Nowa Fantastyka

Z twistem, O!

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Pozwólcie, że rzucę pewną oczwistością: pisanie szortów to sztuka rezygnacji. Nie można dać jednocześnie rozbudowanych dialogów, dokładnych opisów, nie można zrobić porządnego wprowadzenia – bo z szorcika zrobi się pełnowymiarowa opowieść. Po prostu trzeba z czegoś zrezygnować.

Anonimowy Autor cięć w ograniczonym literkowym budżecie dokonał głównie na opisach. Szczerze rzekłszy, musiałem przeczytać opowiadanie dwa razy, aby dobrze móc sobie wyobrazić całą akcję*. Choć szorcik napisany poprawnie i po polsku, to miałem wrażenie pewnego pośpiechu, chaosu. Zdecydowanie przyjemniej czytało mi się drugie pojedynkowe opowiadanie.

Plot-twist na końcu nie był znowu takim "twistem" – motywy zdrady nie lubią się z szorcikami. Aby zdrada zrobiła jakiekolwiek wrażenie, musimy sobie przedtem zakodować, że mamy do czynienia z (względnie) lojalnymi ludźmi – a na budowanie lojalności w szorcikach jest po prostu za mało miejsca. Zaskoczenie musiałoby przyjść z zupełnie innej strony, aby faktycznie zaskoczyło.

Motyw z magią opartą na muzyce naprawdę mi się spodobał. Zupełnie odmienny od wymachiwania różdżką, rzucania łacińskimi inkantacjami czy składania dziewic z ofierze. Nadaje magii trochę piękna, z którego często jest odzierana. Autor wyniósł ją z roli rzemiosła czy narzędzia do rangi prawdziwej sztuki. Duży plus za tę ideę.

Ogólnie – pomysł na plus, wykonanie na "no spoko". Czytywałem lepsze szorty, czytałem całą masę gorszych, ten plasuje się nieco powyżej średniej.

* Gwoli uczciwości, przeszkadzało również to, że jako niezbyt dumny przedstawiciel intelektualnego fitoplanktonu nie wiedziałem czym jest “kamerton” i musiałem to sprawdzić pomiędzy odczytem pierwszym a drugim. No i ta zależność: żywiołak=gnom też trochę wybiła mnie z rytmu.

Ładne. Ciekawe. Trafiło się kilka niezłych zdań. Trafiło się też kilka interpunkcyjnych dziwactw:

– Nie potknij się, – ostrzegł, pchając drzwi u ich szczytu. Laura, która nuciła pod nosem jakąś melodyjkę, gwizdnęła ostro.

– Paco, – Gomez wzruszył ramionami – tu jest zasada, że na warcie musi być zawsze dwóch. Za dużo bałaganu, księżniczko?

Czemu przecinki przed myślnikami?

Idę zerknąć do konkurencji. :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Hmm… poszarpany ten tekst. Niemal zupełny brak opisów nie jest zły z automatu, ale tutaj mi ich zabrakło. Takie przygody aż się proszą o plastyczne opisy, a przedstawiona w szorcie scena zdała się tylko nakreślona. Pomysł magii opartej o muzykę jest naprawdę świetny, szkoda, że temat nie został bardziej rozwinięty. No, i gnom jako żywiołak – też mi się to nie kleiło.

deviantart.com/sil-vah

Przyjemny tekst. Z podobnym pomysłem już co prawda się spotkałem, ale realizacja sprawiła, że od początku do końca czytałem z zainteresowaniem. Końcówka mnie uśmiechnęła, a chyba taki był cel ;)

Niestety, muzyczny rywal ustawił poprzeczkę trochę zbyt wysoko – na karcie do głosowania krzyżyk postawię przy „Muzyce sfer”.

OK, jest jakaś historia. Prosta jak konstrukcja cepa, ale nie ma co wymagać cudów od szorta.

Zgodzę się z Pliszką co do twistów. Jeśli wspólnicy mają torbę ciężką od kosztowności, to współpraca nie potrwa długo.

Przydałoby się więcej opisów, coś goło wyglądają te dialogi.

No to teraz będziemy sprawdzać, czy Anonimowi Pojedynkowicze majstrowali coś przy fragmentach reprezentacyjnych…

Babska logika rządzi!

Muszę powiedzieć, że do pewnego momentu czytałem bez zrozumienia. I niestety wpłynęło to na odbiór całości. Muzyka również nie powala, spełnia taką utylitarną rolę. Nie jest bohaterem, jest tylko rekwizytem.

