Powrót Czerwonego Boga

 

Dzień przed za­gła­dą. Po­ra­nek. 

Tha­ma­ra wra­ca­ła do domu. Domem na­zy­wa­ła starą, roz­pa­da­ją­cą się cha­łu­pę z dziu­ra­wym da­chem. Miała szczę­ście. Nie­któ­rzy lu­dzie za­miesz­ku­ją­cy dziel­ni­cę wy­rzut­ków, po­tocz­nie zwaną rynsz­to­ka­mi, mogli po­zwo­lić sobie je­dy­nie na skrom­ny sza­łas lub miesz­ka­li po pro­stu na po­kry­tych grzą­skim bło­tem uli­cach. Młoda dziew­czy­na była na co dzień we­so­ła i uśmiech­nię­ta, mimo pod­łe­go życia, jakie zgo­to­wa­ło jej prze­zna­cze­nie. Jed­nak tego dnia, oczy mi­ja­ją­cych Tha­ma­rę po­nu­rych prze­chod­niów za­miast try­ska­ją­cej ra­do­ścią życia, mło­dej ko­bie­ty do­strzec mogły dziew­czy­nę głę­bo­ko po­grą­żo­ną w roz­my­śla­niach, prze­ra­żo­ną i smut­ną jed­no­cze­śnie. Przy­czy­ną jej nie­co­dzien­ne­go stanu były do­świad­cze­nia dzi­siej­sze­go po­ran­ka. Zła­ma­ła zakaz, wi­dzia­ła coś, co nie po­win­no ist­nieć, usły­sza­ła coś, czego nie po­win­na usły­szeć. Tyle wy­star­czyło, by wstrzą­snąć jej de­li­kat­nym umy­słem. Przez roz­tar­gnie­nie dziew­czy­na mi­nę­ła swoją skrom­ną sa­dy­bę. Cof­nę­ła się, po­pa­trzy­ła na drzwi wej­ścio­we i w końcu na jej twa­rzy za­go­ścił uśmiech. Myśl po­dzie­le­nia się nie­zwy­kłą hi­sto­rią, w któ­rej brała udział, z uko­cha­nym Ga­la­rem do­da­ła jej wiel­kiej otu­chy. Otwo­rzy­ła odrzwia chaty i we­szła do środ­ka.

– Gdzie się tak długo po­dzie­wa­łaś? Ku­pi­łaś mięso na śnia­da­nie? – za­py­tał na­rze­czo­ny na przy­wi­ta­nie.

– Tak, ku­pi­łam. – Tha­ma­ra od­po­wie­dzia­ła je­dy­nie na dru­gie py­ta­nie, po czym wy­cią­gnę­ła kawał mięsiwa ze skó­rza­nej torby prze­wie­szo­nej przez ramię.

– Jasna cho­le­ra, widać, że nie pierw­szej świe­żo­ści. Wy­glą­da, jakby ma­cza­no je w gów­nie, a cuch­nie jesz­cze go­rzej. Nie mo­głaś cze­goś po­wie­dzieć temu kra­ma­rzo­wi? – zde­ner­wo­wał się Galar.

– Prze­pra­szam.

– Hmm, wy­glą­da na to, że znów bę­dzie­my żreć jak szczu­ry. No, trud­no. Roz­mó­wię się z tym kra­ma­rzem, jak tylko go spo­tkam. Czło­wiek ha­ru­je jak nie­wol­nik, by za­ro­bić na żar­cie, a gdy już ku­pu­je, to dają ci takie coś. – Galar odło­żył pod­łej ja­ko­ści po­ży­wie­nie na ku­chen­ny stół i za­czął roz­pa­lać ogień w ko­min­ku. – Nie od­po­wie­dzia­łaś mi. Py­ta­łem, gdzie byłaś tak długo, bo na pewno nie na targu, ina­czej wzię­ła­byś świe­że mięso – dodał na­rze­czo­ny.

– Po­szłam na cmen­tarz.

– Na cmen­tarz? A po jaką cho­le­rę? Od­wie­dzić grób babki? Prze­cież byłem tam nie­daw­no, bu­kiet niezapominajek zło­ży­łem. Za­pła­ci­łem za niego dwa­dzie­ścia di­ne­rów, a jesz­cze jakiś zwię­dły dała mi ta kwia­ciar­ka.

– Pewna dziw­na sta­rusz­ka za­pro­wa­dzi­ła mnie do kró­lew­skie­go mau­zo­leum i we­szłam do środ­ka, na naj­niż­szy po­ziom krypt.

– Do krypt kró­lew­skich? Chyba już cię do resz­ty po­krę­ci­ło, babo głu­pia! To jest za­ka­za­ne! Kur­waż mać! Na pewno ktoś cię wi­dział! Zaraz przyj­dą straż­ni­cy i nas aresz­tu­ją! Jak do­sta­nie­my po pięt­na­ście batów, to bę­dzie akt łaski!

– Daj mi skoń­czyć, Galar! Nie we­szłam tam, ot tak sobie, by uprzy­krzyć nam życie. Zo­sta­łam we­zwa­na. W kryp­cie kró­la-he­re­ty­ka uka­zał mi się duch. Po­ka­zał, co się sta­nie w przy­szło­ści. Wszy­scy zgi­nie­my, cała Nowa Vatra jest za­gro­żo­na!

– O czym ty ga­dasz, ko­bie­to? Co ta­kie­go nam grozi?

– Po­wrót Czer­wo­ne­go Boga! On wróci i nas znisz­czy, tak jak wtedy, gdy spło­nę­ła Stara Vatra. Je­dy­nym spo­so­bem na po­wstrzy­ma­nie za­gła­dy jest za­bi­cie syna ar­cy­ka­pła­na!

– Ma­łe­go Theo? Prze­cież to tylko nie­mow­lę! Chcesz za­ciu­kać dziec­ko, bo mia­łaś jakiś sen, wizję, ha­lu­cy­na­cję czy inne nie wia­do­mo co!?

– Mu­sisz mi uwie­rzyć, Galar! Mówię praw­dę! Dla­cze­go mi nie wie­rzysz?

– Niech to szlag! Za­rę­czy­łem się z wa­riat­ką! Mor­der­czy­nią dzie­ci! Czy ty sie­bie sły­szysz, Tha­ma­ra? To nie jest nor­mal­ne!

– Gdy­byś na­praw­dę mnie ko­chał, uwie­rzył­byś. – Tha­ma­ra wy­bu­chła pła­czem.

– Pew­nie, rycz sobie! Może tro­chę ci przej­dzie. Wychodzę się przewietrzyć, kupię po dro­dze ja­kieś po­rząd­ne mięso.

Jed­nak, gdy tylko Galar zbli­żył się do drzwi, ktoś w nie za­pu­kał. Zdzi­wio­ny wi­zy­tą go­ścia o tak wcze­snej porze męż­czy­zna otwo­rzył odrzwia. Nie­spo­dzie­wa­nym przy­by­szem oka­za­ła się nie­zna­jo­ma, stara ko­bie­ta, odzia­na w łach­ma­ny z drew­nia­nym, dziw­nie rzeź­bio­nym ko­stu­rem w pra­wym ręku.

– Kim je­steś, bab­ciu i co cię tu spro­wa­dza? – spy­tał Galar.

– Wy­czu­łam zwąt­pie­nie w na­szym wy­brań­cu i przy­szłam do­pil­no­wać wy­ko­na­nia po­wie­rzo­ne­go mu za­da­nia.

Za­la­na łzami i po­cią­ga­ją­ca nosem Tha­ma­ra od­wró­ci­ła się w stro­nę sta­rusz­ki, pa­trząc na nią jak na upio­ra z za­świa­tów.

– Nie mamy za wiele czasu na szlo­chy, mała. To się sta­nie jutro! – po­wie­dzia­ła sta­ro­wi­na.

