Piernikowa apokalipsa nadejdzie w te Święta

– …we­dług naj­now­szych do­nie­sień, te­go­rocz­na ilość prze­po­wied­ni do­ty­czą­cych końca świa­ta bije re­kor­dy w skali dzie­się­cio­le­ci, a może i nawet stu­le­ci. Na­pły­wa­ją do nas wie­ści z róż­nych kra­jów ca­łe­go globu o zna­kach na nie­bie i ziemi, In­ter­net pęka w szwach od nie­wia­ry­god­nych po­gło­sek. Tym­cza­sem, nasi re­por­te­rzy spe­cjal­nie dla pań­stwa po­szu­ku­ją ziar­na praw­dy w tym cha­osie in­for­ma­cyj­nym. Od­da­ję teraz głos An­ge­li­ce McW­ri­ght, która łączy się z nami z Re­pu­bli­ki Konga, gdzie spo­tka­ła się z jed­nym z miej­sco­wych sza­ma­nów o zdu­mie­wa­ją­cej mocy…

Ber­nard Ro­bin­son słu­chał pre­zen­ter­ki z nie­wy­raź­ną miną, wpa­tru­jąc się przy tym w ko­lo­ro­we pismo roz­ło­żo­ne na ko­la­nach. Lubił od czasu do czasu spraw­dzić swój ho­ro­skop, ot tak, dla za­ba­wy. Prze­waż­nie wy­pi­sy­wa­li bzdu­ry, ale cza­sa­mi śmiesz­nym zbie­giem oko­licz­no­ści zda­rza­ło się, że jakiś dro­biazg fak­tycz­nie się spraw­dził. Tym razem jed­nak, zapis wy­da­wał się wy­jąt­ko­wo bzdur­ny, zwłasz­cza, że po­ja­wiał się pod każ­dym zna­kiem zo­dia­ku. Naj­pew­niej ku­rio­zal­ny błąd w druku, tylko że…

Ber­nard pod­niósł wzrok na te­le­wi­zor, po czym spoj­rzał na żonę, która w kuch­ni za jego ple­ca­mi zaj­mo­wa­ła się świą­tecz­nym wy­pie­ka­mi.

– Ko­cha­nie – za­czął nie­zręcz­nie – a nie wy­da­je ci się, że jakoś dużo pier­nicz­ków w tym roku? Prze­cież nawet nie spę­dza­my Świąt w domu.

– Ależ co ty mó­wisz, Ber­nar­dzie! – Żona ro­ze­śmia­ła się. – Prze­cież żeby ubrać tę gi­gan­tycz­ną cho­in­kę, którą przy­ta­cha­li­ście z Maxem, po­trze­bu­ję upiec jesz­cze kilka blach. No i pla­no­wa­łam za­wieźć też pu­deł­ko sio­strze. Nie mo­że­my zrzu­cić na nią wszyst­kich przy­go­to­wań.

Ber­nard za­wa­hał się, ale umilkł. Zmar­kot­niał. Jak miał wy­ja­śnić żonie swój nie­po­kój, skoro wy­ni­kał on z bzdur o apo­ka­lip­sie w te­le­wi­zji i głu­pie­go za­pi­su w ho­ro­sko­pie, który kazał mu – i przy oka­zji całej po­pu­la­cji ludz­kiej, uwa­żać na świą­tecz­ne pier­nicz­ki?

***

Bal­ta­zar przy­glą­dał się w mil­cze­niu ko­le­gom, po­rząd­ku­jąc in­for­ma­cje, które zo­sta­ły mu wła­śnie prze­ka­za­ne.

– I co? – za­py­tał w końcu. – Uwa­ża­cie, że po­win­ni­śmy ostrzec Świę­te­go Mi­ko­ła­ja?

– Nie ma żad­nych po­le­ceń z Góry – za­uwa­żył Kac­per. – Ale gwiaz­dy wy­raź­nie mówią, że przed koń­cem roku coś się wy­da­rzy. Nie­ste­ty, żad­nych szcze­gó­łów. Tylko ta ludz­ka ga­da­ni­na o apo­ka­lip­sie, ale gdyby Góra pla­no­wa­ła na tak wiel­ką skalę, na pewno byśmy o tym wie­dzie­li.