Druga część i pointa, znacznie lepsze, ale nie były w stanie zatrzeć mojej początkowej dezorientacji.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Kurcze, dobre, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić tych żywiłołaków. Bardzo duży kondensat. I któż to mówi/pisze – użyszkodnik, który skraca, usuwa, wyrzuca i jest niezrozumiały. Kurcze, a jednak brakuje tu przesławnych infodumpów. Jak to wyważyć? Od czego zależą?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Szort napisany całkiem przyzwoicie, do tego fajnie skonstruowane i wplecione w tekst dialogi. Żywiołak niby był , ale w sumie to tak jakby go nie było, coś im za łatwo poszło :) No ale limit znaków cisnął, trzeba było się sprężyć. Zakończenie zaskakujące, choć z drugiej strony tego można było się spodziewać po czarodziejce, ale ja jestem mało domyślny, więc nie zgadłem co się wydarzy xd

Pozdrawiam!

Całkiem fajny szorcik, choć widać tu pewien pośpiech. Muzyka zamiast różdżki fajna. Zakończenie… Łatwo było przewidzieć, że ktoś tu kogoś zdradzi. Kibicowałam Laurze, więc mi się podobało ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Prosta historyjka, lecz ciekawa i ładna. Trochę za późno wyjawiło się, co oni w ogóle robią, nie lubię, gdy nie wiadomo, o co chodzi w tekście. Podobał mi się pomysł na wiecznie nucących pod nosem magów (tu zarzucę sucharem: Co mag nuci sobie pod nosem? – Mana, mana…) i moment przemienienia się Gomeza w osła, najpierw raz-dwa, a później do czterech, bo miał już cztery nogi :) Dobry warsztat, choć trochę dziwna interpunkcja, przecinki przez półpauzami w dialogach?

Jestem już po lekturze obu opowiadań i muszę przyznać, że to drugie bardziej mi się podoba. To jest dobre, ale w porównaniu z tamtym historia wypada zbyt prosto i płytko.

Super pomysł wplecenia muzyki w magię. Końcówka jak dla mnie fajna, uśmiałem się :) Choć oczywiście zgadzam się z innymi, że do przewidzenia. Jedynie czułem miejscami lekki chaos, głównie podczas akcji i potyczki. Opisy nie tyle szczątkowe, co jakoś mało konkretne/obrazowe. Przynajmniej dla mnie. W efekcie końcowym nie wiedziałem np. co stało się z żywiołakiem, bo zwyczajnie tę informację zgubiłem w tym chaosie.

Reasumując: Super pomysł, fajne zakończenie, sposób opisanych wydarzeń jednak nieco zepsuł wrażenia całości.

Lecę do drugiego tekstu i pozdrawiam! ;)

Motyw muzyki nie jest tu może tak całkiem na pierwszym planie, ale historyjka o dwóch takich, co ukradli precjoza bardzo przyjemna. Kamerton to przecież taki nieodzowny gadżet w ekwipunku każdego sensownego złodzieja, jak wiadomo z klasyki gatunku. Zakończenie zaskakujące zdecydowanie punktuje. Motywy latynoskie tak samo. Didaskaliów, które pomogły by zbudować bardziej gęsty klimat troszeczkę jednak zabrakło. Mówiąc krótko, sporo tu elementów ujmujących, ale coś jeszcze można by…

Całkiem zacna historyjka, tylko coś jakby nieco skondensowana – trochę żal, że nie mogła być dłuższa. A okoliczność, że Gomez nie do końca pozostał sobą, rozbawiła. ;)

Skoda, że magiczna muzyka nie wpłynęła na jakość szorta i znalazło się w nim kilka usterek.

– Nie potknij się, – ostrzegł… ―> Przed półpauzą nie stawia się przecinka.

– Paco, – Gomez wzruszył ramionami… ―> Jak wyżej.

Omal nie wybuchnął śmiechem. – Komu, chica? ―>

Omal nie wybuchnął śmiechem.

– Komu, chica?

– Nie wzięłam niczego - ―> Czemu służy dywiz na końcu wypowiedzi?

…przypomniał jej Gomez, siadając, – i to ty jesteś od myślenia, mała. ―> Zbędny przecinek przed półpauzą.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Sympatyczne.

Fajnie wykorzystany motyw muzyczny i powiązanie go z magią. Zakończony ciekawym twistem, który zaskoczył. Pozostawia trochę wrażenie niedosytu, dostaliśmy scenkę, urywek całości, fajnie byłoby zobaczyć więcej.

