Pan na zamku 1

Przy­pad­ki Fre­de­ga­ra von Stet­te­na

Cześć II. Pan na zamku.

Roz­dział I. W ciem­no­ściach ze­wnętrz­nych.

Za­ci­na­ją­cy deszcz spły­wał po wiel­kiej szy­bie baru. Nie­opo­dal, ochla­pu­jąc chod­nik, za­trzy­ma­ła się żółta tak­sów­ka. Klient, facet w sre­brzy­stym gar­ni­tu­rze, naj­pierw od­sko­czył przed na­wał­ni­cą bryzg, co zresz­tą nie ura­to­wa­ło wy­pra­so­wa­nych spodni, a potem żwawo przy­sko­czył do drzwi­czek, w skoku skła­da­jąc pa­ra­sol. Omal nie upu­ścił tecz­kę, ale zdą­żył przy­ci­snąć ją łok­ciem. Po prze­ciw­nej stro­nie ulicy w prze­ciw­desz­czo­wych płasz­czach i na pewno prze­mo­czo­nych te­ni­sów­kach bie­gły trzy na­sto­lat­ki. Ben nie­mal sły­szał ich śmie­chy i mla­ska­nie wody w bu­tach. Stał apa­tycz­nie opar­ty na kon­tu­arze i pa­trzył w okno, cza­sa­mi zer­ka­jąc na klien­tów. Ludzi w barze było nie­wie­lu, nawet jak na taką po­go­dę. Sami stali by­wal­cy. Gruby Sam, gło­śno sior­biąc piwo, obo­jęt­nie gapił się w ekran te­le­wi­zo­ra na grę „Buf­fa­lo Bills” z „Bal­ti­mo­re Ra­vens” z dzie­więć­dzie­sią­te­go któ­re­goś. Brzu­szy­sko na­pi­na­ło zbyt cia­sną ko­szu­lę i wy­zie­ra­ło w prze­strze­niach mię­dzy gu­zi­ka­mi. Po­my­śleć tylko, że jesz­cze ja­kieś czte­ry lata temu był to wiecz­nie uśmiech­nię­ty, szczu­pły chło­pak, za­wsze go­to­wy przy­łą­czyć się do ja­kiejś akcji czy za­ba­wy. Miał bar­dzo żywą mi­mi­kę, co spra­wia­ło, że kiedy o czymś opo­wia­dał, choć­by o me­ne­dże­rze w skle­pie me­blo­wym, wszy­scy zwra­ca­li się w jego stro­nę, bo warto było po­pa­trzeć. Teraz jego obrzę­kła, nie­ogo­lo­na gęba ni­cze­go nie wy­ra­ża­ła, w męt­nym spoj­rze­niu z rzad­ka po­ja­wia­ła się nuta udrę­ki. Cur­tiss wier­cił się na okrą­głym stoł­ku za­sta­na­wia­jąc się, czy stać go na jesz­cze jed­ne­go drin­ka. Aku­rat ten facet nie zmie­nił ani pod wzglę­dem po­stu­ry, ani uspo­so­bie­nia.

Za oknem prze­je­chał ra­dio­wóz na sy­gna­le. Jego mi­ga­ją­ca lampa rzu­ci­ła nie­bie­skie od­bla­ski na wnę­trze baru. W ich świe­tle po­nu­re ob­li­cze upi­ja­ją­cej się na smut­no Star­buck wy­glą­da­ło upior­nie. Tej dziew­czy­ny Be­no­wi było na­praw­dę szko­da. Na­le­ża­ła do ich pacz­ki RPGo­wej: Ben, Dok­tor Jack, Star­buck, Agent Booth, Jill, Sa­wy­er, mr. Chap­man, na­uczy­ciel hi­sto­rii ame­ry­kań­skiej. Wszy­scy byli fa­na­mi se­ria­li i RPG. Star­buck, (na­praw­dę miała na imię Sally) miała na po­cząt­ku tylko 19 lat i za­pa­mię­ta­le grała swoją po­stać Kary Thra­ce. Z po­cząt­ku było nawet faj­nie: Cy­lo­ny dali im spo­kój, po­zwo­li­li być sobą. Było tro­chę cia­sno, ale były filmy, książ­ki, na­gra­nia i to­wa­rzy­stwo. Była grupa roc­ko­wa, byli ra­pe­rzy, chór go­spel i klub dys­ku­syj­ny.

Na­prze­ciw­ko baru za­trzy­mał się au­to­bus. Za­ko­cha­na parka pod jed­nym płasz­czem prze­mknę­ła pod stru­ga­mi wody do drzwi baru, ale nie we­szła do środ­ka.

Teraz wszy­scy sie­dzą i mil­czą. Nie zo­sta­ło już nic do po­wie­dze­nia. Nikt nie wcho­dzi do środ­ka. Ale nie­któ­rzy wy­cho­dzą. Ben zer­k­nął na Star­buck, była na miej­scu. Jako pierw­szy wy­rzu­cił się Bill Clan­cy, który po­zo­wał na li­de­ra, a nawet usi­ło­wał za­ło­żyć ko­ściół scien­to­lo­gii i gło­sić nauki Hub­bar­da w nowej sy­tu­acji. Za nim po­szli John, Debby, Phi­lipp… To­wa­rzy­stwo RPGo­we się wy­sy­pa­ło po tym, jak Jill ucie­kła z ja­ki­miś ty­pa­mi, któ­rym źle się z oczu pa­trzy­ło. Inni za­czę­li za­pa­dać się w sobie. Trzy­ma­li się tylko Dok i Agent Booth, za­ję­ci tym, żeby nie dać wszyst­kim zwa­rio­wać i po­za­gry­zać się na­wza­jem.

Z baru wy­szedł star­sza­wy facet, roz­ło­żył sta­ro­mod­ny pa­ra­sol w krat­kę i nie­śpiesz­nie ru­szył w stro­nę Broad­wayu. Ben lubił Nowy Jork, choć więk­szość życia miesz­kał w Se­atle. „Zaraz zga­śnie neo­no­wa re­kla­ma Prada” – po­my­ślał. Za­miast tego zgasł cały Nowy Jork. Za oknem ziała czar­na ot­chłań ko­smo­su skąpo przy­sy­pa­na w tym miej­scu gwiaz­da­mi. Na tym tle wid­niał wolno zbli­ża­ją­cy się nie­du­ży, ba­rył­ko­wa­ty sta­tek[1].

