Motto: "Gdy cię mają wieszać, poproś o szklankę wody. Nigdy nie wiadomo, co się wydarzy, zanim przyniosą." Andrzej Sapkowski
Klasyczne fantasy, w którym czytelnik znajdzie podróże, niebezpieczeństwa, tajemnice i magię.
W tekście występuje dużo wulgaryzmów, ale z uwagi na różnice kulturowe, nie powinniście odczuć głębi ich prostactwa i rozwiązłości ;)
Chwała betujacym!
Mewia Skała od strony morza przypomina do złudzenia miodowe ciasto. Wyspa zbudowana jest z piaskowca i podziurawiona wieloma jaskiniami, używanymi przez praktycznych mieszkańców jako budynki mieszkalne, czy sklepy. Mieszczą się tam również gospody oferujące tak rzadkie przysmaki, jak zapiekankę z rybich wnętrzności i żółwie jaja.
Tuńczyk usiadł gwałtownie i zwymiotował sobie między nogi.
– Parę sezonów oprowadzania podróżnych po wyspie, a wciąż mi się to śni – wybełkotał, walcząc z kołkowatym językiem. – Lepiej było iść na służbę do kupca – zwrócił się do towarzyszy.
Nie doczekawszy się odpowiedzi, próbował wstać, ale mu się nie udało. Klapnął wzbijając drobinki kurzu. Owionął go zapach schnących na słońcu wodorostów i przetrawionego wina. Kolejna fala mdłości uderzyła jak sztorm. Poranne światło raniło oczy, wnętrzności paliły ogniem. Otarł łzy i spróbował zorientować się, co z pozostałymi.
Dorsz przepadł, za to bez trudu udało mu się dostrzec Cefala, czego zaraz szczerze pożałował. Pijaczyna i wesołek patrzył na niego szklistymi oczami gotowanego kraba. Jego nogi, brzuch i pierś pokrywała kamienna łuska, która powoli obejmowała szyję.
– Coś ty nam podał, idioto?!
– Tyfeczek Sff… – Cefalowi zesztywniał język. Próbował mówić, ale nie był w stanie wydobyć artykułowanego dźwięku.
Tuńczyk opadł na kolana i zamknął oczy.
Kiedy nieco się zbliżymy, będzie można dostrzec oplatające całą wyspę grube, zielone pnącza. To nie rośliny, ale tunele mocy, skonstruowane wieki temu przez tutejszych magów. To one zapewniają niezwykły urodzaj roślin i są jedynym źródłem słodkiej wody – zabrzmiało natrętnie w jego głowie.
– Naruszyliśmy tunel mocy! – wyszeptał drżącymi wargami i znowu poczuł mdłości.
Niestety nie był mu dany dar alkoholowej amnezji. Dzień po wszystko pamiętał. Jego kompanii budzili się z szarą papką w głowie, a on wiedział, co ukradł, kogo obraził i komu przyprawił rogi.
Poprzedniego dnia odbyły się zaślubiny doży Megalodona Szesnastego z kapłanką nieba, przepiękną Selene. Kumple trafili do karczmy “Pod Niebieską Ostrygą” zaraz po ceremonii ofiarowania, podczas której Selene, odziana jedynie w stroik z pereł, tańczyła na fallicznym posągu na szczycie wyspy.
Wypinając w tańcu niesamowicie kształtny tyłeczek i obejmując w ciasnym uścisku symbolizujący morze kryształowy fallus, Selene zaślubiła wyspę i wprawiła w podniecenie co najmniej męską połowę jej mieszkańców. Nawet niebo zareagowało błyskami, a ocean mienił się tęczowo.
Później wzniesiono tysiąc toastów za sam tyłeczek, omówiono wszystko, co doża mógł zrobić Selene i jeszcze szerzej to, jak oblubienica mogła uszczęśliwić Megalodona.
Gdy byli już mocno pijani, Dorsz, który miał wejścia w kręgach portowych przemytników, wyciągnął pudełeczko z cienko pokrojonym korzeniem morskiego imbiru, od wczoraj zwanego powszechnie tyłeczkiem Selene. Włożyli pod język po plasterku i wtedy się zaczęło. Jak często po zażyciu wynalazków Dorsza, Cefal zaczął przystawiać się do swych przyjaciół. Wreszcie, kiedy posunął się za daleko, Dorsz walnął go w pysk z taką siłą, że nieszczęśnik wbił się w tunel mocy, rozrywając go.
Mieszkańcy Mewiej Skały byli w większości kupcami. Pragmatyczni i merkantylni do bólu, szczycili się tolerancją i gotowością do kompromisu. Niemal wszystkie występki można było rozliczyć złotem, z jednym wyjątkiem. Za uszkodzenie tuneli mocy przewidywano tylko jedną karę. Śmierć.
Przyczyna była prosta. Słodka woda i urodzaj roślin, których nie trzeba było uprawiać, pochodziły z mocy tuneli. Tracąc moc, wyspa słabła. Groziły jej sztormy, nieurodzaj, a jakaś jej część mogła całkowicie obumrzeć.
Pechowo dla wyspy kapłani nie byli w stanie sami produkować mocy. Od kilku wieków nie przyrósł ani jeden tunel. Każde dziecko na Mewiej Skale wiedziało, że moc mógł zdobyć jedynie heros, który gotów był poświęcić własne życie.
Śmiałek, który krzyknie: „ja zdobędę moce”
On wyruszy daleko, za Niebieskie Morze;
W znoju i krwawej walce nikt mu nie pomoże;
Padnie, a świątynia życiem zamigoce.
Niestety chętni do bohaterskiej i zazwyczaj dość bolesnej śmierci pojawiali się ostatnio bardzo rzadko. Nikt z żyjących nie pamiętał misji, która zakończyłaby się powodzeniem.
Cefal właśnie kończył się petryfikować. Usta całkiem mu skamieniały. Wreszcie miał całe i równe zęby. Łapczywie wciągał nosem powietrze, nie zwracając uwagi na płynące z niego smarki. Patrzył na Tuńczyka z pretensją.
– Pojmujesz, że jesteś wielkim szczęściarzem?! – warknął tamten. – Nie wiem, co się stało z tym trzecim idiotą, ale nikt nie odpłynie z wyspy bez zgody doży. Po tym, co zrobiliśmy, nawet rodzone matki nie udzielą nam pomocy! Kapłani zrzucą nas ze skały, by ubłagać bogów! – zaszlochał spazmatycznie, a potem pobiegł ścieżką nad stromym klifem, wyjąc jak upiór.
Błąkał się bez celu godzinę, lub dwie, a w końcu postanowił schronić się w pobliżu świątyni. Wspiął się na szczyt wyspy, gdzie gromadziło się coraz więcej zaniepokojonych mieszkańców. Stanął w gęstniejącym tłumie, naciągając głęboko na głowę kaptur. Mimo że dręczyło go pragnienie, nie odważył się kupić wina, ani podejść do kanału mocy, by się orzeźwić.
Zgromadzeni szeptali o świętokradztwie, które miało miejsce poprzedniej nocy. Mówiono o skamieniałym Cefalu, którego ponoć splugawiono już na wiele sposobów (niektóre pewnie mogłyby zdobyć jego uznanie, kiedy jeszcze był żywy, ale nie był to dobry czas na roztrząsanie tych kwestii). Powtarzano, że to uchlany jak świnia Cefal wskoczył na magiczną konstrukcję, wymieniano też imiona jego wspólników. Zamiast uczciwych, wyspiarskich, rybich imion padały przydomki takie jak: łajza, posraniec i łachudra.
Nagle gwar wzmógł się niczym sztorm. Strażnicy miejscy pochwycili w porcie i przywlekli do świątyni Dorsza.
– Śmierć! – skandował tłum!
– Natnijcie mu ścięgna! – wrzasnęła spalona słońcem kobieta. – Niech pływa we własnej krwi, czekając na głodne ryby!
Przed świątynię wyszli odziani w błękitne szaty kapłani. Ich siwe głowy okrywały czapki, zdobione ostrymi jak noże płytkami korali. W dłoniach trzymali zaostrzone muszle.
Pachołkowie powlekli Dorsza na półkę skalną, nad przepaścią.
Tłum zawył, ale Dorsz wrzeszczał jeszcze głośniej.
– Nie chcę do ryb!
Tuńczyk czuł, jak drżą mu ręce i nogi. Zgiął się wpół, targany torsjami, ale jego żołądek był już całkiem pusty. Kiedy się wyprostował, zauważył, że obserwuje go chudy, ale bogato odziany mężczyzna.
Po plecach przebiegł mu zimny dreszcz. Opuścił głowę, poprawił kaptur i zerknął na chudzielca, który wciąż się gapił.
Dorsza przywiązano do jednej ze świątynnych kolumn.
Tuńczykowi przyszło do głowy, że to może być ta sama, którą poprzedniego dnia oplatała mocnymi, długimi udami Selene. Wrzaski przyjaciela nie zapobiegły niespodziewanej erekcji.
Przepchnął się do przodu, zrzucił z głowy kaptur i wrzasnął z całych sił:
– Ja zdobędę moce!
Zgromadzeni ucichli, rozsuwając się, jakby dotyk tego młodego, niewysokiego blondyna mógł zarazić ich pechem.
Dorsz szlochał bezgłośnie.
***
Kapłani nie byli zachwyceni herosem, który im się trafił, ale jak mawiało lokalne przysłowie: “na wzburzone morze ślij i drzwi, byle były drewniane”. Tuńczyka wyposażono w mapę, łuk, sztylet z muszli i bukłak, w który miał zebrać moce.
– Jeśli nie zostaniesz pożarty, obdarty ze skóry, ani otruty, co wydaje się raczej niemożliwe – mruknął znudzonym głosem siedzący na koralowym tronie najstarszy kapłan – wrócisz na wyspę. Na wykonanie swojej misji masz sto dni. Po tym okresie trzej członkowie rodziny Tuńczyka Scombridae poniosą karę.
Gdy odprowadzano go do portu, wśród nienawistnych okrzyków i wzniesionych pięści, zdołał jeszcze zobaczyć stojących z boku pod strażą swoją matkę, niezamężną siostrę, brata z żoną i dziećmi oraz trzech kuzynów z rodzinami.
Chyba lepiej było iść do wody – przemknęło mu przez myśl.
W porcie strażnicy napoili go z muszli. Jej zawartość była gorzko-słona jak jego myśli.
Usnął i przez wiele godzin dręczył go koszmar, w którym siadał na nim olbrzym nieokreślonej płci, ale z wielgachnym dupskiem. W rytm kołysania statku przez fale nawracała wizja opadających, gargantuicznych pośladków.
Obudziły go ostre światło i przejmujący ból głowy. Leżał na pokładzie, wepchnięty między przewożone towary, całkiem jakby go ktoś tam wcisnął.
Krzyk mew uświadomił mu, że zbliżają się do portu, ale nie miał siły wstać. Ku swemu przerażeniu dostrzegł, że tuż obok leży worek, z którego wystaje głowa Dorsza. Oczy przyjaciela były wytrzeszczone i szkliste.
Nagle głowa przemówiła piskliwie:
– Na przejrzysty i nieustannie jurny miecz Wełma, jakież ona ma długie nogi?! Dłuższe niż kapłanki nieba. Zawsze marzyłem, żeby poczuć, jak mnie oplatają, a teraz już nigdy tego nie doczekam – zaszlochał żałośnie.
Tuńczyk, czując kolejną falę mdłości, zobaczył, jak Dorsz usiłuje się wydostać z worka.
– Co ty tu robisz? – spytał głupio.
– Dorzucili mnie… – smarknął Dorsz.
Tuńczyk zadarł głowę i zobaczył nogi. Żaglowiec przepływał pod wysokim na sześćdziesiąt stóp posągiem bogini Łony. Z jego miejsca wykonane z lapis-lazuli nogi zdawały się niknąć w niebie i zalotnie rozchylających się, kamiennych taszkach.
– Zawsze chciałem odwiedzić Medis…
– Ja może też, ale nie jako worek, czekający na przemianę w rybią karmę.
– Zobaczysz, zdobędziemy moc i wrócimy! – powiedział z zapałem, rozciął Dorszowi więzy i zaczął się gramolić na równe nogi.
W dali widać już było cumujące statki i krzątających się dokoła nich ludzi.
Nagle widok przesłoniła im potężna postać.
– Zwą mnie Morski Dzik, a to jest mój okręt. Jak tylko dopłyniemy, macie zejść z pokładu i nie wracać – powiedział nieznoszącym sprzeciwu głosem.
Tuńczykowi przyszło do głowy, że miano, które nosił kapitan, doskonale pasowało do jego wielkiego brzucha, małych oczu ginących w fałdach tłuszczu i szczeciny obrastającej twarz, a nawet sterczącej z uszu i nosa.
Kapitan splunął do morza i rzekł:
– Straciłem już kilka poważnych zleceń przez pływanie z przeklętymi.
– A jak mamy was znaleźć, gdy zdobędziemy moc?
– Gdy już dokonasz cudu foczy synu, to poradzisz sobie i z tym… – parsknął pogardliwie.
– On też uważa, że jesteśmy straceni! – zapłakał Dorsz.
– Stracony jest Cefal! Dopóki nie jedzą cię ryby i nie jesteś kamieniem, masz szanse! Musimy wynająć osły, żeby jak najszybciej przejechać na drugą stronę Gór Czarnych.
Niestety szybko okazało się, że ich podróż nie będzie prosta.
W porcie czekała straż, która aresztowała wszystkich ze statku, poczynając od zdziwionego kapitana, a skończywszy na dwójce przyjaciół.
Noc spędzili w celi, znajdującej się, sądząc po odgłosach fal, pod poziomem morza.
Nie nakarmiono ich ani nie napojono. Niektórzy zlizywali słone krople spływające ze skały.
– Jesteście przeklęci! – kapitan zbliżył twarz do odgradzających ich krat. – Trzeba było was utopić, jak tylko wyszliśmy w morze. Pierwsza myśl jest najlepsza!
– Trzeba było nie pływać na Mewią Skałę, to złe miejsce! – krzyknął inny marynarz.
– Jesteśmy przeklęci – biadolił szeptem Dorsz, rozmazując łzy na pyzatej twarzy. – Jestem głodny! – dodał, chlipiąc.
Następnego dnia z płytkiego snu obudził ich tupot kilku tuzinów podkutych butów. Do celi wkroczyli strażnicy, którzy bez słowa zarzucili im na głowy worki, związali ręce i powlekli ze sobą.
Przekleństwa z silnym akcentem Archipelagu Mroku świadczyły, że załoga okrętu podążała wraz z nimi. Pod stopami migał czarny żyłkowany na złoto bazalt.
Gdy zerwano im worki z głów, zdumieni zobaczyli, że znajdowali się wysoko ponad miastem, na arenie obwiedzionej kolumnami z białego marmuru. Przodem do morza stał wielki, kamienny tron w kształcie łodzi.
Dorsz trącił przyjaciela łokciem i dyskretnie wskazał na prawo, robiąc przy tym głupie miny.