– Nie potknij się[-,] – ostrzegł, pchając drzwi u ich szczytu.

Przecinek w tym miejscu się powtarza, nie powinno go tam być.

– Nie wzięłam niczego -

Po co ten myślnik na końcu? Jakiś inny znak powinien tu być.

– Nie mamy bębnów, żeby nim powodować – przypomniał jej Gomez, siadając[-,] – i to ty jesteś od myślenia, mała.

Stawiasz przecinki w dziwnych miejscach.

No, ogólnie nie porwało mnie, ale nie czytało się źle ;)

Przynoszę radość :)

Zgrabny pomysł na szorciak. Może nie szczególnie odkrywczy, bo magię dźwięku czy w dźwiękach już spotkałem, a też nie została ona wyeksponowana na tyle mocno, by wybrzmieć w opowiadaniu mocniej niż tylko jako dodatek (to znaczy równie dobrze mogłaby to być magia innego rodzaju) – gdyby opisane były całe kompozycje, przejścia orzez skalę dźwięków itp. nadałoby to jej wyrazistości.

Za to twist na koniec wyszedł super, oczekiwałem czegoś zaskakującego i się nie zawiodłem. :)

Spokojnie. Tak naprawdę mnie tu nie ma.

Mnie nie porwało. Opowiadanie pomieściłoby 1200 dodatkowych znaków, które można by przeznaczyć choćby na opisy. Sam pomysł na historię i twist ok, ale całość zbyt skondensowana i za szybka.

Anonimowy Autor cięć w ograniczonym literkowym budżecie dokonał głównie na opisach.

Oj, prawda Ci to, prawda. Częścią dlatego, że Autor ciut się spieszył do wynoszenia worów gratów (argh). Ale głównie dlatego, że musiał upchnąć.

Plot-twist na końcu nie był znowu takim "twistem" (…) a na budowanie lojalności w szorcikach jest po prostu za mało miejsca.

I to prawda. Ale nie do końca chodziło tu o lojalność – Laura miała raczej grać taką, co to się boi własnego cienia i dlatego nie zdradzi kolegi. No loyalty among thieves ;)

Motyw z magią opartą na muzyce naprawdę mi się spodobał.

He, he, o tym więcej za chwilę.

No i ta zależność: żywiołak=gnom też trochę wybiła mnie z rytmu.

Gnomy są żywiołakami (ziemi), ale faktycznie, nie każdy musi studiować alchemię.

Czemu przecinki przed myślnikami?

Kurka, znowu mi się coś pokiełbasiło? Muszę pogrzebać w literaturze…

Takie przygody aż się proszą o plastyczne opisy, a przedstawiona w szorcie scena zdała się tylko nakreślona.

Ano, niestety. Sama sobie podłożyłam nogę, jak zwykle.

Jeśli wspólnicy mają torbę ciężką od kosztowności, to współpraca nie potrwa długo.

Teoria gier, Finklo. Teoria gier :)

Muszę powiedzieć, że do pewnego momentu czytałem bez zrozumienia.

A mógłbyś to ciutkę uściślić? To znaczy, czy zdezorientowało Cię coś konkretnego, czy tak ogólnie?

Kurcze, dobre, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić tych żywiłołaków. Bardzo duży kondensat.

Argh, siedem tysięcy znaków, z których wyszło pięć, bo jak zacznę rozbudowywać, to na pewno wylezę za linie :)

Żywiołak niby był , ale w sumie to tak jakby go nie było, coś im za łatwo poszło :)

Yup. Limit :)

widać tu pewien pośpiech

Guilty. Very, very guilty.

Co mag nuci sobie pod nosem? – Mana, mana…

… XD

Dobry warsztat, choć trochę dziwna interpunkcja, przecinki przez półpauzami w dialogach?

Gdzieś to już widziałam, ale być może w koszmarnych snach.

W efekcie końcowym nie wiedziałem np. co stało się z żywiołakiem, bo zwyczajnie tę informację zgubiłem w tym chaosie.

Eee… limit :)

Kamerton to przecież taki nieodzowny gadżet w ekwipunku każdego sensownego złodzieja, jak wiadomo z klasyki gatunku.

No, ba.

