Szorcik jest poza wszystkim innym hołdem dla mojego ukochanego pierwszego komputera osobistego.
Objętość jest w połowie między humanistą a ścisłowcem ;)
Znajomość “Czy ktoś widział psa czarnego” może pomóc, ale chyba nie jest konieczna.
Porucznik Gienek Widok wpatrywał się jak urzeczony w zielone literki na ekranie.
Cacko, które Wydział Siódmy dostał od rodziców Stefana Szwarca, wdzięcznych za docenienie psołactwa syna, nie wzbudziło entuzjazmu Adamowicza. Szef strzepnął niewidoczny pyłek z nienagannie odprasowanych spodni, poprawił krawat, po czym oznajmił, że Amstrad może zostać osobistą zabawką porucznika.
Przepisywanie dokumentów nagle zaczęło sprawiać Gienkowi radość.
– Widzisz, Adamowicz – powiedział z rozmarzeniem. – Tu można dać tytuł kursywą, a nazwisko pogrubić. Patrz, jak to się dobrze czyta!
Szef wziął kartkę z wydrukowanym zeznaniem do ręki, przyglądał się jej przez chwilę, po czym mruknął:
– Wygląda ładnie, ale lepiej by się pan rozejrzał, czy tej rusałki nie zamknęli w jakim przybytku…
– Znaczy burdelu – odparł Gienek. – Widzisz, szefie, mam listę wszystkich takich przybytków w Krakowie. – Wyciągnął triumfalnie papier pokryty zapisem wykorzystującym wszelkie rozmiary i typy czcionek, jakie oferował PCW. („Pecewu to są płytki na podłodze” – zżymał się Gienek, ale niestety tak właśnie stało na obudowie cacka).
– Lista listą, zza biurka nie rozwiąże pan sprawy – uciął Adamowicz.
Gienek jednak z uporem – pogrubiając, powiększając, podkreślając, przeklejając tekst z miejsca w miejsce – porównywał zeznania.
Nagle na ekranie pojawiło się coś nieoczekiwanego.
„Nie tak” – tych słów na pewno nie wpisywał, a jednak zamigotały jak żywe.
Rozejrzał się po pokoju – może zdrzemnął się na chwilę i Adamowicz zrobił mu psikusa? Zerknął też pod biurko, ponieważ Stefanowi zdarzało się tam materializować.
„Ki diabeł?” – napisał odruchowo.
„Rokita!” – Odpowiedź padła niemal natychmiast.
„Bardzo zabawne”.
„No, żartowałem”.
Gienek gapił się w ekran z palcami zawieszonymi nad klawiaturą. Władza dała ostatnio spokój z miesiącami trzeźwości, niemniej praca w Siódemce wymagała stałej czujności, więc porucznik pozwalał sobie głównie na szklaneczkę whisky spod lady w towarzystwie Adamowicza. Skąd więc wzięłyby się zwidy?
Ryzyk fizyk, postanowił zażyć gościa z mańki.
„No to gdzie ta rusałka?” – zapytał.
Ekran zamigotał i zgasł.
A potem paskudztwo rzucało uwagami przy sprawie beboka z ulicy Śląskiej i upiora z Dolnych Młynów. I pięciu innych. W końcu Gienek nie wytrzymał.
– Jest pan pewien, że to nie są przywidzenia? – zapytał wezwany na pomoc doktor Mazur, specjalista od komputerów z Instytutu Fizyki Jądrowej. Szary ekran wyglądał teraz zwyczajnie, jakby żaden diabeł nigdy z niego nie wyskoczył.
– Yhm – odmruknął Gienek.
– Wie pan, na zachodzie… – Naukowiec zerknął spode łba na oficera milicji. – …istnieje taka komunikacja, sieci komputerowe na uczelniach, grupy dyskusyjne, ale u nas? My marzymy o połączeniu z CERNem…
Przez chwilę obaj mężczyźni milczeli. Gienek przestępował nerwowo z nogi na nogę.
– Em… – powiedział w końcu. – Co pan wie o naszej jednostce?
Tamten wzruszył ramionami.
Gienek nachylił się i szepnął konfidencjonalnie.
– Wydział Siódmy oficjalnie nie istnieje. Tropimy zjawiska nadprzyrodzone.
Jeśli przed chwilą doktor Mazur miał minę udręczonego opozycjonisty, to teraz wyglądał na kogoś, kogo śmiertelnie obrażono.
