Ucieczka z Zadupia

Dawno, dawno temu w od­le­głej spi­ral­nej ga­lak­ty­ce (którą miej­sco­wi zwali Smugą, a resz­ta Wszech­świa­ta po pro­stu Za­du­piem), na upstrzo­nej ka­my­ka­mi, ka­mie­nia­mi i ol­brzy­mi­mi gła­za­mi pla­ne­cie Yar­pen miesz­kał chło­piec imie­niem Glut. Zbli­ża­ły się jego dzie­sią­te uro­dzi­ny i miał otrzy­mać swój pierw­szy ochra­niacz z drew­na aj-aj, naj­tward­sze­go ma­te­ria­łu na pla­ne­cie, i wresz­cie wyjść poza bez­piecz­ne schro­nie­nie po­dwó­rek mia­sta.

To po­win­no być wspa­nia­łe wy­da­rze­nie, jego wiel­ki dzień. Tym­cza­sem Be­ka­ła, matka Gluta od mie­sią­ca po­pła­ki­wa­ła po ką­tach, a i oj­ciec minę miał nie­tę­gą i wo­dził za synem stro­ska­nym spoj­rze­niem. O ile matkę chło­pak po­tra­fił jesz­cze zro­zu­mieć, w końcu wszyst­kie baby beczą, kiedy dzie­ci wy­ry­wa­ją im się spod skrzy­deł, to do ojca miał żal ogrom­ny. Wie­dział bo­wiem, że Smark naj­chęt­niej wi­dział­by go na uni­wer­sy­te­cie, a na to Glut nie miał ocho­ty. Nie żeby nauka spra­wia­ła mu pro­ble­my, wręcz prze­ciw­nie, lubił się uczyć i wie­dza sama wska­ki­wa­ła mu do głowy, ale jak każdy dzie­ciak w jego wieku ma­rzył o przy­go­dach i nie­bez­pie­czeń­stwach. A gdzie mógł je spo­tkać, jeśli nie w głębi nie­ujarz­mio­nej pla­ne­ty. Fi­zy­ka i ma­te­ma­ty­ka były cie­ka­we, ale nudne w po­rów­na­niu z tym, co cze­ka­ło go w wiel­kim świe­cie. Dla­cze­góż tylko oj­ciec tego nie ro­zu­miał?

Za­miast więc try­skać nad­mia­rem ener­gii i nie­cier­pli­wie od­li­czać se­kun­dy do wy­cze­ki­wa­ne­go wy­da­rze­nia, Glut sie­dział mar­kot­ny na po­dwór­ku, raz po raz po­cią­ga­jąc nosem.

– Tata po­wi­nien być ze mnie dumny – żalił się Bar­bu­sio­wi, swo­je­mu przy­ja­cie­lo­wi i opie­ku­no­wi.

Ten jed­nak nie słu­chał. Stał na­pię­ty, ze zje­żo­ną sier­ścią i kiwał ner­wo­wo ogo­nem.

– Do tyłu! – miauk­nął roz­ka­zu­ją­co.

Glut bez wa­ha­nia fik­nął dwa ko­zioł­ki. Uła­mek se­kun­dy póź­niej, w miej­scu, gdzie wcze­śniej sie­dział, wy­sko­czył spod ziemi spo­rej wiel­ko­ści kwar­cyt.

– Na prawo! – wrza­snął Bar­buś i Glut na­tych­miast po­to­czył się we wska­za­nym kie­run­ku.

Przez kilka minut chło­piec i kot tur­la­li się, bie­ga­li, fi­ka­li i prze­ska­ki­wa­li, umy­ka­jąc przed wy­la­tu­ją­cy­mi znie­nac­ka ka­mie­nia­mi. Wresz­cie Bar­buś uspo­ko­ił się i za­czął wy­li­zy­wać zmierz­wio­ne fu­ter­ko. Chło­pak nie mógł sobie po­zwo­lić na od­po­czy­nek, na­tych­miast za­brał się do zbie­ra­nia ka­mie­ni i ukle­py­wa­nia grun­tu.

