ŁADUNEK część pierwsza

Po wej­ściu na or­bi­tę oko­ło­ziem­ską i po­zby­ciu się zbęd­ne­go ba­la­stu w po­sta­ci pu­stych zbior­ni­ków po spa­lo­nym przez sil­ni­ki od­rzu­to­we pa­li­wie oraz przej­ściu na napęd pla­zmo­wy po­zo­sta­łą więk­szość lotu na Marsa za ste­ra­mi ko­smicz­ne­go stat­ku to­wa­ro­we­go „Small Billy” sta­no­wił cykl po­wta­rza­ją­cych się czyn­no­ści, z któ­rych kon­tro­la wskaź­ni­ków była naj­waż­niej­sza. Au­to­pi­lot od kilku dni dzia­łał bez za­rzu­tu, jed­nak nigdy w stu pro­cen­tach nie gwa­ran­to­wał osią­gnię­cia suk­ce­su. Przy tak zna­czą­cych od­le­gło­ściach, jak mię­dzy pla­ne­ta­mi Ukła­du Sło­necz­ne­go, re­al­ne sta­wa­ły się drob­ne roz­bież­no­ści w da­nych od­czy­ty­wa­nych przez sys­te­my stat­ku. Ważne zatem było spraw­dza­nie po­praw­no­ści ak­tu­al­ne­go po­ło­że­nia wzglę­dem pro­gnoz i wcze­śniej­szych wy­li­czeń co do za­mie­rzo­ne­go celu oraz w miarę ko­niecz­no­ści re­ago­wa­nie.

Ka­pi­tan John Ri­dley z upo­rem ma­nia­ka co go­dzi­nę ana­li­zo­wał zgod­ność od­czy­tów. Kiedy tylko znaj­do­wał jakąś nie­pra­wi­dło­wość, wów­czas uru­cha­miał ze­wnętrz­ne sil­ni­ki kie­run­ko­we roz­miesz­czo­ne w róż­nych punk­tach po­szy­cia stat­ku, które wy­py­cha­ną w próż­nię pla­zmą ko­ry­go­wa­ły lot. Także i tym razem spraw­dził pra­wi­dło­wość wy­świe­tla­nych na pul­pi­cie da­nych. Po stwier­dze­niu, że wszyst­ko dzia­ła na­le­ży­cie, śmia­ło udał się do mesy na drob­ny po­si­łek – po­mi­mo mo­no­to­nii lotu w próż­ni, usi­ło­wał za­cho­wać ziem­ski cykl funk­cjo­no­wa­nia or­ga­ni­zmu. We­dług jego wy­li­czeń wła­śnie zbli­ża­ła się pora obia­du.

Spo­ży­wał wy­łącz­nie suchy pro­wiant, a także pił płyny za­wie­ra­ją­ce biał­ko. W trak­cie po­sił­ku wy­obra­żał sobie, że je zu­peł­nie inny po­karm – tłu­sty i nie­zdro­wy, czyli taki, który z chę­cią zjadł­by w tym cza­sie gdyby znaj­do­wał się na Ziemi. Tutaj było to nie­po­żą­da­ne ze wzglę­du na brak gra­wi­ta­cji po­wo­du­ją­cy trud­no­ści w tra­wie­niu i tak już cięż­ko­straw­nych po­kar­mów. Za­mknął oczy i za­to­pił zęby w sze­ścien­nej spra­so­wa­nej for­mie, która z wy­glą­du nie przy­po­mi­na­ła je­dze­nia.

– Znowu fast food, ka­pi­ta­nie? – za­żar­to­wa­ła Susan Si­lver, peł­nią­ca na po­kła­dzie rolę dru­gie­go pi­lo­ta. – Co tym razem? Che­ese­bur­ger czy pizza? A może ocie­ka­ją­cy sosem kebab?

Z lekka spe­szo­ny ka­pi­tan otwo­rzył sze­ro­ko oczy. Ko­bie­ta do­sia­dła się na­prze­ciw­ko ze swoją por­cją pro­wian­tu.

– Muszę cię roz­cza­ro­wać, Susan. Prze­sze­dłem na dietę. Od dziś jem tylko zdro­we je­dze­nie, bez che­mii – od­po­wie­dział rów­nież żar­tem.

– Jak na przy­kład? – cią­gnę­ła temat.

– Jak na przy­kład ten na­tu­ral­nie wy­ho­do­wa­ny so­czy­sty po­mi­dor – ka­pi­tan uniósł swój obiad tak, aby co-pi­lot mógł wy­raź­nie do­strzec brak czer­wie­ni i okrą­głe­go kształ­tu, któ­ry­mi ce­chu­je się dane wa­rzy­wo.

– To są jesz­cze po­mi­do­ry? – zdzi­wi­ła się. – My­śla­łam, że zja­dłam ostat­nie­go na śnia­da­nie. Mu­sia­łam to prze­oczyć.

– Za­pew­ne tak się stało – skwi­to­wał ka­pi­tan.

– Mam za to por­cję chru­pią­cych fry­tek – mó­wiąc to, po­ka­za­ła ten sam spra­so­wa­ny pro­dukt w ni­czym nie­przy­po­mi­na­ją­cy usma­żo­ne­go ziem­nia­ka, któ­rym zresz­tą nigdy nie był.

– Wiesz co? – ka­pi­tan wy­tarł dło­nią ciek­ną­cą z ust ślinę i po­dra­pał się w czoło. – Dieta mi nie służy. Oddam ci jed­ne­go po­mi­do­ra w za­mian za kilka fry­tek.

– Co praw­da wo­la­ła­bym ket­chup, ale zgoda! Niech tak bę­dzie – od­po­wie­dzia­ła i bły­ska­wicz­nie wy­mie­ni­ła się skraw­ka­mi tego sa­me­go pro­wian­tu.

– Le­piej nie wie­dzieć co tam tak na­praw­dę pa­ku­ją – pod­su­mo­wał po chwi­li ka­pi­tan, żując do­kład­nie i wy­obra­ża­jąc sobie po­żą­da­ne danie.

Słowa te skło­ni­ły Susan do za­sta­no­wie­nia. Od dłuż­sze­go czasu bo­wiem po jej umy­śle krą­ży­ło i nie da­wa­ło spo­ko­ju jedno ważne py­ta­nie. Uzna­ła, że to dobry mo­ment, aby je zadać.

