Wąż

 

Wy­ją­cy alarm wy­cią­gnął Mi­cha­ła z za­du­my.

– Co tam się dzie­je? – za­py­tał w biegu, zakładając ozdo­bio­ny skrzy­dła­mi hełm.

– Nie wiem, sze­fie. – Usły­szał w gło­wie głos jed­ne­go ze swo­ich żoł­nie­rzy. – To chyba głów­ne la­bo­ra­to­rium.

Ru­szył w stro­nę cen­trum ośrod­ka. Cho­ciaż sam nie chciał się do tego przed sobą przy­znać, ucie­szył się na dźwięk alar­mu. Był do­wód­cą jed­nej z naj­bar­dziej eli­tar­nych jed­no­stek bo­jo­wych we wszech­świe­cie. Jed­nak ostat­ni­mi czasy on i jego lu­dzie zbi­ja­li bąki, pil­nu­jąc grupy na­ukow­ców na nie­za­miesz­ka­łej, za­po­mnia­nej pla­ne­cie.

Echo jego kro­ków niosło się po ścianach długiego korytarza. Świa­tło wi­szą­cych pod su­fi­tem lamp od­bi­ja­ło się od jego zbroi zło­ty­mi re­flek­sa­mi. Od­ru­cho­wo spraw­dził, czy la­se­ro­wy miecz do­brze sie­dzi w po­chwie.

W końcu do­tarł do drzwi głów­ne­go la­bo­ra­to­rium. Pod wej­ściem cze­ka­ło kilku z jego ludzi. No­si­li po­dob­ne zbro­je, były one jed­nak srebr­ne, a skrzy­dła na heł­mach mieli znacz­nie mniej­sze.

– O co cho­dzi, anio­ło­wie? – prze­mó­wił tu­bal­nym gło­sem, re­zo­nu­ją­cym przez za­mknię­ty hełm. – Na co cze­ka­cie?

– Mamy pro­blem, do­wód­co – od­po­wie­dział jeden z anio­łów i wska­zał na miej­sce łą­cze­nia dwóch po­łó­wek prze­suw­nych drzwi. Wy­glą­da­ły jakby ktoś sto­pił je ze sobą.

– Co to jest? Kto mógł zro­bić coś ta­kie­go? – zdzi­wił się Mi­chał.

– Wy­glą­da jak kwas bo­jo­wy – stwier­dził ten sam anioł. – Po­słu­gu­ją się takim nie­któ­rzy rep­ti­lio­idzi – uści­ślił. – Ale pra­cu­ją­ce w la­bo­ra­to­rium jasz­czu­ry nie mają bo­jo­wych au­gmen­ta­cji, a w na­szej armii nie ma rep­ti­lio­idów.

Mi­chał ude­rzył w drzwi uzbro­jo­ną pię­ścią.

– Kie­dyś był jeden – po­wie­dział cicho. 

 

*

 

Pod­sko­czył, na dźwięk ude­rze­nia. Jed­nak ze­spo­lo­ne przez niego wrota trzy­ma­ły mocno. Nawet Mi­cha­ło­wi z jego mie­czem nie pój­dzie tak łatwo z ich po­now­nym otwar­ciem.

Stał po­śród za­ście­ła­ją­cych pod­ło­gę ciał człe­ko­kształt­nych jasz­czu­rów ubra­nych w białe kitle. Byli do niego po­dob­ni, jed­nak mniej­si i szczu­plej­si. Nie byli mar­twi, nie miał po­trze­by ich za­bi­jać, jego wen­det­ta ich nie do­ty­czy­ła.

Zła­pał za koł­nierz jed­ne­go z nie­przy­tom­nych na­ukow­ców, pod­cią­gnął go do cen­tral­ne­go kom­pu­te­ra i przy­ło­żył jego dłoń do czyt­ni­ka linii pa­pi­lar­nych.

Ekran roz­błysł, uka­zu­jąc setki, jeśli nie ty­sią­ce do­ku­men­tów z za­pi­ska­mi ba­daw­czy­mi. Prze­ska­ki­wał po­mię­dzy ko­lej­ny­mi pli­ka­mi, czy­ta­jąc je­dy­nie ich na­głów­ki, a w przy­pad­ku co bar­dziej in­te­re­su­ją­cych pierw­sze dwa zda­nia. Do­wie­dział się w ten spo­sób, że Adam, powód jego wy­gna­nia, został rozmnożony. Z jego tkanek wyhodowano samicę, która zamieszkała razem z nim.

