Narzeczeni z Koryntu

Jakby kto chciał, tu jest ten wiersz o narzeczonej:

Wersja DE, starsza

Wersja DE, późniejsza

Wersja ENG

Polskiego przekładu nie udało mi się znaleźć w całości online.

ninedin.home.blog

Bardzo mi się podobało. Sprytne podejście do pierwszoosobowej narracji, całokształt był bardzo przyjemny do przeczytania. Główny bohater wydał mi się pocieszny i łatwy do polubienia, dodatkowo w tak krótkim przedstawieniu dałaś mu i dobre i złe cechy. Pełnokrwista kreatura, a przecież ujęte wszystko w pobieżnych pseudodialogach i wiadomościach.

Ilość emotikon w tekście bardzo cieszyła, brakowało gdzieniegdzie jakiegoś XD do pełnej radości, ale „:D” sprawiało, że pałałem coraz większą sympatią do bohatera. No, głupkowaty w miłości. Ciężko zaprzeczyć.

Fajne podejście z Agatą, menda go jeszcze pogryzła, a ten cieszy się, że malinki zostały. W ogóle przejście tutaj trochę w eldritch horror wyjątkowo urzeka, a oczy na sutkach to dość duży ćwiek na poprawianie entuzjasty dekoltów, że „oczy mam tutaj”.

Ostatni akapit bardzo rozpaczliwy, jeszcze to połamanie i zupełny rozkład biedaka, a i tak zawodzi zakochane szczenię. No i stanowczo nie patrzy na wygląd, skoro ta koszmarna forma i tak go aż tak nie zniechęca, żeby przyszła.

Jedyne „ale” miałbym tutaj:

<521 243 340> Żadna koleżanka cię nie pociągała?

<630 980 768> Wiesz, to nawet mniej chodziło o seks. Ja po prostu zawsze strasznie chciałem mieć rodzinę. Żonę, dzieci. Wiesz, zbudować własny dom., posadzić drzewo, spłodzić syna, jak prawdziwy mężczyzna… I zawsze się zastanawiałem, jak to jest: jakoś strasznie brzydki nie jestem, nie piję, nawet kumpli za bardzo nie mam, żeby na mecze wychodzić. W korpo zarabiam przyzwoicie, jeżdżę w miarę nowym autem, mieszkanie mam, stać mnie na obiad w knajpie, na prezenty, na wesele też by się uzbierało… i nic. Była jakaś jedna, druga, ale nic z tego nie wynikało, nawet ich mamie nie przedstawiałem… Podrywała mnie taka Zośka od nas z roboty, ale ona ma męża, okazało się, że szukała kochanka i rozrywki. Wycofałem się, jak tylko dotarło do mnie, że nie ma zamiaru się dla mnie rozwieść.

Trochę za dużo zrzucania informacji i brzmi to trochę nienaturalnie i wybija z rytmu dialogu. Nie jest to tak bardzo gryzące, ale coś zgrzyta.

Ale jeszcze raz, bardzo mi się podobało. Lektura w sam raz na relaks przed snem, świetne przedstawienie zapadania się bohatera, jego pierwsze lekceważenie objawów, covidowe bolączki medyczne i cudowne teleporady. Żal biedaka, aż smutno trochę, że takie pocieszne stworzenie tak marnie kończy, ale sądząc po tekście, grecki seks mu sporo wynagrodził.

W prostym ujęciu + | – opowiadanie stanowcze +!

Pozdrawiam cieplutko.

Angel is my name.

Cześć,

podobało mi się osadzenie całości w tak współczesnej rzeczywistości i oddanie okołopandemicznego klimatu. Motyw niby znany, ale nieźle ograny, czuć emocje bohatera i jego najpierw niezrozumienie, potem strach.

Świetnie uzupełnia to wiersz i tytuł, więc całość zdecydowanie na plus :)

Sam bohater wydaje mi się mocno naiwny w tej korespondencji, ale to może być moja osobista awersja do tego typu wiadomości ^^ Poza tym jest w tym wiarygodny. 

PS. Trzeba było jednak jechać nad to polskie morze, a nie pomstować na Bałtyk. Zimny, ale da się przeżyć ;)

Pozdrawiam

OG

@Cherubinieba:

Dziękuję! Ogromnie się cieszę, że się podobało. To był pewien eksperyment – zaraz po przeczytaniu zadania nr 35 wbiła mi się w głowę historia z “Narzeczonej z Koryntu” i nie mogła odpuścić, to musiało być to. Ale to jest tekst, który stanowi model pewnego typu wampirycznej historii (chłopak, dziewczyna, uwiedzenie i zagadka jej tożsamości, której rozwiązaniem jest fakt, że ona jest upiorzycą, żywym trupem, i zabierze go ze sobą) i od początku mody na literackie wampiry ten schemat był opracowywany milion razy. Bałam się, że wyjdzie mi w naj-najlepszym razie staranne odrobienie znanego zestawu tropów, pastisz we współczesnych realiach, absolutnie przewidywalny. Mogłam albo odrzucić tę fabułę (ale się nie dawała!), albo poeksperymentować z formami narracji, żeby choć trochę oderwać się od schematu.

