Obraz z opowieścią w środku

– I kolejna z głowy – powiedziałem zwycięsko, odkładając księgę na półkę.

Niczym kolejne ziarno piasku do zamku lepionego na plaży.

Odwróciłem się i obrzuciłem wzrokiem moją salę. Była w całości wypełniona regałami z drewna cedrowego, którego zapach stale się tu unosił. A na każdej z wielu półek stały ciasno ułożone księgi.

Dużo się tego zebrało – pomyślałem.

Nazywam tę salę swoją, bo wszystkie zgromadzone tu księgi, zostały spisane i przyniesione przeze mnie. Każdy z nas ma własny dział w tym bezkresnym archiwum, ale opiekun, zajmujący się tym miejscem zdradził mi kiedyś, że to moja kolekcja jest największa. Nie ukrywam, że czuję z tego powodu niejaką dumę. Każde z tych dzieł jest cenną pamiątką z przeszłości.

Pogrążony w myślach, zacząłem iść jedną z alejek archiwum, skrywającą coraz to starsze zapiski. Krok lub dwa między regałami, krok lub dwa, stulecie wstecz. Pokonałem tysiąclecie, a po nim jeszcze jedno. Każdy ruch ciążył coraz bardziej od nasilającej się nostalgii, aż wreszcie zatrzymałem się i oderwałem od wspomnień. Spojrzałem przed siebie, po czym westchnąłem zrezygnowany. Do końca wciąż daleko.

– Lethanelu – dobiegł mnie głos za plecami. – Mogę zająć ci chwilę?

Obróciłem się, a moim oczom ukazało się wysokie, człekopodobne stworzenie. Patrzyło na mnie żółtymi ślepiami, kontrastującymi z jego bladą, pokrytą drobnymi łuskami skórą.

– Oriaszu. – Skinąłem mu głową na powitanie, a on odpowiedział tym samym. – Tak, już skończyłem.

Jego twarz była nieco wydłużona, o ostrych kościach policzkowych. Z tyłu głowy zaś zwisały macko-podobne wyrostki, sięgające połowy pleców. Przypominały trochę skręcone warkocze. Nosił prostą, granatową togę, sięgającą niemal do podłogi. Jak zawsze, miał ze sobą dużą, okutą mosiądzem księgę, zawieszoną na ramieniu przy pomocy przytwierdzonego do niej łańcucha. Na okładce widniał symbol drzewa o długich korzeniach. To znak używany przez wszystkich opiekunów – symbol Wszechdrzewa.

– Ostatnio ukończyłem nową salę. Czy mógłbyś ją zwiedzić? – spytał.

– Czy to prośba?

– A ma to jakieś znaczenie? – odpowiedział wymijająco.

– Ma, bo prośba oznacza przysługę. A na chwilę obecną jesteśmy kwita.

Pomiędzy nami, podobnie jak u większości opiekunów, trwa niepisany zwyczaj. Kto ile dla kogo zrobił, ile razy ktoś potrzebował pomocy. Jest to pewnego rodzaju rywalizacja. A ta z Oriaszem jest szczególnie zażarta, gdyż obaj jesteśmy dobrzy w wyświadczaniu przysług.

– Hmm… – Zamyślił się chwilę. – Zróbmy tak, teraz będzie to prośba. Później sam stwierdzisz, czy wyświadczasz mi przysługę.

Spojrzałem na niego podejrzliwie, mrużąc lekko oczy. Potem wyciągnąłem ku niemu rękę.

– Umowa stoi.

Oriasz uścisnął dłoń bez wahania, napięcia czy pośpiechu. Znaczy, że jest pewny swego.

– Co mi możesz powiedzieć o tej sali? Wyróżnia się czymś? – spytałem sceptycznie. – We wszystkich powinny być książki.

– Nie w tej – przerwał, unosząc rękę. – Postanowiłem nieco urozmaicić nasz katalog. Teraz potrzebny mi ktoś, kto oceni moją pracę.

Czyżby nasz wieczysty bibliotekarz znudził się księgami?

– Jestem pewny, że ci się spodoba – dodał po chwili.

Oriasz sięgnął po księgę u pasa, otworzył klamrę spinającą okładki i otworzył ją. Stronice same z siebie przewracały się jedna za drugą z głośnym szelestem. W tym samym momencie zaczęła zmieniać się sala, w której byliśmy. Z każdą kartką, w czasie krótszym niż mgnienie oka, przenosiliśmy się przez różne pomieszczenia archiwum. We wszystkich stały półki, ale różniły je detale, jak wzory na ścianach, czy rodzaj podłogi. Najwyraźniej niektórzy wnieśli trochę personalizacji dla swoich sekcji. W pewnym momencie dostrzegłem nawet innego opiekuna, składającego książkę, jak ja przed chwilą.

Nagle Oriasz szybkim ruchem ręki zatrzymał kartki na jednej ze stron. Wówczas również sale stanęły w miejscu.

Znaleźliśmy się w szerokim korytarzu, na pierwszy rzut oka opustoszałym – żadnych półek, foteli, czy innego wyposażenia. Wyjątek stanowiły tu ściany – na ich całej, nieskazitelnie białej powierzchni, w równych odstępach rozwieszono obrazy. Każdy z nich oprawiony był w inną ramę, jakby dobraną specjalnie do danego malunku.

– Mam tu duży wybór. Znajdź coś, co cię zaciekawi – zachęcał Oriasz.

Rozejrzałem się więc po najbliższych dziełach i podszedłem do pierwszego, które zwróciło moją uwagę. Oprawione w piękną, przeźroczystą ramę, przywodzącą na myśl szlifowane szkło, lód… albo kryształ.

Obraz przedstawiał mieniące się morze przejrzystych brył, oświetlanych promieniami słońca na tle bursztynowego nieba. Byłem tam kiedyś, lecz nie miałem wiele czasu, by zwiedzić to miejsce. Aldrah – morze kryształów.

To one sprawiały, że ta planeta była jedyną w swoim rodzaju. I nie tylko dlatego, że czyniły ją zjawiskowo piękną. Wbrew pozorom, nie są to zwykłe klejnoty, tylko żyjące istoty.

– Nigdy tam nie byłeś? – spytałem Oriasza. – Ten obraz jest bardzo szczegółowy.

Pokręcił przecząco głową w odpowiedzi.

– Archiwum jest pełne wiedzy. Stworzyłem te obrazy, patrząc jedynie oczami wyobraźni.

Przyglądałem się precyzyjnym liniom i detalom. Wyraźne odwzorowano nawet ledwie dostrzegalne odbicia w drugo– i trzecioplanowych powierzchniach. Choć na obrazie widoczny jest mały skrawek planety, to odbicia w poszczególnych kryształach sprawiały, że wprawne oko zobaczy całą panoramę. Góry, doliny – mógłbym stworzyć całą makietę okolicy.

– Śmiało, dotknij – zachęcał.

Tknięty ciekawością, wyciągnąłem rękę do obrazu.

W momencie, gdy musnąłem palcami płótno, umysł zalała mi fala doznań, a przed oczami przeleciała paleta barw. Natychmiast zatrzymałem wszelką ingerencję w moje ciało, osłaniając się przed nagłym kontaktem. Następnie spojrzałem pytająco na Oriasza.

– Nie niwecz, proszę, mojego wysiłku. Daj się ponieść.

Czy to miała być jakaś niespodzianka? Bo mącenie w głowie to nie najlepszy początek.

– Przepraszam, to odruch – odpowiedziałem i jeszcze raz położyłem dłoń na obrazie.

Dotarły do mnie te same wrażenia. Zacząłem słyszeć i widzieć rzeczy, których tak naprawdę tu nie ma. Lecz tym razem zamknąłem oczy i pozwoliłem oderwać się od rzeczywistości.

Najpierw dobiegły mnie dźwięki, podobne do wydawanych przez puchary z wodą w momencie przesuwania po nich palcem. Aczkolwiek te były znacznie wyższe. Tak wysokie, że ludzkie ucho najpewniej nie mogłoby ich usłyszeć.

Otworzyłem oczy. Nie stałem już w galerii Oriasza, tylko w polu kryształów pod pomarańczowym niebem. To tę scenerię przedstawiał obraz.

Rozejrzałem się, przypatrzyłem dokładniej ostrym krawędziom, mieniącym się niczym brylanty.

W tym samym czasie nasłuchiwałem, a było czego. Na jeden dźwięk wydawany przez kryształ nieopodal, odpowiadało kilka innych różnym tonem. I tak samo z następnym, i kolejnym. Niczym nieprzerwany koncert, grany tylko mimochodem.

Tak brzmiała ich mowa. Nie mogły widzieć, ale wyczuwały drgania. Każdy ton zawierał inny komunikat – emocja, słowo, wspomnienie. Jakby rozmowa toczyła się w innym wymiarze, a ciała pozostały tu.

Z tym większą goryczą doświadczałem tego świata, ponieważ był wspaniały.

Wszystko, co tu widzę i słyszę to jedynie wizja przeszłości, ukształtowana talentem Oriasza. Aldrah już od dawna nie istnieje.

Przeszedłem kawałek dalej, zmuszony przeciskać się co jakiś czas między ostrymi bryłami. Znalazłem kawałek płaskiej skały, dostatecznie wygodnej, by przez chwilę służyć jako siedzenie. Zająłem miejsce, z którego miałem idealny widok na tę piękną scenerię. Miałem szczęście, bo promienie słońca właśnie padły wprost na migoczące pole. Światło przeszywało przejrzyste powierzchnie, które zakrzywiały je i kierowały na kolejne tafle. Tworzyły jedyną w swoim rodzaju grę świateł. Zabawne, że z perspektywy tych kryształów był to czas posiłku.

Nie mogąc się powstrzymać, zmieniłem laskę w fidel i smyczek. To taki mój nawyk. W odpowiedniej chwili, w odpowiednim miejscu dopada mnie ochota na grę.

Ułożyłem więc instrument przy szyi na lewym ramieniu, a prawą ręką trzymałem smyczek, tuż nad strunami.

Pierwsze pociągnięcie, pierwszy dźwięk. Powolny, spokojny by wprowadzić w nastrój. I tak, kierowany melodią kryształów i fideli, zacząłem snuć opowieść.

Dawno temu, olbrzymi meteor uderzył z impetem o ziemię, niosąc ze sobą zalążek nowego życia. Nie od razu, ale po kilku mileniach, zalążek ten przybrał swoją ostateczną formę – tę, którą mam okazję teraz oglądać.

Od okrucha do bryły. Jednej, potem następnej. Stopniowo dorosły do czegoś, co można nazywać kolonią. U schyłku swej ery utworzyły kilkaset kryształowych pól, rozsianych po całej planecie.

Aż pewnego razu, to miejsce odnaleźli międzygwiezdni odkrywcy, którzy potem nazwali je Aldrah. Jednak gdy tylko zobaczyli jedną z kolonii, ich głód wiedzy szybko został przyćmiony przez chęć zysku i chciwość. Dlatego nie zauważyli, że skały, które tak ochoczo wydobywali to tak naprawdę żywe istoty.

Wyrwane z rodzimej ziemi, zabrane z dala od jedynego słońca, pod którym mogły żyć, zaczęły wymierać.

Oderwałem smyczek od strun. Melodia dobiegła końca, podobnie jak opowieść.

Dziś Aldrah jest niemal zupełnie nagą skałą, pozbawioną cudów dawnych lat. Pozostała jedynie nadzieja, że gdzieś tam ostała się jakaś kryształowa bryła, którą przeoczono.

Poderwałem się ze skały i przywróciłem mej lasce oryginalny kształt.

Spojrzałem na nieboskłon, przybierający coraz ciemniejszą barwę w zachodzącym słońcu. Westchnąłem ciężko na myśl, ile czasu mogłem tu spędzić. Chociaż nie jestem pewien, jak czas płynie w wyimaginowanym świecie. Mimo wszystko, tę część zwiedzania uważam za zakończoną.

Tylko jak się wydostać?

Zamknąłem oczy i zacząłem zbierać myśli. Każda iluzja polega przede wszystkim na oszukiwaniu umysłu. Zatem, podsuwając mu odpowiednią sugestię, teoretycznie mógłbym przerwać trans.

Najpierw chciałem wyobrazić sobie ten świat jako pękającą bańkę, ale lepiej unikać skojarzeń z destrukcją. Nie wiadomo, co wówczas stałoby się z dziełem Oriasza. Może jako zdejmowaną płachtę? A potem wpadłem na coś oczywistego.

Nie otwierając oczu wyciągnąłem dłoń, aż poczułem chłodny, metalowy przedmiot. Zadowolony sukcesem, chwyciłem go i przekręciłem, póki nie usłyszałem kliknięcia.

Pewnie pociągnąłem klamkę i rozchyliłem drzwi.

Nagle otworzyłem oczy, czując lekki mętlik w głowie.

Pole kryształów zniknęło, dźwięki ucichły, a ja znów stałem przed obrazem w galerii.

