Wieczni

Na początku muszę wspomnieć, że ładny czas temu napisałem do szuflady opowiadanie, w którym również… 

SPOILER AHEAD

…pojawia się wątek nieśmiertelności jako słodko – gorzkiego przekleństwa i wspominam wiedeńskich psychoanalityków, na czele z Jungiem. Opcje są dwie – albo to zbieg okoliczności, albo ta cała zbiorowa jaźń jednak istnieje :p

KONIEC SPOILERA

A opowiadanie bardzo mi się podobało. Utrzymane jest w krotochwilnym klimacie i nieraz uśmiechnąłem się pod nosem (te cudne, słowiańskie bon-moty!), no i ostatnie zdanie – może pojawić się pokusa, by potraktować je jako porozumiewawcze mrugnięcie, takie ostateczne obrócenie wszystkiego w żart. Ja akurat tak go nie odebrałem, wprost przeciwnie. Może dlatego, że przekleństwo, jakie przypada w udziale bohaterom, jest w istocie przerażające.

Pozdrawiam! 

Dziękuję, Adamie. :-)

Może, jak to mówią, great minds think alike? A co, znam nie tylko słowiańskie porzekadła. ;-)

Myślę, że jeśli czegoś jest za dużo, to musi w końcu obrzydnąć. Nawet lody śmietankowe.

Nie, ostatnie zdanie nie jest mrugnięciem.

Babska logika rządzi!

ninedin.home.blog

Dzień dobry! 

Zresztą, sto wiorst nie droga, sto rubli nie pieniądz, sto gram nie wódka.

I Twoje oświadczenie: 

Na wszelki wypadek informuję: w zamierzeniu to nie jest zabawny tekst. Śmiejecie się na własną odpowiedzialność. ;-)

→ To chyba muszę przygotować się na dziesięć lat łagrów ;D 

Ja to tam na mitologii się zbytnio nie znam, ale tekst udany, Finklo xD 

Ostatnio narzekałem pod czyimś opowiadaniem, że nie przepadam za tekstem, który składa się tylko z samych dialogów, ale tu mi krótko mówiąc przypasiło. Jak zwykle, napisane lekko, “fajnie” i zabawnie. 

Przyznam się również, że upatrywałem jakiegoś błędu, by móc Ci go dumnie wytknąć – ale nie znalazłem :( 

W takim razie spadam do biblioteki i uciekam przed potencjalnym linczem, za to że potraktowałem ten tekst w połowie za zabawny. 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Dzięki, Ninedin. :-)

Eneasz jak żywy!

Babska logika rządzi!

O, dzięki, NearDeath. :-)

No, takie Rosjanie mają powiedzonka, co ja poradzę.

Spoko, nie przewiduję łagrów za śmiech. ;-) Linczu też nie.

Miło mi, że tekst się spodobał. Coś tam wcisnęłam – oprócz dialogów są jeszcze infodumpy. ;-)

Błędy. Szukajcie, a znajdziecie. Zdarzają mi się powtórzenia albo jakieś zabłąkane literówki. Ale tym razem opko ze dwa dni leżakowało, więc ich prawdopodobieństwo spadło.

Babska logika rządzi!

Niestety opowiadanie mi się nie spodobało. Chyba zbyt wiele tu wyjaśnień dla mało rozgarniętego czytelnika. Dialogi niestety nie rekompensują szczątkowej fabuły, bo bohaterowie rozmawiają ciężko, bez emocji. Spór o kobietę, hm, jak dla mnie mało przekonujący. Czytelnik nic nie wie o Nataszy, nie wyobraża jej sobie, czy jest piękna, czy hipnotyzuje swoją urodą… Nie poświęcasz jej uwagi, więc ona jako przyczyna wojny – jakoś to się nie klei :(

Dziękuję, Chalbarczyk. :-)

Nie podobało się, to trudno.

Trudno mi się zgodzić, że rozmawiają bez emocji. Za to błyskawicznie uwierzę, że nie potrafiłam oddać ich uczuć.

Natasza. W moim zamyśle nie ma znaczenia, bo nie ona jest prawdziwą przyczyną wojny. Mogłaby być miss Ukrainy albo manekinem. Ale nie chcę wykładać swojej interpretacji w komentarzach. Sami się męczcie. :-)

Babska logika rządzi!

Co do uczuć w dialogach, może parę przykładów o co mi chodzi:

– Opowiadajcie, co tam się u was działo! – zarządziłem… itd.

Brzmi to tak, jakby pytał z grzeczności, absolutnie obojętny na jakąkolwiek odpowiedź. Jakoś tak przez skórę czuję, że nie o to tu chodziło, a jeśli miało tak zabrzmieć, to dalsza część nie pasuje.

– A jak rosną wnuki? – dopytywałem się.

Tak samo.

– Nie wiecie, czy może komuś udało się znaleźć sposób i umrzeć naprawdę? – spytałem.

To zdanie jest kluczowe w kontekście ich rozmowy o wieczności, a brzmi tak, jakby pytał, czy udało się komuś dostać bilety na mecz…

Wyobrażam to sobie tak, jeśli bohaterowie odczuwają silne emocje, to coś się dzieje z ich ciałami, albo zaczynają się jąkać, albo ciśnienie im się podnosi i zaczyna im pulsować w skroniach… Mocno mi tego w opowiadaniu zabrakło.

Nie różnicujesz osób dialogu po tonie i sposobie wypowiedzi, wszyscy brzmią identycznie, a ponieważ nie ma tu akcji, to przydałaby się większa dynamika właśnie w ich rozmowie.

Czyli powinno pomóc, gdybym pokazywała reakcje ciał? Ciekawa uwaga, może kiedyś nauczę się “w uczucia”.

Hmmm. Próbowałam różnicować, ale może zbyt delikatnie. Na przykład Alosza zachowuje się i wypowiada najbardziej błazeńsko z całej trójki itd. Ale nie twierdzę, że to mi wyszło.

Babska logika rządzi!

Oj, zaczęłam czytać na „głodnego” i teraz już koniecznie muszę coś zjeść ;)

Bardzo smakowicie udało ci się to spotkanie bóstw opisać. I mam na myśli nie tylko donoszone przez Nataszę potrawy, ale też kąski filozoficzne, mitologiczne i egzystencjonalne. Hm, ja sama boję się śmierci, ale nieśmiertelność chyba rzeczywiście wydaje się jeszcze bardziej przerażająca…

Oczywiście klikam bibliotekę :)

Dzięi, Katiu. :-)

O tej porze jeszcze nic nie jadłaś? ;-) Podobno to niezbyt zdrowe, ale jak trzeba zjeść podkurek, to trzeba.

Każdy się boi śmierci. No, są stosunkowo nieliczne wyjątki. I tak, prawdziwa nieśmiertelność musi być straszna. Nie dziwota, że bogowie dziczeją. ;-)

Babska logika rządzi!

