Ludens

PRO­LOG

– Co ty sobie wy­obra­żasz?!

Zde­rzy­li się w progu.

– Masz wszyst­ko w li­ście. – Nie­na­tu­ral­na uprzej­mość w tonie za­kłu­ła jak źle wbita igła. – Wy­jeż­dżam. Wła­ści­wie już mnie tu nie ma.

– My­ślisz sobie, że to wszyst­ko ko­lej­na z two­ich gier? A ja kim dla cie­bie je­stem? Cho­ler­nym pion­kiem?

– Prze­pra­szam. Zo­ba­czysz, jesz­cze sobie wszyst­ko po­ukła­dasz.

– To ja­kieś sza­leń­stwo. W gło­wie mi się nie mie­ści. A może… Ty kogoś masz?

– Mogę tak po­wie­dzieć, jeśli bę­dzie ci ła­twiej… Ej, zo­staw, co ro­bisz!? Nie do­ty­kaj tego pu­deł­ka!

– A ty prze­stań mnie szar­pać! To też mój dom!

Zie­lo­ny dywan wy­ci­szył od­głos upa­da­ją­ce­go ciała. Naj­wię­cej dźwię­ku wy­da­ło drew­nia­ne pu­deł­ko. Na jego po­wierzch­ni po­ja­wi­ła się po­dłuż­na rysa.

 

LU­DENS

Kamil za­wsze lubił gry. Jako na­sto­la­tek go­dzi­na­mi roz­wi­jał wir­tu­al­ne cy­wi­li­za­cje. Bywał fa­ra­onem, ce­za­rem albo szo­gu­nem. Cza­sem zstę­po­wał bli­żej zwy­kłych śmier­tel­ni­ków w po­sta­ci sa­mot­ne­go he­ro­sa. Bro­czył wtedy krwią i ra­to­wał świat przed hor­da­mi po­two­rów. Choć ro­dzi­ce w chwi­lach re­flek­sji nad za­in­te­re­so­wa­nia­mi po­tom­ka krę­ci­li gło­wa­mi, gdzieś w głębi duszy od­dy­cha­li z ulgą. Ra­dził sobie w szko­le i nie przy­bie­rał gwał­tow­nie na wadze. Nie­raz sie­dział krzy­wo, po­chy­la­jąc długi grzbiet i wle­pia­jąc źre­ni­ce w ekran, ale po­ten­cjal­ne za­gro­że­nia w po­sta­ci wad po­sta­wy i wzro­ku wy­da­wa­ły się od­le­głe i nie­okre­ślo­ne. A prze­cież do­brze było mieć mło­de­go na oku, za­miast za­sta­na­wiać się, czy nie za­chle­wa się na dys­ko­te­ce, nie ćpa albo, nie daj Boże, nie za­pło­nął mło­dzień­czym uczu­ciem do panny ze złego domu.

Potem przy­szły stu­dia w mie­ście wo­je­wódz­kim i chło­pak wy­fru­nął z ro­dzin­ne­go gniaz­da. Długa nazwa kie­run­ku na­pa­wa­ła ro­dzi­ców dumą, choć po praw­dzie zgłę­bia­nie taj­ni­ków Mię­dzy­na­ro­do­wych Sto­sun­ków Go­spo­dar­czych po­zo­sta­wia­ło mu wię­cej wol­ne­go czasu, niż to sobie wy­obra­ża­li. Za­czę­ły się wie­czor­ne wyj­ścia, szu­ka­nie uśmie­chów pięk­nych ko­le­ża­nek, od­naj­dy­wa­nie ulu­bio­ne­go piwa i dania w pięć minut. Kupił sobie grze­bień, a w gar­de­ro­bie wdro­żył koł­nie­rze. I choć w re­la­cjach z no­wy­mi kum­pla­mi cza­sem jesz­cze po­słu­gi­wał się ksyw­ką „Kam­son”, wy­my­ślo­ną na po­trze­by cy­fro­wych roz­gry­wek, kom­pu­ter jako urzą­dze­nie do gier zna­lazł się już na dal­szym pla­nie. I tak po­zo­sta­ło, gdy Kamil Maroń otrzy­mał ma­gi­ster­ski dy­plom i zna­lazł pracę w nie­wiel­kiej ro­dzin­nej fir­mie eks­por­tu­ją­cej meble do Eu­ro­py Za­chod­niej.

Nie­dłu­go potem, pew­ne­go luź­ne­go po­po­łu­dnia, Tomek Ko­sza­ła za­pro­po­no­wał, żeby usie­dli do plan­szów­ki. Kamil po­czuł się za­in­try­go­wa­ny. Do­tych­czas miał bar­dzo po­wierz­chow­ny kon­takt z tego ro­dza­ju grami, ale od razu sta­nę­ły mu przed ocza­mi wszyst­kie sceny z fil­mów, gdzie wiel­cy stra­te­dzy prze­su­wa­li mi­nia­tu­ro­we woj­ska po ma­pach. Za to ich wspól­ni zna­jo­mi, Pa­tryk i Artur, nie wy­glą­da­li na prze­ko­na­nych.

– A nie wy­ro­sną nam od tego prysz­cze i fla­ne­lo­we ko­szu­le na skó­rze? – za­drwił Tryki.

– Pew­nie zanim skoń­czy­my roz­kła­dać te fi­gur­ki, osi­wie­ję na jaj­kach – dodał Arti.

 – Zanim ja skoń­czę, Artus, zanim ja skoń­czę. Dał­bym wam po­roz­kła­dać, gdy­bym nie wie­dział, że takie za­da­nie by was prze­ro­sło. Skocz­cie po brow­sy, ogry.

Kamil z uwagą przy­pa­try­wał się roz­kła­da­niu gry. Ilu­stra­tor przy­ozdo­bił plan­szę ry­sun­ka­mi drak­ka­rów, fior­dów i gór­skich szczy­tów. Za­chę­ca­ła, by się nad nią po­chy­lić. Trze­ba też przy­znać, że i Ko­sza­ła umiał tra­fić do swo­ich to­wa­rzy­szy. Od­po­wied­ni na­strój, tłu­ma­cze­nie na przy­kła­dach i kilka fil­mo­wych na­wią­zań wy­star­czy­ło, by cała czwór­ka prze­isto­czy­ła się w dum­nych wo­dzów pla­sti­ko­wych wi­kin­gów. Skoń­czy­li w do­brych hu­mo­rach, wy­grał Pa­tryk. Kiedy wy­cho­dzi­li na mia­sto, Kamil za­gad­nął Tomka:

– Ile dałeś za tę grę? – Do konta Ma­ro­nia wiel­ki­mi kro­ka­mi zbli­ża­ła się wy­pła­ta z co­rocz­ną pre­mią.

To, co usły­szał, wy­wo­ła­ło u niego re­flek­syj­ne ki­wa­nie głową, ale nie ostu­dzi­ło za­pa­łu. Gry plan­szo­we to od­po­wied­nie hobby dla śred­nio­za­moż­nych. Droż­sze niż or­iga­mi albo szki­co­wa­nie wę­glem, ale wciąż zde­cy­do­wa­nie tań­sze niż skła­da­nie mo­to­cy­kli albo re­kon­struk­cje me­die­wi­stycz­ne.

Nieco pa­ra­dok­sal­nie, po­pu­lar­ność za­awan­so­wa­nych plan­szó­wek zwięk­szy­ła się wraz z upo­wszech­nie­niem In­ter­ne­tu. Ła­twość do­stę­pu do ma­te­ria­łów, in­struk­cji i ob­ja­śnień do­da­wa­ła otu­chy w zma­ga­niach ze zło­żo­ny­mi re­gu­ła­mi kształ­tu­ją­cy­mi me­cha­ni­kę, a przede wszyst­kim da­wa­ła po­czu­cie, że nie ma nic nie­nor­mal­ne­go w ucze­niu się cze­goś, co prze­cież na dobrą spra­wę mógł­by robić za czło­wie­ka kom­pu­ter. Z mie­sią­ca na mie­siąc ko­lek­cja Ka­mi­la za­czę­ła się po­więk­szać. W prze­glą­dar­ce dodał sobie za­kład­kę do stro­ny Bazy Gry­wal­nych Gier i w wol­nych chwi­lach za­zna­ja­miał się z po­szcze­gól­ny­mi ga­tun­ka­mi.

Zna­jo­mi nie za­wsze wy­ka­zy­wa­li za­in­te­re­so­wa­nie, gdy Kamil za­pra­szał ich na roz­gryw­kę. Naj­bar­dziej draż­ni­ło go, kiedy zga­dza­li się z uprzej­mo­ści, a póź­niej nie­uważ­nie słu­cha­li, gdy tłu­ma­czył re­gu­ły albo spę­dza­li całą par­tię z nosem przy­kle­jo­nym do ekra­nu smart­fo­na. Ko­le­ga ze stu­diów, Romek, był wiel­kim me­lo­ma­nem i po pierw­szej run­dzie eko­no­micz­nej stra­te­gii naj­pierw wy­stu­kał pal­ca­mi nie­spo­koj­ne pre­lu­dium, a potem nagle pac­nął dło­nią w stół i za­żą­dał:

– Ka­mi­lu, włą­czaj trans­mi­sję!

– Jaką trans­mi­sję?

– Kon­kurs szo­pe­now­ski. Prze­cież to dziś!

Kamil zmie­rzył Romka spoj­rze­niem. Czę­sto sta­rał się do­brać tło dźwię­ko­we od­po­wia­da­ją­ce te­ma­to­wi gry. Tym razem wcie­la­li się w pio­nie­rów pro­duk­cji aut i żaden kon­kret­ny ro­dzaj mu­zy­ki nie przy­szedł mu do głowy. Mimo wszyst­ko, nie­śmia­ło za­opo­no­wał:

– Nie wiem, czy to bę­dzie pa­so­wać do „Re­wo­lu­cji Forda”.

– Rany, włącz mu tego Szo­pe­na – żach­nął się To­masz Ko­sza­ła, do­tych­czas za­wsze wier­nie wspie­ra­ją­cy w bu­do­wa­niu na­stro­ju. – Odro­bi­na kul­tu­ry cię nie za­bi­je, Kam­son.

– Mogę ci oddać wszyst­kie linie pro­duk­cyj­ne – dodał Romek. – Szcze­rze, to ta gra mi za bar­dzo nie robi, a Nie­miec, który ją zi­lu­stro­wał mógł­by się uczyć sub­tel­ne­go ma­lar­stwa od Adol­fa Hi­tle­ra.

– Hi­tler był Au­stria­kiem – wtrą­cił Ko­sza­ła. – I wy­go­oglo­wa­łem sobie kie­dyś jego ob­ra­zy. Cał­kiem spoko. W sumie od­wo­ła­nie rów­nie idio­tycz­ne, co spię­te grą po­śla­dy Ka­mi­la. Je­ste­ście sie­bie warci i w ogóle nie wiem, czemu się cią­gle z wami za­da­ję.

Go­spo­darz w gorz­kim na­stro­ju włą­czył trans­mi­sję. A Romek oczy­wi­ście prze­grał z kre­te­sem, za­do­wo­lo­ny.

Po kilku po­dob­nych in­cy­den­tach Kamil po­sta­no­wił od­szu­kać fanów gier plan­szo­wych z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. Jed­nej spo­koj­nej środy, po­obied­nią porą, ru­szył do Mło­dzie­żo­we­go Ogni­ska Kul­tu­ry. Wie­dział, że spo­ty­ka­ją się tam mi­ło­śni­cy pion­ków i gru­be­go kar­to­nu. Wziął ze sobą torbę z po­pu­lar­ne­go skle­pu me­blo­we­go, do któ­rej spa­ko­wał kilka swo­ich naj­now­szych po­zy­cji, na wszel­ki wy­pa­dek owi­ja­jąc pu­deł­ka folią bą­bel­ko­wą.

