Nie wszystko zło co się święci

Dra­mat sa­ty­ro­wy w jed­nym akcie

 

Tam

O dys­pu­tach bogów pół­głu­chych

ale nie­ cał­kiem głu­pich

i co z tego wy­ni­kło

i z po­wro­tem

18+

 

Miej­sce:

Za­gra­co­ny pokój prze­chod­ni (drzwi po pra­wej i po lewej) z czer­wo­ny­mi ścia­na­mi, łóżko, sto­lik, dwa krze­sła, po­roz­rzu­ca­ne w nie­ła­dzie książ­ki, w pra­wym kącie po­ko­ju ko­ło­wro­tek. Na środ­ku okno za oknem wy­wie­szo­na flaga biało-czer­wo­na

 

Po­sta­cie:

 

Tore – bóg śmier­ci Pig­me­jów Bam­bu­ti, znad rzeki Ituri, znany jako Wrota Abys­sy. Ciem­no­skó­ry, nie­na­tu­ral­nie szczu­pły, łysy, z twa­rzą po­ma­lo­wa­ną na biało, nos ma kro­gul­czy, oczy prze­krwio­ne, dolną wargę dużo więk­szą od gór­nej

 

Mo­kosz – wschod­nio­sło­wań­ska bo­gi­ni płod­no­ści i uro­dza­ju, wil­go­ci i doj­rza­łej mi­ło­ści, piesz­czot i sa­mo­mi­ło­ści, opie­kun­ka ko­biet i dzie­ci. Ró­ża­no­skó­ra, ma dużą głowę, z wy­raź­nym nosem, du­ży­mi ocza­mi i wy­dat­ny­mi usta­mi, pełne ko­bie­ce kształ­ty, dłu­gie ręce i opa­da­ją­ce na pier­si, lekko fa­lu­ją­ce włosy

 

Momos (Qu­erel­la) – w mi­to­lo­gii grec­kiej i rzym­skiej bó­stwo drwin i iro­nii oraz uoso­bie­nie sar­ka­zmu, żar­tów i kpin, a także nie­za­słu­żo­nej kry­ty­ki, syn Nyks. Sta­rzec z maską w jed­nej ręce i laską bła­zna w dru­giej.

 

Chór wił – w po­sta­ci pięk­nych skrzy­dla­tych na­gich dziew­cząt o lek­kich i nie­mal prze­zro­czy­stych cia­łach – stoi w lewym, słabo oświe­tlo­nym kącie po­ko­ju

 

 

Scena I

 

Mo­kosz sama, sie­dzi na łóżku z lap­to­pem na ko­la­nach, obok te­le­fon ko­mór­ko­wy.

Ko­mór­ka dzwo­ni, Mo­kosz od­bie­ra

 

Tak. Tak. Po­wi­nien już być,

dalej go nie ma… Wiem. Nie. Nie wiem…

Nie wiem co się mogło zda­rzyć…

tak, po­cze­kam.

 

Chór wił

Mo­kosz ko­ło­wro­tek od­sta­wi­ła

ciem­na chmu­ra czoło jej spo­wi­ła.

Cicho wszę­dzie, głu­cho wszę­dzie

dziś każdy cien­ko przę­dzie.

 

Mo­kosz do sie­bie, pa­trząc na lap­top

Naj­lep­sza gra jaką mo­gła­byś sobie wy­ma­rzyć.

Dziew­czę­ta mogą grać za darmo.

Może się sku­szę… w końcu je­stem dziew­czę­ciem?

 

sły­chać pu­ka­nie do drzwi

 

Po­cze­kam z tym roz­po­czę­ciem.

 

w stro­nę drzwi

Otwar­te!

 

Scena II

Mo­kosz sie­dzi dalej z lap­to­pem

Tore wcho­dzi, roz­glą­da się

 

Tore

Chcia­łaś, to masz, je­stem, przy­wę­dro­wa­łem.

 

Mo­kosz

Je­steś, ow­szem, ale spóź­nio­ny!

 

Tore

Za­trzy­ma­ły mnie wasze, jak to wy zwie­cie?

 

Mo­kosz

Dzi­wo­żo­ny?

 

Tore

Pe-Ka-Pe?

 

Mo­kosz

Pe-Ka-Pe? Co to za bó­stwo nowe?

 

Tore

Nie bó­stwo, a pe­ro­ny!

 

Mo­kosz

Co ty ple­ciesz?

 

Tore

Ja nic, to twoja rola prze­cież…

Aaa… o to py­tasz – przy­je­cha­łem po­cią­giem.

 

Mo­kosz

Wy­cią­giem?

 

Tore po­wta­rza nie­przy­tom­nie

Wy­cią­giem? Co, jakim wy­cią­giem? W lecie?

