Supermoce z fast fooda, czyli rzecz o przykrych skutkach uzależnienia

Artur do­tarł na miej­sce. Po­ciąg, oce­nia­jąc po wy­glą­dzie, pa­mię­ta­ją­cy jesz­cze czasy Gier­ka za­trzy­mał się na Dwor­cu Cen­tral­nym. Sto­li­ca, obiekt jego wes­tchnień, była na wy­cią­gnię­cie ręki i cze­ka­ła na niego.

Pierw­szym, co rzu­ci­ło się Ar­tu­ro­wi w oczy po opusz­cze­niu bu­dyn­ku dwor­ca, był ogrom­ny bil­l­bo­ard. Cen­tral­ną jego część zaj­mo­wa­ło zdję­cie che­ese­bur­ge­ra. Był per­fek­cyj­ny. O ile to w ogóle moż­li­we, wy­glą­dał le­piej niż na re­kla­mach w te­le­wi­zji. Nad ka­nap­ką gra­fik umie­ścił napis: „Nowy che­ese­bur­ger szefa. Świe­że mięso, ser szwaj­car­ski. A w pa­kie­cie – moc le­wi­ta­cji przez go­dzi­nę po spo­ży­ciu”.

– Ale czad! – wy­krzyk­nął Artur z eks­cy­ta­cją.

– Le­piej pan prze­czy­taj to ostrze­że­nie na dole. To na­pi­sa­ne drob­nym drucz­kiem – po­wie­dział star­szy męż­czy­zna sto­ją­cy nie­opo­dal.

– „Przed uży­ciem skon­sul­tuj się z le­ka­rzem, far­ma­ceu­tą i dy­żur­nym lotów”, no i co?

– Pan je­steś jakiś głupi, czy jak? Czy­taj czło­wie­ku to cał­kiem drob­ne, na samym dole – od­parł wy­raź­nie po­de­ner­wo­wa­ny męż­czy­zna.

– Nowy je­stem, do­pie­ro przy­je­cha­łem do sto­li­cy. – Nie­pew­nym gło­sem pró­bo­wał uspra­wie­dli­wić się Artur.

Na ko­niec po­sta­no­wił do­czy­tać le­d­wie wi­docz­ną in­for­ma­cję. Napis gło­sił: „Po­ucze­nie. Zgod­nie z de­cy­zją Pre­ze­sa Urzę­du Ochro­ny Kon­ku­ren­cji i Kon­su­men­tów z dnia 12.08.2023 r. in­for­mu­je­my, że po dwóch go­dzi­nach od kon­sump­cji wy­stę­pu­ją za­wro­ty głowy. Re­gu­lar­ne spo­ży­wa­nie grozi pa­dacz­ką. Ry­zy­ko trwa­łe­go upo­śle­dze­nia wą­tro­by już po pierw­szym gry­zie”.

– To jakiś głupi żart?

– By­naj­mniej.

– Matko, to ktoś to na­praw­dę je!? – wy­krzyk­nął prze­ra­żo­ny Artur.

– Pan serio je­steś nie­tu­tej­szy. – Prze­cho­dzień wes­tchnął i dodał: – Cała masa ludzi to żre.

– Prze­cież tłu­ma­czy­łem, że do­pie­ro przy­je­cha­łem do sto­li­cy. U nas, na wsi, nie ma ta­kich cudów.

– Ale do­stęp do In­ter­ne­tu chyba macie, co? No i te­le­wi­zję?

– Mieć to i mamy, ale jakoś tak nie chcia­łem w to wszyst­ko wie­rzyć – od­po­wie­dział Artur.

W tym mo­men­cie dwóch uśmiech­nię­tych na­sto­lat­ków wy­szło z po­bli­skie­go fast foodu i ze śmie­chem na ustach odleciało, w sobie tylko zna­nym kie­run­ku. Prze­cho­dzień po­ki­wał tylko głową i sko­men­to­wał:

– Chory świat.