– Jesteś wreszcie – stwierdził Oriasz, wypuszczając z rąk mackowaty warkocz, który jeszcze przed chwilą przeplatał między palcami.

– Jak długo mnie nie było?

– Twoja świadomość spędziła tam parę godzin. Jednak tutaj minęło tylko dziesięć minut. W pewnym momencie myślałem, czy cię nie wyciągnąć.

– Mogłeś to zrobić?

– Tak, mogłem. Ale wtedy twoja laska na chwilę zmieniła kształt. Uznałem, że instrument nie wróży kłopotów.

– Ciekawe. – Kątem oka zerknąłem na lewą dłoń, w której trzymałem ów kawałek, na pozór zwykłego drewna.

– Zmieńmy temat. Powiedz lepiej, co sądzisz o obrazie – spytał ożywiony, skupiając na mnie żółte ślepia.

– Jest zjawiskowy.

– To znaczy? – Skrzyżował ręce. – Mógłbyś rozwinąć?

– Po pierwsze: dokładność. Nie sposób odróżnić twojej iluzji od rzeczywistości. Nawet opiekun mógłby się nie połapać.

Ledwo widocznie uniósł kącik ust.

– Miło mi to słyszeć.

– Nie sądziłem, że jeszcze zobaczę Aldrah…

– Cóż, na uwiecznienie najbardziej zasługują rzeczy niepowtarzalne. Skoro się dobrze bawisz, to jakie masz stanowisko wobec tej „przysługi”?

On wie, jak zepsuć wzniosły moment.

– Niech ci już będzie, jesteśmy kwita.

– Tak też myślałem. Ale nie będę ci tym psuł zwiedzania. Proszę, kontynuuj. Ja się jednak odłączę.

– Obowiązki wzywają?

– Owszem. Porozmawiamy, gdy skończysz.

– Do zobaczenia.

Oriasz chwycił księgę i przewrócił kartki, po czym rozpłynął się w powietrzu.

Pozostawiony sam sobie postanowiłem rozejrzeć się jeszcze trochę.

Szedłem w głąb korytarza, mijając rzędy płócien. Było ich sporo, ale nie każde przykuwało uwagę. Scenerie i treści stały się w pewnym momencie powtarzalne. Podpisanie oficjalnego dokumentu, narodziny ważnej persony, koronacja jakiegoś…

Chwila moment!

Nagle zatrzymałem się przed jednym z obrazów.

Przedstawiał salę tronową, w której właśnie odbywała się ceremonia koronacji. Przyszły władca, mężczyzna o brunatnych włosach klękał przed kapłanem. Ten trzymał oburącz złotą koronę, tuż nad głową szlachcica.

Na obrazie uwieczniono jednego z legendarnych władców, Artura Pendragona.

Sala była zapełniona. Rycerze, słudzy, dworzanie. Ale z największą uwagą spoglądałem na postać stojącą bliżej tronu – starca z siwą brodą, w karmazynowej, zdobionej szacie. Merlin – pomyślałem.

Jednak gdy przyjrzałem się bliżej, rozpoznałem znajome rysy twarzy.

– Medius?! – wrzasnąłem zdziwiony, a następnie wybuchnąłem głośnym śmiechem.

To on był Merlinem? Ależ mam teraz temat do rozmów.

– I to jest historia, którą warto zgłębiać. – Z chytrym uśmieszkiem na twarzy, dotknąłem ramy obrazu. Zamknąłem oczy, wyciszyłem umysł i czekałem na kontakt. Nic.

Spojrzałem zdziwiony i spróbowałem jeszcze raz. Wciąż nic.

– Zepsuło się? – skomentowałem zawiedziony.

Wtedy przypomniałem sobie o jednej z zasad archiwum. Postronny opiekun nie ma wglądu do cudzych zapisków, przynajmniej nie bez zgody Oriasza lub ich właściciela. Wygląda na to, że ta zasada dotyczy również galerii.

– I po co robiłeś mi nadzieję? – Westchnąłem, myśląc o bladołuskim bibliotekarzu.

Niemniej, doceniam że uchylił tego rąbka tajemnicy. Przy następnym spotkaniu z Mediusem na pewno spytam go o przygody w Camelocie.

Zastanowiłem się chwilę. Ciekawe których współpracowników jeszcze tu odnajdę?

Pchnięty tą myślą, zacząłem dokładniej sprawdzać obrazy w poszukiwaniu znajomych postaci. I nie zawiodłem się.

Kawałek dalej, wisiało malowidło w ramie, wyglądającej jak roztrzaskane drewno okrętowe. Płótno przedstawiało morskiego potwora, przypominającego ogromnego raka, pokrytego mackami od strony głowy. Bestia wynurzyła się do połowy, gotowa do ataku. Obrała sobie za cel statek, który zamiast uciekać, płynął prosto na nią.

Na dziobie rysowała się czyjaś sylwetka, prawie ludzka lecz zauważalnie wydłużona i smuklejsza.

Stał prosto, z ręką wyciągniętą ku bestii. Nosił pancerz, przypominający nieco kombinezon. Był niczym przybysz z innej planety, którego jakieś zrządzenie losu przygnało na morza Ziemskich czasów nowożytnych. Szara, naga skóra, głowa o dość dużym czole, pod którym znajdowały się wielkie oczy. Mężczyzna był jedynym elementem obrazu, który kompletnie tu nie pasował. Tak, mężczyzna to opiekun, Hakainu.

Zdawałoby się, że dzieło przedstawia dzielnego śmiałka, stającego w szranki ze straszliwym potworem. Nic z tych rzeczy, on próbuje się z potworem zaprzyjaźnić.

Hakainu jest kimś w rodzaju działacza na rzecz dzikich monstrów. Łapie je, zabiera ze świata, w którym sprawiają kłopoty i przenosi w inny, z dala od ludzi. A przynajmniej tak słyszałem, bo nigdy z nim słowa nie zamieniłem. Tak to jest, gdy na każdym zebraniu najważniejsza jest praca. Tak więc, spośród wszystkich współpracowników, znam raptem kilku. Może ta galeria pomoże mi ich bliżej poznać.

Chwilę później, po dokładnych oględzinach, odnalazłem kolejnego opiekuna, a raczej opiekunkę. Ten obraz również miał drewnianą ramę, ale ta nie wyróżniała się jakoś szczególnie. Może poza brakiem staranności, bo wyglądała jak strugana nożem.

Obraz przedstawiał dwie osoby, kobietę i dziewczynkę, obejmujące się czule niczym matka i dziecko. Dziewczynka o kasztanowych włosach siedziała na łóżku, z nogami przykrytymi kołdrą. Kobieta zaś klęknęła obok niej. Piękna, w śnieżnobiałej sukni, o łagodnych rysach twarzy i jasnych włosach.

Do pomieszczenia docierało niewiele światła, ledwie kilka bladych promieni księżyca zza okna. Jednak na półce obok łóżka stała świeca, rozjaśniająca najbliższe otoczenie. Jej blask padał też na dwie postaci, dzięki czemu można było dostrzec ich radosne twarze.

Opiekunce na imię Wellana. Choć nie była spokrewniona z dziewczynką, to łączyły je równie zażyłe więzi.

Rozmawialiśmy ze sobą tylko raz, o ile te parę zdań można nazwać rozmową. Pamiętam ten moment bardzo dobrze.

Tuż po zakończeniu grupowej misji, stała tam sama, w bezruchu i milczeniu. Oczy miała szeroko otwarte, lecz nie skupiała wzroku na niczym szczególnym. Chciałem sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku, ale gdy tylko dotknąłem jej ramienia, krzyknęła i odsunęła się.

– Nie zbliżaj się! – wrzasnęła. – Ty to zrobiłeś! Nie ma jej!

W następnej chwili dotarło do mnie znaczenie tych słów, ale nic nie mogłem poradzić. Odpowiedziałem tylko „Przykro mi".

Tak, to ja za to odpowiadam. Przeze mnie ją straciła.

Od tamtego czasu stroniła od kontaktów z innymi opiekunami, szczególnie ze mną.

Ponownie zerknąłem na obraz, w szczególności na dziecko, wtulone w swoją obrończynię, która zawsze zjawiała się, by przegnać dręczące ją koszmary.

– Jakoś przeszła mi ochota – powiedziałem do siebie, zapuszczając się dalej w korytarz.

O ile lubię czasem myśleć o dawnych dziejach, to niektóre wspomnienia lepiej zostawić w spokoju.

Jesteśmy opiekunami. Nie zawsze udaje nam się uniknąć tragedii, nieważne jak bardzo się staramy. Wówczas po prostu… robimy co musimy.

Czym prędzej pozbyłem się dręczących myśli.

Galeria Oriasza jest co prawda imponująca, ale nadmiar wrażeń wyraźnie szkodzi.

Może czas już kończyć? – pomyślałem, opadając z chęci.

Jednak wszystkie podobne pomysły zniknęły, a ja zatrzymałem się pod ścianą.

– Nie, jeszcze nie.

Przyglądałem się ramie w kształcie równo ułożonych, metalowych rur, otaczającej oświetloną scenerię.

Obraz przedstawiał wielki hol, w kształcie wydłużonej kopuły. Pod nią, na brzegach okręgu znajdowały się balkony, osadzone na każdym piętrze. Miało to na celu zgromadzenie jak największej widowni, podczas ważnych uroczystości. Takich jak ta.

Z trudem można doszukiwać się ostatnich wolnych miejsc. Całą przestrzeń zapełniali przybysze z najdalszych zakątków wszechświata. Różnych ras, różnych kolorów i rozmaitych kształtów. A wzrok ich wszystkich skierowany był na scenę, ustawioną specjalnie na dzień.

Stał tam elegancko ubrany człowiek, trzymający nożyce, którymi miał właśnie przeciąć czerwoną wstęgę.

Zaśmiałem się cicho, gdy przypomniałem sobie ten moment.

– To moje zapiski.

Oczywiście że tak. W końcu cała ta galeria powiązana jest z opiekunami. Widać dla mnie też znalazło się miejsce. To był jeden z moich największych sukcesów.

Wyciągnąłem powoli rękę i delikatnie dotknąłem obrazu.

Nadchodząca fala zmuszała do zamknięcia powiek, i tak samo jak poprzednia, pociągnęła mnie ze sobą.

Najpierw zapadła cisza – przejście świadomości w inne miejsce. Potem zaczęły docierać do mnie dźwięki – niezliczone szepty i fragmenty rozmów rozchodzące się echem po pomieszczeniu. Wtedy zdołałem otworzyć oczy.

Pierwszym co zobaczyłem, była olbrzymia sylwetka przechodząca tuż przede mną. Przez krótki czas śledziłem wzrokiem giganta o nieproporcjonalnie dużym torsie, aż znalazł sobie miejsce z dogodnym widokiem.

Wszystko tu było – hol z balkonami i sceną pośrodku, a nieco dalej, poupychane gdzieś po brzegach targ i jadłodajnie.

I ci wszyscy ludzie. No może „ludzie” to za dużo powiedziane. Od dwójki błękitnoskórych humanoidów w skafandrach, wyposażonych w aparaty oddechowe, przez brunatne, sięgające mi do kolan cherlawe stworki, przemykające zwinnie w gęstym tłumie. Aż po tych, pełzających po ziemi niczym gąsienice. Znalazło się też paru ludzi. I niemal każdy z nich wpatrywał się w człowieka na scenie.

Otwarcie Sentiusa – wolnej stacji kosmicznej. Zbudowana wolą i chęcią zwykłych ludzi, którzy wywalczyli sobie prawo, do stworzenia własnego miejsca we wszechświecie.

Obiekt ma wielkość przeciętnego księżyca, posiada własny rząd, prawo i politykę. I stale wita nowych przybyszów. Uchodźca, odmieniec, wyrzutek – nieważne, bo Sentiusa stworzono po to, by dawał schronienie.

„Nie obchodzi mnie kim byłeś, bo wchodząc na pokład zostawiasz przeszłość za sobą. A ci którzy mają dobre chęci będą zawsze mile widziani” – tak brzmiały słowa pierwszego założyciela Modina, który po wielu latach pracy, doczekał się by w końcu przeciąć tę przeklętą wstęgę.

– Stację uważam za otwartą! – ogłosił starszy mężczyzna na scenie.

Cichy dotąd lud odpowiedział radosnymi okrzykami, rykiem i brawami. Bowiem długo wyczekiwany przez tak wielu moment wreszcie nadszedł. Zebrało mi się na wspomnienia widząc to po raz kolejny.

– Hmm… to chyba było gdzieś tam – wymamrotałem pod nosem, obierając wypatrzony kierunek.

Maszerowałem pod tarasami, mając scenę z lewej. Z prawej zaś mijałem sklepy, z których większość zacznie funkcjonować dopiero jutro. Tego dnia trwało święto, w związku z czym wszyscy tłoczyli się gdzieś pośrodku placu. A przynajmniej większość, bo nadal można było trafić na przypadkowych przechodniów. Jak ten, który zaraz przetnie mi drogę. Ominąć go? Po co?

