Na pomoc sarnie

Dro­dzy te­le­wi­dzo­wie, jak już in­for­mo­wa­li­śmy, wczo­raj aresz­to­wa­no Ty­mo­te­usza S., pseu­do­nim Sarna, po­szu­ki­wa­ne­go za bra­wu­ro­wą kra­dzież ob­ra­zu Sa­lva­do­ra Dalí, pod ty­tu­łem „Upo­rczy­wość pa­mię­ci”, z Mu­zeum Na­ro­do­we­go. Dzię­ki na­szym nie­zmor­do­wa­nym agen­tom do­tar­li­śmy do na­grań z prze­słu­cha­nia Ża­ne­ty S., żony Ty­mo­te­usza Sar­now­skie­go. Ups. Prze­pra­sza­my za niską ja­kość na­gra­nia.

– Za­czę­ło się od tego, że za­dzwo­nił do mnie mąż, że jest w mu­zeum. Oglą­da jakiś obraz, ale na­ma­lo­wa­ne na nim ze­ga­ry spły­wa­ją i on nie może się teraz ru­szyć, bo jedną ręką trzy­ma ko­mór­kę a drugą te ze­ga­ry i żebym jak naj­szyb­ciej przy­szła mu pomóc. A naj­pierw mam iść do pral­ni i wy­czy­tać czy zwy­kły pro­szek do pra­nia jest w sta­nie sprać farbę z płót­na, czy też po­trzeb­na jest ter­pen­ty­na. Oczy­wi­ście od razu po­bie­głam i spraw­dzi­łam.

– I co?

– Nic. Ter­pen­ty­ny nie zna­la­złam, a na prosz­ku było na­pi­sa­ne non bio, więc może to ozna­czać wszyst­ko. Oczy­wi­ście mu­sia­łam jak naj­szyb­ciej skon­tak­to­wać się z mężem. Wzię­łam do ręki ko­mór­kę i pró­bo­wa­łam od­na­leźć go na li­ście kon­tak­tów, ale z ja­kichś przy­czyn kla­wi­sze ko­mór­ki roz­pu­ści­ły się i wolno spły­wa­ły mi po pal­cach, tak jak te mięk­kie ze­ga­ry na ob­ra­zie Sa­lva­do­ra Dalí. Po­my­śla­łam, że ko­mór­ki są bez­u­ży­tecz­ne za­wsze wtedy, kiedy się ich na­praw­dę po­trze­bu­je. Wy­rzu­ci­łam ko­mór­kę i po­sta­no­wi­łam do­trzeć do męża oso­bi­ście.

– Co było potem?

– Wy­szłam przed dom. Miesz­kam przy ta­kiej małej ulicz­ce, ale nie­ste­ty, wtedy wła­śnie as­falt był wy­jąt­ko­wo wzbu­rzo­ny i roz­rósł się do sze­ro­ko­ści sze­ściu pasów. Fale as­fal­tu były tak duże, że nie mo­głam przejść na drugą stro­nę, pew­nie by­ło­by po mnie, gdy­bym spró­bo­wa­ła.

– Co pani wtedy zro­bi­ła?

– Ro­zej­rza­łam się za ja­kimś ra­tun­kiem i do­strze­głam na­sze­go są­sia­da, który miesz­ka w domu obok. Sie­dział na dachu i ma­chał do mnie. Do­strze­głam, że sie­dzi w ogrom­nej me­ta­lo­wej balii i od razu po­czu­łam się le­piej. Za­czę­łam wspi­nać się po ścia­nie domu na jego dach, ale nie było to łatwe. Udało mi się wspiąć za­le­d­wie do wy­so­ko­ści pierw­sze­go pię­tra i dalej już nie dałam rady. Na szczę­ście są­siad podał mi po­moc­ną dłoń i wcią­gnął na dach. Tro­chę było mi głu­pio, że z mo­je­go po­wo­du na­cią­gnął sobie rękę tak bar­dzo, że le­ża­ła zwi­nię­ta jak wąż ogro­do­wy na dnie balii, ale naj­waż­niej­sze, że miał ko­mór­kę. Po­sta­no­wi­łam jej użyć, żeby za­dzwo­nić do męża. W końcu mu­sia­łam mu pomóc.

– Do­dzwo­ni­ła się pani?