– Ka­pi­ta­nie? – za­czę­ła.

– Tak?

– Myślę, że naj­wyż­sza pora, aby po­roz­ma­wiać o ła­dun­ku – rzu­ci­ła po­waż­nie.

– Tutaj nie ma o czym roz­ma­wiać – od­parł, prze­ły­ka­jąc kęs.

– Myślę, że jed­nak jest. Co wie­zie­my? Szcze­rze.

– Do­brze wiesz, że to ta­jem­ni­ca. Rów­nież dla mnie. Temat ści­śle tajny.

– Coś jed­nak pan chyba wie?

– Nie. Nic nie wiem. W za­mian za po­dwój­ną staw­kę pod­ję­li­śmy się trans­por­tu po­nad­pla­no­we­go ła­dun­ku X, bez zbęd­nych pytań. Jeśli mam być szery to od­po­wia­da mi to bar­dzo. Dzię­ki temu nie będę mu­siał brać ko­lej­ne­go kursu, aby za­ro­bić takie pie­nią­dze, jakie otrzy­mam za ten kon­trakt. Zdaje mi się, że to wam też od­po­wia­da. Nie jest tak?

– Tak. Tyle tylko, że to jest dość dziw­ne. Sam lot na Marsa, pa­li­wo po­trzeb­ne, aby wy­two­rzyć od­po­wied­nią ener­gię, by wzbić nas na or­bi­tę, kosz­to­wa­ło for­tu­nę. A zatem coś, co trans­por­tu­je­my, musi mieć ol­brzy­mią war­tość, a jed­no­cze­śnie nie jest to na tyle cięż­kie, aby tego nie dźwi­gnąć pod­czas stan­dar­do­we­go star­tu.

– Ofi­ce­rze, wy­ko­naj­my za­da­nie bez za­da­wa­nia nie­po­trzeb­nych pytań. Jak do tej pory szło to nam do­brze. Niech więc tak po­zo­sta­nie. Ro­zu­mie­my się?

– To nie może być złoto. Złoto jest zbyt cięż­ki – drą­ży­ła temat, nie zwa­ża­jąc na wcze­śniej­sze słowa ka­pi­ta­na.

– Ofi­ce­rze! – w końcu pod­niósł głos z za­mia­rem de­fi­ni­tyw­ne­go ucię­cia wątku.

Susan za­mil­kła, ugry­zła pro­wiant, by chwi­lę póź­niej stwier­dzić:

– Fak­tycz­nie, re­we­la­cyj­ny po­mi­dor!

Ka­pi­tan wes­tchnął i po­sta­no­wił nie kon­ty­nu­ować roz­mo­wy. Prze­szło mu przez myśl, że Susan oczy­wi­ście ma rację i na­tu­ral­ne jest to, aby ka­pi­tan za­in­te­re­so­wał się ła­dun­kiem. Po­cho­dził jed­nak od le­gal­ne­go do­staw­cy, który pła­cił słono, więc uznał, że w dro­dze wy­jąt­ku przy­mknie oko na ten aspekt umowy.

– A nie korci pana, żeby spraw­dzić? – nie da­wa­ła za wy­gra­ną.

Ka­pi­tan chrząk­nął cał­ko­wi­cie za­sko­czo­ny tym po­wro­tem do te­ma­tu. Są­dził, że wy­ra­ził się dość jasno. Za­czął ka­słać. O mały włos by się udła­wił. Gdy zła­pał od­dech, od­po­wie­dział naj­spo­koj­niej, jak tylko mógł:

– Może i korci, ale nie za­mie­rzam z tym nic robić. Bo po co? Do­star­czy­my ła­du­nek na Marsa i tyle. Przy­po­mi­nam, że każdy z obec­nych na stat­ku, włą­cza­jąc w to panią, pod­pi­sał kon­trakt, któ­re­go czę­ścią jest nie­wty­ka­nie nosa w nie­swo­je spra­wy i na­szym wspól­nym za­da­niem jest się z niego wy­wią­zać. Czy to jest jasne dla pani, ofi­ce­rze Si­lver?

– Tak jest, sir – od­po­wie­dzia­ła z gry­ma­sem nie­za­do­wo­lo­ne­go dziec­ka.

Po za­koń­cze­niu wspól­ne­go po­sił­ku, ka­pi­tan oraz drugi pilot po­wró­ci­li na mo­stek do swo­ich obo­wiąz­ków. Temat ta­jem­ni­cze­go ła­dun­ku zo­stał przez nich po­rzu­co­ny, choć oby­dwo­je nie byli w sta­nie o nim tak na­praw­dę za­po­mnieć.

Ka­pi­tan – do tej pory nie­ugię­ty, w miarę upły­wu czasu od­czu­wał drę­czą­cą jego umysł cie­ka­wość i ro­sną­cą chęć spraw­dze­nia, co fak­tycz­nie trans­por­to­wa­li. Aby prze­stać o tym my­śleć za­wie­sił wzrok na mo­ni­to­rze uka­zu­ją­cym lo­ka­li­za­cję stat­ku. Zie­mia, czyli miej­sce star­tu ozna­czo­na zo­sta­ła punk­tem A, „Small Billy” punk­tem B, na­to­miast Mars, do któ­re­go zmie­rza­li, znaj­do­wał się poza za­się­giem tra­jek­to­rii lotu i nie miał żad­ne­go ozna­cze­nia. Do­ce­lo­wy punkt C we­dług ob­li­czeń sys­te­mu uwzględ­nia­ją­cych czas po­dró­ży i pręd­kość stat­ku na dany mo­ment znaj­do­wał się kil­ka­dzie­siąt ty­się­cy ki­lo­me­trów dalej, co zatem ozna­cza­ło, że zbo­czy­li z kursu. Ka­pi­tan wpadł w trans, ni­czym ogar­nię­ty ner­wi­cą na­tręctw bły­ska­wicz­nie po­wró­cił do ma­nu­al­ne­go re­gu­lo­wa­nia na kon­so­le­cie toru lotu. Po­ru­sza­li się z pręd­ko­ścią nie­speł­na sześć­dzie­się­ciu ty­się­cy ki­lo­me­trów na go­dzi­nę, a zatem każde nie­roz­waż­ne uru­cho­mie­nie sil­ni­ków kie­run­ko­wych wy­try­sku­ją­cych pla­zmę w próż­nię spo­wo­do­wa­ło­by jesz­cze więk­sze od­chy­le­nie. Z ol­brzy­mim sku­pie­niem dążył do usta­le­nia per­fek­cyj­ne­go kie­run­ku lotu.