 

₪₪₪

 

Jeśli Wszech­świat to ro­sną­ca w pie­kar­ni­ku babka, a ga­lak­ty­ki – garść wrzu­co­nych do niej ro­dzy­nek, to Za­du­pie było tą ro­dzyn­ką, która nieco wy­sta­je z cia­sta. Takie usy­tu­owa­nie miało okre­ślo­ne kon­se­kwen­cje: ga­lak­ty­ka ledwo trzy­ma­ła się kupy, a prawa fi­zy­ki stale w niej za­wo­dzi­ły. Pul­sa­ry gu­bi­ły rytm, gwiaz­dy zmie­nia­ły się w czer­wo­ne karły wcze­śniej, niż wy­ni­ka­ło­by to z ich za­so­bów pa­li­wo­wych. Jed­nak naj­więk­sze fochy stro­iła gra­wi­ta­cja, i to za­rów­no w skali ga­lak­tycz­nej jak i glo­bal­nej. Na Yar­pe­nie co pe­wien czas zwy­czaj­nie jej od­bi­ja­ło i za­miast przy­cią­gać, od­py­cha­ła, choć tylko ma­te­rię nie­oży­wio­ną.

Wszyst­kie ka­mie­nie za­czy­na­ły ni z tego, ni z owego le­wi­to­wać, a le­cia­ły w górę z taką samą pręd­ko­ścią, z jaką nor­mal­nie spa­da­ły. Oba ro­zum­ne ga­tun­ki za­miesz­ku­ją­ce Yar­pen (to jest koty i lu­dzie) przy­sto­so­wa­ły się do tych trud­nych wa­run­ków. Żyły w mia­stach, które były wi­ją­cą się przez wiele ki­lo­me­trów wstąż­ką bu­dyn­ków z po­dwór­ka­mi, peł­nią­cy­mi jed­no­cze­śnie funk­cję ciągu ko­mu­ni­ka­cyj­ne­go. Każda ro­dzi­na i in­sty­tu­cja miała obo­wią­zek dbać, aby na jej dzie­dziń­cu nie leżał nawet naj­mniej­szy oto­czak. W ten spo­sób po­dwór­ka stały się w miarę bez­piecz­ny­mi miej­sca­mi, bo ka­mie­ni wy­ska­ku­ją­cych spod ziemi dużo ła­twiej było uni­kać. Tym bar­dziej, że koty po­sia­da­ły – jak wszy­scy ich ku­zy­ni w całym Wszech­świe­cie – szó­sty zmysł, dzię­ki któ­re­mu prze­czu­wa­ły, że gra­wi­ta­cja zaraz ze­świ­ru­je i na do­da­tek wie­dzia­ły, gdzie wy­sko­czy jakiś kal­cyt czy ka­wa­łek ba­zal­tu. Nie­ste­ty, spo­łe­czeń­stwo Yar­pe­nu, mimo iż tech­no­lo­gicz­nie znaj­do­wa­ło się na nie­złym po­zio­mie, or­ga­ni­za­cyj­nie po­zo­sta­wa­ło na eta­pie zbie­rac­twa i ło­wiec­twa. Lu­dzie mu­sie­li więc opusz­czać mia­sto w po­szu­ki­wa­niu żyw­no­ści. I wła­śnie do grupy męż­czyzn, któ­rzy tym się zaj­mo­wa­li, chciał do­łą­czyć Glut.

