Genesis - Exodus

Ge­ne­sis – Exo­dus

XXI wiek był naj­istot­niej­szym w hi­sto­rii ludz­ko­ści, nie tylko tempo roz­wo­ju tech­no­lo­gicz­ne­go przy­spie­szy­ło jak nigdy wcze­śniej, ale także kor­po­ra­cje bo­ga­cąc się, za­czę­ły zdo­by­wać coraz więk­sze wpły­wy. Więk­sze pie­nią­dze pchnę­ły za sobą więk­szy po­stęp i jesz­cze w pierw­szej po­ło­wie XXI wieku do co­dzien­ne­go użyt­ku spły­nę­ły roz­wią­za­nia, które jesz­cze parę lat wcze­śniej uzna­wa­ne były za scien­ce-fic­tion. To z kolei po­cią­gnę­ło za sobą zwięk­sze­nie emi­sji gazów cie­plar­nia­nych i za­nie­czysz­czeń pro­sto do at­mos­fe­ry. Po­dzie­lo­na ludz­kość nie sta­ra­ła się wspól­ny­mi si­ła­mi za­bez­pie­czyć przy­szło­ści, dla­te­go bar­dzo szyb­ko po­wie­trze stało się na tyle ska­żo­ne, że bez masek

z fil­tra­mi nie można było wy­cho­dzić na ze­wnątrz. Nie­wie­le póź­niej za­so­by nie­zbęd­ne ludz­ko­ści, takie jak woda, czy su­row­ce prze­my­sło­we za­czę­ły się wy­czer­py­wać. Spo­wo­do­wa­ło to nie­po­ko­je spo­łecz­ne i ma­so­we pro­te­sty, które prze­ro­dzi­ły się

w za­miesz­ki. Mega kor­po­ra­cja Bio­Tech­no­lo­gy Cor­po­ra­tion jako pierw­sza opra­co­wa­ła trans­fer ludz­kiej świa­do­mo­ści do syn­te­tycz­ne­go ciała, co umoż­li­wi­ło nie­mal nie­śmier­tel­ność. Zaraz za nimi do wy­ści­gu o nie­śmier­tel­ność do­łą­czy­ły na­stęp­ne kor­po­ra­cje. Trans­fer był moż­li­wy tylko dla naj­więk­szych bo­ga­czy, któ­rzy szyb­ko stali się nowym ga­tun­kiem ludzi unie­moż­li­wia­jąc spa­dek cen trans­fe­ru świa­do­mo­ści. Przez cią­gle ro­sną­ce nie­rów­no­ści rządy stra­ci­ły kon­tro­le nad pań­stwa­mi, co po­grą­ży­ło świat

w wojny, które zmio­tły z po­wierzch­ni ziemi więk­szość kra­jów, co było pla­nem nad­lu­dzi mo­gą­cych trans­fe­ro­wać świa­do­mość do no­wych ciał. W ob­li­czu gwał­tow­ne­go spad­ku ja­ko­ści po­wie­trza i braku za­so­bów, za­ło­ży­li oni me­ga­mia­sta zwane Mo­lo­cha­mi. Było ich dzie­więć i znaj­do­wa­ły się w róż­nych czę­ściach pla­ne­ty. Wszyst­kie zo­sta­ły za­mknię­te ba­rie­ra­mi chro­nią­cy­mi przed ska­żo­nym śro­do­wi­skiem. Pod ko­niec XXI wieku zgi­nę­ło dzie­więć mi­liar­dów ludzi, w woj­nach jak i wsku­tek tok­syn w po­wie­trzu. W dzie­wię­ciu Mo­lo­chach po­mie­ści­ło się około jed­ne­go mi­liar­da ludzi. Wła­dze ob­ję­li nie­śmier­tel­ni, któ­rzy trans­fe­ro­wa­li świa­do­mość do no­wych ciał tak długo jak chcie­li, a cała resz­ta była im pod­le­gła.

