Kolejka

Po raz pierwszy zobaczyłem ich w lipcowe niedzielne popołudnie. Siedziałem na ławce w parku, czekając na Wandę. Nudziłem się okropnie, bo nie wziąłem nawet gazety, choć przecież dobrze wiedziałem, na co stać moją dziewczynę, gdy chodzi o punktualność.

Patrzyłem tępo na białą ścianę budynku prześwitującą przez szpaler rachitycznych lip. Było pusto i nic w tym dziwnego: pogodny letni weekend ludziska wolą spędzać raczej nad wodą pobliskiego jeziora. Dlatego natychmiast przykuł moją uwagę cień na ścianie budynku. Wyłonił się niespodziewanie. Machinalnie powiodłem wzrokiem w kierunku dosłonecznej, gdzie powinien stać jego właściciel. Nikogo nie było.

„Co jest u diabła” – pomyślałem i w tym momencie na ścianie poczęły pojawiać się cienie kolejne: sylwetki mężczyzn, kobiet i dzieci w różnych strojach stały gęsiego, jakby w gigantycznej kolejce, której czoło nikło gdzieś w żółtoszarej ścianie sąsiedniej kamienicy.

Wstałem gwałtownie z ławki i ruszyłem w kierunku ulicy. Ostre światło lipcowego słońca odbite od białej ściany zmusiło mnie do przymknięcia na moment oczu. Gdy je otworzyłem, cieni już nie było. Ściana drwiła sobie ze mnie nieskazitelną bielą, której, po niedawnym remoncie, nie sprofanowali jeszcze osiedlowi graficiarze. Podszedłem bliżej i dotknąłem jej, jak gdybym oczekiwał, że tym gestem przywrócę widma. Kątem oka dostrzegłem biegnącą ku mnie Wandę. Figlarny zefirek przekomarzał się z kusą spódniczką, odsłaniając zgrabne uda. Perspektywa ich pieszczenia na leśnej polanie w jednej chwili zepchnęła cienie na peryferie pamięci.

 

***

Po kilku dniach całkiem zapomniałem o tamtym zdarzeniu. Jakoś je sobie wytłumaczyłem zmęczeniem, czy upałem, w końcu nie takie rzeczy umie wyprodukować żar lejący się z nieba na pustyniach. Jednak niespełna pół roku później, gdy jechałem pociągiem na konferencję w Bielsku-Białej, pamięć wróciła mi błyskawicznie. Oderwałem się na chwilę od lektury, chcąc dać odpocząć oczom. Wzrok ślizgał się bezwiednie po monotonnym zimowym pejzażu, gdy na ośnieżonej ścianie lasu pojawiły się nagle te same sylwetki. Tym razem wszystkie naraz, skokowo, zupełnie tak, jak „wskakuje” obraz na stereogramie, po chwili umiejętnego wpatrywania się. Skojarzenie ze stereogramem umocniło się we mnie po kilku sekundach, gdy uprzytomniłem sobie, że obraz „kolejki” jest trójwymiarowy. Postacie były całkiem blisko, rzekłbym, tuż za oknem; mimo ruchu krajobrazu spowodowanego biegiem pociągu trwały bardzo stabilnie. Obserwowałem je z tym samym rodzajem skupienia, jakie potrzebne jest przy stereogramach, jeśli nie chce się, by obraz nagle zniknął. Dość szybko zauważyłem, że to jednak nie są cienie. Widziałem szczegóły ich ubrań, rysy twarzy, leniwe, jak w zwolnionym filmie ruchy. Niektórzy rozmawiali, inni patrzyli tępo przed siebie, sprawiając wrażenie nieobecnych. Jakaś kobiecina szydełkowała, inna poprawiała makijaż, uważnie kontrolując efekty w małym lusterku. Zażywny jegomość w okularach czytał książkę, a stojący przed nim młodzieniec ze słuchawkami na uszach penetrował właśnie zasoby swojego iPoda. Obraz był tak sugestywny, że odruchowo zamachałem ręką, gdy twarz szczupłego szpakowatego mężczyzny obróciła się w moim kierunku. Dałbym głowę, że mnie zauważył, bo twarz znieruchomiała na moment, a oczy… zresztą co będę ci tłumaczył, wiesz jak to jest, gdy ktoś cię dostrzeże. Niestety, pociąg wjechał w tunel i na kilka ładnych minut nastała ciemność. Postacie znikły. Pełen napięcia i ciekawości czekałem na wyjazd z tunelu. Powrócą?

