Czarny Koszmar

Bez­k­się­ży­co­wa noc cią­gnę­ła się de­ka­da­mi. Wie­żow­ce pnące się ku niebu jak sko­ru­py sta­ro­żyt­nych, mar­twych istot, które żyły tam od za­mierz­chłych cza­sów. Tylko jedna, sa­mot­na dusza ludz­ka błą­ka­ła się po tym pust­ko­wiu. Bez celu czy na­dziei. Nie wie­dzia­ła kim jest, dokąd zmie­rza ani skąd przy­by­ła. Je­dy­nym, co znała, było mar­twe mia­sto po­grą­żo­ne w wiecz­nym mroku oraz hu­czą­cy wiatr, zwia­stu­ją­cy na­dej­ście cze­goś po­twor­ne­go. Cze­goś co czy­ha­ło tuż za ro­giem, ale nigdy nie mogło się ujaw­nić.

Bez­kre­sny ter­ror. Ocze­ki­wa­nie na za­gła­dę, która ma na­dejść. Musi na­dejść, po­nie­waż wszyst­ko by­ło­by lep­sze niż to pie­kło. Ale co jeśli ta rzecz, która pa­trzy w cie­niach, by­ła­by jesz­cze gor­sza? Bez­kre­sne, gni­ją­ce zwło­ki w kształ­cie mia­sta wy­peł­ni­ły łka­nia zroz­pa­czo­ne­go, zmę­czo­ne­go ist­nie­nia, które mo­dli­ło się o zba­wie­nie.

Do­pó­ki kosz­mar się nie skoń­czył.

Woj­ciech obu­dził się we wła­snym łóżku, zlany potem. Szare pust­ko­wie, w któ­rym spę­dził ty­sią­ce nocy, mo­men­tal­nie znik­nę­ło, rzu­co­ne w nie­pa­mięć. Nie znik­nął jed­nak cię­żar na jego bar­kach. Nie znik­nę­ły oczy w ciem­no­ściach, które ob­ser­wo­wa­ły go bez ustan­ku. 

***

Przy stole w sa­lo­nie sie­dział męż­czy­zna, wpa­tru­ją­cy się w fi­li­żan­kę her­ba­ty. Zofia za­pa­rzy­ła mu ją gdy się u niej zja­wił. Nie znała go. Za­pu­kał do drzwi, a gdy mu otwo­rzy­ła, wy­mam­ro­tał tylko “Pani Solin?”. Po po­twier­dze­niu, za­py­tał czy może wejść. Bez na­my­słu spła­wi­ła­by więk­szość ta­kich nie­zna­jo­mych, jed­nak spoj­rzaw­szy w jego oczy, zro­zu­mia­ła, że nie przy­szedł do niej z byle po­wo­du.

Zofia przy­glą­da­ła mu się już dłuż­szą chwi­lę. Był wcze­sny ranek, więc nie zdą­ży­ła się opo­rzą­dzić. Miała na sobie je­dy­nie luźne spodnie i czar­ny pod­ko­szu­lek, kon­tra­stu­ją­cy z jej ala­ba­stro­wą skórą. Stała na dru­gim końcu sa­lo­nu i ob­ser­wo­wa­ła przy­by­sza uważ­nie. 

Wy­glą­dał na nie mniej niż trzy­dzie­ści lat, ale przez swój stan mógł się wy­da­wać star­szy, niż fak­tycz­nie był. Blady i wy­chu­dzo­ny, z wy­raź­nie za­pad­nię­ty­mi po­licz­ka­mi. Przy­dłu­gich wło­sów, zdaje się, nie mył od przy­naj­mniej ty­go­dnia. Oczy miał pod­krą­żo­ne, a spoj­rze­nie nie­obec­ne. Dalej sie­dział nie­ru­cho­mo jak rzeź­ba i wle­piał mar­two wzrok w swój, po­wo­li sty­gną­cy, napój. Gdyby nie świst jego od­de­chu, Zofia uzna­ła­by, że ma do czy­nie­nia z żywym tru­pem. 

Mort, w sta­nie nie­wi­dzial­no­ści, rów­nież ob­ser­wo­wał męż­czy­znę z dużo bar­dziej wi­docz­ną dozą nie­uf­no­ści. Sie­dział na czwo­ra­ka, na kra­wę­dzi lady w kuch­ni. Futro miał na­je­żo­ne jak u wście­kłe­go kota. Bra­ko­wa­ło tylko, żeby za­czął sy­czeć. Wiedź­ma nagle po­czu­ła się spe­szo­na tym, że przy­ję­ła go­ścia w samej pi­ża­mie, więc na­rzu­ci­ła na sie­bie koc. Przy­by­szo­wi było obo­jęt­nie. Wpusz­cza­jąc go do miesz­ka­nia, Zofia spo­dzie­wa­ła się wni­kli­wych i lu­bież­nych spoj­rzeń kie­ro­wa­nych w szcze­gól­no­ści na jej pier­si i brzuch. Nic ta­kie­go nie za­uwa­ży­ła. Praw­dę mó­wiąc, męż­czy­zna nawet na nią nie pa­trzył gdy roz­ma­wia­ła z nim w progu. Po­de­szła w końcu do nie­zna­jo­me­go.

– To co pana do mnie spro­wa­dza? – ode­zwa­ła się z wes­tchnie­niem. 

Męż­czy­zna wzdry­gnął się, jakby zbu­dzi­ła go z le­tar­gu. Od­chrząk­nął i w końcu napił się her­ba­ty, która była już let­nia.

– Więc… na­zy­wam się Woj­ciech i… – Nie do­koń­czył. Jego głos był cichy i chwiej­ny. Zofia dała mu chwi­lę na ze­bra­nie od­wa­gi, jed­nak za­czął on tylko ner­wo­wo ude­rzać pa­znok­ciem o kra­wędź fi­li­żan­ki.

– Pytam do­słow­nie, pro­szę pana. Co pana tu spro­wa­dzi­ło? Nie na­le­żę do tych, co dużo mówią na wła­sny temat, a pan wie gdzie miesz­kam i jak się na­zy­wam.

– Ach tak, prze­pra­szam. Jakby to ująć… Po­wie­dzia­ła mi o pani pewna sta­rusz­ka, która chyba jest pani są­siad­ką…

Zofia ude­rzy­ła łok­cia­mi o blat stołu i prze­tar­ła czoło, czu­jąc jak do­sta­je ataku mi­gre­ny. Mort par­sk­nął śmie­chem, na co Woj­ciech wzdry­gnął się gwał­tow­nie i spoj­rzał w stro­nę kuch­ni, pró­bu­jąc okre­ślić źró­dło dźwię­ku.

