Przypadki pewnego biura

Siedział i patrzył z zainteresowaniem, jak dwie kobiety pochylają się nad biurkiem. Zajęte, nie zauważyły, kiedy wszedł do pokoju. Ale to normalne, przecież chodził bardzo cicho. Nikt tak nie potrafił. No, chyba że drugi kot. Polizał leniwie łapę i ponownie wpatrzył się w ludzkie samice. Mówiły ostatnio dziwne rzeczy. I dziwnie się śmiały. Coraz dziwniej. Podobało mu się. Był stuprocentowym kocurem, lubił takie klimaty. Musi tylko w odpowiednim czasie zwrócić na siebie uwagę, żeby dostać jedzenie. Ta szklanka na stoliku będzie dobra.

 

 

– Powiedz, że to niemożliwe, proszę cię. – Dorota wpatrywała się w stos papierów z niedowierzaniem i podejrzliwością. Wczoraj wszystkie rachunki się zgadzały.

– Hmm, no nie wiem, trzeba to przejrzeć jeszcze raz. – Magda zrezygnowana podsunęła sobie krzesło. – Dawaj po kolei.

 

 

Tydzień wcześniej nikt nie przeczuwał nadchodzących wydarzeń. No, może trochę Dorota, ale ona miała tę swoją intuicję.

Otwierały biuro z przekonania, że są potrzebne, że nie zabraknie chętnych na takie usługi. Chłopaki obiecali pomoc, więc nie zapowiadało się źle. Znalazły odpowiednią powierzchnię na wynajem, na trzecim piętrze biurowca, nawet z balkonem. Właściciel, trochę dziwny, ale miły i grzeczny, przedstawił się, przekazał im klucze i poszedł. Trochę się uśmiały, bo kazał się nazywać Zenobiusz. Jednak najważniejsze, że teraz można było zawiesić reklamę na budynku i ruszyć z działalnością. Czekały właśnie na meble do biura i nowy szyld, gdy na balkonie pojawił się kot.

– A ten co tutaj robi? – zdziwiła się Magda – przecież to trzecie piętro.

– Ale czarny, jak smoła. I pewnie głodny. Ty czekaj na chłopaków, a ja skoczę po karmę. – Dorota zniknęła w drzwiach, prędzej niż mówiła, i słowa „karmę” trzeba się było domyślać. Magda bez słowa popatrzyła na kota, a on usadził się wygodnie na jedynym balkonowym krześle. Dzień był niby przyjemny, słońce przygrzewało, jednak wiatr przynosił zdradzieckie zimne powietrze. Zaczęło kropić, choć na niebie nie było ani jednej chmurki. „Co za licho?”, pomyślała Magda i schowała się do środka zerkając podejrzliwie na niebo. Kot spał.

Dorota wróciła szybko, oprócz karmy przyniosła też drożdżówkę do kawy.

– Chłopaki już są. Zaraz przyniosą meble. Wstawię kawę.

W międzyczasie rozpadało się na dobre i meble nieźle zmokły, zanim udało się je wnieść na górę. Jedna z półek zaczęła się wręcz rozklejać.

– No i masz! Po to to wszystko wiozłem, żeby teraz wywalać?! – denerwował się Krzysiek, chłopak Magdy. – Namęczę się, nanoszę i jeszcze na darmo! – Humor psuł mu się coraz bardziej. Magda przyskoczyła do niego szybko, zamknęła w objęciach i ucałowała. Dobrze wiedziała, jak gasić frustracje swojego chłopaka. Tymczasem Marcin, chłopak Doroty wtaszczył blat biurka i poszedł po resztę półek. Widząc to Krzysiek też odzyskał wigor, odsunął Magdę z uśmiechem i podążył za Marcinem. Po chwili głośny hałas na schodach oznajmił, że sam entuzjazm to za mało.

– Co się stało?! – krzyknęły obie zgodnym chórem.

– Spadł mi szyld – jęknął Krzysiek gdzieś z czeluści schodów.

Dziewczyny razem z Marcinem pomogły mu wygrzebać się spod zwojów reklamy. Krzysiek rozcierał obolałą szyję, gdy reszta wnosiła ciężki szyld na górę na balkon. Marcin zajął się montażem, a Magda wróciła do Krzyśka.

– Chodź na górę, przyłożę ci mokry ręcznik. – W głosie słychać było troskę, lecz na twarz wypełzł jej dziwny uśmiech. Próbowała się powtrzymać, lecz to było silniejsze od niej. Jakaś dziwna atmosfera wokół sprawiała, że wszystko to wydawało jej się komiczne. Kot uniósł głowę i popatrzył leniwie na mokry ręcznik i Magdę. W jego wzroku było coś na kształt dezaprobaty, aż czując to, Magda zachichotała nerwowo otulając ręcznikiem szyję Krzysztofa.

– Jak możesz się śmiać! To naprawdę boli! – Z pretensją w głosie, rozżalony, próbował ukryć rozdrażnienie.

– Ależ nie śmieję się z ciebie! – tłumaczyła Magda, jednak nie uwierzył.