Szary, jajogłowy chudzielec zdawał się mną zupełnie nie przejmować, a ułamek sekundy po tym jak dzieliło nas pół kroku… Nic. Żadnego kontaktu, czy innego wrażenia, zwyczajnie przez niego przeszedłem.

Tę projekcję stworzono na podstawie szczegółowych zapisków. Jest niczym więcej, niż ucieleśnieniem wspomnienia. A przecież nie naruszysz ich, wpadając na nie. Skoro już mowa o wspomnieniach, to moje zaczęły wracać z niespotykaną dotąd siłą.

Zatrzymałem się przy zamkniętym jeszcze barze. Gdyby nie to, że znajdował się wewnątrz stacji, można by stwierdzić iż stał na otwartym powietrzu. Jedynym pomieszczeniem, skrywającym się za ścianą była kuchnia, połączona z okienkiem służącym do odbierania zamówień. Stoliki i siedzenia zaś znajdowały się na wolnej przestrzeni, należącej do jednego holu. Ten lokal jeszcze nie funkcjonował, więc na próżno szukać tu klientów.

A jednak, z któregoś ciemnego kąta dobiegał nieprzerwany odgłos skrobania. Ktoś zajmował samotnie jeden stolik – mężczyzna o krótkich, ciemnych włosach. Ze strony, z której przyszedłem nie było widać twarzy, a tym, co rzucało mi się w oczy, to jego płaszcz. Czarny, długi ze srebrnymi haftami. Proste, zakrzywione i poskręcane linie, wijące się po plecach niczym pnącza. Zaszedłem go od drugiej strony, by móc mu się lepiej przyjrzeć.

Nie wyglądał na starszego, niż trzydzieści lat i zdawał się całkiem pochłonięty notowaniem w oprawionym w skórę tomie. Choć zarówno jego dyskretny uśmiech, jak i zmrużone kąciki powiek sugerowały szczerość i pogodny nastrój, tak same oczy zdawały się puste, znudzone i nieobecne.

– Ja tak wyglądam? – skomentowałem, wpatrując się w wizję własnej osoby. – Może z przepracowania?

Co jakiś czas przerzucałem wzrok na scenę i skrupulatnie zapisywałem ostatni rozdział księgi.

Trudne początki Sentiusa dobiegały końca, podobnie jak mój pobyt tutaj. Szkoda, bo choć niewiele miałem do zrobienia, to czas spędzony jako obserwator również mnie zadowalał.

– Halo! Ktoś tu jest!? – krzyknął ktoś niskim, chropowatym głosem.

Wpierw skończyłem werset, a dopiero potem wychyliłem nos znad dziennika, by zobaczyć kto wołał. Właściciel głosu zdążył mnie w tym czasie dostrzec i poczłapał do stolika, który zajmowałem.

Istota znacznie przerastała mnie, zarówno wzrostem, jak i masą, dlatego chcąc spojrzeć jej w oczy, musiałem męcząco zadzierać głowę. Całe jego brunatne ciało pokrywał naturalny pancerz, po części również na twarzy, przez co trudno było wyczytać z niej jakąkolwiek ekspresję.

– Lokal dziś zamknięty, ale tam można się napić. – Wskazał na stoisko po przeciwnej stronie holu.

Podczas tego gestu, zwróciłem uwagę na liczne blizny na jego ramionach, i na te bardziej dyskretne, na szyi.

– Tak, wiem – odparłem uprzejmie – ale tutaj mogę się skupić na pracy.

Choć z zewnątrz nie wydawał się w żaden sposób przejęty, to wyczuwałem jego zakłopotanie, wymieszane z nutą politowania.

– Pracować w taki dzień? A co za praca jest taka pilna? – spytał, spoglądając na księgę przede mną.

Zawahałem się przed odpowiedzią. Przecież nie powiem, że spisuję ingerencję ponadnaturalnego bytu w losy świata. Z drugiej strony…

– Piszę dziennik. Zapisuję w nim ostatnie wydarzenia, oraz mój wkład w nie.

– Hmm… Twój wkład, co? – Odsunął od stolika drugie krzesło, naprzeciw mnie i przysiadł się bez pytania. – Nie mów, że jesteś założycielem.

– Można tak powiedzieć.

Miano założyciela przysługuje tym, którzy mieli wpływ na powstawanie stacji sprzed okresu osiedlania. Jest ich kilkudziesięciu i każdy cieszy się tu wielkim szacunkiem.

– A niech mnie! Czym się zajmowałeś?

– Ja? Odbyłem długą rozmowę w barze i zostawiłem tam spory napiwek.

Zamilkł na moment w oczekiwaniu na dalszą wypowiedź. Ale się nie doczekał.

– Tylko tyle?

– Owszem. Bo widzisz, czasem wystarczy tylko tyle. – Nastąpiła krótka pauza, którą postanowiłem dopełnić. – No i zawsze gdzieś tam stałem z boku. Czuwając, czy wszystko się układa jak należy.

– Nie żebym ci nie wierzył… ale nie kupuję tego.

Wstał i niby rozczarowany odszedł od stolika, lecz ku mojemu zdziwieniu, nie poszedł do bawiącego się tłumu, a w stronę zaplecza.

Zaświeciły się lampy i przez moment słychać było pracujące maszyny, a ja nie odwracałem wzroku od okienka, z którego dochodziło światło. Chwilę później wrócił, z dwoma pełnymi kuflami.

– Na koszt zakładu – powiedział, stawiając kufel na stoliku.

– To twój lokal?

– A mój – odparł z dumą w głosie. – Wreszcie będę mógł go otworzyć. Morel jestem – przedstawił się, wyciągając wielką dłoń.

– Lethanel – odparłem i wymieniłem z nim uścisk. – Muszę przyznać, nie spodziewałem się tu grodianina. Myślałem, że wasz lud trwa w aktywności bojowej.

Morel prychnął szyderczo.

– Ładnie żeś to nazwał. Tak, ciągle toczymy wojny. – Przerwał, by pociągnąć głęboki łyk z kufla. – Właśnie dlatego tu jestem. Miałem tego dość.

Idąc jego śladem, również zacząłem upijać trunek w międzyczasie. Niezbyt gorzka, z przyjemnym posmakiem, dobra.

– Czyli zdezerterowałeś.

– Tylko nie myśl sobie, że jestem jakimś tchórzem! Niejedno przeszedłem żeby się tu dostać, a i tak nie jest to najbezpieczniejsze miejsce w kosmosie. Wiele nacji tylko czeka, by położyć tu swoje chciwe paluchy w taki czy inny sposób. Dlatego mówię ci, jak stacji coś zagrozi, to od razu chwytam za karabin.

– Ciekawe, że najpierw uciekasz przed wojną, a teraz jesteś gotowy na kolejną.

– O coś w końcu trzeba walczyć – odparł, dopijając resztę piwa. Gdy opróżnił kufel, zerwał się na równe nogi i odstawił krzesło na miejsce. – Ja się już będę zbierał. Jutro pierwszy dzień pracy! – krzyknął triumfalnie.

– Powodzenia.

I znów zostałem jedyną osobą w tym barze. Spoglądając na wpół napoczęty trunek, sięgnąłem po swoją porcję, po czym wypiłem wszystko jednym haustem. Następnie przesunąłem kufel, a na jego miejscu położyłem dziennik. Wyjąłem pióro spomiędzy stronic, w miejscu, gdzie uprzednio przerwałem i zacząłem dopisywać końcowy fragment. Nie zapominając oczywiście o życzliwym właścicielu.

Te wydarzenia miały miejsce setki lat temu. Przychodząc tu, zastanawiałem się, czy od tamtego czasu zaszła we mnie jakaś zmiana. Nie, nawet najmniejsza. Jestem jedną z niewielu osób, dla których czas nie ma większego znaczenia. Wszechświat się starzeje, zmienia. Jego elementy przemijają i popadają w zapomnienie. Ja się nie zmieniam i nie zapominam.

Jako opiekun, jestem skazany na patrzenie, jak wszystko wokół mnie, prędzej czy później ginie i popada w ruinę. Nie chciałem, by ktoś zauważył u mnie te chwile żalu i melancholii. Myślałem, że nie dawałem po sobie niczego poznać. Ale zaproszenie Oriasza i pokazywanie tego wszystkiego jest dowodem, że przynajmniej on mnie przejrzał.

Stworzyłem drzwi wyjściowe z obrazu, szybciej i sprawniej. Pojawiły się przede mną – ciężkie, dębowe z geometrycznymi wyżłobieniami. Wyglądały, jakby zawisły w powietrzu, prowadząc donikąd. Chwyciłem klamkę, ale jeszcze zanim wyszedłem, spojrzałem za siebie by jeszcze raz uchwycić tę scenerię – hol z wysokim sufitem i balkonami pod nim, podpici mieszkańcy, których dzieli krok, od wywołania burdy, oraz ta jedna jedyna postać z książką, pozostająca w cieniu.

Pociągnąłem za klamkę i przeszedłem przez drzwi. Wszystkie wrażenia stopniowo zanikały – dźwięki, zapachy, widoki, jakbym zapadał w sen, gdy w rzeczywistości się z niego budzę.

Otworzyłem oczy, gdy świadomość nagle powróciła do mojego ciała. Znów byłem w galerii, przed obrazem przedstawiającym Sentiusa. Zabrałem rękę od płótna i pogrążony w myślach ruszyłem dalej, w głąb korytarza. Nawet nie oglądałem już porozwieszanych wokół dzieł. Uważam że, widziałem dość. A skoro tak, to na mnie już czas.

– Oriaszu – zawołałem.

Wpierw odpowiedziała mi jedynie głucha cisza, więc poczekałem jeszcze chwilę, aż kilka kroków przede mną, rysowały się kontury znajomej postaci.

– Już skończyłeś? – spytał gdy stał się w pełni widoczny. – Być może się powtarzam, ale jak wrażenia?

– Naprawdę dobre. Wróciło mi sporo miłych wspomnień.

Oriasz nie wyglądał na przekonanego.

– Nie tak wygląda osoba w dobrym humorze. Prędzej przygnębiona. W czym problem?

– To nie wina twoich obrazów. Po prostu… tak wiele przepadło…

Przez moment zacząłem wracać myślami do napotkanych obrazów i ksiąg.

– Jakie to ma znaczenie? – spytał Oriasz, brutalnie ściągając mnie tym do rzeczywistości.

– Słucham?!

– Żadne – odpowiedział na swoje pytanie, perfidnie mnie olewając. – Światy się zmieniają, ludzie giną. Zawsze tak było. Nie ma sensu zajmować się tym co minione.

– I mówi to Opiekun korony? Archiwista!? Przeszłość to twoja praca. Skoro nie ma ona wartości, to niby po co tu jesteś?

– Myślisz, że TO jest moja praca? Myślałeś, że dlatego tu tkwię? Tak doświadczony opiekun już powinien to rozgryźć.

– Niby co? – rzuciłem wyzywająco. Nie dam się wciągnąć w takie pierdoły jak „znajdź swoją odpowiedź”, „kiedyś zrozumiesz”. Za stary na to jestem. Jak ma coś mówić, to niech powie. – Archiwum gromadzi wiedzę i informację. Gdy jeden z nas będzie ich potrzebował, ty przekazujesz je dalej – dodałem by miał punkt odniesienia.

– To niepełne twierdzenie.

– Więc proszę, oświeć mnie.

– Aleś ty uparty. – Oriasz zwrócił się do mnie plecami i podszedł do ściany z obrazami i oparł na niej prawą rękę.

– To co powiedziałeś jest oczywiście prawdą, ale nie taki przyświeca mi cel. Ja nie gromadzę informacji by rozpamiętywać przeszłość, tylko by zachować naszą tożsamość. Długie życie wiąże się z pewnymi konsekwencjami. Im dłużej ono trwa, tym bardziej oddalamy się od śmiertelników, którymi niegdyś byliśmy. Od tych, których wybrało Wszechdrzewo. Umysł odrzuca pamięć, a serce blaknie z emocji. Dlatego tu jestem.

Oriasz kroczył powoli wśród swoich dzieł, nie odrywając ręki od ściany.

– Przypominam im ból, przypominam im radość i smutek, sukces i porażkę. – Określenia kolejno padały ilekroć choćby tylko musnął kolejny obraz. Czy to dlatego mnie tu ściągnął? Bo myśli, że potrzebuję terapeuty? Jeśli tak, to się obrażę.

– A co najważniejsze… – wtedy zatrzymał się, zdjął ze ściany jeden z obrazów i przyszedł z nim do mnie – przypominam o tym, co dla nas najdroższe.

Oriasz podał mi obraz, a ja przyjąłem go by móc mu się przyjrzeć.

Patrzyłem na scenę, której w życiu nie widziałem. I kompletnie zignorowałem prawie całe płótno, oprócz jednego elementu.

Zobaczyłem swoją własną twarz, w najbardziej mdłym i beztroskim uśmiechu jaki miałem okazję oglądać. W otoczeniu ludzi, których znam albo i nie.