Finkla, ja pracuje po nocach i mi się wszystko poprzestawiało ;) Teraz jem… hm, dla mnie to chyba kolacja ;) bo niedługo idę spać. A bogowie, cóż, łatwo nie mają ;)

Pozdrawiam ciepło :)

No to smacznego i dobranoc. :-)

Babska logika rządzi!

Dziękuję :)

Wtedy pluskwy się zabijało, a nie karmiło dolarami. Włączyłem się do ruchu. Spieszyło mi się – dzisiaj zaczynało się coroczne spotkanie z przyjaciółmi

Tu mi się lekko potknęło, ale to raczej jakieś moje natręctwo, więc w żadnym razie nie sugeruję zmian.

Ilia dowodził wyższości solonych ogórków na wszelkimi pozostałymi przekąskami i ubolewał, że nie już nie pieką takiego chleba, jak niegdyś.

A tu już dla odmiany sugeruję zmianę. ;-)

To już nie wiek żelaza, tylko plastiku, jednorazówek i śmieci.

Tu z kolei informuję, że bardzo mi się to zdanie podobało.

A sam tekst? Taki dosyć statyczny, więc nie każdemu podejdzie. Mnie akurat się podobał, takie rozmowy “do kielicha” mają swój urok. Oczywiście pod warunkiem, że idzie za tym jakaś ciekawa opowieść.

I że nie snuje jej sąsiad z góry o trzeciej nad ranem. ;-)

Podobała mi się w tym tekście taka bardzo naturalna, że tak to ujmę, adaptacja boga do historii. On ze swoją charakterystyką naprawdę dobrze pasuje do roli, którą mu tu przypisujesz. Nie czuje się żadnego “wpasowywania” na siłę, nawet nie potrzeba większego tłumaczenia, dlaczego to musiał być akurat on, a nie jakikolwiek inny z bogów. Podejrzewam, że w tym aspekcie mało będzie opowiadań, w których to połączenie wypada tak naturalnie.

Podobały mi się też wstawki refleksyjne, bardzo pasujące do konwencji. Jedną podkreśliłem już wyżej, ale przecież choćby to zdanie o cząstce człowieczeństwa zostającej w trumnie też jest niczego sobie.

Na początku kręciłem trochę nosem na zakończenie. Jakieś takie proste, może niezbyt kreatywne. Taka była pierwsza myśl. Później jednak uznałem, że chyba właśnie tak jest dobrze. Że taki trywialny zdawałoby się powód wybuchu wojny dobrze wpisuje się w tę charakterystykę bohatera jako tułacza. A być może nawet jest to nieco głębsze, bo gdyby się przyjrzeć uważniej, nieraz i powody wybuchu wojny potrafiły być pewnie zupełnie błahe.

Czepiać się za bardzo nie mam o co. Może tylko życzyłbym sobie jakiejś uwagi w przedmowie, by nie czytać przed śniadaniem/obiadem/kolacją. ;-)

To, że się nie czepiam, nie oznacza oczywiście, że jest to “z automatu” tekst wybitny. Bo nie jest, nawet jeśli nie widzę ani potrzeby, ani powodów do formułowania czepów. Tekst w tej konwencji raczej nie za zbyt wielu argumentów, żeby porwać. Za to może się podobać, a to już bardzo dużo.

Dobra, trochę nieskładnie to napisałem, ale trudno. Najwyżej będę dopowiadał.

W każdym razie fajne opowiadanie. :)

Tyle.

Pozdrowił i poszedł…

…wnioskować o klika. ;)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Dzięki, CM. :-)

Jedno się zaraz wywalę, nie oczywiście też. OK, dołożę w przedmowie ostrzeżenie przed głodem. Przynajmniej opisy żarcia mi wyszły sugestywnie. ;-)

Tak technicznie, to Eneasz nie jest bogiem. Nie jestem nawet pewna, czy łapie się na herosa. Gdzie mu tam do Heraklesa czy Achillesa. On jest znany z tego, że skutecznie zwiał. ;-)

No, starałam się go dopasować do miejsca i czasu. I nawet zadbać, żeby dokładnie ta historia nie mogła się zdarzyć na przykład w 1939.

Zakończenie. No, wydaje mi się, że na Krymie w 2014 doszło do jednego ważnego wydarzenia i że właśnie to jurorki miały na myśli. Wymagania konkursowe, wiesz.

Zasadniczo jednak obstawiam, że ostatnio najczęściej do wojny prowadzi twarz Franklina.

OK, nie jest wybitny. A jak tym razem wypadło ze rozbawianiem czytelnika?

PS. Dzisiaj powinnam dotrzeć do Twojego tekstu.

Babska logika rządzi!

Przynajmniej opisy żarcia mi wyszły sugestywnie. ;-)

Aż za bardzo. ;-)

Tak technicznie, to Eneasz nie jest bogiem.

To już z grubsza wiemy jak mocny jest CM z mitologii. :D

No, wydaje mi się, że na Krymie w 2014 doszło do jednego ważnego wydarzenia i że właśnie to jurorki miały na myśli. Wymagania konkursowe, wiesz.

Wydarzenie jest OK, tylko jest przyczyna z początku wydała mi się jakaś taka… no wiesz…*

*tutaj wstawić odpowiednie słowo, którego CM nie może znaleźć.

OK, nie jest wybitny.

Tylko przy tej mojej skali pamiętaj, że miałem już okazję czytać Twój tekst piórkowy, więc za karę poprzeczka wisi dla Ciebie wyżej. Nie wyciągałbym z tego braku wybitności jakichś daleko idących wniosków. :)

A jak tym razem wypadło ze rozbawianiem czytelnika?

Ja tam humoru nie widziałem, ale jak znam Twoje szczęście to inni go gdzieś znajdą. :D

PS. Dzisiaj powinnam dotrzeć do Twojego tekstu.

Miło. Dziękować! :-)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Czyli nie wiadomo, jak z sercem, ale chociaż żołądek mam na swoim miejscu. ;-)

A, przypomniało mi się, że Eneasz na herosa się łapie, bo jego matką była Afrodyta.

Za przyczynę można uznać to, że panowie pochlali i nabroili po pijaku. A że to nie byli zwyczajni ludzie, to nie skończyło się na zwyczajnym mordobiciu.

Taaa, co poniektórzy już się śmiali.

Babska logika rządzi!

Jak już gdzieś w tym konkursie napisałam, wschodnie klimaty nie są moje, ale Ty świetnie potrafisz oddać słowem właśnie ten klimat. I to trzeba docenić, bo to sztuka. Uważam, jak CM, że bohater naturalnie wpasował się w opowieść. Nie sądziłam, że ich rozmowy mogą tak mnie wciągnąć. A i końcówka jak najbardziej pasuje. Klikam, chyba że ktoś mnie ubiegnie:)

Dzięki, Monique. :-)

Wybrałam Krym, bo kiedyś tam byłam. Zapewne to pomogło w tworzeniu nastroju.

