Upiór z Widmowego Lasu

 

Mały Mar­cus Jor­gen­sen sta­ran­nie na­sta­wiał bu­dzik w smart­fo­nie. Do­brze wie­dział, jak to się robi, pra­gnął jed­nak znacz­nie zwięk­szyć siłę sy­gna­łu. Do tej pory nigdy się tym nie zaj­mo­wał, ale spra­wa zin­ten­sy­fi­ko­wa­nia gło­śno­ści oka­za­ła się bar­dzo pro­sta.

Z za­do­wo­le­niem za­tarł piąst­ki i za­czął po­gwiz­dy­wać. Trud­nej sztu­ki świ­sta­nia na­uczył się dwa ty­go­dnie temu i lubił z niej ko­rzy­stać.  

Po­my­ślał, że dzi­siaj przed pół­no­cą na pewno do­pnie swego. Zbu­dzi się w środ­ku nocy i spraw­dzi coś, co od dawna go nie­po­ko­iło.

Uło­żył apa­rat na bla­cie noc­ne­go sto­li­ka. Po krót­kim na­my­śle wsu­nął go pod koł­der­kę. Mama nie­ba­wem przyj­dzie dać mu ca­łu­sa na do­bra­noc. Mogła coś za­uwa­żyć, a nie chciał przed­wcze­śnie zdra­dzić swo­ich za­mia­rów. Ran­kiem, przy śnia­da­niu, i tak z dumą wszyst­ko jej opo­wie.

Sze­ścio­let­ni chłop­czyk za­mie­rzał usta­lić, czy Wid­mo­wy Las ist­nie­je na­praw­dę, czy może, jak uzna­wa­ła jego ro­dzi­ciel­ka, po pro­stu uka­zu­je mu się w śnie. Twier­dzi­ła z uśmie­chem, że las jest ma­ja­kiem, sen­nym oma­mem, przy­wi­dze­niem bez zna­cze­nia.

Pew­nie, jak zwy­kle, miała rację, ale Mar­cu­sa wie­czo­ra­mi wciąż drę­czy­ła nie­za­spo­ko­jo­na cie­ka­wość. Prze­cież już dwa razy wi­dział ten bar­dzo dziw­ny bór… Przy­pad­kiem, bo prze­jadł się i nie mógł za­snąć.

Wy­star­cza­ło ze­rwać się w środ­ku nocy, od­su­nąć rąbek za­sło­ny w oknie i wdra­pać na krze­seł­ko. Par­kan z prę­tów, ota­cza­ją­cy ogród, znaj­do­wał się za­le­d­wie o kil­ka­na­ście kro­ków, a późne wie­czo­ry dzię­ki pełni księ­ży­ca i bez­chmur­ne­mu niebu były teraz bar­dzo jasne. Zer­k­nie tylko, czy za me­ta­lo­wym pło­tem wciąż znaj­du­je się as­fal­to­wa droga, łą­czą­ca oko­licz­ne po­sia­dło­ści i wio­dą­ca do mia­stecz­ka, czy też ten trakt znik­nie, a on po­now­nie zo­ba­czy bujną knie­ję. Bar­dzo dziw­ną… I malca na jej skra­ju, pil­nie wpa­tru­ją­ce­go się w prze­strzeń, za­pew­ne w dom na­prze­ciw­ko.

W willę jego ro­dzi­ców.

Mar­cus są­dził, że ten niby senny zwid jest jego ró­wie­śni­kiem. Wy­glą­dał na­praw­dę okrop­nie, pra­wie jak upiór. Za­wsze jed­nak uśmie­chał się. Chyba na kogoś cze­kał. Może wła­śnie na niego, Mar­cu­sa? Może wcze­śniej go pod­pa­trzył i do­wie­dział się, że miesz­ka bli­sko?

Cał­kiem nie­daw­no, z wiel­ką cie­ka­wo­ścią oglą­da­jąc jakiś ko­miks, naj­młod­szy miesz­ka­niec re­zy­den­cji do­kład­nie po­znał zna­cze­nie wy­ra­zu „upiór”. Pa­so­wał jak ulał do wy­glą­du zjawy z Wid­mo­we­go Lasu – tak na­zy­wał kra­jo­braz, oglą­da­ny no­ca­mi za oknem.  

Ale prze­cież – po­my­ślał chłop­czyk. – Mo­gli­by­śmy się razem po­ba­wić. Może on zna cie­ka­we za­ba­wy? No i w końcu prze­ko­nam się, czy to na­praw­dę sen… A jutro prze­ka­żę wszyst­ko mamie. I ta­tul­ko­wi, jak przy­je­dzie na urlop. Zdzi­wi się! Ha!

Po­now­nie ra­do­śnie za­tarł piąst­ki.

Szczęk­nę­ła klam­ka w drzwiach. Klara Jor­gen­sen przy­by­ła, jak czy­ni­ła każ­de­go wie­czo­ru, żeby czule utu­lić do snu swoją la­to­rośl.

