Najlepszy przyjaciel człowieka

Prawie wszyscy byliśmy poddenerwowani. Ja, Michał, Aga… tylko Darek, nasz dowódca, nie dawał po sobie poznać żadnych emocji. Wnętrze ukrytej w lesie ziemianki rozświetlała wisząca pośrodku sufitu latarka. Tuż pod nią, zastygli jak posągi, rzucaliśmy na ściany chyboczące cienie. Patrzyliśmy w milczeniu na papierową mapę tego, co kiedyś było Polską. Ciszę wypełniał szum deszczu. Pojedyncze krople, które zdołały przedrzeć się przez zbudowany z gałęzi i ściółki prowizoryczny sufit, postukiwały o nasze długie płaszcze. Palec dowódcy wylądował na północnym skraju autostrady A1.

– Pół godziny temu z Gdańska wyruszył konwój. Pięć ciężarówek. Nie ma eskorty – powiedział Darek i wymownie spauzował.

– To byłby pierwszy raz? – zapytał Michał, bawiąc się nerwowo guzikiem od płaszcza.

Dowódca skinął głową.

– To śmierdzi pułapką – stwierdziłem. – Pamiętacie, że ta bestia się uczy? Nikt go nie nauczył walki z partyzantami. Sam to zrobił.

– Marcinie Drugi, skoro się uczy, to znaczy, że popełnia błędy. Dlatego wojna wciąż trwa – wyjaśnił spokojnie Darek.

– Przedwczoraj Armia Północ odparła atak na Fortecę Elbląg – wtrąciła Aga. – Może po prostu nie ma już dronów w regionie?

– Nawet jakby mu się skończyły na północy, co jest w zasadzie niemożliwe, to może dołączyć kilka po drodze, na przykład ze Starogardu – zauważył Michał.

– Jak dostrzeżemy eskortę, to przerwiemy operację – uciął dowódca.

– A jaki w zasadzie jest plan? – zapytałem.

– Wysadzimy wiadukt nad A1 w Sadówce. – Darek przesunął palcem wzdłuż autostrady. – Tak, żeby uniemożliwić im przejazd. Rozprujemy jedną ciężarówkę. Zobaczymy, co wiezie.

Wiedza na temat bieżącej produkcji w Łódzkiej Megafabryce była bezcenna.

– Zdążymy? – zapytałem. – Z Głowna nadlecą w pięć minut.

– Bez problemu – stwierdziła Aga. – Drugi, nie byłeś z nami tydzień temu pod Kobyłką. Wtedy mieliśmy dwie minuty na ulotnienie się, po założeniu ładunków.

– Co? Jak to zrobiliście? – zapytałem zaskoczony.

Aga się uśmiechnęła i odpowiedziała tylko:

– Zobaczysz.

– Jak mam wam pomóc, jak niczego nie wiem? I dlaczego nazywacie mnie Drugi? Moje nazwisko to…

– Na razie masz tylko obserwować – przerwał Darek. – Mamy mało czasu. Bierzcie sprzęt i ruszamy.

 

Do wiaduktu mieliśmy zaledwie dwadzieścia minut marszu przez las. Na szczęście region nie był obecnie patrolowany. Lokalne drony poleciały do Warszawy, gdzie trwała w tym czasie kontrofensywa, mająca na celu odzyskanie przez ludzi kontroli nad stolicą. Prowadziły ją połączone wojska europejsko-rosyjskie. Odkąd straciliśmy władzę nad Omega Zero – sztuczną inteligencją, która panowała nad całym kontynentalnym systemem bezpieczeństwa – to wschód był kierunkiem, w którym podążyli uchodźcy. Ewakuowaliśmy całe państwa. Historia zapamięta to wydarzenie jako wielką wędrówkę ludów dwudziestego drugiego wieku. Nikt nie spodziewał się, że to ten kierunek stanie się źródłem nadziei, ale Rosjanie wiedzieli, że zagrożenie jest egzystencjalne. Naukowcy przewidywali, że jeżeli Omega Zero wygra wojnę u siebie, to będzie szukał zagrożeń poza granicami Federacji Europejskiej. A jeżeli podporządkuje całą zautomatyzowaną gospodarkę prowadzeniu wojny, to będzie niepokonany.

