Episkop na białym koniu

Jeśli epi­skop Mat­thias miał­by wy­mie­nić naj­bar­dziej bez­sen­sow­ny zwy­czaj, z jakim miał do czy­nie­nia, by­ła­by to re­gu­ła star­szeń­stwa. Pod­czas kon­gre­ga­cji naj­waż­niej­sze na­bo­żeń­stwa od­pra­wia­li naj­star­si, a nie naj­wyż­si rangą do­stoj­ni­cy. W efek­cie trud­no było prze­wi­dzieć, czy ktoś nie zwol­ni funk­cji wo­dzi­re­ja na dzień przed im­pre­zą.

Rada Re­li­kwia­rza twier­dzi­ła, że im star­szy ka­płan, tym bar­dziej od­da­la się od świa­ta ma­te­rial­ne­go i przy­bli­ża do du­cho­we­go. Kle­cha, który stał na ka­zal­ni­cy, wy­glą­dał tak, jakby od­da­lał się od rze­czy­wi­sto­ści i przy­bli­żał do de­men­cji. Pod­czas od­czy­ty­wa­nia na­ka­zów pro­ro­ka Le­ono­riu­sa przy­sy­piał śred­nio co pięć minut, więc sto­ją­cy obok ako­li­ta mu­siał sztur­chać go mo­sięż­nym kro­pi­dłem.

Sta­ruch nie po­my­lił się ani razu, aż do na­ka­zu dzie­więć­dzie­sią­te­go trze­cie­go. W wol­nym tłu­ma­cze­niu brzmiał on tak:

Ka­płan bę­dzie żył sa­mot­nie, bo taka jest wola Wszech­stwór­cy

Pod­czas gdy sta­ru­szek prze­czy­tał zda­nie na­stę­pu­ją­co:

Ka­płan nie bę­dzie żył sa­mot­nie, bo taka jest wola Wszech­stwór­cy

Ako­li­ta na­chy­lił się nad sta­rusz­kiem i szep­nął mu coś do ucha. Ten jed­nak ode­zwał się gło­śniej.

– Prze­cież tak tu jest na­pi­sa­ne.

Wszy­scy zgro­ma­dze­ni spoj­rze­li na epi­sko­pa Mat­thia­sa. On na­to­miast py­ta­ją­co zer­kał na świę­tą He­dwi­gę, a ra­czej złotą maskę, którą im­pe­ra­tor­ka na­kła­da­ła ostat­nio na wszyst­kie waż­niej­sze spo­tka­nia. Wład­czy­ni de­li­kat­nie ski­nę­ła głową, dając Mat­thia­so­wi przy­zwo­le­nie na pod­ję­cie dzia­łań. Było w tym ruchu coś, co przy­wo­dzi­ło na myśl sza­ma­na da­ją­ce­go ofie­rze znak, że może już wsko­czyć do wul­ka­nu.

Mat­thias pod­szedł do księ­gi, ode­pchnął sta­re­go ka­pła­na bio­drem i za­czął po­bież­nie czy­tać. Palce de­li­kat­nie mu­snę­ły pa­pier w miej­scu, w któ­rym ja­kimś cudem wy­ro­sło teraz cho­ler­ne, sta­ro­ve­no­niań­skie „W” ozna­cza­ją­ce za­prze­cze­nie. W tym samym miej­scu na są­sied­niej kar­cie wid­nia­ła mała, brą­zo­wa krop­ka. Po­tarł ją. Pach­nia­ła cze­ko­la­dą.

Z hi­sto­rii, które prze­ka­zy­wa­li sobie mło­dzi dia­ko­ni, wy­ni­ka­ło, że pro­rok Le­ono­rius miał sła­bość do dwóch rze­czy: bar­dzo wy­twor­ne­go i peł­ne­go ozdob­ni­ków pisma oraz sło­dy­czy. To, co przez wieki uzna­wa­no za li­stek z Drze­wa Wie­ków bądź gwiaz­dę, która pro­wa­dzi­ła mę­dr­ca do Ziemi Otrzy­ma­nej, oka­za­ło się plamą cze­ko­la­dy, która przy­kry­ła stra­te­gicz­ne dla sensu zda­nia słowo „NIE”.

 

*

 

Mat­thias czuł się we wła­snym ga­bi­ne­cie jak byle in­te­re­sant. Przy jego ab­sur­dal­nie mo­nu­men­tal­nym biur­ku sie­dział teraz nie kto inny jak kanc­lerz Tut­tle. Nawet nie ra­czył spoj­rzeć na epi­sko­pa, stu­dio­wał le­żą­cą na bla­cie księ­gę i uśmie­chał się przy tym tak sze­ro­ko, że ką­ci­ki ust pew­nie spo­ty­ka­ły się na po­ty­li­cy. Nikt nie wie­dział, jak świę­ta mogła po­zwo­lić na to, by ktoś tak otwar­cie gar­dzą­cy du­cho­wień­stwem z dnia na dzień stał się jej oso­bi­stym do­rad­cą. Praw­do­po­dob­nie przy­czy­ny wy­nie­sie­nia mści­wej gnidy na to sta­no­wi­sko były zło­żo­ne i wie­lo­wy­mia­ro­we, jak przy za­ła­twia­niu po­sa­dy bra­tan­ko­wi pre­ze­sa. 

– No cóż, nie­zły am­ba­ras. – Kanc­lerz splótł palce i wresz­cie za­szczy­cił epi­sko­pa spoj­rze­niem. – Moim zda­niem trze­ba dzia­łać jak naj­szyb­ciej, nim wieść sama się roz­nie­sie.

– Z całym sza­cun­kiem, ale "jak naj­szyb­ciej" to można sobie zor­ga­ni­zo­wać wiej­skie do­żyn­ki. Zmia­na jed­ne­go ze świę­tych na­ka­zów wy­ma­ga czasu, kon­sul­ta­cji ze spe­cja­li­sta­mi i zgody Rady Re­li­kwia­rza. Nie będę roz­ma­wiał na tak de­li­kat­ne te­ma­ty z byle pa­ria­sem, który myśli, że pa­sto­rał to ma­ka­ron z sosem.

Tut­tle uniósł brew, a sto­ją­ca za nim He­dwi­ga ode­zwa­ła się, jakby dał jej umó­wio­ny znak. 

– W takim razie po­roz­ma­wiasz z głową Ko­ścio­ła. Dzię­kuj Wszech­stwór­cy za kon­gre­ga­cję. Wszyst­kich po­trzeb­nych du­chow­nych masz na miej­scu. Jest dzie­wią­ta rano. Po­wiedz­my, że o sie­dem­na­stej chcę zo­ba­czyć efek­ty obrad. Macie cały dzień na kłót­nie… to zna­czy de­ba­ty.

– Prze­naj­święt­sza, wy­bacz śmia­łość, ale sama wiesz naj­le­piej, że takie zmia­ny wy­ma­ga­ją czasu.

– Czasu, po­wia­dasz? Za­bra­łam cię z ja­kiejś małej wspól­no­ty w Cal­do­rze… – He­dwi­ga zmie­ni­ła temat z roz­wa­gą ka­wa­le­rzy­sty, który cofa się, by za­ata­ko­wać swój cel od innej stro­ny. – Przy­po­mnij mi, jak na­zy­wa­ło się to mia­stecz­ko? Sam­koł­nierz?

– Sam­po­mierz.

– Macie w Cal­do­rze dziw­ną tra­dy­cję na­zy­wa­nia miast.

– Jest taka le­gen­da o dwóch kró­lew­skich mier­ni­czych, któ­rzy przy­by­li do wio­ski, by zli­czyć cały in­wen­tarz i usta­lić staw­kę po­dat­ko­wą. Gdy zo­ba­czy­li miesz­kań­ców uzbro­jo­nych w widły, jeden z urzęd­ni­ków po­wie­dział dru­gie­mu „No po­mierz!”, na co drugi od­po­wie­dział „Sam po­mierz!”. No i tak już zo­sta­ło.

