Antonina Mila - Historia statku Widmo

Antonina Mila – Historia statku widmo.

Spisuje ten dziennik, jako wspomnienie. Wspomnienie dawnych czasów z mojej młodości, gdy płynąłem do nowego świata i potem, gdy byłem majtkiem na jednym ze statków wielorybniczych. Moi kochani synowie i wnukowie, gdy będziecie czytać te słowa po moim odejściu dowiecie się końcu, co skrywałem przez te wszystkie lata. Znajdziecie odpowiedź, co skrywała moja przeszłość. Dziennik ten możecie traktować, jak swojego rodzaju testament, który składam w wasze ręce moi kochani. Pomimo tego, że moja pamięć jest już na tyle słaba, że nie pamiętam, co jadłem wczoraj na śniadanie, to historia mojej młodości, która ukształtowała mnie i doprowadziła tu gdzie teraz jesteśmy pamiętam bardzo dobrze. Wydarzenia sprzed 60 lat dają mi wrażenie, jakby działy się wczoraj. Postaram się wam opisać wszystko z najdrobniejszymi szczegółami.

Był Marzec roku pańskiego, 1845 gdy jako młody 15 letni chłopak dostałem się na statek z resztą imigrantów chcących zacząć nowe życie w Kanadzie. Jako, że cztery lata wcześniej doszło do połączenia Kanady górnej i dolnej w Brytyjską prowincje, ludzie byli potrzebni od zaraz do pracy. Rozwijał się handel szczególne futrami w okolicach Halifax gdzie zmierzałem. Opuściłem, więc rozpadające się gospodarstwo moich Wujów i udałem się w daleką podróż do Anglii. W Bristolu miał czekać na mnie najmłodszy syn wujostwa, który miał wyruszyć w podróż do nowego świata razem zemną. Jako sierota bez pieniędzy, jedynie z podstawową znajomością języka Angielskiego było mi bardzo ciężko.  Jednak po czasie udało mi się dostać do portu, z którego mieliśmy odpłynąć z kuzynem. Wielkość statku transatlantyckiego, którym miałem płynąć mnie oniemiała. Był ogromny nie widziałem nigdy wcześniej tak wielkiej łodzi. Ciężko mi było uwierzyć, że to cudo inżynierii powstało ludzkimi rękoma. Statek o wdzięcznej nazwie SS Great Britain był cały czarny z białym pasem przebiegającym na całej jego długości. Posiadał 2 kominy parowe oraz trzy maszty. W pewnym momencie poczułem rękę na ramieniu, pamiętam doskonale.

-Witaj Antonii nareszcie dotarłeś! Kochany kuzynie witam Cię serdecznie w deszczowym Bristolu!

-Jeremy, cały się raduje na to spotkanie. Teraz już jak jesteśmy razem będzie łatwiej ze wszystkim sobie poradzimy.

-Tak, inaczej być nie może. Chodź teraz zemną do gospody tu niedaleko, mamy cały dzień i noc na rozmowy, odpoczynek i przygotowanie psychiczne do jutrzejszego rejsu.

-Prowadź w takim razie kuzynie z wielkiego miasta.

 Podczas naszego spotkania z kuzynem Jeremym – synem mojego Wuja ze wschodu, u których wychowałem się po śmierci rodziców. Dowiedziałem się więcej o statku, którym mieliśmy płynąć. Okazało się, że to statek pełen innowacji takich jak żelazny kocioł, śrubowy napęd i silnik parowy o mocy 1000 koni mechanicznych. Był to istny majstersztyk i popis technologiczny możliwości Angielskich armatorów. Dzięki tej łodzi możemy dopłynąć do nowego świata szybciej niż zakładaliśmy. Położyliśmy się spać a na następny dzień byliśmy już zaokrętowani, jako pasażerowie. Byliśmy pod komendą kapitana Grega Hoocka. Jak się potem okazało był to człowiek honoru i wielkiej odwagi. Brał On udział w młodości między innymi w polowaniu na kaszaloty na morzu Baffina, jako oficer okrętowy. Dobrze zapamiętałem jego wystąpienie tuż przed wypłynięciem, powiedział:

– Droga załogo mili pasażerowie, czeka nas długa podróż inauguracyjna statkiem z nowej epoki. Liczę na to, że podczas naszej miesięcznej podróży nie wydarzy się nic złego i bezpiecznie dotrzemy do Nowego Jorku. Życzę wam jak i sobie szczęśliwej drogi i udanej podróży. Skiper – Podnosić kotwice wypływamy!