– To chore, nawet jak na cie­bie – mruk­nął jasz­czur.

Miał już od­pu­ścić dal­sze prze­glą­da­nie do­ku­men­tów, kiedy jego wzrok za­trzy­mał się na sło­wach “Eks­pe­ry­ment Drze­wo Po­zna­nia”. Otwo­rzył plik.

“Obiek­ty zdają się wy­jąt­ko­wo po­słusz­ne, po­mi­mo braku in­hi­bi­to­rów woli. Są rów­nież wy­jąt­ko­wo cie­kaw­skie. Za­sta­na­wia mnie który z tych aspek­tów ich na­tu­ry jest sil­niej­szy.

Skon­stru­owa­łem mo­dy­fi­ko­wa­ne bio­elek­tro­nicz­nie drze­wo. Za­wie­ra w sobie pod­sta­wo­we in­for­ma­cje na temat ze­wnętrz­ne­go świa­ta, dobra i zła, a także umoż­li­wia zro­zu­mie­nie pod­sta­wo­wych praw wszech­świa­ta. Za­sa­dzi­łem je w środ­ku ogro­du i za­bro­ni­łem obiek­tom jeść jego owo­ców. Oczy­wi­ście zdaję sobie spra­wę, że jeśli Adam i Ewa zła­mią zakaz, nie będę mógł ich tutaj dłu­żej trzy­mać, to by było nie­wol­nic­two. Jed­nak wy­gna­nie na ze­wnątrz wy­da­je się ade­kwat­ną karą za nie­po­słu­szeń­stwo. W każ­dym razie, nie spo­dzie­wam się, aby do tego do­szło, lu­dzie wiel­bią mnie i są po­słusz­ni”.

Jaszczur wydał z siebie charczącą namiastkę śmiechu.

– Twoja aro­gan­cja cię zgubi – wark­nął sam do sie­bie.

Skie­ro­wał się do szkla­nych wrót, sta­no­wią­cych wej­ście do Ogro­du Eden, miej­sca badań i eks­pe­ry­men­tów Naj­wyż­sze­go. 

 

*

 

Prze­klę­ta skała, na któ­rej przy­szło mu żyć, zdą­ży­ła okrą­żyć Słoń­ce wiele razy, zanim tu do­tarł. Na po­cząt­ku nie było Obiek­tu Eden. Tylko Ma­szy­ny kształtujące prymitywną faunę i florę planety według boskiego planu i stat­ki floty na or­bi­cie.

To wła­śnie tam w górze, na stat­ku-mat­ce po­wstał Adam, głów­na przy­czy­na jego upad­ku.

– Oto wasz nowy sens życia – prze­mó­wił Pan, po­ka­zu­jąc im na­gie­go, prze­stra­szo­ne­go humanoida. – Bę­dzie­cie go bro­nić i dbać o niego, al­bo­wiem on jest ko­ro­ną stwo­rze­nia. 

– Czy to ma być żart? – za­py­tał odzia­ny w złoto jasz­czur.

– By­naj­mniej, Lu­cy­fe­rze – od­po­wie­dział Pan. – Oto czło­wiek, stwo­rzo­ny na mój obraz i po­do­bień­stwo. Po­zba­wio­ny wa­szej siły, ale i wa­szych ogra­ni­czeń. To on i jemu po­dob­ni za­lud­nią tę pla­ne­tę i uczy­nią ją sobie pod­da­ną.

Lu­cy­fer sta­nął na­prze­ciw­ko Pana i spoj­rzał mu wy­zy­wa­ją­co w oczy.

– Stwo­rzy­łeś nas w swo­ich la­bo­ra­to­riach. Jak wiele prób podjąłeś, zanim zrobiłeś z nas istoty idealne? – Zatoczył ręką wokół, wskazując na swoich braci. Byli przedstawicielami różnych gatunków. Różnili się między sobą rozmiarami, kształtami, czy liczbą kończyn. Łączyło ich jednak jedno, każdy z nich był genetycznie modyfikowanym żołnierzem doskonałym. – Nikt we wszech­świe­cie nie jest w sta­nie do­rów­nać nam siłą, in­te­li­gen­cją, ani spry­tem. Sam o to za­dba­łeś – kontynuował. – A teraz chcesz, aby­śmy kła­nia­li się temu… zwie­rzę­ciu?! – Ostat­nie słowo wy­rzu­cił z sie­bie jak prze­kleń­stwo.