Nie wie­dział do­kład­nie, ja­kiej grupy ludzi się spo­dzie­wać. W mo­kow­skiej su­te­re­nie ze­tknął się z ludz­kim me­lan­żem w słow­ni­ko­wym zna­cze­niu. Przy jed­nym stole sie­dział tata z brodą drwa­la i dwie­ma cór­ka­mi, na oko uczen­ni­ca­mi pod­sta­wów­ki. Za po­mo­cą kart i że­to­nów wa­rzy­li mik­stu­ry, przy­glą­da­jąc się sobie z nie­uf­no­ścią i pod­eks­cy­to­wa­niem. Nie­opo­dal, nad okrą­głym bla­tem z po­kry­tą hek­sa­go­na­mi mapą tkwił ste­reo­ty­po­wy fan mu­zy­ki me­ta­lo­wej w czar­nym stro­ju, młod­szy od ojca dzie­ci, ale wy­raź­nie star­szy od współ­gra­cza, oku­lar­ni­ka w gar­ni­tu­ro­wej ko­szu­li. Tego nie­ła­two było roz­szy­fro­wać, po­dob­nie jak dwóch we­soł­ko­wa­tych dziew­czyn z wło­sa­mi po­far­bo­wa­ny­mi jak pa­pu­zie pióra. Sie­dzia­ły przy stole z parą w ob­rącz­kach – dużym, pulch­nym nim i ni­ziut­ką nią. Za­pa­mię­ta­le rzu­ca­li kost­ka­mi, a potem roz­miesz­cza­li je na plan­szy przy­wo­dzą­cej na myśl dwór chiń­skie­go ce­sa­rza.

– A idź pan! – za­śmiał się oku­lar­nik znad hek­sa­go­nów i po­krę­cił głową.

– Im­pe­rium znów try­um­fu­je – od­parł me­ta­lo­wiec, za­ska­ku­ją­co de­li­kat­nym gło­sem.

Ich par­tia do­bie­gła końca. Kamil szyb­ko przy­truch­tał do dżen­tel­me­nów.

– Pa­no­wie, zo­sta­je­cie jesz­cze?

Naj­pierw po­pa­trzy­li po sobie, a potem ten w ko­szu­li od gar­ni­tu­ru spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Jesz­cze z pół­to­rej go­dzin­ki mam. Kry­stian?

– Mnie czas w ogóle nie ogra­ni­cza.

Oku­lar­nik miał na imię Paweł. Po kolei po­po­da­wa­li sobie ręce i Kamil się przy­siadł. Wy­cią­gnął z torby pu­deł­ko z „Ku­fra­mi i Cza­cha­mi”. Mapa An­ty­li i Morza Ka­ra­ib­skie­go w cie­płych zie­mi­stych od­cie­niach wy­wo­ły­wa­ła sko­ja­rze­nia z hi­sto­rycz­ną kar­to­gra­fią. Pla­sti­ko­we mi­nia­tu­ry ga­le­onów roz­sy­pa­ne na stole cie­szy­ły oczy całej trój­ki. Potem Maroń wy­cią­gnął z pu­deł­ka kar­to­no­wy ar­kusz z że­to­na­mi i za­czął je z niego wy­py­chać.

– Pierw­sze gra­nie? – za­py­tał Paweł. Trud­no było od­gad­nąć, czy w jego gło­sie brzmi wię­cej ra­do­ści z ob­co­wa­nia z no­wo­ścią, czy nie­pew­no­ści, co do pro­ble­mów ze zro­zu­mie­niem reguł.

– Nie, nie. – Kamil po­krę­cił głową.

– A tak wy­glą­da.

– Trzy­mam że­to­ny w wy­pra­sce, tak jak po­le­ca­ją eks­per­ci – od­parł, za­do­wo­lo­ny z sie­bie.

– Ubo­le­wam, że muszę cię wy­pro­wa­dzać z błędu, ale to nie jest wy­pra­ska. Wy­pra­ska to in­sert. – Na twa­rzy me­ta­la Kry­stia­na ma­lo­wa­ło się szcze­re zmar­twie­nie. 

– In­sert?

– Takie pla­sti­ko­we we­wnętrz­ne pu­deł­ko. Wy­py­cha­nie i wpy­cha­nie kar­to­no­wych że­to­nów z po­wro­tem w ar­kusz ra­czej nie służy ich trwa­ło­ści. Eks­per­ci po­le­ca­ją pro­tek­to­ry nu­mi­zma­tycz­ne.

Kamil po­kra­śniał. Mógł­by przy­siąc, że słu­chał wy­po­wie­dzi vlo­ge­ra, z któ­rej kon­tek­stu jed­no­znacz­nie wy­ni­ka­ło, że wy­pra­ska to wła­śnie ten kar­to­no­wy ar­kusz z że­to­na­mi.

I wszyst­ko by­ło­by do­brze, gdyby nie druga łyżka dzieg­ciu. Zło­ży­ło się tak, że po kilku bra­wu­ro­wych abor­da­żach Kamil opa­no­wał akwe­ny wokół Kuby i Ja­maj­ki, w re­zul­ta­cie osią­ga­jąc zwy­cię­stwo w grze. Paweł za­miast po­gra­tu­lo­wać, za­brał się do lek­tu­ry in­struk­cji i try­um­fal­nie za­krzyk­nął:

– Źle gło­so­wa­li­śmy punk­ta­cje run­do­we!

– Jak to? – zdzi­wił się Kam­son. – Prze­cież było na­pi­sa­ne, jeden głos na nowe pi­rac­kie prawo za każdą kartę pi­ra­ta.

– Mhm. A teraz zaj­rzyj­my do de­fi­ni­cji. – Ele­gant zsu­nął oku­la­ry na ko­niec nosa.

Za­cie­ka­wio­ny Kry­stian prze­jął ksią­żecz­kę z re­gu­ła­mi i prze­czy­tał na głos:

– Pirat, ozna­cza ka­pi­ta­na, ofi­ce­rów i ma­ry­na­rzy okrę­to­wych. Czło­nek za­ło­gi ozna­cza pi­ra­ta lub in­ne­go człon­ka za­ło­gi. A ty mia­łeś kar­to­gra­fów, kup­ców i chyba mi­sjo­na­rza.

– To może mo­że­my to jakoś po­prze­li­czać jesz­cze raz?

– Nie, nie wiemy prze­cież, co kto kiedy miał, a mu­sie­li­by­śmy jesz­cze raz gło­so­wać punk­ta­cje – za­uwa­żył Paweł.

– To po pro­stu za­graj­my re­wanż? – za­pro­po­no­wał Maroń.

– Nie, ja muszę już le­cieć. Na drugi raz bę­dzie jasne.

Po tym za­wsty­dza­ją­cym do­świad­cze­niu Kamil z ulgą od­krył, że oprócz plan­szów­ko­wych spo­tkań w MOKu, ma jesz­cze do dys­po­zy­cji nowo otwar­ty pub Gry­wal­nia. Moż­li­wość schło­dze­nia go­rą­cych emo­cji roz­gryw­ki zim­nym piwem prze­ma­wia­ła na plus.

 

Choć jego wolny czas za­czął krę­cić się wokół lo­ka­lu z grami, spo­ra­dycz­nie od­wie­dzał też inne puby. Na za­pro­sze­nie ko­le­gów tra­fił do re­emi­granc­kie­go Gla­swe­gia­na, gdzie przy kra­cia­stym wy­stro­ju można było po­słu­chać al­ter­na­tyw­nej szkoc­kiej mu­zy­ki i po­krę­cić głową na ceny im­por­to­wa­ne­go Scot­tish Ale. Przy­pa­dek spra­wił, że w lo­ka­lu obok Ka­mi­la usia­dła nie­zna­na mu dziew­czy­na. Pa­tryk i Artur lu­bi­li za­pra­szać kogo tylko się dało, byle było tłocz­no i we­so­ło. Oka­za­ło się, że nie­zna­jo­ma cho­dzi­ła z Artim do jed­ne­go ogól­nia­ka. Kamil wstał po­da­jąc jej rękę. Mimo de­li­kat­nych pal­ców, po­tra­fi­ła uści­snąć dłoń w spo­sób mocny i zde­cy­do­wa­ny.

– Kamil.

– Dalia.

– Przy­nieść ci coś z baru?

– He­fe­we­izen – po­wie­dzia­ła to po nie­miec­ku cho­ler­nie po­praw­nie. Kam­son uczył się mowy Schil­le­ra ład­nych parę lat, ale nie po­tra­fił­by za nią po­wtó­rzyć. I nigdy wcze­śniej nie po­my­ślał­by, że w tym ję­zy­ku można od­na­leźć coś po­cią­ga­ją­ce­go. Wsu­nę­ła mu w dłoń bank­not z po­do­bi­zną Miesz­ka I, a po chwi­li roz­ma­wia­li już w naj­lep­sze. O tym, jakie kogo spo­tka­ły z Ar­tu­rem za­baw­ne sy­tu­acje, czemu i jego i jej li­ceum były do bani i co się w życiu zmie­ni­ło po stu­diach. Po go­dzi­nie Dalia się po­że­gna­ła, ale ośmie­lo­ny do­bry­mi wi­bra­cja­mi Kamil po­pro­sił ją o numer te­le­fo­nu.

Choć tro­chę się wahał, po­sta­no­wił za­pro­sić ją do Gry­wal­ni. Ze stra­chu, żeby nie była żeń­skim ro­dzyn­kiem, za­aran­żo­wał spo­tka­nie w to­wa­rzy­stwie Tomka i jego sio­stry Ewy, która też była w po­rząd­ku. Kamil cie­szył się, że ko­le­ga może wy­rę­czyć go we wpro­wa­dza­niu w re­gu­ły, bo sam za tym nie prze­pa­dał. Nie wy­bra­li co praw­da żad­nej cięż­kiej gry, ot pro­ste roz­bu­do­wy go­spo­dar­czych „sil­nicz­ków” w idyl­licz­nej, wiej­skiej otocz­ce. Artur i Pa­tryk pew­nie wy­śmia­li­by taki sce­na­riusz pierw­szej rand­ki i za­su­ge­ro­wa­li ra­czej fil­mo­wy seans w ostat­nim rzę­dzie albo park tram­po­lin.

Na prze­kór temu wy­da­wa­ło się, że Dalii od­po­wia­da prze­bieg spo­tka­nia. Znów piła psze­nicz­ne piwo i z za­cie­ka­wie­niem wy­py­ty­wa­ła ze­bra­nych o wa­ka­cyj­ne plany. Zwra­ca­ła uwagę na ceny bi­le­tów lot­ni­czych i za­kwa­te­ro­wa­nia. Ki­wa­ła głową, jeśli je apro­bo­wa­ła. Nie prze­szka­dza­ło jej to w płyn­nym prze­miesz­cza­niu pion­ków mię­dzy ob­sza­ra­mi plan­szy. Ka­mi­lo­wi po­do­ba­ło się, że dziew­czy­na zwra­ca się do niego z py­ta­nia­mi o do­zwo­lo­ne ruchy. W od­róż­nie­niu od nu­żą­cych po­cząt­ko­wych ob­ja­śnień, bar­dzo lubił fe­ro­wać, co wolno, a czego nie. Czuł nawet, że daje mu to nad dziew­czy­ną pewną na­miast­kę wła­dzy. Kamil zdą­żył za­uwa­żyć, że lu­dzie dzie­li­li się na tych, któ­rzy sami lubią wszyst­ko spraw­dzać w in­struk­cjach i na tych, któ­rzy zwy­kle nie mają na to ocho­ty i do końca będą ufać temu, co powie.