– Nie, nie jesteśmy wyznaniówką! – zawołał Gienek. – Wie pan, wilkołaki, rusałki, demony…
Nagle gość otworzył szeroko oczy.
– Demony? Może to demon Maxwella?
Gienek wybałuszył oczy. Adamowicz na szkoleniu nie wspominał o czymś takim.
Mazur gadał długo o termodynamice i o podążaniu Cyberlicha, jak określił nieistniejącego rozmówcę Gienka, za wszystkimi informacjami zgromadzonymi w komputerze. O tym jak to stworzenie potrafi dostrzegać połączenia, związki między kawałkami informacji, niewidoczne dla człowieka.
– On jakoś tam pomaga w tych sprawach, prawda?
Gienek niechętnie przyznał, że owszem. Bo Cyberlicho Maxwella istotnie zazwyczaj podpowiedziało coś, co naprowadziło go na rozwiązanie zagadek. Choć nigdy wprost.
– No to niech się pan cieszy – odparł spec od komputerów. – Ma pan w tej swojej sekcji istotę, która nie istnieje znacznie ciekawiej od wilkołaków.
Fajne, z nutką nostalgii i klimatami z końca lat 80, takim późnym PRL’em. Też pamiętam zielony ekram w kolorowym telewizorze jako pozycję startową do wgrywania gier z kaset na Comodore 64. Dobrze się czyta, zwłaszcza że jest tu ciut słowiańskich klimatów, które sam chętnie eksploatuję :D
Gienek <3
No zabawne. I trochę inny rodzaj informatyki, niż w większości tekstów w konkursie. Ładnie oddane realia, takie własnie lekko nostalgiczne wobec starych maszyn (i wobec tego, jak się je eksploatowało – te wydruki z różnymi czcionkami i pogrubieniami!)
ninedin.home.blog
O, coś całkiem innego w konkursie na interwencję informatyka. Oryginalnie i zabawnie, i powiało, hm, mającą w sobie sporo uroku historią starych pecetów. Bardzo przyjemny szorciak. Ode mnie biblioteczny kliczek :)
Dziękuję wam wszystkim za dobre słowa!
http://altronapoleone.home.blog
Cyberlicho jest fajne. Brzmi zgrabnie i organicznie.
nie istnieje znacznie ciekawiej od wilkołaków
Po prostu genialne. 
Do tego Amstrad, kto jeszcze o nim pamięta.
No i dr Mazur, dobry znajomy z firmy.
Fajne to i nostalgiczne, dzięki Drakaino.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Kliczek. Wrócę.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Ojejku, Amstrad, moja miłość! Na nim pracowicie przepisywałem moje pierwsze teksty z maszynopisów (m. in. wiszące tu “Nupole” dzięki Amstradowi zyskały pierwszą wersje cyfrową). No i wiele godzin zmarnowanych z Fruity Frankiem :) To se juz nie vrati :(
Do tego demon Maxwella, fajny klimat retro z subtelnym humorem, reasumując warte klika!
Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię
Pomysłowe z fajnie spinającą całość puentą. Udany szort, powodzenia w konkursie :)
Ciekawy pomysł na powiązanie klimatu retro z informatyką i służbami mundurowymi. Spodobał mi się zwłaszcza subtelny humor w opisie porucznika zafascynowanego możliwościami komputera, ale też wydział ds. nadprzyrodzonych istot.
“Gienek Widok” na początku mnie rozbroił :D Zabawna wariacja na temat historyjek detektywistycznych. Trochę skojarzyło mi się z “Cyklem o Wampirze” Andrzeja Pillipiuka, gdzie też była specjalna jednostka do tropienia spraw nadnaturalnych w czasach poprzedniego ustroju, z tym, że tam z kolei miejscem akcji była Warszawa.
Sugestie poprawek:
– Wie pan, na zachodzie… – Naukowiec zerknął spode łba na oficera milicji. – …istnieje taka komunikacja, sieci komputerowe na uczelniach, grupy dyskusyjne, ale u nas? My marzymy o połączeniu z CERNem…
Jeżeli zdanie następujące po didaskaliach to kontynuacja poprzedniego, to didaskalia zaczynamy małą literą i nie kończymy je kropką. https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/ (przykład 26)
Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing
Cyberlicho fajne. W ogóle dobry szorcik. Mam nadzieję, że pociągniesz jeszcze trochę przygody Gienka i Adamowicza. :)
Kliczka, jak widzę, już nie potrzebujesz. A dałabym. :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
No nie będę oryginalna. Też jestem fanką cyberlicha oraz uważam ostatnie zdanie za bardzo udanie wyrażoną puentę. Całość trzyma te przykurzony, prl-owski klimacik psa czarnego. A pod tamtym tekstem pisałam przecież, że chętnie poczytam coś jeszcze z tego osadzonego w, dla mnie egzotycznych, realiach. No to mam! <3 Tym razem wyrażę więc chęć poznania dalszych losów wydziału z cyberlichem na pokładzie, bo ma on zadatki na bardzo ciekawego bohatera!