 

***

Po­cząt­ko­wo Artur rę­ka­mi i no­ga­mi bro­nił się przed wspo­ma­ga­ny­mi fast fo­oda­mi. Osta­tecz­nie za cel po­sta­wił sobie zro­bie­nie osza­ła­mia­ją­cej ka­rie­ry, a nie przed­wcze­sny zgon spo­wo­do­wa­ny szpry­co­wa­niem się dziw­ny­mi spe­cy­fi­ka­mi. Miał wiele do udo­wod­nie­nia. Przede wszyst­kim sobie, ale także tym wszyst­kim nie­do­wiar­kom, któ­rych zo­sta­wił w ro­dzin­nych stro­nach. Przez pierw­sze mie­sią­ce szło mu nie­źle. Do nie­wąt­pli­wych suk­ce­sów mógł za­li­czyć obro­nę przed na­głym zgo­nem, bo oszo­ła­mia­ją­ca, ale tylko w pla­nach, ka­rie­ra obec­nie przy­po­mi­na­ła ra­czej sta­re­go żuka i jakoś tak nie chcia­ła za­sko­czyć.

Wszyst­ko ule­gło zmia­nie od mo­men­tu, gdy po­znał Wik­to­rię. Dziew­czy­na była dość ste­reo­ty­po­wą przed­sta­wi­ciel­ką po­ko­le­nia Z. Pra­cu­ją­ca w bran­ży IT ego­cen­trycz­ka, uza­leż­nio­na od so­cial me­diów, na­sta­wio­na na pod­bi­ja­nie świa­ta. Do­peł­nie­niem kli­szy były nie­bie­skie włosy i wy­ta­tu­owa­ne wszel­kie do­stęp­ne prze­strze­nie ciała.

Artur nie był pe­wien, co wła­ści­wie po­cią­ga­ło go w Wik­to­rii. Mogła to być aura eg­zo­tycz­no­ści, którą ema­no­wa­ła, w od­róż­nie­niu od zna­nych mu wcze­śniej ko­biet. Rów­nie do­brze mogło też cho­dzić o jej nie­sa­mo­wi­te umie­jęt­no­ści i otwar­tość w łóżku. Tak, zde­cy­do­wa­nie jedno z dwoj­ga.

Po­zna­li się (a jakże!) za po­śred­nic­twem Tin­de­ra. Umó­wi­li się na kawę w Star­buck­sie, na­stęp­nie za­pro­si­ła go do sie­bie na her­ba­tę. Wi­zy­ta prze­ro­dziła się w kla­sycz­ny „Net­flix and chill”, który płyn­nie prze­szedł w ca­ło­noc­ną sesję BDSM. Jak tu się nie za­ko­chać w ta­kiej wy­zwo­lo­nej ko­bie­cie?

Po­wia­da­ją, że czas leczy rany. Za­rów­no fi­zycz­ne, jak i te od­ci­ska­ją­ce pięt­no na ludz­kiej psy­chi­ce. Jed­nak przed­sta­wi­cie­le po­ko­le­nia Z żyją w cią­głym biegu, toteż i czasu na re­ge­ne­ra­cję brak. A ogra­ni­czo­ny­mi za­so­ba­mi na­le­ży go­spo­da­ro­wać roz­waż­nie.

Wcze­snym ran­kiem Wik­to­ria za­bra­ła Ar­tu­ra na lo­kal­ny ke­ba­b. Męż­czy­zna szedł z nie­ma­łym tru­dem. Nie był przy­zwy­cza­jo­ny do tak in­ten­syw­nych do­znań jak te, któ­rych do­świad­czył w nocy. Do­dat­ko­wo za­czął go mę­czyć lekki kac mo­ral­ny. Niby ostat­nie wy­da­rze­nia zaszły się z ini­cja­ty­wy Wik­to­rii, ale wy­da­wa­ło mu się to ja­kieś takie… Cóż, nie­wła­ści­we.

– Ser­wu­ją tutaj świet­ne mięso. Ba­ra­ni­na niby na ostro, a leczy drob­ne pęk­nię­cia ciała, stany za­pal­ne i wy­rzu­ty su­mie­nia. – Z en­tu­zja­zmem mó­wi­ła dziew­czy­na.

– Nie je­stem pe­wien, czy… – Artur chciał za­pro­te­sto­wać, ale Wik­to­ria prze­rwa­ła mu i kon­ty­nu­owa­ła wy­po­wiedź.

– To jest mały, ro­dzin­ny lokal, więc nie bę­dziesz strze­lał ocza­mi, wy­gi­nał stali, ani nic w tym stylu. Ma to też plusy. Ze skut­ków ubocz­nych mo­żesz do­stać po­tęż­nej bie­gun­ki i lekko za­ro­pie­ją oczy.