Nie powróciły.

 

***

– Może jednak powinieneś iść do lekarza – głos Wandy zdradzał zatroskanie. Roześmiałem się.

– Ale do jakiego? Okulisty czy psychiatry?

– Do ogólnego – Wanda nie kupiła dowcipu. – On będzie wiedział, co z tym dalej zrobić.

Rozbawiała mnie ta jej niezłomna wiara w specjalistów.

– Daj spokój sikoreczko! Gdyby każdy z najmniejszym głupstwem biegł zaraz do lekarza, połowa ludzkości musiałaby uprawiać ten zawód. Muszę kończyć, zaczyna się następna sesja, pa!

– Kocham cię! – powiedziała śpiesznie. Wanda zachowywała się dokładnie tak, jak powinna się zachowywać żona z dwumiesięcznym stażem. Uśmiechnąłem się, uprzytomniwszy sobie, że zgodnie z regułami amerykańskiego filmu powinienem teraz odpowiedzieć „ja ciebie też”. Wyłączyłem komórkę, odstawiłem filiżankę po kawie i wszedłem na salę konferencyjną. W programie był referat, po którym wiele sobie obiecywałem. Młody adiunkt z Politechniki Wrocławskiej miał zaprezentować nowe technologie klejenia mostów. Właśnie wkroczył z impetem, otworzył zainstalowanego obok mównicy laptopa i w skupieniu wybierał plik z prezentacją. Światła przygasły i rozpoczął się wykład, który pochłonął mnie bez reszty. Aż do momentu, w którym znów ujrzałem „kolejkę”.

Postacie pojawiły się na tle ekspozycji posterów znajdującej się po lewej stronie sali. W panującym półmroku wyglądały bardzo nienaturalnie. Jeśli bawiłeś się kiedyś w kolaże zdjęciowe z użyciem photoshopa, to wiesz jaki jest efekt wklejenia postaci skopiowanej ze zdjęcia na otwartej przestrzeni do fotografii zaciemnionego wnętrza.

W przeciwieństwie do zdarzenia z pociągu, obecnie ani postacie, ani okoliczności, w których je dostrzegłem, w niczym nie potwierdzały skojarzenia ze stereogramem. Niemniej wpatrywałem się w nie ze skupieniem, pełen obaw, że lada ruch gałkami ocznymi spowoduje ich zniknięcie. Dopiero po chwili uprzytomniłem sobie, że tym razem nie jestem sam. Czy inni uczestnicy konferencji widzą to samo? Rozejrzałem się po sali. Wszyscy z uwagą śledzili wykład, nic nie wskazywało, aby ktokolwiek coś zauważył.

“Halucynacja. Więc jednak psychiatra” – pomyślałem, lecz ta diagnoza wcale nie poprawiła mi samopoczucia. Ponownie skierowałem wzrok ku galerii posterów. „Kolejka” wciąż stała. Rozpoznałem tego szpakowatego faceta: machał ręką, wyraźnie patrząc na mnie! W tej samej chwili usłyszałem jego głos. Powiedział „podejdź tu”, czy coś w tym rodzaju. Odruchowo począłem na migi pokazywać mu, żeby się uciszył. Moje ruchy dojrzał prelegent. Przerwał wykład, pytając:

– Słucham pana?

Jak to zwykle bywa w takich sytuacjach, wszyscy obecni wlepili wzrok we mnie.

– Nie, nic, przepraszam – bąknąłem zmieszany. Prelegent podjął wykład z powrotem, a ja ponownie usłyszałem głos szpakowatego.

– Wyjdź na korytarz, powinniśmy porozmawiać.

Uprzytomniłem sobie, że głos pojawia się bezpośrednio w głowie, nie za pośrednictwem uszu. Nie miałem odwagi odpowiadać mu gestami. Myślałem gorączkowo. Wykład był interesujący, ale przecież moje skupienie już diabli wzięli. Poza tym zżerała mnie ciekawość.

– “Pal licho” – pomyślałem. – Później poproszę prelegenta o udostępnienie prezentacji. Cichutko i powoli, żeby nie czynić zamieszania, wyszedłem z sali konferencyjnej. Byłem zdumiony, że „kolejka” przemieszczała się wraz ze mną.