– Coś nie tak? – spy­ta­ła go, uda­jąc że nic nie sły­sza­ła i pa­trząc gniew­nie na Morta, który ze wsty­dem za­krył dziób. 

– Pra­cu­ję w urzę­dzie miej­skim… – kon­ty­nu­ował Woj­ciech. – W sumie to pra­co­wa­łem do nie­daw­na. Mu­sia­łem się zwol­nić przez… No, w każ­dym razie gdy przy­sze­dłem do urzę­du aby za­brać swoje rze­czy… To aku­rat przy­szła do nas pewna sta­rusz­ka… Zmar­twi­ła się moim sta­nem i pierw­sze o co spy­ta­ła, to czy do­brze śpię… – Ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu. – No i w tym pro­blem…

– Do­brze. Wiem, że pani Bo­żen­ka to po­czci­wa ko­bie­ta, ale, nie­ste­ty, lubi sobie wma­wiać pewne… – Spoj­rza­ła na swo­je­go go­ścia, który przy­glą­dał jej się uważ­nie. Wy­glą­dał ży­wiej, ale jed­no­cze­śnie bar­dziej mi­zer­nie niż wcze­śniej. – Pewne rze­czy. I bar­dzo mi przy­kro, że zro­bi­ła panu na­dzie­ję na roz­wią­za­nie pro­ble­mów, ale ja mogę panu co naj­wy­żej po­le­cić picia cie­płe­go mleka. Po­wi­nien pan pójść do…

– Byłem u le­ka­rzy! Wielu! – prze­rwał jej nagle krzy­kiem. – Każdy mówi to samo i przy­pi­su­je te same leki, ale one tylko… po­gar­sza­ją! – Spoj­rzał na go­spo­dy­nię i na­tych­miast spu­ścił wzrok. – Prze­pra­szam… Po pro­stu…

– Ro­zu­miem… – wes­tchnę­ła. – Skoro już pan tu jest, to może się pan po­dzie­lić tym, co pana drę­czy. Nie gwa­ran­tu­ję, że to po­mo­że na bez­sen­ność, ale pra­wie na pewno po­czu­je się pan le­piej. Mówił pan, że leki tylko bar­dziej po­gar­sza­ją pana stan, tak?

Zofia wsta­ła od stołu i po­szła do kuch­ni, raz jesz­cze pa­trząc z za­że­no­wa­niem w puste oczy swo­je­go de­mo­na.

– Nie mó­wi­łem nic o bez­sen­no­ści… Le­ka­rze da­wa­li mi leki na uspo­ko­je­nie… Mię­dzy in­ny­mi… 

Zofia i Mort spoj­rze­li na niego rów­no­cze­śnie. Woj­ciech nie zwra­cał na nich (a ra­czej na nią) uwagi. Skur­czył się tylko jesz­cze bar­dziej i kon­ty­nu­ował:

– Mogę spać, ale po pro­stu nie chcę. Boję się. Za­czę­ło się od kosz­ma­rów… Rok temu, zdaje się. Po­cząt­ko­wo spo­ra­dycz­nie, jakoś raz w ty­go­dniu. Póź­niej czę­ściej. Po paru mie­sią­cach mia­łem je prak­tycz­nie co­dzien­nie… – Mo­men­ta­mi mówił szyb­ko, aby zaraz zwol­nić gwał­tow­nie, jakby bał się opo­wia­dać. – Le­ka­rze mó­wi­li, że to albo de­pre­sja, albo PTSD, ale to… nie po­win­no być tak nagle… Ani to, ani to… Kil­ko­ro upie­ra­ło się, że to musi być de­pre­sja i już za­czą­łem im wie­rzyć. Przy­pi­sa­li mi leki ale kosz­ma­ry tylko się na­si­li­ły… – Ostat­nie słowa wy­po­wie­dział chwiej­nym gło­sem, jakby wstrzy­my­wał łzy.

– Co pan wi­dział w tych kosz­ma­rach? – po­wie­dzia­ła dużo bar­dziej po­waż­nym tonem niż wcze­śniej i po­de­szła do niego z miską chip­sów. Po­ło­ży­ła ją na stole. 

Woj­ciech spoj­rzał na nią z prze­ra­że­niem, naj­pew­niej spo­wo­do­wa­nym myślą o tym, co do­kład­nie drę­czy go już od roku. Łzy ze­bra­ły mu się w ką­ci­kach oczu i po­krę­cił głową prze­czą­co. Oczy wiedź­my za­lśni­ły na mo­ment złotą po­świa­tą.

– Niech pan powie… – szep­nę­ła, a jej głos odbił się echem w umy­śle go­ścia i, jak la­tar­nia, roz­świe­tlił jego za­mglo­ne wnę­trze. Wtedy oczy Zofii wró­ci­ły do swo­je­go na­tu­ral­ne­go, zło­te­go ko­lo­ru. 

– Ja… wi­dzia­łem psa… – za­czął bar­dziej wy­raź­nym gło­sem – On był pierw­szy… Wi­dzia­łem go w przed­po­ko­ju mo­je­go miesz­ka­nia… Jakby po pro­stu wszedł drzwia­mi wej­ścio­wy­mi. Nie wiem czemu, ale przy­po­mi­nał mi czło­wie­ka. Jakoś tak. Miał długą, czar­ną sierść… i kuś­ty­kał. To był pierw­szy kosz­mar. Wiem, że to nie brzmi jak wiele, ale długo za­sta­na­wia­łem się, czemu przy­śni­ło mi się coś tak… kon­kret­ne­go. Im dłu­żej nad tym my­śla­łem, tym bar­dziej za­czę­ła ogar­niać mnie trwo­ga. Tak zimna i głę­bo­ka… – Woj­ciech wzdry­gnął się i prze­tarł ra­mio­na, jakby stał na mro­zie. Zofii wy­da­wa­ło się nawet, że przez chwi­lę wi­dzia­ła parę, wy­do­by­wa­ją­cą się z jego ust. – Drugi raz zo­ba­czy­łem psa dużo póź­niej. Na po­cząt­ku my­śla­łem, że obu­dzi­łem się w środ­ku nocy, ale potem zo­ba­czy­łem go, jak sie­dzi na moim łóżku i pa­trzy na mnie. Sły­sza­łem jak dyszy i char­czy, pa­trząc pro­sto w moją duszę. Potem skóra na jego łbie za­czę­ła dziw­nie drgać. Jakby miał gwał­tow­ne skur­cze… albo jakby chciał się uśmiech­nąć, jak czło­wiek. Wtedy za­czę­ła pękać i łusz­czyć się, tak jakby… jakaś coś ob­dzie­ra­ło go ze skóry. Jego krew spły­wa­ła na moją twarz, a ja nie mo­głem się ru­szyć. Chcia­łem krzy­czeć, ale czu­łem tylko, jak roz­dzie­ram sobie płuca w głu­chym ryku. Nawet teraz widzę tę jego łysą czasz­kę i oczy bez po­wiek…

