt słowny całkowicie niemożliwy, katatonia. Dwóch nieprzytomnych, bełkocze przez sen ("dawaj siekierę") bądź płacze. Kolejnych czterech z omamami wzrokowo-słuchowymi. Twierdzą, ze byli więzieni przez wiedźmę, która wykorzystywała ich seksualnie w swojej chatce. Jeden błaga nas, abyśmy go odwieźli z powrotem do lasu. Ciekawy przykład psychozy zbiorowej. Zgłoszono do organów ścigania pojawienie się w okolicy nowego dopalacza o nazwie "siekiera".