– Apo­ka­lip­sie? – Bal­ta­zar zmarsz­czył brwi.

– Co ty, te­le­wi­zji nie oglą­da­łeś przez te dwa ty­go­dnie? Mel­chio­rze, bądź tak miły i włącz nasz od­bior­nik.

Trze­ci z Mę­dr­ców ski­nął głową w mil­cze­niu i pod­szedł do wiel­kie­go, nieco prze­sta­rza­łe­go te­le­wi­zo­ra. Wci­snął kilka przy­ci­sków, po­ru­szał ka­bla­mi, po­krę­cił się do­oko­ła. Je­dy­ne, co udało mu się uzy­skać, to śnie­żą­cy ekran.

Bal­ta­zar strze­lił pal­ca­mi z roz­draż­nie­niem.

– Znowu mamy pro­ble­my z an­te­ną?

– Nie ma co się dzi­wić na ta­kiej wy­so­ko­ści. – Kac­per spoj­rzał na niego wy­mow­nie. – Dla­te­go za­wsze mó­wi­łem, że mo­gli­śmy wy­bu­do­wać sobie miłe, no­wo­cze­sne ob­ser­wa­to­rium gdzieś na La­zu­ro­wym Wy­brze­żu albo w Ka­na­dzie. Ale ty mu­sia­łeś być tra­dy­cyj­ny i ta­jem­ni­czy, no i skoń­czy­li­śmy w Hi­ma­la­jach.

Mel­chior po­ki­wał głową. Bal­ta­zar wes­tchnął cięż­ko, ma­su­jąc skro­nie. Dla­cze­go takie pro­ble­my mu­sia­ły za­wsze po­ja­wiać się aku­rat, kiedy wra­cał po urlo­pie?

***

Choć dla więk­szo­ści świa­ta naj­istot­niej­szym ele­men­tem Świąt jest Wi­gi­lia, dla elfów Świę­te­go Mi­ko­ła­ja to noc z dwu­dzie­ste­go trze­cie­go na dwu­dzie­ste­go czwar­ty sta­no­wi przed­miot co­rocz­ne­go wy­cze­ki­wa­nia. Z jed­nej stro­ny, przy­go­to­wa­nia przed­świą­tecz­ne się­ga­ją wtedy ze­ni­tu i każdy z elfów ma ręce pełne ro­bo­ty. Trze­ba prze­li­czyć pre­zen­ty, przy­go­to­wać listy ad­re­sa­tów, po­se­gre­go­wać wszyst­kie po­da­run­ki. Inni z kolei wy­sy­ła­ni są do tak zwa­nej „pracy w te­re­nie”, czyli opra­co­wa­nia planu wej­ścia do da­ne­go domu. Był to sto­sun­ko­wo nowy obo­wią­zek na li­ście zadań, ale w dobie chro­nio­nych osie­dli, mo­ni­to­rin­gu i alar­mów, ko­niecz­ny, by za­pew­nić Mi­ko­ła­jo­wi kom­fort i bez­pie­czeń­stwo pracy. Ostat­ni­mi czasy tech­ni­ka po­szła tak bar­dzo na­przód, że za­da­nie, które wcze­śniej zaj­mo­wa­ło elfom jedną noc, teraz na­le­ża­ło za­cząć już mie­siąc przed Świę­ta­mi. Ale aku­rat na ten kon­kret­ny obo­wią­zek pra­cow­ni­cy Świę­te­go Mi­ko­ła­ja nie na­rze­ka­li. Móc wła­mać się bez­kar­nie do czy­je­goś domu, spró­bo­wać jego trun­ków, a na ko­niec po­ska­kać po wy­god­nej ka­na­pie? Im bar­dziej strze­żo­na po­sia­dłość, tym przy­jem­niej­sza praca.

