Walc z Panią D***

– Co to? – spytała podnosząc w połowie zarysowany arkusz i przyglądając się dymkom dialogowym.

Sięgnął po kartę. Nie puściła. Dał za wygraną by nie rozerwać karty i odpowiedział:

– Komiks. Który tworzę od bardzo dawna.

– O czym?

Roman wzruszył ramionami:

– I tak go nigdy nie skończę.

– Jaki ma tytuł?

– Taki – odparł wyjmując ze stosu przy komputerze kartę tytułową.

– Walc z Panią D? A co znaczą te trzy gwiazdki?

– Napijesz się wódki?

– Na trzeźwo mi nie odpowiesz?

– Na trzeźwo ten świat jest nie do przyjęcia.

 

* * *

 

– I proszę mi dać jeszcze jakieś tabletki na samotność.

– Tabletki na samotność? – Lekarz uniósł w zdziwieniu brew. – Nie ma czegoś takiego, panie Romanie.

– Coś, bym wie pan – powiedział powoli i zrobił nieokreślony ruch ręką, jakby w połowie przerwany gest, którego znaczenia już nawet sam Roman nie mógł pojąć. Ostatecznie wzniesioną dłonią przeczesał gęstą, skołtunioną brodę. Palce przez chwilę gmerały wśród włosów, wreszcie zamarły w uścisku, kurczowym, jakby w tej zaciśniętej garści trzymał całe życie swoje, a nie ćwierć funta rudych kłaków. Ale to był tylko moment. Prawica z impetem oderwała się od zbocza brody i spadła na skały kolan. Całe ciało, jakby od ciężaru tej opadającej ręki, nagle zapadło się w fotelu jeszcze bardziej, wzrok wbił w posadzkę, mowa nagle przyspieszyła by wszystko wypowiedzieć, nim do świadomości dojdzie bezsens wyrzucanych w pośpiechu słów – bym nie cierpiał tak z tego, że jestem sam, sam, wiecznie sam, sam jak palec. Że otacza mnie pustka. Wewnątrz pustka. Na zewnątrz pustka. Wszędzie. Nieznośna. Lepka. Pustka.

– Ma pan już receptę, to silne leki trójpierścieniowe, zwykle ich nie zapisuję, ale u pana inne się nie sprawdziły.

– Dlaczego?

– Dlaczego co? Dlaczego się nie sprawdziły?

– Dlaczego pan ich nie zapisuje?

– Bo mają szereg potencjalnych działań ubocznych. Ale miejmy nadzieję, że u pana nie wystąpią. Jakby wystąpiły (na ulotce ma pan listę), niech pan do mnie po prostu zadzwoni, tu jest mój numer telefonu. Albo lepiej wyśle smsa.

– A czy one pomogą na…

– Na co?

Roman zamilkł. Chciał powiedzieć: „Na to, że nie mam do kogo się przytulić, na to, że nie ma kto mnie wysłuchać, na to, że nikomu na mnie nie zależy. Na to, że nie mam do kogo się odezwać. Na wieczną ciszę wokół. Na to, że nawet jeśli potrafiłbym się cieszyć, nie miałbym z kim”. Ale nie zdołał. Milczał więc ze wzrokiem wbitym we własne buty.

Lekarz rzekł po chwili:

– Na samotność nie pomogą. Proponuję darować sobie romantyczne poszukiwania, dopóki nie posprząta pan na własnym podwórku. Związki z reguły są drenujące.

 

* * *

 

Roman wracając od psychiatry miał sporo energii i był dobrej myśli. Jak lekarz przykazał. Od razu wykupił też leki, a wchodząc na górę do mieszkania, tak poczuł się lekki i wręcz od razu uleczony, że biegł, przeskakiwał w górę po dwa, trzy stopnie, długimi, pałąkowatymi nogami. Prawie stratował sąsiadkę z dołu. Tak, tę sąsiadkę w której od dawna się skrycie podkochiwał.

– Dzień dobry panno Julio.

– Niech pan uważa.

Nie wyglądała tak pięknie jak zazwyczaj. Opuchnięte oczy sprawiały wrażenie, że albo jest chora, albo płakała całą noc. “Pewnie przez tego drania z którym się spotyka” – pomyślał Roman przez chwilę, ale nie chciał sobie psuć nastroju, więc bąknął tylko:

– Przepraszam.

I długimi krokami przesadził ostatnią partię schodów, która dzieliła go od jego własnego piętra.

Ledwo wszedł – wziął sobie do serca radę psychiatry. Związki są drenujące. Najpierw zrobić porządek na własnym podwórku. Usunął swoje konta z Tindera, Sympatii, Badoo i jeszcze paru innych serwisów randkowych, gdzie beznadziejnie próbował znaleźć „drugą połówkę”. Myślał usunąć konto na FB, ale w końcu tylko wyszedł z grup dla poszukujących pary.

Usunął też hurtem komunikatory. I tak, od bardzo długiego czasu nikt się tam nie odzywał. A ta cisza, ta pustka ich okienek, wręcz krzyczała. Na maila też przychodził tylko spam.

