Fargo i Neighbour

 

John Fargo zgryzł su­szo­ny miąższ pest­ki dyni. Do tej par­tii wpro­wa­dził elik­sir wi­tal­no­ści: świet­nie się przy­da­wał do utrzy­ma­nia wi­go­ru jego cie­le­snej po­wło­ki. Wy­twór znaj­do­wał wielu na­byw­ców.

Mik­stu­ra jur­no­ści, wier­no­ści, roz­ko­cha­nia, hoj­no­ści, lu­bież­no­ści… I inne. Sta­ran­nie na­są­cza­ne od­po­wied­nim wy­wa­rem owoc­ni­ki dyni słu­ży­ły wielu celom.

John umie­jęt­nie wy­ko­rzy­sty­wał swoją ta­jem­ną wie­dzę. Nie­spo­dzie­wa­nie i teraz oka­za­ła się bar­dzo przy­dat­na. Uży­wał wielu cza­rów i za­klęć przy two­rze­niu tych coraz bar­dziej po­szu­ki­wa­nych spe­cy­fi­ków, a stru­mień srebr­nych koron pły­nął nie­prze­rwa­nie.

Fargo wło­żył też wiele trudu w prze­dłu­że­nie okre­su doj­rze­wa­nia dyń. Nawet teraz, gdy zbli­ża­ły się je­sien­ne sza­ru­gi, żół­ta­we kule nadal rosły. W każ­dym roku osią­ga­ły ponad pięć­dzie­siąt fun­tów wagi. Nie­któ­re po pro­stu ol­brzy­mia­ły, za­dzi­wia­jąc wiel­ko­ścią.

Tylko naj­do­rod­niej­sze pest­ki słu­ży­ły do fa­bry­ka­cji tak po­szu­ki­wa­nych wy­ro­bów. Po­zo­sta­łe Fargo sprze­da­wał kra­ma­rzom. Da­wa­ły nie­wy­gó­ro­wa­ny, ale jed­nak stały pro­fit.

Wszy­scy są­dzi­li, że John jest ży­ją­cym do­stat­nio czło­wie­kiem, nie zna­ją­cym po­waż­niej­szych trosk, wła­da­ją­cym sporą po­sia­dło­ścią, którą odzie­dzi­czył po zmar­łym bez­po­tom­nie ku­zy­nie. I że zna­lazł wy­peł­nia­ją­ce czas za­ję­cie, uzu­peł­nia­ją­ce jego kiesę.

Nikt nawet nie przy­pusz­czał, że Fargo jest złym i okrut­nym czar­no­księż­ni­kiem, przy­by­szem z dawno mi­nio­nej epoki, za­snu­tej już mgłą nie­pa­mię­ci. Wspo­mnie­nia o niej jed­nak prze­trwa­ły, w for­mie mitów i le­gend, a o Joh­nie nad­mie­nia­no w kilku po­da­niach.

Przed wie­ka­mi Fargo zgi­nął w walce z sil­niej­szym wro­giem. Jego ciało ob­ró­ci­ło się w proch, ale wy­sła­na w astral­ny nie­byt dusza prze­trwa­ła. Przez wiele stu­le­ci tkwi­ła w lo­do­wa­tej ot­chła­ni ciem­no­ści, aż w końcu wią­żą­ce ją za­klę­cie scze­zło.

Wtedy umy­sło­wa esen­cja czar­no­księż­ni­ka wró­ci­ła w dawne pie­le­sze, po­ło­żo­ne na pół­noc­nych ru­bie­żach York­shi­re. Fargo wy­ko­rzy­stał swoją moc, przy­oblekł ją w tułów  czter­dzie­sto­let­nie­go męż­czy­zny i roz­po­czął nowe ist­nie­nie.

Szyb­ko przy­zwy­cza­ił się do in­nych stro­jów, do wzo­rzy­stych ka­mi­zel, je­dwab­nych poń­czoch i sur­du­tów miast ka­fta­nów, no­ga­wic i plu­drów, do pięk­nych ra­pie­rów i sporo wa­żą­cych musz­kie­tów, które wy­ru­go­wa­ły łuki, ma­czu­gi i oszcze­py, nawet do ina­czej już brzmią­ce­go, znacz­nie bo­gat­sze­go ję­zy­ka.