Wszy­scy naj­bar­dziej cze­ka­li na mo­ment, w któ­rym Świę­ty Mi­ko­łaj kładł się do łóżka w noc przed Wi­gi­lią. Po­nie­waż ob­le­ce­nie ca­łe­go globu w jedną noc kosz­to­wa­ło go sporo sił, zwykł spać na zapas od wie­czo­ra dwu­dzie­ste­go trze­cie­go aż do póź­ne­go po­po­łu­dnia dwu­dzie­ste­go czwar­te­go. A jak wia­do­mo, kiedy kota nie ma, myszy har­cu­ją.

Naj­po­pu­lar­niej­szą roz­ryw­ką elfów tej nocy było „wy­po­ży­cza­nie” sań Mi­ko­ła­ja. Ist­nia­ła lista nie­pi­sa­nych zasad, któ­rych na­le­ża­ło prze­strze­gać, aby nie­po­trzeb­nym za­mie­sza­niem nie zwró­cić uwagi wła­ści­cie­la. Wszyst­kim na tyle za­le­ża­ło na kon­ty­nu­acji co­rocz­nych wy­pa­dów, że kryli się na­wza­jem jak jeden mąż i zda­rza­ło się, że el­fo­wie w kil­ku­na­stu sprzą­ta­li na­pręd­ce ba­ła­gan po swoim ko­le­dze, byle tylko zdą­żyć, zanim Mi­ko­łaj się obu­dzi. Prze­lot sa­nia­mi był na tyle po­pu­lar­ną roz­ryw­ką, że cza­sa­mi cze­ka­ło się la­ta­mi na swoją kolej. 

Teemu wpi­sał się na listę ocze­ku­ją­cych dwa­dzie­ścia pięć lat temu i wresz­cie w tym roku przy­szła jego kolej. Miał am­bit­ny plan za­bra­nia na prze­jażdż­kę swo­jej dziew­czy­ny. Am­bit­ny dla­te­go, że tą dziew­czy­ną była Aija.

Wszy­scy lu­bi­li Aiję. Była urze­ka­ją­ca i cha­ry­zma­tycz­na. Po­tra­fi­ła zająć roz­mów­cę go­dzi­na­mi, w do­dat­ku miała uro­czą, okrą­głą twa­rzycz­kę i błysz­czą­ce włosy. Rzecz w tym, że jed­no­cze­śnie była też nieco po­strze­lo­na, a obiek­ty nie­oży­wio­ne miały ten­den­cję do wy­bu­cha­nia w jej obec­no­ści. Na­le­ża­ło więc cią­gle mieć się na bacz­no­ści, żeby nie na­bro­iła na miej­scu.

W nocy dwu­dzie­ste­go trze­cie­go grud­nia Teemu za­pa­ko­wał swój worek po­dróż­ny, „Świą­tecz­ny Ze­staw Wła­my­wa­cza” i Aiję na sanie Mi­ko­ła­ja, po czym sam na nie wsko­czył i czu­jąc przy­jem­ny dresz­czyk emo­cji, chwy­cił lejce. W tym roku tra­fił mu się cał­kiem nie­zły przy­dział, bo wy­wal­czył Lon­dyn, a w Lon­dy­nie mógł li­czyć na duży wybór ład­nych domów z do­brym winem. Wła­ści­wie upa­trzył sobie jeden już kilka lat temu i zbie­rał skrzęt­nie in­for­ma­cje na jego temat od in­nych elfów. Wie­dział więc, że wła­ści­cie­le co roku wy­jeż­dża­ją na Świę­ta do ro­dzi­ny, mają dobry gust do al­ko­ho­li i zde­cy­do­wa­nie za dużo pie­nię­dzy. Klucz do barku cho­wa­ją w pu­stej cu­kier­nicz­ce, a na do­da­tek za­wsze pieką wię­cej pier­ni­ków, niż cho­in­ka jest w sta­nie unieść, więc trze­ba jej ulżyć w cier­pie­niu. Dla ta­kich oka­zji warto było pra­co­wać dla Świę­te­go Mi­ko­ła­ja.