Całkiem zacna historyjka, tylko coś jakby nieco skondensowana – trochę żal, że nie mogła być dłuższa. A okoliczność, że Gomez nie do końca pozostał sobą, rozbawiła. ;)

W pewnym sensie pozostał… osioł jeden :D Poprawki wprowadzę wieczorkiem, , reg.

Pozostawia trochę wrażenie niedosytu, dostaliśmy scenkę, urywek całości, fajnie byłoby zobaczyć więcej.

Może będzie więcej. Nie chcę się teraz deklarować, bo nigdy nic nie wiadomo, porządki sobotnie raczej potrwają do lipca (a pewnie i do sierpnia), no i jeszcze Staszek czeka w kolejce (przerabiany po raz trzeci…), i cała masa innych rzeczy. Ale – patrz dalej.

Stawiasz przecinki w dziwnych miejscach.

Mam coraz mocniejsze wrażenie, że coś mi się popierniczyło z tymi przecinkami.

Zgrabny pomysł na szorciak.

Merci.

Opowiadanie pomieściłoby 1200 dodatkowych znaków, które można by przeznaczyć choćby na opisy.

Tak, tylko, znając życie, te opisy rozrosłyby się do pięciu tysięcy. Mogłam od razu postawić na dziesięć… Z drugiej strony, tymczasowo straciłam soboty, moje tradycyjnie najlepsze dni, więc…

Reasumując – czego Tarnina się nauczyła:

1. Nie zaczynaj od ontologii, a już na pewno nie w szortach: muzyczność jest w tejże ontologii dobre umocowana, i jest to naprawdę fajna ontologia – co z tego, skoro w takim małym szorciku nie dałam rady jej Wam pokazać?

2. Nie musi być doskonale: i nawet nie trzeba wygrać :) Jak się nie ma czasu na trzy zmiany zdania, to przynajmniej nie dostaje człowiek kręćka, że ciągle niedobrze.

3. Siedem tysięcy znaków to wściekle niewygodna liczba, nie upchnie się w nią dość opisu, a jak wybrać, co opisać?

Wszystkim niniejszym podziękowuję wizualnie:

Oraz muzycznie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Teoria gier, Finklo. Teoria gier :)

No. Prawie dylemat więźnia. Wystarczy podstawić wspólnikowi nogę tak, żeby upewnić się, że nie będzie miał okazji do rewanżu.

Babska logika rządzi!

Cóż, naturalnie cieszę się z wygranej, ale gdy przeczytałem Twój tekst, jeszcze przed pierwszymi głosami, to mina mi zrzedła. Jest lepiej napisany niż mój, płynniej, ładniejszymi zdaniami, w których czuć rytm, melodię. Może i u mnie sam pomysł bardziej wykorzystywał muzykę, ale u Ciebie muzyka siedziała w stylu, w samej konstrukcji tekstu, na poziomie zdania.

I gdyby nie tajemnicze, balkonowo-pawlaczowe wory, to zapewne zebrałbym zdrowe cięgi. Tym bardziej pokłony dla Cię, że zgodziłaś się w zabawie wziąć udział.

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Mnie tam się podobało. O takiej „muzycznej magii” jeszcze nie czytałem, więc zawsze coś nowego. Czasem miałem problem ze zrozumieniem, ale to chyba wina ograniczenia znaków (i moja!). Zakończenie niespodziewane, więc też dobrze. Nie oceniłbym, który z tekstów lepszy, bo były diametralnie różne, ale nie żałuję przeczytania ani jednego, ani drugiego. Pozdrawiam :)

Do komentarza przystąp:

To nie jest zły tekst.

To naprawdę nie jest zły tekst…

Opowiadania pojedynkowe komentuje się dosyć specyficznie, bo siłą rzeczy pojawia się taki dosyć naturalny odruch, by w opinii porównywać ze sobą oba teksty. Wykazywać “lepsiejszość” jednego nad drugim. Nie jest to do końca uczciwe, ale tak już przy okazji pojedynków musi chyba być.

Zacznę więc od porównania. Nie komentowałem zbyt wielu tekstów pojedynkowych, więc może będzie to opinia trochę na wyrost, ale w tej Waszej potyczce widzę taki klasyczny schemat: szarżujący vs punktujący.