Na niskich, szerokich sofach leżało w wyuzdanych pozach kilkanaście najbrzydszych niewiast, jakie kiedykolwiek widzieli. Była wśród nich olbrzymka z wielkimi, niemal słoniowymi uszami, smukła czarnulka, której z rozcięcia sukni wyglądały nogi pokryte zieloną, krokodylą łuską, a nawet dama z czterema piersiami i dwoma głowami.
Słudzy wachlowali je za pomocą zawieszonych powyżej jedwabnych żagli i uzupełniali nieustannie kielichy i tace z jedzeniem.
– Może nas zaproszą – szepnął Dorsz, przełykając ślinę.
– Może szukają dla nich męża – zgasił go smagły marynarz.
Dalej, przy półokrągłych wrotach, stali młodzieńcy w bladozielonych tunikach, trzymający w rękach długie, krwistoczerwone rogi. Podobnymi rogami mieli ozdobione głowy, przez co bardziej przypominali ukwiały niż ludzi.
W pewnej chwili unieśli do ust rogi i zadęli. Dźwięk przypominał sztorm, co wywołało jeszcze większy niepokój wśród pojmanych.
Przez złociste wrota do sali wszedł wysoki, blady, czarnowłosy młodzieniec odziany w purpurową tunikę i takiż płaszcz. Zgromadzeni zgięli się w pokłonie.
Młodzieniec zajął miejsce na tronie – łodzi. Z bliska dostrzegali sińce pod oczami i spierzchnięte usta. Wyglądał jakby był bardzo chory.
Za młodzieńcem z powagą kroczył drobny starzec, kolebiący się na krzywych nogach. Jego siwą głowę przykrywała wymyślna czapka wykonana z setek splątanych złotych węży. Identyczne symbole zdobiły również płaszcz.
Jego głos brzmiał słabo, ale godnie:
– Żmijunie, kapłanie węża, na którego jaju żyjemy, czekamy.
Starzec przez chwilę spoglądał na zgromadzonych spod krzaczastych brwi, a potem zaintonował niskim głosem pieśń:
Pomiędzy udami Łony przeszło okrętów tuzin tysięcy, a jej kamienne lico uśmiechało się rade
Wszystko, co przyniosły, nasyciło Medis, dało nam bogactwo i siłę niespotykaną
Uśmiech Łony był błogosławieństwem dla wszystkich mieszkańców Medis
Słudzy, którzy wcześniej grali na rogach, krzyknęli gromkim głosem:
Radość bogini dała władcy naszemu Medusowi niespożyte siły!
Stary przełknął ślinę i kontynuował:
Lecz kiedy dostrzeżono okręt pierwszy po tysiącu, rozległo się westchnienie Łony
Bogini odtrąciła to, co chciało w nią wniknąć, a jej oblicze zagniewało się
Blask słoneczny przygasł, a na Medis padł cień mroczny jak skrzydło kruka!
Słudzy gromkim głosem zaśpiewali:
Król Medus opadł z sil, a smutek zatruł nasze dusze!
Słowa te wywołały żywiołowe skargi i szlochy, wśród zalegających na sofach dam.
Starzec spojrzał na nie z troską i kontynuował:
Przebłagamy Łonę nie szczędząc ofiar
Złożymy wonny wosk, kadzidła, klejnoty i zamorskie wino
Spalimy na ołtarzach jałówki i jagnięta
Nakarmimy rekiny, które ciągną tron–łódź, tymi, którzy zagniewali Łonę.
Dorsz szlochał bezgłośnie. Marynarze protestowali.
Tylko szczeciniasty kapitan zapytał:
– Od wielu lat żeglujemy po świecie i znamy rozmaite prawa, ale czy konieczne jest poświęcanie nas – uczciwych rzemieślników, płacących podatki i pochodzących z potężnego Archipelagu Mroku?
– Król musi odzyskać siłę. Żony schną bez królewskich uścisków, Medis czeka na dziedzica, a podbite ziemie nie mogą zostać wcielone, dopóki Medus nie posiądzie ich księżniczek.
Drobny król zdawał się tonąć w tronie-łodzi. Nie odzywał się ani słowem, tylko smętnie spoglądał na żony.
Dorsz szepnął:
– Nie zgłaszaj nas! Rekiny są lepszą opcją niż pomaganie mu w miłosnych zmaganiach!
Tuńczyk miał ochotę odwrócić się i walnąć druha, ale nagle przyszła mu do głowy myśl. Ukłonił się, jakby był posłem i rzekł buńczucznie:
– Królu Medusie, władco Medis, pragnę obwieścić nowinę i zaproponować swą pomoc. Jestem herosem wysłanym z Mewiej Skały w celu uratowania wyspy. Kiedym zgłosił się do tej misji, nie myślałem, że mogę pomóc jeszcze komuś. Teraz jednak pojąłem, że mogę zaofiarować ci swe służby i przynieść owoc ognistego drzewa z odległej krainy Xi’a.
Dorsz osunął się zemdlony na marmurową posadzkę.
Doradca spojrzał gniewnie i skinieniem dłoni nakazał straży wyprowadzić ich.
Jednak wtedy zastępy żon zaczęły najpierw szeptać między sobą, potem świergotać w dziesiątkach języków, a w końcu krzyczeć, wskazując na przemian na Tuńczyka i starca.
Dorsz ocknął się kilka godzin później na ośle, gdy we trzech wjeżdżali powoli na przełęcz Gór Czarnych. Spojrzał na niknące w dole miasto, otaczające ich zewsząd nagie, bazaltowe skały o przedziwnych kształtach i sarknął gniewnie:
– W dolinie natkniemy się na pewno na jakieś sioło. Może zaproponujesz mieszkańcom, że przywieziemy im coś z jakiejś dalekiej krainy?
– Lepiej wędrować przez góry niż przez trzewia rekina. Nie sądzisz? – odparł Tuńczyk.
– Nieco większa szansa na skończenie w jedynym kawałku – dodał rozglądając się niespokojnie dokoła Wir – mrukliwy, czarnoskóry marynarz z załogi kapitana.
– Płyń Wiśnią – odburknął chamsko Dorsz.
***
– Bywałeś kiedyś w tych stronach? – spytał Dorsz Wira, wskazując głową pokryte mchem zielone skały rozrzucone po całej dolinie.
Marynarz teatralnie wywrócił oczami.
– Nigdy nie oddaliłem się więcej niż pięć mil od morza! Gdyby ojciec mi nie kazał, nie ruszyłbym w te ostępy.
– Morski Dzik to twój ojciec?
– No, a kto?!
– Myśleliśmy, że to twój kapitan – wtrącił się Tuńczyk.
– Na archipelagu mężczyzna zostaje kapitanem tylko wtedy, gdy może obsadzić synami statek. Często rodziny jego żon ofiarowują mu pieniądze na pierwszy okręt. Wracając z podróży, ojciec dzieli zyski pomiędzy synów i ich matki.
– Mam nadzieję, że za tym lasem w dole znajdziemy już rzekę Wiśnię. Zgodnie z moją mapą mamy płynąć nią, aż do kraju X’ia. Może na wodzie poczujesz się pewniej.
– Każdy z nas przeklął kiedyś, krzycząc: „A płyń Wiśnią!” i wam chyba też babki opowiadały bajki o okrutnych ograch zza Czarnych Gór. Pozwolisz więc, że poczuję się pewniej, kiedy wrócę na okręt – burknął zgryźliwie Wir.
Noc spędzili w lesie. Rozpalili ognisko i rozłożyli dokoła posłania.
Wir zaczął opowiadać o żyjących w lasach nad Wiśnią demonach, które ponoć wypełzały spomiędzy korzeni dębów, przyczepiały się do pleców nieszczęsnych podróżnych i wysysały z nich całą krew.
Mocno wystraszony Dorsz przysunął się tak blisko ognia, że czuć było tlące się na jego kapocie włosy. On z kolei przypomniał sobie historię grasujących na brzegach Wiśni utopcach, które szukały żywych ludzi, by rozszarpać ich i pożywić się wnętrznościami.
Wir zripostował nastrojową gawędą o ziejących ogniem smokach z krainy X’ia.
Gawędziarski pojedynek zakończył się w konarach dębu. Nie było tam ciepło, ani wygodnie, ale podróżni u góry czuli się bezpieczniej.
Wkrótce okazało się, że dąb był właściwym wyborem. Tuż przed wschodem słońca widzieli ze swojej kryjówki, jak zielone, omszałe skały podchodzą, węsząc, do obozowiska, a następnie pożerają osły. W otwartych paszczach wirowały kamienie, kiedy potwory ryczały pod drzewami, uderzając w nie i próbując strącić podróżnych.
O ile to możliwe, Wir idąc pieszo, był jeszcze bardziej wystraszony niż wcześniej.
Niemal się nie odzywał. Gdy ktoś zbliżał się do niego, odskakiwał, klnąc plugawie:
– Gnom ci w koję!
Na szczęście już po dwóch godzinach marszu las zrzedł i dostrzegli szerokie łąki, a w oddali rwącą rzekę oraz pierwsze zabudowania wsi. Potem, dla odmiany, zrzedły im miny, bo na miejscu zobaczyli liczny oddział ogrów.
Wszystkie zabudowania zamieniono już w gruzy. Dwa rosłe osobniki o szarej, pokrytej brodawkami skórze, wlekły ostatniego już chyba żywego mieszkańca. Inny ogryzał nogę wołu, z której wciąż zwisały okrwawione ścięgna i mięśnie.
– Wiejmy do rzeki! – szepnął poszarzały na twarzy Wir.
– Dogonią nas albo utoniemy! Ta rzeka jest głęboka na trzydzieści stóp! – szepnął Dorsz.
– A co to za fiufane przybłędy?! – Rozległ się za ich plecami dźwięk, przypominający odgłos toczących się kamieni.
Drogę zagradzał im potężny ogr sinej barwy, który radośnie zastrzygł szpiczastymi uszami i zatarł siedmiopalczaste ręce:
– Chyba trzeba będzie się z nimi pozabawować! Niech nieboraczki zobaczą swe flaczki!
– Jakieś obce – odburknął drugi z wielką paszczą wyposażoną w dwa rzędy zębów. Chwycił za kubrak piszczącego i wijącego się Dorsza, a drugą ręką podrapał się po łysej, pokrytej naroślami głowie. – Może spętamy to i wyślemy ptaka z nowiną do Żmijuna?
Osaczeni podróżni spojrzeli na siebie ze zdumieniem.
– Ptaki już zjadłeś, szczurzy bobku… Poza tym, tu już prawie skończyła się fiufana zabawa! – dodał siny ogr, zagarniając wielkimi łapami Wira i Tuńczyka.
Stuknął ich głowami, śmiejąc się radośnie niczym przerośnięte dziecko.
– Skończyła się?! – wrzasnął Tuńczyk przeraźliwie. – Ty pomiocie zielonych głazów, chyba nic nie zrozumiałeś z rozkazów, które otrzymałeś!
Ogr, który właśnie zamierzał stuknąć ich ponownie, zawahał się.
– Zrozumiałem rozkazów! Jestem szef!
– A jak brzmiały rozkazy?!
– W osadzie Łozy wybić do nogi, co żyje. Zabudowania spalić!
– I tobie się wydaje, że skończyłeś?! – wrzasnął gniewnie Tuńczyk. – Postaw no mnie na ziemi!
Zdumiony ogr wykonał polecenie.
Tuńczyk odkopał leżący obok kamień, wskazał wijące się robaki i rozkazał:
– Zabić wszystko! Jeśli nie chcesz narazić się na gniew Żmijuna, lepiej dokończ robotę!
– Ale zawsze starczało samych ludzi…
– Przybywam prosto z Medis! I mówię wyraźnie: „wszystko, co żyje!”.
– To nam zejdzie… – Ogr podrapał się po ryżawych kudłach.
– Brać się do roboty! – rozkazał Tuńczyk.
Korzystając z faktu, że ogry padły na brzuchy, by lepiej widzieć swoje nowe ofiary, podróżni nie zwlekając, wsiedli do ocalałej łodzi i ruszyli na południe. Na szczęście wszyscy trzej żeglowali od dziecka.
***
Płynęli kilka dni. Rzeka na przemian zwężała się i rozlewała szeroko. Na stromych brzegach widzieli stworzenia, jakich nie tylko nigdy nie spotkali, ale o których nawet nie słyszeli. Na szerokich łąkach pasły się jabłkowite jednorożce. A wielobarwne ośmiornice, których dwie macki posiadały palce, próbowały ich pochwycić.
Sterujący łódką Wir omijał na równi przypominające szmaragdową pajęczynę utopce, jak i biuściaste dziewoje, machające do nich ze skał. Zwłaszcza to ostatnie mocno gniewało Dorsza.
– Cóż by nam złego mogła taka dzieweczka uczynić?! – sarkał. – A co by sobie człowiek natulił, to jego.
– Te dzieweczki, jak je zwiesz, to brzeginie – są strażniczkami źródeł. Chcą cię utopić i wyssać z ciebie życie, by potem wzmocnić nim źródło!
– A skąd to niby wiesz?
– Źródła mocy bywają w różnych miejscach świata i wszędzie tam trzeba się mieć na baczności. X’ia jest pod tym względem wyjątkowe. Tu rośnie ogniste drzewo, można znaleźć niezliczone źródła mocy i ponoć to tu mieszka Dymny Smok. To dzikie miejsce, gdzie rozsądnemu człowiekowi zostaje jedynie obawa i nieufność.
Zamierzali spierać się dalej, ale musieli manewrować, omijając wystające z wody ostre skały. Uciekli w boczny nurt i łódź otarła się lewą burtą o wysoki na trzydzieści stóp, porowaty zielonkawy skalny słup. Tuż za nim nurt obrócił łódź, odsłaniając szerokie nabrzeże, utworzone z żółtych skał i krwistoczerwonych namorzynów.
– Dopłynęliśmy! – szepnął z nabożnym skupieniem Wir.
– A gdzie Ogniste Drzewo?! – zaciekawił się Dorsz.
– Wszędzie – odparł Wir, otwierając oczy ze zdumienia.
Czerwone korzenie, tworzące na nabrzeżu bramę, pięły się dalej, oplatając ściśle stożkowatą, porośniętą bujną roślinnością górę. Widok ten kontrastował z otaczającą górę popielatą pustynią.
– Dziwny kraj… – szepnął Tuńczyk.
– Ponoć poza mocą, można tu zdobyć złoto, szlachetne kamienie i zaczarowane ptaki!
– W takim razie, czemu to takie pustkowie?
– Zobaczysz.
Zabrali z łodzi dobytek i ruszyli w górę, korzystając z korzeni, a potem z gałęzi drzewa jak z drabin.
– Miejcie otwarte oczy i uszy! – ostrzegł ich Wir. – Tu wszystko może być jadowite, zaczarowane, albo zabójcze.
– Dla mnie zabójcza jest ta wspinaczka – sapał Dorsz. – Nie możemy poszukać owoców przy rzece?
– Nie! – odpowiedzieli obaj.