***

Te­apot ode­mknął le­ni­wie jedno oko, po czym ziew­nął, prze­cią­gnął się i uło­żył wy­god­niej na gzym­sie ko­min­ka. Chłod­ny po­wiew wia­tru i dźwięk otwie­ra­ne­go okna wy­rwa­ły go z przy­jem­ne­go snu. Nie prze­jął się jed­nak zbyt­nio. Co roku było to samo. Przy­cho­dzi­li, po­krę­ci­li się, cza­sa­mi wy­pi­li tro­chę al­ko­ho­lu, ogo­ło­ci­li cho­in­kę i zni­ka­li. Być może Te­apot po­wi­nien wło­żyć wię­cej wy­sił­ku w pil­no­wa­nie domu, ale jako sza­nu­ją­cy się kot nie za­mie­rzał wy­ko­ny­wać psiej ro­bo­ty.

– Za­cze­kaj chwi­lę na ze­wnątrz, a ja spraw­dzę, czy nie zo­sta­wi­li ja­kiejś nie­spo­dzian­ki – do­biegł go męski głos. – Za żadne skar­by nie ru­szaj się z miej­sca. Ani na krok. I ni­cze­go nie do­ty­kaj.

Wy­glą­da­ło na to, że tym razem było ich dwoje. Te­apot miał swoje lata i wiele wi­dział, odkąd za­miesz­kał z Ro­bin­so­na­mi. In­tru­zi po­ja­wia­li się co roku przed Świę­ta­mi, kiedy jego wła­ści­cie­le wy­jeż­dża­li. Prze­waż­nie wła­my­wa­li się po­je­dyn­czo, ale cza­sa­mi zda­rza­ły się pary. Raz na­to­miast zwa­li­li mu się na głowę całą grupą i wtedy nawet le­ni­wy Te­apot opu­ścił swoje zwy­cza­jo­we miej­sce przy ko­min­ku i na­sy­czał na nich z pasją. Zo­stał na­gro­dzo­ny prze­kleń­stwa­mi i prze­go­nio­ny, w do­dat­ku póź­niej do­sta­ło mu się od Ro­bin­so­nów za zmal­tre­to­wa­ną cho­in­kę.

– W po­rząd­ku, droga wolna. – Sądząc po gło­sie, przy­bysz wy­raź­nie się roz­luź­nił. Te­apot po­now­nie uchy­lił po­wie­kę i przyj­rzał mu się. Sa­miec, rude włosy spię­te na karku, śmiesz­na zie­lo­na czap­ka. Bez wąt­pie­nia jeden z nich. Po­ma­gał wła­śnie wejść przez okno drob­niej­szej po­sta­ci w su­kien­ce. Czyli para. Za­pew­ne zrobi się gło­śno. Zre­zy­gno­wa­ny Te­apot zwi­nął się w kłę­bek, na­kry­wa­jąc uszy ła­pa­mi.

Wkrót­ce lamp­ki na cho­in­ce mi­go­ta­ły ko­lo­ro­wym bla­skiem, a w ko­min­ku pło­nął ogień. Wła­ści­wie by­ło­by cał­kiem cie­pło i przy­tul­nie, gdyby wła­my­wa­cze nie wzię­li się zaraz do opróż­nia­nia bu­te­lek, a je­że­li Te­apot na­uczył się cze­goś, żyjąc wśród ludzi, to tego, że wszel­kie dwu­no­gi sta­wa­ły się gło­śniej­sze po al­ko­ho­lu. Szcze­gól­nie ten w su­kien­ce ha­ła­so­wał bar­dziej niż co­kol­wiek, z czym kot dotąd się ze­tknął.

Wła­śnie za­mie­rzał się pod­dać i prze­nieść w chłod­niej­sze, ale spo­koj­niej­sze miej­sce, kiedy zo­stał za­uwa­ża­ny przez gło­śne­go dwu­no­ga.

– Cóż za uro­czy ko­ciak!

