Nie patrz przez okno. Pierwszy stopień do piekła, mój chłopcze

 

 

 

Mó­wi­li, że ta ko­bie­ta jest cza­row­ni­cą. Nuda w po­łą­cze­niu z cie­ka­wo­ścią, skut­ku­je przy­kle­jo­nym nosem do szyby, a w eks­tre­mal­nych przy­pad­kach, okiem pa­trzą­cym przez dziu­rę w pło­cie.

Tadek lubił wie­dzieć, co się dzie­je za oknem. Nie miał przy­ja­ciół i miesz­kał sam. Nie prze­szka­dza­ło mu to, zdą­żył się przy­zwy­cza­ić. Teraz dłu­bał w nosie, cze­ka­jąc na za­go­to­wa­nie się wody. Uwiel­biał nie­sło­dzo­ną kawę. Cu­kier od­sta­wił w nie­pa­mięć dwa lata temu .

Sap­nął, pod­no­sząc się z tru­dem z krze­sła; miał sporą nad­wa­gę. Pod­szedł do okna i od­sło­nił fi­ran­kę. Późne po­po­łu­dnie, nic się nie dzie­je. Za chwi­lę dzie­cia­ki będą wra­cać ze szko­ły. Po czym można to po­znać? Po ich wrza­skach i pi­skach. Tadek nie zno­sił dzie­ci.

– Po­my­śleć tylko, że kie­dyś sam taki byłem – wes­tchnął.

Pod­szedł do czaj­ni­ka i zalał kawę. Za­mie­szał ły­żecz­ką kilka razy. Za­my­ślił się na chwi­lę, po czym pierd­nął i za­śmiał się.

Na stole stało radio. Pa­trzył na nie smęt­nym wzro­kiem.

– Włą­czyć czy nie? – Za­sta­na­wiał się.

Cze­kał na starą wiedź­mę. Chciał zo­ba­czyć, czy dziś też wy­bie­rze się na ,,za­ku­py,,. Wie­dział, że ko­bie­ta wy­cho­dzi z domu re­gu­lar­nie co dwa dni, nie wcze­śniej, nie póź­niej, tylko do­kład­nie co dwa dni. Już od dłuż­sze­go czasu gnę­bi­ło go, dla­cze­go baba wy­cho­dzi z pu­stym wor­kiem i przy­cho­dzi z peł­nym. Nie by­ło­by w tym nic dziw­ne­go, mogła prze­cież wy­cho­dzić do skle­pu. W wio­sce był tylko jeden, w któ­rym nigdy jej nie wi­dy­wa­no, więc co mogło znaj­do­wać się w worku?

– Cho­le­ra – za­klął. – Muszę się tego do­wie­dzieć.

Jego na­la­na twarz wy­ra­ża­ła zmę­cze­nie i roz­cza­ro­wa­nie. Po­czą­tek jego życia na eme­ry­tu­rze dawał mu je­dy­nie za dużo wol­ne­go czasu. Kiedy cho­dził do ro­bo­ty, przy­naj­mniej miał za­peł­nio­ny dzień, cza­sem noc, za­le­ży jaką miał zmia­nę. A teraz? Wszyst­ko się spie­przy­ło. Bez ro­dzi­ny, sa­mot­ny stary pier­dziel.

Z tą ro­dzi­ną nie do końca było tak, jak każ­de­mu opo­wia­dał; oczy­wi­ście miał ro­dzi­nę. Mówił że nie ma, tylko dla­te­go, że skłó­cił sio­strę z sobą i nie wi­dział jej od szes­na­stu lat. Ro­ze­szło się o spa­dek. Tadek uwa­żał, że zo­stał oszu­ka­ny. A praw­da była taka, że był za­wsze pa­zer­ny; więc, czy cho­dzi­ło o pie­nią­dze, czy co­kol­wiek in­ne­go, on mu­siał mieć rację, i jemu miała się na­le­żeć więk­szość, jak nie wszyst­ko.