– Twój in­hi­bi­tor wol­nej woli za­wsze był wa­dli­wy, Lu­cy­fe­rze i szcze­rze mó­wiąc, mam już tego dość – oznaj­mił Pan. – Mi­cha­le! – zwró­cił się do in­ne­go z anio­łów. Postawnej, skrzydlatej istoty o gładkiej, śnieżnobiałej skórze. – Mia­nu­ję cię nowym przy­wód­cą za­stę­pów.

– Niech się sta­nie twoja wola – od­po­wie­dział Mi­chał.

– Bra­cie? – szep­nął Lu­cy­fer, pró­bu­jąc po­chwy­cić spoj­rze­nie Mi­cha­ła, ten jed­nak zda­wał się go nie wi­dzieć.

– Lu­cy­fe­rze, ni­niej­szym ska­zu­ję cię na ba­ni­cję – prze­mó­wił Pan. – Bę­dziesz wiódł sa­mot­ny żywot na Ziemi. Nie zbli­żysz się do nas, ani na­szych bu­dow­li, a imię twoje zo­sta­nie za­po­mnia­ne.

Po tych słowach Lu­cy­fer usły­szał syk kilku mie­czy wy­cią­ga­nych z po­chew. Wie­dział, że nie­któ­rzy z jego braci sta­nę­li­by w jego obro­nie. Więk­szość jed­nak pa­trzy­ła teraz na Mi­cha­ła spoj­rze­niem peł­nym za­ufa­nia i mi­ło­ści, które jesz­cze przed chwi­lą było za­re­zer­wo­wa­ne dla niego.

Uniósł rękę w uspo­ka­ja­ją­cym ge­ście, a wy­cią­gnię­te mie­cze wró­ci­ły na swoje miej­sca.

– Niech się sta­nie twoja wola – po­wtó­rzył z prze­ką­sem słowa Mi­cha­ła, od­pi­na­jąc mo­co­wa­nia ar­cha­niel­skie­go pan­ce­rza.

 

*

Wszedł do ogro­du i ode­tchnął świe­żym po­wie­trzem. Syn­te­tycz­ny, stale re­gu­lo­wa­ny eko­sys­tem był tak za­pro­jek­to­wa­ny, aby dało się tu żyć w do­stat­ku bez żad­ne­go wy­sił­ku. Od­wró­cił twarz w stro­nę sztucz­ne­go słoń­ca i chło­nął raj­skość Edenu wszyst­ki­mi zmy­sła­mi. Za­pach kwia­tów, szmer stru­mie­nia, ko­lo­ro­we pióra cie­kaw­skich pta­ków, mięk­ka trawa pod sto­pa­mi, wszyst­ko to spra­wia­ło, że miał ocho­tę pła­kać z ra­do­ści.

Jed­nak nie przy­szedł tu aby pła­wić się w roz­ko­szach, mu­siał od­na­leźć Adama, jego mał­żon­kę oraz Drze­wo Po­zna­nia.

Kiedy spadł na zie­mię, przez pierw­sze dni, mie­sią­ce, a może i lata ma­rzył wy­łącz­nie o ze­mście. Każ­dej zim­nej, głod­nej nocy roz­my­ślał o tym jak wcho­dzi na po­kład stat­ku-mat­ki – albo tutaj, do Ośrod­ka Eden – uzbro­jo­ny po zęby i nisz­czy wszyst­ko to, czego kie­dyś przy­się­gał bro­nić. Na końcu łapie tego śmiesz­ne­go czło­wiecz­ka i roz­szar­pu­je go go­ły­mi rę­ka­mi.

Z cza­sem prze­stał jed­nak od­czu­wać żal wobec Adama, a nawet swo­ich braci, któ­rzy z taką ła­two­ścią go zdra­dzi­li. Wie­dział, że oni wszy­scy są tylko ko­lej­ny­mi ofia­ra­mi Pana. Zro­zu­miał też, że kiedy Adam znu­dzi się swo­je­mu stwór­cy, skoń­czy tak samo jak on, po­rzu­co­ny i sa­mot­ny. Mu­siał go ura­to­wać, prze­mó­wić mu do roz­sąd­ku i po­ka­zać, że świat, to coś wię­cej niż la­bo­ra­to­rium, w któ­rym jest zamknięty.