Te­apot za­marł. Nikt nie na­zwał go w ten spo­sób, odkąd wszedł w koci wiek śred­ni i przy­tył pięć kilo. Dziew­czy­na wy­ko­rzy­sta­ła chwi­lę jego dez­orien­ta­cji i chwy­ci­ła w ra­mio­na. Pró­bo­wał pro­te­sto­wać, ale było za późno.

– Strasz­ny gru­bas – za­uwa­żył drugi z wła­my­wa­czy, się­ga­jąc po ko­lej­ną bu­tel­kę. Przyj­rzał jej się kry­tycz­nie, mru­żąc oczy. – Hm. Chyba pójdę spraw­dzić, gdzie trzy­ma­ją kor­ko­ciąg. – Prze­niósł po­dejrz­li­wie wzrok na dziew­czy­nę. – Tylko nie pij za dużo pod moją nie­obec­ność.

 – Aye, sir! – za­wo­ła­ła, sa­lu­tu­jąc, po czym, nie zwa­ża­jąc na pro­te­sty ze stro­ny Te­apo­ta, ze­rwa­ła się z ka­na­py i po­ca­ło­wa­ła na­mięt­nie dru­gie­go dwu­no­ga. Bied­ny kot le­d­wie mógł od­dy­chać, zmiaż­dżo­ny gdzieś po­mię­dzy nimi.  

Po od­kor­ko­wa­niu wina za­ba­wa trwa­ła w naj­lep­sze. Te­apot szyb­ko zo­rien­to­wał się, że wła­my­wa­cze na­le­żą do ka­te­go­rii tych po­dat­nych na al­ko­hol i bar­dzo ża­ło­wał, że nie usu­nął się ze sceny wcze­śniej. Ta­kiej po­pi­ja­wy salon Ro­bin­so­nów nie wi­dział od lat.

W mo­men­cie, gdy dziew­czy­na za­czę­ła tań­czyć po po­ko­ju, wy­wi­ja­jąc nim z pasją, kot stra­cił wresz­cie cier­pli­wość. Za­sy­czał wście­kle, usi­łu­jąc do­się­gnąć jej pa­zu­ra­mi i wy­rwać się, ale trzy­ma­ła mocno, cho­le­ra jedna.

– Brzmi jak za­rdze­wia­ły czaj­nik na gazie – ro­ze­śmiał się głu­pio ten drugi.

– Szko­da, że nigdy nie ro­zu­mia­łam kotów – wes­tchnę­ła dziew­czy­na. – Cie­ka­we, co ma nam do po­wie­dze­nia.  

Sa­miec strze­lił pal­ca­mi z wy­ra­zem trium­fu na twa­rzy.

– Wła­ści­wie, jest na to spo­sób!

Pi­ja­ny idio­ta, wy­raź­nie chciał po­pi­sać się przed dziew­czy­ną, w do­dat­ku kosz­tem Te­apo­ta. Dwu­no­gi za­bra­ły go na ze­wnątrz, na zimno i śnieg, do wiel­kich, fi­ku­śnych sań. Tam dwu­nóg sa­miec wska­zał rząd wiel­kich, przy­cze­pio­nych z tyłu słoi. Były wy­peł­nio­ne błysz­czą­cym pyłem w róż­nych ko­lo­rach, a od każ­de­go od­bie­ga­ła rurka ze zło­tym kur­kiem.

– Co to? – Dziew­czy­na przy­ci­snę­ła nos do zie­lo­ne­go sło­ika, ze­zu­jąc z za­cie­ka­wie­niem na to­wa­rzy­sza. Te­apot wy­ko­rzy­stał tę chwi­lę, by po­dra­pać ją po twa­rzy.

