Dorżnąć watahę

(Kolejny tekst z monumentalnego cyklu "Moja grafomania". Zapraszam.)

 

 

(mag-da)

Góry, moje góry, jakże mi was brak…

Ocieram twarz ręcznikiem i schodzę z bieżni. Staję przed przyklejonym do słupa lustrem i przyglądam się ciału. Moja terapia odchudzająca zaczyna działać. Zamiast fałdek tłuszczu, tu i ówdzie, pojawiły się smakowite zgrubienia mięśni.

Kiwam głową ku obcemu odbiciu – ćwiczący opodal byczek w odpowiedzi uśmiecha się zawadiacko. Bez zgadywania wiem, co mu się kasztani w pustym łbie. Nie dla psa kiełbasa, myślę, szczerząc ząbki.

Jeśli zrozumie nieopatrznie – jego problem. Jest mi ze sobą na tyle dobrze, że nie potrzebuję śliniących się adoratorów. A ten właśnie na takiego wygląda. Nie jest brzydki, do tego mocno umięśniony, może się podobać wyposzczonym laskom. Lecz nie mnie. Nie jestem wyposzczona i mam wystarczająco silne ego, by nie przejmować się opiniami zazdrośników, nieudaczników i wszelkiej maści lemingów, których namnożyło się jak pcheł na brudnym psie. Omijam takich z dala, lub żegnam zawadiackim uśmiechem, pogardliwym skrzywieniem ust. Nie wyciągam ku nim ręki, tylko środkowy palec. Taka jestem. Zimny drań.

W szkole wołali za mną: Żyleta. I mieli wiele racji. Równie atrakcyjne kobiety spotyka się rzadko.

Choć nie jestem już nastolatką, nawet pedofile ślinią się na mój widok. Każdemu wolno marzyć. Nie odbieram tego prawa nikomu. Śnijcie o mnie, módlcie się do świętych obrazów, samo-gwałćcie. Być może dobry Bóg wysłucha waszych próśb i ześle łaskę kopulowania z senną marą? Nie robiąc nic, zrobię wam dobrze.

Byczek z siłowni uśmiecha się i, dla udowodnienia swej niesamowitości, podnosi sztangę wykrzywiając pryszczatą gębę. Mam ochotę mu powiedzieć, żeby się nie wysilał, bo popękają mu krosty i będzie wyglądał jak sernik, hamuję się, wiedząc że po takim ataku nie uniknę konfrontacji. A tej nie chcę. Marzę o prysznicu i odpoczynku. Wylałam dość potu na ćwiczenia, by nie mieć ochoty na idiotyzmy.

Poza tym, jutro też jest dzień, i gdy przyjdę spalać kalorie, osiłek znów tu będzie. Tak samo napalony i brzydki. Jest wiernym wyznawcą kultu własnego ciała. Objada się białkiem, a po treningu, wraca na stancję, wstrzykuje w pośladek podwójną dawkę testosteronu i kopuluje ze swoim nowym chłopakiem i jego dziewczyną. Tacy jak on lubią eksperymenty i robią wszystko, by wymknąć się schematom. Są krzykliwie nowocześni.

Skąd wiem? Śnił mi się ostatniej nocy.

Od kilku miesięcy miewam dziwne sny.

Przyjaciółka wróżka twierdzi, że jedno z mych wcieleń było wiedźmą. Nie zadręczam się tym, choć w chwilach słabości przyznaję rację. Nie śnię zbyt często, lecz czasem budzę się cała spocona i kompletnie nieobecna. Jakbym wróciła z innego życia, życia, którego nie pamiętam.

Czy kiedyś dawno byłam czarownicą?

Sama myśl wywołuje uśmiech na twarzy.

– Hej, mała, może się przyłączysz? – Byczek zaczepia mnie, gdy go mijam.– W niedzielę robimy z kumplami wypad na miasto. Szykuje się niezła zadyma.

– Poszłabym, ale nie mam z kim zostawić dziecka.