 

₪₪₪

Wtrą­ce­nie nar­ra­tor­ki: No tak, nic dziw­ne­go, że mieli takie po­rą­ba­ne po­czu­cie hu­mo­ru. Te ich imio­na… I nie py­taj­cie nawet czego smugą była ich ga­lak­ty­ka. Wła­ści­wie je­dy­nym plu­sem Za­du­pia był fakt, że w razie Wiel­kie­go Ko­lap­su, nie­szkań­cy Yar­pen nie zdą­ży­li­by się nawet zo­rien­to­wać, co się dzie­je, nie mó­wiąc już o wy­krzy­cze­niu swo­ich emo­cji. Nie wy­ro­bi­li­by nawet z „O!”. Dla po­rów­na­nia, miesz­kań­cy TEJ ga­lak­ty­ki mie­li­by czas wrza­snąć: „O, kurwa!”, a ro­da­cy nar­ra­tor­ki: „O, kurwa! W mor”.

₪₪₪

 

Przy­ja­cie­le od­po­czy­wa­li po ataku ka­mie­ni. Chło­piec znowu po­grą­żył się w czar­nych my­ślach.

– Mrrrr, nie martw się. Może Smark wo­lał­by, żebyś wy­brał ina­czej, ale ak­cep­tu­je twoją de­cy­zję i nie na­ci­ska na cie­bie – mru­czał kot, ocie­ra­jąc się o nogi Gluta. – Poza tym nie za­po­mi­naj o jego wy­pad­ku – dodał.

No tak, chło­piec do­sko­na­le pa­mię­tał ten dzień. Miał trzy lata i bawił się z Bar­bu­siem na po­dwór­ku, kiedy dwóch są­sia­dów wnio­sło nosze, na któ­rych leżał zwi­nię­ty w kłę­bek oj­ciec. Ostroż­nie po­ło­ży­li je na ziemi, a Smark po­pi­ski­wał cie­niut­ko. Z domu wy­bie­gła Be­ka­ła i uklę­kła z pła­czem przy mężu. Męż­czyź­ni nie­pew­nie prze­stę­po­wa­li z nogi na nogę.

– To był wy­jąt­ko­wo ma­syw­ny su­kin­syn i ochra­niacz nie wy­trzy­mał – wy­ja­śnił jeden z nich.

Oj­ciec wy­do­brzał po kilku dniach, ale w życiu ro­dzi­ny Gluta coś się zmie­ni­ło, a na do­da­tek inne dzie­cia­ki śmia­ły się z chłop­ca i żar­to­wa­ły, że to przez wy­pa­dek ojca jest je­dy­na­kiem.

Chło­pak otrzą­snął się ze wspo­mnień.

– My­ślisz, że to tylko dla­te­go? – za­py­tał.

– Jasne – od­parł kot. – Po­drap mnie za uchem. Strasz­nie swę­dzi, a nie mogę do­się­gnąć – po­pro­sił.

Glut po­mógł przy­ja­cie­lo­wi, a Bar­buś za­mru­czał z ukon­ten­to­wa­niem.

 

₪₪₪

 

W dzień swo­ich dzie­sią­tych uro­dzin Glut rze­czy­wi­ście do­stał wy­ma­rzo­ny ochra­niacz i wy­ru­szył z łow­ca­mi na po­lo­wa­nie. I wy­ru­szał tak każ­de­go ko­lej­ne­go dnia. Wy­pra­wy szyb­ko stra­ci­ły swoją atrak­cyj­ność, oka­za­ły się nudną, mę­czą­cą ha­rów­ką, nie ma­ją­cą nic wspól­ne­go z przy­go­dą, ale mło­dzień­cza duma nie po­zwa­la­ła Glu­to­wi się pod­dać i wró­cić do szko­ły. Poza tym wciąż ma­rzył, że któ­re­goś dnia zda­rzy się coś nie­zwy­kłe­go. Po­grą­żo­ny w snu­ciu sce­na­riu­szy fan­ta­stycz­nych zda­rzeń, które wy­rwa­ły­by go z ma­ra­zmu, prze­mie­rzał wraz z Bar­bu­siem rów­ni­nę, tro­pem ja­kie­goś zwie­rzę­cia.

– A to co? – miauk­nął py­ta­ją­co kot, spro­wa­dza­jąc go na zie­mię.

Przed nimi leżał ogrom­ny me­ta­lo­wy ta­lerz z wy­sta­ją­cy­mi na wszyst­kie stro­ny wy­się­gni­ka­mi.