Ni­g­dzie nie wi­dział ludzi, udało mu się jed­nak od­na­leźć Drze­wo Po­zna­nia. Było więk­sze niż resz­ta drzew w ogro­dzie, wy­dzie­la­ło też nie­sa­mo­wi­ty, odu­rza­ją­cy za­pach. Poza tym, żadna inna ro­ślin­ność nie rosła w jego naj­bliż­szej oko­li­cy. Tak jakby miało jak naj­bar­dziej rzu­cać się w oczy.

– Nie wy­rzu­cisz ich tak po pro­stu, co? – par­sk­nął Lu­cy­fer. – To by było przy­zna­nie się do błędu. Ale jeśli zła­mią za­sa­dy, to co in­ne­go, praw­da?

– Je­steś wężem? – Usły­szał za sobą.

Od­wró­cił się i zo­ba­czył nagą ko­bie­tę, która przy­glą­da­ła mu się z cie­ka­wo­ścią.

– Wężem? – za­py­tał.

– Wi­dzia­łam kie­dyś węża, był dużo mniej­szy i szyb­ko uciekł mię­dzy krze­wy. Ale miał takie same łuski – wy­ja­śni­ła, gła­dząc ostroż­nie ramię jego skóry.

– Pew­nie – od­po­wie­dział z uśmie­chem. – Je­stem wężem. Co tu ro­bisz? – za­py­tał. – Wszak, czy to drze­wo nie jest za­ka­za­ne?

– Pan nie po­zwa­la nam z niego jeść – od­po­wie­dzia­ła ko­bie­ta, sia­da­jąc na tra­wie ze skrzy­żo­wa­ny­mi no­ga­mi. – Mówi, że jego owoce mogą nas zabić. Ale one nie wy­glą­da­ją nie­bez­piecz­nie. Czy od ma­łe­go kęsa na­praw­dę mo­gła­by stać mi się krzyw­da?

– Dla­cze­go tego nie spraw­dzisz? – pod­jął temat. Po­czuł, że robi mu się go­rą­co. Wy­glą­da­ło na to, że na­mó­wie­nie ludzi na zje­dze­nie owocu bę­dzie dużo ła­twiej­sze, niż mu się wy­da­wa­ło. – Prze­cież twoja cie­ka­wość rów­nież zo­sta­ła nada­na ci przez Pana. Jak mógł­by cię uka­rać za coś, co za­wdzię­czasz wła­śnie Jemu?

Wi­dział, że ko­bie­ta bije się z my­śla­mi. Nie chcia­ła łamać zasad. Jed­nak słowa węża miały sens, a ona bar­dzo, bar­dzo chcia­ła spró­bo­wać za­ka­za­ne­go owocu.

W końcu wsta­ła i po­de­szła do drze­wa. Ro­zej­rza­ła się ner­wo­wo, jak zło­dziej przed do­ko­na­niem kra­dzie­ży, się­gnę­ła w górę i ze­rwa­ła do­rod­ny, czer­wo­ny owoc. Przy­glą­da­ła mu się przez chwi­lę, po­gła­dzi­ła ru­mia­ną skór­kę, po czym wzię­ła głę­bo­ki od­dech i wgry­zła się w niego de­li­kat­nie, nie­pew­nie od­ry­wa­jąc zę­ba­mi je­dy­nie nie­wiel­ki ka­wa­łek ró­żo­we­go miąż­szu. 

Ob­ra­ca­ła kęs owocu w ustach i jęk­nę­ła z za­chwy­tem, kiedy po­czu­ła na ję­zy­ku jego słod­ki smak. W końcu prze­łknę­ła i padła na zie­mię jak ra­żo­na gro­mem trzęsąc się w konwulsjach.

Lu­cy­fer po­chy­lił się nad nią, prze­ra­żo­ny, że jej mózg nie znie­sie ogro­mu in­for­ma­cji, któ­rym zo­sta­ła wła­śnie obar­czo­na. Przy­trzy­mał Ewę za ra­mio­na, a w usta wsa­dził jej zna­le­zio­ny na ziemi patyk.