– Ach­tung! Ba­rył­ka B -719 do sta­cji! – wrza­snął gło­śnik – Przy­go­tuj­cie się na przy­ję­cie ludzi i ła­dun­ku. Jaki macie węzeł złą­cze­nia?

– A– a, numer 11, numer elf, sir. – od­po­wie­dział ze swo­jej dy­żur­ki wy­raź­nie wy­stra­szo­ny me­ne­dżer ko­pal­ni Fran­kie Gri­mal­di, do któ­re­go na­le­ża­ło kie­ro­wa­nie ru­chem w „por­cie” sta­cji.

– Dreck mit Pfef­fer! Mamy nr 13. Nasi pa­sa­że­ro­wie wejdą w ska­fan­drach przez śluzę po­wietrz­ną. Wy­suń­cie plat­for­mę pod kon­te­ner z ba­ga­ża­mi.

– Ja­wohl, sir! Już się robi!

„Kogo tym razem nie­sie?” – po­my­ślał Ben z nie­po­ko­jem. Za te sie­dem lat to była trze­cia wi­zy­ta in­ne­go stat­ku niż trans­por­to­wiec przy­wo­żą­cy za­opa­trze­nie i za­bie­ra­ją­cy uro­bek. Po­przed­nie dwie nie przy­nio­sły nic do­bre­go. Za pierw­szym razem, na czwar­tym roku za­wi­nął sta­tek ja­kie­goś su­te­ne­ra, szu­ka­ją­ce­go w po­dob­nych miej­scach zroz­pa­czo­nych mło­dych ko­biet. Wła­ści­ciel, obrzy­dli­wie słod­ki, o do­kład­nie wy­go­lo­nych, ru­mia­nych po­licz­kach, uśmie­chał się i mru­gał do Bena po­ro­zu­mie­waw­czo. Łaził po sta­cji, za­ga­dy­wał dziew­czy­ny (umiał skur­czy­byk po an­giel­sku), obie­cy­wał wol­ność, zmia­nę oto­cze­nia, pracę. Krót­ko mó­wiąc, wszyst­ko, co zwy­kle obie­cu­ją al­fon­si od nie­pa­mięt­nych cza­sów. Od­le­ciał z bo­ga­tym łupem. Je­de­na­ście ko­biet dało się na­mó­wić i wśród nich Jill. Ben i Star­buck nie­mal na ko­la­nach bła­ga­ły ją nie ufać śli­skie­mu ty­po­wi i jego pe­da­ło­wa­te­mu po­moc­ni­ko­wi, ale wszyst­ko na nic. Po­szła pa­trząc przed sie­bie z małym tłu­mocz­kiem swo­ich zno­szo­nych rze­czy. Od tego czasu Sally za­czę­ła pić jak praw­dzi­wa Star­buck i już czte­ry razu usi­ło­wa­ła wy­rzu­cić się przez śluzę. Ben mu­siał mieć na nią oko, bo drzwi głów­nej śluzy po­wietrz­nej znaj­dy­wa­ły się wła­śnie w barze. Zer­k­nął na Sally. Sie­dzia­ła na swoim miej­scu, krę­cąc w pal­cach pustą szklan­kę.

Drugi sta­tek przy­był tro­chę ponad rok temu. Miał jakąś uster­kę i mu­siał za­do­ko­wać. Był ani chybi jakiś lewy – pi­rac­ki albo prze­myt­ni­czy – bo kto bę­dzie szu­kać po­mo­cy na za­po­mnia­nej przez Boga sta­cji wy­do­byw­czej, ucze­pio­nej do ma­le­ją­cej wsku­tek nie­ustan­ne­go drą­że­nia aste­ro­idy, wi­szą­cej na cho­ler­nych pe­ry­fe­riach ga­lak­ty­ki. Ben pa­mię­tał ten dzień o wiele do­kład­niej niżby chciał. Za oknem był wów­czas Vegas. W barze sie­dzie­li Cur­tiss i Sam, jesz­cze nie taki gruby, oraz Py­ska­ty Zack, kow­boj z Ari­zo­ny, który cudem prze­żył, kiedy na Ziemi Cy­lo­ny z dłu­gi­mi mie­cza­mi za­bi­ja­li za zwra­ca­nie się do nich „hej, ty…” za­miast „mein Herr”. Ci Cy­lo­ny byli inni niż po­przed­ni i w ogóle niż wszy­scy, ja­kich Ben do­tych­czas wi­dział. Mieli dziw­nie szarą cerę i dłu­gie włosy, a na po­licz­kach wy­ta­tu­owa­ne coś jakby gwiaz­dy o po­chy­lo­nych w jed­nym kie­run­ku pro­mie­niach, coś jakby dysk piły tar­czo­wej. Ogól­nie przy­po­mi­na­li Ca­sti­than z se­ria­lu „De­fian­ce”, choć tylko jeden z trzech (któ­rzy we­szli do baru) miał białe włosy, po­zo­sta­li mieli brą­zo­we. Ten z bia­ły­mi wło­sa­mi miał też pra­wie białe oczy w któ­rych po­ru­sza­ły się czar­ne krop­ki źre­nic. Nosił długi miecz. Ben po­czuł skurcz w żo­łąd­ku już na samo wspo­mnie­nie. Bia­ło­oki za­trzy­mał się u kon­tu­aru i za­czął roz­glą­dać się wśród sto­ją­cych na półce ziem­skich al­ko­ho­li, któ­rych nazwy naj­wy­raź­niej nic mu nie mó­wi­ły. Ben od­su­nął się na bok, by nie za­sła­niać go­ścio­wi wi­do­ku i za­mie­rzał za­py­tać, w czym mógł­by mu pomóc, ale po­trzeb­ne cy­loń­skie słowa umy­ka­ły jak wy­stra­szo­ne kró­li­ki. I wtedy ode­zwał Py­ska­ty Zack:

– Co się ga­pisz, Rybie Gały? Te trun­ki są dla ludzi!

