Alamazer

 

 

Drzwi prowadzące do mieszkania Farona zniknęły. Macał po ścianie, próbując znaleźć jakiekolwiek racjonalne wytłumaczenie. Nic z tego. Jakby nigdy nie było tam żadnego wejścia. Mieszkanie go wyrzuciło, a miotanie przekleństw naprzemiennie z modłami do wszystkich świętych nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Musiał ochłonąć, zebrać myśli, potem je rozebrać, a na końcu jeszcze raz złożyć wszystko do kupy. Przed oczami stanęły mu straszne obrazki nocy spędzonych pod niebem dla bezdomnych.

Udał się do sąsiada, z którym urządził niejedną orgię, ale natrafił na pustą ścianę. Drzwi zniknęły.

Jego też mieszkanie wyrzuciło! Sprawa robi się podejrzana.

– No nie! – wykrzyknął Faron, mając nadzieję, że ktoś go usłyszy.

I usłyszał. Z ciemnego kąta wyłoniła się postać ubrana w czerwony strój i posiadająca najdłuższą brodę, jaką można zapuścić, nie przydeptując jej sobie co chwilę. Na plecach dźwigała spory worek.

– Jestem Alamazer – przedstawił się. – Może chciałby pan coś kupić? Mam tu prawdziwe specjały.

Alamazer pogrzebał w worku. Nagle coś w nim zapiszczało i ze środka wyskoczył karzeł w stroju elfa.

– Ałaaa! Złapałeś mnie za pisiorka! – zawył, łapiąc się za krocze. Po chwili jednak zmienił minę z zasmuconej na roześmianą, zrobił salto w przód, w tył i do boku i dodał: – Żartowałem! Naiwniak z ciebie!

– Wcale nie! – wykrzyknął Alamazer, po czym znów zwrócił się do Farona. – Ten mały nie jest na sprzedaż, ale mam dużo innych ciekawych rzeczy. Może świeżutki karp? Jeszcze rusza płetwami… Eee… To znaczy ruszał.

– Nie lubię ości.

Nieświęty Mikołaj jednak nie słuchał, tylko grzebał w przepastnym worze. Ze środka doleciał nieprzyjemny rybi odór.

– Przepraszam, to Cthulhu puścił bąka. On tak ma czasami, zwłaszcza jak się nażre wodorostów. No dobrze, a co by pan chciał dostać pod choinkę?

– Drzwi do mojego mieszkania.

– Oj, niedobrze. Chyba nie mam czegoś takiego.

– W zasadzie to chciałbym dostać z powrotem całe mieszkanie.

– Jeszcze gorzej. Ono nawet nie zmieści się pod choinkę. Musi pan wybrać coś znacznie mniejszego.

– A ile kosztują te cuda, które ma pan w worze?

– Niektóre są za darmo.

– Tam jest pełno śmieci, prawda? Zwykły z pana żul!

Alamazer zakrył uszy rękami i zaczął śpiewać kolędy, jakby chciał zagłuszyć napływające mu do głowy nieprzyjemne myśli.

– Niech pan tak nie mówi – wtrącił się elf. – On jest bardzo czuły na tym punkcie.

– W tym momencie za wiele się od siebie nie różnimy – westchnął Faron. – Też jestem bezdomny. A ty jak masz na imię, chłopcze?

– Feluś. Nie jestem chłopcem, tylko dorosłym facetem! Może tylko trochę niższym niż średnia krajowa.

– Mniejsza z tym. Idę do zarządcy tego budynku. Muszę wytłumaczyć całe zamieszanie.

– Pójdziemy z panem – zdecydował Feluś. Złapał za ubranie Alamazera, który przestał się mazgaić i pociągnął go za sobą.

Udali się na samą górę. Niestety na drzwiach wisiała kartka z napisem „OUT OF ORDER”, co znaczyło, że na czas Świąt nie przyjmowali żadnych zamówień, skarg ani zażaleń.

Feluś nie czekając na zaproszenie otworzył drzwi i wszedł do środka. Wnętrze było prawie puste, jakby ktoś powynosił ze środka całą zawartość. Pozostało jedynie biurko i krzesło oraz stojąca w rogu choinka.

– Nikogo nie ma – stwierdził Faron. – Co się stało z zarządcą?

– To chyba oczywiste. Udał się na Święta do rodziny.

– I zostawił budynek samemu sobie? To nieodpowiedzialne. Dlatego dzieją się takie dziwne rzeczy.