Mię­dzy ster­tą wy­eks­plo­ato­wa­nych do gra­nic moż­li­wo­ści obiek­tów, które kie­dyś można było na­zwać bu­dyn­ka­mi, prze­jeż­dżał ma­syw­ny mo­to­cykl, pro­wa­dzo­ny przez czło­wie­ka skry­te­go pod ska­fan­drem chro­nią­cym go przed tok­sy­na­mi i in­ny­mi za­nie­czysz­cze­nia­mi uno­szą­cy­mi się w po­wie­trzu. Mo­to­cykl przy uru­cho­mie­niu trybu te­re­no­we­go, na któ­rym prze­miesz­czał się przez śmiet­ni­sko stwo­rzo­ne z ruin, miał około trzech me­trów wy­so­ko­ści. W tym try­bie felgi scho­wa­ne w po­tęż­ne opony z wy­raź­nie wy­sta­ją­cym bież­ni­kiem, roz­dzie­la­ły się by razem stwo­rzyć dwa koła z przo­du, i dwa

z tyłu. Prze­jeż­dża­jąc przez zruj­no­wa­ne mia­sto, mu­siał się zmie­rzyć z odłam­ka­mi bu­dyn­ków le­żą­cych na dro­dze, a także z po­tęż­ną war­stwą pyłu, który był jedną ze skła­do­wych za­tru­cia po­wie­trza. Do­dat­ko­wo w XXI wieku bu­dow­nic­two dzię­ki nowo wy­na­le­zio­nym sto­pom me­ta­li, wpro­wa­dzi­ło do użyt­ku me­ta­lo­we szkie­le­ty bu­dyn­ków, które teraz nie­jed­no­krot­nie ta­ra­no­wa­ły drogi. Na swo­jej dro­dze mu­siał ze­tknąć opony

z wy­sta­ją­cy­mi prę­ta­mi. Jed­nak uży­wa­na ma­szy­na ko­rzy­sta­ła z gumy, która znie­sie nie­mal wszyst­ko. Pod na­ci­skiem tylko się od­kształ­ca, za­miast pękać. W tym try­bie kie­row­ca mu­siał usta­wić się w po­zy­cji jak na mo­to­cy­klu spor­to­wym. Tuż nad tyl­ny­mi ko­ła­mi do owie­wek mo­to­cy­kla przy­le­ga­ły dwa kil­ku­li­tro­we ka­ni­stry, po jed­nym na stro­nę mo­to­cy­kla. Kie­row­ca nie­jed­no­krot­nie zwal­niał, po­ko­nu­jąc  wznie­sie­nia z resz­tek daw­nych bu­dyn­ków. Zza przy­ciem­nia­ne­go wi­zje­ra hełmu od­bi­ja­ją­ce­go ca­łość pro­mie­nio­wa­nia elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, któ­re­go i tak było już mniej z po­wo­du ol­brzy­mich, ciem­nych chmur tok­syn w po­wie­trzu, oczy jeźdź­ca co jakiś czas spo­glą­da­ły na kok­pit mo­to­cy­kla, i na radar przy­twier­dzo­ny tuż nad kie­row­ni­cą. Wska­zy­wał on punkt, do któ­re­go zmie­rzał. Ska­fan­der był ide­al­nie do­pa­so­wa­ny do jego syl­wet­ki, przez którą można było roz­po­znać, że jego użyt­kow­nik jest męż­czy­zną. Ze­wnętrz­na war­stwa skła­da­ła się z po­li­me­rów, która jed­no­cze­śnie izo­lo­wa­ła użyt­kow­ni­ka od śro­do­wi­ska ze­wnętrz­ne­go, jak i chro­ni­ła przed ude­rze­nia­mi ki­ne­tycz­ny­mi. Kom­bi­ne­zon przy­po­mi­nał rów­nież pan­cerz zło­żo­ny z wielu płyt. Przy zgię­ciach płyty się koń­czy­ły, a mię­dzy nimi wi­docz­na była war­stwa nie­mal­że rów­nie wy­trzy­ma­ła, lecz o wiele bar­dziej gięt­ka, dzię­ki czemu strój nie krę­po­wał ru­chów. Ma­te­riał ten przy­po­mi­nał syn­te­tycz­ne mię­śnie.