Po godzinie wspinaczki wszyscy trzej byli zziajani, mokrzy i źli, a szczyt góry i czubek drzewa wydawały się wciąż odległe. Za nimi w dole wiła się błękitna wstęga rzeki. Dorsz wskazał błyszczące niedaleko źródełko:
– Spróbuj zaczerpnąć z niego mocy i wracajmy! – Polecił Wir, rozglądając się niespokojnie.
– A co z obietnicą dla króla Medusa?!
– Możemy wrócić do domu z innego portu… – zaproponował Dorsz.
– Odkąd dowiedziałem się, że to Żmijun wysyła ogry do sąsiednich królestw, podejrzewam, że to on stoi za słabością młodego władcy.
– Morski Dzik tak sądził od początku. Sądził też, że nigdy tu nie dotrzemy, a was miał za przeklętych.
– My też nie mieliśmy zamiaru się z nim przyjaźnić… Chciałbym pomóc królowi.
Podeszli do źródła. Woda wypływająca z mlecznobiałej, skalnej misy, musowała i kipiała.
Tuńczyk wyjął z worka bukłak i kubek z bawolego rogu i zaczął powoli czerpać. Nie dotykał rękami wody, starał się też unikać przypadkowych kropli.
– Pośpiesz się. Nie wiem, czy bardziej przerażają mnie czerwone gałęzie, blade jak skóra nieboszczyka liście, czy oczy, które spomiędzy nich błyskają. Nie chcę spędzić tu nocy!
– Nie wiem, jak działa ta woda. Ja nie chcę skończyć jak Cefal!
– To tylko źródło! – zaprotestował Dorsz, zaczerpnął dłonią wody i wypił.
– Oszalałeś?!
– Nie, chciało mi się pić. Możemy już wracać?
– Pójdę po owoc. Gdybym nie wrócił do zachodu słońca, wracajcie beze mnie.
***
Podążając na szczyt, Tuńczyk mijał kolejne źródła. Przy wielu siedziały brzeginie, które przyzywały go gestami i śpiewem. Wszystkie były piękne i bardzo oszczędnie zakrywały swoje wdzięki. Pluskały się w wodzie, czesały włosy, lub wydawały wysokie, ptasie trele, ale młodzieniec szedł przed siebie, nie rozglądając się na boki.
Na spłaszczonym wierzchołku góry odnalazł cztery, grube jak on sam gałęzie drzewa, pokryte obficie owocami. Zdjął kapelusz i z jego pomocą zerwał pół tuzina czerwonych, kolczastych ogórków i wepchnął do worka. Potem, najszybciej jak mógł, zbiegł w stronę rzeki.
Swoich towarzyszy zastał tam, gdzie ich zostawił. Wir płakał cicho, ukrywając twarz w dłoniach. Dorsz siedział zapatrzony w misę źródła.
– Wróciłem, nie ma już powodu do zmartwień – powiedział uspokajająco. – Idziemy do łodzi?
– Ja tu chyba zostanę – mruknął Dorsz matowym głosem.
– Zwariowałeś?! – wrzasnął Tuńczyk.
– Nie, chciało mi się pić – odparł i odwrócił się tyłem.
Jego plecy i kuper pokrywały czarne pióra.
Tuńczyk obrócił się do Wira.
– A ty?! – spytał.
– Też piłem. Przecież nic mu nie było…
– Może napijcie się jeszcze raz.
– Złapiesz fregaty, będziesz bogaty…
– Niepotrzebne mi głupie wiersze – żachnął się Tuńczyk. – Po co piłeś z tego źródła?!
Dorsz rozchylił na bok ramiona, zacisnął zęby, a na jego gardle wzdęła się czerwona kula.
– Po prostu, chodźmy do łodzi – powiedział ugodowo Wir.
Gdy odbijali od brzegu, Dorsz był już ptakiem olbrzymim, jak ćwierć łodzi, a głowa Wira pokryła się pierwszymi piórami.
– Kiedy i ja zostanę fregatą, przywiąż nam do nóg żagiel – rozkazał Wir. – Poniesiemy cię przez góry. W ten sposób ominiesz niebezpieczeństwa.
– Przykro mi, że tak się to skończyło, Wirze. Polubiłem cię.
– Ja ciebie też. Mogło być gorzej. Zawsze lubiłem ryby…
***
Drobny Tuńczyk nie okazał się zbyt dużym balastem dla czarodziejskich ptaków. Przelot do Medis zajął im siedem dni. Po drodze odpoczywali na skałach i wysokich drzewach, tam również omawiali plan działania.
Wspólnie ustalili, że Tuńczyk nie może zaraz po powrocie zdradzić, że zdobył owoce, bo Żmijun na pewno znalazłby sposób, by nigdy nie stanął przed królem.
Każdego ranka towarzysze-ptaki stawali się nieco mniejsi. Stopniowo zanikała im zdolność mowy. Gdy dotarli do celu, komunikowali się jedynie skrzecząc i machając skrzydłami.
Po przybyciu do Medis Tuńczyk zjawił się w pałacu i zażądał widzenia z władcą i to koniecznie w świątyni na wzgórzu. Dworzanie z początku zareagowali oburzeniem, ale widząc jego determinację, ustąpili. Kiedy wracał na kwaterę, napadło go trzech zbirów, którzy ze zdziwieniem odkryli, że młodzian, poza spodniami, koszulą i kubrakiem, miał przy sobie jedynie zniszczoną mapę i kilka stóp linki żeglarskiej. Poturbowali go nieco, ale puścili wolno.
Kilka dni później otrzymał wezwanie na audiencję. W białej świątyni nad miastem zastał króla Medusa, bladszego i słabszego niż wcześniej. Młodzieniec leżał bezwładnie w łodzi-tronie, a jego małżonki popłakiwały cicho.
– Dziękuję wędrowcze, że podjąłeś się misji – wyszeptał. – Żałuję, że się nie udała. Rozkazuję, żeby Tuńczyk z Wyspy Mew i jego towarzysze, przed rzuceniem rekinom, zostali uduszeni.
– Mam nadzieję uratować ciebie królu i siebie – powiedział Tuńczyk głośno i zaklaskał, a dźwięk rozszedł się echem wśród marmurowych kolumn.
Wtedy przelatujące nad świątynią fregaty upuściły dwa worki. Tuńczyk złapał je zręcznie, jeden zarzucił sobie na plecy, a z drugiego wyjął dwa dojrzałe owoce.
– Proszę mój królu, oto dar. Niech służba oczyści ten owoc i poda ci miąższ. Wystarczy połowa. Myślę też, że mały kęsek powinna zjeść każda z twoich kobiet.
– Nie! – krzyknął przeraźliwie Żmijun, starając się zagrodzić mu drogę. – Ten pomiot kałamarnicy chce otruć naszego władcę!
Król zawahał się i spytał:
– Ukochane, która z was zechce poddać się próbie?
Połowa dam zerwała się z posłań, zgłaszając chęć przyjęcia egzotycznego leku.
Służący położyli owoc na złotej tacy i pokroili na plasterki. Następnie za pomocą wykonanych z korala łyżeczek nabierali pełen pestek, pomarańczowy mus i karmili nim księżniczki. Osiem dam połknęło z zadowoleniem po kęsie.
– Nie chcę czekać – rzekł król – bo nie wiem, czy doczekam świtu. Nakarmcie i mnie!
Te, które posmakowały owocu, wyrwały tacę sługom i same przygotowały dużą porcję dla króla.
Po pierwszym kęsie młody mężczyzna wyprostował się, a na jego policzki wstąpił rumieniec. Po drugim usiadł, uśmiechnął się promiennie i łapczywie zjadł resztę. Stanął wyprostowany, patrząc z miłością na swoje żony. Te, które były przy nim, w uniesieniu gładziły królewskie barki, uda i namiętnie całowały umięśniony brzuch. Pozostałe, śmiejąc się radośnie, czekały na swoją kolej.
– Potwierdzam, że owoc dostarczony przez cudzoziemca uleczył moją słabość. Zatem Tuńczyk z Wyspy Mew otrzyma od nas dzban rubinów i dzban pereł – rozkazał niedbale, obejmując dłońmi krągłości tulących się dam. Uwolnić też kapitana z załogą. – Nadto – dodał z wahaniem – wszystkie żony, obecne i przyszłe, muszą skosztować owocu drzewa ognia, aby potwierdzić, że mnie miłują.
Krokodyla dama usiłowała się chyłkiem wymknąć, jednak schwytano ją i nakarmiono przemocą. Gdy tylko przełknęła kęs, jej ciało objął ogień i w jednej chwili zamieniła się w pył barwy ziemi w kraju X’ia.
Żmijun wrzasnął, zamienił się w ogromnego, sinego sępa i odleciał.
***
Tuńczyk, eskortowany z góry przez dwie fregaty, pomknął bezzwłocznie do portu. Ptaki zajęły miejsce na bocianim gnieździe, a młodzieńca ugościł serdecznie Morski Dzik, wielce rad z uratowania i uwolnienia.
– Mam już syna morsa oraz kilka córek z syrenimi ogonami. Zajmiemy się naszym skrzydlatym Wirem.
Dzięki pomyślnym wiatrom powrót na Wyspę Mew zajął im jedynie trzy dni, podczas których raczyli się rybami i winem oraz radowali sukcesem.
Gdy okręt dobijał do portu, Tuńczyk patrzył z zachwytem na niegdyś znienawidzony widok. Podczas cumowania zeskoczył na nabrzeże i co sił pognał w stronę świątyni. Szedł rad z siebie i uśmiechnięty. Ludzie, których mijał, reagowali zdumieniem i radością. Wielu towarzyszyło mu na świątynne wzgórze, szepcząc między sobą.
Kiedy wchodził na plac świątynny, rozległy się okrzyki:
– Wybraniec powrócił!
Kapłani wyszli ze świątyni, patrząc na niego z uznaniem i nadzieją.
– Wybraniec powrócił – obwieścił z namaszczeniem najstarszy kapłan i zapytał: – Czy wracasz z mocą?!
– Tak – obwieścił z dumą Tuńczyk, wyciągając przed siebie ręce. – Nie myślcie też, że Dorsz – mój przyjaciel, zbiegł. Jest tutaj. – Wskazał fregatę, która przysiadła na jednej z kolumn – ale niestety utracił ludzką postać.
Mieszkańcy wyspy wiwatowali. Ktoś pobiegł po świeże ryby dla Dorsza.
W tej samej chwili z nieba spadł czarny kształt. I nim Tuńczyk zdołał zareagować, olbrzymi sęp wyrwał mu bukłak. Rozszarpał pazurami skórzany worek, potem chwycił młodzieńca i poderwał go w górę. Tuńczyk zadarł głowę i zobaczył oczy Żmijuna. Sęp upuścił go na najbliższy tunel mocy.
Tuńczyk widział, jak kapłani miotełkami z piór usiłują bezskutecznie chwytać ulatujące cząstki mocy. Poczuł również, jak on sam z nieprzyjemnym chrupnięciem zapada się w tunel.
Tuńczyk przez chwilę siedział, czekając na obelgi, razy i powolną petryfikację.
– Sępi pęd! – szepnął, nie zważając na powagę miejsca, w którym się znajdował. – Wszystko na darmo!
Nagle wpadł mu do głowy szalony pomysł. Sięgnął do kieszeni i wrzucił wprost do zapadającego się kanału mocy owoc ognistego drzewa.
Usłyszał przeciągły świst i niemal od razu, koło jego głowy wysunęły się czerwone spirale młodych pędów. Ogniste drzewo oplatało wyspę.
– Moc wróciła! – krzyknęli chórem kapłani, unosząc ręce.
Tłum wiwatował. Z piwnic wytaczano beczki najprzedniejszych win.
Tuńczyk ruszył powoli w stronę karczmy, przy której Cefalowi zdarzył się wypadek.
Na miejscu znalazł źródełko, a obok niego swego druha. Cefal, skamieniały jedynie do kolan, domagał się głośno pieczystego, wina i uścisków dziewcząt.
Obaj już zawsze mieli cieszyć się obfitością wszystkich tych dóbr.
Tuńczyk zdołał kupić karczmę “Pod Niebieską Ostrygą”. Siadywał co wieczór przy ławie Cefala, jedli, pili, wspominali stare dzieje i karmili świeżymi rybami swoją fregatę.
Cześć, Ambush! Na początek pierdołki, większość z tego to moje czepiactwo:
Jego nogi, brzuch i piersi pokrywała kamienna łuska, która powoli obejmowała szyję.
Pierś. Jedną, za to solidną, męską taką.
Selene zaślubiła wyspę i wprawiła w podniecenie co najmniej męską połowę jej mieszkańców.
Przerobiłabym jakoś to zdanie, bo co najmniej męska brzmi trochę niezręcznie i sugeruje, że oprócz tego, że była męska, cechowała się także czymś jeszcze.
Wreszcie, kiedy posunął się za daleko, Dorsz klepnął go w pysk
Strzelił? Huknął? Jebnął? ;)
Od kilku wieków, nie przyrósł ani jeden tunel.
Chyba zbędny przecinek.
Śmiałek, który krzyknie: „ja zdobędę moce”
On wyruszy daleko, za Niebieskie Morze;
W znoju i krwawej walce nikt mu nie pomoże;
Padnie, a świątynia życiem zamigoce.
Zapisałabym to kursywą, żeby się wyróżniało.
Kapłani zrzucą nas ze skały by ubłagać bogów!
A tutaj zagubiony przecinek przed by.
Jej zawartość była gorzka i słona jak jego myśli.
Czy coś może być jednocześnie gorzkie i słone? Może chociaż gorzko-słone?
Dokąd nie jedzą cię ryby i nie jesteś kamieniem, masz szanse!
Dopóki.
Jego siwą głowę przykrywała wymyślna czapka wykonana ze splątanych setek złotych węży.
Z setek splątanych złotych węży?
Żony schną bez królewskich uścisków, Medis czeka na dziedzica, a podbite ziemie nie mogą zostać wcielone, dokąd Medus nie posiądzie ich księżniczek.
Dopóki.
wskazując głową pokryte mchem zielone skały rozrzucone po całej dolinie.
Były zielone same w sobie, czy zielone od mchu? Bo jeśli to drugie, to imho nie ma potrzeby podkreślania ich koloru.
– Gnom ci w koję!
Piękne, pożyczam <3
Niech nieboraczki zobaczą swe flaczki!
To też xD
Drobny Tuńczyk nie okazała się zbyt dużym balastem dla czarodziejskich ptaków.
Spontaniczna tranzycja? ;)
I nim tuńczyk zdołał zareagować, olbrzymi sęp wyrwał mu bukłak i rozszarpał go pazurami.
Zmienił nie tylko płeć, ale i gatunek? ;)
Z uwag innych: bardzo często przerzucasz podmiot na sam koniec, co w przypadku długich zdań bywa problematyczne. Nie jest to błąd, ale może na przyszłość warto by się przyjrzeć tej kwestii, żeby w zdaniach panowała pełna jasność. Dla przykładu:
Tuńczykowi przyszło do głowy, że to może być ta sama, którą poprzedniego dnia oplatała mocnymi, długimi udami Selene.
mruknął znudzonym głosem siedzący na koralowym tronie najstarszy kapłan
Ogólnie czytało się przyjemnie, chociaż sama podróż wydała mi się minimalnie za długa, zwłaszcza, że przeżycia kompanii nie należały do szczególnie trzymających w napięciu. Początek podobał mi się najbardziej. Końcówka z kolei przyspieszona, trochę rozmyta – zabrakło mi jakiejś mocniejszej puenty.
