Sto tysięcy miliardów stopni

Otwierasz oczy. Rozglądasz się, ale mnie nie widzisz. Gdybym tylko mógł dotknąć twoich włosów, pogładzić po twarzy, pocałować w usta. Ściany dookoła pokrywają gobeliny, na których sarny biegną obok pegazów, a centaury figlują z faunami. W rogu pomieszczenia stoi krzesło ze złamanym oparciem, naprzeciwko niego kominek, a tuż obok lustro. Podchodzisz do niego i widzisz młodą dziewczynę w szarej sukni. Jest równie piękna jak ty. Przyglądasz się sobie przez dłuższy czas, jakbyś widziała się po raz pierwszy w życiu. Dotykasz sukni i włosów, a twoje odbicie robi to samo. Kładziesz dłoń na zimnym szkle, ono także. Coś jest jednak nie tak. Dziewczyna w lustrze uśmiecha się, a ty nie.

Krzyczysz, a ten nagły wrzask przeraża również osobę po drugiej stronie. Teraz już nie zachowuje się jak ty, tylko cofa, gdy widzi jak chwytasz leżący przy kominku pogrzebacz. Potem z całej siły uderzasz w szkło. Dziewczyna ucieka. Kołysze się na boki, faluje i znika, tak samo jak fałszywe zwierciadło. W jego miejscu pojawia się przejście do kolejnego pokoju, pod wieloma względami podobnego do poprzedniego. Pełno tutaj połamanych krzeseł, stołów, rozbitych wazonów i zniszczonych obrazów.

– Pokaż się! – wołasz, ale nie chodzi ci o mnie. Nie zauważyłaś, jak tamta dziewczyna rozpłynęła się w powietrzu. Myślisz, że gdzieś się ukryła, ale nie, jej już tu nie znajdziesz.

Chciałbym ci pomóc wydostać się stąd, ale sam jestem tu uwięziony. Mogę tylko obserwować. Za ścianą znajdują się schody. Prowadzą zarówno w górę, jak i w dół, zakręcają spiralnie. Czasem poruszają się po nich strażnicy tego miejsca, ale teraz nie ma żadnego z nich. Możesz spróbować uciec, choć to i tak nic nie da. Musiałabyś pokonać sto tysięcy miliardów stopni. Nie starczyłoby ci życia. Miliona żyć. Znajdujemy się w pułapce, z której nie ma ucieczki.

Przypominasz sobie jak biegłaś? Słychać było wybuchy i wystrzały, ziemia trzęsła się pod stopami. Dookoła widziałaś jedynie ruiny. Uciekałaś w kierunku wieży, tak wysokiej, że nie mogłaś dostrzec jej szczytu. Niknął w chmurach, w gęstym dymie i śmiertelnych wyziewach. Krwawiłaś, ktoś cię zranił, a może ty sama to zrobiłaś. Często zdarzało ci się kaleczyć swoje piękne ciało.

W wieży panowała cisza i spokój, jednocześnie jednak nie mogłaś zawrócić. I tak nie chciałaś tego robić. Czy nadal uważasz, że to był dobry pomysł? Zatracić się w wiecznym więzieniu? Czy dało ci to satysfakcję? Wiem, że wtedy liczyło się coś innego. Przetrwać za wszelką cenę. Ja też tak myślałem, kiedy projektowałem tę wieżę, jeszcze w swojej głowie, nie mając pojęcia, czy uda mi się urzeczywistnić swoje marzenie. Teraz rozumiem swój błąd, ale jak mogłem przewidzieć, że wszystko ulegnie takiemu wypaczeniu, a wzniosłe idee doprowadzą mnie do szaleństwa?

Stałem się częścią tej budowli, tak samo jak ty. A ona ciągle rośnie, ciągle jej mało, pochłonęła już całą Ziemię i większą część widzialnego Wszechświata. Jej ekspansja nie zna granic, jest doskonałym tworem zaprojektowanym przez nieznanych inżynierów, a korzeniami sięga mojego mózgu. Gdy pochłonie wszystko będzie musiała się zatrzymać, być może wtedy nas wypuści i wreszcie będziemy wolni.

Gdzie się podziałaś? Nie! Straciłem cię tylko na chwilę z oczu. Nie możesz mi znów uciec! Jesteś jedyną prawdziwą istotą, którą tutaj spotkałem.

Znajduję cię w innym pomieszczeniu, jakże podobnym do dwóch poprzednich, choć tutaj przynajmniej nie ma tego potwornego bałaganu, panuje porządek. Rozmawiasz z kimś. Nie sądziłem, że są tu inni ludzie! Jak mogłem ich przegapić? To mężczyzna, skulony w kącie pokoju. Wygląda na przerażonego.

