Za każdym razem, kiedy wokół głównego bohatera budowało się napięcie niepotrzebnie je rozładowywałeś. Poza tym czegoś brakowało mi w charakterze Knuta. To był przecież nordycki wojownik, weteran, który przetrwał niejedną bitwę. A Ty zrobiłeś z niego bardzo refleksyjną postać, zupełniejsze nie pasuje mi ona do klimatu mitologii nordyckiej i wikińskiego etosu. Brakowało w nim stanowczości, odrobiny soczystego humor. Dlatego początek może wydawać się nużący.

Opisy pola bitwy psuły mi trochę plastyczność walki, Stann Nichols, robi je całkiem fajnie, więc może zajrzyj sobie do niego.

Ale muszę dodać, że świetnie bronisz się zakończeniem. Moment, w którym Walkiria przechadza się po pobojowisku jest bardzo klimatyczny, wyobrażałem sobie to właśnie tak jak Ty. A to co dzieje się potem też jest bardzo dobre, nie żałuje, że przeczytałem ten tekst dzięki takiej oryginalności.