– Fa­scy­nu­ją­ce… Wtedy, w Sam­po­mie­rzu jeden z ów­cze­snych epi­sko­pów też po­wta­rzał, że pew­nych rze­czy nie da się przy­spie­szyć, że no­mi­na­cja do pa­sto­ra­łu trwa la­ta­mi. Wy­nie­sie­nie cię do tej god­no­ści za­ję­ło mi dwie mi­nu­ty. Myślę, że po­zba­wie­nie jej zaj­mie nieco mniej czasu, for­muł­ka jest krót­sza. Ter­min mija o sie­dem­na­stej! Cze­kam na de­cy­zję albo re­zy­gna­cję.

Gdy skoń­czy­ła, Tut­tle opu­ścił ga­bi­net, a He­dwi­ga po­kor­nie po­dą­ży­ła za nim.

Mat­thias usiadł cięż­ko przy biur­ku. Na pod­ło­dze leżał po­gnie­cio­ny zwi­tek pa­pie­ru, mu­siał wy­su­nąć się z kie­sze­ni kanc­le­rza. Na pa­pe­te­rii sie­dzi­by ne­kro­man­tów ko­śla­wy­mi li­te­ra­mi ktoś na­ba­zgrał „Go­dzi­na 20.00 ostat­nie przy­miar­ki w sali bal­sa­mo­wa­nia nr 4”.

Epi­skop nie wie­dział, o jakie przy­miar­ki cho­dzi, ale nie przy­pusz­czał, żeby Tut­tle był aż tak skąpy, by ubie­rać się u gra­ba­rzy.

 

*

 

W skład Rady Re­li­kwia­rza wcho­dzi­ły czte­ry osoby, które nie zgo­dzi­ły­by się ze sobą w kwe­stii po­go­dy za oknem, a co do­pie­ro w spra­wie re­for­my Ko­ścio­ła. Pa­trzy­li na sie­bie w taki spo­sób, jakby li­czy­li na to, że resz­ta za chwi­lę za­cznie się krztu­sić i umie­rać. Naj­szyb­szym spo­so­bem na za­pew­nie­nie sobie więk­szo­ści w gło­so­wa­niu było zmniej­sze­nie licz­by gło­su­ją­cych do jed­nej osoby.

– Vi­ro­le­do. – Wy­wo­ła­ny przez Mat­thia­sa skrom­ny skry­ba pod­niósł głowę i ner­wo­wo po­pra­wił szkła na nosie. – Notuj wszyst­ko, jak leci. Je­ste­śmy już po prze­rwie na kawę, wy­bi­ła go­dzi­na je­de­na­sta trzy­dzie­ści. Wra­ca­my do po­sie­dze­nia. Ja­kieś py­ta­nia, zanim za­cznie­my?

– O któ­rej po­da­dzą obiad? – spy­tał epi­skop Ru­precht, a Mat­thia­so­wi za­czę­ła drgać po­wie­ka.

– Mie­li­ście odro­bi­nę czasu na to, by za­po­znać się z naj­now­szy­mi za­gad­nie­nia­mi – wy­ce­dził – wy­tycz­ne świę­tej He­dwi­gi są jasne. Słu­cham pro­po­zy­cji.

Przez chwi­lę sły­chać było je­dy­nie skro­ba­nie pióra skry­by, któ­re­mu chwi­le nie­zręcz­ne­go mil­cze­nia były za­wsze na rękę. Więk­szość po­sie­dzeń Rady Re­li­kwia­rza od­by­wa­ła się zgod­nie ze sche­ma­tem "po­wiedz coś, a ja ci za­prze­czę".  A to ozna­cza­ło bar­dzo dużo pi­sa­nia.

– Moim zda­niem – pod­jął epi­skop Ca­pi­bal­di – po­win­ni­śmy mimo wszyst­ko prze­mil­czeć temat. Jeśli ce­li­bat jest grze­chem, to du­chow­ni, któ­rzy przez ostat­nie wieki żyli i zmar­li bez­dziet­nie, nie po­win­ni sie­dzieć teraz na łonie Wszech­stwór­cy. Nie wiem jak resz­ta, ale nie za­mie­rzam ich spy­chać z bo­skich kolan. Będą się mścić.

– I co w tym złego? – Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi Mat­thia­sa epi­skop Ru­precht wy­ra­ził sprze­ciw wobec wszyst­kie­go i wszyst­kich. – Jeśli ktoś nie wie, że czyni źle, to nie zna­czy, że czyni do­brze, tylko że nie wie, co czyni. To nie nasza wina, że uro­dzi­li się i zmar­li, zanim po­zna­li bo­skie prawo.

– Mo­gli­by­śmy uznać, że zmia­ny wcho­dzą w życie od dzi­siaj i prawo Wszech­stwór­cy nie dzia­ła wstecz – pod­su­nął Mat­thias. – Wtedy nie mu­sie­li­by się prze­no­sić. 

– Ci przed Le­ono­riu­sem, któ­rzy nawet nie wie­dzie­li o Wszech­stwór­cy też nie mają po śmier­ci lekko, a nad nimi jakoś nikt się nie roz­czu­lał. Uwa­żam, że po­win­ni­śmy mar­twić się o wła­sne tyłki. Bę­dzie za duży ba­ła­gan.

Pro­blem ze zmar­ły­mi po­le­gał na tym, że czę­sto ma­ni­fe­sto­wa­li swoją obec­ność w chwi­lach nad­zwy­czaj­nej po­trze­by. Nie­za­leż­nie od de­cy­zji, Rada Re­li­kwia­rza mogła mieć na­stęp­ne­go dnia do czy­nie­nia z ezo­te­rycz­nym straj­kiem. 

– Nie wy­bie­gaj­my tak da­le­ko w prze­szłość – oży­wił się epi­skop McGuf­fin, który zwy­kle przy­sy­piał na ze­bra­niach – nie dalej jak mie­siąc temu Ugg Lu­bież­ny gło­sił po­dob­ne tezy… o ko­bit­kach i tak dalej… no, i w każ­dym razie wia­do­mo, co się z nim stało – wy­ko­nał gest po­cie­ra­nia za­pał­ki.

– To się zrobi z niego mę­czen­ni­ka – burk­nął Ru­precht. – Po­wta­rzam, nie widzę po­wo­du, dla któ­re­go to my po­win­ni­śmy cier­pieć za nie­chluj­stwo Le­ono­riu­sa. Trze­ba po pro­stu ogło­sić, że każdy musi zna­leźć sobie żonę i tyle.

– Ja chciał­bym wła­śnie się dowie­dzieć, na ja­kiej za­sa­dzie ma się odbyć ten przy­dział ko­bi­tek. – McGuf­fin dalej drą­żył temat. – Pytam, bo moja go­spo­sia w razie czego by­ła­by ide­al­ną kan­dy­dat­ką. Ma duże… kwa­li­fi­ka­cje – dodał szyb­ko, wi­dząc kar­cą­cy wzrok resz­ty zgro­ma­dze­nia – z przo­du i z tyłu. Za­sad­ni­czo to nie wiem, jak mło­dzi lu­dzie de­cy­du­ją o tym, co i jak.

– Oni mają do tego te… bu­zu­ją­ce hor­mo­ny – wtrą­cił się Vi­ro­le­do.

– To nie brzmi zdro­wo. – McGuf­fin zmarsz­czył brwi. – Nie dam sobie ni­cze­go wstrzyk­nąć. Jak ja byłem młody, nie było hor­mo­nów i czło­wiek mu­siał sobie jakoś ra­dzić. A ta dzi­siej­sza mło­dzież chce wszyst­kie­go na tacy.