Artur zro­bił nie­wy­raź­ną minę. Wi­dząc to Wik­to­ria po­wie­dzia­ła:

– Nie przej­muj się, w pa­kie­cie z ke­ba­bem do­sta­niesz kilka pie­luch dla do­ro­słych, a w to­reb­ce mam kro­ple do oczu. Bę­dzie do­brze. – Dziew­czy­na uśmiech­nę­ła się za­chę­ca­ją­co.

“Raz się żyje” – po­my­ślał Artur i za­mó­wił ostrą ba­ra­ni­nę na cien­kim cie­ście.

Dla wielu kebab jest nie­kwe­stio­no­wa­nym kró­lem fast fo­odów. Naj­bar­dziej pol­skim z pol­skich dań. Wresz­cie, obiek­tem noc­nych wes­tchnień ry­ce­rzy or­ta­lio­nu i in­nych im­pre­zo­wi­czów. Tym­cza­sem Artur otrzy­mał je­dy­nie pod­łej ja­ko­ści mięso, nie­świe­ży sos, ze­psu­tą ka­pu­stę i od­grze­wa­ną bułkę. No i kilka pie­luch dla do­ro­słych w gra­ti­sie.

W trak­cie kon­sump­cji czuł jak całe jego ciało wy­peł­nia fala go­rą­ca. Po­cząt­ko­wo brał to za pierw­sze ob­ja­wy za­tru­cia po­kar­mo­we­go bę­dą­ce skut­kiem ubocz­nym sosu na bazie ma­jo­ne­zu. Oba­wa­mi po­sta­no­wił po­dzie­lić się z Wik­to­rią. Dziew­czy­na w od­po­wie­dzi za­śmia­ła się w głos i po­wie­dzia­ła je­dy­nie:

– Po­cze­kaj chwi­lę i zo­ba­czysz.

 Po kilku mi­nu­tach Artur po­czuł nagłą ulgę. Znik­nę­ły otar­cia na­skór­ka i inne lek­kie uszko­dze­nia ciała wy­wo­ła­ne ca­ło­noc­ny­mi igrasz­ka­mi. Nie było śladu po ja­kich­kol­wiek roz­ter­kach na­tu­ry mo­ral­nej. Wszyst­ko było w jak naj­lep­szym po­rząd­ku. Uści­śla­jąc – pra­wie wszyst­ko, po­nie­waż żo­łą­dek męż­czy­zny wydał w tym mo­men­cie nie­po­ko­ją­cy od­głos przy­po­mi­na­ją­cy ryk umie­ra­ją­ce­go zwie­rzę­cia.

 

***

Dalej po­szło już z górki. Pier­wot­na nie­chęć Ar­tu­ra do fast fo­odów z upły­wem czasu prze­ro­dzi­ła się w fa­scy­na­cję. Na­stęp­nie przy­szła pora na lekką ob­se­sję i wresz­cie – re­gu­lar­ne uza­leż­nie­nie. Pod wzglę­dem za­wo­do­wym męż­czy­zna zde­rzył się z bru­tal­ną ścia­ną war­szaw­skiej rze­czy­wi­sto­ści. Jak się oka­za­ło nie był je­dy­nym mło­dym chło­pa­kiem, który przy­je­chał do sto­li­cy z wizją bły­ska­wicz­nej ka­rie­ry. Nie­mal­że każ­de­go dnia do War­sza­wy na­pły­wa­ła ko­lej­na fala mi­gran­tów za­rob­ko­wych wy­wo­dzą­cych się, po­dob­nie jak Artur, z za­bi­tych de­ska­mi dziur. Tym­cza­sem in­trat­nych ofert pracy i kie­row­ni­czych sta­no­wisk wcale nie było tak dużo. Także fer­ra­ri, jakże na­chal­nie obie­cy­wa­ne przez in­ter­ne­to­wych spe­cja­li­stów od mo­ty­wa­cji, wcale nie cze­ka­ło, żeby do niego wsiąść. Tym samym Artur mu­siał na jakiś czas odło­żyć pier­wot­nie am­bit­ne plany.