– Kim jesteś? – pytasz go, ale on nie wie. Kręci głową, próbując sobie coś przypomnieć.

– Ona miała idealne ciało – mówi. – Kochałem ją, chciałem, by była przy mnie już zawsze, ale ty nią nie jesteś, tylko kolejną kopią, zafałszowaną i wybrakowaną. Jak mam odnaleźć tamtą kobietę pośród setek, tysięcy, miliardów podobnych, lecz nieprawdziwych?

– Nieprawda. Jestem prawdziwa!

Sprzeciwiasz mu się. Bardzo dobrze. Jak może tak kłamać, skoro to on jest martwy, a ty wręcz przeciwnie. Tryska z ciebie energia, której już dawno tutaj nie widziałem. Uderz go, niech zobaczy, że nie może cię obrażać. Bardzo dobrze! Jeszcze raz! A teraz kopnij, tylko nie za mocno. Nie! Zaczekaj! To głupie. Czemu to zrobiłaś? To wieża ci kazała, prawda? Czy ja cię do tego zmusiłem?

Mężczyzna wygląda koszmarnie. Kryje twarz w dłoniach. Dostrzegasz, że u lewej ręki ma sześć palców. To kolejna wybrakowana kopia stworzona przez wieżę. Nie potrafi płakać, bo go tego nie nauczono. To z uszu, zamiast z oczu, wylewają mu się łzy. Patrzysz na to z obrzydzeniem. Odsuwasz się od niego, a on powoli zaczyna zlewać się z otoczeniem, jakby stanowił jedynie część obrazu i artysta postanowił go wymazać, zastąpić czymś innym. Wystarczyła chwila i pozostało z niego jedynie krzesło ze złamanym oparciem.

Cicho! Słyszysz? Delikatna melodia, która stopniowo nabiera mocy. Nadchodzą! Musisz się ukryć. Ale gdzie? Dlaczego wybrałaś akurat ten pokój, który jest pusty, nie licząc wybrakowanego krzesła. Nawet jego nie powinno tu być. Nie chcę, żeby ciebie też zabrali. Uciekaj! Biegnij w dół po schodach, po niekończących się stopniach, tych samych, po których kiedyś ja także zbiegałem, próbując się wydostać i oszukać wieżę, ale mi się nie udało. Może powinienem był iść w górę? Tam, gdzie podążają aniołowie, ale zawsze myślałem, że należy kierować się w przeciwną stronę, by dotrzeć do podstawy tej budowli, do mojego mózgu, z którego wykiełkowała. Co znajduje się po drugiej stronie? Jaka niesamowita istota, do której dąży ta wieża?

Muszę ci coś wyznać, zanim cię zabiorą. Tak naprawdę to nie aniołowie. To tylko moje odległe skojarzenia. Nie wiem, kim są, ale kiedy po raz pierwszy usłyszałem tę melodię, przyszli po mnie. Stałem się czymś na ich podobieństwo. Nawet mnie nie dostrzegasz. Ja sam siebie nie widzę. Jestem tylko myślą, której odbiornikiem stała się wieża.  

Posłuchaj, melodia cichnie! Oddalają się. Jesteś bezpieczna, przynajmniej na jakiś czas. Ale… coś się zmieniło. Na ścianach pojawiły się gobeliny, na których widać sarny biegnące obok pegazów i centaury figlujące z faunami. Jest także kominek i żelazny pogrzebacz oraz lustro w rogu. Wszystko wygląda tak jak w pokoju, w którym po raz pierwszy cię zobaczyłem.

A teraz spoglądasz prosto na mnie. Czy mnie widzisz?

– To ty jesteś kopią, nie ja! – krzyczysz.

Słyszę gniew w twoim głosie. Wściekłość przejmuje nad tobą kontrolę. Nie, nie! Powstrzymaj to. Twój wzrok staje się obcy, upodabniasz się do setek innych kreacji, które spotkałem w tej wieży. Do połamanych krzeseł, stołów, rozbitych wazonów i zniszczonych obrazów. Już nie jesteś piękną kobietą.

Łapiesz za pogrzebacz i biegniesz w kierunku lustra.

Uderzasz w nie, a moje ciało pęka. Rozbijasz mnie na miliard kawałków. Na sto tysięcy miliardów.

Znikąd nadlatuje pytanie, którego do tej pory sobie nie zadawałem.

Kim jestem?