– Jesz­cze nawet nie pod­ję­li­śmy de­cy­zji, a epi­skop McGuf­fin już dzie­li skórę na go­spo­si. – Ru­precht po­krę­cił głową z nie­sma­kiem. – Jeśli to ma tak wy­glą­dać, to je­stem za prze­mil­cze­niem całej spra­wy. Naj­wy­żej od­wo­ła­ją nas z funk­cji.

– Na­szym obo­wiąz­kiem jest po­stę­po­wać zgod­nie z wy­tycz­ny­mi pro­ro­ka Le­ono­riu­sa, jakie by one nie były. – Ca­pi­bal­di pod­niósł się z krze­sła – a ci, któ­rzy wy­po­wia­da­ją takie bluź­nier­cze opi­nie, sami po­win­ni ustą­pić ze sta­no­wi­ska, by nie psuć wi­ze­run­ku  Ko­ścio­ła Wszech­stwór­cy w oczach wier­nych.

Mat­thias wes­tchnął. I tak wy­glą­da­ły każde ob­ra­dy od czasu, gdy Ru­precht usiadł na miej­scu Ca­pi­bal­die­go, naj­bli­żej ko­min­ka. Ca­pi­bal­di szyb­ko wy­kal­ku­lo­wał, że dzia­ła­nie na złość in­ne­mu człon­ko­wi rady jest waż­niej­sze niż wła­sne zda­nie. Losy mi­lio­nów wier­nych wi­sia­ły na wło­sku, bo dwóch sta­rusz­ków nie mogło zde­cy­do­wać się, kto po­wi­nien sie­dzieć bli­żej ognia. Kłót­nia na­bie­ra­ła tempa. Mat­thias po­pa­trzył na bied­ne­go skry­bę, który sta­rał się za­pi­sać jak naj­wię­cej epi­te­tów.

– Vi­ro­le­do, co ty o tym wszyst­kim są­dzisz? Ja już mam mę­tlik w gło­wie.

W bran­ży teo­lo­gicz­nej naj­więk­szy pro­blem po­le­gał na tym, że gdy do­sta­jesz nie­ja­sne in­struk­cje, nie mo­żesz do­py­tać szefa, co ma na myśli.

– Ja… – Pióro, które su­nę­ło po per­ga­mi­nie z pręd­ko­ścią świa­tła, sta­nę­ło w pół słowa. – Za­sad­ni­czo to nigdy nie mia­łem śmia­ło­ści do ko­biet. Nie żebym dla­te­go zo­stał ka­pła­nem, to bar­dziej taka do­dat­ko­wa za­le­ta, ale… czło­wiek myśli, że wie, na czym stoi, a tym­cza­sem takie wie­ści spa­da­ją na niego jak grom z ja­sne­go nieba. Jak tak dalej pój­dzie, to nie­dłu­go nawet świę­tym każą się żenić.

– Istot­nie…

 

*

 

Prze­ko­na­nie resz­ty Naj­wyż­szej Rady do swo­ich racji rów­na­ło się z cudem, chyba że miało się bar­dzo głę­bo­kie kie­sze­nie i kilka kart atu­to­wych. Lżej­szy o kilka la­ty­fun­diów pod sto­li­cą Mat­thias prze­ma­wiał z ka­zal­ni­cy, a w miarę jak mo­no­log trwał, brwi ze­bra­nych uno­si­ły się coraz wyżej.

– Efek­ty wie­lo­let­niej pracy na­szych lin­gwi­stów nie mogą pójść na marne. Do­ło­ży­my wszel­kich sta­rań, by spro­stać wy­zwa­niom, które sta­wia przed nami Wszech­stwór­ca. Dla­te­go za na­mo­wą świę­tej He­dwi­gi po­sta­no­wi­li­śmy, że od tej chwi­li ce­li­bat zo­sta­je znie­sio­ny, a każdy przed­sta­wi­ciel du­cho­wień­stwa musi zna­leźć sobie part­ne­ra w prze­cią­gu roku. Wszy­scy, któ­rzy tego nie zro­bią, na­ra­żą się na gniew Wszech­stwór­cy.

Do­pie­ro teraz roz­legł się szmer. Parę zdań wy­gło­szo­nych przez epi­sko­pa spra­wi­ło, że w mie­ście po­ja­wi­ło się kil­ku­set ka­wa­le­rów do wzię­cia, w tym kilka na­praw­dę gru­bych ryb.

– Jako że głowa Świę­te­go Ko­ścio­ła Wszech­stwór­cy musi dawać na­le­ży­ty przy­kład resz­cie swo­jej trzo­dy… – Mat­thias skło­nił się po­kor­nie. – Nasza mi­ło­ści­wa pani, świę­ta He­dwi­ga, jako pierw­sza wstą­pi na ślub­ny ko­bie­rzec.

Na sali za­wrza­ło, obok gru­bych ryb wła­śnie po­ja­wił się praw­dzi­wy rekin.

 

*

 

Trop ta­jem­ni­czej no­tat­ki do­pro­wa­dził Mat­thia­sa do sie­dzi­by ne­kro­man­tów. Jako bo­go­boj­ny czło­wiek, epi­skop nigdy nie wi­dział jej nawet na oczy, ale trze­ba było przy­znać, że ne­kro­man­ci umie­li wzbu­dzić za­ufa­nie. Ich biuro mie­ści­ło się w ob­szer­nym don­żo­nie gó­ru­ją­cym nad oko­li­cą. Za­miast słu­pów cza­szek i po­chod­ni świe­cą­cych na zie­lo­no, de­ko­ra­to­rzy po­sta­wi­li na świe­że kwia­ty i pa­ste­lo­we ko­lo­ry. W po­cze­kal­ni wi­sia­ły klat­ki z pta­ka­mi, któ­rych świer­got dzia­łał ko­ją­co na nerwy, tuż obok wej­ścia cicho szem­ra­ła fon­tan­na. Na ścia­nach po­wie­szo­no rów­nież ob­ra­zy z pod­pi­sa­mi w stylu "Co masz zro­bić dziś, mo­żesz zro­bić po śmier­ci!" albo "Pla­nu­jesz wiecz­ność na cmen­ta­rzu? Co za mar­no­traw­stwo czasu!"

Je­dy­nym aspek­tem, na który ne­kro­man­ci po­ską­pi­li gro­sza, była ja­kość ochro­ny. I bar­dzo do­brze, bo epi­skop Mat­thias nie był ja­kimś mi­strzem skra­da­nia. Aby minąć nie­umar­łe stra­że, wy­star­czy­ło przejść przez bram­ki tyłem. Go­le­my or­ga­nicz­ne miały za­trzy­mać i le­gi­ty­mo­wać wszyst­kich wcho­dzą­cych, ale nie było mowy o wy­cho­dzą­cych. Za­szy­cie się w sali do bal­sa­mo­wa­nia rów­nież nie sta­no­wi­ło pro­ble­mu, o ile komuś nie prze­szka­dza­ły wi­do­ki rodem z atla­su ana­to­micz­ne­go.

Tut­tle cho­dził ner­wo­wo po sali, a dok­tor Fons, szef ne­kro­man­tów, maj­stro­wał przy czymś, co wy­glą­da­ło jak worek w kształ­cie ludz­kie­go ciała.

– Co za bez­czel­ność. Mat­thias i kler grają mi na nosie, a ja nie mogę z tym nic zro­bić. – Tut­tle szu­kał wzro­kiem cze­goś, na czym mógł­by wy­ła­do­wać fru­stra­cję i padło na Fonsa. – Czy mo­żesz mi wy­tłu­ma­czyć, czemu za­bra­łeś się za ro­bo­tę do­pie­ro teraz?