-Jeremy, słyszałeś kapitana będziemy płynąć tylko miesiąc. A dochodzą mnie słuchy, od załogantów, że przy dobrej pogodzie to nawet w 20 dni się wyrobimy. Co za świetlane czasy nastały dla transportu i rozwoju technologicznego.

-Zgadzam się z tobą Antoni, kapitan Greg to wilk morski na pewno szybko dopłyniemy do Nowego Jorku a następnie szybko dostaniemy się do Halifax w Kanadzie. Jak wiesz mamy się tam spotkać z przyjacielem mojego Ojca twojego Wuja, On znajdzie nam dobrą robotę przy futrach. Zarobimy pieniądze na własne gospodarstwa założymy rodziny będzie wspaniale. Czuje tu mój druhu czuję, że czeka nas świetlana przyszłość.

Po słowach pełnych nadziei, które płynęły od kapitana załogi i mego drogiego kuzyna Jeremiego czułem się świetnie. Dosłownie jak młody Bóg, czułem, że mogę wszystko. Nie mogłem się doczekać, aż dotrzemy do celu. Przed nami rozciągał się Atlantyk, podróż mijała nam bardzo dobrze. Zdarzały się rzecz jasna ulewy jak i małe sztormy, ale nic nie mogło zatrzymać naszej nowoczesnej łodzi. Ciągle płynęliśmy żwawo na zachód. Spodobało mi się to, życie na morzu, praca marynarzy i zadania, jakie miała załoga do wykonywania. Jako dość postawny młody mężczyzna nadawałem się do służby na statku, tak po prostu. Po dwóch tygodniach od wyruszenia miałem już zarost i serce jeszcze pełniejsze nadziei. Pewnego z kolejnych dni podróży, podczas gdy pasażerowie kończyli grę w Quito, grę, w której trzeba trafić obręczą do słupka, stało się coś. Coś bardzo interesującego. Zapadał zmrok a gdy miałem już iść pod pokład do swojej kajuty nagle usłyszałem.

-Antoni! Krzyk Jeremiego o mało nie zagłuszył szumu oceanu.

– Chodź szybko na sterburtę, kuzynie błagam powiedz, co widzisz, czy to samo, co ja?

-Jeremy nie wiem czy na pewno, ale widzę tam w oddali jakby zielone światło jest intensywne. Według mnie rusza się. Może powinniśmy zawiadomić kapitana? A może to jest jakiś statek, który potrzebuje pomocy, bo zapaliła się nafta albo olej z wieloryba. Sam nie wiem nie znam się na tych rzeczach.

-Masz Antoni rację trzeba poinformować załogę, to może być sprawa życia i śmierci. Lecę po oficera pokładowego a Ty tu poczekaj i obserwuj, co się dzieje.

Zielone światło było coraz bliżej naszego statku. Zanim zbiegła się załoga z kajut oficerskich zauważyłem, że to, co obserwowałem to statek a z jego rufy wydobywało się mocno intensywne zielone światło. W momencie jak upiorny Galeon coraz bliżej podpływał do naszego statku przybiegła zdezorientowana załoga z kapitanem Gregiem na czele. Kapitan nakazał ludziom opanować emocje i ustawić kurs na przechwycenie statku.

-Panie kapitanie – krzyknął pierwszy oficer. To chyba Galeon, pływający antyk ma chyba z 200 lat. Jakim cudem jeszcze nie zatonął?

-Spokojnie Skiper, podpłyniemy i wybadamy sytuacje, podajcie mi lunetę, dzięki światłu księżyca może uda nam się dowiedzieć, z czym mamy do czynienia.

-Proszę Kapitanie, oto luneta, co Pan widzi?

-Jasna Cholera to.. Boże nie wierze własnym oczom to Antonina Mila.

-Kapitanie statek zaczyna znikać we mgle nie dogonimy go, czy mamy ryzykować?

-Skiper, ster na bakburtę wracamy na nasz szlak i pełna moc silników – Wykonać!

