Wypychacz zwierząt

OK, jest tekst, z bohaterem, fabułą i fantastyką. Wszystko się zgadza.

Tylko że jakoś za łatwo przyszło mi ustalenie tożsamości mordercy. No, już pierwszego dnia. Podejrzewam, że to znajomość pierwotnej wersji, chociaż wydawało mi się, że jej nie pamiętam.

No właśnie – dlatego jestem przeciwnikiem publikowania tu entych wersji tej samej historii.

Babska logika rządzi!

Hej Storm !!

 

Bardzo fajne opowiadanie, bardzo mi się podobało. Nawet końcówka wywołała u mnie wzruszenie (tzn. śmiech) A to wywołać przecież nie jest łatwo. Muszę też pochwalić klimat. Nie, naprawdę bardzo dobre opowiadanie!

 

Pozdrawiam serdecznie! Udało ci się :)))

Jestem niepełnosprawny...

Finklo, znajomość pierwotnej wersji w istocie zmniejsza końcowy efekt wow. No cóż, taki skutek tworzenia ulepszonych wersji jednej fabuły. Również nie jestem fanem takiego rozwiązania i ten tekst to odosobniony przypadek, bo po prostu czułem niewykorzystany potencjał w oryginalnym szorcie i mimo wszystko fajnie było się pobawić w rozbudowę opowieści.

Dzięki za przeczytanie!

 

Dawidzie, cieszy mnie bardzo, że opowiadanie tak ci się spodobało. Nawet klimat chwycił, na co miałem niewielką nadzieję :)

Dziękuję, że wpadłeś!

Bardzo mi się podoba klimat powieści, przyjemnie czyta się to opowiadanie w formie dziennika, choć osobiście mam wrażenie, że finał jest nieco pośpieszony i zbytnio pourywany. Doceniam styl i język, jaki został użyty do spisania historii, mam co do tego tylko jedną uwagę:

 

oczyma

(słowo pojawia się dwukrotnie). Słowo oczyma jest pozostałością archaicznej liczby podwójnej, tak samo jak słowa rękoma, nogoma, uszyma… Określa ona dwoje oczu, zatem w tekście jest użyta błędnie (w tekście początkowo w bohatera wpatruje się czworo oczu, a następnie sześcioro).

 

*Tekst urywa się, reszta strony zachlapana jest krwią.*

To jedno zdanie brzmi nieco naiwnie, choć filmowo – jestem w stanie wyobrazić sobie plamę krwi na ostatniej kartce dziennika. Zwracam jednak na to uwagę, ponieważ logicznie krwią zachlapany byłby cały zeszyt, a nie jedynie ostatnia strona. Sugerowałbym zmianę na np. “W tym miejscu tekst się urywa, dziennik został znaleziony pod zwłokami Eliasa Browna, pacjenta osadzonego w celi…”

“Błyskotliwy, subtelnie inspirujący cytat z ukrytą grą słowną”

JulianPeterson

Dzięki za przeczytanie i komentarz. Cieszy mnie bardzo, że klimat chwycił i czytało się przyjemnie. 

Nad tymi ”oczyma” pomyślę, byłem święcie przekonany, że będzie to właściwa forma, ale faktycznie na bohatera patrzy więcej niż jedna para oczu. 

Co do zdania z urwaniem tekstu, masz rację, że chciałem osiągnąć nieco filmowy efekt i nawet mi się ten element podoba. Przemyślę czy nie wziąć twojej sugestii pod uwagę, bo fakt, że krwi byłoby więcej. 

Pozdrawiam!

Stormie, bywa, że czytelnicy czasem sugerują autorowi, że opowiadanie mogłoby nieco obszerniej potraktować opisane sprawy, więc bardzo rozumiem, że postanowiłeś ubrać pomysł w więcej słów i zaprezentować rzecz w nowej odsłonie.

W obecnym kształcie opowiadanie czyta się naprawdę dobrze, zwłaszcza że wzbogaciłeś je wątkiem miłosnym, łączącym Eliasa Browna z synem jednej z ofiar i zadbałeś, aby dziewiętnastowieczny klimat był należycie odczuwalny.

Mam nadzieję, że poprawisz usterki, bo chciałaby zgłosić opowiadanie do Biblioteki.