Gdy szliśmy przez las, moją uwagę zwrócił spory krater, otoczony zwęglonymi drzewami.

– Tu spoczywa pierwszy Marcin – powiedział beznamiętnie Darek. – Bądź mądrzejszy od niego.

W pewnym momencie las się skończył i dostrzegliśmy w oddali nitkę autostrady, prowadzącą do naszego celu. Musiała się tu odbyć jakaś bitwa. Ślady ciężkiego sprzętu i kratery wybuchów zlały się w pole błota, biegnące wzdłuż trasy. Zbliżaliśmy się do niego, idąc podmokłą łąką w nieustępliwym deszczu. Całun nimbostratusów dawał poczucie bezpieczeństwa. Osłaniał nas przed zdradliwymi obiektywami satelitów.

– Nie widzę jak moglibyśmy zdążyć uciec – stwierdziłem ponuro, poprawiając na plecach karabin pulsacyjny. – Od trasy do lasu jest jakiś kilometr, z czego połowa w błocie po pas.

– Schowamy się – odparł spokojnie Darek. – Ja z Agą założymy ładunki, a ty z Michałem przygotujecie kryjówkę.

– A co potem? – zapytałem.

– Jak zawartość ciężarówki się wysypie, to złapiemy co będziemy w stanie i wskoczymy do kryjówki.

Gdy zbliżyliśmy się do pustej autostrady, z każdym krokiem grzęznąc w błocie, Michał zdjął z pleców spory rulon, przypominający matę, rozwinął go i położył na pobliskiej kałuży. Nacisnął na nim jakiś przycisk, po czym błoto dookoła zaczęło bulgotać. W tym czasie Darek i Aga ruszyli z ładunkami w stronę wiaduktu. Patrzyłem z zainteresowaniem na to, jak dziwna mata powoli się zanurza, aż w końcu została całkowicie przykryta wodą.

– Co to jest? – zapytałem Michała, zaintrygowany.

– Ziemioryjek. Kopie niewielką ziemiankę. Z zewnątrz zupełnie niewidoczną. Będzie ciasno, ale nas pomieści. Sprytna technologia. Ściany będą chemicznie utwardzone, więc nas nie zaleje.

– Ale to ma wielkość najwyżej jednego człowieka – zauważyłem.

– Będzie głęboko. Zmieścimy się.

Spojrzałem na autostradę. Było na niej kilka kraterów, ale wyglądała na przejezdną. Początkowo nie niszczyliśmy infrastruktury, bo mieliśmy nadzieję, że szybko odzyskamy nad nią kontrolę. Potem przekonaliśmy się, że Omega Zero jest całkiem sprawny w jej naprawianiu. Może gdybyśmy ograniczyli jego władzę wyłącznie do służby drogowej… Wyciągnąłem papierosa z kieszeni płaszcza i zapaliłem. Michał natychmiast go zabrał, wrzucił w błoto i przydeptał.

– Pety zostawiają ślad termiczny – powiedział surowo. – Lepiej się odzwyczaj.

Skinąłem i schowałem ręce w kieszeniach, bawiąc się ukrytą paczką papierosów.

– Jak mogę pomóc? – zapytałem.

– Jeszcze nie możesz. Na razie poobserwuj starą gwardię.

Po kilkunastu minutach bulgotanie ustało. Michał zbliżył się do miejsca gdzie zanurzyła się mata, wymacał ją i uniósł z jednej strony, jakby otwierając drzwi do piekła.

– Wygląda jak grób – zauważyłem.

– Ironicznie, co nie? – uśmiechnął się Michał.

– Co masz na myśli?

– Żeby przeżyć, musimy tam wejść.

– A kiedy wyjdziemy? – zapytałem.

