Jurysta - c.d.

 

daję na po­żar­cie c.d. z http://www.fantastyka.pl/4,56842815.html ;)

 

 

 

Każde me ży­cze­nie miało swoją cenę. Płat­ność na­stę­po­wa­ła jed­nak w nie­ty­po­wej wa­lu­cie. Za uzy­ski­wa­ne dobro, na­le­ża­ło za­pła­cić złem. Nikt nie­ste­ty nie przy­le­piał na­klej­ki z ceną. Nie było też żad­nej au­kcji, han­dlu ani tar­go­wa­nia. To, ile w za­mian mia­łem zro­bić złego, po­wi­nie­nem wy­wa­żyć sa­me­mu. Jeśli do­ko­na­na za­pła­ta była obiek­tyw­nie zbyt niska, mój mrocz­ny kon­tra­hent mógł sa­mo­dziel­nie po­sta­rać się o do­pła­tę. Nie­ste­ty czy­nił to wów­czas moimi rę­ka­mi. Kon­trakt każ­do­ra­zo­wo gwa­ran­to­wał mi jed­nak w tym wy­pad­ku po­wszech­ną bez­kar­ność, w zna­cze­niu im­mu­ni­te­tu od ludz­kiej spra­wie­dli­wo­ści. Dia­beł do­słow­nie prze­ista­czał mnie w inne formy, pod któ­ry­mi eg­ze­kwo­wał na­leż­ną mu za­pła­tę. Czy­niąc to, dbał jed­nak o moje bez­pie­czeń­stwo, by nie stała mi się żadna krzyw­da, jak­bym był jego uko­cha­nym pu­pi­lem, lub cen­nym na­rzę­dziem. Nie ozna­cza to jed­nak, że od czasu do czasu, w ra­mach żartu nie zo­sta­wiał mnie z przy­sło­wio­wą ręką w noc­ni­ku. Po pew­nym cza­sie do­sze­dłem jed­nak do wpra­wy w ukry­wa­niu śla­dów zbrod­ni.

 

Za­wie­ra­jąc tą umowę, nie­ste­ty nie do końca zda­wa­łem sobie spra­wę z ryzyk pły­ną­cych z przy­ję­tej for­mu­ły roz­li­czeń. Nie byłem jesz­cze wów­czas wy­edu­ko­wa­ny w ar­ka­nach praw­ni­czych for­muł i spe­cy­ficz­nym dla tego za­wo­du toku ro­zu­mo­wa­nia. Umowa nie wy­ja­śnia­ła pod­sta­wo­wej spra­wy, kto miał mieć upraw­nie­nie do we­ry­fi­ka­cji ekwi­wa­lent­no­ści? W prak­ty­ce nie­ste­ty oka­za­ło się, że prawo to przy­słu­gi­wa­ło dru­giej stro­nie. O dziwo jed­nak, kon­trakt nie był w tej czę­ści w ogóle nad­uży­wa­ny, tak jakby mój kon­tra­hent był zwią­za­ny ści­śle okre­ślo­nym cen­ni­kiem, któ­re­go mu­siał się trzy­mać co do joty. Za drob­ne przy­jem­no­ści uzy­ska­ne z uży­ciem mrocz­nych mocy, wy­star­cza­ło po­czy­nić nie­wiel­kie psi­ku­sy. Gdy jed­nak bez­czel­ność, lub nie­praw­do­po­dob­ność mej za­chcian­ki prze­kra­cza­ła gra­ni­ce do­bre­go smaku, bądź go­dzi­ła w na­tu­rę rze­czy, prawa fi­zy­ki czy nie­uchron­ną kon­se­kwen­cję zda­rzeń, cena po­tra­fi­ła być strasz­na. Jeśli moim ży­cze­niem było, by ofia­ra wy­pad­ku wy­szła z niego bez szwan­ku, choć szan­se na to były bli­skie zeru, by spła­cić ów dług prak­tycz­nie mu­siał­bym kogoś zabić. Życie za życie. Jeśli nie zro­bi­łem tego do­bro­wol­nie, dzia­ło się to wbrew mej woli.