Zły coraz bardziej, prawie już się obraził, gdy usłyszeli ponowny niepokojący hałas. Na balkonie. Skoczyli tam szybko, by ujrzeć Marcina leżącego pod reklamą. Kot syczał ostrzegawczo z krzesła. Tym razem to Dorota pochyliła się nad poszkodowanym i, widząc że nic mu się nie stało, popatrzyła na resztę towarzystwa. Kot przemknął gdzieś na granicy wzroku. I znowu to uczucie niezwykłej atmosfery, pechowych wydarzeń, sprawiło, że dziewczyny parsknęły śmiechem. Zdegustowany Krzysztof popatrzył na nie i pomógł oburzonemu Marcinowi wstać. Mruczeli coś niezrozumiale do siebie i wieszali przeklętą reklamę na ścianie przy balkonie. Poszło szybko tym razem. Zerkali niespokojnie na wciąż chichoczące kobiety.

– Lepiej stąd chodźmy – westchnął Marcin do Krzyśka. I faktycznie wyszli. Kot zniknął. Atak śmiechu minął, jak ręką odjął. Dziewczyny zaniepokojone tym dziwnym zachowaniem, nie patrząc sobie w oczy, posprzątały na balkonie i zaczęły składać meble. W końcu zrobiły sobie kawę i usiadły.

– Mam wrażenie, że to przez kota – rzuciła Dorota. – Wiem, to głupie, ale tak czuję. To wcale nie było śmieszne, ale póki był kot, wydawało się komiczne. Jak można się śmiać z własnego chłopaka? Teraz obaj są obrażeni. A kota nie ma. – Sytuacja już nie wydawała się wesoła i ciało założycielskie biura postanowiło działać. Dorota nastawiła wodę i pokroiła drożdżówki, a Magda poszła szukać urażonych facetów po świecie. Znalazła ich zaraz za rogiem i po chwili wszyscy raczyli się kawą i ciastem i zaśmiewali z właściciela posesji.

– Podobno wczoraj pomagał spawaczowi i ma nieźle spaloną twarz. Nosi okulary i pół kilo kremu na twarzy. Wygląda jak zombie po zepsutym solarium – Magda lekko chichotała. – Pytał mnie, czy mocno widać i oczywiście powiedziałam, że nie.

– Nie śmiejcie się tak z niego, bo zrobi wam podwyżkę czynszu. Właściciele potrafią być wredni.  – Marcin z lubością ugryzł drożdżówkę. W tym momencie wrócił kot. Przeszedł leniwie po kolanach Marcina, zeskoczył i podążył na balkon. Marcin zakrztusił się ciastem.

– O nie! – jęknęła Dorota – tylko nie to! Nie kot! Weźcie go stąd! – W oczach dziewczyny można było dostrzec paniczne iskierki. Marcin zdziwiony  próbował spokojnie przemówić, chociaż z drożdżówką w przełyku.

– Nie martw się, to tylko był kot. Nic ci nie zrobi. Mały kotek. Chcesz kawy? – zmiana tematu zwykle była dobrą strategią.

– Bełkot? – nie zrozumiał Krzysiek w pierwszej chwili. – Jaki bełkot?

– Był kot.– Magda próbowała wyjaśnić.

– Co?

– No kot. Był kot?

– Kot? Nie bełkot? – Dopytywał się, Magda pokiwała głową, ale Dorota już się śmiała i martwiła jednocześnie. Miały już imię dla kota. Teraz musiał zostać. Jak zdążyła się przekonać, to zwierzę wywoływało ataki śmiechu. Nie wiedziała jednak, co jeszcze mogło się wydarzyć. Gdy tylko to pomyślała, drzwi otworzyły się i wszedł jakiś mężczyzna.

– Przyjmujemy dopiero od jutra. – Magda z uśmiechem powitała gościa. – Ale jeśli to coś pilnego, możemy się tym zająć. W czym mogę panu pomóc? – Chłopacy próbowali udawać, że ich nie ma i nie będą przeszkadzać, gdy pierwszy klient czegoś chce. Jednak mężczyzna z pewnym siebie uśmiechem, oglądając dziewczyny bezczelnie od stóp do głów, odezwał się prężąc sylwetkę:

– Jestem księgowym. Zbigniew Nietoperz. Byliśmy umówieni. – aż biła od niego nieprzyjemna aura podrywacza.

– Ach tak, to prawda. To moja wspólniczka Dorota, a ja jestem Magda. Niech pan usiądzie. – Właściwie to już siedział. Magda starała się nie chichotać i przykryła rozbawienie uśmiechem. Dorota parsknęła krótko i na szczęście cicho. Marcin widząc to, zaczął rozmawiać z księgowym o pogodzie, ale niezbyt przyjaźnie, bo też zauważył ten obleśny uśmiech z jakim oglądał dziewczyny.

– Zrobię panu kawy, a pan przygotuje umowę współpracy. – Magda chwyciła szklanki i wybiegła do kantorka. Jak najszybciej.

– A ja przyniosę jeszcze drożdżówkę. – Dorota doszła do tych samych wniosków. Jak najszybciej wyjść gdzie indziej. W kantorku rozchichotały się na dobre.

– Przecież to nie może być prawda! Nie można mieć księgowego nietoperzaaaahaha!

– Nie wiem, czy można, ale to nie jest normalne. Jeszcze się okaże, że przylatuje na każde wezwanie! – Nerwowy chichot nie ustawał. – Muszę się uspokoić, inaczej nigdy tam nie wrócę! – Dorota ocierała łzy. Magda brała głębokie oddechy. Pomału udało im się opanować, zrobić kawę i pokroić drożdżówkę. Nie patrzyły na siebie. To pomagało.