– Za­klę­cia Świę­te­go Mi­ko­ła­ja – wy­ja­śnił dwu­nóg. – Od­po­wia­da­ją za te wszyst­kie świą­tecz­ne cuda i ho­kus-po­kus. Jedne oży­wia­ją za­baw­ki, inne spra­wia­ją, że zwie­rza­ki ga­da­ją, a nie­któ­re po pro­stu zsy­ła­ją przy­jem­ne sny. Wi­dzisz te miar­ki przy kur­kach? Re­gu­lu­ją ilość prosz­ku, jaka wy­pa­da z rurki. Czyli że za­klę­cie nie dzia­ła na wszyst­kie domy, tylko na okre­ślo­ną część. Kie­dyś od­krę­ca­li­śmy je na maksa przed każ­dym od­lo­tem, ale teraz by się zro­bił hałas, że gdzieś tam cho­in­ka tań­czy i śpie­wa, więc uży­wa­my ich bar­dzo oszczęd­nie.

– To zna­czy, że – Dziew­czy­nie za­bły­sły oczy. – Je­że­li uży­je­my tego prosz­ku?

Wła­my­wacz przy­tak­nął i wziął się do roz­szy­fro­wy­wa­nia na­le­pek na sło­ikach. Naj­wy­raź­niej nie wi­dział zbyt do­brze w noc­nych ciem­no­ściach, w do­dat­ku z głową zmro­czo­ną al­ko­ho­lem. Kilka razy sap­nął sfru­stro­wa­ny. Te­apot pod­jął ostat­nią, roz­pacz­li­wą próbę wy­rwa­nia się ze sta­lo­wych objęć sa­mi­cy dwu­no­ga, ale po­niósł po­raż­kę i za­wisł zre­zy­gno­wa­ny. Za­mie­rza­li go po­zba­wić jego ko­ciej god­no­ści!

Wresz­cie chło­pak zna­lazł wła­ści­wy słój, prze­krę­cił kurek i na jego rękę spa­dło tro­chę zie­lo­ne­go pyłu. Wy­star­czy­ło lek­kie dmuch­nię­cie i błysz­czą­ca chmu­ra oto­czy­ła kota, do­sta­jąc się do jego nosa i wy­wo­łu­jąc po­tęż­ne kich­nię­cie. Poza tym jed­nak nie po­czuł, by co­kol­wiek się zmie­ni­ło. Za­pa­dła kil­ku­se­kun­do­wa cisza, wresz­cie Te­apot miauk­nął nie­pew­nie. Po­czuł nie­wy­sło­wio­ną ulgę, gdy usły­szał swój wła­sny, koci głos.  

– Ojej, nie za­dzia­ła­ło. – Rozczarowana sa­mi­ca wy­dę­ła wargi.

– Jakim cudem? – Jej to­wa­rzysz był wy­raź­nie po­iry­to­wa­ny. – Aija, weź prze­czy­taj, co tu pisze, bo ja się roz­czy­tać w tej ciem­ni­cy nie mogę.

– Pier­ni­ko­wa… Pa­ra­da Szczę­ścia?

– O cho­le­ra! – Dwu­nóg ze świ­stem wcią­gnął po­wie­trze. Wy­glą­dał, jakby nagle wy­trzeź­wiał. – Było bli­sko. Tego pa­skudz­twa nie ty­ka­my już od dzie­się­cio­le­ci.

– Dla­cze­go? – za­in­te­re­so­wa­ła się wła­my­wacz­ka.

– Pier­ni­ko­we lu­dzi­ki są… nie­obli­czal­ne. I w do­dat­ku wy­jąt­ko­wo do­brze zor­ga­ni­zo­wa­ne. Mają za złe lu­dziom i Mi­ko­ła­jo­wi, że w każde Świę­ta ich prze­zna­cze­niem jest wy­wi­sieć się na cho­in­ce, a potem zo­stać zje­dzo­nym. Ostat­nim razem, kiedy oży­wi­li­śmy więk­szą licz­bę, zor­ga­ni­zo­wa­ły ko­mi­tet straj­ko­wy. Dla­te­go od tam­te­go czasu nie uży­wa­my pier­ni­ko­we­go za­klę­cia. Dziw­ne, że Mi­ko­łaj w ogóle go jesz­cze nie usu­nął. – Za­drżał. – Gdyby się do­wie­dział, że przy nim maj­stro­wa­łem… To byłby mój ko­niec. Chodź, Aija, zbie­ra­my ma­nat­ki i wra­ca­my, zanim jesz­cze zdą­ży­my coś zbro­ić.