 

Mo­kosz

Jesz­cze wio­sna.

 

Tore

Widzę, żeś w kwie­cie.

 

Mo­kosz

To wia­nek.

 

Tore

Dawno zgu­bio­ny.

 

Mo­kosz

Uwa­żaj, bo za­po­mnę żeś w gości!

 

Tore

Zmę­czy­li mnie ci lu­dzie,

daw­niej tacy pro­ści.

Wszy­scy w ka­gań­cach, każdy war­czy.

Huczy cały prze­dział

o źró­dła mo­ral­no­ści

niech im star­czy,

że to słusz­ne, com po­wie­dział!

Mów więc, po coś mnie wzy­wa­ła?

 

Mo­kosz

Bę­dzie dla cie­bie ro­bót­ka mała.

 

Tore

Czemu o usłu­gę nie po­pro­sisz lo­kal­ne bogi?

Weles prze­cież ci drogi.

 

Mo­kosz

Z miejscowych nikt się nie po­dej­mu­je.

Dla­te­go im­por­to­wa­ne­go boga po­trze­bu­ję!

 

Tore

Wi­dzia­łem, że jest już tu jeden bóg im­por­to­wa­ny.

 

Mo­kosz

Ale na krzy­żu. I za bar­dzo drew­nia­ny.

 

Tore

To bę­dzie kosz­to­wa­ło.

 

Mo­kosz

Jesz­cze nie wiesz co od cie­bie chcieć mogę!

 

Tore

Ale wiem, że nie mało!

I za­pła­ta musi być godna. Za fa­ty­gę i za drogę!

 

Mo­kosz wzdy­cha

No do­brze, wal śmia­ło

 

Tore

Wi­dzia­łaś pa­ra­dę fa­ra­onów,

te ty­sią­ce ko­biet, ry­dwa­ny,

mi­lio­ny świa­teł, la­se­rów, neo­nów

konie, złoto, zmy­sło­we tany?

 

Mo­kosz z roz­draż­nie­niem

Wi­dzia­łam, co z tego?

 

Tore

Chcę tak być tu wi­ta­ny!

 

Mo­kosz z jesz­cze więk­szym roz­draż­nie­niem

Ale jak, jak lu­dzie nie wie­dzą?

 

Tore

Do mu­zeum war­szaw­skie­go

przy­by­wa tu ma po­do­bi­zna.

Niech przez me­ga­fo­ny moje imię po­wie­dzą.

Niech prze­je­dzie mia­stem z asy­stą.

Niech każdy przy­zna

że Tore bo­giem, bo­giem ar­ty­stą!

 

Mo­kosz od­kła­da na chwi­lę lap­top

A co ty masz wspól­ne­go z sztu­ką?

Nie ścią­gnę­łam cię tu, byś mi ma­lo­wał…

tylko byś kogoś za­mor­do­wał!

 

Tore

Jam jest ar­ty­sta śmier­ci, duch za­świa­tów, Wrota Abys­sy!

 

Mo­kosz na stro­nie

Bóg cał­kiem łysy.

 

Tore

Co rze­czesz?

 

Mo­kosz

Że to się udać nie może prze­cież!

 

Tore

Czemu?

 

Mo­kosz bie­rze lap­top z po­wro­tem, spraw­dza coś na nim

War­sza­wa tonie w bło­cie!

 

Tore wy­glą­da przez okno

Prze­cież widzę, że po­go­da ładna,

bia­ło-czer­wo­na, wręcz pa­rad­na!

 

Mo­kosz

Błota uży­łam w sen­sie me­ta­fo­rycz­nym.

 

Tore

Zna­czy?

 

Mo­kosz

Kraj w sta­nie jest tra­gi­ko­micz­nym,

za­ra­za go szka­rad­na toczy.

 

Tore

Nie wiem o czym mó­wisz, ale jeśli w chwa­le nie prze­ja­dę,

mo­żesz za­po­mnieć, że uczy­nię coś swym ta­len­tem ma­gicz­nym!

 

Mo­kosz

Niech ci bę­dzie, bę­dziesz miał swoją pa­ra­dę!

 

Tore na stro­nie

Draż­ni mnie ta Pra­mad­ka.

 

Mo­kosz

Co tam szep­czesz duchu śmier­ci?

 

Chór wił

Co tam szep­czesz Mo­kosz chce wie­dzieć,

racz więc jej od­po­wie­dzieć!

 

Tore

Że kraj ten to dla mnie za­gad­ka

każdy coś knuje, każdy coś pod kimś kopie, wier­ci.

 

Mo­kosz

Dla mnie to już nudne, od stu­le­ci cią­gle te same wy­bry­ki.

Jed­nak dość szyb­ko się zgo­dzi­łeś na przy­by­cie?

 

Tore

Cóż tak… takie już życie.