 

…roz­glą­dał ner­wo­wo, jakby w oba­wie przed czymś. → Chyba miało być: …roz­glą­dał się ner­wo­wo, jakby w oba­wie przed czymś.

 

…roz­my­śla­łem o nim do czasu, aż nie sku­pi­łem się na owej pi­sa­ni­nie. → Owej pisaninie sugeruje, że bohater skupił się na artykule w gazecie.

Proponuję: …roz­my­śla­łem o nim do czasu, aż sku­pi­łem się na własnej pi­sa­ni­nie.

 

Gdy chcia­łem zadać drę­czą­ce mnie py­ta­nia François Che­val­lie­ro­wi… → A może: Gdy chcia­łem zadać François Che­val­lie­ro­wi drę­czą­ce mnie py­ta­nia…

 

…jak pan Elias Brown opu­ści tenże zacny przy­by­tek… → …jak pan Elias Brown opu­ści ten zacny przy­by­tek…

Za SJP PWN: tenże «ten sam»

 

…stra­ci­łem ocho­tę na po­zna­nie od­po­wie­dzi, która ran­kiem jesz­cze tak bar­dzo mną wła­da­ła… → Skoro nie znał odpowiedzi, nie mogła ona nim władać.

Proponuję: …stra­ci­łem ocho­tę na po­zna­nie od­po­wie­dzi/ zagadki, która ran­kiem jesz­cze tak bar­dzo zaprzątała mi myśli…

 

…i rów­nież uda­łem się w stro­nę wyj­ścia, nie zwa­ża­jąc na beł­ko­czą­ce­go Che­val­lie­ra uda­ją­ce­go się na za­ple­cze. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …i ruszyłem w stro­nę wyj­ścia, nie zwa­ża­jąc na beł­ko­czą­ce­go Che­val­lie­ra, uda­ją­ce­go się na za­ple­cze.

 

…by prze­ko­nać głup­ców, sta­no­wią­cych uspo­so­bie­nie spra­wie­dli­wo­ści tego kraju… → Czy tu aby nie miało być: …by prze­ko­nać głup­ców, sta­no­wią­cych uo­so­bie­nie spra­wie­dli­wo­ści tego kraju…

 

…ob­ser­wo­wa­łem go z da­le­ka, w oba­wie przed kon­se­kwen­cja­mi utrzy­my­wa­nia dal­szej re­la­cji. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …ob­ser­wo­wa­łem go z da­le­ka, w oba­wie przed kon­se­kwen­cja­mi utrzy­my­wa­nia bliższej re­la­cji.

 

…po­sta­no­wi­łem ro­zej­rzeć się po domu, twier­dząc, iż być może ktoś nie­po­żą­da­ny wtar­gnął do niego… → Raczej: …po­sta­no­wi­łem ro­zej­rzeć się po domu, podejrzewając, iż być może ktoś nie­po­żą­da­ny wtar­gnął do niego…

 

Gdyby jego mi­łość była rze­czy­wi­ście szcze­ra, po­świe­cił­by dla niej wszyst­ko. → Literówka.

 

Za­pro­wa­dził mnie na za­ple­cze swego za­kła­du, po czym za­pa­liw­szy na po­wrót swą lampę naf­to­wą… ->Zbędne zaimki.

 

Tak­sy­der­mi­sta zszedł na dół po skrzy­pią­cych scho­dach… → Masło maślane – czy mógł zejść na górę?

 

…na co ja zdzie­li­łem go laską w głowę z całej siły… → Raczej: …na co ja z całej siły zdzie­li­łem go laską w głowę…

 

Pę­dzi­łem przez słabo oświe­tlo­ne bla­skiem la­tar­ni ga­zo­wych, mrocz­ne ulicz­ki… → Blask z definicji jest światłem mocnym i jaskrawym, więc nie może być słaby.

Proponuję: Pę­dzi­łem przez mrocz­ne ulicz­ki, słabo oświe­tlo­ne la­tar­niami ga­zo­wymi…

 

Za­gad­nął stró­żów prawa trzy­ma­jąc się za kra­wią­cy bok. → Za­gad­nął stró­żów prawa, trzy­ma­jąc się za krwawią­cy bok.