Świat wydaje się umiarkowanie ciekawy: to znaczy nie zapadnie mi raczej w pamięć na dłużej, jak na przykład Śródziemie czy Meekhan, ale został skrojony w sam raz pod tekst tej długości. Wprowadzasz kolejne elementy settingu w sposób lekki, unikając infodumpów, dzięki czemu czytelnik może się bez problemu w tym uniwersum odnaleźć, nie wypadając z rytmu czytania.
Postaci natomiast oceniam raczej nieco poniżej średniej: może jest ich nieco za dużo, może są do siebie zbyt podobne, w każdym razie zlewały mi się ze sobą i po lekturze nie potrafiłabym już powiedzieć, kto był kim.
Co mnie drażniło w trakcie lektury, to lekki seksizm, taki w stylu klasycznego heroic fantasy: kobiety zepchnięte na margines opowieści, gdzieś tam są, ale kto by się nimi przejmował, c’nie. A jeśli już się pojawiają, to w roli rozseksualizowanych kapłanek, uwodzicielskich brzegiń, ewentualnie żon/sex-toyów. Trochę mnie to uwierało, ale Twój świat, Twoje zasady, dzielę się tylko subiektywnymi odczuciami.
Kliknę bibliotekę, ponieważ czytało mi się przyjemnie, a humor – w większości – do mnie przemówił.
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Czytało się przyjemnie, ale faktycznie na końcu wyszło jakoś zbyt ogólnie. Chyba do pierwszych trzech gwiazdek było najlepiej. Bardzo rozbawiła mnie rozmowa z Ogrami, a tekst “Niech nieboraczki zobaczą swe flaczki!” jest świetny xd
Jak podczas bety – brawa za pomysł, humor, ciekawostki, wielowątkowość oraz nader charakterystycznych bohaterów. :)
Klik, pozdro! :)
Pecunia non olet
@bruce bez bety nie byłabym tak zadowolona z opowiadania. Dziękuję<3
@Evil dzięki za wizytę i recenzję. Najbardziej dumna jestem z przekleństw;)
@gravel Dziękuję za wizytę i czas poświęcony na wnikliwą łapankę. Cieszę, że się plugastwa się spodobały, bo bardzo się w nie zaangażowałam. Za seksizm przepraszam, spróbuję w kolejnych zrównoważyć. Albo napiszę damskie, seksistowskie opko;)
Nad podmiotem muszę przysiąść.
Lożanka bezprenumeratowa
Za seksizm przepraszam, spróbuję w kolejnych zrównoważyć. Albo napiszę damskie, seksistowskie opko;)
Z tego co pamiętam, to na Magię i Miecz obiecałaś heroiczne barbarianki z wielkimi cycami i stalowymi bikini, więc
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Jak się obiecuje,
mapę się rysuje,
cycate barbarianki,
niech już palą wianki
Lożanka bezprenumeratowa
To ja dziękuję. :)
Pecunia non olet
@I jeszcze gravel
Selene zaślubiła wyspę i wprawiła w podniecenie co najmniej męską połowę jej mieszkańców.
Przerobiłabym jakoś to zdanie, bo co najmniej męska brzmi trochę niezręcznie i sugeruje, że oprócz tego, że była męska, cechowała się także czymś jeszcze.
Mi chodziło o to, że nawet część żeńskiej się podjarała????
wskazując głową pokryte mchem zielone skały rozrzucone po całej dolinie.
Były zielone same w sobie, czy zielone od mchu? Bo jeśli to drugie, to imho nie ma potrzeby podkreślania ich koloru.
No, mchy bywają też czerwone, żółte, brązowe.
– Gnom ci w koję!
Piękne, pożyczam <3
Jestem dumna:D
Niech nieboraczki zobaczą swe flaczki!
To też xD
Znowu.
Drobny Tuńczyk nie okazała się zbyt dużym balastem dla czarodziejskich ptaków.
Spontaniczna tranzycja? ;)
Kuszące, ale nie 
Lożanka bezprenumeratowa
Za seksizm przepraszam, spróbuję w kolejnych zrównoważyć. Albo napiszę damskie, seksistowskie opko ;)
Też można, ale moim zdaniem to konwencja klasycznego fantasy w stylu Howarda. Postmodernizm – postmodernizmem, ale wszystkiego psuć nie należy.
Seksizm polega na tym, że w poprzedniej pracy miałem zakaz (od Zarządu) przychodzenia do pracy w sukience. Nie to, że próbowałem, ale i tak dostałem.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Radek:
w poprzedniej pracy miałem zakaz (od Zarządu) przychodzenia do pracy w sukience. Nie to, że próbowałem, ale i tak dostałem.
Pecunia non olet
Z tego co pamiętam, to na Magię i Miecz obiecałaś heroiczne barbarianki z wielkimi cycami i stalowymi bikini
Wiem, że to uświęcone tradycją, ale są granice…
(zbieram się do napisania komentarza klikowego)
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
@Radek miało być zabawnie i z przymrużeniem oka, do tego wszystkie obiekty seksualne były szczęśliwe, ale skoro razi, to razi.
A , co do sukienki, to nie kusiło?;)
Lożanka bezprenumeratowa
Postmodernizm – postmodernizmem, ale wszystkiego psuć nie należy.
Psuć?
Seksizm polega na tym, że w poprzedniej pracy miałem zakaz (od Zarządu) przychodzenia do pracy w sukience. Nie to, że próbowałem, ale i tak dostałem.
Bardzo mi przykro, Radku. Trzeba było spróbować, być może udałoby Ci się zmienić swoje środowisko na lepsze. Czasami ludzie reagują dokładnie tak, jak się po nich spodziewasz, ale bywa, że okazują się zaskakująco otwarci.
Wiem, że to uświęcone tradycją, ale są granice…
Granice? W fantastyce? ;)
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Klasyczne bohaterskie fantasy, gdzie autorka nie poskąpiła obowiązkowych elementów. Mamy karczemną awanturę, roznegliżowaną kapłankę, tunele mocy i quest. Bohaterowie muszą stawiać czoła pokusom, przechytrzyć stwory, które zwykły czaić się w górach, ale niektórzy transformują się w ptaki. To wszystko po to, żeby nie trzeba było zaganiać mocy do tuneli miotełkami.
Bardzo dobra robota!
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Witaj @Radku, zgarnianie mocy miotełkami przypomina realizację projektu, bez narzędzi;) Dziękuję za betę i miłą recenzję.
@Tarnino Witam, mam nadzieję, że ukoiłam nerwy.
Lożanka bezprenumeratowa
Sympatyczne, ale zostawia z niedosytem.
Fabularnie to dość lekka opowiastka, gdzie połowa rzeczy dzieje się “magicznie” (a więc nie ma sensu), a druga to kwestia działań bohatera (co się ceni) – więc bywa lepiej, bywa gorzej. Logika mocno zgrzyta tu na zakrętach (zaraz na początku ubódł mnie straszliwie fakt, że owe cenne, a kruche tunele mocy nie są nijak zabezpieczone, choćby kratką), a ciągi przyczynowo skutkowe bywają, powiedzmy, nieco naciągane.
Głównym mankamentem fabularnym jest jednak brak ewolucji bohatera. To jest w swej istocie bardzo klasyczna opowieść o tym, jak bohater popełnia błąd i wyrusza w podróż, by go naprawić. W tej konwencji bardzo potrzebne jest, by podróż zmieniła jakoś bohatera, by wrócił mądrzejszy, odważniejszy lub w inny sposób doskonalszy – dzięki czemu jest w stanie rozwiązać osiągnąć pełnię swych możliwości i rozwiązać problem. U ciebie Tuńczyk jaki zaczyna, taki kończy – zaradny, wygadany i niepowstrzymany. Nie rozwija się, nie żałuje nawet szczególnie wcześniejszych pomyłek. Ogólnie wszystko idzie mu tak łatwo, że trudno mu kibicować.
Co więcej, wplatasz tu, szczerze mówiąc trochę od czapy, wątki typowe dla “opowieści ku przestrodze” – nie otwieraj obcym, bo zje cię wilk, nie schodź ze ścieżki, bo zje cię wilk, pracuj uczciwie i solidnie, bo (zgadliście) zje cie wilk – ale tak naprawdę trudno powiedzieć, przed czym przestrzegasz – chyba przed uleganiem własnym słabościom? Sporo tu motywów seksualnych, więc spodziewałem się czegoś w temacie, ale ostatecznie Dorsz poległ na zwykłym pragnieniu, więc nawet tego morału nie da się przypiąć.
Do tego doliczyć można fakt, że fabuła jest dość mocno rozdrobniona, a wiele scen tak naprawdę ma niewielkie konsekwencje. Ogrów mogłoby tu w ogóle nie być. Motyw owoców jest niemal całkowicie oderwany od problemów domu bohatera – tak na końcu pojawia się sęp i komplikuje sprawy, ale ten problem zostaje rozwiązany dosłownie chwilę później i to bez najmniejszego trudu. Całość przypomina nieco coś w rodzaju Odysei – ciąg kolejnych, niemal niezależnych przygód – tyle że wciśnięty w limit, a przez to załatwiony po łebkach. Trudno mi się przez to było ekscytować przygodami bohatera, bo każda jedna kończyła się tak naprawdę, zanim na dobre się rozkręciła. Zdecydowanie wolałbym, żebyś wycięła ze trzy wątki i ograniczyła się do jednego, ale solidnie go opisała.
Pomijając jednak te mankamenty, nie jest aż tak źle. Czytało się lekko, głównie za sprawą języka, którym posługujesz się nieźle oraz humoru, który raz czy drugi udał się całkiem dobrze, a w pozostałych sytuacjach przynajmniej sprawiał, że sceny nabrały kolorytu.
Kreacja postaci ledwie zaznaczona, ale dobrze wpisująca się w konwencję (pomijając wspomniany brak ewolucji).
Światotwórstwo dość bogate, ale również załatwione po łebkach – świat wyraźnie działa tu na “magii” (czyli “bo tak”), więc choć to barwny obrazek, to jednocześnie brak mu jakiejkolwiek głębi.
Podsumowując – sympatyczne czytadełko, z kilkoma naprawdę poważnymi technicznymi mankamentami, które odebrały mi sporo radości z lektury.
@None Dzięki, że wpadłaś. To wszystko wina Tarniny!
Gdybym wywaliła trzy sceny z czterech to nie spełniłabym założeń konkursu, a limit dusi.
Lożanka bezprenumeratowa
Faktycznie, trochę za łatwo Tuńczykowi to wszystko idzie. Przeżywa swoje przygody beznamiętnie, świetnie wie, co ma robić, co komu obiecać, czego nie wolno… Jak na ochotnika z musu, jest świetnie przygotowany.
Ale czytało się przyjemnie. Dzikie pomysły na plus. Podobał mi się pomysł na startową wyspę.
Babska logika rządzi!
@None:
Głównym mankamentem fabularnym jest jednak brak ewolucji bohatera.
A czy Conan (przynajmniej w środkowych książkach cyklu) przeżywał jakąś ewolucję? A Rincewind (Terry Pratchett)?
W pewnym sensie to cecha gatunku.
U ciebie Tuńczyk jaki zaczyna, taki kończy – zaradny, wygadany i niepowstrzymany.
We Władcy Pierścieni (najklasyczniejszy quest) Frodo przeżywa przemianę i przestaje się nadawać do świata Śródziemia. Sir Galahad jako rycerz bez skazy nie musi się zmieniać, ale po zdobyciu Graala nabywa mocy królewskich (leczenia chorych) i wydobywa miecz – tym razem króla Dawida ze skały. Parsifal też się nie musi zmieniać, wystarczy, że odkryje, kim jest.
Tuńczyk wydaje się bohaterem nieco conanowskim (Howardowskim), choć jeszcze bardziej niż on “mimo woli”. Jeśli coś na minus u Ambush, to jedynie brak ratowania dziewic. A wypadałoby.
Sporo tu motywów seksualnych, więc spodziewałem się czegoś w temacie, ale ostatecznie Dorsz poległ na zwykłym pragnieniu, więc nawet tego morału nie da się przypiąć.
Motywów seksualnych jak na lekarstwo. Opowieści karczemne się trzymają standardów, a jedynie strój kapłanki w czasie wykonywania obowiązków służbowych na rzeczonym fallicznym posągu można pod takowy podciągnąć. Jakkolwiek na tle rytuałów starożytnych, to wciąż obrazek dla dzieci.
Brzeginie – nasi bohaterowie oparli się ich wdziękom bez technik stosowanych przez Odyseusza, byli mocniejsi po prostu.
Poza tym należy uważać na sępy, wprawdzie zjadają padlinę, ale komu chce się tyle czekać!
@gravel:
Bikini armor – po prostu postawmy granicę, bo inaczej będzie trzeba obejrzeć wszystkie filmiki na YT, w których wyjaśniona jest bezsensowność tego urządzenia.
@Finkla:
Jak na ochotnika z musu, jest świetnie przygotowany.
Ale Rincewind (Świat Dysku) – poborowy, a nie ochotnik, radzi sobie jeszcze lepiej?
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
I dodam jeszcze, że to jest tekst na część rozrywkową, żartobliwą, więc z założenia nie bardzo głęboką.
@Radek uratuję Ci dziewicę, przynajmniej się postaram;)
Napiszę taki tekst typu “koncert życzeń” dla Ciebie będzie dziewica, dla gravel cycata wojowniczka. Jak ktoś ma jeszcze jakieś pragnienia, to piszcie śmiało.
Komu smoka?;)
Lożanka bezprenumeratowa
@Radek
Aj, ładnie to tak autorki bronić? Sugerować, że sama nie potrafi się obronić? Seksizm, panie kolego, seksizm. :P
A czy Conan (przynajmniej w środkowych książkach cyklu) przeżywał jakąś ewolucję? A Rincewind (Terry Pratchett)?
W pewnym sensie to cecha gatunku.
Z Conanem nie mam doświadczeń. Rincewind jak najbardziej przechodzi ewolucję, choć głównie w późniejszych tomach swojego podcyklu (”Czarodzicielstwo”, “Ciekawe czasy”). Nie wspominając już o tym, że Rincewind jest parodią bohatera (w sensie literackim) więc siłą rzeczy nie całkiem wpasowuje się w kanon.
We Władcy Pierścieni (najklasyczniejszy quest) Frodo przeżywa przemianę i przestaje się nadawać do świata Śródziemia. Sir Galahad jako rycerz bez skazy nie musi się zmieniać, ale po zdobyciu Graala nabywa mocy królewskich (leczenia chorych) i wydobywa miecz – tym razem króla Dawida ze skały. Parsifal też się nie musi zmieniać, wystarczy, że odkryje, kim jest.
Tuńczyk wydaje się bohaterem nieco conanowskim (Howardowskim), choć jeszcze bardziej niż on “mimo woli”. Jeśli coś na minus u Ambush, to jedynie brak ratowania dziewic. A wypadałoby.
