Słowiański zajazd

Dzień 1

 

To­masz pro­wa­dził sa­mo­chód. Wra­cał z je­dy­ne­go w całym roku dłuż­sze­go urlo­pu i cho­ciaż chciał, aby od­po­czy­nek trwał wiecz­nie, to nie­ste­ty nie mógł dłu­żej zo­stać. Po­my­ślał tylko coś o nie­spra­wie­dli­wym losie, a potem przy­po­mniał sobie po­wie­dze­nie swo­jej babci: „Życie wy­da­je się złe, do­pó­ki czło­wie­ko­wi nie przy­da­rzy się wy­pa­dek. Potem wy­da­je się jesz­cze gor­sze”. 

 To­masz więc pro­wa­dził sa­mo­chód, pro­wa­dził go mi­ja­jąc rzędy iden­tycz­nych topól, lip, krze­wów, ba­ne­rów oraz pla­ka­tów, ocho­czo re­kla­mu­ją­cych skle­py bu­dow­la­ne i me­blar­skie. 

 To­ma­sza nie­po­ko­iło, że wśród tych licz­nych re­klam nie znaj­du­je się żadna za­chę­ca­ją­ca do od­wie­dze­nia ja­kie­goś za­jaz­du czy go­spo­dy. Przed wy­jaz­dem nie spraw­dził, czy będą mijać bu­dyn­ki świad­czą­ce usłu­gi ży­wie­nio­we i ho­te­lar­skie, więc teraz li­czył tylko na szczę­ście, które na razie się do niego nie uśmiech­nę­ło.

 To­masz oddał by teraz wszyst­ko za nawet obrzy­dli­wy, ob­skur­ny za­jazd, tym bar­dziej, że pę­cherz wołał za po­trze­bą coraz moc­niej. Jed­nak zły los nie chciał ze­słać nawet za­pusz­czo­ne­go bu­dyn­ku, który ugo­ścił by To­ma­sza wraz z ro­dzi­ną. 

– Ile jesz­cze bę­dzie­my je­chać? – za­py­ta­ła Marta. W jej tonie dało się wy­czuć zmę­cze­nie i znu­że­nie.

– Och, myślę, że do domu zo­sta­ło nam jesz­cze tro­chę ponad 6 go­dzin.

– A do po­sto­ju?

– Nie wiem, ko­cha­nie…

 Mała Oli­wia sie­dzą­ca z tyłu gło­śno chrap­nę­ła.

– Go­ogle nie po­ka­zu­je mi żad­ne­go mo­te­lu w ob­rę­bie stu ki­lo­me­trów… Dziw­ne – po­wie­dzia­ła Marta pa­trząc się w te­le­fon. 

 To­masz pro­wa­dził dalej. Mijał sa­mo­cho­dy, lipy, to­po­le, krza­ki, pla­ka­ty i ba­ne­ry. Wbrew zmę­cze­niu był za­do­wo­lo­ny z po­dró­ży do Chor­wa­cji i mimo że spę­dził tam za­le­d­wie ty­dzień, nie mógł za­prze­czyć, że był to udany ty­dzień. 

 Do­ci­snął gazu, drze­wa, pla­ka­ty i sa­mo­cho­dy roz­la­ły się bez­kształt­ną masę. Nucił sobie pod nosem me­lo­dię, spo­glą­dał przez okno. Na wie­trze po­wie­wa­ły ko­ro­ny drzew, wy­gi­na­jąc się w stro­nę wy­glą­da­ją­ce­go na sło­mia­ny dach go­spo­dy, którą wła­śnie mijał.

 To­masz na­ci­snął ha­mu­lec. 

– Wróć – po­wie­dział zde­cy­do­wa­nie. – Ko­cha­nie spójrz na co na­tra­fi­li­śmy. 

 Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się, męż­czy­zna wje­chał na ukle­pa­ny, nie wy­la­ny as­fal­tem pod­jazd. Za­par­ko­wał pod da­chem, nie za­uwa­żył żad­nych in­nych sa­mo­cho­dów. Cała trój­ka opu­ści­ła auto.

 To­masz spoj­rzał na li­czą­cy za­le­d­wie kilka me­trów drew­nia­ny bu­dy­nek. Męż­czy­zna mógł­by rów­nież przy­siąc, że dach bu­dyn­ku wy­ko­na­ny był ze słomy. Mógł­by przy­siąc, ale nie chciał wie­rzyć, że tak na­praw­dę było. 

 Spoj­rzał na za­jazd – zło­żo­ne ze świer­ko­wych palii drew­na ścia­ny ukła­da­ją­ce się w pro­sto­kąt. Na ścia­nie fron­to­wej znaj­do­wa­ły się nie­wiel­kie drzwi bez ani jed­ne­go okien­ka, wy­ko­na­ne z po­zie­le­nia­łych i po­tur­bo­wa­nych przez czas desek . Po do­kład­niej­szym przyj­rze­niu się To­masz za­uwa­żył, że nie tylko drzwi, ale rów­nież po­zo­sta­łe drew­nia­ne ele­men­ty za­jaz­du spróch­nia­ły i stra­ci­ły swoją barwę, jakby nikt od lat nie kon­ser­wo­wał tego bu­dyn­ku.

 Nie ob­cho­dzi­ło to To­ma­sza.

 Na ścia­nach znaj­do­wa­ło się kilka okien, jed­nak za­mknię­te okien­ni­ce nie po­zwa­la­ły zaj­rzeć do środ­ka.

 Oli­wia obu­dzi­ła się i ziew­nę­ła prze­cią­gle. 

– Je­ste­śmy na miej­scu? – spy­ta­ła.

– Jesz­cze nie – od­po­wie­dzia­ła Marta. – Za­trzy­ma­my się tutaj na noc.

 To­masz na­ci­snął klam­kę i lekko pchnął drzwi. Wszedł do środ­ka, a za nim Marta i Oli­wia. 

 Tra­fi­li do głów­nej izby, w któ­rej pa­no­wał pół­mrok. Przez za­mknię­te okien­ni­ce nie prze­do­sta­wa­ło się świa­tło, na co roz­pa­lo­ne łu­czy­wa i świe­ce nie­wie­le po­ma­ga­ły. Czuć było odór stę­chli­zny i za­pusz­cze­nia – za­pach, który zwy­kle można po­czuć w miej­scach dawno nie od­wie­dza­nych, ta­kich jak stare, opusz­czo­ne ka­mie­ni­ce. Miej­scach, do któ­rych za­pusz­cza­ją się uza­leż­nie­ni od al­ko­ho­lu bez­dom­ni albo za­mie­rza­ją­cy spró­bo­wać al­ko­ho­lu po raz pierw­szy na­sto­lat­ko­wie.

– Witam! Kogo ja tu widzę? Po­dejdź­cie bli­żej, muszę się wam przyj­rzeć! – po­wie­dział karcz­marz. Miał lekko star­czy, ale silny głos. – Po­szu­ku­je­cie schro­nie­nia na nie­ubła­ga­nie zbli­ża­ją­cą się noc? Stra­wy, aby po­bu­dzić waszą ener­gię do dzia­ła­nia? 

– Szu­ka­ny i tego, i tego – przy­znał To­masz. – Chcie­li­by­śmy wy­na­jąć pokój dla trzech osób na jedną noc i coś zjeść. 

– Tylko jedną noc? Cho­le­ra, li­czy­łem, że ktoś ze mną tu zo­sta­nie na chwi­lę dłu­żej! Dawno nie mia­łem gości, mógł­bym się wam przyj­rzeć?

 To­masz zro­bił krok do przo­du, Marta i Oli­wia wy­szły z cie­nia. Za­uwa­ży­li, że męż­czy­zna ma duże, za­krzy­wio­ne wąsy i lekko po­si­wia­łe, jed­nak za­ska­ku­ją­co ob­fi­te włosy, a jego twarz po­kry­wa­ją zmarszcz­ki. Po­mi­mo, że wy­glą­dał na starą osobę, nie dało się tego wy­czuć w roz­mo­wie.

– Ład­nie wy­glą­da­cie! Z pew­no­ścią do­sta­nie­cie zniż­kę za taką prze­uro­czą có­recz­kę, prze­pięk­ną ko­bie­tę i przy­stoj­ne­go męż­czy­znę! I ta broda… – po­wie­dział pa­trząc na To­ma­sza. – Pięk­na.

 To­masz i Marta uśmiech­nę­li się ner­wo­wo, Oli­wia po­now­nie ziew­nę­ła.

– Mamo, chcę iść spać – po­wie­dzia­ła.

– Wła­śnie… Mo­gła­bym już pójść do po­ko­ju? Po­ło­żę Oli­wię spać.

– Nie ma pro­ble­mu. Pro­szę pójść ze mną na górę – po­wie­dział karcz­marz.

Męż­czy­zna minął szynk­was, za któ­rym stał i po­szedł w prawo mi­ja­jąc kilka du­żych sto­łów. Wszedł na znaj­du­ją­ce się na końcu małej karcz­my, rów­nie nie­wiel­kie scho­dy. Wszedł­szy po nich na górę zna­lazł się na krót­kim ko­ry­ta­rzu, z któ­re­go wejść można było do dwóch pokoi.

 Karcz­marz ko­rzy­sta­jąc z ognia z ka­gan­ka roz­pa­lił ob­wie­sza­ją­ce ko­ry­tarz łu­czy­wa. 

– Wiesz, co – po­wie­dział roz­pa­la­jąc ostat­nie łu­czy­wo, a Martę zdzi­wi­ło, jak prze­szedł na „ty”, cho­ciaż jej to nie prze­szka­dza­ło. Potem po­my­śla­ła, że mógł to zro­bić wcze­śniej, ale nie zwró­ci­ła na to uwagi. – Zo­sta­wię ten ka­ga­nek i roz­pa­li sobie pani łu­czy­wa w po­ko­ju. – Męż­czy­zna pod­szedł do Marty i usta­wił się w tym samym kie­run­ku, co ona. – Po prawo jest pokój. – Pod­szedł i otwo­rzył drzwi. Świa­tło ka­gan­ka nie było duże, ale wy­star­cza­ło, aby Marta mogła opi­sać miej­sce, które zo­ba­czy­ła. Sło­wem, które ci­ska­ło jej się na usta w tym mo­men­cie była pro­sto­ta. To były pro­ste łóżka, po­ło­żo­ne na pro­stej pod­ło­dze, oto­czo­nej pro­sty­mi, drew­nia­ny­mi ścia­na­mi, przy­kry­te pro­stym, pry­mi­tyw­nym wręcz sło­mia­nym da­chem, który wilk z bajki o trzech świn­kach zdmuch­nął by jed­nym dmuch­nię­ciem. Karcz­marz pod­szedł do nie­otwar­tych drzwi. – A to łaź­nia. – Męż­czy­zna zo­sta­wił ka­ga­nek w po­ko­ju miesz­kal­nym przez co Marta nie mogła przyj­rzeć się łaźni. – To wszyst­ko co mam do za­ofe­ro­wa­nia.

– Ile to bę­dzie kosz­to­wać? – za­py­ta­ła Marta, choć w tej chwi­li szcze­rze nie ob­cho­dzi­ła jej cena. W tej chwi­li była skłon­na za­pła­cić ja­ką­kol­wiek kwotę, byle tylko móc za­snąć w nor­mal­nym, nawet pro­stym, łóżku.

– Nic.

 Marta unio­sła brwi.

– Dla­cze­go? – spy­ta­ła, ale karcz­marz jej nie od­po­wie­dział i zszedł na dół.

 

***

 

 To­masz ob­rzu­cił wzro­kiem za­jazd. Uczu­cie było nieco klau­stro­fo­bicz­ne, nisko za­wie­szo­ny sufit nie dawał dużo swo­bo­dy, cho­ciaż w po­zio­mie było zde­cy­do­wa­nie wię­cej miej­sca. Wy­star­cza­ją­co, aby po­mie­ścić kila du­żych sto­łów, szynk­was na środ­ku oraz bar­dzo skrom­ną, pustą prze­strzeń, która w za­ło­że­niu chyba miała być par­kie­tem. 

Karcz­marz zszedł ze scho­dów i usiadł za szynk­wa­sem.

– Za­mie­rzasz coś zjeść?

– Tak, jak naj­bar­dziej. Ma pan ja­kieś menu, czy coś w tym stylu?

– Nie, ale mogę przy­go­to­wać naj­lep­szy po­si­łek, jaki kie­dy­kol­wiek ja­dłeś w życiu. I skończ tym panem, pro­szę.

– Za­skocz mnie – po­wie­dział To­masz i uśmiech­nął się od ucha do ucha.

Karcz­marz od­szedł do scho­wa­nej za drzwia­mi kuch­ni. Po kilku mi­nu­tach wró­cił trzy­ma­jąc w ręku drew­nia­ną miskę z jakąś po­tra­wą po­la­ną śmie­ta­ną.

– Pro­szę, to jest kutia. Bar­dzo pro­ste danie, ale rów­nie co pro­ste, smacz­ne.

 To­masz przy­su­nął do sie­bie drew­nia­ną miskę z wło­żo­ną w nią łyżką z tego sa­me­go ma­te­ria­łu. Je­dze­nie nie wy­glą­da­ło szcze­gól­nie do­brze, cho­ciaż w pe­wien spo­sób eg­zo­tycz­na, nie znana mu dotąd nazwa za­chę­ca­ła do spró­bo­wa­nia. Wło­żył łyżkę z je­dze­niem do buzi. 

 O mój boże – po­my­ślał – jakie to jest dobre. W ustach po­czuł smak ba­ka­lii i miodu. Zjadł wszyst­ko co było w misce i po­wie­dział:

– Po­wiem ci, że umiesz go­to­wać.

– Bar­dzo mi miło, gdy sły­szę taką opi­nię.

 

***

 

 Marta po­ło­ży­ła Oli­wię spać i po raz ko­lej­ny zdzi­wi­ła się – tym razem tym, jak szyb­ko jej córka za­snę­ła, w za­le­d­wie dzie­sięć minut. 

 Marta po cichu wy­szła z po­ko­ju, ła­god­nie za­mknę­ła skrzy­pią­ce, ni­czym w tan­det­nym hor­ro­rze drzwi, ru­szy­ła do ła­zien­ki trzy­ma­jąc w ręku ka­ga­nek. Brak elek­trycz­no­ści w miej­scu, w któ­rym się za­trzy­ma­li nie­zmier­nie ją dzi­wił, ale w myśl za­sa­dy da­ro­wa­ne­mu ko­nio­wi w zęby się nie za­glą­da, nie za­mie­rza­ła wy­brzy­dzać.

 Prze­kro­czy­ła próg ła­zien­ki (bądź, jak na­zwał ją karcz­marz, łaźni). W nie­wiel­kim po­ko­iku nie znaj­do­wa­ła się zwy­kła musz­la klo­ze­to­wa, a nie­wiel­ki ce­brzyk z wy­ry­tą proś­bą o wy­rzu­ca­nie od­cho­dów przez nie­wiel­kie okno znaj­du­ją­ce się w łaźni. 

 W jed­nym z kątów Marta za­uwa­ży­ła balię, która praw­do­po­dob­nie słu­ży­ła do ką­pie­li. Po braku kra­nów, wanny czy prysz­ni­ca, wnio­sko­wa­ła, że w za­jeź­dzie nie ma bie­żą­cej wody. 

– Z pew­no­ścią jest to cie­ka­we miej­sce – mruk­nę­ła. 

Nie zre­zy­gno­wa­ła z po­my­słu na ką­piel. Ro­ze­bra­ła się i gdy już miała wejść do balii, z kadzi wy­ło­nił się star­szy męż­czy­zna. Wy­glą­dał dosyć nad­zwy­czaj­nie, był na tyle niski, aby można go było na­zwać kar­łem. Jego włosy były za­ska­ku­ją­co za­dba­ne – choć nikt o zdro­wych zmy­słach nie wy­szedł by w taki spo­sób na mia­sto, to jed­nak lokom męż­czy­zny nie można było od­mó­wić pew­nej urody.

 Marta po­czu­ła zdzi­wie­nie roz­dzie­ra­ją­ce jej umysł na pół, a na­stęp­nie ko­lej­ne, jesz­cze sil­niej­sze uczu­cie – wstyd. Osten­ta­cyj­nie cof­nę­ła się o krok, za­kry­ła ciało ubra­niem, które zo­sta­wi­ła na pod­ło­dze. 

– Kim pan jest? – za­py­ta­ła. 

– Ja? Ja je­stem kimś, w kogo ist­nie­nie nie po­win­na pani wie­rzyć. I chyba tro­chę usną­łem w tej balii. Nie spo­dzie­wa­łem się dzi­siaj go­ścia. Pani wy­ba­czy moją chwi­lo­wą nie­dy­spo­zy­cję.

 Marta nie ode­zwa­ła się, za­sko­czo­na.

– Dbam o to miej­sce. O łaź­nie. To moje miej­sce na ziemi. Wła­śnie dla­te­go na­zy­wam się „ban­nik”. Jakie jest pani miej­sce na ziemi? 

– Nie… – Ko­bie­ta za­my­śli­ła się. – Nie za­czy­na się roz­mo­wy w taki spo­sób. Chcia­ła­bym być uprzej­ma, ale… 

- …ale bę­dzie pani mu­sia­ła pani być nie­uprzej­ma, ro­zu­miem – prze­rwał jej męż­czy­zna. – Chcia­łem tylko za­dbać o pani… kom­fort. Już wy­cho­dzę, po­sta­ram się wię­cej pani nie­po­ko­ić. Pro­sił­bym je­dy­nie o zo­sta­wie­nie ce­brzy­ka z wodą, niech pani go po pro­stu nie wy­le­wa. Lubię ką­pie­le. Czę­ste i dłu­gie.

 Ku zdzi­wie­niu Marty męż­czy­zna, który przed­sta­wił się jako ban­nik po pro­stu opu­ścił łaź­nię, jakby prze­by­wa­nie z nagą, obcą ko­bie­tą było dla niego jak naj­bar­dziej nor­mal­ne. 

 Marta nie wie­dzia­ła co o tym my­śleć, więc ubra­ła się i wy­szła z łaźni. Nie za­mie­rza­ła brać ką­pie­li w wo­dzie, po kimś takim, jak męż­czy­zna, któ­re­go przed chwi­lą spo­tka­ła. Nie za­mie­rza­ła rów­nież mówić o tym To­ma­szo­wi, bo nie uwa­ża­ła, że jest to coś, o czym po­wi­nien wie­dzieć.

 Na ko­ry­ta­rzu nie spo­tka­ła kar­ło­wa­te­go męż­czy­zny, jakby roz­pły­nął się i znik­nął na za­wsze.

 

***

 

– Jest tu jesz­cze ktoś poza nami? – To­masz napił się wody. Tro­chę wcze­śniej od­mó­wił piwa, bo nie za­mie­rzał opóź­niać jazdy 

– Oczy­wi­ście, że nie. Rzad­ko mie­wam no­wych klien­tów. 

– Hmm… A więc jak je­steś w sta­nie utrzy­mać ten, że tak to nazwę, ośro­dek? 

– Mam pewną pomoc z dołu, choć pan by ra­czej po­wie­dział, że z góry. Jest pan chrze­ści­ja­ni­nem, mam rację? 

– Tak, skąd pan to wie­dział?

– Z tego. – Karcz­marz po­ka­zał pal­cem na nie­wiel­ki, błysz­czą­cy wy­po­le­ro­wa­nym sre­brem krzy­żyk wi­szą­cy na szyi To­ma­sza. 

– Ach, no tak… – Męż­czy­zna za­krę­cił drew­nia­nym kub­kiem, tro­chę ze znu­dze­nia, tro­chę, dla­te­go że nie wie­dział jak dalej po­cią­gnąć roz­mo­wę. Rzad­ko zda­rza­ło mu się coś ta­kie­go. – A w co ty wie­rzysz? 

– To po­zo­sta­nie moją ta­jem­ni­cą. 

 No tak, skry­ty koleś – po­my­ślał To­masz – osta­tecz­ny tę­pi­ciel ja­kiej­kol­wiek roz­mo­wy. 

 Karcz­marz i To­masz sie­dzie­li przez chwi­lę w ciszy. 

– A skąd wra­ca­cie? 