W tak zwa­nym mię­dzy­cza­sie mu­siał jed­nak coś jeść i gdzieś miesz­kać, więc osta­tecz­nie po­sta­no­wił po­skro­mić am­bi­cję i za­czął szu­kać ja­kiej­kol­wiek pracy. Po sto­sun­ko­wo nie­dłu­gim cza­sie los się do niego uśmiech­nął i zna­lazł za­trud­nie­nie w no­wo ­pow­sta­łej re­stau­ra­cji w ści­słym cen­trum. W efek­cie Artur peł­nił sze­ro­ko po­ję­te obo­wiąz­ki po­mo­cy ku­chen­nej. Kroił, sie­kał, obie­rał i fi­le­to­wał mięso z nie­wy­obra­żal­ną pre­cy­zją i szyb­ko­ścią. Nie była to jed­nak w pełni jego za­słu­ga. Tak w rze­czy­wi­sto­ści to nie była nawet w czę­ści. Re­stau­ra­cja „Praw­dzi­wa” szczy­ci­ła się nie­zwy­kłą dba­ło­ścią o per­so­nel i na po­cząt­ku dnia pracy każdy pra­cow­nik do­sta­wał prze­ką­ski przy­go­to­wy­wa­ne oso­bi­ście przez szefa kuch­ni. Na plus tych­że trze­ba za­li­czyć kil­ku­krot­ne pod­krę­ce­nie wy­daj­no­ści czło­wie­ka w każ­dym istot­nym aspek­cie. Na­tu­ral­nie były też efek­ty ubocz­ne, w tym przy­pad­ku w po­sta­ci wy­łą­cze­nia świa­do­mo­ści na osiem do dzie­się­ciu go­dzin. O skut­kach trwal­szych nie mó­wio­no, po­dob­no miały one w ogóle nie wy­stę­po­wać ze wzglę­du na naj­wyż­szą ja­kość pro­duk­tów.

Ze wzglę­du na wła­ści­wo­ści prze­ką­sek Artur na­zy­wał je mia­nem „zom­bie snac­ków”.

– Tak wła­ści­wie, to co ty ro­bisz w pracy? – za­py­ta­ła któ­re­goś wie­czo­ra Wik­to­ria.

– Jak to w re­stau­ra­cji, tak mi się wy­da­je – od­po­wie­dział Artur, po czym wzru­szył ra­mio­na­mi. – Żremy na po­tę­gę zom­bie snac­ki, więc tak do­kład­nie to nie wiem. – Po chwi­li dodał: – Ale od­po­wia­da mi taki stan rze­czy.

– A jak­byś się na przy­kład do­wie­dział, że mor­du­jesz ludzi i kar­misz ich zwło­ka­mi klien­tów re­stau­ra­cji?

Męż­czy­zna za­śmiał się w głos, przy­tu­lił part­ner­kę i po­wie­dział z roz­ba­wie­niem:

– Za dużo głu­pich fil­mów się na­oglą­da­łaś. To nor­mal­na re­stau­ra­cja, tylko pra­cu­je­my na do­pa­la­czach.

– No wła­śnie, te twoje do­pa­la­cze… Nie uwa­żasz, że tro­chę za dużo tego ostat­nio po­chła­niasz? Utra­ta pa­mię­ci w pracy to jedno, ale te bli­zny, które ci się po­ro­bi­ły na no­gach od je­dze­nia ka­na­pek z cen­trum… Na­praw­dę wy­glą­da­ją pa­skud­nie…

Artur mo­men­tal­nie zro­bił się czer­wo­ny na twa­rzy, wstał z ka­na­py i za­czął krzy­czeć na Wik­to­rię:

– Mo­głaś mnie wcze­śniej ostrzec, że nie da się le­czyć skut­ków ubocz­nych jed­ne­go żar­cia po­przez je­dze­nie in­ne­go!

– Wy­da­wa­ło mi się to oczy­wi­ste. Cza­sa­mi za­po­mi­nam, że po­cho­dzisz z za­bi­tej de­cha­mi wio­chy i nie ogar­niasz pod­sta­wo­wych spraw. – Obo­jęt­nie od­po­wie­dzia­ła dziew­czy­na.