Po­dob­nie jak piwo, gra po­cho­dzi­ła z Nie­miec i jak wiele po­dob­nych jej roz­ry­wek znad Menu wy­klu­cza­ła wszel­ką lo­so­wość. De­cy­do­wa­ło prze­wi­dy­wa­nie i ma­te­ma­ty­ka. Tym bar­dziej Dalia za­in­try­go­wa­ła Ka­mi­la, gdy przy pod­li­cza­niu punk­tów oka­za­ło się, że sprząt­nę­ła mu zwy­cię­stwo sprzed nosa. Potem sio­stra Tomka za­pro­po­no­wa­ła lekką grę opar­tą na sko­ja­rze­niach. Sporo się po­śmia­li, a na ko­niec dziew­czy­ny za­su­ge­ro­wa­ły, aby od­wie­dzić miej­sce z mu­zy­ką na żywo. Nie­da­le­ko mie­ścił się roc­ko­wy pub Pi­ro­tech­nik. Kam­son fanem tań­ców nie był, ale ścisk i mu­zy­ka spra­wia­ły, że w Pi­ro­tech­ni­ku bar­dziej się pod­ska­ki­wa­ło niż tań­czy­ło. I wcale nie tak źle było pod­ska­ki­wać z Dalią. Spo­ce­ni i zdy­sza­ni, przy­sie­dli na chod­ni­ku. W cie­płym po­wie­trzu uno­sił się je­sien­ny za­pach drzew z po­bli­skie­go parku.

– Wiesz, co twoje imię zna­czy po arab­sku? – za­py­ta­ła.

Po­krę­cił głową.

– Do­sko­na­ły.

– No to imio­na kła­mią.

– A moje co ci mówi?

– Że pew­ne­go dnia po­je­dziesz gdzieś w siną dal.

– Dobry je­steś, tra­fi­łeś.

Li­ście po­opa­da­ły z drzew, przy­szła sza­ru­ga, a po niej mróz. Tam­tej zimy Dalia i Kamil nie za­zna­li chło­du. On ją na­ma­wiał na gra­nie, ona cią­gnę­ła na pogo. Po­lu­bił smak psze­nicz­ne­go piwa i jej bli­skość. Dłu­gie wie­czo­ry ską­pa­ne w pół­mro­ku były na wła­ści­wym miej­scu jak kur­ty­na opa­da­ją­ca na scenę po uda­nym przed­sta­wie­niu. Z wy­jąt­kiem czasu plan­szó­wek, rzecz jasna. Gry wy­ma­ga­ły od­po­wied­nie­go świa­tła.

 

CZA­RO­WĘ­ZŁY

Nie umiał­by od­po­wie­dzieć, co skło­ni­ło go do od­wie­dze­nia an­ty­kwa­ria­tu. Nie miał ocho­ty na książ­kę, śpie­szy­ło mu się, a chmu­ry na nie­bie za­po­wia­da­ły pierw­szą wio­sen­ną ulewę. Za­dzia­łał chyba efekt de­ko­ra­cji. Nazwę „Dwie Lampy” od­da­wa­ły zdo­bio­ne li­te­ry na­nie­sio­ne na szkło razem z ob­ra­zem dwóch ka­gan­ków rodem z „Ty­sią­ca i jed­nej nocy”. W wi­try­nie pię­trzy­ły się tomy w gru­bych opra­wach. Gdzieś w od­da­li za­ma­ja­czy­ły za­po­mnia­ne sza­chy. Kiedy Kamil otwo­rzył drzwi roz­legł się przy­jem­ny dzwo­nek.

– Dzień dobry – rzu­cił w prze­strzeń.

Po­ja­wił się ły­sa­wy sta­ru­szek w zie­lo­nym swe­trze.

– Dzień dobry. Szuka pan cze­goś kon­kret­ne­go?

– Dzię­ku­ję, tak tylko pa­trzę.

– Stu­dent? U mnie wszyst­kie wnuki teraz na stu­diach.

– Nie. – Kam­son się uśmiech­nął. – To już za mną.

– To do­brze, że po stu­diach jesz­cze ma pan czas na czy­ta­nie.

– Cza­sa­mi…

– Bo chyba nie przy­szedł pan szu­kać an­ty­ków? A może na pre­zent?

Sprze­daw­ca nie był na­tręt­ny, ale wy­da­wa­ło się, że chciał­by sobie po­ga­dać. By dać mu szan­sę się wy­ka­zać, Kamil od­szu­kał wzro­kiem pu­deł­ko sza­chów:

– Ma pan może jesz­cze ja­kieś gry?

– Pre­zent dla mło­dzie­ży?

– Nie. – Kamil po­krę­cił głową. Za­sta­na­wiał się, jak wy­brnie z la­wi­ny pytań na temat swo­je­go hobby i w końcu zmy­ślił:

– Mój wujek ko­lek­cjo­nu­je rze­czy tego typu.

– Mam dwa eg­zem­pla­rze „For­tu­na­ta”. To taki pe­ere­low­ski „Mo­no­pol”. Mają pew­nie ze dwa tu­zi­ny lat. Wnuk miał je sprze­dać w In­ter­ne­cie, ale po­dob­no nie dało rady zna­leźć kupca.

– Pew­nie duży współ­czyn­nik lo­so­wo­ści – mruk­nął Kam­son. Mier­zi­ła go myśl, że kości mogą de­cy­do­wać o zwy­cię­stwie i po­raż­ce.

An­ty­kwa­riusz uniósł brwi i wzru­szył ra­mio­na­mi.

– I jesz­cze coś? – do­py­tał Kamil.

Tym razem sta­ru­szek mu­siał po­my­śleć in­ten­syw­niej. Spra­wiał wra­że­nie jakby łowił wspo­mnie­nia ko­śla­wą wędką.

– Jeśli wuj sza­now­ne­go pana jest ko­lek­cjo­ne­rem, mogę po­ka­zać coś jesz­cze. Pro­szę chwi­lę po­cze­kać.

 Męż­czy­zna w zie­lo­nym swe­trze znik­nął na za­ple­czu. Wró­cił z pu­deł­kiem z ja­sne­go drew­na. Wy­pa­lo­no na nim nazwę „Cza­ro­wę­zły”. Jako dzie­ciak Kamil na­niósł kie­dyś nor­dyc­kie runy na drew­nia­ny miecz. Użył do tego roz­grza­nych nad pal­ni­kiem ku­chen­ki ga­zo­wej dru­ci­ków. Nie miał po­ję­cia, że ist­nie­je coś ta­kie­go jak pi­ro­graf. Wtedy uwa­żał, że wy­szło fan­ta­stycz­nie, ale pa­trząc na przy­nie­sio­ne przez an­ty­kwa­riu­sza pu­deł­ko, wspo­mniał wła­sną pracę sprzed lat i z sza­cun­kiem spoj­rzał na przed­sta­wio­ne mu dzie­ło. Ktoś, kto pra­co­wał nad Cza­ro­wę­zła­mi, ewi­dent­nie ce­cho­wał się duszą ar­ty­sty. Świa­do­mie bądź nie, ide­al­nie od­two­rzył kur­sy­wę Ga­ra­mon­da (ty­dzień wcze­śniej Kam­son spę­dził całe po­po­łu­dnie wy­bie­ra­jąc czcion­ki dla fir­mo­wych dru­ków i ta nazwa utkwi­ła mu w pa­mię­ci).

Z ja­kie­goś po­wo­du Kamil nie miał ocho­ty za­glą­dać do wnę­trza pu­deł­ka w obec­no­ści wła­ści­cie­la skle­pu i od razu za­py­tał o cenę. Usły­szaw­szy od­po­wiedź, zro­bił nie do końca za­do­wo­lo­ną minę, ale nie pró­bo­wał się tar­go­wać.

Otwo­rzył grę do­pie­ro w domu. Na wierz­chu kom­po­nen­tów znaj­do­wa­ły się re­gu­ły. Zaj­mo­wa­ły czter­na­ście stron. Nie naj­krót­sze, ale prze­cież Kamil wi­dy­wał i bar­dziej ob­szer­ne. Te były wy­jąt­ko­we, bo spi­sa­no je ręcz­nie. Pi­smem rów­nym, sta­ran­nym; smo­li­stym atra­men­tem. Ca­ło­ści do­peł­nia­ły czar­no-bia­łe ilu­stra­cje. Na pierw­szej stro­nie po­wtó­rzo­no nazwę gry, pod którą wid­niał pod­pis „K. Kowal”. Na ko­lej­nej znaj­do­wa­ło się nar­ra­cyj­ne wpro­wa­dze­nie. Maroń prze­czy­tał je z uwagą.

Wśród zglisz­czy do­go­ry­wa­ją­ce­go Ce­sar­stwa Ar­kan­tii wę­dru­ją po­tęż­ni ma­go­wie. Po­szu­ku­ją cha­otycz­nych sił, które przy­wio­dły mo­nar­chię do upad­ku, by z ich po­mo­cą wznieść się na wy­ży­ny wła­dzy i wie­dzy. Kryją twa­rze w kap­tu­rach i przy­ozda­bia­ją skro­nie ko­ro­na­mi z mie­dzi, sre­bra i mo­sią­dzu. Zbie­ra­ją moc w ka­mien­nych krę­gach i roz­trza­sku­ją bramy ostat­nich for­tec ce­sa­rza. By zdo­być przy­chyl­ność wy­rocz­ni, która wska­że no­we­go wład­cę Ar­kan­tii, wy­ru­sza­ją od­kryć ta­jem­ni­ce Cza­ro­wę­złów. Od­wa­żysz się do nich do­łą­czyć?

Nie mi­nę­ły dwie noce, a Kamil się od­wa­żył i za­brał z sobą Dalię i ro­dzeń­stwo Ko­sza­łów. Śro­dek stołu zaj­mo­wa­ła plan­sza. Na po­czwór­nie skła­da­nym kar­to­no­wym pro­sto­ką­cie od razu rzu­cał się w oczy kon­tur sze­ścio­ra­mien­nej gwiaz­dy. W isto­cie róż­no­barw­ne pola ukła­da­ły się w dwa­na­ście rom­bów, razem two­rzą­cych hek­sa­gon. Nie była to jed­nak zwy­czaj­na geo­me­trycz­na mo­zai­ka. Każda część plan­szy zo­sta­ła od­mien­nie zi­lu­stro­wa­na, choć wy­raź­nie nie­przy­pad­ko­wo po­wta­rza­ły się ele­men­ty w róż­nych ukła­dach gór i wzgórz, drzew oraz bu­dyn­ków.

 W ro­gach mapy Ar­kan­tii ocze­ki­wa­li już ma­go­wie i ich cze­lad­ni­cy. Obok niej le­ża­ły sto­si­ki z kar­to­no­wy­mi płyt­ka­mi, awer­sa­mi do dołu. Wy­obra­ża­ły gry­mu­ary z za­klę­cia­mi z re­wer­sa­mi jak czer­wo­no­brą­zo­we opra­wy ksiąg. Za płyt­ka­mi le­ża­ły czte­ry karty, rów­nież kry­ją­ce swą treść przed gra­cza­mi. Za­wie­ra­ły frag­men­ty mapy, które stop­nio­wo miała od­sła­niać wy­rocz­nia. Każdy z gra­czy miał po­nad­to ze­staw fi­gu­rek w re­zer­wie i po ta­blicz­ce ze skró­tem naj­waż­niej­szych zasad. W za­się­gu ręki znaj­do­wał się bank monet i punk­tów mocy, w for­mie czte­ro­ra­mien­nych gwiazd. Jedne i dru­gie dla wy­go­dy wy­stę­po­wa­ły w trzech no­mi­na­łach.