John, po­cząt­ko­wo oszo­ło­mio­ny po­wro­tem do świa­ta ludzi i nowym bytem, szyb­ko do­strzegł, że te zmia­ny są  tylko fa­sa­dą, kry­ją­cą dawne, bar­dzo do­brze znane mu żądze. Czło­wie­cze cha­rak­te­ry pra­wie wcale się nie zmie­ni­ły. Chci­wość po­zo­sta­ła chci­wo­ścią, pra­gnie­nie wła­dzy nie ule­gło zmia­nie, a nawet się wzmo­gło, chęć uży­wa­nia życia za wszel­ką cenę kwi­tła, tyle, że umie­jęt­nie ma­sko­wa­na. Fargo pra­wie w oka­mgnie­niu pojął, że pod­sta­wę ludz­kie­go zna­cze­nia i miru tak jak daw­niej sta­no­wi bo­gac­two.

Za­nie­dba­ne i za­ro­słe chwa­sta­mi dy­nio­we pole stało się pod­sta­wą nowej for­tu­ny. Nikt nawet nie przy­pusz­czał, że w po­cząt­kach po­wtór­ne­go ist­nie­nia John był wła­ści­wie nę­dza­rzem, po­sia­dał za­le­d­wie kilka zło­tych pa­mią­tek z prze­szło­ści, wy­do­by­tych z garn­ca, ukry­te­go w fun­da­men­cie roz­sy­pu­ją­cej się zam­ko­wej wieży. Po­zo­sta­łe skryt­ki ziały pust­ką. Co­dzien­nie Fargo za­py­chał żo­łą­dek bar­dzo wod­ni­stą owsian­ką, bo na nic in­ne­go nie mógł sobie po­zwo­lić. Na­tych­miast jed­nak pojął, że to, co za­ofe­ru­je, pręd­ko znaj­dzie na­byw­ców, spra­gnio­nych za­spo­ko­je­nia swo­ich chuci. Skry­tych żądz i pra­gnień, tłam­szo­nych z po­wo­du nie­moż­no­ści ich speł­nie­nia. I że cena pro­po­no­wa­nych wy­two­rów szyb­ko uro­śnie.

I nie po­my­lił się. Nie­ba­wem stał się sza­no­wa­nym dzie­dzi­cem, przyj­mo­wa­nym z aten­cją, obiek­tem wes­tchnień wielu dziew­czą­tek i doj­rza­łych ko­biet, z któ­rych wzglę­dów z roz­ko­szą ko­rzy­stał, hoj­nie od­pła­ca­jąc się swo­imi wy­two­ra­mi i mi­ło­sną sztu­ką, którą też po­sia­dał.

I nikt nie pytał o jego prze­szłość…

Nowe życie Fargo z każ­dym dniem sta­wa­ło się pięk­niej­sze, a obec­na rze­czy­wi­stość coraz bar­dziej  mu się po­do­ba­ła. I coraz bar­dziej ją lubił.

 

***

 

Jedna tylko spra­wa do­pro­wa­dza­ła Johna do wście­kło­ści – ten nowo modny zwy­czaj czcze­nia zmar­łych, sze­rzą­cy się ni­czym plaga. Czar­no­księż­nik nie miał po­ję­cia, skąd się wziął. Chcąc po­zy­skać dynie na dzi­wacz­ne ozdo­by cmen­ta­rzy i do­mostw, na uświet­nie­nie coraz licz­niej­szych po­cho­dów prze­bie­rań­ców, nisz­czo­no jego uko­cha­ną i tak zy­skow­ną upra­wę. Znacz­nie ogra­ni­cza­no do­cho­dy… Ob­ra­ca­no wni­wecz kil­ku­mie­sięcz­ny trud kilku pa­rob­ków, suto opła­ca­nych.

Co roku wy­chu­cha­ne i wy­piesz­czo­ne, roz­le­głe pole przy­po­mi­na­ło po­bo­jo­wi­sko. Dy­nio­wy sok lał się stru­ga­mi. Na­le­ża­ło po­ło­żyć temu kres.

W umy­śle Johna na­ro­dził się bar­dzo pro­sty kon­cept. Fargo wie­dział, że po jego wy­ko­na­niu żadna banda wy­rost­ków już nigdy nie zbli­ży się do jego po­sia­dło­ści. Gdy zo­ba­czą głowę straż­ni­ka, uciek­ną, sra­jąc ze stra­chu i już nie wrócą.

Mu­siał tylko przy­wo­łać kogoś, kto bez wa­ha­nia wy­ko­na pro­ste za­da­nie i nie zdzi­wi się wi­do­kiem try­ska­ją­cej ludz­kiej krwi. I tego, co potem sta­nie się z tru­pem ofia­ry.