Nie bardzo rozumiem, co Frodo i rycerze okrągłego stołu mają wspólnego z zarzutem (zwłaszcza, że ich wyprawy mają zupełnie inny charakter – nie próbują naprawiać własnych błędów). Z Conanem, jak wspominałem, styczności nie miałem, nie wypowiem się.
Motywów seksualnych jak na lekarstwo.
?
Ceremoniał ze wstępu, posąg bogini Łony, król Medus i jego żony, poligamiczna rodzina Morskiego Dzika, no i brzeginie po kilkakroć. Wszystkie te elementy są w taki czy inny sposób powiązane z seksem i/lub jego rolą w społeczeństwie lub ogólnopojętą erotyką.
I ja nie mówię, że to źle. Motyw jak motyw. Ale pewna prawidłowość daje się zauważyć, stąd moje przypuszczenie, że może to do czegoś prowadzić. Nie prowadziło. Och well.
@Ambush
Dzięki, że wpadłaś. To wszystko wina Tarniny!
Gdybym wywaliła trzy sceny z czterech to nie spełniłabym założeń konkursu, a limit dusi.
Nie gniewaj się, ale wiesz, co mówią o złych baletnicach? :P Zresztą, kto mówi o wywalaniu scen. Zostaw sceny, spraw tylko, by wszystkie były powiązane z tym samym tematem. Wywal króla Medusa, ogry i brzeginie, a skup się na poszukiwaniu tej całej magicznej wody. Taka była moja intencja.
I dodam jeszcze, że to jest tekst na część rozrywkową, żartobliwą, więc z założenia nie bardzo głęboką.
Skoro już ktoś tu przywołał Rincewinda… Jedno drugiego nie wyklucza.
Napiszę taki tekst typu “koncert życzeń” dla Ciebie będzie dziewica, dla gravel cycata wojowniczka. Jak ktoś ma jeszcze jakieś pragnienia, to piszcie śmiało.
Komu smoka?;)
Czy jak poproszę o bohatera przechodzącego poprawną ewolucję wyjdę na złośliwca? Pewnie wyjdę. Wiec poproszę. :D
Aj, ładnie to tak autorki bronić? Sugerować, że sama nie potrafi się obronić? Seksizm, panie kolego, seksizm. :P
Niech broni! W realu sama ciągnę trójkę dzieci i psa (husky się nie trafił), to niech mnie chociaż w wirtualu jakiś rycerz ratuje;)
Podsumujmy, co mam zmieścić:
– dziewica w niebezpieczeństwie
– cycata bohaterka
– bohater, co rozwija się nie do poznania
Baletnicy nie skomentuję, bo dla mnie to słaby tekst.
Lożanka bezprenumeratowa
None, na początku zaznaczę, że także będę bronić Autorki i to nie dlatego, że sama nie umie (jak zasugerowałeś wcześniej), ale – ponieważ, podobnie jak Radek, miałam przyjemność oraz zaszczyt betować to opowiadanie.
Zarzucasz brak ewolucji bohatera. Po pierwsze w samej podróży bierze udział kilku bohaterów i ich ewolucja (osobowości, nie zewnętrzna, choć zostanie fregatą na pewno również zmieniło charakter nieszczęśnika) jest bardzo wyraźna, po drugie ewolucja począwszy od rozpoczęcia fabuły, jak najbardziej ma miejsce. Zmiana stosunku do piratów, sprytne wybrnięcie z zasadzki ogrów, jeszcze sprytnięjsze obejście zasadzki zdrajcy króla, dalekowzroczne zachowanie części zdobytych kielichów, samo zgłoszenie się do akcji, pomoc umierającemu władcy, narażanie dla niego życia. Czy Tuńczyk, jakiego poznajemy w pierwszych wersach opka, jest tym samym Tuńczykiem, którego widzimy pod koniec? Naprawdę nie zmienił się (charakterem i osobowością) ani na jotę? Niczego nie nauczyła go ta wyprawa?
Co do zabezpieczeń tuneli, rozmawialiśmy na ten temat z Autorką podczas bety i uznała, że chce pozostawić to w takiej formie, do czego miała pełne prawo. Tunele nie były odpowiednio zabezpieczone, co świadczy o głupocie kapłanów lub ich dzikiej żądzy mordu wobec łamiących prawo. Może tak być? Może. To decyzja Autorki. Sam pomysł na tunele, fabułę, przygody bohaterów jest świetny i godny klika. :)
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
@None:
Aj, ładnie to tak autorki bronić? Sugerować, że sama nie potrafi się obronić? Seksizm, panie kolego, seksizm. :P
Śmiechłem, ale głównie dlatego, że znowu mam napisane, co uważam :-)
Sugerować :-D
Nie bardzo rozumiem, co Frodo i rycerze okrągłego stołu mają wspólnego z zarzutem
Rzuciłem listę bohaterów fantasy, którzy przemiany właściwie nie przechodzą, a jeśli – to bardzo nieznaczną, przynajmniej w skali Jacek Soplica → Ksiądz Robak.
Nie wspominając już o tym, że Rincewind jest parodią bohatera (w sensie literackim) więc siłą rzeczy nie całkiem wpasowuje się w kanon.
Oczywiście tak, ale jego wpływ jest (jak widać) większy niż samego Conana. No to jedźmy: jaką przemianę przeżył Rincewind w Czarodzicielstwie, bo
spoiler alert
w Eryku stał się demonem i potem nim przestał być.
/spoiler
?
@Ambush:
O dziewicy, smoku i rycerzu napisałem na wyzwanie. Teraz odchudzam, bo mi wyszło 2x500 :-(
Dawaj smoka :-)
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
@Ambush
Baletnicy nie skomentuję, bo dla mnie to słaby tekst.
Przykro mi, że tak to odbierasz, ale cóż… Zrzucanie winy za jakość tekstu na zasady konkursu trudno mi odebrać inaczej.
@bruce
None, na początku zaznaczę, że także będę bronić Autorki i to nie dlatego, że sama nie umie (jak zasugerowałeś wcześniej), ale – ponieważ, podobnie jak Radek, miałam przyjemność oraz zaszczyt betować to opowiadanie.
To był żart. Serio.
Po pierwsze w samej podróży bierze udział kilku bohaterów
Bohaterów jest kilku, ale tylko Tuńczyk w realny sposób wpływa na wydarzenia – pozostali, poza napiciem się wody i robieniem za środek transportu, nie robią w tym opowiadaniu nic. Są bohaterami drugiego planu, więc to zrozumiałe, ale też nie ma co ich szczególnie analizować.
i ich ewolucja (osobowości, nie zewnętrzna, choć zostanie fregatą na pewno również zmieniło charakter nieszczęśnika) jest bardzo wyraźna
Ok, będę musiał cię prosić o obronienie tej tezy. Jaka konkretnie cecha osobowości uległa przemianie? Jaka wada, którą bohater przejawiał na początku zniknęła na końcu lub jaką zaletę w sobie wykształcił? W jakich dwóch scenach widać tą różnicę “przed” i “po”?
Zmiana stosunku do piratów, sprytne wybrnięcie z zasadzki ogrów, jeszcze sprytnięjsze obejście zasadzki zdrajcy króla, dalekowzroczne zachowanie części zdobytych kielichów, samo zgłoszenie się do akcji, pomoc umierającemu władcy, narażanie dla niego życia.
Hm… Zmiana stosunku do piratów to jedyna realna zmiana o jakiej można tu mówić, a to przecież drobiazg. Sprytne wybiegi nie świadczą o jakiejkolwiek ewolucji bohatera – on jest sprytny od początku do końca. Zachowanie kielichów to ogólnie lekka magia, bo bohater nie miał żadnych podstaw, by przypuszczać, że będą mu potrzebne. Zgłoszenie się do akcji i pomoc Medusowi – ponownie – to nie ewolucja, to ciągłe prezentowanie tej samej zalety, która pojawia się w tekście na początku. To nie tak, że bohater w pierwszej scenie odmawia pomocy potrzebującym, ale zostaje do niej zmuszony, a potem staje się altruistą. On od początku jest odważny, zaradny, przebiegły. W żadnej scenie nie pojawia się moment, kiedy możemy powiedzieć, że tych cech mu brakuje.
Czy Tuńczyk, jakiego poznajemy w pierwszych wersach opka, jest tym samym Tuńczykiem, którego widzimy pod koniec? Naprawdę nie zmienił się (charakterem i osobowością) ani na jotę? Niczego nie nauczyła go ta wyprawa?
No ja nie widzę tu żadnej zmiany ani nauki. Ale jeżeli jesteś w stanie wykazać, że czegoś się nauczył i jakoś się zmienił, to pięknie, z radością przyznam się do błędu.
@Radek
Śmiechłem, ale głównie dlatego, że znowu mam napisane, co uważam :-)
Ech, to serio był żart. Niech tam, widać nieudany.
Rzuciłem listę bohaterów fantasy, którzy przemiany właściwie nie przechodzą, a jeśli – to bardzo nieznaczną, przynajmniej w skali Jacek Soplica → Ksiądz Robak.
Ale fantasy nie jest monolitem, nie każdy tekst tej konwencji rządzi się tymi samymi prawami. Zresztą… Frodo przechodzi przemianę na dosyć dużą skalę – od lekkoducha do bohatera. Musi przezwyciężać swoje słabości, pokonywać swoje wady (które notabene ostatecznie pokonują jego). Musi znaleźć w sobie odwagę, wytrwałość i tak dalej. Jeszcze lepiej jest to widoczne u Bilba, który przechodzi olbrzymią metamorfozę.
Ale oczywiście, że tak naprawdę nie ma to znaczenia. Wiadomo, że można znaleźć przykłady dzieł fantasy, w których bohater przechodzi niewielką ewolucję lub wręcz nie przechodzi jej wcale. Problem w tym, że w wybranej przez autorkę konwencji aż się o to prosi. Motyw podróży, mającej na celu naprawienie zła zwykle jest pretekstem do przedstawienia metaforycznej podróży bohatera w głąb siebie, w celu udoskonalenia się, co pozwala mu naprawić wspomniane zło. Czy jest to obowiązkowe? Nie, bo nic w literaturze nie jest. Ale to pomaga napisać angażujący emocjonalnie tekst, a tego tu w moim odczuciu zabrakło. Bo tak naprawdę bohater w żadnym momencie nie musi z niczym walczyć, o nic się starać, z niczym się mierzyć, niczego poświęcać – wszystko przychodzi mu łatwo, niemal bez wysiłku. A to niestety nie budzi emocji.
No to jedźmy: jaką przemianę przeżył Rincewind w Czarodzicielstwie,
Akurat w tej powieści jest to chyba najwyraźniejsze – Rincewind sporo się w tej powieści uczy, staje się mądrzejszy, bardziej wrażliwy. Musi zmierzyć się ze swoimi niedostatkami w kwestiach mocy magicznej i wizji siebie jako czarodzieja. Z emocjami względem kobiety, która go nie szanuje. W finale decyduje się poświęcić swoje życie dla dziecka (choć ostatecznie nie umiera) – co jest niemałym punktem zwrotnym dla zawodowego tchórza.
@None:
Ech, to serio był żart. Niech tam, widać nieudany.
A może żart dobry, jedynie publika (tzn. ja) ponura?
Zresztą… Frodo przechodzi przemianę na dosyć dużą skalę – od lekkoducha do bohatera.
Przyznam, że nie dostrzegłem, żeby Frodo był kiedykolwiek lekkoduchem. W sumie Pierścień go okalecza i to można uznać za przemianę, ale na upartego.
Jeszcze lepiej jest to widoczne u Bilba, który przechodzi olbrzymią metamorfozę.
Dlatego Bilba nie było na liście :-)
Musi zmierzyć się ze swoimi niedostatkami w kwestiach mocy magicznej i wizji siebie jako czarodzieja.
Masz na myśli, że pozbył się z głowy swojego jedynego zaklęcia? Jeśli tak, to masz rację.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Ok, pierwszy z brzegu cytat:
Niestety nie był mu dany dar alkoholowej amnezji. Dzień po wszystko pamiętał. Jego kompanii budzili się z szarą papką w głowie, a on wiedział, co ukradł, kogo obraził i komu przyprawił rogi.
O ile dobrze zrozumiałam (jeżeli nie, bardzo przepraszam, moja wina, widocznie nie jestem dobra w odgadywaniu intencji Autorki), Tuńczyk był, podobnie jak kumple, złodziejem, czarnym charakterem, obluzgującym innych obibokiem i niechlujem, do tego szukającym miłostek u kobiet zamężnych. W sumie tak na poważnie, to nikt nie wstawił się za nim, kiedy prawda o przestępstwie wyszła na jaw i każdy uważał, że zasługuje on na surową karę, zgodnie z prawem. Nie odbieram Tuńczyka, wracającego z wyprawy, jako postaci negatywnej, a taką był z całą pewnością na początku opowiadania. Nie jest wówczas już złodziejem, kłótnikiem, lowelasem. Podczas wyprawy również nie zauważyłam takich cech, a przejawiał je przecież wcześniej. Zamiast pomagać królowi, mógł go oszukać i podstępnie zająć się innymi, niecnymi sprawami.
A co do wspomnianego, dość zaskakującego względem Ambush, rzekomego żartu, zapytam tylko, czy nigdy nie zdarzyło Ci się bronić betowanego tekstu, ponieważ miałeś o nim bardzo dobre mniemanie, a ktoś inny go surowo skrytykował? Serio? :))
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Ale Rincewind (Świat Dysku) – poborowy, a nie ochotnik, radzi sobie jeszcze lepiej?
Ale Rincewind w sytuacjach krytycznych zamyka oczy i idzie za Bagażem. A Tuńczyk okazuje się obryty w teorii jak klasowy kujon.
Babska logika rządzi!
A Tuńczyk okazuje się obryty w teorii jak klasowy kujon.
Nie ma co się przezywać!;P Percy też bryluje, choć podobno dyslektyk.;)
Właśnie czytam 4 tom, wyprzedziłam własne dzieci;)
Lożanka bezprenumeratowa
Przy okazji @Finklo dziękuję za recenzję i klika.
Lożanka bezprenumeratowa
@Ambush:
Jakby co (i nie co), to napisałem coś na wyzwanie. Jest smok, potencjalny rycerz, mag i dziewica bez skazy, ale się nie nadaje, bo za dużo słów :-(
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
@Radek, to tnij! Albo opublikuj, jako opko.
Ja właśnie zamierzam spełnić wsze wyzwanie w wyzwaniu, bo MiM mam inny pomysł. Bez stalowego bikini;)
Lożanka bezprenumeratowa
Przyznam, że nie dostrzegłem, żeby Frodo był kiedykolwiek lekkoduchem. W sumie Pierścień go okalecza i to można uznać za przemianę, ale na upartego.
To może ja źle pamiętam “Władcę Pierścieni”? Czytałem to w LO.
Masz na myśli, że pozbył się z głowy swojego jedynego zaklęcia? Jeśli tak, to masz rację.
