Egipski gość

Wrzo­so­we pola cią­gnę­ły się aż po ho­ry­zont. Miło je wspo­mi­na­łem z cza­sów wa­ka­cji na an­giel­skiej wsi. W re­zy­den­cji dziad­ka za­wsze mia­łem swo­bo­dę oraz od­po­czy­nek od su­ro­wej dys­cy­pli­ny ojca, pra­gną­ce­go ukształ­to­wać mnie na sil­ne­go na­stęp­cę w przed­się­bior­stwie han­dlo­wym. Spoj­rza­łem na Iza­bell. Cie­szy­ło mnie, że przy­ję­ła te od­lud­ne te­re­ny z takim samym za­chwy­tem jak ja. Kiedy ode­rwa­ła wzrok od za­cho­dzą­ce­go słoń­ca nad fio­le­to­wy­mi po­la­mi i spoj­rza­ła na mnie roz­iskrzo­ny­mi, zie­lo­ny­mi ocza­mi, tylko utwier­dzi­łem się w prze­ko­na­niu, że to wła­śnie z tą ko­bie­tą chcę iść przez życie.

– Czy tam w od­da­li jest re­zy­den­cja two­je­go dziad­ka?

Powóz wybił się na ka­mie­niu, spra­wia­jąc, że pod­sko­czy­li­śmy na sie­dze­niach.

– Tak, ale nie spo­dzie­waj się po niej za dużo. Mnie od za­wsze przy­po­mi­na­ła stare za­mczy­sko z mrocz­ny­mi za­ka­mar­ka­mi.

Za późno ugry­złem się w język. Fa­scy­na­cja Iza­bell tym miej­scem jesz­cze wzro­sła. Po­zna­łem to po do­łecz­kach, które za­wsze po­ja­wia­ły się przy tym jej szcze­gól­nym uśmie­chu.

Wkrót­ce wje­cha­li­śmy przez oka­za­łą bramę na skry­ty w cie­niu dzie­dzi­niec i za­trzy­ma­li­śmy się tuż przy sze­ro­kich ka­mien­nych scho­dach. Do po­wo­zu pod­cho­dził już lokaj, John. Iza­bell wy­sia­da­jąc, wspar­ła się na moim ra­mie­niu, z za­cie­ka­wie­niem się roz­glą­da­jąc. Wtem z uda­wa­nym prze­stra­chem wska­za­ła na rzeź­by nad wej­ściem. Sie­dzą­ce na gzym­sach gar­gul­ce, spo­glą­da­ły na nas nie­przy­jaź­nie. Ze smut­kiem do­strze­głem, że od mojej ostat­niej wi­zy­ty fa­sa­da jesz­cze bar­dziej po­czer­nia­ła, po­twier­dza­jąc, iż po­sia­dłość lata świet­no­ści ma już za sobą, odkąd ode­szła bab­cia. Po chwi­li w drzwiach po­ja­wił się dzia­dek z roz­wia­nym, siwym wło­sem i nie­na­gan­nie przy­strzy­żo­ną bród­ką. Przy każ­dym kroku to­wa­rzy­szył mu stu­kot laski.

– Jak do­brze, że już je­ste­ście i wpro­wa­dzi­cie tro­chę życia w te mury. Ach, Iza­bell. Jak za­wsze pięk­na. – Mu­snął usta­mi wierzch smu­kłej dłoni w rę­ka­wicz­ce. – Nawet nie wiesz jak cie­szę się, że wresz­cie mnie od­wie­dzi­łaś.

– Ja rów­nież. Znów bę­dzie­my mogli za­grać par­tyj­kę sza­chów. Pra­gnę­łam także zo­ba­czyć po­sia­dłość. Wiele sły­sza­łam o pięk­nie kwit­ną­cych wrzo­so­wi­skach i wspa­nia­łych przy­ję­ciach, jakie się tu od­by­wa­ły.

– Eh, me­lo­dia prze­szło­ści.

Ro­ze­śmia­łem się w duchu, że dzia­dek całą uwagę prze­niósł na swoją ulu­bie­ni­cę, o mnie już za­po­mi­na­jąc.

– A jak baron się miewa? – spy­ta­ła Iza­bell z tro­ską.

– Jest jak jest, nie będę na­rze­kał, zwłasz­cza że nie­któ­rzy mają się go­rzej. Jak na przy­kład ten okaz, który zaraz wam po­ka­żę. Przy­szedł za­le­d­wie kilka dni temu i je­stem z niego ogrom­nie dumny.

Wes­tchną­łem po cichu, już wie­dząc co to może być.

Kiedy wcho­dzi­li­śmy po scho­dach, wiatr znad wrzo­so­wisk za­wiał moc­niej, strą­ca­jąc Iza­bell ka­pe­lusz z pió­ra­mi i bu­rząc mi­ster­nie upię­ty kok ma­ho­nio­wych wło­sów. Ka­mer­dy­ner w ostat­niej chwi­li zła­pał zgubę.

– Brawo, John – po­chwa­li­łem re­fleks, bądź co bądź, już niemło­de­go męż­czy­zny.

 

Dzia­dek po­pro­wa­dził nas przez oka­za­ły hall, wy­ło­żo­ny ciem­ną bo­aze­rią, na­stęp­nie przez ko­lej­ne po­ko­je, aż do­tar­li­śmy do mu­zeum. Ina­czej nie po­tra­fię teraz my­śleć o tym miej­scu, które za moich dzie­cię­cych cza­sów było „mę­skim” po­ko­jem. Pa­mię­ta­łem, jak w pew­nym mo­men­cie dzia­dek za­czął usta­wiać tam sta­ro­żyt­ne wazy czy dro­go­cen­ne egip­skie bi­be­lo­ty, by zro­bić wra­że­nie na go­ściach, ra­czą­cych się kie­lisz­kiem bran­dy w opa­rach cygar.