Thargone postawił na taktykę. Wiedział, co może zrobić, na ile go stać w danym limicie i terminie i napisał tekst tak, żeby się nie wyłożyć. Tarnina postawiła na odwagę. I jak to z odważnymi bywa, została “wypykana” na punkty. ;-)

Różnica nie była duża. Przynajmniej u mnie. Nie była duża, bo jak już wspomniałem, to nie jest zły tekst. Można w nim znaleźć taką naprawdę uroczą naiwność, że uda się w tych kilku tysiącach znaków zawrzeć więcej niż to możliwe. Że uda się opowiedzieć jakąś historię, w sposób skondensowany, ale wciąż atrakcyjny dla czytelnika. Od początku wiadomo, że się nie uda, bo udać się nie ma prawa.

Jednocześnie jednak jest w takiej postawie coś dla czytelnika zachęcającego. To trochę tak, jak z walkami mistrza defensywy Niby wiesz, że wygra. Niby wiesz, że jest mistrzem. Że świetnie walczy taktycznie. Ale i tak będziesz kibicowała rywalowi. Temu nieszczęśnikowi, który próbuje atakować, który pruje ciosami na oślep, który za cholerę nie może czysto trafić i wszyscy wiedzą, że do końca walki nie trafi. Że będzie punktowany jakimiś niepozornymi ciosami.

Będziesz mu kibicowała właśnie za to, że próbuje atakować.

Z tym Twoim tekstem jest właśnie tak, jak z rywalami mistrza defensywy. Thargone robi swoje, punktuje tym, czym może, bez żadnych szalonych szarż, nieprzemyślanych ataków. A to Twoje biedactwo mota się trochę w swoich szaleńczych próbach szarż, a chociaż czytelnik wie, że to pewnie błąd, że to się nie może udać, to jednak podświadomie kibicuje temu Twojemu biednemu szorciakowi.

Kibicuje, bo jest w nim jakaś próba ofensywy. Ta naiwna wiara, że może być czymś więcej niż rzeczywiście jest w tym limicie znaków. I choć trudno wykazać wyższość Twojego tekstu nad Thargonowym, to jednak po cichu, trochę na siłę, szuka się jednak tych pozytywów, żeby choć dać remis, albo wynik bliski remisu, za tę próbę zawalczenia o coś więcej niż tekst idealnie skrojony pod limit znaków.

Dobra, ale może o samym tekście.

Tekst, jak napisałem, naprawdę niezły.

Ale…

Jak wspomniałem, tekst wydaje się koncepcyjnie przeszarżowany. Jakby ignorował limit znaków, jakby nie przejmował się faktem, że na powstanie ma jedynie tydzień.

Tutaj ma się wrażenie takiego opowiadania z syndromem zupki chińskiej. Jest zupa? Jest? Zabija głód? Zabija. Więc o co chodzi?

Ano chodzi o to, że jednak z jakiegoś powodu zupek chińskich w restauracjach się nie podaje. Ten tekst to taka historia instant. Niby wszystko jest: jest pomysł, jest historia, jest zbudowana relacja bohaterów, jest twist końcowy. Wszystko jest.

A w praktyce wszystkiego brakuje. Nie opowiadaniu nawet. Tarninie.

Z naprawdę dużą łatwością mogę sobie wyobrazić jak mógłby wyglądać ten tekst bez limitów znaków i bez presji czasu.

A co tutaj widzę?

Tutaj widzę jedynie przebłyski. Jakbym dostał taką namiastkę pełnej opowieści. Taki gościnny występ, gdzie Tarnina rzuci jakiś ochłap zebranej gawiedzi. Jasne, zrobiony w najlepszej wierze i na miarę okrojonych czasowo możliwości, ale jednak ochłap opowiadania, bo to występ gościnny.

To chyba dobry moment, żeby zaznaczyć jedną istotną rzecz. To nie jest uczciwy komentarz. Nie będę tutaj ściemniał, ani udawał, że jest inaczej. Bo ja doskonale rozumiem, że to pojedynek. Że te teksty rządzą się swoimi prawami. Że pojedynki to właśnie konieczność stworzenia tekstu instant. I że trzeba na nie patrzeć z uwzględnieniem tego, ile czasu mieli autorzy na stworzenie opowiadań.

Słowem, rozumiem, że to ten rodzaj tekstów, gdzie autorów czy autorki trzeba docenić za odwagę. Trzeba spojrzeć na ich opowiadania uczciwym, nieco łaskawszym okiem.

Ja jednak tego nie robię. Choć chciałbym.

Widzisz, ja naprawdę chętnie bym napisał, że to na poziomie pojedynkowym naprawdę porządny tekst. Bo to opowiadanie, powtórzę po raz kolejny, nie jest złe. I chętnie bym napisał, że mogę przymknąć na to i owo oko, bo w tym przypadku stawianie oczekiwań na poziomie pełnego tekstu jest nieracjonalne.