– Z urlo­pu w Chor­wa­cji. Nie­ste­ty był to je­dy­ny i ostat­ni dłuż­szy urlop w tym roku. 

– Och, szko­da mi. Wszy­scy moi go­ście na­rze­ka­ją na pracę, więc mogę obie­cać, że nie je­steś je­dy­ny. Co jakiś czas od­wie­dza­ją mnie po­dróż­ni i zdo­by­wam w ten spo­sób in­for­ma­cje na temat świa­ta z ze­wnątrz. Je­stem do­ma­to­rem, zu­peł­nie jak mój dwo­ro­wy, który za­gi­nął mi jakiś czas temu. No i tak się zda­rza, że rzad­ko kiedy opusz­czam moją karcz­mę. A że nie mam te­le­wi­zji, nie wiem co się dzie­je na świe­cie. 

– Ro­zu­miem. 

 Męż­czyź­ni po­sie­dzie­li jesz­cze chwi­lę w ciszy, jed­nak po kilku mi­nu­tach To­masz po­szedł na górę, uznaw­szy, że już naj­wyż­szy czas, aby po­ło­żyć się spać. 

– Do­bra­noc – po­wie­dział karcz­marz. – I niech ci się włosy śnią!

 

***

 

– I jak, po­do­ba ci się to miej­sce? – za­py­ta­ła Marta To­ma­sza, gdy oboje le­że­li już w łóżko, przy­kry­ci wy­peł­nio­ną słomą koł­drą. Męż­czy­zna spraw­dził na te­le­fo­nie, że na dwo­rze jest za­le­d­wie 9 stop­ni, co, w po­łą­cze­niu z naj­wy­raź­niej nie­zwy­kle cien­ki­mi ścia­na­mi i wy­peł­nio­nym słomą da­chem, spra­wia­ło, że w za­jeź­dzie było po pro­stu chłod­no. 

– Jest… spe­cy­ficz­ne. 

– To samo o tym po­my­śla­łam. 

- …ale to nie zna­czy, że jest złe. We­dług mnie, nie jest tu tak źle. Ot, coś no­we­go. Niby swoj­skie, ale jed­nak… 

– …nie­po­ko­ją­ce – wtrą­ci­ła Marta. 

– Nie ta­kie­go słowa chcia­łem użyć. Po­wie­dział­bym, że jest tutaj ra­czej… cie­ka­wie. In­te­re­su­ją­co. Nigdy nie byłem w po­dob­nym miej­scu. 

– Nie, nie o to mi cho­dzi. 

– A o co? 

 Marta przy­po­mnia­ła sobie star­sze­go, kar­ło­wa­te­go męż­czy­znę z łaźni. Mi­nę­ło coś około go­dzi­ny od tam­te­go wy­da­rze­nia, ale wy­da­wa­ło się ono na tyle od­re­al­nio­ne, że aż nie mogła uwie­rzyć, że coś ta­kie­go wy­da­rzy­ło się za­le­d­wie kil­ka­na­ście me­trów od łóżka, na któ­rym le­ża­ła.

 I gdzie on się po­dział, gdy wy­szedł na ko­ry­tarz? To py­ta­nie nie chcia­ło zo­sta­wić Marty w spo­ko­ju.

– Nieważne. – Ko­bie­ta pod­nio­sła z ziemi pło­ną­cy sła­bym świa­tłem ka­ga­nek i zga­si­ła go dmuch­nię­ciem. – Do­bra­noc. 

– Do­bra­noc. 

 To­ma­szo­wi wbrew ży­cze­niu karcz­ma­rza w nocy nie przy­śni­ły się włosy. 

 

Dzień 2

 

 Po­piół. To była pierw­sza rzecz jaką To­masz za­uwa­żył. Potem były nie­po­ko­ją­ce cie­nie, a potem… 

- Aaaaa!!! 

 …krzyk ko­bie­ty. Ludz­ki, a jed­no­cze­śnie nie, prze­szy­wa­ją­cy błogą ciszę, roz­dzie­ra­ją­cy bę­ben­ki w uszach, do­sta­ją­cy się do umy­słu, ni­czym wia­do­mość o wy­pad­ku bli­skiej osoby. 

 To­masz był pe­wien, że nigdy nie za­po­mni tego krzy­ku. Tylko skąd on po­cho­dził? 

 Spró­bo­wał się ru­szyć, ale zdał sobie spra­wę, że nie może. Znaj­do­wał się w łóżku, jed­nak nie mógł z niego wstać, choć­by ru­szyć nogą czy ręką.

 Chciał przy­naj­mniej wydać jakiś krzyk, dać sy­gnał, że coś się z nim dzie­je. Coś bar­dzo nie­po­ko­ją­ce­go. 

 Po chwi­li zo­ba­czył pro­sto przed oczy­ma obraz.

 Marta le­ża­ła na pod­ło­dze za­jaz­du z roz­su­nię­ty­mi rę­ko­ma, obok niej znaj­do­wa­ła się Oli­wia. 

 Obraz znowu znik­nął i po­wró­cił prze­ra­ża­ją­cy krzyk.

 Krzyk znik­nął, a przed oczy­ma To­ma­sza po­ja­wił się obraz. 

 Marta le­ża­ła na pod­ło­dze za­jaz­du z roz­su­nię­ty­mi rę­ko­ma, obok niej znaj­do­wa­ła się Oli­wia. Były całe czar­ne, jakby prze­mie­nio­ne w proch (To­ma­szo­wi przy­po­mnia­ły się słowa z księ­gi ro­dza­ju – “Pro­chem je­steś i w proch się ob­ró­cisz”), jed­nak nie miał pro­ble­mu z zi­den­ty­fi­ko­wa­niem ich.

 I znowu krzyk. 

 I znowu obraz. 

 I krzyk. 

 I obraz. 

 Krzyk. 

 Obraz po­ja­wił się po raz ko­lej­ny, a na­stęp­nie roz­pły­nął się. To­masz wresz­cie mógł się po­ru­szyć. 

 Wstał z łóżka tak szyb­ko, jak jesz­cze nigdy. Ro­zej­rzał się po po­ko­ju i za­uwa­żył, że za­rów­no Marta jak i Oli­wia żyją, śpią i wszyst­ko z nimi jest do­brze.

 Puls za­czął mu spa­dać, wra­ca­jąc do normy. Za­śmiał się w duchu z szczę­ścia, z tego, że wszyst­ko jest do­brze, a to był tylko sen.

 Spró­bo­wał znowu za­snąć, jed­nak nie mógł. Nie był pe­wien dla­cze­go, może oba­wiał się, że sen po­wró­ci i za­stą­pi jego rze­czy­wi­stość prze­ra­ża­ją­cym ob­ra­zem i krzy­kiem.

 

***

 

 Marta  i Oli­wia obu­dzi­ły się o szó­stej, tro­chę zdzi­wio­ne, że To­masz już nie śpi. Ze­szli na dół, aby zjeść śnia­da­nie. Po­now­nie zdali się na po­le­ce­nie karcz­ma­rza, który tym razem przy­go­to­wał coś na kształt zupy mlecz­nej (na­zwał ją „bryją”). Te danie nie było już tak bar­dzo smacz­ne jak kutia, jed­nak To­masz tego nie sko­men­to­wał.

– Wy­jeż­dża­cie za chwi­lę? – spy­tał gości karcz­marz. 

– Tak – od­po­wie­dział To­masz i uła­mał bo­che­nek chle­ba sto­ją­cy na stole. – Wiesz… Wczo­raj wie­czo­rem po­wie­dzia­łeś, żeby przy­śni­ły mi się włosy. Co to ozna­cza? 

– To ozna­cza, że ży­czy­łem tobie szczę­śli­wych snów. 

– Jakie to za­baw­ne. – Męż­czy­zna za­śmiał się. – Mia­łem dzi­siaj w nocy na­praw­dę, na­praw­dę zły sen. 

 Wła­ści­ciel za­jaz­du pod­szedł do stołu, przy któ­rym sie­dzie­li jego go­ście. 

– Co ci się śniło? 

– Hmm… Wi­dzia­łem po­piół… Ten za­jazd spło­nął, wiesz? I potem zo­ba­czy­łem. – To­masz prze­rwał na chwi­lę. – Spa­lo­ne ciała.

– Czyje? Taki sen to bar­dzo zły znak. Do­brze, że nie przy­śni­ło ci się go­le­nie, ale to też nie brzmi do­brze. 

 To­masz wstał od stołu. 

– Za­nio­sę bagaż do sa­mo­cho­du, do­brze? 

 Marta po­ki­wa­ła głową. Gdy męż­czy­zna od­cho­dził usły­szał jesz­cze jak Oli­wia spy­ta­ła jej mamę, kto był spa­lo­ny w jego śnie. 

– Nie wiem, có­recz­ko. Ale nie warto się tym przej­mo­wać, bo to tylko sen.

 Karcz­marz za­opo­no­wał, ale To­masz już nie usły­szał całej od­po­wie­dzi.

 

***

 

 To­masz za­niósł wa­liz­kę do sa­mo­cho­du. Po­wie­dział do Marty i Oli­wii, że mogą już je­chać w dal­szą po­dróż. Cała trój­ka usia­dła w sa­mo­cho­dzie, jed­nak ten, jakby na złość, nie chciał ru­szyć. 

 Męż­czy­zna wy­siadł z sa­mo­cho­du i otwo­rzył maskę: za­czął spraw­dzać co może nie dzia­łać. 

 Oka­za­ło się, że aku­mu­la­tor jest na­ła­do­wa­ny, nie ma rów­nież pro­ble­mu z ole­jem, sil­nik wy­da­je się spraw­ny, a je­dy­nym nie dzia­ła­ją­cym ele­men­tem auta jest… 

– …roz­rusz­nik, byłem pe­wien! – To­masz kop­nął w zie­mię. – Za­wsze, jak coś ma się spie­przyć, to aku­rat pod­czas trasy! 

 Marta wy­sia­dła z sa­mo­cho­du. 

– Da się to na­pra­wić? – spy­ta­ła. 

– Nie­ko­niecz­nie. Nie wiem, co się do­kład­nie stało z roz­rusz­ni­kiem, ale wiem, że je­ste­śmy w dupie. Po­trze­bu­ję me­cha­ni­ka. 

– Mamo, co się dzie­je? – spy­ta­ła Oli­wia. 

– Sa­mo­chód się ze­psuł – od­po­wie­dzia­ła Marta. – Mo­żesz wyjść, na razie ni­g­dzie nie je­dzie­my. 

 Oli­wia wy­szła z sa­mo­cho­du ko­men­tu­jąc, że na dwo­rze jest bar­dzo cie­pło. 

 To­masz po­chy­lił się i pró­bo­wał do­kład­niej okre­ślić pro­blem z roz­rusz­ni­kiem.

– Może spraw­dzę w in­ter­ne­cie, gdzie jest naj­bliż­szy me­cha­nik – za­pro­po­no­wa­ła Marta.

– Tak… to dobry po­mysł.

 Marta włą­czy­ła te­le­fon, jed­nak za­miast szu­kać me­cha­ni­ka, szyb­ko za­czę­ła szu­kać za­się­gu uno­sząc te­le­fon do góry i ob­ra­ca­jąc go. 

– Nie ma za­się­gu. 

– Cho­le­ra. Spy­tam się tego karcz­ma­rza, je­stem pe­wien, że wie coś na temat tej oko­li­cy. 

 To­masz wy­szedł z nie­wiel­kie­go pod­da­sza, pod któ­rym ledwo mie­ścił się jego SUV, ru­szył przez zie­mi­ste kle­pi­sko, które przy­no­si­ło mu na myśl wa­ka­cje u babci. 

 Wszedł do ciem­nej karcz­my, do któ­rej przez nie­wiel­kie, za­sło­nię­te okna ledwo prze­bi­ja­ło się świa­tło. Za­wo­łał karcz­ma­rza.

– Coś się stało, że nie je­dzie­cie? 

– Roz­rusz­nik w sa­mo­cho­dzie mi nie dzia­ła. Wiesz może, gdzie w oko­li­cy znaj­dę ja­kie­goś me­cha­ni­ka? 

– Nie­ste­ty nie. – Karcz­marz zbił To­ma­sza z tropu. – Jak już mó­wi­łem, rzad­ko kiedy opusz­czam mój za­jazd. 

 Jak to moż­li­we? Czy ten czło­wiek jest wam­pi­rem, który musi kryć się w swoim za­jeź­dzie, aby tylko ochro­nić ciało przed de­struk­cyj­nym słoń­cem? – po­my­ślał To­masz. 

– Szko­da. Nie ma tutaj za­się­gu. 

– Ja­kie­go za­się­gu? 

– W te­le­fo­nie. 

– Ach, ro­zu­miem. Wielu moich klien­tów skar­ży się na to. Prze­pra­szam, ale nic nie mogę po­ra­dzić. Ja tu je­stem tylko od ser­wo­wa­nia je­dze­nia i da­wa­nia miej­sca na spa­nie. 

 To­masz tro­chę nie ro­zu­miał, jak można być tak ogrom­nym igno­ran­tem, aby nie wie­dzieć nic o oko­li­cy, w któ­rej się miesz­ka, ale nie zadał już wię­cej pytań. Ko­lej­ne od­po­wie­dzi karcz­ma­rza tylko bar­dziej go onie­śmie­la­ły. 

 To­masz wy­szedł na dwór. 

– Nie­ste­ty, nie wie, gdzie jest naj­bliż­szy me­cha­nik. 

 Marta po­smut­nia­ła. 

– Muszę być jutro w pracy, wiesz? 

– Wiem. Ja też po­wi­nie­nem jutro być w pracy, ale… Znaj­dzie­my ja­kieś roz­wią­za­nie, obie­cu­ję ci. Do­brze? 

– Do­brze. 

 To­masz pod­szedł do sa­mo­cho­du i po­now­nie za­nur­ko­wał pod maską auta, bru­dząc swoje ręce tłu­stym sma­rem. 

 Nie prze­szka­dza­ło mu od­wa­la­nie pracy me­cha­ni­ka, cho­ciaż w taki upał, praca wcale nie była przy­jem­na. Smar, za­miast nor­mal­ne­go, nie­od­łącz­ne­go ele­men­tu na­pra­wia­nia sa­mo­cho­du (cho­ciaż w tym przy­pad­ku nie była to na­pra­wa, a lo­ka­li­zo­wa­nie pro­ble­mu) był tylko iry­tu­ją­cą prze­szko­dą, a mocny za­pach ben­zy­ny po­tę­go­wał iry­ta­cję, do­kła­da­jąc To­ma­szo­wi ból głowy. 

 Taka sy­tu­acja na ko­niec wy­jaz­du – po­my­ślał. Za­mknął maskę sa­mo­cho­du. Wró­cił do za­jaz­du.

– To nie je­dzie­my? – za­py­ta­ła Oli­wia. 

– Na razie nie mo­że­my – po­wie­dzia­ła Marta, przy­gry­za­jąc wargę. – Ale na pewno za chwi­lę tata roz­wią­że pro­blem. 

– Marta, ile mamy do naj­bliż­szej dużej miej­sco­wo­ści? 

 Ko­bie­ta za­sta­no­wi­ła się chwi­lę. 

– Około pięć­dzie­siąt ki­lo­me­trów. 

 To­masz po­krę­cił głową. 

– To za dużo. Zde­cy­do­wa­nie za dużo, aby iść na pie­cho­tę.

 To­masz my­ślał, co zro­bić w tej sy­tu­acji, ale nic nie przy­cho­dzi­ło mu do głowy.

– Jeśli chce­cie od­po­cząć – wtrą­cił karcz­marz. – Mam z tyłu je­zio­ro, po­ka­żę wam. 

 To­masz, Marta i Oli­wia po­szli za karcz­ma­rzem. Li­czy­li ra­czej nie na od­po­czy­nek, ale mu­sie­li zając się czymś, w mo­men­cie, kiedy nie mogą dzia­łać.

– Chce­cie może coś do picia? 

– Tak, wodę – po­wie­dzia­ła Marta. 

– Ja rów­nież na­pi­ję się wody – do­po­wie­dział To­masz. 

– A nie ma pan cze­goś in­ne­go niż woda? – spy­ta­ła Oli­wia. 

– Mam piwo i wino, ale nie wiem czy bę­dzie ci sma­ko­wać. 

 To­masz i Oli­wia za­śmia­li się, cho­ciaż karcz­marz brzmiał cał­ko­wi­cie po­waż­nie. 

– Jak nie, to nie. W takim razie, chcesz tej wody? 

– Może być – od­par­ła nieco roz­cza­ro­wa­na dziew­czyn­ka. 

 Ro­dzi­na usia­dła tuż przy je­zio­rze, nie­da­le­ko dębu, skry­wa­jąc się w cie­niu. Je­zio­ro nie było wiel­kie, choć ro­ślin­ność po­ra­sta­ła je gęsto – brze­gi przy­kry­wa­ły wy­so­kie pałki wodne i ka­czeń­ce błot­ne. Po tafli wody le­ni­wie dry­fo­wa­ły białe lilie wodne. 

– Ład­nie tu nawet – sko­men­to­wa­ła Marta. 

 Wpa­try­wa­li się jesz­cze przez chwi­lę w wod­ni­stą toń i wszyst­kie ro­śli­ny po­kry­wa­ją­ce je­zio­ro, aż ich uwagę ode­rwał karcz­marz. 

– Pro­szę – po­wie­dział. 

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła Oli­wia i uśmiech­nę­ła się. 

– Ja też dzię­ku­ję. 

– I ja też dzię­ku­ję.

 To­masz wziął duży łyk wody. 

– Co ro­bi­my? – za­py­tał. 

– Ty mi po­wiedz. 

– Ja? Nie żar­tuj sobie, nie wiem, co robić. 

 Prze­rwa­li roz­mo­wę. Teraz sły­chać już było tylko ryby od czasu do czasu wy­nu­rza­ją­ce się z je­zio­ra i ćwier­ka­ją­ce ptaki. 

– Czy tylko mi się wy­da­je – po­wie­dział To­masz, nie mogąc wy­trzy­mać iry­tu­ją­cej ciszy. – Że ten karcz­marz jest dziw­ny?

– Nie wy­da­je ci się. On taki jest. Wy­glą­da, jakby od­bi­ło mu od sa­mot­no­ści. 

– Ale wiesz… Ja nigdy w życiu nie spo­tka­łem osoby, która tak bar­dzo nie wie­dzia­ła, co dzie­je się poza jej po­se­sją. 

– Bo ota­czasz się sa­my­mi eks­tra­wer­ty­ka­mi – za­żar­to­wa­ła Marta, cho­ciaż wie­dzia­ła, że w tym, co mówi jest ziarn­ko praw­dy. 

– Oj, nie prze­sa­dzaj. Oli­wia, jak my­ślisz, ota­czam się je­dy­nie ludź­mi ta­ki­mi jak ja? – To­masz obej­rzał się. – Nie ma jej. 

 Marta wsta­ła i okrę­ci­ła się wokół wła­snej osi. Nie za­uwa­ży­ła ni­ko­go w buj­nych krza­kach ogra­dza­ją­cych za­jazd, ani w wy­so­kich pał­kach, ani na we­ran­dzie, ani ni­g­dzie in­dziej. 

– Oli­wia! – wy­krzyk­nę­ła. – Oli­wia! 

– Spo­koj­nie. Musi być gdzieś w za­jeź­dzie. 

 Ko­bie­ta nie uspo­ko­iła się. Wbie­gła do bu­dyn­ku. 

 Nie spo­dzie­wa­ła się, że bę­dzie to dla niej tak bar­dzo stre­su­ją­ca sy­tu­acja, po­mi­mo że nie było szan­sy na za­gi­nię­cie córki, która mu­sia­ła być gdzieś w za­jeź­dzie. Mi­nę­ła we­ran­dę i zna­la­zła się w krót­kim, ciem­nym ko­ry­ta­rzu pro­wa­dzą­cym do głów­nej czę­ści bu­dyn­ku. Po kilku kro­kach we­szła do głów­ne­go po­miesz­cze­nia, stała mię­dzy sto­ła­mi, a szynk­wa­sem po lewo. Nie wi­dzia­ła karcz­ma­rza, ale nie­zbyt on ją ob­cho­dził. We­szła na wyż­sze pię­tro, do je­dy­ne­go po­ko­ju miesz­kal­ne­go.