Wy­nio­słem się z Afry­ki,

bo mnie tam cią­gle ob­ra­ża

Gu, ka­rzeł, bóg że­la­za…

 

Mo­kosz

U nas też taki u wła­dzy…

 

Tore

A co kuje?

 

Mo­kosz

Tak, knuje.

 

Tore

Ale co?

 

Mo­kosz

Gów­no­bu­rze głów­nie.

 

Tore

To jego mam z ziem­skie­go pa­do­łu za­wi­nąć?

O niego szło?

 

Mo­kosz

Nie, co za­siał już wzro­sło,

za­pu­ści­ło ko­rze­nie, w serca wrosło

ogrom­nie­je na kształt mo­lo­cha…

 

Tore

W serca? To może choć mu za­brać, co kocha?

niech cier­pi jakaś jedna, naj­droż­sza mu isto­ta.

 

Mo­kosz

Chciał­byś mu zabić kota?

 

Tore

Łatwa ro­bo­ta.

 

Mo­kosz

Bądź­my po­waż­ni.

Można?

 

Tore

Mosz­na.

 

Mo­kosz

Wo­la­ła­bym penis.

 

Tore

Pen is for wri­ting.

Wy­nio­słem z mi­syj­nej szkół­ki.

 

Mo­kosz

Nauki?

 

Tore

Pióro, dłu­go­pis i kred­ki

a Yeban…

 

Mo­kosz

nie bądź wul­gar­ny!

 

Tore

To mi­tycz­ne, przed­ludz­kie isto­ty, o skó­rze jak heban!

 

Mo­kosz

Wiel­cy Przed­wiecz­ni?

 

Tore

Stwo­rze­ni przez Ammę.

 

Mo­kosz

Annę? Ka­re­ni­nę?

 

Tore

Nie. Amma to też dziw­ka, ale męska.

 

Mo­kosz

Ale jak, że za pie­nią­dze?

Dolar Zim­ba­bwe?

 

Tore

Nie, nie sądzę.

Ale dziw­ne miał upodo­ba­nia…

 

Mo­kosz

Ku­li­nar­ne?

 

Tore

Ra­czej do wnu­ków ćwiar­to­wa­nia.

 

Mo­kosz

A to się nie zra­sta?

 

Tore

Bun­tow­ni­czy wnuk zrósł się niby,

lecz nie cały,

bo mu wcze­śniej ryby

człon­ka u…

 

Mo­kosz

Bez wul­ga­ry­zmów!

 

Tore

ugry­zły.

 

Mo­kosz

Dobra! Dość prze­ko­ma­rzań. Do rze­czy!

Nic mnie nie ob­cho­dzi że od wie­ków

mają rzą­dzą­cych, co nie po­win­ni od­sta­wiać leków.

 

Tore

For­tu­na czę­sto ro­zu­mo­wi prze­czy.

 

Sły­chać pu­ka­nie do drzwi

Mo­kosz

Po­cze­kaj. Otwo­rzę…

Od­kła­da lap­top, wsta­je i pod­cho­dzi do drzwi

 

Chór wił

Ufać każ­de­mu – szla­chet­nie

nie ufać ni­ko­mu – bez­piecz­nie

któż za drzwia­mi czeka?

Spo­tka­my boga czy czło­wie­ka?

 

 

Scena III

Ci sami, wcho­dzi Momos

Mo­kosz

Momos!

 

Tore

Co to za po­czwa­ra?

 

Momos w stronę Tore

Mów o sobie. Twarz moja może stara,

ale nie szpe­ci ją żadna przy­wa­ra

a o two­ich war­gach…

nawet się nie wy­po­wiem!

 

w stronę Mokoszy

A twoje wargi, droga Mo­ko­szy,

za­wsze wil­got­ne,

bar­dzo chęt­nie do­tknę

i za­bio­rę na ścież­kę roz­ko­szy!

 

Mo­kosz

Je­steś za wcze­śnie! Jesz­cze nie­usta­lo­ne!

 

Momos

To nie wpro­wa­dzi­łaś jesz­cze na­sze­go afry­kań­skie­go ko­le­gi

w swe po­my­sły sza­lo­ne?

 

Tore

Nie po­czu­wam się do ko­le­żeń­stwa

z po­czwa­rą, głup­kiem i bo­giem bła­zeń­stwa!

 

Momos

To nie po­czu­waj, drę­two­du­chu ciem­ny,

jak usły­szysz czego ona chce i tak zro­zu­miesz,

że cały twój trud da­rem­ny

bo tego zabić nie umiesz!

 

Tore

Chło­pa kor­cem nie mie­rzą,

a boga ko­lo­rem skóry.

We mnie przy­naj­mniej jesz­cze lu­dzie wie­rzą

więc moje u góry!