 

***

 

Pa­trzy­li na sie­bie w mil­cze­niu.

– Cześć – po­wie­dział nie­pew­nie jeden z chło­pacz­ków. – Mam na imię Mar­cus. A ty?

Dzie­li­ło ich wy­so­kie, prę­to­we ogro­dze­nie, ale stali za­le­d­wie o krok od sie­bie.

– André – padła od­po­wiedź. – Tro­chę dziw­nie wy­glą­dasz… Nawet bar­dzo dziw­nie. I twój las też jest inny. Taki cher­la­wy…

– Nasz jest na­praw­dę cu­dow­ny! – dodał po chwi­li André z nie­kła­ma­ną dumą.

Mar­cu­so­wi mi­gnę­ła myśl, że w nocy za ogro­dze­niem nie ma ogro­dów, tylko bory. Teraz wi­dział do­kład­nie po­tęż­ne drze­wa, nie­zwy­kle wy­so­kie, z roz­le­gły­mi ko­ro­na­mi peł­ny­mi liści i dziw­nych owo­ców. Wszyst­kie były czar­ne. Wśród nich do­strzegł pię­tro­wy dom z czer­wo­nej cegły z roz­le­głym ta­ra­sem, usy­tu­owa­ny na nie­wiel­kiej po­la­nie. Spore okna od­bi­ja­ły świa­tło księ­ży­ca.

Pre­zen­to­wał się bar­dzo ład­nie, ale Mar­cus osą­dził, że jego ro­dzin­na willa w ni­czym mu nie ustę­pu­je.

– Wcale nie! – obu­rzył się na wcze­śniej­szą uwagę. – Prze­cież u nas nie ro­śnie las! Mamy wspa­nia­ły ogród – pod­kre­ślił. 

– Żebyś wie­dział, jak ro­dzi­ce o niego dbają! – dodał po chwi­li. – A jak p l o n u j e!

Z dumą użył nie­daw­no po­zna­ne­go słowa.

– W ogóle nie ku­pu­je­my owo­ców albo wa­rzyw. – Po­trzą­snął głową. – Ma­li­ny, bo­rów­ki i ożyny roz­pły­wa­ją się w ustach. Tak samo ja­błusz­ka i gru­szecz­ki, gdy doj­rze­ją. Uwierz mi.

Oczy André’a nie­spo­dzie­wa­nie bły­snę­ły, tak mocno, że Mar­cus od­ru­cho­wo się cof­nął.

– Nie wiem, o czym mó­wisz. My nie mamy cze­goś ta­kie­go… – stwier­dził chło­piec, sto­ją­cy po­śród drzew. – Chyba szko­da… Muszę po­wie­dzieć o tym mamie, na pewno coś za­ra­dzi.

Nocny przy­bysz zza dru­giej stro­ny me­ta­lo­we­go płotu z za­do­wo­le­niem uznał, że spra­wa ogro­du zo­sta­ła za­ła­twio­na. Za­gwiz­dał me­lo­dyj­nie.

– Ja tak nie umiem… Ład­nie brzmi – stwier­dził André z za­tro­ska­niem. – Pod­szko­lisz  mnie? Moja mama na pewno bę­dzie za­chwy­co­na. Spra­wię jej nie­spo­dzian­kę.

– Pew­nie – stwier­dził Mar­cus ocho­czo. – Wiesz, gwiz­da­nie nie jest łatwe… Ale, jak na­uczysz się od­po­wied­nio ukła­dać wargi i na­bie­rać po­wie­trza, idzie jak z płat­ka. Za­ła­twio­ne.

– Dobra, bar­dzo dzię­ku­ję.

Obaj pa­trzy­li na sie­bie z za­do­wo­le­niem.

– Może się po­ba­wi­my? Naj­le­piej w cho­wa­ne­go, bo nie mamy za­ba­wek – za­pro­po­no­wał André. – Na­stęp­nym razem przy­nio­sę swoje, a ty swoje. Tylko mu­sisz przejść przez płot. Dasz radę?

– Pew­nie. – Mar­cus po­now­nie za­tarł drob­ne dło­nie. – W rogu ogro­dze­nia jest l u k a.

Chło­piec, jak z za­do­wo­le­niem od­no­to­wy­wa­ła jego matka, bar­dzo szyb­ko przy­swa­jał usły­sza­ne nowe słowa, pytał o ich zna­cze­nie, za­pa­mię­ty­wał i czę­sto z lu­bo­ścią uży­wał. Miał jed­nak nawyk ich wy­ra­zi­ste­go ak­cen­to­wa­nia, co cza­sa­mi zda­niem do­ro­słych brzmia­ło śmiesz­nie. Klara nie stro­fo­wa­ła synka, bo wie­dzia­ła, że z upły­wem lat po­rzu­ci ten zwy­czaj.