Tymczasem księgowy Zbigniew Nietoperz próbował robić dobrą minę do złej gry, czyli rozmawiać z obcymi facetami przyglądającymi się mu podejrzliwie, jako kandydatowi do wywalenia z powodu przystawiania się do cudzych dziewczyn. Czuł, że atmosfera nie jest dobra, więc wybrał neutralną rozmowę.

– Ładny kotek – próbował mężnie. – Czy był szczepiony?

Marcin z Krzyśkiem spojrzeli na kota, jakby dopiero teraz go zauważyli.

– Ależ oczywiście, że był szczepiony. – Marcin pierwszy przejął inicjatywę. Miał bujną wyobraźnię. – W zeszłym roku był nawet sterylizowany. – Mówił z takim przekonaniem, że nawet Krzysiek mu uwierzył. Weszły dziewczyny z kawą i ciastem.

– Mówiłem właśnie, że macie bardzo ładnego kota. – Księgowy poczuł się pewnie, gdy tylko zobaczył płeć przeciwną. Wypełzł mu na twarz obleśny uśmiech, a Marcin skrzywił się nieco.

– Nie znam tego kota – stwierdziła obojętnie Magda. Uśmiech Nietoperza zgasł jak zdmuchnięty. – Z cukrem, czy śmietanką?

– Z jednym i drugim. – Zabrakło mu przez moment werwy do rozmowy, aż Dorota podała mu ciasto i przytuliła kota.

– To pani kot? Bardzo ładny. – Nietoperz czuł, że odzyskuje nieco grunt pod nogami.

– Pewnie, że ładny. – Dorota dodała w myślach „i niepożądany”. – Chyba jest w ciąży.

Nietoperz zakrztusił się gorącą kawą.

– Myślałem, że to niemożliwe – powiedział wycierając twarz chusteczką. Magda zauważyła, że się spocił.

– To Bełkot. – Krzysiek chciał ratować sytuację uprzejmym wyjaśnieniem, ale napotkał nierozumiejący wzrok księgowego, który zastanawiał się, czy go obrażono, czy też on się zagubił w tej rozmowie.

– To może podpiszmy tę umowę na usługi księgowe. – Magda chciała już, żeby wyszedł. Księgowy nieco się rozluźnił, znalazł się na chwilę na znanym sobie terenie, lecz gdy tylko skończyli i powiedział, że musi lecieć, obie panie po prostu nie wytrzymały. Zaśmiewając się do łez, otworzyły mu balkon.

– Proszę bardzo. – Dorota nawet już nie wycierała łez. Czekamy na telefon. Do zobaczenia.

– No tak. Do widzenia. – Uśmiech księgowego był niewyraźny i obleśność go opuściła. Wyszedł. Drzwiami. Zmęczone wspólniczki opadły na krzesła.

– Dziewczyny, tak nie można. Jak wy będziecie obsługiwały klientów? Zza kotary? – Krzysiek nie krył niepokoju, ale i rozbawienia, bo nie lubił faceta.

– To przez tego kota! – Dorota była już pewna. – Trzeba go stąd jakoś wygonić. On zakrzywia przestrzeń, wszystko wydaje się absurdalnie śmieszne. Nie może tu być, doprowadzi nas do obłędu i trzeba będzie to zamknąć. A jeszcze nie zaczęłyśmy! – Zdawała sobie sprawę, że patrzą na nią jak na wariatkę, ale nie dyskutowali za bardzo. Coś się w niej budziło. To było nowe uczucie. Podobało jej się.

– Jutro przyniosę coś na koty. – Marcin zamknął temat.

 

Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Coś na koty. Następnego dnia balkon został spryskany środkiem na karaluchy. Zenobiusz zapowiedział, że przyjdzie podpisać umowę najmu lokalu, szyld już nie spadał na nikogo, powiesili nawet wielką mapę Europy na ścianie i wydawało się, że dzień będzie lepszy. Hałas za oknem mówił co innego. Wyjrzały zobaczyć, co się dzieje. Dwóch facetów kopało przed wejściem do budynku pokaźny dół.

– Co oni robią? Przecież teraz nikt się do nas nie dostanie! Jak tak można? Nikt nas nie uprzedził. To jest niedopuszczalne. – Magda nie kryła oburzenia i złość wzbierała w niej pomału i nieubłaganie.

– Przyszedłem podpisać umowę – Zenobiusz jakby wyrósł przed ścianą z mapą Europy. Zaskoczone, niezbyt pewne, jak się zjawił tak nagle, zamarły na chwilę. Nie słyszały kroków na schodach. Z drugiej strony były przy oknie i nie widziały jak wchodził. Otrząsnęły się.

– Niech pan usiądzie, to trochę potrwa, bo musimy wydrukować. Może kawy?

– A chętnie, chętnie. Przed podwyżką dobrze jest się napić.

– Jaką podwyżką? – zapytała od niechcenia Dorota, pewna że chodzi o inny lokal. W końcu Zenobiusz był właścicielem budynku biurowego.

– No wiecie, inflacja i te sprawy. Od przyszłego miesiąca będzie o trzysta złotych więcej.

– Proszę pana, ależ my dopiero podpisujemy umowę, w której gwarantuje nam pan niezmienność czynszu przez rok! – Magda z wrażenia lekko oblała się niesioną kawą. Poziom jej oburzenia rósł dzisiaj stopniowo i nieubłaganie.

– Właśnie dlatego mówię o tym przed podpisaniem umowy. – Zenobiusz wydawał się niewzruszony. Dorota starała się skupić na tym, co mówił, gdzieś z tyłu głowy coś jej kołatało na temat logiki, jednak na powierzchnię wydobyło się tylko:

– Ależ pan się jednak przypalił w tym solarium. Bardzo boli? – ta czysta złośliwość zdziwiła nawet ją samą, bo pamiętała jak przejmował się wyglądem.