– To miejsce czeka na kogoś – stwierdził nagle Alamazer. –  Musimy zająć miejsce zarządcy.

– Co?

– Tu jest tyle wolnej przestrzeni do spania. Wprost ideał jak z pięciogwiazdkowego hotelu.

Faron zauważył kątem oka jak choinka drgnęła i przesunęła się o kilka centymetrów.

– Widziałeś to? – zapytał.

– Co niby?

– Może mi się zdawało.

Drzewko jednak zdecydowanie się poruszało. Kiedy Faron zrobił krok w kierunku wyjścia, zaczęło sunąć w jego kierunku. Spomiędzy igieł wysunęły się wirujące ostrza. 

 Feluś zrobił szybkie salto w przód, złapał choinkę od tyłu, wygiął i przetrącił na pół, jakby to była gałązka oliwna. W tym stanie drzewko nie miało szans się pozbierać.

– Wow, ale z ciebie siłacz – zdziwił się Alamazer. – Chyba uratowałeś nam życie. Znaczy… jeszcze chwila i sam bym to zrobił, ale chciałem zbudować suspens.

– Co to jest? – zapytał zdziwiony Faron.

– Wygląda jak choinka, ale zachowuje się co najmniej jak psychopata. Widocznie zostawili ją do ochrony tego pomieszczenia.

– Ale tu nic nie ma.

– To gabinet zarządcy. Już samo w nim przebywanie dodaje mi animuszu.

– Musimy się pozbyć tego paskudztwa – stwierdził Feluś.

Okazało się, że w podłodze jest klapa, której Faron wcześniej nie zauważył. Elf otworzył ją i wrzucił do środka choinkę.

– Teraz już mamy problem z głowy. Nie sądzę, żeby stamtąd wróciła.

– To bardzo niebezpieczne, taka klapa w podłodze. Można do niej przypadkiem wpaść.

– Niewykluczone, że tak właśnie się stało.

– Czy myślisz, że zarządca też tam skończył?

Nagle z klapy doleciał gruby głos.

– Ty ciulu ćwiekami nabijany! Tak, to wszystko twoja wina.

Faron wytrzeszczył oczy. Budynek do niego mówił.

– Pamiętasz tę dziurę w ścianie?  Tak, tę do której w przypływie alkoholowej werwy wepchałeś swojego kutasa! Zaraziłeś mnie syfilisem. Nie rób takiej głupiej miny. Tutaj ścian mają nie tylko uszy, ale też oczy.  Do tego ciągle tupaliście, pluliście na podłogę i urządzaliście orgie.

– Wcale nie – słabo bronił się Faron.

– Chlaliście alkohol, a ja musiałem wąchać wasze rzygi.

– To też nieprawda.

– Za późno. Teraz poniesiecie karę.

– Co mam zrobić, żebyś mi wybaczył? – zapytał Faron, jakkolwiek niedorzecznie to brzmiało.

– Wynoście się wszyscy, bo was choinką poszczuję!

Nagle cały budynek zaczął się trząść, na ścianach pojawiły się pęknięcia, a z wnętrza zaczęła wypływać krew.

– Chodu! – wykrzyknął Feluś.

Rzucili się do ucieczki. Cały budynek wydawał się rozpadać, tynk odlatywał ze ścian, pojawiało się coraz więcej pęknięć, a w powietrzu czuć było metaliczny zapach krwi.

Wybiegli na zewnątrz. Budynek kołysał się w agonii. Wszystkie szyby wypadły z okien, a gdzieś z wnętrza doleciał ich potworny wrzask, pełen bólu i smutku.

– Chodźmy, wszystko zaraz się zawali – powiedział Alamazer.

– Ale tam zostało moje mieszkanie…

– Naprawdę to robiłeś? Posuwałeś budynek?

– Ja…

– Nieważne. Możliwe, że robiłem w życiu gorsze rzeczy.

Po chwili budynek zamienił się w gruzowisko. Nie było do czego wracać. Faron udał się z Alamazerem i Felusiem do noclegowni, pełnej śmierdzących i brudnych osobników. Sam był sobie winien. Będzie musiał spędzić niejedną noc pod niebem dla bezdomnych. Przynajmniej śnieg na razie nie padał mu na głowę.

Alamazer powyciągał z worka różne fanty i po kolei rozdał je bezdomnym. Na koniec wręczył prezent Faronowi.

Była to prezerwatywa.