Co do tej sceny z rozmowy i jej infodumpowości – masz rację, czytając to teraz też to widzę. Cel był taki, żeby to był moment, kiedy człowiekowi puszczają hamulce i wylewa z siebie może i nawet więcej, niż chciał powiedzieć, odsłania się – ale nie do końca wyszło. Po konkursie spróbuję nad tym popracować.

@OldGuard

Dziękuję za odwiedziny i za pochwały! Cieszę się, że udało mi się napisać Andrzeja jako takiego, jak planowałam: jako faceta, który pozornie ustawił sobie życie, ale nie jest szczęśliwy, bo rozpaczliwie chce nawet nie tyle kobiety, co żony. On miał być typem, który musi potwierdzić swoją wartość i męskość przez założenie rodziny i zostanie jej głową. Zdaję sobie sprawę, że on nie jest najbardziej typowy i że pewnie wielu czytelników zobaczy w nim postać odległą od swoich doświadczeń, ale zadałam sobie pytanie: w wakacyjny romans wpakuje się mnóstwo różnych ludzi. Ale jaki facet w partnerce romansu na wczasach zobaczy od razu kobietę swego życia? Musiałabym albo napisać o uczuciu wyjątkowym i bardzo mocnym, choć nagłym (a nie jestem pewna, czy by mi to wyszło w takim limicie bez popadania w melodramat i kicz, tu trzeba by było wielkiej subtelności i doskonałego wykonania), albo o bardzo młodych ludziach (bo jak masz siedemnaście lat, to wszystko w miłości wydaje się możliwe), albo właśnie o takim, trochę safandułowatym, trochę więźniu własnych wyobrażeń, o wcale nie jakoś szalenie wysokim, wyjściowo, libido, który jest dla takiej istoty, jak moja bohaterka, ofiarą idealną.

No i prawda, gdyby pojechał na polskie morze, byłby zmarznięty, dalej bez żony, ale by żył :D

ninedin.home.blog

Bardzo mi się podobało, jak kolejne wpisy potęgują napięcie. Żaden nie próbuje szokować czy zaskoczyć, niepokój narasta płynnie i trzyma do samego końca. To nie lęk z gatunku “co się za chwilę stanie”, ale raczej “kiedy i jak źle to się skończy” i naprawdę go odczułem :) Kontrast między pogarszającym się stanem zdrowia, a nadziejami i tęsknotą sympatycznego bohatera nadają całości bardzo słodko-gorzkiego posmaku (choć czytelnik wie raczej, że w finale tej słodyczy nie pozostanie wiele, jeśli w ogóle). Podobało się, pozdrawiam i klikam!

@Reinee; bardzo dziękuję, miło mi to słyszeć. Cieszę się, że ta progresja budzenia niepokoju u czytelnika z każdym wpisem wyszła.

ninedin.home.blog

Cześć!

Ode mnie trochę pozytywów i trochę narzekanek, ale w korzystnej dla Ciebie proporcji :)

Na plus zaliczam na pewno formę. Uważam, że jest bardzo świeża, nowatorska, wyrwałaś się i spod standardowego prowadzenia narracji, i spod ogranych już wstawek z listami/notatkami/zapiskami. Interesujący zabieg, zdecydowanie mi się podobał.

Stylizacja językowa wypadła, moim zdaniem, całkiem nieźle, chociaż nie bez zgrzytów. Domyślam się, jak trudno było przemycić w tej formie informacje istotne dla fabuły, ale miałem momentami wrażenie, że porzucasz styl wiadomości tekstowych na rzecz języka stricte literackiego, który do tego typu narracji nie do końca przystaje. Były też momenty nieco infodumpowe i przez to o zaniżonej wiarygodności. Bohaterowie raczej wypowiadaliby się skrótowo, niż relacjonowali szczegółowo przeszłe wydarzenia doskonale im znane. Natomiast w większej części uważam, że Ci się powiodło. Zwłaszcza w pierwszej części tekstu (np. scena otwarcia – rozmowa z matką – bardzo wiarygodna).

Co do fabuły – uważam, że była całkiem ciekawa. Osadzenie w covidowej otoczce dobrze podziałało na zmysły, a orbitowanie fabuły właśnie wokół zdrowia wprawiało w pewien swoisty dyskomfort. Moje myśli w pewnym etapie popłynęły ku jakiejś chorobie wenerycznej o dziwnym przebiegu, ale finalnie chyba nie o to chodziło. Chociaż kto wie, co tam można z Grecji przywieźć. No cóż, na pewno nie normalną narzeczoną :)

By to jakoś zgrabnie podsumować, pozwolę sobie wyrazić życzenie o więcej takich eksperymentów – czy to w Twoim wydaniu, czy też innych autorów. Zawsze miło jest przeczytać coś oderwanego od utartych schematów.

Z pozdrowieniami,

fmsduval

Tak, klikam do biblio, gdybyś miała co do tego wątpliwości :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Dziękuję bardzo! Cieszę się, że eksperyment narracyjny się, jak na razie, podoba czytającym. Co do tej infodumpowości – trochę o tym już mówiłam wyżej, zgadzam się, że będzie trzeba się temu przyjrzeć i co nieco skorygować, ale to już po zamknięciu konkursu.