Kie­row­ca wy­je­chał z drogi, która z dużym praw­do­po­do­bień­stwem była kie­dyś ulicą, po czym za­trzy­mał się tuż przy skar­pie wci­ska­jąc klam­kę ha­mul­ca i wy­ry­wa­jąc tył mo­to­cy­kla do przo­du. Dzię­ki temu ma­new­ro­wi miał pod­gląd na to co znaj­do­wa­ło się tuż pod nim. W tym miej­scu droga wy­raź­nie opa­dła w dół, praw­do­po­dob­nie jacyś sza­brow­ni­cy szu­ka­jąc cen­nych su­row­ców, znisz­czy­li ją. Klik­nął przy­cisk od­po­wia­da­ją­cy za ob­ni­że­nie za­wie­sze­nia, po czym zer­k­nął na panel znaj­du­ją­cy się na jego pra­wym przed­ra­mie­niu. Urzą­dze­nie to po­ka­zy­wa­ło jego wszyst­kie funk­cje ży­cio­we, jak i było

w sta­nie kon­tro­lo­wać wszyst­kie funk­cje kom­bi­ne­zo­nu. Wy­brał opcję skanu

w pod­czer­wie­ni i po­now­nie przyj­rzał się oko­li­cy, aby upew­nić się, że jest tutaj sam. Po chwi­li za­koń­czył ska­no­wa­nie, które wy­ka­za­ło, że w oko­li­cy ni­ko­go nie ma. Wskaź­nik tlenu za­sy­gna­li­zo­wał jego dra­stycz­ny spa­dek, dla­te­go zszedł z mo­to­cy­kla i klik­nął przy­cisk przy kie­row­ni­cy, by na­stęp­nie przy pra­wym baku otwo­rzy­ła się klapa, do któ­rej pod­szedł. Wy­cią­gnął z niej prze­wód, która dru­gim koń­cem się­ga­ła do baku od we­wnętrz­nej stro­ny mo­to­cy­kla. Ob­ró­cił się i przy­ło­żył rurę do spe­cjal­ne­go otwo­ru

w kom­bi­ne­zo­nie, tuż przy krę­gach szyj­nych. Pod­szedł jesz­cze raz do kie­row­ni­cy by włą­czyć trans­fer tlenu do ska­fan­dra. Pro­ces ten nie trwał długo, gdy wszyst­ko prze­bie­gło po­myśl­nie, a wskaź­nik tlenu cał­ko­wi­cie się za­peł­nił, męż­czy­zna scho­wał rurę i do­siadł swoją ma­szy­nę. Spoj­rzał po raz ko­lej­ny na radar, który tym razem cel po­ka­zy­wał po lewej stro­nie, z po­wo­du usta­wie­nia mo­to­cy­kla. Tym razem cel nie znaj­do­wał się poza polem wi­dze­nia, a był w po­bli­żu.  Pod­wyż­szył za­wie­sze­nie i zje­chał w dół. Je­chał przez mo­ment po frag­men­cie ziemi, by na­stęp­nie znowu zna­leźć się w po­zio­mie. Prze­je­chał ka­wa­łek po śmie­ciach i za­trzy­mał się w miej­scu, które wska­zy­wał radar. Po ob­ni­że­niu za­wie­sze­nia zszedł z ma­szy­ny, a za po­mo­cą pa­ne­lu w przed­ra­mie­niu, usta­wił sobie radar w swoim prze­no­śnym kom­pu­te­rze.  Ten do­kład­nie wska­zy­wał po­ło­że­nie w trój­wy­mia­rze. Zo­ba­czył, że to czego szuka jest gdzieś za­ko­pa­ne na głę­bo­ko­ści kil­ku­dzie­się­ciu cen­ty­me­trów. Pod heł­mem zrze­dła mu mina, wie­dział, że to miej­sce, po środ­ku ni­cze­go, nie po­win­no za­wie­rać tego po co tutaj przy­był tak da­le­ką drogę. Po­roz­rzu­cał na boki śmie­ci, reszt­ki me­ta­li, ce­gieł itp. by do­stać w końcu to czego po­trze­bo­wał. Oko­li­ca wy­glą­da­ła jakby wy­bu­chła tutaj bomba, wszyst­ko było do­szczęt­nie znisz­czo­ne, nie było w ogóle widać ziemi, wszę­dzie wa­la­ły się reszt­ki daw­ne­go mia­sta. Opadł na ko­la­na, by le­piej wi­dzieć i po chwi­li wy­cią­gnął prawą dłoń z małym dys­kiem da­nych, trzy­ma­nym mię­dzy pal­ca­mi. Pod­niósł go w górę, a na­stęp­nie lewą ręką do­ty­ka­jąc lewej czę­ści hełmu tuż przy wi­zje­rze, roz­ja­śnił go i teraz było widać jego twarz. Był to młody męż­czy­zna