Artur przez chwi­lę stał i wpa­try­wał się w Wik­to­rię. Nigdy do­tych­czas nie ude­rzył ko­bie­ty, ale w tym mo­men­cie bar­dzo po­waż­nie się nad tym za­sta­na­wiał. Gdyby nie pizza, którą jedli chwi­lę wcze­śniej, wzmac­nia­ją­ca w ab­sur­dal­ny spo­sób po­ten­cję i tym­cza­so­wo za­bi­ja­ją­ca szare ko­mór­ki, to pew­nie stał­by się ro­dzin­nym pre­kur­so­rem dam­skie­go bok­se­ra. Osta­tecz­nie jed­nak, chwi­lo­wo prze­pa­lo­ny mózg Ar­tu­ra uznał, że nie warto. Jego twarz wró­ci­ła już do nor­mal­ne­go ko­lo­ru, a on bez słowa za­rzu­cił kurt­kę i wy­szedł z miesz­ka­nia. Wik­to­ria nie pro­te­sto­wa­ła.

Nie­opo­dal bloku, w któ­rym miesz­kał, znaj­do­wa­ła się ja­poń­ska knaj­pa ser­wu­ją­ca kre­wet­ki w tem­pu­rze. Były wy­jąt­ko­wo przy­jem­ne, a do tego gwa­ran­to­wa­ły pół go­dzi­ny le­wi­ta­cji. I to wszyst­ko w cenie trzy­dzie­stu zło­tych za ku­be­łek oraz pra­wie nie­zau­wa­żal­nej mar­twi­cy pal­ców u stóp.

„Che­ese­bur­ger zdaje się gwa­ran­to­wał go­dzin­kę la­ta­nia” – Artur za­my­ślił się. „No tak, ale wy­co­fa­li go z rynku po ja­kiejś afe­rze. Coś tam było z prze­szcze­pem wą­tro­by, chyba tak. Cho­le­ra, o co tam do­kład­nie cho­dzi­ło?” – Pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć. Bez­sku­tecz­nie.

Przed wej­ściem do lo­ka­lu spo­tkał są­sia­da – Piotr­ka. Męż­czy­zna stał w to­wa­rzy­stwie córki. Rozmawiał przez komórkę, był wy­raź­nie wzbu­rzo­ny. Gdy skoń­czył, Artur pod­szedł do niego i się przy­wi­tał.

– Cześć Pio­trek, coś się stało? – za­py­tał.

– A daj spo­kój. Mie­li­śmy sobie z Anet­ką po­la­tać, a tu do­sta­ję te­le­fon z pracy, że pil­nie mam się sta­wić. Jakiś nowy pra­cow­nik, skoń­czo­ny debil, wy­sa­dził się w po­wie­trze – od­po­wie­dział, dalej zły jak osa.

– A ona nie jest cza­sem za mała, na takie wra­że­nia? Ile ma lat? Dzie­sięć, je­de­na­ście?

– Dwa­na­ście, ale to bez zna­cze­nia. Dzie­cia­ki się dużo szyb­ciej re­ge­ne­ru­ją, więc jak nie le­wi­tu­je­my za czę­sto, to jest pełen luz. – Męż­czy­zna za­sta­no­wił się chwi­lę, po czym za­py­tał: – Słu­chaj, a może ty byś chwi­lę z małą po­la­tał? Jak skoń­czy­cie to aku­rat po­win­na wró­cić moja żona i ją od­bie­rze. Ko­ja­rzysz Mo­ni­kę, praw­da?

– No tak, tylko wi­dzisz, ja chyba nie­zbyt do­brze radzę sobie z dzieć­mi – od­po­wie­dział nie­pew­nie Artur.

– Ale do­brze ra­dzisz sobie z la­ta­niem. Daj spo­kój, od­wdzię­czę się – po­wie­dział i uśmiech­nął się po­ro­zu­mie­waw­czo. – Tylko nie la­taj­cie za wy­so­ko i bę­dzie do­brze.

Po­cząt­ko­wo rze­czy­wi­ście było do­brze. Dziew­czyn­ka, po­mi­mo mło­de­go wieku, ra­dzi­ła sobie wy­śmie­ni­cie.

– Chyba fak­tycz­nie czę­sto la­tasz z ojcem – za­gad­nął Artur.

– Tak pro­szę pana!

– Skoro już razem się uno­si­my to mów mi nor­mal­nie, po imie­niu. Artur je­stem.

Dziew­czyn­ka ski­nę­ła głową i uśmiech­nę­ła się. Po chwi­li po­wie­dzia­ła:

– A może spraw­dzi­my, jak wy­so­ko je­ste­śmy w sta­nie le­wi­to­wać? Może do­le­ci­my do słoń­ca?