Usły­sza­łem wes­tchnie­nie za­chwy­tu Iza­bell. Mnie sa­me­go ów widok ra­czej mier­ził. Ob­ra­zy wiel­kich mi­strzów za­stą­pio­no opra­wio­ny­mi za szkłem pa­pi­ru­sa­mi i ry­ci­na­mi za­byt­ków wy­ko­na­nych pod­czas wy­praw Na­po­le­ona. Na wprost wej­ścia wi­siał obraz przed­sta­wia­ją­cy za­chód słoń­ca nad pi­ra­mi­da­mi w od­cie­niach brązu i złota.

– Do tego dzie­ła, moja droga, zo­sta­ła użyta spe­cjal­na farba. – Dzia­dek sta­nął tuż pod ob­ra­zem, uśmie­cha­jąc się z dumą. – Nie­sa­mo­wi­te brą­zo­we od­cie­nie po­wsta­ły dzię­ki do­da­niu sprosz­ko­wa­nej mumii. A tu – pod­niósł de­li­kat­nie bu­te­lecz­kę z sza­rym pyłem – jest kurz z pi­ra­mi­dy sa­me­go Pe­pie­go I. Ponoć wy­mie­sza­ny z al­ko­ho­lem czyni cuda.

Kiedy dzia­dek od­wró­cił się, by od­sta­wić swój skarb, Iza­bell spoj­rza­ła na mnie sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi, po czym wzdry­gnę­ła się z obrzy­dze­nia. Widać, nawet dla niej było to już za wiele. Ner­wo­wo za­krę­ci­łem wąsik, szyb­ko ga­niąc się w my­ślach za ten nie­mą­dry nawyk.

W szkla­nych ga­blo­tach, usta­wio­nych przy ścia­nach, le­ża­ły amu­le­ty, tur­ku­so­we ska­ra­be­usze, złote na­szyj­ni­ki, błę­kit­ne fi­gur­ki z fa­jan­su i ma­lo­wa­ne­go drew­na przed­sta­wia­ją­ce ludz­kie po­sta­ci, koty oraz hi­po­po­ta­my. Na środ­ku po­ko­ju stał ogrom­ny, ka­mien­ny sar­ko­fag, z wy­ku­tą na wieku po­sta­cią. Jed­nak to za za­su­nię­tą czer­wo­ną ko­ta­rą znaj­do­wa­ła się perła w ko­lek­cji dziad­ka. Za jed­nym po­cią­gnię­ciem sznu­ra za­sło­ny roz­su­nę­ły się, uka­zu­jąc mumię. Na szczę­ście brud­ne ban­da­że za­sła­nia­ły szpet­ną, za­pew­ne nad­gry­zio­ną zębem czasu twarz, tak jak i resz­tę ciała. Mu­sia­ła być na­praw­dę stara, skoro bra­ko­wa­ło jej dwóch pal­ców. We­wnątrz drew­nia­ne­go sar­ko­fa­gu, w któ­rym stała, wy­ma­lo­wa­no z ogrom­ną sta­ran­no­ścią hie­ro­gli­fy. Ptaki, dło­nie i inne nie­zro­zu­mia­łe sym­bo­le trwa­ły w rów­nych ko­lum­nach, skry­wa­jąc ta­jem­ni­cę owego nie­szczę­śni­ka. Peł­ga­ją­ce pło­mie­nie lamp nie­mal go oży­wia­ły.

Dla mnie to całe sza­leń­stwo wokół Egip­tu było nie­zro­zu­mia­łe. Ow­szem, raz od­wie­dzi­łem przy­ja­cie­la, egip­to­lo­ga, na jego wy­ko­pa­li­skach w Te­bach. Zro­bi­ły na mnie wra­że­nie sta­ro­żyt­ne, mo­nu­men­tal­ne bu­dow­le, uka­zu­ją­ce po­tę­gę ów­cze­sne­go pań­stwa. Ale tu, w An­glii, prze­ro­dzi­ło się to bar­dziej w pa­ro­dię fa­scy­na­cji, niż rze­czy­wi­stą chęć po­zna­nia tej kul­tu­ry. Nie raz sły­sza­łem o przy­ję­ciach, na któ­rych śmie­tan­ka to­wa­rzy­ska za­ba­wia­ła się w od­wi­ja­nie ban­da­ży mumii i za­bie­ra­nie zna­le­zio­nych wśród nich amu­le­tów. A kiedy szcząt­ki nie były już po­trzeb­ne, pa­lo­no je w pie­cach. Cóż za brak sza­cun­ku dla zmar­łych, dla mnie do­praw­dy nie­po­ję­ty. Cie­szy­łem się, że Iza­bell w tym wzglę­dzie po­dzie­la­ła mój po­gląd. Wi­dzia­łem, jak z ulgą od­cho­dzi od po­sta­ci, skry­tej za brud­ny­mi ban­da­ża­mi.

– To wszyst­ko jest fa­scy­nu­ją­ce, lecz długa droga z Lon­dy­nu znu­ży­ła nas. – Za­wsze byłem pod wra­że­niem tak­tow­no­ści Iza­bell.

– Tak, oczy­wi­ście. – Dzia­dek się zre­flek­to­wał. – Wasze ba­ga­że za­pew­ne są już w po­ko­jach. John was za­pro­wa­dzi. A wie­czo­rem za­pra­szam na ko­la­cję. Wresz­cie od­ku­rzy­my por­ce­la­nę i krysz­ta­ło­we kie­lisz­ki.

 

Stół jak za­wsze wy­glą­dał wspa­nia­le, co za­wdzię­cza­li­śmy Sarze. Razem z mężem zo­sta­ła, wier­nie słu­żąc dziad­ko­wi. Resz­ta służ­by ode­szła do in­nych domów, gdzie życie to­wa­rzy­skie kwi­tło.

– I jak, moja droga, po­do­ba ci się ko­lek­cja? – za­gad­nął dzia­dek, od­sta­wia­jąc kie­li­szek z winem.

– Jest wspa­nia­ła. Will jed­nak nie żar­to­wał, mó­wiąc na nią małe mu­zeum. Pięk­ne ry­ci­ny eg­zo­tycz­nych miejsc spra­wia­ją, że mam ocho­tę od­wie­dzić te miej­sca. – Spoj­rza­ła na mnie z na­dzie­ją, a ja już w my­ślach ob­li­cza­łem, ile te wy­ciecz­ki będą nas kosz­to­wać.