– A niech mnie…! – wy­krzyk­nął Glut.

Obe­szli zna­le­zi­sko do­oko­ła. Z tyłu do ta­le­rza przy­twier­dzo­ny był dzie­wię­cio­bocz­ny pier­ścień, ota­cza­ją­cy jakiś zbior­nik.

– Może fi­zy­kom coś ucie­kło? – za­sta­na­wiał się chło­pak.

– Nie, o czymś takim by­ło­by gło­śno – za­opo­no­wał Bar­buś. – Poza tym to nie nasze – dodał, wspi­na­jąc się na tylne łapy i usi­łu­jąc do­się­gnąć na­ma­lo­wa­ne­go na ka­dłu­bie znacz­ka z gwiazd­ka­mi i pa­ska­mi.

Oczy chłop­ca roz­sze­rzy­ły się i nagle za­bra­kło mu tchu, zro­zu­miał bo­wiem zna­cze­nie tego, co zna­lazł.

– Sta­tek ko­smicz­ny! Na na­szej pla­ne­cie wy­lą­do­wa­li Obcy! – krzy­czał pod­eks­cy­to­wa­ny.

To było wła­śnie to, na co cze­kał przez całe życie. Przy­go­da! Spek­ta­ku­lar­ne od­kry­cie! Naj­więk­sze, jakie może być, Glut wła­śnie udo­wod­nił, że miesz­kań­cy Yar­pen nie są w ko­smo­sie sami. Wy­rwał zza pasa ra­kiet­ni­cę, drżą­cy­mi rę­ka­mi za­ła­do­wał nabój i wy­strze­lił. Fio­le­to­wa smuga po­mknę­ła w bez­chmur­ne niebo, ob­wiesz­cza­jąc wszem i wobec, że oto na Yar­pe­nie roz­po­czę­ła się nowa era.

 

₪₪₪

 

Prze­trans­por­to­wa­nie zna­le­zi­ska do In­sty­tu­tu Fi­zy­ki oka­za­ło się nie lada przed­się­wzię­ciem. Naj­pierw sta­tek ob­sia­dły koty, chro­niąc go w ten spo­sób przed sza­leń­stwa­mi gra­wi­ta­cji. Na­stęp­nie na­ukow­cy po­śpiesz­nie skon­stru­owa­li spe­cjal­ną plat­for­mę na ko­łach, na któ­rej z nie­ma­łym tru­dem umie­ści­li po­jazd i za­cią­gnę­li do mia­sta. Glut ani na chwi­lę nie opu­ścił swego skar­bu, a nawet zło­żył po­da­nie o przy­ję­cie do in­sty­tu­tu. Na­ukow­cy po­cząt­ko­wo sar­ka­li z nie­za­do­wo­le­niem, ale chło­pak chło­nął wie­dzę w tak eks­pre­so­wym tem­pie, że w końcu dali za wy­gra­ną i ła­ska­wie ze­zwo­li­li mu na udział w ba­da­niach.

Naj­tęż­sze głowy Yar­pe­nu ze­bra­ły się, by zba­dać sta­tek, czy też ra­czej jak się szyb­ko oka­za­ło, bez­za­ło­go­wą sondę. Mieli szczę­ście, bo po­jazd był w wy­jąt­ko­wo do­brym sta­nie.

– Mu­siał mieć już bar­dzo małą pręd­kość, a za­wi­ro­wa­nia gra­wi­ta­cyj­ne na­szej pla­ne­ty do­dat­ko­wo go spo­wol­ni­ły, w prze­ciw­nym razie spło­nął­by pod­czas wej­ścia w at­mos­fe­rę – tłu­ma­czył Glu­to­wi pro­fe­sor Pier­dziel.

