Turniej rycerski

Turniej rycerski

 

 

XIĘGA PIERW­SZA – Bazar

Od kiedy mał­żo­nek wy­ru­szył na wy­pra­wę krzy­żo­wą, nasza Pani za­czę­ła wy­my­ślać nie­ty­po­we roz­ryw­ki. Naj­now­szą uczy­ni­ła tur­niej ry­cer­ski, w któ­rym je­dy­nym świad­kiem zma­gań był min­strel. To na pod­sta­wie jego re­la­cji Pani za­mie­rza­ła fe­ro­wać wy­ro­ki.

 

Teraz bard szedł za mną krok w krok. To­wa­rzy­szył mi, nie jak przy­ja­ciel, lecz jak straż­nik. Żaden ruch, żadne słowo nie mogło ujść jego uwa­dze. Wśród zgieł­ku tar­gu­ją­cych się ludzi sze­dłem przez miej­ski bazar.

 

Dzi­siej­sze za­da­nie wy­da­wa­ło się pro­ste. Z okre­ślo­ną sumą pie­nię­dzy w kie­sze­ni mia­łem przejść przez targ, by zro­bić za­ku­py na cały ty­dzień. Mój dwor­ski strój rzu­cał się w oczy. Gdy tylko wsze­dłem na plac, przy­kuś­ty­kał do mnie bez­no­gi ka­le­ka, pro­sząc o wspar­cie. Nie od­trą­ci­łem go bru­tal­nie, wie­dząc jak wy­glą­da­ło­by to w pie­śni. Za­miast tego rzu­ci­łem gro­si­ka, li­cząc, że to nie tego gro­sza za­brak­nie na za­ku­py.

 

Za­głę­bi­łem się mie­dzy stra­ga­ny. Wszy­scy kupcy wy­sta­wia­li naj­droż­sze to­wa­ry na wy­so­ko­ści oczu. Sta­ra­łem się omi­jać je wzro­kiem, świa­dom, że nie tego szu­kam. Szu­ka­łem bo­wiem za­pa­su nie­dro­giej fa­so­li. Wielu kup­ców ofe­ro­wa­ło to ziar­no. Do­rod­ne, wy­peł­nia­ją­ce otwar­te, pę­ka­te worki. Od razu widać było, że sprze­daw­cy chcą się tym to­wa­rem po­chwa­lić.

 

Nawet nie py­ta­jąc o cenę ro­zu­mia­łem, że bę­dzie trzy razy droż­szy niż to, co za­mie­rza­łem kupić. W końcu zna­la­złem han­dla­rza, który eks­po­no­wał noże i to­po­ry. Miał jed­nak także pro­duk­ty rolne, tyle, że le­żą­ce z tyłu, jakby po­rzu­co­ne. Ot, wie­śniak, który do­ga­dał się z ko­wa­lem na sprze­daż wy­ro­bów że­la­znych. Spo­sób eks­po­zy­cji wska­zy­wał, że bar­dziej mu się opła­ca po­śred­nic­two niż sprze­daż owo­ców wła­snej pracy. Miał jed­nak fa­so­lę! Worek był nieco mniej­szy niż ofe­ro­wa­ła kon­ku­ren­cja, za to cena trzy­krot­nie niż­sza. Upew­ni­łem się, że ziar­no nie jest zgni­łe i nie miesz­ka­ją w nim ro­ba­ki. Za­pła­ci­łem.

Ku­piec usi­ło­wał jesz­cze sprze­dać mi duży nóż do kro­je­nia chle­ba. Z uprzej­mo­ści wzią­łem go do ręki i za­uwa­ży­łem, że jest świet­nie wy­wa­żo­ny.

– Dam ci go Panie do wy­pró­bo­wa­nia! Je­że­li nie bę­dziesz za­do­wo­lo­ny zwró­cę za­pła­tę!

Wy­obra­zi­łem sobie jak wbi­jam nóż w serce cho­dzą­ce­go za mną barda. Na pewno był­bym za­do­wo­lo­ny!

– Dzię­ku­ję dobry czło­wie­ku. Na­stęp­nym razem nie­chyb­nie do cie­bie zaj­rzę – od­da­łem nóż i ru­szy­łem mię­dzy stra­ga­ny szu­kać wę­dzon­ki.

