Nicea

Zimowa noc ogarnęła miasto. Zbliżały się święta, ale w tym roku aura nie dopisała. Ulice spowijała wilgotna szara mgła, której nie był w stanie przegnać porywisty wiatr. Wydawało się, że w powietrzu unosi się melancholia, szarość, smutek i przygnębienie. Noc już dobrze znana, to samo szarawe otoczenie, te same światła ulic i tylko kątem oka widziane ludzkie postacie, przemykające niczym cienie. Tylko w zenicie królowało niebo, pełne milionów drobnych świecących punkcików.

Na pozór spokojne miejsce, parę ławeczek a obok parking z kilkoma zaparkowanymi samochodami i wyróżniająca się para starych, uszkodzonych pojazdów, pokrytych kurzem, wydających się istnieć tam od prawieków. Pomiędzy drzewami i stertami liści po jesiennej słocie, pośród cieni, siedziała samotna dziewczyna, może w wieku dwudziestu, dwudziestu trzech lat. Jej ciało zastygło w bezruchu, a twarz była blada niczym twarz człowieka, wydającego ostatnie tchnienie. Skulona, nieco jak bezbronne zwierzę, zanikająca w ciemności, żyła, wydając ciche odgłosy słabnącego oddechu. Po jej policzkach spływał deszcz, a krople słonej wody opadały bezszelestnie na beton. Siedziała tak opuszczona, wpatrzona przed siebie, istniała już tylko w świecie swoich marzeń. Przed jej oczyma rozgrywały się sceny z jej krótkiego życia, minione, nieuniknione i stracone. Jej pragnienia, niespełnione marzenie, chwile szczęścia i te, w których odczuwała smutek i przygnębienie – wszystko teraz wirowało w jej głowie jak otaczający ją wszechświat.

Kiedyś było inaczej, lata dzieciństwa, gdy czuła się szczęśliwa, kiedy nie wiedziała i nie znała jeszcze zakończenia. Rozmyślała w tej ostatniej chwili o tym, iż być może ludzie nieświadomi i niewierzący mają lepsze i szczęśliwsze życie, ci zaś, którzy jeszcze w coś wierzą – cierpią jak odszczepieńcy w tłumie, w betonowej dżungli. Jej ideały i marzenia, to, co czuła każdego dnia, ta boska moc miłości, wypełniała jej duszę, ale była tylko człowiekiem i nie potrafiła wyzwolić się od brudu tego świata, współczuła, i cierpiała. Potrafiła zadawać też rany, raniła bliskie sobie osoby, dlatego więc postanowiła raz na zawsze z tym skończyć. Nie było odwrotu, Bóg nie słucha głupców, a na ratunek tego, o którym marzyła, nie mogła już liczyć. Obarczała się winą za wszystko, co ją spotkało. Zawiodła samą siebie, zaprzeczyła swoim ideałom, zaprzeczyła temu, co kochała. Czy była to pycha i egoizm? Czy była do młodzieńcza ignorancja? A może zwykłe przeświadczenie o tym, że zasługuje na więcej.  To wszystko zwyciężyło i teraz przyszło jej za to zapłacić bolesną karę. Ta przenikająca każdą szczelinę istnienia samotność, ta samotność to jedna z chorób i nie da się jej wyleczyć samemu. Te obojętne twarze i ludzie mówiący znanym językiem pozbawionym znaczeń.