– Moi dro­dzy, roz­po­czy­na­my od fazy prze­pi­sy­wa­nia ksiąg. Te­ma­tycz­nie, nasi ma­go­wie utrwa­la­ją sobie teraz za­kres po­sia­da­nych mocy.

Kamil roz­dał każ­de­mu po czte­ry gry­mu­ary.

– Teraz wy­bie­ra­my po jed­nym za­klę­ciu i prze­ka­zu­je­my po­zo­sta­łe dalej zgod­nie z ru­chem wska­zó­wek ze­ga­ra, aż wszy­scy do­bie­rze­my czte­ry.

– A ty czym się kie­ru­jesz przy wy­bo­rze? – za­py­ta­ła Ewa.

– Dobre py­ta­nie. Pula za­klęć jest wspól­na dla two­ich magów, ale każdy z nich in­dy­wi­du­al­nie zdo­by­wa ko­ro­ny wie­dzy.

– Te me­ta­lo­we pier­ścion­ki? – Dziew­czy­na za­ło­ży­ła sobie jeden z nich na mały palec i po­ru­sza­ła nim, jakby czy­ści­ła nie­wi­dzial­ne ucho.

– Mhm. One dają do­stęp do po­tęż­niej­szych za­klęć i zwięk­sza­ją efekt już po­sia­da­nych. Nie chcesz skoń­czyć z gry­mu­arem, któ­re­go żaden z two­ich magów nie bę­dzie umiał użyć. Te­ma­tem gry jest w końcu nie tylko zdo­by­wa­nie wła­dzy, ale i do­stęp do ta­jem­nej wie­dzy.

– Ależ gęsty kli­mat! – wtrą­cił Tomek Ko­sza­ła tonem we­soł­ka.

– Szko­ły magii są trzy – kon­ty­nu­ował Kamil, igno­ru­jąc ko­le­gę. – De­struk­cja, me­ta­mor­fo­zy i psy­cho­ki­ne­za. Nie będę wam teraz opi­sy­wał w szcze­gó­łach, ale macie do dys­po­zy­cji dwie karty po­mo­cy, na któ­rych opi­sa­no do­kład­nie każde za­klę­cie. Choć iko­no­gra­fia i tak wszyst­ko tłu­ma­czy…

– Mhm… To co jest wła­ści­wie na­szym celem? – ze­chcia­ła upew­nić się Dalia.

– Są dwa al­ter­na­tyw­ne wa­run­ki zwy­cię­stwa. Jeśli na ko­niec rundy kon­tro­lu­je­cie wy­rocz­nię, pod­glą­da­cie jedną z kart ze wska­zów­ka­mi. Czte­ry uka­zu­ją wam do­kład­ne miej­sce ukry­cia berła wład­cy Ar­kan­tii, które trze­ba zdo­być. Za­miast tego, można też kon­tro­lo­wać oba cza­ro­wę­zły przez dwie rundy z rzędu i wy­zwo­lić falę ener­gii, która znisz­czy wszyst­kich po­zo­sta­łych magów. Nic nie mogę pod­po­wie­dzieć, bo w końcu sam gram pierw­szy raz.

Kamil z cie­ka­wo­ścią śle­dził po­stę­py prze­ciw­ni­ków, ale naj­wię­cej ra­do­ści spra­wia­ło mu pla­no­wa­nie wła­snych po­czy­nań. W fazie prze­pi­sy­wa­nia ksiąg wy­brał za­klę­cie przy­śpie­sza­ją­ce ruch i Kulę Ognia.

– En garde! – krzyk­nął Tomek.

– Hej, prze­cież to ma­go­wie, a nie musz­kie­te­rzy!

– Tak?! A ja tu na cie­bie rzu­cam czar „Wid­mo­wa Szpa­da”. Głu­pio ci?

Wid­mo­wa szpa­da strą­ci­ła z plan­szy bez­rad­ne­go cze­lad­ni­ka, sto­ją­cy obok mag oca­lił skórę. I tak się za­czę­ło… W oce­nie Ka­mi­la do­sko­na­łe było to, że do końca nikt nie stra­cił szans na zwy­cię­stwo. Na ko­niec trze­ciej tury Tomek i Ewa kon­tro­lo­wa­li po jed­nym cza­ro­węź­le, a Dalia zdą­ży­ła już trzy­krot­nie od­wie­dzić wy­rocz­nię. Kamil grał naj­bar­dziej ostroż­nie, ale w ta­jem­ni­cy szy­ko­wał za­bój­czą kom­bi­na­cję ru­chów, która miała uni­ce­stwić siły ro­dzeń­stwa Ko­sza­łów. Brak za­in­te­re­so­wa­nia ata­ko­wa­niem wła­snej dziew­czy­ny nie wy­ni­kał z sen­ty­men­tów, ale czy­sto stra­te­gicz­nych po­bu­dek.

To był błąd, bo oka­za­ło się, że wła­śnie wy­rocz­nia skry­wa­ła drogę do zwy­cię­stwa. Berło oka­za­ło się być ukry­te na ob­sza­rze kon­tro­lo­wa­nym przez Ka­mi­la i Dalia bez­li­to­śnie uni­ce­stwi­ła trój­ko­ro­no­wa­ne­go maga swo­je­go wy­bran­ka, żeby je zdo­być. Po­raż­ka ob­fi­to­wa­ła w fan­ta­stycz­ne emo­cje i Kamil był za to swo­jej dziew­czy­nie ogrom­nie wdzięcz­ny.  

 

Poza tym, że Maroń lubił wy­da­wać pie­nią­dze na gry, po­ma­łu od­kła­dał na wkład wła­sny do kre­dy­tu. Żal było mu wy­naj­mo­wać dla sie­bie całą ka­wa­ler­kę, dla­te­go miesz­kał ze współ­lo­ka­to­rem w dwu­po­ko­jo­wym miesz­kan­ku. Pokój Kam­so­na za dnia peł­nił rolę sa­lo­nu, ale Bar­tek nie był osobą to­wa­rzy­ską i rzad­ko ro­ścił sobie pre­ten­sje do wspól­nej prze­strze­ni. Nie miał nic prze­ciw­ko wy­mia­nie stołu na więk­szy (tu przy­da­ły się zna­jo­mo­ści z bran­ży me­blar­skiej), a choć sam aser­tyw­nie od­ma­wiał gry w ja­kie­kol­wiek plan­szów­ki, nigdy nie pro­te­sto­wał, kiedy Kamil robił to ze zna­jo­my­mi, nie­za­leż­nie od pory dnia, słu­cha­nej mu­zy­ki czy ro­dza­ju spo­ży­wa­nych na­po­jów.

Tym więk­sze było nie­za­do­wo­le­nie Kam­so­na, gdy w so­bot­ni po­ra­nek Bar­tek oznaj­mił, że wie­czo­rem od­wie­dzi go dwóch ko­le­gów ze szko­ły i po­sie­dzą w sa­lo­nie do dzie­sią­tej albo je­de­na­stej. Słowa padły tuż przed tym, jak Kamil chciał po­wie­dzieć współ­lo­ka­to­ro­wi, że za­pra­sza do sie­bie mi­ło­śni­ków stra­te­gii, po­nie­waż w Gry­wal­ni od­by­wa się kar­cia­ny tur­niej. Sy­tu­acja przy­bra­ła nie­zręcz­ny obrót. Przy całej nie­chę­ci, jaką żywił do zmia­ny pla­nów, Kam­son miał świa­do­mość, że nie po­wi­nien robić pro­ble­mów kum­plo­wi zza ścia­ny. Kiw­nął głową i roz­ło­żył się na ka­na­pie. Za­chcia­ło mu się raz jesz­cze prze­kart­ko­wać in­struk­cję Cza­ro­wę­złów. Prze­je­chał pal­cem po pu­deł­ku. Chcę w cie­bie dzi­siaj za­grać! po­my­ślał z pra­gnie­niem ro­dzą­cym fru­stra­cję. Otrzeź­wił go dzwo­nek z te­le­fo­nu Bart­ka. Kla­sycz­na me­lo­dia fiń­skie­go pro­du­cen­ta ko­mó­rek długo po­brzmie­wa­ła z kuch­ni. Potem uszu Ka­mi­la do­biegł przy­tłu­mio­ny głos współ­lo­ka­to­ra, a chwi­lę póź­niej w sa­lo­nie po­ja­wi­ła się głowa Bar­to­sza.

– Jed­nak nie przyj­dą.

Chło­pak nie wy­da­wał się roz­cza­ro­wa­ny ani smut­ny, przez co nawet cień współ­czu­cia nie zmą­cił do­brze ukry­wa­nej ra­do­ści Ka­mi­la. Wie­dział, że ten wie­czór spę­dzi w Ar­kan­tii.

Przed za­śnię­ciem długo roz­gry­wał w my­ślach ko­lej­ne par­tie Cza­ro­wę­złów. Za­pa­mię­tał już wszyst­kie kształ­ty mapy. Sta­ran­nie wy­cie­nio­wa­ne gra­ni­ce pro­win­cji, do­piesz­czo­ne de­ta­le – pa­gór­ki i roz­ło­ży­ste drze­wa. Tak ma­leń­kie i tak po­bu­dza­ją­ce jego wy­obraź­nię. Nie­mal czuł w pal­cach wy­po­le­ro­wa­ne drew­no fi­gu­rek w ko­ro­nach z dru­cia­nych pier­ścion­ków. Od­pły­wał w sen, wi­zu­ali­zu­jąc sobie plan­szę, na któ­rej roz­wi­ja swoją po­tę­gę, ruch za ru­chem re­ali­zu­jąc zwy­cię­ską stra­te­gię.

Tkwił poza jawą, kiedy jego zmy­słom uka­zał się szary całun. Z po­cząt­ku luźny, za­czął się na­prę­żać, aż po dru­giej stro­nie uwi­docz­ni­ła się ko­bie­ca syl­wet­ka. Do­zna­nie było zmy­sło­we i po­za­zmy­sło­we. Syl­wet­ka nie była naga, ale ma­te­riał wy­raź­nie for­mo­wał się na kształt pier­si i ud, nosa i warg. Wizja po­ru­szy­ła kilka czu­łych strun w mę­sko­ści Ka­mi­la. Całun na­prę­żył się naj­bar­dziej tam, gdzie znaj­do­wa­ły się dło­nie ko­bie­ty, wy­raź­nie się­ga­ją­ce w jego kie­run­ku. Usta po­ru­szy­ły się, jak przy żar­łocz­nym po­ca­łun­ku. To­wa­rzy­szył temu szept, któ­re­go nie był w sta­nie usły­szeć. Kamil obu­dził się, sły­sząc nie­spo­koj­ne po­hu­ki­wa­nie pusz­czy­ka.

Rano do Ma­ro­nia za­dzwo­ni­ła mama.

– Bab­cia nie żyje.

– Jak to się stało?

– Była chora.

– Była chora?

– Za­dzwo­nię do cie­bie, jak bę­dzie­my wie­dzieć do­kład­nie, co z po­grze­bem.

Mama była słow­na. Po jej dru­gim te­le­fo­nie dzwo­nek za­brzmiał raz jesz­cze.

– Kamil? – mówił Tomek.

– Mhm?

– Przy­jeż­dża mój kuzyn Kri­stof.

– I? – Pro­gno­za po­go­dy bu­dzi­ła w Ka­mi­lu znacz­nie wię­cej za­in­te­re­so­wa­nia niż ta in­for­ma­cja.