Trochę się bałam, czy uda się przedstawić pijackie rozkminy jako coś ciekawego. Ale starałam się serwować podczas nich głównie fakty z wykreowanego świata, które można spotkać tylko tu.

Babska logika rządzi!

Tekst w stylu trzy razy tak, tak dla realizacji, tak dla klimatu i dla stylizacji językowej. Ech, ten włóczęga Eneasz, gdzie go tam jeszcze nie widzieli? Chociaż chyba najbardziej urzeka kreacja miesjca akcji, bo jest bardzo bardzo a propos przynajmniej tego, co było przed wojną.

Dzięki, Oidrin. :-)

Cieszę się, że tekst uważasz za wielokrotnie na tak.

Gdzie Eneasza nie widzieli, skąd go jeszcze wojna nie wygoniła… <wzdycha>

No, Krym przed wojną to była kraina z ogromnym potencjałem. Historia taka, że można latami studiować.

Babska logika rządzi!

Zapomniałam dodać, że kilka razy się uśmiechnęłam.

No, trudno. Nic chyba na to nie poradzę. ;-)

Babska logika rządzi!

Taaa, co poniektórzy już się śmiali.

Wiesz, jak tak patrzę na te Twoje zmagania z humorem to już nie wiem czy się śmiać, czy Ci współczuć. ;-)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Śmiej się. Śmiech to zdrowie, wszystkim się przyda.

Moja sytuacja nie jest szkodliwa, stresująca ani wymagająca współczucia z innego powodu. No, chciałabym coś, ale nie wychodzi. Poziom irytacji nieco poniżej kamyka w bucie.

Babska logika rządzi!

No, uśmiechnęło mi się na końcu, ale tam lubię taki śmieszno-gorzki klimat. Rozmowa przy wódce świetna. To chyba taki słowiański zwyczaj, że przy popijawie ludzie zaczynają mądrze seplenić. W Niemczech tego nie zauważyłam ;) Dałabym klika, ale jak zwykle spóźniona jestem :)

Zgłodniałam, idę coś zjeść :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki, Irko. :-)

Pewnie zależy, kto pije i mówi. Enej ma już parę tysięcy lat, to troszku doświadczeń zebrał.

A co robią pijani Niemcy?

Kliki już rozdane, może przy następnej okazji się uda. ;-)

Smacznego.

Babska logika rządzi!

A co robią pijani Niemcy?

Bełkoczą, nawet jeśli gadają coś mądrego, to i tak bym pewnie nie zrozumiała ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Szanujący się Rosjanin nie zacznie bełkotać, póki jeszcze jakiś tam Grek czy inny Turek trzyma się na nogach. ;-)

Ale może jednak i Niemcy mądrze mówią. Wiesz, brak dowodu to jeszcze nie dowód braku.

Babska logika rządzi!

.Tekst przesłaniem/problemem/zakawyczką stoi. Akcja rozgrywa się w jednym miejscu, w zasadzie tylko przez dialogi, pięknie i zręcznie poprowadzona, pokazuje dylematy herosów i bogów. Dobra opowieść!

Jużeś w biblio, więc nie zdążyłam.  Z tymi bogami, dla mnie, jak zwykle erudycyjnie, lecz choć łapałam coś piąte przez dziesiąte i czasami sprawdzałam, nie zawsze było to potrzebne. Luk w wykształceniu widzę, że mam bez liku, a Wy się tak sprawnie poruszacie, że zazdraszczam. :DDD

Wiesz, jakoś dziwnie mi się skojarzyło z filmem „Zmierzch bogów”, a przecież nie wprost z treścią, sama nie rozumiem dlaczego, czyżby przez sam tytuł?

Humoru – zero, a nawet sporo na minusie. Postaci skrojone w sam raz na tę długość tekstu. Naturalnie zainteresowali mnie szwajcarscy jungiści, ale Towarzystwo powstało w latach pięćdziesiątych, ma tam headquarters i choć inni też tam swoje wpływy mieli (ci Szwajcarzy są bardzo specyficzni), to latami wykładał, więc ze wszech miar okejka.

Podobało mi się. 

Dobrze, umiejętnie wybierasz momenty pokazania bohatera, a jednocześnie ciekawiłaby mnie  kolejna ucieczka, poznawanie nowych żon i budowanie na zgliszczach.

#teamCM w kwestii naturalności wplecenia losów herosa z drugą strona jabłka.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dzięki, Asylum. :-)

W jakich okolicznościach najlepiej pokazać zawiłości słowiańskiej duszy, jeśli nie nad kieliszkiem gorzały? ;-)

Ano, Biblio wpadło jakoś niedługo po południu. Szybko poszło, prawie każdy zaglądający klikał.

Właściwie to nie są bogowie – Eneasz jest herosem (półbogiem, po mamusi), a rosyjscy bohaterowie to legendarne postacie. No, Ilia Muromiec naprawdę jest kanonizowany.

Wiesz, nie gryzłam spiżowego jabłka całkiem losowo – wybierałam te kawałki, w których się jako tako orientuję. A potem jeszcze odrobinę doczytałam.

“Zmierzchu bogów” nie znam. O czym to?

Jeśli dobrze pamiętam, Jung urodził się w Szwajcarii i mieszkał tam przed śmiercią. Ale i z Freudem współpracował, więc musiał się przewinąć przez Wiedeń. Nie znalazłam konkretnych dat przeprowadzek.

Inne ucieczki? Przez trzy millenia trochę się tego nazbierało… W którymś momencie zaprzyjaźnił się z Królem Arturem. Rolanda też spotkał…

Babska logika rządzi!

„Zmierzchu bogów” nie znam. O czym to? 

Viscontiego, jednego z moich ukochanych reżyserów. O nazizmie, więc, nie do końca i początku o tym. Pewnie tytuł zaważył. :-)  Filmów jak Ty, za wiele nie oglądam, chyba że mnie za łeb wyciągną, ale niektóre robią wrażenie i zostają.

 Jeśli dobrze pamiętam, Jung urodził się w Szwajcarii i mieszkał tam przed śmiercią

Tak, wszystko się zgadza, tak było. :DDD i miał swoje grono zwolenników. Jung jest w ogóle ok i jego niektóre intuicje, podobnie jak Freud. Część należy odstawić do lamusa, ale niektóre żyją. Od razu dodam, że nie jestem zwolennikiem  determinizmu dziecięcej alkowy, to tak nie działa, przynajmniej tak myślę.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mnie się nie da tak po prostu zaciągnąć za łeb na film. Potrzeba wołów. A skąd wziąć dzisiaj woły i to w dużym mieście?

