S e n

Obudził się gwałtownie, czując na swoim nagim ciele plamy potu. Usiadł na krawędzi łóżka, wpatrując się w zimne palenisko pod łukiem z czerwonej cegły. Usłyszał znajomy szelest, lecz przerażenie zmieszane ze wstydem nie pozwoliło mu obrócić się w kierunku głęboko śpiącej żony. Widział jedynie skręcony kosmyk czarnych, lśniących włosów. Pocierał nerwowo skronie, jakby chciał rozetrzeć miniony, lecz wciąż obecny sen. Na piersiach czuł ogromny ciężar, serce biło z trudem, zamienione w twardy, popękany korzeń drzewa. Za oknem padał śnieg, pierwszy tej zimy. Przeraził się ironicznego gestu natury. Kobieta, o której tak dawno już postanowił zapomnieć, wyłoniła się nagle z białych plam pamięci.

Podszedł do miski z wodą, stojącej w rogu pokoju. Idąc podpierał się o chłodny kamień ścian. Z rozmysłem delikatnie ranił sobie opuszki palców, przyciskając je do chropowatych miejsc. Kilka kropel krwi zamigotało we wciąż panującym jeszcze półmroku, żeby po chwili rozpuścić się w wodzie. Mył twarz długo, chcąc zmazać z siebie sen, jednak każde przyłożenie dłoni do oczu i skroni było gwałtowniejsze, coraz bardziej rozpaczliwe. Twardy korzeń pozostawał pod żebrami, co więcej, rozrastał się i trzeszczał coraz śmielej.

Poczekał, aż woda w misce uspokoi się na tyle, żeby mógł się sobie przyjrzeć. Czuł ogromne zmęczenie, jakby biegał przez kilka dni bez przerwy po krętych schodach znajdującej się od lat w ruinie wieży strażniczej. Oblicze, które mu się ukazało, było młode, nie stare. Niechętnie, ponieważ nie odczuwał zimna, wciąż pogrążony w ciepłym paraliżu snu, zbliżył się do paleniska, aby rozpalić ogień. Usłyszał, jak żona przewraca się na łóżku, wydając przy tym długie westchnienie, oznajmujące jemu i światu, lecz przede wszystkim światu, że jest zadowolona i bezpieczna.

Wciąż nagi przysunął krzesło do powoli kiełkującego w popękanych kłodach drewna ognia. Gdy się obudził, pierwszą jego własną myślą było, żeby chwycić za pióro i pergamin, napisać wszystko, o czym śnił, wezwać służącego i posłać go najszybszym koniem do Ve-Adrin. Zamknął oczy i przywołał z niepamięci spacer nad jeziorem, roześmianą twarz schowaną w długich, złotych włosach, lekko wydęte usta, których nie odważył się pocałować. Był przekonany, że gdyby stanęła teraz przed nim, pocałowałby ją bez namysłu, rzucając się z nią na łóżko obok żony. Świadomość, jak realne jest to wyobrażenie, wypełniło go obrzydzeniem do samego siebie i strachem, nie przed żoną, lecz przed własnym umysłem i ciałem, które godzinę temu przestały do niego należeć.

Wiedział przecież, że ona nie kochała nikogo, i że wtedy, nad jeziorem, przy cichym szeleście drzew otaczających je niczym wieniec laurowy, powiedziała mu, ze śmiechem i troską, że go nie kocha. Pamiętał jednak również i to, że na początku tamtego spotkania powiedziała coś innego, i gdyby nie wspomniał o dziewczynie z czarnymi włosami, która wyznała mu miłość, a która teraz leżała okryta jego pościelą, wszystko mogło potoczyć się zupełnie inaczej.

Czy to możliwe, że wzywa go we snach? Uświadomił sobie, że ten, który przyszedł do niego w nocy, nie był pierwszym w przeciągu ostatnich miesięcy, lecz zdecydowanie przewyższał poprzednie realnością.

Doskonale zdawał sobie sprawę, dlaczego wyjechała do Ve-Adrin.

Wstyd wciąż nie pozwolił mu spojrzeć w zwróconą do niego śpiącą twarz żony, o której położeniu wiedział bez potrzeby spoglądania w stronę łóżka.

Czuł, że z minuty na minutę jest z nim gorzej. Ból głowy nie odchodził a on rozpaczliwie uprzytomnił sobie, że chociaż porusza się i myśli z własnej woli, to zajmuje pozycję nie działającego, lecz obserwatora. To, co sprawia, że każde zwierzę postanawia przeżyć jeszcze jeden dzień, ta siła woli, osunęła mu się z rąk wraz z otwarciem oczu, czy raczej, wraz z ich zamknięciem poprzedniego wieczoru.

We śnie szedł uchodźczym szlakiem, wyniesionym nad niespokojne morze rdzawymi skałami. Czerwony piasek przylegał do podeszwy butów. Słońce panowało na niebie, chociaż było jedynie blaskiem, bez ciepła. Mijały go różne rasy i stworzenia, lecz nie zwracał na nie uwagi, idąc wciąż przed siebie. Nigdy nie widział miasta Ve-Adrin, lecz gdy znalazł się na moście, wykonanym ze szmaragdowej barwy drobnych cegiełek, uznał, że właśnie przekracza jego granice.

Idący za nim zatrzymali się, wołając go, żeby się wrócił. On jednak szedł dalej, przyglądając się wyłaniającym się z oddali wieżom, wykonanym z tej samej drobnej cegły o najróżniejszych barwach. Nie zdziwił się, gdy idąc wąską ścieżką spotkał grupkę niskich, lecz postawnych stworzeń, również zbudowanych z małych, różnokolorowych cegiełek, z okrągłymi, kamiennymi parasolami przymocowanymi do głów. Przyglądały mu się obojętnie, mijając go po kolei. Krzyczano za nim dalej, lecz nie zatrzymał się, dopóki nie stanęła przed nim ona.

Nawet z oddali była niewielka. Ubrana była jedynie w sukienkę o kolorze mętnej, bagiennej, zieleni. Nie rozpoznał jej we śnie, dopiero gdy się obudził. Zbliżyła się do niego, z zimnym wzrokiem niebieskich oczu, który uwydatniał ostre rysy jej twarzy. Podparta o boki, powiedziała do niego, że może go zabić. Poczuł, jak coś osuwa się w nim, jednoczesna fascynacja i przerażenie.

Zaczęła iść w stronę przeciwną, a on, całkowicie nią zauroczony, podążył za śladem jej bosych stóp. Nagle nie było nikogo na tym długim, tak uczęszczanym szlaku. Serce bolało go, miażdżone urodą kobiety, nieczułością jej słów i wzroku, oraz wciąż wiszącą groźbą śmierci. Był całkowicie poddany, oddając się z dziwną przyjemnością we władanie milcząco idącej przed nim istoty.

Zamknął oczy, próbując przypomnieć sobie, co działo się potem. Widział jedynie ruchy nagich ramion, drobnych i bladych, które poruszały się w dziwnym tańcu, wyłaniając z nicości ogniste okręgi i znaki. Pamiętał, że szli wzdłuż morza, a on wpatrywał się w małe ślady stóp. Klęczał w wodzie, a potem na skałach, błagał ją o coś, a ona, z niezmiennym, niczego nie wyrażającym, lodowatym wzrokiem przyglądała mu się, jakby za nic nie odpowiadała, i wszystko, co się z nim działo, było jedynie jego odpowiedzialnością.

Pamiętał, że znaleźli się w ogromnym domu, w czerwonym pokoju, z czarnymi plamami na ścianach. W dłoni trzymała kawałek węgla, na stopach miała czarne buty z wysokim obcasem, które wystawały spod długiej, ciemnej sukni. On klęczał przed nią nagi, wpatrzony w kawałek węgla. Spoglądała na niego ostro, lecz mówiła łagodnym głosem o swoim narzeczonym i o tym, że spodziewa się jej w niedługim czasie. Nie chciał jej uwierzyć, wiedział, że kłamie. Czuł, jak słowa opadają z wilgotnych ust. Był opętany szelestem jej ciała, ruchami ramion i przekładanych nóg, chłodem oczu, gęstym, sennym głosem. Przerażony, ściągnął buty kobiety, po czym zaczął całować stopy, kostki i łydki, wyrażając jednocześnie zwierzęce pożądanie i ludzkie błaganie. Pogładziła go dłonią po twarzy, a jego ciało wzbierało się niczym burza, chcąc za wszelką cenę runąć na złotowłose stworzenie.

Kawałek drewna najbliżej niego pękł z trzaskiem, odsłaniając zwęglone wnętrzności, które lizał ogień. Spojrzał za okno, za którym przestał padać śnieg. Pod żebrami czuł ogromną, ssącą go pustkę, która unieważniała wszystko dookoła. Z całych sił trzymał się kolan, miażdżąc je powoli. Nie zważał na ból. Czuł, że wyciągnięta została z jego serca drzazga, która zamieniona w sztylet, zanurzyła się z powrotem, tym razem śmiertelnie. Zamknąwszy oczy myślał o wyrwaniu sobie serca, tak nieznośny był uwierający go twardy, bolesny korzeń. Wiedział, że za chwilę obudzi się jego żona, a sługa wejdzie, aby przygotować ich na posiłek. Zupełnie nie wiedział jak udźwignie świat, który przypomni sobie o nim wraz z otwarciem się oczu leżącej w jego łóżku, teraz obcej, kobiety. Myślał o drobnych stopach, które podnosiły się i kładły delikatnie kilka metrów przed nim, pozostawiając w piasku ślady, które nim do nich doszedł, zalewane były przez fale. Myślał o słodkim zapachu ciała, zmieszanym ze słonymi kroplami morza.

Był tylko on, ogień i śnieg.