Bia­ło­oki nie spoj­rzał w jego stro­nę, tylko nadal przy­glą­dał się bu­tel­kom. Ben miał już na­dzie­ję, że przy­bysz pu­ścił znie­wa­gę mimo uszu, tym bar­dziej, że an­giel­skie­go z pew­no­ścią nie znał. Lecz wów­czas dłoń ob­ce­go ze­śli­znę­ła się z kon­tu­aru. Ben usły­szał syk opusz­cza­ją­cej po­chwę klin­gi i po­czuł po­dmuch na twa­rzy. Miecz po­zio­mo prze­szedł przez trzy­ma­ją­cą kufel rękę i szyję Zacka i za­trzy­mał się tuż za jego kar­kiem. Naj­pierw upa­dła ręka z ku­flem, który za­ło­mo­tał po bla­cie kon­tu­aru. Bia­ło­oki lekko stuk­nął Zacka pła­zem w po­ty­li­cę, strą­ca­jąc głowę na tacę ze sło­ny­mi orzesz­ka­mi. Ciało zwa­li­ło się na bok ob­fi­cie bro­cząc krwią na stru­chla­łe­go Sama (Cur­tiss wy­pa­ro­wał nie wia­do­mo kiedy). Ma­ka­brycz­ny przy­bysz obo­jęt­nie się­gnął po ścier­kę, nie­śpiesz­nie wy­tarł ostrze i wsu­nął do po­chwy.

– To! – po­wie­dział w końcu po cy­loń­sku z ja­kimś dziw­nym ak­cen­tem, – wska­zu­jąc na Joh­ny­ego Wal­ke­ra – nalej nam tego.

Ben nigdy nie wąt­pił, że trafi z bu­tel­ki do szklan­ki, znał nawet sporo bar­mań­skich po­pi­so­wych sztu­czek, ale wtedy ręce la­ta­ły mu tak, że gwint dzwo­nił o kra­wędź, a tru­nek spa­zma­tycz­nie try­skał wszę­dzie wokół. Bia­ło­oki uważ­nie pa­trzył na jego ża­ło­sne sta­ra­nia, czym oczy­wi­ście zwie­lo­krot­niał stres do po­tę­gi. Gdy się­gnął szczy­tu, strasz­li­wy klient za­brał Be­no­wi bu­tel­kę.

– Daj mi to, bo wszyst­ko roz­le­jesz. A ty sprząt­nij tru­chło tego gbura. Z niego już się wszyst­ko wy­la­ło. I tego ży­we­go też, bo czuję, że się sfaj­dał.

Ben wy­szedł zza kon­tu­aru. Wziął pod ło­kieć nie­szczę­sne­go Sama, sto­ją­ce­go sztyw­no w ka­łu­ży krwi i wła­snych szczyn, wy­pro­wa­dził bez­wład­ne­go i wy­pchnął za drzwi. Sam nie przy­cho­dził do baru z mie­siąc, ale potem przy­szedł, bo i gdzie miał pójść? Zro­bił się tylko ma­ło­mów­ny i za­czął szyb­ko tyć. Agent Booth, peł­nią­cy obo­wiąz­ki spo­łecz­ne­go sze­ry­fa, i Fran­kie Gri­mal­di wi­dzie­li całe to zaj­ście przez za­mon­to­wa­ne w barze ka­me­ry, więc zja­wi­li się i po­mo­gli wło­żyć szcząt­ki Py­ska­te­go Zacka do du­że­go worka na śmie­cie. W po­pło­chu za­po­mnie­li od razu za­brać głowę, a kiedy po nią wró­ci­li, miała już w zę­bach za­pa­lo­ny pa­pie­ros. Bia­ło­oki i jego kom­pa­ni ba­wi­li się w naj­lep­sze i nic nie można było zro­bić. For­mal­nie Zack, człek z gminu, na do­da­tek ze­sła­niec, ob­ra­ził ry­ce­rza i ten go słusz­nie zabił.

W ta­kich sy­tu­acjach Ben i chyba każdy z trzy­stu miesz­kań­ców sta­cji, ża­ło­wał, że w tej ko­lo­nii nie ma cy­loń­skiej stra­ży, czy choć­by ad­mi­ni­stra­cji, która nie po­zwo­li­ła­by takim typom kopać ich jak bez­pań­skie psy. Wła­śnie bez­pań­skie. W ję­zy­ku tych na­jeźdź­ców nie ma po­dob­no okre­śle­nia „nie­pod­le­gły” – tłu­ma­czą to jako „bez­pań­ski”, czyli ni­czyj, po­zba­wio­ny praw, przez ni­ko­go nie bro­nio­ny, wy­da­ny na pa­stwę każ­de­go komu przyj­dzie ocho­tę na pa­stwie­nie się. O, ten okrut­ny uśmiech ce­sar­skie­go sę­dzie­go, gdy ogło­sił im zbio­ro­wy wyrok: Chcie­li­ście in­de­pen­den­ce? Oto macie swoją in­de­pen­den­ce w dziu­rze, gdzie dia­beł mówi do­bra­noc, a jak już ktoś za­wi­ta, to bę­dzie to al­fons albo zbój. Na szczę­ście Sally nie wi­dzia­ła tego kosz­ma­ru, za­ję­ta sek­sem z ko­lej­nym chło­pa­kiem, któ­rych przez te lata prze­pró­bo­wa­ła z nudów chyba wszyst­kich… Tak… Gdzie jest Sally?! Ben po­czuł ucisk i zimno w pier­si. Pusta szklan­ka Star­buck stała sa­mot­nie na sto­li­ku, a nad drzwia­mi śluzy po­wietrz­nej palił się czer­wo­ny napis „Raus”. „Boże, tylko nie Sally! Ostat­nia twarz, na którą jesz­cze mogę pa­trzeć bez od­ra­zy. I to z mojej winy!” Ben gotów był wyć i rwać włosy z udrę­ki. Tego było już za wiele.

– Co ci…? – za­py­tał zdu­mio­ny zmia­ną wy­ra­zu twa­rzy bar­ma­na Sam.

– Sally!

– Co Sally?…

Ben utra­cił wszel­kie pa­no­wa­nie nad sobą i chciał trza­snąć tę­pa­ka w mordę, gdy nad drzwia­mi śluzy za­pa­lił się zie­lo­ny napis „Rein”. Drzwi się otwo­rzy­ły i do baru wkro­czy­ło czte­rech Cy­lo­nów w ska­fan­drach. Dwóch – wy­so­ki i niski, trzy­ma­ło dłu­gie mie­cze w po­chwach owi­nię­tych pa­sa­mi. Trze­ci, niż­szy od pierw­sze­go, ale sze­ro­ki w ba­rach, miał krót­ki. Mię­dzy pierw­szym i trze­cim, tyłem na­przód bez­wład­nie wi­sia­ła trzy­ma­na pod pachy Star­buck. „Wy­pa­dła pro­sto na nich. – do­my­ślił się Ben – po­win­na żyć!”. Przy­by­sze usa­dzi­li Sally na tym samym fo­te­lu, z któ­re­go po­wsta­ła, by opu­ścić ten ziem­ski czy jaki tam, padół nie­do­li, po czym trzech za­czę­ło zdej­mo­wać ska­fan­dry. Czwar­ty tylko pod­niósł osło­nę hełmu. „Czło­wiek z za­ło­gi stat­ku, ma za­brać ska­fan­dry. Czy ci trzej tu zo­sta­ną?”