Artur in­stynk­tow­nie wie­dział, że po­mysł nie jest zbyt mądry. Po­ja­wi­ły mu się sko­ja­rze­nia z hi­sto­rią, którą kie­dyś czy­tał. A może usły­szał od kogoś zna­jo­me­go? W każ­dym razie, bo­ha­te­rem hi­sto­rii był młody chło­pak – Ikar. On też chciał do­le­cieć do słoń­ca, ale zdaje się, że coś tam mu nie wy­szło. Artur nie był pe­wien co do­kład­nie. Jak się jed­nak oka­za­ło wcze­śniej­sza pizza jesz­cze tro­chę go trzy­ma­ła, więc za­miast sta­now­cze­go sprze­ci­wu męż­czy­zna po­wie­dział je­dy­nie:

– Pew­nie.

Uno­si­li się coraz to wyżej i wyżej. Dziew­czyn­ka krzy­cza­ła w eu­fo­rii, Artur w od­po­wie­dzi tylko się uśmie­chał. Le­wi­ta­cja zda­wa­ła się nie mieć końca, gdy nagle męż­czy­znę prze­szedł zimny dreszcz. „Ogra­ni­cze­nia cza­so­we” – po­my­ślał. Rzu­cił Ane­cie zde­spe­ro­wa­ne spoj­rze­nie. „Prze­cież ona za chwi­lę za­cznie spa­dać”.

W isto­cie, dziew­czy­ną wstrzą­snę­ło, twarz prze­szedł gry­mas bólu i nie­do­wie­rza­nia. A potem za­czę­ła spa­dać. Ar­tu­ra ogar­nę­ła pa­ni­ka, zu­peł­nie nie wie­dział, co ma teraz zro­bić. Rzu­cić się za nią w pogoń? „Nie, to zbyt nie­bez­piecz­ne” – za­fra­so­wał się. Nie był w sta­nie ze­brać myśli, po chwi­li jed­nak usły­szał krzy­ki prze­ra­że­nia z dołu i zro­zu­miał, że już za późno na za­sta­na­wia­nie się.

– No to się po­ro­bi­ło – po­wie­dział do sie­bie, a na­stęp­nie wy­cią­gnął z kie­sze­ni kre­wet­kę. Zjadł ją i kon­ty­nu­ował le­wi­ta­cję, bez żad­ne­go wy­raź­ne­go celu.

 

***

Trzy mie­sią­ce po fe­ral­nym wy­pad­ku z udzia­łem Anet­ki w życiu Ar­tu­ra za­szły dwie istot­ne zmia­ny. Po pierw­sze roz­stał się z Wik­to­rią, która zna­la­zła sobie no­we­go part­ne­ra. Czter­dzie­sto­let­nie­go biz­nes­me­na, który pla­no­wał otwo­rzyć w mie­ście fran­czy­zę ame­ry­kań­skiej sie­ciów­ki Red Lob­ster. Fak­tem roz­sta­nia Artur się w ogóle nie prze­jął. Za to na myśl o do­pa­ko­wa­nych owo­cach morza do­stęp­nych na ro­dzin­nym rynku serce za­bi­ło mu moc­niej.

Po dru­gie, re­la­cje męż­czy­zny z są­sia­da­mi ule­gły znacz­ne­mu po­gor­sze­niu. Czarę go­ry­czy prze­lał fakt, że nie po­czu­wał się on w ogóle do winy z po­wo­du wy­pad­ku, któ­re­mu ule­gła córka Pio­tra. W tym prze­ko­na­niu zresz­tą utwier­dza­ła Ar­tu­ra de­cy­zja pro­ku­ra­tu­ry o umo­rze­niu śledz­twa. Całe po­stę­po­wa­nie karne było w jego opi­nii jakąś farsą. Męż­czy­zna raz sta­wił się na prze­słu­cha­niu, gdzie zło­żył nie­zbyt ob­szer­ne wy­ja­śnie­nia. Pro­ku­ra­tor o zna­jo­mym, za­mglo­nym spoj­rze­niu (zdaje się po pizzy na po­ten­cję?) ewi­dent­nie nie był za­in­te­re­so­wa­ny ni­czym innym, jak tylko szyb­kim za­koń­cze­niem po­stę­po­wa­nia.