Ulice coraz bardziej pustoszały, na parkingu został już tylko jeden stary samochód i para uszkodzonych, w powietrzu unosiła się już teraz mgła, która gęstniała z godziny na godzinę. Wstała, wzięła głęboki oddech i ruszyła wprost przed siebie, bała się. Jej serce kołatało niczym dzwon bijący na alarm, mimo tego nie zmieniła zdania, postanowiła wybrać pierwszy lepszy dziesięciopiętrowy blok. Drzwi jak zwykle były otwarte – komu chciałoby się wprawiać zamek– drżącą ręką nacisnęła guzik windy, która zjeżdżała powoli jak gdyby dawała skazańcowi czas na modlitwę, modlitwę, której i tak nie zamierzała odmawiać. Weszła do środka i nacisnęła dziesiąte piętro, winda znów ruszyła powoli, stukając i skrzypiąc niemiłosiernie. Drzwi na dach były otwarte, jakby ktoś przewidział, że dzisiaj ona tu przyjdzie. Poczuła orzeźwiający powiew wiatru, który muskał jej twarz, tulił w swoich ramionach, tak jak tuli matka, gdy jej dziecko płacze. Spojrzała do góry na niebo, na którym nie było widać już gwiazd, lecz szarą, mętną bezkresną otchłań, bezkresną przestrzeń, która już na nią czekała. Bała się, ale podeszła bliżej, powoli jakby z dziecięcą ciekawością przechyliła głowę. Gdy spojrzała w dół, nogi ugięły się pod nią, przeszył ja paniczny strach. Mogła właściwie już od razu skoczyć, ale chciała tę scenę zagrać tak, jak grała przez większość swojego życia, kiedy nie mogła być sobą. Stanęła na krawędzi, rozłożyła ręce w na kształt krzyża i zamknęła oczy. Teraz dopiero dobrze go widziała, te wspaniałe ciemne blond włosy i cudne szare oczy, ten uśmiech na jego twarzy, który koił rany – teraz to wszystko pozwalało jej spokojnie odejść. Nawet, jeśli to był koniec, on zawsze będzie żył w jej marzeniach, nawet wtedy, gdy jej już nie będzie. To była zimna noc i było już późno, cisza i gęsta mgła zalegały wokół osiedla. Zastygła tak w oczekiwaniu …

Z góry roztaczał się niezwykły widok na lazurową zatokę. Delikatny podmuch wiatru podwiewał biały obrus, na którym podano lekki posiłek croque monsieur, uzupełniony dobrym, białym winem i zimną wodą, serwowaną prosto z pobliskiego źródła. Słońce przedzierało się przez szklane zastawy, oświetlając twarze dwóch mężczyzn, wpatrzonych w zamorską dal. Jeden z nich był młodym, postawnym mężczyzną w wieku około trzydziestu lat, nienagannie ubranym w białą, lekką koszulę z doskonałym wyczuciem stylu francuskiego południa. Jego blada twarz, choć nietypowa, zdradzała południowe rysy. Delikatny zarost – perfekcyjnie wymodelowany – upodabniał go do wysokiego członka rodu arabskich rodzin z półwyspu. Drugi z nich był zdecydowanie starszy, siwiejący, również rzucający się w oczy oryginalnym doborem każdej części garderoby. Jego ciemna karnacja w kontraście do jasnego ubrania,  w sposób naturalny nadawała mu powagi i godności. Poniżej piętrzyły się mury średniowiecznego zamku, odwiedzanego licznie o tej porze przez turystów.

– Nie zastanawiało cię, dlaczego zgodziłem się spotkać w tym miejscu? – zapytał młody mężczyzna.

– Zgodziłeś się tylko dlatego, że sam lubisz rozkoszować się moimi obrazami – odparł starszy. – Wciąż masz nadzieje, że uda wam się przejąć źródło oświecenia z którego odczytałem własną tożsamość. Poza tym sam lubisz apartamenty Chevre d’or i piękne widoki – uśmiechnął się nieco szyderczym wyrazem twarzy.

– Doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że posiadamy wiele rzeczy, które mają dla ciebie ogromne znaczenie – ciągnął młodszy. – Najcenniejszą z nich jest życie dziewczyny, która wkrótce stanie na szczycie wysokiego budynku, oddalonego tysiące kilometrów. Prawdopodobnie dotarłeś już do informacji, jak niewiele czasu pozostało. My chcielibyśmy załatać dziurę, pomimo tego, iż tobie wydaje się to niesłuszne. Wiele razy próbowałem ci udowodnić prostą zależność i ona ostatecznie musi przemówić ci do rozsądku. Ty pragniesz naszej zagłady, a my szukamy drogi wiodącej do współistnienia. Powołujesz się na wiele mądrości a odmawiasz nam prawa do egzystencji.