 Szyb­kie spoj­rze­nie Marty na pokój nie po­zo­sta­wia­ło złu­dzeń – Oli­wii tam nie było. Spraw­dzi­ła jesz­cze ła­zien­kę, ale nie zna­la­zła rów­nież dziew­czyn­ki w tam­tym miej­scu. W łaźni nie za­uwa­ży­ła rów­nież star­sze­go męż­czy­zny, który przed­sta­wił się jako ban­nik, co coraz bar­dziej od­da­la­ło od niej wspo­mnie­nie z wczo­raj­sze­go wie­czo­ra, kiedy to uj­rza­ła tego czło­wie­ka kry­ją­ce­go się w balii. 

 Który potem znik­nął – po­my­śla­ła.

 Ze­szła na dół. Za­wo­ła­ła karcz­ma­rza. Zja­wił się w mgnie­niu oka. 

– Witaj. W czym mogę pani pomóc? 

– Nie wi­dzia­łeś może Oli­wii, mojej córki? 

– Tak się skła­da, że wi­dzia­łem. Jest u mnie w kuch­ni. A ra­czej obok kuch­ni. 

 Marta po­czu­ła na­tych­mia­sto­wą ulgę po usły­sze­niu tych słów. Nie po­trzeb­nie się mar­twi­łam – po­my­śla­ła. Czę­sto to po­wta­rza­ła, pró­bu­jąc za­pa­no­wać nad swoją hi­ste­rycz­ną na­tu­rą. 

– Mo­żesz jej po­wie­dzieć, aby do mnie wró­ci­ła? 

 Karcz­marz po­ki­wał głową, a po chwi­li Oli­wia wró­ci­ła. 

– Prze­pra­szam, żeeee… Obe­szłam bez… mó­wie­nia tobie. 

– Nic się nie stało. Do­brze, że… – Marta za­sta­no­wi­ła się przez chwi­lę, jak na­zwać wła­ści­cie­la za­jaz­du. – Jak się na­zy­wasz? 

– Niech mówi pani o mnie po pro­stu „karcz­marz”. 

– Do­brze. Więc, nic się nie stało, ważne, że karcz­marz się tobą za­opie­ko­wał. Ale… na­stęp­nym razem nie od­chodź nie mó­wiąc mi ani słowa. Zgoda? 

– Zgoda! – po­wie­dzia­ła Oli­wia. 

 

***

 

– A co tam ro­bi­łaś? – spy­ta­ła Marta. 

– Po­zna­łam no­we­go przy­ja­cie­la! – od­po­wie­dzia­ła Oli­wia. 

– Czyli kogo? 

- Eeee… dziew­czyn­kę – po­wie­dzia­ła gła­dząc ręką trawę, na któ­rej sie­dzia­ła. – Taką jak ja! 

– Jak ma na imię ta dziew­czyn­ka? 

– Nie­ste­ty mi nie po­wie­dzia­ła. Myślę, że ta dziew­czyn­ka tego nie wie. 

– Ro­zu­miem. A, czy ona jest go­ściem za­jaz­du? 

– Nie, nie jest. – Oli­wia po­krę­ci­ła głową. – Ona tu miesz­ka. To jest… za­po­mnia­łam tego słowa. 

– Marta, dasz mi swój te­le­fon? Mój się roz­ła­do­wał – po­wie­dział To­masz. 

– Weź. – Ko­bie­ta po­da­ła mu te­le­fon. – I ta dziew­czyn­ka. – Po­pa­trzy­ła na Oli­wię my­śląc, że dzi­siaj wy­glą­da na­praw­dę ład­nie (cho­ciaż więk­szość mam po­wie­dzia­ła­by to samo o swo­ich dzie­ciach). – Miesz­ka w kuch­ni. 

– Tak, tak, tak. Ale daj mi… muszę po­my­śleć. 

– Do­brze, myśl. 

 Marta spoj­rza­ła po­now­nie na je­zio­ro, w tym samym mo­men­cie, w któ­rym okoń wy­nu­rzył się z wody, po czym znowu znik­nął w tafli je­zio­ra.

– Mam! Wiem! To było bo­żąt­ko! 

– Nie, nie ro­zu­miem. Mo­żesz po­wtó­rzyć? – po­wie­dzia­ła Marta. 

– Bo­żąt­ko. B-O-Ż-Ą-T-K-O. 

– Czyli? – wtrą­cił To­masz. 

– To jest… To jest dziec­ko. Tyle. 

– To skąd takie dzi­wacz­ne imię? 

– Nie wiem, ja nic nie wiem! 

– Do­brze, spo­koj­nie. 

 Tymi sło­wa­mi To­masz za­koń­czył roz­mo­wę. Nie miał ocho­ty dłu­żej roz­ma­wiać z córką o jej przy­ja­ciół­ce, którą naj­wy­raź­niej zmy­śli­ła. 

– Mogę, mogę wró­cić tam do kuch­ni? 

– Nie je­stem taka prze­ko­na­na… – po­wie­dzia­ła nie­pew­nie.

– Pro­ooszę…

– Mama po­wie­dzia­ła, że nie, a to ozna­cza, że nie mo­żesz – po­wie­dział To­masz zde­cy­do­wa­nym tonem. Uno­sił te­le­fon do góry pró­bu­jąc zła­pać za­sięg.

– Dzię­ku­ję, To­masz.

 Męż­czy­zna się lekko uśmiech­nął.

– Do­brze, że mnie po­par­łeś. – Marta przy­po­mnia­ła sobie o męż­czyź­nie, któ­re­go wi­dzia­ła w łaźni po­przed­nie­go wie­czo­ru. – W tym za­jeź­dzie mogą znaj­do­wać się różni dziw­ni lu­dzie. 

– Prze­cież je­ste­śmy je­dy­ny­mi go­ść­mi. 

– Co? 

– Tak mi po­wie­dział karcz­marz. Że je­ste­śmy je­dy­ny­mi go­ść­mi. – To­masz wy­glą­dał na skon­fun­do­wa­ne­go. – Wi­dzia­łaś kogoś poza nami? 

– Tak. 

 To­masz nie wie­dział co po­wie­dzieć.

– Ja rów­nież wi­dzia­łam kogoś poza nami! – po­wie­dzia­ła Oli­wia uśmie­cha­jąc się. 

 To­masz ją zi­gno­ro­wał i po­pa­trzył się na Martę. Mówił do niej pół­szep­tem:

– Gdzie? 

– W łaźni. Star­szy męż­czy­zna, krył się w balii. 

– Pod­glą­dał cię? 

– Nie wy­da­je mi się, żeby mu o to cho­dzi­ło. Mówił, że za­snął.

– Nie ob­cho­dzi mnie to. Jeśli tu jest – po­wie­dział To­masz, a w jego oczach widać było złość. – To go prze­pę­dzę.

– Prze­sa­dzasz… Po­wie­dział mi, że się wy­no­si.

– Tak? Wy­no­si się? To jak to spraw­dzę – po­wie­dział. Jego oczy za­bły­sły zło­ścią.

 To­masz po­szedł w stro­nę bu­dyn­ku. Cho­ciaż jego umysł pod­po­wia­dał mu ina­czej, to w jego sercu pul­so­wa­ła złość. Wbiegł przez we­ran­dę na ko­ry­tarz, potem w prawo, na scho­dy, aż do ko­ry­ta­rza na gór­nym pię­trze.

 Wszedł do łaźni. Pro­sto­kąt­ny pokój wy­peł­nio­ny był szaf­ka­mi i ław­ka­mi sto­ją­cy­mi przy ścia­nach wy­ko­na­nych ze spróch­nia­łe­go drew­na. Była też pusta balia. 

 Czyli fak­tycz­nie od­szedł – po­my­ślał To­masz. Star­sze­go męż­czy­zny ni­g­dzie nie było.

 To­masz wy­szedł z łaźni. Cho­ciaż był za­do­wo­lo­ny z tego, że w łaźni nie było ni­ko­go poza nim, to jed­nak nie­po­ko­iły go dwie spra­wy – po pierw­sze, kim był ten męż­czy­zna, a po dru­gie, gdzie się po­dział.

 

***

 

To­masz pod­szedł do Marty sie­dzą­cej przy je­zio­rze.

– Ni­ko­go tam nie ma – po­wie­dział męż­czy­zna.

 Ko­bie­ta wy­glą­da­ła na zdzi­wio­ną.

– Na­praw­dę? – spy­ta­ła.

– Na­praw­dę. A… miał ktoś tam być?

– Nie, nie… Zresz­tą, to nie­istot­ne. Pójdź­my może do środ­ka coś zjeść, do­brze? – Marta ner­wo­wo ki­wa­ła głową, ale To­masz się zgo­dził.

 

***

 

 To­masz i Marta zje­dli rybę z wa­rzy­wa­mi. Karcz­marz po­wie­dział, że to pstrąg, jed­nak nie po­wie­dział czy wy­ło­wił go w tym je­zio­rze, cho­ciaż praw­do­po­dob­nie to zro­bił, bo z pew­no­ścią nie trzy­mał w kuch­ni za­mra­żar­ki.

– Nie spo­tka­łaś już tego bo­żąt­ka? – spy­ta­ła Marta pa­trząc na córkę.

– Nie… Nie wi­dzia­łam jej.

 Oli­wia nie po­wie­dzia­ła nic wię­cej.

 Spę­dzi­li resz­tę dnia roz­ma­wia­jąc i od­po­czy­wa­jąc przy je­zio­rze, cho­ciaż wie­czo­rem skry­li się w bu­dyn­ku, bo ko­ma­ry nie da­wa­ły im żyć. To­masz cał­ko­wi­cie za­po­mniał o nie­po­ko­ją­cych wy­da­rze­niach z za­jaz­du, a przy­po­mniał sobie o nich wszyst­kich do­pie­ro w łóżku, kiedy przed snem roz­ma­wiał z Martą.

– To bo­żąt­ko… Jest dziw­ne. Nie­po­koi mnie – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta.

– Na­praw­dę? Ona ma pięć lat, z pew­no­ścią wy­my­śli­ła sobie przy­ja­cie­la. W takim wieku to nor­mal­ne – za­opo­no­wał To­masz.

 Wziął do ręki te­le­fon (któ­re­mu zo­sta­ło tylko pięć pro­cent ba­te­rii) i spró­bo­wał ostat­ni raz na­wią­zać kon­takt z kim­kol­wiek. Nie udało się. Gdy od­kła­dał na miej­sce roz­ła­do­wa­ny te­le­fon usły­szał od­głos. Naj­pierw cichy – szu­ra­nie bu­ta­mi po pod­ło­dze, jakby ktoś nie­zręcz­nie po­ru­szał się po za­jeź­dzie. Potem pu­ka­nie w pod­ło­gę, a na­stęp­nie roz­bi­ja­ne szkło.

 Dźwię­ki na­si­la­ły się i ci­chły – w jed­nym mo­men­cie ja­kieś na­czy­nie pękło z ogrom­ną siłą, by chwi­lę potem dźwięk ucichł i za­czął ro­snąć od po­cząt­ku. 

– Sły­szysz? – spy­tał. 

– Sły­szę. 

 Dźwięk po­now­nie ustał. 

– Do­bra­noc – po­wie­dział To­masz, cały czas na­słu­chi­wał czy może nie po­wró­cą dźwię­ki. – Życzę ci mi­łych… 

 Nie zdą­żył do­po­wie­dzieć „snów”, a znowu coś usły­szał. Cięż­kie tu­pa­nie, brzmią­ce, jakby ktoś ska­kał po kru­chej pod­ło­dze za­jaz­du. Trud­no było okre­ślić, skąd do­cho­dzi­ły dźwię­ki, jakby ktoś wy­da­wał je we wszyst­kich miej­scach jed­no­cze­śnie.

– Nie da się tak spać – po­wie­dział. – Idę po­wie­dzieć temu karcz­ma­rzo­wi, żeby prze­stał ha­ła­so­wać. 

 To­masz opu­ścił pokój, nio­sąc przy sobie ka­ga­nek. Nie za­uwa­żył, aby kto­kol­wiek poza nim prze­by­wał w ko­ry­ta­rzu, nawet mała ćma czy komar. Gdy zna­lazł się przy szynk­wa­sie za­pu­kał, aby karcz­marz go usły­szał. 

– Już idę! – roz­legł się głos z kuch­ni. 

– Czy mógł­by pan – po­wie­dział To­masz zi­ry­to­wa­nym gło­sem. – Tak nie ha­ła­so­wać?

– Cho­dzi panu o to szu­ra­nie? Dźwięk upusz­cza­nych na­czyń?

– Tak, do­kład­nie o to mi cho­dzi. 

 Na górze ktoś tup­nął, aż cały bu­dy­nek za­czął się trząść. Potem, do uszu męż­czy­zny do­biegł dźwięk przy­po­mi­na­ją­cy trza­ska­nie drzwia­mi.

 To­masz za­sta­no­wił się czy dźwięk nie do­bie­ga z po­ko­ju, w któ­rym znaj­du­je się Marta. Z dru­giej stro­ny, gdy scho­dził na dół i mijał ko­ry­tarz nie za­uwa­żył nic nie­po­ko­ją­ce­go, cho­ciaż­by tego męż­czy­zny z łaźni.

Karcz­marz się za­śmiał i po­wie­dział:

– Śmiesz­nie wy­glą­da­łeś, gdy usły­sza­łeś ten od­głos z góry. 

– Niech mi pan mówi, co to jest! – po­wie­dział To­masz łam­li­wy gło­sem, pró­bu­jąc brzmieć od­waż­nie.

– Spo­koj­nie, to tylko stu­kacz. Więk­szość gości się go boi, jed­nak jest cał­ko­wi­cie nie­groź­ny. Po pro­stu ha­ła­su­je. 

– A czy ten… stu­kacz… musi ha­ła­so­wać aku­rat wtedy, kiedy pró­bu­ję za­snąć?

– Każdy, kto od­wie­dza ten za­jazd to po­wta­rza. On bę­dzie tak szu­rał trza­skał drzwia­mi, szaf­ka­mi, okna­mi i zrzu­cał na­czy­nia, do­pó­ki mu się to nie znu­dzi. Nic na to nie po­ra­dzę, ani ty nic na to nie po­ra­dzisz. 

 To­masz wal­nął pię­ścią w szynk­was. 

– Mam dość tego miej­sca! Jutro się stąd wy­no­szę! – za­de­kla­ro­wał.

– Droga wolna – po­wie­dział wła­ści­ciel za­jaz­du i po­now­nie się za­śmiał.

 To­masz wró­cił na górę i po­mi­mo trud­no­ści, za­snął.

 

Dzień 3

 

 Brzy­twa nie­bez­piecz­nie zbli­ży­ła się do gar­dła To­ma­sza, jed­nak ręka trzy­ma­ją­ca ją pod­nio­sła brzy­twę do góry i prze­cię­ła ciem­ną brodę. Duży koł­tun wło­sów opadł na zie­mię, męż­czy­zna po­gła­dził miej­sce, na któ­rym kie­dyś znaj­do­wa­ły się włosy, zdzi­wio­ny, że już ich tam nie ma. Czło­wiek z brzy­twą od­szedł w nie­zna­ne, od­da­lił się w ciem­ność i pust­kę. 

 To­masz się obu­dził. 

 

***

 

 Gdy To­masz obu­dził się, Marta i Oli­wia jesz­cze spały. Był lekko zdzi­wio­ny i roz­ko­ja­rzo­ny snem, który za­dzi­wiał go swoją ta­jem­ni­czo­ścią. Od­ru­cho­wo się­gnął w miej­sce, w któ­rym była broda i za­uwa­żył, że jej tam nie ma. 

 Wy­da­wa­ło mu się, że jego serce prze­sta­ło bić, a on po­czuł tylko pust­kę. Jak to moż­li­we? – po­my­ślał. Wziął te­le­fon le­żą­cy na pod­ło­dze – roz­ła­do­wa­ny. Nie mógł spraw­dzić, jak na­praw­dę wy­glą­da. Zde­cy­do­wał, że obu­dzi Martę, cho­ciaż nie chciał prze­ry­wać jej od­po­czyn­ku. 

– Marta, ko­cha­nie… – po­wie­dział naj­bar­dziej mile, jak umiał. – Obudź się. 

– Znowu mnie bu­dzisz? – po­wie­dzia­ła Marta. – Co tym razem się stało? 

– Mam głu­pie py­ta­nie… 

– I mu­sisz mnie bu­dzić, abym na nie od­po­wie­dzia­ła. – Ziew­nę­ła prze­cią­gle i otwo­rzy­ła oczy. Przez chwi­lę trzy­ma­ła je przy­mru­żo­ne, jed­nak po chwi­li otwo­rzy­ło je naj­sze­rzej, jak umia­ła. – Ty nie masz brody! 

– Wła­śnie to było tym głu­pim py­ta­niem, które chcia­łem zadać… 

– Ob­cią­łeś ją? Ale… po co? Dla­cze­go? W jakim cel… 

– Ja tego nie zro­bi­łem! – prze­rwał jej To­masz. – Nie wiem, co się stało. W nocy śniło mi się, że ktoś ob­ci­na mi brodę… 

– A może to nie był sen? 

– To mu­siał być sen. 

– A co z niego pa­mię­tasz? 

– Nie­wie­le. Był jakiś czło­wiek, nie wiem, jak wy­glą­dał. Nie wiem nawet ja­kiej był płci! Wi­dzia­łem tylko ręce. Te ręce… miały brzy­twę do go­le­nia. Teraz się ta­kich nie używa, wiesz o jakie mi cho­dzi… 

 Marta ener­gicz­nie po­ki­wa­ła głową.

– I ten czło­wiek zgo­lił mi brodę… Ot, tak. – To­masz pstryk­nął pal­ca­mi. – Jed­nym cię­ciem. Broda upa­dła na pod­ło­gę. I wtedy się obu­dzi­łem. 

– A co jeśli… – Marta po­pa­trzy­ła się na łóżko To­ma­sza. Po chwi­li za­tka­ła usta rę­ko­ma, jakby chcia­ła stłu­mić krzyk. 

– Co zo­ba­czy­łaś? – za­py­tał To­masz i spoj­rzał na koł­drę. – Ja pier­do­lę… 

 Na po­ście­li le­ża­ła, kon­tra­stu­ją­ca z bielą koł­dry, brą­zo­wa, lekko po­si­wia­ła broda.

– Ja… nie wiem, kto to mógł być – po­wie­dzia­ła Marta. – Ale wiem jedno – mu­si­my się z stąd jak naj­szyb­ciej wy­nieść.

 To­masz po­ki­wał głową.

 Słoń­ce wy­szło na ho­ry­zont, wlało się przez okno rzu­ca­jąc świa­tło na to, co znaj­do­wa­ło się na łóżku. Oli­wia obu­dzi­ła się, ziew­nę­ła i kiedy wy­glą­da­ło na to, że wróci do snu, otwo­rzy­ła oczy. 

– Po co tak sto­icie? – za­py­ta­ła. 

– Nic… To nic waż­ne­go – po­wie­dzia­ła Marta. – Wra­caj spać. 

 Oli­wia nie po­słu­cha­ła mamy. 

– Coś… mu­sia­ło się coś stać? Praw­da? 

– Praw­da – po­wie­dział To­masz. – Tutaj dzie­ją się na­praw­dę dziw­ne rze­czy. – Spoj­rzał się na Martę. 

– A co… to, to tutaj? 

– To? – spy­tał męż­czy­zna. – To jest moja broda. 

– Nie strasz dziec­ka. 

– Musi wie­dzieć, co tutaj się dzie­je – od­po­wie­dział. – Ja sta­wiam, że mógł to być ten męż­czy­zna z łaźni. Tylko dla­cze­go ob­ciął mi brodę, a nie, bo ja wiem, zabił? 

 Marta prych­nę­ła. 

– Może miał reszt­ki god­no­ści. 

– A może nie po­win­naś żar­to­wać w takim mo­men­cie? – po­wie­dział. – Ja tam idę się ubrać, jem śnia­da­nie i wy­cho­dzę. 