– To jak wła­ści­wie do­szło do tego wy­pad­ku? – od nie­chce­nia za­py­tał pro­ku­ra­tor.

– No le­wi­to­wa­li­śmy sobie i dziew­czy­nie za­chcia­ło się le­cieć ku słoń­cu.

– Aha.

– W pew­nym mo­men­cie prze­sta­ła się wzno­sić i za­czę­ła spa­dać. Gra­wi­ta­cja, sam pan pro­ku­ra­tor ro­zu­mie.

– Aha.

– No i fak­tycz­nie spa­dła – dodał Artur.

– A dla­cze­go w ogóle ma­ło­let­nia z panem le­wi­to­wa­ła?

– Pio­trek… Zna­czy się jej oj­ciec, po­pro­sił żebym się nią chwi­lę za­opie­ko­wał. Mówił, że coś tam pil­ne­go w pracy mu wy­sko­czy­ło, a dziew­czy­na bar­dzo do­brze le­wi­tu­je – od­po­wie­dział męż­czy­zna.

– Czyli wy­pa­dek to wy­łącz­na wina ojca?

– Co? Tego nie po­wie­dzia­łem – rzu­cił szyb­ko za­sko­czo­ny Artur.

– Dobra, dobra. – Pro­ku­ra­tor po­ki­wał głową, za­no­to­wał coś i po­wie­dział: – Dla mnie wszyst­ko jasne, zaraz do­sta­nie pan pro­to­kół prze­słu­cha­nia, pro­szę go pod­pi­sać i że­gnam. Na dniach przyj­dzie po­sta­no­wie­nie o umo­rze­niu śledz­twa.

– Zaraz… Tak po pro­stu?

– Tak po pro­stu – po­wtó­rzył pro­ku­ra­tor.

Przed bu­dyn­kiem Pro­ku­ra­tu­ry Re­jo­no­wej bu­dow­lań­cy skoń­czy­li wła­śnie mon­to­wać bil­l­bo­ard z re­kla­mą rolek sushi. Napis gło­sił: „Szef Oko Yono pre­zen­tu­je te­le­por­tu­ją­ce rolki. Jesz­cze wię­cej smaku, jesz­cze wię­cej dy­stan­su do po­ko­na­nia”. Artur uśmiech­nął się pro­mie­ni­ście i szyb­kim kro­kiem ru­szył do ja­poń­skiej knajp­ki, była tuż za ro­giem. Tym razem nie in­te­re­so­wa­ło go zu­peł­nie ostrze­że­nie o skut­kach ubocz­nych. Nawet go nie prze­czy­tał. Wpadł do lo­ka­lu i wziął kilka rolek na wynos.

Tego dnia od­wie­dził Paryż, Bar­ce­lo­nę, Lon­dyn i Nowy Jork. W każ­dej lo­ka­li­za­cji po­sta­no­wił spraw­dzić lo­kal­ne fast foody, więc do wie­czo­ra mię­dzy in­ny­mi: na­oglą­dał się przez ścia­ny go­łych pań (cro­is­sant), kil­ku­krot­nie zmie­niał kształt wła­sne­go ciała (bur­ri­to), nur­ko­wał bez osprzę­tu w morzu (fish and chips), a na ko­niec zio­nął ogniem w kie­run­ku ptasz­ków w Cen­tral Parku (hot wings). W całym pro­ce­sie udało mu się wydać całą po­sia­da­ną go­tów­kę, stra­cić kilka zębów, upo­śle­dzić licz­ne or­ga­ny we­wnętrz­ne i ob­ni­żyć IQ o około dzie­sięć punk­tów. Ale było warto. Chyba.

Ostat­nią rolkę wy­ko­rzy­stał w celu po­wro­tu do wła­sne­go miesz­ka­nia. Po bły­ska­wicz­nym do­tar­ciu na miej­sce Ar­tu­ro­wi za­krę­ci­ło się w gło­wie. „Wy­da­je mi się, że jed­nak tro­chę dzi­siaj prze­sa­dzi­łem” – po­my­ślał. Po chwi­li osu­nął się na pod­ło­gę i za­padł w śpiącz­kę.