Osiłek momentalnie pokornieje, nie spodziewał się.

– To może innym razem? – rzuca po chwili namysłu.

– Może – odpowiadam, by zatrzymać dobre wrażenie.– Do jutra.

– Na razie. – Nie próbuje kontynuować rozmowy.

Nie zastanawiam się. Nie ma nad czym. Gdybym miała ustawić wrzodaka w kolejce do swego nieba, dałabym mu miejscówkę na ogonie. W końcu lubi być nadziewany…

Wychodzę z siłowni, zbiegam schodami. Wpycham do ust wystający z plecaka wężyk i dopijam odżywkę. Na początku dobrze jest się wspomóc, by brak efektów nie zniechęcił do dalszych ćwiczeń. Znam wielu takich, którzy zrezygnowali po kilku miesiącach, bo patrząc w lustro nie zauważali różnic. Po co się męczyć i płacić, skoro jest jak było, nic się nie zmieniło? Łatwiej, bo efekty widać od razu, poddać się operacji plastycznej, wstawić implanty zamiast mięśni i cieszyć się z idealnej sylwetki kulturysty, który nigdy nie skalał się wizytą na siłowni. Nie każdy pot śmierdzi tak samo.

Zeskakuję z ostatniego stopnia i ruszam biegiem. Ruiny budynków straszą czernią okopconych ścian, resztkami szyb i wyrwanymi z futryn drzwiami. Ulicę i chodniki zalegają sterty śmieci, wiatr podrywa foliowe torebki, pluje kurzem.

Biegnę, myśląc jak wiele się zmieniło przez ostatnie lata. Nie trzeba było wojny. Przyszedł kryzys, a z nim bezrobocie i brak perspektyw. Najpierw poupadały magazyny, potem zakłady produkcyjne, sklepiki osiedlowe, wielko-powierzchniowe markety. Rynek pracy zapadł się tak, że uprzemysłowione dzielnice zaczęły się wyludniać. Ci, których nie trzymały korzenie przodków, wynieśli się do innych miast. Inni odizolowali się tworząc kasty.

Pięćdziesięciotysięczna populacja skurczyła się o połowę.

Od kilku lat brodziliśmy w bagnie nie mogąc dogrzebać się dna.

Wspomnienia przeszłości wywołują uśmiech. Jeszcze kilka lat temu te osiedla tętniły życiem. Place zabaw pełne były dzieci, a parkingi samochodów.

Dziś ruiny straszą pustostanami, w których gnieżdżą się ci, którzy stracili wszystko. Tu nikt się nie łudzi, że będzie lepiej. Bo lepiej już było. Nie da się uzdrowić trupa.

 

W domu odpalam laptop. Przebiegam wzrokiem nagłówki nowych artykułów: " Rudy Lis wybrany po raz siódmy, oby szczęśliwy", " Premier zapowiada szereg zmian w nowym rządzie", "Matka Madzi dziś wychodzi na wolność", "Ekskluzywny wywiad z Katarzyną W."

Na mailu wiadomość: "Spotkanie w niedzielę o 10. Przyjdź, jeśli jesteś patriotą".

Wchodzę na ulubiony portal społecznościowy. Loguję się. Mam kilka słów do przekazania, kilka myśli, które naszły mnie w trakcie ćwiczeń.

" Jeśli pozwolimy, by robactwo się rozmnożyło, narodzą się prawa robactwa. Pojawią się też piewcy, którzy będą je wysławiać."

Zastygam z palcami nad klawiaturą. Czytam tekst. Tak jest dobrze. Inaczej się nie da.

"Czas rozliczeń nadchodzi. Nie pomoże zaklinanie rzeczywistości. Rządzenie poprzez zakłamywanie, zadłużanie i wyprzedaż majątku już się kończy. Ile można rządzić samą propagandą, nawet mając na usługach zakłamane media?