Na korytarzu podszedłem do szpakowatego.

– Kim jesteś, kim wy wszyscy jesteście i co to jest, u diabła?

– U diabła? No, niezupełnie – uśmiechnął się zagadkowo. – Ja jestem architektem… a raczej byłem – poprawił się. – W jakimś sensie jesteśmy więc kolegami po fachu, bo ty jesteś urbanistą, prawda?

– Prawda – odparłem.

– Właściwie nie musisz mówić, i tak cię słyszę. Choć, nie powiem, miło jest usłyszeć prawdziwy ludzki głos.

– A ci wszyscy? – pokazałem ciągnący się w oba kierunki szereg postaci.

– Przecież wiesz. Kolejka.

– Kolejka? Do czego?

Nie odpowiedział, tylko pokazał palcem przed siebie. Powędrowałem tam wzrokiem. Hen, daleko z przodu kolejka znikała w jakiejś budowli. Widziałem portal oparty na jońskich kolumnach. Po jego obu stronach wznosiły się majestatycznie minarety jakby żywcem przeniesione z Tadż Mahalu. Mniej więcej w połowie wysokości łączył je dach klasycznej japońskiej pagody. Okazałe schody prowadziły do masywnych drzwi o gotyckich kształtach zdobionych fantazyjną rokokową intarsją. Właśnie w nich znikało czoło kolejki.

– Co za pomieszanie stylów – pomyślałem.

– Z bliska zobaczyłbyś jeszcze więcej – powiedział szpakowaty architekt. – Afrykańskie totemy, meksykańskie stele, sumeryjskie protomy…

– Szczerze mówiąc, pachnie mi to tanim ekumenizmem.

– To tylko projekcja, która w dużej mierze zależy od ukształtowanych w nas stereotypów – wyjaśnił.

– Mniejsza z tym – powiedziałem. – Zaspokoisz moją ciekawość?

– Ciekawość jest ostatnią rzeczą, która powinna tobą powodować – odrzekł sentencjonalnie. – Ale w swoim czasie dowiesz się wszystkiego. Jeśli się postarasz.

Nie zdążyłem otworzyć ust, gdy zniknął a wraz z nim cała „kolejka”.

 

***

Od tej pory postacie pojawiały się coraz częściej, do tego stopnia, że stały się elementem mojej codzienności. Szpakowaty architekt witał mnie zawsze tym swoim spokojnym, ciepłym uśmiechem. Wkrótce przywykłem do rozmów z nim bez słów; było to wygodne, bo nie narażało mnie na zdumione miny ludzi z otoczenia. Najbardziej jednak lubiłem, gdy wizja pojawiała się w samotności. Mogłem sobie wtedy pozwolić na użycie „normalnego” głosu, za którym on tak tęsknił. Mimo tego, że nasza znajomość stawała się coraz bardziej zażyła, pozostał lakoniczny w swoich odpowiedziach. Większość moich gorączkowych pytań zbywał milczeniem, czasem okraszając je lekko zakłopotanym uśmieszkiem. Całkiem jakby rozmawiał z dzieckiem na tzw. „trudne tematy”. Nie zrażało mnie to jednak; wciąż bombardowałem go kolejnymi pytaniami.

– Powiedz wreszcie, za czym stoicie? Co tam jest? – wskazałem na majaczącą w oddali budowlę będącą wymieszaniem wszystkich stylów architektonicznych. – Supermarket jakiś?

Pokręcił głową.

– To jest miejsce, gdzie kończy się… – wyraźnie szukał właściwego słowa – czekanie. Zresztą nie stoimy dla siebie.

– Nie dla siebie?

– Nie. Inni stali dla nas. My stoimy dla innych.

– A ty? Dla kogo stoisz?

Znów ten uśmiech zapowiadający, że nic więcej się nie dowiem. Spróbowałem z innej beczki.

– Długo już stoisz?

– Długo? Widzisz, czas ma tu inne znaczenie. Całkiem inne.

Jak w czarnej dziurze – pomyślałem.

– A przestrzeń?

– Przestrzeń? Tu jej nie ma.

– Jak to nie ma? Przecież widzę! Ciebie, innych, pagodę z minaretami…

– Mówiłem ci już – to tylko coś w rodzaju projekcji. Miałeś dobre skojarzenie z tymi stereogramami.

Hipoteza halucynacji została wzmocniona. Czy jednak może się tu liczyć argument podany przez zjawę?