Przez więk­szość życia czuł się po­krzyw­dzo­ny. Jeśli coś mu nie wy­cho­dzi­ło, nie ob­wi­niał sie­bie, tylko całą resz­tę. Za­wsze ta ,,cała resz­ta,, prze­szka­dza­ła. A była to wła­śnie sio­stra, wuj­ko­wie, ciot­ki. By­wa­ło że za­sta­na­wiał się, dla­cze­go jest sam. Ale nigdy nie do­szedł do wnio­sku, że to on może być przy­czy­ną pro­ble­mu. Już jako dzie­ciak, kiedy wybił okno w domu (oczy­wi­ście nie­chcą­cy), to też nie była jego wina, tylko prze­cią­gu. To, że wy­biegł z po­ko­ju i nie za­mknął za sobą drzwi, pod­czas, kiedy okno było uchy­lo­ne, to też dro­biazg – trzy­na­sto­let­ni chło­pak nie sko­ja­rzył, że po­wsta­nie prze­ciąg, i nie prze­wi­dział, że okno może się roz­bić.

Także nigdy wina nie le­ża­ła po jego stro­nie, ale racja już tak. To on miał rację we wszyst­kim, nawet jak się na czymś nie znał, i choć skut­ki czę­sto by­wa­ły opła­ka­ne, nie do­cie­ra­ło do niego, żeby zmie­nić swoje po­stę­po­wa­nie.

Skosz­to­wał kawy.

– Ide­al­na – mruk­nął sam do sie­bie.

Wy­cią­gnął z kie­sze­ni po­gnie­cio­ne blet­ki. Po­szu­kał w szu­fla­dzie ty­to­niu. Na dnie le­ża­ły ja­kieś reszt­ki. Po­zbie­rał je i zro­bił sobie skrę­ta.

– Ko­niecz­nie muszę kupić tytoń – po­my­ślał.

Od dawna pla­no­wał rzu­cić pa­le­nie, ale za bar­dzo to lubił. Kiedy rano sia­dał na krze­śle, a do jego nosa uno­sił się za­pach kawy, mu­siał za­pa­lić. By­wa­ły dni, że nie palił, ale czuł się wtedy źle, był ner­wo­wy, czę­sto agre­syw­ny. Tylko z tą używ­ką miał pro­ble­my. Z al­ko­ho­lem nigdy nie prze­sa­dzał. Zbyt wielu ludzi, któ­rych znał, skoń­czy­ło mar­nie, a on był tego świad­kiem. Czę­sto od­ma­wiał zna­jo­mym z ro­bo­ty, wy­ma­wiał się tym, że nie ma czasu, i że czeka na niego ro­bo­ta w domu, co oczy­wi­ście było bzdu­rą. Nigdy nie wy­ma­wiał się na zaś, jeśli coś mu nie pa­so­wa­ło, sto­so­wał za­sa­dę krót­kiej piłki. Mówił nie, jeśli uwa­żał, że to wy­star­czy. Jak nie po­ma­ga­ło zwy­kłe ,,nie,, – wtedy wcho­dzi­ła na plan dobra hi­sto­ryj­ka, a jeśli to nie skut­ko­wa­ło, i dalej był na­ga­by­wa­ny, mówił pro­sto z mostu ,, spie­przaj,,.

Czy był lu­bia­ny przez in­nych? To już go nie in­te­re­so­wa­ło. Naj­waż­niej­sze było, że on sam czuł się ze sobą do­brze, i na tym po­prze­sta­wał.

W cza­sach, kiedy wszy­scy do­ko­ła sta­wa­li przed oł­ta­rze, on o tym nie my­ślał. I tak minął czas na dobre uło­że­nie sobie życia z jakąś miłą ko­bie­tą.

Płeć pięk­ną trak­to­wał zdaw­ko­wo, co nie ozna­cza­ło, że nie rzu­cił okiem tu i tam. Rzu­cał, i to może za czę­sto niż by wy­pa­da­ło. Miał świa­do­mość, że do­brze by­ło­by się ustat­ko­wać , ale kiedy za­sta­na­wiał się nad tym dłu­żej, do­cho­dził do wnio­sku, że to nie dla niego. Za dużo pro­ble­mów w przy­szło­ści. I tak na za­sta­na­wia­niu się mi­nę­ło wiele lat. Teraz było już za późno.

Pod­szedł do okna, cią­gnąc za sobą krze­sło. Od­sło­nił fi­ran­kę, i cze­kał na sta­ru­chę. Jak dotąd się nie po­ka­za­ła. Pa­pie­ros po­wo­li się koń­czył.