– Grüß Gott! – po­wie­dział wy­so­ki z uśmie­chem, uwol­niw­szy się od ska­fan­dra.

„Przy­stoj­ny facet i nie wy­glą­da na ban­dy­tę. Ko­bie­ty pa­da­ją jak muchy za­pew­ne.”

– Witaj… panie – po­wie­dział Ben ostroż­nie.

– Zo­sta­nie­my tu na jakiś ty­dzień lub dwa, karcz­ma­rzu. Mamy tu ren­dez-vo­us z moim stat­kiem. Z kim mamy roz­ma­wiać o za­kwa­te­ro­wa­niu?

– Me­ne­dżer ko­pal­ni zaraz tu bę­dzie, panie. Jak tylko sta­tek od­bi­je.

Tym­cza­sem wszy­scy trzej przy­by­sze zdję­li ska­fan­dry i od­da­li czwar­te­mu.

– Dzię­ku­ję, Klaus – Po­wie­dział wy­so­ki, dając mu mo­ne­tę. – szczę­śli­wej drogi.

– To ja dzię­ku­ję, panie – od­rzekł za­ło­gant i skrył się za drzwia­mi śluzy. Za­pa­lił się napis „Raus”. Sally jęk­nę­ła i po­ru­szy­ła głową. „Żyje!“

– Je­stem Fre­de­gar von Stet­ten, a oto moi przy­ja­cie­le: ry­cerz Odo von Dra­chen­berg i Me­ister Hans Kral­le. Jak cię zwą, karcz­ma­rzu?

Ben się ukło­nił, chciał po­wie­dzieć, że jest za­szczy­co­ny ale nie znał dość do­brze ję­zy­ka. – Je­stem Ben. Ben­ja­min, panie.

– Miło cię po­znać, Me­ister Ben.

„Jak uprzej­mie! Za­czy­na się sym­pa­tycz­nie”.

 Przyj­rzał się po­zo­sta­łym Cy­lo­nom. Von Dra­chen­berg robił wra­że­nie ary­sto­kra­ty, po­ru­szał się z na­tu­ral­ną dys­tynk­cją, miał palce mu­zy­ka i prze­ni­kli­we spoj­rze­nie zie­lo­nych oczu. Bra­ko­wa­ło mu spo­koj­nej pew­no­ści sie­bie Fre­de­ga­ra, spra­wia­ją­ce­go wra­że­nie czło­wie­ka, który wła­śnie coś sobie udo­wod­nił. Bar­czy­sty, rudy Me­ister Kral­le, był w tym to­wa­rzy­stwie naj­młod­szy i sta­rał się trzy­mać skrom­nie. W pew­nym mo­men­cie Ben spo­tkał się z nim spoj­rze­niem. Był bar­ma­nem od dwu­dzie­stu lat i wi­dział wiele oczy: we­so­łych i smut­nych, cie­płych i zim­nych, na­iw­nych i kry­ją­cych brze­mię cięż­kich do­świad­czeń. Ten mło­dzik miał oczy czło­wie­ka, który już za­bi­jał i to nie raz.

„Tacy różni, ci Cy­lo­ny…” – nagle Be­no­wi prze­sta­ło pa­so­wać to na­zew­nic­two z se­ria­lu „Bat­tle­star Ga­lac­ti­ca”. Zdo­byw­cy byli po pro­stu ludź­mi i nie pa­so­wa­li do żad­ne­go se­ria­lu o na­jeź­dzie ko­smi­tów. To co się dzia­ło na Ziemi z po­cząt­ku przy­po­mi­na­ło nieco krzy­żów­kę fran­cu­skie­go filmu „Go­ście, go­ście” z se­ria­lem „Fal­ling Skyes”, ale bar­dzo szyb­ko za­mie­nia­ło się w po­do­bień­stwo „Game of Thro­nes” z lek­kim po­sma­kiem po­sta­po­ka­lip­sy. Na­jeźdź­cy oka­za­li się mało eg­zo­tycz­ni – nie mieli macek, ko­ścia­nych grze­bie­ni na cza­skach, ani na­ro­stów na twa­rzy, byli na­to­miast po­twor­nie kon­ser­wa­tyw­ni. Za­ska­ki­wa­li  sen­ty­men­ta­li­zmem i bru­tal­no­ścią, nie­to­le­ran­cją i wraż­li­wo­ścią, cy­ni­zmem i mi­ło­sier­dziem w prze­dziw­nych kom­bi­na­cjach. Ten sam feu­dał, który po­tra­fił zabić za gru­biań­ską od­zyw­kę, mógł przyjść ci z po­mo­cą w po­trze­bie, dać pie­nię­dzy na stu­dia, za­dbać o sie­ro­ty. Ben czuł, że sy­tu­acja roz­wi­ja się po­myśl­nie i ci przy­by­sze ra­czej nie zo­sta­wią po sobie tru­pów i od­rą­ba­nych koń­czyn. I wtedy obu­dzi­ła się Star­buck.

Unio­sła głowę, omio­tła przy­by­szów męt­nym spoj­rze­niem prze­krwio­nych oczu. W końcu udało się jej sku­pić wzrok na jed­nym celu, któ­rym oka­zał się Fre­de­gar. Sally wcią­gnę­ła po­wie­trze… „No nie! A już było tak pięk­nie… – zdą­żył po­my­śleć bar­man, przed tym jak dziew­czy­na wy­rzu­ci­ła z sie­bie stru­gę rynsz­to­ko­wych prze­kleństw w któ­rym przy­krym re­fre­nem po­wta­rza­ło się „fuck”. Ben wy­sko­czył zza kon­tu­aru, rzu­cił się do niej:

– Sally za­mknij się! Ci pa­no­wie cię ura­to­wa­li!

– A teraz niech, kurwa, za­bi­ją! – darła się Star­buck w pi­jac­kiej hi­ste­rii. – Daj­cie mi zdech­nąć, je­ba­ne Don Ki­cho­ty!

– Sally co ty…

– Karcz­ma­rzu – ode­zwał się rudy – masz gdzieś tu prysz­nic?