Po chwilach stresu, które malowały się na twarzy kapitana zaczepiłem go i poprosiłem żeby mi wyjaśnił, czym był ów statek. Z początku nie chciał mi nic powiedzieć, jednak pod wpływem tego, że to ja pierwszy z kuzynem go wypatrzyliśmy oraz, że byliśmy ulubieńcami załogi to zgodził się. Zgodził się wyjawić nam, co wie o statku znikającym we mgle i zaprosił do swojej kajuty.

-Siadaj Antonii, naleję Ci mleka i opowiem o tym statku, który widzieliście.

-Dziękuję za zaproszenie i przepraszam, że tak usilnie staram się dowiedzieć o tym galeonie. Podczas tej podróży zakochałem się w morzu a tajemnicze opowieści jeszcze mocniej rozbudzają moją wyobraźnie.– Odparłem

-Dobrze ja wszystko rozumiem, kiedyś też byłem w twoim wieku. Powiedz mi, gdzie jest twój kuzyn? Chyba nie został na tym zimnie?

-Jeremy poszedł do swojej kajuty chwilę temu, powiedział mi, że słabo się poczuł i chciał się położyć, myślę, że to emocję z niego wychodzą.

-Rozumiem młodzieńcze. Opowiem Ci historię, którą usłyszałem od mojego dziada a on poznał ją od swojego. Galeon Antonina Mila była w XVI wieku pięknym Hiszpańskim galeonem towarowym. W jej dziewiczy rejs wypłynęła z sławnym na tamte czasy kapitanem – Juanem Burobrodym. Był to postawny kapitan z kilkoma złotymi zębami, twarzą pełną blizn i brodą sięgającą do klatki piersiowej. Mimo, iż pływał pod banderolą królewską wyglądał jak pirat. Podczas ich podróży do Ameryki doszło na pokładzie statku do buntu nie wiadomo, z jakiego powodu. Rozwścieczony kapitan wpadło w krwawy amok. Kazał on wychłostać i utopić wywrotowców. Buntownicy zostali związani i wsadzeni do worków po ziemniakach. Worki z buntownikami zostały mocno związane linami i wrzucone pod statek gdzie były wleczone pod kilem. Podobno kapitan nigdy nie odciął tych lin. A biedaki, którzy w nich się znaleźli nadal płyną pod statek nie odzyskując spokoju duszy. Juan krótko po tych wydarzeniach popadł w obłęd, wszędzie widział spisek i podstęp przeciw niemu. Gdy na pokładzie było coraz mniej żywych ludzi, kilku młodzieńców postanowiło uciec szalupą, która służyła głównie do podpływania na płyciznach. Szalony kapitan jednak zorientował się, że mała grupka młodzieńców ucieka ze statku. Rzekł w tedy i przeklął ich, aby Oni i ich następcy do 10 tego pokolenia nie zaznali spokoju na wodach Atlantyku. Jak pewnie się domyślasz Antonina Mila wraz z kapitanem nigdy nie dobiła do portu. Legenda urosła do miana opowieści mistycznej. Mówiono o tym w portach, że ktoś widział statek. Statek, który nagle znikał we mgle i że ci, którzy wpływają za nim we mgłę rozbijają się, wpadają w mieliznę lub gorzej. To, co dziś zauważyliśmy nie było fałszem.

-Ta opowieść kapitanie Gregu zmroziła mi serce, dziękuje za poświęcony czas, ale na mnie już pora. Wracam do swojej kajuty, serdecznie dziękuję za opowieść.