Sam pomysł może nieodkrywczy, ale nie o odkrywanie tu chyba chodziło, więc to żadna wada przy takim sposobie podania :) Oczywiście warsztat bez zarzutu, klimat i styl prowadzony konsekwentnie i sprawnie. Konsumpcja takiego szorta to czysta przyjemność. Zdecydowanie jedna z najprzyjemniejszych lektur, zwłaszcza po tej lżejszej stronie zgłoszeń konkursowych.
Warsztat bardzo dobry, ale bohater dla mnie daleki. Najwięcej życia ma Cyberlicho:) No, a pierwszy komputer to dla mnie jedno z fajniejszych wspomnień! Dużo uroku ma ten tekst przez wspomnienia.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Tsole, dzięki :) Ja na Amstradzie pisałam pierwszą pracę roczną i prowadzący zapytał mnie, czy komputer napisał tę pracę za mnie :D Uważam, że to był świetny edytor tekstu.
Nir – Twoja chęć poczytania więcej była zachętą do osadzenia opowiadania w Interwencji właśnie w tym uniwersum :)
Irko – po tych słowach na pewno pociągnę, może nawet jakiś większy pomysł na urban fantasy w tych klimatach mi się urodzi
fizyku111 – dr Mazur jest przypadkowy, chciałam jakiejś bardzo zawoalowanej aluzji do dr Poloka i łącza z CERN… Nie chciałam Czecha, bo mi się źle kojarzył z jednym sąsiadem, nie chciałam Niemca, bo w “Psie czarnym” jest emigracja akurat do Niemiec, nie chciałam Ruska, bo podobnie się nazywa ktoś w “Psie”, no i zarówno Niemiec jak i Rusek prosiliby się w tych realiach o jakiś komentarz, więc stanęło na Mazurze… Aha, nie chciałam Szweda, bo tak się nazywa jeden profesor w IF UJ, a chciałam uniknąć posądzenia, że o kogoś konkretnego chodzi :/ Ale ogólnie dziękuję za opinię!!! Bardzo mi miło! Btw czyżbyś był z IFJ?
Pozostałym komentatorom dziękuję za miłe słowa, a na Marasa czekam…
http://altronapoleone.home.blog
Tak drakaino, pracowałem w IFJ i to dokładnie w tamtym czasie. Dr Poloka nie znałem, pewnie siedział na Kawiorach, a z Czechem pracowałem, mam nadzieję że to nie twój sąsiad, Bronek mu było na imię. 
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Uroczy epizod z życia Wydziału Siódmego, okraszony ujawnieniem się Cyberlicha. Resztę uczestników zdarzenia znalazłam w doskonałej formie i mam nadzieję przeczytać o nich jeszcze niejeden raz. ;D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Gienek, ach ten Gienek… Musiałam dojść do siebie, by znów nie parsknąć śmiechem, nie wiem, dlaczego to imię mnie tak bawi… ;)
Udany szort, na pewno oryginalny.
Świetne to! Podoba mi się ten wydział siódmy, chętnie poczytałbym o nim więcej. A demon Maxwella, niezwykle intrygujący. Sprawnie i ładnie napisane, ale o tym chyba nie muszę wspominać przy Twoich tekstach.
Bardzo oryginalne, nominowałbym. ;)
Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.
Rany, aż się rumienię od tych pochwał :) Mam nadzieję, że uda mi się wymyślić jeszcze trochę historyjek dla Siódemki, a potem dla potransformacyjnego biura detektywistycznego…
Fizyku, mój sąsiad nie jest fizykiem, ale biznesmenem (ekhem ekhem). Za to pewnie jakichś wspólnych znajomych mamy, bo poniekąd wychowałam się w IFUJ (na IV piętrze, co gorsza z termodynamiką właśnie w tle), a i z IFJ i z Kawiorów trochę ludzi znałam. I po prawdzie gdzieś tam chodziłam pierwsze maile wysyłać :)
Reg – nie wierzę własnym oczom w brak łapanki!