 

Pa­mię­tam, jak na samym po­cząt­ku, za­pra­gną­łem wznieść się w po­wie­trze i ni­czym ptak dry­fo­wać na wie­trze, po­etyc­ko mu­ska­ją­cym mnie w po­licz­ki. Wra­że­nia były nie­sa­mo­wi­te. W se­kun­dzie, z ma­łe­go po­ko­ju miesz­ka­nia moich ro­dzi­ców, prze­nio­słem się nad szczy­ty Alp. Słoń­ce gła­ska­ło mnie po twa­rzy, a oka­la­ją­cy mnie widok i strach przed wy­so­ko­ścią, wpra­wia­ły me serce w sza­lo­ny galop. Re­fleks słoń­ca na śnie­gu wprost ośle­piał me oczy. Po paru mi­nu­tach byłem nie­ste­ty z po­wro­tem w swym po­ko­ju, roz­pa­mię­tu­jąc pięk­no, któ­re­go do­zna­łem.

 

Cena oka­za­ła się wręcz ab­sur­dal­na. Pa­mię­tam, jak ty­dzień póź­niej, pod po­sta­cią wil­got­ne­go ob­ło­ku prze­nik­ną­łem w in­sta­la­cję elek­trycz­ną, po­wo­du­jąc jej zwar­cie. Na szczę­ście w sa­mo­lo­cie nie było wielu pa­sa­że­rów. My­śla­łem, że to tylko mi się śniło. Wie­czo­rem wszyst­kie sta­cje trą­bi­ły o ka­ta­stro­fie lot­ni­czej gdzieś tam w Sta­nach. Pier­wot­nie nie przyj­mo­wa­łem do wia­do­mo­ści, że to ma ja­ki­kol­wiek zwią­zek. To prze­cież był tylko sen? Teraz już wiem, że o pewne rze­czy nie warto się mo­dlić.

***

 

– Część Rysiu! – po­wie­dział Woj­tek.

 

– Cześć, cześć.

 

Uścisk zim­nej dłoni Ryśka, tra­dy­cyj­nie przy­pra­wił Wojt­ka o spazm dresz­czy.

 

– Coś ty, w lo­dów­ce znowu sie­dział?

 

– Oj widzę, że ten dow­cip ci się nigdy nie znu­dzi. Ale uwierz mi, wszy­scy bło­go­sła­wi­my pa­nu­ją­cą u nas tem­pe­ra­tu­rę. Zna­czy w lecie. Bo zimą to trze­ba w kurt­kach łazić. Odkąd ko­cha­na Unia sfi­nan­so­wa­ła re­mont ca­łe­go ośrod­ka, a nie­omyl­ny ja­śnie szefo orzekł, że star­czy też na wy­mia­nę kli­ma­ty­za­to­rów, stan­dard życia sze­re­go­wej mrów­ki wzrósł nam, mówię ci bra­cie. Wcze­śniej to była do­pie­ro tra­ge­dia, ledwo te gówna wy­ra­bia­ły. Po ogło­sze­niu prze­tar­gu na te kli­ma­ty­za­to­ry, nor­mal­nie usta­wia­ły się ko­lej­ki by sze­fo­wi stopy ca­ło­wać. No, do­pó­ki nie przy­szła zima. Wtedy wszy­scy pod­kur­wie­ni cho­dzi­li, nie mó­wiąc o tym, że co chwi­lę ktoś grypę łapał.

 

– A tu wy­łą­czyć tego ustroj­stwa to nie bar­dzo, nie? Mięso by się po­psu­ło?

 

– Rze­kłeś.

 

– Taaaa. Tyle że pa­trząc się na wasz ośro­dek, to wno­szę, że na re­mont ca­łe­go nie star­czy­ło. A kli­ma­ty­za­to­ry, to mó­wisz, że do­star­czy­ła firma z chin?

 

– Jak z Chin?