– Za tymi drzwia­mi…

Kral­le sta­now­czym ru­chem zła­pał Sally za ko­szu­lę, po­de­rwał z fo­te­la i po­wlókł, wierz­ga­ją­cą i wrzesz­czą­cą, we wska­za­nym kie­run­ku.

– Nie martw się, Me­ister Ben, jej życiu i god­no­ści nic nie za­gra­ża. To za prysz­nic. – po­wie­dział Fre­de­gar kła­dąc na ladę pół­ta­la­ra. Jego oczy się śmia­ły. – Me­ister Kral­le zna­lazł wła­ści­we wyj­ście z tej kło­po­tli­wej sy­tu­acji.

Zza drzwi do­la­ty­wa­ły „fuck’i” Sally i sta­ro­świec­kie „ła­chu­dry” i „nie­cno­ty” Hansa, prze­bi­ja­ją­ce przez szum na­try­sku pusz­czo­ne­go na mak­si­mum. Kiedy do baru przy­bie­gli Booth i Fran­kie wrza­ski Sally i szcze­kli­we okrzy­ki Kral­le­go już ci­chły, a wkrót­ce umilkł i prysz­nic. Booth, po­staw­ny męż­czy­zna, fak­tycz­nie przy­po­mi­na­ją­cy swoją po­stać z se­ria­lu „Kości”, był gotów z na­ra­że­niem życia ra­to­wać dziew­czy­nę, lecz Ben po­wstrzy­mał go:

– To tylko izba wy­trzeź­wień, Booth, daj spo­kój.

Sze­ryf ode­tchnął z wy­raź­ną ulgą, al­bo­wiem kon­fron­ta­cja z dłu­gi­mi mie­cza­mi mogła mieć tylko jeden finał.

– Karcz­ma­rzu! Daj ręcz­nik! – rzu­cił przez drzwi Hans.

Ben podał mu przez szpa­rę swój duży ką­pie­lo­wy ręcz­nik, trzy­ma­ny na za­ple­czu, by móc sko­rzy­stać z prysz­ni­ca po pracy, nie cze­ka­jąc w ko­lej­ce na ko­ry­ta­rzu w bloku miesz­kal­nym.

– Oczy­wi­ście, damy naj­lep­sze po­ko­je, jakie tylko są, ale i te, praw­dę mó­wiąc, są nie­spe­cjal­ne… Wy­go­dy na ko­ry­ta­rzu… Jak też prysz­ni­ce. – tłu­ma­czył się Fran­kie – Pa­no­wie sami wie­dzą, co to za miej­sce. No i atrak­cji tu żad­nych.

– In­nych za­jaz­dów w tych oko­li­cach nie ma. Poza tym nie bę­dzie­my się wam tu długo na­przy­krzać. – mach­nął ręką Fre­de­gar. – Pokaż nam po­ko­je… Bur­mi­strzu.

– Po­zna­nie no­wych ludzi też może być atrak­cją. – do­rzu­cił Odo – Macie tu cie­ka­wych ludzi?

– E-e… za­pew­ne… to za­szczyt dla nas… – brnął dalej Gri­mal­di. on sto­sun­ko­wo do­brze gadał po cy­loń­sku, bo jako tako znał nie­miec­ki, gdyż pra­co­wał przez kilka lat w sa­lo­nie „Mer­ce­de­sa” w Wa­shing­to­nie. We­dług Bena trud­ność po­ro­zu­mie­nia z Cy­lo­na­mi, czy jak ich tam, tkwi­ła przede wszyst­kim nie w róż­no­ści ję­zy­ków ile w róż­ni­cy wagi wy­po­wia­da­nych słów. Wy­po­wia­da­ne przez nich takie same słowa były jakby ma­syw­niej­sze i zna­czy­ły naj­czę­ściej to, co zna­czy­ły. Kiedy Cylon mówił „za­bi­ję cię jeśli to zro­bisz” (albo nie zro­bisz), to żadną miarą nie na­le­ża­ło trak­to­wać tego jako prze­no­śni.

Kral­le wy­pro­wa­dził z ła­zien­ki prze­mo­czo­ną i chli­pią­cą ża­ło­śnie Sally, obej­mu­jąc ją ra­mie­niem ponad na­rzu­co­nym ręcz­ni­kiem. Mówił jej coś do ucha, gdy szli ko­ry­ta­rzem zo­sta­wia­jąc mokre ślady.

– Ty w ogóle jak masz na imię? Ja je­stem Hans.

– Kara Thra­ce.

– Klara to ładne imię. Po­słu­chaj mnie, Klaro, jakby źle nie było na tym świe­ce, w pie­kle bę­dzie jesz­cze go­rzej i to na za­wsze. A tam, jak każdy wie, tra­fia­ją wszy­scy sa­mo­bój­cy. Za­pa­mię­taj to.

Sally ro­zu­mia­ła Kral­le­go bar­dzo ogól­nie, z od­ręb­nych słów in­tu­icyj­nie wy­czu­wa­jąc in­ten­cje roz­mów­cy. W gło­wie miała taki zamęt, że nie była pewna jak się na­praw­dę na­zy­wa i RPG– owe imię Kara Thra­ce było pierw­szym, jakie wy­ło­ni­ło się z jej roz­trzę­sio­nej świa­do­mo­ści. Było jej zimno od wody, ale słowa tego ob­ce­go były cie­płe, gdy mówił do niej jak do dziec­ka. Nie cier­pia­ła pro­tek­cjo­nal­no­ści, ale zu­ży­ła cały zapas wście­kło­ści, a poza tym za­po­mnia­ła, że trze­ba się bu­rzyć. Było jej ir­ra­cjo­nal­nie cie­pło od ga­da­nia i ra­mie­nia tego du­że­go, ru­de­go fa­ce­ta. Czuła się tak jakby cze­ka­ła na to nie wia­do­mo jak długo, ale do­pie­ro zimny prysz­nic w ubra­niu obu­dził w niej tę tę­sk­no­tę.

Do­tar­li do po­ko­ju. W tej cia­snej klit­ce rudy od razu zajął całe miej­sce. To było śmiesz­ne. Taki duży… W Sally znów obu­dzi­ła się wy­sko­ko­wa i nie­obli­czal­na Star­buck. Teraz jej chcia­ło się pie­przyć. Dziew­czy­na opa­dła na roz­ba­bra­ne łóżko i po­cią­gnę­ła Hansa na sie­bie, chwy­ta­jąc za rękaw i pasek spodni.