– Czyli to nie jest rzeczywiste – powiedziałem.

– Nie jest rzeczywiste? – roześmiał się, po raz pierwszy głośno. – Jest, zapewniam cię. Aż do bólu. Chyba, że uważasz, iż rzeczywistość zamyka się w pułapce czasoprzestrzeni.

– Pewnie że uważam. Bez czasoprzestrzeni nie ma niczego. Mnie, ciebie i tej cholernej kolejki – nawet jeśli jesteście halucynacją. Nie ma także bólu.

Nie odpowiedział. Miał minę Lindy mówiącego „co ty kurwa wiesz o bólu”.

 

***

– Czemu oni nie rozmawiają ze mną, tylko ty? – spytałem innym razem.

– Tylko ja cię widzę, oni nie.

– Statyści czy fantomy? – zażartowałem.

– Są jak najbardziej realni – odrzekł z powagą. – Oni mają swoich „gości”.

– „Gości”? Tak nas nazywacie?

– Owszem, choć celniejsze byłoby „klienci” – roześmiał się.

– Opowiedz mi o nich.

Ożywił się – widać ten temat nie był „śliski”.

– Moja sąsiadka z tyłu to szlachcianka spod Lwowa. Gdy w trzydziestym dziewiątym weszli Sowieci, ukraińska czerń wymordowała całą jej rodzinę. Tułała się przez kilka dni, aż ją złapali i wywieźli do łagru, gdzieś w Jakucji. W desperacji wydrapała oczy strażnikowi, który gwałcił współwięźniarkę. Podziwiam ją, jest bardzo pogodna po tym wszystkim, co przeszła. A za nią stoi czarny młodzieniec z Ugandy. Gdy był małym dzieckiem, przytulił go sam Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Afryki. Z początku trochę się tu awanturował, myślał, że z tego powodu przysługują mu jakieś specjalne przywileje. Teraz już chyba pogodził się z czekaniem.

– A ten gość przed tobą?

– To Jugović, Serb. Był oskarżony o ludobójstwo. Ale to nieprawda. On się tylko przyglądał.

– Powiedz mi… ale tak szczerze.

– Co?

– Czy wy wszyscy nie żyjecie?

– Przecież uważasz nas za fantomy, halucynacje, prawda?

– Sam nie wiem.

– Jesteś ateistą?

– Agnostykiem.

– To wykrętna odpowiedź. Tak naprawdę każdy jest agnostykiem.

– Nie rozumiem.

– Agnostyk, że tak powiem, wstrzymuje się od głosu w sprawie Boga, prawda? Uważa, że tej sprawy nie da się rozstrzygnąć. Ale przecież każdy tak uważa. Nie można udowodnić istnienia Boga. Jest to kwestia wiary. Każdy staje przed wyborem: tak lub nie – żadne wstrzymywanie się od głosu nie ma tu sensu. Agnostycyzm może być podejściem metodologicznym w procesie poznawczym, ale nie postawą życiową.

– No dobrze, powiedzmy więc, że jestem ateistą.

– Czyli Boga nie ma?

– No nie ma.

– Życia pozagrobowego też nie?

– To oczywiste.

– A co byś powiedział, gdyby świat był tak skonstruowany, że każdy otrzyma to, czego oczekuje? Wierzący odbierają swoją nagrodę w niebie (lub karę w piekle) a ateiści po prostu do piachu i wszystko? Tak jak wierzyli? Nieważne czy żyli godnie czy łajdacko…

– Cóż… myślę, że to nie byłoby sprawiedliwe.

– No i jak teraz wygląda twój agnostycyzm? – po raz drugi w naszych rozmowach roześmiał się głośno.

 

 

Pewnego razu szpakowaty powiedział:

– Przez jakiś czas nie będziemy się widywali.

– Mój czas czy twój? – spytałem przebiegle.

– Twój, oczywiście. Byłeś dociekliwym rozmówcą, ale nie umiałeś mnie podejść. Może gdyby nie ta twoja pazerna ciekawość, dowiedziałbyś się znacznie więcej. A teraz czas pytań się skończył.

– A jaki nadszedł?

– Dojrzewania.

– Dojrzały owoc spada.