– Po trzech dniach.

– Teraz to robisz sobie jaja – Spojrzałem na Michała podejrzliwie, na co ten się roześmiał.

– Tu mnie masz.

Następnie spojrzał w stronę wiaduktu, gdzie reszta drużyny dawała mu znaki. Partyzanci nie używali radia, bo źródło transmisji było łatwo wykrywalne. Walka z technologią zmusiła nas do uniezależnienia się od niej. Michał wyruszył w stronę swoich towarzyszy, zostawiając mnie samego przy pustym grobie. Czuwałem, co chwilę rozglądając się po niebie. Odruch wypatrywania dronów patrolowych. O mało nie przegapiłem detonacji.

Po tym jak pierwsza ciężarówka przejechała pod wiaduktem, nastąpiła eksplozja, odcinająca drogę reszcie kolumny. Pojazd nie miał kół, tylko gąsienice. Krótka, gładka kabina sprawiała złudne wrażenie ślepej. W rzeczywistości kryła olbrzymią liczbę czujników. Po chwili, wraz z ładunkiem, przewróciła się na bok, uderzona siłą drugiego wybuchu. Widziałem, jak z trawy przy wiadukcie wynurzyły się ludzkie postacie i pobiegły w stronę wraku. W tym samym momencie, z dymu unoszącego się nad zgliszczami blokującymi drogę, niespodziewanie wynurzyły się drony.

To była pułapka.

Krzyknąłem w stronę swoich towarzyszy, choć wiedziałem, że prędzej usłyszeli przerażające bzyczenie. Nie dało się zauważyć lotu rakiet. Wyglądało jakby smugi pojawiały się w powietrzu natychmiast, jak pioruny. W miejscu ich zetknięcia z ziemią kwitły czerwone kłęby eksplozji. Zbyt długo na to patrzyłem, stojąc znieruchomiały, aż w końcu maszyny i mnie dostrzegły. Nie zdążyłem się nawet odwrócić. Nie wiem jakim cudem nie doszło do bezpośredniego trafienia. Może to siekący deszcz utrudnił im celowanie? Błoto eksplodowało kilkanaście metrów przede mną. Siła wybuchu rzuciła mną o ziemię.

Myślałem, że umarłem.

 

*

 

Gdy odzyskałem przytomność i otworzyłem oczy, zobaczyłem ciemność. Słyszałem wciąż padający deszcz, ale jakby w oddali. Nie czułem ciała. W powietrzu unosił się zapach, którego nie mogłem zrozumieć. Jakby starych ubrań. Najpierw odzyskałem czucie w twarzy. Była sucha. Ciepła. Odległa błyskawica przyniosła chwilę jasności. Zdążyłem zobaczyć drewniane belki. Sufit. Wtedy dopiero uświadomiłem sobie, że leżę na plecach. Gdy czucie wróciło do reszty ciała, chwyciłem dłonią materiał, na którym leżałem. Śliski. Nylon? Z trudem obróciłem głowę, lecz przez wszechobecną ciemność nie byłem w stanie niczego rozpoznać. Przed oczami pulsowały mi kolorowe kształty, przypominające powidoki. Wtedy nastąpił kolejny krótki rozbłysk. W głębi pomieszczenia zobaczyłem trzy błyszczące obiektywy ułożone w trójkąt.

Robot.

Wpadłem w panikę. Moje serce zaczęło bić jak oszalałe, rozprowadzając adrenalinę po całym ciele. Zerwałem się z miejsca. Wymacałem w ciemności okno, przez które wcześniej dostało się do środka światło i spróbowałem je otworzyć. Było zamknięte, ale sprawiało wrażenie słabej konstrukcji, więc rzuciłem się na nie całym ciałem. Wtedy się poddało. Wypadłem na mokrą trawę, w deszcz. Zimne krople uświadomiły mi, że byłem nagi. Kolejny błysk ukazał mi ścianę lasu. Pobiegłem w jej stronę po omacku, chociaż wiedziałem, że w tych warunkach maszyna mogła widzieć mnie jak na dłoni. Wtedy poczułem w boku przeszywający ból. Zostałem trafiony? Nie słyszałem żadnego strzału. Krople deszczu nie dały się odróżnić od krwi. Gdy adrenalina zaczęła ustępować, zacząłem czuć się coraz słabiej. Zawroty głowy nie dały się opanować.