Za klika też dziękuję :)

ninedin.home.blog

Zgrabnie napisane. Czytało się, jak cudze wiadomości (nie, że coś o tym wiem :P). Wciągnęło mnie i kibicowałam bohaterowi, przekonał mnie do siebie. Długo wytrwał, jeśli chodzi o brak odzewu na wiadomości, ale nie powiedziałabym, że to wada lub błąd. Zależało mu na dziewczynie, więc był miły i czekał cierpliwie. Zastanawiałam się, jak to się skończy i wyczekiwałam, jakiegoś twistu, ale zdecydowałaś się na spokojne zakończenie. Mam na myśli brak krwi, flaków, demonów… Podobało mi się!

PS: Miła odmiana, jeśli chodzi o ten konkurs…

Udany eksperyment. Choć nie ma tu zwyczajnej narracji, to jednak opowiadanie bardzo wciąga. Mimo że przywodzi na myśl scenerię słonecznych wakacji, ma takie klasyczne horrorowe napięcie, które jest podkreślane dodatkowo przez to, że ukochana bohatera się nie odzywa i jest w pewnym sensie nieosiągalna. Maile i rozmowy pisane lekkim, potocznym językiem też dodają grozy, bo kontrastują z tym, co się w tekście dzieje i budują poczucie, że coś jest nie tak. Naprawdę rozrywkowa lektura!

@ M. G. Zanadra

Dziękuję. Cieszę się, że wciąga :) Fajnie, że odebrałaś bohatera tak, jak to sobie zamierzyłam, jako sympatycznego, trochę nieporadnego i bardzo zakochanego (ile z tego to naprawdę miłość, a ile – patologiczny wpływ Agaty, to pozostawiam czytelnikom :)

@Sonata

Dziękuję za miłe słowa! Bardzo mi też miło, że podoba ci się brak gore – on wynika po części z charakteru materiału-inspiracji, a po części z faktu, że nie wiem, czy dałoby się napisać wampiryczną (plus minus) grozę typu gore bez popadania w groteskę albo w ogóle w niezamierzoną śmieszność.

ninedin.home.blog

Forma narracji jak najbardziej w porządku – eksperyment w moim odczuciu zakończony powodzeniem. Fabuła także na plus, stanowi dobre rozwinięcie wybranego przez Ciebie tematu. Szkoda, że zakończenie zupełnie bez zaskoczenia, w jednym z innych opowiadań na ten konkurs zwróciłem uwagę na zbyt małą, moim zdaniem, ilość wskazówek dotyczących twistu, tutaj jest ich trochę za dużo lub też nieco za bardzo sugerują w czym rzecz. Poczułem trochę, jakbym zamiast wykrzyknika dostał na końcu po prostu kropkę.

Czy dobrze rozumiem, że bohater faktycznie tak mocno się zafascynował poznaną istotą, że dobrowolnie poddaje się swojej chorobie, żeby tylko znów się z nią spotkać? Czy też może zawładnęła ona całkowicie jego umysłem i jest on jej już w pełni podporządkowany niezależnie od swoich rzeczywistych uczuć?

@bjkpsrz

Dziękuję za wizytę. Rozumiem, w czym problem z fabułą: ona nie jest zaskakująca. Trochę w założeniu nie miała być, bo fabuły o uwodzicielskich a morderczych wampirzycach / innych tego typu istotach (zmorach, rusałkach itd.) mają pewien schemat i trochę ciężko się z niego wyłamać, zwłaszcza przy limicie. Nie do końca też chciałam się wyłamywać – raczej interesował mnie pomysł na to, żeby tę samą historię opowiedzieć inaczej.

Co powiedziawszy, muszę przyznać: też miałam pewne obawy, czy to wszystko nie jest trochę zbyt oczywiste, a twoja uwaga pewnie mnie zmusi, po zamknięciu konkursu, do solidnego przemyślenia proporcji (no i wtedy nie będzie mnie gonił czas :))

Cieszę się, że pomysł na sposób opowiedzenia fabuły zadziałał!

ninedin.home.blog

Eksperyment sam w sobie udany, literówki jak najbardziej na miejscu. Opko dobre, przewidywalność jest w tym wypadku w porządku, bo przecież chodziło Ci o rozegranie tej historii we współczesnej odsłonie. I to się udało. No, prawie ;)

Problem w tym, że pomysł zasadza się na założeniu, że czytelnik zna oryginał, albo przynajmniej traktat, na podstawie którego Goethe napisał tę balladę. Nie znałam ani jednego, ani drugiego. W ogóle w pierwszym momencie bardziej mi szło w stronę cór Koryntu i hmm… potencjalnych skutków ubocznych, ale objawy się nie zgadzały ;) Nie przychodziła mi też do głowy żadna postać mitologiczna, a trop w postaci malinki przeoczyłam.