– A mumia? – do­py­ty­wał się dzia­dek.

Tym razem zer­k­nę­ła na mnie pło­chli­wie, po czym zde­cy­do­wa­ła się na wy­zna­nie praw­dy.

– Bar­dzo lubię ta­jem­ni­ce i nie­co­dzien­ne miej­sca, lecz uświa­do­mi­łam sobie, że sta­nię­cie twa­rzą w twarz z mumią, to jed­nak za wiele.

To wy­zna­nie za­sko­czy­ło mnie. Uśmiech­ną­łem się pod nosem. A jed­nak są gra­ni­ce jej sza­leń­czej od­wa­gi i cie­ka­wo­ści. Nie­ste­ty teraz uwaga go­spo­da­rza sku­pi­ła się na mnie.

– Wil­lia­mie, a ty nadal pa­rasz się han­dlem? – spy­tał z prze­ką­sem dzia­dek, od­sta­wia­jąc kie­li­szek z winem. Już tyle razy po­ru­sza­li­śmy temat mo­je­go nie­god­ne­go dżen­tel­me­na za­ję­cia, że mia­łem tego ser­decz­nie dość.

– Gdyby nie ten nie­szczę­sny han­del, nie pił­byś co rano swo­jej uko­cha­nej kawy.

Sta­rusz­ka przez chwi­lę za­mu­ro­wa­ło, ale po­ma­łu od­zy­ski­wał rezon. Na szczę­ście z po­mo­cą przy­by­ła Iza­bell.

– Pięk­ny pier­ścień.

Dzia­dek spoj­rzał z za­do­wo­le­niem na palec.

– Ma długą hi­sto­rię…

Pa­trze­nie na za­chwy­co­ną żonę za­wsze spra­wia­ło mi ra­dość. Czy tak wy­glą­da mi­łość? Iza­bell przy­po­mi­na­ła mi bab­cię. Obie były cie­ka­wy­mi świa­ta, za­rad­ny­mi i cie­pły­mi ko­bie­ta­mi.

Głos dziad­ka wy­rwał mnie z za­my­śle­nia.

– A jak wam się żyje w mał­żeń­stwie? Ślub nie stłu­mił wa­szych uczuć?

– Hę?

– Pa­trzysz na Iza­bell, tak jak ja nie­gdyś na swoją panią serca.

Z twa­rzy dziad­ka w jed­nej chwi­li ulot­ni­ła się ra­dość, za­stą­pio­na no­stal­gią. Iza­bell spoj­rza­ła na mnie wy­mow­nie, jed­nak nie po­tra­fiąc czy­tać w my­ślach, nie mia­łem po­ję­cia o co jej cho­dzi. Wzię­ła więc spra­wy w swoje ręce.

– Może za­gra­my par­tyj­kę sza­chów? – spy­ta­ła.

– A chęt­nie, chęt­nie. Już tak dawno nie gra­łem. – Dzia­dek po­ło­żył po­ora­ną zmarszcz­ka­mi i czer­wo­ny­mi żył­ka­mi dłoń, na jej po­moc­nym przed­ra­mie­niu. Zda­łem sobie spra­wę, że ostat­nio sta­rość do­tknę­ła tego po­czci­we­go czło­wie­ka bar­dziej, niż pa­mię­ta­łem.

– A wiesz ko­cha­na, jakie mam nie­sa­mo­wi­te sny? Nie zgad­niesz, gdzie się w nich prze­no­szę.

– Do Egip­tu?

– Do­kład­nie! Nawet sobie nie wy­obra­żasz, jakie pięk­ne pa­ła­ce tam widzę z barw­ny­mi po­sadz­ka­mi i wy­ma­lo­wa­ny­mi na ścia­nach sce­na­mi dzi­kie­go ptac­twa, wzbi­ja­ją­cy­mi się do lotu ponad trzci­ny. Pro­ste, a za­ra­zem kunsz­tow­ne am­fo­ry, pół­mi­ski pełne dak­ty­li, fig i wi­no­gron. A uczty są wprost wspa­nia­łe. Orien­tal­ny za­pach ka­dzi­deł otula, mu­zy­ka do­da­je życia, a tan­cer­ki cie­szą oczy. Gra w Senet po­tra­fi być bar­dzo eks­cy­tu­ją­ca. A kiedy tego jest za dużo, wy­cho­dzę do przy­pa­ła­co­wych ogro­dów peł­nych kwia­tów, aka­cji oraz dak­ty­low­ców i za­nu­rzam się w chłod­nej wo­dzie ba­se­nu. Tak, tak, kró­lew­skie życie…

Uśmiech­ną­łem się, przy­słu­chu­jąc nik­ną­cym w od­da­li fan­ta­zjom dziad­ka. Jed­no­cze­śnie cie­szy­łem się, że choć we śnie ma uko­je­nie.

 

Trzę­sie tak samo jak powóz. I śmier­dzi, tylko ina­czej. Obej­rza­łem się za sie­bie i zo­ba­czy­łem kłęby czar­ne­go dymu. Zmarsz­czy­łem nos. Ale lu­dzie oglą­da­ją się za mną z uzna­niem. Pro­stu­ję się więc dum­nie. Nagle żo­łą­dek pod­cho­dzi mi do gar­dła. Zer­kam w dół i widzę, jak koła pró­bu­ją ode­rwać się od drogi. Raz i drugi, aż w końcu au­to­mo­bil unosi się ku prze­stwo­rzom. Świat z góry do­praw­dy jest in­te­re­su­ją­cy. Spo­glą­dam na Iza­bell. Lecz jej nie ma. Sły­szę tylko jej głos.

– Will… sły­szysz?