W końcu ko­bie­ta prze­sta­ła się trząść, spoj­rza­ła w twarz jasz­czu­ra jasno i przy­tom­nie.

– Zatem tym je­ste­śmy? – prze­mó­wi­ła cicho, a do jej oczu na­pły­nę­ły łzy. – Eks­pe­ry­men­tem?! Za­baw­ka­mi?! – krzy­cza­ła nie­wy­raź­nie, za­no­sząc się pła­czem.

– Nie mu­si­cie być – po­wie­dział spo­koj­nym gło­sem Lu­cy­fer. – Mo­że­cie stąd odejść, po­mo­gę wam.

– Ale tam na ze­wnątrz nic nie ma – od­par­ła nie­pew­nie. – Mu­sie­li­by­śmy wszyst­ko zdo­być sami, pra­co­wać… 

– Wo­lisz tkwić tutaj? – wark­nął z de­ter­mi­na­cją były anioł. – Mo­żesz do końca życia miesz­kać w tym pięk­nym ogro­dzie, bie­gać nago i opły­wać w do­stat­ki, jako czy­jaś wła­sność. Albo wyjść tam i zbu­do­wać coś wła­sny­mi rę­ka­mi.

 

*

 

Ob­ser­wo­wał z da­le­ka, jak Ewa wrę­cza swo­je­mu mę­żo­wi owoc. Wi­dział jak ten pada na zie­mię i jak ko­bie­ta, zgod­nie z jego in­struk­cja­mi przy­trzy­mu­je go. Na­stęp­nie oboje roz­pła­ka­li się i padli sobie w ra­mio­na.

*

 

Donośny huk oznajmił, że aniołom udało się wyważyć drzwi. Wpa­dli do ogro­du i roz­bie­gli się po nim jak owady.

Mi­chał po­le­ciał w kie­run­ku miej­sca, w któ­rym zwy­kle sy­pia­li lu­dzie.

– Adam, Ewa, gdzie je­ste­ście? – za­wo­łał do nich.

Usły­szał po­ru­sze­nie i zo­ba­czył jak z krze­wów nie­opo­dal wy­cho­dzi męż­czy­zna, a za nim jego mał­żon­ka.

– O co cho­dzi? Dla­cze­go się ukry­wa­cie? – za­py­tał Ar­cha­nioł.

– Prze­stra­szy­li­śmy się huku, poza tym, je­ste­śmy nadzy.

– Od kiedy to bo­icie się cze­go­kol­wiek? – Prze­mó­wił głos Pana, zda­ją­cy się do­cho­dzić ze wszyst­kich stron. – I czemu wsty­dzi­cie się swo­jej na­go­ści?

Adam i Ewa opu­ści­li głowy za­wsty­dze­ni i prze­stra­sze­ni.

– Zje­dli­ście owoc, czyż nie? – za­py­tał Pan. – Owoc z za­ka­za­ne­go drze­wa!

Lu­dzie nie od­po­wie­dzie­li. Nie pod­nie­śli nawet wzro­ku.

– Zła­ma­li­ście mi serce. Boli mnie, że naj­uko­chań­sze z moich dzie­ci nie po­tra­fią się za­sto­so­wać do naj­prost­szych zasad. Co was do tego skło­ni­ło? Czyż nie dałem wam wszyst­kie­go? Czy nie by­li­ście tu szczę­śli­wi?

– Wąż – po­wie­dzia­ła cicho Ewa. Od­chrząk­nę­ła. – Wąż nas do tego na­mó­wił.

– Wąż?! – zdzi­wił się Pan. – Nie stwo­rzy­łem mó­wią­cych węży.

 Roz­mo­wę prze­rwał jeden z anio­łów, który nad­szedł od stro­ny wyj­ścia z ogro­du.

– Zo­bacz­cie kogo zna­la­złem cza­ją­ce­go się przy la­bo­ra­to­rium – po­wie­dział, rzu­ca­jąc pod nogi Mi­cha­ła spę­ta­ne­go Lu­cy­fe­ra.

– Wąż… – Po­nio­sło się echem przez ogród. – Witaj po­now­nie mój synu. Nie wy­star­czy­ło ci, że zo­sta­łeś wy­gna­ny? Mu­sia­łeś ska­zać na banicję rów­nież ich?