Upadłem.

 

*

 

Gdy ponownie otworzyłem oczy, zobaczyłem ten sam drewniany strop. Był dzień. Gdy dotarło do mnie wspomnienie nocnej ucieczki, przestraszyłem się i odruchowo obróciłem głowę w stronę, z której wcześniej łypało na mnie troje mechanicznych oczu. Tym razem ich nie było. Może to był tylko koszmar? Rozejrzałem się spokojnie po sporym pomieszczeniu, a w zasadzie domku, bo drzwi i okna na kolejnych ścianach nie zostawiały wątpliwości, że miałem przed sobą całe wnętrze budynku. Przy przeciwległej ścianie stało łóżko. Gdy je dostrzegłem, uświadomiłem sobie, że leżę na stosie ubrań. Na środku pomieszczenia, przy grubym, drewnianym filarze, znajdował się mały piecyk. Jedna ze ścian była niemal całkowicie zasłonięta metalowymi regałami, których rząd kończył się warsztatowym stołem. Ściągnąłem z siebie koc i z trudem podniosłem głowę, żeby się obejrzeć. Nie miałem na sobie ubrania. Brzuch i uda owinięte były brudnymi bandażami, między którymi straszyły powierzchowne rany. Ślady po odłamkach? Przez okno zaglądało szare niebo. Przynajmniej przestało padać.

Nie wiem, jak długo tak leżałem, patrząc w sufit. Moją medytację przerwało skrzypienie drzwi, któremu towarzyszył chłodny podmuch powietrza. Mężczyzna, który przekroczył próg, ubrany był w długi, ciemny płaszcz. Jego dolna część wyglądała na postrzępioną. Mój płaszcz? Pod mokrym kapturem dostrzegłem pomarszczoną, zarośniętą twarz, która zdawała się nie zwracać na mnie uwagi. Najpierw skupiona była na strzepywaniu błota z butów, a następnie zwróciła się w stronę wieszaka. Gdy płaszcz na nim zawisł, mogłem w końcu obejrzeć mężczyznę. Miał długie, zaniedbane włosy i ubrany był w łachmany. Pomyślałem, że przed wojną z łatwością wziąłbym go za bezdomnego. Teraz wiele osób tak wyglądało. Czy to w jego domu się znalazłem? O ironio. Czy powinienem się odezwać? Sparaliżowany patrzyłem, jak ciągnie po ziemi nogi, zbliżając się do stołu, po czym zwala się na krzywe krzesło. Postanowiłem zmienić pozycję, żeby mieć lepszy widok. Zdradził mnie szelest sztucznych tkanin, składających się na moje łóżko.

Krzesło zaskrzypiało.

– Obudziłeś się. – Głos miał niski i ochrypły.

Próbowałem odpowiedzieć, ale gardło było tak suche, że wyszedł z niego tylko jakiś nieludzki skrzek.

– Za głową masz wodę – powiedział, po czym rozsiadł się wygodniej i wyciągnął nogi. Ta swoboda jakoś mi się udzieliła. Dopiero sięgając po butelkę, uświadomiłem sobie, jak bardzo wszystko mnie boli.

– Dziękuję… – wykrztusiłem. – Jak długo tu jestem?

– Dwa dni. Znalazłem cię w błocie przy autostradzie. Lekki nie byłeś.

– Przepraszam za kłopot… – odpowiedziałem, ostrożnie się podnosząc, ale kłujący ból w boku szybko mnie do tego zniechęcił.

– Mogłeś chociaż okna nie wyważać. Wcześniej się otwierało. – Mężczyzna patrzył na mnie z wyraźnym zaciekawieniem.