– To było przy spawaniu, proszę pani – podkreślił z wyrzutem. Po czym dodał – macie tu kota? Nie było nic na ten temat w umowie.

Spłoszone spojrzały na uchylony balkon. Faktycznie spał na krześle, jakby był tam od zawsze.

– Nie znamy go.

– To Bełkot.

Powiedziały to równocześnie i Zenobiusz nie wiedział, czy bardziej kłamią, czy bardziej go obrażają, i co go bardziej denerwuje. Żeby od razu bełkot? Zauważyły to.

– Proszę, to podpisana umowa. Zrobiłam korektę tego czynszu. – Dorota zrezygnowana podała mu kartki. Jednak Magda była już na wysokim poziomie oburzenia.

– A co tam się dzieje przed budynkiem? I dlaczego nas nikt nie poinformował?

– To ja już pójdę, wiecie, żona musi obejrzeć serial w telewizji – i, jakby to wszystko wyjaśniało, zniknął na ich oczach w czeluściach mapy Europy na ścianie. Kobiety zmarły.

– Magda, jak on wyszedł? Jak? – Dorota wolała się upewnić, że jej oczy są sprawne, lecz nie doczekała się odpowiedzi, bo w tym momencie wszedł jeden z robotników, którzy kopali dół przed biurem.

– Czy mógłbym skorzystać z wody? Musimy zrobić zaprawę cementową. Dwa pierwsze piętra są zamknięte. – stał z wiadrem i patrzył niepewnym wzrokiem.

– Ależ oczywiście, proszę bardzo. – Dorota odpowiedziała niemal automatycznie, bo właśnie przeniosła wzrok z mapy na kota, który siedział na wykładzinie i wbijał w nią pazury.

– A gdzie jest łazienka?

– Tu nie ma łazienki. – Magda uznała, że nie zasługuje na taka nazwę pomieszczenie, z którego korzystali. Robotnik osłupiał. Lekko wytrzeszczył oczy w niemym zapytaniu, aż Dorota zorientowała się w sytuacji.

– No jest tylko kibel, taki mały.

– To czy mogę prosić o kubek? – robotnik wydawał się zdeterminowany, Teraz Dorota znieruchomiała i z nieodgadnionym uśmiechem przeniosła wzrok z kota na mężczyznę.

– Po co panu kubek? – Magda nie zrozumiała w pierwszej chwili.

– Przecież tam jest umywalka. Niech pan już idzie po tę wodę. – Dorota traciła już resztki powagi i patrząc w wyrzutem na kota zaczęła chichotać. Gdy facet tylko wyszedł, Magda dołączyła do koleżanki. Kot patrzył, niemal zainteresowany. A one śmiały się jeszcze jakiś czas, próbując różnych częstotliwości, dostrajając się do siebie, jednocząc drgania strun głosowych.  Działo się coś niezwykłego. Zmieniały się. Przeistaczały. Na szczęście to uczucie trwało tylko moment. Powoli się uspokajały i w miarę, jak ich śmiech cichł, Dorotę ogarniało przerażenie. „Co się dzieje? Czemu się tak zachowujemy?” Poszukała wzrokiem kota. Spojrzał na nią, jakby znał jej myśli, po czym wyszedł na balkon i zgrabnie zeskoczył. Rzuciła się z okrzykiem na balkon a Magda za nią. Spojrzały w dół, trzy piętra, spodziewając się małego ciała leżącego przed wejściem. Nic. Pusto. Oparły się o balustradę z mieszaniną ulgi, konsternacji i zmieszania. Popatrzyły w dal, na żyjące swoimi sprawami miasteczko.

– Coś się dzieje. Dorota, coś jest bardzo nie tak. – Magda popatrzyła na koleżankę i, jakby szukała u niej pomocy, wyczekująco znieruchomiała.

– No wiem. Tak. Ten szyld, te podwyżki. To jakiś koszmar. I robotnicy. – Zamyśliła się na chwilę. – Czy zauważyłaś, jak on wszedł?

– Nie, byłam odwrócona do okna. Ale widziałam jak wyszedł. Czy raczej nie wyszedł. Zniknął w ścianie. Nie zwariowałaś. Ani ja. To się zdarzyło.

– Może jednak wszedł drzwiami, ja też nie widziałam. Może nam się wydawało…

– Naprawdę tak myślisz?

– Nie.

– No widzisz. To tak nie gadaj. Jesienią pojedziemy do sanatorium w Druskiennikach na szkolenie, może nam pomogą. Zaczyna padać, chodź schowamy to krzesło do środka, żeby nie zmokło. Może to coś pomoże. – powiedziała Magda wyobrażając sobie kota szukającego miejsca do drzemki. Wtaszczyły ciężkie krzesło do biura i mimo deszczu wróciły na balkon, bo robotnicy powiększali zakres robót.

– Patrz, rozkopali już całe wejście! Co ten Zenobiusz tu wyprawia, no patrz, pokręciło go zupełnie! Jeszcze czynsz nam podnosi! – Magda namiętnie podnosiła poziom złości z takim zaangażowaniem, że Dorota zamierzająca uspokoić przyjaciółkę zmieniła zdanie i zaczęła przyglądać się z zainteresowaniem. Magda wyraźnie się rozkręcała.