 

Osta­niej nocy sły­sza­łem… → Literówka.

 

Stoją nad moim łóż­kiem i pa­trzą tymi mar­twy­mi oczy­ma. → Stoją nad moim łóż­kiem i pa­trzą mar­twy­mi oczy­ma.

Czy mogli patrzeć tamtymi oczyma?

 

*Tekst urywa się, resz­ta stro­ny za­chla­pa­na jest krwią.* → Czemu tu służą gwiazdki?

 

Rę­ko­pis ów zo­stał zna­le­zio­ny… → Rę­ko­pis ten zo­stał zna­le­zio­ny…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej regulatorzy 

Dziękuję za przeczytanie i łapankę. Bardzo mnie cieszy, że czytało się z przyjemnością. Wątek miłosny był trochę spontanicznym pomysłem i obawiałem się, że będzie nudny lub się nie przyjmie. 

Skoro nie znał odpowiedzi, nie mogła ona nim władać.

Proponuję: …straciłem ochotę na poznanie odpowiedzi/ zagadki, która rankiem jeszcze tak bardzo zaprzątała mi myśli…

Tutaj miałem na myśli ochotę władającą bohaterem, ale chyba pokręciłem szyk zdania i wygląda faktycznie, jakby to odpowiedź nim władała.

*Tekst urywa się, reszta strony zachlapana jest krwią.* → Czemu tu służą gwiazdki?

Tutaj chciałem w jakiś sposób oddzielić tę informację od głównej narracji uznając gwiazdki za najlepszy sposób :) 

Z resztą niedoróbek się zgadzam i zabieram się za poprawki. 

Bardzo proszę, Stormie. Miło mi, że mogłam się przydać. :)

A skoro dokonałeś poprawek, mogę udać się do klikarni. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, Stormie

 

przeczytałem teraz oryginalnego Taksydermistę z końcówki 2022 roku i jeszcze bardziej doceniłem obecnego Wypychacza Ludzi. Historia od początku była ciekawa, ale w najnowszej wersji naprawdę zyskała, napisanie nowych wątków dodało opowiadaniu bardzo wyrazistego charakteru. Pierwowzór zdecydowanie zostawiłby mnie z niedosytem, tutaj jest się czym chwalić.

 

Gratuluję dokonanego przez ten czas progresu!

“Błyskotliwy, subtelnie inspirujący cytat z ukrytą grą słowną”

Dzień dybry,

 

Według doktora Harpera (oby biedaczyna szybko się odnalazł) ma mi to w jakiś sposób pomóc.

Dziwny szyk. Proponuję:

→ Według doktora Harpera (oby biedaczyna szybko się odnalazł) ma to w jakiś sposób mi pomóc.

 

Poprzez dokładne opisywanie każdego dnia i regularne przyjmowanie zaleconych medykamentów mój problem natury psychicznej ma stać się mniej uciążliwy.

Powtarzasz ma. Możesz zastąpić tym słowem: powinien.

 

Harper wspominał, iż możliwe jest także całkowite wyleczenie mnie za pomocą nowej

Wiemy, że chodzi o narratora

 

Odkąd pamiętam, miałem słabość do tego typu trofeów, a w szczególności

Brakujący przecinek przed a.

 

Ziemista cera, wyłupiaste oczy, tłuste włosy, krzywe, niezgrabne palce, ślinotok i utykanie na lewą nogę z pewnością wyróżniały go z tłumu. 

O, jakie ładne przedstawienie bohatera. Żadne miał, był.

 

jakby w obawie przed czymś.

Brzmi jak urwane zdanie. Proponuję:

→ jakby się czegoś obawiał.

 

Za chwilę udaję się na spoczynek, a nazajutrz rano ruszam dowiedzieć się prawdy.

Brakujący przecinek.

 

Ach, tak, dzisiejszego dnia zdarzyło się coś jeszcze.

Wydaje mi się, że nie powinno być przecinka między ach i tak. Jednak nie jestem pewna, więc zostawię to ekspertom.

 

Mary była niezwykle sympatyczną, ale też urodziwą, młodą kobietą, więc tym bardziej cała sprawa bardzo mnie zaniepokoiła. Dumałem nad tym, co mogło przydarzyć się temu uroczemu dziewczęciu.