– Nie tutaj – uśmiechnął się. – No to do widzenia – powiedział, wyciągnął dłoń jakby do uściśnięcia, ale cofnął ją szybko i pomachał na pożegnanie. Nim zdążyłem zareagować, rozpłynął się a wraz z nim cała kolejka. Uzmysłowiłem sobie, że nigdy go nie dotknąłem. Jak mogłem zapomnieć sprawdzić, czy jest rzeczywiście tylko fantomem?

Prawdę mówiąc, byłem nawet zadowolony z takiego obrotu sprawy. Coraz częściej zastanawiałem się, czy jednak nie iść do psychiatry? Na zdrowy rozum było ze mną przecież coś nie tak. Poszperałem w necie – wyglądało to na klasyczny syndrom schizofrenii paranoidalnej. Przed Wandą ukrywałem te moje wizje. Kilka razy sama zagadywała mnie, gdy wróciłem z konferencji – gładko skłamałem, że to się więcej nie powtórzyło. Tym bardziej nie chciałem jej niepokoić teraz, gdy była w ciąży. Jeśli rzeczywiście wizje się skończą, będzie to oznaczało, że nic mi nie jest. Lecz jeśli wrócą – trzeba będzie coś z tym zrobić.

– Będę się tym martwił gdy wrócą – westchnąłem i zająłem się pracą.

 

***

Minęło pół roku. Wizje nie wróciły. Coraz rzadziej myślałem o moim szpakowatym rozmówcy, choć od tego czasu moje rozmyślania zostały wzbogacone o nowe elementy. Metafizyczne. Jestem typowym technokratą i nigdy nie rajcowała mnie filozofia. A teraz doszło nawet do tego, że przeczytałem kilka książek. Dowiedziałem się co to jest ontologia, solipsyzm, transcendencja… nauki nigdy dosyć.

 

***

Zakręt był łagodny a przede mną tylko wlokący się ciągnik. Zredukowałem do czwórki i dodałem gazu. Nie wiem, skąd nagle pojawił się ten opel. Przez moment mignęła mi w oczach trójka dzieci na tylnym siedzeniu… a może był to tylko produkt mojej wyobraźni podsuwającej w zaskakujących sytuacjach zgrane stereotypy, które utrwaliły się w pamięci? Tak czy inaczej, szarpnąłem kierownicą w lewo, unikając czołowego zderzenia. Koła zabuksowały na szutrowym poboczu, autem rzuciło wprost na betonowy słupek przydrożny. A potem tylko ciemność i cisza. Jedno wielkie nic.

Z ciemności wyłoniło się pochmurne niebo. Połowę pola widzenia coś przesłaniało. Obraz był rozmazany, więc wytężałem wzrok aby to coś rozpoznać, jak gdyby od tego miał zależeć mój los. Udało się: to był liść łopianu. Na jego końcu drgała kropelka wody, która nagle wystrzeliła promiennym światłem, gdy słońce wyjrzało zza obłoków.

Nie czułem bólu, w ogóle nie czułem ciała. Z oddali dochodziły głosy. Jakaś kobieta zanosiła się płaczem, wykrzykiwała histerycznie „Janusz, na co czekasz, zadzwoń na pogotowie albo na policję”, to znowu „dzieci nie schodźcie tam”. Mocno stłumiony męski głos donosił, że nie ma zasięgu… nic mnie to właściwie nie obchodziło, świat rozpływał się, a właściwie zamykał w tej jednej kropelce wody, która w słońcu lśniła jak monstrancja. W jednej chwili promienie zakrzywiły się w formę spirali, a kropla zaczęła wirować jak galaktyka. Jej obrót nabierał tempa, tymczasem moje ciało stawało się coraz lżejsze. Unosiłem się i obracałem, wsysany coraz szybciej w wir. Znikło wszystko, znów zapadła ciemność. Wrażenie zasysania słabło, lecz przestrzenna intuicja mówiła mi, że poruszam się z dużą prędkością w jakimś korytarzu czy tunelu. Ciemność z wolna słabła, ściany iluminowały seledynową poświatą, raz po raz przepływało przez nie pomarańczowe mrowienie o kształtach fortyfikacji jak w zwiastunie migreny. Kolorów przybywało i już po chwili tunel świecił na podobieństwo polarnej zorzy. Moje nieważkie ciało przyśpieszało w swym locie. Czułem się otępiały i jakby rozleniwiony. Przede mną jaśniało światło; choć było intensywne, nie raziło w oczy. Nasycało przestrzeń ciepłą poświatą, jednak nie umiałem określić koloru.