I właściwie nie wiedziałam, gdzie umiejscowić Agatę. Dopiero po spojrzeniu na balladę mi się rozjaśniło.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

O, to też jest cenny głos, dziękuję. Poważnie się zastanawiałam, czy gdzieś nie powinno paść słowo “wampir”, ale potem doszłam do wniosku, że w sumie to jest trochę obojętne – wydawało mi się, że nawet jeśli czytający nie skojarzą narzeczonej z wampiryzmem (specyficznym zresztą), to zostaną z poczuciem “bohater zakochał się w jakiejś istocie, która go zaślepia, wykorzystuje i zabija, nieważne, czym dokładnie ona jest”. Muszę się na chłodno zastanowić. czy to faktycznie działa tak, jak mi się zdawało.

ninedin.home.blog

Czy trzeba czytelnikowi wszystko napisać? Zawsze uważałam, że to zwalnia go z myślenia. Ja lubię czytać teksty z otwartym zakończeniem lub niedomówieniem. Dlaczego ciągle powraca ten sam temat? To nie pierwsze opowiadanie z taką wątpliwością, bo chyba zarzut to za duże słowo. Ciekawi mnie to bardzo…

Wiesz, zgadzam się z tobą co do lubienia tekstów z niedomówieniami – ale autorowi zawsze jest trudno wyczuć bardzo cienką granicę między subtelnym niedomówieniem a niezrozumiałością tekstu, między niedopowiedzeniem a napisaniem czegoś, co jest zupełnie niejasne, między sugerowaniem podpowiedzi zamiast zawierania informacji wprost a efektem pt. “Czytelniku, czytaj mi w myślach”. Ponieważ z punktu widzenia kogoś, kto ma w głowie więcej, niż jest zapisane w tekście, ta ocena jest trudna, będę chciała swój tekst pod tym kątem jeszcze raz przemyśleć – zwłaszcza jeśli więcej osób podzieli wątpliwości Irki.

ninedin.home.blog

Rozumiem. Czyli chodzi o wyczucie. Trochę mnie to uspokoiło, bo już myślałam, że nastąpił jakiś przewrót i wszystko musi być oczywiste.

Jeśli o mnie chodzi, to wszystko w twoim opowiadaniu zrozumiałam.

Jeśli o mnie chodzi, to wszystko w twoim opowiadaniu zrozumiałam.

Bardzo mnie to cieszy – nie ukrywam, miałam nadzieję, że to będzie jasne.

ninedin.home.blog

Czytało się przednio. :-) Nadzwyczaj zgrabnie skonstruowałaś kolejne „wiadomości”, aby ułożyły się w wartką akcję i umieściłaś zdarzenia w familiarnym kontekście (wycieczka, facet po trzydziestce, siostra, teleporady, kwarantanna). 

Przeczytałam balladę, którą zapodałaś na początku. Zdała mi się bardzo mroczna i symboliczna. U Ciebie jest bardzo lekko, choć wieje grozą. Czy za lekko? Tego nie jestem pewna. Facet opętany przez seks, czyli uważaj kogo poznajesz na wakacjach w Koryncie. Korynt, słodkie plaże Grecji. Stawka może być wysoka. ;-) 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum, cieszę się, że się podobało i dziękuję za miłe słowa. A co do powagi tematów… Powiem tak: jedna z klasycznych interpretacji ballady Goethego widzi w dziewczynie-wampirze symbol starej, pogańsko-klasycznej kultury, teoretycznie zabitej przez nadejście chrześcijaństwa i jego wymagania, ale żyjącej jakąś skrytą pół-egzystencją gdzieś w tle, w kontekście, i ciągle uwodzącej kulturę chrześcijańską. To stanowisko dzisiaj jest oczywiście mocno niuansowane, odczytania współczesnych filologów są mniej czarno-białe i kontrastowe (czytałam o tym fajny artykuł, mogę podesłać), ale jako pewna inspiracja, może być ciekawe. Ja się zastanawiałam, czy gdzieś tego nie ograć, choć niekoniecznie dosłownie – przez moment miałam pomysł, żeby Agata wcieliła się w taki typ miłej kobietki z lat 50., za jaką tęskniłby bohater, w tej wersji nieco bojący się swoich rówieśniczek; w tej wersji większa była rola siostry bohatera, jako kontrastu do Agaty. Miałam też ideę, żeby ona dosłownie zabrała go na ofiarę starym bogom. Ale w końcu stwierdziłam, że przy limicie (którego zresztą nie wykorzystałam…) i przy pomyśle na mój mini-eksperyment z narracją nie będę dodatkowo kombinować z symboliczną warstwą fabuły.

ninedin.home.blog

O, Ninedin, przyślij, jeśli nie kłopot. :-) Polemika z chrześcijaństwem jest w poemacie wyraźna. Zemsta, wina, zadośćuczynienie, cierpi niewinny lecz i pogrąża się w ekstazie, właściwie nie ma nic do powiedzenia, podobnie jak ona nie może postąpić wbrew naturze. Poczytałabym o tym zniuansowaniu z przyjemnością.

Przemknęło mi przez głowę, że chyba zastanawiałaś się nad jakiś rodzajem przeciwstawienia przez motyw z narzeczoną. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Powiem tak: gdybym miała sama interpretować swój tekst, to pewnie bym poszła w takie poczucie, że dziewczyna jest trochę nie wiadomo czym – jakąś starą, drapieżną istotą, polującą rzadko, przy pomocy mimikry, na ofiary, które być może obserwuje i starannie wybiera takie, które mają słabości łatwe do wykorzystania. Niekoniecznie jest stricte wampirem, choć może być; może jednak nigdy nie była człowiekiem. Przy czym nie mówię tego wprost w tekście, bo w sumie nie jest dla mnie aż tak istotne, czym ona jest – interesowała mnie tutaj ofiara, nie drapieżnik.