o zie­lo­nych oczach i brą­zo­wej grzyw­ce wy­sta­ją­cej spod hełmu. Wpa­try­wał się

z nie­do­wie­rza­niem w elek­tro­ni­kę, którą tak bar­dzo po­szu­ki­wał. Jego twarz nagle się zmarsz­czy­ła.

– Kurwa! – krzyk­nął pod kom­bi­ne­zo­nem.

Za­ła­ma­ny zwró­cił głowę ku do­ło­wi, a rękę, którą wcze­śniej tak dum­nie trzy­mał

w górze, oparł o ko­la­no. Od razu zo­rien­to­wał się, że dysk jest uszko­dzo­ny, nie był pe­wien czy ja­kie­kol­wiek dane z niego bę­dzie w sta­nie po­zy­skać.

– To już była ostat­nia szan­sa…– mówił sam do sie­bie.

Ro­zu­miał, że naj­praw­do­po­dob­niej pa­mięć wpa­dła w ręce sza­brow­ni­ków, któ­rzy nie zda­wa­li sobie spra­wy z war­to­ści zna­le­zi­ska, i wio­ząc wszyst­kie graty, dysk mu­siał im wy­paść. Ewen­tu­al­nie zna­lazł się tam i uszko­dził w sku­tek de­struk­cyj­nych dzia­łań sza­brow­ni­ków. To było jed­nak nie­waż­ne, od­kry­cie tego faktu nie spra­wi, że dysk bę­dzie w świet­nym sta­nie. Szyb­ko jed­nak się opa­no­wał i zro­zu­miał, że jesz­cze nie jest nic stra­co­ne. Nie pró­bo­wał od­czy­tać da­nych przez swój ska­fan­der i gniaz­do wbu­do­wa­ne tuż przy szyi. Wolał zro­bić to w lep­szych wa­run­kach, po­nie­waż nie był pe­wien czy uda mu się od­zy­skać dane. Wró­cił zatem na mo­to­cykl i opu­ścił tę stre­fę śmier­ci.

 

*

Więk­szość lądów na pla­ne­cie stało się nie­zdat­nych do pod­trzy­ma­nia ja­kie­go­kol­wiek życia, je­dy­nie małe drob­no­ustro­je były w sta­nie prze­żyć w śro­do­wi­sku nie tylko po­zba­wio­nym tlenu, ale także tok­sycz­nym dla więk­szość ziem­skich form życia. Ludz­kość oczy­wi­ście prze­trwa­ła i mu­sia­ła się przy­sto­so­wać do no­wych wa­run­ków na pla­ne­cie. Dzię­ki wy­ko­rzy­sta­niu tech­no­lo­gii po­wsta­ło wiele ma­łych dys­tryk­tów, czy jesz­cze mniej­szych ka­wał­ków ziemi, chro­nio­nych przez spe­cjal­ną ba­rie­rę BRPA (Bar­rier Re­flec­ting Pol­lu­ted Air), we­wnątrz któ­rej był tlen, czy­ste i fil­tro­wa­ne po­wie­trze, a także nie­zwy­kle cenna, jeśli nie naj­cen­niej­sza na pust­ko­wiach woda, wy­do­by­wa­na z głębi ziemi. Jed­nym z ta­kich miejsc był za­rzą­dza­ny przez tęgą ko­bie­tę w śred­nim wieku,

o imie­niu „Ró­żo­wa Kró­lo­wa”, bur­del, do któ­re­go poza samym bu­dyn­kiem, przy­le­ga­ły małe i czy­ste dział­ki, po­sia­da­ją­ce ma­szy­ne­rię nie­zbęd­ną do fil­tro­wa­nia po­wie­trza

i po­zy­ski­wa­nia wody. Ró­żo­wa Kró­lo­wa była w trak­cie wy­pra­sza­nia nie­pro­szo­nych gości ze swo­je­go te­ry­to­rium. Ko­bie­ta, która ubie­ra­ła się tylko na ró­żo­wo, jak wska­zu­je jej przy­do­mek, sto­jąc w progu swo­je­go bur­de­lu, gro­zi­ła kilku męż­czy­znom bro­nią palną.