– Nie. Jego ko­mór­ka rów­nież była ze­psu­ta. Na ekra­nie przy każ­dym z kon­tak­tów po­ka­zy­wał się inny obraz. Muszę tu wtrą­cić, że są­siad ma dobry gust, bo przy imie­niu męża po­ja­wił się naj­lep­szy obraz Sa­lva­do­ra Dalí, jakim jest „Trwa­łość pa­mię­ci”. Nie­ste­ty, nie po­mo­gło mi to w skon­tak­to­wa­niu się z mężem. Mu­sie­li­śmy coś zro­bić, więc zje­cha­li­śmy siłą roz­pę­du przez cały ten roz­sza­la­ły as­falt pro­sto do na­sze­go mu­zeum.

– Zna­la­zła tam pani męża?

– Nie. Na po­cząt­ku w ogóle nie wie­dzia­łam, że je­ste­śmy w mu­zeum, bo wje­cha­li­śmy bocz­ny­mi drzwia­mi, o któ­rych nawet nie wie­dzia­łam wcze­śniej, że ist­nie­ją. Mu­sia­łam przez dłuż­szy czas krą­żyć po róż­nych ko­ry­ta­rzach szu­ka­jąc męża, który po­trze­bo­wał mojej po­mo­cy, ale to nie było łatwe, bo kiedy tylko po­de­szłam do ja­kichś drzwi, te albo z hu­kiem za­trza­ski­wa­ły mi się przed nosem, albo zło­śli­wie zmie­nia­ły po­ło­że­nie. Taka szar­pa­ni­na była bar­dzo iry­tu­ją­ca: chcę zła­pać klam­kę, a tam za­wia­sy. I tak w koło Ma­cie­ju. Kiedy pra­wie już udało mi się wy­ła­mać jedne z mniej so­lid­nych drzwi, po­de­szła jakaś ko­bie­ta i cie­ka­wie mi się przy­glą­da­ła. Po­my­śla­łam, że to tak nie­grzecz­nie wga­piać się w kogoś, więc zro­bi­łam to samo: też za­czę­łam się wga­piać. I opła­ci­ło mi się, bo do­strze­głam w jej ręce ko­mór­kę. Po­wie­dzia­łam do niej: "Daj mi te­le­fon, muszę za­dzwo­nić do męża". Dała mi go, ale co z tego, pró­bo­wa­łam i pró­bo­wa­łam, ale jej ko­mór­ka była jakaś dziw­na, bo włą­cza­ły mi się tylko ka­na­ły te­le­wi­zyj­ne na ekra­nie, a to sport, a to po­go­da, nie po­tra­fi­łam nawet do­trzeć do listy kon­tak­tów. Od­da­łam jej ko­mór­kę i po­wie­dzia­łam znie­chę­co­na:

– Kur­czę, u cie­bie też nie ma kon­tak­tów, tylko ta głu­pia te­le­wi­zja. Mój są­siad to przy­naj­mniej miał ja­kieś ob­ra­zy.

– Ja też mam ob­ra­zy – od­po­wie­dzia­ła lekko ura­żo­nym tonem i za­bra­ła mi ko­mór­kę. Chwi­lę przy niej maj­stro­wa­ła i po­da­ła mi. Fak­tycz­nie, kiedy prze­glą­da­łam jej ob­ra­zy, udało mi się nawet na­tra­fić na mój ulu­bio­ny pod ty­tu­łem "Mięk­kie ze­ga­ry". Tyle że w jej ko­mór­ce wszyst­kie ele­men­ty były zie­lo­ne.

– Masz chyba ze­psu­ty te­le­fon, bo twój obraz ma prze­kła­ma­nia, za dużo tam zie­le­ni.

– Nie mam żad­nych prze­kła­mań – obu­rzy­ła się. – To za­le­ży od do­staw­cy in­ter­ne­tu bo każdy na­da­je swoją cechę. Ci co mają w Oran­ge, widzą wszyst­ko na po­ma­rań­czo­wo a ci, co mają w Play, będą wi­dzieć na fio­le­to­wo. A ty, gdzie masz in­ter­net?