– Le­piej żyć na wy­gna­niu, niż dla two­jej ucie­chy – wark­nął Lu­cy­fer. – To żywe, my­ślą­ce isto­ty. Mają prawo do wol­no­ści i do wła­sne­go wy­bo­ru.

– Mieli tu wszyst­ko! Żyli w raju! Teraz to stra­cą. Przez cie­bie.

– Byli ślepi i uwię­zie­ni! – od­gryzł się jasz­czur. – Teraz przej­rze­li na oczy. Sam tego chcia­łeś, nawet się nie wy­pie­raj. – wy­ce­dził przez za­ci­śnię­te zęby. – Po co ina­czej po­sta­wił­byś tam to drze­wo? Chcia­łeś się ich po­zbyć, a ja ci w tym po­mo­głem!

– Za­bie­rze­cie go do la­bo­ra­to­rium – po­wie­dział Pan gło­sem po­zba­wio­nym emo­cji.

 

*

 

Roz­cią­gnę­li go na jed­nym z la­bo­ra­to­ryj­nych sto­łów. Nad nim uno­sił się z ci­chym szu­mem śmi­gieł nie­wiel­ki dron, uzbro­jo­ny w kilka wy­spe­cja­li­zo­wa­nych me­ta­lo­wych ra­mion. Ob­ra­cał w nich nie­wiel­ki zle­pek tka­nek.

Lu­cy­fer usły­szał syk wy­cią­ga­ne­go z po­chwy ostrza. Świat wokół po­ciem­niał, przy­ćmio­ny przez po­dłuż­ny kształt ja­rzą­ce­go się ogniem mie­cza Mi­cha­ła.

– Nigdy wię­cej nie we­pchniesz łap w moje spra­wy – oznaj­mił głos Pana.

Ostrze mi­gnę­ło nagle, po­zo­sta­wia­jąc po sobie tylko świe­tli­sty po­wi­dok. Przez chwi­lę Lu­cy­fer my­ślał, że jeden z trzy­ma­ją­cych go anio­łów zwol­nił uścisk. Do­pie­ro kiedy spoj­rzał w bok, zro­zu­miał jak bar­dzo się myli.

Wydał z sie­bie prze­cią­gły, skrzek bólu i pa­ni­ki. Od­cię­ta koń­czy­na, targana ostatnimi spazmami życia, spa­dła z ci­chym pla­śnię­ciem na pod­ło­gę. Nie za­uwa­żył nawet, jak Mi­chał po­now­nie wzno­si miecz. Do­pie­ro roz­dzie­ra­ją­cy ból uświa­do­mił mu, że stracił drugą rękę.

Jego pierś uno­si­ła się i opa­da­ła w rytm rzę­żą­ce­go od­de­chu. Przy­tom­ność za­cho­wał tylko dzię­ki swoim sztucz­nie wy­ho­do­wa­nym genom wo­jow­ni­ka, go­to­we­go zno­sić naj­więk­sze ka­tu­sze.

– Nigdy wię­cej nie wej­dziesz nie­pro­szo­ny do mo­je­go domu – kon­ty­nu­ował Pan. Ostrze Mi­cha­ła po­now­nie bły­snę­ło w locie. Raz i drugi. Świst i ciach! Świst i ciach! 

Otwo­rzył usta, lecz jego zdar­te gar­dło odmówiło posłuszeństwa, wydając z siebie tylko cichy syk. Go­rą­ce łzy spły­wa­ły po jego skro­niach i kapały na blat stołu. Wie­dział co wła­śnie się stało, ale nie przyj­mo­wał tego do wia­do­mo­ści. Pró­bo­wał ru­szać koń­czy­na­mi, jednak jego mózg wy­sy­łał sy­gna­ły do mię­śni, któ­rych już nie miał.

– Zabij mnie. – Chociaż jego głos był ledwie słyszalnym szeptem, miał pewność, że On go sły­szy.

Jego świa­do­mość już nie­mal opu­ści­ła okaleczone ciało. Wbi­jał wzrok w wi­szą­ce­go nad nim ro­bo­ta. Nie wi­dział jed­nak, że for­mo­wa­ny przez niego zle­pek tka­nek jest znacz­nie więk­szy i przy­brał kon­kret­ny kształt.

– Ko­bie­ta na­zwa­ła cię wężem. – Usły­szał. – I tym wła­śnie bę­dziesz.