– Wiem, bo kie­dyś spraw­dza­łem – cią­gnął. – Tata na­rze­kał, że ro­bot­ni­cy po­ża­ło­wa­li pręta i po­wstał o d s tę p. Prze­ci­snę się i zaraz będę u cie­bie! To po­trwa za­le­d­wie chwil­kę!

Nowy malec w Wid­mo­wym Lesie nawet się nie zdzi­wił, że ubra­ny tylko w pi­dżam­kę i bam­bosz­ki, wcale nie od­czu­wał chło­du.

Po pro­stu uznał, że prze­strzeń za ogro­dze­niem p r o m i e n i u j e cie­płem.

I był z tego faktu nie­zwy­kle za­do­wo­lo­ny.

 

***

 

Mar­cus i André spo­ty­ka­li się wiele razy, za­wsze głę­bo­ką nocą. Chłop­ców nie od­stra­szał od­mien­ny wy­gląd, ra­czej za­cie­ka­wiał. Przy­no­si­li za­baw­ki, wy­wo­łu­ją­ce u nich zdzi­wie­nie. Z roz­ko­szą uczy­li się no­wych gier i po­świę­ca­li temu sporo czasu.

Ran­kiem Mar­cus sta­ran­nie ukry­wał zie­wa­nie.

Oka­za­ło się, że André jest tro­chę star­szy. Cho­dził już do dru­giej klasy szko­ły pry­mar­nej, a po­to­mek ro­dzi­ny Jor­gen­se­nów koń­czył w tym roku przed­szko­le, o któ­rym zresz­tą no­we­mu ko­le­dze opo­wia­dał z wiel­kim za­do­wo­le­niem.

Jed­nak nie­znacz­na róż­ni­ca wieku w ni­czym im nie prze­szka­dza­ła. Spo­tka­nia za­czy­na­ły ich po­chła­niać.

Mar­cus nawet słów­kiem nie za­jąk­nął się mamie o swo­ich noc­nych wi­zy­tach. Pra­gnął opo­wie­dzieć o nich wtedy, gdy bę­dzie wie­dział w s z y s t k o. I prze­ka­zać te dziw­ne do­świad­cze­nia po przy­jeź­dzie ojca na urlop.

Olaf Jor­gen­sen był ar­chi­tek­tem, któ­re­mu do pro­jek­to­wa­nia i wy­ko­na­nia po­wie­rza­no coraz więk­sze i trud­niej­sze bu­do­wy. Spra­wia­ło mu to ogrom­ną ra­dość, ale jed­no­cze­śnie wią­za­ło się z czę­sty­mi po­by­ta­mi w od­le­głych miej­scach. Ostat­nio w domu bywał rzad­ko.

Mar­cus bar­dzo za nim tę­sk­nił. Myśl, że po przy­jeź­dzie ojca za­dzi­wi go nie­zwy­kłą opo­wie­ścią, wpra­wia­ła chłop­ca w za­chwyt, więc na razie mil­czał jak za­klę­ty. Tłu­ma­czył sobie, że na wszyst­ko przyj­dzie czas, po­wta­rza­jąc w ten spo­sób mak­sy­mę matki. Cią­gle wchła­niał, po­dob­nie jak André, nowe do­zna­nia i do­świad­cze­nia ze spo­tkań, więc stale od­su­wał w cza­sie chwi­lę, gdy wszyst­ko z r e l a c j o n u j e.

Wza­jem­ne wi­zy­ty obu mło­dzie­niasz­ków trwa­ły nadal, ale wraz z upły­wem dni i mie­się­cy sta­wa­ły się znacz­nie rzad­sze. Pew­nie po pro­stu spo­wsze­dnia­ły… Mieli też wielu no­wych zna­jo­mych i ko­le­gów tam, gdzie żyli.

I pew­nie dla­te­go już nie dzie­ciak, ale wy­ro­śnię­ty chło­pak, któ­rym stał się Mar­cus, nigdy nie opo­wie­dział ani matce, ani ojcu o tej bar­dzo dziw­nej przy­jaź­ni. I z wielu po­wo­dów nie speł­nił swo­je­go wcze­śniej­sze­go za­mia­ru, zwią­za­ne­go z czar­nym owo­cem. Cza­sa­mi bo­wiem bar­dzo po­waż­nie za­sta­na­wiał się, czy jed­nak stale nie prze­ży­wa po­wra­ca­ją­ce­go snu, tak dziw­ne­go, że wy­da­wał się być rze­czy­wi­sto­ścią.

Le­karz i psy­cho­log szkol­ny pod­czas ru­ty­no­wych badań stwier­dza­li, że im­po­nu­je siłą, spraw­no­ścią i jest nie­zwy­kle zrów­no­wa­żo­ny.