W swojej kajucie opowiedziałem całą historię kuzynowi, który przyjął ją nad wyraz spokojnie. Zakładał chyba, że kapitan chce nas nastraszyć. Dalsza część podróży przebiegała w dość napiętej atmosferze. Wydawało się nam, że kapitan traci poparcie załogi. Ewidentnie było coś na rzeczy, gdy podczas jednej z kolacji, na których uczestniczyli wszyscy załoganci kapitan Greg wywalił za drzwi dwóch marynarzy. Po kolejnych dniach nerwowej sytuacji na pokładzie nareszcie zobaczyliśmy Nowy York. W czasie, gdy dobijaliśmy do portu widziałem prężnie rozwijające się miasto. W porcie po wyokrętowaniu poszliśmy prosto do pobliskiego baru. Oferowali tam dobre piwo i możliwość przenocowania. Następnego dnia wraz z kuzynem pożegnaliśmy statek SS Great Britain, który płynął z powrotem do Europy ku naszemu zdziwieniu z inną załogą. Wkrótce okazało się, że kapitan i jego zaufani marynarze przygotowywali inny statek. Tym razem mniejszy okręt wielorybniczy Costa Granda. Był dość stary i zaniedbany. Nie zwracaliśmy na niego większej uwagi. Mieliśmy swój plan dotarcie do Kanady i chcieliśmy go jak najszybciej zrealizować. W pewnym momencie zaczepił nas pewien człowiek. Nie był tutejszy, łamaną angielszczyzną powiedział, że nasz człowiek z Holifaxu nie żyje. Zmarł 3 tygodnie temu na zapalenie płuc. Dostaliśmy jednak od tego nieznajomego ofertę, że możemy wyruszyć z nim na poszukiwanie złota. Czas, jaki nam został dany na zastanowienie się był bardzo krótki następnego dnia mieliśmy dać odpowiedź w przypadku jej braku oferta wygasała. Aby przegadać temat poszliśmy do karczmy rybnej gdzie serwowane były świeże flądry.

-Antonii, nie wiem jak Ty, ale ja nie dam rady przy szukaniu złota. Słyszałem, że przy tego typu pracy młodzi ludzie nie dożywają 20stki. Za dużo w takich miejscach złoczyńców i bandytów.

-Masz rację drogi kuzynie popieram Cię i twoje zdanie w tej kwestii. Znajdziemy inną robotę nie ufam temu nieznajomemu ani nie wierze w to, że przyjaciel twojego ojca zmarł. Coś mi tutaj nie gra.

W ten do rozmowy niespodziewanie wtrącił się ni z tond ni zowąd Kapitan Greg Hoock.

-Panowie mili, usłyszałem waszą rozmowę. Chcę wam zaproponować lepszą pracę niż szukanie złota. Dobrze wiem wraz z moją załogą, że podoba wam się na morzu. A ja akurat mam dwa wolne etaty. Co wy na to, aby zostać marynarzami na statku wielorybniczym ?

-Hymn, To nie jest taki zły pomysł – odpowiedziałem. Proszę tylko powiedz, jakie są warunki umowy, stawki i czas wyprawy. Chcieliśmy też dowiedzieć się, co stało się z naszym człowiekiem w Halifaxie.

-W takim razie zapraszam na statek, spiszemy umowę i wszystko obgadamy.

Wieczorem w kajutach statku Grega dopięliśmy ostatnie szczegóły umowy o pracę. Ustalone zostało, co następuje. Wysokość pensji na wysokości 50 centów za tydzień pobytu na morzu, czas trwania kontraktu 6 miesięcy, stanowisko majtka okrętowego z możliwością awansu. To, co było dla nas najważniejsze, to zostało nam zagwarantowane, że pierwszy kurs, w jaki wypłyniemy to podróż do Halifaxu. Mogliśmy tam zbadać szczegóły domniemanej śmierci przyjaciela naszego ojca Rick ‘a. Po kilku dniach wyruszyliśmy w końcu w drogę na północ w kierunku Halifaxu trzymając się blisko wybrzeża. Droga szła gładko a praca, jako majtek okrętowy, mimo, że ciężka to dawała wiele satysfakcji, poza tym reszta załogi nas wspierała i bardzo lubiła zwłaszcza pierwszy – Skipper. Dzień przed dopłynięciem do portu w Halifaxie, dostrzegliśmy z kuzynem znów to tajemnicze zielone światło i statek na horyzoncie wyłaniający się ze mgły. Jednak płynąc blisko brzegu statek, jak go w żarcie nazwał Jeremy statkiem „widmo” był za daleko. Następnego dnia według planu dobiliśmy do naszego miejsca docelowego. Halifax był małą portową mieściną w porównaniu do Nowego Yorku. Spędziliśmy tam tydzień a czas ten poświęciliśmy na sprawdzenie i zbadanie sprawy domniemanej śmierci Rick ‘a. Dotarliśmy do jego małego mieszkanka w środku miasta. Było brudne i zaniedbane, w środku śmierdziało stęchlizną a belka stropowa była pęknięta. Od sąsiadów dowiedzieliśmy się, że właśnie na tej belce Rick się powiesił. W notce, którą napisał wyjaśnił, że ma dość dalszej ucieczki i odchodzi. Nie miał długów ani wrogów. Nikt nie wiedział, czemu targnął się na swoje życie. Przed kim uciekał ? Co ukrywał? – Na te pytania nie znaleźliśmy odpowiedzi. Uznaliśmy sprawę za zamkniętą i wyruszyliśmy w dalszą już podróż na północ aż na morze Labradorskie, gdzie mieliśmy zacząć polowanie na kaszaloty. Olej z ich wnętrzności był niezwykle cenny, cenniejszy niż skóry. Olej służył między innymi, jako smar do maszyn, które teraz zaczynały powstawać jak kałuże po deszczu. Nasz statek posiadał w lukach towarowych 150 sztuk beczek olejowych. Wyruszyliśmy z portu w Halifaxie, a po tygodniu czasu świętowaliśmy już pierwszy udany połów. Wraz z Jeremym obserwowaliśmy wszystko ze statku, akcja zabicia kaszalota dowodzona przez Skippa okazała się spektakularnym sukcesem. Pierwszy połów i 20 beczek mieliśmy już pełnych oleju. Wszystko szło świetnie wypatrzyliśmy stado kaszalotów, gdy pewnej zimniejszej jak na te wody nocy dostrzegliśmy z kuzynem po raz kolejny to upiorne zielone światło i statek Antonina Mila w całej okazałości.