 

Nie zna­la­złem jej łatwo. W oko­li­cy, gdzie zgro­ma­dzo­ne były kramy z mię­sem wybór był ogrom­ny, a wszyst­ko po­twor­nie dro­gie. Jakiś cwa­niak, praw­do­po­dob­nie wy­na­ję­ty przez han­dla­rzy, sma­żył kieł­ba­ski i sprze­da­wał je prze­chod­niom pro­sto z rusz­tu. W po­wie­trzu uno­sił się sma­ko­wi­ty aro­mat, który nie tylko ma­sko­wał smród nie­świe­żej wę­dli­ny, ale także do­da­wał ape­ty­tu na mięso. Ła­żą­cy za mną bard kupił sobie kieł­ba­skę i za­czął ją za­ja­dać.

 

Wy­ko­rzy­sta­łem chwi­lę nie­uwa­gi by wy­cią­gnąć z cho­le­wy do­dat­ko­we­go zło­ci­sza. Do­ło­ży­łem mo­ne­tę do puli pie­nię­dzy prze­zna­czo­nych na za­ku­py.

 

W końcu zna­la­złem sprze­daw­cę ofe­ru­ją­ce­go tłu­stą, prze­ro­śnię­tą szyn­kę z ko­ścią za pół ceny. Ku­pi­łem. Żona ją uwę­dzi, a kość da się psu! Min­strel skoń­czył jeść kieł­ba­skę i ru­szył za mną.

 

Na obrze­żach ba­za­ru ku­pi­łem za­baw­kę dla dzie­się­cio­let­nie­go syna. Był to pro­sty ko­gu­cik na dru­ci­ku, jed­nak po­wi­nien zająć smar­ka­cza na tyle, by przez ty­dzień nie robił awan­tur i nie za­da­wał nie­zręcz­nych pytań.

 

Pie­nią­dze wła­ści­wie się skoń­czy­ły. Po­zo­stał tylko mój pry­wat­ny, nie­uczci­wie prze­szmu­glo­wa­ny zło­cisz. Za tę srebr­ną mo­ne­tę ku­pi­łem bu­kiet kwia­tów dla mał­żon­ki.

 

Cze­kał nas w domu ty­dzień pod ob­ser­wa­cją pie­śnia­rza. Im lep­sze w tym cza­sie będą nasze sto­sun­ki, tym pięk­niej­sza pieśń zo­sta­nie za­pre­zen­to­wa­na przed naszą Panią.

 

Ty­dzień minął gład­ko. Po­mi­ja­jąc fakt, że ze trzy razy chcia­łem barda otruć, dwa razy udu­sić a raz byłem bli­ski za­szlach­to­wa­nia nożem. Mał­żon­ka wi­dzia­ła to ostat­nie i tak za­czę­ła się śmiać, że nie mo­głem do­ko­nać mordu. Syn nasz także do­brze się spra­wo­wał. Wpraw­dzie ko­gu­cik na dru­ci­ku zo­stał pierw­sze­go dnia ci­śnię­ty w kąt, jed­nak chło­pak do­sko­na­le ro­zu­miał, że przy śpie­wa­ku na­le­ży trzy­mać fason.

 

Po ty­go­dniu, przed całym dwo­rem, bard od­śpie­wał pieśń. Grom­kie brawa ze­brał opo­wia­da­jąc, jak ła­ska­wie po­trak­to­wa­łem że­bra­ka. Stare panny szlo­cha­ły, sły­sząc jak ku­po­wa­łem bu­kiet dla pani mego serca. Do­peł­nie­niem hi­sto­rii była nieco mo­no­ton­na opo­wieść o na­szym skrom­nym życiu. Hu­mo­ru do­da­wa­ły opisy ata­ków pier­dze­nia po zje­dzo­nej fa­so­li.

 

Na ko­niec nasza Pani wsta­ła z tronu by na­gro­dzić pieśń i moje wy­sił­ki ser­decz­ny­mi okla­ska­mi. Wy­gra­łem pierw­szą część tur­nie­ju! Co cze­ka­ło mnie dalej?

 

XIĘGA DRUGA – Li­chwiarzJako min­strel na dwo­rze na­sze­go nie­obec­ne­go wład­cy, słu­żą­cy teraz jego mał­żon­ce, otrzy­my­wa­łem różne za­da­nia. Ostat­nio Pani wy­my­śli­ła coś, co spra­wia­ło mi dużo kło­po­tu. Spo­wo­do­wa­ło także, że zwąt­pi­łem w roz­są­dek na­szej su­ze­ren­ki.

Trzej wy­bra­ni ry­ce­rze, lu­dzie za­pra­wie­ni w bo­jach i ni­czym wię­cej, mieli pró­bo­wać swych sił w spra­wach co­dzien­nych.