– Chodź…

Rudy usiadł na brzeg łóżka, od­cze­pił jej ręce i przy­trzy­mał swoją jedną, ła­god­nie, ale sta­now­czo, jak duży pies przy­ci­ska łapą roz­bry­ka­ne­go szcze­nia­ka.

– Klaro, nie.

– Czemu? Nie chcesz?

– Chcę, nie chcę, to nie ważne. To byłby grzech.

– Grzech? Prze­cież ni­ko­mu nic nie ro­bi­my!

– Sobie. Mniej­sza z tym. Byłem na woj­nie i za­bi­ja­łem ludzi. Teraz chcę zro­bić dobry uczy­nek, więc mi po­zwól. Po­wiedz­my, że je­stem twoim bra­cisz­kiem, który przy­je­chał wy­cią­gać z ta­ra­pa­tów swoją durną star­szą sio­strę. Śpij, sio­stro.

 

Star­buck obu­dzi­ła się z prze­cięt­nym jak na ostat­nie czasy bólem głowy w wil­got­nym ubra­niu i mo­krej po­ście­li. „Co się ze mną dzia­ło? Tak… Był rudy facet. Cylon! Był tutaj! Uff… Coś mówił. Alte Schwe­ster. Tak, sio­stra, po­wie­dział: „star­sza sio­stra”. Sally gwał­tow­nie usia­dła na łóżku i spoj­rza­ła w brud­ne lu­ster­ko, wi­szą­ce na prze­ciw­le­głej ścia­nie (w nie­ca­łych dwóch me­trach). To co zo­ba­czy­ła (a oglą­da­ła na co dzień od mie­się­cy) przy­pra­wi­ło ją o szloch. „Wy­glą­dam jak za­ćpa­na, za­je­cha­na kurwa! Nie dzi­wo­ta, że nie ze­chciał! Tylko tu­tej­szym dzia­dom w ro­dza­ju Cur­tis­sa czy Le­sle­go jest wszyst­ko jedno… Oczy za­pad­nię­te i pod­krą­żo­ne, włosy po­ła­ma­ne i tłu­ste. I ten za­pach… Jezu, ja śmier­dzę! Tu wszyst­ko śmier­dzi! Sally wsko­czy­ła jak użą­dlo­na. „Jaki syf! I ten facet wszyst­ko wi­dział!” Star­buck po­czu­ła jak się czer­wie­ni. „Te za­schnię­te rzy­go­wi­ny sprzed ty­go­dni…” Sally spoj­rza­ła na wmon­to­wa­ny w ścia­nę elek­tro­nicz­ny zegar. „Do pracy bez­na­dziej­nie za­spa­łam. Cóż, trze­ba bę­dzie zająć się po­rząd­ka­mi”. Na­ci­snę­ła guzik we­wnętrz­ne­go ko­mu­ni­ka­to­ra. Po chwi­li na męt­nym od brudu ekra­nie za­ma­ja­czy­ła ły­sie­ją­ca łe­pe­ty­na me­ne­dże­ra. On Sally nie zo­ba­czył, bo ka­me­ra jej ko­mu­ni­ka­to­ra była od dawna za­le­pio­na gumą do żucia.

– Sally, o co cho­dzi?

– Fran­kie, ko­cha­ny – nie­swo­im, przy­mil­nym gło­sem za­gru­cha­ła Sally – czy mogę cię o coś pro­sić? Mogę wziąć wolne dzi­siaj? Po­trze­bu­ję się po­zbie­rać po wczo­raj­szych wy­da­rze­niach, wiesz… Wszyst­ko od­ro­bię.

– Wiem. – od­po­wie­dział Gri­mal­di z iro­nicz­nym uśmiesz­kiem – W po­rząd­ku. Zbie­raj się.

– Dzię­ki – po­wie­dzia­ła Sally słod­ko i roz­łą­czy­ła się. „On wie! Stłu­kę oku­la­ry temu bo­ta­ni­ko­wi!” „Dobra od czego by tu za­cząć? Trze­ba zro­bić miej­sce.”

Sally ścią­gnę­ła po­pla­mio­ną pły­na­mi ustro­jo­wy­mi po­ściel i wy­nio­sła wil­got­ny ma­te­rac do su­szar­ni. Potem za­czę­ła dzie­lić wa­la­ją­ce się po po­ko­ju ciu­chy na dwie kupki: do pra­nia i do wy­rzu­ce­nia. W za­mie­rze­niu miała po­wstać trze­cia kupka czy­stych rze­czy, ale ta­ko­wych nie zna­le­zio­no. Upcha­ła pra­nie do bębna pral­ki i śmie­cie do zsypu, zo­sta­wiw­szy tro­chę szmat dla wła­ści­we­go sprzą­ta­nia. Przez dwie go­dzi­ny Star­buck za­mia­ta­ła, szo­ro­wa­ła i po­le­ro­wa­ła swój po­ko­ik, wresz­cie sta­nę­ła w drzwiach, zdmu­chu­jąc z twa­rzy zmierz­wio­ne włosy, zgrza­na i za­do­wo­lo­na. W fer­wo­rze pracy nawet za­po­mnia­ła o kacu. Teraz na­le­ża­ło się opo­rzą­dzić, bo nie można prze­cież zejść do baru w brud­nych wczo­raj­szych ła­chach i z nie­umy­tą głową! Ups! Bu­tel­ka po szam­po­nie dawno znik­nę­ła w śmie­ciach. My­del­nicz­ka była pusta i sucha, ostat­ni ręcz­nik – w pral­ce, tylko pasty do zębów star­czy­ło­by jesz­cze na 2-3 razy.

Odkąd Star­buck za­czę­ła wy­da­wać więk­szość kre­dy­tów na al­ko­hol i „me­lanż” wa­rzo­ny przez Jeffa, zwa­ne­go „Che­mi­kiem”, ko­sme­ty­ki prze­sta­ły być prio­ry­te­to­wym ele­men­tem jej bu­dże­tu. Myła się za po­mo­cą pasty BHP, którą pod­kra­da­ła warsz­ta­tach me­cha­nicz­nych. Wpraw­dzie łusz­czy­ła się od niej skóra i szczy­pa­ło w in­tym­nych miej­scach, nie mó­wiąc już o zgub­nym wpły­wie na włosy, ale była za darmo. Jed­nak i jej zapas wła­śnie się wy­czer­pał, a żeby go uzu­peł­nić, trze­ba było iść do pracy.