Część in­stru­men­tów, przy­mo­co­wa­nych do wy­się­gni­ków sondy, była uczo­nym znana, prze­zna­cze­nia in­nych mu­sie­li do­cie­kać. Nikt nie miał wąt­pli­wo­ści, że dar ko­smi­tów za­pew­nił im ma­te­riał do badań na całe de­ka­dy. Naj­więk­szą sen­sa­cję wzbu­dzi­ła jed­nak płyta, przy­cze­pio­na do jed­ne­go z boków ka­dłu­ba, na któ­rej zna­la­zły się ob­ra­zy i dźwię­ki z pla­ne­ty, która wy­sła­ła po­jazd w prze­strzeń ko­smicz­ną. Cała spo­łecz­ność Yar­pe­nu wpa­dła w eu­fo­rię, gdy od­kry­ła, że gdzieś tam we Wszech­świe­cie, od­da­lo­ne o mi­lio­ny lat świetl­nych, żyją isto­ty, które wy­glą­da­ją do­kład­nie tak, jak miesz­kań­cy Yar­pen. A jakie mają wspa­nia­łe, wiel­kie mia­sta! I te ich dziw­ne pusz­ki na ko­łach, czyż­by słu­ży­ły do prze­miesz­cza­nia się?  

Mal­kon­ten­tów było nie­wie­lu. Tylko pro­fe­sor Smród z In­sty­tu­tu Che­mii był nie­za­do­wo­lo­ny.

– Czy to ma być fos­for? Czemu u licha jest tu sześć elek­tro­nów, po­win­no być pięć. Nie­uki cho­ler­ne! – ma­ru­dził zdu­mio­ny błę­dem w prze­ka­zie z ko­smo­su.

No tak, nie­za­do­wo­lo­na była też kocia spo­łecz­ność, bo skoro są lu­dzie, to po­win­ny być i koty, a żad­ne­go na ob­raz­kach nie było.

 

₪₪₪

In­fo­dump of­fto­po­wy nar­ra­tor­ki. Po­jazd, który wy­lą­do­wał na Yar­pe­nie po­cho­dził z Ziemi (a przy­naj­mniej lin­gwi­ści, któ­rzy ba­da­li płytę, uwa­ża­ją, że miesz­kań­cy pla­ne­ty wła­śnie tak ją na­zwa­li). Nie­któ­rzy twier­dzą, że Zie­mia­nie wy­sła­li w prze­strzeń ko­smicz­ną sześć ta­kich sond, a jedna z nich wy­ewo­lu­owa­ła, zy­ska­ła świa­do­mość i teraz krąży po Wszech­świe­cie, szu­ka­jąc swo­je­go kon­struk­to­ra i wy­kań­cza­jąc po dro­dze wszel­kie „wę­glo­we isto­ty” na jakie trafi. Tę opo­wieść na­le­ży jed­nak wło­żyć mię­dzy bajki. Usta­li­li­śmy ponad wszel­ką wąt­pli­wość, że były dwie sondy. Ta druga zo­sta­ła prze­chwy­co­na przez pa­trol z ro­dzi­mej pla­ne­ty nar­ra­tor­ki. Oczy­wi­ście na­tych­miast wy­sła­li­śmy w kie­run­ku Ziemi ekipę ba­daw­czą, nie­ste­ty, zanim nasz sta­tek tam do­tarł, pla­ne­ta zo­sta­ła uni­ce­stwio­na przez Vo­go­nów, pod­czas bu­do­wy Wiel­kie­go Szla­ku Trans­ga­lak­tycz­ne­go.

Przy oka­zji nar­ra­tor­ka chce po raz ko­lej­ny zde­men­to­wać in­for­ma­cję, ja­ko­by jacyś osob­ni­cy zdo­ła­li uciec z Ziemi tuż przed jej roz­wa­le­niem. Praw­do­po­dob­nie ktoś spo­tkał nas, albo in­nych przed­sta­wi­cie­li na­sze­go ga­tun­ku (w końcu ewo­lu­cja upodo­ba­ła sobie nasz wzo­rzec i po­wie­la go w całym Wszech­świe­cie) i stąd się wzię­ły plot­ki.