Zofia pstryk­nę­ła pal­ca­mi i Woj­ciech ock­nął się z rzu­co­ne­go przez nią uroku. Spoj­rzał na nią z prze­ra­że­niem i pra­wie krzyk­nął.

– Czy ja za­sną­łem?!

– Nie, ale od­pły­nął pan lekko w trak­cie opo­wie­ści. – Uspo­ko­iła go i wzię­ła garść chip­sów. 

– To… do­brze. To po­mo­że mi pani?

– Dla­cze­go mia­ła­bym? 

Na­sta­ła chwi­la ciszy. Mort bez­dź­więcz­nie pod­szedł do Woj­cie­cha i zmie­rzył go wzro­kiem, jakby cze­kał na bar­dzo kon­kret­ny roz­kaz. 

– Bo… Ja nie wiem już co robić. Pro­szę…

– Bar­dzo panu współ­czu­ję. Na­praw­dę. Ale nie mam po­ję­cia co mo­gła­bym… 

– A ten pani demon? 

Mort cof­nął się o krok i zszo­ko­wa­ny spoj­rzał na Woj­cie­cha bar­dziej uważ­nie. Stra­cił pew­ność, czy fak­tycz­nie był nie­wi­dzial­ny, czy nie. Zofia na­to­miast bar­dzo do­brze ukry­ła swoje za­sko­cze­nie, uno­sząc je­dy­nie py­ta­ją­co brew.

– Sły­sza­łem go. Ten śmiech wcze­śniej. Nie spa­łem wtedy.

– No dobra. Masz mnie. – Mort uniósł ręce do góry i ujaw­nił się przy­by­szo­wi. 

Wi­dząc go, Woj­ciech zsu­nął się z krze­sła i runął na pod­ło­gę, nie­przy­tom­ny.

– Mort! – Dziew­czy­na ude­rzy­ła dłoń­mi w stół, na co demon od­sko­czył od niej i scho­wał się za ladą w kuch­ni. – Wra­caj tu! 

Mort do­czła­pał się na czwo­ra­ka z po­wro­tem do swo­jej pani, która wła­śnie pró­bo­wa­ła ocu­cić męż­czy­znę, le­żą­ce­go na pod­ło­dze. Po­trzą­snę­ła nim i po­kle­pa­ła po po­li­kach. Demon spraw­dził mu puls.

– Żyje. My­śla­łem, że skoro wie, to…

– Cicho!

– Okej… 

Wiedź­ma od­gar­nę­ła włosy Woj­cie­cha i spoj­rza­ła na po­wie­ki. Oczy ru­sza­ły się gwał­tow­nie, co ozna­cza­ło, że wszedł już w fazę REM. Coś czego nie po­wi­nien osią­gnąć tak szyb­ko. Jesz­cze raz szep­nę­ła do jego ucha. Jej głos się­gnął w głąb umy­słu śpią­ce­go urzęd­ni­ka w celu wy­bu­dze­nia go, jed­nak bez skut­ku. Za­klę­ła pod nosem i po­bie­gła do sy­pial­ni.

– Połóż go na ka­na­pie – roz­ka­za­ła.

Tak też zro­bił Mort bez więk­sze­go wy­sił­ku. Męż­czy­zna był za­ska­ku­ją­co lekki. Demon nie wie­dział, co szy­ku­je jego pani, więc wpeł­znął na opar­cie mebla i ob­ser­wo­wał śnią­ce­go. Chwi­lę póź­niej Zofia wy­bie­gła z sy­pial­ni, trzy­ma­jąc w rę­kach swój gry­mu­ar. Rzu­ci­ła czar­ną księ­gę na sto­lik do kawy i prze­wer­to­wa­ła cha­otycz­ne za­pi­ski. We­wnątrz pełno było po­do­kle­ja­nych kar­tek ze­bra­nych z róż­nych in­nych pism, mniej lub bar­dziej bez­boż­ne­go po­cho­dze­nia, po­mie­sza­nych z wła­sny­mi no­tat­ka­mi Zofii. Prze­kart­ko­wa­ła po­śpiesz­nie stro­ny, jed­no­cze­śnie usi­łu­jąc przy­po­mnieć sobie ja­kie­kol­wiek in­for­ma­cje przy­dat­ne w za­ist­nia­łej sy­tu­acji. Mort przy­glą­dał jej się uważ­nie. 

– Czego szu­kasz? – za­py­tał w końcu.

– Nie pa­mię­tam, żebym pi­sa­ła coś na temat psów… – od­po­wie­dzia­ła, prze­glą­da­jąc roz­dział o de­mo­nach i ich ro­dza­jach.

– Czyli masz za­miar mu pomóc? – Demon jakby oży­wił się i zsu­nął z ka­na­py. 

– Nie żebym miała teraz jakiś wybór, skoro cię wi­dział. Poza tym… – Spoj­rza­ła na Woj­cie­cha le­żą­ce­go nie­ru­cho­mo – Spró­buj go obu­dzić… 

Mort zła­pał męż­czy­znę za ra­mio­na i po­trzą­snął gwał­tow­nie, po czym ude­rzył w po­li­czek.

– Po­wie­dzia­łam “obudź”, a nie “mal­tre­tuj”. – Nie zna­la­zł­szy nic przy­dat­ne­go w księ­dze, za­mknę­ła ją i po­de­szła do śnią­ce­go urzęd­ni­ka. 