I w czasie tych porządków, tego odcinania się od złudnych nadziei, ze złością zamykał reklamy na przemian serwisów randkowych („Magda w twojej okolicy czeka na kontakt”) i antydepresantów („oszczędź sobie nerwów”). Ze cztery razy zamknął tę samą natrętną reklamę jakiegoś leku, za piątym razem dopiero zauważył podpis i się zawahał:

„Tabletki na samotność. Sprawdzona hinduska formuła”.

„A może by tak sprawdzić? Co mi szkodzi?” – pomyślał. Potarł czoło w nagłym zamyśleniu, znów, jak to ostatnio bez przerwy mu się zdarzało, zatrzymując się w pół ruchu. „Psychiatra mówił, że nie ma tabletek na samotność”.

Po dalszej chwili wahania, wszedł jednak w link. Tabletki były drogie. Nie, przecież nie zapłaci tyle za jakieś hinduskie badziewie.

Położył się na łóżku. Przymknął oczy. Energia, którą miał jeszcze przed chwilą gdzieś wyparowała. Zalew myśli wypłynął spod powiek łzami. Roman nie hamował ich. Wykańczały. Męczyły. Ale przynosiły jakiś cień ulgi.

 

 

* * *

 

Następnego dnia czuł się na tyle dobrze, że dał radę się umyć i ubrać. Ciągnęło go do bezpiecznego łóżka, gdzie mógłby się zwinąć w kłębek i przeczekać najgorsze, czyli ranek, ale nie, nie chciał by ten dzień wyglądał jak sto innych. Wykorzystując to, że już wstał, że umył się i ubrał, postanowił dziś wyjść z domu.

Przeczłapał najpierw do kuchni. Stan lodówki upewnił go, że z domu wyjść powinien.

Nie miał na to siły.

Trzeba jeszcze założyć buty, zasznurować.

Nie. Zdecydowanie nie miał na to siły.

Lepiej jednak do łóżka. Przeczekać. Może uda się zasnąć?

Ma ten nowy lek od psychiatry. Za dwa, trzy tygodnie, zacznie działać. Wtedy wyjdzie.

Poszedł jednak do przedpokoju po trapery. Postawił je przy łóżku.

„Założę je. Pójdę do spożywczaka” – postanowił. „Muszę iść. Może będzie Paulina”.

Usiadł na łóżku, pochylił się by sięgnąć po but, ale w połowie ruchu zrezygnował.

„Poleżę tylko trochę” – przekonywał sam siebie, zwijając się w kłębek i przykrywając kołdrą.

Przetrwał tak do wieczora. Wieczorem miał trochę więcej energii, więc spróbował oszukać głód melisą.

A potem, gdy przeszedł kolejny zalew myśli, na gnijącej od łez poduszce udało się wreszcie usnąć.

 

 

* * *

 

Zwykle płacz nie miał żadnego konkretnego powodu, choć czasem Roman mógł określić jego bezpośrednią lub pośrednią przyczynę. Na przykład teraz płakał z żalu, że usunął swoje konta z serwisów randkowych, że pousuwał komunikatory, że zabił tę ostatnią nadzieję na znalezienie kogoś, a nie ma siły założyć nowych. Zaraz przyszła myśl, która spowodowała jeszcze kolejny, głębszy płacz, łkanie, które przeszło we wpół zwierzęce wycie. Myśl – że kto by chciał takiego mazgaja, taką fleję, która nie ma siły się wykąpać, która śmierdzi, która nie ma nic sobą do zaoferowania.

Czasem w takich chwilach miał wrażenie, że nie istnieje naprawdę. Że ktoś go takiego – fajtłapę, marudę – wymyślił. Że nic nie jest rzeczywiste. Cały ten jego pochrzaniony romantyzm, cała ta jego tęsknota i cholerna samotność – nie mogą istnieć, bo są tak tandetne i puste, komiksowe (choć to, co sam rysował, miało mieć głębię). Ta cała otchłań bólu wydawała mu się tak żałosna, że aż śmieszna, karykaturalna. Wyimaginowana. Jak całe jego niby-życie.

Usiadł do laptopa. Poszuka jakiegoś nowego portalu. Musi być przecież coś, czego jeszcze nie używał.

Załzawione nieostre spojrzenie wyłapało znów tę reklamę: „Tabletki na samotność. Sprawdzona hinduska formuła”. Pewnie dropsy z cukrem. Cholerni handlarze nadziei. Klik. Paczkomat? Nie, nie da rady dotrzeć do paczkomatu. A czy otworzy drzwi kurierowi? Nie był pewien. Sfinalizował transakcję.

Na zakładanie konta już nie miał siły. Położył się.

Teraz płakał nad własną głupotą i naiwnością. Właśnie wydał kasę, na coś, o czym doskonale wiedział, że jest tylko pułapką na frajerów. No ale przecież czegóż mógł się po sobie samym spodziewać? Przecież tym właśnie był. Frajerem i przegrywem.

 

* * *

 

Roman miał bardzo dobry dzień, a z czasem stawał się on jeszcze lepszy.