Po niesłychanie podłych, bezsensownych i nie merytorycznych atakach na organizacje pozarządowe, gdzie celowo podzielono kraj na szlachtę i bydło, należy odpowiedzieć stanowczym sprzeciwem. Odkąd standardy cywilizacyjne uległy ogromnej degradacji, a elity odgrodziły się od reszty społeczeństwa, bezkarność władzy i wybiórczy wymiar sprawiedliwości udowadnia, iż mamy do czynienia z ustrojem mafijno – niewolniczym. Przeciwników politycznych eliminuje się nie tylko medialnie, ale i fizycznie. Bezsprzecznie widać, że ten system ma niesłychanie rozbudowany aparat propagandowo – socjotechniczny, który ogłupia społeczeństwo i chce utwierdzić w przekonaniu, że tak ma być, bo inaczej jest dla nich gorzej. Czyli musi być wyzysk, upodlenie godności człowieka w miejscu pracy i nie tylko oraz bezkarność łże-elit.

Dość!

Ktoś celowo nakręca spiralę nienawiści w życiu społecznym. Komu zależy na tym, aby ludzie nie mieli wspólnych celów? Dlaczego mniejszości narzucają prawo, zwyczaje i niszczą wartości, które stanowią fundament normalności? Media kreują na liderów politycznych kreatury moralne. Proszę Pana Boga o takiego przywódcę, który zmiecie z życia publicznego wszystkie liberalno-komunistyczne śmieci. Bo demokracja i tolerancja nie mogą służyć nienormalności, złodziejstwu i bezprawiu bogaczy. Tolerancja to nie jest akceptacja zła – to nie może być "róbta co chceta". Tolerancja to trwanie przy dobrych wartościach i cierpliwym dążeniu do dobra. Czas wytępić robactwo, które dorwało się do władzy!"

Każdego dnia piszę manifest. Mój własny sprzeciw. Dopóki trawa rośnie i rzeki płyną, a w mieście żyją ludzie. Nie mam wątpliwości. Bezczynność jest tak samo zła, jak nieme przyzwolenie na to, co dzieje się wokół. Świat potrzebuje odrodzenia.

Na szczęście nie jestem sama. Organizacja liczy tysiące członków. Wielu z nich nigdy się nie ujawniło. Są, bo są. Mieszkają w różnych miastach, w innych dzielnicach. Piszą podobne do moich manify, albo rozsyłają spam, zawirusowują sieć. Nawet nie wiem, czy ktoś to kontroluje. Ważne jest, że czują to samo i chcą coś zmienić.

Klikam zatwierdzenie i tekst zapada się w net. Po przejściu przez bezpieczne serwery, wróci i zacznie żyć własnym życiem.

Wstaję i idę do łazienki. Rozbieram się, wchodzę pod prysznic, odkręcam wodę. Zimny strumień chłoszcze skórę. Bo wszystko kosztuje, a są rzeczy, z których można zrezygnować.

Opieram się dłońmi o śliską glazurę i zamykam oczy. Oto ja dnia dzisiejszego: wydarzenia klatka po klatce, minuta po minucie, wypełniają myśli. Najpierw spacer do sklepu odzieżowego, w którym pracuję, potem twarze klientów, pieniądze, towary, uśmiechy współpracownic, strzępki zdań o niczym. Osiem zmarnowanych godzin. Koniec zmiany, siłownia. Wilcze ślepia byczka w lustrze.

Czyżby?

Czyżby on też był jednym ze zbuntowanych? Jest nikim. Nie ma przyszłości. Jest pewny siebie i z pewnością zarozumiały. Być może diluje, albo wmawia staruszkom, że jest ich wnuczkiem. Nie wyglądał na takiego, który zhańbił się fizyczną pracą. Bezsprzecznie mógłby stanąć w pierwszym szeregu.

Wychodzę z brodzika, wycieram się i wracam do laptopa. Licznik wyświetla ilość wejść pod manifestem: osiem tysięcy trzysta dwadzieścia dwa.