Więc to jednak się zdarzyło?

– Gdzie jesteśmy? – zapytałem.

– W lesie. Daleko od ludzi. Oceniając po wyglądzie, jeszcze trochę tu zostaniesz, ale bez obaw. – Poprawił się na krześle. – Mamy czas. Lada chwila powinien pojawić się obiad. Możesz w międzyczasie powiedzieć coś o sobie, o więcej nie będę prosił.

– Obiad…? Przepraszam, nie przedstawiłem się. – Odchrząknąłem. – Mam na imię Marcin. Jestem partyzantem. Prowadziłem z moją jednostką działania…

Mężczyzna kiwał głową ze zrozumieniem, podczas gdy ja coś sobie przypomniałem.

– Czy jest tu gdzieś mój karabin? – zapytałem.

– Spójrz na mnie. – Mężczyzna rozłożył drżące ręce. – Nie wymagaj za wiele od staruszka. Poza tym nie martw się. Jesteśmy tu bezpieczni.

Faktycznie wyglądał dosyć cherlawo.

– A właśnie… jak pan…?

W słowo weszło mi stuknięcie w drzwi. Gdy tylko się uchyliły, zamarłem. W szczelinę między nimi a framugą wsunął się podłużny kształt zakończony trzema obiektywami. Zatrzymał się w miejscu i choć kamery skierowane były w stronę przeciwległej ściany, to nie ulegało wątpliwości, że mają w polu widzenia całe pomieszczenie. Miałem wrażenie, że robot mi się przygląda. Nie widząc żadnego śladu niepokoju po moim gospodarzu, zdołałem opanować emocje i milczałem.

– Burek! Zimno wpuszczasz! Nie zostawiaj otwartych drzwi dłużej niż to konieczne! – powiedział stanowczym tonem mężczyzna.

Po chwili, poniżej głowy robota, do pomieszczenia wsunął się metalowy chwytak trzymający jakieś małe, martwe zwierzę. Królika? Upuścił je na podłogę, po czym robot wysunął się ze szczeliny i zamknął drzwi.

Jedyna myśl, jaką byłem w stanie zrodzić to, że chyba ciągle śnię. Mężczyzna z trudem podniósł się z krzesła.

– Wybacz – powiedział. – Oprawię tylko królika do obiadu i wrócimy do tej rozmowy.

Włożył płaszcz, podniósł martwe zwierzę i wyszedł.

W głowie miałem kompletną pustkę. Patrzyłem na zamknięte drzwi aż do jego powrotu. Wszedł, niosąc garnek, który postawił na piecyku.

– Przeprogramował go pan? – zapytałem, doszedłszy do siebie.

Przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, mieszając zupę z królika.

– Chyba można tak powiedzieć – odpowiedział.

– Jest pan programistą?

– Nie… chyba nie. Jestem psim behawiorystą.

– Żartuje pan sobie ze mnie? – zapytałem niedowierzająco, choć ton głosu rozmówcy sugerował zupełną powagę.

– W żadnym razie.

– A ten… – Nie mogłem znaleźć odpowiedniego słowa.

– Burek?

– Tak. Jak go pan…

– Dosyć tego pan. Mów mi Robert. Znalazłem go… albo raczej to on znalazł mnie.

– I nie zaatakował?

– Nie.

– Nie sądziłem, że te jednostki mają cechy osobnicze… chyba że się zepsuł?

– Nikt mnie tu nie atakuje. Dlatego jesteśmy bezpieczni.

– A może to kwestia tego miejsca? Gdzie ono dokładnie jest? – zapytałem zaintrygowany.

– Niedaleko miejsca, w którym cię znalazłem. Pozwól mi zadać jeszcze kilka pytań. Jestem ciekaw tego, co się dzieje na świecie.