Nie tylko dał radę się umyć i ubrać, ale nawet zasznurować buty, narzucić kurtkę i wyjść! Wyjść z mieszkania. Co prawda na klatce ogarnął go lęk, ale Roman go przezwyciężył. Czegóż się tu mógł bać? Piętro pod nim mieszkała młoda nauczycielka Julia (kiedyś myślał, że może zdobędzie się na odwagę i się do niej odezwie i czekał tak i czekał, a z tego co wiedział – Julia nie czekała i mieszkała teraz z jakimś starszym facetem, którego w myślach nazywał Panem Draniem), na pierwszym mieszkał ten gruby pan Darek, a poza tym – sami starzy ludzie, pochyleni nad grobem. Nikt mu krzywdy nie zrobi.

Roman zbiegł ze schodów, jakby nie ciążyły mu lata i oceany smutku i beznadziei.

Do najbliższego sklepu było tylko kilkadziesiąt kroków, miał tę drogę już wydreptaną po tysiąckroć (nigdzie dalej się nie zapuszczał, wyprawa do psychiatry po nowe leki – właśnie tym była – wyprawą, do której się szykował cały miesiąc).

Szczęście nie opuszczało go. Za ladą stała Paulina. Nikt tu nie nosił plakietki z imieniem, ale Roman znał jej imię, bo kiedyś usłyszał, jak zdradziła je któremuś z klientów. Młodziutka i wiecznie wesoła, żartem zbywała żałosne próby podrywu kupujących tu panów, którzy spokojnie mogliby być jej ojcami lub nawet dziadkami, ale robiła to w tak czarujący sposób, jakby te umizgi nie sprawiały jej przykrości. Choć Roman był pewien, że sprawiają i miał ochotę tym wszystkim adoratorom natłuc po mordzie, za takie nagabywanie JEGO Pauliny.

Dziś naprawdę miał dobry dzień. Wykładając produkty do skasowania, zdobył się na spojrzenie prosto w jej twarz. W oczy. Jej oczy się śmiały. Usta zaśmiały się również. Do niego.

Spłoszony, spuścił wzrok i w pośpiechu wyjął portfel by zapłacić.

Zadzwoniła komórka. Jego własna komórka. Ki czort? Przecież nikt do niego nie dzwonił!

Jakiś nieznany numer. Pewnie fotowoltaika. Albo garnki.

– Słucham? – warknął.

– Kurier. Jest pan w domu?

Przez chwilę zastanawiał się, czego może chcieć od niego kurier, aż nagle przypomniał sobie o zamówionych tabletkach. Najlepiej byłoby je zwrócić. Ale nie miał śmiałości by tak to załatwić.

– Za chwilę będę.

 

* * *

 

Wygląd specyfiku upewnił Romana, że to przekręt. Na opakowaniu, ozdobionym różnymi niezrozumiałymi znakami i podobizną jakiegoś hinduskiego bóstwa o ciele koloru burzowej chmury, doklejono napis „Tabletki na samotność”. W pudełku dołączono wydrukowaną ulotkę prawdopodobnie przetłumaczoną z oryginalnego języka za pomocą translatora.

Nie było tam nic o skutkach ubocznych ani o składzie leku. Przeczytał instrukcję użycia i zarazem ostrzeżenie:

 

Przez pierwsze trzy doby zażywać jedną pigułkę na 24h. Potem zażywać jedną pigułkę co dwanaście godzin. W razie pominięcia dawki, nie zwiększać kolejnej. Odstawiając lek przez trzy dni zażywać po jednej pigułce. Nigdy, pod żadnym pozorem nie przekraczać dawki dwóch pigułek na dobę.

 

Roman wziął jedną tabletkę. Była słodka, co upewniło go, że kupił bardzo drogie cukierki. Ustawił sobie na rano powtarzalny alarm w telefonie, z dźwiękiem z Seksmisji „Weź pigułkę”.

Rzucił zakupy byle gdzie i położył się na łóżku.

Myślotok kręcił się teraz wokół tematu, jakim jest naiwniakiem.

 

* * *

 

Śniło mu się, że młoda dziewczyna, o długich, blond włosach, gładzi go po twarzy, łagodnie szepcząc:

– Obudź się Romuś, trzeba wstawać.

I obudził się. Był środek nocy. Rozejrzał się po sypialni, jakby oczekując, że dziewczyna ze snu się zmaterializuje. Wsłuchał się w ciszę. Gdzieś, za ścianą, zegar tykał rytmicznie, w kuchni chodziła lodówka.

Nikogo.

Pustka. Pustka wewnątrz i na zewnątrz.

Zwinął się w kłębek i zaczął płakać.

Do ustawionego alarmu było jeszcze parę godzin.

Przemęczył je przewracając się z boku na bok. Gdy usłyszał znajome „tururu tururu weź pigułkę tururu tururu”, miał ochotę rozwalić telefon o ścianę.

Wziął hinduską tabletkę i leki zapisane przez psychiatrę.

Pokręcił się jeszcze z godzinę i wreszcie udało mu się zasnąć.

 

* * *

 

Przespał cały dzień. Wieczorem poczłapał do lodówki i wziął z niej jogurt. Zastanawiał się nad zrobieniem śniadanio-kolacji, ale stwierdził, że to bez sensu. Zresztą, czy cokolwiek ma sens?

Jogurtem popił tabletki nasenne, ale sen nie przychodził.

Po godzinie poczuł się odrobinę lepiej, nabrał energii. Środki nasenne jakby go pobudziły, miast uśpić. Zwlekł się z łóżka i poszedł do łazienki. Przyglądał się swojej twarzy w lustrze. Czy te bruzdy na niej, to efekt łez czy odcisk od poduszki?