W jed­nej chwi­li wszyst­kie mo­ni­to­ry, wskaź­ni­ki i diody zga­sły, w kon­se­kwen­cji czego wnę­trze stat­ku mo­men­tal­nie za­to­nę­ło w ciem­no­ści, którą mi­ni­mal­nie roz­ja­śnia­ły wi­dzia­ne przez wi­zje­ry gwiaz­dy.

– Co jest do cho­le­ry? – zdzi­wił się ka­pi­tan. W tej samej se­kun­dzie usły­szał:

– Dla­cze­go nic nie dzia­ła? – za­py­ta­ła zde­ner­wo­wa­na tym fak­tem Susan. – Ciem­no jak w gro­bie! – do­da­ła.

Na ka­pi­ta­na padł „blady strach”, po­nie­waż zda­rze­nie miało miej­sce do­słow­nie w mo­men­cie, kiedy nad­gor­li­wie maj­stro­wał przy dy­szach sil­ni­ków kie­run­ko­wych. Po­my­ślał zatem, że jedna z nich ule­gła awa­rii, być może nawet od­cze­pi­ła się i tym samym uszko­dzi­ła po­szy­cie, czego efek­tem jest utra­ta za­si­la­nia. Nie miał jed­nak pew­no­ści co do przy­czy­ny. Susan na­to­miast ener­gicz­nie wci­ska­ła przy­ci­ski „na chy­bił tra­fił”, zu­peł­nie jakby li­czy­ła, że to po­mo­że – dzia­ła­ła bez za­sta­no­wie­nia pod wpły­wem stra­chu.

– To nie­moż­li­we! Prze­cież je­ste­śmy po prze­glą­dzie! – stwier­dzi­ła, po czym jesz­cze moc­niej ude­rza­ła pal­ca­mi we wszyst­ko, co po­pad­nie.

– To na nic. W ten spo­sób nie na­pra­wisz pro­ble­mu. Mar­nu­jesz tylko swoją ener­gię – sta­rał się uspo­ko­ić.

Ze spo­wi­tej mro­kiem czę­ści po­kła­du, ostroż­nie ba­da­jąc grunt pod sto­pa­mi, nad­cią­ga­li i gro­ma­dzi­li się przy wej­ściu do kok­pi­tu po­zo­sta­li człon­ko­wie za­ło­gi. Z każdą ko­lej­ną se­kun­dą na­ra­sta­ła pa­ni­ka wśród zgro­ma­dzo­nych. Ka­pi­tan opu­ścił swój fotel i prze­mó­wił do ogółu:

– Tylko spo­koj­nie. Czy ktoś jest ranny?

– Je­ste­śmy cali, ale dość prze­ra­że­ni – od­po­wie­dział le­karz po­kła­do­wy.

– Co się stało? – za­py­tał jeden z asy­sten­tów po­kła­do­wych.

Ka­pi­tan za­sta­no­wił się przez chwi­lę, by na­stęp­nie rzec:

– Mu­sia­ło dojść do spię­cia w in­sta­la­cji. Wszyst­ko jest tutaj po­łą­czo­ne, dla­te­go sys­tem na chwi­lę zwa­rio­wał. Zre­se­to­wał się i za mo­ment uru­cho­mi po­now­nie. Za­cho­waj­cie spo­kój.

Prze­wi­dy­wa­nia ka­pi­ta­na jed­nak się nie zi­ści­ły i sys­tem nie uru­cho­mił się po­now­nie. Ciem­ność nadal do­trzy­my­wa­ła obec­nym to­wa­rzy­stwa.

– To musi być coś po­waż­niej­sze­go – stwier­dzi­ła ofi­cer Si­lver. – Gdzie są me­cha­ni­cy kiedy naj­bar­dziej są po­trzeb­ni?

– Nie wiemy. Nie ma ich z nami – od­po­wie­dział jeden asy­stent po­kła­do­wy, drugi zaś zgod­nie po­ta­ki­wał.

– Być może po­trze­bu­ją po­mo­cy – zmar­twił się ka­pi­tan, po czym dodał: – Wy dwaj. Weź­cie la­tar­ki i ro­zej­rzyj­cie się za nimi. Resz­ta niech po­zo­sta­nie na swo­ich sta­no­wi­skach.

– Tak jest – po­twier­dzi­li nie­chęt­nie asy­sten­ci.

Ka­pi­tan po­czuł, że po­wi­nien wziąć na swoje barki od­po­wie­dzial­ność za całe zda­rze­nie. Wie­dział też, że nie ma czasu do stra­ce­nia.

– Gdzie to jest? – po tych sło­wach, po omac­ku, mając je­dy­nie blask gwiazd za prze­wod­ni­ka, z nie­ma­łym tru­dem od­szu­kał swój kom­pu­ter prze­no­śny. Uru­cho­mił go. Od­na­lazł rów­nież ba­te­rię in­duk­cyj­ną mo­gą­cą przez nie­dłu­gi czas za­si­lać roz­ma­ite urzą­dze­nia. Wie­dział, że się przy­da. Wziął ją więc na zapas. Na­stęp­nie się­gnął po ele­men­ty ska­fan­dra ko­smicz­ne­go.

Uży­cie kom­pu­te­ra i ba­te­rii w kok­pi­cie w celu po­now­ne­go uru­cho­mie­nia sys­te­mów na nic by się nie zdało, gdyż sta­tek, któ­rym po­dró­żo­wa­li, po­trze­bo­wał o wiele więk­sze­go ła­dun­ku ener­gii. Po­moc­ne jed­nak były w sy­tu­acjach wy­ma­ga­ją­cych ak­ty­wo­wa­nia nie­zbyt roz­bu­do­wa­nych me­cha­ni­zmów jak na przy­kład przy otwie­ra­niu i za­my­ka­niu wła­zów lub pod­łą­cze­niach i odłą­cze­niach upgra­de’u.

– Sy­tu­acja jest fa­tal­na, ale nie tra­gicz­na. Muszę wyjść na chwi­lę na ze­wnątrz – wy­znał.