-Skipp! Bakburta i kurs abordażowy. Sprawdzimy czy legendy mówią prawdę.

-Tak jest Kapitanie! Ludzie stawiać statek do abordażu!

Po słowach pierwszego oficera Skippa, zdenerwowany Jeremy zaczepił mnie i rzekł:

-Antoni czy idziemy razem z nimi na ten przeklęty statek widmo? Założę się, że Kapitan Greg nam na to nie pozwoli…

-Spokojnie kuzynie, porozmawiam z kapitanem. Mam dziwne wrażenie, że ten statek podąża za nami. Może załoga tego statku widmo ma nam coś do przekazania? Idę do kapitana a Ty tutaj czekaj na mnie i przygotuj się. Lampy olejowe muszą być sprawne, wszak po ciemku nic nie zbadamy.

Po wydaniu wytycznych mojemu kuzynowi poszedłem niezwłocznie do kapitana. Miałem w głowie przygotowaną świetną argumentację twierdzącą, że musimy być w ekipie przeszukujących Antoninę Mile. Wszedłem do kajuty kapitana Grega, lecz zanim zdążyłem powiedzieć cokolwiek kapitan powiedział:

-Antoni dobrze, że przychodzisz. Mam dla Ciebie zadanie, zbieraj się wraz z Jeremym będziecie w ekipie przeszukujących Antoninę Mile.

-Zaskoczył mnie Pan, natychmiast się zbieramy.

Wybiegłem na pokład, gdzie czekała już ekipa ekspedycyjna. Dołączyliśmy z Jeremym do reszty marynarzy zaopatrzeni w grube płaszcze lampy olejowe i broń. Gdy statki się zrównały Skipp rozkazał rzucić liny i położyć drabiny. Po czasie mniejszym niż kwadrans byliśmy już na pokładzie statku Widmo. Statek pomimo tego, że dryfował od przeszło 200 lat nadal był w dobrej kondycji. Mimo złamanego jednego z masztów, zablokowanego steru kierunkowego i dziurawych żagli był w pełni sprawny. Na pokładzie było pusto i mrocznie jak na starym cmentarzysku. Skierowaliśmy nasze kroki ku drzwiom prowadzących do kajut kapitańskich. Nad framugą w języku hiszpańskim widniał napis ostrzegawczy. Spisane było, aby pod groźbą śmierci nie otwierać tych drzwi. Skipp, jako człowiek lęku nieznający, zerwał zamek i weszliśmy do środka. Korytarz prowadzący do kajuty kapitana był bogato zdobiony. Pozłacane świeczniki, jedwabie i potłuczona porcelana walały się nam pod nogami. Mijając futrynę zauważyłem ślady po paznokciach wyrytych w drewnie, dosłownie jakby ktoś chciał się usilnie wyrwać się z uścisku śmierci. Dotarliśmy do pokoju, z którego wydobywało się intensywne zielone światło. Na fotelu kapitańskim siedział szkielet człowieka. Odziany był w marynarkę i biała koszulę a w prawym oczodole znajdował się świecącym intensywnym zielonym światłem kamień. Staliśmy w pokoju jak wryci, nikt nic nie mówił wszyscy byli nie tyle, co przerażeni, co zdezorientowani. Po krótkim czasie, gdy zaczynaliśmy już rozumieć, co widzimy Skipper kazał mi szybko pobiec po kapitana. Gdy już wróciłem z Gregiem i zaprowadziłem go do pomieszczenia z trupem, ten zbladł złapał się za serce i powiedział:

-Załogo, oto jest kapitan Juan Buro brody. A to jego przeklęty statek.

-Kaptanie Greg – rzekł Skipper, Czy aby na pewno dobrze zrobiliśmy, że tu weszliśmy, mamy dziwne wrażenie, że jego szkielet z tym świecącym kamieniem nas obserwuje.

-Non sens Skipper, trup to trup a według legendy to był kawał chama i mordercy. Zabieramy klejnot i natychmiast idźcie przeszukać ładownie. Może się okazać, że znajdziemy tu takie bogactwo, że już nigdy nikomu nic nie braknie. Do roboty!

-Tak jest kapitanie! – Krzyknęli jak jeden druh wszyscy zgromadzeni marynarze w pokoju.

Było nas 15 stu w ekipie abordażowej, do poszukiwań podzieliliśmy się w 3 osobowe grupki. Na dolnym pokładzie jeden z marynarzy znalazł ładunek drogocennych kilkusetkilogramowych skrzyń z futrami, złotem i kosztownościami. Greg zdecydował, że zabiera zielony świecący klejnot dla siebie a resztę bogactwa mieliśmy podzielić się między sobą. Ładunek był jednak za ciężki żebyśmy mogli bezpiecznie go przenieść na nasz statek wielorybniczy w tych warunkach pogodowych. Oficerowie uzgodnili między sobą, że weźmiemy Galeon na hol. Rankiem następnego dnia jeden z marynarzy Jim, czarnoskóry pomocnik kucharza został wybrany do zadania odblokowania steru w Antoninie Mili. Jako że był najlepszym pływakiem i nie znał strachu to zgodził się bez wahania. Nie trzeba było go szczególnie motywować. Byliśmy w końcu o krok od bajecznego bogactwa.

-Jimmy, jako twój kapitan jestem dumny z tego, co zaraz zrobisz. Teraz idź w tą głębinę uwolnij ster! Jesteś naszym bohaterem.

-Tak jest Kapitanie! Oficerze Skipp proszę o hełm.

Załoga wyszykowała Jimiego do zejścia pod wodę. Ubrali go w miedziany ciężki hełm. Na kaftanie zabezpieczającym marynarza zacisnęli elastyczne manszety w nadgarstkach kostium był idealnie szczelny nowoczesny i bezpieczny jak na tamtejsze standardy. Powietrze, którym oddychał Jim było transportowane do hełmu z owalnego pojemnika, który otaczał biodra i klatkę piersiową. Bardzo nas zainteresowała ta nowinka technologiczna. Sam nurek żeby zrobić oddech musiał zaciągnąć powietrze nosem, a wydech zrobić ustami do odpowiedniej rurki. To nie brzmiało skomplikowanie, jednak jak wszyscy wiedzieliśmy, że jeden błąd pod wodą mógł oznaczać śmierć. Dzielny Jim nie lękał się niczego, więc szybko na linach chłopaki opuścili go pod wodę. Po dobrych dwóch kwadransach Jim się wynurzył. Po zrzuceniu kombinezonu do nurkowania zobaczyliśmy zapłakanego i przerażonego faceta. Widok jego twarzy wywołał politowanie na oficerach. Skipper podszedł do czarnoskórego pomocnika kucharza i zapytał:

-Jim, co Ci się stało? Czy odblokowałeś ster? Opowiadaj natychmiast!

-Ja, żem… Ja żem odblokował…bheee– Jim zwymiotował na Skippa.

-Do jasnej cholery marynarzu, co Ty wyczyniasz?! Wytłumacz się natychmiast!