Drugie zdanie można znacznie skrócić, zwłaszcza że już się dowiedzieliśmy o urodziwości i młodości Mary:

→ Dumałem nad tym, co mogło się jej przydarzyć.

 

Młodzieniec rzucił mi się w ramiona i spojrzał w oczy dokładnie tak, jak podczas naszej ostatniej, wspólnej nocy. Serce zaczęło mi bić mocniej. Byłem pewien, że już zgasł w nim płomień uczucia, zapomniał o mnie i ruszył dalej przez życie.

Eeeeeee. Te zdania brzmią bardzo, bardzo niepokojąco. Tak miało być?

 

Niecała minuta, podczas której wpatrywaliśmy się w siebie nawzajem, była niczym wieczność.

Brakuje przecinka przed była.

Zawsze zdanie wtrącające jest otoczone przecinkami.

 

A ok, teraz widzę, że tamte niepokojące zdania faktycznie były celowe.

 

– A więc wyszedłeś z więzienia, tak? Tylko dwa lata za coś takiego? Toż to skandal! Powinieneś gnić w celi przez co najmniej dziesięć, cholerny sodomito!

Wydaje mi się, że skoro jest taki wzburzony, to by powiedział coś w stylu: Powinieneś gnić w celi do końca życia!

W takich emocjach nie wyliczałby mu wyroku.

 

ale jak widać, byłem w błędzie

 

– Panie Finnegan, myślałem, że przez ten czas chociaż postara się pan zrozumieć, ale jak widać byłem w błędzie – odparłem sardonicznie. Targała mną wściekłość. Przeklęty staruch obraził mnie w miejscu publicznym. Miałem ochotę roztrzaskać mu głowę o sklepową ladę.

Skoro targała nim taka wściekłość, słowo sardonicznie tu nie pasuje.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/sardoniczny.html

 

założono opatrunek, a na ewentualne powikłania machnięto ręką.

 

W trakcie odbywania kary Arthur stanowił dla mnie światło rozjaśniające mrok, po opuszczeniu ohydnych murów Pentonville zacząłem się owego światła lękać, lecz był to lęk nie o mój własny los, ale o los Arthura, gdyż jak udało mi się dowiedzieć od jednego z nielicznych, wiernie trwających przy mnie przyjaciół, stary Thaddeus po odkryciu naszej zakazanej miłości okrutnie zbił swego syna, aby upewnić się, iż nic podobnego więcej nie przyjdzie mu do głowy.

To zdanie jest absurdalnie długie, nie uważasz?

 

choć szczerze mówiąc, wątpię.

 

lecz kiedy ponownie spojrzałem w rzeczony kąt izby, niepokojąco wyglądających sylwetek już nie było

Już wiemy, że niepokojąco wyglądały.

 

Jestem pewien, że nie był to senny koszmar. Potrafię odróżnić sen od stanu świadomości.

Jest też coś takiego jak paraliż senny. Ale to już w sumie trochę z mojej strony “czepialstwo”, idźmy dalej.

 

więc z poznania przyczyn dziwnego zachowania Francuza, które tak mnie zastanawiają, ponownie wyszły nici.

wolałbym, abyśmy przestali się widywać

wszyscy wiedzą, jak straszne warunki panują w tym miejscu.

Perspektywa nieszczęścia, jakie może cię spotkać przez naszą miłość, nie daje mi spokoju

 

Dzisiejszy dzień był jednym z najdziwniejszych i zarazem najbardziej przerażających dni, jakie dane mi było przeżyć.

 

Usiłowałem zapytać, co się, u diabła dzieje i dlaczego z niewiadomych mi przyczyn wylądowałem na ulicy

Zbędny przecinek po się. Dlaczego z niewiadomych mi przyczyn to tautologia.

 

Nagle usłyszałem kroki, Chevallier zatrzymał się, spojrzał w lewo i zgasił lampę.

Rozdzieliłabym te zdania:

→ Nagle usłyszałem kroki. Chevallier zatrzymał się, spojrzał w lewo i zgasił lampę.

 

ponaglając, abym również przyspieszył kroku, pobiegł w stronę

 

Wtargnęliśmy do sklepu z wypchanymi trofeami równie gwałtownie

Wiemy o jaki sklep chodzi.