Zgodziłem się niechętnie i opowiedziałem Robertowi o bieżącym stanie działań wojennych. Następnie o tym, jak zostałem partyzantem. Zadawał wiele pytań, ale, ku mojemu zdziwieniu, przeważnie dotyczyły one spraw zupełnie pobocznych w stosunku do tego, co chciałem przekazać. Interesował go… wygląd miejsc. Szczególnie przed wojną. Potem próbowałem jeszcze kilkukrotnie wydobyć z niego informację o naszej dokładnej lokalizacji, ale nie udało mi się uzyskać jasnej odpowiedzi. Uznałem go za dziwaka i postanowiłem wrócić do tego tematu bardziej stanowczo, jak już dojdę do siebie.

 

*

 

Już następnego dnia poczułem się wystarczająco dobrze, żeby wstać z łóżka, ale przed ujawnieniem tego faktu, postanowiłem się rozejrzeć po domku pod nieobecność właściciela. Upewniwszy się, że wyszedł gdzieś daleko w las, wstałem z łóżka i zacząłem dokładnie przeglądać zawartość półek. Spodziewałem się jakiejś elektroniki, ale nie było tam niczego interesującego. Większość przedmiotów była pamiątkami z różnych części kraju albo jakimiś przedwojennymi reliktami, obecnie kompletnie nieprzydatnymi. Szukałem racjonalnego wyjaśnienia tej całej niedorzecznej sytuacji z Burkiem, ale w domku nie było żadnego komputera, ani niczego co by świadczyło o tym, że Robert ma jakiekolwiek zdolności techniczne. W jednej z szuflad znalazłem dokumenty. Był wśród nich spis psów oraz ich właścicieli. Znalazłem tam też nadpalony dyplom. Imienia i nazwiska właściciela nie było; ta część była zniszczona. Certyfikat ukończenia zawodowego kursu z zoopsychologii. A więc jednak? Gdy już wszystko przeszukałem, nie znajdując niczego interesującego, położyłem się w łóżku i pogrążyłem w myślach.

 

Gdy Robert powrócił, było już ciemno. Towarzyszył mu Burek. Mężczyzna nie zwrócił na mnie uwagi, tylko wziął z półki jedną z pamiątek, usiadł na krześle i zaczął się jej dokładnie przyglądać. Był to spory bursztyn. Robert wyglądał, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. W końcu miałem okazję przyjrzeć się robotowi w całej okazałości.

Miał cztery chude nogi, połączone z długim, horyzontalnie zorientowanym tułowiem, który nie był o wiele grubszy. Z przodu wychodziły z niego dwa chwytaki, po czym unosił się i przechodził w głowę, przypominającą kształtem podłużną kamerę. Wyglądał trochę jak skrzyżowanie modliszki z patyczakiem. Znałem ten model. Był zaprojektowany jako pomoc magazynowa, ale po wprzęgnięciu w system Omega Zero, zamienił się w śmiertelną broń. Ze względu na bardzo skromny profil, był niemal niemożliwy do trafienia i potrafił rozwijać ogromne prędkości na tych swoich niepozornych, patykowatych nóżkach. Na chwytakach widać było zaczerwienienie. Rdza? A może krew? Zrobiło mi się niedobrze, gdy przypomniałem sobie wczorajszą zupę z królika.

– Robert? – odezwałem się.

Zaskoczony, skierował głowę najpierw w stronę drzwi, a później na mnie.

– Tak? – zapytał.

– Czuję się o wiele lepiej, pokazałbyś mi okolicę?

Zgodził się. Założył podartą kurtkę, zostawiając mi płaszcz. Ubrałem się i wyszliśmy w noc. Na szczęście nie padało. Czułem się wyjątkowo niekomfortowo, idąc obok niezwykłego mechanicznego towarzysza, ale zacisnąłem zęby. Robert doprowadził nas do łąki, z której było całkiem nieźle widać okolicę. Niestety, niczego nie rozpoznałem. Nad ciemnym horyzontem jaśniała czerwona łuna, rozlewając się po niskich chmurach. Płonące miasto.

– Opowiesz mi, jak poznałeś Burka? – zacząłem.