 

Dwóch skom­pro­mi­to­wa­ło się już pod­czas pierw­sze­go za­da­nia. Wyj­ście na targ z ogra­ni­czo­ną za­war­to­ścią sa­kiew­ki i próba prze­ży­cia ty­go­dnia na za­ku­pio­nych pro­duk­tach skoń­czy­ła się w ich przy­pad­ku: ob­żar­stwem i póź­niej­szy­mi kłót­nia­mi oraz gło­dem przez ty­dzień.

Jak łatwo się do­my­ślić, pie­śni o roz­rzut­ni­ku i du­si­gro­szu nie były zbyt po­chleb­ne.

 

Co in­ne­go mój ulu­bie­niec, Ser Robb! Ten żył przez ty­dzień skrom­nie, a za­rów­no on, jak i jego ro­dzi­na byli dla mnie prze­mi­li. Zwią­za­łem się z nim bar­dzo i po­sta­no­wi­łem, że na ile to bę­dzie ode mnie za­le­ża­ło, ten ry­cerz zdo­bę­dzie laury w tur­nie­ju.

„To nie po­win­no być trud­ne" – po­my­śla­łem wy­śpie­waw­szy ostat­ni wers.

 

Rze­czy­wi­ście, ser Robb zo­stał na­gro­dzo­ny, po­zo­sta­li dwaj od­pa­dli z ry­wa­li­za­cji by tra­fić na tor­tu­ry. Pani nasza chcia­ła mieć pew­ność, że uczest­ni­cy po­waż­nie pod­cho­dzą do sta­wia­nych przed nimi zadań.

 

Na­stęp­nym wy­zwa­niem była wi­zy­ta u li­chwia­rza. Tym razem w szran­ki sta­wał wy­łącz­nie mój ulu­bio­ny szlach­cic, wciąż jed­nak mógł się skom­pro­mi­to­wać.

 

Li­chwia­rza od­wie­dzi­li­śmy razem. Po­śród półek za­wal­nych bu­twie­ją­cy­mi do­ku­men­ta­mi, przy stole peł­nym pa­pie­rów ser Robb wy­ka­zał się nie­ma­łym ro­zu­mem żą­da­jąc kre­dy­tu we fran­kach, za­miast pro­po­no­wa­nych w zło­ci­szy. Uniósł się nie­ste­ty strasz­nie, gdy usły­szał, że po pię­ciu la­tach po­zo­sta­nie mu do spła­ce­nia „za­le­d­wie" kwota, którą po­ży­czył.

 

Uspo­ko­iłem go jakoś, wy­ja­śnia­jąc, że wa­run­ki są dość przy­stęp­ne. Nie za­mie­rza­łem śpie­wać o tym in­cy­den­cie. Gdy­bym nie in­ter­we­nio­wał, ser Robb, czło­wiek cho­ro­bli­wie wręcz uczci­wy, praw­do­po­dob­nie za­du­sił­by li­chwia­rza na miej­scu.

 

Wy­szli­śmy z sa­kiew­ką pełną zło­tych fran­ków. Ow­szem, usły­sze­li­śmy na ko­niec pro­po­zy­cję o ubez­pie­cze­niu po­życz­ki, jed­nak ser Robb dał szyb­ko li­chwia­rzo­wi w mordę i temat umarł śmier­cią na­tu­ral­ną.

 

Pod wie­czór śpie­wa­łem przed całym dwo­rem o spryt­nym ry­ce­rzu, który wziął kre­dyt. Po­mi­ną­łem w swej pie­śni koń­czą­ce wi­zy­tę mor­do­bi­cie. Damy dworu były za­chwy­co­ne spry­tem wo­jow­ni­ka, który od­róż­niał fran­ka od zło­ci­sza.

 

Ukło­ni­łem się na ko­niec, zbie­ra­jąc rzę­si­ste brawa na­szej su­ze­ren­ki. Tak oto szla­chet­ny ser Robb prze­szedł drugą z trzech prób.

 

XIĘGA TRZE­CIA – Wierz­cho­wiec

Kiedy mój mał­żo­nek wy­je­chał, naj­pierw po­czu­łam ogrom­ną ulgę. Przez jakiś czas nie będę bita, ile­kroć wy­po­wiem wła­sne zda­nie. W końcu jed­nak spra­wo­wa­nie wła­dzy w za­stęp­stwie mo­nar­chy za­czę­ło mi cią­żyć. Nu­żą­ce było roz­są­dza­nie naj­drob­niej­szych spo­rów. Iry­to­wa­ło mnie de­cy­do­wa­nie, kogo po­słać na tor­tu­ry, a kogo od razu stra­cić. W za­sa­dzie nie umia­łam po­wie­dzieć, która z tych kar jest bar­dziej su­ro­wa. W końcu za­czę­łam się śmier­tel­nie nu­dzić. Szu­ka­łam sobie in­nych zajęć. Za­peł­nia­łam czas ro­bót­ka­mi ręcz­ny­mi, gdy jedna z dwó­rek zwie­rzy­ła mi się, że jej mąż, cho­ciaż świet­ny żoł­nierz, nie radzi sobie z co­dzien­ny­mi za­da­nia­mi. Ponoć wy­sła­ny na targ po peł­no­ziar­ni­sty chleb po­tra­fił przy­nieść bułkę pa­ry­ską! Tak oto wy­my­śli­łam tur­niej ry­cer­ski, w któ­rym wo­jow­ni­cy udo­wod­nią, że są męż­czy­zna­mi, z któ­rych nie­wia­sta może mieć po­cie­chę.