– Kri­stof za­trzy­ma się u mnie na jedną noc i bę­dzie miał ze sobą „Ani­hi­la­cję Wszech­świa­ta”.

– O ja­kiej dacie roz­ma­wia­my? – Maroń ze­rwał się z miej­sca i pod­biegł do ka­len­da­rza.

Przed Ka­mi­lem po­ja­wi­ła się al­ter­na­ty­wa roz­łącz­na. Nie mógł ro­ze­grać z chło­pa­ka­mi peł­nej par­tii Ani­hi­la­cji i wy­ro­bić się na po­grzeb babci. Ko­niecz­na była długa po­dróż, a po­łą­czeń nie było wiele.

Bab­cia czę­sto opie­ko­wa­ła się nim, gdy był ma­lu­chem i miał o niej cie­płe wspo­mnie­nia. Krzyś­ka Ko­sza­łę ko­ja­rzył tylko z wi­dze­nia, ale w sto­sun­ku do jego gry żywił in­ten­syw­ne uczu­cia. Bu­dzi­ła w nim eks­cy­ta­cję i po­żą­da­nie. Nie mógł sobie po­zwo­lić na wła­sną kopię. To była po­zy­cja z gór­nej półki, z prze­pięk­ny­mi fi­gur­ka­mi z ży­wi­cy i z me­ta­lu. Po­zwa­la­ła uni­ce­stwiać wy­obra­żo­ny ko­smos pla­ne­tar­ny­mi krą­żow­ni­ka­mi i kro­czą­cy­mi ro­bo­ta­mi, wszyst­ko na fan­ta­stycz­nej sze­ścio­dziel­nej plan­szy z lnia­nym wy­koń­cze­niem.

Gdy dał mamie znać, że w biu­rze bę­dzie na­tłok pracy, ro­dzi­ciel­ka, de­li­kat­nie mó­wiąc, tro­chę się zde­ner­wo­wa­ła. Na ofer­tę syna, że chęt­nie do­rzu­ci się do stypy, i uwagę, że to prze­cież nie jej wła­sny po­grzeb, nie­chyb­nie trza­snę­ła­by słu­chaw­ką, je­śli­by tylko te­le­fon ko­mór­ko­wy miał taką funk­cję. Kam­son wes­tchnął i po­my­ślał, że bab­cia na pewno nie ro­bi­ła­by afery. Za­wsze sta­wia­ła jego przy­jem­no­ści na pierw­szym miej­scu.

A pracy w pracy fak­tycz­nie nie bra­ko­wa­ło. Maroń nie mógł się ode­rwać od lek­tu­ry przed­pre­mie­ro­wych re­cen­zji plan­szo­we­go sy­mu­la­to­ra ta­nich linii lot­ni­czych. Ku­si­ła go mapa Eu­ro­py z naj­więk­szy­mi por­ta­mi lot­ni­czy­mi i mi­nia­tur­ki bo­ein­gów. W tym samym cza­sie szef Ka­mi­la zaj­mo­wał się re­al­ną dzia­łal­no­ścią go­spo­dar­czą i nie mógł sobie po­zwo­lić na kom­fort sy­mu­la­cji. Żeby upew­nić się, czy sy­tu­acja z no­wy­mi za­mó­wie­nia­mi jest pod kon­tro­lą, wy­brał się do biur­ka pod­wład­ne­go. Skrót kla­wi­szo­wy zmie­nia­ją­cy prze­glą­dar­kę za­dzia­łał jak bły­ska­wi­ca.

– Wszyst­ko pod kon­tro­lą?

– Tak jest, sze­fie.

– Wy­ślesz mi spra­woz­da­nie na Be­ne­luks?

– Bę­dzie za go­dzin­kę.

– A nie miało być wczo­raj?

Kamil wes­tchnął.

– Młody, wszyst­ko okej?

– Sze­fie… Umar­ła mi bab­cia.

– To bie­rzesz wolne, nie ma te­ma­tu. Grze­siek zrobi mi to spra­woz­da­nie. Ja nigdy nie był­bym tu, gdzie je­stem teraz, gdyby nie moja bab­cia. – Me­blarz po­kle­pał pra­cow­ni­ka po ra­mie­niu. – Trzy­maj się. Za­proś dziew­czy­nę, obej­rzyj­cie sobie jakiś fajny film. Od two­je­go roz­trzą­sa­nia, czy coś mo­głeś zro­bić le­piej, babci zie­mia lżej­szą nie bę­dzie. – Szef urwał, jakby za­sta­na­wiał się, czy do­brał od­po­wied­nie słowa i nie spo­ufa­lił za bar­dzo z pod­wład­nym.

– Dzię­ki, sze­fie.

Gra była zaj­mu­ją­ca, a po­ko­na­nie Krzyś­ka, który do­brze orien­to­wał się w tak­ty­kach roz­gryw­ki dało Ka­mi­lo­wi sporo sa­tys­fak­cji. A jed­nak… Zła­pał się na tym, że kilka razy ża­ło­wał, że nie za­pro­po­no­wał ku­zy­no­wi Tomka gry w Cza­ro­wę­zły.

Przez to, że po­ciąg, na który nie miał prawa zdą­żyć, przy­je­chał opóź­nio­ny, Ma­ro­nio­wi udało się wbiec na cmen­tarz w mo­men­cie, gdy trum­na z bab­cią za­nu­rza­ła się w głębi grobu. Matka ze łzami w oczach ki­wa­ła głową, gdy Kamil ci­snął garść ziemi na so­sno­wą skrzy­nię. Ze stypy już nic go nie omi­nę­ło. Mu­siał smut­no kiwać głową, gdy cała ro­dzi­na od­są­dza­ła od czci pra­co­daw­cę-krwio­pij­cę, przez któ­re­go młody czło­wiek mu­siał spóź­nić się na po­grzeb wła­snej babci. A potem były jesz­cze uwagi cioć: “Ka­mil­ku, jak ty uro­słeś”, “Ela, dolej mu jesz­cze zupy, prze­cież on pro­sto z drogi”, “Ale ta sa­łat­ka, to im się udała”. 

 

***

 

Dalia wy­je­cha­ła na ma­jów­kę na wieś, od­wie­dzić dziad­ków (po­dob­no trzy­ma­li się świet­nie). Po­go­da do­pi­sy­wa­ła i zna­jo­mi Ka­mi­la jeden po dru­gim szli w ślady jego wy­bran­ki, opusz­cza­jąc mia­sto. Nawet Mło­dzie­żo­we Ogni­sko Kul­tu­ry za­mknię­to na czte­ry spu­sty. Kam­son życz­li­wie uśmiech­nął się do słoń­ca, wy­cho­dząc na spa­cer z Cza­ro­wę­zła­mi pod pachą. Po­sta­no­wił zjeść w piz­ze­rii, po dro­dze spraw­dza­jąc, czy wiele osób od­wie­dza tego dnia Gry­wal­nię. Pizza, a potem gra – trud­no było mu sobie wy­obra­zić lep­szą kom­bi­na­cję. Nie­ste­ty, kar­tecz­ka na szy­bie in­for­mo­wa­ła, że wła­ści­cie­le pubu wzię­li sobie za­słu­żo­ny urlop.

U Gio­van­nie­go za­mó­wił sobie ne­apo­li­tań­ską z in­ten­syw­nie po­mi­do­ro­wym, roz­mię­kłym środ­kiem. Prze­żu­wa­jąc ser i cia­sto, dys­kret­nie przy­glą­dał się lu­dziom do­ko­ła, wy­obra­ża­jąc sobie, kto mógł­by być jego ad­wer­sa­rzem nad plan­szą. Chu­dzie­lec po dru­giej stro­nie sali miał na sobie długą bluzę z kap­tu­rem, która upo­dab­nia­ła go do fi­gu­rek magów. Przy ko­lej­nym sto­li­ku sie­dział sym­pa­tycz­ny bro­dacz o mą­drych, sza­rych oczach i dziew­czy­na w oku­la­rach, z wło­sa­mi ścię­ty­mi na pixie. Wy­ja­da­ła męż­czyź­nie ba­zy­lię i pro­mie­nio­wa­ła aurą za­chę­ca­ją­ce­go dzi­wac­twa. Ty­po­wy geek – po­my­ślał Kamil. Potem wy­obra­ził ich sobie przy jed­nym stole, prze­su­wa­ją­cych fi­gur­ki i za­gry­wa­ją­cych moce gry­mu­arów. Po­ło­żył dło­nie na pu­deł­ku z grą i skon­cen­tro­wał się na tej wizji, przy­my­ka­jąc oczy.

Cała trój­ka wsta­ła z sie­dzeń w tym samym mo­men­cie. Ru­szy­li w stro­nę Ka­mi­la, za­trzy­mu­jąc się przy jego sto­li­ku. Maroń się ob­ró­cił, kon­sta­tu­jąc, że dziw­nym zbie­giem oko­licz­no­ści w tym samym mo­men­cie grupa skie­ro­wa­ła się do to­a­le­ty. Wsu­nął do ust ostat­ni ka­wa­łek pizzy i wstał od stołu, żeby zro­bić im szer­sze przej­ście. Mło­dzi lu­dzie po­pa­trzy­li po sobie, jakby nie zda­wa­li sobie spra­wy, co wła­śnie zro­bi­li. Osta­tecz­nie, tak jak po­dej­rze­wał Kamil, usta­wi­li się w ko­lej­kę do ła­zien­ki.

Gdy wra­cał, za­czę­ło go już nur­to­wać py­ta­nie, czy w długi week­end uda mu się w coś za­grać i z kim. Nie wi­dział sensu, by się oszu­ki­wać. Tak bar­dzo ma­rzył o par­tii Cza­ro­wę­złów. Uło­żył za­chę­ca­ją­co brzmią­ce za­pro­sze­nia i ro­ze­słał ko­mu­ni­ka­to­rem spo­łecz­no­ścio­we­go me­dium: 

Cześć, za­pra­szam, by z oka­zji Świę­ta Pracy po­pra­co­wać tro­chę głową nad an­ga­żu­ją­cą plan­szów­ką. Świę­ta Flagi i Kon­sty­tu­cji też będą OK : )).

Z żalem od­czy­ty­wał ko­lej­ne od­po­wie­dzi:

Dzię­ki, przy ta­kiej po­go­dzie pora na traw­kę.

My je­dzie­my na rower.

Nas już nie ma w mie­ście, uda­nej roz­gryw­ki.

Tym, któ­rzy nie pi­sa­li, że już ich nie ma w mie­ście, szyb­ko od­pi­sy­wał:

Mo­gli­by­śmy prze­cież za­grać w ple­ne­rze.