Wickedzie – Gienek W. pojawił się już w Funtastyce
http://altronapoleone.home.blog
Drakaino, lepiej uwierz w to co widzisz. Łapanki naprawdę nie ma. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Po prostu jestem w szoku :) Pozytywnym. Bardzo jestem dumna :D
http://altronapoleone.home.blog
Saro, mnie Gienek też rozbawia, bo kojarzy mi się z lemowskim Elektrybałtem, który recytował wiersz na “G”: Gniewny Gienek Generator… “ :)
Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię
Elektrybałt
http://altronapoleone.home.blog
Oho, kolejny opętany sprzęt :P Na początku pada trochę zbyt wiele nazwisk, łatwo się pogubić. Motyw jednostki specjalnej do zadań "specjalnych" niezbyt nowatorski (jeśli dobrze zrozumiałam), ale finał całkiem całkiem. Ogólnie na plus :)
Tekst lekki, zabawny. Dobrze napisany. Z bardzo fajną interpretacją tematu konkursu. I tylko taki trochę wredny do komentowania, bo też i właściwie całość odczuć towarzyszących jego lekturze zawarłem w tym jednym zdaniu. :)
Podobnie jak innym, spodobało mi się “Cyberlicho”. Bardzo przyjemna zabawa słowem. Lubię takie humorystyczne elementy w tekstach, byle nawiązywały w jakiś sposób do samego pomysłu na opowiadanie, nie zaś pojawiały się tylko dlatego, że akurat przyszły do głowy. “Cyberlicho” akurat pasuje tu świetnie.
Osobne zdanie należy poświęcić puencie. Nie tylko fajnie “spina” cały pomysł na tekst, ale i stanowi jego wartość dodaną. Humorystyczna, z pomysłem. Świetnie podkreślająca lekki charakter lektury. Naprawdę bardzo mi się spodobała.
Słowem, przyjemny szort. Taki trochę “na rozprężenie”. :)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Ok, „Czy ktoś widział psa czarnego” jeszcze nie czytałem, choć planuję. I niestety, ale z tej perspektywy tekst wydaje się niekompletny. Trochę jakby wycięto z niego istotną część albo jakby był fragmentem czegoś innego. I to niestety jest problemem w odbiorze. W sumie tez trudno ocenić czy tu była „interwencja”, czy wcale jej nie było – właśnie ze względu na to wrażenie braku ważnego fragmentu tekstu.
Technicznie tekst jest dobry, ale w środku następuje wyrwa: najpierw ktoś pisze przez komputer, a potem już jest finał, w którym okazuje się, ze coś się działo po wstępie. A szkoda, bo zasugerowana zabawa z pojęciem „demona Maxwella” sugeruje, ze pomysł można było rozwinąć. Może nawet w tym limicie znaków (ale wtedy w innej konwencji), a może właśnie w ogóle nie bawiąc się w kompresję i pojechać z tym na 15-30K?
Ale za Amstrada duży plus, za osadzenie akcji w czasach nieoczywistych dla tematu konkursu też :-)
No i puenta, puenta ratuje tu wiele i tworzy coś nowego. Można odebrać tekst za fragment, a jednak ze względu na ostatnie zdanie warto było przeczytać :D
Sympatyczne tekst, skłania do wspomnień. Wprawdzie w moim przypadku to atari, ale różnica pewnie niewielka… No, nie miał wypasionego edytora.
Cyberlicho bardzo fajne, ale dlaczego akurat Maxwella? Mnie by tu bardziej pasował demon Laplace’a – to on zajmował się informacją. Maxwell był od sortowania cząsteczek.
Babska logika rządzi!
Tu można dać tytuł kursywą, a nazwisko pogrubić.
Choroba komputerowa XD
papier pokryty zapisem
Hmm.
pozwalał sobie głównie na szklaneczkę
"Głównie"? Czy "najwyżej"?
Może to demon Maxwella?
O! A myślałam, że to immanentne zło w komputerze (patrz: zbój Gębon) XD
Ma pan w tej swojej sekcji istotę, która nie istnieje znacznie ciekawiej od wilkołaków.
Ba-bum-ching! Punkt od unoszącej się w obłokach duszy Ingardena!