Nie wiem – Freuda nie lubię. Junga znam o wiele słabiej, może dlatego nic do niego nie mam. ;-)

Babska logika rządzi!

Mnie tymi wołami ciągną, tak mają, a ja w końcu skapnęłam się, że warto. :-) Przypadek, los.

Typowe prace Freuda są ciężkie i hermetyczne, Jung – podobnie. Musiałoby by być coś współczesnego, podumam, a kiedy znajdę, podeślę link, najpewniej będzie związany z kulturą, pojmowaną szeroko.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mam “Człowieka i jego symbole”. To jest pisane z myślą o zwykłych ludziach, więc można spokojnie czytać. Ale tylko jedną część napisał Jung, resztę jego uczniowie.

Babska logika rządzi!

Fajny tekst, czytało się przyjemnie. Rozmowa jest żywa, a treść naturalnie wpleciona w dialogi. Ale muszę przyznać, że trochę przygniotłaś mnie liczbą postaci. To pewnie dlatego, że nie interesuję się mitologią i spora część treści mi przez to uciekła. Ale cóż… to przecież nie Twoja wina ;)

Najbardziej podobał mi się chyba klimat spotkania przy stole – wszystko przedstawione tak, hmm… po rusku. Nie ma wątpliwości, gdzie dzieje się akcja. Ogólnie opowiadanie skojarzyło mi się z Twoim tekstem na konkurs Jestem Legendą – podobne klimaty i widzę delikatną analogię w podejściu do tworzenia bohaterów.

Dziękuję, Perruksie. :-)

No, bez przesady, ich tam jest raptem trzech. Przy dwóch byłoby monotonnie – albo się kłócą, albo się zgadzają. Ciesz się, że Dobrynia podpadł naczalstwu i nie mógł przyjechać. ;-)

Fajnie, że wyszedł rosyjski klimat. Wódka w ilościach hurtowych i wystarczy. ;-)

Faktycznie, są pewne podobieństwa – w jednym i drugim tekście jest dwóch agresywnych, umiejących się bić i nie całkiem zwyczajnych Rosjan. Ale są i różnice – Ilia jest świętym, nie gangsterem, Alosza ciągle ugania się za spódniczkami…

Babska logika rządzi!

To może doprecyzuję, że bardziej chodziło mi o te wszystkie smaczki, typu Dobrynia, Żmij Gorynycz, Marsjasz, Arachne, Niobe, Mojry, Kreuza. Kogoś, kto nie lubi mitologii, nie jest w stanie takich smaczków w pełni docenić. Nawet jeśli znam część z tych postaci.

Co do liczby bohaterów przy stole – tutaj jest wszystko jak najbardziej OK.

PS. Tak, wiem że to konkurs mitologiczny ;) Ale mimo wszystko lubię popatrzeć na opowiadania bez perspektywy konkursu, za to z perspektywą własnego gustu ;)

Ilia Muromiec, Alosza Popowicz i Dobrynia Nikitycz to trzech legendarnych rosyjskich bohaterów. Ostatni wsławił się zabiciem smoka/żmija Gorynycza.

Marsjasz – rywalizował z Apollem w grze na instrumentach. Został obdarty ze skóry.

Arachne – z Ateną w tkaniu. Zamieniona w pająka.

Niobe – urodziła kilkanaścioro dzieci i śmiała się z matki Apolla i Artemidy, że ma tylko dwoje. Więc wystrzelali dzieci Niobe z łuków.

Mojry – greckie boginie losu (to te od nici).

Kreuza – greckie imię kobiece. Tak nazywała się między innymi żona Eneasza. Zawieruszyła się podczas ucieczki z Troi i nie przeżyła.

Babska logika rządzi!

Udane opowiadanie, które dobrze się czytało. Dobrze oddałaś wschodnie klimaty. W scenie biesiady smakowite odwołania do potraw, nieco historii (nie wiem, czy wszystko wyłapałam) i sporo trunków. ;) Mimo atmosfery udanego spotkania, wydaje się, że dla bóstw nieśmiertelność to nie tylko wyjątkowy dar, ale również kłopoty.

Dzięki, Ando. :-)

Miło mi, że udane i dobrze się czyta.

Tak, trunki na spotkaniu rosyjskich bohaterów to podstawa menu. ;-)

Myślę, że inaczej dla bóstw niż dla herosów. Bóstwa – jak to bóstwa – mogą na coś wpływać. Moi herosi są bezsilni i mają przerąbane.

Babska logika rządzi!

Technicznie bez zarzutu, chociaż jak dla mnie zbyt mało akcji. Zdecydowanie wolę, gdy fabularnie dzieje się sporo więcej, a dialogi są bardziej ‘śliskie’.

W odbiorze wschodnich klimatów trochę przeszkadzały mi drobnostki w stylu Biełyje Rozy w wykonaniu Ałły, jak się domyślam, Pugaczowej, która to nigdy tego utworu nie śpiewała publicznie (gdy Łaskowyj Maj nagrał tę piosenkę, to Ałła już zajmowała się muzyką rockową, a nie popularną), czy też pielmieni z czosnkiem, czyli typowo polski wymysł (tradycyjnie mięso, sól, pieprz i cebula). No i łosoś zamiast czawyczy, albo jesiotra – mało rosyjski.

Ale wódka się zgadza ;)

Dziękuję, Daliborze. :-)

A na czym polega śliskość dialogów?

Zawsze byłam przekonana, że to Ałła śpiewała, ale mogłam się mylić.

Na pielmienach się nie znam, ale wydaje mi się, że ile gospodyń, tyle przepisów.

Łososia pieczonego w cieście kiedyś jadłam w pewnej ukraińskiej knajpie, więc można i tak.

Babska logika rządzi!

Z tą śliskością, to chodziło mi o to, żeby dialogi były bardziej sugestywne, podkreślane przez jakieś emocje, czy też ekspansywność, lub ruchliwość postaci. Wtedy, jak dla mnie, taki dialog toczy się bardziej naturalnie i łatwiej się go przyswaja, nawet gdy zawiera jakieś infodumpy i w ukryty sposób przemyca fabułę.

Łatwiej jest też wczuć się w bohatera, gdy wiemy co odczuwa mówiąc jakąś frazę.

To wszystko, zebrane razem do kupy, bezpośrednio wpływa na to, że takie dialogi łatwiej wślizgują się do głowy :) Tylko tyle i aż tyle.

Aha! Dzięki za wyjaśnienia. No, nie umiem w emocje. Ale próbuję, może kiedyś się uda.

Hmm, a jaką ruchliwość może wykazywać ekstremalnie stary bohater, zmęczony uciekającym przed nim światem i powtarzalnością schematów? Nalewa, wypija, nalewa, wypija…

Babska logika rządzi!