Pratchetta też czytałem lata temu, ale to akurat chyba wydarzyło się w “Blasku fantastycznym”. Tak czy inaczej, chodziło mi o fakt, że musiał się zmierzyć z faktem, że marny z niego mag w warunkach, gdy wszyscy inni magowie nagle stali się niesamowicie potężni. Poznał nieprzyjemne, mroczne oblicza magii. Na chwilę posmakował prawdziwej mocy, ale natychmiast ją stracił. Musiał mierzyć się z pogardą otoczenia tak ze względu an to, że jest magiem, jak na to, że jest marnym magiem. A także zmierzyć się z myślą, że mógłby magiem nie być. To ogólnie jeden z ważnych motywów powieści – wielu bohaterów próbuje w niej być kimś innym, niż jest i musi się mierzyć z faktem, że czasem nie wystarczy chcieć.
O ile dobrze zrozumiałam (jeżeli nie, bardzo przepraszam, moja wina, widocznie nie jestem dobra w odgadywaniu intencji Autorki), Tuńczyk był, podobnie jak kumple, złodziejem, czarnym charakterem, obluzgującym innych obibokiem i niechlujem, do tego szukającym miłostek u kobiet zamężnych.
Hm… Sporo wyczytujesz z bardzo wątłych przesłanek. Ale tak, masz rację, można to tak interpretować.
Niemniej, żadnej z tych cech nie prezentuje w trakcie akcji opowiadania. Odkąd go oglądamy, ani razu nie przejawia tych “czarnocharakterowych” cech – więc jeżeli uznać, że ewolucja zachodzi, to na samym początku tekstu, zanim zdążymy go poznać.
A co do wspomnianego, dość zaskakującego względem Ambush, rzekomego żartu, zapytam tylko, czy nigdy nie zdarzyło Ci się bronić betowanego tekstu, ponieważ miałeś o nim bardzo dobre mniemanie, a ktoś inny go surowo skrytykował? Serio? :))
Nie. Ale też nie przypominam sobie, żeby było to kiedyś konieczne. To nie przechwałki – ja po prostu rzadko betuję.
Ale ogólnie nie mam w zwyczaju bronić tekstów przed zarzutami innych użytkowników. Szczególnie, jeżeli potrafią owe zarzuty uargumentować – a mam nadzieję, że moje zostały uargumentowane.
Nie. Ale też nie przypominam sobie, żeby było to kiedyś konieczne.
Tu chodzi o to droga bruce, że:
Lożanka bezprenumeratowa
Tu chodzi o to droga bruce, że:
none dobrze betuje, a nie tak byle jak jak Wy;)
none betuje dobre teksty, a nie takie gnioty;)
należy w nowym portalu rozdzielić ekstraklasę, czyli FC Barcelonę, od Izolatora Boguchwała;)
Dosłownie zdanie dalej wyjaśniłem, dlaczego to się nie zdarzyło. Wciskanie mi w usta czegoś takiego uważam za nieeleganckie. Nigdzie nie zasugerowałem, że beta została nieprawidłowo przeprowadzona, nie nazwałem tekstu gniotem (ani nawet tekstem złym). A co do ostatniego punktu – po co miałbym marnować czas i wysiłek na ocenę i analizę twojej twórczości, gdybym był zwolennikiem jakiegoś elitaryzmu? W takim wypadku czytałbym i komentował tylko uznanych autorów.
Bo, choć chyba nie jest to tak odbierane, moje komentarze mają być dla Ambush pomocą w rozwoju pisarskim. Nie wytykam wad (czy tego, co jest w mojej opinii wadami) dla zabawy czy jakieś sadystycznej przyjemności, ale po to, by mogła moje komentarze przemyśleć i (nawet jeśli się z nimi nie zgodzi) wyciągnąć wnioski na przyszłość, które być może będzie można wykorzystać przy pisaniu kolejnych tekstów. Bo, jak rozumiem, taki jest cel publikowania opowiadań na portalu.
Drogi None, nie mam zamiaru się sprzeczać, bo dojdzie tu do kolejnej awantury na komentarze, a tego nikt chyba nie chce. :)
Sprawa jest prosta – cytat z Niziurskiego – jak włos Mongoła – Tuńczyk przed wyprawą, to przestępca, po wyprawie – to bohater. Nikt temu nie może zaprzeczyć, ponieważ to oczywista oczywistość. Koniec kropka. Ewolucja zatem miała miejsce. Ja to tak widzę.
Jak można poznać z powyższych komentarzy – wiele osób także. Masz inne zdanie? – Ok, Twoja wola. Po prostu się z nim nie zgadzam. :)
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Więcej nie będę;)
Ale ja też jestem złośliwa z natury. I wszędzie były uśmiechy, żeby było wiadomo, że to żart.
Jednak tekst, że u mnie nie było takiej potrzeby, był nieco protekcjonalny.
Lożanka bezprenumeratowa
Drogi None, nie mam zamiaru się sprzeczać, bo dojdzie tu do kolejnej awantury na komentarze, a tego nikt chyba nie chce. :)
Do awantury nie dojdzie, bo ja się awanturować nie zamierzam. Zamierzam kulturalnie rozmawiać na temat literatury.
Sprawa jest prosta – cytat z Niziurskiego – jak włos Mongoła – Tuńczyk przed wyprawą, to przestępca, po wyprawie – to bohater. Nikt temu nie może zaprzeczyć, ponieważ to oczywista oczywistość. Koniec kropka. Ewolucja zatem miała miejsce. Ja to tak widzę.
Ale ani bycie przestępcą ani bycie bohaterem to nie są cechy osobowości. To raz. A zmian w mentalności Tuńczyka, które świadczyłyby o tym, że przewartościował swoje spojrzenie na świat nie widzę.
Dwa, że w takim razie argument Radka upada – bo Frodo też na początku był posiadaczem ziemskim, a został bohaterem.
Jak można poznać z powyższych komentarzy – wiele osób także. Masz inne zdanie? – Ok, Twoja wola. Po prostu się z nim nie zgadzam. :)
Każdy ma prawo do swojej opinii. Zwrócę tylko nieśmiało uwagę, że poza mną również inni czytelnicy zwrócili uwagę na kulejącą kreację postaci, choć nie rozwijali tak bardzo wątku.
Jednak tekst, że u mnie nie było takiej potrzeby, był nieco protekcjonalny.
Obawiam się, że nie wiem, o którym mówisz? Gdzie pisałem, że u ciebie nie było potrzeby (czego?)?
Chyba, że mówisz o moich betach – w takim wypadku celowo źle odczytujesz to, co piszę, bo wyraźnie zaznaczyłem, że zwyczajnie nie przytrafiła mi się taka sytuacja.
dojdzie tu do kolejnej awantury na komentarze, a tego nikt chyba nie chce. :)
Narzuca się pytanie lingwistyczne, czy Nikt to None? ;-)
@None:
To ogólnie jeden z ważnych motywów powieści – wielu bohaterów próbuje w niej być kimś innym, niż jest i musi się mierzyć z faktem, że czasem nie wystarczy chcieć.
Tak, ale potem, kiedy ustaje Czarodzicielstwo (Sourcery), wszystko wraca do normy. Nie pamiętam tylko, czy Rincewind odzyskuje swoje zaklęcie. Chyba wskoczyło mu jednak do głowy.
Dwa, że w takim razie argument Radka upada – bo Frodo też na początku był posiadaczem ziemskim, a został bohaterem.
Tak i to jest kwestia tego, jak przemianę potraktujemy. Wyłącznie jako atrybut wewnętrzny, czy “rolę społeczną”.
Uszczegóławiając, czy pułkownik zostając generałem przechodzi przemianę? A windsurfer po wypadku, kiedy zainteresuje się wędkarstwem?
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Narzuca się pytanie lingwistyczne, czy Nikt to None? ;-)
I powoli staje się jasne, kto oślepił Polifema!;)
Lożanka bezprenumeratowa
A wracając do Tuńczyka… – to wielkim poetą bohaterem on był.
Pecunia non olet
Hej Ambush !!!!!
Niezwykła, fascynująca opowieść. Kurcze niemal w każdym zdaniu jest fajny pomysł i fantastyka. Mnóstwo jest tu pomysłów. Masz wielką wyobraźnię. Fajnie się czytało. Byłem ciekawy co będzie dalej. Jak się to zakończy. I co ważne wszystko było zrozumiałem dla mnie. A to lubię.
Pozdrawiam bardzo serdecznie!! :))
Jestem niepełnosprawny...
Awanturnicza opowieść z sympatycznymi bohaterami i mnóstwem niewiarygodnych przygód. Popisałaś się zacną wyobraźnią i pokazałaś wiele sytuacji zarówno zabawnych, jak i budzących pewną grozę i tylko trochę szkoda, że nie rzuciłaś pod nogi Tuńczyka kilku kłód, żeby mu tak łatwo nie szło.
Wykonanie mogłoby być lepsze.
…symbolizujący morze kryształowy fallus , Selene… → Zbędna spacja przed przecinkiem.
…Dorsz walnał go w pysk… → Literówka.
Zgiął się w pół, targany torsjami… → Zgiął się wpół, targany torsjami.
…wśród nienawistnych okrzyków i wniesionych pięści… → Literówka.
…zalotnie rozchylających się, kamiennych taszkach. → Wiem, że na Śląsku na torebkę mówi się taszka, ale zachodzę w głowę, czym taszki są tutaj?
…zarzucili im na głowy worki, zawiązali ręce… → Czy tu aby nie miało być: …zarzucili im na głowy worki, związali ręce…
…na arenie obwiedzionej dokoła kolumnami z białego marmuru. → Masło maślane – jeśli coś jest obwiedzione, do dookoła.
Wystarczy: …na arenie obwiedzionej kolumnami z białego marmuru.
…odziany w purpurową tunikę o takiż płaszcz. → Literówka.
Młodzieniec zajął miejsce na tronie – łodzi. → Młodzieniec zajął miejsce na tronie-łodzi.
W tego typu połączeniach używamy dywizu, nie półpauzy, bez spacji.
Jego siwą głowę przykrywała wymyślna czapka wykonana z setek splątanych złotych węży. Identyczne symbole zdobiły również jego płaszcz.
Jego głos brzmiał słabo, ale godnie: → Czy wszystkie zaimki są konieczne?
Starzec przez krótką chwilę spoglądał… → Zbędne dookreślenie – chwila jest krótka z definicji.
…które ciągną tron – łódź… →…które ciągną tron-łódź…
…utworzone z żółtych skał i krwistoczerwonych namorzyn. → Namorzyny są rodzaju męskiego, więc: …utworzone z żółtych skał i krwistoczerwonych namorzynów.
…a szczyt góry i drzewa wydawał się wciąż odległy. → …a szczyt góry i drzewa wydawały się wciąż odległe.
Szczyt góry nie jest szczytem drzewa.
– Możemy wrócić do domu z innego portu… – zaproponował się Dorsz. → Czemu tu służy zaimek zwrotny?
…i zażądał widzenia u władcy… → …i zażądał widzenia z władcą…
…ale widząc jego determinację, ustąpili mu. → Drugi zaimek jest zbędny.
I nim tuńczyk zdołał zareagować… → I nim Tuńczyk zdołał zareagować…
…krzyknęli chórem kapłani, unosząc w górę ręce. → Masło maślane – czy mogli unieść ręce w dół?
Siadywał co wieczór przy stoliku Cefala… → W karczmach nie było stolików, w karczmach ustawiano ciężkie stoły.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Cześć Ambush!
Wartka akcja, tarapaty i gra na czas głównego bohatera, zgodne z mottem, które obrałaś (co chwila prosi o “szklankę wody” :)). Żartobliwe. Może trochę szybkie prześlizngnięcie się po poszczególnych motywach ale… limit w tym przypadku stanowi poważne wyzwanie.
Mi się podobało. Miła, wciągająca rozrywka na sobotni wieczór.
Pozdrawiam
@Reg Witaj. W zbroi greckiej, poza tym co zakrywało pierś i brzuch, były takie blaszane paski, doczepiane u dołu, chroniące uda. Taka, jakby miniówka:) Dziękuję za łapankę i miło mi, że dało się czytać.
@nartrof cieszę się, że udało mi się trafić w Twój gust… albo Tobie w mój;) Tak, mój bohater nieustannie prosi o wodę. Widać, jak w obrazku z żabą duszącą bociana, warto się nie poddawać.
Lożanka bezprenumeratowa
Brawurowy pomysł, Ambush, jak wybrnąć z zasadzki linearnej bohaterskiej narracji. :-)) Zafundowałaś nam historię pomysłowego herosa Tuńczyka – lubię, gdy ludzie jak w mangach nie korzystają z supermocny, lecz z rozumu i konceptu czy intuicyjnej reakcji – oraz brawurowo. Osadziłaś ją na „tyłeczkach i cyckach”, więc musiałam sobie przetłumaczyć na fallusa/waginę i życie, więc przeżyłam. Poza tym jest jeszcze inna komentatorska widownia, choć jak… nie, nie napiszę tego przed rozstrzygnięciem konkursu, dodam po jego zakończeniu. :p Na wszelki wypadek wstawiłam sobie przypominajkę, aby nie zapomnieć o uzupełnieniu komentarza. :-)
Drugą rzeczą, ktora mi czasami doskwierała był rodzaj przesady, nazywam go niekoniecznym wzbogacaniem tekstu, np.
,Niestety szybko okazało się, że ich podróż nie będzie prosta.
„Niestety „ do wywalenia, bo raz, że przed niejaką chwilą się już pojawiło, poza tym pewnie mogłoby mieć jakiś sens przy pewnej rytmicznej powtarzalności, bo stylizacji i tak nie buduje.
,Przekleństwa z silnym akcentem Archipelagu Mroku świadczyły, że załoga okrętu podążała wraz z nimi. Pod stopami migał czarny żyłkowany na złoto bazalt.
Prosi się o połączenie zdań. :-) Są i inne przeładowania – dla mnie,
Drobiazgi:
,Dzień po wszystko pamiętał.
Literówki.
,podczas której Selene, odziana jedynie w stroik z pereł, tańczyła na fallicznym posągu na szczycie wyspy.
Tutaj chyba trzeba byłoby coś dodać, tj na czym tańczyła: wokół jak na rurze, czy postument był olbrzymi i miał rodzaj platformy, chyba, że przy/wokół posągu. xd
,Gdy byli już mocno pijani, Dorsz, który miał wejścia w kręgach portowych przemytników,
Tutaj jest chyba za dużo przecinków koło Dorsza, ale ktoś mądrzejszy ode mnie-)
,– Może nas zaproszą – szepnął Dorsz, przełykając ślinę.
– Może szukają dla nich męża – zgasił go smagły marynarz.
Kim jest „smagly marynarz”. Czy, aby nie Tuńczyk, główny bohater? Zamienniki, nie masz ku nim predylekcji, ale jeszcze ze dwa razy się pojawiły.
,Dwa rosłe osobniki o szarej, pokrytej brodawkami skórze, wlekły ostatniego już chyba żywego mieszkańca. Inny ogryzał nogę wołu, z której wciąż zwisały okrwawione ścięgna i mięśnie.
Tu jest coś nie tak z przecinkiem, chyba powinien być przed „skórze”, ale nie jestem pewna? A pokreślenie – przy okazji – do usunięcia?