 

 

– Na­resz­cie, Theo się uspo­ko­ił. Pła­kał tak gło­śno i był strasz­nie nie­spo­koj­ny od wscho­du słoń­ca. Już my­śla­łem, że Al­si­na nie da rady uci­szyć ma­łe­go – po­wie­dział ar­cy­ka­płan Ther­cius, pa­da­jąc na kryte bal­da­chi­mem łoże.

– Mó­wi­łam ci. Al­si­na jest wspa­nia­łą mamką. Nie do­ce­ni­łeś jej – od­par­ła le­żą­ca obok Na­tha­lea.

– Tak masz rację, ko­cha­nie, jak zwy­kle. Chyba na­le­żą jej się prze­pro­si­ny.

– Prze­pro­si­ny? No, pro­szę. Wiel­ki i strasz­ny naj­wyż­szy ka­płan Ther­cius przy­zna­je się do błędu i pra­gnie prze­pro­sić zwy­kłą służ­kę. Nie po­zna­ję cię.

– To ty, ko­cha­na masz na mnie taki wspa­nia­ły wpływ.

– To bar­dzo miłe. Kom­ple­men­ty za­wsze umia­łeś pra­wić.

– Mia­łem czte­ry na­łoż­ni­ce przed tobą, ale żadna ci nie do­rów­ny­wa­ła.

– Je­stem aż taka wy­jąt­ko­wa?

– Je­steś praw­dzi­wym anio­łem, naj­droż­sza. – Ar­cy­ka­płan uca­ło­wał swą part­ner­kę w usta. Na­tha­lea szyb­ko od­po­wie­dzia­ła mu tym samym. Po chwi­li dwoje ko­chan­ków za­czę­ło ob­da­ro­wy­wać się na­wza­jem na­mięt­nymi po­ca­łun­ka­mi. Gdy usta miały już dość, spra­gnio­na mi­ło­ści ręka Ther­ciu­sa po­wę­dro­wa­ła po­wo­li w stro­nę okry­te­go luźną, je­dwab­ną su­kien­ką bio­dra uko­cha­nej, stam­tąd prze­szła na kształt­ne po­ślad­ki, potem na jędr­ne uda, by w końcu zna­leźć się mię­dzy zgrab­ny­mi no­ga­mi i pod za­sła­nia­ją­cą je de­li­kat­ną suk­nią. Tam palce ka­pła­na za­czę­ły spra­wiać ko­bie­cie przy­jem­ność. Na­tha­lea za­ru­mie­ni­ła się, jęk­nę­ła. Im in­ten­syw­niej­ Ther­cius za­pew­niał jej roz­kosz, tym bar­dziej się ru­mie­ni­ła i wzdy­cha­ła. Miłe uczu­cie cie­pła ro­ze­szło się po całym ciele pięk­nej na­łoż­ni­cy. Po kilku mi­nu­tach ar­cy­ka­płan wy­cią­gnął wil­got­ne palce spod su­kien­ki uko­cha­nej.

– Roz­bie­raj się. Przejdź­my do cze­goś jesz­cze lep­sze­go – po­wie­dział.

– Ale jeśli ktoś nas od­kry­je? Drzwi sy­pial­ni są otwar­te, za­wsze ro­bi­li­śmy to przy za­mknię­tych. – Na­tha­lea za­nie­po­ko­iła się tro­chę.

– Och, moja droga, po­wie­dzia­łaś, iż je­stem wiel­ki i strasz­ny, ale za­po­mnia­łaś naj­wi­docz­niej, że ta wiel­kość i strasz­ność do cze­goś zo­bo­wią­zu­je. Je­stem naj­wyż­szym ka­pła­nem, ja mogę wszyst­ko. A teraz do ro­bo­ty. Roz­pa­li­łaś we mnie ogień mi­ło­ści!

Obawy Ther­ciu­so­wej na­łoż­ni­cy były zbęd­ne, nikt nie prze­szka­dzał ko­chan­kom przez nie­ca­łą go­dzi­nę, jaką po­świę­ci­li na upra­wia­nie mi­ło­ści. Le­że­li nadzy, przy­tu­le­ni do sie­bie na wiel­kim, ele­ganc­kim łożu kry­tym bal­da­chi­mem. Wciąż pło­ną­ca ru­mień­cem na pięk­nym licu Na­tha­lea ode­zwa­ła się:

– Byłeś wspa­nia­ły, ko­cha­nie, jak za­wsze.

– Ty też, Nath. Z żadną z mych po­przed­nich wy­bra­nek nie ko­cha­łem się tyle razy co z tobą.

– Zatem, może na­praw­dę je­stem anio­łem?

– By­le­by nie takim jak po­słań­cy Czer­wo­ne­go Boga ha, ha, ha!

Oboje śmia­li się przez kilka minut, po czym Na­tha­lea spo­sęp­nia­ła nagle. Wi­dząc zmia­nę na­stro­ju part­ner­ki, za­tro­ska­ny ka­płan za­py­tał:

– Co się stało naj­droż­sza? Czy coś cię trapi?

– Nie, to nic wiel­kie­go. Po pro­stu ten żart przy­po­mniał mi coś. Mia­łam dzi­siej­szej nocy prze­dziw­ny sen, a wła­ści­wie kosz­mar.

– Cóż ta­kie­go ci się śniło?

– Wi­dzia­łam Czer­wo­ne­go Boga i jego anio­łów. Po­ja­wi­li się nad Nową Vatrą i za­czę­li wszyst­ko nisz­czyć. Pło­nę­ły domy, nasz wspa­nia­ły pałac się walił, lu­dzie krzy­cze­li i gi­nę­li w zło­wiesz­czych, szkar­łat­nych pło­mie­niach. Uj­rza­łam też pew­ne­go mło­dzień­ca. Nie imał się go nisz­czy­ciel­ski ogień, jego oczy świe­ci­ły czer­wo­nym, nie­na­tu­ral­nym bla­skiem a twarz szpe­cił pa­skud­ny uśmiech. Jak gdyby cie­szył się z ota­cza­ją­ce­go go znisz­cze­nia i cha­osu. Gdy po­żo­ga i de­struk­cja za­pa­no­wa­ły już nad całym mia­stem, nasze dawne bó­stwo wchło­nę­ło ta­jem­ni­cze­go czło­wie­ka i znik­nę­ło. Wtedy obu­dzi­łam się prze­ra­żo­na.

– Och, ko­cha­na Nath, to był tylko zwy­kły sen. Ma­ka­brycz­ny i prze­ra­ża­ją­cy ow­szem, ale wciąż sen.

– Wy­da­wał się taki re­al­ny, jak­bym fak­tycz­nie tam była i ob­ser­wo­wa­ła bier­nie to wszyst­ko.

– Ludz­ki umysł zdol­ny jest do two­rze­nia naj­bar­dziej re­ali­stycz­nych i abs­trak­cyj­nych wizji.

– Hmm, a jeśli to była wizja przy­szło­ści? Sły­sza­łam, że wróż­bi­ci na głów­nym rynku takie mie­wa­ją.

– Och, na świę­tość, prze­stań! To tylko kosz­mar, nic wię­cej. Ci wróże to zwy­kli szar­la­ta­ni. Już dawno po­wi­nie­nem im za­ka­zać roz­sta­wia­nia sto­isk w cen­trum i sze­rze­nia ciem­no­ty oraz wiary w nie­stwo­rzo­ne rze­czy. Czer­wo­ny Bóg nie wróci. He­re­tyc­ki król roz­gnie­wał go, ten ze­mścił się na miesz­kań­cach Sta­rej Vatry i uciekł do swo­je­go świa­ta. Zo­stał po nim tylko świę­ty krysz­tał w ru­inach ka­te­dry.