– Bez róż­ni­cy. Nie budzi się. A co gor­sza… – demon do­tknął czoła Woj­cie­cha – jakby do­stał go­rącz­ki… 

Fak­tycz­nie, jego ciało było roz­pa­lo­ne. Oczy po­ru­sza­ły się gwał­tow­nie, jakby drę­czo­ne kosz­ma­rem. Zofia wes­tchnę­ła i za­sta­no­wi­ła się nad dal­szym pla­nem dzia­ła­nia. Gdyby Mort nie prze­rwał w jej ne­go­cja­cjach, po­ru­szy­ła­by z Woj­cie­chem kwe­stie za­pła­ty. Teraz nie była pewna czy po­ma­ga­nie mu jak­kol­wiek jej się opła­ci. A pomóc mu­sia­ła, gdyż ist­nia­ła nie­ma­ła szan­sa, że to, co prze­śla­do­wa­ło jej go­ścia, mogło spra­wić, że już by się nie obu­dził. Bie­dak i tak już wy­glą­dał na ledwo ży­we­go. A wy­ja­śnie­nie po­li­cji, w jaki spo­sób umarł, mogło się oka­zać dość pro­ble­ma­tycz­ne. Być może uda­ło­by jej się po­zbyć zwłok w inny spo­sób, jed­nak nie miała naj­mniej­szej ocho­ty bawić się w te spra­wy. Tym bar­dziej, że pani Bo­żen­ka wie, że u niej był, więc trop pro­wa­dził do Zofii.

Wybór był jasny. Los zmu­sił ją do bycia al­tru­ist­ką. Miała jed­nak cichą na­dzie­ję, że udrę­czo­ny urzęd­nik bę­dzie skory jakoś wy­na­gro­dzić jej trud. Nawet jeśli jej bez­czel­nie od­mó­wi, bę­dzie mogła po­cie­szyć się cho­ciaż nowym frag­men­tem wie­dzy do swo­jej księ­gi.

– I jak? 

– Wejdę do środ­ka i po­zbę­dę się tego gówna. Pro­ste. – Ode­szła od ka­na­py i na­wa­rzy­ła sobie innej, spe­cjal­nej her­ba­ty. Ta­kiej, któ­rej re­cep­tu­ra znaj­do­wa­ła się w jej gry­mu­arze pod ka­te­go­rią “tru­ci­zny”. Dzia­ła­ła jako po­tęż­ny śro­dek na­sen­ny. 

Gdy napar sty­gnął, Zofia po­in­for­mo­wa­ła Morta o tym, jak ma się za­cho­wać w wy­pad­ku, gdyby długo nie da­wa­ła oznak życia. Póź­niej przy­go­to­wa­ła ka­ła­marz, ołó­wek i wiecz­ne pióro od mamy. Miało koń­ców­kę w po­sta­ci praw­dzi­we­go kru­cze­go pióra, przez co da­wa­ło wra­że­nie kla­sycz­ne­go, śre­dnio­wiecz­ne­go na­rzę­dzia do pi­sa­nia. Otwo­rzy­ła gry­mu­ar na nie­za­pi­sa­nej stro­nie. W tym cza­sie demon przy­go­to­wał jej po­sła­nie na pod­ło­dze, tylko po to, by chwi­lę póź­niej przy­po­mnieć sobie swoje prio­ry­te­ty i zrzu­cić Woj­cie­cha z ka­na­py, aby jego pani mogła się na niej po­ło­żyć. Upa­dek rów­nież nie obu­dził urzęd­ni­ka. Wydał z sie­bie tylko wątły jęk i prze­to­czył na bok. Zofia wy­pi­ła śro­dek na­sen­ny i po­ło­ży­ła się na ka­na­pie. 

Mik­stu­ra za­dzia­ła­ła bły­ska­wicz­nie. Gdy tylko głowa wiedź­my do­tknę­ła po­dusz­ki, po­czu­ła, jak wszyst­ko wokół niej wi­ru­je i zwięk­sza się, pod­czas gdy ona sama ma­la­ła. Pod­ło­ga roz­pły­nę­ła się, a ścia­ny za­gię­ły i pękły na setki ostrych ka­wał­ków. Część z nich ru­nę­ła na Zofię, lecz za­miast bólu po­czu­ła tylko przy­jem­ny chłód. Biały sufit zmie­nił się w wiel­ki wir, który mo­men­tal­nie po­chło­nął jej umysł i rzu­cił go w ni­cość.

***

Dry­fo­wa­ła w ot­chła­ni przez krót­ką chwi­lę albo i też dłuż­szą. Trud­no jej było stwier­dzić, jak dużo czasu upły­nę­ło. W snach nie­ła­two było okre­ślić rze­czy, które na jawie wy­da­ją się być oczy­wi­ste. Obu­dzi­ła się na mięk­kim grun­cie po­śród ustron­nej, pu­stej prze­strze­ni, która była spo­wi­ta mgłą, wi­ją­cą się jak chma­ra węży. Pod­nio­sła się i na chwiej­nych no­gach zro­bi­ła kilka kro­ków, czu­jąc, jak zie­mia pod nią za­pa­da się i skrę­ca, po­dob­nie jak chmu­ry wokół niej. Ro­zej­rza­ła się do­oko­ła. Kra­jo­braz był nie­jed­no­li­ty. Wiedź­mę ota­cza­ły sur­re­ali­stycz­ne kształ­ty, które spla­ta­ły się i za­ła­my­wa­ły na jej oczach. Zanim zdą­ży­ła pojąć co­kol­wiek z tego bez­sen­su, zdą­żył się już prze­kształ­cić w coś zu­peł­nie nie­po­dob­ne­go do po­przed­niej po­sta­ci. Je­dy­ną jego czę­ścią, która się nie zmie­nia­ła, była mała, okrą­gła rów­ni­na, na któ­rej sie­dzia­ła Zofia. Dalej roz­cią­ga­ła się nic nie zna­czą­ca abs­trak­cja. Wcho­dząc do Osno­wy za­wsze lą­du­je się naj­pierw w ab­sur­dzie, w swego ro­dza­ju cen­trum tego wy­mia­ru, uni­ka­to­wym dla każ­dej osoby, która do niego za­wi­ta.