A jed­nak w umy­śle chłop­ca cień wąt­pli­wo­ści wciąż po­zo­sta­wał, a nawet na­ra­stał…  

 

***

 

Wid­mo­wy Las za­wsze bar­dzo za­cie­ka­wiał Mar­cu­sa. Był na­praw­dę oso­bli­wy… Chło­piec, cho­ciaż jesz­cze nie mło­dzie­niec, już dawno po­znał zna­cze­nie tego okre­śle­nia. Pa­so­wa­ło jak ulał.

Za domem z cegły, w któ­rym miesz­kał André, kryły się inne, nie­kie­dy więk­sze, cza­sa­mi mniej­sze, ale bar­dzo do sie­bie po­dob­ne bu­dyn­ki. Przy­bysz zza dru­giej stro­ny ogro­dze­nia szyb­ko od­krył, że łączą je do­brze utrzy­ma­ne ścież­ki. A od każ­de­go wi­docz­ne­go obej­ścia bie­gły ko­lej­ne, pew­nie do dal­szych go­spo­darstw. Chyba two­rzy­ły plą­ta­ni­nę.  

Tutaj za­wsze było cie­pło, Mar­cus nigdy nie czuł chło­du. To było dziw­ne.

– Ścież­ki są wy­gra­co­wa­ne – rzu­cił kie­dyś nowy ko­le­ga. – Co ty­dzień mój oj­ciec i są­sie­dzi je wy­rów­nu­ją.

Ten fakt nie­spe­cjal­nie za­in­te­re­so­wał Mar­cu­sa, o wiele bar­dziej cie­ka­wi­ło go to, że dziw­na knie­ja zda­wa­ła się nie mieć końca. W nocy, zwłasz­cza gdy nie świe­cił księ­życ, nie­wie­le było widać, ale przy bez­chmur­nym nie­bie ko­ro­ny czar­nych drzew roz­cią­ga­ły się aż po ho­ry­zont. Wy­glą­da­ło na to, że po­tęż­ny las po­kry­wał cały świat André’a.

Ten nie­ba­wem to po­twier­dził. I zdzi­wił się bar­dzo, że za willą Jor­gen­se­nów jest zu­peł­nie ina­czej.

– Co to są łąki, pola i pa­stwi­ska? – za­py­tał. – Do czego służą?

Mar­cus mocno się na­bie­dził, zanim wy­tłu­ma­czył, że sta­no­wią źró­dła paszy dla zwie­rząt i po­ży­wie­nia dla ludzi. Mu­siał wiele sobie przy­po­mnieć, a chciał, żeby André do­brze zro­zu­miał ich rolę. Sam nie wie­dział tego do­kład­nie, więc wy­ja­śnie­nie przy­cho­dzi­ło z trud­no­ścią.

– U nas jest znacz­nie le­piej, bo zwie­rząt­ka pasą się w lesie. Sporo ich mamy – stwier­dził z dumą André. – Zwier­zacz­ki są bar­dzo ładne.

Mar­cus chciał za­py­tać, co się z nimi teraz dzie­je, ale ugryzł się w język. Prze­cież było ciem­no i na pewno te by­dląt­ka, jak je dla sie­bie okre­ślił, smacz­nie śpią… Teraz już wie­dział, że za domem znaj­du­je się kilka mniej­szych za­bu­do­wań. Pew­nie sta­no­wi­ły schro­nie­nia miej­sco­wych zwier­zacz­ków.

– Jak wy­glą­da­ją i do czego służą? – za­py­tał z cie­ka­wo­ścią.

– Jak wy­glą­da­ją? Nor­mal­nie. – André wzru­szył ra­mio­na­mi. – Nie­któ­re są białe, inne czar­ne, cza­sa­mi brą­zo­we. Mają mię­ciut­kie fu­ter­ko. Dają mleko, a z niego wy­ra­bia się różne pro­duk­ty. Można też ho­do­wać je na mięso, ale mama tego nie robi. Jest we­ge­ta­rian­ką i mówi, że za­bi­ja­nie zwie­rzą­tek to obrzy­dli­stwo. 

Mar­cus za­ko­no­to­wał sobie w pa­mię­ci, że musi za­py­tać swoją mamę, co ozna­cza słowo we­ge­ta­rian­ka. Nie ro­zu­miał jego zna­cze­nia, ale nie chciał się do tego przy­znać.

– No i mają jeden róg po­środ­ku głowy – cią­gnął André z dziw­nie fi­lu­ter­nym uśmie­chem. – Wiesz, ty na pewno nie je­steś zwier­zacz­kiem, ale są tro­chę do cie­bie po­dob­ne. Ale mi to u cie­bie nie prze­szka­dza.

Mar­cus po­ki­wał głową. Uznał, że spo­strze­że­nie André’a jest słusz­ne. Ucie­szył się, że jego wy­gląd, od­mien­ny od wy­glą­du André’a, nie razi no­we­go zna­jo­me­go.