Podobało mi się! Czytało się bardzo przyjemnie, lekko, miła słowiańska przaśność, zadziwiająco dobrze komponowała się z mitem Eneasza. Bardzo dobra inscenizacja posiadówy przy wódce – bywa zabawnie, bywa filozoficznie i gorzko. Podobało mi się, że kolacja miała odpowiednie tempo, przetykane kolejnymi potrawami, dzięki czemu dość statyczna scena nabrała przyjemnej dynamiki. No czytało się to naprawdę płynnie i z przyjemnością. Tylko Alosza i Ilia trochę za bardzo mi się zlewali – w pewnych momentach gubiłam się który jest który. 

Niestety, rzeczywiście zgłodniałam :( 

Dziękuję, Artemisio. :-)

Cieszę się, że tekścik się spodobał.

Tak, starałam się porządnie wkomponować Eneasza w historię. Podobno wyszło.

Ilia to ten, który polewał, a Alosza błaznuje i leci na baby. ;-)

Może powinnam wziąć się za leczenie zaburzeń pokarmowych? ;-)

Babska logika rządzi!

Tak zmarnować dobrego łososia w cieście, niewybaczalne!

Bardzo wschodni klimat, jak już przedpiścy zauważyli. To nie moja bajka, ale wyszło bardzo przekonująco, namacalnie wręcz. Motyw nieśmiertelnych nie jest może najoryginalniejszy, jednak tutaj spodobało mi się to, jak zwykłe życie zdają się prowadzić. Może i opowiadanie nie było szczególnie porywające, acz przyjemne i zgrabnie zakończone.

Gdybym miała wybrzydzać, to na Nataszę. Szowinistycznie potraktowana, nie tylko przez gościa ;)

deviantart.com/sil-vah

Dziękuję, Silvo. :-)

No. Dobry łosoś nie jest zły, ale się faceci naprali i wszystko w diabły…

Jakoś musiałam przenieść Eneasza o trzy millenia do przodu… Faktycznie – danie mu nieśmiertelności to chyba najprostsza opcja.

Natasza. Nie ma kobita farta – mąż ją zepchnął do roli kuchty, gość próbował obmacywać, a Ty jeszcze na nią wybrzydzasz. ;-) Dlatego podkreślam, że ona sama nie chciała siedzieć z gośćmi. Znała Aloszę już od jakiegoś czasu. A i chłopa ma raczej niedzisiejszego.

Babska logika rządzi!

Natasza. Nie ma kobita farta – mąż ją zepchnął do roli kuchty, gość próbował obmacywać, a Ty jeszcze na nią wybrzydzasz. ;-)

Taka już wredna jestem :D

deviantart.com/sil-vah

Nic a nic solidarności jajników. ;-)

Babska logika rządzi!

Szczerze powiedziawszy, ciężko mi stwierdzić, czy mi się podoba, czy nie. Odnoszę wrażenie, że to bardziej pisarska wprawka niż pełnoprawne opowiadanie, może nawet uprozowany dramat-jednostrzałowiec do małego, niezależnego teatru. Widzę bohaterów przy stoliku na deskach teatralnych jak nic.

Nie będzie to odkrywcze, kiedy powiem, że siła leży w dialogach, bo prawie całość jest dialogiem. I to nie tyle mam na myśli treść, co świetnie podaną formę. Czuć atmosferę zza Buga, są rusycyzmy, są piękne zdrobnienia imion. Pomimo skromnych środków przekazu, bardzo kupuję twoje miejsce. Postacie są jednak trochę doklejone do obrazka, nawet pomimo faktu, że poruszane tematy wyraźnie je nakreślają. Być może chciałoby się jakiegoś wydarzenia, które nadałoby Eneaszowi wyrazistości jako nośnikowi dzieła. Z drugiej strony, rozumiem zamysł, który przyświecał napisaniu tego opowiadanka właśnie w taj formie.

Ogólnie rzecz biorąc, przy bardziej “obiektywnym” spojrzeniu jestem zadowolony z lektury. Subiektywnie, czuję niedosyt.

Hail Discordia

Dziękuję, Japkiewiczu. :-)

Ciekawa opinia. Nie zamierzałam napisać wprawki, ale po czym poznać różnicę?

Kiedy dotoczyłam się do jabłka/japka Eris, nie zostało z niego wiele – wybrałam te elementy, które jakoś tam znałam, a potem kombinowałam, jak upleść z tego historię. Co wziąć od Eneasza, co z Krymu? Jak to połączyć z wydarzeniami z 2014? No i wyszło tak.

Hej, a może to i nie jest źle, że postacie doklejone? W końcu dla Eneja Krym to tylko jeden z przystanków, a rosyjscy bohaterowie mają być najeźdźcami…

Fajnie byłoby mieć fabułę z prawdziwego zdarzenia, protagonistę, który wpływa na cały świat, ale to by się kłóciło z koncepcją Wiecznego Uciekiniera. Prawda, mogłam wymyślić coś innego. Ale nie wymyśliłam. Ulubiona emotka Baila.

Babska logika rządzi!

Krym wyszedł pysznie, choć z początku Biełyje Rozy sprawiły, że – nie spojrzawszy uważnie na notkę – myślałem, że to jakieś lata 80. I choć Nas Ne Dogonyat mnie skonfundowało, to aż do końcówki mój mózg mieszał te czasy.

Hej, a może to i nie jest źle, że postacie doklejone? W końcu dla Eneja Krym to tylko jeden z przystanków, a rosyjscy bohaterowie mają być najeźdźcami…

Ano, toteż powtarzam, że przy obiektywnym spojrzeniu nie mogę się właściwie niczego przyczepić:)

Hail Discordia

Szczerze mówiąc, “Biełyje rozy” i “Nas nie dogoniat” to jedyne rosyjskie hity, które kojarzę. :-) Nie jestem dobra w muzyce. Będę się upierać, że stacje radiowe od czasu do czasu puszczają stare przeboje. Mało to razy słyszałam Freddie’ego Mercury’ego?

Dobry adwokat wszystko wykorzysta. ;-)

Babska logika rządzi!

Dobrze się czytało :)

Przynoszę radość :)

Dzięki, Anet. :-)

Czyli jednak nie “fajnie”. ;-)

Babska logika rządzi!

Czytało się bardzo dobrze, opisy płynne a rozmowy i wspominki… żywiołowe. Czuć klimat imprezy/biesiady, a bohaterowie są ciekawi i barwni. Zakończenie też bardzo na plus – zupełnie zapomniałam, że to wtedy Rosja „wzięła” sobie Krym, a ty bardzo fajnie wplotłaś to w swoją opowieść i zrobiłeś z tego super zakończenie.