Poszedł na powrót do kuchni, otworzył na oścież okno. Podmuch miasta wdarł się do mieszkania. Nie był to rześki zapach. Roman wyjrzał w dół. Kalkulował. Trzecie piętro. Bruk. Jak skoczy na główkę, to powinien się zabić. A jeśli się przekręci w powietrzu? Jeśli upadnie na bok, albo nogi? Skończy sparaliżowany, do końca swojego i tak gównianego życia?

Dość miał psychotropów by ich użyć. Ale bał się, że nie wyjdzie, że będzie płukanie żołądka. Żeby choć śpiączka, może by coś przyśniło mu się, może jakieś życie – ale najpewniej też jakiś paraliż, albo nieodwracalne zmiany.

Na klatce okna pozamykane. Mieszkał tuż przy schodach, praktycznie jego drzwi się otwierały na nie, pewnie mógłby niezauważony wejść, mijając ostatnie, czwarte piętro, na strych, a stamtąd na dach, zamknięty tylko na skobelek, ale to wymagało wysiłku. Aż tak dużo energii nie miał.

W łazience rozkręcił maszynkę do golenia i wyciągnął z niej żyletkę. Jak się należy ciąć? Wzdłuż, wtedy nie odratują? W oczach pojawiły się łzy. Przyłożył ostrze do nadgarstka, ale nie zdołał przeciąć skóry. „Nawet zabić się nie potrafię”.

Wziął jeszcze parę tabletek nasennych, nie wierząc w ich działanie.

Położył się. Po dalszej godzinie karania się w myślach za własne nieudacznictwo i kręcenia z boku na bok – usnął.

 

 

* * *

 

„Tururu tururu weź pigułkę tururu tururu” – wyrwało go ze snu.

Nie był zły. Złość przeżywał rzadko. Złość dawała energię. Pobudzała do działania. Sen był mroczny, mętny, męczący, więc dobrze, że alarm go z niego wyrwał.

Wziął tabletki, mimo że wiedział, jakie to beznadziejne. Beznadziejne jak wszystko w jego życiu. To nie smutek zabija. Smutek można znieść. Nawet głęboki. Żal. Rozpacz. Wszystko to jest do zniesienia. Ale nie da się znieść tego poczucia, że nie ma żadnej, najmniejszej nawet nadziei. Że nic nie ma sensu. Że życie zmierza donikąd. Że właściwie jedyne na co się jeszcze czeka, to śmierć. Po cóż więc ją opóźniać? Nie lepiej ją zaprosić, skoro może przerwać pasmo udręki i cierpienia? Skoro może zakończyć ból?

Dziś miał energię. Czuł, że może coś wreszcie zrobić. Działać. Zmienić.

Na stole w kuchni kartka w kratkę i długopis. Skąd się tam wzięły? Może miał sporządzić listę zakupów albo rzeczy do zrobienia? Chyba leżały już długo, wśród wielu śmieci, które się tam walały wraz z jakimiś brudnymi talerzami i kubkami, których nie miał siły nawet wstawić do zlewu, nie mówiąc już o umyciu.

Teraz się przydadzą. Wziął długopis i postanowił się pożegnać. Ale z kim? Z kim? Kto to przeczyta?

Słone krople spadły na stronicę.

Nie miał nawet do kogo napisać pożegnalnego listu.

Poniżej plam po łzach skreślił tylko jedno słowo „Przepraszam”. I podpisał „R.”.

Odkręcił wszystkie kurki z gazem.

Przypomniał sobie, że okno jest uchylone, więc zamknął je, i upewnił się, że wszystkie pozostałe są pozamykane.

Otworzył drzwi do piekarnika i włożył tam głowę. Starał się zaczerpnąć w płuca jak najwięcej gazu. W oczach już dawno wyschły łzy, łkał więc na sucho, prawie bezgłośnie i modlił się, by śmierć przyszła szybko.

 

 

* * *

 

 

Mieszkanie tuż obok Romana zajmowała para staruszków, nad nim, jakaś pani profesor z uniwersytetu, pod nim, z Panem Draniem mieszkała młoda polonistka Julia, nauczycielka w pobliskiej szkole. Na pierwszym, gruby, zawsze wesoły, pan Darek. Roman wdychając gaz uświadomił sobie, że może spowodować wybuch i zabić tych wszystkich ludzi. Niewinnych. No może z wyjątkiem Pana Drania. Tego by zabił chętnie. No ale reszta, nic mu nie uczyniła. Niczego się nie spodziewała. Do tego przypomniało mu się, że gdzieś słyszał, że teraz nie stosuje się już gazu koksowniczego a gaz ziemny, który nie jest trujący.

Wyszarpnął głowę z komory piekarnika (uderzając się przy tym boleśnie), zakręcił kurki, podbiegł do okna i obie jego połówki rozwarł na oścież, pognał do wyjścia z mieszkania i otworzył szeroko drzwi.

Tuż za drzwiami, usłyszał łomot.

Wyjrzał za nie, na klatkę schodową.

– Uderzyłem panią? – spytał z przestrachem.