Skarżypytuję, normalnie, więc nie będzie już. Fajna historia, lekko przypomina mi twój tekst – podróż/wyprawę do źródeł. Tamten też misię! :-)
pzd srd
a
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Asylum dziękuję za sympatyczną i głęboką recenzję.
Pozdrawiam
A
Lożanka bezprenumeratowa
Ambush, dziękuję za wyjaśnienie. I owszem, czytało się bardzo fajnie. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Obwieszczenie!
Książe CM III Okazyjnie Sprawiedliwy przybył pod Twój tekst, by rozjechać go równo z trawą poddać do rzetelnej ocenie.
Wiwat!
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Wiwat CM III tego imienia!
Lożanka bezprenumeratowa
Głęboka ci ona nie była, a tekst zwariowanie fajny. :-)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Z łapanek znalazłem brak malutkiego "d" w nad:
Wir zaczął opowiadać o żyjących w lasach na Wiśnią demonach,
nad Wiśnią
Bohaterskie fantasy pełną gębą. None twierdzi, że bohater się ani odrobinę nie zmienił, ale czy naprawdę musiał? None twierdzi, że nie zna Conana, ja bym się do nieznajomości ojca założyciela heroic fantasy nie przyznawał, bo prawdę mówiąc i trochę wstyd i całą resztę można by skwitować: "nie znam się, ale się wypowiem". Ale abstrahując od znajomości bądź nie ojców założycieli – czy rzeczywiście zmiany żadnej nie było? Miałem wrażenie, że Tuńczyk, taki mocno "niechętny szermierz" jednak z przygody na przygodę jest zaradny – coraz bardziej. Owszem, jak pisze Finkla – jest obryty, sporo wie o świecie – ale kto mu broni?
Gravel oskarża o seksizm, a ja prawdę mówiąc protestuję przeciwko takiemu wyprostawianiu na siłę literatury. Że kobiety już nie mogą być słabe, nie mogą być trophy-wife, nie mogą być tłem? Wszystkie i zawsze już muszą być silne, niezależne, niekartonowe? Tfu. Howard się w grobie przewraca. A za chwilę jeszcze pada zarzut, że postacie pierwszoplanowe jakieś takie miałkie. “Czas antenowy” nie jest z gumy, albo zarysujemy silniej główną postać, albo dopieścimy halabardzistów.
Sporo tu motywów seksualnych, więc spodziewałem się czegoś w temacie, ale ostatecznie Dorsz poległ na zwykłym pragnieniu, więc nawet tego morału nie da się przypiąć.
Mam właśnie niedosyt takiego ujęcia, jak najdalszego od pruderii, które poruszyć może nie tylko górny ale i dolny mózg (mam na myśli koncepcję Stephena Kosslyna oczywiście ;-) ).
Wydaje mi się to ogólnie problemem polskiej literatury – nie tylko literatury fantastycznej, ale naszej literatury rodzimej w ogóle. Mamy bardzo mocno zarysowaną, mocną krechę – po jednej stronie mamy hard porno dla gospodyń domowych a po drugiej – normalną, “porządną” literaturę, w której jakiekolwiek motywy seksualne – są mocno podejrzane.
Już Witkacy z takim podejściem do seksualności, do bebechów, do tego co nie “z ducha” a z ciała – próbował się rozprawić – ale jego dzieła pozostały niezrozumiane i nawet do dziś czytam ze zdumieniem ich interpretacje tak dalece nieprzystające do tego co pamiętam z lektury, że zastanawiam się, czy recenzent i ja na pewno czytaliśmy te same książki. Nawet największy z wielkich fantastów – Lem – od tematu seksu uciekał, a gdy już go podejmował to przez cztery warstwy abstrakcyjnych okularów (choć i tak robił to w pewien sposób genialnie, kto nie czytał “Doskonałej próżni” – szczerze polecam w tej mierze jej część pt. “Sexplosion”). Z fantastów polskich – o seksualność ocierał się w różny sposób na przykład Sapkowski (jeszcze wtedy, gdy było wolno, gdy fala neopruderii nas nie zalała) czy Ziemiański* (ze swoją Achają został przez pewne koła wyśmiany, właśnie za wątki seksualne, czy kinki). Najlepszy z polskich twórców fantasy – Nienacki – jako jedyny zrobił to jak należy w dającym do myślenia i mocno wyłąmującym się z gatunkowych ram, ale niestety słabo odebranym w naszym zaścianku Dagome Iudex.
Jako, że za swoją wręcz życiową misję uważam otwieranie ludziom oczu na to, że seks jest czymś dobrym, wspaniałym i rozwijającym – a nie czymś, co trzeba zamiatać pod dywan, ukrywać, obśmiewać – będę bronił takich utworów jak ten, które choć odrobinę erotyzmu wprowadzają.
Zdaję sobie sprawę z wielu mankamentów tego tekstu. Może rzeczywiście przygody mogłyby być bardziej rozbudowane. Może postacie – lepiej zarysowane. Może kobiety mniej papierowe. Może bohater powinien się bardziej rozwinąć w toku opowieści.
Ale mimo to – chciałbym taką literaturę – lekką, łatwą i przyjemną częściej widzieć na półce.
Dlatego: klikam bibliotekę.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* nie wiem jakim cudem w pierwotnej wersji tego komentarza pomyliłem tu Ziemiańskiego z Ziemkiewiczem – wszystkich zainteresowanych przepraszam, a Radkowi dziękuję za zwrócenie uwagi na pomyłkę
entropia nigdy nie maleje
@Asylum nie chcę się kłócić;), ale dała mi do myślenia.
@Jimie Lejesz miód na mą duszę. Cieszę się, że są jeszcze odbiorcy niefrasobliwego fantasy z pieprzykiem.
Lożanka bezprenumeratowa
Witam, zielone jak nadzieja, jury.
Lożanka bezprenumeratowa
Jimie, na bogów, skąd pomysł, że ja próbuję na siłę prostować literaturę? Pozwolę sobie zacytować samą siebie i jeszcze Ci wybolduję najistotniejsze słówko, żeby nic przypadkiem nie umknęło:
Trochę mnie to uwierało, ale Twój świat, Twoje zasady, dzielę się tylko subiektywnymi odczuciami.
Nie zwołałam chorągwi, nie rozpoczęłam krucjaty, nie oblegam Twierdzy Ambush z zamiarem wyplenienia wszelkich oznak nierówności płciowej. Podzieliłam się moim prywatnym zdaniem na temat stosowania kobiecych postaci jako li i jedynie artefaktów do zdobycia.
A teraz zacytuję Ciebie, żeby równość była:
Że kobiety już nie mogą być słabe, nie mogą być trophy-wife, nie mogą być tłem?
Mogą, czemu miałyby nie móc? A ja mogę sobie na to narzekać, gdyż wolę, kiedy nie są. Nie zmienia to mojej ogólnej oceny opowiadania jako całkiem udanego (zauważ, że też kliknęłam bibliotekę), po prostu jest to motyw, który mnie drażni. Nic na to nie poradzę, gust mam, jaki mam.
Wszystkie i zawsze już muszą być silne, niezależne, niekartonowe?
Generalnie uważam, że żadna postać nie powinna być kartonowa, czy byłaby facetem, czy babą, czy niebinarniakiem.
Howard się w grobie przewraca.
A to mnie akurat nieszczególnie obchodzi, bo niewolnicze oddanie autorytetom – zwłaszcza takim, którzy się zdezaktualizowali dziesiątki lat temu – imho nie służy rozwojowi sztuki.
A za chwilę jeszcze pada zarzut, że postacie pierwszoplanowe jakieś takie miałkie.
I gdzie coś takiego niby napisałam? Stwierdziłam tylko, że postaci było dużo i zlewały mi się ze sobą.
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Chyba sobie kupię trochę cegieł, bo sytuacja na forum jest dynamiczna;)
Lożanka bezprenumeratowa
Droga gravel, ależ ja z Tobą wojować przecież oczywiście nie chcę. Mnie po prostu – zupełnie subiektywnie – irytuje chór narzekaczy, osób, które podkreślają takie – moim bardzo osobistym zdaniem nieistotne dla ogólnej jakości utworu – drobiazgi. Mamy tu pulpowy konkurs, na który również ja chciałem coś skrobnąć. I to tak trochę bardziej bez przejmowania się czy utwór ma głębię – bo czyż Indiana Jones ją ma? Czy w Indiana Jonsie inne postacie poza główną nie zlewają się w jedno: uniwersalnego przeciwnika, uniwersalnego pomagiera, uniwersalną kochankę? Do tego mamy to wcisnąć w 33 tysiące znaków (w 33 tysiące znaków to ja dopiero robię rozbieg! Wiem, stary jestem, powoli się rozkręcam, ale już tak mam niestety). Chciałem napisać coś prostego, w zgodzie ze schematem. W moim odczuciu – Ambush może nawet ten schemat uczyniła zbytnio skomplikowanym. Dałoby się jeszcze prościej (choć sam nie umiem). I o taką prostą papkę, dla rozrywki, chyba chodziło, c’nie? I o zawieszenie na chwilę na kołek nie tylko niewiary, ale i ideologii. O cieszenie się samym tekstem.
Przypomina to mi trochę sytuację z 1983 roku, gdy po seansach w USA, na których emitowano Seksmisję – oburzone feministki wychodziły z pokazów, najbardziej wściekłe o to, że Machulskiemu się udało je zmanipulować tak, że w czasie oglądania filmu kibicowały mężczyznom (a wiadomo: samiec to Twój wróg! ;-) )
W ogólnym klimacie, gdy utwór który jest choćby odrobinę nie political corectness już nie ma racji bytu (pewnie w myśl tego co pisał Goethe „wszystko co zaistniało do wytępienia się nadaje”) – będę po prostu bronił prawa do odrobiny seksizmu w literaturze, nawet jeśli seksizm uważam za zjawisko złe.
Podobnie za zły uważam rasizm. Ale czy literatura, w której złoczyńca jest przykładowo Murzynem a protagonista – białym – już z tego powodu ma być wyklęta? A jeszcze jak do tego dodamy jakiegoś stereotypowego ultrazdolnego Azjatę, który pomaga temu Murzynowi? A jeśli to się będzie mimo wszystko dobrze czytało? Czy powinniśmy taki utwór wyklnąć?
Chciałbym, by o jakości przynajmniej pulpowych utworów – decydowała ich ogólna “miodność” i przyjemność czytelnicza (niech nawet będzie i grzeszna ta przyjemność) – a nie linia ideologiczna ;-)
Ale może masz rację, że zareagowałem zbyt ostro – w końcu też biblioteczkę kliknęłaś – jeśli czymkolwiek co napisałem jakoś Cię uraziłem – przepraszam.
Chyba sobie kupię trochę cegieł, bo sytuacja na forum jest dynamiczna;)
Chcesz wybudować dom, czy mur między komentującymi? ;-)
entropia nigdy nie maleje
Nie zwołałam chorągwi, nie rozpoczęłam krucjaty, nie oblegam Twierdzy Ambush z zamiarem wyplenienia wszelkich oznak nierówności płciowej.
Myślałam o Twierdzy Ambush!;)
Lożanka bezprenumeratowa
I z tym zdjęciem;)
Chciałam jedynie przeżyć krucjatę.
Lożanka bezprenumeratowa
Dobrze kojarzę, że to Hiacynta Bucket?
entropia nigdy nie maleje
Bouquet! I ściągnij buty!
Lożanka bezprenumeratowa
:)
Ja też mam tam ulubionego bo(c)hatera, którego coraz mocniej zresztą przypominam. Niejaki Powolniak.
entropia nigdy nie maleje
Może zrobimy casting na Różę?;)
Lożanka bezprenumeratowa
Ja cały czas robię casting na Różę, nie zauważyłaś? ;-)
W prawie każdym komentarzu daje niedwuznacznie do zrozumienia ;-)
entropia nigdy nie maleje
Tobie należy się Stokrota!;P
Zrób konkurs!;)
Lożanka bezprenumeratowa
Konkurssssss na Różę, Stokrotę… Muzę/y Jima – Jim wzajemnie też może być muzem (albo przynajmniej muzeum).
entropia nigdy nie maleje
@Jim:
Z powodu braku możliwości wyrażenia poparcia dla Twojego wpisu, wstawiając łapkę w górę, to się przyczepię.
EDIT1: /Uwaga! Będzie wulgarnie
Achaja jest dziełem Andrzeja Ziemiańskiego, a nie Rafała, który napisał m. in. “Walc stulecia”, czy “Pieprzony los kataryniarza”.
EDIT2: \Koniec wulgaryzmów.
Może jeszcze dodam, że perspektywa opowiadania z pogłębionym wnętrzem halabardnika, który stoi przy bramie z prawej strony, wydaje się kusząca.
@Asylum:
Tutaj chyba trzeba byłoby coś dodać, tj na czym tańczyła: wokół jak na rurze, czy postument był olbrzymi i miał rodzaj platformy, chyba, że przy/wokół posągu. xd
Mogło być coś pomiędzy, jak na przykład filar dżed, który symbolizuje, powiedzmy że stabilność. Wtedy nie trzeba nic dodawać. Taniec nie musiał być dynamiczny.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
czy “Pieprzony los kataryniarza”.
Radku, czy mógłbyś zaznaczyć, że w Twoim komentarzu występują wulgaryzmy?
Ambush, będą cegły, będzie mur, to i zemsta być musi – obowiązkowo!
Mamy tu pulpowy konkurs, na który również ja chciałem coś skrobnąć.
Jimie, weźmiesz udział także w “Przygodzie z cytatem”? Super. :)
Pecunia non olet
czy mógłbyś zaznaczyć, że w Twoim komentarzu występują wulgaryzmy?
Oczywiście!
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Oczywiście!
Pecunia non olet
Kajam się na kolanach, nie wiem co mi tam pod klawiaturę Ziemkiewicza zamiast Ziemiańskiego przyniosło (tym bardziej, że od pewnej powodzi nie mam już książek w alfabetycznej kolejności autorów i Ziemiański stoi sobie na dolnej półeczce w salonie a Ziemkiewicz na drugiej od dołu w sypialni, swoją drogą muszę to kiedyś poukładać wreszcie).
Zrobię erratę mojego wzmiankowanego komentarza, ale z zaznaczeniem, że był tam błąd (by w błąd nikogo nie wprowadzać).
Przepraszam za karygodną pomyłkę.
Nie wiem natomiast o co Ci chodzi z halabardnikiem / halabardzistą – przecież to są synonimy.
Jimie, weźmiesz udział także w “Przygodzie z cytatem”? Super. :)
Nie wiem czy zdążę napisać i potem jeszcze obciąć do 33k znaków – ale rzeczywiście coś próbuję. Jak Ty to robisz, że płodzisz swoje teksty tak szybko?
entropia nigdy nie maleje
Nie wiem natomiast o co Ci chodzi z halabardnikiem / halabardzistą – przecież to są synonimy.
To mój błąd z kolei. Nigdy wcześniej nie słyszałem słowa halabardzista i to w żadnym kontekście. Całe życie człowiek się uczy.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Jim:
Nie wiem czy zdążę napisać i potem jeszcze obciąć do 33k znaków – ale rzeczywiście coś próbuję.