– Może masz rację, Ther­ciu­sie. A wła­ści­wie, jak wy­glą­da­ła za­gła­da sta­re­go mia­sta? Nigdy nie opo­wia­da­łeś mi do­kład­nie tej hi­sto­rii. Mam do­pie­ro dwa­dzie­ścia wio­sen, dla mnie to jak le­gen­da albo jakiś sta­ro­żyt­ny mit. Opo­wiedz mi o tym, pro­szę.

– Na prze­klę­ty miecz mo­nar­chy-he­re­ty­ka, Nath. Je­steś nie­moż­li­wa. Naj­pierw opo­wia­dasz o swoim kosz­ma­rze, potem ga­dasz ja­kieś głup­stwa o wróż­bi­tach, a teraz chcesz usły­szeć hi­sto­rię de­struk­cji naj­więk­sze­go cudu ar­chi­tek­to­nicz­ne­go w całej do­li­nie Skand?!

– Opo­wiesz czy nie? Bo jeśli się nie zgo­dzisz, idę na rynek.

– Roz­ma­wiać z szar­la­ta­na­mi!? Ani mi się waż! No do­brze, już do­brze. Słu­chaj uważ­nie.

 

Dzień przed za­gła­dą. Po­łu­dnie.

Tha­ma­ra kie­ro­wa­ła się w stro­nę pa­ła­cu. Aby swo­bod­nie po­ru­szać się po mie­ście, wdzia­ła stary płaszcz świę­tej pa­mię­ci ojca i na­szyj­nik, który do­sta­ła w pre­zen­cie od Ga­la­ra. W razie ja­kich­kol­wiek pytań po­da­wa­ła się za wę­drow­ną pu­stel­nicz­kę z po­łu­dnio­wych re­jo­nów do­li­ny Skand. Żad­nym za­sko­cze­niem nie było, iż każdy straż­nik, przy­pad­ko­wy no­tabl lub po pro­stu zwy­kły prze­cho­dzień uwie­rzył w jej spryt­ną mi­sty­fi­ka­cję. Va­tryj­czy­cy wie­rzy­li, że ere­mi­ci z po­łu­dnia po­sia­da­ją nad­na­tu­ral­ne moce i po­tra­fią kon­tak­to­wać się z du­cha­mi przod­ków, więc gdy spo­ty­ka­no ta­kie­go na uli­cach, ostroż­nie do­bie­ra­no słowa i uni­ka­no zbęd­nych pytań. Wy­star­czy­ło je­dy­nie: „Je­stem wę­drow­cem z po­łu­dnio­we­go krań­ca do­li­ny”, by mieć z głowy na­przy­krza­ją­ce się każ­de­mu zwy­kłe­mu ob­ce­mu stra­że. Ta­jem­ni­cza sta­rusz­ka wspo­mi­na­ła, że naj­trudniej bę­dzie z war­tow­ni­ka­mi strze­gą­cy­mi głów­nych wrót do pa­ła­cu ar­cy­ka­pła­na. I rze­czy­wi­ście miała rację.

– Stać, przy­błę­do! Kim­żeś jest? – ode­zwał się straż­nik po pra­wej, niski gru­bas o twa­rzy czer­wo­nej jak doj­rza­ły po­mi­dor.

– Je­stem pu­stel­nicz­ką z po­łu­dnio­wych krań­ców Skand – od­par­ła Tha­ma­ra.

– Pokaż no się. O, jaka ślicz­na buźka. Za ładna je­steś na ere­mit­kę – rzekł gruby war­tow­nik, kła­dąc dziew­czy­nie wiel­ką łapę na ra­mie­niu i po­wo­li kie­ru­jąc ją w stro­nę do­brze wi­docz­nych mimo okry­wa­ją­cej je szaty pier­si. – A jaki wi­sio­rek masz ładny – dodał, chwy­ta­jąc mocno za lewy z jej wdzię­ków. Tha­ma­ra jęk­nę­ła.

– Prze­stań, cha­mie albo przy­zwę po­tęż­ne­go ducha, który za­bi­je cię na miej­scu! – Pró­bo­wa­ła prze­mó­wić tłu­ste­mu wie­przo­wi do roz­sąd­ku.

– Pew­nie, sły­sze­li­śmy te ba­jecz­ki! Tak na­praw­dę gówno po­tra­fi­cie. Chodź, Ered. Tych dwóch no­wych nas za­stą­pi, a my za­ba­wi­my się z tą małą tur­ka­wecz­ką! – mówił gru­bas do kom­pa­na po lewej, wciąż ob­ma­cu­jąc dziew­czę­cą pierś.

– Sam się o to pro­si­łeś – po­wie­dzia­ła Tha­ma­ra i kop­nę­ła na­trę­ta z całej siły w kro­cze. Straż­nik zawył z bólu i za­czer­wie­nił się jesz­cze bar­dziej. Jego to­wa­rzysz Ered, chudy wą­sacz o prysz­cza­tej gębie, zwy­zy­wał rze­ko­mą pu­stel­nicz­kę od dzi­wek i wy­cią­gnął przy­tro­czo­ny do­tych­czas do pasa krót­ki miecz. Strasz­nej szar­pa­ni­nie za­po­biegł zna­jo­my głos do­cho­dzą­cy zza głów­nej bramy:

– Co się tu dzie­je? – Był to ar­cy­ka­płan Ther­cius. – Dla­cze­go nie chce­cie wpu­ścić tej ere­mit­ki do pa­ła­cu?

– Panie, ta wstręt­na żmija za­ata­ko­wa­ła mnie! – żalił się czer­wo­no­gę­by war­tow­nik.

– A ten oto straż­nik or­dy­nar­nie się do mnie do­bie­rał! – od­par­ła Tha­ma­ra.

– Co ta­kie­go?! Na­paść na pu­stel­nicz­kę z po­łu­dnia?! Chyba obaj upa­dli­ście na głowę! Wy dwaj! – Ka­płan wska­zał na prze­cho­dzą­cych aku­rat zbroj­nych, pa­tro­lu­ją­cych głów­ny rynek – Za­brać tych tutaj pod prę­gierz! Po pięć batów dla każ­de­go!

– Dla mnie? Za co? To prze­cież on za­czął – wy­mam­ro­tał Ered, wska­zu­jąc gru­be­go.

– Masz mnie za głup­ca? Wi­dzia­łem, jak pod­no­sisz miecz na tę dziew­czy­nę. Za­bierz­cie stąd tych durni, nim oso­bi­ście ich wy­chło­stam! – krzy­czał wście­kły Ther­cius.

Pro­ble­ma­tycz­ni straż­ni­cy zo­sta­li szyb­ko usu­nię­ci sprzed oczu ar­cy­ka­pła­na i za­stą­pie­ni in­ny­mi.

– Droga ere­mit­ko, prze­pra­szam naj­moc­niej za tę nie­wy­go­dę. Za­pew­ne przy­by­łaś tu po­me­dy­to­wać. Wiel­ka Sala jest tam. Głów­nym ko­ry­ta­rzem pro­sto, trze­cie drzwi po lewej – dodał hie­rar­cha Nowej Vatry.

– Dzię­ku­ję, czci­god­ny ka­pła­nie – od­par­ła Tha­ma­ra i ru­szy­ła przed sie­bie. Jej celem jed­nak nie było po­miesz­cze­nie wska­za­ne przez Ther­ciu­sa, lecz jego pry­wat­ne kom­na­ty. I oczy­wi­ście mały Theo.

 

Dzień przed za­gła­dą. Po­po­łu­dnie.