 

Momos

Nie wni­kam. Chcesz z sie­bie robić idio­tę

 

Tore

Gdy mnie pa­ra­dę urzą­dzą, ty bę­dziesz drep­tał na pie­cho­tę

 

Momos

Śnij dalej, ciem­ny bożku.

 

Tore

Czy on mnie ob­ra­ża?

 

Mo­kosz wzru­sza ra­mio­na­mi

 

Momos

Tak po trosz­ku,

cza­sem mi się zda­rza.

Cóż mam lep­sze­go do ro­bo­ty?

Odkąd przy­pły­ną­łem stat­kiem, wy­sia­dłem w Gdyni,

go­ściem je­stem na­szej pięk­nej go­spo­dy­ni!

Je­dy­nie do­brze czuję się, gdy plotę głu­po­ty.

 

Mo­kosz

No już nie ma­rudź, Mo­mo­sie,

tu zaraz nam się uro­dzi roz­wią­za­nie

zo­ba­czysz, dzię­ki Tore uda się,

wszyst­ko lep­szym od razu się sta­nie!

Cze­muś tak wcze­śnie? Spać nie mo­żesz?

 

Momos

Nie śpię bo wciąż od­świe­żam!

Słu­cham krzy­ku bogów boksu.

 

Mo­kosz

O żeż…

Po­trze­ba ci de­tok­su!

 

Momos

De­tok­su od tego kraju, bo w kraju tym

naj­więk­szym szczę­ściem jest się nie uro­dzić.

 

Tore

Twój kraj teraz ob­ra­ża!

 

Mokosz

Nie­ste­ty. To co wy­ra­ża

od­po­wia­da rze­czy­wi­sto­ści.

 

Tore

I to mó­wisz ty, bo­gi­ni płod­no­ści?

 

Mokosz

Nie ma dla mnie więk­szej ra­do­ści

niż uśmiech na twa­rzy matek.

Gwar we­so­ły, gło­sów piesz­czo­ta

sło­necz­ny blask w oczach dzia­tek

cen­niej­sze mi niż ofia­ry ze sre­bra i złota,

lecz żem ich opie­kun­ką i straż­nicz­ką su­mie­nia

nie ma nic dla mnie gor­sze­go

niż lata cier­pie­nia

bez­na­dziej­ne­go.

 

Tore

Wróć­my do za­da­nia i Momos daruj sobie uwagi.

A Ty, Mo­ko­szy droga,

Po­wiedz­że wresz­cie, na­bierz od­wa­gi:

Czego chcesz od śmier­ci boga?

 

Momos

Uśmie­jesz się, gdy to usły­szysz, Tore

bo to jest na­praw­dę – cał­ko­wi­cie chore!

 

Tore

Dość już żar­tów! Po­wa­gi!

 

Mokosz

Do­brze że tego do­ty­kasz.

 

Tore

Męczy mnie, że szcze­gó­łów uni­kasz!

I cią­gle ja­kieś żarty, nie­do­mó­wie­nia,

a tu po­wa­gi trze­ba i sku­pie­nia!

 

Mokosz

Tak, wła­śnie o po­wa­gę cho­dzi­ło.

 

Tore

To zna­czy?

 

Mokosz

Chcia­ła­bym… żeby ją coś za­bi­ło!

Widzę już przez ko­lej­ne lata i wieki,

po­nu­ra po­wa­ga, cięż­ka ża­ło­ba, smu­tek wiel­ki

trójgłowy robak duszę toczy

i od świę­ta i na co ­dzień

do krwi wypłakują oczy

I ten smu­tek duszy, tę po­wa­gę i po­nu­rac­two

chcia­ła­bym byś zabił w tym na­ro­dzie!

 

Tore

Toż to wa­riac­two!

 

Momos

Mó­wi­łem!

To po­wa­ga nas za­bi­je!

 

Mo­kosz

O co cho­dzi? Czyż pa­ra­dy ci nie obie­ca­łam?

Chcesz wię­cej, za­chłan­ny boże?

 

Tore

I dzie­sięć parad tu nie po­mo­że!

I w Pa­ry­żu

nie zro­bią z owsa ryżu!

Nie wy­le­czysz smut­ku, nie za­bi­jesz po­wa­gi!

 

Mo­kosz

Co stoi na prze­szko­dzie?

 

Tore

Dusza. Sło­wiań­ska dusza w tym na­ro­dzie!

Jeśli ze smut­ku ule­czysz tych po­nu­ra­ków,

za­bi­jesz w nich sedno, za­bi­jesz w nich Po­la­ków!

 

Chór wił

Jeśli ze smut­ku ule­czysz tych po­nu­ra­ków,

za­bi­jesz w nich sedno, za­bi­jesz w nich Po­la­ków!