Wes­tchnę­ła gło­śno z iry­ta­cją. Zdą­ży­ła już za­po­mnieć, jak my­lą­ce może być wej­ście do świa­ta snów. Sku­pi­ła myśli i wy­śni­ła swoje ciało. Dla kogoś nie­wpra­wio­ne­go w sztu­ce magii, takie za­da­nie oka­za­ło­by się wręcz nie­wy­ko­nal­ne. Zofii za­ję­ło to chwi­lę. Nie dłuż­szą niż czas mię­dzy jej za­śnię­ciem, a przy­by­ciem do Osno­wy. Po­zwo­li­ła, aby jej dusza od­ci­snę­ła się na śnie, two­rząc nie­mal ide­al­ne od­zwier­cie­dle­nie tego, jaka była w rze­czy­wi­sto­ści. Aby nie pa­ra­do­wać w tej kra­inie nago, stwo­rzy­ła sobie nową pi­ża­mę w kształ­cie pin­gwi­na. Za­wsze o ta­kiej ma­rzy­ła, ale nigdy nie była w sta­nie zna­leźć od­po­wied­nie­go kroju. Poza tym, tylko głupi nie sko­rzy­stał­by z do­bro­dziejstw pla­stycz­no­ści kon­tro­lo­wa­ne­go snu. Zofia ru­szy­ła przed sie­bie ra­do­snym kro­kiem.

Na próż­no szu­kać do­kład­ne­go opisu tego, jak do­kład­nie cen­trum Osno­wy od­dzia­łu­je na umysł ludz­ki i vice versa. Wszy­scy po­dróż­ni­cy od­no­szą jed­nak to samo wra­że­nie: o ile nie jest to świat wrogi czło­wie­ko­wi, nie jest też w żad­nym wy­pad­ku śro­do­wi­skiem, do któ­re­go jest on przy­sto­so­wa­ny. Po­dob­nie jak z mo­rzem. Czło­wiek może pły­nąć wpław, na­uczyć się nur­ko­wać i zbu­do­wać łódź, po­zwa­la­ją­cą na po­dróż przez wzbu­rzo­ne wody. Jed­nak czło­wiek nigdy nie bę­dzie rybą.

W oczach Zofii, po­dróż po Osno­wie była czyn­no­ścią rów­nie przy­jem­ną, co nu­żą­cą. Była za­wie­szo­na w sta­nie mię­dzy otu­ma­nie­niem, a roz­kosz­ną bło­go­ścią. Gdyby tylko opu­ści­ła Cen­tral­ne Morze, mo­gła­by praw­dzi­wie za­sza­leć, ale bab­cia za­wsze ją przed tym prze­strze­ga­ła. Sny są pięk­ne, jed­nak nie­waż­ne, jak bar­dzo by się nie po­sta­rać, nigdy nie uda prze­nieść do nich wła­sne­go ciała. Za­gu­bie­ni w swo­ich noc­nych ma­rze­niach nie­rzad­ko za­po­mi­na­ją o po­trze­bach fi­zjo­lo­gicz­nych. Nie za­głodź się dziec­ko – Zofia mogła nie­mal usły­szeć jej prze­stro­gi – A teraz zjedz barsz­czy­ku. Przez chwi­lę za­sta­na­wia­ła się, czy zdoła wy­śnić barszcz ukra­iń­ski babci Rosy, jed­nak szyb­ko przy­po­mnia­ła sobie, dla­cze­go w ogóle we­szła do Osno­wy.

Na fa­lu­ją­cym ho­ry­zon­cie do­strze­gła jasny kształt, jakby białe słoń­ce, które ja­śnia­ło, aby zaraz przy­ga­snąć. Wtedy zmie­nia­ło kolor z bieli w czerń. Mrocz­ne świa­tło, które mo­men­tal­nie znów prze­cho­dzi w ja­sność. 

Urzę­das – po­my­śla­ła i sta­wia­jąc prze­cią­głe susy, ru­szy­ła w kie­run­ku czar­no-bia­łe­go słoń­ca. W ta­kiej po­sta­ci uka­zy­wa­ły się ludz­kie sny w Cen­tral­nym Morzu Osno­wy. Zwy­kły świe­cić wszyst­ki­mi bar­wa­mi, jakie może przy­jąć świa­tło, a żadne świa­tło nie może być czar­ne. Była pewna, że to sen Woj­cie­cha, bo w końcu spał tuż obok niej. Gdyby od­da­li­ła się jesz­cze bar­dziej, zo­ba­czy­ła­by fan­ta­zje ludzi z jej bloku (za­kła­da­jąc, że kto­kol­wiek z nich był o tej porze w łóżku). 

Zofia zro­bi­ła kilka sko­ków, przez które po­czu­ła się jak ko­smo­naut­ka na Księ­ży­cu i mo­men­tal­nie zna­la­zła się przed ko­li­stą bramą do snu Woj­cie­cha. Z bli­ska wy­da­wa­ła się dużo mniej­sza, nie więk­sza od piłki pla­żo­wej. Przyj­rza­ła się jej bli­żej, ale nie mogła już do­strzec czar­ne­go świa­tła wi­ją­ce­go się w jej wnę­trzu. Wi­dzia­ła tylko jasną i czy­stą biel, która, w prze­ci­wień­stwie do praw­dzi­we­go słoń­ca, nie ośle­pia­ła jej. Wzię­ła głę­bo­ki wdech i wy­cią­gnę­ła rękę ku za­in­fe­ko­wa­ne­mu snu. Świa­tło po­chło­nę­ło ją cał­ko­wi­cie.

Gdy otwo­rzy­ła oczy uj­rza­ła ma­lut­ki salon, urzą­dzo­ny w pro­stym, mi­ni­ma­li­stycz­nym stylu. Na ścia­nie wid­niał krzy­wo za­wie­szo­ny obraz, a na środ­ku po­ko­ju stał stół na­kry­ty bia­łym ob­ru­sem. Więk­szość mebli wy­glą­da­ła staro. Zofia nadal miała ciało otu­lo­ne pin­gwi­nią pi­ża­mą. Do­oko­ła pa­no­wa­ła gro­bo­wa cisza. Nawet deski nie skrzy­pia­ły pod jej sto­pa­mi. Gdy wy­szła z sa­lo­nu do przed­po­ko­ju, uj­rza­ła wej­ścia do sy­pial­ni i kuch­ni oraz drzwi, praw­do­po­dob­nie pro­wa­dzą­cych do ła­zien­ki. Te do sy­pial­ni były lekko uchy­lo­ne. Wnę­trze było ciem­ne, a wątłe świa­tło z ży­ran­do­la w przed­po­ko­ju ledwo uka­zy­wa­ło zarys mebli. 