– Cholera jasna z tymi ludźmi! Proszę natychmiast to uporządkować! Klienci nie mogą do nas dotrzeć! – krzyczała do robotników i świata jako całości. – Co pan tak patrzy! Pan bierze to wiadro i idzie do domu! Do pana mówię! Motyla noga! No w dziuplę, nie wytrzymam!

Dorotę zatkało na chwilę. Co ona wygaduje? Motyla noga? Ale Magda właśnie odreagowywała nagromadzone napięcie i chyba nie słyszała samej siebie.

– Faceci to myślą, że mogą wszystko, że nie muszą pytać, że świat jest ich! Na kurczaki niebieskie, co to ma być!? Proszę ten chodnik poukładać! Równiutko! Śmierć samcom! – rzuciła na koniec wyzywająco całemu światu i odwróciwszy się znieruchomiała na moment. Bełkot przechodził przez pokój, a w drzwiach mignęła sylwetka wycofującego się pośpiesznie pierwszego klienta. Minął się on z wchodzącym księgowym, który słysząc okrzyk końcowy, zatrzymał się jednak niezdecydowany. Dorota postanowiła ratować sytuację, choć uśmiech migoczący na jej twarzy nie wynikał, niestety z uprzejmości.

– Dzień dobry, proszę wejść. Kot ją zdenerwował – dodała tonem wyjaśnienia – może kawy?

– Tak, poproszę. To to jest samiec? Myślałem, że jest w ciąży? – Nietoperz najwyraźniej poczuł się lepiej widząc tylko dwie panie i żadnej męskiej konkurencji. Obleśny uśmiech podrywacza błąkał się już na granicy postrzegania, choć czekał jeszcze na dobry moment.

– Bo jest. – odparła niespeszona Dorota i dodała lekko konspiracyjnie – To Bełkot.

– Bełkot? – Księgowy, nie wiadomo czemu zniżył głos do szeptu. Rozmowa mu się nie kleiła. Znowu. Tymczasem Magda weszła na dobre do biura i zamknęła balkon.

– Dzień dobry, chce pan jechać do sanatorium? W Druskiennikach.

– A wyglądam na takiego, co potrzebuje? – obleśny uśmiech wypełzł na świat a księgowy wyprężył pierś i zsunął okulary.

– Oczywiście. Każdy księgowy po jakimś czasie musi się leczyć. – uśmiech zgasł, a jego właściciel jakby również. Magda ciągnęła dalej. Coś ją zmuszało. – Zwłaszcza, gdy będzie pan przebywał dłużej z nami, odpoczynek się panu przyda. A leczenie to już na pewno. – Nie wiedziała co się z nią dzieje. – A właściwie, to po co pan tu przyjechał? – jakiś błysk w jej oku sprawił, że Nietoperzowi spadły okulary. 

Dorota obserwowała scenę zafascynowana i zachwycona, jednak dla księgowego tempo okazało się za szybkie. Przeprosił i wyszedł do toalety. Dziewczyny chichotały nieco histerycznie przy biurku omawiając obleśność niektórych ludzi i zerkając na kota. Ten jakby czekał. A księgowy wrócił nieco spocony i od razu zaczął:

– Zapomniałem wystawić wam wczoraj rachunek – próbował trzymać się spraw zawodowych. Jednak dla Magdy to było za późno. Nie cierpiała bezczelnych podrywaczy.

– Brak lecytyny? W tym wieku? To jest bardzo niepokojące. To jak z tym sanatorium? Może jednak. Polecam pełen pakiet. – Jej uśmiech przybrał niebezpieczne odcienie a po chwili z czeluści wydobył się misterny chichot zabarwiony nutami złośliwości. Potem nastąpiły większe wybuchy niekontrolowanych parsknięć, które próbowała zakryć kaszlem. „Motyla noga, przecież on zaraz zrezygnuje z tej pracy!” pomyślała tylko, gdy tymczasem księgowy pośpiesznie wypisywał rachunek popijając zbyt gorącą kawę.

– I ręce się panu trzęsą. To straszne! Ile pan ma lat?

– Proszę, rachunek. Do widzenia. – nie patrząc już nikomu w oczy zbliżał się do drzwi.

– Do widzenia. Kiedy pan znowu przyleci?– zawołała za nim Magda śmiejąc się już na cały głos. Dorota dołączyła perliście.

– Nie wiem. Zadzwonię. – I uciekł. Śmiech wibrował, falami przebijał się przez obolałe twarze, zalegał w szczękach, przeciekał przez usta. Nie słyszały już nic poza śmiechem. Gdy tylko wygasał, podsycały go wyobrażeniami latającego po okolicy nietoperza.

– Jak myślisz, czemu nie skorzystał z balkonu?

– Może startuje z rozbiegu. – Kot obserwował je z satysfakcją. Wyraźnie zadowolony zeskoczył z balkonu, a one mogły się wreszcie uspokoić.