Naj­wyż­szy ka­płan Nowej Vatry nie był w do­brym hu­mo­rze. Wciąż nie mógł prze­stać my­śleć o śnie, jaki opo­wie­dzia­ła mu Na­tha­lea. Skła­mał, mó­wiąc swej uko­cha­nej, że to nic wiel­kie­go. Tak na­praw­dę, prze­ra­ża­ją­ca wizja osta­tecz­nej za­gła­dy po­ru­szy­ła nim do­głęb­nie. By nieco uspo­ko­ić ko­ła­ta­ny roz­ma­ity­mi my­śla­mi umysł, za­pa­lił ku­pio­ną wczo­raj na rynku fajkę. Przy­jem­ność ta, mimo iż zde­cy­do­wa­nie nie­wska­za­na oso­bom w jego wieku, po­pra­wi­ła nieco stan ata­ko­wa­nej roz­ma­ity­mi ide­ami psy­che. Ther­cius do­sko­na­le wie­dział, kim był mło­dzie­niec ze snu, nio­są­cy chaos. Bo­ha­ter sta­rej prze­po­wied­ni, który umoż­li­wi po­wrót Czer­wo­ne­mu Bogu. Jego ro­dzo­ny syn Theo.

„Gdy tylko skoń­czy pięć lat, bę­dzie trze­ba go jesz­cze uważ­niej pil­no­wać. Nie do­pusz­czę, by mój syn był koń­cem nas wszyst­kich. Oddam go pod opie­kę ka­pła­nów albo tych pu­stel­ni­ków z po­łu­dnia. Jeśli bę­dzie trze­ba, będę szu­kał po­mo­cy nawet u mi­sty­ków ze wscho­du. Byleby tylko nie do­pu­ścić do tej tra­ge­dii” – my­ślał ar­cy­ka­płan.

Skoń­czył palić i skie­ro­wał się w stro­nę swego pa­ła­cu. Prze­kra­cza­jąc głów­ną bramę, po­my­ślał przez chwi­lę, iż toż­sa­mość nisz­czy­cie­la z prze­po­wied­ni może być inna. Przy­po­mniał sobie o swym pierw­szym synu, bę­kar­cie, zgni­łym owocu związ­ku z pewną dziw­ką, któ­rej imie­nia dawno za­po­mniał. Pa­mię­tał jed­nak, jak na­zy­wa­ło się prze­klę­te dzie­cię. Chło­pak zwał się Galar. Pa­skud­ne to było imię. Rów­nie od­ra­ża­ją­ce, jak jego po­my­sło­daw­czy­ni, owa bez­i­mien­na roz­pust­ni­ca. Roz­my­śla­nia Ther­ciu­sa o przy­pad­ko­wym po­tom­stwie skoń­czy­ły się, gdy tylko na­wie­dzi­ła go myśl, iż ten prze­cież od dawna nie żyje. Zgi­nął wraz ze swoją okrop­ną matką. Ther­cius nie mógł sobie po­zwo­lić na utra­tę po­zy­cji w oczach ludu. In­for­ma­cja o po­tom­stwie ze związ­ku z brud­ną kur­ty­za­ną wy­wo­ła­ła­by wiel­ki skan­dal. Dziec­ko zo­sta­ło więc za­mor­do­wa­ne przez opła­co­nych z góry na­jem­nych za­bój­ców. To cał­ko­wi­cie uspo­ko­iło ar­cy­ka­pła­na. Jed­nak­że chwi­la spo­ko­ju była bar­dzo krót­ka. Gdy tylko hie­rar­cha zna­lazł się na scho­dach pro­wa­dzą­cych do swej pry­wat­nej kom­na­ty, usły­szał krzyk Na­tha­lei i płacz Theo. Nie­zwłocz­nie po­biegł na górę, prze­ra­żo­ny, gdyż do­my­ślał się, co mogło się stać. Ko­lej­ny sza­le­niec tak jak wtedy kilka księ­ży­ców temu. Osza­la­ły żądzą ze­msty wy­rzu­tek pró­bu­je zabić jego je­dy­nego po­tom­ka. Do­tarł na miej­sce, otwie­ra­jąc z hu­kiem wiel­kie drzwi. Uj­rzał klę­czą­cą na pod­ło­dze, za­la­ną łzami Na­tha­leę i pustą ko­ły­skę. Pod­biegł do swej uko­cha­nej, py­ta­jąc, co się stało. Zroz­pa­czo­na, szlo­cha­ją­ca ko­bie­ta od­po­wie­dzia­ła je­dy­nie:

– Po­rwa­li na­sze­go ma­łe­go. To była moja sio­stra…

 

Dzień przed za­gła­dą. Późny wie­czór.

Galar sie­dział na po­kry­tym mchem gła­zie i bawił się zna­le­zio­nym nie­opo­dal pa­ty­kiem. Spoj­rzał na sto­ją­cą obok niego sta­rusz­kę, potem na le­żą­ce na ziemi torby z za­pa­sa­mi. Był bar­dzo zde­ner­wo­wa­ny. Pocił się in­ten­syw­nie, drża­ły mu ręce. Miał ocho­tę krzy­czeć.

– Nigdy w życiu nawet przez myśl by mi nie prze­szło, że przy­czy­nię się do mor­der­stwa nie­mow­la­ka – ode­zwał się po dłu­gim cza­sie mil­cze­nia.

– Nie ty się przy­czy­nisz, ona musi go zabić. Tak mówi prze­po­wied­nia – od­par­ła wy­pa­tru­ją­ca Tha­ma­ry sta­ro­wi­na.

– Je­stem jej na­rze­czo­nym, też będę miał krew Theo na rę­kach. Czuję się winny, go­dząc się na to wszyst­ko.

– To dla wa­sze­go dobra, dla dobra nas wszyst­kich.

– Tha­ma­ra za­bi­ja dzie­cia­ka, ja okra­dłem co naj­mniej pięć skle­pów, by za­pew­nić nam za­pa­sy, bo mu­si­my pręd­ko ucie­kać na naj­dal­sze krań­ce do­li­ny, zanim ar­cy­ka­płan i jego świta nas dorwą i obe­drą żyw­cem ze skóry. Znajdź inną wy­mów­kę dla ro­bie­nia ta­kich rze­czy, bab­ciu. To pie­prze­nie o prze­po­wied­niach, upio­rze, Czer­wo­nym Bogu i in­nych nad­na­tu­ral­nych dzi­wac­twach już mi się prze­ja­dło!

– Prze­stań kła­pać dzio­bem i rób, co mówię. Wo­lał­byś pło­nąć żyw­cem, pa­trząc, jak całe mia­sto zmie­nia się w zglisz­cza?

– Nie.

– No wła­śnie, tak my­śla­łam.

– Prze­pra­szam. Mia­łem trud­ne dzie­ciń­stwo, po­dob­ne do obec­nej sy­tu­acji. Śmierć, ła­ma­nie prawa, uczu­cie bez­na­dziei opa­no­wu­ją­ce czło­wie­ka. Po pro­stu się boję. Zna­le­zie­nie się po­now­nie w takim po­ło­że­niu było moim naj­więk­szym kosz­ma­rem, który mia­łem na­dzie­ję, nigdy się nie ziści. A tu pro­szę, po­ja­wiasz się ty i wszyst­ko staje na gło­wie. – Galar uśmiech­nął się.

– Widzę, iż źle cię oce­ni­łam, chłop­cze. Gdy pierw­szy raz zo­ba­czy­łam twoją prysz­cza­tą gębę, my­śla­łam, żeś je­dy­nie iry­tu­ją­cy cham i pro­stak, a jed­nak jest w tobie szcze­rość i wy­trwa­łość. – Stara ko­bie­ta od­wza­jem­ni­ła uśmiech.

– Zanim się roz­sta­nie­my, jedno py­ta­nie. Kim ty tak na­praw­dę je­steś, bab­ciu, bo do­my­ślam się, że nie je­dy­nie sza­lo­ną, starą wróż­bit­ką z alej­ki że­bra­ków?