Roz­glą­dam się za nią, lecz chmu­ra, w którą wła­śnie wpa­dłem jest ni­czym gęsta mgła. Czuję jed­nak, jak z czu­ło­ścią gła­dzi mą dłoń. Kiedy wy­la­tu­je­my z ob­ło­ku, spo­glą­dam na uko­cha­ną i widzę mumię! Z czasz­ki ob­le­czo­nej po­żół­kłą skórą zwi­sa­ją ban­da­że. W miej­scu oczo­do­łów wy­zie­ra­ją czar­ne dziu­ry. Mumia uśmie­cha się, wy­po­wia­da­jąc moje imię:

– Will. Sły­szysz to? Will, sły­sza­łeś?

– Co?!

Otwo­rzy­łem oczy zu­peł­nie zdez­o­rien­to­wa­ny. Serce wa­li­ło mi w pier­si, czu­łem jak kro­ple potu spły­wa­ją po twa­rzy. Wszyst­ko było roz­ma­za­ne w świe­tle księ­ży­ca, wdzie­ra­ją­cym się przez nie­za­sło­nię­te okna. Szyb­ko spoj­rza­łem w lewo i ode­tchną­łem z ulgą. Iza­bell wy­glą­da­ła na tro­chę za­nie­po­ko­jo­ną, ale tak samo pięk­ną jak za­wsze. Która to mogła być go­dzi­na? Usia­dłem na łóżku i spoj­rza­łem na okno. W od­da­li bły­snę­ło na ciem­nym nie­bo­skło­nie, mi­nę­ła jed­nak dłuż­sza chwi­la nim usły­sza­łem grzmot. W końcu do­szło do mnie, że Iza­bell pa­trzy na mnie wy­cze­ku­ją­co.

– O co cho­dzi?

Z dołu do­cie­ra­ło do nas ci­chut­kie wy­bi­ja­nie go­dzi­ny trze­ciej.

– Coś sły­sza­łam za drzwia­mi.

– Pew­nie mysz. – Sta­ra­łem się za­cho­wać po­wa­gę, po­wstrzy­mu­jąc zie­wa­nie. Choć zaraz sobie uzmy­sło­wi­łem, że stra­sze­nie ko­bie­ty gry­zo­niem to rów­nież nie jest doby po­mysł. Ale nie w przy­pad­ku mojej żony. Jej mina mó­wi­ła wszyst­ko, lecz ja rów­nież bywam nie­ustę­pli­wy. Nie mia­łem naj­mniej­szej ocho­ty wy­cho­dzić z cie­płe­go łóżka i szwen­dać się po zim­nych i ciem­nych ko­ry­ta­rzach. I to wcale nie dla­te­go, że od dziec­ka mnie prze­ra­ża­ły nawet za dnia, zwłasz­cza po kilku hi­sto­ryj­kach Johna o du­chach przod­ków.

– Znowu!

Nad­sta­wi­łem uszu, ale na­praw­dę nic nie sły­sza­łem.

– Naj­droż­sza, to stary dom pełen prze­cią­gów i skrzy­pie­nia. Dzia­ła nawet na moją wy­obraź­nię, lecz nie mo­że­my po­pa­dać w sza­leń­stwo. Poza tym nad­cho­dzi burza, może to grzmo­ty sły­szysz. – Wi­dzia­łem, że nadal jest nie­prze­ko­na­na. – Przy­tul się do mnie i sta­raj za­snąć. Wiem, jakie to trud­ne w nowym miej­scu.

– Nie widać tego po tobie – za­żar­to­wa­ła, po czym uło­ży­ła głowę na mojej pier­si. Sen jed­nak nie przy­szedł od razu. Kiedy tylko za­my­ka­łem oczy, od razu wi­dzia­łem mumię, wpa­tru­ją­cą się we mnie czar­ną ot­chła­nią. Nagły huk kro­pel o szyby, wy­rwał Iza­bell z lek­kie­go snu. Wtu­li­ła się we mnie bar­dziej, kiedy bły­ska­wi­ce, jedna za drugą, roz­ja­śnia­ły nasz pokój, rzu­ca­jąc na ścia­ny po­wy­krzy­wia­ne cie­nie.

– Mia­łeś rację co do re­zy­den­cji. Po­tra­fi być prze­ra­ża­ją­ca – szep­nę­ła.

 

Oka­zu­je się, że nie tylko brak snu, ale rów­nież mary nocne i burza mogą spra­wić, że czło­wiek wsta­je rano nie­wy­spa­ny. Zwłasz­cza jeśli gonią cię ko­ry­ta­rza­mi zjawy. Po Iza­bell wi­dzia­łem, że rów­nież źle spała. Także dzia­dek zja­wił się na śnia­da­niu tro­chę nie­obec­ny. Prze­krwio­ne oczy i jesz­cze więk­sze sińce, niż do­tych­czas zwra­ca­ły uwagę. Mu­sia­łem po­roz­ma­wiać z Joh­nem na ten temat. Może na­le­ża­ło wy­na­jąć im dom nie­da­le­ko nas? Wtedy mógł­bym się nim zająć. Tak, to dobry po­mysł.

– Czy coś pan sły­szał w nocy? – Iza­bell nie da­wa­ła za wy­gra­ną, kon­ty­nu­ując nocne śledz­two.

– Sły­szał? Eee… chyba nie. Mam twar­dy sen. Will, po­dasz mi sól? Pró­bo­wa­łaś już jajek na mięk­ko? Nasze wiej­skie są prze­pysz­ne. Na pewno w mie­ście nie macie ta­kich.

– Za­pew­ne nie – od­po­wie­dzia­ła, roz­glą­da­jąc się po ja­dal­ni, jakby w po­szu­ki­wa­niu od­po­wie­dzi lub choć­by wska­zów­ki.