O Ziemi wiemy więc tylko tyle, ile jej miesz­kań­cy ze­chcie­li nam prze­ka­zać. A ich prze­sła­nie jest mocno nie­ja­sne. Z jed­nej stro­ny są na owej pły­cie po­zdro­wie­nia w wielu róż­nych ję­zy­kach, a jak po­ka­zu­je do­świad­cze­nie tam, gdzie jakiś ga­tu­nek dzie­li się, na przy­kład ze wzglę­du na mowę, za­wsze do­cho­dzi do aktów agre­sji. Tym­cza­sem ob­ra­zy, któ­ry­mi miesz­kań­cy Ziemi się z nami po­dzie­li­li są wręcz siel­skie i nie ma w nich nic wo­jow­ni­cze­go. Kim więc byli i co nimi kie­ro­wa­ło, gdy zde­cy­do­wa­li się wy­słać swoją wia­do­mość w ko­smos. Po­czci­wość? Chcie­li po­wie­dzieć: pa­trz­cie, jacy je­ste­śmy do­brzy i spo­koj­ni. Po cóż się tak chwa­lić? Czy nie wie­dzie­li, że Wszech­świat nie jest miej­scem wy­mar­łym, tylko peł­nym życia, wręcz prze­peł­nio­nym, że to ciem­ny las, w któ­rym każdy po­lu­je na każ­de­go? Czy wręcz prze­ciw­nie, byli wy­ra­cho­wa­ni, wie­dzie­li i chcie­li zwa­bić do sie­bie, by ła­twiej było prze­ciw­ni­ka po­ko­nać? Ale cóż może ga­tu­nek, który nie wy­ściu­bił nosa poza wła­sny księ­życ? Nigdy się już tego nie do­wie­my. Nar­ra­tor­ka jest jed­nak nie­mal pewna, że miesz­kań­cy Ziemi po­ka­za­li nam bar­dziej to, czym chcie­li być, a nie po­tra­fi­li, swego ro­dza­ju dziu­rę mię­dzy ide­ała­mi a ich re­ali­za­cją.

Po­zo­sta­je jesz­cze py­ta­nie, jak ziem­ska sonda tra­fi­ła na Yar­pen. Nie mamy po­ję­cia! Nasza po­dróż ku zro­zu­mie­niu Wszech­świa­ta jesz­cze długo się nie skoń­czy, bo wciąż nie­wie­le wiemy o rzą­dzą­cych nim pra­wach. I pew­nie od­po­wie­dzial­na jest  jakaś siła, któ­rej jesz­cze nie znamy. Oczy­wi­ści teo­rii na temat losów sondy jest wiele. Jedni mówią, że tra­fi­ła w tunel cza­so­prze­strzen­ny, stwo­rzo­ny przez jakąś starą, dawno wy­mar­łą cy­wi­li­za­cję. Inni twier­dzą, że za­wę­dro­wa­ła do TEJ ga­lak­ty­ki i znisz­cze­nie Al­de­ra­anu przez Gwiaz­dę Śmier­ci dało jej ta­kie­go kopa, że po­le­cia­ła aż na kra­niec Wszech­świa­ta. Cóż, udo­wod­nić się tego w żaden spo­sób nie da.

₪₪₪

 

Glut nie wy­cho­dził wię­cej poza po­dwór­ka, po­zo­stał na uczel­ni i od­krył, że jest szczę­śli­wy, za­głę­bia­jąc taj­ni­ki wie­dzy. Aby stać się peł­no­praw­nym człon­kiem na­uko­we­go grona, mu­siał jesz­cze spoj­rzeć w niebo przez ogrom­ny te­le­skop, wy­bu­do­wa­ny na jed­nym z koń­ców nitki mia­sta. Była to swego ro­dza­ju ini­cja­cja dla ja­jo­gło­wych. Cho­dzi­ły słu­chy, że rzecz jest rów­nie nie­bez­piecz­na, jak praca łow­ców i zbie­ra­czy, usta­wio­ny bo­wiem pod pew­nym kątem te­le­skop uka­zy­wał pust­kę, a spoj­rze­nie w nią przy­pra­wia­ło nie­któ­rych o sza­leń­stwo.