– Jak się na­zy­wa­ją? – zadał ko­lej­ne py­ta­nie. Nie miał za­mia­ru cią­gle uży­wać wy­ra­zu „zwie­rząt­ka”. Na pewno po­sia­da­ły ja­kieś miano.

– Jed­no­roż­ce – padła od­po­wiedź. – To prze­cież pro­ste.

– Aha… – skwi­to­wał Mar­cus. Nazwa nic mu nie mó­wi­ła, ko­ja­rzył tylko, że to chyba dobry stwór z bajek.

Roz­mo­wy, wcale nie takie dłu­gie, André i Mar­cus pro­wa­dzi­li pod­czas przerw w roz­gry­wa­niu gier. Czę­sto też w cza­sie ich trwa­nia, je­że­li przy­go­to­wa­nia do bitwy długo trwa­ły.

Oka­za­ło się, że André dys­po­nu­je bar­dzo dobrą kon­so­lą. I teraz obaj malcy sia­da­li pod wy­nio­słym czar­nym drze­wem – za­wsze stał tam sto­lik – i roz­po­czy­na­li star­cie, nie­raz trwa­ją­ce przez kilka spo­tkań.

Mar­cus za­uwa­żył ze zdzi­wie­niem, że źli bo­ha­te­ro­wie są bar­dzo do niego po­dob­ni, na­to­miast ci do­brzy, czę­sto cie­mię­że­ni i łu­pie­ni, usi­łu­ją­cy się wy­zwo­lić, sta­no­wią kopie André’a. Mocno go to zdzi­wi­ło. Mu­sia­ła być tego jakaś przy­czy­na.

Szyb­ko do­szli do wspól­ne­go wnio­sku, że będą grali na­prze­mien­nie, raz tymi, na­stęp­nym razem dru­gi­mi bo­ha­te­ra­mi. Mar­cus już nie do­cie­kał, czemu tak jest, bo takie gry oka­zy­wa­ły się bar­dzo pa­sjo­nu­ją­ce. Trud­no było od­nieść suk­ces.  

Za to Mar­cus czę­sto wra­cał do pytań o Wid­mo­wy Las.

Chyba za­czy­nał go fa­scy­no­wać.

– Da­le­ko się cią­gnie? – za­gad­nął kie­dyś.

– Jest wszę­dzie – pew­nym sie­bie tonem od­po­wie­dział André. – Po­kry­wa cały nasz świat.  Wiesz, może kie­dyś ogar­nie wasz.. Las jest… nie­skoń­czo­ny.

To było dziw­ne stwier­dze­nie. Mar­cus na­stęp­ne­go po­po­łu­dnia, w ro­dzin­nym domu, długo się nad nim za­sta­na­wiał.

Do­szedł do wnio­sku, że wcale nie byłby z tej e k s p a n s j i Wid­mo­we­go Lasu za­do­wo­lo­ny. Jego ogród był prze­cież wspa­nia­ły i bar­dzo lubił po­ma­gać mamie w pra­cach po­rząd­ko­wych. Po­cie­szył się myślą, że pew­nie wtar­gnię­cie Wid­mo­we­go Lasu nie na­stą­pi pręd­ko.

W na­tło­ku noc­nych roz­mów, zabaw i dys­ku­sji Mar­cus po­cząt­ko­wo za­po­mniał do­wie­dzieć się o jed­nej spra­wie.

Był bar­dzo cie­kaw, jak sma­ku­ją te dziw­ne owoce, gęsto ro­sną­ce na czar­nych drze­wach. Były duże, na­praw­dę wiel­kie, naj­bar­dziej ma­syw­ne ze wszyst­kich, które do tej pory wi­dział, i tro­chę przy­po­mi­na­ły ol­brzy­mie ki­ście wi­no­gron. I wszę­dzie do­oko­ła były takie same. Bar­dzo go in­try­go­wa­ły.

Ale szyb­ko, już pod­czas trze­cie­go spo­tka­nia, przy­po­mniał sobie o nich.  

– One są bar­dzo smacz­ne i bar­dzo… p o ż y w n e – od­po­wie­dział André. Nie­po­dzie­wa­nie, pew­nie wzo­rem Mar­cu­sa, też za­czął mocno ak­cen­to­wać nie­któ­re słowa.

Teraz, bez za­chę­ty, jakby czuł, że Mar­cus bar­dzo in­te­re­su­je się le­śny­mi owo­ca­mi, rzu­cił okiem na wy­ro­śnię­ty konar nad ich gło­wa­mi i kon­ty­nu­ował opo­wieść. 

– Jesz­cze nie­doj­rza­łe, ale potem wszyst­kie zbie­rze­my. Mamy takie spe­cjal­ne wy­się­gni­ki dla wyżej po­ło­żo­nych ga­łę­zi. Wiesz, wszy­scy póź­niej je suszą i skła­da­ją w spi­żar­niach. Moja mama mó­wi­ła, że są pod­sta­wą na­sze­go wy­ży­wie­nia. A jakie smacz­ne! Naj­lep­sze są świe­że.