Po obie­dzie za­bra­łem Iza­bell na spa­cer po wrzo­so­wi­sku. Tak jak my­śla­łem, była to dobra de­cy­zja. Oboje wy­rwa­li­śmy się z tego przy­tła­cza­ją­ce­go, ciem­ne­go za­mczy­ska, wprost w ob­ję­cia ni­czym nie­zmą­co­nej wol­no­ści. Iza­bell wy­glą­da­ła tak ma­low­ni­czo z roz­wia­ny­mi wło­sa­mi na tle wrzo­sów, które zry­wa­ła do bu­kie­tu, wsłu­cha­na w śpiew po­krzew­ka, a ja przy­po­mi­na­łem sobie czasy dzie­ciń­stwa. W od­da­li lis prze­ciął ścież­kę, nawet nie za­szczy­ca­jąc nas spoj­rze­niem.

Nim się obej­rza­łem, sta­łem przed sa­mot­nym drze­wem, ma­ją­cym pie­czę nad oko­li­cą z nie­wiel­kie­go wzgó­rza. Było ono nie­zwy­kłe z jesz­cze jed­ne­go wzglę­du – z pnia wy­zie­ra­ła ogrom­na dziu­ra, a śro­dek był pusty, two­rząc do­sko­na­łą kry­jów­kę.

– Czę­sto ba­wi­łem się tu z przy­ja­cie­lem. Uda­wa­li­śmy, że drze­wo jest ma­gicz­ne i za­bie­ra nas w zu­peł­nie inne miej­sce.

Iza­bell zaj­rza­ła do środ­ka, po czym wy­szła, trzy­ma­jąc wy­słu­żo­ną procę.

– Wszę­dzie jej szu­ka­łem! – ucie­szy­łem się, ob­ra­ca­jąc ją w dło­niach.

– Twoja?

– Tak. Tho­mas nie lubił prze­mo­cy, dla­te­go to ja za­wsze byłem obroń­cą ple­mie­nia, a on ob­my­ślał stra­te­gie.

– A przed czym ucie­ka­li­ście?

– Przed czym? – uda­wa­łem, że za­my­ślam się nad tym py­ta­niem, lecz przed ocza­mi od razu sta­nął mi oj­ciec. – Chyba przed pre­sją oto­cze­nia.

Iza­bell ski­nę­ła głową. Nagle krzyk­nę­ła:

– Zo­bacz! Ja­strząb!

Spoj­rza­łem na niebo aku­rat w mo­men­cie, kiedy dra­pież­ny ptak pi­ko­wał w dół, po czym z pre­cy­zją spadł mię­dzy wrzo­sy.

– Nie, to drzem­lik. Sokół.

Kiedy Iza­bell wsu­nę­ła dłoń w moją, moc­niej ją ści­sną­łem. Sta­li­śmy tak, za­chwy­ca­jąc się pło­mien­nym za­cho­dem słoń­ca nad pur­pu­ro­wym mo­rzem.

 

– Will! Obudź się!

Mu­sia­ła minąć chwi­la nim zda­łem sobie spra­wę, gdzie je­stem i co się dzie­je. Ko­cha­łem moją świe­żo po­ślu­bio­ną żonę, ale chwi­la­mi na­praw­dę mia­łem ocho­tę ją udu­sić. Mimo to grzecz­nie spy­ta­łem.

– Cóż się stało?

– Znów to sły­sza­łam. Je­stem pewna, że dzie­je się tu coś dziw­ne­go.

Już bra­łem wdech, by po­now­nie wy­tłu­ma­czyć, że to tylko jej ima­gi­na­cja, kiedy w re­zy­den­cji roz­legł się po­tęż­ny huk, od­bi­ja­ją­cy się echem po ko­ry­ta­rzach. Spoj­rze­li­śmy na sie­bie za­sko­cze­ni, po czym jej mina zmie­ni­ła się w: a nie mó­wi­łam.

– Teraz to już chyba spraw­dzisz? – spy­ta­ła miłym gło­si­kiem.

Wy­sko­czy­łem z łóżka i za­pa­li­łem lamp­kę. Spoj­rza­łem na ubie­ra­ją­cą szla­frok Iza­bell.

– Co ro­bisz?

– My­ślisz, że zo­sta­nę tu sama?

Dałem spo­kój, nie było sensu się kłó­cić. Oboje ostroż­nie wyj­rze­li­śmy na ko­ry­tarz. Ni­ko­go. Je­dy­nie ciem­ność po­chła­nia­ła świa­tło mi­go­czą­ce­go pło­mie­nia. Po­wo­li, tak by kroki nie zdra­dzi­ły na­szej obec­no­ści, ru­szy­li­śmy do scho­dów. To­wa­rzy­szy­ły nam tylko por­tre­ty moich przod­ków, spo­glą­da­ją­ce na nas w mil­cze­niu, nim znów nie nik­nę­ły w ciem­no­ści. Sta­ra­łem się nie dać po sobie po­znać, jak bar­dzo nie­swo­jo się czuję, lecz Iza­bell, mocno ści­ska­ją­ca moje ramię, nawet tego nie za­uwa­ży­ła. Razem było nam raź­niej. Nagle Iza­bell po­tknę­ła się i wpa­dła na zbro­ję. Ogłu­sza­ją­cy zgrzyt me­ta­lu o metal roz­szedł się falą po ko­ry­ta­rzu.

– Szlag…

– Prze­pra­szam – szep­nę­ła lę­kli­wie.

Jesz­cze nigdy nie wi­dzia­łem jej w takim sta­nie. Szyb­ko pod­ję­li­śmy marsz. Mu­sia­łem spraw­dzić czy z dziad­kiem wszyst­ko w po­rząd­ku. Kiedy jed­nak sta­nę­li­śmy na skrzy­żo­wa­niu ko­ry­ta­rzy za­wa­ha­łem się. Coś tknę­ło mnie, by za­miast do jego sy­pial­ni, udać się do egip­skie­go po­ko­ju.

– Chodź na dół – szep­ną­łem, a ona przy­tak­nę­ła, zer­ka­jąc za sie­bie.