 

– Bo je mo­że­cie tylko usta­wić na zi-mno! Albo ni chu ja! Nie dmu cha!

 

– To po­wiedz to tym swoim ko­le­gom z go­spo­dar­czej. Ale do­pie­ro w zimie, bo teraz to nikt do­no­su nie złoży.

 

– Nono. Dobra. To co dzi­siaj mamy na ta­le­rzu?

 

Mó­wiąc to męż­czyź­ni po­de­szli do stołu.

 

– Et voilà! – po­wie­dział Ry­siek, uda­jąc że ścią­ga nie­ist­nie­ją­ce prze­ście­ra­dło, z le­żą­ce­go przed nim na­gie­go trupa. – Ko­bie­ta, lat trzy­dzie­ści, trzy­dzie­ści trzy. Metr sześć­dzie­siąt wzro­stu, pięć­dzie­siąt sześć kilo…

 

– Mi­secz­kę też spraw­dzi­łeś?

 

– Zbo­cze­niec! …włosy pla­ty­no­wy blond, oczy nie­bie­skie, no pew­nie że spraw­dzi­łem. – kon­ty­nu­ował nie­zra­żo­ny Ry­siek. – Do pro­to­ko­łu stwier­dzam, że z ka­pią­cej śliny, z japy pro­ku­ra­to­ra Wojt­ka Ry­ba­ka wno­szę, że de­nat­ka jest w jego typie i chciał­by z nią zo­stać na osob­no­ści.

 

– Zbo­cze­niec – od­wdzię­czył się Woj­tek. – Pew­nie że bym chciał. A potem z tobą.

 

– … praw­do­po­dob­ny czas zgonu, szó­sty sierp­nia dwa ty­sią­ce je­de­na­ste­go roku, mię­dzy go­dzi­ną pierw­szą a trze­cią rano. Oglę­dzi­ny ze­wnętrz­ne wska­zu­ją na obec­ność plam opa­do­wych oko­lic ple­ców, stóp i przed­ra­mion, co wy­ni­ka z uło­że­nia ciała w po­zy­cji z pod­kur­czo­ny­mi no­ga­mi. Nie stwier­dza się otarć ze­wnętrz­nych po­włok ciała, w szcze­gól­no­ści pięt lub łokci. Brak śla­dów świad­czą­cych w oczy­wi­sty spo­sób o prze­no­sze­niu zwłok z poza lub do miej­sca ich ujaw­nie­nia. Ślady na miej­scu zda­rze­nia wska­zu­ją jed­nak, że ofia­ra zo­sta­ła prze­nie­sio­na do wanny z sy­pial­ni, w któ­rej spraw­ca do­ko­nał za­bój­stwa. Nie stwier­dzo­no ze­wnętrz­nych śla­dów gwał­tu. Pa­znok­cie ofia­ry zo­sta­ły przy­cię­te, praw­do­po­dob­nie post mor­tem. Celem po­bra­nia ma­te­ria­łu DNA, po­bra­no i za­bez­pie­czo­no prób­ki ma­te­ria­łu bio­lo­gicz­ne­go z jamy ust­nej, nosa, uszu, po­chwy, oko­lic dłoni, po­zo­sta­ło­ści po pa­znok­ciach oraz kilku in­nych przy­pad­ko­wo wy­bra­nych miejsc. Ty, a oglą­da­łeś wczo­raj­szy mecz?

 

– Nie. W dupie mam te pe­dal­skie za­ba­wy. A wiesz, że jak ją zna­leź­li to pły­wa­ła w chlo­rze?

 

– Oj za­brzmia­ło to dwu­znacz­nie. Heheh. DNA i tak mu­si­my zro­bić.

 

– … ty rze­czy­wi­ście. Wró­ó­ó­óć. W dupie mam… No dobra. Po pro­stu nie lubię spor­tów piłko noż­nych.