Dziękuję, Kasjopejatales. :-)

Dobrze, że dobrze się czytało.

No, taką sobie datę z miejscem wybrałam i takiego bohatera, jakoś należało sensownie doprowadzić do wydarzenia. ;-)

Babska logika rządzi!

Ale wyszło tak naturalnie ;) To jest to, co można nazwać „grubą” imprezą!

No, uczestnicy nietuzinkowi, musiało być grubo! ;-)

Babska logika rządzi!

Finlko, jako Twój zadeklarowany fan, przyznaję, żem nieco zawiedziony.

Brakuje temu opowiadaniu duszy, przesłania, haczyka. Czegoś, co zaciekawi, wciągnie i zatrzyma je w myślach na dłużej.

Tymczasem lektura przeszła przeze mnie niczym woda przez sito.

Bo cóż tu mamy?

Początek nawet obiecujący, ale dalej niestety przez ¾ tekstu jest popijawa i gadające głowy. Nawet nie tyle gadające, co smęcące, że “kiedyś to, kurła, było”. I owszem, przemycasz w tej gadaninie historię greckich herosów, tragizm nieśmiertelności, a to wszystko wkomponowane w smutek słowiańskiej duszy, ale to wciąż tylko gadanina i smęcenie. Nawet ten końcowy wybuch żądzy będący przyczynkiem do kolejnej wojny, jakiś taki nieprzekonujący. 

Nie zachwyciło.

Finkle potrafią lepiej.

Co do technicznych kwestii.

Niektóre kwestie wyglądały inaczej w ukraińskim kodeksie drogowym, a inaczej w rosyjskim. Niejasny status Sewastopola zapewniał policjantom wiecznie bijące źródło dochodów.

Można to napisać zgrabniej.

Ostanie sprawdzenie, czy wszystko gotowe. W pamięci odhaczałem pozycje z listy: dzieci – u teściów, Natasza – w łazience, kończy makijaż, zakąski – pierwsza partia na stole, druga w lodówce, co ma być na ciepło – w garnkach i piekarniku, wódka – na tarasie. Wolałbym wino i to rozcieńczane wodą, ale Ilia upierał się, że trunkami poniżej dwudziestu procent można co najwyżej leczyć kaca.

Zmęczyło mnie to zdanie. Te wyliczanki zmieszane ze wtrąceniami… może i to proprawne, ale przyjemności z lektury takich zdań to nie odczuwam.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dziękuję, Chrościsko. :-)

Szkoda, że nie zachwyciło.

Że haczyka nie ma – zgoda.

Przesłanie jednak próbowałam wpleść. Chodziło mi o to, że każdy z bohaterów (nawet nieobecny Dobrynia) mógł przerwać ciąg wydarzeń prowadzący do wojny. Ale wymagałoby to zrobienia czegoś nie w stylu postaci, więc ciąg nie został przerwany.

Tak, to jest popijawa – Ilia wcale nie musiał nalewać w takim tempie… Po prostu pokazuję rolę każdego, przy okazji dostarczają odbiorcy informacji moim zdaniem niezbędnych.

Z poprawianiem technikaliów poczekam na uwagi Jurorek.

Babska logika rządzi!

Przesłanie jednak próbowałam wpleść. Chodziło mi o to, że każdy z bohaterów (nawet nieobecny Dobrynia) mógł przerwać ciąg wydarzeń prowadzący do wojny.

Niby tak, ale nie udało Ci się wzbudzić mojej sympatii to żadnej z postaci, więc ich losy nie przejęły mnie wcale. Czy będzie kolejna wojna, czy nie – co to za różnica? Życie dla Twoich postaci zdaje się być przymusem i koniecznością. Nie cieszy ich, i w sumie nie ma żadnego sensu.

To opowiadanie sprawdziłoby się nieźle, gdybyś próbowała przekonać kogoś do wprowadzenia eutanazji nieśmiertelnych.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Aha. Brak więzi z bohaterami rozumiem.

No, w sumie tak – życie ich nie cieszy, są skazani na robienie w kółko tych samych rzeczy, popełnianie tych samych błędów… I nawet eutanazja nie zadziała.

Babska logika rządzi!

Cóż tu mogę dodać od siebie. Raczej nic odkrywczego. Autorka w wysokiej formie pisarskiej.

Zastanawiają mnie jednak dwie sprawy. 

Wiadomość o umiejętnościach rozpętania wojny przez Aloszę spadła na mnie dość nagle.

Nie można ich zabić, ale dotkliwie poobijać już tak. Czy jest jakaś granica, do której możliwe jest zadawanie ran?

Dziękuję, Mane. :-)

Miło, że formę uznajesz na dobrą.

Alosza i wojna. Oni są w hierarchii dość wysoko. Nie w generalicji, bo nie chcą, ale oczko słabiej. A nieformalnie – o wiele wyżej. Pamiętaj, że to legendarni bohaterowie. Nie do zabicia, odważni jak cholera, z wiekami doświadczeń w wojsku. Obwieszeni medalami i z plecami jak wrota od stodoły.

Jak to dokładnie jest z nieśmiertelnością, nie wyjaśniam. Ale jako przykład nieśmiertelnych podaję Rolanda, który podobno zginął podczas tej pamiętnej walki. Może rany trupa się zagoiły i po paru dniach wstał? A może urodził się jako chłopiec ze świadomością tego, że jest Rolandem? Ilia stosuje kurację odmładzającą. To nie ma większego znaczenia, ale naprawdę zabić gości się nie da. Różnych rzeczy już próbowali…

Babska logika rządzi!

Ok. Dziękuję. Rozumiem.

Proszę. :-)

Babska logika rządzi!

Ostanie sprawdzenie, czy wszystko gotowe.

Literówka.

Przykuwający uwagę początek, późniejszy dialog ciekawie poprowadzony. Podoba mi się pomysł na przedstawienie klątwy ciążącej na Eneaszu. Zastanowiło mnie jednak, co jest dla tych wszystkich postaci powodem nieśmiertelności (bo zakładam, że to nie tak, iż wszyscy spotkali tego samego Żyda, co Eneasz?). Czy każdy legendarny bohater zyskuje nieśmiertelność i przez to ściąga na siebie klątwę bogów?

Trochę gorsze w mej opinii zakończenie. Sprzeczka wybucha dość ni z tego ni z owego (no niby jest zasygnalizowany stosunek Aloszy do kobiet, ale z drugiej strony Natasza wchodziła już kilka razy i jakoś nie reagował). No i wojna, która wybucha tak z dnia na dzień, bo jakiś tam nieśmiertelny dostał po gębie brzmi jednak mało wiarygodnie. 