Czy stop­nie za­wsze tak skrzy­pia­ły? Za­sta­na­wia­łem się, scho­dząc jak naj­ostroż­niej. By­li­śmy w po­ło­wie scho­dów, kiedy Iza­bell ści­snę­ła mocno mą dłoń, wzdy­cha­jąc. Na dole, w bla­sku księ­ży­ca, mi­gnę­ła jakaś po­stać. Przy­mkną­łem oczy, pró­bu­jąc uspo­ko­ić tłu­ką­ce się w pier­si serce. Z za­wa­ha­niem zro­bi­łem ko­lej­ny krok i ko­lej­ny, zmu­sza­jąc się do pój­ścia śla­da­mi zjawy. Wie­dzia­łem, gdzie zmie­rza­ła – do mu­zeum. Pra­gną­łem mieć to już za sobą. Przy­spie­szy­łem kroku i po chwi­li wpa­dłem do po­ko­ju, by zo­ba­czyć nie­co­dzien­ną scenę. John, nasza zjawa, wła­śnie uspo­ka­jał roz­trzę­sio­ne­go dziad­ka, sto­ją­ce­go przy otwar­tym ka­mien­nym sar­ko­fa­gu. Zdo­bio­na płyta le­ża­ła na pod­ło­dze.

– Czy ktoś mi powie co tu się dzie­je?! – po­wie­dzia­łem ostrzej niż za­mie­rza­łem, ale moje nerwy były zszar­ga­ne do gra­nic moż­li­wo­ści.

Dzia­dek wy­glą­dał, jakby dalej był w szoku i nie­wie­le ro­zu­miał. Lokaj pa­trzył na mnie wy­stra­szo­ny, ale zdol­ny do mó­wie­nia.

– Joh­nie, pro­szę, wy­tłu­ma­czysz mi to?

Słu­żą­cy zer­k­nął na swo­je­go pana, wes­tchnął z re­zy­gna­cją, po czym po­wie­dział:

– Odkąd przy­by­ła tu ta mumia, dzie­ją się dziw­ne rze­czy. Pan wsta­je w nocy i przy­cho­dzi tu. Kazał rów­nież sobie zro­bić le­kar­stwo z mumii – wska­zał na bra­ku­ją­ce palce u jej ręki.

– Świet­nie, pew­nie to mu szko­dzi. Szar­la­tań­stwo. – Pod­sze­dłem do ka­mien­ne­go wieka. Pró­bo­wa­łem je pod­nieść i usta­wić na miej­scu, lecz nawet nie udało mi się go pod­wa­żyć. – A kto w takim razie prze­su­nął wieko? Prze­cież to waży z tonę.

John po­krę­cił bez­rad­nie głową.

Iza­bell naj­wy­raź­niej do­szła do sie­bie, gdyż po­de­szła do dziad­ka i ujęła jego dłoń. Czer­wo­ne żyłki wy­glą­da­ły jesz­cze wy­raź­niej pod per­ga­mi­no­wą skórą.

– Wiesz moja droga czego się boję? – spy­tał, nie swoim gło­sem, wciąż wpa­tru­jąc się w dal. – Osta­tecz­ne­go końca… – wy­char­czał, dziw­nie ar­ty­ku­łu­jąc słowa.

– Dość tego wszyst­kie­go. Trze­ba to upo­rząd­ko­wać. Joh­nie, po­jedź jak naj­szyb­ciej po le­ka­rza. Po dro­dze od­wiedź są­sied­nią re­zy­den­cję i jeśli na miej­scu bę­dzie Tho­mas, ubła­gaj go, by przy­je­chał jak naj­szyb­ciej. Po­wiedz mu, że cho­dzi o mumię. To na pewno go zwabi.

Słu­żą­cy ski­nął głową i bez­zwłocz­nie wy­szedł z po­ko­ju.

– Tho­mas? Twój przy­ja­ciel z lat dzie­cię­cych?

– Tak. Tho­mas Her­bert, hra­bia Car­nar­von. Jest egip­to­lo­giem i to on wła­śnie za­ra­ził dziad­ka pasją do tego wszyst­kie­go – zro­bi­łem nie­okre­ślo­ny ruch dło­nią. – Czy zaj­miesz się z Sarą moim dziad­kiem. Za­bierz­cie go do sy­pial­ni.

Iza­bell ski­nę­ła głową.

 

Czas dłu­żył się nie­mi­ło­sier­nie. Serce bo­la­ło mnie, kiedy wi­dzia­łem dziad­ka le­żą­ce­go w łóżku i wpa­tru­ją­ce­go się w sufit. Na ni­czym nie mo­głem sku­pić myśli. Hałas na pod­jeź­dzie po­de­rwał nas z Iza­bell. Zo­sta­wi­li­śmy sta­rusz­ka pod opie­ką Sary i wy­bie­gli­śmy na spo­tka­nie go­ścia. Oka­za­ło się, że pierw­szy przy­był Tho­mas. Ener­gicz­nie uści­snął mi dłoń, ski­nął Iza­bell, ale wzrok ucie­kał mu w głąb re­zy­den­cji. Nie było sensu zwle­kać.

– Dawno tu nie byłem – rzekł, roz­glą­da­jąc się po po­ko­ju. – Widzę kilka no­wych ar­te­fak­tów… ooo! – Za­chwiał się, po­ty­ka­jąc o wieko sar­ko­fa­gu. – A cóż to tu robi?

– Nie wiemy. Nagle w nocy usły­sze­li­śmy huk i przy­bie­gli­śmy tu. Ale prze­cież dzia­dek nie mógł tego zro­bić.

Tho­mas jed­nak był już przy mumii, do­kład­nie ją stu­diu­jąc. Nie uszedł jego uwa­dze brak pal­ców. Zer­k­nął na mnie, a ja ski­ną­łem. Wes­tchnął je­dy­nie i wró­cił do ba­da­nia sta­ro­żyt­ne­go go­ścia. Z uwagą stu­dio­wał rów­nież hie­ro­gli­fy wy­ma­lo­wa­ne we­wnątrz sar­ko­fa­gu.

– Jam jest Ahmes – od­czy­tał po­wo­li, błą­dząc dło­nią wzdłuż tek­stu – ka­płan Ozy­ry­sa, boga od­ro­dzo­ne­go życia. Tak jak i on zo­stał wskrze­szo­ny, tak i ja zo­sta­nę… hmmm, tego znaku nie znam.