– Sły­sza­łeś o po­słań­cach Czer­wo­ne­go Boga? Czte­ry świe­tli­ste isto­ty, nie­któ­rzy na­zy­wa­ją je anio­ła­mi. Ja byłam nie­gdyś czwar­tą z nich. Gdy Bóg za­mie­rzał znisz­czyć Starą Vatrę to nasza czwór­ka miała wy­ko­nać roz­kaz. Zrzu­cić na mia­sto ogień. Od­mó­wi­łam. Coś nie po­zwo­li­ło mi tego zro­bić. Żal wobec tych ludzi, pięk­ne­go mia­sta a może wspo­mnie­nie za­gła­dy mego wła­sne­go świa­ta? Tego nie je­stem pewna do dziś. Szyb­ko po­nio­słam kon­se­kwen­cje mojej de­cy­zji. Czer­wo­ny Bóg był wście­kły. Ode­brał mi moce i zrzu­cił na tę zie­mię, bym zgi­nę­ła razem z miesz­kań­ca­mi he­re­tyc­kie­go mia­sta, lecz ja oca­la­łam i nie do­pusz­czę do jego po­wro­tu. – Bab­cia za­my­śli­ła się przez chwi­lę, Galar mil­czał. – Są też po­zy­ty­w­ne skut­ki wy­bo­ru, ja­kie­go do­ko­na­łam. Wraz z utra­tą mocy od­zy­ska­łam praw­dzi­wą po­stać, po­sta­rza­łam się okrut­nie, ale z dwoj­ga złego wolę gębę po­marsz­czo­nej ba­bi­ny niż pysk świe­cą­cy jak stos roz­ża­rzo­nych węgli.

– Teraz je­stem w sta­nie uwie­rzyć we wszyst­ko, co po­wiesz, bab­ciu. Dzię­ku­ję za tę opo­wieść. 

– Brzmi jak bajka, praw­da? Miło, że mi wie­rzysz. Spójrz, Tha­ma­ra wraca – po­wie­dzia­ła sta­rusz­ka, wska­zu­jąc nad­bie­ga­ją­cą, zzia­ja­ną dziew­czy­nę z pła­czą­cym nie­mow­lę­ciem na rę­kach.

– Nie za­bi­łaś go jesz­cze? – zdzi­wi­ła się stara ko­bie­ta.

– Nie zdą­ży­łam, Na­tha­lea mi prze­szko­dzi­ła – od­par­ła Tha­ma­ra.

– Na­łoż­ni­ca ka­pła­na Ther­ciu­sa? – spy­ta­ła sta­ro­wi­na.

– Tak i moja sio­stra – od­po­wie­dzia­ło wciąż dy­szą­ce ze zmę­cze­nia dziew­czę. 

– Ach, tak, na śmierć o tym za­po­mnia­łem, czyli mu­sisz jesz­cze do­pi­sać wła­sną sio­strę do listy osób, które chcą nas zabić – rzekł Galar.

– Nie mamy czasu do stra­ce­nia! Zabij ma­łe­go! – po­na­gla­ła sta­rusz­ka.

– Ona ma rację, zrób to – po­twier­dził uko­cha­ny Tha­ma­ry.  

Dziew­czy­na spoj­rza­ła na ma­łe­go po­tom­ka ka­pła­na. Prze­stał wresz­cie pła­kać. Spo­glą­dał na nią tylko, we­so­ło ga­wo­rząc. Młoda ko­bie­ta wy­cią­gnę­ła zza paska szaty nóż. Ostrze bły­snę­ło w bla­sku po­wo­li za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. Theo pa­trzył na broń cie­kaw­skim wzro­kiem. Tha­ma­rze drża­ły ręce, z oczu cie­kły łzy. Za­ci­snę­ła po­wie­ki i za­da­ła cios. Dzie­cię­ce ga­wo­rze­nie nagle usta­ło. Dziew­czy­na na po­wrót otwo­rzy­ła oczy i zwró­ci­ła wzrok na nie­mow­lę. Gdy zo­ba­czy­ła ostrze noża wbite w ma­leń­ką pierś le­żą­ce­go w bez­ru­chu Theo, od­wró­ci­ła się i zwy­mio­to­wa­ła. Galar, prze­sia­du­ją­cy do­tych­czas z za­sło­nię­tą rę­ko­ma twa­rzą na omsza­łym ka­mie­niu, pod­biegł do uko­cha­nej i objął naj­moc­niej oraz naj­czu­lej jak po­tra­fił. Tha­ma­ra roz­pła­ka­ła się jesz­cze bar­dziej.

– Po­cho­waj­my go cho­ciaż. Pro­szę – wy­szep­ta­ła, po­cią­ga­jąc nosem i tuląc się do na­rze­czo­ne­go.

– Nie oba­wiaj się, tak zro­bi­my. Już po wszyst­kim – od­parł Galar.

– Strasz­na była to śmierć, jed­nak­że dzię­ki niej oca­li­li­śmy ty­sią­ce in­nych ist­nień – pod­su­mo­wa­ła sta­rusz­ka.

 

Dzień przed za­gła­dą. Noc.

„Prze­szu­kać całe mia­sto, rynsz­to­ki, ruiny ka­te­dry, pu­sty­nię po­pio­łów i oko­li­ce. Nie mogła uciec da­le­ko. Macie zna­leźć mo­je­go syna!” Tak brzmiał roz­kaz ar­cy­ka­pła­na Ther­ciu­sa, wy­da­ny dru­ży­nie va­tryj­skich zbroj­nych. Dziel­ni żoł­da­cy prze­cze­sa­li całą oko­li­cę, lecz je­dy­nym, co udało się od­na­leźć, był mały, usy­pa­ny ze świe­żej ziemi kop­czyk. Ka­pi­ta­no­wi stra­ży ów przy­po­mina­ją­cy mi­nia­tu­ro­wy kur­han, ko­piec wydał się po­dej­rza­ny, toteż nie­zwłocz­nie roz­ka­zał swym lu­dziom kopać. Do­ko­pa­no się do zło­żo­nych tam zwłok ma­łe­go Theo. Na miej­sce na­tych­miast zo­stał we­zwa­ny ka­płan. W pierw­szej chwi­li z nie­mo­cy i szoku ze­mdlał, jed­nak gdy udało się go ocu­cić, na twa­rzy hie­rar­chy ry­so­wał się nie­po­wstrzy­ma­ny gniew.

– Szu­kaj­cie dalej wi­no­waj­czy­ni, schwy­taj­cie ją żywą. Zo­sta­nie ska­za­na na Ścież­kę Bólu – roz­ka­zał Ther­cius.

– Ależ panie, oso­bi­ście za­ka­za­łeś tej formy eg­ze­ku­cji. Nie uży­wa­no jej od cza­sów kró­la-he­re­ty­ka. To bar­ba­rzyń­stwo! – za­nie­po­ko­ił się ka­pi­tan stra­ży.

– Zno­szę zakaz i przy­wra­cam ją do użyt­ku! Kaci z pew­no­ścią sobie po­ra­dzą. Jesz­cze ja­kieś py­ta­nia?

– Nie, panie. Wła­ści­wie jedna proś­ba, dru­ży­na chcia­ła­by nieco od­po­cząć.

– Do­brze, ale mu­si­cie wie­dzieć, że jeśli nie zo­ba­czę mor­der­czy­ni za­ku­tej w kaj­da­ny jutro o świ­cie, ty i przy­wód­ca dru­ży­ny za­wi­śnie­cie bez spra­wie­dli­we­go sądu.

– Co ta­kie­go? – Ka­pi­tan w mgnie­niu oka po­bladł.

– Do­brze sły­sza­łeś, więc zde­cy­duj czy od­po­czy­nek jest w tym mo­men­cie dobrym wyborem. Do wscho­du słoń­ca zo­sta­ło tylko kilka go­dzin – rzu­cił na od­chod­ne ar­cy­ka­płan i ru­szył z po­wro­tem do mia­sta.