– Oriaszu, to się nigdy nie wydarzyło – zauważyłem sceptycznie.

– Wiem. I nigdy nie wydarzy się w przeszłości, ale w przyszłości – kto wie?

Myślałem chwilę o jego słowach, obrazie i ich znaczeniu. I gwarantuję, że swojej gęby nigdy tak nie wykrzywię. Ale chyba faktycznie coś sobie przypomniałem. Czas dużo mi odebrał, ale tak długo jak istnieję, należy on do mnie.

– Dzięki Oriaszu.

Ten nagle zmrużył oczy i wyszczerzył się chytrze. Jakbym właśnie nacisnął magiczny guzik zmieniający nastrój.

– Drobnostka. Mniemam, iż to ja teraz prowadzę.

Spojrzałem na niego trochę zbity z tropu, by w następnej chwili buchnąć śmiechem. Całe to zwiedzanie… by wyświadczyć mi przysługę. Nie do wiary. Uspokoiłem się i wziąłem głęboki wdech. Potem znów spojrzałem na Oriasza, komentując jego występek jednym krótkim zdaniem.

– Ty oślizgły gadzie.

Koniec

Hej i dlaczego zniknęły stąd moje komentarze? Dodałeś na nowo opko i skatiowałeś to poprzednie?

entropia nigdy nie maleje

Dlaczego usunales tekst i dodałes ponownie?

Z tego co widziałam, opowiadanie dodało się nisko na liście ze starą datą publikacji, więc autor – bardzo słusznie – wrzucił je na nowo.

deviantart.com/sil-vah

Dziękuję za wyjaśnienie Silva. Nie jestem pewny, możliwe że to ja coś spaprałem wcześniej przy umieszczaniu tekstu. Ale jak opowiadanie wyskoczyło z datą sprzed ponad dwóch tygodni, to mało kto by je zauważył. Jak już napisałem w przedmowie “Przepraszam osoby, które wstawiły komentarz”.

Spoczko po prostu się zdziwiłem :)

entropia nigdy nie maleje

Konradzie dawno nie czytałem czegoś równie dobrego. Poprawiłeś mi humor.

+Za horyzontem

Bardzo mnie to cieszy:)

Hej!

Zbierałam się od kilku dni do czytania, ale tyle czasu przed komputerem w pracy, a później jeszcze czytanie na ekranie…

ALe do rzeczy :)

Odwróciłem się i obrzuciłem wzrokiem moją salę

Naprawdę specem od gramatyki nie jestem i zakładam, że “moją” salę jest celowo, ale bardzo rzuca się w oczy i wytrąca. Chyba rozumiem zamysł, ale na mnie zadziałało negatywnie?

Opowiadanie mi się spodobało, sam zamysł z archiwum skojarzył mi się trochę z Magicians i biblioteką, która się tam pojawiła. Oglądanie samego siebie we wspomnieniach

Oriasz wzbudza ciekawość i przyznam się szczerze, zapisał się w mojej głowie lepiej niż główny bohater. Był nieco bardziej, hmm [długie szukanie właściwego słowa] wyrazisty?

To do czego chciałabym się jednak przyczepić:

– czytając miałam wrażenie, że jest to część czegoś większego i choć nie miałam problemu z odnalezieniem się w opowiadaniu, to jednak dało się to odczuć (piszesz, że zamknięte ale jednak);

– to już może być stricte kwestia gustu, ale zabrakło mi tu czegoś, wydaje mi się, że nieco więcej akcji, czegoś bardziej wyrazistego, po czym zapadłoby mi w pamięć; opowiadanie jest napisane w spokojnej, lekko melancholijnej tonacji (przynajmniej ja je tak odebrałam) i brakło mi czegoś mocniejszego, choć niestety nie potrafię określić czego;

– zainteresował mnie wątek jednej opiekunki i dziecka, które straciła; było oczywiste, że kryje się tu jakaś historia i szkoda, że tego nie rozwinąłeś.

Podsumowując podobało mi się.

+Shanti

Wiesz, oglądałem kiedyś Magicians(dziwne to było…), ale jakoś nie mogę sobie przypomnieć tego archiwum.

Oriasz wzbudza ciekawość i przyznam się szczerze, zapisał się w mojej głowie lepiej niż główny bohater.

Oriasz to kozak, choć z wierzchu nie widać. W opowiadaniu Lethanel (tym razem) przedstawia bardziej świat wokół siebie niż siebie samego. To może być powód.

czytając miałam wrażenie, że jest to część czegoś większego i choć nie miałam problemu z odnalezieniem się w opowiadaniu, to jednak dało się to odczuć

Oj tak, oj tak. Muszę popracować nad dawkowaniem informacji. Raz za dużo, raz za mało.

Ale moje Wszechdrzewko rośnie:)

to już może być stricte kwestia gustu, ale zabrakło mi tu czegoś, wydaje mi się, że nieco więcej akcji, czegoś bardziej wyrazistego, po czym zapadłoby mi w pamięć; opowiadanie jest napisane w spokojnej, lekko melancholijnej tonacji

Tylko czekaj i patrz. Głowę daję że jeszcze niejedna osoba powie coś podobnego. Ale w sumie miało być melancholijne. A słowo, którego szukałaś, to zdaje się konflikt.

zainteresował mnie wątek jednej opiekunki i dziecka, które straciła; było oczywiste, że kryje się tu jakaś historia i szkoda, że tego nie rozwinąłeś.

Jeszcze rozwinę, i to na całe opowiadanie:). Fakt, mam tu całą historię, ale w limicie 28 tys. znaków(przekroczonym) nie można zamieścić wszystkiego. Co jakiś czas wrzucam takie easter eggi, które potem będą mieć swoje momenty.

źródło grafiki

Konrad, tak to było dziwny serial, dlatego nigdy nie skończyłam. Znalazłam jedno zdjęcie, ale to chyba nie oddaje tego… w każdym razie była to biblioteka w świecie chyba pośrednim, gdzie były bramy do innych światów… :D pewnie stąd skojarzenie.

THE MAGICIANS Recap: 'The Girl Who Told Time' Finally Injects Hope into Season 2 – Nerdist

Oriasz to kozak, choć z wierzchu nie widać. W opowiadaniu Lethanel (tym razem) przedstawia bardziej świat wokół siebie niż siebie samego. To może być powód.

Tak, to chyba zdecydowanie to.

Tylko czekaj i patrz. Głowę daję że jeszcze niejedna osoba powie coś podobnego. Ale w sumie miało być melancholijne. A słowo, którego szukałaś, to zdaje się konflikt.

Pewnie masz rację, to w połączeniu z tym poczuciem, że jest to część większej całości.

Saro, uwielbiam te twoje grafiki w komentarzach:)

Czy swiat posredni nie byl w Mrocznej Wiezy Kinga? PS. Ja oddaje moj glos w tym konkursie na grafiki Sary :)

Silvan dlatego pisałam chyba, ale na pewno były tam bramy do innego świata .

Co do Kinga, czytałam Mroczną Wieżę tak dawno temu, że nawet nie próbuję się zgadzać lub nie.

Ogólnie mi się podobało (duży plus za motyw archiwum), ale też brakowało mi tego konfliktu. Znaczy nawet czułem tę specyficzną rywalizację między Lethanelem i Oriaszem, ale może nieznajomość innych opowiadań z tego uniwersum uniemożliwiała mi dobre wyczucie kontekstu.

Mam wrażenie, że brakuje przecinków, wymienię kilka:

I to jest historia(+,) którą warto zgłębiać.

Zaśmiałem się cicho(+,) gdy przypomniałem sobie ten moment.

Wszystkie wrażenia stopniowo zanikały – dźwięki, zapachy, widoki, jakbym zapadał w sen(+,) gdy w rzeczywistości się z niego budzę.

I gwarantuję(+,) że swojej gęby nigdy tak nie wykrzywię.

Wiele nacji tylko czeka(+,) by położyć tu swoje chciwe paluchy w taki czy inny sposób.

W poniższym fragmencie drobnostka redakcyjna: oba pytania w kontekście dialogu znaczą to samo, przekazują tę samą informację i dają ten sam efekt (rozmówca wyjaśnia, co miał na myśli). Gdyby usunąć jedno z nich, dialog toczyłby się w ten sam sposób.

– To znaczy? – Skrzyżował ręce. – Mógłbyś rozwinąć?

+PanDomingo

Dziękuję za pomoc z przecinkami, powoli zaczynam je wyczuwać:)

ale może nieznajomość innych opowiadań z tego uniwersum uniemożliwiała mi dobre wyczucie kontekstu.

I tak, i nie. Pierwszy raz umieściłem Oriasza w opowiadaniu.

Prowadzę pewien specyficzny, a zarazem ryzykowny model opowiadań. Są trochę jak puzzle, jedno często nawiązuje do drugiego, leżącego obok. Jednak wciąż napisałem ich niewiele, w stosunku do tego, co mam w głowie i w planach. Mam dosłownie całą listę koncepcji i odniesień.

Więc jedyną osobą odpowiedzialną za ewentualne kłopoty w odbiorze jestem ja.

Mam podobne wrażenia, co moi poprzednicy – czuć, że opowiadanie stanowi część czegoś większego, że brakuje mi jakiejś wiedzy przy lekturze, a zakończenie nie dopina wszystkich wątków i nie mówi wystarczająco wiele o bohaterach. Co nie zmienia faktu, że tekst jest bardzo dobrze napisany :) Pomysł ze światami-obrazami bardzo intrygujący.

Drobnostki do poprawy:

– I po co robiłeś mi nadzieję? – Westchnąłem myśląc o bladołuskim bibliotekarzu.

Nie mniej, doceniam że uchylił tego rąbka tajemnicy.

– I po co robiłeś mi nadzieję? – Westchnąłem, myśląc o bladołuskim bibliotekarzu.

Niemniej doceniam, że uchylił tego rąbka tajemnicy.

– Niby co? – rzuciłem wyzywająco. Nie dam się wciągnąć w takie pierdoły jak "znajdź swoją odpowiedź", "kiedyś zrozumiesz".

Tu powinny być polskie cudzysłowy („”).

Interpunkcji nie wypisywałam, ale możesz jeszcze spojrzeć pod tym kątem na tekst, szczególnie na braki przecinków przed „który” w kilku miejscach ;)

Pozdrawiam!

„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien

+nati-13-98

Dziękuję za odwiedziny, komentarz i uwagi.

Fabuła jest jaka jest i już za późno na zmiany. Uznałem to ciekawy pomysł – przedstawić daną część mojego multiwersum, opisać zamknięty wątek (rywalizacja), i zostawić kilka kwestii wyobraźni czytelników. Ale chyba zamiast ciekawości, zostawia niedosyt.

Cześć, Konradzie :) Kurczę, mam problem z tym Twoim opowiadaniem, bo czytało się naprawdę nieźle i wiele wątków mnie bardzo zaciekawiło, ale pomyślałem sobie, że o wątkach tych zaledwie wspominasz i nic nie rozwijasz, pozostawiając czytelnika z poczuciem niedosytu. Na przykład kwestia Mediusa-Merlina albo Wellany, która straciła podopieczną z powodu działań głównego bohatera. Jest jeszcze wątek planety Aldrah i samego głównego bohatera, gdzie nie na wszystkie pytania poznałem odpowiedź (chociaż tym akurat tematom poświęcasz całkiem dużo miejsca).

Krótko mówiąc: mam wrażenie, że każdy z tych wątków zasługiwałby na osobne opowiadanie. Miałem wrażenie, że czytałem zaledwie wstęp do nawet ciekawej, ale jednak powieści i zostałem na końcu z poczuciem niedosytu.

Z plusów: fajna kreacja świata, spora wyobraźnia i całkiem zręczne przelewanie pomysłów na papier. Podoba mi się konstrukcja bohaterów i kreowanie rywalizacji pomiędzy Oriaszem i Lethanelem.

Widzę, że masz w planach tworzenie kolejnych opowiadań w tym uniwersum/rozwinięcie tego, co tu przeczytaliśmy – daj znać, jak coś wrzucisz, bo bardzo chętnie przeczytam ;)

Co do wykonania: nie jest źle, ale uważam, że tekst wymagałby ponownego przejrzenia pod kątem przecinków. W niektórych miejscach jest ich za dużo, w innych boleśnie mało, ale ja nie podejmę się wskazania, gdzie i co, bo mogłoby być tylko gorzej – nie jestem mistrzem interpunkcji :) Czasami zdarzają się niepotrzebne zaimki i niektóre zdania można byłoby sklecić lepiej. Poniżej lista tego, co mi rzuciło się w oczy. Mam nadzieję, że którąś z propozycji uznasz za użyteczną.

Nie ukrywam, że czuje z tego powodu niejaką dumę.

Powinno być czuję.

Pogrążony w myślach, zacząłem iść jedną z alejek archiwum, przez coraz starsze zapiski.

Czy można iść przez coraz starsze zapiski? Trochę sobie to skróciłeś :D Proponowałbym Pogrążony w myślach, zacząłem iść jedną z alejek archiwum, skrywającą coraz to starsze zapiski.