Obok przemieszczały się duże grupy turystów. Jednak wprawny obserwator mógł dostrzec pewien istotny fakt, burzący ten typowy obraz miejsca w szczycie sezonu. Mianowicie większość, a może wszyscy turyści, ograniczali się wyłącznie do kobiet. Każda z nich poruszała się w górę lub w dół z niezwykła gracja i powabem, wszystkie były piękne i tajemnicze. Młodszy mężczyzna, wyraźnie zaintrygowany tym widokiem, od pewnego czasu spoglądał ukradkiem, usiłując nie pokazać po sobie jakiekolwiek reakcji. Mężczyźni częstowali się rozłożonymi daniami, z lekka racząc się delikatnym winem.

– Nawet nie potrafisz się skupić na chwilę – stwierdził starszy. – I kto tu mówi o przewadze i zależnościach. Nie skupiasz się na tym, co dzisiaj namalowałem na płótnie, ale nad tym, co widzisz. Wy wciąż jesteście uwikłani w pozyskiwanie tych niewinnych istot. Nigdy nie potrafiliście spojrzeć prawdzie w oczy. To system zniewolenia i nieograniczonej żądzy.  

– To co nazywasz zniewoleniem jest czystą organizacją, budowaniem kolejnych poziomów rozwoju rodzaju ludzkiego  – nie zgodził się młodszy.

– Ta wasza organizacja z pięknymi hasłami na ustach i sercem na dłoni, gdy idzie o kobiety. A w lepszym ujęciu szczera i napominająca, tak zwane „nie zapomnij bicza zanim będzie zbyt późno” – podsumował. – Bo jak wiadomo, mądrość kobieca kocha tylko wojownika, mój drogi Michale. A wy jak zwykle traktujecie ludzi jak małpy pozbawione uczuć.

– Znów wpadasz w ten swój ton kaznodziei z Nazaretu, drogi Eri. Swoją drogą Ciekaw jestem, czy pojawiłeś się samotnie w hotelu – zapytał Michał.

–  Tak, mój drogi przyjacielu. Umówiłem się z małpą, suką, klaczą i co tam jeszcze sobie możesz wyobrazić – ciągnął dalej Eri. – Bo czymże małpa jest dla człowieka? Pośmiewiskiem i hańbą bolesną.

Michał zmarszczył na chwilę brwi i spojrzał na przechodząca kobietę w czarnej sukience w czerwone kwiaty. Była ruda i piegowata, bardzo zgrabna i wysportowana. Wspinała się w górę, trzymając za rękę koleżankę, śniadą brunetkę. Na twarzy Eriego pojawił się niemal niedostrzegalny grymas. Zdał sobie sprawę, że widzi te kobiety już drugi raz wychodzące na wzgórze.

– Zachowajmy te swoje mądrości dla siebie – zaczął Michał. – Zależy nam tylko na wymianie. Ty ujawniasz nam dziurę w strukturze, a my oddajemy Joannę.

– To nie wszystko – zanegował Eri. – Chciałbym neutralnego obszaru, z którego się wycofacie. To będzie dziewiczy obszar z gwarancją nienaruszalności. Aby uwiarygodnić ten układ, potrzebuję zakładniczki.

– Z tym będzie trudniej, ale sprawdzę taką możliwość – odparł Michał. – Pamiętaj też, że częścią umowy jest ujawnienie sposobu, dzięki któremu nadal żyjesz. Mamy analizy z twojego mózgu, ale wszystko jest zakodowane. Nie wiemy, jak udało Ci się to osiągnąć i zakodować w nowym języku. Wielki Wyrocznia stara się rozwikłać ten język, ale to kwestia czasu i to nie działa na twoją korzyść. Wiesz, że jej życie zależy od Ciebie. Tak, życie Joanny.