Pew­nej nocy i Glut miał się zmie­rzyć z tym wy­zwa­niem. Przy­był do ob­ser­wa­to­rium wraz za Bar­bu­siem i był zde­ner­wo­wa­ny jak nigdy wcze­śniej. Cze­ka­ła na niego pro­fe­sor Sraj­ka.

– I jak, go­to­wy? – za­py­ta­ła.

Bez słowa kiw­nął głową, pod­szedł i spoj­rzał w oku­lar.

Trud­no opi­sać pust­kę, wbrew po­zo­rom nie jest ona ni­czym, ale ra­czej zbio­rem wszyst­kich moż­li­wo­ści, wszyst­kie­go, co mo­gło­by po­wstać, gdyby za­ist­nia­ły sprzy­ja­ją­ce ku temu oko­licz­no­ści, cała po­ten­cjal­na przy­szłość nie­zli­czo­nej licz­by oso­bli­wo­ści wi­dzia­na jed­no­cze­śnie. Jakby jakiś sza­lo­ny de­miurg chciał po­ka­zać, co po­tra­fi. Nic dziw­ne­go, że lu­dziom od­bi­ja­ło.

Kiedy Glut ode­rwał się od te­le­sko­pu, oczy mu lśni­ły, a na usta wy­pełzł uśmiech szczę­ścia.

– I co? – spy­ta­ła lekko zdu­mio­na Sraj­ka.

– To było pięk­ne – od­parł roz­ma­rzo­ny Glut.

– Eeee… – wy­ją­ka­ła tylko, bo ode­bra­ło jej mowę.

Pro­fe­sor przy­po­mnia­ła sobie dzień, w któ­rym sama spoj­rza­ła w pust­kę. Było to naj­gor­sze do­zna­nie w jej życiu, trzy dni do­cho­dzi­ła do sie­bie.

– Bar­buś, chodź, mu­sisz to ko­niecz­nie zo­ba­czyć! – za­wo­łał przy­ja­cie­la.

Koty były isto­ta­mi ro­zum­ny­mi, słu­ży­ły spo­łecz­no­ści prze­wi­du­jąc sza­leń­stwa gra­wi­ta­cji, poza tym były do­bry­mi słu­cha­czy­mi i jakoś tak po pro­stu ła­go­dzi­ły oby­cza­je. I te role w zu­peł­no­ści im wy­star­cza­ły, nie miały am­bi­cji od­kry­wa­nia ta­jem­nic Wszech­świa­ta. W grun­cie rze­czy były zwy­czaj­nie le­ni­we. Dla­te­go też żaden kot nie uczest­ni­czył ak­tyw­nie w ba­da­niach na­uko­wych, a tym bar­dziej nie był cie­kaw pust­ki.

Bar­buś jed­nak bar­dzo lubił Gluta, a przy tym za­cie­ka­wi­ła go re­ak­cja chłop­ca i w końcu dał się na­mó­wić do zer­k­nię­cia w nocne niebo. Spoj­rzał, sierść mu się zje­ży­ła i do­stał ataku szału.

– Miau­au­aua – roz­darł się i za­czął jak sza­lo­ny bie­gać po całym ob­ser­wa­to­rium.

Uspo­ko­ił się do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li. Naj­pierw do­kład­nie wy­li­zał fu­ter­ko a potem spoj­rzał na ludzi.

– Czy wy na­praw­dę nie ro­zu­mie­cie kon­se­kwen­cji tego, na co pa­trzy­cie? – za­py­tał. – Prze­cież ta ga­lak­ty­ka musi się roz­paść, a wtedy wszy­scy zgi­nie­my! – Na dowód swo­ich racji wy­miau­czał sto­sow­ne rów­na­nie ma­te­ma­tycz­ne.