– Co? Jak to na ze­wnątrz? – Susan do­pie­ro teraz zwró­ci­ła uwagę na prze­ło­żo­ne­go i do­strze­gła, że ka­pi­tan jest już nie­mal w ca­ło­ści odzia­ny w ska­fan­der. Dzię­ki za­trza­skom przy­mo­co­wał kom­pu­ter i ba­te­rię do swo­je­go le­we­go przed­ra­mie­nia.

– To musi być któ­ryś z sil­ni­ków kie­run­ko­wych. Muszę je spraw­dzić – po­wie­dział.

– Skąd to przy­pusz­cze­nie?

Ka­pi­tan wziął głę­bo­ki wdech i li­cząc się z kon­se­kwen­cja­mi swych słów, prze­mó­wił gło­śno i wy­raź­nie do zgro­ma­dzo­nych:

– Pro­szę o uwagę. Chcę wam coś oznaj­mić – zro­bił krót­ką pauzę, aby chwi­lę póź­niej wy­znać ze skru­chą: – To moja wina. Pod­czas usta­la­nia tra­jek­to­rii lotu uszko­dzi­łem jeden z sil­ni­ków kie­run­ko­wych.

Od razu roz­legł się na po­kła­dzie gwar. Więk­szość z obec­nych nie uwie­rzy­ła. Wśród skry­tych w mroku osób pa­da­ły za­rów­no gło­śne zda­nia wspar­cia i otu­chy, jak i rów­nież wy­po­wie­dzia­ne pół­gło­sem obe­lgi.

– Prze­pra­szam was szcze­rze. Pro­szę, wstrzy­maj­cie się chwi­lo­wo z falą kry­ty­ki pod moim ad­re­sem – dodał. – Dałem ciała i za­mie­rzam to na­pra­wić. Plan jest taki: zlo­ka­li­zu­ję ogni­sko pro­ble­mu oraz jak naj­szyb­ciej je od­izo­lu­ję. Zro­bić to mogę je­dy­nie zdal­nie po­przez do­stęp do ze­wnętrz­nej kon­so­le­ty każ­de­go z sil­ni­ków. Bez tego nie włą­czy się za­si­la­nie awa­ryj­ne. Sys­tem stat­ku ma swoje za­bez­pie­cze­nia.

– Po­mo­gę panu, ka­pi­ta­nie – po­wie­dzia­ła Susan.

– Nie. Ty mu­sisz być na most­ku w go­to­wo­ści. Po­ra­dzę sobie sam. Je­stem od­po­wie­dzial­ny za awa­rię oraz każ­de­go z was dla­te­go biorę to w ca­ło­ści na sie­bie.

– Ale ka­pi­ta­nie. Sam pan sobie nie… – ugry­zła się w język.

– Po­ra­dzę – od­po­wie­dział spo­koj­nie z uśmie­chem na ustach. – Nie przej­muj się. Wie­czo­rem zjemy wspól­nie ko­la­cję – dodał, aby nieco uspo­ko­ić.

– Przy­go­tu­ję zatem coś pysz­ne­go – mó­wiąc te słowa, od­wza­jem­ni­ła uśmiech, choć tak na­praw­dę była prze­ra­żo­na.

Ka­pi­tan na­ło­żył hełm i wy­re­gu­lo­wał we­wnątrz ska­fan­dra ci­śnie­nie, po czym ru­szył na drugi ko­niec po­kła­du w kie­run­ku sek­to­ra przy­sto­so­wa­ne­go w razie ko­niecz­no­ści do opusz­cze­nia stat­ku. Rzekł do mi­ja­nych po dro­dze człon­ków za­ło­gi:

– Pro­szę, aby­ście po zlo­ka­li­zo­wa­niu me­cha­ni­ków prze­ka­za­li im, że mogę po­trze­bo­wać ich po­mo­cy. Są od­po­wied­nio prze­szko­le­ni, więc dadzą radę.

– Tak jest, sir – od­po­wie­dzie­li z mie­sza­ny­mi uczu­cia­mi zgro­ma­dze­ni. Część z nich była bli­ska la­men­tu.

Po­mi­mo tego, że szedł zde­cy­do­wa­nie nie mógł prze­stać my­śleć o tym jak wiel­kim roz­cza­ro­wa­niem był w oczach swo­ich pod­wład­nych. Wstyd to­wa­rzy­szył mu nie­ustan­nie. Strach przed za­da­niem, któ­re­go się pod­jął, do­dat­ko­wo po­tę­go­wał w nim emo­cje. Nie było jed­nak czasu na wa­ha­nie, bo­wiem wa­ży­ły się dal­sze losy ludz­kich ist­nień. Czuł, że ry­zy­ko­wa­nie swo­je­go życia dla dobra ogółu jest po­win­no­ścią wobec nad­gor­li­wo­ści, któ­rej się do­pu­ścił. W tym mo­men­cie zro­zu­miał, że idzie na spo­tka­nie ze śmier­cią.

Dzię­ki prze­no­śne­mu kom­pu­te­ro­wi ak­ty­wo­wał na krót­ką chwi­lę właz pro­wa­dzą­cy do są­sied­niej ko­mo­ry. Tam, po prze­kro­cze­niu progu, szczel­nie za­trza­snął za sobą owo wej­ście oraz otwo­rzył ko­lej­ne. Mi­nąw­szy je, rów­nież szczel­nie za­mknął. Usta­wił się za spe­cjal­ną osło­ną – po­wło­ką ase­ku­ru­ją­cą ciało astro­nau­ty, za­po­bie­ga­ją­cą na­głe­mu jego wy­ssa­niu na ze­wnątrz wsku­tek róż­ni­cy ci­śnie­nia, jaka na­stą­pi po otwo­rze­niu ko­lej­ne­go włazu – pro­wa­dzą­ce­go już poza sta­tek w próż­nię. Wszedł po wą­skiej dra­bin­ce i za­in­sta­lo­wał się we­wnątrz sto­ją­ce­go obok ponad trzy­me­tro­we­go ty­ta­no­we­go szkie­le­tu ze­wnętrz­ne­go – me­cha­nicz­nej hu­ma­no­idal­nej kon­struk­cji umoż­li­wia­ją­cej astro­nau­tom wy­ko­ny­wa­nie wielu za­awan­so­wa­nych czyn­no­ści poza stat­kiem, rów­nież w trak­cie jego lotu, po­cząw­szy od spa­ce­ru po jego po­szy­ciu – dzię­ki ma­gne­tycz­nym od­nó­żom, a skoń­czyw­szy na pod­no­sze­niu ol­brzy­mich cię­ża­rów. Wsu­nął ba­te­rię in­duk­cyj­ną do klat­ki pier­sio­wej i uru­cho­mił sprzęt, któ­rym prze­miesz­cza­nie i któ­re­go ste­ro­wa­nie, po­mi­mo masy, nie wy­ma­ga­ło naj­drob­niej­sze­go wy­sił­ku.