– Tak, zdaję sobie z tego sprawę ale podejrzewam, iż nie chcecie dotrzymać umowy – zawahał się Eri. Nie macie na to sposobu, aby mnie odnaleźć i jeżeli nie zgadzacie się na moje warunki, założę nową epokę, nową modę, nowe religie, kulty, stworzę celebrytów i to wszystko rozsadzi was od środka. Poza tym odnalazłem kobietę, przez którą wasz system może się załamać. Wystarczy tylko, że ona się dowie i cała wasza sieć zależności runie.

– Nie tak szybko – zdenerwował się Michał. – Blefujesz, nikt nie zna tak systemu, jak my. Wiesz, co siedzi w laboratoriach Smitha. Żaden inny element nie jest narażony na złamanie.

– Stracicie klientów z całej galaktyki – wtrącił Eri. – Żadna istota na ziemi nie będzie musiała już znosić tej waszej zabawy, tych idiotycznych gier, zabawy w symulacje. Już nigdy żadna zwierzęca sieć neuronowa nie będzie obciążona pracą dla was. Wszystkie drzewa i rośliny zostaną odłączone od systemu rejestracji zdarzeń w galaktyce. Będzie można w końcu zapanować nad przepływem czasu, a przez to nad łańcuchem pokarmowym – na chwilę umilkł. – Podaj odrobinę oliwy.

– Masz zamiar rozpocząć wojnę o Helenę Trojańską? – uśmiechnął się szyderczo Michał.

– Nie o trojańską ale o konia turyńskiego jeżeli wiesz na czym polega różnica. Ta cała wasza kontrola szczurów w laboratoriach nic wam nie da – zdumiał się Eri. – Możecie im nawet w dupy wszczepiać dwudziestowieczne elektrody i to nie pomoże kontrolować wszystkich ssaków. Nikt nie zna systemu, tak jak ja. Ja znam jego naturalną żywotność i kod źródła, bez waszego syfu wtłoczonego przez tysiące lat. Tego syfu, który teraz schodzi w dół, do świata zwierząt.

– Twoja ocena rzeczywistości jest związana z twoim archaicznym genomem. Dorośniesz i zrozumiesz, tego się da się zatrzymać. To cykle czasu.

– A jeżeli oddam ostatecznie swoje życie, uwolnicie Joanne? – zapytał Eri.

– To jakiś nowy podstęp? – zainteresował się Michał. – Dobre to białe Domaine Grand Veneur. Oczywiście znad Rodanu.

– Jeżeli wpadnę dobrowolnie w rejestr wykluczonych, to darujecie jej życie? – pytał niewzruszony. – Powiedzmy, że zamach na moje życie będzie ostatecznym dowodem poddania się waszej woli. A propos wina – tak, oczywiście niedaleko Commarque – ciągnął Eri. – Nigdy nie dowiecie się, dlaczego Van Gogh malował tam wielką niedźwiedzicą, skąd tam białe konie i trzy Marie. Haha – zaczął się śmiać.

– Ciekaw jestem, dlaczego właśnie van Gogh. Wyrocznia wie wszystko. Poza tym, wracając do tematu, przejdziesz do bufora i wówczas będziemy mogli Cię przekonać, że to co robisz, nie ma sensu.

– Mamy na to zgodę, rozumiem – skwitował Eri.

– Myślę, że tak. Poza tym, jeżeli czujesz się taki pewny siebie, to kim jest ta kobieta, która spaceruje tu już trzeci raz? – zapytał niespodziewanie Michał, uśmiechając się szeroko. Czy to nie Ramira, żona Roniego? Czy to nie jedyna, której tożsamości nie udało Ci się ustalić?

Na twarzy Eriego nie widać było niepokoju. Zachowywał się tak, jakby nie zrobiło to na nim wrażenia.

– Pozwoliłem Ci na zaproszenie mnie na wzgórze Eze, ponieważ chciałem dowieść zaufania, jakim Cię darzymy, nawet w okolicy Nicei. Wiesz doskonale, że twoja nietykalność bierze się z faktu, iż udało Ci się uciec w jakiś niebywały sposób od śmierci – podsumował Michał. – Jednak teraz, wygląda na to, że dałeś się złapać na Ramirę, pomimo tego, ze pozwoliłem Ci zająć się otoczeniem i twoimi „obrazami”. Jakiś szkolny błąd? – uśmiechnął się Michał.