– Za­ła­twisz mi jeden owoc do spró­bo­wa­nia? – za­py­tał nie­spo­koj­nie Mar­cus.

– Pew­nie. – André po­ki­wał głową. – Nie bę­dzie kło­po­tów. Ale pa­mię­taj, jeden star­cza na wiele dni… Nie­dłu­go za­cznie się zbiór, a on trwa parę mie­się­cy, bo owo­ców jest za­trzę­sie­nie. Teraz po­graj­my, bo czas leci.

To za­pew­nie­nie wy­star­czy­ło. Wró­ci­li do kon­so­li i kon­ty­nu­owa­li pa­sjo­nu­ją­cą roz­gryw­kę.

Mar­cus w duchu szy­ko­wał się na po­zna­nie smaku tego dziw­ne­go, barwą przy­po­mi­na­ją­ce­go smołę owocu.

I na opo­wie­dze­nie wszyst­kie­go mamie, gdy zdo­bę­dzie do­świad­cze­nie z po­by­tu w Wid­mo­wym Lesie. My­ślał też o tym, żeby po­pro­sić o jesz­cze jeden czar­ny owoc, przy­nieść go do domu i try­um­fal­nie po­ka­zać.

 

***

 

W ogro­dzie ka­mień na­grob­ny z czar­ne­go gra­ni­tu pre­zen­to­wał się wspa­nia­le. Mar­cus tępo się w niego wpa­try­wał.

Pod gła­zem spo­czy­wa­ła urna z pro­cha­mi jego ojca. Zgi­nął w głu­pim wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym, gdy wra­cał po za­koń­cze­niu ko­lej­nej waż­nej bu­do­wy. Jakiś chły­stek spie­szył się, do­ci­skał gaz do dechy, wy­mu­sił pierw­szeń­stwo…

Mama po­sta­no­wi­ła skre­mo­wać zwło­ki i po­cho­wać je obok domu, żeby mieć bli­sko do grobu uko­cha­ne­go męża. Tak czę­sto czy­nio­no. Nadal prze­ży­wa­ła cięż­kie za­ła­ma­nie psy­chicz­ne. Cał­ko­wi­cie po­si­wia­ła.

Po­grzeb za­koń­czył się kil­ka­na­ście minut temu.

Jedna myśl tłu­kła się w gło­wie mło­de­go Jor­gen­se­na – już nigdy nie opo­wie tacie o swo­ich stu­diach na wy­dzia­le me­cha­ni­ki kwan­to­wej. Nigdy, tak samo, jak o wielu in­nych spra­wach. Do­stał się na re­no­mo­wa­ną uczel­nię z bar­dzo wy­so­ką lo­ka­tą, a kon­ku­ren­cja była, jak to sam okre­ślił, mor­der­cza.

Już nie dowie się, co oj­ciec sądzi o Wid­mo­wym Lesie.

Bar­dzo dziw­na myśl przy­szła mu do głowy. Wła­ści­wie nie­po­waż­na i śmiesz­na za­chcian­ka, ale nie­zwy­kle ku­szą­ca.

Chciał na­sta­wić bu­dzik w smart­fo­nie, obu­dzić się w środ­ku nocy i w końcu usta­lić, czy Wid­mo­wy Las na­praw­dę ro­śnie tam, gdzie go wi­dział. I czy znowu spo­tka André’a.

Dzi­wacz­na pusz­cza nie po­win­na prze­cież ist­nieć… To było po pro­stu nie­moż­li­we. Eg­zy­sto­wa­ła tylko w jego dzie­cię­cych snach, trwa­ła upar­cie, on sam wy­my­ślił sobie ten baj­ko­wy świat.

Mar­cus uwa­żał, że jest to wi­nien swo­je­mu ko­cha­ne­mu ro­dzi­cie­lo­wi. Ran­kiem pój­dzie na grób i wszyst­ko mu opo­wie. Oj­ciec, gdyby żył, po pro­stu uśmiech­nął­by się do­bro­tli­wie.

Gdyby uczy­nił tak wcze­śniej, jesz­cze jako dzie­ciak, tata po­gła­skał­by go czule po głów­ce.

 

***

 

Z uwagą spo­glą­da­li na sie­bie. Mar­cus do­szedł do wnio­sku, że André bar­dzo pod­rósł. I zmęż­niał.

Wy­glą­dał tak samo dziw­nie, jak kie­dyś. Nic się nie zmie­ni­ło. Tylko teraz wy­da­wa­ło się, że jego po­stać jest nieco za­ma­za­na. Po pro­stu nie­wy­raź­na. 

– Teraz już nie prze­ci­snął­byś się przez tę swoją l u k ę. Dry­blas z cie­bie się zro­bił. – Z uśmie­chem za­uwa­żył mło­dzie­niec, sto­ją­cy po dru­giej stro­nie ogro­dze­nia. – Ja też już nie… Wiesz, nie­ostro cię widzę… Ale to wcale nie jest dziw­ne.