Na ścia­nie w kuch­ni wi­siał stary zegar w kształ­cie sło­nia, od­li­czał se­kun­dy.

Po go­dzi­nie spę­dzo­nej na krze­śle, dały znać o sobie po­ślad­ki. Wsta­jąc zo­rien­to­wał się, że gacie ma mokre.

– Szlag by to tra­fił – syk­nął.

Za­ło­żył kap­cie (dotąd cho­dził tylko w skar­pet­kach, czę­sto zda­rza­ło mu się gubić pan­to­fle), i po­szedł do po­ko­ju. Na te­le­wi­zo­rze le­ża­ły krzy­żów­ki, wziął je ze sobą. Wró­cił z nimi do kuch­ni. Za­czął roz­wią­zy­wać na sto­ją­co, ale za chwi­lę usiadł. Po pięt­na­stu mi­nu­tach dał za wy­gra­ną i rzu­cił je w kąt. Oparł głowę na ręce. Po­skro­bał się po bro­dzie. Stwier­dził, ze musi się ogo­lić. Może nie prze­oczy po­wro­tu sta­ru­chy.

Golił się po­wo­li. Po­my­ślał sobie, że jeśli baba bę­dzie miała wró­cić, a on tego nie zo­ba­czy, nic stra­co­ne­go – prze­cież po­ju­trze też jest dzień.

Nalał na dłoń odro­bi­nę płynu po go­le­niu . Pa­trzył przez chwi­lę na swoje od­bi­cie w lu­strze. Uśmiech­nął się do sie­bie i ude­rzył dłoń­mi w twarz. Spo­koj­nie wma­so­wy­wał płyn w po­licz­ki, usia­ne siat­ką pod­skór­nych na­czyń krwio­no­śnych.

– Ssssssss – wydał z sie­bie od­głos przy­po­mi­na­ją­cy ucie­ka­ją­ce po­wie­trze z dętki. Nie lubił pie­cze­nia po go­le­niu.

Wró­cił i usiadł przed oknem.

– Nie ma jej. Pew­nie prze­ga­pi­łem mo­ment.

Dry­y­y­yńńńń – dzwo­nek do drzwi.

– Cho­le­ra jasna! Kto to? . Li­sto­nosz był wczo­raj. Jeśli to ci pie­prze­ni do­mo­krąż­cy, niech le­piej za­czną się mo­dlić do swo­je­go boga do­mo­krąż­ców.

Otwo­rzył ener­gicz­nie drzwi, już mając na ustach wią­zan­kę dla in­tru­za.

Jego zdzi­wie­nie, kiedy zo­ba­czył przed sobą małą sta­rusz­kę, trzy­ma­ją­cą kur­czo­wo w ży­la­stych dło­niach worek, ode­bra­ło mu mowę.

– Wy­pa­try­wa­łeś mnie? – Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się, od­sła­nia­jąc bez­zęb­ną szczę­kę.

Zgar­bio­na sta­rusz­ka pa­trzy­ła na Tadka hip­no­ty­zu­ją­cym wzro­kiem. Jej wi­zy­ta za­sko­czy­ła go tak bar­dzo, że stał jak wryty; pa­trzył na nią, a ona na niego.

– Dla­cze­go mnie ob­ser­wu­jesz? – Za­py­ta­ła.

–  Ni­ko­go nie ob­ser­wu­ję. Mu­sia­ło się pani po­my­lić.

–  Może i je­stem stara, ale nie ślepa. – Ko­bie­ta za­czę­ła ner­wo­wo za­ci­skać ko­ści­stą dłoń, w któ­rej trzy­ma­ła worek. Mu­sia­ło się w nim znaj­do­wać coś cięż­kie­go; świad­czy­ły o tym na­pię­te star­cze mię­śnie, ople­cio­ne si­ny­mi ży­ła­mi.

– To bar­dzo nie­ład­nie z two­jej stro­ny, młody czło­wie­ku. – Sta­rusz­ka cmok­nę­ła nie­za­do­wo­lo­na.

Przez chwi­lę miał ocho­tę za­trza­snąć jej drzwi przed nosem; po­zbyć się tej wred­nej baby. Wie­dział, że musi za­cho­wać spo­kój i być dla niej uprzej­mym, bo ina­czej może się to źle skoń­czyć. Kto wie, co sta­rej przyj­dzie do głowy. Ta­kiej babci wszy­scy uwie­rzą, kiedy za­cznie roz­gła­szać wszem i wobec, że ten a ten, bawi się w pod­glą­da­cza. Nie miał naj­mniej­szej ocho­ty tłu­ma­czyć się po­li­cji, dla­cze­go nęka bied­ną sta­ro­win­kę.

– Bądź tak miły chłop­cze, i za­proś mnie do środ­ka. Moje stare nogi muszą od­po­cząć.

W pierw­szej chwi­li nie wie­dział co od­po­wie­dzieć.

Osta­tecz­nie mogę ją wpu­ścić do domu – po­my­ślał. Jeśli od­mó­wię, może się to skoń­czyć o wiele go­rzej, niż dwu­dzie­sto­mi­nu­to­wa po­ga­węd­ka przy kawie.

– Pro­szę, niech pani wej­dzie. – Opu­ścił rękę, którą trzy­mał drzwi.

Ko­bie­ta prze­szła przez próg, ostroż­nie sta­wia­jąc każdy krok.

Jak skar­co­ny chło­piec szedł za sta­rusz­ką – z po­chy­lo­ną głową, pa­trząc na worek obi­ja­ją­cy się o jej chude łydki.

Nagle się za­trzy­ma­ła, i nie­zwy­kle szyb­ko jak na swój wiek, ob­ró­ci­ła w jego stro­nę.

– Teraz usią­dę, a ty chłop­cze, idź i za­parz kawę – po­wie­dzia­ła, po czym klap­nę­ła na fotel jak zde­chła mucha. W po­wie­trze unio­sły się dro­bin­ki kurzu.

Pa­mię­taj, bądź dla niej uprzej­my. – Po­wta­rzał w my­ślach.

Po­szedł do kuch­ni. Wyjął z szaf­ki dwie szklan­ki, i wsy­pał do nich kawę. Kil­ka­krot­nie wy­chy­lał głowę, ob­ser­wu­jąc ko­bie­tę, czy cza­sem nie szwen­da się po po­ko­ju, za­glą­da­jąc do szu­flad.

Nie wy­glą­da na zło­dziej­kę. – Po­wie­dział do sie­bie.

Kiedy cze­kał na za­go­to­wa­nie się wody, usły­szał:

– Długo jesz­cze?

Wyj­rzał zza ścia­ny. Wy­glą­da­ła jak posąg – nie­ru­cho­ma, z ocza­mi utkwio­ny­mi w jeden punkt, znaj­du­ją­cy się gdzieś w kuch­ni.

– Jesz­cze mo­men­cik pro­szę pani. – Od­po­wie­dział grzecz­nie.

Czaj­nik ode­zwał się ci­chym ,,pstryk,,. Tadek szyb­kim ru­chem zalał dwie szklan­ki.

– Po­sło­dzić?

– Ochło­dzić?! – Od­krzyk­nę­ła.

– Nie pro­szę pani. Pytam czy po­sło­dzić pani kawę? – Po­wie­dział gło­śniej.

– Czte­ry ły­żecz­ki. – Usły­szał z po­ko­ju.

– Ma zdro­wie sta­ru­cha.

– Żebyś wie­dział.

Chyba się prze­sły­sza­łem – po­my­ślał.

Kiedy wcho­dził do po­ko­ju, o mały włos, a roz­lał­by kawę. Na stole stała czar­na fi­gu­ra, przed­sta­wia­ją­ca po­kracz­ne zwie­rzę o trzech no­gach, i wiel­kim zde­for­mo­wa­nym łbie. Pysk po­two­ra szcze­rzył się do niego re­ki­ni­mi zę­ba­mi.

 

W jed­nej chwi­li za­po­mniał, że trzy­ma w rę­kach kawę.

,,Clapppp’’

I wy­la­łem – prze­mknę­ło mu przez myśl.

Sta­ra­jąc się, żeby nie roz­lać kawy do resz­ty, prze­szedł spo­koj­nie mię­dzy sto­łem a fo­te­lem, po­sta­wił szklan­kę przed ko­bie­tą, po czym de­li­kat­nie usiadł.

Pff­fsy­y­y­yt – wes­tchnął fotel. W po­wie­trze uniósł się kurz.

– Tyle ile chcia­łam? – za­py­ta­ła sta­rusz­ka. Świ­dro­wa­ła go wzro­kiem. Czuł się źle z jej spoj­rze­niem, które wdzie­ra­ło się, wwier­ca­ło w jego mózg tępym ostrzem.

– Prze­pra­szam, ale nie ro­zu­miem – po­wie­dział.

– Cu­kier. Po­sło­dzi­łeś tyle ile chcia­łam?

– Tak. Czte­ry

Prze­sta­ła na niego pa­trzeć. Za­in­te­re­so­wa­ła się kawą, się­gnę­ła po szklan­kę. Jej ręka wy­glą­da­ła jak po­wy­gi­na­ny konar, który wy­cią­ga się przez lata w stro­nę świa­tła.

Trwa­ło to dość długo. Tadek za­sta­na­wiał się, czy jej nie pomóc, ale w ostat­niej chwi­li się roz­my­ślił.

Wy­gię­ty­mi, szpo­nia­sty­mi pal­ca­mi zła­pa­ła za ucho, i za­czę­ła przy­su­wać ją do sie­bie. Tadek pa­trzył, nie mogąc się do­cze­kać, aż się to wszyst­ko skoń­czy.

Czas w jakim szklan­ka zbli­ża­ła się do jej wą­skich ust, wy­da­wał się trwać wieki.

– Niech pani uważa. Jest go­rą­ca – wy­pa­lił. Zdą­żył tego po­ża­ło­wać już po se­kun­dzie, kiedy dłoń ko­bie­ty za­sty­gła w po­ło­wie drogi.

Nie po­wie­dzia­ła ani słowa. Te kilka se­kund wy­da­wa­ło się prze­cią­gać w nie­skoń­czo­ność. Zegar sto­ją­cy na te­le­wi­zo­rze od­mie­rzał czas. Czer­wo­na wska­zów­ka se­kund­ni­ka za­czy­na­ła go draż­nić, co nigdy wcze­śniej nie miało miej­sca.

Ode­rwał wzrok od ze­ga­ra i po­pa­trzył na ko­bie­tę. Szklan­kę z kawą dzie­li­ły od jej ust cen­ty­me­try.

My­ślał, że zwa­riu­je. Pręd­kość z jaką sta­ru­cha się po­ru­sza­ła, spra­wia­ła, że jego nerwy za­czy­na­ły się koń­czyć. Ocza­mi wy­obraź­ni zo­ba­czył sie­bie, jak wy­dzie­ra jej jed­nym szyb­kim ru­chem szklan­kę z dłoni, i rzuca ją w stro­nę ścia­ny w kuch­ni. Szklan­ka wpra­wio­na w ro­ta­cję, ude­rza o białą ścia­nę i roz­sy­pu­je się na setki ma­łych ka­wał­ków; kawa spły­wa łzami na płyt­ki. To ścia­na wy­da­je się pła­kać, po­trak­to­wa­na tak bez­li­to­śnie.

– Mie­sza­ne?! – Krzyk ko­bie­ty po­dzia­łał na niego jak kubeł zim­nej wody, wy­la­ny nie­spo­dzie­wa­nie na głowę.

– Tak pro­szę pani – od­po­wie­dział spo­koj­nie, choć wcale tak nie było.

To dziw­ne, bo do tej pory za­po­mniał o fi­gu­rze, sto­ją­cej przed nim. Po­pa­trzył na nią, ale w chwi­li, kiedy jego wzrok spo­tkał się z czar­ny­mi śle­pia­mi po­two­ra, szyb­ko uciekł w inną stro­nę. Ciem­ne za­sło­ny były do­brym miej­scem, żeby za­wie­sić na nich spoj­rze­nie. Nie chciał dać znać po sobie, że obec­ność tego cze­goś, dzia­ła na niego w ten spo­sób.

– Wy­cią­gnę­łam go z worka, bo nie chcę, żeby po­zo­sta­wał długo w mroku.

Już miał od­po­wie­dzieć, że to prze­cież mar­twy przed­miot – nie widzi, nie czuje, więc jakie to ma zna­cze­nie, czy jest w ciem­no­ści czy w świe­tle.

Za­czę­ła gło­śno sior­bać kawę. Na jej gór­nej war­dze po­zo­stał ślad kawy. Ko­ły­szą­cym ru­chem od­sta­wi­ła szklan­kę na stół. Po­wo­li wró­ci­ła do po­zy­cji wyj­ścio­wej, za­nu­rza­jąc się w fo­te­lu. Wy­glą­da­ła jak ka­rzeł sie­dzą­cy na tro­nie.

Bra­ku­je jesz­cze tylko bła­zna ska­czą­ce­go przed starą kró­lo­wą, znu­dzo­ną wszyst­kim i wszyst­ki­mi. Może zro­bić fi­koł­ka – po­my­ślał.

– Ściąć go! – Krzyk­nę­ła sta­ru­cha.

Przez kilka se­kund Tadek wi­dział sie­bie, od­pro­wa­dza­ne­go przez straż kró­lo­wej, szar­pią­ce­go się i wrzesz­czą­ce­go:

– Zo­staw­cie mnie! Nic nie zro­bi­łem!

Wró­cił do rze­czy­wi­sto­ści.

– Ro­zu­miem. Trosz­czy się pani o swo­je­go pu­pi­la – po­wie­dział.

– Je­steś nie­mi­ły.

Brwi ko­bie­ty ze­szły się ze sobą, two­rząc wąską kre­skę nad ocza­mi, które przez uła­mek se­kun­dy wy­da­wa­ły się nie­na­tu­ral­nie wiel­kie. Utkwio­ne na nim, jak oczy mar­twej lalki.

Teraz cię prze­chy­lę, albo po­ło­żę do łó­żecz­ka, i za­mkną się twoje po­wie­ki. – Przy­po­mniał sobie śmiesz­ne la­lecz­ki z dzie­ciń­stwa, i sie­bie, kiedy ro­biąc na złość innym dzie­cia­kom, prze­krę­cał ich głów­ki o sto osiem­dzie­siąt stop­ni, i za­kle­jał oczy taśmą. Pa­mię­tał, jak bar­dzo nie zno­sił ich błysz­czą­cych śle­pek; za­mro­żo­ne­go spoj­rze­nia bez wy­ra­zu. Cza­sem wy­da­wa­ło mu się, że lalki śmie­ją się z niego, bo jako je­dy­ny, nie po­tra­fił ład­nie pisać, pod­czas kiedy inne dzie­cia­ki, chwa­lo­ne przez do­ro­słych, pa­trzy­ły na niego wy­nio­śle.

Za­tra­ce­nie po­czu­cia czasu czę­sto mu się zda­rza­ło, ale nie mógł uwie­rzyć w to, że za oknem za­czy­na być coraz ciem­niej.

– Prze­cież nie mogło minąć wię­cej jak dwa­dzie­ścia minut – po­my­ślał. Chciał w to wie­rzyć, bo cała ta sy­tu­acja, za­czy­na­ła wy­da­wać mu się coraz bar­dziej dziw­na.

Posąg sto­ją­cy na stole, wy­da­wał się zmie­niać. Nie tylko miej­sce w któ­rym stał wcze­śniej się zmie­ni­ło. Wy­da­wał się być więk­szy, i bar­dziej po­ły­skli­wy, jakby po­kry­wał go rybi śluz.

Po­wie­trze w po­ko­ju sta­wa­ło się nie do znie­sie­nia. Przy­po­mi­na­ło parne dni przed burzą. Gdzieś na ze­wnątrz je­cha­ła cię­ża­rów­ka, war­kot jej sil­ni­ka, sko­ja­rzył się Tad­ko­wi z grzmo­tem.

– A teraz po­wiedz mi, dla­cze­go mnie śle­dzisz – po­wie­dzia­ła. Star­czy palec pra­wej dłoni wska­zał na posąg. – Le­piej się po­sta­raj. Czasu zo­sta­ło nie­wie­le.

 

Słoń­ce krwa­wi­ło. Po­ma­rań­czo­we świa­tło prze­szło w czer­wień. Za­sło­ny, wy­brzu­sza­ne przez wiatr, przy­wo­dzi­ły na myśl płuca, za­ję­te przez raka.