Przy­piął się ela­stycz­ną liną do uprzę­ży wokół pasa. Umo­co­wał drugi jej ko­niec do jed­ne­go z wy­sta­ją­cych z pod­ło­gi uchwy­tów. Otwo­rzył właz, co spo­wo­do­wa­ło gwał­tow­ną de­kom­pre­sję w po­miesz­cze­niu. Od­cze­kał mo­ment i wy­chy­lił za osło­nę, by na­stęp­nie ostroż­nie wyjść na ze­wnątrz.

Opu­ścił wnę­trze i stą­pa­jąc wzdłuż grzbie­tu stat­ku, ro­zej­rzał się w każ­dym moż­li­wym kie­run­ku. Za­uwa­żył, że dziób zwień­czo­ny szpi­cą nie ce­lo­wał do­kład­nie w wi­dzia­ne­go w od­da­li Marsa. Wie­dział, że po uru­cho­mie­niu sys­te­mu nie­unik­nio­na bę­dzie ko­rek­ta tra­jek­to­rii. Nie było to jed­nak teraz naj­waż­niej­sze.

Wspiął się po kon­struk­cji, aż na jego top. Sta­nął lekko po­chy­lo­ny na po­wierzch­ni stat­ku ko­smicz­ne­go dry­fu­ją­ce­go z pręd­ko­ścią ponad pięt­na­stu ki­lo­me­trów na se­kun­dę, spra­wia­jąc wra­że­nie jakby sur­fo­wał po­śród gwiazd. Wy­ma­ga­ło to nie lada od­wa­gi oraz zde­cy­do­wa­nia, po­nie­waż jeden fał­szy­wy ruch i ka­pi­tan mógł­by unieść się w próż­ni, co znacz­nie skom­pli­ko­wa­ło­by za­da­nie. Przez cały czas roz­glą­dał się za me­cha­ni­ka­mi.

Po do­tar­ciu na czoło „Small Billy’ego” umiej­sco­wił się w za­głę­bie­niu mię­dzy sil­ni­ka­mi a kor­pu­sem stat­ku. Z dużą uwagą przyj­rzał się dy­szom sil­ni­ków roz­miesz­czo­nym w róż­nych punk­tach. Każda z nich, po­dob­nie jak po­szy­cie, nie po­sia­da­ły naj­mniej­sze­go śladu po uszko­dze­niu. Mimo to mu­siał mieć pew­ność. Przy uży­ciu au­to­ma­tycz­ne­go śru­bo­krę­tu od­krę­cił śruby z osło­ny za­bez­pie­cza­ją­cej kon­so­le­tę, by na­stęp­nie przy­piąć do niej ka­blem swój kom­pu­ter. Uru­cho­mił pro­gram ska­nu­ją­cy sys­te­my za­rzą­dza­ją­ce sil­ni­ka­mi. Po kil­ku­na­stu se­kun­dach po­ja­wił się prze­krój danej czę­ści stat­ku, sche­mat ele­men­tów sil­ni­ków i dia­gno­za: brak uszko­dzeń.

– OK. Czyli to na rufie – stwier­dził.

Od­piął kom­pu­ter i po­now­nie przy­mo­co­wał go do le­we­go przed­ra­mie­nia oraz udał się na tyły stat­ku. Cu­dow­ny widok ogni­ste­go Słoń­ca oraz lśnią­cy zarys Kuli Ziem­skiej i to­wa­rzy­szą­ce­go jej Księ­ży­ca, za­uro­czył ka­pi­ta­na. Szedł w ich kie­run­ku ni­czym ćma wa­bio­na bla­skiem lampy. Nie tra­cił jed­nak czuj­no­ści, wie­dział, że musi od­na­leźć przy­czy­nę awa­rii. Z dużą uwagą, ase­ku­ru­jąc się ma­gne­tycz­ny­mi dłoń­mi, do­tarł na tył. Tam także dysze, które ob­ser­wo­wał, nie wy­glą­da­ły na uszko­dzo­ne.

– K….! – prze­klął gło­śno.

Pod­łą­cze­nie kom­pu­te­ra do kon­so­le­ty tylko po­twier­dzi­ło jego prze­czu­cia. Chwi­lę po tym jak zre­wi­do­wał stan tech­nicz­ny i do­szedł do wnio­sku, że to jed­nak nie z jego winy do­szło to awa­rii, po­czuł ulgę i jed­no­cze­śnie przy­pływ bez­rad­no­ści, po­nie­waż nadal mu­siał zna­leźć przy­czy­nę i roz­wią­zać pro­blem. Za­stygł mię­dzy sil­ni­ka­mi w na­dziei, że olśni go i znaj­dzie roz­wią­za­nie. Po­wo­li tra­cił wiarę, że po­do­ła prze­ra­sta­ją­cej go sy­tu­acji. Pre­sja była ol­brzy­mia. Spoj­rzał się przed sie­bie. Od próż­ni dzie­lił go jeden krok. Po­my­ślał, że wy­star­czy­ło­by tylko odłą­czyć linę oraz me­cha­nicz­ny szkie­let i dzię­ki temu zo­sta­wił­by to wszyst­ko w cho­le­rę.