– Na­praw­dę ist­nie­jesz? – Mar­cus zadał py­ta­nie, na które nadal nie znał od­po­wie­dzi. – Wiesz, mój tata zgi­nął, a mama się za­ła­ma­ła… Chcia­łem – cią­gnął z wi­docz­nym tru­dem – pójść na grób i opo­wie­dzieć ojcu o nas. Dziw­na za­chcian­ka, ale wcze­śniej nawet nie na­po­mkną­łem o na­szych spo­tka­niach. Dzie­cię­ca ta­jem­ni­ca…

Rzu­cił okiem na Wid­mo­wy Las. Pnie czar­nych drzew jesz­cze bar­dziej spo­tęż­nia­ły, a ko­na­ry się roz­ro­sły. Wszyst­ko przy­po­mi­na­ło dzi­wacz­ną ko­lum­na­dę, usze­re­go­wa­ną w linie, gi­ną­ce gdzieś w od­da­li. Pra­wie prze­sło­ni­ły dom z czer­wo­nych ce­gieł ze sporą we­ran­dą.  

– Tak, je­stem bytem rze­czy­wi­stym, tak samo jak mój świat. – André uśmiech­nął się sze­ro­ko. – Tylko nie opo­wia­daj o tym ni­ko­mu, nawet mamie… Wezmą cię za wa­ria­ta. Wiesz, wy­tłu­ma­cze­nie jest bar­dzo pro­ste. Dzie­cin­nie pro­ste, i to, że wła­śnie dzie­cin­ne, jest klu­czem.

Oczy mło­dzień­ca bły­snę­ły w świe­tle księ­ży­ca. Mar­cus, tak jak kie­dyś, mi­mo­wol­nie się cof­nął.

– Je­stem star­szy od cie­bie o pół­to­ra roku, więc wcze­śniej do­sze­dłem do praw­dy. Też do­my­ślił­byś się, w czym rzecz. Wiel­cy z nas od­kryw­cy…

Nie­spo­dzie­wa­nie za­chi­cho­tał.

– Ten me­ta­lo­wy par­kan jest gra­ni­cą świa­tów rów­no­le­głych. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – I tyle. Styk jest chyba bar­dzo wąski, może je­dy­ny, i znaj­du­je się wła­śnie tutaj… Chyba zwiera się tylko nocą, dlatego przez długi czas byliśmy ciągle niewyspani.

Niespodziewanie szeroko się uśmiechnął.

– Niekiedy widzą je dzieci – ciągnął niespiesznie – tak jak my ujrzeliśmy. Ale kto wierzy w dziecięce fantazje? Ach!

Nie­spo­dzie­wa­nie klep­nął się otwar­tą dło­nią w czoło.

 – Wiesz, za­po­mnia­łem prze­ka­zać ci coś waż­ne­go – oznaj­mił try­um­fal­nie. – Po­słu­chaj!

Uło­żył od­po­wied­nio wargi i za­czął gwiz­dać, ład­nie brzmią­cą me­lo­dyj­kę. Nagle od­po­wie­dział mu świer­got ptaka w głębi Wid­mo­we­go Lasu, pew­nie zbu­dzo­ne­go mu­zycz­nym po­pi­sem André’a.

– Bar­dzo długo to trwa­ło, ale dałem radę – stwier­dził z sa­tys­fak­cją. – Pew­nie jed­nak mamy nieco ina­czej zbu­do­wa­ne stru­ny gło­so­we. Za­mie­rza­łem opo­wie­dzieć wszyst­ko swo­jej mamie i po­przeć hi­sto­rię świ­sta­niem, ale ze­szło… I tak by pew­nie nie uwie­rzy­ła.

Nagle André znowu po­wtó­rzył po­przed­ni gest, ude­rze­nie pal­ca­mi w czoło. Widać było, że po­czer­wie­niał, może z gnie­wu. Szpe­rał w kie­sze­niach oraz pa­zu­chą kurt­ki, jakby cze­goś szu­kał.

– Ależ ze mnie dureń! – Pra­wie krzyk­nął. – Wy­bacz! Chcia­łem dać ci przy­rze­czo­ny czar­ny owoc, ale albo za­po­mnia­łem go za­brać, albo zgu­bi­łem… Już nie po­znasz jego kon­sy­sten­cji i smaku, a tak cię in­te­re­so­wa­ły.

– Trud­no – Mar­cus po­ki­wał głową. – Mar­twe­mu tacie już nic nie po­wiem, a mamie… Jej to i tak nie za­in­te­re­su­je, cią­gle sądzi, że oj­ciec jed­nak wróci.

Obaj mil­cze­li przez chwi­lę.