– Wy­no­ście się stąd! – krzyk­nę­ła – to po­rząd­ne miej­sce.

Męż­czyź­ni się za­śmia­li. Byli od pasa w górę prak­tycz­nie nadzy i wy­ta­tu­owa­ni. Nie­któ­rzy no­si­li tylko skó­rza­ne ka­mi­zel­ki. Byli albo łysi, albo mieli włosy po­sta­wio­ne do góry w stylu pun­ko­wym. Ich przy­wód­ca miał me­ta­lo­wą lewą rękę i gogle.

– Spo­koj­nie pa­niu­siu – uśmiech­nął się ujaw­nia­jąc swoje żółte i prze­gni­łe zęby – chce­my się tylko za­ba­wić

– Nie przyj­mu­ję tutaj ludzi z wa­sze­go gangu – wska­za­ła lufą strzel­by na ta­tu­aż jed­ne­go z nich, który przed­sta­wiał ko­stu­chę z na­pi­sem „Żni­wia­rze”.

Ich lider wy­szedł z te­re­no­we­go sa­mo­cho­du, któ­re­go był kie­row­cą pod­szedł de­li­kat­nie w stro­nę wła­ści­ciel­ki bur­de­lu. Resz­ta spo­glą­da­ła na nich z trzech ta­kich sa­mych sa­mo­cho­dów. Po­jaz­dy te były spe­cjal­ne wy­po­sa­żo­ne w re­ak­to­ry, które emi­to­wa­ły ba­rie­rę ochron­ną, dla­te­go nie ko­rzy­sta­li ze ska­fan­drów. Byli człon­ka­mi gangu, który nie­jed­no­krot­nie ata­ko­wał każ­de­go po­dró­żu­ją­ce­go, czy także nie­wiel­kie osady bez ochro­ny więk­szych gra­czy. Z po­wo­du tej re­pu­ta­cji Kró­lo­wa nie chcia­ła mieć z nimi do czy­nie­nia. Ob­ser­wo­wa­ła wszyst­kich ban­dzio­rów i kątem oka na wie­życz­ki obron­ne umiej­sco­wio­ne w stra­te­gicz­nych punk­tach. Były to zwy­kłe ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we za­mo­co­wa­ne na uchwy­tach wbi­tych albo w zie­mię, albo w me­ta­lo­we mury, od­gra­dza­ją­ce jej te­ry­to­rium od bez­pań­skich wło­ści. Nie na­le­ża­ła do tchórz­li­wych ludzi, w końcu trze­ba było mieć jaja, by po­ra­dzić sobie w tak dzi­kim świe­cie na od­lu­dziu. Do­tych­czas jed­nak nie po­trze­bo­wa­ła żad­nej ochro­ny swo­je­go in­te­re­su, sku­tecz­nie wszyst­kich prze­pę­dza­ły wie­życz­ki. Żni­wia­rze jed­nak się ich nie bali, było ich tylko sze­ściu, a sami nie byli w żaden spo­sób za­bez­pie­cze­ni ja­kim­kol­wiek pan­ce­rzem. Wie­życz­ki by ich po­szat­ko­wa­ły ni­czym pa­let­ka do te­ni­sa, ale mimo tego, zu­peł­nie się nie bali tutaj prze­by­wać. Była za­nie­po­ko­jo­na z po­wo­du braku re­ak­cji jej sys­te­mu obron­ne­go.

– Co? Pa­trzysz na wie­życz­ki? – wska­zał na jedną z nich umiesz­czo­ną po lewej stro­nie od ko­bie­ty – wi­dzisz to? – wy­cią­gnął z kie­sze­ni małe urzą­dze­nie, które pod­niósł na wy­so­kość swo­jej twa­rzy – to za­kłó­ca ich sy­gnał, hehe – za­śmiał się w na­praw­dę obrzy­dli­wy spo­sób.