Podróż się przedłużała. Wracała mi w pełni świadomość i zdolność myślenia. Zasysanie, wędrówka przez tunel, wreszcie światełko na jego końcu – ani chybi zaraz ogarnie mnie błogość. „Znów te stereotypy” – pomyślałem.

Nagle poczułem szarpnięcie: wypadłem z tunelu przez jakąś dziurę. Opadałem wolno, ruchem wahadłowym jak jesienny liść. Pode mną coraz wyraźniej rysowały się jakieś kształty. Rozpoznałem ulicę przy parku, gdzie po raz pierwszy ujrzałem cienie! Zbliżałem się właśnie do tego budynku o białej ścianie. Przy nim, jak w tę lipcową niedzielę, stała długa, zdająca się nie mieć końca kolejka ciągnąca się hen, po horyzont, gdzie jaśniała pagoda z minaretami, jońskimi kolumnami i gotycko-rokokowymi drzwiami. Z dużą prędkością przepływałem obok stojących;; migali mi w oczach jak przydrożne kamienie. Z tego jak odprowadzali mnie wzrokiem wywnioskowałem, że tym razem jestem dla nich wszystkich widzialny. I jeszcze jedno: teraz to oni wyglądali na rzeczywistych, a ulica sprawiała wrażenie stereoskopowej projekcji.

Nagła siła osadziła mnie w miejscu. Stanąłem twarzą w twarz z moim dobrym znajomym: szpakowatym architektem. Patrzył na mnie bez zaskoczenia, jakby mnie oczekiwał. Jego twarz promieniała szczęściem.

– Witaj – powiedział po chwili. – Długo to trwało, ale doczekałem się.

Wyszedł z kolejki i tak po prostu, zwyczajnie uścisnął mi dłoń.

– Proszę – powiedział, wskazując mi lukę w korowodzie, gdzie przed chwilą stał. – Twoje miejsce.

Posłusznie wstąpiłem w kolejkę.

– A ty? – spytałem.

– Na mnie już czas – pokazał w górę. Spojrzałem tam. Nad nami pulsowała dziura w tunelu. Nie widziałem światła bijącego z głównej odnogi, ale ściany jarzyły się tą samą ciepłą poświatą o nieokreślonym kolorze.

Wzleciał ku górze i przeniknął do tunelu, który, widziany z zewnątrz, był przezroczysty. Patrzyłem jak oddala się w kierunku portalu.

Mężczyzna stojący przede mną odwrócił się i dotknął mojego ramienia.

– Jestem Jugović – przedstawił się, wyciągając rękę.

– Wiem, wiem – odpowiedziałem ściskając jego dłoń.

 

***

Po tym wszystkim, co ci opowiedziałem powinieneś już rozumieć, dlaczego rozmawiamy. Dlaczego się wzajemnie widzimy, dlaczego inni „stacze” nie widzą ciebie. Nie, nie rób takiej przerażonej miny! To przecież wcale nie oznacza, że przyjdziesz tu w okolicznościach podobnych do tych, które były moim udziałem. Oznacza tylko, że przyjdziesz na pewno. Kiedy? Nie wiem. Oczywiście, że dowiem się o tym przed tobą, ale nie licz na to, że ci powiem! W każdym razie ja będę na tę chwilę czekał z niecierpliwością, wierz mi. Czekanie jest tutaj jedyną rzeczywistością. Niecierpliwość jest natomiast jedyną cechą, która przywlokła się za mną stamtąd. Jedynym brudem, który muszę oczyścić. A to nie jest proste. Wanda z moim synem, Robertem, przynosi mi codziennie kwiaty. Przez pierwszy rok nie powiedziała ani jednego słowa. Tylko płakała. Teraz ze mną rozmawia. Opowiada mi o wszystkim: problemach w pracy, wiązaniu końca z końcem, kokluszu Roberta, niespokojnych nocach, samotności… A ja słucham i bezsilnie przyglądam się temu rozdrapywaniu ran. Och, ile bym dał, żeby stać się dla niej widzialnym, tak jak jestem nim dla ciebie!

Bezsilność, tęsknota, czekanie. Tak tu jest. Nie wiem, co mnie spotka za gotyckimi drzwiami, ale czekam na to jak na zbawienie.

Teraz, chyba już wiem coś o bólu.