– Gdzie wy­cho­dzisz? 

– Szu­kać me­cha­ni­ka. Mu­si­my się stąd wy­nieść, praw­da?

 Ro­dzi­na ze­szła na dół, zja­dła śnia­da­nie, które To­masz sko­men­to­wał jako „naj­gor­sze do­tych­czas”. Tym razem nie miał ocho­ty na roz­mo­wę z karcz­ma­rzem, a karcz­marz nie miał z tym pro­ble­mu. Nie sko­men­to­wał nawet braku brody męż­czy­zny.

 To­masz wy­szedł z za­jaz­du i brze­giem ulicy (po któ­rej nikt nie je­chał) ru­szył na po­szu­ki­wa­nia me­cha­ni­ka. 

 Po­now­nie mijał takie same drze­wa, ro­śli­ny, pa­stwi­ska i upra­wy rolne, na któ­rych nie wi­dział żad­ne­go ży­we­go czło­wie­ka. 

 Spa­cer był za­wsze dla To­ma­sza oka­zją do po­by­cia sa­me­mu ze sobą i roz­my­ślań. Tym razem obiek­tem jego myśli były wy­da­rze­nia z za­jaz­du. Szcze­gól­nie te z po­ran­ka, kiedy to jego żona za­uwa­ży­ła na pod­ło­dze brodę, którą ktoś mu­siał mu ob­ciąć kiedy spał. 

 Za­sta­na­wiał się czy to może jakiś sy­gnał po­zo­sta­wio­ny przez osobę, która do­pu­ści­ła się zbrod­ni na jego wło­sach i wtedy przy­po­mniał sobie, co ta­kie­go karcz­marz po­wie­dział mu wczo­raj rano: “Do­brze, że nie przy­śni­ło ci się go­le­nie”.

Czyli mamy ja­sno­wi­dza – po­my­ślał – albo po­ten­cjal­ne­go spraw­cę.

 My­ślał dalej spo­glą­da­jąc na stada zło­tych kło­sów zboża, pa­są­ce się na ogrom­nych, pa­stwi­skach krowy i wy­gi­na­ją­ce się na wie­trze drze­wa, sto­ją­ce przy dro­dze chyba tylko po to, aby kie­row­cy na nie wpa­da­li. 

Za­sta­no­wił się, jaką wia­do­mość chcia­ła mu prze­ka­zać osoba, która zgo­li­ła jego brodę. Chcia­ła mu za­gro­zić? A może ży­czyć nie­szczę­ścia? Wy­po­wiedź karcz­ma­rza wska­zy­wa­ła na to dru­gie. To­masz po­sta­no­wił, że jed­nak po­sta­ra się upew­nić, czy ma rację i spyta karcz­ma­rza, co ozna­cza, jeśli ktoś mu zgo­lił brodę.

Wy­obra­ził sobie nawet, jak pyta się wła­ści­cie­la za­jaz­du: “Co to zna­czy, jeśli ktoś ob­ciął mi brodę we śnie?”, a on od­po­wia­da “To… to bar­dzo zły znak. Czeka cię trzy­na­ście lat nie­szczę­ścia”. A potem za­śmie­je się zło­wiesz­czo i ob­wie­ści, że on sam to zro­bił jako ze­mstę za po­ja­wie­nie się w tym miej­scu.

 To­masz szedł dalej, cho­ciaż nie wie­dział, ile już prze­szedł. Chciał na kogoś tra­fić, cho­ciaż­by na jedną osobę. Szedł pro­stą drogą, sam i nic nie wska­zy­wa­ło, że kogoś spo­tka. 

 Za­sta­na­wiał się, gdzie się wszy­scy po­dzia­li. Po­ru­szał się prze­cież dużą, as­fal­to­wą ulicą. Co praw­da je­dy­nie dwu­pa­smo­wą, ale w lato, kiedy wszy­scy wy­jeż­dża­ją na wa­ka­cje taka droga po­win­na być cała za­ję­ta. 

 To­masz roz­glą­dał się li­cząc, że może za­uwa­ży osobę na polu, po­ma­ga­ją­cą w zbio­rach, a może nawet sa­mo­chód po­ru­sza­ją­cy się gdzieś w od­da­li na ja­kichś po­lnych dróż­kach. 

 Szedł jesz­cze przez ko­lej­ną go­dzi­nę, a wszyst­ko wy­da­wa­ło się takie same, jakby utknął w pętli i już do końca życia miał mijać lipy i to­po­le oraz roz­cią­ga­ją­ce się, aż po ho­ry­zont pola zboża. To­masz usiadł i się­gnął po bidon z wodą, który scho­wał w ple­ca­ku. Od­gar­nął po­kry­te per­li­stym potem włosy, był na­praw­dę zmę­czo­ny.

Słoń­ce świe­ci­ło nie­mi­ło­sier­nie. 

 Za­sta­no­wił się, czy chce iść dalej. W końcu musi coś tam być – po­my­ślał. Ale już sam w to nie wie­rzył. Nie wie­dział w sumie czy w to wie­rzy czy nie. Nie wie­dział nic. 

 Dźwi­gnął się na nogi i zde­cy­do­wał, że spró­bu­je jesz­cze chwi­lę, a może uda się zna­leźć ja­kie­goś czło­wie­ka, który mu po­mo­że. 

 Ru­szył dalej, szedł jesz­cze chwi­lę, a uczu­cie déjà vu wbi­ja­ło się w jego umysł coraz moc­niej. Kul­mi­na­cją był mo­ment, w któ­rym To­masz zna­lazł się tuż przed za­jaz­dem, takim samym jak wcze­śniej. 

 Nie, to nie jest déjà vu – po­my­ślał – wró­ci­łem tam, skąd wy­sze­dłem. 

 Nie wie­dział, jak to się stało, ale szyb­kie spoj­rze­nie na bu­dy­nek nie po­zo­sta­wia­ło złu­dzeń. To był ten sam za­jazd, z tymi sa­my­mi okna­mi za­sło­nię­ty­mi przez okien­ni­ce, pod­da­szem, pod któ­rym stał jego sa­mo­chód i spa­dzi­stym, sło­mia­nym da­chem. To­masz ob­szedł za­jazd i nie zdzi­wił się, gdy zo­ba­czył, że nad je­zio­rem od­po­czy­wa­ją Marta i Oli­wia. 

 To nie po­zo­sta­wia­ło żad­nych złu­dzeń. 

 

***

 

– Ja… nie wiem, jak to się stało – po­wie­dział To­masz. – Sze­dłem cały czas przed sie­bie. To wy­da­je mi się nie­moż­li­we. 

– Mi też – po­wie­dzia­ła Marta. 

 Za­mil­kli na chwi­lę, a była to chwi­la roz­my­ślań, bo do­po­wie­dze­nie cze­goś, roz­wi­kła­nie ta­jem­ni­cy, dla­cze­go To­masz wró­cił do za­jaz­du, cho­ciaż szedł przed sie­bie, wy­da­wa­ło się nie­ła­twe. 

 Nikt nic nie do­po­wie­dział. 

 Mil­cze­li tak przez ko­lej­ne pełne na­pię­cia mi­nu­ty. 

 Marta za­czę­ła pła­kać. To był płacz roz­pa­czy i bez­sil­no­ści.

– Dla­cze­go pła­czesz? – spy­tał Martę To­masz i objął ją lekko, tak jak to robił wiele razy wcze­śniej.

– To ko­niec. Nie wyj­dzie­my stąd. 

– Co naj­wy­żej… co naj­wy­żej pój­dzie­my wszy­scy przed sie­bie i w końcu gdzieś tra­fi­my. 

– To… to się nie uda – mó­wi­ła Marta ła­mią­cym się gło­sem. – Ta droga za­pę­tla się. Nie wiem, jak to moż­li­we, ale za­pę­tla się. 

 Oli­wia mo­czy­ła nogi w je­zio­rze, pa­trzy­ła na ro­dzi­ców peł­nym za­in­te­re­so­wa­nia wzro­kiem, nie do końca wie­dzia­ła, co się dzie­je. 

– Co to zna­czy „za­pę­tla się”? – spy­ta­ła. 

– Nie… nieważne.

 Oli­wia nie za­py­ta­ła się po­now­nie. Była jesz­cze młoda i nie wie­dzia­ła wszyst­kie­go, ale ro­zu­mia­ła, że jej ro­dzi­ce prze­ży­wa­ją teraz trud­ne chwi­le.

 

***

 

 To­masz i Marta spę­dzi­li resz­tę dnia na wy­mow­nym, bez­sil­nym mil­cze­niu. Ko­bie­ta sie­dzia­ła nad je­zio­rem, znu­dzo­ny męż­czy­zna cho­dził po za­jeź­dzie. 

 Marta skoń­czy­ła czy­tać książ­kę, odło­ży­ła ją na bok i ro­zej­rza­ła się. Gdy jej oczy po­ru­sza­ły się, spo­glą­da­jąc to tu, to tam, za­uwa­ży­ła, że na drze­wie wisi czło­wiek. 

 My­śla­ła, że do­sta­nie za­wa­łu serca na ten widok. Nie zbli­ży­ła się, ale dalej pa­trzy­ła na drze­wo, kie­ro­wa­na jakąś chorą fa­scy­na­cją. 

 Na głowę czło­wie­ka, wnio­sku­jąc po po­stu­rze praw­do­po­dob­nie męż­czy­zny, na­ło­żo­ny był worek. Gdy Marta mru­gnę­ła, worka już nie było. Na drze­wie wi­siał czło­wiek, z wy­sta­ją­cym, dłu­gim ję­zy­kiem i czer­wo­ny­mi ocza­mi. Jego twarz po­kry­wa­ły muchy, cuch­nął nie­mi­ło­sier­nie.

 Marta po­czu­ła, jak robi się jej nie­do­brze, a gula ro­śnie w gar­dle… Od­wró­ci­ła wzrok od wi­siel­ca i zwy­mio­to­wa­ła. Spoj­rza­ła po­now­nie na drze­wo, tym razem miała wra­że­nie, że wi­sie­lec po­ru­sza się, jakby chciał zejść z drze­wa. Lina opla­ta­ją­ca jego szyję dyn­da­ła, po­ru­sza­jąc go w tę i we w tę. 

 Ko­bie­ta po­now­nie od­wró­ci­ła wzrok, ale tym razem wsta­ła. Chcia­ła odejść jak naj­da­lej od tego co wisi na drze­wie, nie my­śla­ła już o tym, jakim cudem, coś ta­kie­go zja­wi­ło się tuż obok niej, śmier­dząc słod­kim za­pa­chem roz­kła­da­ją­ce­go się ciała. Nie ob­cho­dzi­ło jej to, chcia­ła po pro­stu uciec. 

 Spoj­rza­ła po­now­nie. Tym razem wi­siel­ca nie było na drze­wie – był na ziemi. I po­ru­szał się. 

 Wy­chu­dzo­ne, aż można było na nim po­li­czyć wszyst­kie żebra, ciało prze­pa­sa­ne szma­tą, z cią­gną­cym się sznu­rem za­wie­szo­nym na szyi, ogrom­ny­mi, czer­wo­ny­mi oczy­ma i dłu­gim ję­zy­kiem, który opa­dał na pod­ró­bek, jakby nie mie­ścił się w jamie ust­nej, ru­szy­ło na Martę. 

 Naj­pierw po­wo­li, potem bie­giem. Marta pod­bie­gła do tyl­nych drzwi za­jaz­du, zna­la­zła się na słabo oświe­tlo­nym ko­ry­ta­rzu, przy­trzy­ma­ła drzwi. 

– Po­mo­cy! – krzyk­nę­ła. – Po­mo­cy! 

 Nie zja­wił się karcz­marz. Nie zja­wił się To­masz. 

 Czuła, że, cho­ciaż wy­chu­dzo­ne to jed­nak silne, ciało wi­siel­ca na­pie­ra na drzwi i że za chwi­lę je otwo­rzy. 

 Za­miast trzy­mać drzwi, pu­ści­ła je i po­bie­gła do głów­ne­go wyj­ścia za­jaz­du. Wy­do­sta­ła się na ze­wnątrz i stała po środ­ku pu­stej ulicy. To­ma­sza nie było.

 Po­bie­gła w prawo, w stro­nę, w którą po­win­ni udać się, za­miast za­trzy­my­wać się w tym za­jeź­dzie. 

 Bie­gła sprin­tem, naj­szyb­ciej jak mogła, ale nie była wy­tre­no­wa­na, była słaba, za słaba na wi­siel­ca, który ją gonił. 

 Obej­rza­ła się za sie­bie i za­uwa­ży­ła, że po­twór z wy­sta­ją­cym z ust ję­zy­kiem i czer­wo­ny­mi oczy­ma jest tuż za nią. W akcie de­spe­ra­cji, usko­czy­ła w pole żyta i bie­gła dalej, tym razem przez pole. 

 Wszyst­ko ją bo­la­ło, serce wa­li­ło w klat­ce pier­sio­wej tak mocno, że mogła w tej chwi­li uwie­rzyć, że za chwi­lę upad­nie i w ten o to spo­sób za­koń­czy swój żywot. Ale bie­gła dalej. 

 Za­uwa­ży­ła, że zy­ska­ła prze­wa­gę, bo go­nią­cy nią męż­czy­zna stra­cił orien­ta­cję w polu zboża. Po­ru­szał się nie­zdar­nie i wy­glą­dał, jakby nie wie­dział, w którą stro­nę pójść dalej. Bie­gła jesz­cze przez chwi­lę, a potem padła w zie­mię i ukry­ła się w prze­wyż­sza­ją­cych ją ło­dy­gach żyta. 

 Le­ża­ła, pró­bo­wa­ła uspo­ko­ić od­dech. Ad­re­na­li­na dała jej siłę na chwi­lę, ale teraz czuła, jakim wy­sił­kiem był dla niej ten sza­leń­czy sprint. My­śla­ła czy da radę prze­żyć jesz­cze chwi­lę i co się sta­nie kiedy wi­sie­lec ją znaj­dzie – może roz­szar­pie na strzę­py, a może zo­sta­wi. Nie znała jego za­mia­rów i to ją prze­ra­ża­ło.

 Po­ru­sza­ją­ce się na wie­trze ło­dy­gi żyta sma­ga­ły ją po twa­rzy, jakby pró­bu­jąc po­cie­szyć w tej chwi­li stre­su i walki o życie.

 Bała się wstać, żeby spraw­dzić, czy wi­sie­lec już od­szedł. Przez chwi­lę wy­da­wa­ło jej się, że widzi ma­ja­czą­cy sznur, tuż przy niej, już czuła odór roz­kła­da­ją­ce­go się ciała, już chcia­ła krzy­czeć, ale mu­sia­ło to być tylko złu­dze­nie, bo wi­sie­lec się nie po­ja­wił i nie roz­szar­pał jej ciała na strzę­py.

 Le­ża­ła jesz­cze przez jakiś czas – nie wie­dzia­ła jak długo – być może dzie­sięć minut, a być może go­dzi­nę i wresz­cie od­wa­ży­ła się kuc­nąć, aby wyj­rzeć i spraw­dzić czy wi­sie­lec jest gdzieś w oko­li­cy. 

 Ni­g­dzie go nie było. 

 Marta prze­cze­ka­ła w polu jesz­cze chwi­lę, aż miała pew­ność, że w po­bli­żu nie ma żad­ne­go czło­wie­ka z czer­wo­ny­mi oczy­ma, dłu­gim, się­ga­ją­cym pod­rób­ka ję­zy­kiem i sznu­rem za­wie­szo­nym na szyi.

Gdy upew­ni­ła się, że ni­ko­go ta­kie­go nie ma przy niej, wró­ci­ła do za­jaz­du.

 

***

 

 Gdy Marta ucie­ka­ła przed wi­siel­cem, który naj­wy­raź­niej uznał, że wi­sze­nie na drze­wie przez całe życie musi być nudne, więc po­sta­no­wił z niego zleźć, To­masz brał ką­piel. Ku jego za­sko­cze­niu w łaźni cze­ka­ła na niego balia wy­peł­nio­na po brze­gi wodą. Kto ją przy­go­to­wał? Nie wie­dział, cho­ciaż po­dej­rze­nia pa­da­ły na karcz­ma­rza. Męż­czy­zna za­sta­na­wiał się czy karcz­marz wcho­dzi do łaźni i spraw­dza czy w balii jest świe­ża woda i jak czę­sto to robi. Raz na dzień? Raz na pół dnia? Co go­dzi­nę?

 To­masz zo­sta­wił Oli­wię w po­ko­ju, bo chciał dać od­po­cząć Mar­cie. Po­wie­dział do córki, aby stam­tąd nie wy­cho­dzi­ła. Wy­cią­gnął z głębi wa­liz­ki jej za­baw­ki i po­wie­dział, że ufa jej, że nie opu­ści po­ko­ju.

 Teraz jed­nak miał wy­rzu­ty su­mie­nia i za­sta­na­wiał się, czy na pewno za­cho­wał się od­po­wie­dzial­nie. Tym bar­dziej, że za­jazd nie wy­da­wał mu się bez­piecz­nym miej­scem.

Po­mi­mo nie­wy­go­dy, spró­bo­wał się od­prę­żyć i zre­lak­so­wać. Do­świad­czyć, przy­naj­mniej przez chwi­lę, przy­jem­no­ści.

 I wtedy po­czuł dotyk pal­ców na gło­wie i twa­rzy. 

 Drga­ją­ca, jakby do­tknię­ta ar­tre­ty­zmem ręka we­pchnę­ła go pod wodę, wy­py­cha­jąc resz­tę ciała nie miesz­czą­cą się w balii na wierzch, umiej­sca­wia­jąc To­ma­sza w nie­wy­god­nej po­zy­cji. 

 Ręka trzy­ma­ła To­ma­sza i nie po­zwa­la­ła mu opu­ścić balii, aż po­czuł, że może się uto­pić. 

 Prze­ra­żo­ny za­czął się szar­pać i wierz­gać no­ga­mi, aby wy­do­stać się z uści­sku. Wresz­cie udało mu się od­chy­lić do tyłu i po­cią­gnąć za sobą resz­tę balii. Woda roz­la­ła się na zie­mię, a To­masz wresz­cie za­czerp­nął łyk po­wie­trza. 

 Przed nim stał star­szy męż­czy­zna, prze­pa­sa­ny ręcz­ni­kiem. Mie­rzył go nie­na­wist­nym wzro­kiem.

– Po co mnie stąd wy­ga­nia­li­ście? – za­py­tał z uśmie­chem na ustach.

 Kar­ło­wa­ty męż­czy­zna kop­nął go w pisz­czel wy­trą­ca­jąc To­ma­sza z rów­no­wa­gi. Potem kop­nął go w twarz, pro­sto w nos. Na­stęp­ne ude­rze­nie To­masz spró­bo­wał ode­brać ręką, ale siła kop­nię­cia od­rzu­ci­ła jego dłoń. Ban­nik ude­rzył go jesz­cze raz w pod­ró­bek, zanim udało mu się wstać. 

 Pod­ciął kar­ło­wa­te­go męż­czy­znę, jed­nak on sam rów­nież upadł po tym, jak po­śli­zgnął się na mo­krej pod­ło­dze. Obaj le­że­li na ziemi.

 Ban­nik dźwi­gnął się na nogi, po­wo­li, ko­la­na ugi­na­ły się pod nim, od­ma­wia­jąc po­słu­szeń­stwa. To­masz zro­bił to szyb­ciej, wstał i pię­ścią pod­bił ry­wa­lo­wi oko, a na­stęp­nie cof­nął się na od­le­głość kilku kro­ków.

 Niski męż­czy­zna pod­biegł do jed­nej z sza­fek i, ku zdzi­wie­niu To­ma­sza, za­czął cze­goś ener­gicz­nie szu­kać. Macał rę­ko­ma wnę­trze szaf­ki, jakby nie mógł cze­goś chwy­cić. To­masz pod­szedł do niego po­wo­li i ostroż­nie.

 Ban­nik wyjął z szaf­ki po­ły­sku­ją­cą w świe­tle dnia brzy­twę z drew­nia­ną rącz­ką i na­biegł na To­ma­sza. Spró­bo­wał ciąć, jed­nak męż­czy­zna osło­nił twarz rę­ko­ma, przez co skoń­czył je­dy­nie z ra­na­mi na rę­kach.