Jesz­cze wczo­raj Sally po­wie­dzia­ła­by sobie „na­srać!”, bo już dawno prze­sta­ła się przej­mo­wać tym, jakie wra­że­nie robi, czy jej słowa kogoś ranią, czy komuś na niej za­le­ży. Wczo­raj chcia­ła umrzeć. Dzi­siaj chcia­ła jeść i nie mogła się po­ka­zać z brud­ny­mi wło­sa­mi. Ozna­cza­ło to ścież­kę upo­ko­rzeń. Star­buck zo­sta­wi­ła otwar­te drzwi do wy­sprzą­ta­ne­go po­ko­ju od­le­pi­ła gumę od ka­me­ry ko­mu­ni­ka­to­ra, który też prze­tar­ła szmat­ką i wy­po­le­ro­wa­ła pa­pie­rem to­a­le­to­wym. Wes­tchnę­ła i za­pu­ka­ła do drzwi na­prze­ciw­ko, mo­dląc się w duchu, by Ju­dith pra­co­wa­ła dziś w drugą zmia­nę.

Ju­dith była pięk­ną i po­waż­ną Mu­rzyn­ką z chóru go­spel, wy­cho­waw­czy­nią przed­szko­la z Saint Luis. W cza­sie in­wa­zji stra­ci­ła dwój­kę dzie­ci. Mąż zgi­nął, wal­cząc w ruchu oporu. Sally i Ju­dith na­le­ża­ły do róż­nych pa­czek. Ju­dith nie lu­bi­ła fan­ta­sty­ki i nie grała w RPG, Sally nie cho­dzi­ła na na­bo­żeń­stwa pa­sto­ra Jeb­b­sa i nie czy­ta­ła Bi­blii. Im bar­dziej wy­sko­ko­wy sta­wał spo­sób życia Star­buck, tym bar­dziej ta utwier­dza­ła się w prze­ko­na­niu, że są­siad­ka jest de­wot­ką, która nie uzna­je wol­nej mi­ło­ści i nią po­gar­dza. Zresz­tą Ju­dith wcale nie uda­wa­ła, że apro­bu­je sy­pia­nie z kim po­pad­nie, ćpa­nie i pi­jań­stwo. Do­szło do kilku awan­tur, wsz­czę­tych przez Sally po pi­ja­ku, i pra­wie do rę­ko­czy­nów, któ­rym za­po­bie­gła in­ter­wen­cja Agen­ta Bo­otha. Teraz ta de­wot­ka była je­dy­ną osobą na ko­ry­ta­rzu, od któ­rej można było po­ży­czyć ciu­chy mniej wię­cej wła­ści­we­go roz­mia­ru, a także szam­pon i mydło, bo Ju­dith za­wsze była czy­sta i za­dba­na, w od­róż­nie­niu od więk­szo­ści uwię­zio­nych na sta­cji ko­biet.

Drzwi się otwo­rzy­ły. Ju­dith od­bi­ła się w czy­stym lu­strze Sally, która zer­k­nę­ła na nią nie­śmia­ło.

– Jud…

– Sally?

– Wiesz, jest mi głu­pio… Za­czę­łam robić po­rząd­ki…

– O!

Star­buck chcia­ła­by za­paść się w zie­mię ze wsty­du, ale tutaj nie było nawet ziemi. Wbiła wzrok w pod­ło­gę i cią­gnę­ła dalej:

– Zro­bi­łam pra­nie i… oka­za­ło się…

Ju­dith cof­nę­ła się do po­ko­ju i otwo­rzy­ła drzwi szafy i za­czę­ła w niej grze­bać.

– że nie mam…

– Tak, słu­chaj tu masz topik, po­wi­nien pa­so­wać, majt­ki, spodnie, aha, biu­sto­nosz, masz biu­sto­nosz?

Sally po­krę­ci­ła głową.

– To masz.

Sally nadal stała na progu.

– Ano tak… Tu masz szam­pon, mydło i resz­tę – po­wie­dzia­ła Jud, dając jej ko­sme­tycz­kę.

– Jud, za­cho­wy­wa­łam się wobec cie­bie jak suka… – po­wie­dzia­ła Sally przez łzy.

– Wobec sie­bie też. Cie­szę się, że ro­bisz po­rząd­ki. Idź, bo się roz­be­czysz.

Sally prze­szła kilka kro­ków w stro­nę prysz­ni­ców, Jud do­go­ni­ła ją i po­wie­si­ła na ra­mie­niu ręcz­nik.

 

***

 

 

Sam, który cicho prze­sie­dział w barze całe zaj­ście, rap­tem od­zy­skał dawną elo­kwen­cję i po­spo­łu z Cur­tis­sem spra­wił, że sta­cja za­mie­ni­ła się w wiel­ki bzy­czą­cy ul. To było pierw­sze od lat zda­rze­nie nie bę­dą­ce sa­mo­bój­stwem, przedaw­ko­wa­niem, pi­jac­ką bójką lub ku­chen­ną kłót­nią. Poza tym było to zda­rze­nie z udzia­łem ob­cych przy­by­szów i na do­da­tek po­zy­tyw­ne! Cho­ciaż­by dla­te­go, że na dzień dobry ni­ko­go nie za­bi­to, prze­ciw­nie – ura­to­wa­no i po­skro­mio­no tę zło­śni­cę Star­buck przy po­mo­cy ta­kie­go hu­ma­ni­tar­ne­go środ­ka, jak zimny prysz­nic.

Więk­szość nie cał­kiem zo­bo­jęt­nia­łych miesz­kań­ców sta­cji pra­gnę­ła zo­ba­czyć ta­jem­ni­czych Cy­lo­nów, choć bała się do nich zwra­cać. Przy­by­sze za­ję­li aż pięć pokoi, bo nie mieli gdzie roz­ło­żyć rze­czy. Szcze­gól­nie dużo miej­sca zaj­mo­wa­ła broń i zbro­je, ale jedno i dru­gie było po­trzeb­ne dla ćwi­czeń, któ­rych nie­po­dob­na było po­nie­chać na całe dwa ty­go­dnie. „Rano” na­stęp­ne­go „dnia” pa­stor Jebbs, zaj­rzaw­szy do swo­jej ka­pli­cy, zo­ba­czył na stole, na któ­rym spra­wo­wał pa­miąt­kę Wie­cze­rzy Pań­skiej, roz­ło­żo­ny go­tyc­ki tryp­tyk i za­pa­lo­ną lamp­kę oliw­ną.