– Nie… niezdara ze mnie, sama się… – odpowiedziała drobna blondynka próbując wstać, ale upadła z powrotem. – Boli, chyba skręciłam – powiedziała masując kostkę.

– Mam… Chyba mam lód – powiedział niepewnie, bo nie mógł sobie przypomnieć czy to prawda.

Dziewczyna miała krótkie, jasne włosy, ścięte tuż za uchem, ubrana była w sposób, który przywodził na myśl grzeczną uczennicę – biała bluzka, spódnica w kratę, rajtuzy albo pończochy, jedynie czarne czółenka na zbyt wysokim obcasie psuły ten grzeczny wizerunek. Wokół poniewierało się mnóstwo papierów, nieco dalej leżała czarna torba z laptopem. Roman schylił się i zaczął zbierać kartki. Podał je po chwili dziewczynie. Znów próbowała wstać, podciągając się na poręczy schodów.

– Niech pani zdejmie te buciki – zaproponował. – Będzie łatwiej.

– Chyba i tak nie dam rady chodzić.

Roman przymknął na chwilę oczy, chciał wyciągnąć rękę w kierunku poszkodowanej, ale w pół ruchu zmienił ten gest i po prostu poszarpał zmierzwioną brodę. Otworzył oczy i upewniwszy się, że to nie senne widziadło, patrząc na leżącą walczył z ogarniającym go poczuciem bezsensu i potrzebą wycofania się. W końcu wygrał tę walkę, zebrał w sobie całą odwagę i zaproponował:

– Pomogę pani. Wezwę pogotowie. A do tego czasu, jak przyjadą, może pani posiedzieć u mnie, to wygodniej niż na betonie.

– Nie chcę robić kłopotu. Zresztą, pogotowie niepotrzebne, może mi przejdzie zaraz.

– To żaden kłopot. Niech pani się wesprze na moim ramieniu i spróbuje wstać.

Dziewczyna była lekka jak piórko. Gdyby miał śmiałość, mógłby ją pewnie wnieść do domu na rękach. Dziwnie się czuł, będąc tak blisko młodej i atrakcyjnej, pachnącej kobiety. Przecież ona też musiała czuć smród jego niemytego od dawna ciała. Posadził dziewczynę na łóżku i zdał sobie sprawę, jaki wokół panuje bałagan. Brudna bielizna, hinduskie tabletki, resztki jedzenia, jakieś papiery, niezidentyfikowane kawałki plastiku, opakowania, których nie chciało mu się zanieść do kosza. Kawalerka wyglądała tak, jakby ktoś tu wyrzucił kontener śmieci.

– A laptop? – spytała.

– Już po niego idę.

Przyniósł z korytarza torbę, a ona pospiesznie wyjęła ze środka komputer i otwarła go.

– Uff, nic mu się nie stało. Nie wydaje się panu, że tu czuć jakby gazem?

Śmierdziało tu wszystkim, głównie rozkładającymi się szczątkami organicznymi, ale rzeczywiście nadal zapach gazu dominował nad resztą odorów.

– Właśnie dlatego tu wietrzę.

– Trzeba zgłosić do pogotowia gazowego.

– Może zrobić pani kawę lub herbatę?

– Kawę – ziewnęła. – Dobra kawusia przywróci mnie do życia.

Poszedł do kuchni i przeszukał szafki.

– Niestety, nie mam kawy ani herbaty. Tylko melisę.

– Melisę?

– Zrobić?

Dziewczyna zaśmiała się:

– Chce mnie pan uśpić? I bez tego jestem śpiąca!

– Nie – zmieszał się – ale nie mam nic innego.

– Niech będzie.

Już w kuchni dobiegł go głos dziewczyny:

– W ogóle to Wiola jestem, a pan?

– Wiola? – upewnił się.

– Tak. A pan?

– Nie mam cukru.

– Nie słodzę. Kawy. A już tym bardziej melisy.

– Jeszcze czuć gazem – powiedział. – Niech się wywietrzy. Strach odpalać palnik.

– A wodę pan ma?

– Gazowaną?

– Może być. Choć tu jest chyba nadmiar gazu – zaśmiała się. – Może być gazowaną albo niegazowaną. Obojętne.

Zajrzał do lodówki.

– Niestety nie mam.

– To niech będzie kranówa.

Wrócił po chwili ze szklanką wody i z lodem z zamrażalnika. Dziewczyna stała nad jego szkicami. Setką szkiców. Niedokończonych, porzuconych, poniewierających się w nieładzie.

– Po co wstajesz? Przyłóż sobie, a ja wezwę pogotowie.

– Kochał ją pan?

– Żaden pan: Roman.

– Kochałeś ją?

– Ona nie istniała.

Odebrał Wioli szkic, który trzymała w ręce. Denerwowała go ta jej bezpośredniość. To, że grzebała w jego rzeczach. Choć bardziej wściekły był na sobie, że tu jego życie jest tak bardzo na wierzchu. Wszystko. Rozbebeszone. Cały Walc z Panią D***.

Wiola pozwoliła się położyć z powrotem na łóżku ale gdy przykładał jej lód pogroziła mu palcem:

– Kłamczuszek z ciebie. Widzę przecież, że próbowałeś ją uchwycić, a nie potrafiłeś. Kochałeś ją?

– Nie.