Sraj­ka i Glut pa­trzy­li na niego onie­mia­li. Pro­fe­sor chwy­ci­ła zaraz dłu­go­pis i za­pi­sa­ła ob­li­cze­nia Bar­bu­sia. Spraw­dzi­ła kilka razy, wszyst­ko się zga­dza­ło. Ludz­kość i kot­kość miały przed sobą jesz­cze – w naj­lep­szym razie – dwie­ście lat, a póź­niej Smuga roz­pad­nie się z hu­kiem i trza­skiem. I znów ze­bra­ły się naj­tęż­sze umy­sły Yar­pe­nu, choć tym razem do­łą­czy­li do nich przed­sta­wi­cie­le ko­ciej spo­łecz­no­ści, by ra­dzić nad roz­wią­za­niem pro­ble­mu. Wcią­gnąć ga­lak­ty­ki do cia­sta Wszech­świa­ta nie­ste­ty nie mogli, je­dy­nym wyj­ściem po­zo­sta­ła więc uciecz­ka. To ozna­cza­ło bu­do­wę po­ko­le­nio­wych stat­ków ko­smicz­nych, któ­ry­mi Yar­pe­nia­nie ruszą na po­szu­ki­wa­nie lep­sze­go miej­sca do życia. Było to moż­li­we, gdyż licz­ba miesz­kań­ców pla­ne­ty nigdy nie prze­kro­czy­ła stu ty­się­cy ludzi i dwu­stu ty­się­cy kotów.

Co praw­da spo­łecz­ność Yar­pe­nu miała do tej pory inne pro­ble­my i loty ko­smicz­ne nie znaj­do­wa­ły się na czele jej listy rze­czy do zro­bie­nia, a co za tym idzie nie miała do­świad­cze­nia w tej ma­te­rii. Miała jed­nak sondę…

 

₪₪₪

Of­ftop nar­ra­tor­ki: Praw­dę mó­wiąc Wszech­świat już dawno za­po­mniał­by o Ziemi i jej miesz­kań­cach, gdyby nie mi­mo­wol­ny ich udział w exo­du­sie z Yar­pen.

₪₪₪

 

Były też koty, które oka­za­ły się dużo in­te­li­gent­niej­sze i bar­dziej twór­cze niż lu­dzie. Wspól­ny­mi si­ła­mi lu­dzie i koty osią­gne­li cel. Sto dwa­dzie­ścia dwa lata po lą­do­wa­niu sondy na Yar­pe­nie, miesz­kań­cy pla­ne­ty ru­szy­li w ko­smos na dwóch po­tęż­nych stat­kach. Zdą­ży­li w ostat­nim mo­men­cie. Le­d­wie bo­wiem wle­cie­li w prze­strzeń mię­dzy­ga­lak­tycz­ną i od­da­li­li od Za­du­pia na bez­piecz­ną od­le­głość, ga­lak­ty­ka roz­pa­dła się.

Glut i Bar­buś nie do­ży­li oczy­wi­ście tej chwi­li, na stat­kach zna­la­zły się ich wnuki i pra­wnu­ki. Yar­pe­nia­nie nie za­po­mnie­li jed­nak o za­słu­gach tej dwój­ki i przed od­lo­tem wy­ku­li ich wi­ze­run­ki w skale na jed­nej z naj­wyż­szych gór.

Ucie­ki­nie­rzy zna­leź­li w końcu pla­ne­tę, która nada­wa­ła się do za­miesz­ka­nia, osie­dli­li się na niej i żyją tam do dziś. Jak zdo­ła­li prze­trwać we Wszech­świe­cie, w któ­rym każdy po­lu­je na każ­de­go? Cóż, koty oka­za­ły się nie tylko do­sko­na­ły­mi kon­struk­to­ra­mi, ale też ge­nial­ny­mi i wzbu­dza­ją­cy­mi po­wszech­ny re­spekt stra­te­ga­mi.