Ri­po­sty były jesz­cze szyb­sze:

: D

; P

xD

Kamil po­my­ślał o zgoła innym emo­ti­ko­nie, ale za­cho­wał go dla sie­bie. Ner­wo­wo po­stu­ku­jąc pal­ca­mi w ramę kla­wia­tu­ry, roz­wa­żał inne opcje. Od ja­kie­goś czasu mia­sto prze­mie­rza­li mor­moń­scy mi­sjo­na­rze. Śmiesz­nie mó­wi­li po pol­sku, ale, wy­gar­ni­tu­ro­wa­ni i uśmiech­nię­ci, spra­wia­li wra­że­nie in­te­li­gent­nych fa­ce­tów. Mo­gli­by szyb­ko wdro­żyć się w re­gu­ły i stać wy­ma­ga­ją­cy­mi prze­ciw­ni­ka­mi, lecz jak by ich skło­nić do za­ję­cia się grą za­miast gło­sze­nia nauk Jo­se­pha Smi­tha? Maroń skre­ślił tę opcję. Przy dwor­cu au­to­bu­so­wym za­wsze krę­ci­ło się tro­chę bez­dom­nych, lecz Kamil bałby się ich za­pra­szać do sie­bie. Pro­sty­tut­ki? Spory koszt, po­dob­no li­czo­ny w go­dzi­nach. Choć sta­rał się w życiu nie kie­ro­wać uprze­dze­nia­mi i ste­reo­ty­pa­mi, nie mógł od­rzu­cić od sie­bie myśli, że ko­bie­ty za­ra­bia­ją­ce cia­łem nie wczu­ją się w kli­mat. Być może ro­bi­ły­by wszyst­ko, co powie, ale nie cier­piał, gdy nowy gracz czeka na wska­zów­ki przed każ­dym ru­chem… Za­gryzł wargi czu­jąc, że jego myśli za­czy­na­ją przy­bie­rać gro­te­sko­wy obraz.

Wtem nie­mal nie za­krzyk­nął, olśnio­ny jak Ar­chi­me­des w wan­nie. Me­lo­man Romek opo­wia­dał mu kie­dyś o swoim wo­lon­ta­ria­cie w świe­tli­cy śro­do­wi­sko­wej. Kamil się uśmiech­nął. Prze­cież nie bra­ko­wa­ło ludzi, któ­rzy prze­ko­ny­wa­li go, że plan­szów­ki są wła­śnie dla dzie­cia­ków, a do­ro­sły facet po­wi­nien ra­czej oglą­dać się za spód­nicz­ka­mi i cho­dzić do kina na gang­ster­skie filmy. Za­wsze ist­nia­ło ry­zy­ko, że mło­dzież coś mu zgubi albo uszko­dzi, ale który pro­du­cent nie dośle bra­ku­ją­cych kom­po­nen­tów bo­ha­ter­skie­mu wo­lon­ta­riu­szo­wi? Po­wstał plan do­sko­na­ły. Tam­tej ma­jów­ki od­wie­dził świe­tli­cę trzy razy, a na ko­niec otrzy­mał od kie­row­ni­ka pla­ców­ki pięk­ny dy­plom na sa­ty­no­wym pa­pie­rze. Wi­sien­ką na tor­cie był pełen uzna­nia po­ca­łu­nek, jakim Dalia ob­da­rzy­ła go po po­wro­cie.

Nie­ste­ty, re­la­cje z dziew­czy­ną szyb­ko za­czę­ły się psuć. Coraz czę­ściej na­po­my­ka­ła, że spa­cer jest lep­szą oka­zją do roz­mo­wy niż sie­dze­nie nad plan­szą. Że wtedy nie trze­ba Ka­mi­lo­wi wszyst­kie­go po trzy razy po­wta­rzać, bo po­świę­ca jej sło­wom choć odro­bi­nę uwagi. Dalia miała spe­cy­ficz­ny spo­sób na­rze­ka­nia, nigdy nie na­są­cza­ła słów ma­ra­zmem, ra­czej two­rzy­ła re­por­taż o ota­cza­ją­cej ją rze­czy­wi­sto­ści. Stwier­dza­ła w nim, że wy­stę­py ulicz­nych te­atrów albo kon­cer­ty na żywo bar­dziej za­spo­ka­ja­ją jej du­cho­we po­trze­by, niż gry plan­szo­we. Nawet te z nie­do­kle­jo­nym kli­ma­tem. Maroń wciąż czuł się z nią do­brze i dążył do kom­pro­mi­sów, ale zdą­żył już zbu­do­wać w gro­nie by­wal­ców Gry­wal­ni małą ko­te­rię wiel­bi­cie­li Cza­ro­wę­złów. Po­kse­ro­wał dla nich re­gu­ły i wpro­wa­dził w taj­ni­ki stra­te­gii. Dalii to to­wa­rzy­stwo w ogóle nie przy­pa­dło do gustu. W do­dat­ku nie bar­dzo sobie ra­dzi­ła wal­cząc z nim o wolny czas Ka­mi­la. Z koń­cem wio­sny kon­flikt wi­siał na wło­sku.

W tych nie­sprzy­ja­ją­cych oko­licz­no­ściach, czerw­co­we­go wie­czo­ru, Maroń biegł jak sza­lo­ny, wdep­tu­jąc w chod­nik ostat­nie aka­cjo­we płat­ki. Spo­co­ny jak mysz w po­ło­gu wtar­gnął do we­sty­bu­lu kina Con­cor­dia.

– Cześć Kamil – W jej gło­sie za­brzmia­ła nuta po­wa­gi, która wcale mu się nie spodo­ba­ła.

– Cześć. Do­sta­łaś mo­je­go ese­me­sa? Prze­pra­szam, że nie dałem rady być na czas.

– Och, nie martw się, w końcu gra­łeś w grę! To do­pie­ro czwar­ty raz w tym ty­go­dniu. A wiesz jak czę­sto w ki­nach na­sze­go mia­sta od­by­wa­ją się po­ka­zy fil­mów do­ku­men­tal­nych o po­dró­żach po Azji Środ­ko­wej? Na ka­me­ral­nej sali, z wej­ściów­ka­mi wy­prze­da­ny­mi na pniu?

Kamil po­krę­cił głową, za­sko­czo­ny py­ta­niem. Scho­wał nie­spo­koj­ne ręce do kie­sze­ni, gdzie wy­ma­cał dwa bi­le­ty.

– Ostat­ni miał miej­sce w 2009 roku.

– No, to rze­czy­wi­ście już jakiś czas temu. Nie złość się, Da­lij­ko. Gdzieś ci sko­łu­ję ten film i obej­rzy­my sobie w domu. Kupię ja­kieś wino, może te twoje ulu­bio­ne ko­recz­ki śle­dzio­we? – Kamil po­czuł, że twarz wy­krzy­wia mu mi­mo­wol­ny gry­mas, gdy pró­bo­wał z po­świę­ce­niem ukryć głę­bo­ką nie­chęć do ryb z ga­tun­ku Clu­pea Ha­ren­gus.

– Za­szła tu sy­tu­acja, któ­rej nie roz­wią­że słoik śle­dzia, Kamil.

– Oj no… Widzę, że mia­łaś ze sobą książ­kę, więc czas nie był cał­kiem stra­co­ny. „Magia imion”? Brzmi cie­ka­wie.

– Tak, wła­śnie po­zna­łam le­piej twoje dru­gie.

– Rafał?

– Dupek.

Ka­mi­la za­tka­ło. Dalia zro­bi­ła mo­ra­li­za­tor­ską pauzę, wes­tchnę­ła i pod­su­mo­wa­ła sy­tu­ację chłod­nym ko­men­ta­rzem:

– Dalej uwa­żam, że mądry z cie­bie chło­pak i mo­żesz wyjść na ludzi. Ale ja mam już jeden etat i nie po­trzeb­ny mi drugi, na któ­rym bym pra­co­wa­ła nad twoim cha­rak­te­rem. Daję tylko ostat­nie ostrze­że­nie. Jesz­cze jedna taka sku­cha i przy na­stęp­nej oka­zji zwi­jam ma­nat­ki z two­je­go życia.

Kamil po­krę­cił głową w wy­ra­zie sprze­ci­wu, ale nie przy­szła mu do głowy żadna in­te­li­gent­na od­po­wiedź.

 – Teraz nic nie mó­wisz. – Smut­no po­ki­wa­ła głową. – Pa­so­wa­ło­by chyba prze­pra­szam.

– Prze­pra­szam… Już prze­pro­si­łem.

– Na ko­niec za­sta­nów się tylko nad jedną rze­czą. Czy gry są od tego, żebyś w nie grał, czy ty je­steś od gra­nia w gry?

– Prze­pra­szam. Ale cię nie ro­zu­miem.

W ra­mach go­dze­nia się, Dalia przy­sta­ła na wspól­ny seans w mul­ti­plek­sie. Obej­rze­li ka­ta­stro­ficz­ny film o wy­bu­chu wul­ka­nu, chwa­lo­ny przez re­cen­zen­tów za do­sko­na­łe zdję­cia. Ope­ra­tor drona fak­tycz­nie znał się na swo­jej ro­bo­cie i Ka­mi­lo­wi oglą­da­ło się cał­kiem przy­jem­nie, ale za­po­mniał o całej hi­sto­rii, gdy tylko opu­ścił salę ki­no­wą. Je­dy­nym wul­ka­nem, o któ­rym my­ślał wie­czo­rem, był trze­cio­po­zio­mo­wy czar ze szko­ły me­ta­mor­foz. Znał już na pa­mięć wszyst­kie płyt­ki z gry­mu­ara­mi.

Przy otwar­ciu gry cią­gle po­wta­rzał mu się na ręce ten sam układ za­klęć. „Klucz”, „Uśmier­ce­nie” i „Uspo­ko­je­nie ducha” (czwar­ty gry­mu­ar się zmie­niał). Na po­cząt­ku nie zwra­cał na to uwagi, ale z bie­giem czasu ta oso­bli­wość tylko zwięk­szy­ła sza­cu­nek, jaki żywił do Cza­ro­wę­złów. W życiu nie wie­rzył we wró­że­nie z kart ta­ro­ta i czy­ta­nie wia­do­mo­ści z za­świa­tów na plan­szach Ouija. A jed­nak na­szła go re­flek­sja, że za po­mo­cą słów i sym­bo­li przed­sta­wio­nych na ka­wał­kach kar­to­nu przez osobę znaną mu tylko jako „K. Kowal”, można by prze­ka­zy­wać całe hi­sto­rie. Tylko aku­rat klucz, uśmier­ce­nie i uspo­ko­je­nie nijak się w żadną nie łą­czy­ły.

Zwy­kle wy­bie­rał “Klucz” z psy­cho­ki­ne­zy, bo eks­cy­to­wał się ana­li­zo­wa­niem po­łą­czeń mię­dzy por­ta­la­mi. Przed snem jesz­cze jakiś czas ukła­dał sobie w my­ślach naj­bar­dziej sy­ner­gi­stycz­ne kom­bi­na­cje. Urze­ka­ło go, jak do­brze autor prze­te­sto­wał me­cha­ni­kę. Każda droga do zwy­cię­stwa była rów­nie obie­cu­ją­ca. Kamil na­krył się koł­drą i li­czył, o ile ob­sza­rów mógł­by się po­ru­szyć roz­wi­ja­jąc zdol­no­ści w tej szko­le magii. Otwo­rzył­by bramę po­mię­dzy cza­ro­wę­zła­mi, a potem użył bły­sku. Mu­siał­by kon­tro­lo­wać punk­ty many, ale moż­li­wość ude­rze­nia w naj­słab­szym miej­scu… Nie, nie punk­ty many, to słowo chyba się jesz­cze wtedy nie upo­wszech­ni­ło. Kowal na­pi­sał w in­struk­cji „punk­ty mocy”. My­śląc, jak naj­wy­dat­niej na­gro­ma­dzić za­so­bów nie­zbęd­nych do rzu­ca­nia za­klęć, Kamil usnął. 