 

– Prawie dostrzegł nas ten policjant. Dobrze, schodzimy do piwnicy.

Podkreślone zdanie brzmi moim zdaniem bardzo nienaturalnie.

 

Gdy tylko te przeklęte wrota zostały uchylone

A czemu przeklęte, co one mu zrobiły?

 

Śliniący się, obłąkany artysta stał obok trzech, drewnianych stołów

Zaraz, moment. Dosłownie przed chwilą taksydermista zachowywał się normalnie, nie robił dziwnych min, nie ślinił się, nie miał żadnych tików. A tutaj wyskakujesz ze ślinieniem się jak diabeł z pudełka.

 

Wyłupiastooki morderca Chevallier podbiegł do mnie, pytając, czy wszystko w porządku, na co ja z całej siły zdzieliłem go laską w głowę i uciekłem z tego przerażającego miejsca.

Dosyć ważna scena, lepiej wybrzmiałaby pokazana, nie opisana.

 

Odjeżdżając, spostrzegłem wychodzącego z zacienionego zaułka Arthura.

Co najbardziej niedorzeczne, policja uwierzyła przeklętemu żabojadowi.

Młoda Higginsówna ordynarnie mnie wyśmiała, kiedy poprosiłem ją do tańca.

Ostatniej nocy słyszałem, jak wydziera się wniebogłosy i błaga o litość.

Od trójki widziadeł dzieliło mnie zaledwie ćwierć jarda, a one wciąż tam stały i patrzyły na mnie.

 

wpatrując się, jak co noc w upiorne zjawy trójki moich ofiar.

Zbędny przecinek.

 

Są już tuż-tuż.

 

Cytaty, pod którymi nic nie napisałam, mają dodane przecinki.

 

 

Mimo że nie spodziewałam się tego, że to narrator jest mordercą, twist mnie nie zaskoczył. Nie czytałam Twojego poprzedniego opowiadania, ale może ten brak zaskoczenia wynika z faktu, że taki zabieg jest dość częsty.

Stylistyka została zachowana, zdania są zgrabne, masz bardzo dobry warsztat i dużą wiedzę, którą można rozpoznać chociażby po tym, ile główny bohater dostał kary za utrzymywanie kontaktów homoseksualnych i po opisie objawów choroby psychicznej.

Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia pod kolejnymi tekstami!

He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...

regulatorzy 

Dziękuję bardzo za klika!

Witaj, JulianPeterson

Miło mi bardzo, że zajrzałeś pod oryginał. Niezmiernie cieszy mnie, iż postępy są widoczne. Chyba czasem warto odkurzać i upiększać stare pomysły :)

Cześć Holly!

Miło mi bardzo, że zajrzałaś. Cieszy mnie, iż mimo braku zaskoczenia czytało się dobrze. To już duży sukces ;)

Wiktoriańską Anglię bardzo lubię, mimo wielu wad tamtych czasów i szczerze mówiąc, robiąc research do opowiadania, dowiedziałem się również paru nowych rzeczy :) Przecinkologię załatałem, poprawiłem trochę niezgrabności i rozdzieliłem zdanie-giganta. 

Jest też coś takiego jak paraliż senny. Ale to już w sumie trochę z mojej strony “czepialstwo”, idźmy dalej.

Sam nie byłem pewien co do paraliżu sennego, to znaczy czy znano zjawisko w czasach wiktoriańskich i dlatego nie użyłem tego określenia. Dopiero teraz sprawdziłem i nocne mary znane są już od XVII wieku. 

Zaraz, moment. Dosłownie przed chwilą taksydermista zachowywał się normalnie, nie robił dziwnych min, nie ślinił się, nie miał żadnych tików. A tutaj wyskakujesz ze ślinieniem się jak diabeł z pudełka.

Tutaj moją intencją było pokazanie psychopatycznej strony wypychacza. Prezentując Brownowi swe skończone dzieło jego prawdziwa, groteskowa natura wzięła nad nim górę. 

Również pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia!

Bardzo proszę, Stormie. Mam nadzieję, że opowiadanie trafi do Biblioteki. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Storm, bardzo ciekawe i zaskakujące opowiadanie. Dobrze wykreowany bohater i utrzymany klimat.