Mężczyzna zastanowił się.

– Szedłem z tamtej strony. – Wskazał na łunę. – Burek był w tym lesie. Obserwował mnie przez jakiś czas, był przyjazny, więc zaprosiłem go do towarzyszenia mi. I tyle.

– Jak nazywa się tamto miasto? – zapytałem.

Robert ponownie się zastanowił.

– Nie wiem – odpowiedział.

Teraz byłem już pewny.

– Nie wiesz, gdzie jesteśmy – stwierdziłem.

– Nie wiem – powiedział z wahaniem.

– I nie nazywasz się Robert – kontynuowałem.

Milczał, patrząc na mokrą trawę pod butami.

– Nie wiesz jak się nazywasz…

Pociągnął nosem i przetarł załzawione oczy.

– Chyba mam… amnezję – wychrypiał.

– W porządku. Dowiemy się, kim jesteś. Być może odkryłeś coś, co pozwoli nam to wszystko odkręcić. – A po chwili dodałem. – Coś, co tylko ty mogłeś odkryć.

 

*

 

Hala produkcyjna była jednocześnie pusta i pełna życia, tętniącego pod wysokim sufitem. Niekompletne roboty sunęły podwieszone do szyn, tworzących swoisty labirynt. Zmęczony długim marszem, usiadłem na podłodze. Przez wszystkie lata wojny, moim celem było się tu dostać. Czy to przy pomocy frontalnego ataku, czy po cichu, ale zawsze z bronią w ręku; jako wróg, którego celem było zniszczenie. A wystarczyło wejść jako przyjaciel. Jedyną przeszkodą, którą musiałem pokonać, był mój własny strach, wszczepiony przez wojnę. Skoordynowany taniec kolejnych etapów procesu produkcji sprawiał hipnotyzujące wrażenie. Był w nim jakiś rytm. Podświadomie zacząłem tupać. Wtedy uświadomiłem sobie, że jestem częścią tego mechanizmu. To dlatego pozwolono mi tam być: wiedza, która umożliwiła mi wejście, uniemożliwiała agresję. Omega Zero rozumiał mnie bardziej niż ja jego. Do tego został stworzony.

Wiedziałem, co muszę zrobić.

 

*

 

W obszarpanym płaszczu szedłem w stronę huków i rozlewających się po chmurach ciepłych świateł. Narastający ruch mówił mi, że zbliżam się do linii frontu. Maszyny były przeróżnych rozmiarów. Niektóre szczudlaste, dorównujące wysokością żyrafom. Inne przypominały lisy, a czasami widać było jedynie poruszającą się trawę, którą przecinały niewidocznymi ścieżkami jak myszy.

Po raz pierwszy dostrzegłem w ich gwałtownych ruchach desperację. Omega Zero bronił się i nie miał jak tego zakomunikować. Jego radykalizacja spowodowana była koniecznością walki z agresorami. Od lat usiłowaliśmy go zniszczyć, nie mogąc pogodzić się z tym, że nasza własność wymknęła się spod kontroli. Odizolowaliśmy od niego cywilów. Do czego był stworzony? Do obserwowania i interpretowania zachowań ludzi; żeby ich chronić. Im bardziej próbował to robić, tym dalej się od niego odsuwaliśmy. W końcu wojna stała się jedyną interakcją, w jaką mógł wejść ze stwórcą, który obrócił się przeciwko niemu. Myśleliśmy, że tę sytuację muszą rozwiązać inżynierowie, i nawet przez myśl nam nie przeszedł psycholog.

Niebo rozerwała eksplozja zestrzelonej w powietrzu rakiety. Smuga, którą za sobą zostawiła, sugerowała, że byłem celem. Dzięki Omega Zero jedynym co do mnie dotarło, był ciepły powiew. Nie wiedziałem, czy sztuczna inteligencja osłaniała mnie czy siebie.

Zbliżając się do ziemi niczyjej, podniosłem ręce do góry. Maszyny zaczęły się przede mną rozstępować…