Wybór spra­wił czar­no­księż­ni­ko­wi wiel­ki kło­pot. Prze­bie­gał w pa­mię­ci listę od­po­wied­nich kan­dy­da­tów, ale oka­za­ło się, że jest ich nie­wie­lu. Po­nad­to nie było wia­do­mo, czy ich roz­ło­żo­ne na cząst­ki je­ste­stwa dawno już nie wzbo­ga­ci­ły astral­ne­go pyłu.

Na pewno jed­nak ist­niał da­le­ki zna­jo­mek z cza­sów pierw­sze­go życia, cza­ro­dziej ni­skiej rangi imie­niem Wil­liam. Fargo wów­czas sły­szał, że lu­bo­wał się w pod­ci­na­niu żył i roz­pła­ty­wa­niu gar­deł. Nie­kie­dy zle­cał mu do wy­ko­na­nia pro­ste za­da­nia, które ten wy­ko­ny­wał bar­dzo aku­rat­nie.

Fargo uśmiech­nął się. Do tej nie wy­ma­ga­ją­cej my­śle­nia ro­bo­ty na pewno byłby od­po­wied­ni, a on, jak zwy­kle, po­zo­stał­by w cie­niu.

Pew­nie lord-may­or nie­od­le­głe­go mia­stecz­ka, sie­dzi­by miej­sco­we­go hrab­stwa, otrzy­ma do­nie­sie­nie o znik­nię­ciu ja­kie­goś wy­rost­ka. I na­ka­że po­szu­ki­wa­nia. Jed­nak cza­so­we za­klę­cie nie­wi­dzial­no­ści spo­wo­du­je, że wszel­kie dzia­ła­nia speł­zną na ni­czym i nikt nie wy­kry­je okrut­ne­go za­bój­stwa.

A on, do­świad­czo­ny i nadal bie­gły w swej sztu­ce cza­row­nik, prze­pro­wa­dzi ten wspa­nia­ły, do­dat­ko­wy za­mysł, który od nie­daw­na roz­wa­żał.

 

***

 

John na­le­wał ma­de­rę do pu­cha­rów. Wil­liam, roz­cie­ra­jąc ręce, roz­glą­dał się po urzą­dzo­nym z prze­py­chem sa­lo­nie. Ko­ścio­tru­pio blada twarz przy­by­sza po­wo­li na­bie­ra­ła ru­mień­ców.

Od­by­li już wstęp­ną roz­mo­wę. Gość bez wa­ha­nia wy­ra­ził zgodę na przed­sta­wio­ne pro­po­zy­cje go­spo­da­rza. Brzmia­ły ogól­ni­ko­wo, ale na pewno for­mal­nie miał objąć po­sa­dę do­zor­cy po­sia­dło­ści.

Fargo nagle strze­lił pal­ca­mi.

– O czymś za­po­mnia­łem… – stwier­dził. – Wiele zmie­ni­ło się od chwi­li, gdy tra­fi­łeś tam, skąd teraz wró­ci­łeś – kon­ty­nu­ował. – Mu­sisz mieć ja­kieś na­zwi­sko: teraz każdy je nosi, nie­któ­re zaś wspa­nia­le brzmią.

Nad czymś się za­sta­na­wiał. 

– Za­miesz­kasz w domku, po­ło­żo­nym obok pola dy­nio­we­go, sta­niesz się więc moim są­sia­dem… – cią­gnął po chwi­li. – Po­wiedz­my, Wil­liam Ne­igh­bo­ur.

– Przy­ja­ciel­sko brzmi – skwi­to­wał nowy stróż. – Może teraz uści­ślij­my szcze­gó­ły: mam więc strzec po­sia­dło­ści, prze­pła­szać in­tru­zów, w razie po­trze­by po­rząd­nie obić, a jed­ne­go z nich, sa­mot­ne­go mło­dzia­ka, w wska­za­nym dniu ogłu­szyć i zwią­zać… Co z nim uczy­nisz? O tym nawet słów­kiem nie wspo­mnia­łeś.

– Nic szcze­gól­ne­go: obe­tnę głowę, wyjmę mózg, a ciało wy­pa­tro­szę – stwier­dził z jo­wial­nym uśmie­chem czar­no­księż­nik. – Zo­sta­nie z niego tylko ko­ścio­trup. Czasz­kę zaś prze­mie­nię w wi­dzia­dło, blu­zga­ją­ce ogniem, wrzesz­czą­ce, ści­ga­ją­ce ucie­ki­nie­rów. Dodam za­klę­cie obez­wład­nie­nia. Ten, któ­re­go ono do­tknie, otrzy­ma od cie­bie po­tęż­ne lanie… A ode mnie coś znacz­nie gor­sze­go. Dla­te­go cię przy­wo­ła­łem do sie­bie: nikt z ludzi nie wy­ra­ził­by zgody na udział w tym przed­się­wzię­ciu. A ty, Wil­lia­mie, po­wiesz „tak”, bo do­brze wiesz, że w prze­ciw­nym razie nadal w nie­skoń­czo­ność bę­dziesz gnił w astral­nej pu­st­ce. Praw­da? W przy­pad­ku od­mo­wy zaraz cię tam ode­ślę.