Zgrabne i smukłe, i rozkosznie zabawne. Może mogłoby ciutkę przybrać na wadze… ach, te konkursy z ich limitami :) Ale i tak jest ładne.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Uwielbiam, kiedy dowiaduję się tu czegoś nowego z zakresu nauk ścisłych, o których nie mam wielkiego pojęcia, nawet jeśli pobieżna lektura poruszanego zagadnienia uzmysławia mi, że i tak nic z tego nie zrozumiem. Więc uśmiech za tego Maxwella : ). No i klimacik fajny.
Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem
Porucznik Gienek Widok wpatrywał się jak urzeczony w zielone literki na ekranie.
Cacko, które Wydział Siódmy dostał od rodziców Stefana Szwarca, wdzięcznych za docenienie psołactwa syna, nie wzbudziło entuzjazmu Adamowicza. Szef strzepnął niewidoczny pyłek z nienagannie odprasowanych spodni, poprawił krawat, po czym oznajmił, że Amstrad może zostać osobistą zabawką porucznika.
W trzech pierwszych zdaniach masz porucznika Gienka, Wydział Siódmy, wzmiankę o rodzicach S.Sz. i nim samym, Adamowicza i szefa (bo jeszcze nie wiadomo, że szef to Adamowicz) – z czego istotni są tylko Gienek i Adamowicz. Pojawia się jeszcze Amstrad, którego znaczenia można domyślić się z kontekstu, ale ogólnie wstęp przeładowany postaciami. I właściwie na przestrzeni całego szorta miałam wrażenie przeładowania informacjami – nie dajesz za bardzo czytelnikowi miejsca i oddechu, żeby przyswoił sobie dobrze to, co czyta, tylko lecisz do przodu, nie oglądając się za siebie.
Podobała mi się zabawa słowami. Warsztatowo nie ma się do czego przyczepić.
It's ok not to.
To ja dodam jeszcze jeden, dłuższy komentarz, z okazji zgłoszenia do nominacji do Piórka.
Lubię w tym tekście (jak i w poprzednim z tego cyklu), że w popularnym i dość zeschematyzownaym gatunku, jakim jest (polska) urban fantasy, wprowadza nieco nowy ton i klimat. Decydujące tu są realia – klimaty późnego PRLu i nastrój trochę chwilami jak z Bułyczowa (czemu on powszechnie nie uchodzi za prekursora urban fantasy, ja się pytam :D ). Sukces tekstu opiera się tu mniej na oryginalności fabuły, a bardziej na dialogach, charakterystyce postaci, nastroju. Lubię taką fantastykę, więc choć zwykle do Piórka nominację dostają teksty cięższe i poważniejsze, ja bym chciała zaproponować ten.
ninedin.home.blog
jak z Bułyczowa (czemu on powszechnie nie uchodzi za prekursora urban fantasy, ja się pytam :D
Bo pisał lekkie urban SF? ;-)
Babska logika rządzi!
Finklo – wiszę Ci odpowiedź w kwestii demonów. Otóż Maxwella wybrałam celowo, bo bardziej mi pasował, aczkolwiek jest lekko zwichrowany w kierunku Laplace’a, to prawda. Ale on w założeniu nie ma wiedzy, nie dysponuje informacją, tylko podąża za wszystkimi bitami informacji, tak właśnie – sortuje je, sam ich nie rozumie, ale coś tam podpowiada. To oczywiście wariacja na temat Maxwella, ale demon Laplace’a byłby tu zbyt wszechwiedzący, więc po co śledztwa?
Nevazie – to wielki komplement dla mnie jako jednak głównie humanistki, a także dla moich genów, bo mój Tato zajmuje się termodynamiką :D
Tarnino –
Głównie → najwyżej to dobra sugestia, ale zburzy mi starannie osiągniętą liczbę znaków…
http://altronapoleone.home.blog
Bo to nie demon, tylko cyberlicho. Gdzie tam lichu do demona? ;-)
Babska logika rządzi!
@Finkla, no jasne, ale urban fantasy jest tak eklektycznym gatunkiem, że mogłaby oddać sprawiedliwość mistrzowi pokrewnej idei :)
ninedin.home.blog
zburzy mi starannie osiągniętą liczbę znaków
Hegel powiedziałby – tym gorzej dla liczby :)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Ha ha ha!!!
http://altronapoleone.home.blog
E no, ci co mają jakiekolwiek pretensje do tego szorta, nie czytali "Czy ktoś widział psa czarnego". Szort bardzo dobry, ale żeby kryminał mógł dobrze wybrzmieć, to jednak lepiej, co by miał większą objętość.