Tym­cza­sem na pra­wej bur­cie nie­da­le­ko rufy w od­le­gło­ści nie­speł­na dzie­się­ciu me­trów od ka­pi­ta­na po­ja­wił się ruch; luk to­wa­ro­wy otwo­rzył się wolno i sze­ro­ko wy­su­wa­jąc przy tym szyny przy­sto­so­wa­ne do za­ła­dun­ku i roz­ła­dun­ku. Ka­pi­tan wzdry­gnął się na myśl, że sta­tek się roz­pa­da. Jed­no­cze­śnie zro­zu­miał, że tam musi znaj­do­wać się roz­wią­za­nie jego pro­ble­mu. Dzię­ki ma­gne­tycz­nym od­nó­żom prze­mie­ścił się w kie­run­ku za­ob­ser­wo­wa­ne­go zja­wi­ska. We wnę­trzu luku, pod osło­ną pół­mro­ku, doj­rzał dwie osoby odzia­ne w ska­fan­dry i ty­ta­no­we me­cha­nicz­ne szkie­le­ty, usi­łu­ją­ce od­bez­pie­czyć i wy­pchnąć w próż­nię gi­gan­tycz­ny kon­te­ner z ta­jem­ni­czym ła­dun­kiem. Do­szedł do wnio­sku, że są to za­gi­nie­ni me­cha­ni­cy, któ­rzy z ja­kie­goś wzglę­du sa­bo­to­wa­li lot. W miej­scu skom­pli­ko­wa­nych in­sta­la­cji łą­czą­cych sys­te­my chło­dze­nia z ob­wo­da­mi za­si­la­ją­cy­mi do­strzegł emi­tu­ją­cy za­kłó­ce­nia oraz draż­nią­ce prze­ry­wa­ne czer­wo­ne świa­tło na­daj­nik – jak szyb­ko zro­zu­miał, było to źró­dło pro­ble­mu na stat­ku.

– Co tu się dzie­je? – zadał sobie cicho py­ta­nie.

Wie­dział, że musi dzia­łać bły­ska­wicz­nie. To był jego sta­tek, dla­te­go bez stra­ty czasu na opra­co­wy­wa­nie planu dzia­ła­nia, pod wpły­wem ad­re­na­li­ny chwy­cił się po­szy­cia stat­ku i ener­gicz­nym ru­chem wsko­czył do wnę­trza luku ku za­sko­cze­niu obec­nych i rzekł:

– No dobra. Ko­niec za­ba­wy pa­no­wie – słowa dało się usły­szeć wy­raź­nie dzię­ki ota­cza­ją­cym pra­wie z każ­dej stro­ny ścia­nom, od któ­rych dźwięk się od­bi­jał.

Me­cha­ni­cy za­sko­cze­ni fak­tem, że zo­sta­li na­kry­ci na swych nie­cnych za­mia­rach, po­ro­zu­mie­li się mię­dzy sobą szyb­kim ski­nie­niem gło­wa­mi. Jeden z nich ru­szył śmia­ło w stro­nę ka­pi­ta­na, zaś drugi ze zdwo­jo­ną siłą sta­rał się od­cze­pić kon­te­ner.

– Dla­cze­go chce­cie ukraść ła­du­nek? – kon­ty­nu­ował.

– Ukraść? A kto mówi o kra­dzie­ży? – od­po­wie­dział me­cha­nik, zbli­ża­jąc się do w pełni za­sko­czo­ne­go tymi sło­wa­mi ka­pi­ta­na.

– Pro­szę wy­ba­czyć, ale nie­po­trzeb­nie się pan wtrą­cił – dodał, wy­pro­wa­dza­jąc cios pię­ścią z ty­ta­nu w stro­nę „nie­pro­szo­ne­go go­ścia”.

Ka­pi­tan dzię­ki zwin­ne­mu ru­cho­wi w lewo unik­nął ude­rze­nia.

– Co ty ro­bisz? Prze­stań – roz­ka­zał ka­pi­tan.

Na­past­nik jed­nak nie od­pusz­czał; dłu­gie na dwa metry ręce me­cha­nicz­ne­go szkie­le­tu chwy­ci­ły za ramę osła­nia­ją­cą kor­pus ka­pi­ta­na i szarp­nę­ły nim ener­gicz­nie, po czym ci­snę­ły o ścia­nę. W chwi­li upad­ku ka­pi­tan ase­ku­ro­wał się ma­gne­tycz­ny­mi od­nó­ża­mi. Me­cha­nik po­szedł za cio­sem i zła­pał za nogę swego ry­wa­la, tak aby osta­tecz­nie po­zbyć się jego z luku. Ka­pi­tan za­cho­wał przy­tom­ność umy­słu i za­ci­snął ty­ta­no­wą sze­ścio­pal­cza­stą dłoń na przed­ra­mie­niu me­cha­ni­ka, tym samym cią­gnąć go za sobą w kie­run­ku próż­ni. Oby­dwaj wy­le­cie­li z luku, ase­ku­ro­wa­ni li­na­mi. Bro­niąc się przed od­da­le­niem od stat­ku, każdy z wal­czą­cych o życie chwy­tał co po­pa­dło w ge­ście ra­tun­ku.

– Chcia­łeś mnie zabić, su­kin­sy­nu – krzyk­nął ka­pi­tan, kiedy już po­czuł się sta­bil­nie, lecz jego słowa nie wy­do­sta­ły się poza hełm.

Oto­cze­ni nie­mal ze­wsząd próż­nią i ase­ku­ru­jąc się po­zy­cją na czwo­ra­ka, oby­dwaj ster­cze­li na po­szy­ciu pra­wej burty stat­ku. Me­cha­nik nie dawał za wy­gra­ną i dążył do uni­ce­stwie­nia ka­pi­ta­na, je­dy­ne­go świad­ka mo­gą­ce­go zni­we­czyć plan oraz za­szko­dzić mu i jego to­wa­rzy­szo­wi. Wstał pręż­nie na pro­ste nogi, co da­wa­ło mu prze­wa­gę. Po­sta­no­wił ją wy­ko­rzy­stać. Naj­wy­raź­niej miał więk­sze do­świad­cze­nie i umie­jęt­no­ści w swo­bo­dzie po­ru­sza­nia się me­cha­nicz­nym szkie­le­tem ze­wnętrz­nym. Pod­szedł więc do trzy­ma­ją­ce­go się kur­czo­wo ka­pi­ta­na z za­mia­rem strą­ce­nia go w nie­byt.

– Nie mam in­ne­go wy­bo­ru. Za­da­nie musi być wy­ko­na­ne! – po­wie­dział.