Ne­igh­bo­ur nie wy­rzekł ani słowa. Po­ki­wał tylko kilka razy głową. Ten gest wy­glą­dał na znak zgody.

– Naj­waż­niej­szy jest mózg – kon­ty­nu­ował Fargo po kilku se­kun­dach mil­cze­nia. – Po­słu­ży do wy­two­rze­nia elik­si­ru prze­isto­cze­nia każ­de­go czło­wie­ka, nawet w po­de­szłym wieku, w kogoś znacz­nie młod­sze­go… Dawno o tym my­śla­łem, a za­ro­bię kro­cie na tym cu­dow­nym wy­two­rze.

W jego gło­sie za­brzmiał en­tu­zjazm.

– Dynie to po­spo­li­ta upra­wa, a na­sy­ca­nie pe­stek roz­ma­itej maści elik­si­ra­mi sta­no­wi za­da­nie dla czar­no­księż­ni­ka naj­wy­żej czwar­te­go kręgu wta­jem­ni­cze­nia. – John wzru­szył ra­mio­na­mi. – Praw­dą jest, że brała mnie szew­ska pasja, gdy wi­dzia­łem, jak te hordy wy­rost­ków nisz­czą część plonu. Ale wy­twa­rza­nia mik­stu­ry prze­isto­cze­nia mogą się pod­jąć tylko naj­lep­si z nas, a mnie też się przy­da – pod­kre­ślił z na­ci­skiem. – Ostat­nio stra­wi­łem wiele dni i nocy, żeby opra­co­wać re­cep­tu­rę. I do­ko­na­łem dzie­ła…

Ze sma­kiem upił łyk wina, po czym strzep­nął pyłek kurzu z rę­ka­wa świet­nie skro­jo­ne­go sur­du­ta. Z wi­docz­nym na twa­rzy za­do­wo­le­niem zer­k­nął na złote klam­ry swo­ich sa­fia­no­wych trze­wi­ków. Pre­zen­to­wa­ły się nie­zwy­kle oka­za­le.

– Wnę­trze głowy ofia­ry wy­ko­rzy­stam do wy­two­rze­nia cze­goś w ro­dza­ju kon­fi­tu­ry, na­sy­co­nej do­dat­ko­wo cza­ra­mi, za­klę­cia­mi i ma­gicz­ny­mi elik­si­ra­mi – kon­ty­nu­ował teraz z na­my­słem, jakby przy­po­mi­nał sobie ko­lej­ność czyn­no­ści. – Po­wsta­nie gęsty syrop, taka jakby mar­mo­la­da. Jedna ły­żecz­ka wy­star­czy, żeby przez wiele lat znacz­nie spo­wol­nić sta­rze­nie. A bę­dzie ona kosz­to­wa­ła kilka tu­zi­nów zło­tych su­we­re­nów, może i wię­cej…

Rysy twa­rzy czar­no­księż­ni­ka uło­ży­ły się w wy­ra­zie za­sta­no­wie­nia.

– Wtedy mogę tra­fić na dwór kró­lew­ski… – Ra­do­śnie za­tarł ręce. – Wy­obra­żasz to sobie? Ja­kież per­spek­ty­wy! Ty zo­sta­niesz tutaj – dodał po chwi­li – bo będę pew­nie po­trze­bo­wał na­stęp­nych cza­szek róż­nych mło­dzia­ków do two­rze­nia moich wy­ro­bów. Czeka cię łatwa praca i za­pew­nio­ny, spo­koj­ny byt. Przy­rze­kam też, że otrzy­masz parę ły­że­czek nek­ta­ru prze­isto­cze­nia, może nawet tuzin. Wszak dawni to­wa­rzy­sze winni się wspie­rać…

Nowy ko­mi­li­ton Fargo nie od­niósł się do jego ma­rzeń.

– Wspa­nia­ła idea, ale naj­pierw po­myśl, czym­że uczy­nisz z ofia­ry war­tow­ni­ka dy­nio­we­go pola? – scep­tycz­nie za­py­tał Wil­liam. – Nie widzę tutaj nawet cie­nia ta­sa­ka, sie­kie­ry albo to­po­ra…

John wy­cią­gnął rękę, coś szep­cząc. Zma­te­ria­li­zo­wał się ma­gicz­ny miecz o dłu­giej i sze­ro­kiej klin­dze, lśnią­cy ni­czym wy­po­le­ro­wa­ny krysz­tał.