 

KO­WA­LE

Było po­po­łu­dnie, od­po­czy­wa­li po pracy. Dalia sie­dzia­ła obok, prze­glą­da­jąc na lap­to­pie zdję­cia znad je­zio­ra Is­syk-Kuł. Zer­kał jej przez ramię, ale sam szu­kał cze­goś in­ne­go. Bar­dziej i bar­dziej nur­to­wa­ła go toż­sa­mość twór­cy Cza­ro­wę­złów. Wy­obra­żał go sobie jako ar­ty­stę-in­ży­nie­ra po­kro­ju Le­onar­da da Vinci. Jego dzie­ło przy­wo­dzi­ło na myśl pre­cy­zyj­nie do­pa­so­wa­ne i pie­czo­ło­wi­cie na­oli­wio­ne koła zę­ba­te, z rów­no­wa­gą pro­por­cji wła­ści­wą czło­wie­ko­wi wi­tru­wiań­skie­mu. To nie mogła być jego pierw­sza gra! W każ­dym razie, jak to moż­li­we, że nikt jej nie wydał? Wia­do­mo, inne czasy… Ale taka gra?! Sieć mu­sia­ła wie­dzieć coś na ten temat.

In­ter­ne­to­wa Baza Gry­wal­nych Gier za­wie­ra­ła dzie­siąt­ki ty­się­cy ty­tu­łów, nie­któ­re z lat 80., 70., nawet 60. Oczy­wi­ście od­na­lazł kilku pro­jek­tan­tów o na­zwi­sku Kowal – Po­la­ków, Ame­ry­ka­nów, jed­ne­go Ka­na­dyj­czy­ka. Jak na złość, żaden nie miał imie­nia na „K”. W ko­lej­nym kroku Kam­son utwo­rzył sobie listę kil­ku­na­stu nu­me­rów te­le­fo­nów do pol­skich wy­daw­ców gier. Po­sta­no­wił, że bę­dzie dzwo­nił do nich z pracy w luź­niej­sze dni i tak też uczy­nił. Nie­któ­rzy go spła­wia­li, nie­któ­rzy prze­pra­sza­li la­ko­nicz­nie. Byli i tacy, któ­rzy oka­zy­wa­li szcze­re za­in­te­re­so­wa­nie i pod­su­wa­li na­stęp­ne kon­tak­ty.

Wciąż za­sko­czo­ny bez­owoc­no­ścią zdal­nych po­szu­ki­wań, Kamil za­wę­dro­wał z po­wro­tem do an­ty­kwa­ria­tu. W środ­ku wiele się nie zmie­ni­ło. Wła­ści­ciel miał na sobie ten sam zie­lo­ny swe­ter, wło­sów na gło­wie też mu nie przy­by­ło. Stał na drew­nia­nym stop­niu i prze­su­wał tomy en­cy­klo­pe­dii.

– Dzień dobry – po­wie­dzie­li sobie obaj w tym samym mo­men­cie.

– Pa­mię­ta pan grę, którą ku­pi­łem tu jakiś czas temu? Na­zy­wa­ła się Cza­ro­wę­zły, a autor miał na na­zwi­sko „Kowal”.

– Nie­ste­ty nie przyj­mu­ję zwro­tów. Ten in­te­res i tak cien­ko przę­dzie. Ale chęt­nie po­mo­gę panu zna­leźć coś no­we­go. No, może nowe to tutaj nie­naj­lep­sze słowo…

– Do­kład­nie, po­trze­bo­wał­bym pań­skiej po­mo­cy, tylko nie żeby zna­leźć na­stęp­ny antyk, ale au­to­ra Cza­ro­wę­złów. – Kamil wes­tchnął, bez więk­szych na­dziei i mówił dalej:

– Nie pa­mię­ta pan może, jak tra­fi­ła do pana ta gra?

Sta­ru­szek ob­ró­cił się z po­wro­tem do półki z książ­ka­mi. Me­dy­tu­jąc nad okład­ka­mi jakby wró­żył ze szkla­nych kul, za­mie­nił ko­lej­ność dwóch z nich. Znów spoj­rzał na klien­ta.

– Na temat au­tor­stwa żad­nych in­for­ma­cji udzie­lić nie mogę. Ale pa­mię­tam, jak pu­deł­ko z grą tra­fi­ło w moje ręce. Mam nawet gdzieś wi­zy­tów­kę pana Ko­wa­la.

An­ty­kwa­riusz pod­szedł do biur­ka, które oka­za­ło się nie być eks­po­na­tem i w jed­nej z szu­flad od­na­lazł skó­rza­ne etui. Wy­cią­gnął z niego po­marsz­czo­ną tek­tur­kę.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dział Kamil.

– Chwi­lecz­kę. Widzi pan, jest jesz­cze ta cała ochro­na da­nych oso­bo­wych. Wnuki stra­szą mnie ostat­nio ja­kimś bruk­sel­skim pra­wem Frodo, a ja już tro­chę za stary je­stem na nie­po­trzeb­ne nie­przy­jem­no­ści.

– To może ja rzucę okiem i za­pa­mię­tam, co jest na tej wi­zy­tów­ce, a pan zaraz ją scho­wa?

– No nie, bez prze­sa­dy. Niech pan sobie na spo­koj­nie wszyst­ko prze­pi­sze. A w razie czego, cicho sza. Pan powie, że na pu­deł­ku było Kowal, a tak jest i na szyl­dzie warsz­ta­tu. Może się gość ucie­szy, a może już za­po­mniał i weź­mie za czub­ka.

– Dzię­ku­ję – po­wtó­rzył Kamil, nie­pew­ny, jak sko­men­to­wać prze­bie­głość sta­rusz­ka.

– Może jesz­cze aba­żur albo ze­ga­rek z łań­cusz­kiem, na pre­zent dla mamy albo taty sza­now­ne­go pana?

– Jak tylko będą mieć imie­ni­ny, na pewno sobie przy­po­mnę.

Wi­zy­tów­ka po­wsta­ła co naj­mniej przed ćwierć­wie­czem. Na gru­bym, sza­rym pa­pie­rze wy­dru­ko­wa­no „Karol Kowal”. A więc Karol – po­my­ślał Kamil i wy­obra­ził sobie sę­dzi­we­go Ka­ro­la Dar­wi­na. Druga li­nij­ka tek­stu in­for­mo­wa­ła, że Karol był ślu­sa­rzem, z warsz­ta­tem przy Mio­dow­ni­czej 37. Fach w ręku… To tłu­ma­czy sta­ran­ne wy­ko­na­nie kom­po­nen­tów. Spoj­rzał na ze­ga­rek w te­le­fo­nie. Była so­bo­ta, parę minut po dwu­na­stej. Pry­wat­ny warsz­tat po­wi­nien być otwar­ty.

Kam­son nie był spe­cja­li­stą, ale szyld z na­pi­sem kwia­ciar­nia i bu­kie­ty na wy­sta­wie za­sy­gna­li­zo­wa­ły mu, że przy Mio­dow­ni­czej 37 nie ma już ślu­sa­rza. Minął się w progu z je­dy­ną klient­ką i ukło­nił flo­ry­st­ce. Mogła mieć i sześć­dzie­siąt­kę, ale cie­pły uśmiech spra­wiał, że wy­da­wa­ła się młod­sza du­chem o kilka dekad.

– Dzień dobry. Czy znała pani może czło­wie­ka o na­zwi­sku Kowal, który miał tutaj warsz­tat jakiś czas temu?

– No, młody czło­wie­ku… My­śla­łam, że to mnie życie szyb­ko mija, ale w tym przy­pad­ku to na­praw­dę był „jakiś czas”. – Uśmiech nie opu­ścił jej twa­rzy. – Masz szczę­ście, ten in­te­res prze­niósł się rap­tem dwie ulice dalej.  

– Dzię­ku­ję. – Trud­no było nie od­wza­jem­niać życz­li­wo­ści ko­bie­ty.

Na ze­wnątrz za­czę­ło padać. Kam­son otu­lił się płasz­czem i prze­my­ka­jąc pod osło­ną wą­skich bal­ko­nów do­tarł z Mio­dow­ni­czej na He­braj­ską. W po­pe­ere­low­skim domu han­dlo­wym od­na­lazł warsz­tat. Mie­ścił się na par­te­rze, przed oknem tkwi­ła biała krata, z któ­rej miej­sca­mi od­cho­dzi­ła już farba. Gra­na­to­wo-żół­ty szyld in­for­mo­wał o fir­mie „K. Kowal – Ślu­sarz”. Kamil skrył się przed desz­czem pod be­to­no­wą ga­le­rią pię­tra, wy­cią­gnął pu­deł­ko z torby. Potem ener­gicz­nie wy­tarł po­de­szwy o wy­cie­racz­kę i wszedł do lo­ka­lu. Od­niósł wra­że­nie, że ślu­sarz jest ró­wie­śni­kiem kwia­ciar­ki, w prze­ci­wień­stwie do niej nie zdra­dzał jed­nak żad­nych oznak ra­do­ści z życia. W ry­sach po­marsz­czo­nej twa­rzy ma­lo­wa­ło się ja­kieś na­pię­cie, cera była nie­zdro­wa, włosy prze­rze­dzo­ne. Za­miast uśmie­chu skie­ro­wał w stro­nę Ka­mi­la py­ta­ją­ce spoj­rze­nie.

– Dzień dobry. Szu­kam pana Ko­wa­la.

– To ja. Po­trze­bu­je pan klu­cza?

– Rze­czy­wi­ście, cho­dzi o swego ro­dza­ju klucz. – Uniósł brwi i wy­giął usta w ta­jem­ni­czym uśmie­chu.

– Pan po­ka­że. – Ślu­sarz się skrzy­wił. – Co to ma być?

Kamil spo­dzie­wał się innej re­ak­cji, ale spo­koj­nie wy­ja­śnił:

– Cza­ro­wę­zły, gra plan­szo­wa.

– Kurwa – stęk­nął Kowal. – Nie może być. Nie… Nie je­stem za­in­te­re­so­wa­ny – wy­du­kał.

An­ty­kwa­riusz mu­siał coś po­krę­cić.

– Prze­pra­szam – od­parł Maroń, nie bar­dzo wie­dząc, co in­ne­go po­wie­dzieć.

Ślu­sarz wziął pu­deł­ko w dło­nie. Z opo­rem, jakby spo­dzie­wał się, że spa­rzy palce. Kamil za­uwa­żył, że z pęk­nię­cia w drew­nie za­czy­na­ją spły­wać kro­ple szkar­łat­nej cie­czy. Kowal upu­ścił grę na ladę i obej­rzał swoje ręce. Były czer­wo­ne, ale nie widać było na nich śladu za­dra­śnię­cia. Coś, co wy­glą­da­ło jak krew, nie po­cho­dzi­ło z ciała męż­czy­zny.

– Kurwa! Za­bierz to! Za­bierz to cho­ler­ne pudło. To ja! To ja!

Ślu­sarz za­czął wrzesz­czeć i ma­chać rę­ka­mi, aż prze­stra­szo­ny Kamil zła­pał grę i wy­biegł na ulicę, już nie zwra­ca­jąc uwagi na deszcz. An­ty­kwa­riusz nie krę­cił. Kowal ewi­dent­nie miał zwią­zek z Cza­ro­wę­zła­mi. Maroń po­sta­no­wił raz jesz­cze po­roz­ma­wiać z kwia­ciar­ką. Czuł, że może wie­dzieć coś wię­cej i od­czu­wał ulgę na myśl, że znów zbli­ży się do aury życz­li­we­go spo­ko­ju ota­cza­ją­cej ko­bie­tę. Tym razem jed­nak, mu­siał od­stać swoje w ko­lej­ce.

– Tobie już chyba star­czy pod­le­wa­nia na dziś – za­śmia­ła się, prze­su­wa­jąc ko­new­kę nad rzę­dem do­nicz­ko­wych ro­ślin. – Po­cze­kaj, aku­rat dzi­siaj przy­nio­słam z domu czy­sty ręcz­nik. Czemu tak szyb­ko wró­ci­łeś?