Duchy w nieco innym wydaniu niż zazwyczaj, bo agresywne i zdolne do zabójstwa., przez fizyczne działanie. Podobnie jak Regulatorzy uważam, że zasługuje na bibliotekę.

Pozdrawiam i idę do klikarni :)

Wyznam, że tytuł wszystko psuje, bo od wejścia wiemy, że oni nie zaginęli.

Poza tym jednak mogę jedynie chwalić. Cudny klimat wiktoriańskiej Anglii, smakowite rozwijanie kolejnych papierków z tajemnicami i intrygujący bohater.

Podoba mi się również Francuz, choć może to nie właściwe słowo;)

Mam wrażenie pośpiechu na końcu, takiego pośpiesznego domykania.

Niemniej jednak całość mi się podoba.

Lożanka bezprenumeratowa

Cześć,

 

Wciągająca historia. Dobrze się czytało. Wątek miłosny pasuje i dodaje hmm głębi opowiadaniu. 

Zgadzam się, że tytuł spoileruje – zastanów się, czy tego nie zmienić.

 

Końcówka fajna, skrócenie akapitów nadaje tempo zakończeniu. 

 

Z czepialstwa to momentami jest dużo „mnie” jak np. tutaj:

 

Dziś niezwłocznie udałem się do wypychacza zwierząt tak, jak zaplanowałem. Na miejscu jednak spotkała mnie przykra niespodzianka. Gdy chciałem zadać François Chevallierowi dręczące mnie pytania, do jego sklepu wstąpił Thaddeus Finnegan wraz z synem Arthurem. Wszedł jak do siebie i bez ogródek zalał Francuza falą pytań na temat taksydermii, w przeciwieństwie do Arthura nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi. Z młodym Finneganem łączy mnie niezwykła więź. Poza tym obaj nie widzieliśmy się przez długi czas, toteż żadnym zaskoczeniem nie był dla mnie entuzjastyczny sposób, w jaki zostałem przywitany. Młodzieniec rzucił mi się w ramiona i spojrzał w oczy dokładnie tak, jak podczas naszej ostatniej, wspólnej nocy. Serce zaczęło mi bić mocniej. Byłem pewien, że już zgasł w nim płomień uczucia, zapomniał o mnie i ruszył dalej przez życie.

Również lecę klikać! 

Milis 

Dziękuję bardzo za klika! Cieszy mnie bardzo, że klimat chwycił i akcja zaciekawiła. Sam myślałem, że duchy jakoś specjalnie nie będą się wyróżniać na tle licznej braci pojawiającej się w innych horrorach, więc miło mi, że według Ciebie były interesujące :)

Pozdrawiam!

 

Ambush

Dziękuję za klik biblioteczny! Na tytuł trochę nie miałem pomysłu, a nie chciałem nazywać tego “Taksydermista 2.0” lub coś podobnego. Fajnie, że tekst się spodobał. 

Pośpiech na końcu był też w oryginale i niektórym podobał się ten zabieg, więc uznałem, że go zostawię. Osobiście też mi się podoba, ale rozumiem, że opisowe, dłuższe wpisy też dałyby radę :)

Pozdrawiam!

 

grzelulukasie 

Bohater to okropny samolub, dlatego w tekście ciągle gada tylko o sobie ;)

A tak na poważnie dzięki za wskazanie tego fragmentu, przeredaguje go, bo rzeczywiście za dużo tych “mnie”. 

Cieszy mnie, że historia wciągnęła. Co do tytułu to sam nie wiem, zmieniłbym go, skoro już dwie osoby piszą, że zdradza za wiele, ale nie mam pomysłu na jaki. Zastanowię się jeszcze.

Pozdrawiam i dzięki za klika!

Cześć Storm,

 

 […] zalał Fran­cu­za falą pytań na temat tak­sy­der­mii, w prze­ci­wień­stwie do Ar­thu­ra nie zwra­ca­jąc na mnie naj­mniej­szej uwagi. Z mło­dym Fin­ne­ga­nem łączy mnie nie­zwy­kła więź. Poza tym obaj nie wi­dzie­li­śmy się przez długi czas […]

Zmiana czasu narracji.