– Ten oręż za­ła­twi spra­wę. – Fargo za­chi­cho­tał. – Po ro­bo­cie sam wróci do mnie… Wiesz, taki śro­dek ostroż­no­ści… Ach! Znajdź ja­kieś szma­ty. Nie chcę zbru­kać krwią świe­żo na­by­tych per­skich ko­bier­ców.

Nagle głos Johna stward­niał.

– Bie­rzesz tę pracę czy nie? – za­py­tał z wy­raź­ną zło­ścią. – Pa­mię­tam, że wy­sła­łeś w za­świa­ty sporo ofiar!

– Pew­nie, że wezmę. – Ne­igh­bo­ur kaszl­nął. – Wszyst­ko jest lep­sze od tkwie­nia w lo­do­wa­to zim­nej astral­nej cze­lu­ści… Nawet bycie trę­do­wa­tym chyba jest mil­sze…

Też upił łyk wina.

– John, coś mu­sisz wie­dzieć, bo po wielu wie­kach przy­wró­ci­łeś mnie do praw­dzi­we­go życia. Nie je­stem taki zły, mści­łem się tylko za śmierć żony i synka – za­uwa­żył nie­spo­dzie­wa­nie. – Ostał się naj­waż­niej­szy za­bój­ca. Był dla mnie za silny… To on wy­pra­wił mnie tam, skąd mnie przy­wo­ła­łeś.

Nie­spo­dzie­wa­nie Wil­liam za­gryzł usta, jakby przy­wo­ła­ne wspo­mnie­nia nadal spra­wia­ły mu ból.

– Je­że­li nadal ist­nie­je, teraz wresz­cie do­ko­nasz po­msty. – Fargo po­ki­wał głową. – Do­pniesz swo­je­go celu, a ja wy­ko­rzy­stam czasz­kę two­je­go nie­przy­ja­cie­la, two­rząc jesz­cze jed­ne­go straż­ni­ka. Albo ofia­ru­ję ją komuś jako za­mor­ską oso­bli­wość. Fa­wo­ry bar­dzo się liczą przy sta­ra­niach o tytuł ba­ro­ne­ta, potem pew­nie hra­bie­go… – stwier­dził z uśmie­chem.

Widać było, że coś jesz­cze roz­wa­ża.

– Mózg tego sługi czar­nej magii może po­słu­ży mi do stwo­rze­nia elik­si­ru mą­dro­ści. Za­sta­no­wię się nad tym…

 

***

 

Ne­igh­bo­ur roz­pro­sto­wał ręce i wy­cią­gnął się na po­sła­niu. Stwier­dził, że jest bar­dzo wy­god­ne, a ko­mi­nek w rogu stró­żów­ki ema­nu­je roz­kosz­nym cie­płem ża­rzą­cych się w nim polan.

Wresz­cie wró­ci­ło czu­cie we wszyst­kich człon­kach chu­de­go jak patyk ciała. Nawet w pal­cach rąk i stóp. Na­le­ża­ło po pro­stu po­rząd­nie się wy­spać, po raz pierw­szy od wie­ków.

Fargo ostrzegł no­we­go to­wa­rzy­sza, żeby wzmac­niał swoje ludz­kie je­ste­stwo wy­łącz­nie owo­ca­mi, po­par­ty­mi ły­kiem spe­cjal­ne­go kor­dia­łu, który przy­go­to­wał. Z na­ci­skiem stwier­dził, że żo­łą­dek przez kilka dni po­wi­nien od nowa na­uczyć się swo­jej pracy.

Wil­liam poj­mo­wał, że ma rację, bo opie­rał te spo­strze­że­nia na wła­snych do­zna­niach. Wie­dział też, że szyb­ko nie za­śnie. Mu­siał roz­wa­żyć sporo spraw.

John w swo­jej pysze po­peł­nił błąd, przyj­mu­jąc, że spro­wa­dził z astral­nej ot­chła­ni łotra i za­bój­cę, obo­jęt­nie, a nawet z sa­tys­fak­cją, pa­trzą­ce­go na ko­na­nie za­rżnię­tej ni­czym wieprz ofia­ry. 