Robię kopię i wrzucam tekst na setkę najpoczytniejszych portali. Nawet jeśli część użytkowników odpadnie po pierwszym zdaniu, wiem, że znajdą się też tacy, którzy nie będą obojętni. W ten sposób pozyskujemy sympatyków, w ten sposób namierzające nas służby mają tyle roboty, że nie mogą się spod niej wygrzebać.

Oto rewolucja.

 

(gwidon)

Niebo błękitne nade mną, a wokół mnie rozwrzeszczany tłum. Las głów i transparentów. Adrenalina i siła. Jedna wściekła rodzina. Wyję wraz z nią, unosząc ręce nad głowę, podniecony jak nigdy dotąd.

Po raz pierwszy od lat chaos zebrał się do kupy, by zburzyć chory porządek rzeczy i czuję, wiem, chcę, że nie powstrzyma nas nikt.

Jesteśmy odpowiedzią na zło całego świata. Jesteśmy nowym otwarciem. Jedynym antidotum.

Idziemy zwartą grupą naprzeciw robactwu, które obsiadło zdrowy organizm, doprowadzając do jego ruiny i nikt nas nie powstrzyma!

Złodzieje w białych rękawiczkach, dorwiemy was!

Tłum wyje, a ja wraz z nim. Rozglądam się i cieszę się, chcę skakać z radości.

Na starcie była nas garstka, może trzysta osób. Gdy zaczęliśmy iść, dołączyli się inni, tak samo zdesperowani i wściekli. I wciąż dochodzą nowi. Korowód rozrasta się jak balon. Nie jest ważne, czy pęknie, bo i tak pęknąć musi, mam jednak nadzieje, że dopiero po wszystkim zejdzie z nas powietrze.

Policjanci i służby porządkowe idą krok w krok, czujni i spoceni pod maskami zasłaniającymi twarze. Nie potępiam ich, taką mają pracę. Za pałowanie tłumu dostają pieniądze, dzięki którym utrzymują rodziny. Nienasycone żołądki tych, którzy nigdy nie zaznali głodu, nie znają słowa post.

Zdzieramy gardła prąc naprzód. Najsilniejsi idą przodem. Mają twarde łokcie, a na nogach wojskowe trepy. Mają szerokie karki i wielkie pięści.

– Za głód, za krew, za lata łez…– niesie się pieśń setek gardeł.

– Już zemsty naszedł czas – nucę w myślach.

Udało się, choć to jeszcze nie koniec. Lecz serce rośnie, bo ten najtrudniejszy pierwszy krok jest już za nami. Lata wezwań do buntu wreszcie znalazły swój finał.

Korowód pęcznieje, prze naprzód jak czołg.

Gdy pojawiła się data, nie wierzyłem. Dopiero wracając do domu, gdy w sklepie z elektroniką ujrzałem napis na włączonym kompie, doszło do mnie, że ktoś postanowił mnie i innych, przed kolejnym wyborem. I zrozumiałem, że muszę pójść i dołączyć do buntu, by mój głos nie poszedł na marne.

Poszedłem, i jestem. Tu, wśród tysięcznego tłumu.

Pierwsza przeszkoda pojawia się na ulicy opodal Sejmu. Zwarty kordon uzbrojonych po zęby służb kryjących się za pancernymi tarczami. Pochód staje. Sypią się wyzwiska.

Z boku nadjeżdża armatka wodna. Po niej kolejna. Staję na palcach, by lepiej widzieć.

Nikt się nie cofa. Za późno na odwrót.

Krzyk narasta.

Z lufy wystrzeliwuje strumień wody.

I wtedy rozpętuje się piekło.

Wyjmuję w plecaka ładunek i rzucam za barierę. Huk zatyka uszy, kolejny ugina kolana. Na chwilę. Bo chcę wiedzieć i widzieć, by móc zaświadczyć.

Rozglądam się i widzę, jak jakaś dziewczyna bierze zamach, a potem klęka. Ziemia drży.

Ktoś coś krzyczy, wydaje rozkazy. Zastygły tłum podrywa się do biegu. Tratując niezdecydowanych wpada na kordon, rozrywa zaporę, depcze obalonych.