ninedin.home.blog

Podobnie ja odebrałam,  że stareńka istota. Ciekawe, właśnie dlaczego na jego zapolowała. Czym się zdradził, co ją zachęciło, ale to już inna historia, bo o niej. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Może zobaczyła w nim człowieka, który – biorąc pod uwagę starogrecką etykę :) – jest na pograniczu hybris: ma wiele (kochających rodziców i siostrę, stabilną sensowną (patrząc po wymianie maili z przełożoną) sytuację zawodową, ułożone życie), ale za wszelką cenę chce jeszcze więcej. Przy czym on chce czegoś bardzo zwykłego, czego chce chyba większość ludzi – związku, miłości, współmałżonka – ale być może chce czegoś, czego jego zapisany z góry los (mojra, fatum) dla niego nie przewidział. Te wzmianki o kumplu Sławku, o braku szczęścia z dziewczynami i o tym, że mniej chodzi o seks, a bardziej o rodzinę i dom, one są właśnie po to, żeby – dyskretnie, ale to jest w opowiadaniu drobiazg, nie coś, co bym chciała demonstracyjnie podkreślać, bo IMHO to jest dodatkowy smaczek, a nie zasadnicza motywacja – zaznaczyć, że może Andrzej trochę działa wbrew sobie w tym swoim szukaniu małżeństwa i rodziny. Może tak naprawdę (z wyjątkiem tej sytuacji z Agatą, ale ile tu jest jego woli, a ile jej wpływu?) niespecjalnie go interesuje seks jako taki, może żyje jakąś kompletnie wyidealizowaną wizją związku, który dzieje się sam (ot, trafia nas strzała Amora i poszło), może każdą kobietę, którą chciałby widzieć jako swoją żonę, starałby się do swojej wizji dopasować, a może znaczące więzi emocjonalne, jakie potrafi tworzyć, to tylko mocne przyjaźnie z mężczyznami, a nie bycie mężem i ojcem? On nie pragnie niczego złego. Ale hybris to nie to samo, co grzech: on nie musi pragnąć czegoś złego, zakazanego, występnego, krzywdzącego dla innych – wystarczy, że będzie z uporem starał się przekroczyć granice tego, co los, fatum, bogowie mu przeznaczyli. To jest jego słabość, a istota, która ukazała mu się jako Agata spod Opola, bezlitośnie ją wykorzystuje.

Głupio się czuję, analizując w ten sposób własny tekst zamiast, jak normalnie, cudzego, ale rozmowa jest na tyle ciekawa, że szkoda mi z niej rezygnować. Przy czym pokazuję w tej chwili nie tyle to, czego w tekście zabrakło, co raczej jego kontekst, to, co jako autorka miałam w głowie; jednocześnie powiedzenie tego wprost w tekście nie wydawało mi się konieczne, bo to jest tło, ważniejsze IMHO dla mnie niż dla odbiorcy.

ninedin.home.blog

ninedin

Nawet, jeśli czujesz się z tym głupio, to może pocieszy cię to, że dla mnie jest to bardzo pouczające. Twoje teksty są imponujące. Czytając o tym, co tobą kierowało i jak to sobie wymyśliłaś, uczę się.

Bardzo mi miło to słyszeć! Cieszę się, że te rozważania coś komuś poza mną dają. W sumie trochę mam wrażenie, że takie grzebanie w tekstach, czy to cudzych, czy ewentualnie własnych, to jest jedna z rzeczy, które na tym forum mogą być najcenniejsze jako element (samo)kształcenia literackiego. Dlatego zresztą takie komentarze takie jak np. Thargone’a, Drakainy czy mr.marasa – analizujące często szczegółowo założenia tekstu (no owszem, często bezlitośnie) – albo jak dociekliwe pytania takiej np. Finkli, są fajne. My przecież sami nie zawsze w pełni wiemy, co nam w głowach siedzi, kiedy piszemy – i możemy dzięki temu zobaczyć potencjał tekstu, możliwość poprawienia go w sposób, którego wyjściowo byśmy nie przewidzieli :)

ninedin.home.blog

Ujęłaś to zgrabniej – nawet tutaj ;)

Hołd trzeba też oddać Tarninie i Reg, bo odwalają kawał dobrej roboty.

Nie podejrzewałam, że wciągnie mnie tak ta stronka, a okazuje się, że teraz ciężko mnie od niej oderwać, bo nawet jeśli nie czytam tekstów to czytam komentarze i staram się analizować/spojrzeć okiem wypowiadającego się. Nie powstrzymywałabym autorów przed wypowiedziami na temat tego, co mieli na myśli, choć czasem bronią swych racji zbyt zajadle – abstrahując od twojego komentarza ;)

Wiesz, ja jestem za tym, żeby autorzy i autorki bronili tekstów z całych sił – jeśli ktoś czuje swoją rację i widzi, że czytelnik czegoś, co ewidentnie w tekście jest, nie zauważa, to czemu nie. Ale zakładam, że jak trzecia, czwarta, piąta osoba mówi, że czegoś nie widzi, to może rzeczywiście jest za głęboko ukryte :).

A że forum wciąga, to super – mnie też w pewnym momencie wessało :)

ninedin.home.blog

I ja uwielbiam analizować teksty, swoje i innych Autorów. Byle wspólnie, bo sama – cóż, wiem co myślę. ;-) Nie rezygnuj z tego, Ninedin. Myślę podobnie do MGZ, że czynność jest szalenie ciekawa!