– Oriaszu. – Skinąłem mu głową na powitanie, a on odpowiedział tym samym(+.) – Tak, już skończyłem.

Brakuje kropki po samym.

Nagle Oriasz szybkim ruchem ręki zatrzymał kartki ~~na jednej ze stron~~.

Zatrzymać kartki na jednej ze stron – nie brzmi to najlepiej na świecie :D A co, gdyby zrezygnować z tej końcowej części zdania? Nie straci ono swojego sensu.

Na jeden dźwięk wydawany przez kryształ nieopodal, odpowiadało mu kilka innych różnym tonem.

Gdyby wywalić stąd zaimek, zdanie brzmiałoby tak samo. Generalnie należy unikać zaimków tam, gdzie nie są one absolutnie niezbędne.

Pewnego razu, olbrzymi meteor uderzył z impetem o ziemię, niosąc ze sobą zalążek nowego życia. Nie od razu, ale po kilku mileniach, zalążek przybrał swoją ostateczną formę – tę, którą mam okazję teraz oglądać.

Tutaj przydarzyły się powtórzenia. Jest jeszcze zalążek, no ale to celowe i chyba może zostać :P Może Na samym początku olbrzymi meteor uderzył z impetem o ziemię, niosąc ze sobą zalążek nowego życia. Nie od razu, po kilku mileniach, zalążek ten przybrał swoją ostateczną formę…

Wyrwane z rodzimej ziemi, zabrane z dala od jedynego słońca pod którym mogły żyć, ich rodzaj zaczął wymierać.

Coś się zaplątało. Może na końcu …zaczęły wymierać, bo chodzi przecież o te wyrwane z rodzimej ziemi istoty.

Każda iluzja polega przede wszystkim na oszukiwaniu umysłu. Zatem teoretycznie mogę przerwać trans, podsuwając mu odpowiednią sugestię.

Zmieniłbym szyk drugiego zdania, tak żeby było jasne, że uwaga o podsuwaniu sugestii została bezsprzecznie powiązana z umysłem. Każda iluzja polega przede wszystkim na oszukiwaniu umysłu. Zatem podsuwając mu odpowiednią sugestię, mogę przerwać trans.

Tak więc, spośród wszystkich ~~swoich~~ współpracowników, znam raptem kilku.

Rozważyłbym zasadność słowa swoich w tym zdaniu ;)

Opiekunce na imię Wellana, i choć nie są rodziną, to były sobie równie bliskie.

Kto nie jest sobie równie bliski? Może Opiekunka nazywała się Wellana. Choć postacie z obrazu nie były rodziną, połączyły je równie zażyłe więzi.

Oczy miała szeroko otwarte, lecz nie skupiała ich na niczym szczególnym.

Nie jestem do końca pewny, czy oczy można na czymś skupiać, na pewno za to można skupiać wzrok. Co, gdyby napisać tak: Oczy miała szeroko otwarte, lecz nie skupiała wzroku na niczym szczególnym.

Pod nią, po brzegach okręgu znajdowały się balkony, osadzone na każdym piętrze

Może na brzegach, albo na obrzeżach?

Uchodźca, odmieniec, wyrzutek nieważne, bo Sentiusa stworzono po to, by dawał schronienie.

Proponuję: Uchodźca, odmieniec, wyrzutek – nieważne, bo Sentiusa stworzono po to…

Zebrało mi się na wspomnienia widząc to po raz kolejny.

Proponuję: Zebrało mi się na wspomnienia, gry zobaczyłem to po raz kolejny.

Szary, owalogłowy chudzielec zdawał się mną zupełnie nie przejmować, a ułamek sekundy po tym jak dzieliło nas pół kroku…Nic.

Nie znalazłem w słowniku czegoś takiego, jak owalogłowy. Może okrągłogłowy? Dodatkowo brakuje spacji przed Nic.

Jest niczym więcej niż ucieleśnieniem wspomnienia. A przecież nie naruszysz ich, wpadając na nie.

Nie naruszysz ich – czyli czego? Dodatkowo drugie zdanie skonstruowałeś w trudny sposób, który wymaga dwóch zaimków :P Może w związku z tym Jest niczym więcej, jak tylko ucieleśnieniem wspomnienia, którego przecież nie możesz naruszyć wpadając nań.

Gdyby nie to, że znajdował się wewnątrz stacji, można by stwierdzić iż stał na otwartym powietrzu, gdyż jedynym pomieszczeniem, skrywającym się za ścianą była kuchnia, połączona z okienkiem służącym do odbierania zamówień.

Rozbiłbym to na dwa zdania. Gdyby nie to, że znajdował się wewnątrz stacji można by stwierdzić, iż stał na otwartym powietrzu. Jedynym pomieszczeniem ukrytym za ścianą była kuchnia, połączona z okienkiem służącym do odbierania zamówień.

Ze strony, z której przyszedłem nie było widać twarzy, a tym co rzucało mi się w oczy, to jego płaszcz.

W drugiej części zdania brakuje orzeczenia. A co, gdyby zapisać to tak: Ze strony, z której przyszedłem nie było widać twarzy. Rzucił mi się w oczy jego płaszcz.

Zaszedłem go od drugiej strony, by móc mu się lepiej przyjrzeć.

Zdanie niczego nie straci na wywaleniu przekreślonego słowa ;)

– A mój – odparł z dumą w głosie. – Wreszcie będę mógł go otworzyć. Morel jestem – przedstawił się wyciągając wielką dłoń.

– Lethanel – odparłem i wymieniłem uścisk dłoni.

Proponuję: – Lethanel – odparłem i wymieniłem z nim uścisk.

odparł dopijając resztę piwa. Gdy mu się skończyło, zerwał się na równe nogi i odstawił krzesło na miejsce.

Niezbyt fortunnie brzmi pogrubiona część. Może: Gdy opróżnił kufel, zerwał się na równe nogi i odstawił…

Przychodząc tu, zastanawiałem się czy w ogóle zmieniłem się jakoś od tamtego czasu.

Dwa się bardzo blisko siebie ;p Może Przychodząc tu dumałem, czy w ogóle…

Ale to, że Oriasz mnie tu zaprosił i pokazuje mi to wszystko jest dowodem, że przynajmniej on mnie przejrzał.

Zaimkoza. Proponuję przeredagować w sposób następujący: Ale zaproszenie Oriasza i pokazanie tego wszystkiego jest dowodem, że przynajmniej on mnie przejrzał.

Otworzyłem oczy, gdy świadomość nagle powróciła do mojego ciała. Znów jestem w galerii, a przed oczami znów mam obraz przedstawiający Sentiusa. Zabrałem…

Coś dziwnego stało się z czasem. Znów byłem w galerii, a przed oczami miałem obraz przedstawiający Sentiusa.

Pozdrawiam Cię serdecznie,

Amon :)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Witam jurora.

+AmonRa, dzięki za propozycje, były bardzo pomocne.

A jeśli mowa o uniwersum, to faktycznie, na wiele z tych wątków mam dość wyraźne historie. Trzeba tylko napisać ;)

Mam jakieś 2/3 kolejnego opowiadania (ok.40tys. znaków) – więcej akcji, mniej pytań bez odpowiedzi i więcej konfliktu.

Ciekawy motyw z obrazami, przenoszeniem się przez nie do innych “światów”. Same scenki również ładne i wzbudzające chęć dalszego ciągu. Podobała mi się planeta rozgrabionych kryształów. Pod kątem wyobraźni jestem usatysfakcjonowany.

Problemem jest brak fabuły. Cały plan archiwisty poznajemy na końcu, ale nie wybrzmiewa on zupełnie podczas lektury. Scena, świat, scena, świat, koniec. To wygląda na fragment i może takie było Twoje założenie, ale jako jednolite samodzielne opowiadanie nie wyszło.

Ładne i ciekawe, ale nie bez zastrzeżeń.

Nazywam tę salę swoją, bo wszystkie księgi, które się w niej znajdują, zostały spisane i przyniesione przeze mnie. Każdy z nas ma własny dział w tym bezkresnym archiwum, ale opiekun, zajmujący się tym miejscem zdradził mi kiedyś, że to moja kolekcja jest tu największa.

Trochę zaimkozy mi się w oczy rzuciło. Dalszej łapanki nie robiłam, bo widziałam, że już poprzedni komentujący zajęli się tą częścią. Przechodząc więc do ogólnych wrażeń…

To bardzo dobry pomysł – opiekunowie, archiwa, kształtowanie rzeczywistości, galeria, nawet te przysługi. Opisy, szczególnie świata kryształów, mocno działają na wyobraźnię. Polubiłam postaci i ich śmieszną relację rywalizujących przyjaciół (chyba przyjaciół).

Momentami jednak lektura mi się dłużyła. Może tych opisów było nieco za dużo, może przesyt nostalgii – takie rozwodzenie się nad szczegółami, zamiast pchania akcji do przodu to nie mój ulubiony styl. Jakby trochę tego wyciąć, opowiadanie mogłoby zyskać.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Twój świat mnie zaciekawił, czytało się dobrze, ale pozostaję z uczuciem niedosytu. Właściwie nie wiem, gdzie byłam i co przeżyłam. Była to całkiem fajna podróż, ale nie przygoda. Trochę jak objazdówka autokarem jakiegoś kraju. Ile z tego można zapamiętać? Obawiam się, że niewiele. Owszem podróż przyjemna, ale niewiele z niej wynika. Z bohaterami też jakoś szczególnie się nie zaprzyjaźniłam, bo za mało się o nich i o tym, co robią, dowiedziałam.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Jest w opku trochę kiksów, ale mniejsza z nimi. ;-)

Mamy bibliotekę, Oriasza i narratora-opiekuna lecz nie bardzo wiem, o co chodziło. Opisujesz wszystko bardzo dokładnie, więc miejsce akcji już znam, jednak nie ma fabuły. Kiedyś były takie wypożyczalnie, ktore za opłatą udostępniały kasety wideo. Chodziło się pomiędzy regałami, przyglądając się zdjęciom na okładkach. Jeśli któraś zainteresowała, można było przeczytać też blurb z tylu. Podobne odczucie miałam przy czytaniu Twojego opowiadania. Ciągle miałam nadzieję, że zaraz zacznie się opowieść. Wypożyczę kasetę i obejrzę. Niestety nie stało się tak. Do końca krążyliśmy po bibliotece.

Początkowo chciałam zapamiętywać, ale szybko zrozumiałam, że nie ma to większego znaczenia dla przebiegu opka. Świat i jego reguły – interesujące, lecz nie ma fabuły.

Ze zwiedzanych światów najbardziej podobał mi się ten, z kryształami. Szkoda, że nie zbudowałeś tekstu w oparciu o jeden z przedstawianych światów.

Kilka wypisanych drobiazgów:

,aż wreszcie zatrzymałem się i odrywałem od wspomnień.

Literówka, oderwałem?

,Przypominały trochę kręcone warkocze

Kręcone warkocze?

,Stał on prosto, z ręką wyciągniętą ku bestii.

Powodzenia w konkursie!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

+Versus,

Dziękuję za uwagi, choć raczej niewiele mogę zmienić. Opowiadanie w dużej części mówi o nostalgii długożyjącego bytu. Takie miało być. Akurat w tym opowiadaniu nie było dużo miejsca na akcję.

+Asylum,

Tobie również dziękuję za uwagi.

Kręcone warkocze?

TAK, KRĘCONE WARKOCZE! Bo przecież nie napiszę dredy ;). Ja tu się śmieję, ale to właśnie miało przypominać. I wciąż to tak widzę. Żywe dredy. Nawet nie wiesz, ile problemów, czasu i śmiechu przysporzyło mi opisanie fryzury Oriasza.

+Irka_Luz, Asylum, Versus,

Ponieważ wasze wrażenia zdają się podobne, odpowiem wszystkim naraz.

Przykro mi za niedosyt, niedobór informacji, brak fabuły i inne niedogodności. Nie miało to być to opowiadanie pełne akcji, a bardziej wstęp, przybliżenie cech szczególnych mojego multiwersum w dogodnej oprawie. Chciałem żeby wyszła z tego niezależna historia i wydawało mi się, że nieźle wyszło. Pretekstem miała być tu konkurencja Oriasza i Lethanela, ale jak ktoś wcześniej stwierdził – jest za mało odczuwalna. Może dlatego padło wrażenie braku fabuły.

Ale nie wszystkie opowiadania będą takie, więc nie zrażajcie się. Będzie akcja, będzie przygoda i będzie konflikt, a nawet rozwinięcie niektórych wątków poruszonych tutaj. (Aczkolwiek to wszystko może trochę potrwać, bo wolno mi idzie pisanie).

Dziękuję za wasz czas i opinie.