 Nie skoń­czył z ra­na­mi twa­rzy, ale i tak czuł okrop­ny ból. Teraz mógł li­czyć je­dy­nie na to, że brzy­twa nie prze­cię­ła mu tęt­ni­cy.

 Kar­ło­wa­ty męż­czy­zna po­now­nie na­biegł na To­ma­sza, ob­ry­wa­jąc kop­nia­kiem w pisz­czel. Który stwo­rzył mię­dzy nimi dy­stans. Mimo to, ban­nik trzy­mał się na no­gach. Ledwo, ale stał, w bla­sku za­cho­dzą­ce­go słoń­ca prze­bi­ja­ją­ce­go się przez nie­wiel­kie okno. 

 Spró­bo­wał jesz­cze raz – tym razem rzu­cił brzy­twą, która mi­nę­ła ucho To­ma­sza o kilka cen­ty­me­trów. Ban­nik wy­glą­dał na roz­go­ry­czo­ne­go, po czym uciekł z łaźni, jakby oba­wiał się, jak może za­cho­wać się To­masz.

 Męż­czy­zna usiadł na ławce, spró­bo­wał uspo­ko­ić puls cięż­ki­mi od­de­cha­mi i pojąć, co się wła­śnie stało. Ten czło­wiek z łaźni oka­zał się groź­niej­szy, niż się spo­dzie­wał, rzu­cił się na niego z brzy­twą (być może tą, któ­rej użył do ob­cię­cia brody), po czym od­szedł, jakby nic się nie stało.

 To­masz spoj­rzał rany na rę­kach – brzy­twa mu­sia­ła nie być bar­dzo ostra, bo rany nie były głę­bo­kie, choć ob­fi­cie cie­kła z nich krew.

 Mia­łem się od­prę­żyć, a wy­szło coś ta­kie­go – po­my­ślał. Teraz mu­siał jesz­cze spraw­dzić co się dzie­je z Oli­wią. Czy ten psy­cho­pa­ta nie wszedł do po­ko­ju, w któ­rym miała być i jej nie za­ata­ko­wał.

 

***

 

 Oli­wia po­szła do kuch­ni. Nie było tam karcz­ma­rza, ale to jej nie prze­szka­dza­ło. Prze­śli­zgnę­ła się pod dziu­rą w ścia­nie nie­wiel­kie­go po­miesz­cze­nia i tra­fi­ła na drugą stro­nę za­jaz­du, być może prze­szłą, być może jakąś z in­ne­go wy­mia­ru.

 W bu­dyn­ku, do któ­re­go tra­fi­ła, a wy­glą­dał pra­wie tak samo jak po­przed­ni, było tłocz­no. Lu­dzie ba­wi­li się, tań­czy­li na małym par­kie­cie i żywo dys­ku­to­wa­li przy szynk­wa­sie, oba­la­jąc ko­lej­ne kufle piwa.

 Tutaj wszy­scy byli sobie równi – wo­jow­ni­cy roz­ma­wia­li z rol­ni­ka­mi, a człon­ko­wie rady kró­lew­skiej wy­mio­to­wa­li na pod­ło­gę obok naj­bied­niej­szych wę­drow­ców ucie­ka­ją­cych z opa­no­wa­nych wojną osad. Nikt za to nie zwra­cał uwagi na małą dziew­czyn­kę, o blond wło­sach i nie­bie­skich oczach, która po­ja­wi­ła się zni­kąd. Oli­wia ro­zej­rza­ła się za­jeź­dzie i udało jej się zna­leźć bo­żąt­ko. Dziew­czyn­ka cze­ka­ła przy je­zio­rze, mo­czy­ła nogi w wo­dzie i coś pod­śpie­wy­wa­ła.

– Cześć Oli­wia! – przy­wi­ta­ła się. – Dawno cię nie wie­dzia­łam.

Oli­wia za­śmia­ła się.

– Ro­dzi­ce nie po­zwa­la­ją mi się z tobą spo­ty­kać…

– Ale jakoś ci się udało! Chcesz się po­ba­wić?

– Oczy­wi­ście! Może w… cho­wa­ne­go!

– Czemu nie!

 Dziew­czyn­ki ba­wi­ły się w cho­wa­ne­go, za­po­mi­na­jąc o całym świe­cie. Ba­wi­ły się, do­pó­ki niebo nie za­la­ło się ciem­nym gra­na­tem, a gwiaz­dy nie stały się wi­docz­ne. Oli­wia tro­chę ner­wo­wo ode­szła, oba­wia­jąc się re­ak­cji ro­dzi­ców. Wie­dzia­ła, że spę­dzi­ła z bo­żąt­kiem przy­naj­mniej go­dzi­nę, w trak­cie któ­rej ro­dzi­ce mu­sie­li jej ner­wo­wo szu­kać prze­trzą­sa­jąc każdy za­ka­ma­rek Sło­wiań­skie­go Za­jaz­du.

 Prze­czoł­ga­ła się pod przej­ściem w ścia­nie kuch­ni i wró­ci­ła do dru­gie­go (a może pierw­sze­go) za­jaz­du, w któ­rym cze­ka­li jej ro­dzi­ce.

Zna­la­zła ich na górze, w po­ko­ju.

Byli bar­dzo zde­ner­wo­wa­ni.

 

***

 

– Gdzie byłaś? – spy­ta­ła Marta pod­nie­sio­nym tonem. Wy­glą­da­ła na zde­ner­wo­wa­ną, jed­nak sta­ra­ła się opa­no­wać głos i nie krzy­czeć.

– Mó­wi­łam już… ba­wi­łam się z bo­żąt­kiem!

– Gdzie? – spy­tał To­masz.

– W za­jeź­dzie.

– Więc dla­cze­go nie mo­gli­śmy cię zna­leźć? – spy­ta­ła Marta.

– Bo to nie było w tym za­jeź­dzie.

 Na to ro­dzi­ce Oli­wii nie wie­dzie­li, co po­wie­dzieć. Roz­ma­wia­li z córką jesz­cze chwi­lę, tłu­ma­cząc jej, że nie może wy­cho­dzić bez ich zgody i że to miało się wy­da­rzyć ostat­ni raz.

– Do­brze – od­po­wie­dzia­ła Oli­wia koń­cząc roz­mo­wę.

 

***

 

 Wie­czo­rem, gdy To­masz szy­ko­wał się do snu, Marta za­uwa­ży­ła rany na rę­kach męża.

– Co ci się stało w ręce?

– Mi? A… prze­my­łem to.

– Ro­zu­miem, że prze­my­łeś, ale co się z tym stało? Kto cię tak zra­nił?

– Ten męż­czy­zna z ła­zien­ki – po­wie­dział sta­ra­jąc się brzmieć, jakby mówił to od nie­chce­nia. – Za­ata­ko­wał mnie.

– Po­dra­pał ci ręce?

– Nie… rzu­cił się na mnie z brzy­twą do go­le­nia.

 Marta unio­sła wy­so­ko brwi.

– I mi o tym nie po­wie­dzia­łeś? Trze­ba… Trze­ba coś z tym zro­bić!

– Co? Za­dzwo­nić na po­li­cję? Te­le­fo­ny nam się roz­ła­do­wa­ły, a poza tym nie ma za­się­gu.

– Ro­zu­miem, po pro­stu…

– Po pro­stu co?

– Sama nie wiem… – od­po­wie­dzia­ła i przy­tu­li­ła się do To­ma­sza.

– Mia­łam dzi­siaj po­dob­nie złą sy­tu­ację…

– Ktoś cię na­padł?

– Tak. Ale, wiesz? Nic mi nie zro­bił. Może mi się tylko prze­wi­dzia­ło?

– Może, może – po­wie­dział męż­czy­zna, cho­ciaż wo­lał­by od­po­wie­dzieć, że to nie­moż­li­we i nie­do­rzecz­ne.

– Jutro ro­zej­rzę się w oko­li­cy, do­brze?

– Nie je­stem pewna czy chcę… To miej­sce prze­ra­ża mnie. Chcę, abyś był przy mnie.

 To­masz usiadł na łóżku i zło­żył ręce, a na­stęp­nie pod­parł na nich brodę, jakby pa­ro­dio­wał pro­fe­so­ra szu­ka­ją­ce­go roz­wią­za­nia skom­pli­ko­wa­ne­go rów­na­nia ma­te­ma­tycz­ne­go.

– Chciał­bym wie­dzieć co się tutaj dzie­je… – po­wie­dział roz­ma­rzo­nym gło­sem. Przez chwi­lę usły­szał dziw­ny męski głos mó­wią­cy „ja mogę ci po­wie­dzieć, tylko mnie po­słu­chaj”, ale Marta nie za­re­ago­wa­ła jakoś szcze­gól­nie, więc uznał, że to tylko myśl.

 

Dzień 4

 

 Nie­da­le­ko To­ma­sza pło­nę­ła oto­czo­na murem zro­bio­nym z pali drew­na i fosą wio­ska. Przez głów­ne wej­ście, otwo­rzo­ną bramę, wy­bie­ga­li lu­dzie. Ob­dar­ci z przy­byt­ku, pro­sto ubra­ni i prze­ra­że­ni ucie­ka­li z mia­sta, z któ­re­go uno­sił się dym. 

 Uciecz­ka z pie­kła – po­my­ślał To­masz, po czym, tuż obok niego prze­bie­gła odzia­na w długą suk­nię ko­bie­ta trzy­ma­ją­ca na rę­kach nie­mow­la­ka.

 Ję­zo­ry ognia po­żar­ły jedną z czę­ści muru. To­masz za­czął krztu­sić się dymem znaj­du­ją­cym się w po­wie­trzu. Śred­nie­go wzro­stu ko­bie­ta pod­bie­gła do pło­ną­ce­go muru, kasz­ląc i krzy­cząc coś o stra­wio­nym przez ogień mężu rzu­ci­ła się w czer­wo­ną toń. 

 Księ­życ był tego dnia w pełni, a niebo gwiaź­dzi­ste. Cho­ciaż To­ma­sza ota­cza­ła walka, po­my­ślał wła­śnie o tym – nigdy nie wi­dział tak gwieź­dzi­ste­go nieba. 

 Po chwi­li za­uwa­żył, że po­de­szła do niego ko­bie­ta. Pa­trzy­ła na niego i chyba jako je­dy­na zwró­ci­ła na niego uwagę. 

 Ubra­na była w czer­wo­ną opoń­czę z kap­tu­rem za­kry­wa­ją­cym jej głowę, spod któ­re­go nie­wie­le było widać.

– Witaj – po­wie­dzia­ła. Jej głos był jed­no­cze­śnie ta­jem­ni­czy i nie­po­ko­ją­cy, ale na swój spo­sób rów­nież ku­szą­cy, słod­ki. – Co tu ro­bisz?

 To­masz miał ocho­tę się za­śmiać, gdyż sam nie wie­dział, co tu robi. Ani jakim cudem się tutaj zna­lazł. 

– Nie wiem – od­po­wie­dział. 

 Ko­bie­ta po­ki­wa­ła głową, jakby za­sta­na­wia­ła się nad od­po­wie­dzią To­ma­sza. 

– A wiesz co ja tutaj robię i skąd się zna­la­złam? – spy­ta­ła. 

– Nie… 

– Nie? Więc po­słu­chaj mnie, opo­wiem ci pewną hi­sto­rię… 

 

***

 

 Byłam szczę­śli­wym dziec­kiem, po­mi­mo tego, co mnie spo­tka­ło. Stra­ci­łam matkę, gdy mia­łam dwa lata, czyli za mało, aby o niej pa­mię­tać. Za­miesz­ka­łam u wuja, który kilka lat wcze­śniej po­siadł w spad­ku śred­niej wiel­ko­ści gród. Żyłam w do­stat­ku i nie za­zna­wa­łam nie­szczęść. Cie­szy­łam się ży­ciem. 

 Co­dzien­nie do­sta­wa­łam po­sił­ki, nie mu­sia­łam się mę­czyć ich zdo­by­wa­niem wy­kra­cza­jąc poza bez­piecz­ne mury grodu, ani ha­ro­wać w polu czy opie­ko­wać się dzieć­mi. Moim je­dy­nym zmar­twie­niem była nuda, na którą znaj­do­wa­łam spo­so­by.

 Czę­sto sły­sza­łam roz­mo­wy mo­je­go wuja, za­nie­po­ko­jo­ne­go sy­tu­acją na świe­cie. Mówił, że chce do­pro­wa­dzić do zjed­no­cze­nia ca­łe­go kraju pod jedną re­li­gią. Pro­wa­dził otwar­te wojny z oso­ba­mi, które mu się sprze­ci­wia­ły, aż w końcu wmie­szał w to… mnie. 

 Pew­ne­go razu za­uwa­żył, że go pod­słu­chu­ję. Roz­ma­wiał wtedy z ka­pła­nem, który przy­był z od­le­głe­go kraju, aby na­wra­cać pogan i po­sta­no­wił zło­żyć hołd mo­je­mu wuj­ko­wi. Spo­dzie­wa­łam się, że mnie skar­ci, ale tak nie zro­bił. Spy­tał się, ile razy go pod­słu­chi­wa­łam. Po­wie­dzia­łam, że nie wiem ile do­kład­nie, ale ro­bi­łam to bar­dzo czę­sto. 

– Nada­wa­ła­byś się na szpie­ga – po­wie­dział. Pa­trzy­łam na jego hip­no­ty­zu­ją­cą brodę. Wy­glą­dał na bar­dzo mą­dre­go czło­wie­ka. 

– Tak my­ślisz? – spy­ta­łam. Zdzi­wi­łam się jego re­ak­cją. Po tej od­po­wie­dzi za­śmiał się je­dy­nie i po­wie­dział, że przy­go­tu­je dla mnie spe­cjal­ny tre­ning na szpie­ga. 

 Jaka była wtedy cho­ler­nie z sie­bie dumna, że mnie do­ce­nił.

Przy­stą­pi­łam do tre­nin­gu na­stęp­ne­go dnia. Szło mi nad wyraz do­brze, wujek spro­wa­dził naj­lep­szych szpie­gów, któ­rzy mo­gli­by mnie szko­lić w tym fachu. Na­uczy­łam się ukry­wać przed ce­la­mi i znaj­do­wać dobre miej­sca do pod­słu­chi­wa­nia.

 Gdy ukoń­czy­łam pięt­na­ście lat, pod­czas jed­nej z uczt za­su­ge­ro­wał mi, że po­win­nam mu się na coś przy­dać. Wy­da­wa­ło mi się to na­tu­ral­ne – w końcu nie po to spę­dzi­łam lata na tre­nin­gu, aby nigdy nie ko­rzy­stać z tej wie­dzy w prak­ty­ce. Przez te wszyst­kie lata wy­ćwi­czy­łam teo­rię do per­fek­cji, ale nigdy nie spraw­dzi­łam się w te­re­nie.

 Za­de­kla­ro­wa­łam, że mogę zająć się szpie­go­wa­niem. Do­sta­łam od wujka do wy­ko­na­nia pro­stą pracę – wy­brać się do od­da­lo­ne­go o dzień drogi grodu i do­wie­dzieć się, jak tam­tej­szy wład­ca za­re­agu­je na wi­zy­tę ka­pła­nów. 

 To było bar­dzo pro­ste. 

 Wiesz, nikt nie do­ce­nia ko­biet. I nikt nie bę­dzie do­ce­niać. Nie wiem dla­cze­go, tak już jest. Co mi bar­dzo pa­su­je. 

 Ubra­na w opoń­czę we­szłam do grodu. Straż­ni­cy nie chcie­li mnie z po­cząt­ku prze­pu­ścić, ale po­wie­dzia­łam im, że kie­ru­ję się na pół­noc, aby od­wie­dzić ro­dzi­nę i po­trze­bu­ję miej­sca do spo­czyn­ku. Przy­ję­li mnie i ugo­ści­li. Wi­dzisz? Nie przej­mo­wa­li się tym, że mogę być szpie­giem. Męż­czyź­nie z pew­no­ścią nie da­li­by je­dze­nia. 

 W każ­dym razie, po­szczę­ści­ło mi się. Pod­czas po­by­tu wpa­dłam w oko wład­cy. Byłam pewna, że mnie nie skrzyw­dzi i bę­dzie tylko bie­gał wokół mnie li­cząc, że za­re­agu­ję. Nie za­re­ago­wa­łam. 

 Spę­dzi­łam w gro­dzie trzy dni, w trak­cie, któ­rych do­wie­dzia­łam się, że stra­że mają roz­kaz nie wpusz­cza­nia chrze­ści­jań­skich za­kon­ni­ków i za­bi­ja­nia tych, któ­rzy jed­nak po­sta­no­wią wejść. Poza tym, usły­sza­łam wład­cę, który mówił do jed­ne­go ze swo­ich pod­wład­nych, aby za­ła­tał dziu­rę w murze ota­cza­ją­cym gród. Uzna­łam, że jest to in­for­ma­cja warta za­pa­mię­ta­nia. 

 Usa­tys­fak­cjo­no­wa­na tym, czego się do­wie­dzia­łam uda­łam się „na pół­noc”, choć tak na­praw­dę od­da­li­łam się od grodu na pewną od­le­głość, aby nie było mnie widać z murów, po czym okręż­ną drogą wró­ci­łam do domu. 

 Za­do­wo­lo­ny z re­zul­ta­tów wuj za­czął po­sy­łać mnie na szpie­go­wa­nie coraz czę­ściej. Nie mia­łam z tym pro­ble­mów, urodą prze­ko­ny­wa­łam nie­wzru­szo­nych gro­szem straż­ni­ków, a moje umie­jęt­no­ści uda­wa­ły mi się do­stać, jak naj­bli­żej króla. Cza­sa­mi byłam stru­dzo­ną wę­drow­czy­nią, innym razem sa­mot­ną wdową, a jesz­cze innym razem po­szu­ku­ją­cą pracy ko­bie­tą. Tak na­praw­dę byłam nimi wszyst­ki­mi, osobą o ty­siącu twarz. 

 Jed­nak, gdy wszyst­ko ukła­da się wspa­nia­le, wresz­cie musi zda­rzyć się wpad­ka. Do­sta­łam od wuja jasne in­struk­cje: do­wie­dzieć się z kim współ­pra­cu­je wład­ca od­wie­dza­ne­go prze­ze mnie grodu. Bez pro­ble­mów do­wie­dzia­łam się, że wład­ca lubi wie­czo­ra­mi wpa­dać do miej­sco­wej karcz­my czy tam za­jaz­du. Uzna­łam, że jest to od­po­wied­nie miej­sce, do zdo­by­cia in­for­ma­cji.

Przy­szłam więc do karcz­my i ku­pi­łam w niej łóżko na jedną noc. Cze­ka­łam na przy­by­cie wład­cy.

I cze­ka­łam i cze­ka­łam. Ale on się nie zja­wił. Po­sta­no­wi­łam, że pójdę spać i spró­bu­ję szczę­ścia na­stęp­ne­go dnia.

 Rano czu­łam się przy­tło­czo­na, jakby na kacu, cho­ciaż wcze­śniej wy­pi­łam tylko jedno piwo. Nie wie­dzia­łam co się dzie­je – cho­ciaż karcz­ma była pro­sta, z za­le­d­wie jed­nym ko­ry­ta­rzem na górze i pro­wa­dzą­cy­mi od niego scho­da­mi, nie mo­głam zna­leźć wyj­ścia. 

 Błą­dzi­łam przez ko­lej­ne dni na­po­ty­ka­jąc coraz dziw­niej­sze rze­czy. Naj­pierw nie­win­ne­go star­sze­go męż­czy­znę, który mówił, że dba o in­te­re­sy do­mo­stwa. Potem za­krwa­wio­ne, la­ta­ją­ce na skrzy­dłach nie­mow­lę. A potem… nawet nie wiem, jak to opi­sać. Ten po­twór miał umię­śnio­ne, ale chude ciało, dłu­gie, po­zba­wio­ne uroku, łam­li­we włosy i ręce z ostry­mi pa­zu­ra­mi. To cho­ler­stwo go­ni­ło mnie, a potem roz­szar­pa­ło. 