Albo może, po pro­stu, nie wie­dział, kim on, Wil­liam, był kie­dyś i znał go tylko z tej dru­giej, złej stro­ny. Być może, wszyst­kich człon­ków nie­gdyś tak po­tęż­ne­go klanu czar­no­księż­ni­ków, cza­ro­dzie­jów i magów trak­to­wał swoją miarą… Na pewno był prze­ko­na­ny, i słusz­nie, że obec­ne jego władz­two nad przy­by­szem nie zna gra­nic. Nie mylił się, w każ­dej chwi­li mógł go ode­słać w nie­daw­no opusz­czo­ną cze­luść ciem­no­ści. Bez­cie­le­sne­go i bez­cza­so­we­go trwa­nia w niej bez przy­szło­ści, w zże­ra­ją­cej umysł bez­na­dziei…

Fargo skrzęt­nie za­mknął też inne moż­li­wo­ści – miecz ma­te­ria­li­zo­wał się wtedy, gdy czar­no­księż­nik tego chciał i Wil­liam nie wąt­pił, że ma­rze­nie o tym, iż zwró­ci się prze­ciw swemu panu, jest ułudą. Dawny czło­nek kon­fra­ter­ni cza­ro­dzie­jów świet­nie ro­zu­miał, że wszyst­kie przed­mio­ty w dwo­rze Johna, mo­gą­ce słu­żyć do jego zgła­dze­nia, zo­sta­ły osło­nię­te za­klę­ciem nie­po­słu­szeń­stwa, gdyby ktoś chciał do­ko­nać za­bój­stwa ich wład­cy. Naj­waż­niej­sze było jed­nak to, że on, dawny cza­ro­dziej, nie był prze­cież tępym mor­der­cą. Czę­sto czy­nił dobre uczyn­ki i spo­ty­kał się z wdzięcz­no­ścią. W ten spo­sób zna­lazł sobie żonę.

Wil­liam prze­szedł kilka kro­ków. Chciał po­zbyć się po­czu­cia wście­kło­ści, nagle ogar­nia­ją­ce­go umysł.

Wkrót­ce do­cze­ka­li się synka, a on, prze­peł­nio­ny szczę­ściem, już pro­jek­to­wał dla ro­dzi­ny wspa­nia­łe życie. Nagle wszyst­ko się za­wa­li­ło. Przez tych, któ­rzy wy­ko­rzy­sty­wa­li ciem­ne moce, czar­no­księż­ni­ków, po­dob­nych do Johna Fargo. Po­peł­ni­li po­dwój­ny mord po pro­stu dla za­ba­wy.

Za­czął ich ści­gać i mścić się. Wtedy też po­znał Johna, który mu wy­dat­nie po­ma­gał, bo chciał po­zbyć się kilku nie­wy­god­nych ry­wa­li. I pew­nie wła­śnie wtedy Fargo oce­nił go tak, a nie ina­czej…

A teraz po­tęż­ny czar­no­księż­nik po­trze­bo­wał go do wy­ko­na­nia pro­ste­go za­da­nia, ale za­po­bie­gli­wie na­ło­żył na jego barki nie­wi­docz­ną uprzęż. I mocno dzier­żył wodze. I nie było ni­ko­go, od kogo on, dawny dobry cza­ro­dziej, mógł­by ocze­ki­wać po­mo­cy.

Wil­liam Ne­igh­bo­ur po­my­ślał, że chyba le­piej było po­zo­stać w ma­gicz­nej ot­chła­ni. 

Był jed­nak tutaj i z roz­pa­czą skon­sta­to­wał, że czeka go los po­spo­li­te­go mor­der­cy i sie­pa­cza. Nie wąt­pił, że Fargo nie po­prze­sta­nie tylko na jed­nym za­bój­stwie ja­kie­goś chło­pacz­ka.

Jego rę­ko­ma do­ko­na ich wię­cej, znacz­nie wię­cej, opę­ta­ny myślą stwo­rze­nia wspa­nia­łe­go elik­si­ru prze­isto­cze­nia i od­mło­dze­nia, uzy­ska­nia za­szczy­tów, ty­tu­łów, wielu sztuk złota i setek fun­tów sre­bra.  

 

***

 

Prze­pło­sze­nie bandy wy­rost­ków i uję­cie jed­ne­go z nich oka­za­ło się wy­jąt­ko­wo pro­ste.

Wil­liam wcze­śniej so­len­nie przy­po­mniał sobie nie­zbęd­ne czary i w jed­nej chwi­li przy­brał po­stać upio­ra. Z oczu sy­pa­ły się ogni­ste bry­zgi, palce zmie­ni­ły się w szpo­ny, zęby w kły, a ręce spo­tęż­nia­ły i wy­dłu­ży­ły tak, że przy­po­mi­na­ły skrzy­dła wia­tra­ka. Młyn­ko­wał nimi, po­wo­du­jąc wir po­wie­trza, peł­ne­go pyłu.