– Naj­moc­niej prze­pra­szam, ale mia­łem praw­dzi­wy nawał pracy, sze­fie. Jeden klient zde­cy­do­wał się na pa­kiet pre­mium z mu­mi­fi­ka­cją. Już go uro­bi­łem, ale gdy do­sze­dłem do wy­cią­ga­nia mózgu przez nos…

– Fons, nie spo­dzie­wa­łem się po tobie ni­cze­go, a i tak się za­wio­dłem. Masz naj­niż­sze wy­ni­ki ze wszyst­kich! Nikt przy zdro­wych zmy­słach nie uwie­rzy, że to ty pro­wa­dzisz in­te­res.

– Wła­śnie sta­ram się to wszyst­ko po­pra­wić. Naj­pierw po­wo­li bu­du­ję za­ufa­nie, klien­ta. Jak ktoś się waha, czy dać się po śmier­ci zom­bi­fi­ko­wać, wróci do domu, prze­my­śli wszyst­ko i…

– Roz­cza­ru­ję cię. Lu­dzie, któ­rzy do nas przy­cho­dzą, zwy­kle nie mają za dużo czasu na prze­my­śle­nia. Skoń­czy­łeś? Pokaż ko­stium.  

Fons podał kanc­le­rzo­wi worek, a potem stało się coś, co epi­skop Mat­thias wi­dział tylko raz, gdy ma­go­wie pró­bo­wa­li wy­pa­tro­szyć i wy­pchać świą­tecz­ną kacz­kę przy po­mo­cy cza­rów. W jed­nej chwi­li szkie­let kanc­le­rza po pro­stu wy­szedł ze skóry. Dok­tor po­gme­rał przy gło­wie „pa­cjen­ta”, a gdy skoń­czył, twarz była roz­cią­gnię­ta na małej ramce. Mat­thias wci­snął sobie pięść do ust, żeby nie krzy­czeć. To nie Fons, ale kanc­lerz był ne­kro­man­tą i to w do­dat­ku nie byle jakim.

Prze­mia­na w licza po­le­ga­ła na wy­cią­gnię­ciu duszy i za­mknię­ciu jej w na­czy­niu zwa­nym fi­lak­te­rium. Pro­ces ten był bar­dzo ry­zy­kow­ny i bo­le­sny. Nic więc dziw­ne­go, że ci, któ­rzy przez niego prze­szli, mieli nieco po­lu­zo­wa­ne klep­ki i sta­wa­li się odro­bi­nę eks­cen­trycz­ni. W naj­lep­szym przy­pad­ku za­kła­da­li skar­pe­ty na buty czy majt­ki na spodnie, nie­ste­ty w prze­wa­ża­ją­cej więk­szo­ści cho­dzi­ło po pro­stu o nie­na­wiść do wszyst­kie­go, co żyje. Ktoś taki w naj­bliż­szym oto­cze­niu im­pe­ra­tor­ki to prze­pis na ka­ta­stro­fę.

– Mógł­byś po­pra­co­wać nad po­wie­ka­mi, jedna za­my­ka się z opóź­nie­niem. W ze­szły wto­rek księż­na Lu­den­ga­il my­śla­ła, że wy­sy­łam jej… sy­gna­ły.

– Spo­koj­nie, nie ma co wy­cho­dzić ze skóry. Łapie pan, sze­fie? Wy­cho­dzić. Ze skóry. – Fons za­chi­cho­tał z wła­sne­go dow­ci­pu i nie prze­szka­dzał mu kom­plet­ny brak re­ak­cji. – No, w każ­dym razie… Mó­wi­łem, że nie wolno mru­gać, bo po­wie­ki się zu­ży­wa­ją.

– Fons, lu­dzie, któ­rzy mru­ga­ją za dużo, są uzna­wa­ni, de­li­kat­nie mó­wiąc, za nie­god­nych za­ufa­nia. Na­to­miast ci, któ­rzy nie mru­ga­ją w ogóle, spra­wia­ją wra­że­nie psy­cho­pa­tów. – Tut­tle wziął worek, który przy­niósł ze sobą to­wa­rzysz i wsu­nął się do środ­ka. – Nie do­da­łeś za dużo tłusz­czu na brzu­chu?

– Miało wy­glą­dać re­ali­stycz­nie. Jakby pan chciał coś bar­dziej eks­tra­wa­ganc­kie­go, to mamy tru­posz­ka z wy­pad­ku, wiel­ki jak niedź­wiedź, tylko trze­ba by było ręce i nogi tro­chę wy­dłu­żyć… albo jemu przy­ciąć.

– A co z twa­rzą? Przy­da się, gdy trze­ba bę­dzie zmie­nić toż­sa­mość.

– Koń go kop­nął w głowę, więc ma teraz bar­dziej wklę­sły typ urody. Ale będę się roz­glą­dał, może wpad­nie coś cie­ka­we­go. Coś jesz­cze bę­dzie po­trzeb­ne?

– Jakby się nad tym za­sta­no­wić, to tak. – Tut­tle mie­rzył Fonsa ba­daw­czym spoj­rze­niem. – Za­pew­ne sły­sza­łeś, że dzi­siaj o sie­dem­na­stej do­szło do… nie­ko­rzyst­ne­go ob­ro­tu spraw. Nasza świę­ta wła­śnie koń­czy przyj­mo­wać ad­o­ra­to­rów. Sęk w tym, że nie może po­ka­zać się pu­blicz­nie bez maski. Trze­ba ją bę­dzie uma­lo­wać.

– Nie może tego zro­bić któ­raś ze słu­żek?

– Nie­ste­ty nie, trze­ba za­cho­wać dys­kre­cję. Świę­ta He­dwi­ga jest w… od­mien­nym sta­nie.

– W ciąży?

– Nie, mar­twa.

Epi­skop Mat­thias aż za­krztu­sił się z wra­że­nia, na szczę­ście w tym mo­men­cie Fons, rów­nie za­sko­czo­ny, upu­ścił tacę z na­rzę­dzia­mi. Tut­tle pod­niósł głowę, jakby mimo wszyst­ko usły­szał epi­sko­pa.

– My­śla­łeś, że nagle za­czę­ła to­le­ro­wać nie­umar­łych bez po­wo­du? Trze­ba ją było nieco “na­giąć” do mojej woli. Ale dosyć już o tym. Zanim wy­cią­gną­łem cię z rynsz­to­ka, pro­wa­dzi­łeś za­kład po­grze­bo­wy, zga­dza się?

– Ow­szem, ro­dzin­ny biz­nes. Dzia­du­nio po­wta­rzał, że to przy­szło­ścio­we za­ję­cie. Gdyby zo­ba­czył, co się teraz dzie­je, pew­nie trze­ba by mu było za­mon­to­wać ste­laż do prze­wra­ca­nia się w gro­bie…

– Świet­nie! – Prze­ry­wa­nie Fon­so­wi było jak ta­mo­wa­nie rzeki. – Mia­łeś do czy­nie­nia z przy­go­to­wy­wa­niem zwłok do po­grze­bu. Udało mi się cał­ko­wi­cie za­trzy­mać pro­ces roz­kła­du, więc za­le­ży mi na tym, żebyś ni­cze­go nie ze­psuł. Ma wy­glą­dać god­nie. I pa­mię­taj, nie ru­szaj ka­mie­nia na szyi, tylko on trzy­ma ją pod moją kon­tro­lą. Jak go choć­by tkniesz, skut­ki będą opła­ka­ne!

– Jasna spra­wa.

– Bę­dziesz przy­cho­dził co­dzien­nie o szó­stej trzy­dzie­ści. – Tut­tle zi­gno­ro­wał jęk pro­te­stu Fonsa. – To nie po­trwa długo, wy­sy­ła­my ją na wojnę z Ordą. O ile się nie mylę, świę­ta wła­śnie ogła­sza stwo­rze­nie Gni­ją­ce­go Re­gi­men­tu i prosi oby­wa­te­li o ofia­ro­wa­nie swo­ich nie­umar­łych na cele woj­sko­we, dla dobra oj­czy­zny i tak dalej. Jak do­brze pój­dzie, to jakaś za­błą­ka­na strza­ła usu­nie pro­blem He­dwi­gi z moich bar­ków, nim minie mie­siąc.