Wtedy usły­sza­ła pierw­szy dźwięk: dy­sze­nie. Chro­bo­tli­we, jakby wy­ko­ny­wa­ło je ko­na­ją­ce zwie­rzę. Zofia spró­bo­wa­ła wy­ostrzyć wzrok, aby le­piej wi­dzieć wnę­trze po­miesz­cze­nia, jed­nak przy­po­mnia­ła sobie, że we śnie jej moce nie dzia­ła­ły w ten sam spo­sób. Mimo to zdo­ła­ła do­strzec łóżko w kącie po­ko­ju. Coś się na nim ru­sza­ło.

Zofia wstrzy­ma­ła od­dech i po­wo­li we­szła do środ­ka. Kątem oka za­uwa­ży­ła włącz­nik na ścia­nie. Na­ci­snę­ła go. Ża­rów­ka za­mru­ga­ła, zu­peł­nie jakby da­wa­nie świa­tła spra­wia­ło jej ból. Oczom wiedź­my uka­za­ło się brud­ne, za­tę­chłe po­miesz­cze­nie. W kącie stało łóżko, a na nim po­szar­pa­na koł­dra, po­roz­rzu­ca­ne koce i po­dusz­ki. Wciąż sły­sza­ła prze­raź­li­we i bo­le­sne chra­pa­nie, jed­nak do­pie­ro po chwi­li zo­ba­czy­ła jego źró­dło. Leżąc na po­rwa­nych skraw­kach ma­te­ria­łu, na łóżku wy­le­gi­wa­ło się ku­dła­te ciel­sko ja­kie­goś stwo­rze­nia.

Kre­atu­ra przy­po­mi­na­ła psa, jed­nak była wy­raź­nie zde­for­mo­wa­na. Koń­czy­ny za­gi­na­ły się w kilku miej­scach, jakby były zła­ma­ne, a tors na­brzmie­wał dziw­nie z każ­dym od­de­chem. Do tego krwa­wił. Pies leżał w ka­łu­ży czar­ne­go płynu, który po­wo­li są­czył się z jego ran. Po­twór pod­niósł łeb i spoj­rzał wprost na Zofię. Jego głowa rów­nież była nie­rów­na. Po­ło­wę po­kry­wa­ła opu­chli­zna, przez którą miał tylko jedno spraw­ne oko. Białe jak śnieg, wy­glą­da­ją­ce na ślepe, jed­nak Zofia po­czu­ła jego prze­szy­wa­ją­cy wzrok pełen zim­nej nie­na­wi­ści. Demon ze­rwał się, ze­sko­czył z łóżka i jed­nym, szyb­kim susem, z wy­szcze­rzo­ny­mi kłami, sko­czył na in­tru­za. Zofia od­sko­czy­ła, za­trza­sku­jąc przy tym drzwi od sy­pial­ni. Pies ude­rzył w nie, ale te, mo­men­tal­nie po­czer­nia­ły, za­czę­ły top­nieć i ugi­nać się pod wła­snym cię­ża­rem. Zanim wiedź­ma zdą­ży­ła za­re­ago­wać, pies wybił w nich dziu­rę grzbie­tem i na­sko­czył na nią, nie prze­ry­wa­jąc swo­je­go dzi­kie­go ataku.

Oczy Zofii za­lśni­ły zło­tym bla­skiem. Pręd­ko się­gnę­ła do umy­słu de­mo­na, ude­rza­jąc w niego wła­sną ener­gią. Jak nie­wi­dzial­na macka, która bły­ska­wicz­nie owi­nę­ła się wokół łba po­two­ra. Pies zawył bo­le­śnie, roz­le­wa­jąc po pod­ło­dze wła­sną krew. Zofia po­czu­ła opór. Szo­ku­ją­co silny, jak na nędz­ny stan po­two­ra. Od­parł jej atak i znów na nią na­sko­czył. Wiedź­ma zdą­ży­ła wy­ko­nać ko­lej­ny unik do tyłu. Zdo­ła­ła zła­pać za kant ko­mo­dy i pchnę­ła ją w kie­run­ku psa. Mebel zde­rzył się z nim, lecz ku jej za­sko­cze­niu, mo­men­tal­nie roz­padł się na drob­ne ka­wał­ki. 

Pod­ło­ga pod ła­pa­mi de­mo­na za­czę­ła czer­nieć, jakby po­kry­wa­ła się sadzą. Farba na ścia­nach łusz­czy­ła się, a resz­ta mebli za­czę­ła się ugi­nać, łamać i wy­krzy­wiać. Spod od­sło­nię­tej ta­pe­ty są­czy­ła się gęsta, czar­na ciecz. Pies zawył, a wraz z jego gło­sem, brzmią­cym dużo do­no­śniej niż wcze­śniej, z ciem­nej mazi wy­ło­ni­ły się dzie­siąt­ki wy­łu­pia­stych oczu. Okrą­głe, żółte śle­pia wle­pi­ły swoje spoj­rze­nia w in­tru­za kosz­ma­ru. Zofia nie spo­dzie­wa­ła się, że w takim sta­nie pies nadal bę­dzie miał wła­dzę nad oto­cze­niem.

Spoj­rze­nia ze ścian prze­szy­ły wiedź­mę na wskroś. Po­czu­ła prze­raź­li­wy chłód, który owi­jał jej nogi jak chma­ra nie­wi­docz­nych, lo­do­wa­tych macek. Za­ci­ska­ły się na niej ze wszyst­kich stron. Zanim zdą­ży­ła się obro­nić, demon na­sko­czył na nią z roz­dzia­wio­ną pasz­czą, roz­le­wa­jąc krew na czer­nie­ją­cą pod­ło­gę.

Kły za­to­pi­ły się głę­bo­ko w jej nodze. Krzyk­nę­ła. Ból, który roz­prze­strze­nił się po jej duszy wy­star­czał aby pro­jek­cja, która słu­ży­ła jej jako ciało, za­drża­ła i stra­ci­ła swój kształt. Znów stała się bez­cie­le­snym bytem, jed­nak dalej czuła ból. Był jak lo­do­wa­ta tru­ci­zna, która roz­le­wa­ła się po całej jej esen­cji. Pró­bo­wa­ła się bro­nić, sma­ga­jąc na­past­ni­ka psy­chicz­ny­mi wi­cia­mi, de­spe­rac­ko usi­łu­jąc prze­ła­mać jego obro­nę i do­stać się do jego wła­sne­go umy­słu.

Prze­cież po­wi­nien być osła­bio­ny – było ostat­nim o czym po­my­śla­ła zanim wszyst­ko do­oko­ła ob­ró­ci­ło się w ni­cość.