Pa­trzy­ła na zegar. Zu­peł­nie tak samo jak jego babka, któ­rej bał się pa­nicz­nie w dzie­ciń­stwie; tylko usta miała inne.

Jej twarz sko­ja­rzy­ła mu się z maską po­śmiert­ną; po­waż­na, nie­ru­cho­ma – śmierć za­sta­ła ją z otwar­ty­mi ocza­mi.

– Która go­dzi­na? – za­py­ta­ła.

Po­pa­trzył na zegar.

– Czwar­ta pię…

Stała przed nim, pal­cem wska­zu­ją­cym kre­śląc w po­wie­trzu koła.

Cichy głos w jego gło­wie pod­po­wia­dał mu, żeby nie pa­trzył jej w oczy.

– Je­ste­ście jak wszy. – Syk­nę­ła. – Nigdy nie macie dość. Wścib­scy, za­gląd­nę­li­by­ście wszę­dzie, gdzie tylko można.

Wi­ru­ją­cy palec za­trzy­mał się. Po­wo­li opusz­cza­ła dłoń. Wska­za­ła na okno.

Nie mógł się po­ru­szyć. Od głowy w dół nie czuł nic. To uczu­cie nie było mu obce. Wie­lo­krot­nie za­sy­piał przed te­le­wi­zo­rem z głową na ręce.

– Tam jest wasz świat – po­wie­dzia­ła. – Wi­dzia­łam już wszyst­ko. Nigdy się nie zmie­ni­cie. Bę­dzie­cie mrzeć jak muchy, nie­świa­do­me wła­sne­go ist­nie­nia.

Nie miał po­ję­cia, o czym ona gada. Teraz to było naj­mniej ważne.

Stał się wa­rzy­wem, i to był pro­blem. Gdyby tylko mógł się ru­szyć, zła­pał­by sta­ru­chę za bety, i wy­rzu­cił za drzwi.

– Pa­ra­no­ja– wy­beł­ko­tał, jak po znie­czu­le­niu u den­ty­sty. Kołek za­miast ję­zy­ka wy­peł­niał mu usta.

Po­de­szła do okna. Jak w fil­mie po­klat­ko­wym kroki zry­wa­ły się, prze­ska­ki­wa­ły. Ży­la­stą dło­nią zła­pa­ła za klam­kę.

Za­mknął oczy na kilka se­kund. Miał na­dzie­ję, że kiedy je otwo­rzy, to wszyst­ko okaże się być przy­wi­dze­niem. Wy­ni­kiem wczo­raj­szej, zbyt ob­fi­tej ko­la­cji.

 

Otwo­rzył oczy. Wcze­śniej­sze po­boż­ne ży­cze­nie nie zi­ści­ło się. Było jesz­cze go­rzej.

Okno, te­le­wi­zor, ka­na­pa, stół, fo­te­le – wszyst­ko znik­nę­ło. Zo­stał on, sta­ru­cha, i posąg za­wie­szo­ny w po­wie­trzu.

 

TO COŚ ŻYŁO

 

Brzuch stwo­rze­nia uno­sił się, i opa­dał ryt­micz­nie.

– Cie­ka­wość, to pierw­szy sto­pień do pie­kła – po­wie­dzia­ła. Głos ota­czał go ze wszyst­kich stron.

 

TO ONA STAŁA SIĘ CIEM­NO­ŚCIĄ

 

Stwór wy­ła­niał się po­wo­li z mroku, był coraz bli­żej. Pły­nął w jego stro­nę jak sta­tek widmo.

 

Po­czuł mdlą­cy odór zgni­li­zny, prze­mie­sza­ny z fe­to­rem śnię­tych, roz­kła­da­ją­cych się ryb.

Spa­ra­li­żo­wa­ny, sły­szał jesz­cze przez mo­ment trzask ła­ma­nych kości.

 

Swo­ich kości.

 

Pozwoliłem sobie wkleić zdjęcie jednego z moich rysunków, który powstał 3 lata przed opowiadaniem, bo w 2007 roku. Odbiega on od treści tekstu, ale pojawia się w nim motyw okna, dlatego pomyślałem, że może umieszczę go tutaj.