Ma­syw­na stopa kop­nę­ła ka­pi­ta­na z dużą siłą. Ten jed­nak dziel­nie się trzy­mał. Bro­nił się jak mógł i od­py­chał ręką na­past­ni­ka. Ko­lej­ne tra­fie­nie jed­nak spra­wi­ło, że prze­tur­lał się ku kra­wę­dzi.

– I tak cię nigdy nie lu­bi­łem – dodał eu­fo­rycz­nie po chwi­li opraw­ca, idąc za swoją ofia­rą.

Tuż przed za­da­niem osta­tecz­ne­go ciosu me­cha­nik po­wo­li przy­mie­rzył się do so­lid­ne­go kop­nia­ka. Ka­pi­tan, wi­dząc to, nie cze­ka­jąc na finał, zła­pał linę ase­ku­ru­ją­cą ry­wa­la i szarp­nął mocno tak, że ten stra­cił rów­no­wa­gę. W mo­men­cie upad­ku na­past­nik zła­pał ka­pi­ta­na za me­cha­nicz­ny szkie­let i w szczel­nej więzi trzy­mał się go. Nie od­pusz­czał. Przy­ci­snął ka­pi­ta­na twa­rzą do stat­ku, zu­peł­nie jakby chciał go zmiaż­dżyć. Ten jed­nak dziel­nie sta­wiał opór. Ode­pchnął się me­cha­nicz­ny­mi rę­ko­ma od po­szy­cia.

– Za­dar­łeś z nie­od­po­wied­nim czło­wie­kiem, synku! – mó­wiąc to, ka­pi­tan uwol­nił ze szkie­le­tu prawą rękę odzia­ną ska­fan­drem i zwin­nym ru­chem uru­cho­mił na swym kom­pu­te­rze skan urzą­dzeń znaj­du­ją­cych się w bez­po­śred­niej od­le­gło­ści. Kiedy ska­ner wy­krył drugi szkie­let, ka­pi­tan nie­zwłocz­nie za­zna­czył na wy­świe­tla­czu opcję „Odłącz”.

Za­trza­ski znaj­du­ją­ce się na grzbie­cie ska­fan­dra na­past­ni­ka strze­li­ły i w se­kun­dę po zda­rze­niu cała kon­struk­cja po­zo­sta­ła da­le­ko za dry­fu­ją­cym stat­kiem. Me­cha­nik mo­men­tal­nie stra­cił pew­ność sie­bie i chwy­cił ramę ka­pi­ta­na tak, by nie od­le­cieć w próż­nię jak jego szkie­let.

Ka­pi­tan wciąż ase­ku­ro­wał się trzy­ma­ną ponad głową lewą dło­nią, prawą zaś ak­ty­wo­wał na kom­pu­te­rze sil­nik kie­run­ko­wy, obok któ­re­go się znaj­do­wa­li.

– Spa­daj stąd! – po­wie­dział i na­ci­snął „Od­rzut”.

Pla­zma pod ol­brzy­mim ci­śnie­niem ude­rzy­ła w me­cha­ni­ka, wy­py­cha­jąc go w próż­nię. Wsku­tek zda­rze­nia pu­ści­ły uchwy­ty mo­cu­ją­ce ela­stycz­ną linę. Nie­szczę­śnik po­zo­stał bez­wład­nie sam w ko­smo­sie ska­za­ny na za­gła­dę. Sta­tek pod wpły­wem ol­brzy­miej szyb­ko­ści, do­słow­nie znikł z jego pola wi­dze­nia.

Ka­pi­tan ode­tchnął z ulgą. Wie­dział, że gdyby tego nie zro­bił to sam, stra­cił­by życie. Nie miał więc wy­bo­ru. Wró­cił do luku, w któ­rym drugi me­cha­nik nie­udol­nie sta­rał się od­bez­pie­czyć kon­te­ner. Za­sko­czo­ny fi­na­łem po­tycz­ki w od­ru­chu obron­nym wci­snął przy­cisk wy­su­wa­ją­cy plat­for­mę na ze­wnątrz. Ka­pi­tan o mały włos zo­stał­by pchnię­ty przez kon­te­ner i wy­le­ciał­by za burtę. Zwin­nym ru­chem unik­nął po­trą­ce­nia. Ła­du­nek wciąż był przy­mo­co­wa­ny, a zatem tylko zmie­nił nie­znacz­nie swoje po­ło­że­nie.

– Dość! To jest mój sta­tek! – krzyk­nął ka­pi­tan, będąc już u kresu sił.

– Gdzie jest Smith? – za­py­tał wy­stra­szo­ny me­cha­nik.

– Zwol­ni­łem go. Cie­bie czeka to samo – za­ko­mu­ni­ko­wał.

Drugi me­cha­nik nie był na tyle od­waż­ny, aby rzu­cić się do walki. Nie­mal przez cały czas stał w miej­scu jakby spa­ra­li­żo­wa­ny. Zo­stał więc szyb­ko przy­par­ty do muru przez ka­pi­ta­na i po­zba­wio­ny po­łą­cze­nia z me­cha­nicz­nym szkie­le­tem.

– Czemu to ro­bi­cie? Z kim się do­ga­da­li­ście? Co jest w kon­te­ne­rze? – pytał agre­syw­nie ka­pi­tan, po­trzą­sa­jąc przy tym sa­bo­ta­ży­stą.

Nie uzy­skał od­po­wie­dzi. Aby wy­cią­gnąć te in­for­ma­cje od me­cha­ni­ka, za­czął po­wo­li za­ci­skać ty­ta­no­wą dłoń na jego heł­mie do tego stop­nia, że szyb­ka osła­nia­ją­ca po­pę­ka­ła.

– Pro­szę, nie – bro­nił się nie­udol­nie.

– Wy­łącz to – rzekł do­no­śnie ka­pi­tan, wska­zu­jąc na­daj­nik emi­tu­ją­cy za­kłó­ce­nia.

Me­cha­nik pełen obawy, że jego twarz zo­sta­nie wy­ssa­na z hełmu wsku­tek po­stę­pu­ją­ce­go uszko­dze­nia, wy­ko­nał bez na­my­słu roz­kaz ka­pi­ta­na.

Po kilku se­kun­dach sta­tek od­zy­skał za­si­la­nie. Dzię­ki roz­świe­tla­nym na nowo lam­pom wszę­dzie wokół zro­bi­ło się widno. Po­wró­ci­ła też łącz­ność ra­dio­wa.