– Zo­sta­nie tylko Rada Re­li­kwia­rza.

– To banda na­pu­szo­nych wie­przy, które knują jak tylko do­piec sobie na­wza­jem. Mnie trak­tu­ją jak ja­kie­goś tę­pe­go par­we­niu­sza, ale to do­brze. Nie widzą za­gro­że­nia. Z radą jakoś sobie po­ra­dzi­my.  Bar­dziej mar­twią mnie braki w su­row­cach. – My­śle­nie o cia­łach jak o ma­te­ria­le po­kro­ju ce­gieł wy­ma­ga­ło spo­rej wy­obraź­ni, któ­rej na szczę­ście kanc­le­rzo­wi nie bra­ko­wa­ło.

– Jak do tej pory wszyst­ko przę­dzie cał­kiem nie­źle. – Fons może i nie znał się na ne­kro­man­cji, ale lubił po­rów­ny­wać słup­ki, ta­be­le i śle­dzić krzy­we, które przy­po­mi­na­ły trasy ko­lej­ki gór­skiej. – Nie­dłu­go w każ­dym domu bę­dzie przy­naj­mniej jeden golem or­ga­nicz­ny. Chyba że przyj­dzie jakaś plaga, która zdzie­siąt­ku­je po­pu­la­cję i ożywi nieco rynek nie­umar­łych.

– Oby, Fons, oby. Teraz się przy­go­tuj, mamy jesz­cze jedną rzecz do zro­bie­nia. 

 

*

 

Mat­thias spo­dzie­wał się, że zmia­na jed­ne­go z na­ka­zów Le­ono­riu­sa bę­dzie dla du­chow­nych cięż­kim brze­mie­niem. Obec­nie naj­cięż­szy wy­da­wał się jed­nak za­pach epi­sko­pa McGuf­fi­na. Woda ko­loń­ska, któ­rej użył, pa­mię­ta­ła za­pew­ne po­przed­nią epokę i pro­wa­dzi­ła sku­tecz­ną ba­ta­lię prze­ciw wszyst­kim innym za­pa­chom w po­miesz­cze­niu. Naj­wy­raź­niej zna­lazł w sobie jakiś bu­zu­ją­cy hor­mon. Epi­skop Ca­pi­bal­di przy­gła­dzał włosy grze­bie­niem unu­rza­nym w czymś, co przy­po­mi­na­ło płyn­ny sma­lec, a Ru­precht za­far­bo­wał fa­wo­ry­ty i wąsy pastą do butów. Nawet Vi­ro­le­do po­zbył się plam atra­men­tu z pal­ców i szat.

– Jak źle to wy­glą­da? – Mat­thias po­zna­wał wiel­kość kło­po­tów po sze­ro­ko­ści uśmie­chów po­zo­sta­łych człon­ków rady.

– To ja może za­cznę od do­brych wie­ści. – Vi­ro­le­do jako je­dy­ny się nie uśmie­chał. – Nie mi­nę­ła doba, a świę­ta He­dwi­ga ma już trzech ad­o­ra­to­rów. Każdy z nich w swo­jej de­kla­ra­cji jaw­nie prze­ciw­sta­wił się kanc­le­rzo­wi. Pierw­szym jest lord Don­ners­by, wier­ny i od­da­ny ad­iu­tant, który byłby nawet nie­złym kan­dy­da­tem, gdyby nie brak ma­jąt­ku i wpły­wów na dwo­rze. Drugi jest Bum­bers­bor­row, pie­nię­dzy mu nie bra­ku­je, do­ro­bił się na han­dlu. Trze­cim po­waż­nym kan­dy­da­tem jest lord For­cas, dzie­dzic jed­ne­go z dwóch naj­star­szych rodów w im­pe­rium. Resz­ta to drob­ni­ca.

– A gdzie złe wie­ści? – spy­tał Mat­thias, cho­ciaż do­brze wie­dział, co bę­dzie dalej.

– Świę­ta He­dwi­ga po­sta­wi­ła ul­ti­ma­tum, że nie weź­mie ślubu, do­pó­ki Unthar, dawna sto­li­ca, wciąż po­zo­sta­je w rę­kach bar­ba­rzyń­ców. De­kre­tem nad­zwy­czaj­nym ufor­mo­wa­ła Gni­ją­cy Re­gi­ment i zbie­ra nie­umar­łych do walki. We­zwa­ła też swo­ich ad­o­ra­to­rów do po­mo­cy, a pierw­szy, który prze­kro­czy bramy mia­sta, zo­sta­nie jej mężem.

– No, to mo­że­my po­że­gnać kan­dy­da­tów. Coś jesz­cze?

– I tu po­ja­wia się nie­ste­ty naj­gor­sze. Po­wo­ła­ła rów­nież pod broń ka­pła­nów bi­tew­nych. Na czele ma sta­nąć jeden z człon­ków Rady Re­li­kwia­rza.

– I niech zgad­nę…

– Wy­da­je mi się, że nie ma nad czym de­ba­to­wać. – Ca­pi­bal­di pod­niósł palec. – Chyba wszy­scy wiemy, przez kogo wy­nik­nął cały ten am­ba­ras i kto po­wi­nien po­nieść kon­se­kwen­cje.

– Sam bym z chę­cią się zgło­sił – pod­jął epi­skop McGuf­fin – prze­ży­łem w swoim życiu wiele wojen. Nie­ste­ty, latka lecą. Ty je­steś naj­młod­szy spo­śród nas i z pew­no­ścią naj­le­piej znasz się na wo­jacz­ce. Poza tym po­czy­ni­łem już pewne… zo­bo­wią­za­nia wobec go­spo­si.

– Jako nasz przed­sta­wi­ciel, byłeś za­wsze naj­bli­żej świę­tej, Mat­thia­sie – dodał Ru­precht, jakby to on za­de­cy­do­wał, że Mat­thias bę­dzie ulu­bień­cem He­dwi­gi – to by­ło­by w do­brym gu­ście wy­słać wła­śnie cie­bie u boku świę­tej.

– Do­brze, czyli po­sta­no­wio­ne! – McGuf­fin kla­snął w dło­nie. – Vi­ro­le­do, nie guzdrz się chłop­cze, za­pi­suj, za­pi­suj.

– I rzekł epi­skop McGuf­fin do przy­ja­cie­la swego: przej­mij świę­tą misję moją, weź miecz swój i uderz nim we wro­gów na­szych na chwa­łę Pana Na­sze­go. Spo­śród licz­nych wojen two­ich oto nad­cho­dzi ta naj­waż­niej­sza… krop­ka.

– Dużo za­im­ków, po­do­ba mi się – mruk­nął Ca­pi­bal­di, a Ru­precht i McGuf­fin po­ki­wa­li gło­wa­mi z uzna­niem. Je­dy­ny mo­ment, w któ­rym Rada Re­li­kwia­rza łą­czy­ła siły, było ko­pa­nie le­żą­ce­go.

– Zga­dzam się – po­wie­dział po­wo­li Mat­thias – ale pod jed­nym wa­run­kiem.

 

*

 

Je­dy­ną rze­czą, którą udało się wymóc na to­wa­rzy­stwie, było udo­stęp­nie­nie cmen­ta­rzy ne­kro­man­tom, po­wo­łu­jąc le­żą­cych tam zmar­łych do boju w chwi­lach wyż­szej ko­niecz­no­ści. W ten spo­sób Gni­ją­cy Re­gi­ment, na któ­re­go czele sta­nę­ła świę­ta He­dwi­ga, roz­rósł się do spo­rych roz­mia­rów, co zmniej­sza­ło praw­do­po­do­bień­stwo prze­gra­nej. 