– Jazda, obi­bo­ki, ru­szać się! Nie czas teraz na le­ża­ko­wa­nie! Mamy za­bój­cę do zła­pa­nia! – za­ko­men­de­ro­wał do­wód­ca straż­ni­ków w oba­wie o wła­sne życie.

 

 

Tha­ma­ra i Galar schro­ni­li się w dość prze­stron­nej, gór­skiej ja­ski­ni. Sie­dzie­li przy świe­żo roz­pa­lo­nym ogni­sku, przy­kry­ci brud­ną derką. Mimo okry­cia i cie­pła tań­czą­cych we­so­ło pło­mie­ni czuli chłód. Noc była wy­jąt­ko­wo zimna. Oboje mil­cze­li, wpa­tru­jąc się je­dy­nie w tra­wią­cy ko­lej­ne ka­wał­ki drew­na ogień. Wspie­ra­ją­ca ich sta­rusz­ka po po­cho­wa­niu Theo po­że­gna­ła się i znik­nę­ła bez śladu. Mu­sie­li ra­dzić sobie sami. 

– Na pewno nas znaj­dą i za­bi­ją – ode­zwa­ła się po ja­kimś cza­sie Tha­ma­ra.

– Prze­stań, je­ste­śmy kilka mil od mia­sta. Dotrą tu naj­wcze­śniej o świ­cie, a my bę­dzie­my już da­le­ko stąd – za­pew­nił part­ner­kę Galar.

– Naj­wyż­szy ka­płan jest zde­ter­mi­no­wa­ny, szcze­gól­nie teraz, gdy stra­cił je­dy­ne­go po­tom­ka.

– Skąd mo­żesz to wie­dzieć? Nie znasz go.

– Na­tha­lea mi mó­wi­ła, zanim prze­sta­ły­śmy się wi­dy­wać. Na po­cząt­ku była zwy­kłą służ­ką, jesz­cze wtedy się spo­ty­ka­ły­śmy. Gdy zo­sta­ła lalką do rżnię­cia dla Ther­ciu­sa, za­po­mnia­ła o mnie.

– Nigdy do­kład­nie mi o tym nie opowiada­łaś.

– Co tu mówić? Moja sio­stra, w za­mian za od­da­wa­nie się sta­re­mu dzia­do­wi żyje jak kró­lo­wa i udaje, że ja nie ist­nie­ję, bo do mnie los nie­ste­ty się nie uśmiech­nął. Ot, cała hi­sto­ria.

– Już wiem, dla­cze­go prze­zna­cze­nie złą­czy­ło nas razem. Oboje mamy nie­we­so­łą prze­szłość.

– Bła­gam, tylko nie opo­wia­daj znowu o swoim dzie­ciń­stwie. Sły­szę to kilka razy w ty­go­dniu, znam już na pa­mięć twoją hi­sto­rię, Galar. – Na twa­rzy Tha­ma­ry po­ja­wił się lekki uśmiech.

– Wiem, je­stem strasz­nie nudny, ale wy­da­je mi się, że jed­nak mnie lu­bisz.

– Głu­po­ty ple­ciesz, ja cię ko­cham.

– Ja cie­bie też.

Oboje roz­ma­wia­li jesz­cze chwi­lę, po czym zgod­nie stwier­dzi­li, iż pora odro­bi­nę się zdrzem­nąć, by na­brać sił do dal­szej wę­drów­ki. Drzem­ka nie­ocze­ki­wa­nie zmie­ni­ła się w twar­dy, wie­lo­go­dzin­ny sen. Tha­ma­ra obu­dzi­ła się o świ­cie i z prze­ra­że­niem od­kry­ła, że jej na­rze­czo­ny znik­nął. Gdy wy­bie­gła z groty szu­kać uko­cha­ne­go, za­uwa­ży­ła po­chód zbroj­nych u pod­nó­ża wznie­sie­nia, na któ­rym stała. Jeden z żoł­da­ków za­uwa­żył ją i spu­ścił ze smy­czy psy tro­pią­ce. Dłu­go­no­gie, uja­da­ją­ce be­stie szyb­ko ją do­pa­dły i przy­gwoź­dzi­ły do ziemi. Po­szu­ki­wa­na zo­sta­ła schwy­ta­na.

 

Dzień za­gła­dy. Po­ra­nek.

Przy­wód­ca zbroj­nych i ka­pi­tan stra­ży mieli szczę­ście. Nie zo­sta­li po­wie­sze­ni. W porę udało im się do­star­czyć mor­der­czy­nię przed ob­li­cze spra­wie­dli­wo­ści. Naj­wyż­szy ka­płan Ther­cius wi­dząc Tha­ma­rę za­ku­tą w kaj­da­ny, nie­zwłocz­nie prze­szedł do wy­mie­rza­nia za­rzą­dzo­nej wcze­śniej kary. Szyb­ko po­sta­wio­no sza­fot, przy­go­to­wa­no na­rzę­dzia kaźni, we­zwa­no katów. Naj­pierw ska­za­ną wo­żo­no po całym mie­ście, by wście­kły tłum mógł się na niej wyżyć. Było to swego ro­dza­ju pre­lu­dium przed wła­ści­wą eg­ze­ku­cją. Aby jesz­cze bar­dziej wzbu­rzyć ludzi, spe­cjal­nie wy­na­ję­ci krzy­ka­cze po­wta­rza­li w kółko, czym za­wi­ni­ła spę­ta­na po­wro­za­mi młoda ko­bie­ta na wozie. Cel zo­stał osią­gnię­ty z ła­two­ścią. Ne­ga­tyw­ne emo­cje wrza­ły. Roz­złosz­cze­ni miesz­kań­cy ci­ska­li w dziew­czy­nę ka­mie­nia­mi, łaj­nem, zgni­łym je­dze­niem, do­słow­nie wszyst­kim co było pod ręką. Gdy Tha­ma­ra do­tar­ła na miej­sce eg­ze­ku­cji, miała po­si­nia­czo­ną twarz i ręce, roz­bi­ty nos i roz­cię­ty łuk brwio­wy. Ska­za­na wspię­ła się na sza­fot a ar­cy­ka­płan odzia­ny w czar­ną, ża­łob­ną szatę od­czy­tał wyrok oso­bi­ście. Kiedy z ust Ther­ciu­sa wy­brzmia­ło ostat­nie zda­nie, kaci przy­ku­li dziew­czy­nę do drew­nia­ne­go prę­gie­rza. Ścież­ka Bólu miała się za­cząć. Owa forma eg­ze­ku­cji po­le­ga­ła na za­chło­sta­niu na śmierć nie­szczę­śni­ka na­ra­tem. Był to spe­cjal­ny ro­dzaj bata, skła­da­ją­cy się z kilku, dłu­gich, skó­rza­nych rze­mie­ni za­koń­czo­nych me­ta­lo­wy­mi ha­czy­ka­mi, ćwie­ka­mi i za­dzio­ra­mi. Każde ude­rze­nie zry­wa­ło czą­stecz­ki ciała ska­zań­ca i uno­si­ło je ze sobą. Kil­ka­na­ście cio­sów wy­star­czy­ło, by zmie­nić plecy de­li­kwen­ta w krwa­wą mia­zgę. Dwój­ka katów przy­go­to­wa­ła swoje na­ra­ty. Ma­ka­brycz­ny spek­takl miał się za­cząć lada chwi­la. Tha­ma­ra przez cały czas my­śla­ła o uko­cha­nym Ga­la­rze. Gdzież mógł się po­dziać? Szu­ka­ła go wzro­kiem wśród skan­du­ją­ce­go tłumu. Ni­g­dzie go nie było, prze­padł bez śladu. Mimo po­go­dze­nia się ze swym strasz­nym losem nie mogła po­wstrzy­mać stru­mie­nia łez roz­pa­czy. Pierw­sze ude­rze­nie. Kro­ple krwi wy­strze­li­ły w górę, dziew­czy­na wyła z bólu. Bła­ga­ła o li­tość, szlo­cha­ła spa­zma­tycz­nie. Zwró­ci­ła się do swej sio­stry:

– Na­tha­leo, ja – twa ro­dzo­na sio­stra – zaraz zo­sta­nę za­mę­czo­na na śmierć. Na wy­ba­cze­nie ani na życie nie mam szans, ale może na choć­by jedno słowo z two­ich ust. Po tylu la­tach mil­cze­nia… – Dru­gie ude­rze­nie, roz­dzie­ra­ją­cy krzyk bólu. – Może cho­ciaż coś po­wiesz, moja dusza bę­dzie spo­koj­niej­sza po śmier­ci… – Trze­cie ude­rze­nie. – Jedno małe słów­ko, pro­szę, co­kol­wiek. – Czwar­te ude­rze­nie, świe­ża po­so­ka try­snę­ła na twa­rze ga­piów. – Zro­bi­łam to dla dobra nas wszyst­kich, Theo spro­wa­dził­by chaos i zgubę na Nową Vatrę!