Ze­słań­cy jedli po­sił­ki w dużej sali są­sia­du­ją­cej z barem, pła­cąc za nie kartą do konta elek­tro­nicz­nych kre­dy­tów. Je­dze­nie było liche, przy­po­mi­na­ją­ce fa­st­fo­ody, jakby zdo­byw­cy po­sta­no­wi­li skar­mić im wszyst­kie ku­li­nar­ne po­zo­sta­ło­ści po USA. Ko­lo­nię za­opa­try­wał ten sam trans­port, który wy­wo­ził uro­bek. Przy­wo­ził ame­ry­kań­skie piwo w pusz­kach, jak też inne trun­ki, pa­pie­ro­sy itp. Daty na opa­ko­wa­niach były jesz­cze przed­in­wa­zyj­ne. Wi­docz­nie Cy­lo­ny wy­wieź­li i zma­ga­zy­no­wa­li duże za­pa­sy tego wszyst­kie­go. Za­po­mnie­li tylko o Coli. Oprócz tego przy­wo­ził tro­chę lep­sze­go je­dze­nia, nie­zna­nych zie­mia­nom wa­rzyw i owo­ców, świe­że­go mięsa, które ser­wo­wa­no w barze. Ceny tych rze­czy były iście ko­smicz­ne. Ben ob­słu­gi­wał za­rów­no sto­łów­kę jak i bar.

Trzej przy­by­sze stali przed oknem i pa­trzy­li na Miami w bla­sku słoń­ca. Bryza ba­wi­ła się brze­ga­mi czer­wo­nych pa­ra­so­li. Krzy­cza­ły mewy nad błę­kit­nym oce­anem, któ­rym sunął wiel­ki, biały sta­tek wy­ciecz­ko­wy. Tuż za oknem pa­pla­ły przy lo­dach czte­ry laski w bi­ki­ni.

– To tak po mie­ście łażą? – zgor­szył się Kral­le.

– Ra­czej ła­zi­ły. Teraz za­pew­ne to miej­sce wy­glą­da ina­czej. – od­rzekł Fre­de­gar.

Ben wy­obra­ził sobie szkie­le­ty wy­pa­lo­nych ho­te­li, ro­sną­cy na cyplu zamek i wiel­ki ga­le­as su­ną­cy wzdłuż plaży przy akom­pa­nia­men­cie skrzy­pie­nia dulek i trza­sku batów.

– Karcz­ma­rzu, włącz może to miej­sce ze wczo­raj, z desz­czem. – po­pro­sił Odo.

– Bo to wy­glą­da jak jeden wiel­ki za­mtuz. – do­rzu­cił Hans

 Ben włą­czył Nowy Jork. Miał ca­ło­dzien­ne na­gra­nia, zro­bio­ne przez szyby pubów w 10 wy­bra­nych mia­stach Sta­nów dla ja­kie­goś pro­jek­tu ar­ty­stycz­ne­go. Potem ktoś je umie­ścił  w wi­de­ote­ce ko­lo­nii, czy to gwoli pa­mię­ci, czy po to, by drę­czyć ze­słań­ców wspo­mnie­nia­mi bez­pow­rot­nie znisz­czo­ne­go świa­ta.

– To miej­sce rów­nież wy­glą­da teraz ina­czej – po­wie­dział – na­zy­wa się też. Ale przy­naj­mniej jest. Po nie­któ­rych z na­gra­nych miast zo­sta­ły tylko zglisz­cza.

– To smut­ne. – po­wie­dział Odo.

– Pa­no­wie wy­ba­czą – muszę iść do kuch­ni. „Smut­no im! Zgi­nę­ły mi­lio­ny, może nawet mi­liar­dy ludzi, a oni myślą, że tylko wy­sa­dzi­li bur­del!” Bena za­la­ła falę nie­chę­ci do Cy­lo­nów, czy jak ich tam.

Fre­de­gar w za­my­śle­niu pa­trzył w nie­gdy­siej­szy deszcz. „Gdzieś padał deszcz, gdzieś śmia­ły się ro­ze­bra­ne ko­bie­ty, a don Alon­so i inni ka­pi­ta­no­wie spo­glą­da­li na ten świat ze swo­ich okrę­tów, wie­dząc, że nie­ba­wem od­mie­ni się bez­pow­rot­nie, a pro­ściej po­wie­dzieć – zo­sta­nie ob­ró­co­ny przez nich w perzy­nę”. Oczy­ma wy­obraź­ni zo­ba­czył jak „Prinz Lu­it­pold” ob­ra­ca wie­ża­mi a zło­to­wło­sy Man­fred ze sku­pie­niem na twa­rzy, oświe­tlo­nej kon­tro­l­ka­mi przy­rzą­dów, pa­trzy w swój ce­low­nik. „A co robił wtedy oj­ciec? Prze­cież był tam jed­nym z pierw­szych.”

– Nie­po­trzeb­nie ty o tym za­mtu­zie, Han­sie. – po­wie­dział Odo – Me­ister Ben się ob­ra­ził. To był ich świat, bądź co bądź, je­dy­ny jaki znali. Byli przy­zwy­cza­je­ni do swo­jej nie­nor­mal­nej nor­mal­no­ści, ja­kiej zbo­czo­nej nie wy­da­wa­ła­by się nam.

– Masz racje, panie, nie­po­trzeb­nie. – zgo­dził się Kral­le spusz­cza­jąc głowę.

– Te ulice są jak ka­nio­ny. Nie widać da­chów ka­mie­nic. Ile te bu­dyn­ki mają pię­ter? – po­wie­dział Fre­de­gar. – jak się miesz­ka na dnie prze­pa­ści?

Wró­cił Ben, nio­sąc tacę z za­mó­wie­niem: ste­ka­mi z pie­czo­ny­mi ziem­nia­ka­mi, kor­ni­szo­na­mi i bu­tel­ką wy­traw­ne­go wina.

-Wy­bacz Me­ister Ben, jeśli cię nie­chcą­cy ob­ra­zi­łem. – cicho po­wie­dział Hans po­chy­la­jąc się nad ladą. – Mam do cie­bie proś­bę. Cho­dzi mi o Klarę.

 

[1] Tzw. „Dwu­sko­ko­wiec”, tego typu małe jed­nost­ki są zwy­kle wy­naj­mo­wa­ne do rej­sów czar­te­ro­wych do jed­ne­go celu, bo ze wzglę­du na roz­mia­ry mają zapas pa­li­wa tylko na dwa skoki hi­per­prze­strzen­ne – tam i z po­wro­tem.