Wszystko tu się ładnie spina w całość, no i łączy z poprzednim opkiem, i powiem tylko: lud chce więcej pełnoprawnych opowiadań z wydziałem siódmym.
No i ostatnie zdanie tak ślicznie punktuje.
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Tak, wszystko tu jest zapięte na ostatni guzik. Zazdraszczam ale i cieszę się, że mogę czytać i towarzyszyć powstawaniu. To fajny czas, znaczy realia.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Nie ukrywam, że liczyłem na jakąś próbę naprostowania mojego postrzegania tekstu jako niepełnego, wskazania, ze może jednak coś przegapiam :-(
Nie, nie, jeśli chodzi o treść, rozwinięcie było mocno domyślne, ale te znakiii :P
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Wilku, pewnie za jakiś czas, jak już mi urośnie stosik tekstów o Wydziale Siódmym (a zamierzam sprostać zapotrzebowaniu ;)), to wrócę do tego tekściku i go rozwinę. Póki co, starałam się we wstępie upchnąć na tyle informacji, żeby dało się to czytać bez czytania “Psa”, ale jak widać, nie do końca się to udało. Niemniej większość czytelników zrozumiała – a po prostu w tym morderczym limicie nie mogłam wplątać cyberlicha w jakąś konkretną sprawę, bo sprawa zjadała cały limit :D (Nie myśl, że nie próbowałam…)
http://altronapoleone.home.blog
Ależ ja tekst zrozumiałem, tylko własnie mając przy tym wrażenie konieczności dopowiedzenia sobie fragmentów ;)
Których fragmentów?
http://altronapoleone.home.blog
Zabawne, choć czuję, że tekst jest fragmentem czegoś większego. A przynajmniej tak podpowiada mi pamięć, która usilnie insynuuje, że Wydział Siódmy przemknął gdzieś, kiedyś.
[Edytka: masz, nie doczytałem przedmowy. Tak bym wiedział już, skąd ten wydział.]
Cyberlicho Maxwella – bardzo fajny pomysł. Tak jak motyw z samym “demonem Maxwella”. Reszta – technicznie dobrze, ale powiem szczerze, liczyłem na większy hołd względem starych blaszaków. Jakieś “a imię jego trzydzieści osiem i sześć” albo coś :P
Tak więc tekst przyjemny, taki w sam raz do obiadu :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Imię jego Amstrad PCW, co jest w tekście i przedmowie, bo u mnie w domu akurat taki był :)
http://altronapoleone.home.blog
Imię jego Amstrad PCW
Z prockiem Zilog Z80. Swego czasu szumu narobił…
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Miał świetny edytor tekstu. Chi writer mu do pięt nie siegał, wczesne wordy takoż.
http://altronapoleone.home.blog
Pomysł z Demonem Maxwella wyszedł świetnie. Z komentarzy i notki na początku dowiedziałem się, że to część innego opowiadania i od razu dodałem je do kolejki bo zarówno pomysł, jak i styl bardzo mi się spodobał :) Co do gatunku to dopiero odkrywam urban fantasy i przyznam szczerze, że coraz bardziej mi się podoba
Łał, dziękuję! To nie tyle część, ile kontynuacja :) Ale miło mi będzie, jak przeczytasz “psa czarnego”.
http://altronapoleone.home.blog
Świetne opowiadanie. Wysublimowany humor i doskonale zbudowana fabuła w sześciuset słowach.
Tekst przeczytałem dwa razy i skuszę się na trzeci…
Przyjemne :)
Przynoszę radość :)
Szorcik z humorem, zwięźle napisany. Doceniam za hołd dla pierwszego komputera. O Amstradzie nigdy nie słyszałem, więc zaraz sobie rzucę okiem. Tekst dobrze współgra z “Czy ktoś widział psa czarnego?”, daje małe przedstawienie Wydziału Siódmego.
Do tej pory czytałem tylko Twoje komentarze do opek innych autorów. Po tym szorcie muszę przyznać , że rada jaką dostałem od lubianej autorki: “Monokultura nie jest zdrowa”, jest słuszna. Teraz będę miał problemy z czasem, jak go rozciągnąć, by przeczytać wszystko Twoje, na co mam ochotę.
PS. Nasz pierwszy domowy komputer to ATARI 65XE i pamiętam nagrywanie z radia na taśmę programików z grami przy zatrzymanym oddechu i chodzeniu na palcach, żeby się udało.