Niech Ci nie będzie przykro, Konradzie, bo świat fajny, lecz bez przygód i się o nie prosi. xd

Dredy to sfilcowane, włosy, silnie skręcone kosmyki po dojrzewaniu. Kręcone warkoczyki to jakby się warkocze kręciły, a to niemożliwe, bo przez zabieg plecenia się prostują, hi, hi. A opisy Ci wyszły. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mam wrażenie, Konradzie, że pokazałeś zaledwie wycinek świata, że dane mi było ujrzeć tylko Lethanela, który za pośrednictwem obrazów z galerii Oriasza trafia do własnych wspomnień, a poskąpiłeś informacji o samych postaciach. Nie wiem, kim są ci panowie, bo nazwanie ich opiekunami niewiele mówi.

Pokazałeś mi klika światów, do których trafił bohater, ale na pokazaniu ich się skończyło. To były wspomnienia Lethanela i pewnie jemu mówiły wiele, mnie natomiast prawie nic. To trochę tak, jakby ktoś opowiadał mi swoje sny – nie potrafię wzbudzić w sobie zainteresowania dla takich opowieści.

Wolałabym raczej wiedzieć, kim są opiekunowie, w jakim świecie żyją i dlaczego pamięć Lethanela sięga kilka setek lat wstecz.

Wykonanie pozostawia nieco do życzenia.

…bo wszystkie obecne tu księgi… ―> Nie powiedziałabym o księgach, że są obecne. Raczej: …bo wszystkie zebrane/ zgromadzone tu księgi…

– Nie w tej – Przerwał unosząc rękę. ―> – Nie w tej… – przerwał, unosząc rękę.

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

Oriasz sięgnął po księgę u pasa, rozpiął klamrę spajającą okładki i otworzył ją. ―> Obawiam się, że gdyby klamra faktycznie spajała okładki, księgi nie można by otworzyć.

Proponuję: Oriasz sięgnął po księgę u pasa, otworzył/rozwarł klamrę spinającą okładki i otworzył ją.

…w czasie krótszym niż mgnienie oka, przemieszczaliśmy się po różnych pomieszczeniach archiwum. ―> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …w czasie krótszym niż mgnienie oka, przenosiliśmy się do różnych pomieszczeń archiwum.

…odbicia w drugo i trzecioplanowych powierzchniach. ―> …odbicia w drugo- i trzecioplanowych powierzchniach.

Rozejrzałem się, przyjrzałem dokładniej ostrym krawędziom… ―> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Rozejrzałem się, przypatrzyłem dokładniej ostrym krawędziom…

I tak, kierowany melodią kryształów i fidla, zacząłem snuć opowieść. ―> Fidel jest rodzaju żeńskiego, więc: I tak, kierowany melodią kryształów i fideli, zacząłem snuć opowieść.

Spojrzałem na nieboskłon, przybierający coraz ciemniejszą barwę przez zachodzące słońce. ―> A może: Spojrzałem na nieboskłon, w zachodzącym słońcu przybierający coraz ciemniejszą barwę.

Pewnie pociągnąłem za klamkę i rozchyliłem drzwi. ―> Pewnie pociągnąłem klamkę i rozchyliłem drzwi.

Nagle otworzyłem oczy z lekkim mętlikiem w głowie. ―> Czy dobrze rozumiem, że były to oczy mające głowę, a w niej lekki mętlik?

Proponuję: Nagle, czując lekki mętlik w głowie, otworzyłem oczy.

…mijając rzędy płócien. Było ich sporo, ale nie każdy przykuwał uwagę. ―> Piszesz o płótnach, a te są rodzaju nijakiego, więc: Było ich sporo, ale nie każde przykuwało uwagę.

Podpisanie jakiegoś dokumentu, narodziny ważnej persony, koronacja jakiegoś… ―> Czy to celowe powtórzenie?

…w której właśnie odbywał się obrzęd koronacji. ―> Raczej: …w której właśnie odbywała się ceremonia koronacji.

…a następnie wybuchłem głośnym śmiechem. ―> …a następnie wybuchnąłem głośnym śmiechem.

…przygnało na morza Ziemskich czasów nowożytnych. ―> …przygnało na morza ziemskich czasów nowożytnych.

Może ta galeria pomoże mi się bliżej zapoznać. ―> Może ta galeria pomoże mi ich bliżej poznać.

Ten obraz również posiadał drewnianą ramę… ―> Ten obraz również miał drewnianą ramę… Lub: Ten obraz również był oprawiony w drewniana ramę…

O ile lubię czasami wspominać dawne dzieje, to niektórym z nich najlepiej odpuścić. ―> Jak można coś odpuścić dziejom?

A może miało być: O ile lubię czasem myśleć o dawnych dziejach, to niektóre wspomnienia lepiej sobie darować.

Obraz przedstawiał wielką halę, w kształcie strzelistej kopuły. ―> Obawiam się, że hala nie może mieć kształtu kopuły, ale hala może mieć taki dach/ sklepienie. Mam też poważne wątpliwości, co do strzelistości kopuły, która z definicji jest półkulista, ma kształt czaszy. Strzeliste bywają wieże.

Nadchodzącą fala zmuszała do zamknięcia powiek… ―> Literówka.

…olbrzymia sylwetka przechodzącą tuż przede mną. ―> Literówka.

Szary, owalogłowy chudzielec zdawał się… ―> Można mieć owalną twarz, ale nie ma takiego pojęcia, jak ktoś owalogłowy.

Może: Szary chudzielec o głowie w kształcie jajka, zdawał się…

…po tym jak dzieliło nas pół kroku…Nic. ―> Brak spacji po wielokropku.

…wijące się po plecach niczym pnącza. ―>…wijące się na plecach niczym pnącza.

– Halo! Ktoś tu jest!? – krzyknął ktoś niskim… ―> Nie brzmi to najlepiej.

…na twarzy, przez co ciężko było wyczytać z niej jakąkolwiek ekspresję. ―> …na twarzy, przez co trudno było wyczytać z niej jakąkolwiek ekspresję.

– Hmm…Twój wkład, co? ―> Brak spacji po wielokropku.

Chwyciłem za klamkę… ―> Chwyciłem klamkę…

…ilekroć choćby musnął kolejnego obrazu. ―> …ilekroć choćby tylko musnął kolejny obraz.

Myślałem chwilę nad jego słowach, obrazie i ich znaczeniu. ―> Albo: Myślałem chwilę o jego słowach, obrazie i ich znaczeniu. Albo: Myślałem chwilę nad jego słowami, obrazem i ich znaczeniem.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

+regulatorzy

Mam wrażenie, Konradzie, że pokazałeś zaledwie wycinek świata

Prawda. Nie byłbym w stanie wytłumaczyć wszystkiego w jednym opowiadaniu tak, żeby przy okazji przedstawić opowieść. Nawet jeśli limit byłby większy.

a poskąpiłeś informacji o samych postaciach.

Też nie chciałem wyjawiać wszystkiego naraz. Uważam, że trochę na to za wcześnie. Poza tym, samo przedstawienie tych postaci w całości również wymagałoby sporo miejsca.

Pokazałeś mi klika światów, do których trafił bohater, ale na pokazaniu ich się skończyło. To były wspomnienia Lethanela i pewnie jemu mówiły wiele, mnie natomiast prawie nic.

Jak tak sobie teraz myślę, to faktycznie mogłem to lepiej zaplanować.

Wolałabym raczej wiedzieć, kim są opiekunowie, w jakim świecie żyją i dlaczego pamięć Lethanela sięga kilka setek lat wstecz.

Akurat na ostatnie pytanie odpowiedziałem, choć nie wprost. Na pytanie kim są, odpowiedziałem szczątkowo – może bardziej jakimi są osobami. A w jakim świecie żyją? – to skomplikowane.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że zamiast przedstawiania całego swojego świata i jego historii, powinienem się ograniczyć do informacji, które odnoszą się bezpośrednio do opowiadania. To próbowałem zrobić.

Wykonanie pozostawia nieco do życzenia.

Rozumiem, i dziękuję za uwagi. Postaram się dziś poprawić. Trochę tego widzę jest, ale szczerze mówiąc, podczas bety silvan zrobił mi trzy razy dłuższą listę. W swoich komentarzach straszył mnie tobą :)

Jak to mówił „Jakby reg to betowała, to by jedna linijka tekstu nie została”.

Pozdrawiam.

Konradzie, bardzo dziękuję za wyjaśnienia i miło mi, że uwagi okazały się przydatne. ;)

Czy teraz, po zakończeniu konkursu, nie powinieneś wstrzymać się z poprawkami aż do ogłoszenia wyników?

No i wcale nie jestem taka straszna, jak sugerują niektórzy. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Z tego co wyczytałem w zakładce, poprawki są dozwolone. By uprzyjemnić czytanie kolejnym czytelnikom, czy coś takiego.

OK. Nie biorę udziału w konkursach, to i nie wczytuję się w regulaminy. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Proszę o wybaczenie.

Nikogo nikim nie straszyłem.

Jedynie obiecywałem ;) Reg, jak podatki. Zawsze przyjdzie. I pomoże :)

Konradzie, wspominałem, że sam się dopiero uczę (nie jestem najlepszym wyborem do bety, zwłaszcza językowo) i starałem się pomóc najlepiej, jak potrafię.

Wybacz więc, że nie wyłapałem wszystkiego.

Wspominając o Reg na myśli miałem jedynie Jej fachowość i wiedzę, która z pewnością pozostanie bardzo przydatna – tak jak mi pomogła po Gammie :)

Korzystając z okazji, dodam już opinię.

Twoje opowiadanie ma coś w sobie.

Analizując je dwukrotnie widzę i doceniam zamysł, doceniam światotwórstwo.

Niestety, jak widzisz, opinie większości są spójne z moją z bety.

Brakuje tu akcji, twista, czegokolwiek, co przykułoby uwagę.

Początek (1/4) zahacza, delikatnie wciąga. 2/4 – zaczyna nudzić. ¾ ponownie coś jakby się zaczynało, 4/4 – nieco rozczarowania, bo już końcówka, a nic się nie wydarzyło – a była świetna okazja, aby opiekun odczuł / okrył coś zaskakującego, dotyczące jego przeszłości, coś, co działo się obok, gdy siedział i gadał z “barmanem”. To coś mogłoby mieć wpływ na całą przyszłą historię.

Moją ulubioną sceną pozostaje gra opiekuna w świecie kryształów. Mało co tak zadziałało mi na wyobraźnię. No siedzi mi to w głowie i jej nie opuszcza :)

Głównie za coś, co w głowie na stałe pozostało – klik (edit: po poprawkach, po wynikach).

PS. Nie, żebym jakoś strasznie się domagał – bo żyć będę – ale przyjęło się słówko o betujących szepnąć. W końcu nie tylko straszyli innymi, ale robili 3x dłuższe i 5-godzinne łapanki, czy coś tam…

Ależ, Silvanie, nie proś o wybaczenie, bo nic Ci wybaczyć nie trzeba! No i szalenie miło wiedzieć, że masz o mnie tak dobre zdanie. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No proszę, a jednak czuwasz:) Co do opinii – widzę co się dzieje, ale niewiele mam do dodania. Po prostu zamysł nie ten. P.S. jakbym waszej z ANDO pracy nie doceniał to bym se tak nie żartował:) Sorry, już to naprawiam.

Reg, zdanie mam jak najlepsze :) Twoja łapanka w Gammie + multum dalszych wyjaśnień nauczyly mnie więcej, niż 8 lat podstawowki ;P Konradzie, luz. Przypomnij mi się po wynikach. I czekam na dalsze opka z Twego swiata.

Puchnę z dumy i zadowolenia! ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

+regulatorzy

No dobrze, wskazane błędy poprawiłem. Ale niektóre sugestie zmieniłem.

przemieszczaliśmy się po różnych pomieszczeniach archiwum. →

przenosiliśmy się do różnych pomieszczeń archiwum. –>

przenosiliśmy się przez różne pomieszczenia archiwum.

, przybierający coraz ciemniejszą barwę przez zachodzące słońce. ―>

, w zachodzącym słońcu przybierający coraz ciemniejszą barwę. →

, przybierający coraz ciemniejszą barwę w zachodzącym słońcu.

Nagle otworzyłem oczy z lekkim mętlikiem w głowie. ―>

Nagle, czując lekki mętlik w głowie, otworzyłem oczy. →

Nagle otworzyłem oczy, czując lekki mętlik w głowie.

Dziwnie odwracasz zdania.

Wybuchnąłem → Na początku chyba miałem dobrze, ale włączyła mi się autokorekta ;)

Poprawiłem, i teraz pokazuje błąd.

O ile lubię czasami wspominać dawne dzieje, to niektórym z nich najlepiej odpuścić. ―>

O ile lubię czasem myśleć o dawnych dziejach, to niektóre wspomnienia lepiej sobie darować. →

O ile lubię czasami wspominać dawne dzieje, to niektóre wspomnienia lepiej zostawić w spokoju.

A mogę dać spokój wspomnieniom?

Obraz przedstawiał wielką halę, w kształcie strzelistej kopuły.

Poprawiłem na razie na „hol”. A może pomożesz mi nazwać tę konstrukcję, jeśli ci ją opiszę?

