Zapomniany świat Holdstocka

Wiele lat wcześniej, w małej bibliotece miejskiej otarłem się o nią, miałem ją w ręku, zerkałem niepewnie na intrygującą okładkę, u dołu której widniał dumny napis „Nagroda World Fantasy Award”. Wahałem się, rozważałem czy naprawdę chcę ją wziąć ze sobą do domu i poznać jej treść. Odkryć, co kryje się za tą niepokojącą oprawą.

Wówczas zrezygnowałem i zadowoliłem się jakąś niewartą wspominania papką. Zostawiłem ją samotną na półce, gdzie tkwiła dalej w oczekiwaniu na kogoś, kto okaże się bardziej zdecydowany i zabierze ją do domu, by tam zagłębić się w świat, który skrywała w swoim wnętrzu. Jakoś nazwisko Autora nic mi nie mówiło, budziła obawy, że jednak mnie przerośnie i za kilka dni wrócę, aby ją oddać i poszukać czegoś bardziej odpowiedniego na mój ówczesny poziom czytelniczy. Tak więc zrezygnowałem.

Dni mijały, a ja znudzony i zniesmaczony poziomem ówczesnej lektury postanowiłem, że jednak wrócę po nią i spróbuję. Jak sobie postanowiłem, tak zrobiłem i w kilka godzin później rozłożyłem się wygodnie w fotelu. Obok gorąca filiżanka mocnej kawy parowała uwodzicielskim aromatem i obietnicą smaku. Miałem tylko przeczytać początek, zapoznać się, musnąć wnętrze, jak muska się smak cukierka – końcówką języka. Raz i dwa, przeleciała godzina, a zaraz potem następna. Kawa stała w tym samym miejscu, co wcześniej, już nie tak zachęcająco aromatyczna. Zimna i wystygła. Słońce powoli zbliżało się ku zachodowi.

Wraz z postępującym mrokiem, wypełzającym z zakamarków pokoju oddalałem się od ulic miasta, zapominając, że coś jeszcze prócz Oak Ledge otacza moje zmysły. Nie było szarego miasta, już nie. Była puszcza, dzika i pradawna, gdzie pomiędzy skrzypiącymi na wietrze drzewami przemykały jakieś niewyraźne cienie. Coś jak obłoki w kącikach oczu, lewie uchwytne, na samym końcu pola widzenia. Postacie. Czasem ludzkie, czasem zwierzęce. Z każdym kolejnym zdaniem, z każdą przełożoną stroną coraz bardziej realne i rzeczywiste. Widziałem go, na pewno go widziałem, zaczajonego, skrytego wśród listowia obok innych jemu podobnych. Pierwotna, niemal zapomniana wersja Robin Hooda. Obok niego łowczy z ogromnym rogiem nawołujący zwierzynę. Byli tam i inni, dawno zapomniani, bohaterowie i złoczyńcy, myśliwi i ofiary. Odgrywali swoje historie, opowiadali baśnie dzikie i krwawe. Zabrali mnie w miejsce, gdzie każda legenda stawała się rzeczywista.

Zabrali mnie do lasu ożywionego mitu.

Stałem się młodym Huxley’em, weteranem wojennym, który po latach rozłąki z rodziną dostaje list, że jego ojciec nie żyje, a on musi wrócić do starej posiadłości leżącej tuż przy granicy z ogromną puszczą. Tam wojna i jej skutki zostały daleko w tyle. Została rodzinna tajemnica, która próbowałem poznać razem z bratem Stevenem. Ale on już nie był taki jak dawniej, w jego oczach widziałem jakiś rodzaj szacunku i obawy do Starego i tego co robił; jakie badania prowadził we wnętrzu lasu. Twarz Stevena się zmieniła, stała się dzika i nieokiełznana, niczym oblicze wilka kryjącego się pod osłoną drzew i patrzącego z obawą ku ludzkim osadom. Zmienił się tak samo jak dawniej Stary. Posiadłość już nie była jego domem. Domem stała się puszcza. Czy dam radę za nim pójść? Czy odważę się zostawić cały znany mi świat i zagłębić w tym strasznym i fascynującym miejscu oderwanym od czasu? Czy odnajdę tam brata? Czy znajdę tam tą cząstkę Starego, której nie dane nam było poznać? Ojca, którym nie chciał być?

Nie wiedziałem tego, mogłem się jedynie łudzić, że puszcza znajdzie odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania.

Nie czekałem już dłużej, nie mogłem. Las ożywionego mitu pochłonął mnie na zawsze. Jeśli nawet miałem stamtąd wrócić już nigdy nie będę taki sam.

Świat nigdy nie będzie taki sam.