 

Na drugi dzień wydawało się, że będzie lepiej. Pogoda była piękna, słoneczko świeciło, Dorota z entuzjazmem wyszła do pracy, wzięła nawet podwórkową miotłę ze sobą, żeby zamieść chodnik przed wejściem do biura. Jednak gdy otworzyła drzwi, zamarła w pół kroku, bo pod nogami przemknął jej kot, a pamiętała, że wczoraj skakał z balkonu. „A ten skąd się tu wziął?”, podążyła za nim wzrokiem, gdy wychodził na klatkę schodową i zobaczyła Zenobiusza. Normalnie na schodach. Szedł do nich, więc weszli razem i Dorota nasłuchała się pretensji, że straszy się mu pracowników i że jak robi podwyżkę to nie trzeba być od razu takim złośliwym, i że on musi zrobić ten remont nawierzchni, bo żona lubi seriale, i taki rozgadany zniknął w mapie Europy. Dorota nakazała sobie spokój, obmacała ścianę z mapą, ale nie znalazła nic niezwykłego. Westchnęła ciężko nad stanem swojego zdrowia, nie wiedzieć czemu machnęła miotłą ze złością. Weszła Magda ze świeżym ciastem, zobaczyła Dorotę z miotłą i parsknęła śmiechem. Takim normalnym. Dorota też się uśmiechnęła.

– No wiem, jestem porąbana. Ale trzeba zamieść ten chodnik.

– Szłaś tak przez miasto?

– Tak, a co?

– No, brakuje ci tylko kapelusza. Ale przynajmniej mamy czym przeganiać kota.

– Kota zabiję przy najbliższej okazji. – zabrzmiało to całkiem poważnie. Dorota nie żartowała.

Dzień okazał się całkiem pracowity. Pierwszy klient był bardzo niezdecydowany, nie wiedział co wybrać, wciąż się zastanawiał, w końcu stwierdził, że jeszcze zapyta żonę, i że musi już iść, bo ma skarpetki do prania. Drugi, w białym podkoszulku i z wielkim sygnetem na palcu, wybierał coś bardzo ekskluzywnego, lecz tak grymasił, że dziewczyny zaczęły wykazywać pewne oznaki nerwowości. Magdzie struny głosowe zaczęły szwankować, na szczęście gość wstał, zapewnił, że ma kontakty i tego tak nie zostawi, musi się zastanowić, i wyszedł.

– Tylko nie za długo, bo miejsc zabraknie! – krzyknęła za nim Magda przewracając oczami.

Następna była pani, która chciała jechać z dziećmi.

– W jakim wieku dzieci?

– Dziesięć lat. Niektóre jedenaście. – Dorota spojrzała na klientkę z lekkim zaskoczeniem.

– A to ile razem osób? – zapytała delikatnie.

– Czterdzieści pięć. – Magda drukująca z tyłu oferty zakrztusiła się kawą.

– Ile? To przecież cała klasa!

– No tak, wie pani jak jestem wychowawczynią.

– Ale to trzeba będzie wynająć jakiś autokar. I to ten większy.

– Dlaczego większy?

– Bo w mniejszym mieszczą się tylko czterdzieści trzy osoby.

– Ale to dzieci. Można je jakoś upchnąć, na pewno się zmieszczą.

– To niemożliwe, przepisy nie pozwalają, a kierowca nigdy się nie zgodzi.

– Ale to są małe dzieci.

– Ale jemu zabiorą prawo jazdy.

– Ja nie rozumiem jak tak można. – Pani mocno się zdenerwowała. – Przecież to są koszty! Ja nie mogę sobie pozwolić na większy autokar.

– To niech pani zabierze dwie osoby mniej. – podsunęła konspiracyjnym szeptem Magda, jednak to była zła strategia.

– To wszystko przez Darka! Już ja z nim porozmawiam! Ale mnie zrobił. Żeby namawiać mnie na coś takiego! To przechodzi ludzkie pojęcie. Biedne dzieci. Od ust sobie odejmę a pojadą! Zobaczycie, jeszcze się okaże, kto tu wygra! – Reszta wypowiedzi zginęła w mroku schodów. Żarówka na korytarzu była przepalona i kobieta szybko osunęła się na półpiętro, krzycząc coś o Darku i jego pomysłach.

– Znasz Darka? – Magda na wszelki wypadek wolała znać wszystkie szczegóły zanim zadzwoni na pogotowie.

– Nie skąd. Ona jest pierwszy raz. Ale żeby całą klasą na terapię jechać, tego jeszcze nie słyszałam.

Wszedł Krzysiek.

– Jakaś kobieta leży na półpiętrze i jęczy.

– Tak, tak, wiemy. Wiesz, to tutaj normalne. –Dorota wskazała Magdę, która już dzwoniła po pogotowie.

– Na dole leży kobieta i kot się o nią ociera. Przyniosłem żarówkę. – Marcin pojawił się w drzwiach. Stał chwilę, z żarówką w ręku.

– Motyla noga. – mruknęła Magda, sama nie wiedząc dlaczego używa tych dziwnych wyrazów. – Idź, wkręć ją, bo ktoś tam się w końcu zabije. Zenobiusz chyba nie ma zamiaru dbać o takie szczegóły. Tylko mu znikanie w głowie. W dziuplę!

Potem sprawy szły już tylko gorzej. Właściciel pojawiał się i znikał przy ścianie z mapą Europy. Nietoperz jeszcze przyszedł, lecz mówił szeptem i spytał tylko raz, gdzie jest kotek. Gdy usłyszał ostre: „Bełkot?”, spanikował, pożegnał się i, na swoje nieszczęście, chciał wyjść przez balkon. Dziewczyny śmiały się przez pół godziny, spłakane i zmęczone nie zauważyły tych pierwszych, niepokojących zmian, które wtedy nastąpiły. Nie zauważyły, że dźwięk, który wydawały brzmiał chwilami jak skrzek, chwilami jak wycie. Przygarbiły się nieco, a w oczach pojawiła się niezwykła złośliwość. Zaczęły lubić kota, czekały na niego codziennie. Jednak klientów było niewielu a intuicja Doroty podpowiadała jej, że nie jest dobrze. Czasami czuła, gdzieś w środku, błyski przerażenia zakłócane szybko nerwowym chichotem. Ich biuro wysyłało ludzi na nowatorskie terapie psychologiczne, połączone z wakacjami, lecz teraz czuły, że same muszą na taką jechać. Nie tak to miało być.