– Ofi­ce­rze Si­lver, sły­szysz mnie? – po­wie­dział ka­pi­tan.

– Tak, sły­szę gło­śno i wy­raź­nie. Udało się!

– Po­praw nie­zwłocz­nie tra­jek­to­rię lotu. Tylko nie prze­sadź z ko­rek­tą.

– Tak jest!

Ka­pi­tan uru­cho­mił plat­for­mę, która przy­cią­gnę­ła z po­wro­tem ła­du­nek do wnę­trza. Po do­kład­nym za­bez­pie­cze­niu go za­mknął szczel­nie luk ła­dun­ko­wy. Na­stęp­nie otwo­rzył właz gro­dzio­wy i trzy­ma­jąc swo­je­go śmier­tel­nie wy­stra­szo­ne­go jeńca, wszedł do są­sied­niej ko­mo­ry. Chwi­lę póź­niej resz­ta za­ło­gi przy­by­ła z po­mo­cą.

– Me­cha­ni­cy sa­bo­to­wa­li nasz lot. Smith rzu­cił się na mnie i wy­padł w próż­nię. Tego udało mi się uniesz­ko­dli­wić i schwy­tać – wy­ja­śnił po­bież­nie ka­pi­tan, bez słowa o ła­dun­ku. – Za­mknij­cie go w ka­ju­cie. Chcę z nim po­ga­dać, jak doj­dzie do sie­bie.

Po­ja­wi­ła się rów­nież ofi­cer Si­lver, prze­peł­nio­na szczę­ściem, że sy­tu­acja na­resz­cie zo­sta­ła opa­no­wa­na i dumą z bo­ha­ter­stwa ka­pi­ta­na. Wi­dząc go na po­kła­dzie, rzu­ci­ła się mu na szyję i przy­tu­li­ła go.

Me­cha­nik na dal­szą część po­dró­ży zo­stał uwię­zio­ny. Od­mó­wił wszel­kich ze­znań. Choć wie­dział, że czeka go w naj­bliż­szym cza­sie mnó­stwo wy­ja­śnień. Gdy zbli­ża­ła się go­dzi­na ko­la­cji, jeden z asy­sten­tów po­kła­do­wych przy­niósł mu po­si­łek. Wszedł do ka­ju­ty.

– Masz szczę­ście. Dziś szef kuch­ni po­le­ca pie­czo­ne­go kró­li­ka z do­dat­ka­mi – po­wie­dział do sie­dzą­ce­go na łóżku aresz­tan­ta.

Po­ło­żył na sto­li­ku tacę ze spra­so­wa­ną sze­ścien­ną kost­kę o nie­wia­do­mym do końca skła­dzie.

– Smacz­ne­go! – mó­wiąc to, wy­szedł i za­trza­snął za sobą drzwi.

Tym­cza­sem ka­pi­tan i pierw­szy ofi­cer za­sie­dli w mesie.

– Ka­pi­ta­nie, jest pan cu­dow­ny – rze­kła Susan. – Za­wdzię­cza­my panu życie. Wiem, że obie­ca­łam wspa­nia­łą ko­la­cję, dla­te­go dziś bę­dzie danie nie­spo­dzian­ka.

– To miło z two­jej stro­ny, ale muszę cię zmar­twić. Nie mam w tej chwi­li ape­ty­tu – od­po­wie­dział za­my­ślo­ny ka­pi­tan.

– Ro­zu­miem, zbyt wiele emo­cji miało miej­sce – od­po­wie­dzia­ła.

– Wi­dzisz ofi­ce­rze Si­lver pod­czas obia­du po­ru­szy­łaś pe­wien temat, który w świe­tle ostat­nich wy­da­rzeń za­in­try­go­wał mnie bar­dzo.

– Ła­du­nek – zga­dła od razu.

– Tak. Całe to za­mie­sza­nie z wy­łą­cze­niem sys­te­mu stat­ku miało na celu od­wró­cić uwagę od akcji, któ­rej do­pu­ści­li się me­cha­ni­cy, czyli za­mia­ru prze­chwy­ce­nia na­sze­go ła­dun­ku. Oni dzia­ła­li we­dług okre­ślo­ne­go planu. Są­dzi­łem, że chcą ukraść ła­du­nek. Nie, oni otwo­rzy­li luk i chcie­li się go po­zbyć. Wy­de­du­ko­wa­łem to ze zdaw­ko­wych in­for­ma­cji od Smi­tha, zanim wy­padł ze stat­ku. In­try­gu­je mnie to do tego stop­nia, że zmie­ni­łem zda­nie. Chcę wie­dzieć co jest w tym kon­te­ne­rze.

– Myśli pan, że to coś nie­bez­piecz­ne­go?

– Nie wiem. Wąt­pię. Gdyby nie­bez­pie­czeń­stwo było re­al­ne, to nie ochro­nił­by nas przed nim byle kon­te­ner. To musi być zatem coś zu­peł­nie in­ne­go.

Roz­mo­wę prze­rwał asy­stent po­kła­do­wy bie­gną­cy co sił w kie­run­ku mesy.

– Ka­pi­ta­nie! – krzy­czał wy­stra­szo­ny. – Ka­pi­ta­nie… Me­cha­nik nie żyje!

– Co ta­kie­go? – ka­pi­tan aż pod­niósł się z sie­dze­nia.

Asy­stent do­biegł do sto­li­ka zdy­sza­ny i ze śmier­tel­ną po­wa­gą oznaj­mił:

– Po­sze­dłem do jego ka­ju­ty, aby ode­brać tacę i zna­la­złem go mar­twe­go. Nie wi­dzia­łem plam krwi czy śla­dów walki. Wy­da­je mi się, że zo­stał otru­ty.

Wszy­scy nagle spoj­rze­li na pro­wiant, który leżał na stole i wzdry­gnę­li się na samą myśl o je­dze­niu.

– Wśród nas jest mor­der­ca, który po­dej­mie się kon­ty­nu­acji planu – stwier­dzi­ła prze­ra­żo­na Susan. – Co do cho­le­ry jest tym ła­dun­kiem?

– Nie wiem, ale zaraz to spraw­dzi­my – od­po­wie­dział zde­cy­do­wa­nie ka­pi­tan.