Od­wró­cił się na pię­cie i ru­szył w stro­nę domu. Dziew­czy­na za­wa­ha­ła się i Te­apot wy­ko­rzy­stał chwi­lę jej nie­uwa­gi, by wy­swo­bo­dzić się i dać susa jak naj­da­lej. Od­wró­cił się, by spraw­dzić, czy go goni, ale ona stała w miej­scu i przy­pa­try­wa­ła się uważ­nie sło­jom. Kot po­czuł, jak prze­cho­dzi go nie­przy­jem­ny dreszcz. Coś było na rze­czy.

Le­piej się w to nie mie­szać.

***

Sanie Świę­te­go Mi­ko­ła­ja pę­dzi­ły po noc­nym nie­bie, zo­sta­wia­jąc za sobą wstę­gę mi­go­czą­ce­go, zie­lo­ne­go pyłu. Ob­ser­wo­wa­ła je ciem­na syl­wet­ka, od­ci­na­ją­ca się na tle okna. Była wi­gi­lij­na noc, wszy­scy spali w ocze­ki­wa­niu na bo­żo­na­ro­dze­nio­wy po­ra­nek i pre­zen­ty, które miały ich po­wi­tać. A jed­nak w wielu do­mach wła­śnie teraz życie za­czy­na­ło się tlić w opu­sto­sza­łych sa­lo­nach i przy mi­go­czą­cych cho­in­kach.

Ciem­ny kształt od­wró­cił się od okna. 

– Bra­cia i sio­stry, oto nad­szedł nasz czas – ode­zwał się, wio­dąc wzro­kiem po sze­re­gach pier­ni­ko­wych lu­dzi­ków, usta­wio­nych na pod­ło­dze i wpa­tru­ją­cych się w niego lu­kro­wy­mi ocza­mi. – Świą­tecz­ny cud po­bu­dził nas do życia i dał szan­sę, byśmy wresz­cie wy­swo­bo­dzi­li się spod ludz­kiej ty­ra­nii. Te­go­rocz­ne Boże Na­ro­dze­nie za­pi­sze się jako dzień zwy­cię­stwa w pier­ni­ko­wej hi­sto­rii!

Od­po­wie­dział mu chór en­tu­zja­stycz­nych okrzy­ków. Kilka lu­dzi­ków unio­sło ręce w ge­ście so­li­dar­no­ści.

– Oczy­wi­ście, nie obę­dzie się bez po­świę­ceń z na­szej stro­ny – cią­gnął pier­ni­ko­wy przy­wód­ca. – Ale nasz przy­kład otwo­rzy drogę dla ko­lej­nych ge­ne­ra­cji pier­ni­ków. Do życia, w któ­rym nie będą mu­sia­ły się mar­twić, czy zo­sta­ną zje­dzo­ne jesz­cze przed Wi­gi­lią, czy do­pie­ro po Nowym Roku. Wie­rzę w jed­ność wszyst­kich pier­ni­ków na świe­cie tej hi­sto­rycz­nej nocy. Razem zmie­ni­my świat. Wol­ność!

– Wol­ność! – za­krzyk­nę­ły roz­ocho­co­ne tłumy.

– Do dzie­ła więc! – Przy­wód­ca ze­sko­czył z pa­ra­pe­tu i sta­nął w ma­je­sta­tycz­nej pozie przed swo­imi za­stę­pa­mi. Jego oczy z cu­kro­wych pe­re­łek za­bły­sły we wpa­da­ją­cym przez okno świe­tle księ­ży­ca. – Czas uzbro­ić się w środ­ki prze­czysz­cza­ją­ce!

Tej nocy świat miał się zmie­nić. Ko­niec z ludz­ką ty­ra­nią. Nad­cho­dzi­ła Era Pier­ni­ków.