Na­tha­lea jed­nak mil­cza­ła jak grób. Obo­jęt­nym wzro­kiem i z pust­ką w sercu przy­glą­da­ła się kaźni. Nie miała za­mia­ru dać się po­nieść emo­cjom, ze wzglę­du na sie­dzą­ce­go obok i trzy­ma­ją­ce­go ją za rękę part­ne­ra.

Pa­skud­ne, ob­fi­cie krwa­wią­ce rany szpe­ci­ły plecy ska­za­nej, a ta wrzesz­cza­ła opę­tań­czo i szlo­cha­ła pod każ­dym sma­gnię­ciem na­ra­ta.

– Och, Ga­la­rze naj­droż­szy, gdzie je­steś?! – krzyk­nę­ła na cały głos.

– Ga­la­rze? – spy­tał po cichu sam sie­bie ar­cy­ka­płan.

– To jej na­rze­czo­ny, ko­lej­ny brud­ny wy­rzu­tek, na pewno po­ma­gał w mor­der­stwie na­sze­go Theo. Też go zła­pie­my, praw­da uko­cha­ny? – od­par­ła Na­tha­lea.

Hie­rar­cha Ther­ciu­s w jed­nej chwi­li strasz­nie po­bladł. Za­czę­ły drżeć mu ręce.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku, Ther­ciu­sie? – zapy­ta­ła za­tro­ska­nym gło­sem na­łoż­ni­ca.

Nie od­po­wie­dział. Jego wzrok sku­pio­ny był na ciem­nie­ją­cym nagle nie­bie. Ze­rwał się prze­raź­li­wy wiatr. Słoń­ce skry­ło się za groź­nie wy­glą­da­ją­cymi chmu­ra­mi, po­wo­li przy­bie­ra­ją­cy­mi szkar­łat­ny od­cień. Zie­mia za­czę­ła drżeć. Ktoś ze zgro­ma­dzo­ne­go tłumu spo­strzegł trzy świe­tli­ste syl­wet­ki, po­wo­li zataczające kręgi na fir­ma­men­cie. Po kilku mi­nu­tach za­uwa­żo­no nad­cho­dzą­ce­go od stro­ny ruin ka­te­dry mło­dzień­ca o świe­cą­cych na czer­wo­no oczach. Nad nim, wy­so­ko po­śród bu­rzo­wych chmur uno­sił się ogrom­ny, czer­wo­ny krysz­tał. W spa­ra­li­żo­wa­ny stra­chem tłum ude­rzył kar­ma­zy­no­wy, zło­wiesz­czo wy­glą­da­ją­cy pio­run, za­bi­ja­jąc ki­l­ku ludzi na miej­scu. To był z góry umó­wio­ny znak. Po ude­rze­niu owej bły­ska­wi­cy, trój­ka świe­tli­sto­li­cych bytów spu­ści­ła nisz­czy­ciel­ski ogień na Nową Vatrę. Pło­mie­nie szyb­ko za­czę­ły po­chła­niać wszyst­ko, co sta­nę­ło im na dro­dze. Prze­ra­żo­ny lud rzu­c­ił się do uciecz­ki. Nad­szedł prze­po­wie­dzia­ny ko­niec.

 

Dzień za­gła­dy. Kilka go­dzin wcze­śniej.

Gdy Galar i Tha­ma­ra po­sta­no­wi­li się prze­spać w swej kry­jów­ce, mło­de­mu męż­czyź­nie przy­śnił się kosz­mar, zwia­stu­ją­cy ry­chło nad­cho­dzą­cą apo­ka­lip­sę. Sen był nie­zwy­kle re­ali­stycz­ny i tym samym prze­ra­ża­ją­cy. Kiedy Galar obu­dził się, nie był już sobą. Strasz­li­wa wizja zmie­ni­ła go w ślepo po­dą­ża­ją­ce­go do celu nie­wol­ni­ka. Szedł za sły­sza­nym z od­da­li gło­sem. Kie­ro­wał się w stro­nę zruj­no­wa­nej Czer­wo­nej Ka­te­dry, miej­sca spo­czyn­ku świę­te­go krysz­ta­łu. Do­by­wa­ją­cy się z nie­zna­nej ot­chła­ni bas wciąż wzy­wał. Galar nie mógł nic zro­bić. Jego ciało i umysł były spę­ta­ne, nie miał nad nimi żad­nej kon­tro­li. Mógł je­dy­nie po­dą­żać tam, dokąd pra­gnę­ła zło­wiesz­cza siła. Do­tarł na miej­sce. Wokół oł­ta­rza spało czte­rech straż­ni­ków i jeden ka­płan. Mło­dzie­niec mi­mo­wol­nie pod­niósł le­żą­cy na po­sadz­ce miecz, nie­po­ko­ją­cy głos wy­brzmiał: „Zabij ich i za­bierz krysz­tał”. Znie­wo­lo­ny Galar po­słusz­nie wy­ko­nał roz­kaz. Pię­ciu od­po­czy­wa­ją­cych męż­czyzn w kilka chwil zmie­ni­ło się w le­żą­ce w ro­sną­cych ka­łu­żach krwi trupy. Na­stęp­nie chło­pak chwy­cił za­wo­alo­wa­ny obiekt kultu, wy­mam­ro­tał coś w nie­zna­nym sa­me­mu sobie ję­zy­ku i na­stał dzień za­gła­dy. Prze­po­wied­nia speł­ni­ła się: syn ar­cy­ka­płana umoż­li­wił po­wrót Czer­wo­ne­mu Bogu.

 

Dzień za­gła­dy. Po­ra­nek.

Nowa Vatra pło­nę­ła. Naj­wyż­szy ka­płan Ther­cius wraz z Na­tha­leą ucie­ka­li w po­pło­chu do pa­ła­cu, chro­nie­ni przez grupę zbroj­nych. Hie­rar­cha pa­trzył nie­na­wist­nym wzro­kiem na kro­czą­ce­go wśród nisz­czy­ciel­skich pło­mie­ni Ga­la­ra. 

„Prze­klę­ty bę­kart żyje! Gdy­bym tylko do­stał w swe ręce tych nie­kom­pe­tent­nych głup­ców, któ­rym zle­ci­łem jego za­bój­stwo” – my­ślał.

W przy­pły­wie wście­kło­ści Ther­cius wy­rwał kuszę z rąk sto­ją­ce­go obok żoł­nie­rza. Wy­ce­lo­wał w głowę swego syna i wy­strze­lił.

– Nie!!! – Prze­szy­wa­ją­cy krzyk roz­pa­czy roz­legł się i urwał rów­nie nagle.