Le­ka­rzom wresz­cie udało się obu­dzić męż­czy­znę, od wielu mie­się­cy le­żą­ce­go pod kro­plów­ką. Nie­ste­ty, stan jego ciała był fa­tal­ny. Opty­mi­stycz­nie nie przed­sta­wia­ły się także pro­gno­zy na przy­szłość. Wsku­tek nad­uży­wa­nia fast fo­odów or­ga­nizm Ar­tu­ra uległ trwa­łej de­ge­ne­ra­cji. Licz­ne zmia­ny za­szły także w korze mó­zgo­wej, szcze­gól­nie w sfe­rze od­po­wie­dzial­nej za nagłe i nie­kon­tro­lo­wa­ne wy­bu­chy agre­sji.

 

***

Au­to­bus za­trzy­mał się na pro­wi­zo­rycz­nym przy­stan­ku zor­ga­ni­zo­wa­nym w cen­tral­nej czę­ści wsi. Wiata z dykty i sta­rych rusz­to­wań była od­ma­lo­wa­na je­dy­nie do po­ło­wy. Za­miast ławki ktoś usta­wił ster­tę skła­da­ją­cą się z trzech sta­rych palet. Ale przy­naj­mniej znak „przy­sta­nek” zda­wał się pach­nieć no­wo­ścią. Soł­tys miał po­dob­no ukła­dy w gmi­nie, to za­ła­twił.

Artur wy­siadł z au­to­bu­su i ro­zej­rzał się. Jego twarz nie miała żad­ne­go wy­ra­zu, była zu­peł­nie obo­jęt­na. De­cy­zję o po­wro­cie w ro­dzin­ne stro­ny pod­jął pod wpły­wem im­pul­su, ale nie przy­je­chał od razu. Mu­siał się do tego przy­go­to­wać.

– Pa­trz­cie go, wró­cił z tej całej sto­li­cy. Chory, wy­chu­dzo­ny, bez nogi, jak te mia­sto­we głup­ki! – po­wie­dzia­ła stara baba w chu­st­ce na gło­wie, ubra­na w po­pla­mio­ny far­tuch.

– A mó­wi­li­śmy żeby nie wy­jeż­dżał, bo tam to same zbo­cze­nia i de­ge­ne­ra­cja. Nie chciał słu­chać to ma za swoje – za­uwa­ży­ła przy­tom­nie jej roz­mów­czy­ni, rów­nież stara baba.

Gdy Artur pod­szedł bli­żej, obie ko­bie­ty uśmiech­nę­ły się. Pierw­sza z nich za­gad­nę­ła:

– Ar­tur­ku, świet­nie wy­glą­dasz! Opo­wia­daj, jak tam w sto­li­cy? Ka­rie­rę zro­bi­łeś?

Ten w od­po­wie­dzi je­dy­nie skrzy­wił usta w obrzy­dli­wym gry­ma­sie, który z pew­no­ścią nie przy­po­mi­nał uśmie­chu. Na­stęp­nie zdjął ple­cak i wy­cią­gnął z niego sma­żo­ne w głę­bo­kim tłusz­czu ka­nap­ki. We­dług ety­kie­ty miały one gwa­ran­to­wać nad­ludz­ką szyb­kość. Ze skut­ków obocz­nych w sumie stan­dard – w ma­łych ilo­ściach gazy i ro­ba­ki w je­li­tach. Od pię­ciu ka­na­pek wzwyż za­czy­na­ły się re­gu­lar­ne eks­plo­zje, a Artur jesz­cze w pe­ka­esie zjadł czte­ry sztu­ki.

Zie­mią wstrzą­snął gwał­tow­ny wy­buch. Po chwi­li Artur wstał, na­stęp­nie nie­dba­łym ru­chem otrzą­snął się z kurzu, spa­lo­nych resz­tek nie­gdy­siej­szych są­sia­dów i cze­goś tam jesz­cze. Za­pach spa­le­ni­zny uno­sił się w po­wie­trzu. Męż­czy­zna spoj­rzał w kie­run­ku za­cho­dzą­ce­go słoń­ca i przez dłuż­szą chwi­lę tak stał. Na­stęp­nie wy­krzy­wił usta w po­nu­rym gry­ma­sie. Artur bar­dzo się zmie­nił w ostat­nich mie­sią­cach. Obec­nie nie mu­siał i nie za­mie­rzał ni­ko­mu ni­cze­go udo­wad­niać. Miał za to wiele ra­chun­ków do wy­rów­na­nia.