-Panie…Panie oficerze pod kilem statku są przymocowane ciała ludzi linami… są skrępowani, mają otwarte oczy i łkają. Błagają o pomoc!

-Henry, Key zabierzcie go pod pokład to mogą być halucynacje możliwe, że zatruł się oparami.

Kapitan Greg wydał rozkaz i wypłynęliśmy z statkiem Antonina Mila na holu. Kierowaliśmy się do Halifaxu, aby zrobić przeładunek a potem każdy miał się rozejść w swoją stronę. Późnym wieczorem na kolacji dyskutowaliśmy o całej sytuacji z trupem Burobrodego i zachowaniem Jim ’a. Chłopaki mówili, że klejnot, który kapitan Juan miał przewieść do Ameryki, jako dar Hispanioli zawrócił mu w głowie. Chciał go pilnować tak bardzo, że wydłubał sobie oko i umieścił tam klejnot. Powiedzenie „Pilnować jak oka w głowie nabrało tu realnego sensu”. Z kolei rozmowa na temat Jima już mnie i kuzyna ominęły, ponieważ kazali nam iść do swoich kajut. Tej samej nocy obudził mnie zapach trupiego odoru, otworzyłem oczy a nade mną stał sam kapitan Buro brody. Gapił się na mnie pustymi oczodołami, szukał tego, co zostało mu odebrane, mimo, że nic nie mówił wiedziałem to doskonale. Straciłem przytomność, gdy się ocknąłem było już rano a Jeremy w pośpiechu się pakował. Powiedział mi w tedy:

-Ubieraj się Antoni, mamy mało czasu, na pokładzie doszło w nocy do buntu. Musimy uciekać, coś lub ktoś przecięło linę holowniczą a Antonina Mila zniknęła. Kapitan Greg oszalał zgubił kamień i każdego posądza o kradzież.

-Jeremy ja nie jestem w stanie… w nocy widziałem… samego Burobrodego…

-Ja też go kuzynie widziałem, podobno jak i reszta załogi. Myślę, że szukał tego, co zabraliśmy. Kapitana Grega coś opętało, zamordował kucharza i Skippa, widziałem na własne oczy jak wbijał im sztylet w plecy.

-Chcesz mi powiedzieć, że legenda była prawdziwa? Zakładasz, że jest on potomkiem jednego z uciekinierów z Antoniny Mili, jednym z przeklętych? A teraz Buro brody go dopadł i opętał? Co tu się dzieje do cholery?

-Lepiej się natychmiast ubieraj Antoni, idziemy do łodzi na rufie i uciekamy z kilkoma chłopakami. Wszystko jest już gotowe.

 W biegu dostaliśmy się na szalupę rufową a było nas 9-więciu. Reszta załogi wpadła w krwawy szał mordowania. Szlachtowali się bez wytchnienia a pokład spłyną krwią. Gdy odpływaliśmy coraz dalej na pokładzie naszego statku doszło do eksplozji oleju. Costa Granda tonęła w ogniu a Ja z przerażeniem wyciągnąłem z kieszeni kawałek ukruszonego zielonego kamienia, ze strachu natychmiast ukryłem go w bucie. Gdy dryfowaliśmy odnalazł nas ten sam transatlantyk, którym płynęliśmy do nowego świata SS Great Britain. Załoga statku nas podebrała i popłynęliśmy do miasta Gdańsk w królestwie Prus. Gdy dobiliśmy po trzech tygodniach do portu w Europie wschodniej nasze drogi się rozeszły. Ja założyłem rodzinę, wystartowałem z prężną firmą przy stoczni. Obiecałem sobie, że nigdy więcej nie wyruszę na morze. Jest zbyt wiele niewyjaśnionych rzeczy, zbyt wiele cierpienia. Moje wspomnienie, jako testament przekazuje, zatem w wasze ręce kochane dzieci a w raz z nim ukruszony zielony kamień, który przez 60 lat dawał mi szczęście, zdrowie i siłę. 2 Dni temu widziałem w oddali na horyzoncie zielone światło. Myślę, że mój czas już się skończył. Życzę wam szczęścia i obyście nigdy nie musieli stawić się czoła temu upiorowi z przeklętej Antoniny Mili.

Podpisano Antonii Chram.

Lotharx