Zaciskam pięści. Biegnę ku dziewczynie, którą pamiętam z siłowni. Powiedziała, że nie przyjdzie, lecz przyszła.

– Zabijcie wszystkich! – przebija się ponad inne, jeden twardy głos.

Chcieliście tego, więc macie. Sprawiedliwość tłumu nie potrzebuje niezawisłych sądów i ich chorego prawa.

Dorwiemy tych, którzy je tworzą i wyrwiemy serca z bezdusznych piersi.

– Śmierć skurwysynom! – niesie się, zwielokrotniony setką gardeł, krzyk.

 

(mag-da + gwidon)

Nie bierzemy jeńców. Nie przyszliśmy tu po to, by się litować nad tymi, którzy nie mieli litości dla nas. Skończyły się czasy grubej kreski, przebaczenia, pokolenia JPII. Tylko słabi okazują słabość.

Nie możemy być słabi. Ocenią nas przyszłe pokolenia, nasze dzieci. Jeśli nauczymy je naszej prawdy, wygramy. Albowiem tylko jedna wersja wydarzeń może pozostać po tym, czego tu dokonamy. Nie ma innej opcji.

Musimy wyrżnąć watahę.

– Nieeee! – Z ław poselskich grzmi sprzeciw.

Pamiętamy: tak samo głosowaliście za podwyższeniem płacy minimalnej, za tworzeniem nowych miejsc pracy, za odpowiedzialnością urzędniczą, za zniesieniem immunitetów, za dokarmianiem biednych dzieci w szkołach, za podniesieniem rodzinnego…

Kiedyś musiało do tego dojść.

Budynek drży w posadach, pękają szyby i ściany, ze stropu sypie się tynk. Kolejne wybuchy zagłuszają wrzaski mordowanych.

– Śmierć skurwysynom! – Nowe przykazanie przechodzi z ust do ust.

Oto targowisko próżności – gdyby był wśród nas Jezus, uczyniłby dokładnie to samo. Bo Sejm, to nie miejsce dla przekupniów i handlarzy żywym towarem!

Między ławami przemyka chyłkiem Rudy Lis.

Tłum wyciąga spragnione ręce. Jak go dorwie, chyba zje.

Rzucamy się w pogoń.

Jest szybki, kluczy i zamiata ogonem, są jednak z nami tacy, którzy nie takim jak on kradli z sadów mirabelki, a z ogródków szczaw. Są równie szybcy. Nie ujdzie.

– Żywcem go, żywcem!

Butelka po piwie trafia uciekiniera w chwili, gdy chce się skryć za drzwiami. Próbuje, lecz nie ma sił, by się podnieść po ciosie. Ledwie dźwiga się na kolana. Piana wraz z krwią płyną z rozbitej głowy. W oczach mieni się szaleństwo i strach.

Biedactwo. Mimo drogiego garnituru wygląda jak jeden z nas. Niczym się nie wyróżnia, dlaczego więc doprowadził do rzezi niewiniątek?

Patrzymy na niego z góry. Niektórzy, nie mogąc się powstrzymać, plują mu w twarz.

– Przyjemna mżawka, co? – kpią.

Nie odpowiada. Gapi się wytrzeszczonymi ślepiami. Po dwudziestu latach rządów wreszcie nadszedł kres.

W końcu ktoś ma dość i podaje mu sznur.

Odsuwamy się.

"Miałeś chamie złota wór…"

Patrzymy jak wstaje i wiąże pętlę.

Pięć minut później, jak zapisano w podręcznikach do historii o godzinie dwunastej osiemnaście, Rudy Lis, dręczony wyrzutami sumienia, targa się na życie i mimo przeprowadzonej akcji ratunkowej nie udaje się go uratować.

Budynek drży wstrząsany kolejnymi wybuchami. Z okien sypie się szkło. Powietrze przesycone jest złymi emocjami i dymem.

– Dorżnąć watahę! – Niesie się czyjś twardy głos.