Lu­dzie uczest­ni­czą­cy w dzia­ła­niach wo­jen­nych dzie­lą się na dwa typy. Pierw­si, sie­dząc w bez­piecz­nej od­le­gło­ści, na­ka­zu­ją bra­wu­ro­we szar­że i utrzy­my­wa­nie po­zy­cji do ostat­nie­go żoł­nie­rza. Dru­dzy takie głu­pie roz­ka­zy wy­ko­nu­ją. Mat­thias na­le­żał do grupy wy­ko­nu­ją­cych i był z tego po­wo­du bar­dzo nie­za­do­wo­lo­ny. Pan­cer­na tiara była cięż­ka i cały czas zsu­wa­ła się na oczy. Pa­sto­rał bo­jo­wy wy­glą­dał tak samo jak nor­mal­ny, tyle że był ze stali, czyli ważył wię­cej. Kowal miał chyba spore po­czu­cie hu­mo­ru, bo przy­go­to­wał rów­nież na­pier­śnik z za­ry­sem mię­śni brzu­cha. Epi­skop na swoim bia­łym koniu wy­glą­dał więc jak ry­cerz z od­zy­sku.

Woj­ska mo­zol­nie po­su­wa­ły się na pół­noc, a świę­ta He­dwi­ga wciąż po­zo­sta­wa­ła pod stra­żą wier­ną kanc­le­rzo­wi. Na szczę­ście Mat­thias miał plan, który wy­kieł­ko­wał mu w gło­wie w chwi­li, gdy Rada Re­li­kwia­rza wy­sła­ła go na śmierć. Wy­star­czy­ło je­dy­nie grać do­bro­tli­we­go kle­chę, co było sto­sun­ko­wo łatwe, bo lor­do­wie grali za­ko­cha­nych idio­tów. Na do­da­tek, nigdy nie wy­cho­dzi­li z roli.

– Moje dziec­ko, prze­naj­święt­sza He­dwi­ga nie chce już cze­kać, wy­bra­ła sobie cie­bie na męża. Po­pro­si­ła, by udzie­lić wam ślubu w ta­jem­ni­cy. Dziś przed pół­no­cą pod wiel­kim dębem na po­la­nie. Trze­ba dys­kret­nie od­cią­gnąć straż­ni­ków, żeby nikt się nie zo­rien­to­wał.

Odzew był lep­szy, niż się spo­dzie­wał. Wie­czo­rem, gdy wokół obo­zo­wi­ska za­pło­nę­ły ognie, przy na­mio­cie im­pe­ra­tor­ki do­szło do sza­mo­ta­ni­ny. Mat­thias spo­dzie­wał się, że lor­do­wie za­ła­twią spra­wy po cichu, jed­nak naj­wi­docz­niej my­śle­nie nie było ich naj­moc­niej­szą stro­ną. Gdy do­tarł na miej­sce, Don­ners­by cho­wał nie­przy­tom­nych straż­ni­ków za kok­sow­ni­kiem, a lord For­cas pró­bo­wał wejść do na­mio­tu. Utrud­niał mu to jed­nak lord Bum­bers­bor­row, cią­gną­cy go z tyłu za płaszcz.

Gdy lor­do­wie zo­ba­czy­li Mat­thia­sa, za­mar­li. Mogli się jesz­cze wy­co­fać, wy­star­czy­ło, że w gło­wie któ­re­goś z nich po­ja­wi się py­ta­nie, czemu zna­leź­li się pod na­mio­tem im­pe­ra­tor­ki w tym samym mo­men­cie. Trwa­ło to uła­mek se­kun­dy, a potem pięść lorda For­ca­sa tra­fi­ła pro­sto mię­dzy oczy Bum­bers­bor­ro­wa. I wtedy nie było już od­wro­tu.

Za­sko­czo­ny Bum­bers­bor­row za­blo­ko­wał cios twa­rzą i runął jak mar­twy w błoto. Na ten widok Don­ners­by wy­cią­gnął miecz. Wtedy za­czął się chaos. Mat­thias wy­ko­rzy­stał oka­zję, gdy trzech wy­so­ko uro­dzo­nych ta­rza­ło się w bło­cie jak dzie­ci i prze­śli­znął się do na­mio­tu. Im­pe­ra­tor­ka stała na środ­ku po­ko­ju ni­czym po­rzu­co­na lalka. Na szyi po­ły­ski­wał na­szyj­nik ze świe­cą­cym na zie­lo­no ka­mie­niem. Epi­skop ze­rwał go i ci­snął w kąt. He­dwi­ga ock­nę­ła się jakby z głę­bo­kie­go snu.

– Czy wy do resz­ty po­wa­rio­wa­li­ście? – Mat­thias spo­dzie­wał się wszyst­kie­go, ale nie tego, że świę­ta za­cznie go ob­jeż­dżać. - Po­zwa­la­cie ne­kro­man­tom przejąć wła­dzę w całym kraju? Lu­dzie bez­czesz­czą zwło­ki swo­ich bli­skich, zmie­nia­jąc ich w tanią siłę ro­bo­czą, a u steru stoi cho­dzą­cy szkie­let?

– On… świet­nie się ma­sko­wał. Miał maskę… skó­rza­ne spodnie… i taki ku­bra­czek. Nie mo­gli­śmy nic zro­bić, a wojna wy­da­wa­ła się być naj­lep­szym wyj­ściem, by cię wy­swo­bo­dzić.

W na­mio­cie za­pa­dła cisza, sły­chać było trzech sza­mo­cą­cych się za wej­ściem lor­dów. Teraz naj­wi­docz­niej ktoś pró­bo­wał prze­mó­wić im do roz­sąd­ku, z mar­nym skut­kiem.

– I kto po­je­chał na wojnę? Świę­ta, która jest mu kulą u nogi, trzech opo­zy­cjo­ni­stów na tyle głu­pich, żeby teraz pchać się do ko­ry­ta i epi­skop, który żą­da­jąc od im­pe­ra­tor­ki za­mąż­pój­ścia ujaw­nił, że wie o jej se­kre­cie.

– O tym nie wie­dzia­łem, zro­bi­łem to na rybkę. – Trud­no jest spaść niżej, gdy osią­gnę­ło się dno, ale Mat­thias pra­co­wi­cie kopał jesz­cze głę­biej. 

– Licz sie­dzi sobie bez­piecz­nie w Przy­sta­ni Wscho­du i spo­dzie­wa się, że bar­ba­rzyń­cy wy­ko­na­ją za niego brud­ną ro­bo­tę. A przy­po­mnę tylko, że je­ste­śmy oto­cze­ni głów­nie przez NIE­UMAR­ŁYCH, któ­rzy znaj­du­ją się pod JEGO kon­tro­lą. Jeśli doj­dzie do walki, to go­le­my or­ga­nicz­ne zwró­cą swoje piki prze­ciw­ko nam.

– W takim razie, z całym sza­cun­kiem, ale mam po­mysł, jak unik­nąć walki. Wy­ma­ga to jed­nak odro­bi­ny po­świę­ce­nia…

Na ze­wnątrz sza­mo­ta­ni­na stała się coraz gło­śniej­sza, jakby do bójki do­łą­czy­ło nagle nie dzie­się­ciu, ale stu ry­ce­rzy. Za­brzmiał głos rogu… bar­ba­rzyń­skie­go rogu.