To wspaniale. :) Niecierpliwie czekamy. :)
Jak Ty to robisz, że płodzisz swoje teksty tak szybko?
Żeby jeszcze miały dobrą/odpowiednią/jakąkolwiek wartość, to bym była szczęśliwa, ale cóż… 
Radek:
To mój błąd z kolei. Nigdy wcześniej nie słyszałem słowa…
Ja tam w ogóle nie mam pojęcia, o jakich słowach Wy piszecie, lecz się nie przyznaję…
Pecunia non olet
Żeby jeszcze miały dobrą/odpowiednią/jakąkolwiek wartość, to bym była szczęśliwa, ale cóż…
Ależ mają. To, że czasem je krytykuję, to tylko po to, byś pisała jeszcze lepsze :)
Już nie kryguj się tak.
Całkiem szczerze i bez znieczulenia (inaczej nie potrafię): Jeśli mam oceniać całokształt twórczości (tej, którą znam), to może nie jesteś w czołówce jeśli chodzi o jakość tekstów – pewnie wyżej umieszczę kilku innych portalowiczów – ale nie jesteś też gdzieś niziutko. Rzekłbym, że u Ciebie jakość tekstów nie jest wybitna, ale jest zdecydowanie ponadprzeciętna.
Wiem, nie potrafię w komplementy. Jestem zbyt szczery.
entropia nigdy nie maleje
Dzięki, Jimie, zawsze potrafisz serdecznie napisać. :)
Pecunia non olet
Bardzo sympatyczne, postaram się wrócić z sensowniejszym komentarzem, ale bez łapanki, bo przeczytane na komórce ;)
http://altronapoleone.home.blog
Pax, Jimbo, ja też z Tobą wojować nie zamierzam ;) Przepraszam za ton mojej odpowiedzi, jeśli wydał Ci się zbyt szorstki, ale nie ukrywam, że zirytowała mnie insynuacja, jakobym próbowała cokolwiek naginać pod własną wizję. Naprawdę, prędzej zeżarłabym swojego laptopa, niż próbowała kogoś cenzurować, choćby nawet napisał najbardziej seksistowskie opko ever. Z drugiej strony – nie zamierzam cenzurować siebie i udawać, że pewne motywy mnie nie drażnią, kiedy drażnią.
I o taką prostą papkę, dla rozrywki, chyba chodziło, c’nie? I o zawieszenie na chwilę na kołek nie tylko niewiary, ale i ideologii. O cieszenie się samym tekstem.
Rozumiem o co Ci chodzi, ale nie potrafię w pełni cieszyć się tekstem, w którym pewne elementy i motywy po prostu mnie uwierają. Nie umiem na życzenie wyłączyć irytacji, którą aktywują. Nic na to nie poradzę. Dla mnie feminizm – od razu zaznaczę, że definiuję go jako wiarę w równość płci i prawo do uczciwej reprezentacji w sztuce, nie wchodźmy teraz w dyskusje o jego odłamach – nie jest ideologią, tylko częścią mnie, której nie dam rady odwiesić na kołek, tak jak nie odwieszę miłości do pięknego stylu czy rozbudowanego światotwórstwa.
W ogólnym klimacie, gdy utwór który jest choćby odrobinę nie political corectness już nie ma racji bytu (pewnie w myśl tego co pisał Goethe „wszystko co zaistniało do wytępienia się nadaje”) – będę po prostu bronił prawa do odrobiny seksizmu w literaturze, nawet jeśli seksizm uważam za zjawisko złe.
Podobnie za zły uważam rasizm. Ale czy literatura, w której złoczyńca jest przykładowo Murzynem a protagonista – białym – już z tego powodu ma być wyklęta? A jeszcze jak do tego dodamy jakiegoś stereotypowego ultrazdolnego Azjatę, który pomaga temu Murzynowi? A jeśli to się będzie mimo wszystko dobrze czytało? Czy powinniśmy taki utwór wyklnąć?
I znowu: nie zamierzam niczego wyklinać ani zakazywać. Ale pozwolę sobie zachować prawo do wskazywania w komentarzach, że czasami subiektywnie nie mogę w pełni rozkoszować się miodnością tekstu, ponieważ to czy tamto działa na mnie drażniąco.
A o poprawności politycznej możemy kiedyś podyskutować przy piwku nowofantastycznym, nie tutaj, żeby Ambush nie musiała zaopatrywać się w cegły ;)
three goblins in a trench coat pretending to be a human
A o poprawności politycznej możemy kiedyś podyskutować przy piwku nowofantastycznym, nie tutaj, żeby Ambush nie musiała zaopatrywać się w cegły ;)
Tu są trzy problemy:
primo – piwa nie lubię
secundo – nie chcę swą parszywą gębą psuć wrażeń estetycznych innym – podczas picia wspomnianego sfermentowanego chmielu
tertio – nie umiem liczyć ani do dwóch ani do czterech, a trzy liczbą Twą będzie… ehhh to nie z tego…
quarto – jak wspomniałem na krzykpudle, obiecałem Henry’emu Cavillowi możliwość zagrania mnie na wszelkich fantastycznych piwach, konwentach i zjazdach i głupio mi by było, że biedaczek dla możliwości wcielenia się we mnie zrezygnował z roli Geralta i Supermana, a ja tu nagle się zjawiam gdzieś osobiście. To by było mocno nie fair.
Jimbo – słodkie :*
Ale jak to mówi bruce: pax między piszącymi, pax pisana ;-)
Zostawmy przy naszych subiektywnościach, bo przecież obiektywnym i tak się być nie da – a literatura od tego jest by właśnie coś w nas poruszać – subiektywnie bardzo. Bo jakby nie poruszała – to by znaczyło, że jest nijaka.
Więc jeszcze raz plus dla Ambush, że jej utwór nijaki nie jest – a właśnie – budzący emocje, rozmaite odczucia – pozytywne czy negatywne.
entropia nigdy nie maleje
Więc jeszcze raz plus dla Ambush, że jej utwór nijaki nie jest – a właśnie – budzący emocje, rozmaite odczucia – pozytywne czy negatywne.
Zgadzam się całkowicie, to tekst wywołujący skrajne emocje i – im dłużej o tym myślę – tym mniej owego “paxu” we mnie…
Pecunia non olet
@drakaino Czekam niecierpliwie;)
@gravel Nie chcę się obwarowywać, ale zamarzył mi się mały zamek. Taki Chocim mi wystarczy;)
@Jimbo Jak będzie mi smutno, to przeczytam sobie Twoją recenzję:)
Lożanka bezprenumeratowa
Sympatycznie misię czytało z uśmiechem tekst. Potem wciągnęły komentarze i nadziwić się nie mogę, ile w ich wymianie ognia. Inspirujące, chyba powstanie jakiś dribble. :)
Będzie mi miło Misiu, tylko użyj przekleństw;)
Lożanka bezprenumeratowa
“Izolatorze, płyń Wiśnią!” :)
Pecunia non olet
Aleś Ty wulgarna!
Lożanka bezprenumeratowa
Pecunia non olet
Mewia Skała od strony morza przypomina do złudzenia miodowe ciasto. Wyspa zbudowana jest z piaskowca i podziurawiona wieloma jaskiniami, używanymi przez praktycznych mieszkańców jako budynki mieszkalne, czy sklepy. Mieszczą się tam również gospody oferujące tak rzadkie przysmaki, jak zapiekankę z rybich wnętrzności i żółwie jaja.
Jak rozumiem, ten i kolejny fragment kursywą należy czytać głosem Makłowicza? ;D
Pośmiałem się, ale znalazłem też kawał dobrego światotwórstwa. Dawno nie spotkałem tak egzotycznej fantastycznej kultury, więc tu duży szacun.
Swoją drogą, przypomniała mi się taka historyjka ze zbioru ruskich bajek, który miałem jako dziecko. To było o dziadku, który idzie poprosić słońce o radę, a po drodze spotyka różne, mniej i bardziej dziwne indywidua i zbiera od nich kolejne prośby. Podobny motyw był też chyba u braci Grimm. Więc moim zdaniem jakaś głębia tu jest. ;)
Ja właśnie zamierzam spełnić wsze wyzwanie w wyzwaniu,
Właśnie tam zmierzam. :)
bo MiM mam inny pomysł. Bez stalowego bikini
D:
P.S.: Może jeszcze raz przejrzyj tekst za literówkami, bo gdzieś mi mignął ,,Tunczyk”.
,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."
Witaj SNDWLKR, cieszę się, że Tuńczyk & CO przypadli Ci do gustu.
W wyzwaniu nie zmieściły mi się stalowe majty i parę innych, ale poczułam słabość do Arnolda i czuję, że spędzimy razem jeszcze trochę czasu.
Tunczyk, jest kiedy bohater słabnie;D Już poprawiam.
Lożanka bezprenumeratowa
Dobry wieczór, lubię do poduchy poczytać coś wesołego, luźnego, działającego na wyobraźnię – tak czułam, że dobrym pomysłem będzie podlecieć tutaj :) Opowiadanie długie, ale byłam ciekawa, jak się kończy, więc "do wytrzymania" xd Fajni, wyraziści bohaterowie – to duży plus :) zwłaszcza, że dali się lubić ;) Pozdrowionka :)
Witaj Baśko.Szczepanowska, cieszę się, że wyprawa z chłopakami przypadła Ci do gustu.
Lożanka bezprenumeratowa
Szalona kreacja świata to na pewno największy atut tekstu. Fabuła przyjemna, postacie mogłyby być bardziej wyraziste, ale ogóle miło spędziłem czas przy tym tekście.
Miło mi zygfrydzie89.
Lożanka bezprenumeratowa
Ambush, bardzo mi się podobało! I nie wnikam, czy bohater się zmienił, czy była logika, bo po prostu czytało się z zainteresowaniem i nie nudziło, a to już dużo! Odpowiednia dawka humoru, nie za poważnie, intrygujący tytuł, który okazuje się przekleństwem. Kilka fajnych smaczków. Gwiazdeczki dla Ciebie. Pozdrawiam cieplutko!
Dzięki JokuK, cieszę się, że przekleństwa przypadły do gustu
Lożanka bezprenumeratowa
"Co zrobimy z pijanym marynarzem?"
Sapkowski, jak widać, pozostaje mistrzem młodych fantastów. Językowo jest nieźle, ze swadą, choć zdarzają się błędy, zwłaszcza interpunkcyjne. Ton wyszedł trochę chwiejny – ni to Kac Vegas, ni to sympatyczna i prześmiewcza baśń. Masz za to plus za świadome zastosowanie zeugmy (las zrzedł – zrzedły im miny). Z rzeczy bardziej subiektywnych: „dokąd” w sensie „dopóki” jest rzadko spotykane i wytrąca mnie z rytmu. Ale może to ja. Tu i ówdzie widać, że cięłaś do limitu (dostanę wreszcie tę TARDIS?), a humor jest miejscami cokolwiek toaletowy. Za to światotwórstwo całkiem zgrabne. Troszkę się tylko zgubiłam przy żmijunie – nie wiedziałam, czy to starzec, czy młodzieniec.
Schemat konkursowy można chyba zaliczyć, przygody są radośnie przygodne, a na koniec bohater sam rusza głową.
Bohater poprosił o coś przed egzekucją i dzięki temu się uratował, choć nie do końca mi się to łączy z mottem – ale w sumie…
Jeżeli chcesz zobaczyć, co jest nie tak, podaj, proszę, privem adres, pod który wyślę Twoje dzieło po sekcji.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Już za młodych fantastów Cię lubię;)
Interpunkcyjnie to nawet nie kuleję, ale mam dwie szpotawe stopy.
Tardis wytwarzam siłą umysłu;)
Dzięki.
Lożanka bezprenumeratowa
Hurtownia nierzetelnych opinii przedstawia
BAJKĘ
pod tytułem:
KOMENTARZ JURORSKI
Autorka jurorowi w czymsiś przewiniła
Gdy barwne swe opko babolstwem splamiła
Zaczaiwszy się przeto na opowieść dziewczyny
Ględził CM: kajaj się za swe winy!
Błagaj o wybaczenie! – wołał bez litości
Uchowaj Panie Boże takiej gorliwości.
Interpretacja dla leniwych:
Jest lekko, jest świat, jest akcja, jest kolorowo, jest trochę humoru, ciut zabawy słowem. Bohaterowie schematyczni, ale dają radę. Językowo bez fajerwerków, ale z wyraźnymi, wskazanymi już, próbami zabawy słowem, które jak najbardziej należy docenić.
Świat dodaje opowiadaniu atrakcyjności. Problem bohaterów niby zbudowany na prostym schemacie, ale schemat ów dobrze pasuje do historii i pozwala zbudować ciekawe opowiadanie.
Tekstowi brakło jednak ostatnich szlifów. Co i rusz trafiały się drobne babole, czy to literówka, czy mała litera zamiast dużej i tak dalej. Szkoda. Poszczególne elementy bardzo mocno pracują na wysoką ocenę tekstu, a te babole, niejako na własne życzenie, zostawiają na tym barwnym obrazie rysę. Niby nie nazbyt dużą, ale jednak widoczną. Szkoda, powtórzę, bo nieraz przy równym poziomie opowiadań takie elementy potrafią przeważyć szalę na korzyść (lub niekorzyść) danego tekstu.
Oryginalność? Ładny, barwny świat. Jego elementy zdają się składać w spójny obraz. Bohaterowie charakterologicznie schematyczni, ale też dbasz o kontrast pomiędzy nimi, więc spokojnie można napisać, że są różni, nie nijacy.
Świat pobudza wyobraźnię. Historia, choć prosta, czerpie z heroic fantasy i współgrając z wymaganymi niejako przełamaniami opowieści (wymaganymi przez założenia konkursu) zachęcają do dalszej podróży. Oryginalny tekst bez dwóch zdań.
Wartość komediowa? Humoru trochę jest. Pojawia się on od czasu do czasu, w różnej formie (od typowej humorystycznej ironii w dialogach po ładne wstawki/komentarze narracyjne).
Humor nieraz jest budowany na prostych motywach, ale bez cienia prymitywności czy usilności, a przy okazji dobrze pasuje do konwencji. Są tu oczywiście spore rezerwy (szczególnie w narracji i postawie bohaterów), ale nie mam poczucia, by sięganie po te rezerwy było tekstowi niezbędne. Co najwyżej mogło stanowić wartość dodaną.
Wykorzystanie motta? Wyraźne, z przełożeniem na dobry, ciekawy tekst, ale i tutaj pewne rezerwy jeszcze były.
Dziękuję za udział w konkursie.
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Rezerwy?! To mnie Wasza Jurorskość zaskoczyła, bo komentatorzy zarzucali, że za dużo wepchałam w limit, że próbuję trzymać tuzin srok za ogon, a tu rezerwy… ale to widać za cienka jestem zwyczajnie.
Dziękuję za wizytę i fajny konkurs.
Lożanka bezprenumeratowa
Przyjemnie się czytało :)
Przynoszę radość :)
Przynosisz radość!
Lożanka bezprenumeratowa