Hybris mnie przekonuje, podobnie fatum. Z kolei chłopak jest właściwie grzecznym młodzieńcem, niezupełnie typowym, zarobionym jak każdy, lecz niosącym tęsknotę, achillesową piętę. Zastanawiałam się, dlaczego w kolejnych przekazach koncentruje się na seksie i sądzi że Agatę mogą takie wstawki przyciągnąć, skłonić do odezwania i reakcji. Bazuje na popularnym, instynkcie czy odpowiada na zaproponowany główny składnik relacji?

Czytałam wczoraj trudne i wielce nudne opowiadanie (nie z forum). Jedenaście początkowych stron wydawało się bez znaczenia, po dwóch pierwszym większość współczesnych czytelników rzuciłaby je w diabły. Język niezgrabny, powtarzały się opisy postaci, w zasadzie nie do zapamiętania, kiedy dochodziłam do do końca opisu postaci, już nie pamiętałam początku, w dodatku Autor przerywał akcję tuż przed jej rozpoczęciem. Zirytowana czytałam dalej, sprawdzając, ile mi jeszcze stron zostało. Nie mogłam skanować, bo bałam się, że coś mi umknie. Dziwne, że byłam ciekawa? Zakończenie było jakby nie z tej bajki i wtedy zaczęłam się zastanawiać, co by z tego tekstu wyrzucić. Wyszło, że nic.

Każdy element był na swoim miejscu i choć widziałam ograniczenia pisarza – mógł to czy tamto, całość oddawała rzecz znakomicie. Robił to po swojemu, gdy czekałam (ciut rozzłoszczona) na następne zdanie. :-) Trafiło mnie wczorajsze opowiadanie. Współcześnie pewnie poszukałabym maila, aby zapytać go: czy wie, jak pisze, czy celowo tak, przygotowałabym pytania. Nie mogę, bo żył w dziewiętnastym wieku. Piszę o tym tylko dlatego, że wydaje mi się, że wiem, o co jemu chodziło, a tekst przeniósł jego impresję dotyczącą sztuki, słowa, które po wieku (no ze sporym kawałkiem) ożyły. 

Ups, rozgadałam się i odleciałam w swoje.

Powoli, dobranockuję. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Zastanawiałam się, dlaczego w kolejnych przekazach koncentruje się na seksie i sądzi że Agatę mogą takie wstawki przyciągnąć, skłonić do odezwania i reakcji. Bazuje na popularnym, instynkcie czy odpowiada na zaproponowany główny składnik relacji?

Zakładam, że ta obsesja na punkcie seksu (o którym on mówi niewiele, opłotkami i raczej grzecznie, a jednocześnie trochę IMHO infantylnie, używając trochę już chyba niemodnego (??) określenia “bzykanko”) to jest coś, co ona w nim indukowała, czym go poniekąd “zaraziła”, traktując to jako sposób kontrolowania go (nagłe zadurzenie w pierwszej fazie znajomości plus silniejsze niż normalnie pożądanie trochę ci w mózgu namieszać). Ale to jest jedna z tych rzeczy, nad której ewentualnym wzmocnieniem się zastanowię przy przeróbkach, nawet jeśli to wzmocnienie to będzie tylko dodanie pozornie banalnego i ogranego zdania w rodzaju “przy żadnej kobiecie nigdy się tak nie czułem”. 

ninedin.home.blog

Tak, pisze bardzo grzecznie i opętanie widać. Nie domyśliłam się, że  przy pomocy seksu istota usidliła/związała mężczyznę. Dodanie takiego zdania nie będzie banalne! :-)

”Bzykanko” chyba jeszcze nie wyszło z użycia.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Hej, hej

Fabuła odkrywcza nie jest, choć taka pewnie nie miała być, bo motyw opętania faceta przez niebezpieczną kusicielkę pojawia się w wielu filmach czy opowieściach. Na szczęście nie robisz z tego głównego motywu – on jest, ale jakby w tle, a na pierwszy plan wysuwa się powolna przemiana Andrzeja.

Najbardziej – i może to jest główny powód zadowolenia z lektury – spodobała się mi stylizacja. Owszem, zgodzę się z fmsduvalem, że czasem górę brały literackie wstawki (klimatyczne, nawiasem mówiąc), ale ogólnie wyszło świetnie, widać tę autentyczną męską radość z udanego seksu, z zakochania, z nowo poznanej miłości. Niektóre odzywki sam używam, wiele słyszałem, no, facet jak żywy, a ponieważ jest to właściwie monolog, to kreacja bohatera jest podstawą. Dlatego czyta się bez znużenia.

Duży plus także za rodzinę – jest i matka i siostra. Aktywnie rozmawiają z Andrzejem, martwią się o niego, próbują pomóc. To nie facet zawieszony w próżni, tylko zwykły chłopak, który miał wyjątkowego pecha.