Tho­mas wy­cią­gnął z kie­sze­ni nie­wiel­ki, wy­słu­żo­ny no­tat­nik i za­czął go wer­to­wać. Co chwi­lę po­rów­ny­wał za­pi­sa­ne w nim tre­ści do zna­ków w sar­ko­fa­gu.

– Ten znak okrę­gu ozna­cza pier­ścień. A tu wi­dzi­my amu­let tit. Nie­zwy­kłe… tak… – Nagle się wy­pro­sto­wał. – Czy przy mumii był pier­ścień?

Za­sko­czył mnie tym py­ta­niem.

– Nie wiemy. Kiedy tu przy­je­cha­li­śmy nic ta­kie­go nie do­strze­gli­śmy.

Ku mo­je­mu naj­wyż­sze­mu zdzi­wie­niu Tho­mas za­czął de­li­kat­nie ob­ma­cy­wać naj­pierw dło­nie mumii, a na­stęp­nie tułów. Spod ban­da­ży wy­cią­gnął małą złotą fi­gur­kę belki z czte­re­ma po­przecz­ny­mi kre­ska­mi.

– Dżed, fi­lar-drze­wo, po­wią­za­ne z Ozy­ry­sem. Ozna­cza trwa­nie. Ale gdzie jest pier­ścień? A może był na od­cię­tym palcu i spadł? – szep­tał do sie­bie, go­rącz­ko­wo szu­ka­jąc, tym razem na pod­ło­dze. Za­glą­dał nawet za po­stu­men­ty.

– Taki złoty z dziw­nym zna­kiem na górze? – usły­sza­łem za sobą Iza­bell, która odkąd tu we­szli­śmy, nie zbli­ży­ła się do mumii. – Baron ma go na palcu.

W jed­nej chwi­li przy­ja­ciel po­bladł, a mój żo­łą­dek skur­czył się bo­le­śnie. Wy­czu­łem kło­po­ty.

– Co to ozna­cza?

Lecz on zbył moje py­ta­nie i ru­szył ku Iza­bell.

– To bar­dzo ważne. Jak wy­glą­dał ten znak? Czy tak jak tam­ten hie­ro­glif? – wska­zał na sar­ko­fag.

– Nie wiem, nie widzę.

– To po­dejdź­my – za­pro­po­no­wał Tho­mas, jed­no­cze­śnie pró­bu­jąc pod­pro­wa­dzić Iza­bell bli­żej, lecz ona cof­nę­ła się gwał­tow­nie, krę­cąc głową.

– Do­brze, zrób­my ina­czej. – Tho­mas otwo­rzył no­tat­nik i po­ka­zał nam dziw­ny sym­bol przy­po­mi­na­ją­cy po­stać czło­wie­ka z głową i rę­ka­mi uło­żo­ny­mi wzdłuż tu­ło­wia.

– Tak, to to – przy­tak­nę­ła Iza­bel.

– Węzeł Izydy. Amu­let po­zwa­la­ją­cy po­ru­szać się po za­świa­tach i nie tylko. Muszę zo­ba­czyć się z ba­ro­nem. Lecz bądź­my ostroż­ni.

– Niby czemu? – Jego słowa zi­ry­to­wa­ły mnie. – Prze­cież to scho­ro­wa­ny sta­ru­szek, z któ­rym teraz nawet nie ma kon­tak­tu.

– I w tym szan­sa – od­parł do­bit­nie. – Na­sze­mu egip­skie­mu go­ścio­wi tra­fi­ło się nie­od­po­wied­nie ciało.

O czym on mówi?! Jakie ciało? Pró­bo­wa­łem do­go­nić Tho­ma­sa, lecz udało mi się to do­pie­ro przy drzwiach sy­pial­ni.

– Mu­si­my być ostroż­ni – po­wie­dział, pa­trząc mi pro­sto w oczy, po czym wszedł do środ­ka.

Wkro­czy­łem tuż za nim, lecz za­miast uj­rzeć cho­re­go, zo­ba­czy­li­śmy puste łóżko i pod­no­szą­cą się z pod­ło­gi Sarę.

– On… on… osza­lał! Nagle wstał, więc pró­bo­wa­łam go za­trzy­mać, ale od­trą­cił mnie z taką siłą, że upa­dłam. I… i… dziw­nie beł­ko­tał.

Wy­pa­dłem z po­ko­ju i ru­szy­łem ku scho­dom. Jakim cudem go nie spo­tka­li­śmy po dro­dze?

– Stój – krzyk­ną­łem, do­strze­ga­jąc dziad­ka u szczy­tu scho­dów. Spoj­rzał na mnie nie­na­wist­nie. Stał bez laski, dum­nie wy­pro­sto­wa­ny, ni­czym męż­czy­zna w pełni sił.

– Ruj – po­wie­dział ostrym tonem.

– Nie odej­dzie­my – od­po­wie­dział Tho­mas, a ja szyb­ko do­pa­dłem do dziad­ka i zła­pa­łem za wątłe ramię. Wy­szarp­nął się z dużą siłą. Ten dy­so­nans za­trzy­mał mnie na chwi­lę, lecz nie Tho­ma­sa, który bar­dziej sta­now­czo pró­bo­wał za­trzy­mać dziad­ka. Za­czę­li­śmy sza­mo­tać się we trzech, scho­dząc co sto­pień.

– Przy­trzy­maj mu rękę – wy­sa­pał Tho­mas.

Sta­ra­łem się wy­ko­nać po­le­ce­nie, w cza­sie gdy on pró­bo­wał zdjąć pier­ścień z palca. To jesz­cze bar­dziej roz­wście­czy­ło ka­pła­na. Rzu­cił Tho­ma­sa na ścia­nę, mnie o kilka stop­ni w górę. Sam jed­nak stra­cił przy tym rów­no­wa­gę i runął w dół.