 A na­stęp­nie wi­dzia­łam świa­tło. 

 My­śla­łam, że umar­łam, ale tak się nie stało. Prze­mó­wił do mnie ktoś, kogo imie­nia nie zna­łam i po­wie­dział, abym spa­li­ła ten za­jazd. Po­wie­dzia­łam, że nigdy w życiu, bo umrę. Roz­mów­ca od­po­wie­dział, że i tak czeka mnie śmierć, jed­nak mogę mu pomóc znisz­czyć to miej­sce. Nie wie­dzia­łam dla­cze­go chciał znisz­czyć to miej­sce. Ale go usłu­cha­łam. Mia­łam tego za­jaz­du dość. Dla mnie mógł spło­nąć i po­kry­wać się ogniem do woli. 

 Potem wsta­łam, znowu znaj­do­wa­łam się w karcz­mie, na scho­dach, które wy­da­wa­ły się nie koń­czyć. Po­twór leżał obok mnie, nieżywy. Czu­łam, że zwa­rio­wa­łam, ale nie ob­cho­dzi­ło mnie to. Mia­łam znisz­czyć to miej­sce, raz na za­wsze. 

 Ad­re­na­li­na wy­peł­ni­ła mnie tak mocno, że nie czu­łam bólu, po­mi­mo, że moja opoń­cza prze­siąk­nię­ta była krwią, a or­ga­ny we­wnętrz­ne wy­da­wa­ły się wy­pły­wać… Nie, nie mogły wy­pły­wać. Nie byłam tak ranna. A może byłam? Zresz­tą, to nie­istot­ne. 

 Bie­ga­łam z po­chod­nią po za­jeź­dzie jak sza­lo­na i pod­pa­la­łam wszyst­ko, co na­po­tka­łam. Potem ob­ser­wo­wa­łam swoje dzie­ło, jak czer­wień prze­cho­dzi z pod­ło­gi na ścia­nę, a drew­no za­ni­ka wchła­nia­ne przez bez­kształt­ną masę. Jak­bym wrzu­ca­ła do ust mo­je­go naj­więk­sze­go wroga igły krzy­cząc: „Masz, udław się kre­ty­nie!”. Nie za­uwa­ży­łam nawet, że sama za­czę­łam pło­nąć. Może byłam wtedy na skra­ju sza­leń­stwa, a może nie.

A potem zna­la­złam się w miej­scu, któ­re­go nawet nie po­tra­fię opi­sać. Cza­sa­mi, w dni, takie jak te, do mojej głowy wra­ca­ją wspo­mnie­nia daw­nych lat. Pod­pa­li­łam za­jazd, a wraz z nim wszyst­ko wokół. Mia­sto zgi­nę­ło stra­wio­ne przez pło­mie­nie. Jakby karcz­ma nie umia­ła ho­no­ro­wo umrzeć, tylko mu­sia­ła prze­nieść cho­ro­bę na wszyst­kich, na któ­rych się dało. 

 Ża­łu­ję, że za­jazd dalej ist­nie­je. Nie wiem jakim cudem, prze­cież umarł na moich oczach. To­masz, mu­sisz się stąd jak naj­szyb­ciej wy­nieść, jeśli tylko dasz radę. Nie wiem, na ile to moż­li­we, a na ile nie. Ucie­kaj, po pro­stu ucie­kaj, bo nie zo­rien­tu­jesz się, kiedy za­jazd cię pożre, a ty zwa­riu­jesz. To­masz, pa­mię­taj, że cię ostrze­ga­łam… 

 

***

 

– …To­masz! 

 Męż­czy­zna obu­dził się zlany potem. Przez chwi­lę po prze­bu­dze­niu wy­da­wa­ło mu się, że dalej sły­szy głos ko­bie­ty spa­lo­nej w za­jeź­dzie. Ko­bie­ty, która po­wie­dzia­ła mu, że musi ucie­kać. Nie wie­dział czy ist­nia­ła na­praw­dę, czy może była to tylko pro­jek­cja stwo­rzo­na przez jego umysł. Był jed­nak pe­wien, że po­wi­nien jak naj­szyb­ciej uciec z tego miej­sca. 

– To­masz! – Męż­czy­zna po­my­ślał, że za­sły­sza­ny głos jest tylko snem, ale nie, był to jak naj­bar­dziej praw­dzi­wy glos jego żony. – To­masz, co się dzie­je? 

– Nic – po­wie­dział. – Co by się miało dziać? 

– Za­czą­łeś coś krzy­czeć przez sen. Wy­stra­szy­łam się. – Marta ziew­nę­ła i po­ło­ży­ła głowę na po­dusz­ce. – Zresz­tą nie­waż­ne. To tylko sen, praw­da? 

– Praw­da – po­wie­dział To­masz. Cho­ciaż nie był pe­wien, czy mówi praw­dę, czy kła­mie.

 

***

 

 To­masz po­ło­żył się do łóżka, jed­nak nie mógł za­snąć. Leżał, opie­ra­jąc głowę o nie­zbyt wy­god­ną, wy­peł­nio­ną słomą po­dusz­kę, wsłu­chu­jąc się w ciszę. Przy­krył się koł­drą. Było mu nie­spo­dzie­wa­nie zimno. 

 Za­sta­na­wiał się nad sło­wa­mi wy­po­wie­dzia­ny­mi przez ko­bie­tę. Ana­li­zo­wa­nie snu wy­da­wa­ło mu się skraj­nie idio­tycz­ne, ale jed­no­cze­śnie to, co po­wie­dzia­ła ko­bie­ta tak do­brze wpa­so­wy­wa­ło się w ostat­nie wy­da­rze­nia, że nie wie­rzył, iż sen był tylko dzie­łem przy­pad­ku.

 Bo nie był – prze­szło mu przez myśl – to tylko pro­jek­cja mo­je­go umy­słu pró­bu­ją­ce­go ogar­nąć wszyst­ko, co się ostat­nio dzie­je. 

 A nie dzia­ło się do­brze. 

 Naj­pierw ten stary dziad w ła­zien­ce, potem bo­żąt­ko, które co praw­da mogło być wy­two­rem wy­obraź­ni Oli­wii, ale wy­da­wa­ło się rów­nie nie­po­ko­ją­ce. No i był jesz­cze stu­kacz, który nie dawał spać. A przy­naj­mniej karcz­marz zwa­lił winę za hałas na rze­ko­me stwo­rze­nie o wła­śnie ta­kiej na­zwie.

 I coś jesz­cze na­pa­dło Martę, cho­ciaż nie wie­dział co.

 To­masz po­my­ślał, że rano powie karcz­ma­rzo­wi pro­sto w twarz, o tym, co się dzie­je. Bę­dzie ob­ser­wo­wał jego re­ak­cję, uno­szą­ce się do góry brwi i lekki uśmiech na twa­rzy, które po­wie­dzą “tak, wy­my­śli­łem wam ta­kie­go psi­ku­sa”. Cho­ciaż wąt­pił, że spra­wy po­to­czą się w ten spo­sób. 

 Męż­czy­zna po­my­ślał rów­nież o tym, co robią w tej chwi­li jego i jego żony zna­jo­mi oraz ro­dzi­na. Był pewny, że są za­nie­po­ko­je­ni, ale jak bar­dzo? Za­nie­po­ko­je­nie mogło przy­bie­rać różne formy – ner­wo­we cze­ka­nie z ob­gry­za­niem pa­znok­ci i wy­glą­da­niem przez okno, ciche pła­ka­nie i po­ję­ki­wa­nie w po­dusz­kę albo czyn­ne po­szu­ki­wa­nia czy nawet zgło­sze­nie spra­wy na po­li­cję. O tak, To­masz był cie­ka­wy czy ktoś zgło­sił jego za­gi­nię­cie na po­li­cję. I czy była to ro­dzi­na, czy może urząd skar­bo­wy za­nie­po­ko­jo­ny bra­kiem płat­no­ści. 

 Męż­czy­zna usły­szał śmie­chy i jakby… krzy­ki? Nie wie­dział co to było, ale brzmia­ło jak wy­ję­te z ja­kie­goś hor­ro­ru. 

 Nie brzmia­ło to na ro­bo­tę tego stu­ka­cza i chyba do­bie­ga­ło z ze­wnątrz. Gdyby wszyst­ko było nor­mal­nie To­masz po­my­ślał­by, że to są­sie­dzi bawią się na za­kra­pia­nej al­ko­ho­lem im­pre­zie, ale nic nie było nor­mal­ne.

Wyj­rzał przez okno, jed­nak było zbyt ciem­no, aby coś za­uwa­żyć. Aż po ho­ry­zont roz­cią­ga­ła się czerń. Nie pa­mię­tał kiedy ostat­nio prze­by­wał w ta­kich ciem­no­ściach. 

 Wró­cił do łóżka, ale prze­ra­ża­ją­ce krzy­ki i ko­bie­ce śpie­wy nie da­wa­ły mu spać. Wręcz, nie­po­ko­iły go. 

 Nie po­wi­nien sły­szeć cze­goś ta­kie­go w głu­szy, w któ­rej ni­ko­go nie ma. Nie po­wi­nien w ogóle zna­leźć w Pol­sce miej­sca, w któ­rym ni­ko­go nie ma. Ale zna­lazł i po serii in­nych dziw­nych wy­da­rzeń, nie zdzi­wi­ło­by go, gdyby spo­tkał ko­lej­nych lo­ka­to­rów nie­wiel­kie­go przy­byt­ku na­le­żą­ce­go do osoby, która pro­si­ła, aby zwra­cać się do niej imie­niem “karcz­marz”. 

 Znowu roz­legł się śpiew ko­bie­ty, tym razem prze­cią­gły i wy­so­ki. Ko­bie­ta za­wy­ła, ni­czym w ope­rze, pięk­nie i rów­nie nie­po­ko­ją­co. 

 To­masz ze­rwał się na równe nogi. 

 Założył bluzę, za­ło­żył buty i za­pa­lił za­pal­nicz­ką, którą za­wsze prze­zor­nie przy sobie trzy­mał (choć nie palił) ka­ga­nek. Wy­szedł z po­ko­ju i po chwi­li zna­lazł się w ogro­dzie na ty­łach za­jaz­du.

 Ka­ga­nek nie­zbyt po­ma­gał dając świa­tło, które wy­star­cza­ło, aby nie po­tknąć się na pro­stej dro­dze. Na wy­bo­istej dro­dze tak nie­wiel­kie oświe­tle­nie z pew­no­ścią by nie wy­star­czy­ło. 

 Śpie­wy się na­si­la­ły. Dało się usły­szeć coraz wyż­sze tony. To­masz po­now­nie się zdzi­wił – mimo, że śpiew ten na­pa­wał go nie­po­ko­jem, było w nim coś ko­ją­ce­go, przy­jem­ne­go i pod­nie­ca­ją­ce­go. 

 Męż­czy­zna sta­wiał ko­lej­ne kroki, które wy­da­wał się coraz gło­śniej­sze. Bał się tego, co wy­wo­łu­je ten śpiew i krzyk, więc nie chciał zwra­cać na sie­bie uwagi. Cho­ciaż – trzy­ma­jąc w ręku roz­świe­tla­ją­cy noc ka­ga­nek – praw­do­po­dob­nie zwra­cał na sie­bie uwagę. 

 Do­szedł do je­zio­ra. Po­czuł to, gdy zmo­czył swoje buty w wo­dzie. Nie wi­dział, co znaj­do­wa­ło się przed nim, za je­zio­rem i w środ­ku niego, jed­nak usły­szał, że ko­bie­ty prze­sta­ły wy­da­wać od­gło­sy, ale tylko na krót­ką chwi­lę. Ciszę prze­rwał szept. Lekki, ale wy­czu­wal­ny. Jed­no­cze­śnie bli­ski, ale od­le­gły na tyle, że go nie ro­zu­miał. 

 Potem usły­szał, jak ktoś wbie­ga w krza­ki, a inna osoba pły­nie przez je­zio­ro. Sły­szał to do­kład­nie – świst ciała prze­dzie­ra­ją­ce­go się przez bujną ro­ślin­ność i chlu­pot kogoś pły­ną­ce­go wodą. Prze­ra­żo­ny rzu­cił ka­ga­nek w wodę, aby znik­nąć okry­ty ciem­no­ścią, po czym za­czął biec na oślep. 

 Jego wzrok nie zdą­żył przy­zwy­cza­ić się do ciem­no­ści, więc kiedy biegł, czuł się tak, jakby nie miał oczu.

 Po­czuł, jak jego ręce do­ty­ka­ją krza­ków, jak długa ło­dy­ga za­wa­dza o nogę, po któ­rej po chwi­li spły­nę­ła struż­ka krwi. Czuł, jak swę­dzi go skóra, być może ugry­zio­na przez ja­kie­goś owada, któ­re­go prze­pę­dziłby w dzień nie taki jak ten. 

 W nor­mal­ny dzień. 

 Biegł tak szyb­ko, jak umiał, tak długo, na ile wy­star­czy­ło mu siły. Nie ćwi­czył re­gu­lar­nie od do­brych kilku lat, więc siły nie wy­star­cza­ło mu na długo, ale ad­re­na­li­na zro­bi­ła swoje po­wstrzy­mu­jąc ból i zmę­cze­nie, spra­wia­jąc, że struż­ka krwi spa­da­ją­ca ze ska­le­czo­ne­go ko­la­na wy­da­wa­ła się struż­ką potu. 

 Wresz­cie To­masz po­tknął się o ko­rzeń i upadł, bru­dząc zie­mią całą twarz, ko­szul­kę i ręce, przy oka­zji roz­bi­ja­jąc łuk brwio­wy, z któ­re­go ob­fi­ciej niż z ko­la­na za­czę­ła pły­nąć krew. To­masz obej­rzał ko­la­no, na któ­rym znaj­do­wa­ła się nie­wiel­ka rana, którą dziec­ko na­zwa­ło­by „kuku”. 

 Męż­czy­zna czuł pa­lą­ce go oko­li­ce łuku skro­nio­we­go, wie­dział, że jest tam rana, ale nie do­tknął jej w oba­wie przed wda­niem się za­ka­ża­nia.

A tutaj nie ma le­ka­rza – po­my­ślał. 

 W ota­cza­ją­cej go ro­ślin­no­ści roz­legł się dźwięk, na co To­masz upadł na zie­mię i scho­wał się. Serce wa­li­ło mu w klat­ce pier­sio­wej, ni­czym młot pneu­ma­tycz­ny, mimo tego sta­rał się kon­tro­lo­wać od­dech. 

 Zro­bi­ło mu się słabo, ale wie­rzył, że nie ze­mdle­je. Po­mo­dlił się do Boga. Gdy w my­ślach wy­ma­wiał słowa mo­dli­twy wci­snął się do nie­wiel­kiej nory, któ­rej wcze­śniej nie za­uwa­żył. 

 Ledwo mie­ścił się w środ­ku, wła­ści­wie utknął w po­ło­wie, a wcho­dził od tyłu, więc jego głowa wy­sta­wa­ła na ze­wnątrz. Czyli aku­rat tyle, aby hi­po­te­tycz­ny po­twór mu ją uciął. 

 Przed jego ocza­mi po­ja­wi­ła się naga ko­bie­ta. Była od­wró­co­na do niego tyłem, jed­nak To­masz nie miał wąt­pli­wo­ści, że była pięk­na – przez swoją bladą skórę, utrzy­ma­ne w do­sko­na­ło­ści, zdro­we ciało i opa­da­ją­ce aż na ło­pat­ki, blon­d­wło­sy, nie za­plą­ta­ne w war­kocz, a roz­pusz­czo­ne, nie­prze­tłusz­czo­ne, a czy­ste i schlud­ne. 

 To­masz nie na­pa­trzył się na ko­bie­tę długo, bo gdy ni­cze­go nie zna­la­zła za­wró­ci­ła się i po­bie­gła z po­wro­tem. 

 Męż­czy­zna wy­czoł­gał się z nory, po­now­nie po­czuł ból, tym razem nosa, który coraz rza­dziej, ale wciąż przy­po­mi­nał o sobie. 

 Wstał, ale szyb­ko tego po­ża­ło­wał. Za­le­d­wie kilka kro­ków od niego znaj­do­wał się ko­lej­ny po­twór – męż­czy­zna przy­po­mi­na­ją­cy rybę. Miał rybie oczy, nogi za­koń­czo­ne płe­twa­mi i czuć było od niego, że miesz­ka w je­zio­rze.

 Pa­trzył się chwi­lę na To­ma­sza, po czym za­ata­ko­wał, szpo­ny, któ­ry­mi koń­czy­ły się jego ręce za­bły­sły.

 Czło­wiek-ry­ba po­ru­szał się nie­zręcz­nie, przy­naj­mniej na lą­dzie, jed­nak szyb­ko skró­cił dy­stans i ude­rzył ostry­mi szpo­na­mi w brzuch. Ko­szul­ka za­czer­wie­ni­ła się i To­masz z tru­dem za­czął ucie­kać, po czym po­now­nie upadł, a ko­szul­ka ro­ze­rwa­ła się na pół uka­zu­jąc okrop­ną ranę. Gdy tylko na nią spoj­rzał, był prze­ko­na­ny, że wy­krwa­wie­nie to nie kwe­stia go­dzin, a minut.

 Głę­bo­kie wcię­cie na brzu­chu, ni­czym po ope­ra­cji, wy­glą­da­ło pa­skud­nie, a krew le­cia­ła z niego ob­fi­cie. To­masz za­czął się czuć coraz go­rzej, ból wy­da­wał się mu coraz bar­dziej nie do wy­trzy­ma­nia.

 Osu­nął się na zie­mię, my­śląc, że mdle­je, jed­nak coś ta­kie­go się nie stało. Cały czas żył, a było okrop­ne uczu­cie.

 Mo­dlił się do Boga, aby go nie opu­ścił w chwi­li ta­kiej, jak ta. Pro­sił go naj­ład­niej­szy­mi sło­wa­mi, ja­ki­mi po­tra­fił.

 I wy­pro­sił go.

 

***

 

 Rana za­czę­ła maleć, jakby kur­czyć się, a To­masz sły­szał w gło­wie dziw­ny głos, który sły­szał już po­przed­nie­go dnia. Nie był jed­nak pe­wien, czy nie są to po pro­stu ha­lu­cy­na­cje.

 Udało mu się wstać, nie bez pro­ble­mów, ale jed­nak się udało. Po­wol­nym kro­kiem po­włó­czył się do drogi, a na­stęp­nie szedł w kie­run­ku, w któ­rym, jak mu się wy­da­wa­ło, trafi do za­jaz­du.

 Zresz­tą to nie ma zna­cze­nia – po­my­ślał – droga i tak się za­pę­tla.

 Czuł się dziw­nie i nie­swo­jo. Nie do­wie­rzał w sy­tu­ację z nocy, jed­nak miał na brzu­chu dowód tego wy­da­rze­nia w po­sta­ci rany. Dużo mniej­szej niż na po­cząt­ku (a może ta­kiej samej, tylko o pro­stu wy­da­wa­ła się mniej­sza), ale jed­nak ona wciąż tam była. I będę mu­siał wy­tłu­ma­czyć ją Mar­cie – prze­szło mu przez myśl.

 

***

 

 To­masz wszedł do czę­ści ja­dal­nia­nej za­jaz­du, w któ­rej cze­ka­ła na niego Marta.

– Mia­łeś mnie nie zo­sta­wiać – po­wie­dzia­ła z wy­rzu­tem.

– Prze­pra­szam… – po­wie­dział, cho­ciaż nie po­wi­nien prze­pra­szać za to, że pra­wie umarł. – Pra­wie umar­łem – po­wie­dział, bo uznał, że za­brzmi to prze­ry­so­wa­nie i Marta nie bę­dzie się tak mar­twi­ła.

– Co się stało? – spy­ta­ła, na co To­masz od­su­nął ko­szul­kę.

– To­masz… Mia­łeś wcze­śniej taką bli­znę?

– Nie mia­łem, a dla­cze­go py­tasz?

– Spójrz.

 To­masz spoj­rzał, a przez jego tułów prze­cho­dzi­ła ogrom­na bli­zna, jakby dzie­sięć lat temu, ktoś roz­ciął mu brzuch, aby zaj­rzeć do żo­łąd­ka.