– Nie? Wszędzie tu są jej portrety. Musiałeś ją kochać.

– Dla mnie czasownik "kochać" nie ma formy czasu przeszłego.

– Co?

– Gdy się kogoś kocha prawdziwie, nie można przestać.

– To bardzo niedojrzałe, wręcz dziecinne podejście, nie uważasz? Ludzie się zakochują i odkochują. Schodzą i rozchodzą.

Pokręcił głową.

– To jedynie słuszne podejście. Prawdziwa miłość jest wieczna.

– Czarujące, romantyczne, ale cholernie naiwne i jak powiedziałam: niedojrzałe. Z cierpieniami młodego Wertera spóźniłeś się o parę stuleci.

– Nie. Prawdziwa miłość jest wieczna – powtórzył twardo. – Jakże ułomnym byłby Bóg, gdyby stworzył świat inaczej? Ona mnie po prostu nie kochała. A zatem: nie istniała. Bo ta, którą kochałem, kochała mnie z wzajemnością.

A w duchu dodał: może by pokochała, gdybym tyle nie czekał. Gdybym nie pozwolił jej wybrać Pana Drania i zamieszkać z nim.

– Głuptas.

– Przynieść więcej lodu?

– Nie trzeba. Już mi lepiej. Trochę poleżę i uberem albo boltem pojadę. Nie dosłyszałam, jak masz ma na imię?

– Roman.

– Fajnie. Czym się zajmujesz?

– Jestem malarzem – odpowiedział, choć nie pamiętał, kiedy ostatni raz miał pędzel w ręku. – A ty? I jak zabłądziłaś do tej ponurej klatki?

– Nie zabłądziłam. Piętro wyżej mieszka moja promotor.

 

* * *

 

Następnego dnia Roman obudził się w bardzo dobrym nastroju i pełen energii. Co prawda zły był na siebie, że nie wziął od dziewczyny numeru telefonu, ale sama jej obecność w tej norze, sprawiła, że nabrał ochoty do życia. Nawet „weź pigułkę” go nie irytowało. Wziął i już. Może rzeczywiście te tabletki na samotność dobrze działają?

Wykąpał się i zmienił ubranie na cudem odnalezione czyste. Zebrał wszystkie brudne ciuchy i nastawił pranie. Pozmywał. Odsłonił okna. Zajrzał do szafek i do lodówki. Zrobił listę zakupów. Zawarł na niej też herbatę, kawę i wodę mineralną. Gazowaną i niegazowaną.

Na klatce, zbiegając po kilka schodów naraz, jakby znów był dzieckiem, spotkał wspinającego się w górę z trudem pana Darka.

– Dzień dobry panie Dareczku!

Pan Darek wdzięczny za pretekst do przystanku, otarł pot z czoła i sapiąc jak tysiąc parowozów rzekł z uśmiechem:

– Te schody każdego dnia coraz wyższe. A my coraz bardziej samotni, prawda panie Romanie?

– Oj tam, oj tam, że ktoś jest sam, to nie musi od razu samotny – rzucił Roman beztrosko. – Szwedzi mają nawet takie powiedzenie „Ensam är stark!”.

– Ja z językami na bakier. Co to znaczy?

– Samotny jest silny. Albo samotność jest siłą czy jakoś tak.

– Racja. Diabli nadali z tymi babami, z nimi źle, bez nich źle, słowem, sam koncept to jakaś usterka uniwersum – warknął pan Darek z udawanym gniewem, po czym natychmiast się gromko roześmiał. – Przeciśnie się pan koło mnie? Muszę chyba dłużej postać na tym schodku przed dalszą drogą.

– Przecisnę. Bez problemu.

– No, jasne. W końcu my obaj chudziutcy. Choć panu się coś ostatnio przytyło. O idzie pani profesor Raniewiczowa. Cóż za piękny dzionek, pani profesor!

– Piękny? Plucha. Młodość wam swoje podpowiada, a mnie reumatyzm. No nie róbcie zatoru, w tę albo we w tę, moje nogi muszą zanieść te stare kości na samą górę.

Roman przytulił się do ściany tuż obok pana Darka i wesoło rzucił:

– Niech pani pozdrowi Wiolę!

– Nie znam żadnej Wioli.

– Była tutaj, mówiła, że jest pani jej promotorką – zaczął Roman i z wypiekami na twarzy opisał jak Wiola wyglądała.

– Coś się panu pomyliło, młody człowieku, albo ktoś wprowadził pana w błąd. W tym roku najbardziej kobiecy z moich magistrantów są dwaj mężczyźni, żadna z niewiast nie wygląda tak, jak pan raczył barwnie i zadziwiająco drobiazgowo opisać. Zresztą, konsultacje prowadzę tylko na uczelni, nigdy tutaj.

Pan Darek zaśmiał się:

– Mnie też się śnią powabne dziewczątka, niech pan się nic nie przejmuje, panie Romanie. W naszym wieku to tylko śnić się już mogą.

– Ale ona tu była – bronił się Roman. – Może imię podała dla bezpieczeństwa inne, albo może na co dzień tak nie wygląda…

– Cogitationis poenam nemo patitur – rzuciła jeszcze profesor Raniewicz kuśtykając w górę.