 

*

 

Głów­ne siły Ordy, za­miast cze­kać za mu­ra­mi Untha­ru, wy­szły na spo­tka­nie wojsk Im­pe­rium. W teo­rii za­bieg ten miał za­sko­czyć nie­umar­łych, ale naj­bar­dziej za­sko­cze­ni byli chyba bar­ba­rzyń­cy, któ­rzy do­bro­wol­nie wy­cho­dzi­li w pole. Z dru­giej stro­ny Orda do­brze ra­dzi­ła sobie z pa­le­niem i gra­bie­niem, a słabo z gro­ma­dze­niem za­pa­sów na wy­pa­dek ob­lę­że­nia, więc wódz Ada­oker wolał unik­nąć krę­pu­ją­cych pytań, gdy nie­umar­li oto­czą mia­sto. Jeśli wy­gra­ją, nikt nie za­kwe­stio­nu­je jego de­cy­zji, a jeśli prze­gra­ją, nie bę­dzie komu jej za­kwe­stio­no­wać.

Bar­ba­rzyń­cy nie znali stra­chu. Zgod­nie z ich re­li­gią dobry wo­jow­nik, czyli taki, który zgi­nął w bi­twie tra­fiał po­śmiert­nie do Sali Ber­ser­ke­rów. Tam miał dwie opcje: po pierw­sze mógł wal­czyć, jeść dziki i pić miód – czę­sto w tym samym mo­men­cie – ile tylko dusza za­pra­gnie. Po dru­gie mógł słu­chać opo­wie­ści wo­jen­nych przod­ków-we­te­ra­nów, a nie nud­nych wuj­ków księ­go­wych czy flo­ry­stów.

Nie­umar­li rów­nież nie wie­dzie­li, co to strach. Gdy raz wy­da­ło się go­le­mo­wi or­ga­nicz­ne­mu roz­kaz, by biegł przed sie­bie, to zwy­kle za­trzy­my­wał się na ścia­nie, a jego pika zmie­nia­ła się w coś, co w no­men­kla­tu­rze woj­sko­wej zwie się „ban­doń­skim szisz ke­ba­bem”.

Je­dy­nie od­dzia­ły ksią­żąt i armia ko­ściel­na nie była prze­ko­na­na co do słusz­no­ści ca­łe­go przed­się­wzię­cia. Zbici w cia­sną grup­kę, sta­ra­li się moż­li­wie jak naj­mniej rzu­cać w oczy, a jed­no­cze­śnie wy­glą­dać na tyle groź­nie, żeby nie być uzna­nym za łatwy cel. Na ich czele sta­nę­ła teraz świę­ta He­dwi­ga, która wy­stą­pi­ła kilka kro­ków na­przód z białą flagą po­wie­wa­ją­cą na wie­trze. Na ten widok woj­ska Ordy roz­stą­pi­ły się, a przed pierw­szy sze­reg wy­szedł naj­więk­szy facet, ja­kie­go Mat­thias wi­dział w życiu.

Lud gór miał zwy­czaj ubie­ra­nia się wy­łącz­nie w skóry i kości zwie­rząt, które udało im się zabić go­ły­mi rę­ka­mi. In­ny­mi słowy do­zwo­lo­ne było no­sze­nie weł­nia­ne­go swe­tra, o ile wcze­śniej za­bi­ło się owcę, z któ­rej ta wełna po­cho­dzi­ła. Sła­be­usze mieli na sobie futra fok lub kotów, prze­wa­ża­ły jed­nak skóry wil­ków i dzi­ków, tylko nie­licz­ni no­si­li na sobie płasz­cze z niedź­wie­dzia.

Ada­oker był odzia­ny w skórę ma­mu­ta, która cią­gnę­ła się za nim po śnie­gu, a na bar­kach nosił dwa ogrom­ne kły.

– Chcesz się pod­dać, dzie­wusz­ko? – wrza­snął, a wrza­wa po stro­nie bar­ba­rzyń­ców na­tych­miast uci­chła.

– Nie, chcę cię wy­zwać na po­je­dy­nek. Na sta­rych za­sa­dach.

Ada­oker zmie­rzył ją od góry do dołu, a potem wy­buch­nął śmie­chem.

– Po­ko­na­łem wielu wo­jow­ni­ków, któ­rzy chcie­li zająć moje miej­sce, ale nigdy nie wal­czy­łem z babą.

– Może wresz­cie czas na­brać od­wa­gi. – Mat­thias dałby sobie rękę uciąć, że pod maską He­dwi­ga uśmie­cha się szy­der­czo.

Uśmiech spełzł z twa­rzy wodza w ułam­ku se­kun­dy, jakby ktoś wci­snął prze­łącz­nik.

– Do­brze. Walka na sta­rych za­sa­dach. Wszyst­kie chwy­ty do­zwo­lo­ne, armia wodza, który stra­ci głowę, ma się pod­dać. Przy­go­to­wać arenę!

Nim He­dwi­ga do­by­ła mie­cza, po­de­szła do epi­sko­pa Mat­thia­sa. Po­pa­trzy­ła mu w oczy, po czym ścią­gnę­ła hełm razem z ko­ro­ną. Ry­ce­rze sto­ją­cy naj­bli­żej wes­tchnę­li, wi­dząc białą, umę­czo­ną twarz, która nie stra­ci­ła nawet krzty ze swo­je­go pięk­na, a wręcz zy­ska­ła jesz­cze wię­cej szla­chet­no­ści. Wrę­czy­ła mu ko­ro­nę i zwró­ci­ła się z ode­zwą do wszyst­kich pod­da­nych, przy­naj­mniej tych ży­ją­cych.

– Biorę wszyst­kich tu obec­nych na świad­ków! W razie mojej śmier­ci na re­gen­ta wy­zna­czam wier­ne­go sługę Wszech­stwór­cy, epi­sko­pa Mat­thia­sa! Nie­chaj to on po­dej­mie walkę, któ­rej nie zdo­ła­łam wy­grać.

Mat­thias miał na­dzie­ję, że świę­ta myśli o we­wnętrz­nych spo­rach pod­czas rzą­dze­nia im­pe­rium, a nie o po­je­dyn­ku z Ada­oke­rem, bo z dwoj­ga złego wolał na­dę­tą szlach­tę i chy­tre miesz­czań­stwo.

He­dwi­ga we­szła na pro­wi­zo­rycz­ną arenę. Wo­ko­ło ze­bra­li się już bar­ba­rzyń­cy i ry­ce­rze, mar­twi nadal cze­ka­li, go­to­wi do ataku. Ada­oker już stał po swo­jej stro­nie kręgu. W obu dło­niach dzier­żył ogrom­ne to­po­rzyska. Zrzu­cił skórę i kły, bez któ­rych wy­glą­dał jesz­cze groź­niej.

Świę­ta od razu przy­stą­pi­ła do ataku. Na­cie­ra­ła z całą siłą, li­cząc chyba na bo­ha­ter­ską „śmierć” w walce. Sie­ka­ła na prawo i lewo. Ada­oker z tru­dem pa­ro­wał ciosy, nawet naj­lep­szy pan­cerz nie mógł­by mie­rzyć się z jej bro­nią, ani naj­lep­sza broń z jej pan­ce­rzem. Do­kład­nie wie­dzia­ła, gdzie ude­rzyć. Wkrót­ce bar­ba­rzyń­ski wódz krwa­wił od kilku pa­skud­nych, choć po­wierz­chow­nych ran, a zbro­ja świę­tej po­zo­sta­ła nie­ska­la­na. He­dwi­ga zda­wa­ła się świe­cić, ota­cza­ła ją blada, de­li­kat­na po­świa­ta przy­po­mi­na­ją­ca świe­tli­ste nitki je­dwa­biu po­ru­sza­ne przez wiatr. Do­pie­ro teraz żoł­nie­rze za­czy­na­li wie­rzyć, że może uda im się wyjść cało z opre­sji i zmu­sić prze­ciw­ni­ka do od­wro­tu.