– Dawaj ją Chudy Billy! – krzyk­nął jeden z człon­ków gangu – chce mi się pie­przyć!

Ko­bie­ta wie­dzia­ła, że jest w ta­ra­pa­tach, jej sprzęt obron­ny był sta­rej ge­ne­ra­cji. Sys­tem obron­ny po­le­gał na cen­tral­nym ste­ro­wa­niu wie­ży­czek i BRPA z kom­pu­te­ra we­wnątrz jej izby, ro­bią­cej za cen­trum ste­ro­wa­nia. Pro­gram wy­sy­łał sy­gnał do wie­ży­czek i emi­te­rów nad­prze­wod­ni­ko­wych sty­mu­lu­ją­cych cząst­ki tak, aby wy­two­rzy­ły ba­rie­rę po­ten­cja­łu tylko dla kor­pu­skuł o okre­ślo­nej wiel­ko­ści. W efek­cie ba­rie­ra prze­pusz­cza tylko to co jest więk­sze od czą­stek znaj­du­ją­cych się w po­wie­trzu. Skoro sy­gnał wy­sy­ła­ny jest z jed­ne­go miej­sca, to można go też za­blo­ko­wać i takie urzą­dze­nie użyli opry­chy spod szyl­du Żni­wia­rzy. Wie­życz­ki i BRPA dzia­ła­ły na in­nych czę­sto­tli­wo­ściach i dla­te­go je­dy­nie sys­tem obron­ny prze­stał dzia­łać. Moda na bez­prze­wo­do­wą tech­ni­kę ma pewne wady, jedną z nich jest to, że po za­blo­ko­wa­niu sy­gna­łu, urzą­dze­nie jest bez­u­ży­tecz­ne, dla­te­go nowe ge­ne­ra­cje wie­ży­czek obron­nych czy sztur­mo­wych, nie dzia­ła­ją bez­prze­wo­do­wo. Nagle przez ba­rie­rę prze­je­chał mo­to­cykl. Kie­row­ca za­trzy­mał go bo­kiem, wy­cią­gnął rękę pod prawą część baku, z wgłę­bie­nia wy­sko­czy­ła mu do ręki broń. Wstał z mo­to­cy­kla

i broń roz­ło­ży­ła się two­rząc ka­ra­bin sztur­mo­wy. Wcze­śniej broń było zło­żo­na pra­wie, że w pro­sto­pa­dło­ścian. Wy­ce­lo­wał w Billy’iego i roz­wa­lił jego urzą­dze­nie blo­ku­ją­ce,

a póź­niej jed­nym do­tknię­ciem do­ty­ko­we­go przy­ci­sku przy heł­mie, otwo­rzył go. Hełm skła­dał się w kro­kach two­rząc na końcu koł­nierz wokół szyi. Zie­lo­no­oki męż­czy­zna wy­glą­dał groź­nie, w jego oczach nie było widać czło­wie­czeń­stwa. Bły­ska­wicz­nie wszyst­kie wie­życz­ki skie­ro­wa­ły swoje lufy w stro­nę nie­chcia­nych przy­by­szów. Opro­gra­mo­wa­nie Kró­lo­wej uru­cho­mi­ło by ka­ra­bi­ny wy­plu­wa­ją­ce z sie­bie setki po­ci­sków na mi­nu­tę w sy­tu­acji wy­ce­lo­wa­nia bro­nią w któ­rąś z osób za ba­rie­rą. Billy nie mógł więc do­pu­ścić do sy­tu­acji, w któ­rej jeden z jego ziom­ków ce­lu­je do kogoś

z broni.

– Wy­pier­da­lać stąd, albo ode­ślę wa­szym wy­cię­tą skórę z ta­tu­aża­mi gangu – za­gro­ził ni­skim gło­sem.

Człon­ko­wie gangu byli na samym po­cząt­ku zszo­ko­wa­ni ob­ro­tem wy­da­rzeń, miała to być czy­sta i szyb­ka ro­bo­ta, ot co zwy­kły napad na bur­del, za­ba­wie­nie się z ży­wy­mi

i or­ga­nicz­ny­mi ko­bie­ta­mi bez po­no­sze­nia od­po­wie­dzial­no­ści. Po do­tar­ciu do ich ra­czej ogra­ni­czo­nych umy­słów faktu, iż ich plan po­szedł się walić, resz­ta gang­ste­rów wy­cią­gnę­ła

z kabur przy udach pi­sto­le­ty.