 

Czuł, że są już gotowe. Postanowił trochę jeszcze je podręczyć, żeby potem były mu bardziej wdzięczne, w końcu najbardziej zależało mu na własnym dobrostanie. Już niedługo. Koty potrafią czekać.

 

Tego dnia składały choinkę po świętach. Ściągnęły pudło ze strychu i próbowały upchnąć sztuczne drzewko do środka.

– Chodź, pójdziemy z tym na balkon, bo strasznie tu naśmiecimy. – Dorota była już cała zakurzona, w sztucznych igiełkach. Potknęła się o pudło i uderzyła  o biurko. Spojrzała z wyrzutem na kota, który leżał na krześle, lecz on wytrzymał to spojrzenie i zmusił ją do odwrócenia wzroku. Magda otworzyła drzwi balkonowe i wytaszczyły wszystko na zewnątrz. Zabrały się do wciskania jednego w drugie. Jednak oporna choinka za nic nie chciała zmieścić się do wąskiego pudła. Gdy wreszcie z trudem upchnęły boczne gałęzie, drzewko utknęło i nie mogły wcisnąć góry. Mimo chłodnego, zimowego dnia, po chwili były już całe spocone i brudne.  Jedna z gałęzi mocno zadrapała Dorotę w rękę. Pociekła krew i natychmiast zjawił się kot, prychnął niespokojnie i zaczął chodzić w tę i z powrotem po balkonie.

– Ja będę ciągnęła pudło, a ty pchaj choinkę – zaproponowała Magda – A ten co tu się tak kręci?

Pomysł był dobry, jednak drzewko ani drgnęło. Zaczęły chichotać, z wielkim pudłem na małym balkonie, spocone, brudne i bezsilne.

– Może popodrzucamy, to samo opadnie? – Roześmiana Dorota też chciała wykazać inicjatywę. Kot miauczał, ogon wyprężony do góry, jak struna, wyginał się w znak zapytania.

Podrzucały chwilę jak szalone, ale pojawiły się tylko nowe zadrapania. Bełkot był coraz bardziej zdenerwowany. A one, im więcej niemocy w sobie odkrywały, tym bardziej się śmiały. I to odbierało im siły i wkrótce zataczały się na ściany, a podrapane ręce wyglądały okropnie.

– Zobacz co się z nim dzieje! Jakby oszalał! – Dorota otarła czoło, zostawiając na nim brudne ślady.

– To tak jak my!

Przez chwilę wydawało im się, że tak faktycznie się stało. Jak pudła mogą być tak złośliwe? W tym momencie przyszedł Marcin, zobaczył je na balkonie, podszedł, ocenił sytuację bez słowa, przyjrzał się chwilę choince, spojrzał na kota, na pudło, na spocone dziewczyny. Z niedowierzaniem popatrzył jeszcze raz. Sięgnął po drzewko i odkręcił je w połowie, i obie części włożył do pudła. Popatrzył jeszcze raz na dziewczyny i mrucząc coś o kobietach wyszedł z pudłem na strych. Wkrótce nastąpiły pierwsze chichoty. Zakurzone i zmęczone dziewczyny usiadły na podłodze balkonu i coś się wreszcie w nich otworzyło. Pozbyły się napięcia, rozluźniły mięśnie, i jak młode rozbrykane kotki, roześmiały się  dla samej zabawy. Jednak śmiech zmieniał się. Zanikły melodyjne, głębokie dźwięki, a ich tonacje dostroiły się, brzmienia dopasowały. To był już jeden, wspólny śmiech, nie dwa. Głęboki chichot poprzecinany żabimi okrzykami wypełniony był diabelskimi nutami i wpychał im do umysłów myśli, od których włosy stawały dęba. Najdziwniejszy był skrzek – chrapliwy, skrzypiący, wdzierał się najpierw sporadycznie, potem coraz częściej, aż usłyszeć można było, że przewija się teraz jak motyw przewodni. Ten dźwięk przeraził Dorotę, ale nie mogła przestać. Przeraził też Magdę, ale ona nie chciała tego przerywać. W jakiś sposób ją to zachwycało. Złapała jeszcze spojrzeniem oczy kota, który jak zaczarowany krążył wokół poranionej ręki Doroty. „To mój dzień”, zdawał się mówić.

 

„To mój dzień” pomyślał do jednej z ludzkich samic. Zapach krwi doprowadzał go do szaleństwa. Nie mógł sobie z tym poradzić, więc postanowił już nie czekać. Na swój koci sposób wiedział, że panuje nad czasem i przestrzenią tak, jak ludzie nie potrafią. I dlatego ludzie nigdy nie pojmą umysłu kota. I dlatego te dwie samice dziś będą jego.