Na­dzie­ja pry­sła, gdy świę­ta za­wa­ha­ła się, jakby umyśl­nie dając oka­zję Ada­oke­ro­wi. Ten wy­ko­rzy­stał ją w mgnie­niu oka i jed­nym cię­ciem to­po­ra ściął jej głowę. Bar­ba­rzyń­ca zawył trium­fal­nie, ale nie­spo­dzie­wa­nie po­zba­wio­ne głowy ciało He­dwi­gi wy­pro­wa­dzi­ło ko­lej­ny atak, tym razem stopą, do­kład­nie tam, gdzie męż­czy­zna nie chciał­by za­stać opan­ce­rzo­ne­go trze­wi­ka. Gdy ogrom­ny wódz Ordy, ła­piąc się za kro­cze, padł na ko­la­na, miecz świę­tej śmi­gnął i druga głowa po­to­czy­ła się po śnie­gu.

Oba ciała padły rów­no­cze­śnie, cho­ciaż świę­ta zro­bi­ła to z więk­szą gra­cją. Wpraw­ne oko epi­sko­pa wy­chwy­ci­ło, że od­rzu­ci­ła swój biały płaszcz do tyłu tak, by nie unu­rzać go w krwi Ada­oke­ra.

 

*

 

– Jak bar­dzo źle to wy­szło?

– Po­to­czy­ły się dwie głowy, więc teo­re­tycz­nie wszy­scy się pod­da­li. Bar­ba­rzyń­cy chyba też nie chcie­li wal­czyć z nie­umar­ły­mi. Na­stęp­ca Ada­oke­ra ze­brał swo­ich ludzi i wra­ca­ją do sie­bie. – W gło­sie Mat­thia­sa sły­chać było ulgę, choć twarz po­zo­sta­wa­ła spo­koj­na.

– Mia­łeś rację, mu­sia­łam się po­świę­cić, by za­po­biec roz­le­wo­wi krwi. Beze mnie i Ada­oke­ra być może za­pa­nu­je pokój.

– Po­dwój­na de­ka­pi­ta­cja sku­tecz­nie stu­dzi bo­jo­wy zapał.

– A co z moją walką? Nikt nie bę­dzie ma­ru­dzić? – spy­ta­ła nie­pew­nie He­dwi­ga.

– A skąd­że, świę­ty Da­ma­ze­niusz z Op­pa­ro zo­stał ścię­ty, a mimo to prze­ma­sze­ro­wał z głową pod pachą trzy­dzie­ści mil. Dla­te­go zo­stał świę­tym.

– My­ślisz… że w tym też ma­cza­li palce ne­kro­man­ci?

– Jakby się nad tym za­sta­no­wić, to teraz nie je­stem do końca pe­wien. – Mat­thias spo­chmur­niał nieco. – Go­to­we!

Świę­ta He­dwi­ga wsta­ła z nie­ma­łym wy­sił­kiem. Głowa, choć przy­szy­ta ama­tor­sko, trzy­ma­ła się na swoim miej­scu.

– Mo­że­my za­wsze po­wie­dzieć, że to cud – za­pro­po­no­wał nie­śmia­ło Mat­thias.

– Nie, nie chcę już dłu­żej kła­mać. Przy­się­ga­łam, że będę bro­nić Im­pe­rium aż do śmier­ci, a to ozna­cza, że rok temu ne­kro­man­ta zwol­nił mnie z da­ne­go słowa. Nigdy nawet nie chcia­łam jej skła­dać. Całe swoje życie po­świę­ci­łam, by zmie­nić pod­da­nych, za­szcze­pić w nich cząst­kę dobra, która wy­kieł­ku­je może nie dziś, może nie w tym po­ko­le­niu, ale kie­dyś, w przy­szło­ści. Tym­cza­sem wy­star­czył jeden cho­dzą­cy szkie­let i jego kłam­stwa, by wy­wlec na wierzch to, z czym wal­czy­łam. Chci­wość, buta i za­ro­zu­mia­łość. Brak po­sza­no­wa­nia dla zmar­łych, dla wiary. Za­miast dłu­go­trwa­łe­go po­ko­ju ko­lej­na wy­nisz­cza­ją­ca wojna. Nawet jeśli zo­sta­nę i znisz­czę ne­kro­man­tę, to za­wsze znaj­dzie się jakiś inny Tut­tle. A ja mam już tego po pro­stu dosyć. Chcę być wolna, praw­dzi­wie wolna, tak jak kie­dyś. I dzię­ku­ję, że po­mo­głeś mi to sobie uświa­do­mić.

– Ro­zu­miem. I cał­ko­wi­cie po­pie­ram. Jeśli chcesz po­rzu­cić do­tych­cza­so­we życie, nie będę cię za­trzy­my­wał, o prze­naj­święt­sza.

– Jesz­cze raz ci dzię­ku­ję, przy­ja­cie­lu. Za pomoc i zro­zu­mie­nie. Że­gnaj, już się pew­nie nie spo­tka­my.

– Chwi­lecz­kę, a co mam im po­wie­dzieć, gdy spy­ta­ją, co stało się z cia­łem? – Zwy­kle w ta­kiej oka­zji trak­to­wa­no świe­że zwło­ki świę­tej mę­czen­nicz­ki jako otwar­ty bufet do two­rze­nia re­li­kwii, ale tego wolał już nie mówić.

He­dwi­ga za­trzy­ma­ła się na mo­ment.

– Praw­dę – rzu­ci­ła przez ramię i wy­szła w mrok.

 

*

 

Po po­wro­cie Mat­thias nie miał nawet chwi­li spo­ko­ju. Trak­to­wa­no go jak we­te­ra­na wo­jen­ne­go, choć z nikim nie wal­czył. Do­pie­ro póź­nym wie­czo­rem mógł wresz­cie od­po­cząć w swoim ga­bi­ne­cie. Wszyst­ko wy­glą­da­ło tak, jak pod­czas spo­tka­nia z He­dwi­gą i praw­dzi­wym Mat­thia­sem. Nawet księ­ga po­zo­sta­ła otwar­ta na tej samej stro­nie.

– To jak mam się teraz do pana zwra­cać? Kanc­le­rzu? Wasza do­stoj­ność?

– Sze­fie, jeśli łaska. Po­win­szo­wać ro­bo­ty, maska spi­sa­ła się na medal. – Tut­tle zdjął tiarę, a na­stęp­nie ścią­gnął ubra­nie razem z wor­kiem za­stę­pu­ją­cym mu ciało. Już jako szkie­let usiadł w fo­te­lu.

– Szy­łem na go­rą­co, aż dziw, że to wszyst­ko się nie roz­le­cia­ło.  Miej­my na­dzie­ję, że to już ostat­ni raz. W życiu nie spo­dzie­wał­bym się, że epi­skop nie­po­strze­że­nie wkrad­nie się do sali balsamowania. Skąd wie­dział o ostat­nich przy­miar­kach?

– Po­wiedz­my, że pod­su­ną­łem mu to pod­czas na­sze­go ostat­nie­go spo­tka­nia, do­kład­nie w tej sali. “Przy­pad­kiem” upu­ści­łem kar­tecz­kę z twoim li­ści­kiem. Wpa­dłem na to po obej­rze­niu tej ry­ci­ny.

Tut­tle pod­su­nął Fon­so­wi książ­kę le­żą­cą na biur­ku. Ry­su­nek przed­sta­wia­ł ko­ścia­ne­go jeźdź­ca na bia­łym koniu. Czar­na pe­le­ry­na po­wie­wa­ła na wie­trze, a w ręku ko­ścio­trup dzier­żył pa­sto­rał.

– To Eu­ka­lip­sa?

– Czy­taj.

– I pa­trzę, a oto wy­ła­nia się koń biały, a na nim pierw­szy z jeźdź­ców z pa­sto­ra­łem w ręku. A imię jego brzmi… Śmierć.