Top­nie­ją­cy salon mo­men­tal­nie znik­nął, ob­ra­ca­jąc się w ciem­ną cze­luść, w któ­rej wi­sia­ła je­dy­nie łysa, psia czasz­ka oto­czo­na setką szy­der­czych oczu. Wiedź­ma za­tra­ci­ła się w ot­chła­ni.

***

Zofia zo­ba­czy­ła oka­za­ły, ce­gla­ny szkol­ny gmach, który wy­glą­dał na po­nie­miec­ką ka­mie­ni­cę. Wokół bu­dyn­ku szwen­da­ły się grupy na­sto­lat­ków z ple­ca­ka­mi. Pod jed­nym z drzew na dzie­dziń­cu, da­le­ko od swo­ich ko­le­gów, sie­dzia­ła czar­no­wło­sa, blada dziew­czy­na. Czy­ta­ła książ­kę, igno­ru­jąc cały ota­cza­ją­cy ją świat. Wtedy po­de­szły do niej trzy ró­wie­śnicz­ki. Jedna z nich zła­pa­ła ją za ra­mio­na, druga sta­nę­ła obok i się przy­pa­try­wa­ła, a trze­cia, pulch­na blon­dyn­ka w okrą­głych oku­la­rach, wy­rwa­ła jej z dłoni książ­kę.

– Co tam czy­tasz? – spy­ta­ła oku­lar­ni­ca, trzy­ma­ją­ca w ręce gruby tom.

– Nic. Oddaj. – Czar­no­wło­sa pró­bo­wa­ła się wy­rwać z uści­sku, ale trzy­ma­ją­ca ją dziew­czy­na, była od niej znacz­nie więk­sza. Blon­dyn­ka, która ukra­dła książ­kę, za­czę­ła ją kart­ko­wać i czy­tać na głos nie­któ­re frag­men­ty.

– Pew­nie ja­kieś porno… – rzu­ci­ła bru­net­ka przy­glą­da­ją­ca się resz­cie.

– No jasne… – Na­sto­lat­ka trzy­ma­ją­ca bladą dziew­czy­nę uśmiech­nę­ła się szy­der­czo. – Pew­nie uczy się przed tą rand­ką z Paw­łem… 

Po tym ko­men­ta­rzu oku­lar­ni­ca wy­raź­nie się zde­ner­wo­wa­ła. Za­czę­ła prze­rzu­cać stro­ny gwał­tow­nie, za­gi­na­jąc je.

– Nie. To tylko takie fan­ta­sy… – wy­ja­śni­ła czar­no­wło­sa.

– Chuja tam fan­ta­sy… – od­wark­nę­ła blon­dyn­ka i za­czę­ła czy­tać dalej, aż w końcu za­trzy­ma­ła się na jed­nym aka­pi­cie i prze­czy­ta­ła go na­głos – Loric de­li­kat­nie uca­ło­wał jej usta, na­pa­wa­jąc się słod­ką wonią. Jego dłoń mi­mo­wol­nie po­su­nę­ła się wyżej, wzdłuż jej brzu­cha… 

– Czyli jed­nak porno!

– Wcale nie! Oddaj mi to!

– A może zrób­my tak. Ty mi za­bra­łaś Pawła, to ja ci za­bio­rę tego Lo­ri­ca, co? – wy­ce­dzi­ła oku­lar­ni­ca i za­czę­ła po kolei wy­ry­wać kart­ki z książ­ki. 

– Ja ni­ko­go nie za­bra­łam! – Dziew­czy­na krzyk­nę­ła w roz­pa­czy, czu­jąc jak łzy na­pły­wa­ją jej do oczu. Wierz­ga­ła de­spe­rac­ko, pró­bu­jąc oswo­bo­dzić się z uści­sku. Zdo­ła­ła tylko kop­nąć swoją opraw­czy­nię w rękę, wy­trą­ca­jąc jej książ­kę z dłoni. Blon­dyn­ka wście­kła się jesz­cze bar­dziej i ude­rzy­ła za­pła­ka­ną dziew­czy­nę z pię­ści w twarz.

– Ty dziw­ko! – Zła­pa­ła czar­no­wło­są za pier­si i ści­snę­ła z całej siły spra­wia­jąc, że za­pła­ka­ła gło­śno z bólu i stra­chu. – Naj­pierw świe­cisz mi tu tymi wy­mio­na­mi, tak że Paweł nie może prze­stać o tobie pier­do­lić, a teraz jesz­cze mi tu bę­dziesz fikać?

Ko­lej­nym, co zo­ba­czy­ła Zofia, była ta sama na­sto­lat­ka sie­dzą­ca pod drze­wem. Zbie­ra­ła z błota po­roz­rzu­ca­ne kart­ki i wy­cie­ra­ła łzy w rękaw bluzy. Wiedź­ma raz jesz­cze uj­rza­ła czasz­kę psa. Śmiał się.

***

Uka­za­ła się przed nią sala lek­cyj­na. Trwa­ły za­ję­cia. Na­uczy­ciel­ka po­wie­dzia­ła bla­dej dziew­czy­nie, żeby po­de­szła do ta­bli­cy i roz­wią­za­ła rów­na­nie. Na­sto­lat­ka wsta­ła nie­pew­nie i gdy ode­szła od ławki, jeden z chłop­ców za­gwiz­dał prze­cią­gle.

– Do dzie­ła, krowo – po­wie­dzia­ła bru­net­ka z wcze­śniej. 

– Cicho! – Na­uczy­ciel­ka ude­rzy­ła otwar­tą dło­nią w biur­ko, pró­bu­jąc uci­szyć śmie­chy uczniów. 

Czar­no­wło­sa nie mogła nic na­pi­sać, gdyż jej ręka za bar­dzo drża­ła. Po­iry­to­wa­na na­uczy­ciel­ka ka­za­ła jej usiąść.