Dziękuję, Światowiderze. :-)

Owszem, wszyscy oni spotkali Żyda Wiecznego Tułacza. On też z klątwą, miał trochę czasu na podróże po Europie i okolicach. Ludzie najpierw go spotykają, zawierają umowę (klątwa w załączeniu), a potem są zmuszeni do odgrywania w kółko tego samego scenariusza… Dlatego wszyscy go tak nie lubią.

Alosza Popowicz to w ogóle był pies na baby. W oryginalnej legendzie zginął, bo go zaciukali męscy krewni uwiedzionej baby. Natasza wchodziła już wcześniej, ale tym razem on ją całował po rękach. No i hamulce puściły, jak raz złapał – nie potrafił wypuścić.

A co do wojny – nie precyzuję, że to już wtedy ruszyły czołgi. Może na razie armia zaczęła odwoływać oficerom przepustki i ściągać wszystkich do bazy. A wojna musiała kiedyś wybuchnąć, bo Alosza, Ilia i Dobrynia też mają swoje wojenne klątwy…

Babska logika rządzi!

Cześć, Finklo.

Miałem przyjemną lekturę przy Twoim opowiadaniu. Lubię styl, w jakim piszesz, o czym zresztą wiesz już. Fabuła lekka w odbiorze, chociaż można w niej wyczytać nieprzyjemny obrazek, kobiety usługującej i pohańbionej – nie tylko przez umizgi Loszki, bo przecież Eneasz wspomniał o tym, iż nawet spojrzenia kolegów krępowały Nataszę. Poza tym w pierwszej scenie przedstawiłaś przekupstwo i szerszy problem związany z zawiłościami prawnymi. Zakończenie niesie równie podwójny wydźwięk, bo z jednej strony wojna wybucha w konsekwencji pijackiej bijatyki, a z drugiej strony ilustruje ludzką tragedię, wynikającą z igraszki bogów, co wprowadza w przemyślenie o idiotyzmie konfliktów.

Pozdrawiam

Dziękuję, Mersejku. :-)

Miło mi, że lektura okazała się przyjemna, a i styl nie zawiódł.

Spojrzenia kolegów. No, nie wszystkie spojrzenia są takie nieprzyjemne, to Losza był wyjątkowy. Niektórzy faceci po prostu rozbierają kobiety wzrokiem, ale na szczęście nie wszyscy. Legendarny Popowicz to był straszny pies na baby.

Policjanci w Rosji i okolicach są skorumpowani i nie da się tego ukryć. O wykorzystywaniu drobnych różnic w przepisach ruchu wspominał mi kiedyś jeden mieszkaniec Krymu.

W zasadzie wszyscy wieczni są tragiczni. I sami sobie na to zapracowali.

Również pozdrawiam. :-)

Babska logika rządzi!

Od jakiegoś czasu usiłuję pouzupełniać komentarze mitologiowe, więc i tu dotarłam – z niekłamaną przyjemnością, bo mi tym opowiadaniem w swoim czasie wielką przyjemność lekturową sprawiłaś. Oczywiście ponieważ pamięć do szczegółów literackich mam jak rzeszoto, musiałam sobie teraz pewne rzeczy przypomnieć, ale uśmiechnęło po raz kolejny z równą mocą (choć masz rację, że ostatecznie śmieszne nie jest, niemniej ten bułhakowowsko-bułyczowowski nastrój nie może nie uśmiechnąć, choćby gorzko), a zakończenie totalnie rozwala.

Jest to jeden z bezwzględnie najfajniejszych pomysłów w tym konkursie, jedno najbardziej twórczych ujęć wybranych elementów, po prostu miodzio. Na pierwszym miejscu podium wylądowało po alfabecie, ale gdyby było realne podium z miejscami, to głosowałabym za tym pierwszym miejscem chyba – teraz po drugiej lekturze może nawet bardziej niż poprzednio.

A że obrazka wcześniej nie było, to masz tę o półtora wieku wcześniejszą wojnę o Krym, niech stracę, nie będzie Napoleona ;) (bratanek gdzieś tam majaczy w tle)

http://altronapoleone.home.blog

Dzięki, Jurorko Drakaino. :-)

Tyle pochwał, aż trudno odpowiadać.

Miło mi, że tekst sprawił tyle przyjemności. Porównania do Bułhakowa i Bułyczowa bardzo pochlebne. :-)

Fajnie, że pomysł się spodobał. Jakoś mi te dwie połówki jabłka przypasowały, wszystko się samo układało.

Obrazek. No, trudno, niech będzie bez Napoleona. Kiedyś zastanawialiśmy się z kolegą nad historią Krymu i wyszło nam, że z większych zawieruch europejskich, to właśnie tylko wojny napoleońskie go ominęły.

Babska logika rządzi!

Ciekawy pomysł i wykonanie bez wulgaryzmów. Kultura

Dzięki, Koalo. :-)

Ale jak bez wulgaryzmów? Alosza po pijaku klnie jak matros. Tylko że po rosyjsku.

Babska logika rządzi!

To taki ładny, śpiewny język, że nie razi. XD 

A z matrosami bywa i tak:

Opowiada jeden drugiemu wrażenia z portu.

-Wiesz k…a, idę k…a ulicą k…a i widzę k…a, że uśmiecha się do mnie k…a taka no, no wiesz.

(Mam nadzieję, że ban mnie ominie, więcej nie budu)

Zabawna opowieść.

Spoko, za takie rzeczy bana nie dają. Musiałbyś raczej kogoś zbluzgać, niż tak sobie opowiadać o matrosach.

Babska logika rządzi!

 Finklo, cóż mogę dodać do tego, co już powiedziano, zwłaszcza że całą rzecz opisałaś jakbyś tam była, wszystko widziała i słyszała. Bardzo zacne opowiadanie! :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki, Reg. :-)

Miło mi to czytać.

Cóż, byłam kiedyś na Krymie. Nie w 2014, tylko kilkanaście lat wcześniej, nie w zimie, tylko latem, nie w Sewastopolu, tylko w Odessie i małym nadmorskim kurorcie, ale poza tym wszystko się zgadza. ;-)

Babska logika rządzi!

Pewnie wiele wiele wtedy zaobserwowałaś. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Tyle, ile zdołałam przez dwa weekendy. :-)

Krym to był ciekawy pod wieloma względami region.

Babska logika rządzi!

A co obserwowałaś w dni powszewdnie? ;)

Niewątpliwie. Nie to, co teraz. :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

W dni powszednie pracowałam w Kijowie. Obserwowałam Krym podczas dwóch weekendowych wypadów.

No. Teraz wszystko się diametralnie pozmieniało na gorsze. :-(

Babska logika rządzi!

Przynajmniej, jak mniemam, zachowałaś dobre wspomnienia. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

To na pewno. :-)

Krym miał wszystko, czego turysta potrzebuje do szczęścia: morze, góry, ciepły klimat, historię, kuchnie różnych kultur, które przewinęły się przez ten region… I jeszcze na dodatek przemysł winiarski. :-)

Babska logika rządzi!