To Tha­ma­ra, w porę uwol­nio­na z oko­wów przez zbłą­ka­ny pio­run, za­sło­ni­ła uko­cha­ne­go swoim cia­łem. Wy­strze­lo­ny przez ka­pła­na bełt prze­bił na wylot jej szyję. Dziew­czy­na padła na zie­mię, rzę­żąc i dła­wiąc się krwią. Ostat­ni raz spoj­rza­ła na Ga­la­ra. Wi­dząc, że ten nie zwra­ca na nią naj­mniej­szej uwagi i je­dy­nie kro­czy bez­myśl­nie przed sie­bie, wy­da­ła ostat­nie tchnie­nie z wiel­kim smut­kiem wy­pi­sa­nym na twa­rzy.

– Za­bij­cie tego czło­wie­ka, na­tych­miast! – wydał roz­kaz ar­cy­ka­płan. Uzbro­je­ni żoł­da­cy pod­bie­gli do Ga­la­ra, jed­nak gdy usi­ło­wa­li za­ata­ko­wać mło­dzień­ca swymi gi­zar­ma­mi, zo­sta­li bły­ska­wicz­nie spo­pie­le­ni. Wi­dząc to, do­głęb­nie prze­ra­żo­ny Ther­cius chwy­cił swą na­łoż­ni­cę za rękę i oboje ucie­kli do wnę­trza pa­ła­cu. Gnali szyb­ko po scho­dach z na­dzie­ją na schro­nie­nie się w pod­zie­miach swej sie­dzi­by. Kiedy je­dy­nie kilka jar­dów dzie­li­ło ich od wej­ścia do bez­piecz­ne­go azylu, cały bu­dy­nek za­drżał w po­sa­dach. Oboje spo­strze­gli, iż sufit za­czy­na zwa­lać im się na głowy. Pró­bo­wa­li ucie­kać z po­wro­tem na górę, lecz droga uciecz­ki za­wa­li­ła się z hu­kiem. Chwi­lę potem, przy­sy­pa­ne gru­za­mi były też wrota do pod­zie­mi. Byli od­cię­ci. Ko­lej­ny huk do­cho­dzą­cy z ze­wnątrz wy­wo­łał znisz­cze­nie prze­ciw­le­głej ścia­ny. Wiel­ka masa ka­mie­ni i pyłu ru­nę­ła z im­pe­tem na dwój­kę nie­szczę­śni­ków. Ther­cius ku wła­sne­mu za­sko­cze­niu prze­żył. Był je­dy­nie nieco po­obi­ja­ny, Na­tha­lea nie­ste­ty zo­sta­ła przy­gnie­cio­na kupą gruzu. 

– Pomóż mi, uko­cha­ny! Bła­gam! – krzy­cza­ła, dła­wiąc się ku­rzem. 

Ar­cy­ka­płan jed­nak­że nie słu­chał. Zo­ba­czył bo­wiem, iż za­wa­le­nie się ścia­ny otwo­rzy­ło drogę uciecz­ki z pod­ziem­ne­go wię­zie­nia. Była to wyrwa w ko­lej­nym murze, przez którą prze­świ­ty­wa­ło świa­tło dnia. Wy­star­czy­ło po­rząd­ne ude­rze­nie ja­kimś cięż­kim ka­mie­niem, by się wy­do­stać. Ther­cius od­wró­cił się w stro­nę swej na­łoż­ni­cy, wy­szep­tał: „Prze­pra­szam” i po­biegł czym prę­dzej w stro­nę prze­świ­tu w murze. Na­tha­lea wy­bu­chła ża­ło­snym pła­czem. Nie roz­pa­cza­ła jed­nak długo, gdyż po chwi­li za­wa­li­ła się ko­lej­na ścia­na, grze­biąc na­łoż­ni­cę ka­pła­na żyw­cem. 

Naj­wyż­szy hie­rar­cha jak po­my­ślał, tak zro­bił. Ude­rze­nie ka­mien­nym odłam­kiem szyb­ko znisz­czy­ło od­gra­dza­ją­cą Ther­ciu­sa od świa­ta ze­wnętrz­ne­go ba­rie­rę. Widok owego świa­ta, nie przy­no­sił jed­nak upra­gnio­nej na­dziei. Pło­ną­ce zglisz­cza, ago­nal­ne krzy­ki miesz­kań­ców i uno­szą­cy się wy­so­ko na nie­bie Czer­wo­ny Bóg. Był to obraz rodem z naj­gor­szych, naj­głę­biej skry­wa­nych przez umysł kosz­ma­rów. Arcyka­płan po­sta­no­wił ucie­kać. Uciec jak naj­da­lej, nie oglą­da­jąc się. Biegł da­le­ko poza gra­ni­ce mia­sta. Gdy zbli­żał się do pu­sty­ni po­pio­łów, po­tknął się o wy­sta­ją­cy ka­mień, upadł, ude­rza­jąc głową o twar­de pod­ło­że i stra­cił przy­tom­ność. Nie­zwy­kłe szczę­ście w ob­li­czu osta­tecz­nej za­gła­dy. 

 

 

Do­ko­na­ło się. Nowa Vatra zo­sta­ła do­szczęt­nie znisz­czo­na. Wśród spo­pie­lo­nych zglisz­czy nie ostał się nikt poza mło­dzień­cem o czer­wo­nych oczach. Ten zo­stał jed­nak szyb­ko wchło­nię­ty przez je­ste­stwo Czer­wo­ne­go Boga, a bó­stwo owo wraz z to­wa­rzy­szą­cy­mi mu anio­ła­mi, wi­dząc, iż jego dzie­ło de­struk­cji zo­sta­ło do­koń­czo­ne, znik­nę­ło. Pa­miąt­ka­mi po wi­zy­cie mści­we­go bytu były oprócz sczer­nia­łych ruin, ka­wa­łek szkar­łat­ne­go krysz­ta­łu, na­zy­wa­ne­go nie­gdyś świę­tym le­żą­cy obok oł­ta­rza w Czer­wo­nej Ka­te­drze oraz sza­lo­ny, siwy sta­ruch w po­dar­tych sza­tach ka­płań­skich prze­szu­ku­ją­cy po­go­rze­li­sko w po­szu­ki­wa­niu cze­goś do je­dze­nia. 

 

 

– Więc jed­nak, prze­po­wied­nia się my­li­ła – rze­kła sta­rusz­ka.

– Nie, to my źle ją zin­ter­pre­to­wa­li­śmy – od­parł Szkar­łat­ny Upiór.

– Co się wła­ści­wie sta­nie z tym chło­pa­kiem, Ga­la­rem?

– Bę­dzie jego nowym anio­łem, tak jak ty kie­dyś.

– Ar­cy­ka­płan Ther­cius prze­trwał, ale zu­peł­nie stra­cił pa­mięć i jest kom­plet­nie sza­lo­ny.

– Bę­dzie, po­dob­nie jak ja i ty śla­dem po daw­nej Va­trze, być może także prze­stro­gą dla in­nych.

– Do­sta­li­śmy szan­sę i po­nie­śli­śmy klę­skę. Dla­cze­go? Tak nie po­win­no być!

– To moja wina. Gdy­bym wtedy nie roz­gnie­wał Czer­wo­ne­go Boga, mia­sto, lu­dzie, ja sam, wszyst­ko prze­trwa­ło­by, nie do­szło­by do tej ka­ta­stro­fy. Czło­wiek jest za słaby, by sa­me­mu sobie stać się bo­giem. Szko­da, że tak późno to zro­zu­mia­łem. – Po tych sło­wach upiór znik­nął w ośle­pia­ją­cym bla­sku. 

Stara ko­bie­ta pod­pie­ra­ją­ca się rzeź­bio­nym ko­stu­rem wy­szła z kró­lew­skich krypt. Po­pa­trzy­ła chwi­lę na jesz­cze bar­dziej szpe­cą­ce po­nu­ry kra­jo­braz ruiny i udała się na wschód.