– Nie martw się – po­wie­dzia­ła do niej oku­lar­ni­ca, która sie­dzia­ła tuż za nią. – Szma­ty nie po­trze­bu­ją mózgu. Na pewno jak w końcu dasz dupy panu Wal­cza­ko­wi, to o cie­bie zadba… 

– Dziew­czy­ny, gdy­by­ście tyle czasu po­świę­ca­ły na naukę, co na plot­ko­wa­nie, to…

***

Zofia znów zo­ba­czy­ła bla­do­skó­rą na­sto­lat­kę, oto­czo­ną przez swoje prze­śla­dow­czy­nie, które wła­śnie wy­rzu­ci­ły ją z szat­ni. Stały na ko­ry­ta­rzu przed salą gim­na­stycz­ną. Wszyst­kie ubra­ne były w stro­je do WF-u, oprócz czar­no­wło­sej, która stała w samej bie­liź­nie, pró­bu­jąc za­kryć się przed spoj­rze­nia­mi ró­wie­śni­czek. Ob­sy­pa­ły ją obe­lga­mi ki­pią­cy­mi obrzy­dze­niem. Była ko­pa­na, bita i po­py­cha­na. Roz­trzę­sio­na i za­łza­wio­na mogła tylko pró­bo­wać prze­trzy­mać atak. 

W końcu dziew­czy­ny wy­pchnę­ły swoją ofia­rę z bu­dyn­ku i za­trza­snę­ły za nią drzwi, po­zo­sta­wia­jąc ją samą pół­na­go na desz­czu.

***

Czasz­ka psa za­re­cho­ta­ła, spo­glą­da­jąc w głąb duszy swo­jej nowej ofia­ry. Peł­nej esen­cji o wiele bar­dziej po­si­la­ją­cej od po­przed­nie­go ży­wi­cie­la. Mimo że Zofia nie wi­dzia­ła jego ciała, była w sta­nie wy­czuć, jak jego rany się za­skle­pia­ją, a on sam zy­sku­je na sile. Dusza de­mo­na ob­ro­sła Zofię i wcho­dzi­ła coraz głę­biej w jej wnę­trze. Czuła jego głód i sa­dy­stycz­ną żądzę. Sa­tys­fak­cję z jej cier­pie­nia. Za­głę­biał się coraz bar­dziej w od­mę­ty jej świa­do­mo­ści, w po­szu­ki­wa­niu bólu, któ­rym mógł­by się po­si­lić.

Roz­pacz oplo­tła serce Zofii. Siłą rzu­co­na we wspo­mnie­nia, które już dawno po­cho­wa­ła głę­bo­ko, na gra­ni­cach nie­pa­mię­ci. Wszyst­ko ude­rzy­ło w nią naraz. Całe cier­pie­nie i od­osob­nie­nie. Po­gar­da i obrzy­dze­nie. Kłam­stwa. Młoda Zosia po­zo­sta­wio­na sama sobie. 

A kto inny mógł jej pomóc, jak nie ona sama.

Gniew.

Czar­na dłoń za­ci­snę­ła się na esen­cji psa, wy­ci­ska­jąc z niego prze­raź­li­wy, psy­chicz­ny pisk. Ból wy­rwał go ze stanu uko­je­nia sy­cą­cym po­sił­kiem i spra­wił, że cała jego pro­jek­cja za­pa­dła się, uwal­nia­jąc umysł Zofii. Mrocz­ne dło­nie i macki sma­ga­ły jego ciel­sko w bez­li­to­snym szale. Część z nich prze­do­sta­ła się w głąb duszy de­mo­na, pe­ne­tru­jąc ją na wskroś. Wiedź­ma za­czę­ła roz­szar­py­wać psa w sza­leń­czym gnie­wie. Czuła jak jego kości łamią się pod jej pal­ca­mi, a czar­na krew roz­le­wa się po bia­łej pu­st­ce. Bez chwi­li wy­tchnie­nia okła­da­ła go pię­ścia­mi, pod­czas gdy jej macki ciem­no­ści roz­ry­wa­ły od środ­ka de­mo­na, który w ago­nal­nej de­spe­ra­cji znów spró­bo­wał prze­do­stać się do wnę­trza Zofii, ale była ona już zbyt za­tra­co­na w swo­jej furii. Była prak­tycz­nie nie­przy­tom­na przez cały ten czas.

Gdy od­zy­ska­ła pa­no­wa­nie nad sobą, znów znaj­do­wa­ła się na pust­ko­wiu w Osno­wie. Tym razem bar­dziej przy­po­mi­na­ło las, wy­peł­nio­ny jed­nak zna­jo­my­mi kształ­ta­mi. Mięk­kie, fa­lu­ją­ce, za­ła­mu­ją­ce się i ro­sną­ce. Zofia spoj­rza­ła na swoje ręce i, ku za­sko­cze­niu, zo­ba­czy­ła, że są czar­ne, tak jak u psie­go de­mo­na albo u Morta. Do tego zda­wa­ła się być dużo więk­sza niż przed­tem. Zer­k­nę­ła na sen Woj­cie­cha. Zda­wał się być biały i czy­sty. Dużo zdrow­szy niż przed­tem. Nie czuć było od niego żad­ne­go cie­nia lub innej nie­przy­ja­znej kre­atu­ry. Wiedź­ma wes­tchnę­ła cięż­ko i zo­sta­ła w Osno­wie jesz­cze chwi­lę dłu­żej. 

***

Obu­dzi­ła się na swo­jej ka­na­pie w sa­lo­nie. Mort wpa­try­wał się w nią, sie­dząc na opar­ciu. Wi­dząc, że jego pani już nie śpi, ze­sko­czył na pod­ło­gę i po­pra­wił jej po­dusz­kę. 

– Za­czy­na­łem się mar­twić gdy zo­ba­czy­łem, że ty też kosz­ma­rzysz.

– Bez po­trze­by… – Zofia wsta­ła z prze­cią­głym ję­kiem i prze­tar­ła oczy. Wszyst­kie jej mię­śnie były obo­la­łe.

– Na pewno?

– Tak – jęk­nę­ła raz jesz­cze i zer­k­nę­ła na Woj­cie­cha, le­żą­ce­go na pod­ło­dze. Nadal spał, jed­nak wy­raź­nie dużo spo­koj­niej. Nie wierz­gał i nie stę­kał przez sen.

Wiedź­ma wsta­ła z ka­na­py i za­sia­dła do stołu przy otwar­tym gry­mu­arze. Wzię­ła do ręki ołó­wek i na czy­stej stro­nie na­szki­co­wa­ła ry­ci­nę psa ze snu urzęd­ni­ka, po czym spo­koj­nie za­czę­ła opi­sy­wać jego cha­rak­te­ry­sty­ki przy uży­ciu pióra. 

– My­ślisz, że za­pła­ci? – spy­tał Mort, wpa­tru­jąc się śpią­ce­go męż­czy­znę.

– Na razie niech od­pocz­nie. Za­słu­żył na tyle.