– Na pewno nie mia­łem.

– Więc skąd się to wzię­ło? – za­py­ta­ła Marta, a jej mina wy­ra­ża­ła rów­no­cze­śnie zdzi­wie­nie i smu­tek.

– Nie wiem. Ale… czuję się le­piej. Nie wiem, kto mnie ura­to­wał. To mu­siał być sam Bóg. – To­masz za­śmiał się ma­nia­kal­nie. – Je­steś świad­kiem cudu!

 Oli­wia ze­szła ze scho­dów.

– Co się dzie­je?

– Nic ta­kie­go có­recz­ko – po­wie­dzia­ła Marta. – Idź jesz­cze po­spać.

 Dziew­czyn­ka wró­ci­ła na górę.

– Co się stało? Opo­wiedz mi o tym.

– Ktoś mnie za­ata­ko­wał. Jakiś czło­wiek – po­wie­dział To­masz, ale nie był pe­wien, czy to fak­tycz­nie był czło­wiek. – Wy­szedł z je­zio­ra.

– Nie chcę o tym my­śleć – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta. – To mnie prze­ra­sta. Mam dosyć.

– Do­brze. Wróć na górę i spró­buj jesz­cze za­snąć. Za chwi­lę do cie­bie przyj­dę, wy­ja­śnię tylko coś z karcz­ma­rzem.

 Marta po­ki­wa­ła głową i we­szła na górę. Męż­czy­zna pod­szedł do szynk­wa­su, przy któ­rym stał karcz­marz.

 Co in­ne­go mo­głem jej po­wie­dzieć? – po­my­ślał. Atak czło­wie­ka-ry­by wy­da­wał się dla niego tak od­re­al­nio­ny, aż wie­rzył, że coś ta­kie­go nie mogło stać się na­praw­dę.

– Tutaj dzie­je się coś dziw­ne­go. I ty o tym wiesz – za­czął To­masz.

– Prze­pra­szam, ale skąd te oskar­że­nia? – za­py­tał karcz­marz. – Ja daję tobie i two­jej ro­dzi­nie dach nad głową, bo macie pewne pro­ble­my, do tego nie ża­łu­ję wam je­dze­nia, a ty wy­ska­ku­jesz mi z czymś takim. 

 To­masz zdzi­wił się, jak traf­na była od­po­wiedź karcz­ma­rza. Rze­czy­wi­ście – karcz­marz nie ża­ło­wał im ni­cze­go, a cho­ciaż wa­run­ki miał przed­po­to­po­we, nie można mu było od­mó­wić, że sta­rał się, jak tylko mógł. Męż­czy­zna uznał, że jed­nak dalej zgry­wać bę­dzie twar­dzie­la. Chciał wy­ja­śnić parę spraw. 

– Sta­ruch w łaźni… 

- Ban­nik – po­pra­wił go karcz­marz. 

– …bo­żąt­ko i stu­kacz – wy­mie­niał dalej To­masz. – Dzi­siaj w nocy za­ata­ko­wa­ła mnie pewna ko­bie­ta, a ranił mnie czło­wiek-ry­ba, który wy­szedł z je­zio­ra.

– Zna­czy się ru­sał­ka i uto­piec.

– Na­zy­waj to jak chcesz. Nie wiem skąd ty po­cho­dzisz, ale tam, gdzie to żyje, gdy­bym za­czął mówić lu­dziom o tym, czego tutaj do­świad­czy­łem, uzna­li­by mnie za wa­ria­ta. Poza tym… pra­wie zgi­ną­łem! Nie żar­to­wa­łem z tym! Ten twój uto­piec roz­ciął mi brzuch!

– I bar­dzo do­brze! Nie na­le­ży za­pusz­czać się nad je­zio­ro w nocy! 

– To­masz! – roz­legł się głos Marty. – Ko­cha­nie, bo­żąt­ko ist­nie­je na­praw­dę. 

 Męż­czy­zna ob­ró­cił głowę w lewo spo­glą­da­jąc na scho­dy. Po stro­mych scho­dach nie­bez­piecz­nie ska­ka­ła blada dziew­czyn­ka, niska i dziew­czę­ca na twa­rzy, ale z wło­sa­mi wy­glą­da­ją­cy­mi na tak stare, że nie by­ły­by ni­czym dziw­nym na gło­wie babci Oli­wii. 

– No jasne, że ist­nie­je! – wy­krzyk­nął karcz­marz. – A dzię­ki mnie mo­że­cie je obej­rzeć z bli­ska! Uwierz­cie w sło­wiań­skie de­mo­ny! 

 To­masz za­chwiał się na stoł­ku, o mało z niego nie spa­da­jąc.

 Marta wy­glą­da­ła na twa­rzy nie­mniej blado, niż bo­żąt­ko. Po­bla­dła jesz­cze bar­dziej chwi­lę póź­niej, gdy nad głową To­ma­sza po­ja­wił się wi­sie­lec. Czło­wiek wi­siał na linie okrę­co­nej wokół pali drew­na, po­ru­szał no­ga­mi i rę­ko­ma jakby chciał wy­ko­nać swój ostat­ni ta­niec. 

– Uwierz­cie! – wy­krzyk­nął karcz­marz.

 Po­wró­ci­ły ope­ro­we śpie­wy. 

– To ru­sał­ki! – wy­krzyk­nął karcz­marz. 

 Tak, to ru­sał­ki – po­my­ślał To­masz, jed­nak nie wie­dział, co z tym zro­bić. Był bez­rad­ny wobec nad­przy­ro­dzo­nych mocy i po­two­rów. 

– Teraz wie­rzy­cie?! 

– Nie! Mo­żesz w końcu prze­stać?! 

– Nie mogę, do­pó­ki nie uwie­rzy­cie! 

 To­masz za­ci­snął pię­ści i po­pa­trzył się na Martę i Oli­wię, a na­stęp­nie po­wie­dział: 

– Ucie­ka­my. 

 Pod­biegł do wyj­ścia i otwo­rzył drzwi na oścież. Oli­wia zna­la­zła się tam, gdzie jej tata, ale Marta nie ru­sza­ła się. 

– Marta, chodź! 

– Nie… nie damy rady stąd uciec… 

– Stąd nie ma wyj­ścia! – wy­darł się karcz­marz. 

- Nie praw­da! Za­wsze jest wyj­ście! Ta jezd­nia skądś po­cho­dzi i do­kądś zmie­rza! 

– Je­steś pe­wien, że to jezd­nia? 

– Tak… – po­wie­dział To­masz, ale dla pew­no­ści ob­ró­cił się. 

 Przed za­jaz­dem nie było wy­la­nej as­fal­tem drogi, a zwy­kła zie­mi­sta dróż­ka, znaj­du­ją­ca się po środ­ku mia­sta. To­masz cof­nął się ze zdzi­wie­nia, za­sta­no­wił się czy to może nie ko­lej­ny sen, a może… to miej­sce za­wsze tak wy­glą­da­ło. 

 Do­oko­ła za­jaz­du roz­cią­ga­ły się dłu­gie, drew­nia­ne bu­dyn­ki ze sło­mia­ny­mi da­cha­mi. Z lewej stro­ny widać było wzno­szą­cy się na kilka me­trów mur z gó­ru­ją­cy­mi nad resz­tą za­bu­do­wa­nia basz­ta­mi. Z bu­dyn­ku przed nim wy­szła ko­bie­ta, jed­nak nie zwró­ci­ła na niego szcze­gól­nej uwagi. To­masz przyj­rzał się i za­uwa­żył, że poza ko­bie­tą w mie­ście jest wiele in­nych ludzi – dzie­ci ba­wią­cych się przy murze, grup­ki męż­czyzn gło­śno roz­ma­wia­ją­cych przy jed­nym z dłu­gich domów po prawo czy wo­jow­ni­ków odzia­nych w grube ka­fta­ny na­bi­ja­ne ćwie­ka­mi.

– To­masz! – za­wo­ła­ła Marta. Cały czas była we­wnątrz za­jaz­du. 

 Męż­czy­zna wró­cił do bu­dyn­ku, który był wy­peł­nio­ny po brze­gi ludź­mi. Bro­da­ci męż­czyź­ni z dłu­gi­mi, skoł­tu­nia­ny­mi wło­sa­mi sie­dzie­li przy szynk­wa­sie pijąc piwo i żywo dys­ku­tu­jąc, uśmiech­nię­te ko­bie­ty z za­ple­cio­ny­mi w war­ko­cze wło­sa­mi tań­czy­ły na par­kie­cie.

– Co tu się dzie­je? – po­wie­dział To­masz sam do sie­bie i pod­szedł do szynk­wa­su. 

 Nikt nie zwra­cał na niego uwagi. 

– Po­wiedz mi, co tu się dzie­je? – za­py­tał karcz­ma­rza. 

– Nic. Nor­mal­ny dzień. Mam dużo klien­tów do ob­słu­że­nia, więc mógł­byś mi pro­szę w tej chwi­li nie prze­szka­dzać? 

 To­masz ude­rzył pię­ścią w stół. 

– Nie, nie będę cze­kać! Mów w tej chwi­li, co tu się dzie­je! 

– Jak już mó­wi­łem, nic się nie dzie… 

 Męż­czy­zna nie dał do­koń­czyć zda­nia karcz­ma­rzo­wi i wpadł na niego przy­ci­ska­jąc go do ścia­ny. 

– Mów co się dzie­je! 

– Nie wiem… 

 To­masz ude­rzył karcz­ma­rza w twarz. Męż­czy­zna upu­ścił piwa, ale utrzy­mał się na no­gach, po czym wyjął z pa­zu­chy nóż i przy­ci­snął To­ma­sza do ścia­ny, a nóż do gar­dła.

– Jesz­cze raz za­kłó­cisz moją pracę – wy­ce­dził. – A po­de­rżnę ci te gar­dło, ro­zu­miesz? 

 Za­sko­czo­ny męż­czy­zna po­ki­wał głową, jed­nak nie od­wa­żył się ru­szyć. Karcz­marz rzu­cił nożem, który wbił się w ścia­nę obok To­ma­sza.

– Zjeż­dżaj stąd! 

 Męż­czy­zna od­szedł zza szynk­wa­su i pod­szedł do Marty i Oli­wii. Mil­czał, bo nie wie­dział, co po­wie­dzieć. 

 

***

 

 To­masz po­sta­no­wił ro­zej­rzeć się w oko­li­cy. Bał się, że spo­tka ko­lej­ne­go po­two­ra, ale wy­szedł, aby zna­leźć roz­wią­za­nie sy­tu­acji. Udał się na prawo, mijał ko­lej­ne iden­tycz­ne domy zbu­do­wa­ne z pali drew­na, z któ­rych co chwi­lę wy­cho­dzi­li jacyś lu­dzie, co wska­zy­wa­ło, że każdy taki bu­dy­nek mu­siał mieć masę miesz­kań­ców. 

 Wszyst­ko to wy­glą­da­ło jed­no­cze­śnie tak zna­jo­mo i obco. Coś mu przy­po­mi­na­ło, ale nie wie­dział co i był pe­wien, że nie była to zwy­czaj­na śre­dnio­wiecz­na osada. 

 Po kilku mi­nu­tach chodu To­masz do­szedł do końca osady za­koń­czo­nej drew­nia­nym murem, po któ­rym po­ru­sza­li się lekko odzia­ni wo­jow­ni­cy, dzier­żą­cy mie­cze i to­po­ry. 

 Męż­czy­zna prze­szedł przez most wzno­szą­cy się nad fosą i szedł dalej, mi­ja­jąc nie­licz­ne osoby ujeż­dża­ją­ce konie. 

 Co dziw­ne, nikt nie pra­co­wał w polu, cho­ciaż sto­pień wy­ro­śnię­cia zbóż wska­zy­wał na ob­fi­te zbio­ry. 

 To­masz szyb­ko zdał sobie spra­wę, dla­cze­go tak jest. Za­uwa­żył po­ru­sza­ją­ce się kłosy i ło­dy­gi, ugi­na­ją­ce się pod czy­imś cię­ża­rem. Czyim? Wilka? To by­ło­by dziw­ne, jakby wilk pod­cho­dził tak bli­sko ludzi – po­my­ślał. 

 Jed­nak nie był to wilk, ani żadne inne zwie­rzę. To była ko­bie­ta. 

 Niska, chuda, ni­czym trup z dłu­gi­mi i z pew­no­ścią ostry­mi pa­zu­ra­mi u rąk. Przede wszyst­kim była ludz­ka – po­mi­mo prze­ra­ża­ją­ce­go wy­glą­du, bla­dej cery i tru­piej twa­rzy, wy­glą­da­ła jak czło­wiek. 

 Mi­ja­ny przez To­ma­sza męż­czy­zna spoj­rzał w pole, po czym po­pro­wa­dził konia cwa­łem, z pew­no­ścią chciał uciec jak naj­szyb­ciej od masz­ka­ry, która wy­nu­rzy­ła się ze zboża. 

 To­masz nie od­pu­ścił spa­ce­ru, jed­nak prze­zor­nie minął ko­bie­tę w polu. Miał wąt­pli­wo­ści czy to, co widzi dzie­je się na­praw­dę, jed­nak nie chciał po­wie­rzać swo­je­go życia szczę­ściu.

 Wy­da­wa­ło mu się, że sły­szy głos. Cięż­ki, męski głos.

 Spal to miej­sce – usły­szał jakby w swo­jej gło­wie, jed­nak nie była to jego myśl. Potem głos ucichł i nie po­ja­wił się po­now­nie.

Przy­po­mniał sobie o śnie z nocy. Czy osada, o któ­rej mó­wi­ła ko­bie­ta ubra­na w opoń­czę, to wła­śnie to miej­sce? To­masz nie mógł tego po­twier­dzić, jed­nak nie mógł rów­nież za­prze­czyć.

 Wró­cił do osady i spa­ce­ro­wał przez jesz­cze jakiś czas, któ­re­go ilo­ści nie po­tra­fił okre­ślić. Pod­czas spa­ce­ru my­ślał, co może zro­bić. Coraz bar­dziej bał się za­jaz­du, więc wpadł na po­mysł prze­no­co­wa­nia w czy­imś domu, tym bar­dziej że miej­sco­wi zda­wa­li się nie zwra­cać na niego uwagi.

 Za­do­wo­lo­ny z tego, co wy­my­ślił wró­cił do za­jaz­du, gdy jesz­cze świe­ci­ło słoń­ce, a niebo nie okry­ło się czer­nią. Po­wie­dział Mar­cie o tym, co wy­my­ślił, na co za­re­ago­wa­ła po­zy­tyw­nie, nawet lekko się uśmiech­nę­ła, a był to widok, który rzad­ko go­ścił na jej twa­rzy w ostat­nich dniach. Było źle, ale To­masz w tam­tej chwi­li od­zy­skał na­dzie­ję, że bę­dzie le­piej. 

 Dał Mar­cie od­po­cząć i spa­ko­wał naj­waż­niej­sze rze­czy, prze­czy­ścił też ranę, o któ­rej prze­czysz­cze­niu za­po­mniał. I gdy miał już wyjść zdał sobie spra­wę, że za­jazd nie ma drzwi. 

 W miej­scu, przez które przed chwi­lą wró­cił do żony i córki nie było drzwi. Za­py­tał się Marty czy ona rów­nież nie widzi wyj­ścia i od­po­wie­dzia­ła, że nie, nie widzi.

 To­masz zdzi­wił się i ob­szedł do­oko­ła za­jazd z nie­mniej­szym zdzi­wie­niem, że fak­tycz­nie, nie ma żad­ne­go wyj­ścia. Nawet przez okna, które po pro­stu znik­nę­ły. Pró­bo­wał być od­waż­ny, ale za­pła­kał z bez­sil­no­ści i nie­wie­dzy, co ma dalej zro­bić. Przez cały ten czas nie uro­nił ani jed­nej łzy, ale wresz­cie nie wy­trzy­mał. Łzy spły­nę­ły z jego oczu ciur­kiem. 

 Po­ło­żył się na łóżku, na któ­rym, poza nim, było jesz­cze kilka in­nych osób wy­da­ją­cych się być nie­re­al­ne. Wszyst­ko wy­da­wa­ło się w tej chwi­li nie­re­al­ne, ale nie w ten prze­pięk­ny, oni­rycz­ny spo­sób, a w prze­ra­ża­ją­cy, po­zba­wio­ny na­dziei, który wska­zy­wał, że nic do­bre­go go już nie spo­tka.

 Udało mu się za­snąć na za­le­d­wie go­dzi­nę, po któ­rej wstał i cho­dził po za­jeź­dzie. Przy­po­mniał sobie o pod­pa­le­niu za­jaz­du, jed­nak był zbyt nie­zde­cy­do­wa­ny, aby to zro­bić – po­świę­cić nie tylko sie­bie, ale rów­nież bli­skich, aby po­ko­nać to miej­sce. Za­miast tego, wolał wal­czyć do końca.

Tylko czy tak walka miała ja­ki­kol­wiek sens?

 

Dzień 5

 

 To­ma­sza zbu­dzi­ły dźwię­ki do­cho­dzą­ce z ko­ry­ta­rza. Naj­pierw chciał je olać, bio­rąc je za burdy wy­czy­nia­ne przez pi­ja­nych klien­tów Sło­wiań­skie­go Za­jaz­du, jed­nak dźwięk do­bie­ga­ją­cy z ko­ry­ta­rza nie brzmiał jak bójka czy kłót­nia. 

 Oczy To­ma­sza po pew­nym cza­sie przy­zwy­cza­iły się do ciem­no­ści i za­uwa­żył, że jego żona stoi przy drzwiach i wy­glą­da przez dziur­kę od klu­cza. 

– Marta, co się… 

– Cicho – wy­szep­ta­ła roz­ka­zu­ją­cym tonem. 

 Męż­czy­zna za­milkł i po­wol­nym kro­kiem ru­szył w stro­nę drzwi. Naj­pierw wy­szedł z łóżka i po­sta­wił jedną nogę, spróch­nia­łe deski za­skrzy­pia­ły, jed­nak To­masz szedł dalej. Do­szedł do Marty i wyj­rzał przez dziur­kę od klu­cza. Po­ru­szał się de­li­kat­nie, tak, aby nie spro­wo­ko­wać tego, co kryje się za drzwia­mi. 

 Po­mi­mo, że wzrok przy­zwy­cza­ił się już do ciem­no­ści, nie wi­dział żad­ne­go stwo­rze­nia na ko­ry­ta­rzu. Żad­nych ob­łych kształ­tów ani oczu.

– Tam ni­cze­go nie ma – po­wie­dział. 

 Marta zaj­rza­ła przez dziur­kę, a drzwi otwo­rzy­ły się na oścież. Człe­ko­kształt­ne ciało, roz­mia­ra­mi nie róż­nią­ce się od ciała czło­wie­ka, z twa­rzą po­zba­wio­ną nosa i ostry­mi zę­ba­mi wy­sta­ją­cy­mi z jamy wy­chy­li­ło się zza fu­try­ny i rzu­ci­ło na To­ma­sza, obej­mu­jąc rę­ko­ma tułów męż­czy­zny. Po­twór ści­skał To­ma­sza, jakby chciał, aby ten wy­buchł. Męż­czy­zna krzy­czał.

 Duże pa­zu­ry chwy­ci­ły męż­czy­znę za gar­dło, a zęby po­żar­ły głowę. Marta stała wpa­trzo­na na po­zba­wio­ne głowy ciało męża i na ob­li­zu­ją­ce­go się ze sma­kiem po­two­ra. Wie­dzia­ła, że musi obu­dzić Oli­wię i ucie­kać, ale po pro­stu nie po­tra­fi­ła. Stała wmu­ro­wa­na w zie­mię, a ręce jej się trzę­sły. 

 Gdyby potem ktoś ją za­py­tał, jak za­pa­mię­ta­ła po­two­ra, po­wie­dzia­ła­by, że miał czer­wo­ne oczy. Błysz­czą­ce, czer­wo­ne oczy.

 Gdy zro­zu­mia­ła, że po­twór nie naje się jedną ofia­rą, chwy­ci­ła na ręce Oli­wię i wy­bie­gła z po­ko­ju, ledwo omi­ja­jąc po­two­ra spi­ja­ją­ce­go krew z szyi, na któ­rej kie­dyś znaj­do­wa­ła się głowa To­ma­sza.