Bardzo dobrze się czytało :)

@Zanais: bardzo, bardzo mi miło to słyszeć. Cieszę się i że wyszła mi stylizacja, i że bohater jest wiarygodny. Nie tak znowu często piszę z męskiego punktu widzenia, jest to coś, co bym chciała ćwiczyć, i jeśli mi wychodzi, to daje mi to ogromną satysfakcję. Dziękuję!

ninedin.home.blog

Fajny eksperyment z formą. Ciekawa jestem, jak to potraktują jurorzy – pierwsza osoba jest, bardzo wyraźna, ale za to narracji w ogóle nie ma. Wot zagwozdka…

Trudno nie kibicować bohaterowi, ale szybko widać, że nie ma szans.

Jeśli dobrze kojarzę, to “Agata” znaczy po grecku dobra. Zabawnie wyszło.

Dociekliwa Finkla nie ma pytań. ;-)

Babska logika rządzi!

Cieszę się, że się spodobało :) Co do jurorów – zakładałam, że ceną za tę zabawę może być uznanie opka za niekonkursowe :)

@Agata: tak, dobrze kojarzysz, i oczywiście, że upiorzyca wybrała sobie to imię celowo XD

Dociekliwa Finkla nie ma pytań. ;-)

<3 <3 <3

ninedin.home.blog

to zostaną z poczuciem “bohater zakochał się w jakiejś istocie, która go zaślepia, wykorzystuje i zabija, nieważne, czym dokładnie ona jest”.

To akurat działa, dokładnie tak myślałam :) Ale opko zyskuje, jeśli się zna balladę Goethego. Poza tym myślę, że to trochę jest tak, że wiem, czym się zajmujesz i kiedy widzę Grecja w temacie, nie wątpię, że będą nawiązania do starożytności. A ich nie widzę, a wiem, że powinny być. Może więc to była moja frustracja, że nie widzę tego, co powinnam ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ładnie napisane.

Fabuła jest odtwórcza, ale tego nie muszę ci mówić. Od momentu, kiedy padło słowo “malinka” już w zasadzie wiedziałem, co będzie i potem tylko odhaczałem kolejne punkty z listy zapowiedzi. Niemniej opowieść poprowadzona sprawnie, dobrym tempem, więc mimo przewidywalności nie zdążyła się znudzić.

Kreacja bohatera… Tu mam nieco mieszane odczucia. Z jednej strony dajesz go radę scharakteryzować poprzez wiadomości i rozmowy, co zawsze jest na plus. Mogę uwierzyć w większość tej charakterystyki, zrozumieć jego zachowanie, nawet znaleźć dla niego nieco sympatii. Jedno, czego bym się czepił, to fragment sprowadzający się do:

Kurde, boję się jak cholera, leżę i się trzęsę, ale na myśl o tobie mi seks na myśli.

Znaczy, jasne, można być napalonym samcem. I jasne, to może być wywołane wpływem owej tajemniczej narzeczonej. Ale dziwi mnie nieco jego bezrefleksyjność w temacie tego naprawdę niecodziennego pomieszania uczuć. Nie jest to duży mankament, ale trochę uwierał.

Jak już wspomniano, kilka fragmentów (mail opisujący seks na plaży, rozmowa telefoniczna z siostrą) brzmi nieco sztucznie, infodumpowo.

Językowo więcej niż ok, nie potknąłem się na niczym, a styl stanowi dużą część kreacji bohatera.

Czep drobny (bardzo drobny):

Osiemnasty czerwca 2021, 16.20

Rozmowa z doktorem na temat pierwszych objawów. Z mojego doświadczenia zawodowego – ktoś z chrypką i ogólnym rozbiciem raczej nie plecie trzy po trzy, bo go to boli, więc komunikaty są raczej oszczędne i trzeba pacjenta maglować o informacje.

Nie nakłaniam na poprawki, tak tylko informacyjnie. ;)

@None

Dziękuję za uwagi! Zwróciłeś mi uwagę na kilka drobiazgów, których poprawienie sprawi, że ten tekst będzie lepszy. Może i to są rzeczy niewielkie, ale mogą pomóc. Zawsze miło czytać Twoje, nieodmienne rzeczowe, komentarze.

ninedin.home.blog

Przeczytałam to milion lat temu (no, może trochę mniej), ale na komórce…

Zgrabnie wymyślona opowiastka “na motywach”, choć przyznam, że spodziewałam się więcej wycieczek w odlot “mitologiczny”. Niemniej ostatnia wizja z tymi oczami na całym ciele przyprawia o dreszcz i w sumie jako rodzaj twistu czy raczej zaskoczenia się sprawdza – gdyby to było ostro zapowiadane, zrobiłoby mniejsze wrażenie.

Forma epistolarna mailowo-telefoniczna fajna.

Nawiązanie do Goethego na zdecydowany plus.

Z minusów.

Podobnie jak None też miałam lekki problem z infodumpowością, ale najbardziej w rozmowie telefonicznej, gdzie brat opowiada siostrze o rzeczach, o których ona raczej przynajmniej śladowo powinna wiedzieć, nawet jeżeli nie są bardzo blisko. Bo nie jest też tak, że nawiązują kontakt po latach. No i na zżyte rodzeństwo za dużo obcości w tym dialogu, a na ludzi, którzy długo ze sobą nie gadali trochę za duża łatwość w opowiadaniu o wszystkim.