No dobrze, wskazane błędy poprawiłem. Ale niektóre sugestie zmieniłem.

Konradzie, wszystkie moje uwagi to tylko sugestie i propozycje, i wyłącznie od Ciebie zależy, czy zechcesz z nich skorzystać. Wszak to Twoje opowiadanie i tylko od Ciebie zależy, jakimi słowami będzie napisane.

przenosiliśmy się przez różne pomieszczenia archiwum. –> Czy przenosili się nawzajem?

Przenosić się można skądś dokądś, ale nie przez coś.

Może: Przemierzaliśmy różne/ kolejne pomieszczenia archiwum.

Wybuchnąłem → Na początku chyba miałem dobrze, ale włączyła mi się autokorekta ;)

Poprawiłem, i teraz pokazuje błąd.

Obie formy są POPRAWNE. Z tym że czasownik wybuchnęła/ wybuchnął zarezerwowany jest dla istot żywych, natomiast wybuchła/ wybuchł dla rzeczowników nieżywotnych.

Np. Zobaczywszy moje oceny, ojciec wybuchnął gniewem.

Na poligonie wybuchł granat

Obraz przedstawiał wielką halę, w kształcie strzelistej kopuły.

Poprawiłem na razie na „hol”. A może pomożesz mi nazwać tę konstrukcję, jeśli ci ją opiszę?

Owszem, spróbuję.

Jednakowoż pamiętaj, że kopuła to sklepienie i hala, hol, sala, czy też inne pomieszczenie, nie może mieć kształtu kopuły.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Owszem, spróbuję.

Jednakowoż pamiętaj, że kopuła to sklepienie i hala, hol, sala, czy też inne pomieszczenie, nie może mieć kształtu kopuły.

Ach tak? To posłuchaj ;)

Wyobraź sobie walec, postawiony na jednej z podstaw. Druga podstawa z kolei zwieńczona jest kopułą. Opisany przeze mnie kształt stanowi pustą przestrzeń. Brzegi naszego walca stanowią balkony w kształcie obręczy, ułożone jeden nad drugim. Nad zastosowaniem stropu jakoś się nie zastanawiałem. Podstawa nie-kopuła to nasz parter, w centrum którego znajduje się scena. Nie wspominając, że owe pomieszczenie jest ogromne.

EDIT.

Ale żeby udowodnić moją rację, moglibyśmy wyrzucić walec. Ale nie.

Teraz rozumiem, że ta ogromna hala jest zbudowana na planie koła. Ja tu widzę coś, co jako żywo przypomina mi amfiteatr. Czy o to chodziło?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Tak, mniej więcej. Jak wspomniałem w tekście, pomieszczenie miało służyć do zgromadzenia jak największej publiki. No i na parterze są sklepy, jadłodajnie itp.

Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Czy ja nie wspominałem, że Reg jest złota? ;)

Dziękuje, Silvanie. Wzruszasz mnie, ale też sprawiasz, że się rumienię. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Wiecie, sugeruję wam dokończyć rozmowę na czacie prywatnym:)

Przepraszam, Konradzie. Nie sądziłam, że Cię urażę.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Słucham? Nie wiem co ci chodzi.

Wiecie, sugeruję wam dokończyć rozmowę na czacie prywatnym:)

Nie wiem jak Twoją sugestię odebrał Silvan, ale ja zrozumiałam, że napisałam kilka zdań za dużo i dlatego przeprosiłam.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

A skąd, chodziło mi o to, że jeśli mielibyście nieco „zacieśniać swoje relacje”, to większość ludzi woli mieć więcej prywatności;)

Tylko że w tym przypadku nie miało miejsca nic, co można uznać za, jak byłeś uprzejmy to określić: „zacieśnianiem swoich relacji”.

Konradzie, to nieporozumienie możemy chyba uznać za wyjaśnione. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Konradzie, to tylko podziękowanie za udzieloną pomoc…

Ok. Miało być śmiesznie, wyszło niezręcznie. Udajmy że nic nie mówiłem.

Mnie tekst się podobał, myślę, że zasługuje na bibliotekę.

Może styl nie błyszczy i warto by popracować nad dialogami, ale całość czytało się przyjemnie, pienta na koniec mi się spodobała (i ta o tożsamości i ta o prowadzeniu w zakładzie), a to, kim/czym są Obserwatorzy (trochę po marvelowsku) zrozumiałem. Jakbym nad czymś w samym pomyśle zalecał popracować, to na zrobieniu z obcych bardziej obcych, a nie kierujących się typowo ludzkimi pobudkami, ale kto tak wie, jak ten kosmos wygląda, może jest pełen podobnych do naszego społeczeństw.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

+Gekikara

Dziękuję za wizytę, komplement i klika.

Ciężko mi coś powiedzieć o moim stylu, ale co do dialogów – myślę, że potrafię inaczej, nie wiem czy oznacza to lepiej, ale spróbuję i zobaczymy co wyjdzie. Cieszę się, że zakończenie się podobało, bo już zaczynałem tracić nadzieję, że coś z tego wyszło(ciągle mowa o samej końcówce).

A co do tematów kosmosu i obcych – szczerze, to staram się ich unikać jak tylko mogę. Jakoś niezbyt mi z nimi komfortowo. Dlaczego więc mam tu te motywy?

Koncepcja mojego multiwersum wymaga, bym liznął trochę wszystkiego, inaczej byłoby mniej wiarygodnie.

Będę miał twoje rady na względzie. Pozdrawiam.

Interesujące koncepcje– zarówno wchodzenia do wspomnień poprzez obrazy, jak i całego wykreowanego uniwersum, jednak do tego drugiego pojawia się małe “ale”. We wstępie zawarta jest informacja, że znajomość pozostałych opowiadań nie jest wymagana, co raczej nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości i od czasu do czasu można się trochę zagubić.

Opowiadanie dobrze oddaje temat konkursu. Szkoda tylko, że o wielu wydarzeniach jedynie słyszymy zamiast być ich świadkami. Rozwinięcie historii pozostałych opiekunów wyszłoby zdecydowanie na plus. Rozumiem, że takie były założenia tego opowiadania, ale mimo wszystko brakowało tu trochę napięcia.

Jest też mały minusik, jeśli chodzi o kwestie techniczne– na przestrzeni całego tekstu dość często są źle zastosowane przecinki, co nieco utrudniało odbiór, ale w ogólnym rozrachunku wrażenia z lektury są bardzo pozytywne.

Warsztat jeszcze trochę do dopracowania – ogólnie jest nieźle, choć momentami nieco kulało, przydałoby się też dopieszczenie w kwestii interpunkcji. Bardzo ciekawy pomysł z opiekunami spisującymi wspomnienia po światach, jak również przechowywanie tychże wspomnień w postaci obrazów. Trochę brakuje zaczepienia i kontekstu – kim jest bohater, kim jego przyjaciel/rywal, jakie dokładnie ma znaczenie wymiana przysług pomiędzy nimi.

Doskwiera brak wyraźniejszej fabuły, co w połączeniu ze spokojnym zakończeniem (o tym więcej zaraz) sprawia, że tekst nie porusza tak bardzo, jak by mógł. Potencjalnie bardzo intrygujący wątek opiekunki i dziecka, jak również ten o przykrej stronie obowiązków opiekunów, są tylko wspomniane i zaraz porzucone. Samo przesłanie jest fajne, choć mogłoby bardziej wybrzmieć, gdyby całość bardziej podmalować emocjami i lepiej podbudować finał. Bo ogólnie to, że pod koniec nie mamy jakiegoś wielkiego bum czy szokującego twistu, jest jak najbardziej okej – po prostu czegoś zbrakło, aby zapamiętać na dłużej.

No i osobiście ukłuła mnie ta “złocista ciecz” zamiast piwa. Nie ma co tak przekombinowywać.

deviantart.com/sil-vah

+bjkpsrz

Przepraszam, że odpisuję dopiero teraz.

We wstępie zawarta jest informacja, że znajomość pozostałych opowiadań nie jest wymagana, co raczej nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości i od czasu do czasu można się trochę zagubić.

Wciąż uważam, że można. Moim zamiarem było zostawienie paru wątków niewyjaśnionych. W zamyśle miało to dostatecznie zaciekawić czytelnika, by zachciał do mnie jeszcze wpaść. Zadaje sobie tylko pytanie, czy nie przedobrzyłem. Innym powodem było to, że większość owych wątków jest bardziej złożona, i osobno wymaga więcej miejsca niż to opowiadanie.

+Silva

Wciąż się biję z interpunkcją;)

Trochę brakuje zaczepienia i kontekstu – kim jest bohater, kim jego przyjaciel/rywal, jakie dokładnie ma znaczenie wymiana przysług pomiędzy nimi.

Akurat o przysługach mogę powiedzieć więcej, gdyż nie jest to żadna tajemnica. Miało to też niejako wyjść w tekście.

Z tymi przysługami jest tak, że niby nie mają znaczenia, ale jednak trochę mają. Dla opiekunów nie jest niczym dziwnym, że od czasu do czasu potrzebują pomocy kolegów z pracy. To tak jak z różnymi działami jednej firmy – czasem musisz łazić do osoby z innego działu, bo np. jakiś dokument wymaga zatwierdzenia itp. Przysługa odnośnie pracy to jedno, ale inaczej się sprawa ma, gdy potrzebujesz czegoś dla siebie, a osobie do której idziesz, przysparzasz problemów. Wówczas osoba(opiekun) może pomóc i zapewne tak zrobi. Ale u opiekunów pamięć nie ginie i gdyby sprawa się odwróciła i druga osoba chciała czegoś od pierwszej, to ma dodatkowy argument. W tym opowiadaniu mamy jednak trochę więcej – dwóch opiekunów, dobrych w wyświadczaniu przysług rywalizuje ze sobą(kompletnie bez większego powodu) o to, który robi to lepiej. A jaki sposób jest lepszy, niż naliczanie wzajemnych przysług. Tak więc oni, robią to bardziej z kaprysu.

Trochę się tu rozpisałem.

Samo przesłanie jest fajne, choć mogłoby bardziej wybrzmieć, gdyby całość bardziej podmalować emocjami i lepiej podbudować finał.

Myślałem o tym i wydaje mi się, że trochę schrzaniłem wątek Sentiusa. Mogłem tam wpleść więcej, by morał lepiej wybrzmiał.

Konradzie:

W tym opowiadaniu mamy jednak trochę więcej – dwóch opiekunów, dobrych w wyświadczaniu przysług rywalizuje ze sobą(kompletnie bez większego powodu) o to, który robi to lepiej. A jaki sposób jest lepszy, niż naliczanie wzajemnych przysług. Tak więc oni, robią to bardziej z kaprysu.

No właśnie bardzo szkoda ;)

Trochę o to chodzi większości komentujących.

+silvan

Serio? Myślałem, że to zabawne.

Z jednej strony rozumiem argument i nie mam zażaleń, z drugiej – w tekście przedstawione było to trochę w sposób sugerujący, że kryje się za tym coś więcej. Może dlatego sporo osób zwróciło na to uwagę – bo oczekiwało jakiegoś haczyka, a wszystko okazało się “tylko” przyjacielską rywalizacją dla zabicia czasu ;)

deviantart.com/sil-vah

Konradzie, chodzi o to, że masz fajny świat. Dający możliwości. Czytelnik chciałby czegoś więcej.

Powiem inaczej – czy zainteresowałaby Cię dyskusja nieznanych Ci osób, która w sumie jest mało istotna, dla zabawy? Pewnie nie. Mnie na pewno.

Jeśli za to dwie osoby wydzierałyby się na siebie, rzucając grube argumenty – prędzej (tak na serio pewnie też nie xD).

Jednak tam przynajmniej zwróciłbym na to uwagę. Może przystanął na kilka chwil.

Wyobraź sobie teraz swoją przyszłą książkę. Takie minimum 500 stron – pewnie nawet tom pierwszy.

Koszt dla czytelnika? W tych czasach dobre 60 zł.

I czytelnik dostaje przekomarzanki. Przynajmniej przez pierwsze 350 stron.

Jest spora szansa (o ile te przekomarzanki nie będą rewelacyjne) że szmyrgnie tym tomem przez okno po pierwszych 100 – 200 stronach.

W przypadku opowiadań można trenować wiele aspektów – dziwne postaci, wrogów, walki, opisy, narrację i sto innych rzeczy.

Jeśli to jednak Twe koronne dzieło, fajnie byłoby, gdyby jakaś akcja zatrzymała czytelnika na dłużej :)

Kurczaki. Silva.

Znowu “pod Tobą” się rozpisałem ;)

Proszę przestać się pode mną rozpisywać, czuję się od tego nieswojo XD

deviantart.com/sil-vah

Ok silvan, dotarło. Po prawdzie piszę opowiadanie rozwijające motyw jednego z obrazów. Powinno być ciekawiej.

Jakoś tak się przyjęło, że większość komentarzy zaczynam od kwestii technicznych, więc i w tym przypadku na tym skupię się w pierwszej kolejności.