 

– Dziw­ny je­steś. A propo dupy, to mi ją tylko za­wra­czasz. Kurwa, zna­czy za­wra­casz. Na ciele ślady uży­cia ostre­go na­rzę­dzia. Ogó­łem ujaw­nio­no dwa­dzie­ścia czte­ry… dwa­dzie­ścia pięć ran oko­lic jamy brzusz­nej. Do pro­to­ko­łu stwier­dzam, że jest go­dzi­na dwu­dzie­sta druga je­de­na­ście. Roz­po­czy­nam otwar­cie zwłok.

 

– Ale co tu lubić. Bie­ga­ją, bie­ga­ją, kopią, kopią. Nudy. Albo jak udają ciot­ki, że ktoś ich sfau­lo­wał. To już wolę jakiś film, gdzie przy­naj­mniej się strze­la­ją i po­ży­tek z obej­rze­nia ta­kiej roz­ryw­ki jakiś jest. A czemu stu­den­tów dzi­siaj nie masz? Po­ro­bi­li­by­śmy se ja­kieś jaja.

 

– Dajże spo­kój. Już nie mo­że­my. W ze­szłym mie­sią­cu, Józek kroił de­li­kwen­ta, wiesz który nie? No i wiesz, jedną ręką tnie brzuch, drugą stan­dar­do­wo wcina bułę, jak to Józek. I wiesz. Stary numer, za­czął uda­wać, że chce ob­li­zać skal­pel. No to jeden stu­dent wziął i cen­tral­nie rzy­gnął. Pro­sto na trupa. Cza­isz? Che­ft­nął takim stru­mie­niem, że szok. Józek też ponoć ry­ko­sze­tem do­stał, ale on nic, zimną krew za­cho­wał. I tak stoi w tym obrzy­ga­nym kitlu, i dalej ta bułkę wpier­da­la. No i wtedy na­stą­pił Ar­ma­ge­don. Kurwa cała sala za­czę­ła rzy­gać. Wiesz jaka afera była? Potem jak obroń­ca tego ban­dy­ty co go­ścia uspał, jak się do­wie­dział, to wszyst­kie wy­ni­ki badań za­kwe­stio­no­wał, że ma­te­riał zo­stał za­nie­czysz­czo­ny. No i odtąd stu­den­ta u nas nie ura­czysz. A Józiu dalej na L4.

 

– Kurwa. Coraz mięk­si ci stu­den­ci.

 

– Oj tak nie ko­zacz. Na po­cząt­ku, na widok trupa też żeś biał­ka­mi do góry świe­cił.

 

– Oj tam oj tam.

 

– No tak. Za­po­mnia­łem, że pan Woj­ciech od ma­łe­go był hard­ko­rem.

 

– Tnij tam le­piej i nie gadaj tyle po próż­ni­cy. Jadem tak z pasz­czy pry­skasz, że sam ten ma­te­riał za­nie­czy­ścisz.

 

– To le­piej nie mów nic obroń­cy.

 

– Naj­pierw spraw­cę zna­leźć trze­ba, potem mu się obroń­cę z urzę­du wy­zna­czy. Naj­głup­sze­go jaki tylko urzę­du­je w War­sza­wie. Ale po­wiedz, jak ten praw­nik od tych rzy­gów się do­wie­dział? Bo po­dej­rze­wam, że w pro­to­ko­le nikt nie pisał hi­sto­rii o bułce? Kto to w ogóle był?

 

– No ten wasz ulu­bio­ny su­kin­kot.

 

– No nie mów że pan Aloj­zy? Skur­wy­syn.

 

– Kurwa ale swoją drogą, współ­czu­ję chło­pu, że go tak skrzyw­dzi­li takim imie­niem.

 

– No weź. Aloj­zy to nic, go­ściu ma na na­zwi­sko Cie­trzew.

 

– O kurwa. Ale po­wiedz mi. On jest taki dobry, czy po pro­stu wy je­ste­ście tacy tępi?

 

– Po­wiem ci, że nie wiem. Chyba jedno i dru­gie. Strasz­nie mu na tych wy­gra­nych za­le­ży.

 

 

***

 

 

 

-----

 

c.d.n.