Kobieta podeszła wraz koleżanką, uśmiechając się do mężczyzn.

– Ależ tu pięknie – rozpoczęła. – Jestem zauroczona tym cudownym miejscem. Chciałbym tu pozostać na długi czas i rozkoszować się widokiem. Eri, cóż za zbieg okoliczności.

– Dzień dobry Rami – uśmiechnął się Eri. – Ty, swoim zwyczajem, pojawiasz się w wyniku zbiegu okoliczności.

Niebo nad wybrzeżem zachmurzyło się. Od strony zatoki nadciągały burzowe chmury i za chwilę miało zacząć padać. Michał uśmiechał się, jak nigdy dotąd, czekając na rozwój wydarzeń. Cała jego ekipa zajmowała się namierzaniem Eriego i poszukiwaniem gatunku zwierząt, u których się schronił. Zmiana pogody była znakiem dla Eriego.

– Zapraszam panie na mała wycieczkę – zaproponował Michał. – Wsiadamy w auto i ruszamy wybrzeżem w kierunku plaż.

Gdy byli już na samym dole, dziewczyny wyraźnie rozbawione skierowały się do samochodu. Michał wyskoczył na jezdnię i pobiegł kupić wodę mineralna na drogę. Eri czekał na niego przy samochodzie. Po chwili Michał pomachał znacząco. Jednak tuż przed pasami dla pieszych wydarzyło się coś dziwnego. Na jezdnie wpadł starszy mężczyzna, spojrzał na Eriego i nagle rozległ się huk. Ciężarówka, która nie miała prawa wjazdu na tę drogę uderzyła mocno w przechodnia. Rozległ się paniczny krzyk kobiety. Zbiegli się turyści. Ktoś zaczął dzwonić na policje i karetkę. Podbiegł Michał wyraźnie wystraszony. Dziewczyny spoglądały z auta, białego BWM.

– Jak to możliwe – zastanowił się Michał. – Przecież to miałeś być ty – zwrócił się do Eriego.

– Wygląda na to, że kolejny raz próbujecie tego samego – odparł Eri. – Nigdy to się nie uda. Rozumiesz? Nigdy. Zmieniam lokalizacje. Wystarczyło wspomnieć kilka znanych słów Nietschego, a system błędnie rozpoznał mnie na tej podstawie. To Eze, wzgórze, na którym pisał Zaratustrę a książkę miałem przy sobie. Nawet Rami, z która łączyła mnie namiętność, w niczym nie pomoże. Nie wejdziecie przez nią do mnie. Dzięki temu, że przywołałeś ja teraz, mam ją i mogę rozpracować. To piękna kobieta, która wyhodowaliście jak zwierzę na własne potrzeby. Zaklinam was na konia turyńskiego.

– Przestań Eri – zdenerwował się Michał. – W twoich rękach jest los Joanny. Nie zapominaj o tym, masz jeszcze szesnaście godzin, zanim ona popełni samobójstwo i będzie nasza.

– Zgodnie z ustaleniem, zostałem wybrany do rejestru wykluczonych. Jej nic się nie stanie. Znam system lepiej niż się wam wydaje – uśmiechnął się Eri.

Joanna powoli otworzyła oczy. Trans minął. W górze rozbłyskiwały miliardy gwiazd. Rozejrzała się zdumiona, a gdy spojrzała w dół, przykucnęła i wycofała się na bezpieczną odległość.

 -Zwariowałam – szepnęła do siebie. – Co ja tu robię…

Podniosła się i skierowała stronę wyjścia. Jednak zanim zniknęła w bezpiecznym wnętrzu budynku, coś zwróciło jej uwagę. Czarny kot, pokonując mroźne podmuchy, przebiegł jej drogę, zatrzymując się w otwartych drzwiach.

– Co tu robisz? – Joanna pogłaskała zwierzątko, a ono ufnie się w nią wtuliło. – Idziemy do domu – szepnęła. – To chyba nasz szczęśliwy dzień.