Ciemną nocą, gdy już odłożyłem ją na stół z żalem spoglądając na pełny kubek z kawą, długo jeszcze zbierałem swoje chaotyczne myśli do ładu. Wiedziałem, że o niej nie zapomnę, że będzie ze mną przez cały czas, czająca się w ten sam sposób jak niewyraźne postaci w polu widzenia Huxley’ów.

Kiedy minęło wiele lat, wróciło do mnie jej wspomnienie. Zapragnąłem znowu wejść w ciemny gąszcza niezgłębionej, pradawnej puszczy. Zacząłem jej poszukiwać jak narkoman upragnionej działki prochów. Przeszukiwałem księgarnie i antykwariaty, śledziłem strony internetowe, codziennie sprawdzałem allegro. I nic. Zniechęcony, tuż przed tym, gdy data moich urodzin zbliżała się nieuchronnie, sporządziłem mojej drugiej połówce listę książek, jakie chciałbym dostać. Ona była pierwsza na liście, ale od razu zastrzegłem, że i tak jej nie znajdzie, dlatego niech się lepiej skupi na innych pozycjach z listy. Jakież było moje zdziwienie, gdy jeszcze przed urodzinami dostałem drobny podarek, a w środku pod arkuszami kolorowego papieru wyjrzała ta sama niepokojąca okładka, z tym samym nazwiskiem u góry. Robert Holdstock „Las ożywionego mitu”.

I znowu tam wróciłem.

Teraz, patrząc na obwolutę spoczywająca pomiędzy innymi, szczególnymi dla mnie książkami, zastanawiam się dlaczego nigdy nie przyniosła rozgłosu? Dlaczego została zapomniana, jakby była jedną z wielu zwyczajnych powieści. A przecież nie jest.

Zawsze wówczas ogarnia mnie żal. Myślami wracam pomiędzy pnące się ku górze drzewa, przedzieram się przez dzikie listowie i żałuje, że tak mało ludzi mogło poznać tajemnicę Oak Ledge. Że obok mnie przez leśne ścieżki podąża raptem kilka niewyraźnych sylwetek, ledwie widocznych na granicy pola widzenia. Ale oni wiedzą, że było warto tam pójść i wrócić odmienionym. Innym, dzikim i pierwotnym.

Dlatego jeśli znowu usłyszę przejmujący dźwięk rogu Łowczego, wiem, że pobiegnę do puszczy bez wahania. A ten świat zostawię daleko za plecami.

Nie pij kawy, szczawiku. :) Bardzo mi się spodobała Twoja "zachęta". Poszukam, połowię.

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

Pewnie wiesz, że są dwie części. :)

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

Aleś mi narobił smaku! Tylko gdzie ja teraz tę książkę dostanę…

pdfy można dopaść, ale z książką gorzej…

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

No! Junior, jestem pod wrażeniem. Nie myślałam, że kiedyś "przeczytam" recenzję wszystkimi zmysłami. To co piszesz na początku ( aż do kawy;)), jest tak zbieżne z moimi doświadczeniami, że aż strach;) Niedawniej, jak kilka dni temu wspominałam "Las ożywinego mitu". Takiej opowieści nie da się zapomnieć. Ciekawostka: autor napisał pod pseudonimem Chris Carlsen cylk Berserker. Przeczytałam go, taki conanowaty, nic szczególnego. Tak zupełnie odmienny styl, świat, bohaterowie, że nie było szansy bym skojarzyła, że to ten sam autor. Dowiedziałam się po latach, przypadkowo i się zdziwiłam;) Pozytywnie, bo to spora sztuka tak zgrabnie, bez zająknięcia poruszać się w różnych stylach. Junior, bardzo dobry tekst, sensualny, intrygujący i czyta się "sam". A poza tym edukacyjny;) Bravo!

Dzieki wszystkim za komentarze. koik80 – wiem, że jest druga część, nawet mam ją w domu, spoczywa tuż obok "Lasu ożywionego mitu" i zwie się "Lavondyss" – bardzo dobra, ale jednak tego czegoś zabrakło. Jezeli ktos jeszcze sięgnie po książkę Holdstocka zachęcony moją recenzją, to będzie to dla mnie największa nagroda. Ta powieść naprawdę zasługuję na to by być uznawana za klasykę, której niepodobna nie znać. Tak więc, lordofthedreams – szukaj, kupuj i czytaj. I oczywiście nie zapomnij o kawie ;) LadyBlack – dzieki wielkie za uznanie, po Twoim komentarzu wnoszę, że udało mi się to co zamierzałem. A zamierzałem dać przedsmak tego co kryje się w książce, żeby ktos jeszcze mogł poczuć to co ja czytając ją. Tak więc, Panie, Panowie zdobywajcie, czytajcie, a potem razem piszemy petycje do Zysku aby wydali wreszcie dwa pozostałe tomy ( łącznie jest 4 )