Za­pi­su­ję to w środ­ku nocy, gdyż wy­da­rzy­ło się coś dziw­ne­go. Mogło to być zwy­kłe złu­dze­nie lub inny tego typu majak,

Znów zmiana czasu narracji.

Je­stem pe­wien, że nie był to senny kosz­mar. Po­tra­fię od­róż­nić sen od stanu świa­do­mo­ści.

"Senny" wydaje się w tym wypadku zbędnym dopowiedzeniem, ponieważ:

koszmar

1. «przygnębiający, przerażający sen»

2. «coś bardzo nieprzyjemnego, strasznego»

 

Boję się. Lecz nie o sie­bie, a o cie­bie. Ja nie zo­sta­nę uka­ra­ny z po­wo­du za­ka­za­nej mi­ło­ści. Oj­ciec mnie zbije, ale na tym się skoń­czy. Tobie jed­nak­że może przy­tra­fić się coś znacz­nie gor­sze­go. Wy­lą­do­wa­łeś w Pen­to­nvil­le z mojej winy. 

No właśnie się zastanawiam – dlaczego nie byli sądzeni razem? Akurat w tym wypadku trzeba dwojga, a tylko główny bohater trafił na roboty.

Ręce mia­łem po­pla­mio­ne krwią, obok leżał za­krwa­wio­ny nóż.

Powtórzenie.

 

Czasem jest tak, że mała z pozoru rzecz potrafi dużo napsuć – w tym wypadku tytuł bardzo dużo sugeruje, co moim zdaniem psuje klimat tajemnicy. Jest jakiś obłęd bohatera, jest jego “motanie się”, to na plus, tak samo na plus jest klimat epoki/narracji w którym osadziłeś opowiadanie. Z minusów – mam wrażenie, że czasem bohater bardzo dużo chce przemycić i robi się infodumpowo. Brakuje mi motywacji samego wypychacza, bo jakkolwiek był on zaburzony, to nie ma jego "logiki".

Opowiadanie ogólnie na delikatny plus. Postaram się wpaść do Twoich kolejnych historii.

Pozdrawiam!

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Cześć Sagitt,

przeskoki czasowe w narracji są celowe. Chciałem stworzyć iluzję prowadzonych na bieżąco zapisków, stąd wtręty w czasie teraźniejszym. Gdyby ich nie było, relacja byłaby trochę sucha i jednowymiarowa, przynajmniej w mojej opinii. 

Co do sądzenia bohaterów razem, to po prostu ojciec Arthura zadbał, by syn uniknął procesu. Cały ten wątek wzorowany jest na procesie sądowym Oscara Wilde’a i podobnie jak w opowiadaniu kochanek pisarza nie stanął przed sądem. Został wydziedziczony przez rodzinę i był zmuszony wyjechać z Anglii, a to Wilde’owi postawiono wszystkie zarzuty. 

Cieszy mnie, że ogółem historia się podobała. Fakt, wypychacz stoi nieco na boku, chyba skupiłem się za bardzo na Brownie. Nad zmianą tytułu wciąż się zastanawiam, chyba w końcu ulegnę ;)

Pozdrawiam również! 

Teraz rozumiem tę narrację – sam bym tak nie napisał, ale podejścia są różne. :P

Co do sądzenia bohaterów razem, to po prostu ojciec Arthura zadbał, by syn uniknął procesu. Cały ten wątek wzorowany jest na procesie sądowym Oscara Wilde’a i podobnie jak w opowiadaniu kochanek pisarza nie stanął przed sądem. Został wydziedziczony przez rodzinę i był zmuszony wyjechać z Anglii, a to Wilde’owi postawiono wszystkie zarzuty. 

Mam wrażenie, że powinno to bardziej wybrzmieć, bo wydaje się jakby zostało to w Twojej głowie, gdzie wszystko się uzupełnia. Dla czytelników niekoniecznie, a nawiązania do Wilde’a niestety nie miałem prawa znać.

Fakt, wypychacz stoi nieco na boku, chyba skupiłem się za bardzo na Brownie.

Tutaj tylko brnę do tego, że wypychacz jest osobną, myślącą jednostką i szkoda go sprowadzać tylko do roli narzędzia w tej historii. ;)

PS. Widzę, że uległeś w kwestii tytułu. Ale tak jest lepiej. :)

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.