Kamil uważ­nie przyj­rzał się swoim dło­niom. Deszcz zmył krew z pu­deł­ka i ze skóry, ale dalej wy­da­wa­ło mu się, że czuje me­ta­licz­ny za­pach. Wy­tarł się do­kład­nie ręcz­ni­kiem kwia­ciar­ki, pach­ną­cym la­wen­do­wym pły­nem do płu­ka­nia. Wes­tchnął.

– Nie wiem, od czego za­cząć. Nie­daw­no ku­pi­łem w an­ty­kwa­ria­cie starą grę. Po­dej­rze­wa­łem, że ten ślu­sarz, Karol Kowal, był jej twór­cą.

– Pan Karol i gry? Nie, nie. – Po­krę­ci­ła głową. – Wy­glą­da na to, ze wszyst­ko po­mie­sza­łeś.

– On się mocno zde­ner­wo­wał, kiedy ją zo­ba­czył.

– Wspo­mnie­nia. Wi­docz­nie nagle przy­po­mnia­ła mu się jego Kasia.

– Kasia?

– Jego żona, świę­tej pa­mię­ci. Kto ci po­wie­dział, że to Kowal zro­bił tę grę?

– Było na­pi­sa­ne w środ­ku… K. Kowal.

– Ka­ta­rzy­na też jest na „K”. To była nie­zwy­kła ko­bie­ta, zwłasz­cza jak na swoje czasy.

– Pani ją znała?

– Może to przez mój wiek, ale mam wra­że­nie, że wtedy wszy­scy zna­li­śmy się jakoś le­piej. Można po­wie­dzieć, że ży­li­śmy z Ko­wa­la­mi po są­siedz­ku. Ktoś z ro­dzi­ny przy­sy­łał jej gry z RFN-u, moje dzie­ci uwiel­bia­ły do niej za­cho­dzić. To było coś no­we­go. Ale to pani Kasia naj­bar­dziej się za­fik­so­wa­ła na punk­cie tych gier. W końcu za­czę­ła robić wła­sne. Pan Karol naj­pierw pa­trzył na to życz­li­wie, potem po­błaż­li­wie, w końcu widać było, że to bar­dziej bzik niż zwy­kłe ro­bót­ki. A już na pewno po­tęż­na pasja. Nikt tego nie mógł zro­zu­mieć.

– Mó­wi­ła pani, że ona nie żyje?

– O, od bar­dzo dawna. Tro­chę się dzi­wię, że jej mąż jesz­cze się z tym nie po­go­dził. Ko­lej­ny raz się prze­ko­nu­ję, że nie­któ­rzy męż­czyź­ni są jak żół­wie. Z ze­wnątrz twar­da sko­ru­pa, a w środ­ku?  

 

Na­chy­lił się nad umy­wal­ką i prze­mył twarz wodą. Kiedy pod­niósł oczy prze­szedł go lo­do­wa­ty dreszcz. W sta­rym lu­strze za­miast wła­sne­go od­bi­cia zo­ba­czył ob­li­cze ko­bie­ty. Pięk­nie smut­ne oczy spo­glą­da­ły z cie­ka­wo­ścią. Bujne włosy wy­so­ko zwią­za­ne w kucyk opa­da­ły na oboj­czyk.

– Witaj, Ka­mi­lu – prze­mó­wi­ło od­bi­cie.

– Ka­ta­rzy­na? – wy­szep­tał, bie­le­jąc ze stra­chu.

Kiw­nę­ła głową.

– Nie mam wiele czasu. Cza­ro­wę­zły stały się re­kwi­zy­tem, dzię­ki któ­re­mu mo­głam roz­luź­nić całun dzie­lą­cy mnie od świa­ta ży­wych. Pró­bo­wa­łam z tobą roz­ma­wiać we śnie, ale to oka­za­ło się trud­niej­sze, niż się spo­dzie­wa­łam. Płyt­ki z za­klę­cia­mi też za­wio­dły. Zwró­ci­łeś uwagę, że nie mo­żesz ich po­ta­so­wać, ale nie poj­mo­wa­łeś dla­cze­go za­wsze na rękę tra­fia­ją ci aku­rat te.

Na bla­dej twa­rzy Ka­mi­la za­kwitł ru­mie­niec. Wspo­mniał, jak go­rą­ca krew krą­ży­ła mu w ży­łach, gdy tam­tej nocy prze­bu­dził go pusz­czyk. Jak mógł po­my­lić bła­ga­nie o pomoc z roz­pust­nym ku­sze­niem!? Po­czuł nie­mal­że dzie­cię­cy wstyd za ogrom swo­jej igno­ran­cji. A więc nie­przy­pad­ko­wo – „Klucz”, „Uśmier­ce­nie” i „Uspo­ko­je­nie ducha” – po­my­ślał.

– Moja śmierć od­by­ła się bar­dzo, bar­dzo nie­wła­ści­wie. Nie mo­głam od­na­leźć się po dru­giej stro­nie, zo­sta­wiw­szy po sobie ten strasz­li­wy chaos.

Tym razem Kamil przy­tak­nął głową.

– Mąż nie miał ze mną lekko. Trud­no było mu zro­zu­mieć, co dzie­je się w mojej gło­wie. Łą­czy­ła nas przy­się­ga mał­żeń­ska, ale są sy­tu­acje, gdy trud­no po­wie­dzieć kiedy ją ła­miesz, a kiedy nie. Kłó­ci­li­śmy się o to, co robię ze swoim cza­sem, aż pew­ne­go dnia zda­rzył się nie­szczę­śli­wy wy­pa­dek i Karol mnie zabił. To roz­trza­ska­ło mu duszę w pył. Wi­dzia­łam oczy­ma umie­ra­nia – on roz­sy­pał się po na­szym zie­lo­nym dy­wa­nie. Żal. To był po­rząd­ny czło­wiek. Żaden ro­man­tyk. Rze­mieśl­nik, który do każ­de­go zamka umiał do­ro­bić wła­ści­wy klucz. Za­wsze sta­rał się mieć wszyst­ko po­ukła­da­ne. Ale czło­wiek z niego był po­rząd­ny. Po tym, co się wy­da­rzy­ło… Miał brata w mi­li­cji i udało mu się unik­nąć kary w wy­mia­rze fi­zycz­nym, ale jego dusza… Pył i proch. Ka­mi­lu?

Ich spoj­rze­nia się ze­tknę­ły i po­czuł, jak jeżą mu się włosy na karku. Zro­bi­ła prze­rwę a potem, wy­da­wa­ło się, że wal­cząc ze wsty­dem, spy­ta­ła:

– Po­wiesz mu, że już po­niósł karę? Że pół życia w sa­mot­no­ści to wy­star­cza­ją­ca po­ku­ta? W za­mian mo­żesz za­trzy­mać dla sie­bie Cza­ro­wę­zły. On nie miał­by z nich żad­ne­go po­żyt­ku, a prze­cież sama gra nie jest ni­cze­mu winna. Wina za­wsze leży w czło­wie­ku.

Kamil po­krę­cił głową i pod­chwy­cił jej myśl:

– Nie. W do­dat­ku to jest naj­lep­sza gra, w jaką kie­dy­kol­wiek gra­łem.

Ka­ta­rzy­na Kowal roz­pły­nę­ła się w de­li­kat­nym uśmie­chu. W ostat­niej chwi­li widmo w lu­strze unio­sło palec, jak gro­żą­ca ucznio­wi na­uczy­ciel­ka. Wię­cej nie wi­dział jej ani na jawie, ani w snach.

Po­sta­no­wił wró­cić do ślu­sa­rza w po­nie­dzia­łek, parę minut przed za­mknię­ciem warsz­ta­tu. Męż­czy­zna spoj­rzał na Ka­mi­la wzro­kiem dzi­kie­go zwie­rzę­cia za­pę­dzo­ne­go w wąwóz bez uciecz­ki. Ma­ro­nia to nie za­sko­czy­ło. Uniósł dłoń w uspo­ka­ja­ją­cym ge­ście i z brzdę­kiem po­sta­wił na stole oszro­nio­ną bu­tel­kę i dwa me­ta­lo­we kie­lisz­ki.

– Na­pij­my się wódki i po­roz­ma­wiaj­my – za­pro­po­no­wał. – Mam wia­do­mość do prze­ka­za­nia.

Kowal spoj­rzał spode łba i nie­mra­wym kro­kiem ru­szył do drzwi. Prze­krę­cił klucz w zamku i za­sło­nił szyby. W warsz­ta­cie zro­bi­ło się ciem­na­wo. Obaj jed­nym hau­stem wy­chy­li­li por­cje al­ko­ho­lu, wy­krzy­wia­jąc twa­rze.

– Zimna – za­uwa­żył ślu­sarz. – Co za wia­do­mość?

Kamil opo­wie­dział w jaki spo­sób Cza­ro­wę­zły stały się jego wła­sno­ścią. Wypił jesz­cze jeden kie­li­szek, wes­tchnął cięż­ko i dodał:

– A potem stały się me­dium, za po­mo­cą któ­re­go pana żonie udało się ze mną skon­tak­to­wać z za­świa­tów.

– Nie­praw­da.

– Pana żona po­wie­dzia­ła, że pana dusza roz­sy­pa­ła się po zie­lo­nym dy­wa­nie. To ma zna­cze­nie?

– Ma. Czego teraz ode mnie chcesz? – Męż­czy­zna wy­da­wał się bar­dzo, bar­dzo stary.

– Mam wia­do­mość do prze­ka­za­nia – po­wtó­rzył Kamil.

Kowal zmarsz­czył czoło w ocze­ki­wa­niu. Maroń mówił dalej:

– Żona ka­za­ła prze­ka­zać, żeby się pan nie ob­wi­niał. Że to, co się wy­da­rzy­ło to wy­pa­dek i ona to wie. Po­trze­bu­je, że­by­ście się po­go­dzi­li, żeby mogła przejść dalej. Jakoś tak. Prze­pra­szam, nie mam wię­cej szcze­gó­łów.

– Mhm – mruk­nął ślu­sarz, re­flek­syj­nie ki­wa­jąc głową.

 – Tyle od pań­skiej żony. Ja mam jesz­cze proś­bę od sie­bie. Mógł­by mi pan pod­pi­sać takie oświad­cze­nie? To do­ty­czy au­tor­skich praw ma­jąt­ko­wych do Cza­ro­wę­złów. Zjawa żony mó­wi­ła, że grę będę mógł za­trzy­mać. Mam wobec niej pewne plany.

 Kowal spra­wiał wra­że­nie, że my­śla­mi jest bar­dzo da­le­ko. Bez słowa wziął z lady dłu­go­pis i pod­pi­sał do­ku­ment pod­su­nię­ty przez Ka­mi­la, jakby od­da­wał Cha­ro­no­wi nie­po­trzeb­ną mo­ne­tę.

 – Dzię­ku­ję – szep­nął Maroń. – Czy mogę może jesz­cze coś dla pana zro­bić?

 Męż­czy­zna po­krę­cił głową, ale na jego za­ru­mie­nio­nej twa­rzy za­czął ma­lo­wać się swo­isty spo­kój.

 Z po­czu­ciem wy­ko­na­nej misji, Kamil ru­szył do kwia­ciar­ni przy Mio­dow­ni­czej 37. Nie miał po­ję­cia, kiedy kwit­ną dalie, ale wie­dział, kogo za­py­tać. Idąc chod­ni­kiem prze­glą­dał w te­le­fo­nie listę kon­tak­tów do wy­daw­ców plan­szó­wek. Po­my­ślał sobie, że „Pro­jek­tant K.” to byłby nie­zły pseu­do­nim dla de­biu­tu­ją­ce­go twór­cy gry.