Nie pa­mię­ta­łam, więc wo­la­łam się już z nią nie wda­wać w dys­ku­sje. Nagle ktoś mnie trą­cił w ramię. Zo­ba­czy­łam przed sobą roz­złosz­czo­ną twarz, mó­wią­cą: "Mu­sisz iść za mną". Nie od­wa­ży­łam się tego kwe­stio­no­wać, bo twarz była bar­dzo zła. Po­kor­nie za nią po­szłam. Otwo­rzy­ła ja­kieś drzwi, ale strasz­nie małe. Nie za bar­dzo chcia­łam przez nie prze­cho­dzić, więc za­miast tego za­czę­łam przy­glą­dać się twa­rzy. Skąd ja ją znam? Nie jest to moja mama, nie jest to też cio­cia Bo­żen­ka. W razie czego wo­la­łam się jed­nak upew­nić.

– Czy ty je­steś cio­cią Bo­żen­ką? – za­py­ta­łam.

– Oczy­wi­ście, że nie. Ja tu pra­cu­ję! – po­wie­dzia­ła obu­rzo­na twarz.

– Ale moją mamą też nie je­steś? – chcia­łam być pewna na sto pro­cent. Na­praw­dę nie wiem, czym ją tak ura­zi­łam. Prze­cież moja mama to miła babka, więc po­rów­na­nie do niej nie po­win­no ni­ko­go ura­zić, a już na pewno nie jakąś obcą twarz. Twarz za­czę­ła puch­nąć, po­więk­szać się i zmie­nia­ła rysy tak szyb­ko, że pod­da­łam się z iden­ty­fi­ka­cją. Trud­no jest zi­den­ty­fi­ko­wać twarz, kiedy ma roz­miar głowy, ale to pra­wie nie­moż­li­we, kiedy przy­bie­rze roz­miar ekra­nu te­le­wi­zyj­ne­go, cho­ciaż nie, przy­rów­na­nie do ekra­nu te­le­wi­zo­ra nie jest naj­lep­sze. Może le­piej do ta­kie­go wiel­kie­go ba­lo­nu uro­dzi­no­we­go wiel­ko­ści te­le­wi­zo­ra. Nagle twarz spoj­rza­ła ostro spod su­fi­tu na moje buty i wy­krzyk­nę­ła:

– Ależ ty nie masz na sobie mu­ze­al­nych kapci!

Teraz i ja byłam prze­ra­żo­na. Mu­ze­al­ne kap­cie! Na­praw­dę nie mia­łam na sobie mu­ze­al­nych kapci! Prze­cież każdy, kto zwie­dza mu­zeum, musi mieć na sobie mu­ze­al­ne kap­cie! Za­czę­łam roz­glą­dać się in­ten­syw­nie, bo wiem, że za­wsze na ko­ry­ta­rzach były takie otwie­ra­ne od góry, wiel­kie po­jem­ni­ki, w któ­rych był cały stos mu­ze­al­nych kapci w róż­nych roz­mia­rach, nawet w kilku ko­lo­rach, takie fil­co­we. Nie­ste­ty żad­nych po­jem­ni­ków nie zo­ba­czy­łam. Sta­łam i sta­łam, roz­my­śla­jąc nad nie­by­tem mu­ze­al­nych kapci, i wtedy wy­my­śli­łam, jak roz­wią­zać pro­blem. Po­trze­bu­ję sko­ru­py żół­wia. Bez na­my­słu prze­ci­snę­łam się przez wska­za­ne mi nie­wiel­kie drzwi, bo wie­dzia­łam, że to naj­szyb­sze przej­ście do cen­trum han­dlo­we­go. A ja ko­niecz­nie mu­sia­łam kupić gdzieś sko­ru­pę żół­wia.

– Czy w cen­trum han­dlo­wym zna­la­zła pani męża?

– No wła­śnie nie, bo chwi­lo­wo my­śla­łam tylko o tym, że po­trze­bu­ję sko­ru­py żół­wia. Strasz­nie opor­nie mi to zna­le­zie­nie szło, po­nie­waż zro­bił się po­twor­ny tłok w ga­le­rii. Wszy­scy chcie­li osią­gnąć jak naj­lep­sze wy­ni­ki w grzy­bo­bra­niu. Grzy­bów było pełno i ludzi też, ale nie wolno było mieć ze sobą żad­ne­go pla­sti­ku: ani pu­deł­ka, ani siat­ki, ani re­kla­mów­ki, więc każdy ze­brał tyle grzy­bów, ile zmie­ścił do ręki. Pan wie, jak oni się prze­py­cha­li? Tu się­gam po pod­grzyb­ka, a jakaś wstręt­na baba wy­ry­wa mi go z ręki. Mu­sia­łam trza­snąć ją po ła­pach. Albo taka inna: krzy­czy, żeby zro­bić jej miej­sce, bo jest w ciąży, a tak na­praw­dę miała pod spód­ni­cą scho­wa­ne dzie­cia­ki, żeby było wię­cej rąk do trzy­ma­nia grzy­bów. Mówię praw­dę. Lu­dzie są okrop­ni. Wpa­dłam tylko na chwi­lę do zoo­lo­gicz­ne­go po tę sko­ru­pę. W środ­ku sie­dzia­ła nie­uprzej­ma eks­pe­dient­ka. Ja ją grzecz­nie pro­szę o sko­ru­pę, w miarę do­kład­nie na­kre­śli­łam, że ma być spora a ta pyta bez­czel­nie:

– Z żół­wia błot­ne­go czy mor­skie­go?

– Jaka jest mię­dzy nimi róż­ni­ca? – za­py­ta­łam, bo warto wie­dzieć.

– Jedna po­cho­dzi od żół­wia, który za życia był żół­wiem błot­nym a ten drugi był żół­wiem mor­skim – wy­ja­śni­ła, więc wzię­łam więk­szą. A kiedy wy­cho­dzi­łam, w ga­le­rii było jesz­cze wię­cej ludzi. Obok mnie jeden in­wa­li­da miał na­dzie­ję, że jak przy­je­chał wóz­kiem in­wa­lidz­kim, to na­zbie­ra naj­wię­cej grzy­bów, ale się prze­li­czył, bo nie mógł ich do­się­gnąć bez ujaw­nia­nia, że po­tra­fi cho­dzić. Kon­ku­ren­cja była bar­dzo silna. Jakaś dziew­czy­na po­sta­no­wi­ła grać ostro i sko­sić wszyst­kie grzy­by jed­nym cię­ciem. Tylko co z tego, skoro lu­dzie jej te po­ści­na­ne grzy­by po­zbie­ra­li, zanim ze­bra­ła pierw­sze trzy. Strasz­nie pła­ka­ła. Ale grzy­bo­bra­nie to grzy­bo­bra­nie. Wszyst­kie chwy­ty do­zwo­lo­ne. Wy­gra­łam, bo sko­ru­pa żół­wia nie jest z pla­sti­ku, więc uzbie­ra­łam naj­wię­cej grzy­bów ze wszyst­kich. W na­gro­dę do­sta­łam naj­słyn­niej­szy obraz Sa­lva­do­ra Dalí, pod ty­tu­łem „Trwa­łość pa­mię­ci". Ale nie mo­głam go przy­jąć, bo mia­łam ręce za­ję­te grzy­ba­mi. No i nie mo­głam po­zbyć się tej sko­ru­py żół­wia. Po­sta­no­wi­łam, że po ci­chut­ku zmyję się stam­tąd i znaj­dę męża, ale nie mo­głam, bo tłum nagle za­czął skan­do­wać:

– Bierz-ten-ob­raz! Bierz-ten-ob­raz! Aż w końcu pod­da­łam się i go za­bra­łam. Bie­głam naj­szyb­ciej, jak po­tra­fi­łam, chcia­łam ro­ze­pchnąć ten tłum i zu­peł­nie nie ro­zu­mia­łam, dla­cze­go oni wszy­scy wciąż skan­du­ją, skoro dawno wzię­łam obraz. Lu­dzie sta­wa­li się jacyś po­de­ner­wo­wa­ni, pewna ko­bie­ta zgu­bi­ła pe­ru­kę i na cały głos krzy­cza­ła: "Moje oku­la­ry, moje oku­la­ry", a i tak wszy­scy wi­dzie­li, że nie miała pe­ru­ki. Ale wie pan, jak to jest, lu­dzie by­wa­ją bez­li­to­śni.

– A gdzie pani dała sko­ru­pę żół­wia?

– Ależ pan wścib­ski! To są spra­wy pry­wat­ne, gdzie dałam. I ni­ko­mu nie muszę się tłu­ma­czyć. Wy­star­czy, że obraz za­sło­nił mi cały widok i nie mo­głam ni­g­dzie zna­leźć męża. Wy­my­śli­łam więc plan, bo musi pan wie­dzieć, że ja taka głu­pia to nie je­stem i po­tra­fię wy­my­ślać plany. Mój mąż lubi oglą­dać te­le­wi­zję, więc oczy­wi­stym jest, że jak mnie zo­ba­czy w te­le­wi­zo­rze z ob­ra­zem, to sam przyj­dzie do mu­zeum. Dobre, nie?