Tyle że w przypadku Tarniny tych pełnych tekstów jest ostatnio mało. Gdzie więc mam stawiać te oczekiwania? Innej okazji nie dostanę.

Oczekiwania są nieuczciwe, ale nie ma w nich złośliwości. Bo jeśli marudzę, że to nie jest Tarninowy poziom, to nie dlatego, że Tarnina musi. Bo Tarnina nic nie musi. Jednocześnie jednak wrzuca taki jakby zwiastun ciekawego lekkiego opowiadania. A dalej wyobraźnia robi swoje. Podrzuca kolejne sugestie, jak mogło to opowiadanie wyglądać odpowiednio dopracowane i rozwinięte. I gdzieś tam na końcu zostaje żal, że tego nie ma. I pewnie nie będzie. Właśnie żal, w żadnym razie nie pretensja.

Tutaj mamy, jak pisałem, taką namiastkę fajnej lekkiej opowieści. Bo jest i pomysł i koncepcja na bohaterów i jakiś element fabuły. Jest solidny fundament do budowy fajnego tekstu.

Nie ma już jednak żadnych prawie opisów, jakby szanowna Tarnina uparła się, że będzie walczyć bez broni. Jasne, wiem, że limit, że takich opisów wiele nie wciśniesz. Wiem, że czas, wiem, że pewnie nie ma za bardzo przestrzeni, żeby nad tymi opisami pomyśleć.

Ja to naprawdę wszystko wiem.

Ale jeśli wyobrazisz sobie, jak to opowiadanie mogło wypaść w "pełnej wersji", to wiesz, że strasznie tu tego brakuje.

Bohaterów masz dosyć wyraźnych i jak na limit wypadają wcale nieźle. Nie powinienem się czepiać. Ale znów, brakuje tu miejsca, żeby zbudować ich relację mocniej. Żeby trochę się więcej podszczypywali, żeby lepiej wybrzmiała forma takiej wzajemnej nieufności czy ograniczonego zaufania.

I znów, czy ja mam prawo oczekiwać więcej w tym elemencie od szorta?

Nie. Jasne, że nie. Z drugiej strony gdzie ja mam tego wymagać, kiedy Ty prawie nic innego nie piszesz. ;-)

Dobra. Kończę.

Wreszcie, co? :D

Skończę tak, jak zacząłem. To nie jest zły tekst. Tyle że fajnie będzie kiedyś zobaczyć takie opowiadanie w pełnej krasie. Bez ale:

– ale limit

– ale termin

– ale pojedynki rządzą się swoimi prawami

Bo chociaż to naprawdę niezły tekst, to jednak dalej pozostaje namiastką. Pewną krótką formą pokazową, że Tarnina to przecież potrafi świetnie pisać…

…i teraz czekam, kiedy się tym pochwali. ;-)

Tyle.

Pozdrowił i poszedł.

P.S. Niezależnie od tego, co napisałem w komentarzu, szacunek za ten tekst, bo jak na szort instant to poziom naprawdę wcale wysoki. :)

P.S. 2 Daruj trochę dziwny zapis komentarza, ale po przeklejeniu z notatnika zaczęły mi się tu dziać jakieś dziwne rzeczy. ;)

P.S. 3 Co to się tu działo z tą interpunkcją? ;-)

Jakiś szatan przecinkowy Cię opętał? :D

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Eeee… audaces fortuna iuvat? Ulubiona_emotka_Baila.

ETA: A, i:

– Nie wzięłam niczego – ―> Czemu służy dywiz na końcu wypowiedzi?

zaznacza, że wypowiedź jest urwana.

Oraz:

Prawie dylemat więźnia.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A co tu rysować: nie ma współpracy, jest cała torba z kosztownościami; jest współpraca – pół torby i ryzyko, że partner zrobi coś głupiego, wsypując obydwoje.

Babska logika rządzi!

Jak człowiek myśli (ha, ha) to sobie rysuje na karteluszkach. Ulubiona_emotka_Baila.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ciekawa historia, sprawnie opowiedziana, z niespodziewanym, udanym twistem na koniec. Lubię fantasy i magów, ujął mnie też początek, kiedy w niewielu słowach podajesz szczegóły opisujące bohaterów: gesty, kosmyk włosów, sposób mówienia. Kibicowałam Laurze i nie zawiodłam się zakończeniem.