 Nie oglą­da­ła się za sie­bie, po pro­stu zbie­gła po scho­dach i za­czę­ła szu­kać wyj­ścia z za­jaz­du. Marta po­sta­wi­ła na zie­mię Oli­wię, gdy za­czy­na­ła się bu­dzić i ro­zu­mieć, o co cho­dzi. 

– Mamo, jest wyj­ście w kuch­ni. Tam gdzie byłam z bo­żąt­kiem – po­wie­dzia­ła.

 Nie­wie­le my­śląc, ko­bie­ta po­bie­gła naj­szyb­ciej, jak umia­ła do kuch­ni. Sły­sza­ła gło­śne stą­pa­nie za sobą, stą­pa­nie po­two­ra, który po­zba­wił głowy i życia jej męża. Za­uwa­ży­ła, że w jed­nej ze ścian znaj­du­je się nie­wiel­ka dziu­ra – z pew­no­ścią wy­star­cza­ją­ca, aby prze­ci­snę­ła się przez nią Oli­wia. Ale czy ja dam radę? – po­my­ślał, gdy córka prze­czoł­gi­wa­ła się pod przej­ściem. 

 Przez drzwi kuch­ni wyj­rza­ła po­zba­wio­na nosa twarz. Do­pie­ro teraz Marta zdała sobie spra­wę, że po­twór nie­zwy­kle cuch­nie za­pa­chem roz­kła­da­ją­ce­go się ciała. 

 Ko­bie­ta spoj­rza­ła na dziu­rę w ścia­nie i za­uwa­ży­ła, że jej córka już prze­szła na drugą stro­nę, w któ­rej może kryć się co­kol­wiek. Rzu­ci­ła się tam i za­czę­ła czoł­gać pod przej­ściem naj­szyb­ciej, jak umia­ła. Po­twór spró­bo­wał ją chwy­cić, ale udało mu się je­dy­nie prze­je­chać pa­zu­ra­mi po ple­cach Marty roz­dzie­ra­jąc ko­szul­kę i głę­bo­ko ra­niąc plecy. Ko­bie­ta za­wy­ła z bólu.

 Udało jej się prze­czoł­gać i, ku swo­je­mu zdzi­wie­niu, zna­la­zła się w za­jeź­dzie. Dalej była noc i do­oko­ła niej pa­no­wa­ła nie­prze­nik­nio­na ciem­ność, lekko roz­świe­tlo­na przez roz­pa­lo­ne łu­czy­wa. 

 Oli­wia cze­ka­ła obok niej. 

– To drugi za­jazd! – po­wie­dzia­ła dziew­czyn­ka. – Gdy ba­wi­łam się z bo­żąt­kiem prze­no­si­li­śmy się do za­jaz­du, w któ­rym by­li­śmy przed chwi­lą. 

– Więc tutaj musi znaj­do­wać się za­jazd z wyj­ściem na ze­wnątrz. 

 Marta pod­bie­gła do głów­nych drzwi, po dro­dze wzię­ła łu­czy­wo. Zna­la­zła się na dwo­rze, do­oko­ła niej były pola i roz­le­głe łąki, teraz przy­kry­te przez ciem­ność, a pod sto­pa­mi czuła i wi­dzia­ła as­falt. 

– Je­steś spryt­na – po­wie­dzia­ła do Oli­wii ugi­na­jąc się z bólu, który czę­ścio­wo wy­pie­ra­ła ad­re­na­li­na. Nie­ste­ty, tylko czę­ścio­wo. 

– Je­stem bar­dzo ranna? – spy­ta­ła Marta. 

 Oli­wia spoj­rza­ła na jej plecy i nic nie po­wie­dzia­ła. 

– Chyba będę miała po tym bli­zny – po­wie­dzia­ła. – Jeśli się w ogóle wyjdę z tego cało. 

 W co wąt­pi­ła, ale nie po­wie­dzia­ła o tym córce. 

– Mamo? 

– Tak, ko­cha­nie? 

– Co się stało z tatą? 

– Tata… – W oczach Marty po­ja­wi­ły się łzy. – Tata nie żyje. 

 Ko­bie­ta nic nie usły­sza­ła, ale była pewna, że Oli­wia pła­cze, bar­dzo cicho, jakby nie chcia­ła ni­ko­go obu­dzić.

 Udały się w prawo, wzdłuż (całe szczę­ście) as­fal­to­wej drogi, mi­ja­jąc ko­lej­ne drze­wa i pola. Marta sta­ra­ła się utrzy­mać na no­gach, po­mi­mo znie­wa­la­ją­ce­go bólu i le­ją­cej się krwi.

 Szły bar­dzo długo, li­cząc, że tym razem za­jazd się nie za­pę­tli.

 

***

 

 To­masz wstał, czuł się nie­swo­jo, jakby znaj­do­wał się w innym ciele. Obej­rzał się, spraw­dza­jąc czy ucier­piał na ataku po­two­ra i zdał sobie spra­wę, że sam jest po­two­rem, który wcze­śniej go za­ata­ko­wał. Na usta ci­snę­ło mu się słowa „co tu się stało”, jed­nak nie mógł ich wy­po­wie­dzieć. 

 Przed chwi­lą czuł, jak umie­ra, jak nie­wy­obra­żal­ny ból, po­bu­dza jego neu­ro­ny, ale teraz to wszyst­ko znik­nę­ło. Teraz roz­pa­la­ło go je­dy­nie wy­ob­co­wa­nie i nie zro­zu­mie­nie wła­sne­go ciała. Nie czuł zmę­cze­nia, nie­wy­spa­nia i bólu.

 Jed­nak To­masz czuł jedną, bar­dzo ludz­ką emo­cję – tę­sk­no­tę. Tę­sk­no­tę za jego żoną i córką. Nie wie­dział czy prze­ży­li albo czy coś im się stało. Chciał ich je­dy­nie spo­tkać i przy­tu­lić. Albo po pro­stu zo­ba­czyć. 

 Wy­szedł na ko­ry­tarz, na któ­rym tłocz­no było od róż­no­ra­kich stwo­rzeń, któ­rych nigdy wcze­śniej nie wi­dział.

 Pod­szedł do niego męż­czy­zna, który po bliż­szym przyj­rze­niu oka­zał się karcz­ma­rzem, cho­ciaż za­miast ludz­kiej głowy miał byczą głowę. 

– Witaj w moim Sło­wiań­skim Za­jeź­dzie! Nie mo­głem się do­cze­kać, aż do­łą­czysz do sta­łych lo­ka­to­rów tego miej­sca! Na­zy­wam się Weles, a ty od teraz bę­dziesz mi słu­żył, jako wą­pierz. Roz­gość się, do­sta­łeś nie­zwy­kłą ofer­tę życia u boku sa­me­go Boga! Myślę, że wielu ludzi by ci po­zaz­dro­ści­ło. 

 Gdy Weles skoń­czył mówić, od­szedł zo­sta­wia­jąc To­ma­sza z masą pytań. Kim jest ten czło­wiek? Bo­giem? Jakim Bo­giem? To­masz wie­rzył tylko w jed­ne­go Boga, któ­re­go Bi­blia w żad­nym wy­pad­ku nie opi­sy­wa­ła jako czło­wie­ka z głową byka. Męż­czy­zna miał wra­że­nie, że znaj­du­je się w ja­kimś dziw­nym miej­scu po­mię­dzy świa­do­mo­ścią, a pod­świa­do­mo­ścią, gdzie znaj­du­ją się jego kosz­ma­ry i ma­rze­nia. Może teraz leżę tam z ode­rwa­ną głową i prze­ży­wam swoje ostat­nie chwi­le na tej ziemi, tuż przed śmier­cią, po któ­rej Bóg mnie osą­dzi, czy po­wi­nie­nem tra­fić do nieba, do pie­kła czy do czyść­ca. 

 To­masz włó­czył się po za­jeź­dzie i nie od­zy­wał się, bo nie mógł. Tę­sk­nił za Martą i Oli­wią, ale coraz bar­dziej go­dził się z tym, że już nigdy ich nie zo­ba­czy. 

 Nigdy. 

 

***

 

 Marta z Oli­wią ma­sze­ro­wa­ły środ­kiem jezd­ni, po któ­rej nikt nie je­chał. Szły długo, może bar­dzo długo, a może krót­ko. Same tego nie wie­dzia­ły, chcia­ły je­dy­nie do­stać się do bez­piecz­ne­go miej­sca, w któ­rym nie będą mu­sia­ły się już mar­twić się o swoje życie. Gdy szły, Marta czę­sto się roz­glą­da­ła, cza­sa­mi za­uwa­ża­jąc kon­tu­ry ciał, które z pew­no­ścią na­le­ża­ły do po­two­rów. Do­oko­ła za­jaz­du nie było ludzi. 

 Szły dalej i gdy droga wy­da­wa­ła się za­pę­tlać, cały czas szły nie tra­fia­jąc na Sło­wiań­ski Za­jazd, co Marta brała za dobry znak. Może wresz­cie wszyst­ko się usta­bi­li­zo­wa­ło – po­my­śla­ła. 

 Nagle Marta chwy­ci­ła się za głowę i za­czę­ła nią spa­zma­tycz­nie ru­szać, jakby chcia­ła z mózgu wy­rzu­cić ro­ba­ka. 

– Mamo co się dzie­je? 

 Ko­bie­ta upa­dła na zie­mię i po­wie­dzia­ła:

– Mu­si­my się tu za­trzy­mać. Tutaj bę­dzie bez­piecz­nie. 

 Wy­da­wa­ło się to nie mieć żad­ne­go sensu, ale Oli­wia usia­dła na as­fal­cie, obok ku­ca­ją­cej, chwy­ta­ją­cej się za czoło, jakby bar­dzo bo­la­ła ją głowa Marty. Z nieba po­wo­li za­czy­na­ły spo­glą­dać na nich pierw­sze pro­mie­nie słoń­ca, a gwiaz­dy zni­ka­ły, cze­ka­jąc na ko­lej­ną noc. 

– Widzę! – wy­krzyk­nę­ła Marta. – Widzę! Tak! 

 Miej­sce wokół Marty i Oli­wii zmie­ni­ło się – pod as­fal­to­wą drogą po­ja­wi­ła się bujna trawa i za­ta­cza­ją­ce krąg ka­mie­nie. Obok po­wsta­ła świą­ty­nia – nie­wiel­ka, przy­po­mi­na­ją­ca ra­czej ka­plicz­kę, wy­ko­na­na z drew­na i pro­sta, ale rów­nież ta­jem­ni­cza. Na pod­po­rach za­wie­szo­ne były kwia­ty i świe­ce. We wnę­trzu na­to­miast, cho­ciaż słabo było to widać, mu­siał znaj­do­wać się jakiś wy­ku­ty w drew­nie posąg. Miej­sce, w któ­rym się znaj­do­wa­ły ota­cza­ły drze­wa.

 Marta wsta­ła, uśmie­cha­jąc się z ulgą, jakby jej ból ustą­pił. Przyj­rza­ła się wszyst­kie­mu, co znaj­do­wa­ło się wokół niej. Ni­g­dzie nie było ludzi. Za­uwa­ży­ła na­to­miast, jak w po­kry­tej rosą tra­wie peł­znie wąż. Żółty, z cęt­ka­mi na górze ciała, cał­kiem długi, ale nie sze­ro­ki. Marta nie znała się na wę­żach, ale gdyby miała zga­dy­wać ja­kie­go ga­tun­ku jest to wąż, ob­sta­wi­ła­by żmiję. 

 Słoń­ce zga­sło. 

 Martę otu­li­ła czerń, za­czę­ła na­wo­ły­wać Oli­wię, jed­nak nie mogła jej zo­ba­czyć. Ta­kiej czer­ni, jesz­cze nigdy nie wi­dzia­ła. 

 Była prze­ko­na­na, że słoń­ce znik­nę­ło i z pew­no­ścią dalej tkwi­ła­by w tym prze­ko­na­niu, gdyby słoń­ce nie roz­świe­tli­ło się tak jasno, że nie wi­dzia­ła nic poza białą pust­ką, a na skó­rze nie czuła nic poza go­rą­cem. 

– Witaj, Marto. 

– Kim je­steś? Dla­cze­go do mnie mó­wisz? I gdzie jest moja córka? – za­py­ta­ła Marta. 

– Je­stem Swa­ro­ży­cem. I mówię do cie­bie, bo chcę, abyś wy­ko­na­ła dla mnie za­da­nie. A twoja córka… Ona wróci do cie­bie, gdy wy­ko­nasz to za­da­nie. 

– Dla­cze­go… Dla­cze­go mia­ła­bym je wy­ko­nać? I co to zna­czy, że je­steś Swa­ro­ży­cem? 

– To, że je­stem Swa­ro­ży­cem ozna­cza, że je­stem Bo­giem .– Głos Swa­ro­ży­ca był bar­dzo przy­jem­ny i silny. 

– Czy ja… Czy ty… 

– Tak, je­stem Bo­giem Słoń­ca. 

– Nie… Nie, o to mi cho­dzi… Zresz­tą, ja chyba zwa­rio­wa­łam. 

– Je­steś bar­dzo da­le­ka od sza­leń­stwa, Marto – po­wie­dział spo­koj­nie Swa­ro­życ, a Marta po­czu­ła, że do­ty­ka­ją­ce ją cie­pło, nie wy­da­je się już pie­kiel­nym cie­płem, które ma ją usma­żyć, a przy­jem­nym cie­płem, po­dob­nym do tego, na plaży. – Trzy­maj po­chod­nie. – Ko­bie­ta po­czu­ła, jak jej palce za­ci­ska­ją się wokół rącz­ki po­chod­ni. – Weź to i spal Sło­wiań­ski Za­jazd. 

– Dla… Dla­cze­go? 

– Bo to pu­łap­ka za­sta­wio­na przez We­le­sa! Zwa­bia on tam chrze­ści­jan, a na­stęp­nie za­bi­ja ich i więzi w swoim kró­le­stwie na­zy­wa­nym Nawią. Jeśli ktoś tam wej­dzie… Nie ma już dla niego wyj­ścia. Ty do­sta­łaś taką szan­sę i wy­ko­rzy­staj ją. Spal za­jazd, aby nikt inny go nie od­wie­dził. 

– Czemu sam tego nie zro­bisz? 

– Weles nie do­pusz­cza Bogów do swo­je­go kró­le­stwa. Wy­da­je ci się, że je­stem wszech­mo­gą­cy? Nie­ste­ty, moje dzia­ła­nia ogra­ni­cza­ją dzia­ła­nia in­nych Bogów. 

– A… A co z moim mężem? On tam jest! 

– Twoim mężem? On prze­cież nie żyje. A nawet jeśli żyje, to nie jest już tą isto­tą co daw­niej. Jeśli fak­tycz­nie prze­mie­nił się w wą­pie­rza… Na­stęp­ne dni będą dla niego cięż­kie. Bę­dzie cier­piał i wy­pie­rał dawne wspo­mnie­nia. Za­po­mni o tobie. Skróć jego cier­pie­nie i mi pomóż. Poza tym on rów­nież chciał spa­lić to miej­sce, ale bra­ko­wa­ło mu od­wa­gi.

 Marta za­czę­ła się za­sta­na­wiać i ana­li­zo­wać, co może zro­bić. Wi­dzia­ła, jak ten po­twór od­ry­wa To­ma­szo­wi głowę. Teraz ten Swa­ro­życ po­wie­dział jej, że on tam żyje. Tylko co to za życie? – po­my­śla­ła. 

 To była cięż­ka de­cy­zja, ale wy­da­wa­ła się nie taka trud­na, gdy za­sta­no­wi­ła się, ilu oso­bom oszczę­dzi pie­kła, które sama z ro­dzi­ną prze­ży­ła. Ile osób ura­tu­je nisz­cząc tę pu­łap­kę. 

Poza tym To­masz rów­nież chciał spa­lić to miej­sce.

– Zgoda. 

 Biała pust­ka znik­nę­ła, po­dob­nie jak nie­zwy­kłe cie­pło. Marta znowu zna­la­zła się w sza­rej rze­czy­wi­sto­ści, z zim­nem, bólem i tę­sk­no­tą. 

 Ro­zej­rza­ła się i zdała sobie spra­wę, że znaj­du­je się tuż przy głów­nym wej­ściu do za­jaz­du. Pa­trzy na niego – na nie­win­ny bu­dy­nek, szyld z wy­ry­tym w nim drew­nia­nym na­pi­sie „Sło­wiań­ski Za­jazd”, ma­ły­mi okna­mi za­kry­ty­mi przez okien­ni­ce i sło­mia­nym da­chem. 

 Na nie­bie wscho­dzi­ło słoń­ce, a ona pod­ję­ła już pewną de­cy­zję. 

 We­szła do środ­ka, w któ­rym zna­la­zła się po raz pierw­szy za­le­d­wie pięć dni temu. W za­le­d­wie pięć dni można na­praw­dę wy­wró­cić życie do góry no­ga­mi – po­my­śla­ła. 

 Przy szynk­wa­sie nie było karcz­ma­rza. Może za­ła­twia spra­wy w innym świe­cie? – prze­szło jej przez myśl. Za­śmia­ła się, bo wie­dzia­ła, że jesz­cze nie­ca­ły ty­dzień temu, coś ta­kie­go nie zna­la­zło­by się w jej gło­wie. A tutaj pro­szę, jest. I wy­da­je się takie oczy­wi­ste. 

 Spró­bo­wa­ła jed­nak i za­pu­ka­ła w blat, a nuż zjawi się karcz­marz. Gdy wcho­dzi­ła po­my­śla­ła, że może wej­dzie na górę, aby po raz ostat­ni zo­ba­czyć męża – po cichu li­czy­ła, że wciąż żyje – jed­nak nie chcia­ła dawać sobie złud­nych na­dziei. I oglą­dać zwłok zma­sa­kro­wa­ne­go męża. 

 Z kuch­ni wy­ło­nił się karcz­marz, któ­re­go tak do­brze znała – duży wąs, zie­lo­ne oczy, skoł­tu­nia­łe włosy, star­czy wy­gląd. Marta znała tego czło­wie­ka od za­le­d­wie pię­ciu dni, ale tak do­brze pa­mię­ta­ła, jak wy­glą­da. 

– Coś pani podać? 

– Nie, chcia­łam się tylko zo­ba­czyć z panem ten ostat­ni raz. 

– Ostat­ni? 

– No tak, ostat­ni. Prze­cież wszyst­ko się kie­dyś koń­czy, nie­praw­daż? – Marta uśmiech­nę­ła się z sa­tys­fak­cji, czego rów­nież wcze­śniej by z pew­no­ścią nie zro­bi­ła. 

– Musi pani wie­dzieć, że stąd nie ma wyj­ścia… 

– Ale ja się już z tym po­go­dzi­łam. Wy­bie­ram się po pro­stu. – Marta upu­ści­ła na blat po­chod­nię my­śląc, że jeśli kie­dyś znaj­do­wa­ła się na skra­ju sza­leń­stwa, to wła­śnie teraz. – Na inną stro­nę. 

 Ko­bie­ta cały czas sie­dzia­ła w miej­scu. 

– Co… co ty zro­bi­łaś?! – wy­darł się karcz­marz. 

– Ja tylko… – po­wie­dzia­ła Marta jed­no­cze­śnie pła­cząc i śmie­jąc się. – Ja tylko wy­peł­niam roz­kaz. – Mocno kaszl­nę­ła, du­sząc się od dymu. 

– Dla­cze­go? Dla­cze­go, nie ucie­kasz? 

 Marta spo­waż­nia­ła. 

– Po­sta­no­wi­łam, że wolę po­łą­czyć się z mężem na za­wsze, niż opu­ścić go w po­trze­bie. On tutaj, jest i do­brze o tym wiesz. 

 Ogień szyb­ko prze­niósł się z blatu na resz­tę drew­nia­nej kon­struk­cji za­jaz­du, po­że­ra­jąc go. Wkrót­ce, cały bu­dy­nek zajął się ogniem. 

 Nad pło­ną­cym bu­dyn­kiem gó­ro­wa­ło słoń­ce.