– Co to znaczy? – spytał Darek szeptem Romana. – Wstyd się przyznać, że ja z językami na bakier, ani szwedzkiego ani łaciny…

Pani profesor dosłyszała jednak szept i odwróciwszy się powiedziała z uśmiechem:

– Nic nie szkodzi, panie Darku. Języki, językami, ważne, że dobry człowiek z pana. Ta paremia znaczy: „myśli nie podlegają osądowi”. Niech sobie pan Roman tam myśli i wyobraża sobie co chce. Skoro przyśniła się mu jakaś Wiola tym lepiej dla niego.

– Ale ona tu naprawdę była! – zaprzeczył niezdecydowanie Roman, po czym by uniknąć krępujących spojrzeń zbiegł w dół.

 

* * *

 

Ranek jak kartka (szara, poszarpana, zmięta w pocisk wymierzony w kark klasowego kujona… jak mu było na imię?) spadł na twarz, powoli z kartki stając się chodnikową płytą. Na twarz pod tym rosnącym ciężarem, głodną jeszcze sennych mar i wieczornych obietnic. Nim na dobre Roman przetarł oczy, z mrzonek nie pozostało nic. „Weź pigułkę, weź pigułkę”. Wziął.

Zamknął oczy. Kartki tańczyły pod jego powiekami, jak te, które nadal były porozsypywane po pokoju. Cały Walc z Panią D***. Całe jego życie.

Piasek sypał się spod sponiewieranych powiek. Roman wstał w końcu.

Kac bez picia dzień wcześniej. Czyżby jak u Pratchetta miał jutro pić wino pędzone z zeszłoroczniaków? Głowa bolała jak diabli, więc to przyszłe picie będzie potężne.

Ubrał się machinalnie i jak robot wyszedł z domu, choć nie wiedział po co.

Wczoraj zbiegał wesoło ze schodów, dziś sczołgiwał się ze stopnia na stopień, jak starzec – człap, człap, człap.

Piętro niżej zatrzymał się. Coś było nie w porządku. Tak. Drzwi mieszkania Julii były uchylone.

 

* * *

– Pan jest krewnym? Osobą bliską?

– Ja… – Roman zawiesił głos. Zmęczone spojrzenie ratownika ponagliło go. – Ja zawiadomiłem. Tak. Jestem bliską osobą.

O dziwo pozwolili mu jechać w karetce.

Potem został na oddziale ratunkowym i zwiesiwszy głowę, potulnie czekał.

Dłońmi oplótł czaszkę, która rytmem tysięcy młotów ostrzegała, że zaraz eksploduje.

 

* * *

 

Przez brudne okno szpitalnej sali wpadało drażniące światło słońca. Nie było się gdzie skryć przed tą torturą.

Zmarszczył brwi i spróbował sobie przypomnieć słowa, które kiedyś usłyszał na terapii.

– A może, powinna być pani wdzięczna, za to, że spotkała pani taką osobę na swojej drodze? Każde spotkanie nas czegoś uczy. Niech pani tego nie rozpatruje w kategoriach klęski. Szczęście to wybór. W każdym z nas jest biały i czarny wilk…

– Rzucę w pana zaraz czymś.

Umilkł.

– Słyszałam o tych wilkach tysiące razy w różnych konfiguracjach. By karmić tylko białego, albo karmić oba po równo. I o wybieraniu szczęścia też. Ale co mam wybrać, gdy widzę tylko wybór między rozpaczą a beznadzieją? Co mam wybrać, gdy do wyboru mam żal albo ból? Gdy z opcji mam tylko mrok i pustkę?

Przełknął ślinę.

– Też tak mam. Ale próbuję…

– Co?

– Gdy wśród opcji nie ma nic pozytywnego… wybieram, by nie czuć nic.

– Nic! Właśnie tego chciałam. Błogiego spokoju nicości. A pan mi to odebrał. Nie chciałam by mnie pan ratował!

– To czemu zostawiła pani otwarte drzwi?

– Bo Piotr oddał mi klucze! Temu! Bo jestem atencyjną dziwką i wysłałam mu wcześniej zdjęcie z garścią tabletek na dłoni. Bo sądziłam, że przyjedzie. Uratuje mnie. I znów pokocha. Właśnie temu.

Roman uciekł spojrzeniem przed tymi rozgorączkowanymi, przekrwionymi oczami. Nawet takie – podkrążone, spuchnięte – były dla niego piękne.

– Związki są drenujące – usłyszał jej szept.

Przez chwilę milczał po czym nieśmiało spytał:

– Leczy się pani u doktora Gajdy?

– Śledzi mnie pan?

– On tak mawia, że związki są drenujące.

– To pewnie powiedział panu również, żeby najpierw pokochał pan samego siebie i zrobił ze sobą porządek?

– Mniej więcej.

– To niech pan się zastosuje i da mi spokój.

 

* * *

 

Wracał do niej jak zbity pies. Czasem go wyganiała, czasem nie. Ale nie zabraniała wizyt.

Czasem wrzeszczała, ale głównie dźgała jadowitym szeptem.

– Nie ma tabletek na samotność. Rodzimy się samotni i umieramy samotni. I zawsze jesteśmy i będziemy samotni. Nie rozumie pan tego?

Pokiwał głową, że rozumie. Nie było sensu się z nią kłócić.

