Nowa Fantastyka

Wierszyk nieźle pomyślany i taki, powiedziałabym, nieco staroświecki. Rozczulająca jest wizja mamy przebranej za wróżkę i tylko zastanawiam się, skąd ona wzięła suknię z porcelany?

…nad horyzontem pościeli przeszywanej. –> Co to jest pościel przeszywana?

…przyszła w sukni porcelanej. –> Suknia może być porcelanowa, ale nie porcelana.

Podleciała bliżej, zaintrygowana… –> Co zaintrygowało wróżkę? Przecież wiedziała, po co się przyleciała.

Przybliżyła się i ząb za pieniądze podmieniła. –> Przybliżyła się i ząb na pieniądze podmieniła.

Zajrzał pod poduszkę, wyjął banknot i sprawdził czy prawdziwy. –> Zdaje mi się, że wróżki zostawiają monety, nie banknoty. No, chyba że ta wróżka akurat nie miała drobnych.

Jak chłopiec sprawdził autentyczność banknotu?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Kaneki, szczerze? Lepiej pisz prozę. W “Zimie stulecia” miałeś ładny pomysł, a nad wykonaniem da się popracować, w przypadku opowiadania to wyłącznie kwestia opanowania języka i wyrobienia sobie choćby i przezroczystego, niczym się niewyróżniającego, ale poprawnego stylu. To wystarczy, jeśli historia będzie wciągająca, świat ciekawy, a bohaterowie pełni życia. Nie wszyscy poczytni autorzy są jednocześnie mistrzami języka i dopóki ten nie razi, jest ok.

Poezja to naprawdę dużo wyższa szkoła jazdy i nie wystarczy na siłę zrymować tego, co się chce powiedzieć. Wydawało mi się, że w szkole uczą o tym, że rymy gramatyczne to ZUO, a u Ciebie: pierwszy i drugi i czwarty dwuwiersz imiesłów przymiotnikowy/przymiotnik w tym samym przypadku, trzeci – czasowniki w tej samej formie, dopiero w piątym na upór można uznać rym za sensowny. Poza tym żywcem nie trzymasz żadnego rytmu – nie ma ani równej liczby zgłosek (sylab) w wersach, ani plus minus metrum (w przybliżeniu: określonej liczby regularnie rozłożonych akcentów).

Na dodatek przymiotnik “porcelany” nie istnieje, mówi się “porcelanowy”. Jak bym koniecznie potrzebowała stworzyć taki neologizm, to podwoiłabym n: porcelannej.

Wybacz szczerość, ale naprawdę lepiej inwestuj w pomysły fabularne i ćwiczenie warsztatu.

http://altronapoleone.home.blog

Zdaje mi się, że wróżki zostawiają monety, nie banknoty. No, chyba że ta wróżka akurat nie miała drobnych.

Reg, jesteś w błędzie, niektóre wróżki są całkiem hojne i mają ze sobą grubą kasę. Znajoma pracująca w prywatnym przedszkolu opowiadała ostatnio, jak to dziewczynka się chwaliła, że dostała od wróżki stówkę za zęba. Wątpię, żeby to było w monetach :P

OK, Realucu, stówy drobnymi wróżka pewnie nie zostawiła. ;)

Jednakowoż nie ukrywam, że taka szczodrość/ rozrzutność Zębuszki jest dla mnie, delikatnie mówiąc, niezrozumiała.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Znowu – jak na twój wiek jest dobre, tym niemniej nadalk dużo brakuje. Drakaina już szeroko opisała problemy z wierszem, tak więc nie za bardzo mam co od siebie dodać.

ironiczny podpis

Zgadzam się z Drakainą. Nie lubię rymów gramatycznych.

A puenta… Cóż, my już wiemy, jak to jest z Zębuszką, a nawet mikołajem, więc nie była specjalnie odkrywcza.

Babska logika rządzi!

Cóż, my już wiemy, jak to jest z Zębuszką, a nawet mikołajem, więc nie była specjalnie odkrywcza.

Ajaj, Finkla, po co ta uszczypliwość :P

A co do rymowanki, cóż, przeczytałem i nie mam nic do dodania. Ale na pewno przyjemnie się ją pisało, a po skończeniu rozpierała autora duma (bo autorzy ani trochę nierozpierani dumą raczej nie publikują utworu na portalu ;)), więc zasadniczy cel jest spełniony.

Pisz dalej, Kaneki (prozę).