– Nie! – za­ka­zał im Chudy Billy plu­jąc przed sie­bie i wy­cią­ga­jąc otwar­tą dłoń w ich stro­nę – to prze­cież pie­przo­ny Re­ko­struk­tor! Pa­trz­cie na ten pan­cerz idio­ci … – wy­słał mu gniew­ne spoj­rze­nie.

– To ostat­ni z nich! – jeden z nich ce­lo­wał w przy­by­sza – a w do­dat­ku nomad, oni już dawno prze­sta­li ist­nieć, trze­ba go …

Ban­dy­ta nie zdą­żył do­koń­czyć przez kulę, która prze­bi­ła jego dłoń po­zba­wia­jąc go pi­sto­le­tu. Kulę po­słał mu szyb­kim ru­chem Billy. Jego czło­wiek zła­pał się za nią i krzy­czał z bólu, miał pre­ten­sje do swo­je­go do­wód­cy.

– W bazie zro­bią ci nową, ale gdy na­stęp­nym razem nie wy­ko­nasz po­le­ce­nia – pod­szedł do niego i przy­ło­żył mu lufę pod brodę – to tra­fię tutaj.

At­mos­fe­ra nie zro­bi­ła się dla Żni­wia­rzy przy­jem­na, wy­star­czył jeden czło­wiek

w świet­nym uzbro­je­niu, by spa­cy­fi­ko­wać parę opry­chów. Billy mimo, iż ko­chał gwałt

i prze­moc, to mu­siał uznać wyż­szość wobec jed­ne­go z daw­nych człon­ków od­dzia­łu pró­bu­ją­ce­go za­dbać

o ludz­kość w trud­nych dla niej cza­sach. Re­kon­struk­to­rzy pró­bo­wa­li nie tylko ją chro­nić, ale także od­bu­do­wać to co zo­sta­ło dawno temu znisz­czo­ne, jak nazwa wska­zu­je. Re­kon­struk­to­rzy za­dar­li jed­nak z inną grupą, jesz­cze po­tęż­niej­szą i o wiele bar­dziej za­awan­so­wa­ną tech­no­lo­gicz­nie, któ­rzy na na­pier­śni­kach mieli wy­ry­tą li­te­rę G, która była pierw­sza li­te­rą ich nazwy, czyli Ge­ne­sis.

– Ciesz się … no­ma­dzie – za­wie­sił głos by spe­cjal­nie upo­ko­rzyć wer­bal­nie by­łe­go Re­kon­struk­to­ra – na­stęp­nym razem twoje świet­ne cacka mogą cię nie ura­to­wać – spoj­rzał rów­nież na Ró­żo­wą Kró­lo­wą – i cie­bie też – splu­nął na zie­mię i wsiadł do po­jaz­du.

Trzy po­jaz­dy prze­je­cha­ły przez ba­rie­rę i od­da­la­ły się coraz bar­dziej od bur­de­lu nadal będąc na musz­ce sys­te­mu obron­ne­go. Ko­bie­ta ode­tchnę­ła z ulgą i zło­ży­ła swoją kom­pak­to­wą strzel­bę. Jeź­dziec zro­bił iden­tycz­nie, ale nie scho­wał ka­ra­bi­nu

w mo­to­cy­klu. Mach­nę­ła ręką w stro­nę męż­czy­zny w ge­ście za­pro­sze­nia.

– W samą porę Aiden – ro­biąc krok w tył prze­kro­czy­ła próg drzwi – za­pra­szam, bur­del Ró­żo­wa Roz­kosz ser­decz­nie za­pra­sza! – wy­krzyk­nę­ła stan­dar­do­we hasło z uśmie­chem na twa­rzy, jakby za­po­mnia­ła co się stało przed chwi­lą.

Aiden tylko się uśmiech­nął i wkro­czył na małe scho­dy trzy­ma­jąc zło­żo­ny ka­ra­bin

w ręku.

Ciąg dal­szy na­stą­pi…