– Dziękuję bardzo, że mnie pan uratował. Jestem bardzo wdzięczna. Ale rozumie pan, że życie to nie komedia romantyczna?

Znów pokiwał głową.

– Kojarzę pana dobrze. Wiem, jakie pan prowadzi życie. Nie chciałabym tak żyć.

Westchnął. Sam by nie chciał żyć z kimś takim. Doskonale ją rozumiał.

– Lepiej być samej, niż z byle kim.

Skinął głową. Odwróciła twarz do okna i znów wyszeptała powiedzenie doktora Gajdy:

– Związki z reguły są drenujące.

Kiwnął głową, choć nie patrzała w jego kierunku. Gdy w końcu spojrzała, w jej oczach był gniew:

– Jeszcze pan tu jest? Nie zrozumiał pan? Wynocha! I niech pan się nie waży wracać.

W szpitalu już jej nie odwiedził.

 

* * *

 

Julia otworzyła mu w szlafroku i ręczniku na głowie. Twarz miała gniewną.

– To znowu pan! Czego pan chce?

Roman przełknął ślinę i pospiesznie wyrzucił z siebie przygotowany wcześniej tekst:

– Przemyślałem, to co mówiła pani o samotności. Że rodzimy się samotni i umieramy samotni. Że związki są drenujące. Ale pomyślałem, że może moglibyśmy sobie współtowarzyszyć w tej samotności? Czasem się w niej wesprzeć?

Patrząc w twarz Julii wiedział już jaka będzie odpowiedź. Jednak jeszcze się łudził.

Słowa, które padły, były jak wyrok:

– Niech pan więcej mnie nie nachodzi.

– Ja też kupiłem te tabletki.

– Jakie tabletki?

– Te hinduskie. Na samotność. Dość drogie.

Zrobiła parę kroków w głąb w mieszkania, zawróciła i wcisnęła mu coś w rękę.

– Proszę. Mnie się nie przydadzą.

Zamykając drzwi dodała:

– Wolę w swej samotności być sama, niż z byle kim. Przykro mi.

 

* * *

 

– Walc z Panią D? A co znaczą te trzy gwiazdki?

– Napijesz się wódki?

– Na trzeźwo mi nie odpowiesz?

– Na trzeźwo ten świat jest nie do przyjęcia. A ty przecież i tak nie istniejesz, Wiolu.

Obudził się. Zapalił światło. „Weź pigułkę, weź pigułkę”. Wziął. A więc to tylko sen.

Bardzo realny, ale jednak sen.

 

* * *

 

Stał na krawędzi dachu. Przed chwilą w ciemność wyrzucił opakowanie hinduskich tabletek. Nawet nie usłyszał ich stuknięcia o bruk. Noc była bezksiężycowa, wietrzna, idealna. Ale jeszcze się wahał czy się zespolić z nicością. Czy pozwolić sobie na ostatni lot. Żałował, że nie wziął ze sobą tych arkuszy Walca z Panią D***. Niechby zawirowały w tym mroku. Jak w głowie mu wirowało.

Wiatr nagle ucichł. Roman usłyszał za sobą ciche kroki. Nie musiał się obracać, by wiedzieć, kto to.

Wiola wtuliła swą drobną dłoń w jego łapę.

– Ty nie istniejesz – raczej stwierdził niż spytał.

– A ty istniejesz?

– Moje istnienie nie ma żadnego znaczenia.

– Czyż to nie wspaniałe?

Roman przestał patrzeć w ciemność i spojrzał w jej rozjaśnioną twarz. Była taka piękna.

– Bredzisz – warknął – co w tym wspaniałego?

– To, że to czy istniejemy czy nie, nie ma znaczenia. Dopóki jesteśmy razem. I jeszcze to, że możemy nadać swemu istnieniu czy nieistnieniu dowolne znaczenie.

– Bredzisz – powtórzył potrząsając głową. – Nic nie ma znaczenia. I nic nie jest tego w stanie zmienić. A ty jesteś tylko wytworem mojej chorej wyobraźni.

Zaśmiała się, unosząc w górę dłoń z pudełkiem hinduskich tabletek. Potrząsnęła nimi. Zagrzechotały.

– A skąd wiesz, że nie jest odwrotnie?

Roman znów spojrzał w dół. Wiola z rozmachem rzuciła opakowanie w ciemność. Tym razem dało się słyszeć stuk. „Może rzeczywiście, nie istnieję?” – pomyślał. Uścisnęła jego łapę, z siłą, jakiej się po niej nie spodziewał. Spojrzał na nią, nie patrzyła na niego, patrzyła w przepaść za krawędzią dachu.

– Wymyśliłam sobie ciebie. Napisałam. I przepraszam za to, jak cię stworzyłam, obarczając całą moją samotnością. Ale od teraz już będziemy razem – powiedziała odwracając na powrót twarz w jego stronę – do końca, przez całe życie, całą wieczność.

W oczach miał łzy. Szloch uwiązł mu w gardle, nie potrafił już nawet płakać. Chciał jeszcze o coś zapytać, ale nie potrafił.

Mimo to odpowiedziała mu:

– Cokolwiek wybierzesz, będę z tobą.

Nie zastanawiał się długo.

Wybrał.