A towarzysz Putin wszystko spierniczył… :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ano. Ale ciągle mam nadzieję, że to jeszcze kiedyś wróci do normy. W końcu góry i morze zostały, a historia Krymu stała się jeszcze bogatsza. Jak się zastanawialiśmy nad nią z kolegą, to doszliśmy do wniosku, że bardzo niewiele europejskich zawieruch ominęło ten region.

Babska logika rządzi!

Wolałabym, aby historia, nie tylko Krymu, była uboższa, ale by nie wzbogacały jej takie zawieruchy.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, w pełni popieram. Tym bardziej, że zawieruchy mają paskudny zwyczaj niszczenia pamiątek z pozostałej części historii.

Babska logika rządzi!

Zawieruchy mają jakże paskudny zwyczaj niszczenia wszystkiego, po czym się przetaczają. Precz z zawieruchami!

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Precz!

Babska logika rządzi!

Ale zbieg okoliczności! Dopiero co przeczytałaś moje opowiadanie, którego duża część akcji dzieje się niedaleko Krymu podczas innej fazy tej samej wojny.

Czytając, przypomniał mi się “Los człowieka”. 

Fajnie rozwijasz różne mitologiczne wątki. Już nie tak łatwo założyć miasto, ale wojny dalej wybuchają z durnych powodów.

Dziękuję, AP. :-)

Ależ ruch się zrobił pod tym tekstem… Renesans jakiś.

Tak, ta wojna wszystkim nam działa na nerwy. Także w literaturze się odbija.

I tak, unormowanie i sformalizowanie każdej dziedziny życia wiele zmienia, także przy zakładaniu miast. Najpierw trzeba odrolnić teren albo wyciąć las… A wojny nie potrzebują miliona pieczątek. :-(

Babska logika rządzi!

Wymiana uwag z Reg utrzymywała wczoraj opowiadanie na szczycie listy, więc się zainteresowałem i z przyjemnością przeczytałem.

A swoją drogą, jesteś pewna, że „Biełyje rozy” śpiewała Ałła? To nie jest chyba piosenka z jej repertuaru. Podejrzewam, że może chodziło o „Milion szkarłatnych róż”. No, chyba że to nie o Pugaczową chodziło.

No to fajnie, że było przyjemnie.

Raczej jestem pewna, że Ałła Pugaczowa – Biełyje rozy. Tako rzecze youtube. I uczyliśmy się tego w podstawówce.

Babska logika rządzi!

Myślę, że wątpię. 

Rzuć tylko okiem na komentarze pod tym utworem. Jedni się zachwycają, a inni kwestionują, że to śpiewa Ałła.

Znalazłem też coś takiego:

mit nr 2: «Biełyje rozy» i «Pust' wsiegda budiet sołnce» śpiewała Pugaczowa. Pomyłka ta jest naprawdę głęboko zakorzeniona w polskim internecie. Co najmniej w kilku miejscach piosenka «Biełyje rozy» jest przedstawiana jako piosenka wykonywana przez Ałłą Pugaczową. 

Ale upierać się nie będę.

No dobra, też się nie będę upierać. Ale uczyliśmy się tego, kiedy piosenka była hitem i jakoś w moim umyśle ten utwór wiąże się z Pugaczową.

A “Pust’ wsiegda” – nie. Tego też się uczyłam, ale jeszcze wcześniej, bodajże w trzeciej klasie. To jest piosenka dziecięca, bardziej kojarzy mi się z dziecięcymi chórami niż dorosłym artystą. Jaki poważny wokalista śpiewałby “Jagódki” czy “Kolorowe kredki”?

Babska logika rządzi!

Piosenką Słoneczny krąg (Sołniecznyj krug), bardziej znaną pod tytułem Zawsze niech będzie słońce (Pust wsiegda budiet sołnce), śpieweająca ją Tamara Miansarowa w 1963 roku zdobyła pierwsze miejsce na festiwalu w Sopocie. To nie była piosenka dziecięca.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hmmmm. To, czego się uczyłam miało refren:

Zawsze niech będzie słońce,

Zawsze niech będzie niebo,

Zawsze niech będzie mama,

Zawsze niech będę ja.

Dla mnie to bardzo dziecinne słowa. Owszem, z patetyczną, propagandową panierką, ale dziecinne.

Babska logika rządzi!

Słowa, owszem, były proste, ale to było wołanie o pokój. Mylić może też wykonanie, bo ten wysoki chłopięcy głosik nie należał do dziecka – tak śpiewała Miansarowa.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dobra, głosik może i kobiecy, nie chłopięcy. Ale nadal upieram się, że dorośli są świadomi śmierci. Mama kiedyś umrze, nawet jeśli będzie panował pokój.

Babska logika rządzi!

No, owszem. Dorośli wiedzą, że życie szkodzi – kto żyje, ten umrze.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dorośli wiedzą dużo dziwnych rzeczy. ;-)

Babska logika rządzi!

A mimo to ciagle czemuś się dziwią. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bo są rzeczy dziwne i zdziwniejsze. ;-)

Babska logika rządzi!

I dlatego zdziwieniom nie ma końca.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Piosenka prosta, chwytliwa, z pacyfistycznym przesłaniem, chętnie podsuwana przez dorosłych, by przedszkolaki śpiewały (w demoludach). Imagine to kolejny utwór dla naiwnych dzieci. A Oda do radości to już kompletne szczeniactwo. Itd.

Oczywiście, każdy kiedyś umrze. Dorośli to wiedzą. A z drugiej strony, chyba tylko kompletnie zdziecinniali bawią się historiami o końcu świata, bo przecież każdy dojrzały wie, że nawet jak zniknie życie na Ziemi w wyniku jakiejś potwornej wojny, to świat się nie skończy.

I taki przykład, co dzieciaki malują na murach:

Reg, i na tym polega urok życia. :-)

AP, “Imagine” jest dla większych dzieci, takich ogarniających idee religii i polityki. A “Odę do radości” sama lubię. :-)

Owszem, koniec człowieka nie jest końcem świata. Ale i ten nastąpi – kiedy Słońcu znudzi się bycie poczciwym słoneczkiem i zacznie szaleć. Sądzę, że sami się wykończymy, zanim do tego dojdzie.

To dzieci namalowały? Dopracowane, nie to, co bazgroły na murach, które czasami widuję.

Babska logika rządzi!

To dzieci namalowały?

Nie. To Banksy.

Zgadzam się, że piosenka jest dla dzieci. Ale nie uważam, że świadczą o tym naiwne słowa o mamie.

No, bardziej wyglądało na Banksy’ego. Ale ja się nie znam na sztuce.

Na piosenkach też nie.

Babska logika rządzi!