Po­czuł dotyk w oko­li­cy bio­der, na­stęp­nie ogar­nę­ła go fala cierpienia gor­sze­go, od wszyst­kie­go co czuł do tej pory. Wszyst­kie nerwy jego ciała krzyk­nę­ły z bólu w tym samym mo­men­cie.

Uświa­do­mił sobie, że coś się zmie­ni­ło. Pod­niósł głowę i spoj­rzał w dół. w miej­scu, gdzie jesz­cze przed chwi­lą miał nogi zo­ba­czył wi­ją­cy się w kon­wul­sjach ma­syw­ny gadzi ogon.

Silne ra­mio­na Mi­cha­ła pod­nio­sły go ze stołu. Ar­cha­nioł przy­ci­snął jego oka­le­czo­ne ciało do szyby, za którą znaj­do­wał się ogród Eden, na­prze­ciw­ko niej stali Adam i Ewa. Pła­ka­li, ob­ser­wu­jąc nie­do­lę jaszczura.

– Przyj­rzyj­cie mu się! – za­grzmiał głos Pana. – Oto wasz nie­przy­ja­ciel! Oto ten, przez któ­re­go stra­ci­li­ście wszyst­ko!

Na­stęp­nie Ar­cha­nioł rzu­cił swego by­łe­go do­wód­cę na pod­ło­gę. Targany bólem i wyrzutami sumienia, Lucyfer w końcu stracił przytomność, obserwując dwie zapłakane, ludzkie postacie.

 

*

Obu­dził go od­głos szu­ra­nia i dra­pią­cy ból w ple­cach. Otwo­rzył oczy. Był na ze­wnątrz, poza te­re­nem Edenu. Na tle wi­szą­ce­go wy­so­ko słoń­ca wi­dział syl­wet­kę szczupłej po­sta­ci odzianej w anielską zbroję. W dłoniach ściskała koniec sznura przytroczonego do prowizorycznych noszy, na których leżał. Pró­bo­wał coś po­wie­dzieć, jed­nak z jego ust wy­do­był się tylko cichy jęk.

– Nic nie mów – Usły­szał. – Za­bra­łam cię spod bram Edenu, nie­dłu­go bę­dzie­my w bez­piecz­nym miej­scu.

Za­cią­gnę­ła go do nie­wiel­kiej groty i uło­ży­ła wy­god­nie na po­sła­niu ze słomy i szmat.

Na środ­ku ja­ski­ni roz­pa­li­ła ogni­sko i usia­dła w jego bla­sku. Do­pie­ro wtedy Lu­cy­fer za­uwa­żył, że po­szcze­gól­ne ele­men­ty pancerza nieznanej mu osoby nie pasują do siebie, zu­peł­nie jakby zo­sta­ły do­bra­ne w po­śpie­chu.

Wi­dział w niej pewne po­do­bień­stwo do Ewy, miała jednak w sobie dumę i wyniosłość, któ­rych bra­ko­wa­ło part­ner­ce Adama.

– Wszyst­ko sły­sza­łam przez aniel­ski ko­mu­ni­ka­tor – po­wie­dzia­ła, wska­zu­jąc nie­wiel­kie urzą­dze­nie na koślawym sto­li­ku. – Za­bra­łam go, kiedy ucie­kłam z Edenu – wy­ja­śni­ła.

Po­de­szła do niego i pod­sta­wi­ła mu pod usta czar­kę z wodą. Lu­cy­fer upił so­lid­ny łyk. Zimny płyn przy­jem­nie koił obo­la­łe od krzy­ku gar­dło.

– Nie martw się – po­wie­dzia­ła, gła­dząc go uspo­ka­ja­ją­co po gło­wie. – Po­mo­gę ci wró­cić do zdro­wia. Razem bę­dzie­my ich bro­nić i uczyć. Po­mo­że­my im od­kryć ich dumę i war­tość. Po­ka­że­my im, że nie po­trze­bu­ją Jego.

– Je­steś anio­łem? – za­py­tał Lu­cy­fer ci­chym, ła­mią­cym się gło­sem.

Ko­bie­ta za­śmia­ła się, od­rzu­ca­jąc głowę do tyłu.

– Nie mój drogi – od­po­wie­dzia­ła. – Je­stem pierw­szą żoną Adama.