 

Dorota zachłysnąwszy się tym okropnym skrzekiem, który wydobywał się z niej, zdołała nabrać powietrza. Przymknęła na chwilę oczy, a gdy je otworzyła czarny jak noc kot stał przed nią i wyraźnie wciągał zapach jej ręki. Zerkał to na nią, to na skaleczone ramię. W końcu skupił wzrok na kobiecie podnosząc nieco łeb. Wydawał się większy. Zamarła w bezruchu, bo nigdy nie patrzyli sobie w oczy z tak bliska, nigdy nie myślała, że ujrzy w jego spojrzeniu inteligencję. Prychnął cicho, ostrzegawczo, bez złości. Czuła jak narasta w niej przejmujący strach. Pełzał po plecach koronkowymi łaskotkami, wypływał rumieńcem na twarzy, stawiał włosy na karku. „Czego ja się tak boję?”, zastanawiała się i bała coraz bardziej. Jak sparaliżowana, nie mogła poruszyć ręką ani nogą. Zauważyła to Magda. I sięgnęła w jej kierunku. Prychnięcie, atak i krótki okrzyk nastąpiły niemal w tym samym momencie. Wycofała się szybko i opadła z powrotem na balkonowe kafelki.

 

„To mój dzień, a one są moje”, wiedział, że to nie będzie proste, ale nie robił tego pierwszy raz. Czuł jednak ekscytację, jak zawsze. Zapach krwi psuł nieco zabawę, rozpraszał, jednak podniecenie przyszło i tak. Uwielbiał swoją robotę.

 

Powietrze zrobiło się gęste. Widziały płatki śniegu spadające wokół nich na nieszczęsnym balkonie. Spadały jednak bardzo powoli, jakby przedzierały się przez wodę. Coraz trudniej było złapać oddech. Czuły, że unoszą się nad posadzkę, chciały krzyczeć, ale z ich ust wydobył się jedynie skrzek. Brakowało jednak powietrza. Dusiły się i jednocześnie zaczęły krążyć wokół siebie, ciasno stłoczone metr nad balkonem. Czarna bestia pod nimi wydawała z siebie jakieś jęki i wycia. Wszystko to tak nierealne, że aż śmieszne. Otumanione brakiem tlenu zdołały jeszcze spojrzeć na siebie w tym powietrznym tańcu, ostatkiem sił wyciągnęły ku sobie ręce i złapały dłonie. I wtedy kropla krwi ludzkiej spadła na nieprzygotowanego kota. Zasyczało. Gardłowy skowyt wydobył się z ciała zwierzęcia, które skoczyło nagle do góry wyginając się w konwulsyjnym skurczu. W tym momencie dziewczyny odzyskały oddech i opadły na balkon. Zaczerpnęły głęboko powietrze, jak gdyby wynurzyły się z wody. Płuca aż paliły ogniem. Poczuły ogarniającą je z każdej strony moc. Siłę. Potęgę. Uwolnioną i otulającą je swobodnie. Instynktownie obie zaczerpnęły i przyjęły ją do siebie. Czuły, jak napływa do nich, wypełniały się nią, niemal obżerały. Nie spodziewały się takiego uczucia wyzwolenia, kontroli nad światem, nad czasem, nad przestrzenią. Zaskoczone spojrzały jedna na drugą. Wyglądały dziwnie. Ktoś stojący z boku powiedziałby, że wiedźmowato. Jednak im się podobało. Usłyszały cichy dźwięk z boku (słyszały teraz niemal wszystko). Czarny mały kotek leżał tuż obok i pomiaukiwał. Oczy miał zamknięte.

– No chodź Bełkot, zajmiemy się tobą. – Magda nie miała już wątpliwości, czyją moc zabrała. I nigdy nie odda.

 

Następny dzień był magiczny. Patrzyły na siebie co chwilę i czuły się jak jedna osoba, w dwóch ciałach naraz. Uśmiechały się zachwycone, szczególnie wtedy, gdy zaczęły lewitować nad biurkiem. Wspaniała energia wypełniała je i otaczała jednocześnie. Dorota musnęła palcem biurko a to rozpadło się na kawałki z trzaskiem. Zaskoczona dziewczyna spadła na podłogę, trochę jak kot, na cztery kończyny. W drzwiach stał zdumiony Nietoperz.

– Co się stało z biurkiem? – zapytał przenosząc spojrzenie z biurka na Dorotę i z powrotem. Jego umysł odmówił oglądania lewitującej Magdy, która zresztą szybko zsunęła się na podłogę. Dorota w tym czasie podniosła się na nogi. Obie z promiennymi uśmiechami zwróciły się w stronę księgowego. „Nareszcie dostrzegły we mnie mężczyznę”, pomyślał zadowolony i była to jego ostatnia myśl jako człowieka.

 

Biuro wreszcie zaczęło prosperować. Oferty nowoczesnej terapii wyjazdowej sprzedawały się znakomicie, ale w dzisiejszym zestresowanym świecie należało się tego spodziewać. Bez względu na porę roku, biuro zapewniało atrakcję w postaci udomowionego nietoperza, a ludzie przychodzili też oglądać mapę Europy, na której niezwykle plastycznie ukazana była sylwetka człowieka ze spaloną twarzą. Niektórzy przysięgali, że czasem się rusza. Dziewczyny już nigdy nie musiały płacić za czynsz. Śmiały się często i głośno, a do domów wracały na miotłach, wiedząc, że nikt ich nie zauważy. Ich sylwetki na nocnym niebie były w stanie zobaczyć tylko koty i dzieci. Zmieniły też nazwę biura. „Terapia nie z tego świata” wydawała się odpowiednia. Ale przecież sama nazwa nie była aż tak ważna. Ważna była tkwiąca w nich siła. I odpowiedni, pozbawiony wszelkiej mocy, kot.