Wszy­scy zbie­ra­cze dyń pierz­chli w pa­ni­ce. Jeden z nich po­tknął się na ja­kimś wy­kro­cie. Zanim się wy­pro­sto­wał, oplo­tła go pętla rze­mien­ne­go ar­ka­nu. Wy­star­czy­ło mocno go ścią­gnąć, aby po­wa­lić jeńca na pole. Skó­rza­ny sznur był wy­star­cza­ją­co długi i łatwo było opleść nim ręce i nogi.  

Spę­ta­ny mło­dzie­nia­szek łkał roz­pacz­li­wie.

– Panie straż­ni­ku, uwol­nij mnie – wy­ją­kał w końcu. – Je­stem Jack Wil­kins. Chcia­łem tylko wziąć trzy dynie. Dwie za­mie­rza­łem sprze­dać, bom sie­ro­ta, gro­si­wa jako pa­stu­szek mało do­sta­ję.

Nie­spo­dzie­wa­nie uśmiech­nął się.

– Dam panu coś cen­ne­go w za­mian za uwol­nie­nie – cią­gnął z za­pa­łem. – Bar­dzo się panu przy­da!

Wil­liam przyj­rzał się chło­pa­ko­wi. Ze zdu­mie­niem od­krył, że jest nie­zwy­kle po­dob­ny do zmar­łe­go synka. Do­brze pa­mię­tał rysy jego twa­rzy i czę­sto je przy­wo­ły­wał.

Nosił też takie samo imię.

Nagle w umy­śle no­we­go stró­ża mi­gnę­ła myśl, że jest ko­lej­nym wcie­le­niem uko­cha­ne­go dziec­ka. Nie mógł wy­klu­czyć ta­kiej moż­li­wo­ści, ale jej spraw­dze­nie wy­ma­ga­ło sporo czasu. A może już wie­czo­rem wy­peł­ni za­da­nie kata… To było wiel­ce praw­do­po­dob­ne, bo Wil­liam pa­mię­tał, że Fargo czę­sto bywał nie­cier­pli­wy. 

– Cóż to jest? – rzu­cił Ne­igh­bo­ur. – Dzie­cię­ce za­baw­ki mnie nie in­te­re­su­ją.

– Stary kord, bar­dzo dobry – od­po­wie­dział wy­ro­stek. – Mocna klin­ga, a ostry jak brzy­twa. W moim ro­dzie prze­cho­wy­wa­no go od nie­pa­mięt­nych cza­sów.

Chrząk­nął.

– Za­mie­rza­łem nim ob­ciąć te dynie. Rzu­ci­łem go w krza­ki. O, tam.

Głową wska­zał kie­ru­nek, bo tylko tą czę­ścią ciała mógł ru­szać.

– Kord… – po­wtó­rzył z na­my­słem Wil­liam. – Mocny i ostry ni­czym ka­tow­ski miecz… Mia­łem kie­dyś taki. Rzucę okiem na to że­la­stwo.

Nie­spo­dzie­wa­nia po­czuł unie­sie­nie. Może nie­ocze­ki­wa­nie nad­cho­dzi­ło cał­ko­wi­te wy­zwo­le­nie? Tej broni nie obej­mo­wa­ło za­klę­cie Johna. Wy­star­cza­ło zgła­dzić okrut­ne­go Fargo, a on nie spo­dzie­wał się z jego stro­ny ataku.

Ne­igh­bo­ur przez kilka chwil za­sta­na­wiał się nad tą myślą. Nic nie za­wdzię­czał Joh­no­wi, oprócz uwol­nie­nia z ot­chła­ni, ale ten, przy­wo­łu­jąc go, miał na oku wy­łącz­nie wła­sne pro­fi­ty. Tacy byli czar­no­księż­ni­cy – wo­le­li, żeby na­praw­dę brud­ną ro­bo­tę wy­ko­ny­wa­li inni, bo za­wsze ist­nia­ło ry­zy­ko, że mor­der­ca w końcu spo­tka się z mi­strzem ma­ło­do­brym. Nie lu­bi­li też za bar­dzo rzu­cać się w oczy. Wy­star­cza­ło im roz­ko­szo­wa­nie się wła­sną mocą i wy­wo­ły­wa­nie za­mie­rzo­nych zmian, osią­ga­nie ko­rzy­ści, spra­wo­wa­nie wła­dzy, gdy po­zo­sta­wa­li w cie­niu…

Wil­liam do­szedł do wnio­sku, że raz, je­dy­ny raz po­stą­pi tak jak dawni ko­mi­li­to­ni Johna. Za cenę mordu szu­braw­ca osią­gnie wspa­nia­ły zysk: wol­ność.