Przecinki. Tutaj dramatu nie ma, z pewnością trudno Cię posądzać o „batalistyczne podejście do zasad interpunkcji” (T.Pratchett). Widać natomiast lekki niedobór w tej kwestii. Z początku chciałem machnąć na to ręką (jak pisałem, nie ma tu żadnych zbrodni typu: przecinek wciśnięty między podmiot, a orzeczenie), ponieważ jednak na przestrzeni opowiadania trochę tych miejsc ubogich w przecinki się znalazło, uznałem, że wypada zawrzeć w mojej opinii choć krótką wzmiankę na ten temat.

Poza tym, jeśli zwracałem na coś uwagę, to głównie drobiazgi: brakujący „ogonek” przy końcówce wyrazu, zbędne słowo (kręcić przecząco głową – twierdząco kręcić nie można, więc ten przysłówek jest zbędny). Nic, co jakoś mocno odbierałoby Twojemu opowiadaniu uroku, ale jednak są to rzeczy, które warto odnotować, jeśli komentarz ma być w pełni uczciwy.

Sam tekst światami (choć nie tylko) stoi, więc, odbębniwszy sprawy techniczne, od tego zacznijmy.

Niezwykłych obrazów u Ciebie dostatek, a i pomysłów na każdy z nich Ci nie zabrakło. Skupię się zwłaszcza na Aldrah, o tyle ważnym, że pełni u Ciebie taką niezwykle istotną funkcję malowniczego świata pod budowę dobrego, pierwszego wrażenia.

Prezentacja Aldrah na początku opowiadania sprawdza się znakomicie. Po pierwszych kilku akapitach, przy których czytelnik daje zazwyczaj autorowi kredyt zaufania, pojawia się potrzeba wysłania jakiegoś impulsu – zachęty do dalszej lektury. Ty w tym momencie prezentujesz nam subtelny, malowniczy świat, który co prawda ma w sobie trochę elementów typowych (jak ci chciwi grabieżcy), ale w tym przypadku nie ma to absolutnie żadnego znaczenia. Nie wszystko musi być kreatywne i świeże (a nawet nie wszystko może), zaś tutaj w owej typowości znajdujemy nic innego jak smutny w gruncie rzeczy obraz jakiejś cząstki ludzkiej natury.

Aldrah świetnie sprawdza się do tego, by przykuć na dobre uwagę czytelnika. Ma również na tyle potencjału, by nawet zbudować wokół tego miejsca samodzielne opowiadanie. Co ważne, ciekawy i nietypowy jest również sposób, w jaki trafiamy do tego świata, martwego w dodatku, co dodaje owemu obrazowi krzty melancholii. Samo Aldrah oraz motyw „podróży” do tego miejsca skutecznie buduje ciekawość i obiecuje wiele, jeśli chodzi o resztę opowiadania.

Kolejne obrazy trzymają określony poziom kreatywności. Są przy tym różne, każdy sięga po inne argumenty, by walczyć o uwagę czytelnika. Co prawda, ten pierwszy entuzjazm czytelniczy zaczyna z czasem lekko przygasać – o tym szerzej będzie przy omawianiu fabuły – tym nie mniej światotwóstwo jest bez wątpienia mocnym punktem Twojego opowiadania, a nietypowy sposób, w jaki trafiamy do poszczególnych miejsc tylko to dobre wrażenie potęguje.

Fabuła? No cóż, jednak nie trzyma poziomu światotwórstwa. W ogóle fabuła w tym opowiadaniu jest elementem koszmarnie trudnym do oceny. Wcześniej pisałem, że Aldrah bardzo skutecznie buduje ciekawość i oczekiwania czytelnika, lecz później ów entuzjazm zaczyna powoli przygasać. Dlaczego? Kiedy poznajemy Aldrah, nie wiemy jeszcze, w którym kierunku pójdzie Twoje opowiadanie. Jesteśmy zaintrygowani. Później dostajemy następne obrazy, a tego kierunku wciąż nie widać i wraz z kolejnymi akapitami gaśnie nadzieja, że w ogóle się pojawi.

W pewnym momencie ma się już poczucie uczestnictwa w takiej malowniczej podróży donikąd. I tak też na pewnym eta;ie oceniałem tę Twoją fabułę. Że jest ona pretekstowa, potraktowana po macoszemu. Że cała para poszła w światotwórstwo.

Tyle że to nie prawda.

Nieprawda, ponieważ z owej podróży donikąd zaczyna w pewnym momencie wyzierać jakaś nutka melancholii, przemijania. I w tej też chwili zaczyna się rozumieć, że to tak właśnie ma być. Że Twój pomysł na opowiadanie to nie wartka akcja w niezwykłym świecie, ale ekspozycja światów poprzez refleksyjność, wspominane już melancholię i przemijanie.

Pomysł jest dobry. Trochę inny. Ja nie uważam, że świat zawsze potrzebuje wartkiej akcji, by złożyć się na atrakcyjną opowieść. Ty idziesz zupełnie inną drogą, wybierasz bardziej subtelną i stonowaną formę wykorzystania światotwórstwa. I można tym było dużo ugrać. Sęk w tym, że nie do końca wszystko zagrało, jak trzeba. I trochę zajęło, nim znalazłem odpowiedź dlaczego.

Pierwszy problem polega na tym, że ten kierunek w Twoim opowiadaniu udaje się ustalić dość późno. Nawet, kiedy bohater „wraca” z Aldrah, ja wciąż nie wiem, czy za chwilę wpadnie w wir zdarzeń, czy może jednak autor tekstu pójdzie inną drogą. Efekt jest taki, że przez sporą część opowiadania zastanawiałem się, dokąd właściwie, podążając za bohaterem, zmierzam. Gdzie chcesz mnie zaprowadzić. A jeśli czytelnika męczą takie wątpliwości, wiadomo z góry, że nie wpłynie to pozytywnie na odbiór. Może tych sygnałów odnośnie kierunku było zbyt mało? Może były za słabe? Nie wiem. W każdym razie ten element do końca moim zdaniem nie zagrał.

Drugi problem jest według mnie trochę inny. A mianowicie: wspomniane już melancholia, jakaś świadomość przemijania, refleksyjność – wszystko to wydaje się być jednak zbyt słabe (nawet wsparte kreacją ciekawych obrazów), by utrzymać pełne zainteresowanie i przede wszystkim entuzjazm czytelnika na przestrzeni całego tekstu.

Nawet, kiedy w pewnej chwili pojmowałem już kierunek opowieści. Kiedy z odpowiednim zrozumieniem przyglądałem się zdarzeniom oczami bohatera, na pewnym etapie przyszedł jednak moment lekkiego znużenia. Do końca lektury pozostawało dobre kilka tysięcy znaków, a ja czytałem już bogatszy o wszystkie refleksje i wnioski, jakie powinny towarzyszyć głównemu bohaterowi, a pośrednio także i mnie – czytelnikowi. W tej też chwili pojawiła się dosyć uzasadniona obawa, że poza kolejnym (fakt, że ciekawym) obrazem nie czeka mnie już wiele więcej.

A zatem, chociaż sam pomysł na tekst i ekspozycję światów uważam za dobry, to jednak w wykonaniu coś chyba zawiodło, bo i nie zadziałała na mnie owa koncepcja do końca tak, jak sobie to zapewne założyłeś.

No to zostali nam jeszcze bohaterowie. Ja skupiłbym się na dwóch głównych: Lethanelu i… światotwórstwie. Światotwórstwo omówiłem wcześniej, zostaje więc Lethanel. I tak, wiem, że już tam się pewnie rozlega pytanie: a Oriasz?!

To oczywiście integralna postać tego opowiadania, z ważną rolą, a jednak… charakterologicznie niepozorna. Nawet, kiedy się odzywa (czy nawet prowokuje), bardziej skupiamy się na jego „dziele”, albo reakcjach Lethanela, więc chociaż dostał trochę miejsca w tym tekście, to (może poza końcówką) nie powalczył jakoś mocniej o moją pamięć.

Z głównym bohaterem jest inaczej. On dostał ważną rolę, bo jest czymś w rodzaju pomostu pomiędzy bogatym światotwórstwem, a melancholią, która miała być w tekście zawarta. Ze swojej roli wywiązuje się raz lepiej, raz gorzej. Na pewno nie potrafi wyjść z „cienia” światotwórstwa. Ten melancholijny (albo refleksyjny) klimat buduje tylko okresami. Gdzieniegdzie, jak pisałem, trafiały się akapity, gdzie ta atmosfera nieco gasła.

Jeśli chodzi o rys charakterologiczny jakoś szczególnie nie porywa. Natomiast sam pomysł na to, jaką rolę ma pełnić, czy pisząc wprost, czym się zajmuje, jest interesujący i patrząc pod tym akurat kątem jestem skłonny tę postać docenić.

Podsumowując: opowiadanie bez wątpienia ma swoje zalety, czego (jak sądzę) dowiodłem w komentarzu. Miało również spory potencjał, który w jednych aspektach udało się wykorzystać dobrze, w innych ciut słabiej, ale bez wątpienia widać, że są tu rezerwy do tworzenia jeszcze lepszych opowiadań.

Podziękował za udział w konkursie.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Muszę przyznać, że bardzo dobrze rozgryzłeś ten tekst, co mnie niezwykle cieszy. Dziękuję za twój czas poświęcony opowiadaniu, za jego docenienie i za ostatni głos. W pewnym momencie sam zauważyłem co mi wyszło, a co nie do końca zagrało. Wyciągam wnioski i nakładam korekty.

Cieszy mnie też, że widzisz tu potencjał, że zaciekawiły cię moje nietypowe pomysły i światotwórstwo. Od siebie chciałbym dopowiedzieć, że te pomysły się nie skończyły. Wciąż mam ich w głowie dużo. Wciąż mam światy do pokazania, historie do opowiedzenia i bohaterów do przedstawienia. Tak więc mam zamiar ulepszać swój warsztat, styl i ogólnie pisać lepiej.

Pozdrawiam.

Melancholijne, ale Fajne :) (na lic. Anet).

Cześć, Konrad1399!

Wybacz, że wpadam z takim opóźnieniem.

Dla odświeżenia przeczytałam sobie ten tekst jeszcze raz. Z tego, co pamiętam, krótko po publikacji czytało się go dużo gorzej ze względu na błędy, teraz jest ich dużo mniej, ale nadal brakuje kilku przecinków. Zostały drobiazgi, więc lektura pod tym względem jest przyjemniejsza.

Postanowiłeś przedstawić nam w tym opowiadaniu popis swojej wyobraźni i kreatywności. Udało Ci się stworzyć kilka barwnych, ciekawych światów, które na pewno będziesz mógł z powodzeniem wykorzystać w przyszłości i rozwinąć. Na szczególną uwagę, moim zdaniem, zasługuje Aldrah. Ten świat jest najciekawszy i to on przykuwa uwagę czytelnika. A skoro zacząłeś tak kreatywnie, mimochodem oczekuje się, że dalej też tak będzie. No i jest, tyle że już Aldrah nie przebiłeś i dlatego zainteresowanie czytelnicze u mnie spadło. Sam podniosłeś sobie poprzeczkę już na wstępie. ;) Nie oznacza to jednak, że dalej jest mdło i nudno, po prostu po takim świecie jak Aldrah oczekiwałam czegoś mniej więcej na jego poziomie kreatywności lub wyżej. A tego niestety nie dostałam.

Dostałam za to kilka barwnych obrazów z opowieścią w środku (btw. świetnie dobrałeś tytuł do treści opowiadania) nienudnych, ale też nie jakoś szczególnie zajmujących.

W każdym razie: światotwórczo wypadłeś bardzo dobrze.

Fabułę i bohaterów ocenić trudno, bo ich tu właściwie nie ma. Bohater jest obserwatorem. Czy w tym przypadku to jest błąd? Raczej nie. On jest obserwatorem i już, ja się z tym godzę. Nie każdy musi być superbohaterem czy coś. ;) Poza tym bohaterami są tutaj światy, a ich losami nie sposób się nie przejmować.

Pochwaliłam światotwórstwo, to teraz pojadę z klimatem.

No, Konradzie1399, umiesz w klimat. ;) Nastrojowy Ci wyszedł ten tekst. Lekko melancholijny, smutny, to dało się odczuć podczas lektury.

Podsumowując: błędy warsztatowe, niezbyt wyraźny bohater, fabuły niemal brak, światotwórstwo i klimat robią robotę.

Masz potencjał, Konradzie.

Powodzenia w dalszym pisaniu!

I dziękuję za udział w konkursie. :)

No, mnie trochę brakowało fabuły. Bardzo fajna kreacja światów, sposób ich pokazania miodny, ale żeby tam jeszcze coś się zadziało, żeby bohater walczył o coś ważniejszego niż punkcik w koleżeńskiej rywalizacji…

Opiekunowie skojarzyli mi się z aniołami, ale to pewnie z powodu niedawno czytanej książki.

Babska logika rządzi!

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: