Wiedźma z Cross Hill

I ta brama. Masywne wrota, ukute z grubego żelaza, strzeliste wieże, zamknięte w drewnianym pasie, oplatającym skrzętnie przejście do Cross Hill. Skąpane w mroku, okryte tajemnicą dla śmiertelnika, lecz będące drogowskazem dla tworów przeciwnej strony drogi. Otwarte, zawsze otwarte. Zło, nieustannie wabi. Osadzone w wąwozie, z którego wychodził gościniec, usłany po brzegach rozpalonymi świecami oraz słomianymi lalkami. Miejscowy zwyczaj wiecznie budził respekt wśród przyjezdnych. Tak było i tym razem.

Prowadząc konie za uzdy, dwoje podróżnych przekroczyło rozwartą bramę. Wkraczając na gościniec piekła, spięli rozłożyste płaszcze. Wiatr był niespokojny, jak zawsze gdy ktoś nowy wkracza do Cross Hill. Krocząc drogą straceńców, jak mieli zwyczaj mówić miejscowi, rozglądali się po gęsto rozsianych drzewach. Szeroko osadzone kaptury, nieustannie kręciły się, to w lewo, to w prawo. Już nie emanowały groźbą czy powagą. O wy, biedni, zbłądziliście wśród tworów Boga. Blask świec rozsianych wzdłuż drogi, odwracał uwagę od gęstego boru. Niedobrze. Wiedzieli, że coś tam czyha, w dodatku nie widzieli dalej niż kilka kroków. Noc nie była dlań łaskawa, co chwila słyszeli łupanie wśród listowia, szelest wśród leśnej gęstwiny. I ten mróz. Lodowate powietrze przeszywało na wskroś. Z każdym krokiem konie denerwowały się mocniej i dawały o tym znać. Podróżni przystali na chwilę, spojrzeli na siebie spod kapturów. Gęsta czerń biła spod dzianiny. Chwila milczenia. Idziemy dalej, nie było odwrotu.

Krocząc główna ulicą miasteczka, spoglądali na gęsto rozstawione domy. Smukłe, o strzelistych dachach, pokrytych czerwoną dachówką. Zerkali na okna, z których dochodził trzask zamykanych okiennic. Miejscowi bali się obcych, nie zwiastowali nic oprócz kolejnych morderstw. Świetliste latarnie rzucały blady blask na brukowaną ulicę. Tylko oni kroczyli tą drogą, stukot wysokich butów roznosił się wśród zabudowań.

Dotarli do wzniesienia gęsto usłanego krzyżami oraz nagrobkami. Ścieżka rozwidlała się, oplatając cmentarz ciasnym pierścieniem, brała swój koniec u progu dworu umieszczonego na szczycie owego wzgórza. Stary dom, otoczony bezlistnymi drzewami o krogulczych gałęziach, przysłaniał księżyc, który zdawał się wisieć tuż za budynkiem. Poczuli ulgę, cel drogi był blisko. Idąc lewym odcinkiem drogi bezustannie spoglądali na świece wbite między gęsto rozsiane lalki. Czuli, że w Cross Hill oręż nie wiele zdziała.

Stojąc przed ciężkimi drzwiami dworu, czekali aż gospodarz upora się ze wszystkimi klamrami oraz zasuwami. Huk poprzedzał kolejny trzask i zgrzyt metalowych zabezpieczeń. Wreszcie ujrzeli gospodarza, a właściwie, jego syna. Widocznie zdenerwowany młodzieniec przedstawił się:

– Witajcie – zaczął niepewnie poprawiając zmięty surdut. – Mam na imię Philip. Jestem synem…

– Wiemy kim jesteś – przerwał kobiecy głos dochodzący spod kaptura. – Prowadź do gospodarza.

– Oczywiście – zakończył młody przyglądając się dwóm kostuchom.

Będąc w salonie, w towarzystwie Philipa oraz gospodarza, dwójka podróżnych wreszcie zrzuciła płaszcze. Pierwszy z ciężkim okryciem uporał się młody mężczyzna. Przystojny, odziany w skórzaną kurtkę, poprawił kruczoczarne włosy po czym zmierzył śledczym wzrokiem dwójkę miejscowych. Jego kompanem była piękna, czarnowłosa kobieta o wielkich, hebanowych oczach. Rozglądając się po izbie, nerwowo poprawiała gęste włosy spływające aż do ud.

– Marcus Rave – zaczął gospodarz, starszy mężczyzna o szlachetnym spojrzeniu. – Nasza ostatnia szansa – ciągnął dalej ściskając mocno młodego detektywa. – Liczyliśmy na twoją obecność – kontynuował trzymając mocno ramiona młodzieńca. – Jesteśmy zgubieni lecz z twoją pomocą damy radę najgorszemu złu.

– Witaj Leonie, jednak nawet najdrobniejsze zło jest w stanie pokonać zmarzniętego oraz wygłodniałego detektywa.

– Oczywiście! – krzyknął gospodarz po czym mocno zaklaskał, wnet służba zastawiła suto stół. Para przybyszów z chęcią przystąpiła do wieczerzy.

– Mów – podjął starszy mężczyzna. – Jak sprawa z Spooky Waters? Niech zgadnę, to Ci niewdzięczni lekarze, to oni wszystkiemu winni, prawda?

– Po części – odparł Marcus popijając winem.

– Jak to po części? – pierwszy raz na twarzy gospodarza wystąpiło zmartwienie.

– Obydwaj dobrze wiemy, że w takich sprawach ludzie są tylko marionetkami – ojciec Philipa zamilkł, a następnie zanurzył spojrzenie w swoim talerzu. Marcus przerwał niezręczne milczenie przedstawiając swego kompana – pozwól, że Ci przedstawię Rose Blackwood – Leon wymowie kiwnął głową. – Jej pomoc w tej sprawie jest niezbędna – kobieta nawet na chwilę nie oderwała wzroku od pieczonego królika – Lepiej mów po co ściągnąłeś nas do Cross Hill?

– Nie wiem co Ci powiedział minister, jednak wyczuwam, że nagadał Ci wiele strasznych rzeczy skoro przybywasz z towarzystwem. Tym bardziej, że od zdarzenia z Wooden Bridge działasz sam…

– To nie pora na teatr – wtrącił nerwowo detektyw. – Leonie, przybyliśmy aby pomóc w sprawie domniemanej wiedźmy. Skupmy się na tym, pomijając moje dzieje – Philip wodził nerwowo wzrokiem między rozmówcami, chciał coś dodać, jednak słowo ‘wiedźma’ napawało pokorą.

– Jest gorzej niż przypuszczaliśmy – gospodarz zaczął poważnie. – Na początku znikali księża. Pierwszego wikarego znaleźliśmy w pobliskim lesie, ukrzyżowanego.

– To bardziej biskupia praktyka niż…– tu się zamyślił – świecka.

– Krzyż był odwrócony – odparł sucho zaskarbiając sobie uwagę detektywa. – Kolejnego, kilka staji stąd, w chacie na skraju lasu, gdzie urzędują siostry Leto. Do dziś nie wiadomo czy to czarownice czy po prostu wielbicielki cielesnych uciech.

– W jakim stanie?

– Przybity do drewnianej podłogi, wkomponowany w malowidło pentagramu.

– Co z siostrami?

– Mają alibi, były w Londynie, są osoby, które mogą poświadczyć. Widzisz Marcusie, są to dość makabryczne mordy, ostatni raz mieliśmy do czynienia z podobnymi rytuałami jakieś pięćdziesiąt, a może nawet sześćdziesiąt lat temu. Wtedy myśleliśmy, że oprawca zaspokoił pragnienie krwi i zwyczajnie odpuścił, jednak po tylu latach znów się boimy.

– Tak, pamiętam. Z tą różnicą, że wtedy daliście mordercy wolną rękę licząc na jego łaskę, a teraz nagle chcecie go pojmać. Skąd to postanowienie?

– Nie oszukujmy się – odrzekł obniżając ton. – Minęła epoka. Jesteś detektywem, który szuka odpowiedzi, a co najważniejsze, racjonalnych wytłumaczeń. Wtedy byliśmy skazani na metody Watykanu, czyli znaleźć podejrzanego, ustawić stos, napawać się zgnilizną palonego mięsa. Wiele niewinnych kobiet musiało podążyć tą drogą, aby mieszkańcy Cross Hill mogli dostąpić rzekomego zbawienia – Rose przeszyła gospodarza szyderczym spojrzeniem. – Jednak dziś jest inaczej – poprawił się. – Wreszcie nastąpiła epoka rozumu, nie zabobonu.

– Myślałam, ze palenie kobiet na stosach to bardziej domena średniowiecza niż naszej odkrywczej epoki? – Rose pierwszy raz zajęła głos w sprawie. Stanowcze a zarazem delikatne brzmienie jej wypowiedzi urzekło Philipa.

– Drogie dziecko – zaśmiał się Leon – jesteś na prowincji, z dala od miasta oraz jego przekonań. To jest Cross Hill, tu czas stoi w miejscu. Co więcej, nie jesteśmy jedynym miejscem w tym kraju, gdzie średniowiecze jest wciąż odczuwalne – Marcus przytaknął.

– No dobra – młody detektyw odstawił talerz – co mówią miejscowi?

– Że to kara za grzechy księży oraz miejscowych prominentów – zerwał się Philip. – Ludzie powiadają, że to zwykli bandyci, pod schronieniem sutanny czy władzy grzeszyli gorzej niźli niejeden mieszczanin. Stara zielarka McLoud mówi, że w miejscowym burdelu to nawet zniżkę mieli…

– Dosyć! – krzyknął ojciec. – Skupmy się na faktach.

– Racja – kontynuował Marcus. – Czy były inne ofiary?

– Na początku tylko księża – odparł, nerwowo odpychając swój talerz.

– A co z proboszczem? – zapytała Rose mrużąc oczy niczym kocica.

– A żyje. Ma się dobrze. Co prawda nie wychodzi z plebanii, a na msze uczęszcza pod eskortą, ale duch jeszcze się w nim kołacze. Wiem o czym myślicie – ciągnął dumny. – Stary proboszcz nie ma powodu, żeby mścić się na kimkolwiek, a w szczególności na młodych wikarych. To stary poczciwy sługa boży, jeden z niewielu uczciwych, którzy podążają za przekonaniem, uczuciem, nie zyskiem czy koneksjami. Znam go, w przeszłości miewaliśmy spięcia, jednak więcej nas łączy niż dzieli. Można na nim polegać – zakończył pewnie.

Marcus zagryzł wargi, zerknął na tlący się ogień w kominku, zmierzył badawczym wzrokiem Rose:

– Prowadziłem sprawy gdzie księża odbywali pokutę za cielesne uciechy. W większości przypadków sprawa była prosta, biedny sługus zamroczony urokiem kobiety czy też chłopca, oddawał się najskrytszym pragnieniom, co później miało to wpływ na postępowania kata. Skąd ta pewność, że wiedźma pragnie kary za coś więcej?

Stary Leon przechylił kielich do końca, wziął głęboki oddech a następnie zaczął poważnie:

– Wkroczyłeś na ziemie, gdzie czas stanął w miejscu, znalazłeś się w miejscu gdzie trudno odróżnić rzeczywistość od tworów szatana czy nawet Boga. Gdy przybyli do nas Norwegowie wiele lat temu, przestrzegli nas o klątwie, o niekończącej się udręce. Wtedy wzięliśmy to za bełkot zapijaczonych handlarzy lecz teraz sprawy mają się inaczej. Zbyt dużo ludzi zginęło abyśmy mogli puścić to płazem, zbyt ługo przeczekaliśmy, aż zło odejdzie, pora działać – Marcus pocierał skroń w skupieniu. – Mam dość kolejnych skretyniałych delegatów czy to z Londynu, którzy swymi tytułami sieją postrach wśród ludności, mam dość kolejnych ofiar, które odnajdujemy w makabrycznych okolicznościach i wreszcie, mam dość tego zabobonu, cholernego schematu, gdzie wszystko jest tłumaczone z ambony zamiast z rzetelnego raportu światłych ludzi! – Leon chyba się zapomniał. – Co więcej! – kontynuował widocznie zdenerwowany – nie będę tolerował tej propagandy, że jesteśmy odpowiedzialni za całe zło tego świata. Mamy do czynienia z konkretnymi zbrodniami, które są efektem konkretnych przewinień, a często zapominamy, że przestępstwem jest również ludzka krzywda, która niekoniecznie trafiła do raportu, i która niewątpliwie zamieszkała w ludzkiej pamięci. W pamięci! – Leon nabierał tempa. – W pamięci, która bywa trwalsza niż jakikolwiek zapisek – wyrzucił z siebie zdyszany – Philip zaczął pospiesznie dolewać gościom wina.

– Jeśli mogę wtrącić – zaczął niepewnie syn gospodarza – powinniście zacząć poszukiwania u proboszcza. Mimo podeszłego wieku jest to człowiek trzeźwy na umyśle, a co więcej, racjonalnie pojmujący rzeczywistość.

– Drogi Leonie – zaczął spokojnie detektyw. Trudno wyprowadzić go z równowagi, za dużo widział, aby dać ponieść się tak płochym emocjom. – Zawsze będziemy pod bacznym okiem ludzi, a co za tym idzie, pod formułą schematu. W większości przypadków, są to pobożni, aczkolwiek prości mieszkańcy nękanych osad, mieścin, wiosek. Pamiętaj, że gawiedź boi się niewytłumaczalnego, a gdy może, ukatrupi cholerstwo chociażby dla świętego spokoju czy też splendoru w pobliskiej karczmie. Prosty lud jest niebezpieczny – oznajmił nachylając się do gospodarza, Philip głośno łyknął wina. – Musi czuć bat nad sobą, inaczej to nas wybatożą. Oczywiście, naszym zadaniem jest pomóc ludowi, jednak nie możemy dać się ogłupić. Nie ważne, czy mamy do czynienia z chłopem czy z lokalnym kacykiem, a nawet ze sługą kościelnym. Musimy sprawę doprowadzić do końca, po naszemu. Rozumiesz?

– Wiesz dlaczego odmówiono nam pomocy za pierwszym razem? – w oczach Leona zamieszkała obojętność. – Ponieważ biskup stwierdził, że ponosimy słuszną karę za naszą płochą wiarę. Zrobił z wikarych cierpiętników. Proboszczowi przyznał eskortę, za którą oczywiście my płacimy. Banda tępych osiłków, którym tylko chędożenie we łbach siedzi. Za to ludzie lgną do kościoła jak mysz do sera. Słuchają dobrej nowiny – gospodarz widocznie zakpił. – Trwajcie w wierze, tylko ona was wyswobodzi z kary koniecznej za grzechy wasze skrywane, za słabości, za rozkosze ciała oraz umysłu zamroczonego. Tak u nas brzmi słowo na niedzielę – dokończył bijąc pięścią w stół.

– Opowiedz o kolejnych ofiarach – Marcus widocznie chciał odciągnąć Leona od skrywanych żali wobec kurii. – Jak powiedziałeś, na początku ginęli księża. Kto dalej padł od zemsty wiedźmy?

– Kobiety – odparł topiąc twarz w starych, porytych dłoniach. – Młode, piękne. Pobliskie dziewczyny, córki lokalnych gospodarzy. Niewinne dziewczęta, których nie posądzano kompletnie o nic.

– Może ci księża, prominenci i te dziewki miały ze sobą coś wspólnego? – Rose utopiła spojrzenie w obojętnych oczach Leona. – Może sypiali ze sobą po kryjomu, aż do momentu gdy ktoś nie wytrzymał i wymierzył lokalną sprawiedliwość?

– Jak już mówiłem, były niewinne – Leon niespokojnie obracał kielich w dłoniach.

– Mógłbym zaryzykować stwierdzenie, że Rose ma rację i zamknąć sprawę – Marcus podjął dolewając sobie wina – Tym bardziej, że wszyscy zamieszani nie żyją i ustalenie zdarzeń nie byłoby zbyt trudne. Jednak ufam Ci Leonie, wierzę, że lokalny problem skrywa głębsze wytłumaczenie i postaramy się odkryć prawdę, a następnie pojmać wiedźmę. – Marcus podrapał się po szyi, zerknął ukradkiem na Rose. Czarnowłosa puściła oczko. – Pora spocząć – kontynuował detektyw. – Za nami długi dzień. Zerkniemy na sprawę świeżym okiem jutro rano. Prowadź Philipie do komnat. A tobie Leonie życzę spokojnej nocy. Nie obawiaj się, minister wiedział co robi przysyłając nas do Cross Hill, to nie pierwsza sprawa, tego typu, przed którą dane nam stanąć. Bądź spokojny. – Leon nie odpowiedział. Głęboko zamyślony zdawał się być nieobecny. Nie był w stanie wytłumaczyć przed jakim zagrożeniem staną młodzi detektywi. Spotkanie z szatanem zawsze jest wielką niewiadomą. Tak będzie i tym razem.

Blask lampy nie do końca wyławiał wnętrze ciasnej izdebki z mroku. Marcus usiadł na wąskim łóżku spoglądając na Rose opartą o stolik stojący dwa kroki naprzeciw. Badawczo zerkał na srebrne promienie bijące od skórzanych spodni oraz kamizelki ciasno oplatających partnerkę. Czarnowłosa zarzuciła długie włosy za ramię, a następnie zaczęła:

– Co o tym sądzisz?

– Sprawa jest poważna – odparł machając ochoczo do butelki wina. Rose podała miejscowy trunek. – W zapiskach ze sprawy nie ma wzmianki o działaniu grupowym, z drugiej strony, nie chce mi się wierzyć, że jedna kobieta była w stanie wbić odwrócony krzyż z przybitym człowiekiem do ciężkiej konstrukcji.

– Zważ na to, że raporty sporządził miejscowy proboszcz. Żaden detektyw nie został dopuszczony do sprawy, jesteśmy pierwszym możliwym wybawieniem dla tych ludzi. Swoją drogą – kontynuowała odbierając detektywowi butelkę – minister musi ci ufać, skoro cię wysłał do tej dziury – skończyła i obficie skosztowała trunku.

– W podobnych sytuacjach kościół dokłada wszelkich starań aby sprawa nie ujrzała światła dziennego. W zależności od zastanych okoliczności, postanawia wysłać detektywów, katów lub poddać sprawy pod naturalny tok wydarzeń.

– Jak było w tym przypadku?

– Obawiam się, że prawdziwe odpowiedzi odkryje przed nami Cross Hill – na twarzy Marcusa wystąpił grymas, butelka stawała się coraz lżejsza. – A co do tego proboszcza, to masz rację. Raport jest bezwartościowy w wykonaniu osoby głęboko wierzącej. Sprawę trzeba zbadać obiektywnie.

– Za każdym razem kiedy zależy ci na naukowym podejściu wpadamy w coraz większy bałagan. Za każdym razem gdy pragniesz odnaleźć odpowiedzi na te wszystkie pytania szatan udowadnia ci, że to wszystko nie jest nawet przedsionkiem piekła.

– Każde śledztwo doprowadza mnie do najciemniejszych zakamarków ludzkiego umysłu. Zaczynam się przyzwyczajać.

– Dopóki nie odkrywasz kolejnych kręgów piekła – Rose oparła mocno nogę na ramie łóżka między udami detektywa. – Pamiętaj, że igrając z nim, prędzej czy później staniemy przed jego obliczem, a wtedy nie będzie tak miło.

– Jesteśmy zwykłymi pionkami, nie pofatyguje się po nas osobiście – Marcus przechylił butelkę do końca jednak przerażający wrzask wytrącił naczynie z rąk. Oboje zerwali się na równe nogi. Krzyk dobiegał z sąsiedniej izby, z sypialni Leona. Wpadając rychło do pomieszczenia ujrzeli gospodarza odwróconego plecami do wejścia. Skulony niczym garbus, trzymał w objęciach służącą. Pospieszne chlipanie wypełniało pomieszczenie, krew zaczęła spływać gęstym strumieniem na drewnianą podłogę. Czarna kałuża zataczała coraz szersze koło. Leon wypuścił ofiarę, biedna służka zwaliła się z hukiem na deski brodząc we własnej krwi. Pojękując trzęsła się w spazmach, jej oczy zachodziły bielmem, nie było już ratunku. Marcus i Rose patrzyli z niedowierzaniem kiedy nagle do izby wbiegł Philip, stanął jak wryty, widok rozszarpanego gardła sparaliżował młodzieńca, nawet nie drgnął.

– Co do cholery!?– Rose krzyknęła na co gospodarz odwrócił się ociężale. Zdyszany porażał spojrzeniem, a właściwie jego brakiem. Puste oczodoły niczym wodospady wylewały czarną, lepką krew. Rozdarta na piersi koszula odsłaniała wyryty pentagram, jeszcze świeży, bił czerwonym blaskiem poszarpanej tkanki. Leon wskazał na Marcusa:

– Myślałeś, że o tobie zapomniałem? – niski, zachrypły głos wiercił uszy. – Myślałeś, ze nie odnajdę cię na tym odludziu? – basowy śmiech gospodarza porażał umysły, strącał naczynia z półek. – Me trzy oblicza zwrócone w trzy świata strony. Me legiony zebrane z dziewięciu kręgów mego królestwa i wreszcie duch mój z lodowego dworu, wszystko razem związane, by odnaleźć ciebie młodzieńcze – Marcus pobladł w oka mgnieniu, Rose oddychała głęboko, ciężkie piersi o mało nie rozerwały kamizelki. – Pamiętaj detektywie – syknął – nikt nie może odmówić moich praw – szyderczy uśmieszek przeszywał umysł strachem, czarne zęby oraz dziąsła napełniały odrazą. – I ukaże się przed tobą rajów pożoga. Będziesz szedł z nudą i żałobą – opętany Leon sięgnął po sztylet skrywany za pasem po czym wbił go krzepko w prawy oczodół. Chrupot pękającej czaszki uprzedził huk upadającego ciała. Marcus nie dowierzał, Rose przypadła plecami do ściany, przez rozwichrzone włosy przebijały się ogromne, zszokowane oczyska. Philip opadł na kolana, gorzki lament rozdarł się wśród zgromadzonych.

 

W pobliskich lasach Cross Hill, wśród piętrzących się drzew, wiecznie bezlistnych o rozłożystych gałęziach, znajduje się na wpół zburzona katedra. Gotycka ruina wsparta gęstym rusztowaniem porośnięta mchem oraz zapomnieniem. Niegdyś największy w hrabstwie obiekt kultu, dziś szpital, przytułek dla psychicznie chorych, a w tym dla ofiar wiedźmy.

Z dziurawego dachu biły słupy światła na których tańczyły cienie pacjentów. Poskręcane sylwetki, roztańczone wśród pisków oraz rechotu, rodziły dreszcze. Skryta wśród garbatych drzew ruina kusiła wędrowców. Rozszalałe chochliki nawoływały, to chichotaniem, to piskiem cierpiętnika, innym razem szyderczym, ochrypłym rechotaniem.

Przekraczając próg katedry Marcus oraz Rose ujrzeli krzywo zawieszoną tabliczkę na której ktoś napisał drżącą dłonią: „Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją". Niewyraźne pismo nasuwało dwa wnioski, ktoś pisał wiadomość w pośpiechu, lub był niespełna rozumu, szalony. Nie było odwrotu, śledztwo trzeba doprowadzić do końca. Weszli do środka, porzucając nadzieję, przypisaną zwykłym śmiertelnikom.

Wnętrze katedry wypełniały gęsto rozstawione szpitalne łóżka, na których w zależności od stopnia choroby, pacjenci leżeli swobodnie lub rzucali się wściekle, przytwierdzeni grubymi pasami do rozklekotanych ram. W przypadku najcięższych schorzeń, łóżka odgradzano, skrywając je pod namiotami skonstruowanymi z białych prześcieradeł przytroczonych do prowizorycznych rusztowań ustawionych nad łóżkami. To przez te bloki przebijały się sylwetki roztańczonych szaleńców, bowiem w każdym namiocie siostry zakonne nakazały rozstawić lampy aby na bieżąco śledzić poczynania pacjentów. Nad tym biedakami czuwały średniowieczne malowidła, wspinające się po wysokich, zgrzybiałych ścianach katedry. Biblijne sceny ukazywały srogo karanych grzeszników, miejscami spod czarnej mazi, wyłaniały się obrazy dumnych aniołów, odzianych w ciężkie zbroje, prowadzących na sąd ostateczny.

Na środku katedry, tuż przed zburzonym ołtarzem, znajdowało się ciężkie, dębowe biurko, wyłożone papierami, księgami, zapiskami, przy których siedziała zanurzona w pracy zakonnica. Spowita niebieskim światłem bijącym z resztek witraża, skrobała starannie gęsim piórem po czerpanym papierze. Otoczona przez namioty, łóżka oraz niezliczoną ilość świec rozstawionych wśród chorych, zdawała się trwać w tym miejscu od wieków. Brakowało tylko lalek.

Detektywi zrobili pierwszy krok w kierunku niewzruszonej zakonnicy, jednak drogę zastąpiła im inna boża służka. Przerażała. Wytarta sutanna oraz poczerniałe mankiety okrywały wychudzoną kobietę, której białe oczy raziły zimnem. Ani śladu źrenic, tęczówek. Tylko śnieżna biel wyłaniająca się z pociemniałych oczodołów. Ociężale poruszając głową próbowała wyczuć przybyszów, oddzielić od zgnilizny murów oraz smrodu pacjentów. Falujące na pomarszczonym czole brwi odzwierciedlały nastrój kobiety. Im dalej od właściwego tropu, tym wyżej unosiły się owe potargane brwi. Aż w końcu zastygły w bezruchu, służka zatrzymała lodowate ślepia na wielkich oczyskach Rose.

– Rose Blackwood – ochryple zaczęła zakonnica. – Nie widziałam, że stanęłaś po właściwej stronie barykady. A może to kolejna twoja sztuczka? – brwi przybrały gniewny wyraz.

– Przybywam z pomocą – odpowiedziała nie kryjąc zaskoczenia. – Złapiemy wiedźmę. Zakończymy ten koszmar – ciągnęła rozglądając się badawczo po katedrze. – Zobaczysz, Aniele.

– Pamiętaj, my wszystko widzimy – zakonnica odstąpiła.

Idąc dalej w kierunku ołtarza, zatrzymali się ponownie. Ich uwagę zaskarbiła sobie mała dziewczynka. Skulona, skryta za łóżkiem pochlipywała żałośnie. Rose podeszła do dziecka, zanurzyła dłoń w hebanowych włosach dziecka. Mała wstała przytuliła się do kobiety, uniosła oczy, ściskając za dłoń, zapytała:

– Kochasz mnie? – Oczy Rose zaszły łzami, nie chciała odpowiadać. – Mama mnie kochała – piskliwy głosik przerwał milczenie. – Jak chorowałam, czuwała przy mnie dzień i noc, podawała różne mikstury, które pomagały ukoić ból. Nie lubiłam tylko tego głosu, ale to on pomagał sporządzać eliksiry.

– Czyj głos skarbie? – zapytała czule głaszcząc dziecko.

– Nie wiem, nigdy nie widziałam tego kogoś. Zawsze rozmawiał z mamą w innym pomieszczeniu. Głos jego był groźny, wszędzie dochodził, a później śnił się co noc. Jednak pomógł przy leczeniu, już po sześciu dniach poczułam ulgę.

– A gdzie jest twoja mama kochanie? – Blackwood delikatnie bawiła się drobnymi dłońmi dziewczynki.

– Ktoś dowiedział się o tym, że mamusia rozmawia z kimś po nocach, ukradkiem sporządzając mikstury i musiała odejść.

– Gdzie? – Rose nadal miała nadzieję, że matkę tylko zamknięto w miejscowym areszcie.

– Do Boga, razem z płomieniami, wszystko widziałam – powiedziała to wyjątkowo spokojnie, wręcz niewzruszona.

– A ty? Co tu robisz? – Blackwood nie mogła zahamować płynących łez.

Dziecko ponownie przytuliło się do kobiety, delikatnie ucałowało w ucho po czym szepnęło:

– Czekam, aż ten głos przyjdzie po mnie. Co noc obiecuje mi, że już wkrótce to wszystko się zakończy. A wtedy spotkam się z mamą. Jej nic nie jest, czeka na mnie w lepszym miejscu, gdzie miłość jest jedyną prawdą.

– Jak masz na imię dziecko?

– Semiramida.

Stojąc przy masywnym biurku, Rose i Marcus czekali, aż stara zakonnica dokończy wers. Zamaszystym ruchem skończyła zdanie, tym samym zapełniając stronę starannym, pochyłym pismem. Odkładając pióro w kałamarzu, powoli zerknęła na detektywów. Poryta twarz emanowała zmęczeniem, podkrążone oczy wołały o odrobinę odpoczynku, a mocno zaciśnięte usta zdawały się niezdolne do uśmiechu. Spoglądała na parę dość długo. Okryta niebieskim promieniem witraża, siedziała w fotelu nieruchomo niczym na tronie. Marcus, zobojętniały czekał na pozwolenie zabrania głosu. Rose, rozgoryczona, wszczepiała wrogie spojrzenie w starą kobietę. Tylko czekała na najdrobniejszy przejaw niechęci czy wrogości.

– A… dwójka detektywów o której wspominał już świętej pamięci Leon – głos kobiety emanował większym zmęczeniem niż aparycja. – Co was sprowadza do korytarza piekła?

– Wiedźma – rzekł stanowczo Marcus. – Mamy polecenie złapania oprawcy i postawienia go przed sprawiedliwością.

– Nie bełkocz jak prawnik czy świeży absolwent akademii – zakonnica uniosła się – Wiele o tobie słyszałam Marcusie. Twoja reputacja wyprzedza cię, nawet w takich miejscach jak Cross Hill. Wiem, że twoje metody nie mają za wiele wspólnego z tradycyjnym postępowaniem w takich przypadkach. Stąd masz tylu wielbicieli oraz wrogów.

– Przywykłem do schematu na tyle, że jestem w stanie wytknąć jego braki – Rave nadal emanował obojętnością.

– No tak – stara parsknęła – Przecież za schematami podąża tylko ciemnota i bogobojny plebs, prawda młodzieńcze? – Marcus nie miał pojęcia czy zakonnica żartuje czy gani detektywa za jego przekonania.

– Dobrze nam to wychodzi – wtrąciła Rose. – Pomogło nam to ocalić wielu ludzi, którzy jak się później okazało, byli całkowicie niewinni – Blackwood wyjątkowo mocno zaakcentowała ostatni wyraz. Zakonnica starannie zmierzyła kobietę wzrokiem.

– W porządku – stara zaczęła ogarniać papiery na biurku – Co was do mnie sprowadza?

– Chcemy zadać kilka pytań i zobaczyć Philipa – Marcus rozglądał się po namiotach szukając syna gospodarza. – Podobno trafił do tego miejsca po wczorajszych wydarzeniach.

– No, trafił – zakonnica odszczeknęła, nerwowo przesuwając papierową stertę, mocno oparła się o wysokie oparcie fotela. – Dobra. Będę szczera. Nie lubię takich jak wy! – wyrzuciła z siebie wskazując suchym palcem na Rose. – Dla mnie jesteście dziwakami, którzy ciągną za sobą problemy. Tak było w Spooky Waters i tak będzie tutaj. Pomogę wam tylko ze względu na prośbę Leona. Inaczej wywaliłabym was za próg! Pytać, pókim dobra – mocno siadła na krześle, na którym czuła się jak na tronie.

– Miejscowi z pewnością rozsyłają plotki na temat wiedźmy – zaczął nadal nieprzejęty Marcus – Co mówią? Jakie są spekulacje? Z pewnością krążą miejscowe plotki traktujące o rzekomych powodach zbrodni.

– Plotek jest wiele – odparła dłubiąc palcem w dziurawym oparciu fotela. – Ludzie gadają, że miejscowi prominenci lubowali się w cielesnych przyjemnościach, inni powiadają, że spełnia się przepowiednia Norwegów, a jeszcze inni mówią, że ostatnie wydarzenia z Cross Hill są zapowiedzią sądu ostatecznego. Jak widzisz wersji jest dużo. Nie mamy żadnego namacalnego dowodu, który mógłby nakierować na właściwy trop.

– Kim jest wiedźma?

– Tworem szatana, jego wiernym żołnierzem, prowokującym Cross Hill do przejścia na drugą stronę – w oczach zakonnicy po raz pierwszy można było dostrzec pasję. – Żaden to człowiek, jeno demon piekielny.

– Dlaczego do sprawy nie został dopuszczony żaden detektyw, a sprawozdanie z zaistniałych wydarzeń sporządzał miejscowy proboszcz? – Rave strzelał kolejnymi pytaniami.

– Bezpośredni rozkaz z episkopatu – zakonnica wnet porzuciła podniosły ton. – Ponoć sporo się napracowali aby nikt nie został dopuszczony do sprawy. Przecież wiesz, że mają koneksje.

– Po raz pierwszy się zgadzamy – dorzuciła Rose.

– Daj mi coś, jakikolwiek punkt zaczepienia – Marcus nachylił się nad biurkiem, zajrzał w stare oczy zakonnicy. – Daj mi cokolwiek, na pewno coś wiesz. Muszę od czegoś zacząć, pomóż ocalić tych ludzi. Proszę.

– Moim zadaniem jest sprawowanie opieki nad pacjentami – chłodno oznajmiła odwzajemniając spojrzenie. – Spójrz na tych biedaków, na te ofiary, które widziały wbijanego na pal wikarego, przybijanego żywcem do podłogi jego kompana czy rozszarpywane na strzępy młode kobiety. Te zbrodnie powodowały inne występki, aż wszyscy zamieszani spotkali się tutaj. Przyjrzyj się zakonnicom, które pomagają w opiece – wskazała na grupę kobiet wnoszących do katedry świeże prześcieradła oraz opatrunki. – Wiesz dlaczego wszystkie są ślepe? Aby sprostać temu zadaniu, nie mogą widzieć okrutnych praktyk szatana. Tylko wtedy mogą w pełni pomóc tym ludziom, nie widząc oraz nie czując ich cierpienia.

– Toż to absurd – Blackwood parsknęła.

– Proszę. Cokolwiek – Marcus pierwszy raz nie krył napięcia. Teraz to zakonnica przechyliła się w stronę młodzieńca.

– Po co ci ta sprawa? Nie możesz odpuścić? – syknęła – Dlaczego zależy ci na losie ludzi z takiej dziury? – jej oczy błysnęły w mroku. – Odpuść, nie podołasz – stara zawarczała wbijając pazury w blat biurka. Marcus nabrał powietrza.

– Chcemy zobaczyć Philipa i odejdziemy – zaczął się jej obawiać. Rose przypomniała sobie o sztylecie w wysokim bucie.

Katedralny namiot skrywał wąskie łóżko niedbale okryte pożółkłą pościelą oraz podłogę usłaną rozpalonym świecami. Philip siedząc wśród płomieni, drapał się nerwowo po ramieniu. Detektywi od razu zauważyli liczne okaleczenia na ciele młodzieńca. Korpus gęsto pokryty nacięciami w kształcie odwróconego krzyża, bujał się na boki, a Philip nucił przy tym niedbale, nie zwracając uwagi na dwójkę przybyszów. Marcus i Rose nie kryli zdumienia. Blackwood postanowiła wyciągnąć dłoń do szaleńca jednak Rave powstrzymał jej gest, mocno przyciągając czarnowłosą do siebie. Nie sprzeciwiła się. Wnet, Philip rzucił wrogie spojrzenie na detektywów. Długo patrzyli na siebie. Niezręczna cisza? Gorzej. Bezradność, ciasne pomieszczenie, krótki dystans między zgromadzonymi. To wszystko zwiększało szanse na ewentualny, aczkolwiek, skuteczny atak ze strony Philipa. Rose myślała nieprzerwanie o sztylecie ukrytym w bucie, jednak biorąc po uwagę odległości, nie miałaby szans na wydobycie broni, a co dopiero użycie. Bezradna chwyciła mocno dłoń Marcusa. Ten, jak zawsze, próbował rozeznać się w sytuacji.

– Uciekajcie – głos Philipa brzmiał przeraźliwie bezradnie. – Czmychajcie z Cross Hill, póki możecie, on jest wszędzie, widzi wszystko, zna każdy ruch.

– Twój ojciec nie żyje. Dla niego koszmar jest skończony. Odszedł wplątany w tę grę między niebem a piekłem, ale już jest bezpieczny – Marcus nie chciał brać odpowiedzialności za swe słowa.

– Biada wam. Wszystkie kręgi piekła domagają się waszych dusz, a nawet truchła – drapał swe ramiona coraz mocniej. – Będziecie stanowić przykład, nabici na pal przy bramie dziewiątego kręgu – teraz już nie mieli wątpliwości co do szaleństwa Philipa.

– Dlaczego to zrobiłeś? – Rose wskazała na okaleczenia.

– Blackwood – zaczął widocznie zdenerwowany. Jego oczy biły żywą czerwienią, tlącą się niczym żar. – Ty ostatnia powinnaś zadawać podobne pytania. Nie rób ze mnie idioty. Też tam trafisz, szybciej niż ci się wydaje. A twój przebiegły detektyw przetrze dla ciebie szlak… własnymi wnętrznościami – Philip wybuchł szaleńczym śmiechem, łzy gęsto spływały po jego policzkach. Podekscytowany rozdrapywał okaleczone ciało coraz szybciej. Rose myślała tylko o zastrzeleniu szaleńca, wyobrażała sobie jak kula wbija się między oczy, rozłupując czaszkę, a biedna ofiara, bije potylicą mocno w posadzkę. Marcus przerwał słodkie wyobrażenia czarnowłosej wyprowadzając ją z namiotu:

– Nic tu po nas. Philip też nam nie pomoże – zmęczony potarł czoło. – Idziemy do proboszcza.

Byli otoczeni. Stojąc bezradnie na podwórzu plebanii, bacznie obserwowali grupę bandytów zamykających pierścień wokół detektywów. Eskorta miejscowego proboszcza składała się z zapijaczonych, śmierdzących prostaków, nie zaś ze służby zbrojnej czy chociażby najemników. Okrążeni, czekali na pierwszy ruch ze strony zbójów. Uzbrojeni w pałki, noże i widły spoglądali apetycznie na Rose. Sprośne komentarze oraz spaczony rechot docierał również do Marcusa. To przechyliło szale. Rozwścieczony detektyw wartko dopadł do konia, szybko rozpiął skórzane paski na zwiniętej w rulon skórze. Dobył miecza. Średniowieczny, dwuręczny oręż zawył w powietrzu. Bandyci zerwali się w stronę detektywów. Rose, szybko dobyła sztyletu ukrytego w bucie, drugą ręką sięgnęła po kastet przytwierdzony rzemykiem do pasa. Dwóch wieśniaków doskoczyło do Marcusa, młody detektyw uchylił się przed ciężką pałką, złapał napastnika za ramię, przeciągnął dalej, ten lecąc z impetem, wleciał w kopę liści. Drugi, biorąc zamach z góry, chciał rozbić głowę uderzeniem w potylicę. Marcus opadł nisko na kolanach, przeskoczył tuż pod rękoma napastnika, wstał żwawo, gdy bandyta odwrócił się, zdążył ujrzeć tylko rozpruwający klatkę piersiową błysk ostrza. Pierwszy próbował podnieść się z liści. Został do nich przytwierdzony tym samym ostrzem. Sztych miecza, bez najmniejszego oporu przeszedł przez czoło. Rose musiała stawić czoła trzem napastnikom. Sprośne komentarze nie docierały do kobiety. Spinając wszystkie mięśnie czekała na atak oprawców. Pierwszy zerwał się cham z widłami. Wyprowadzając pchnięcie pijak zawył żałośnie po czym charcząc i krztusząc się własną krwią opadł na kolana. Sztylet głęboko utknął w tchawicy wieśniaka. Rose była wybornym nożownikiem, potrafiła rzucić sztyletem z najdrobniejszą dokładnością. Drugi zachodząc od tyłu oplótł kobietę żelaznym uściskiem wokół piersi czekając aż trzeci uderzy. Czarnowłosa nie zwlekając wbiła wysoki obcas w stopę bandyty, ten krzyknął niemiłosiernie luzując blokadę. Rose doskoczyła wartko do trzeciego, który nie spodziewał się ofensywy. Zaskoczenie opłaciło się. Łapiąc chama za cuchnącą koszulę, kobieta zaczęła bezlitośnie tłuc twarz kastetem. Krew, zęby oraz kawałki tkanki fruwały wokół twarzy, a przynajmniej jej resztek. Drugi starając się podnieść został przybity tym samym obcasem, który go powalił. Dziesięć centymetrów żelaznego obcasa z donośmy chrupnięciem przebiło czaszkę. Szybko wyciągając sztylet z tchawicy wieśniaka, czarnowłosa rzuciła się w pościg za pozostałą trójką bandytów. Furia ogarniała umysł. Wieśniacy widząc jaką jatkę urządzili detektywi, rzucili się do ucieczki. Waląc w zamknięte drzwi plebanii, czekali przerażeni, aż drzwi się otworzą. Rose była coraz bliżej. Nagle, przejście stanęło otworem dla wszystkich. Bandyci wpadli do środka przewracając proboszcza, a czarnowłosa wleciała do izby tuż za nimi z bitewnym okrzykiem. Już chciała zanurzyć swe ostrze w trzewiach wieśniaków, gdy spod kupy przewróconych ciał rozdarł się błagalny okrzyk proboszcza, błagającego o litość:

– Nie zabijaj! Proszę, nie zabijaj, myśleliśmy, że to wiedźma!

Siedząc w okazałej bibliotece proboszcza, Rose leczyła się wybornym trunkiem podanym przez gospodarza. Marcus czyścił zbroczę miecza z zakrzepłej krwi, nie mógł przy tym oderwać złowrogiego wzroku od proboszcza. Trzech pozostałych przy życiu wieśniaków z tak zwanej eskorty, siedziało potulnie, czekając na przebieg wydarzeń. Zaś sam proboszcz wiedząc, że musi jakoś zacząć rozmowę, unikał spojrzeń wszystkich zgromadzonych:

– Wiem, że zaistniała sytuacja jest co najmniej – tu proboszcz się zamyślił, bał się błędu, Marcus czyszczący miecz z krwi wzbudzał respekt – niezręczna…

– Niezręczna!?! – wrzasnęła Rose. – Niezręczna? Ja ci dam niezręczną sytuację! Ty chamie jeden…

Rose skoczyła do proboszcza, mocno zaciśnięta pięść gotowa była do rażącego uderzenia. Marcus gwałtownie załapał czarnowłosą, odsunął kobietę od księdza po czym przytulił mocno. Sługa boży nawet nie drgnął, tym bardziej, tak zwana, eskorta.

– Słuchaj no – warknął Marcus – jakim cudem napadasz na ludzi, którzy przybywają z pomocą?

– Szczerze, to było tragiczne…

– Co ty sobie wyobrażasz? O mało nie zginęliśmy z rąk ludzi, którym mamy pomóc. Gdy minister się o tym dowie, nawet kuria ci nie pomoże, gwarantuje ci to! – Rave trząsł się zdenerwowany.

– Przepraszam – wystękał proboszcz skrywając twarz w dłoniach, nie udawał, był podłamany. – Ostatnie wydarzenia – kontynuował chlipiąc – wszystkim mieszają w głowach. W dodatku zdarzenie w domu Leona… znałem go od małego, razem dorastaliśmy… Nie mogę.

Rose podeszła do proboszcza, chwyciła go za ramiona, klęknęła przed siedzącym starcem, wzięła głęboki oddech po czym zaczęła:

– Daj nam coś, jakikolwiek punkt zaczepienia – zaczęła wyjątkowo spokojna, wiedziała, że musi postawić dobro śledztwa ponad swe uczucia czy humory, nieważne czy uzasadnione czy nie. – Nigdzie nie możemy znaleźć żadnych wskazówek. Jesteś naszą ostatnią szansą. Pomóż nam zakończyć ten koszmar, raz na zawsze – mocny trunek z piwnic proboszcza zaczął działać. – Tylu niewinnych ludzi musiało zginąć, w imię czego? Jeżeli nam nie pomożesz Cross Hill odejdzie w niepamięć wraz z gasnącymi na nim płomieniami. Zrób coś, jesteś bożym sługą, do cholery!

– Kiedy ja nic nie wiem! – odkrzyknął zrozpaczony starzec. – Wiedźma przybyła, zaczęła zabijać, nikt nie wie dlaczego. Istnieją domysły, miejscowe legendy, jednak nie mają one zaczepienia w rzeczywistości.

– Gdyby tak było, już na początku wezwalibyście detektywów zamiast pozostawić biednych mieszkańców samych sobie – Rose kończyła się cierpliwość – Ukrywasz coś! Wiem to, czuję to!

– Zostaw mnie… – starzec rozpłakał się na dobre.

– Jak tak dalej pójdzie, to sami zawiśniemy na odwróconym krzyżu! – Blackwood mimo pozornego spokoju, była bliska histerii. – Wychodzę!

Marcus był zmęczony. Widok zrozpaczonego starca nie wzbudzał politowania czy współczucia. Nie dziś. Młody detektyw postanowił postawić wszystko na jedna kartę:

– Jeśli nam nie pomożesz – oparł łokcie na kolanach – Osobiście znajdę sposób żeby wydać cię wiedźmie. Jeśli mi się to nie uda, to sam skarzę cię na męki o jakich nie śniłeś. Wreszcie sam zasmakujesz tortur, których doznawali ludzie, skazywani przez twoich pobratymców.

Starzec opanował się. Spojrzał błagalnym wzrokiem na detektywa:

– I tak jesteśmy martwi – pełen zwątpienia chwycił Marcusa za dłonie. – Powiem ci wszystko, z najdrobniejszymi szczegółami, jednak musisz obiecać mi nietykalność, ochronę, inaczej nie zdążę opowiedzieć ci wszystkiego.

– Dobrze – detektyw odpowiedział widocznie pobudzony. – Dobrze, dam ci czego pragniesz, ale tylko wtedy, gdy powiesz wszystko, bez omijania żadnych szczegółów, nawet tych najbardziej nieodpowiednich.

– Zgoda. Przybądź jutro na cmentarz pod dworem Leona, o północy, wszystko ci wytłumaczę.

– Dlaczego nie teraz?

– Musisz ujrzeć pokutnika – odrzucił zamyślony.

Po zdarzeniach mających miejsce na dworze Leona, Marcus wraz z Rose postanowili wynająć izbę w miejscowej karczmie pod „Tłustym baranem”. W ciasnej izbie stały dwa łóżka, a między nimi skórzane torby, wypełnione sprzętem detektywistycznym. Sztylety, rewolwery, noże, amunicja, kastety, proch, fiolki z nieznanymi substancjami. To wszystko stanowiło wyposażenie detektywów. Marcus kończył borykać się z niedoczyszczonym zbroczem, nerwowo pocierając broń zerkał na Rose, która z czarnej skrzyni wydobyła piękną kuszę o rozłożystych ramionach. Okryta gęstym grawerowaniem broń lśniła wśród promieni świec. Blisko łoża, tuż pod bruzdą, znajdował się dopięty skórzany bęben skrywający liczne bełty. Natomiast cięciwa przebiegała przez skrzętny mechanizm, zawarty w wielu kółkach zębatych, sprężynkach, trybikach, który to miał za zadanie naciągać ową cięciwę po naciśnięciu widlastego spustu, zamontowanego do kolby. Wystarczyło szybko uzbroić kuszę w kolejny bełt, resztę robił mechanizm, co w konsekwencji pozwalało znacznie skrócić czas ładowania broni. Marcus nałożył skórzaną kamizelkę, lewe ramię zakryte zbrojnym naramiennikiem przechodziło przez opachę, nałokcicę a kończyło się w masywnej rękawicy. Wszystko pochodziło od oporządzenia średniowiecznego rycerza. Na plecach spoczywała ciężka pochwa niosąca dwuręczny miecz, wreszcie doczyszczony oręż bił blaskiem rozłożystego jelca, a czerwony kamień wbity w głowicę lśnił purpurą kontrastującą ze srebrem zbroi. Do prawego uda detektyw dopiął kaburę z rewolwerem o masywnej, ośmiokątnej lufie kalibru jedenastu milimetrów. Natomiast uda Rose wyłożone były drobnymi sztyletami, tak zwanymi odkuwkami, drobnymi ostrzami, idealnie wyważonymi służącymi za cichą metodę pozbywania się przeciwnika.

Marcus siedział na łóżku pogrążony w myślach, podobnie jak Rose na przeciwległym, zasłanym bronią. Trzymając kusze na kolanach spoglądała na detektywa badawczo:

– Wiesz z kim walczymy? – zaczęła.

– A niby skąd? – odparł zaniepokojony.

– Denerwujesz się? – nie była pewna czy to właściwe pytanie.

– Możemy zginąć – odparł sucho.

– Jak zawsze – zripostowała uśmiechnięta. Chciała pocieszyć detektywa.

– Nie chodzi o moją śmierć, martwię się o ciebie Rose. Czuję się odpowiedzialny za… – już nie mógł ukryć drżenia rąk, nerwy oraz panika zaczęły brać górę nad Marcusem.

– Hej – Rose odłożyła kuszę, klęknęła przy partnerze, chwyciła go za dłonie. – Nie martw się. Jestem dużą dziewczynką. Poza tym, to nie jest nasz pierwszy raz, damy radę, zobaczysz Marcusie, zlejemy ich wszystkich – przytuliła detektywa do ciężkich piersi.

– Po wydarzeniach ze Spooky Waters, ciężko dojść do siebie. Czasem to wszystko przytłacza. Boję się o ciebie, o to jak wygląda druga strona, co tam zastanę?

– Nie myśl o tym teraz – Rose sięgnęła do fiolki z białym proszkiem, niewielką ilość wysypała na zewnętrzną część dłoni. – Masz, pomoże ci, od razu poczujesz się lepiej – Marcus wciągnął biały proszek, nie cierpiał tego, jednak w chwilach zwątpienia, biała czarodziejka była nieoceniona. Odchylił głowę, tępym wzrokiem badał ciemność, mocno pociągając nosem, przytulał Rose:

– O, Rose, moja Rose, moja nieoceniona Rose – czarnowłosa nie lubiła tego stanu, jednak nie mogła nic poradzić, nie widziała innego rozwiązania, stres związany ze śledztwem był zbyt duży, podobnie jak jej uczucie do Marcusa. Czyniąc źle, pragnęła dla niego tylko dobra.

 

Północ. Cmentarz utopiony w księżycowej poświacie, odkrywał przed żyjącymi swe nagrobki, poturbowane przez czas oraz zapomnienie, zionące zimnem, skupiały przy sobie złe moce. I to wycie wilków. Dreszcze pełzały po ciele, strach i zamęt zdobywały umysł.

Gdy przybyli na miejsce, ujrzeli wśród nagrobków rozpalone świece oraz słomiane lalki. Na środku cmentarza, pod uschniętym drzewem, czekał proboszcz ze wzmocnioną eskortą. „Mięso armatnie” pomyślał Marcus, „tacy też są potrzebni”. Widocznie przerażony starzec tulił się do masywnej księgi obitej czarną skórą. Biblia dawała znikome poczucie bezpieczeństwa, mimo to nie rozstawał się z nią na krok. Tak zwana eskorta, tym razem, dozbrojona w kosy z nożami ustawionymi wzdłuż drzewca, emanowała pewnością siebie. Do czasu.

Rose i Marcus zatrzymali konie kilkanaście kroków przed zgromadzonymi. Pierwszy zajął głos Marcus:

– Po co ci kosynierzy? – jego głos był pewny, mocny, niósł się daleko. – Myślisz, że cię uchronią od wyroku? Do końca masz nadzieję, że uda ci się uciec, co?

– A ty co zrobiłbyś na moim miejscu? – wyjąkał sparaliżowany strachem.

– Do rzeczy! – krzyknęła Rose. – Po co nas tu ściągnąłeś?

– Jesteście inteligentni, dużo widzieliście w życiu – nerwowo przyciskał księgę do piersi – Takie śledztwa to wasz chleb powszedni. To ja wam powiem, co tu się dzieje. Wszyscy zamieszani już nie żyją, zostałem tylko ja i nie mogę odejść z tego świata skrywając w sobie tę straszną tajemnicę – wiatr zawył głośniej, wilki były coraz bliżej. Rose położyła kuszę na prawym udzie na co kosynierzy stracili na pewności. Czarnowłosa puściła do nich oczko, udawali, że nie widzieli. – Trzeba było zamknąć sprawę już na samym początku Marcusie – proboszcz był bliski płaczu. – Teraz i wy możecie zginąć.

– Mów! – detektyw ryknął wściekle na co koń się wzburzył.

– To my jesteśmy winni tym zbrodniom. Ja i moi przyjaciele, których praktyka zakończyła się wraz z pierwszym łykiem wina podanym przez kobietę. Tak Marcusie, rozwiązanie jest proste i leżało tuż pod twoim nosem. Nie ma tu zawiłych zwrotów prowadzących do przerażających odkryć. Człowiekiem od zawsze kierowały proste potrzeby, pożądania, obsesje. Teraz przyjdzie mi za to odpowiedzieć – zakończył spokojny, wiedziała, że wina była po jego stronie.

– Chcesz powiedzieć, że wiedźma karze was za grzechy ciała?

– Tak młodzieńcze, za nasze słabości, które przeistoczyły się w obsesje.