 

Nie­wiel­ki mia­łam wybór za­wod­ni­ków. Więk­szość ry­cer­stwa po­cią­gnę­ła za moim Panem na wy­pra­wę krzy­żo­wą. Zna­la­złam jed­nak trzech ta­kich, któ­rzy unik­nę­li za­cią­gu. Jeden miał szpo­ta­wą stopę, drugi był gar­ba­ty i mie­wał przy­kur­cze, nie po­zwa­la­ją­ce utrzy­mać mie­cza. Trze­ci zaś… ach, ten trze­ci był przy­stoj­ny i praw­do­po­dob­nie in­te­li­gent­ny, skoro wy­mi­gał się od wy­pra­wy.

 

Już pierw­sza kon­ku­ren­cja spra­wi­ła, że od­pa­dli za­rów­no szpo­ta­wy, jak i gar­ba­ty ry­cerz. W dru­giej kon­ku­ren­cji w szran­ki sta­wał tylko ser Robb. Tym razem rów­nież za­słu­żył na moje uzna­nie, bio­rąc opła­cal­ną po­życz­kę, uza­leż­nia­jąc się w ten spo­sób od wpły­wów z mojej kiesy.

 

Teraz nad­szedł czas ostat­niej kon­ku­ren­cji. W niej to cho­dzi­ło o zakup do­bre­go wierz­chow­ca z wy­po­sa­że­niem. Wzię­ty wcze­śniej kre­dyt mu­siał wy­star­czyć!

 

Z póź­niej­szej re­la­cji sta­jen­ne­go wiem, że Robb wraz z bar­dem oglą­da­li kilka wierz­chow­ców. Ko­niu­szy usi­ło­wał sprze­dać im po­cią­go­wą cha­be­tę, za­pew­nia­jąc przy tym, że jest to koń gór­ski. Ku­pu­ją­cy nie dali się na to zła­pać.

Ko­niec koń­ców Robb wy­brał naj­ostrzej­sze­go ogie­ra w staj­ni. Za­brał go na jazdę prób­ną i wró­cił za­do­wo­lo­ny. Koń pró­bo­wał go kilka razy zrzu­cić. Po­ko­ry na­uczy­ły go ostro­gi wbi­ja­ne w bok i nie­moż­ność po­zby­cia się jeźdź­ca.

 

Co dziw­ne, bard także kupił wierz­chow­ca. Wy­brał na­ro­wi­stą klacz, nie­wie­le ustę­pu­ją­cą ogie­ro­wi ser Robba. Za­pła­cił zło­tem. Do dziś męczy mnie py­ta­nie, czy było to złoto, któ­rym na­gra­dza­łam śpie­wa­cze wy­sił­ki?

 

Sta­nę­łam w oknie twier­dzy i ob­ser­wo­wa­łam jak obaj mło­dzień­cy opusz­cza­ją moje lenno. Sir Robb od­wró­cił wierz­chow­ca i jakby sa­lu­tu­jąc, na­cią­gnął kap­tur na czoło. Konie po­mknę­ły w stro­nę lasu Sher­wo­od, ostoi ba­ni­tów.

 

Cóż, od­po­wied­nio duży kre­dyt może zmie­nić każ­de­go w ba­ni­tę.

 

Od tej pory coraz czę­ściej sły­szę imię Robb-in-Ho­od. Jego przy­ja­ciel, bard śpie­wa o nim nie­stwo­rzo­ne hi­sto­rie w ta­wer­nach. Po­dob­no ucie­ki­nier ra­bu­je bo­ga­tych i daje bied­nym. O ile się orien­tu­ję, je­dy­nym bied­nym, któ­re­go Robb wspo­ma­ga jest on sam.

 

Nie­dłu­go wraca mój mąż. Na pewno do­sta­nę po twa­rzy za stwo­rze­nie pro­ble­mu zor­ga­ni­zo­wa­nych ba­ni­tów. Ale było warto! Robb jest taki słod­ki…