Szyb­ko od­na­lazł od­rzu­co­ny przez Jacka kord. Wy­da­wał się dziw­nie zna­jo­my, a rę­ko­jeść ide­al­nie pa­so­wa­ła do dłoni. Sam nie wie­dząc, dla­cze­go, wy­ko­nał w po­wie­trzu kilka cięć i szty­chów, może chcąc spraw­dzić uło­że­nie broni w ręku.

Było ide­al­ne.

Ze ści­śnię­tym ser­cem do­strzegł na głow­ni za­tar­ty już znak, jego gmerk z cza­sów, gdy nabył ten miecz.

Już nie miał wąt­pli­wo­ści – to była kie­dyś uży­wa­na przez niego broń. Prze­trwa­ła setki lat i może cze­ka­ła, aż wróci. A uśmie­cha­ją­cy się Jack rze­czy­wi­ście mógł oka­zać się ko­lej­nym wcie­le­niem jego synka…

Żeby to roz­strzy­gnąć, mu­siał go ura­to­wać.

Ne­igh­bo­ur uśmiech­nął się skąpo. Z roz­ba­wie­niem po­my­ślał, że wcze­snym ran­kiem roz­ło­żył w sa­lo­nie grube szma­ty, tak jak po­le­cił czar­no­księż­nik.

Pięk­nych per­skich dy­wa­nów nie zbru­ka krew Johna, gdy od­rą­bie mu czar­no­księ­ską czasz­kę i wyśle do astral­ne­go pie­kła.

 

***

 

Ne­igh­bo­ur z za­do­wo­le­niem upił łyk do­sko­na­łe­go wina. Stwier­dził, że Fargo na­praw­dę dbał o swoją piw­nicz­kę.

Wil­liam tru­dził się przy pre­pa­ro­wa­niu czasz­ki Johna. Kord spi­sał się do­sko­na­le, wy­star­czy­ło jedno cię­cie, żeby od­dzie­lić głowę od tu­ło­wia. Ciało czar­no­księż­ni­ka użyź­ni­ło dy­nio­we pole.

Jack Wil­kins pra­co­wał jako nowy do­zor­ca i był bar­dzo za­do­wo­lo­ny.

Nowy wład­ca po­sia­dło­ści przy­glą­dał mu się uważ­nie. Coraz bar­dziej utwier­dzał się w prze­ko­na­niu, że jest pra­wie lu­strza­nym od­bi­ciem za­mor­do­wa­ne­go wraz z żoną dziec­ka. Wie­dział, że ma czas, na­praw­dę sporo czasu, żeby osta­tecz­nie wy­ro­bić sobie osąd, bo­wiem w spi­żar­ni spo­czy­wa­ło kilka skrzyń z pest­ka­mi dyni, za­nu­rzo­nych w li­kwo­rze dłu­go­wiecz­no­ści. 

Nie śpie­szył się, a tym­cza­sem de­li­kat­nie wspo­mi­nał o daw­nym świe­cie cza­rów, magii i czar­no­księ­stwa. Jack słu­chał z uwagą i już za­czął za­da­wać do­cie­kli­we py­ta­nia. Pew­nie pa­mię­tał widok Wil­lia­ma sprzed ty­go­dnia, gdy ten po­ja­wił się jako blu­zga­ją­cy ogniem upiór.

Wie­czo­rem Wil­liam za­mie­rzał za­brać się za dal­sze stu­dio­wa­nie ksiąg Fargo. Gdy opa­nu­je całą ta­jem­ną wie­dzę, spu­ści­znę po Joh­nie, osią­gnie upra­gnio­ny cel – za­bi­je ostat­nie­go z mor­der­ców żony i synka. Jego głowa sta­nie się ko­lej­nym straż­ni­kiem dy­nio­we­go pola.

Wtedy za­bie­rze się za na­ucza­nie Jacka. Chciał uczy­nić go swoim na­stęp­cą, do­brym cza­ro­dzie­jem w złym świe­cie, tar­ga­nym nie­na­wi­ścią, chci­wo­ścią i naj­dziw­niej­szy­mi po­ku­sa­mi. 

Wil­liam miał na­dzie­ję, że do­pnie i tego trud­ne­go celu. 

 

27 paź­dzier­ni­ka 2020 r. Roger Re­deye

 

Nie­ist­nie­ją­ce już źró­dło ilu­stra­cji →

http://www.digart.pl/praca/1536501/CZARNOKSIEZNIK_.html