– Kim jest wiedźma? – Blackwood ryknęła jednak proboszcz nie odpowiadał. – Kim jest wiedźma?! – powtórzyła, w jej głosie była agresja.

– To żołnierz szatana, podobnie jak kobiety z którymi spędzaliśmy ucieszne chwile. Bo to one są wszystkiemu winne! – proboszcz odrzucił strach i pokorę, na jego twarzy malowała się odraza. – To one od zawsze kuszą, burzą porządek świata, sprowadzając prawych ludzi na drogę ku piekłu! Jesteście upadłymi istotami – wskazał na Rose, jego oczy błysnęły w mroku. – Nie jesteście niczym więcej tylko… – nie dokończył. Czarnowłosa wycelowała kuszę w kierunku łba starca, czekała na ostatni impuls. Kosynierzy zwątpili. Wiedzieli, że nie mają szans. Bardziej niż oręż detektywów, przerażało ich zdeterminowanie.

– Dość! – wtrącił Marcus. – Odpowiedz, kim jest wiedźma?

– To proste – wtrącił piskliwy głosik małej dziewczynki. Marcus i Rose odwrócili się, ujrzeli, niską istotkę odzianą w powłóczystą koszulę nocną. Dziecko wyłoniło się zza linii drzew, przystanęło, zerknęło na detektywów, po czym uniosło dłoń. Konie oszalały, wierzgały, próbując zrzucić jeźdźców. Marcus zdążył nieporadnie zeskoczyć. Rose upadła z hukiem. Zwierzęta pierzchły do lasu, wilki natychmiast rzuciły się w pogoń.

– To moja mamusia. To ona jest wiedźmą z Cross Hill, a wiecie dlaczego? – Blackwood nie dowierzała, ta sama dziewczynka, którą tuliła w katedrze jest w zmowie z nieznaną siłą. – Bo ten starzec obiecał jej pomoc gdy ja chorowałam w zamian za… – tu się zamyśliła – Jak on to nazwał? A już wiem, za piątkowe popołudnia – Rose zmierzyła wściekłym wzrokiem starca, marzyła o zabiciu drania, zaciskając mocno dłoń na rękojeści kuszy, drżała gotowa do ataku.

– Semiramida – przypomniała sobie czarnowłosa szepcąc wściekle pod nosem. – Mała Semiramida – obrzuciła żałosnego starca pogardliwym wściekłym spojrzeniem. Nawet piekło nie zna gniewu rozwścieczonej kobiety.

– To już koniec – szepnął spanikowany starzec. – Brać ją!

Sześciu kosynierów ruszyło wartko w stronę detektywów i małej. Blackwood pragnęła zastrzelić proboszcza, jednak musiała skupić się na napierającym bandycie. Liczne bełty szybko podziurawiły piersi mężczyzny. Najeżony drobnymi pociskami zarył w świecach i słomianych lalkach. Drugi dopadł do Marcusa. Młody detektyw szybko wyciągnął rewolwer, głośny strzał przedziurawił udo. Napastnik doskoczył do Rave’a, pełen furii, dalej chciał zabić. Nie dał rady. Klinga miecza przeszyła powietrze po czym otworzyła brzuch napastnika dając w ten sposób ujście trzewiom. Padł w konwulsjach.

Pozostało czterech. I wtedy pojawiła się wiedźma. Odziana w skórzane, czarne spodnie oraz kurtkę na której spoczywał lśniący napierśnik, wkroczyła do akcji. Oblicze zakryte szerokim kapturem biło zimną czernią. Wysokie buty spięte licznymi klamrami dzwoniły z każdym krokiem. Uzbrojona w dwa sztylety niewiarygodnie szybko doskoczyła do dwóch kosynierów. Serią błyskawicznych cięć odcięła obie ręce pierwszego, kosa opadła z hukiem. Drugi nadział się na ostrze, nawet nie spostrzegł kiedy wiedźma znalazła się przy nim. Pozostała dwójka eskorty rzuciła się do ucieczki. Wiedźma skierowała otchłań ziejąca spod kaptura w stronę Rose. Czarnowłosa odpowiedziała starannym wycelowaniem w biegnących wieśniaków, dwa bełty utkwiły kolejno w karku oraz czaszce niedoszłego uciekiniera. Ostatni, w przerażeniu upadł, przeturlał się po czym zastygł w chruście płacząc donośnie. Wiedźma nie spiesząc się, podeszła do kosyniera. Mijając proboszcza, który wiedząc, że nie ucieknie, podeszła do swojej ofiary. Łapiąc za włosy, podniosła mężczyznę odrywając stopy od sterty gałęzi. Wartkim machnięciem, ścięła łeb ostatniego kosyniera. Odwróciła się, przez chwilę stała skierowana do proboszcza. Marcus i Rose pokornie czekali. Nie chcieli atakować wiedźmy, wiedzieli, że kara musi zostać wyznaczona. Wiedzieli, że nie jest to wyrok akceptowalny przez władze. Jednak w Cross Hill sprawiedliwość nie idzie za prawem. Rzucając ściętym łbem w starca, zaskarbiła jego całkowitą uwagę. Opadając na kolana, starzec tulił mocno Biblię. W modlitwach błagał o przebaczenie. Semiramida podeszła do wiedźmy.

– A teraz mamusiu zakończmy tę historię i chodźmy już stąd.

Wiedźma położyła delikatnie dłoń na ramieniu mężczyzny:

– Myślałeś, że ofiary ze słomianych lalek zaspokoją moją żądzę zemsty, draniu? – Zdecydowany, świszczący kobiecy głos zagłuszył szloch. – Myślałeś, że twoje zbrodnie twoje i twoich przyjaciół przejdą w zapomnienie?

– Błagam… – starzec, wiedział, że koniec jest bliski. Płaczliwe wycie nie wzbudzało w nikim litości.

– A wy! – Wiedźma zawołała do detektywów. – Patrzcie na bicz boży…

– Nie!!! – Proboszcz padł, jego głowa turlając się po liściach, zatrzymała się na nagrobku. Wnet, truchło starca zajęło się ogniem. Siarkę było czuć wszędzie. Ogień piekielny. Marcus już zapomniał jakiż to wiercący smród. Wiedźma odrzuciła sztylety po czym wzięła małą Semiramidę na ręce.

– Zaczekaj! – Marcus zawołał niepewny. – Mamy cię pojmać… – dokończył niepewnie, opuszczając miecz.

– Kogo chcesz aresztować detektywie, kiedy tu nikogo nie ma – jadowity głos tylko dopełniał grozy mroku spod kaptura.

Wiedźma zniknęła za drzewem rozpływając się w mroku nocy. Wilki odeszły, wiatr ustał. Rose wzięła głęboki wdech, pierwszy raz od wejścia do Cross Hill poczuła ulgę. Marcus stał osłupiały:

– I co ja powiem ministrowi? – zaczął po chwili rozdziewając gębę.

– Sfabrykujemy raport i tak wszyscy nie żyją – czarnowłosa odparła ze spokojem przeładowując kuszę.

– Mieliśmy pojmać sługę szatana – ciągnął dalej skonfundowany.

– Daj spokój – warknęła – tak jak mówiłam, wszyscy nie żyją. Marcus bił się z myślami. Wziął głęboki oddech, schował miecz do pochwy. Nawet nie pomyślał, żeby go oczyścić z krwi. Zapalił cygaretkę, mocno się zaciągnął. Zawiesił spojrzenie na Rose:

– Cała jesteś? – zapytał patrząc troskliwie. Rose oderwała wzrok od kuszy, uśmiechnęła się uroczo.

– Chodźmy już stąd mój drogi, chodźmy, słońce zaczyna wschodzić.

Nie wszystkie grzechy da się wybaczyć. Nie wszystkie grzechy da się zapomnieć. Nie wszystkich sługusów diabła da się ubić. Nie wszystkich trzeba.