– A czemu nie do ga­le­rii han­dlo­wej?

– Temu to tłu­ma­czyć jak dziec­ku. A gdzie się trzy­ma ob­ra­zy? No, gdzie? No więc wla­złam do te­le­wi­zo­ra i cze­kam. Obraz uwie­ra mnie w brodę, bo w te­le­wi­zo­rze lekko cia­sna­wo, ale co mi tam, dla męża się po­świę­cę. Przy­cho­dzi jakaś krowa. Mówię jej grzecz­nie: Posuń się, bo za­sła­niasz widok, a ta nic, no, taka z niej krowa. Do­pie­ro jak na nią na­wrzesz­cza­łam, to jej się mleko skwa­si­ło w wy­mio­nach i po­szła. Mu­sia­łam stam­tąd iść, bo mo­gli­by mnie jesz­cze spa­lić na sto­sie za czary. Ja bym to jesz­cze znio­sła, ale ten obraz! Dzie­ło sztu­ki! Sam Dalí go ma­lo­wał, więc nie wy­pa­da.

– I co się stało potem?

– Pro­blem w tym, że nic. Przez całe wieki pró­bo­wa­łam zna­leźć drogę po­wrot­ną do mu­zeum, ale co po­szłam jakąś drogą, to albo tra­fi­łam na wy­sy­pi­sko śmie­ci, albo do za­kła­du po­grze­bo­we­go. A po co mi za­kład po­grze­bo­wy, no pytam się, po co? Nie, niech mi pan nie od­po­wia­da. Po za­kła­dzie po­grze­bo­wym za­li­czy­łam jesz­cze ma­sar­nię i wy­twór­nię raj­stop poń­czo­cho­wych. Tu aku­rat nie­źle się za­opa­trzy­łam, bo dobre raj­sto­py to ra­ry­tas. Na­wi­nę­łam parę z nich na obraz, żeby mi się nie zgu­bi­ły…

– A jak pani znowu tra­fi­ła do mu­zeum?

– Przez te raj­sto­py oczy­wi­ście. Na­wi­ja­łam tak i na­wi­ja­łam, aż w końcu pa­trzę, a tu moja zna­jo­ma twarz z mu­zeum prosi, żeby jej jedne dać. Mówię jej tak ła­god­nie, żeby jej znowu nie wku­rzyć, że po co jej raj­sto­py, jak samą twa­rzą jest tylko, ale potem myślę sobie: dam jej raj­sto­py, to mnie za­pro­wa­dzi do mu­zeum, bo prze­cież tam pra­cu­je. Nie­źle to sobie wy­kon­cy­po­wa­łam, no nie? Nie­waż­ne. Je­stem w mu­zeum i szu­kam męża. Co ja się go na­szu­ka­łam. Pro­blem w tym, że rzeź­by co chwi­la zmie­nia­ły po­zy­cje i za cho­le­rę nie po­tra­fi­łam po­znać, czy w ja­kiejś sali szu­ka­łam, czy jesz­cze nie, bo tam się wszyst­ko zmie­nia­ło jak w ka­lej­do­sko­pie. Wcho­dzę na ten przy­kład do sali z wy­pcha­ny­mi zwie­rzę­ta­mi, a tam jakiś wy­pcha­ny ła­będź wali mnie po gło­wie skrzy­dła­mi. Za­gro­zi­łam, że mu wszyst­kie pióra z dupy po­wy­ry­wam, a ten ucie­ka z krzy­kiem. Ale to był tylko taki ła­bę­dzi śpiew, bo da­le­ko nie uciekł.

– Co było dalej?

– Dalej była dal­sza sala. W tam­tej trzy­ma­li rzeź­by, ale kto ich tam wie, z czego te rzeź­by wy­ko­na­li, bo jak tam we­szłam, to trwa­ły w naj­lep­sze za­pa­sy i wła­śnie takie dwie zła­pa­ły się pod pachy i za­czę­ły się ta­rzać. Przy­po­mnia­ło mi to za­pa­sy w ki­sie­lu, co je wi­dzia­łam w ze­szłym roku na wcza­sach. Z mężem byłam, żeby było jasne. Wy­co­fa­łam się stam­tąd, bo tro­chę głu­pio oglą­dać takie prze­py­chan­ki, zwłasz­cza że obie były nagie. Ci rzeź­bia­rze sta­ro­żyt­ni to mu­sia­ły być nie­złe świry, bo oni nawet fa­ce­tów rzeź­bi­li nago, ale to już tylko taka moja dy­gre­sja. Wra­cam do te­ma­tu. W końcu do­tar­łam do głów­nej hali i zo­ba­czy­łam, że sta­ran­nie wy­po­le­ro­wa­ny par­kiet jest czymś za­bru­dzo­ny. Kiedy po­de­szłam bli­żej, do­strze­głam, że są to ze­ga­ry z ob­ra­zu Sa­lva­do­ra Dalí. Mu­sia­ło być chyba w tym mu­zeum za cie­pło, bo ma­so­wo za­czy­na­ły spły­wać z płót­na. Za­czę­łam ra­to­wać moje ulu­bio­ne ma­lo­wi­dło. Bra­łam ze­ga­ry w dło­nie, pod­no­si­łam je z pod­ło­gi naj­de­li­kat­niej, jak mo­głam, ale były śli­skie jak me­du­zy. Za­uwa­ży­łam, że kiedy chwy­ta­łam je szyb­ciej, to uda­wa­ło mi się taki zegar do­kle­ić do ob­ra­zu, zanim prze­le­ciał mi przez palce. Kiedy już pra­wie na­pra­wi­łam „Upo­rczy­wość pa­mię­ci” i przy­wró­ci­łam ze­ga­rom ich pier­wot­ne miej­sce, we­szła sprzą­tacz­ka, żeby umyć pod­ło­gę z resz­ty farby. Za­sta­no­wi­ło mnie, czy też używa prosz­ku bio, ale wtedy znowu nad­le­cia­ła spod su­fi­tu twarz i za­czę­ła krzy­czeć: „gdzie moje raj­sto­py?” Ja pa­trzę, a w rę­kach nie mam kom­plet­nie nic: ani ob­ra­zu, ani raj­stop, że już o sko­ru­pie żół­wia nie wspo­mnę. No i sam pan wi­dzisz, mój mąż nie mógł ukraść tego ob­ra­zu, on go tylko pró­bo­wał ra­to­wać. A że ze­ga­ry znik­nę­ły to winna jest sprzą­tacz­ka, bo farby nie wolno zmy­wać prosz­kiem, po­trzeb­na ter­pen­ty­na. A, i jesz­cze wi­dzia­łam jak takie spore czar­ne mrów­ki wy­no­si­ły jeden z ob­ra­zów, tyle, że jakoś nikt się tym nie prze­jął, bo wszy­scy wpa­try­wa­li się w twarz. Do­brze wam tylko radzę, za­in­te­re­suj­cie się tą ta­jem­ni­czą twa­rzą. Na pewno nie jest to cio­cia Bo­żen­ka, ale bę­dzie trud­no ją zi­den­ty­fi­ko­wać, bo zmie­nia rysy jak się wku­rzy.

– Kiedy zna­la­zła pani męża?

– Zaraz potem, jak mu­sia­łam ucie­kać przed wku­rzo­ną twa­rzą. Ja przez drzwi, a ta za mną, ja wpa­dam w takie mi­ni­drzwicz­ki jak dla psa, a ta to samo. No to ja siup w ko­mi­nek a ta chi­cho­cze, bo sobie tylko guza na­bi­łam. Za­uwa­ży­łam, że jak twarz robi się we­so­ła, to jest jakby lżej­sza i wpły­wa pod sufit. To ja do okna, otwo­rzy­łam na oścież i takim kop­nia­kiem, jak to robią pił­ka­rze, wy­wa­li­łam ją gdzieś da­le­ko. Pa­trzę, gdzie do­le­ci a tam mój mąż na traw­ni­ku ze sko­ru­pą żół­wia. Zanim do­le­cia­łam i wy­ja­śni­łam, że to moja sko­ru­pa, on już znik­nął a tłum skan­do­wał:

– Do-wię-zie­nia! Do-wię-zie­nia!

No i aresz­to­wa­li nie­bo­ra­ka, cho­ciaż nie­win­ny. Nie wie pan cho­ciaż, czy od­da­dzą mi sko­ru­pę? No bo jak ja teraz wrócę do domu? W czym prze­pły­nę ten cho­ler­ny as­falt?