– Nie! – wy­rwa­ło mi się, kiedy kru­che ciało z im­pe­tem spa­da­ło ze scho­dów, aż za­trzy­ma­ło się na samym dole. Mój krzyk mie­szał się z pi­skiem Iza­bell, pa­trzą­cej na wszyst­ko z góry. Bły­ska­wicz­nie zbie­gli­śmy do nie­przy­tom­ne­go. W gło­wie mi wi­ro­wa­ło, a strach przed naj­gor­szym dła­wił mnie. Tho­mas nie tra­cąc ani chwi­li ścią­gnął pier­ścień. W tym samym mo­men­cie dzia­dek na­brał haust po­wie­trza, jakby wy­nu­rzył się z wody. Jego od­dech stał się moc­niej­szy i rów­niej­szy, a żyłki przy­bla­dły.

A więc żył. Ode­tchną­łem z ulgą. Iza­bell tym­cza­sem przy­klę­kła i przy­ło­ży­ła chust­kę do rany na czole. Struż­ka krwi szyb­ko bar­wi­ła biel.

Ni­czym na za­wo­ła­nie, usły­sze­li­śmy z po­dwó­rza nad­jeż­dża­ją­cy powóz, za­pew­ne le­ka­rza.

 

– O co w tym wszyst­kim cho­dzi? – spy­ta­łem Tho­ma­sa, kiedy na po­wrót zna­leź­li­śmy się w egip­skim po­ko­ju. Po prze­nie­sie­niu dziad­ka do sy­pial­ni, zajął się nim le­karz. Nic nie wspo­mnie­li­śmy o moż­li­wym opę­ta­niu, a je­dy­nie o utra­cie rów­no­wa­gi na scho­dach.

– W za­sa­dzie nie wie­rzę w te hi­sto­rie o magii i za­bo­bo­nach. Jed­nak ta spra­wa jest na­praw­dę nie­zwy­kła. Mamy tu nie­for­tun­nie do czy­nie­nia z mumią sta­ro­żyt­ne­go maga. Po­nie­waż ów mag pra­gnął po­wró­cić do ży­wych, kazał na­ma­lo­wać we­wnątrz sar­ko­fa­gu in­skryp­cję, a ten kto włoży pier­ścień z sym­bo­lem węzła Izydy sta­nie się dla niego na­czy­niem. Pech chciał, a dla nas szczę­ście, że tra­fił na star­sze­go, scho­ro­wa­ne­go czło­wie­ka. I o ile na chwi­lę po­tra­fił wzbu­dzić w nim siłę, to na krót­ko. Wiem, że brzmi to ku­rio­zal­nie. Sam, jako na­uko­wiec, nie mam prawa opo­wia­dać ta­kich bred­ni. Ale nikt z nas nie za­prze­czy, że to co tu się dzia­ło, od­bie­ga­ło od normy.

– Gdyby nie to co sam wi­dzia­łem i prze­ży­łem, nigdy bym nie uwie­rzył – po­wie­dzia­łem. Jedna rzecz nadal nie da­wa­ła mi spo­ko­ju. – Dla­cze­go zrzu­cił wieko ka­mien­ne­go sar­ko­fa­gu?

– Za­pew­ne nigdy się tego nie do­wie­my. Mogę je­dy­nie do­my­ślać się, że cze­goś szu­kał.

– A czy mumia nie jest nie­bez­piecz­na? – spy­ta­ła Iza­bell z od­le­głe­go kąta po­ko­ju.

– Nie, skoro nikt nie ma tego pier­ście­nia na palcu – od­parł Tho­mas, pod­rzu­ca­jąc pier­ścień i od razu cho­wa­jąc go do kie­szon­ki ka­mi­zel­ki.

– Co ra­dzisz? – Wsta­łem, nie mogąc usie­dzieć.

– Jeśli nie masz nic prze­ciw­ko, i baron rów­nież, za­brał­bym mumię do mu­zeum w Lon­dy­nie na do­kład­ne oglę­dzi­ny.

– A bierz ją, byle jak naj­da­lej stąd. Ja za to za­bie­ram dziad­ka z tego od­lu­dzia. Wy­naj­mę mu ka­mie­ni­cę obok nas. Jesz­cze dziś stąd wy­je­dzie­my. Mam na­dzie­ję, że po­pie­rasz moją de­cy­zję, ko­cha­nie?

Jej cie­pły uśmiech wy­star­czył mi za od­po­wiedź.

– W takim razie je­ste­śmy umó­wie­ni. Przy­ślę kogoś po mumię. Ach, i gdzież są moje ma­nie­ry. Gra­tu­lu­ję no­wo­żeń­com. – Uca­ło­wał dłoń Iza­bell i uści­snął moją. – Przy­kro mi, że nie mo­głem być na ślu­bie, lecz wy­ko­pa­li­ska się prze­dłu­ży­ły.

 

 

Jakże przy­jem­nie wra­ca­ło się po pacy do domu peł­ne­go życia. Sara krzą­ta­ła się po kuch­ni, skąd do­cho­dził sma­ko­wi­ty za­pach pie­cze­ni. W sa­lo­nie dzia­dek grał z Iza­bell w sza­chy. Po­wró­cił mu dobry humor i by­strość umy­słu. Chwi­lo­wo za­miesz­kał u nas, lecz oboje z Iza­bell nie wy­glą­da­li na zmar­twio­nych tym fak­tem. Moja uko­cha­na wresz­cie miała z kim spę­dzać czas, kiedy mnie całe dnie nie było w domu.

John przy­niósł mi dzi­siej­szą ga­ze­tę. Wy­god­nie roz­sia­dłem się w fo­te­lu i za­czą­łem czy­tać. Moją uwagę przy­ku­ła notka na trze­ciej stro­nie:

 

Wczo­raj na dro­dze pro­wa­dzą­cej do Lon­dy­nu zda­rzył się wy­pa­dek.

Powóz, prze­wo­żą­cy sta­ro­żyt­ną mumię, wpadł do rowu i się roz­trza­skał.

Jedna osoba nie żyje, pro­fe­sor Tho­mas Her­bert, hra­bia Car­nar­von cudem prze­żył.

Mumia znik­nę­ła.