Nie do końca też kupuję, że on nie zaczyna mieć dość wcześnie poczucia, że ona go kompletnie olewa albo jest w tym jakieś drugie dno, skoro ignoruje wszystkie jego próby kontaktu. Ktoś zwrócił uwagę na pewną nastolatkowatość niektórych elementów i ten brak psychologizacji bohaterów też mi pod to podpada.

Całość trochę sprawia wrażenia pisania na akord plus za małego limitu, żeby opowieść miała szanse rozwinąć skrzydła.

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino, dziękuję za komentarz.

Uwagi o infodumpowości konkretnych passusów pojawiły się u wielu osób, to jest więc ten kawałek, nad którym będę musiała popracować najintensywniej.

ninedin.home.blog

Podejrzewam pośpiech i limit, dwóch wrogów ludzkości ;)

http://altronapoleone.home.blog

Limit nawet nie, bo ten tekst jest dość krótki (niecałe 20 000, limit chyba był koło 30 000?). Pośpiech trochę – skończyłam parę godzin przed deadlinem – poza tym też pewnie wyszłoby mi to lepiej, gdyby to nie był pierwszy eksperyment z taką formą. Część z tego, co wyszło infodumpowo, miała być takim monologiem wylewającym się z bohatera w rozmowie z siostrą, jak mu puszczą hamulce i powie trochę za dużo, ale to jest chyba najmniej skutecznie napisany przeze mnie kawałek, ewidentnie brakuje w nim emocji.

ninedin.home.blog

Podobało się: Dobrze ujęty problem tęsknoty za rojeniami, nawet jeśli w znacznej części były tu prawdziwe.

Nie podobało się: Po takiej postaci jak A. spodziewałbym się słownictwa łóżkowego trochę bardziej urozmaiconego niż “bzykanko”, ale rozumiem że konsekwentne trzymanie się tego słowa też ma istotne znaczenie.

Gratuluję i pozdrawiam!

Witam jurorkę!!

ninedin.home.blog

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Dziękuję, miło mi :)

ninedin.home.blog

 Cześć!

Ciekawy tekst i bardzo dobrze napisany. Bohater jest wykreowany konkretnie, a forma listów bardzo pasowała. Dało się odczuć pogarszający się stan bohatera. Sporo jest tu powiedziane między wierszami. Z rozmów wyłaniają się relacje między bohaterami. Jak nie lubię czytać tekstów nawiązujących do pandemii, to tutaj nie przeszkadzało mi to. Wyszło naturalnie, po prostu jako element świata przedstawionego. Bohaterowi wypadają włosy i zęby, a mimo to interesuje go najbardziej ponowne spotkanie z kobietą, zdaje się zaprzeczać rzeczywistości, co odebrałam jako działanie czegoś więcej niż tylko zauroczenia. Udany tekst i wciągający.

Dziękuję za jurorski komentarz i cieszę się, że się podobało.

W tym przypadku pandemia, a konkretniej – kwarantanna po wyjeździe, została przeze mnie potraktowana nie tyle jako temat, co jako narzędzie, bo dostarczyła mi jednego ważnego elementu – pozwoliła w dość prosty i wiarygodny sposób wyjaśnić nieobecność bohaterki i wytłumaczyć brak spotkać lepiej, niż np. złamana noga (wtedy bohater mógłby się upierać, że on ją odwiedzi, ona by musiała kombinować itd.).

ninedin.home.blog

Mam mocno mieszane uczucia, co do tego tekstu. Bo tak: styl narracji mi się podoba, jest to jakaś nowość, odskocznia od standardu, jak najbardziej działająca i w porządku. Z tym, że sama treść mnie nie porwała. Irytował mnie główny bohater, tak naiwny, że nieco nieprawdopodobny – ja wiem, mogą tacy istnieć, po prostu tu moim zdaniem robi trochę przesadzone wrażenie.

Zakończenie zrobiło na mnie wrażenie nieco przewidywalnego, przez co atmosfera padła dość szybko. Zachowanie siostry głównego bohatera też pozostawia nieco do życzenia – nie wydaje się przesadnie przejęta jego chorobą, a tworzysz wrażenie, że są ze sobą blisko.

Także, niestety, nie urzekło, ale nie zaniechuj zabawy stylem narracyjnym, bo to nie jego wina. On uczynił sprawę ciekawszą. :D Mam do niego jedną jedyną uwagę odnośnie fragmentu Dwudziesty drugi czerwca 2021, 19.12 – moim zdaniem taki zapis zapowiadał SMS-y, a z treści wnioskuję, że jednak rozmawiali na głos.

Ach, no i poprawność oczywiście na wysokim poziomie. :D

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Bardzo ładnie napisany tekst. To chyba właściwe określenie, bo jestem językowym estetą i uwielbiam czytać historie napisane w porządny sposób, nawet jeśli nie są jakoś szczególnie odkrywcze. Tu chyba tak było, bo sam motyw nie jest pomysłem nowym. Stawiałem na wampira, potem na sukkuba. Ostatecznie chyba wyszło na coś pomiędzy, chociaż te setki oczu i ciemna skóra kojarzą mi się z jakimś awatarem Indry. Ale wtedy powinien być raczej fioletowy, w najgorszym razie granatowy, ale nie czarny ;) Tak czy owak czytało się świetnie i jednym tchem. Tak lekkie pióro samo pcha opowieści do przodu, wiele nie trzeba…