– Czemu widzę cię nie­ostro? – za­py­tał młody Jor­gen­sen, za­cie­ka­wio­ny dziw­nym wi­do­kiem przy­ja­cie­la. Teraz to do­strzegł. – A po­gwiz­dy­wa­nie na­praw­dę świet­nie ci wy­cho­dzi.

– Czemu? Bo do­ro­śli­śmy – po­waż­nym tonem od­po­wie­dział André. – I sta­li­śmy się ra­cjo­nal­ni… A to po­wo­du­je, że tra­ci­my umie­jęt­ność do­strze­ga­nia cze­goś wy­my­ka­ją­ce­go się zwy­kłym do­zna­niom…

Za­my­ślił się.

– Chyba wi­dzi­my się ostat­ni raz, przy­ja­cie­lu – kon­ty­nu­ował ze smut­kiem w gło­sie. –Je­ste­śmy już za sta­rzy na wspól­ne za­ba­wy… Do­brze było cię znowu spo­tkać.

– Cie­ka­we wy­ja­śnie­nie… – stwier­dził Mar­cus po­waż­nym tonem. – Muszę je prze­my­śleć. Wiesz, wła­ści­wie nawet nie wiem, jak się na­zy­wasz… I co teraz po­ra­biasz?

– Ja­cob­sen. Stu­diu­ję fi­zy­kę i me­cha­ni­kę kwan­to­wą. – André wzru­szył ra­mio­na­mi. – Po pro­stu wy­ko­rzy­stu­ję na­by­tą do tej pory wie­dzę. Przy­da­je się.

– Tak jak ja. – Młody Jor­gen­sen uśmiech­nął się. – Nasze ży­cio­ry­sy ukła­da­ją się bar­dzo po­dob­nie. Cie­ka­we.

Wszyst­ko, co go ota­cza­ło, a także po­stać Ja­cob­se­na, od­da­lo­ne­go za­le­d­wie o dwa kroki, było rze­czy­wi­sto­ścią. Inną, do któ­rej na­wykł i w któ­rej żył, ale tak samo praw­dzi­wą.

Teraz na­resz­cie to wie­dział. Skon­sta­to­wał ze smut­kiem, że za późno.

– Po­wiedz jesz­cze jedno – Mar­cus nagle zadał py­ta­nie, które już daw­niej chciał wy­po­wie­dzieć, ale jakoś nie śmiał. Zresz­tą, po­chła­nia­ły go za­ba­wy. – Nie prze­stra­szy­łeś się mo­je­go wy­glą­du? Bo ja two­je­go bar­dzo, ale przy­zwy­cza­iłem się, cho­ciaż tak do końca do­pie­ro przed chwi­lą.  Teraz mnie już w ogóle nie razi widok dwóch oczu obok nosa.

André po­ki­wał głową.

– Ja byłem i je­stem cie­kaw­ski, więc twoja czer­wo­na źre­ni­ca po­środ­ku czoła nie­spe­cjal­nie mnie po­ru­szy­ła. Po­my­śla­łem sobie tylko, że je­steś ja­kimś dzi­wo­lą­giem. Od­mień­cem… Cóż, by­li­śmy dzieć­mi, wiele wtedy mo­gli­śmy sobie wy­obra­zić… I nic nas nie ra­zi­ło. Przy­zna­ję jed­nak, że spra­wi­łeś na­praw­dę nie­sa­mo­wi­te wra­że­nie.

W oku Mar­cu­sa syl­wet­ka Ja­cob­se­na coraz bar­dziej się roz­ma­zy­wa­ła. Nikła. Chyba André miał po­dob­ne od­czu­cia, bo nagle rzu­cił:

– Nad­szedł czas roz­sta­nia… Że­gnaj, przy­ja­cie­lu. Do­brze, że się jesz­cze spo­tka­li­śmy.

W otwo­rze mię­dzy prę­ta­mi uka­za­ła się już tylko dłoń i część ręki, resz­ta ciała po­zo­sta­ła nie­wi­docz­na. Chło­piec z jed­nym okiem uści­snął ją mocno, od­wró­cił się i ru­szył do domu.

Po przej­ściu kilku kro­ków obej­rzał się. Wi­dział już tylko jasno oświe­tlo­ny la­tar­nia­mi dro­go­wy­mi as­fal­to­wy go­ści­niec. W środ­ku nocy ruch był nie­wiel­ki, jezd­nię prze­mie­rza­ły głow­nie wiel­kie cię­ża­rów­ki i fur­go­ny do­staw­cze.

Wid­mo­wy Las znik­nął. Mar­cus ro­zu­miał, że bez­pow­rot­nie.

Serce mło­dzień­ca nagle prze­szy­ła iskier­ka żalu. Może dla­te­go, że do­brze wi­dział, że nigdy już nie spo­tka swo­je­go je­dy­ne­go przy­ja­cie­la z okre­su dzie­ciń­stwa, dwu­ocz­ne­go André’a Ja­cob­se­na.

 

 

7 czerw­ca 2020 r. Roger Re­deye